Tweeling Aïsha Esseboom (22 jaar, vierdejaars Communicatie) en Megisa (22 jaar, vierdejaars Commerciële Economie) willen graag wat vooroordelen over tweelingen de wereld uit helpen.

Beeld Bram Belloni

Megisa “Soms kom ik op straat collega’s van Aïsha tegen die me groeten omdat ze denken dat ik Aïsha ben. Ik groet gewoon terug en dan loop ik door. Ik kan het die mensen ook niet kwalijk nemen dat ze niet weten wie ik ben. Maar ik snap het niet. We lijken misschien wel op elkaar, maar ik zie ook wel veel verschillen.Soms is het irritant. De vraag wie nou wie is en wat het verschil is. Ik hoor het m’n hele leven al. En dan vragen ze: ‘Als zij pijn heeft, heb jij dat dan ook?’ Dat slaat echt nergens op. Je bent alle twee een ander persoon.We doen heel veel samen, zien elkaar elke dag. We brengen samen onze kinderen naar de crèche of gaan met ze knutselen. Ook als we met vriendinnen afspreken, doen we dat samen. We deden ook allebei de minor Ondernemerschap en hebben samen een website opgestart. We zijn continu met elkaar bezig.Toen we klein waren, heeft mijn moeder ervoor gekozen ons niet samen in een klas te zetten. Als je tweeling bent, gaan mensen je namelijk heel snel als één persoon zien. Mijn moeder had ook nooit dezelfde kleren voor ons. Toen we gingen studeren, heeft Aïsha ervoor geko-zen om naar de HvA te gaan en ik ging naar de HES. Volgens mij hebben we dat ook een beetje expres gedaan. Je wilt toch een beetje jezelf zijn.”

Aïsha “Toen Megisa’s zoon geboren werd, was ik net zwanger. Misschien speelde het wel in mijn onderbewuste, maar ik heb het in ieder geval niet zo gepland. Ik ben een tijdje in Suriname geweest. We kunnen dus heus ook wel zonder elkaar. Maar dan bellen of mailen we wel elke dag om op de hoogte te blijven. Toen we klein waren, bleven we een keertje met nog een meisje over op de crèche. Alles was opgeruimd en we moesten op onze ouders wachten. Megisa kreeg toen ruzie met het andere meisje. Ze trokken samen aan een pop en die ging toen stuk. Toen de juf weer binnenkwam en vroeg wie het gedaan had wees het meisje ons toen alle twee aan omdat ze niet meer wist wie wie was. Toen ik zei dat ik er niks mee te maken had, zei de juf dat we alle twee straf kregen. ‘Jullie zijn hetzelfde en ik weet toch niet wie wie is.’Het grootste vooroordeel rond tweelingen is dat mensen denken dat we één persoon zijn. Dat ik zo ben en dat zij dan ook wel zo zou zijn. Of dan zeggen ze ‘jullie’ tegen ons terwijl ik dan in mijn eentje tegen die persoon sta te praten. Dat idee wil ik dus bij dezen even via Havana uit de wereld helpen.” n Jobien Groen

passie

havana 19