01-11-2017 2ste jaargang: nr. 02 NOVEMBER EN DECEMBER

=================================================================================

Zondag 5 november 2017 hadden we weer een reünie in het clubgebouw van de muziekvereniging Forum Hadriani. Het was ons vorig jaar goed bevallen daar in Voorburg. Er was aan alles gedacht zoals, het versieren en aankleden van de zaal. Ook de salades, stokbrood en de saté stonden boven in de koelcel. Nu maar wachten tot het 3 uur werd, de eerste oud collega’s druppelde al voor drieën

binnen. Om 3 uur nam Wim Wennekes de microfoon en heette iedereen welkom, ook vertelde hij nog wat leuke anekdotes. Dan kan Wim goed. Ik zag ze allemaal weer binnen komen, er waren zelfs nieuwe "oud collega's". Er werd natuurlijk veel over vroeger gepraat, veel gelachen en natuurlijk gedronken. Om half 5 stapte een hele bekende man van de NZHvM binnen, de heer Testa, voorheen, directeur van de NZHvM. Voor

vele was dit een verrassing. Hij kende nog veel oud chauffeurs bij naam. Om ongeveer 18.00 uur ging het buffet open en werd dit door verschillende mensen uitgeserveerd. Het was net als vorig jaar heerlijk. Na het eten naam de heer Testa het woord. Hij vond het geweldig om bij ons te zijn en had het erg naar zijn zin. Voor je het wist was het alweer 20.00 uur, verschillende mensen vertrokken naar huis, maar sommige vonden het zo gezellig dat ze bleven "hangen". Ten slotte willen wij ook de mensen achter de bar bedanken, voor deze geslaagde dag. AR ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 1.

2017 .

geen foto Jaap van Egmond is jarig op Rob Hoogervorst is jarig op Wim Meijer is jarig op 14 november en wordt. 17 november en wordt 17 november en wordt dan 65 jaar. dan 65 jaar. dan 80 jaar.

Mieke Eeuwijk is jarig op 29 december en wordt dan 70 jaar.

Dit zijn de jarigen van de maanden november en december Wij wensen hen een fijne dag toe en alvast gefeliciteerd ================================================================================ 3..

door: Frank Tolen Oud-Hoofd Personeelszaken NZH De NZH is in 1999/2000 net als de ZWN-Groep, Midned en Oostned opgegaan in Connexxion. Daarmee is de NZH formeel opgehouden te bestaan. Maar niets is minder waar.

Door een slimme zet van Bob Vreugdenhil, Directiesecretaris en Hoofd Algemene Zaken van de NZH en later Bedrijfsjurist van Connexxion, is de vennootschap Connexxion NV gebouwd op de vennootschapsstatuten van de NZHvm BV. De NZH bestaat derhalve nog steeds. Maar nog veel belangrijker: de NZH is in de hoofden van velen nooit weg geweest. In mijn hoofd zeker niet. Al vanaf mijn jongste jaren stroomt er NZH-bloed door mijn aderen. Dat kan ook haast niet anders, want mijn vader, Jaap Tolen, werkte ook al sinds 1949 bij de NZH. Eerst als conducteur en later als chauffeur. Toen ik in 1978 zelf bij de NZH ging werken was het een warm bad van herkenning. Mijn vader was echter toen al 3 jaar eerder overleden. Mijn eerste herinneringen aan de NZH gaan wonderwel over het meest zuidelijke stuk van het NZHvervoersgebied: Den Haag en omstreken. Over mijn vaders jaren als conducteur kan ik mij niets herinneren. Daar was ik toen te jong voor. Maar van eind jaren vijftig, toen hij als chauffeur dienst deed, weet ik mij nog wel het een en ander terug te brengen. In die jaren was het in de wederopbouw na de tweede wereldoorlog ook bij de NZH geen vetpot. De salarissen waren gewoon gezegd echt laag (geen verwijt maar een gevolg van de bijzondere omstandigheden) en men paste het leven aan op die gegeven situatie. Voor mij betekende dat bijvoorbeeld heel concreet dat mijn moeder uit de niet-versleten delen van de afgeschreven uni-formbroek van mijn vader voor mij een korte broek wist te naaien. En ook wist zij nog de groene biezen uit het originele uniform erin te stikken. Ik liep dus als 6 jarige al te paraderen als chauffeur in spé. Er was dus niet veel te spenderen in het gezin. Een uitje met het gezin zat er daarom niet in. Om de kinderen toch een verzetje te bieden, lieten mijn ouders mij alleen of met een broer(tje) een dag meerijden met mijn vader op lijn 90 naar Den Haag, een rit vanaf Haarlem van ongeveer 2 uur heen en 2 uur terug. Althans zo lang duurde het voor zover ik mij nu kan herinneren. Maar herinneringen vervagen na zo’n krappe 60 jaar, zoals verderop ook wel zal blijken. Maar wat mij zeker nog levendig voor de geest staat is, dat ik het reuze spannend en razend interessant vond. Met mijn vader aan het stuur zat ik naast hem voor in de bus op de warme motorkap van de Crossley, hetgeen in de wintermaanden helemaal heerlijk was. Doordat die motorkap naar de voorkant van de bus wat op liep, kon je er alleen maar met je rug naar de voorkant bovenop zitten. Je keek dan apetrots recht in de gezichten van de passagiers, die op hun beurt vertederd keken naar dat kleine blonde mannetje naast de chauffeur. Er waren voor mijn ouders geen kosten verbonden aan zo’n dagje uit . Er was weliswaar nog geen volledig vrij reizen voor de gezinsleden, maar elk kind van een personeelslid kreeg jaarlijks een boekje, waarin door middel van 18 dagstempels 18 dagen in het jaar vrij met de bus gereisd kon worden. 4. En van één van de stempels werd op zo’n dag gebruik gemaakt. Die startte in Haarlem en ging via diverse plaatsen in de Bollenstreek. Allemaal telkens weer nieuw en verrassend om te zien voor een kleine jongen. De belangrijkste tussenstop op weg naar Den Haag was Station Leiden. Net als Haarlem toen in mijn ogen een belangrijke en indrukwekkende stad.

De reis werd vervolgd via onder andere Voorburg naar Den Haag en eindigde bij Station Den Haag Hollands Spoor. En dat was telkens een bijzonder hoogtepunt. De bus werd achtergelaten op de halteplaats vlak bij de ingang van het station en aan de hand van mijn vader staken we de straat over en gingen naar binnen in een wat ik nu zou omschrijven als een bruin café. Daar ging mijn vader in zijn pauze in deze rit een kop koffie drinken en kreeg ik wat fris. Dat alles werd betaald uit de fooi, die Station Holland Spoor te Den Haag hij onderweg gekregen had van de passagiers. Daaraan zit ook een herinnering. In die tijd hadden de bussen nog geen omroepinstallaties. Bij het naderen van een nieuwe halte draaide mijn vader altijd zijn hoofd enigszins rechts naar achteren en riep dan met zijn bulderstem de naam van de aankomende halte naar de passagiers in de bus. Minder hard maar nog steeds met een stevig volume reageerde hij op elke fooi met de reactie: “Beleefd”. De naam van het café kan ik mij niet meer herinneren, evenmin als de naam van de uiterst vriendelijke dame (tante Bep, red.), die daar de scepter achter de bar voerde en die mij koekjes gaf en aaien over mijn bol. Maar wat ik nog wel weet is, dat ik ook dat altijd als kleine jongen heel spannend vond met al die aardige mensen en met die “tapijtjes” op de tafeltjes. Na een korte tijd stapten we dan weer op en gingen terug naar de bus om de rit in de omgekeerde richting te maken. Weer langs de garage in Voorburg, weer langs Station Leiden en ook weer door de Bollenstreek. In Haarlem aangekomen ging ik, als zijn dienst er op zat, achter op de fiets met mijn vader mee naar huis. Zat zijn dienst er nog niet op, dan stond mijn moeder op het station op mij te wachten om mij weer mee naar huis te nemen. Mijn vader deed in dat geval nog een rondje Haarlem-Den Haag Hollands Spoor-Haarlem. Veel details uit die tijd zijn verdwenen. Er moeten naast de algemene indrukken en sommige details zoals Haarlem Tempelierstraat, De Zilk (waar mijn oma woonde), Noordwijk, Station Leiden en het “bruine café” bij Den Haag Hollands Spoor, nog veel meer wetenswaardigheden zijn over deze stamlijn uit de NZH-historie. Omdat naar mijn beste weten lijn 90 niet alleen vanuit Haarlem werd gereden, maar ook vanuit Voorburg, zouden er wellicht onder de oud-Voorburgers en oud-Leidschendammers nog oud-personeelsleden kunnen zijn, die nog meer herinneringen hebben en die met mij willen delen. Ik fris mijn geheugen graag op. Ik hoop u met deze persoonlijke anekdotes vermaakt te hebben en met name voor de hele oude garde een stukje geschiedenis te hebben laten herleven. ==================================================================================

5.

Piloten krijgen 4 ton per jaar, terwijl ze niet meer doen dan een buschauffeur. Sterker nog, een buschauffeur heeft geen automatische piloot. Maarten van Rossem.

======================================================================== door: Hans Cornet Ik heb nog een paar foto's gevonden in mijnverzameling die mij wel aardig leken om te laten zien. Op plaatsen die totaal veranderd zijn en onherkenbaar in veel gevallen, zie je de tram waar wij ons dat wel herinneren, maar voor anderen dus danig veranderd dat het niet te herkennen is.

foto links: De garage/remise aan de Parkweg in Voorburg . Voor vele alleen bekend als busgarage.

foto boven: Voorheen stond er de garage/remise foto boven: De Raamweg. aan de Parkweg te Voorburg. Nu staan er appartementen. 6.