0, /))0.1%!#%2)$3#04% !)$+#0%.'%35()05+ · pettist Eric Vloeimans en gitarist Harry Sacksioni. Hij...
1
Programma ‘Santiago’ Eric Vaarzon Morel (1961) is zoon van kunstschilder Wim Vaarzon Mo- rel. Het begon allemaal met zijn eerste gitaar die hij op z’n negende jaar van z’n vader kreeg. Hij raakte geïnspireerd door de films van Carlos Saura en het vinyl met de muziek van Manitas de Plata. Een artiest met een twijfelachtige staat van dienst, maar Vaarzon Morel draaide de plaat net zo lang totdat deze nagenoeg doorzichtig werd. Vervolgens kreeg hij op zijn zestiende jaar les van Paco Peña op het 7e Rencontres de la guitare in Frankrijk. Geïnspireerd door dit evenement trok hij op negentienjarige leeftijd naar Spanje, waar hij twee jaar woonde en werkte. In de jaren tachtig toerde hij met de Zwitserse groep Flamencos door Europa en als vast lid van de Cuadro Flamenco bespeelde hij zes jaar lang de Nederlandse theater- en concertpodia. “Het is in deze tak van sport behoorlijk hard werken, want voor je het weet raak je weer in de vergetelheid,” aldus de geboren Amsterdammer die inmiddels al meer dan 25 jaar als docent verbonden is aan het Conservatorium van Amsterdam en inmiddels vier zinnenprikkelende cd’s op zijn naam heeft staan. “Nadat ik in 2006 in het Concertgebouw had opgetreden in het voor- programma van Diana Reeves, kwam mijn carrière weer in een stroom- versnelling.” De laatste jaren heeft hij gewerkt met onder meer trom- pettist Eric Vloeimans en gitarist Harry Sacksioni. Hij speelde tweemaal op het North Sea Jazz Festival. Het Concertgebouw Jazz Orchestra voerde zijn composities uit in het Concertgebouw en het Bimhuis. In 2009 toerde hij met Gijs Scholten van Aschat door ons land en in 2012 bracht Vaarzon Morel El Greco de Toledo uit, een flamenco-opera met een mix van klassieke-, flamenco- en jazzmuziek. “Deze opera is de eerste uit een drieluik over kunstenaars,” weet Vaarzon Morel. “Over twee jaar sta ik met m’n tweede opera op de planken. In de tussen- tijd tour ik in 2015 samen met Leoni Jansen door Nederland met het programma ‘Santiago’, waarin de beroemde ‘camino’ naar Santiago de Compostela bezongen wordt. De komende tijd is aan ‘duende’ dus geen gebrek.” Eric Vaarzon Morel Het is begin jaren 70. Terwijl zijn klasgenoten op de basisschool naar singles luisterden van onder meer Julio Iglesias met Una Canto A Galicia en The Cats met Vaya Con Dios, koos een jonge Amsterdammer voor het andere geluid uit Spanje. “Flamenco is van kindsbeen af mijn muzikale kompas.” Tekst: Arjan Klaver MUZIKAAL KOMPAS MET ZINNENPRIKKELENDE DUENDE HEEFT ALLES TE MAKEN MET HET MOMENT WAAROP DE ZANGER, DANSER OF GITARIST OPGAAT IN DE MUZIEK. ZO ONTSTAAT ER MEER. EEN SOORT MAGISCH MOMENT WAAROP JE ZELFS IN HET OVERVOL AMSTERDAMSE CONCERTGEBOUW EEN SPELD KAN HOREN VALLEN ‘DUENDE’ Aan het woord is Eric Vaarzon Morel, flamencogitarist en componist. Wie zijn arrangementen hoort, ontdekt tussen de rasgueo, golpes en bulerias de mystiek die alleen in een Spaans woord verpakt kan wor- den: ‘duende’. Duende heeft alles te maken met het moment waarop de zanger, danser of gitarist opgaat in de muziek. Zo ontstaat er meer. Een soort magisch moment waarop je zelfs in het overvol Amsterdamse Concertgebouw een speld kan horen vallen. Tegelijk wordt de luisteraar geroerd of verblijd. De in Granada geboren dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca wist volgens Vaarzon Morel het woord ‘duende’ het beste te duiden. “Het is een vorm van dionysische bezieling die altijd verband houdt met smart, mysterie, liefde en dood, en die met name bezit neemt van kunstenaars, als musici, dansers of dichters die hun werk voordragen voor een publiek.” Zonder opsmuk En de geboren Amsterdammer wist ook in de net afgesloten theatertour weer de nodige ‘duende’ over het publiek uit te strooien met muziek afkomstig van zijn laatste succesvolle cd, El Aquador, ofwel de wa- terdrager. Op deze geluidsdrager speelt hij met warmbloedig Spaans temperament zijn eigen repertoire. Geheel solo zonder opsmuk. Uiter- aard geeft hij odes aan Paco de Lucía die een jaar geleden overleed en de flamenco mecenas uit Sevilla, Paco Lira die in januari van dit jaar is gestorven en eigenaar was van het geroemde La Carbonería, een bekend flamencocafé in Sevilla. “Voor mijn vriend Lira heb ik onder meer ‘Feduchy’ geschreven,” legt Vaarzon Morel uit. “En ’Pantomime’ is een arrangement dat ik heb opgedragen aan De Lucía die in de jaren 70 de flamencomuziek een grote lift gaf. Hij heeft bovendien de muziekstijl vernieuwd door samenwerkingen aan te gaan met musici uit de jazz en de jazzrock, als Chick Corea, John McLaugh- lin en Al Di Meola. Bovendien voorzag hij de flamenco met de ‘tonos negros’. Dat gaf deze muziekstijl krachtige impulsen. Hij durfde van de regels af te wijken. Het werd zijn signatuur. Ik heb De Lucía een paar keer ontmoet en hij gaf mij het advies om ook een andere interpretatie aan de flamenco te geven. Dat heb ik gedaan.” 81 ZOMER 2015 Society World 80
Transcript of 0, /))0.1%!#%2)$3#04% !)$+#0%.'%35()05+ · pettist Eric Vloeimans en gitarist Harry Sacksioni. Hij...
Programma ‘Santiago’Eric Vaarzon Morel (1961) is zoon van kunstschilder Wim Vaarzon Mo-rel. Het begon allemaal met zijn eerste gitaar die hij op z’n negende jaar van z’n vader kreeg. Hij raakte geïnspireerd door de films van Carlos Saura en het vinyl met de muziek van Manitas de Plata. Een artiest met een twijfelachtige staat van dienst, maar Vaarzon Morel draaide de plaat net zo lang totdat deze nagenoeg doorzichtig werd. Vervolgens kreeg hij op zijn zestiende jaar les van Paco Peña op het 7e Rencontres de la guitare in Frankrijk. Geïnspireerd door dit evenement trok hij op negentienjarige leeftijd naar Spanje, waar hij twee jaar woonde en werkte. In de jaren tachtig toerde hij met de Zwitserse groep Flamencos door Europa en als vast lid van de Cuadro Flamenco bespeelde hij zes jaar lang de Nederlandse theater- en concertpodia. “Het is in deze tak van sport behoorlijk hard werken, want voor je het weet raak je weer in de vergetelheid,” aldus de geboren Amsterdammer die inmiddels al meer dan 25 jaar als docent verbonden is aan het Conservatorium van Amsterdam en inmiddels vier zinnenprikkelende cd’s op zijn naam heeft staan.
“Nadat ik in 2006 in het Concertgebouw had opgetreden in het voor-programma van Diana Reeves, kwam mijn carrière weer in een stroom-versnelling.” De laatste jaren heeft hij gewerkt met onder meer trom-pettist Eric Vloeimans en gitarist Harry Sacksioni. Hij speelde tweemaal op het North Sea Jazz Festival. Het Concertgebouw Jazz Orchestra voerde zijn composities uit in het Concertgebouw en het Bimhuis. In 2009 toerde hij met Gijs Scholten van Aschat door ons land en in 2012 bracht Vaarzon Morel El Greco de Toledo uit, een flamenco-opera met een mix van klassieke-, flamenco- en jazzmuziek. “Deze opera is de eerste uit een drieluik over kunstenaars,” weet Vaarzon Morel. “Over twee jaar sta ik met m’n tweede opera op de planken. In de tussen-tijd tour ik in 2015 samen met Leoni Jansen door Nederland met het programma ‘Santiago’, waarin de beroemde ‘camino’ naar Santiago de Compostela bezongen wordt. De komende tijd is aan ‘duende’ dus geen gebrek.”
Eric Vaarzon Morel
Het is begin jaren 70. Terwijl zijn klasgenoten op de basisschool naar singles luisterden van onder meer Julio Iglesias
met Una Canto A Galicia en The Cats met Vaya Con Dios, koos een jonge Amsterdammer voor het andere geluid uit
Spanje. “Flamenco is van kindsbeen af mijn muzikale kompas.”
Tekst: Arjan Klaver
M U Z I K A A L K O M P A S M E T Z I N N E N P R I K K E L E N D E
DUENDE HEEFT ALLES TE MAKEN MET HET MOMENT
WAAROP DE ZANGER, DANSER OF GITARIST
OPGAAT IN DE MUZIEK. ZO ONTSTAAT ER MEER. EEN
SOORT MAGISCH MOMENT WAAROP JE ZELFS IN HET OVERVOL AMSTERDAMSE CONCERTGEBOUW EEN
SPELD KAN HOREN VALLEN
‘ D U E N D E ’
Aan het woord is Eric Vaarzon Morel, flamencogitarist en componist. Wie zijn arrangementen hoort, ontdekt tussen de rasgueo, golpes en bulerias de mystiek die alleen in een Spaans woord verpakt kan wor-den: ‘duende’. Duende heeft alles te maken met het moment waarop de zanger, danser of gitarist opgaat in de muziek. Zo ontstaat er meer. Een soort magisch moment waarop je zelfs in het overvol Amsterdamse Concertgebouw een speld kan horen vallen. Tegelijk wordt de luisteraar geroerd of verblijd. De in Granada geboren dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca wist volgens Vaarzon Morel het woord ‘duende’ het beste te duiden. “Het is een vorm van dionysische bezieling die altijd verband houdt met smart, mysterie, liefde en dood, en die met name bezit neemt van kunstenaars, als musici, dansers of dichters die hun werk voordragen voor een publiek.”
Zonder opsmukEn de geboren Amsterdammer wist ook in de net afgesloten theatertour weer de nodige ‘duende’ over het publiek uit te strooien met muziek afkomstig van zijn laatste succesvolle cd, El Aquador, ofwel de wa-terdrager. Op deze geluidsdrager speelt hij met warmbloedig Spaans temperament zijn eigen repertoire. Geheel solo zonder opsmuk. Uiter-aard geeft hij odes aan Paco de Lucía die een jaar geleden overleed en de flamenco mecenas uit Sevilla, Paco Lira die in januari van dit jaar is gestorven en eigenaar was van het geroemde
La Carbonería, een bekend flamencocafé in Sevilla. “Voor mijn vriend Lira heb ik onder meer ‘Feduchy’ geschreven,” legt Vaarzon Morel uit. “En ’Pantomime’ is een arrangement dat ik heb opgedragen aan De Lucía die in de jaren 70 de flamencomuziek een grote lift gaf. Hij heeft bovendien de muziekstijl vernieuwd door samenwerkingen aan te gaan met musici uit de jazz en de jazzrock, als Chick Corea, John McLaugh-lin en Al Di Meola. Bovendien voorzag hij de flamenco met de ‘tonos negros’. Dat gaf deze muziekstijl krachtige impulsen. Hij durfde van de regels af te wijken. Het werd zijn signatuur. Ik heb De Lucía een paar keer ontmoet en hij gaf mij het advies om ook een andere interpretatie aan de flamenco te geven. Dat heb ik gedaan.”
81 Z O M E R 2 0 1 5Society World80
