Lof 5

Het valt niet mee om de zielenroerselen van de man te door-

gronden. Als ik mijn man na een avondje eten met zijn vrienden

vraag hoe het was met Erik of Marcel, antwoordt hij zoiets als:

‘Nou eh, goed, geloof ik.’ Soms vraag je je af of de man wel

zielenroerselen heeft. Toch proberen we er in dit vadernummer

van Lof (ons vierde al weer) zo dicht mogelijk bij te komen. Want

we willen van hem weten hoe hij het vaderschap ziet. Hoe bevalt

het hem om niet meer die man te zijn die op zondag het vlees

snijdt? Vindt hij het leuk om veel tijd met zijn kinderen door te

brengen? Heeft hij zin in zijn zorgdag of zit hij liever op zijn werk?

En heeft hij weleens last van schuldgevoelens? Prangende vragen

waar we graag een antwoord op willen hebben.

En wat blijkt? Als je doorvraagt, is er niet zo veel verschil tussen

werkende mannen en werkende vrouwen. Allebei worstelen ze

met de combinatie ambitie en zorg en zijn ze soms bang op beide

gebieden tekort te schieten. ‘Ook ik kies te vaak voor mijn werk’,

zegt schrijver Robert Vuijsje. ‘Maar ik doe mijn best een aanwezige

vader te zijn.’ Acteur Bastiaan Ragas geniet van zijn vaderschap,

maar ondervindt er ook dagelijks stress van. ‘Als je een jaar of

dertig bent, denk je: ik heb nu mijn leven wel op orde. Totdat je

aan kinderen begint. Je hebt geen idee van de consequenties’,

vertelt hij. Gerard Janssen, auteur van het boek Papadag, pro-

beert op zijn zorgdag twee werelden bij elkaar te brengen: zijn

werk en zijn kinderen. Dat gaat er niet altijd even pedagogisch

verantwoord aan toe. ‘Ik zet de kinderen voor de televisie omdat

ik snel iets af moet maken en vind het soms heerlijk als ze opgaan

in een computerspelletje, zodat ik even wat tijd voor mezelf heb’,

aldus Janssen. En hé, waar kennen we dat van? Ik denk dat de

meeste Loflezeressen die struggle ook maar al te vaak hebben.

Toch is er een verschil: mijn man is blij als hij zijn zorgmiddag kan

overdragen aan een oppas, terwijl mijn woensdagmiddag heilig

is (op alle keren dat ik toch bij Iets Heel Belangrijks moet zijn na

dan). Ik geniet van de ritjes naar voetbal en hockey, doe tussen-

door boodschappen en praat heel efficiënt bij met de ambitieuze

moeders die ook voor de duur van een middag langs de (zij)lijn

staan.

Ergens snap ik mijn man en zijn soortgenoten ook wel. Hun succes

wordt, meer dan dat van vrouwen, afgemeten aan hun carrière,

Worstelende vaders

en in veel bedrijven hangt het bereiken van de top nog altijd af

van het aantal uren dat je – zichtbaar – aanwezig bent. Om one of

the guys te zijn en als ambitieus gepercipieerd te worden moet je

beschikbaar zijn en gedrag vertonen dat er op gericht is carrière

te maken, aldus de definitie van ambitie in de Van Dale. Heb dan

maar de guts om uit dat keurslijf te stappen.

Toch moet ik vaak denken aan het boekje dat ik mijn zoon voor-

lees: Hoe vang ik mijn vader. Over het nijlpaardje Michiel dat zo

graag met zijn vader wil spelen, maar keer op keer teleurgesteld

wordt. Dus graaft hij een valkuil, om zijn vader te vangen als hij ’s

avonds terugkomt van zijn werk. Maar Michiel valt er zelf in, niet

veel later gevolgd door zijn vader. Samen graven ze zich uit, gaan

badderen in de rivier en hebben reuze pret. Sindsdien neemt

papa Nijlpaard wel tijd om met zijn zoon door te brengen.

De moraal van dit verhaal? Nijlpaardvaders zijn net mensen. Ik

wens elke vader toe dat hij tevreden kan terugkijken op zijn carrière,

maar ook op zijn gezinsleven. Dat hij niet, zoals Sara Lee-topman

Jan Bennink, hoeft te concluderen: ‘De enige fout die ik gemaakt

heb, is dat ik mijn kinderen veel te weinig zag.’ Want daarmee

doe je niet alleen je kinderen tekort, maar ook jezelf. De road to

happiness ligt open voor iedereen die keuzes durft te maken.

Ik wens vaders veel Lof en Lef toe.

Jolanda Holwerda,

oprichter en hoofdredacteur Lof,

twitter: @JolandaHolwerda

LOF23_Voorwoord_PAM - CAV.indd 5 17-05-12 12:03