{Xin Chao Vietnam!

DaanMegAloysius

Vietnam! Wat moesten we nou in Vietnam? Ik wist niets van dat land, niet eens waar het lag. Ja, in Azië, maar wáár in Azië? Hoe zag het land eruit? Wat voor mensen woonden er? Wat voor taal werd er gesproken? Stomverbaasd keek ik mijn vader aan. Was het een grapje?Kijk, dat we naar het buitenland zouden verhuizen, wist ik al een hele poos en mijn zus Tine en ik waren het ermee eens. Het computerbedrijf waar mijn vader werkte had kantoren over de hele wereld. Mijn vader werkte al twintig jaar in Amsterdam – logisch dat hij eens iets anders wilde. Mijn moeder was schilderes – zolang ze maar een atelier had, maakte het haar niet uit waar we woonden.Toen mijn vader die avond vertelde dat het eindelijk zo ver was en dat we gingen emigreren, snapten Tine en ik meteen wat hij bedoelde. Italië was het lievelingsland van ons allemaal – we gingen er elke zomervakantie heen. Bovendien aten we thuis minstens twee keer in de week pizza en dronken mijn ouders altijd Italiaanse wijn. Mijn vader juichte harder voor AC Milan dan voor Ajax en mijn moeder was al jaren verliefd op de Italiaanse zanger Eros Ramazzotti. Dat was dus duidelijk. Zelf sprak ik een beetje Italiaans. Ik kon bijvoorbeeld zeggen: ‘Mi chiamo Ricardo,’ – ‘Ik heet Richard.’ ‘Leuk,’ zei ik. ‘Italië. Gaan we in Rome wonen?’ Ik kende daar een ijsjeswinkel waar ze het lekkerste ijs van de wereld verkochten. ‘Forza Italia!’ zei Tine. ‘Ciao, bello ragazzo.’ Ze giechelde.Mijn vader fronste. ‘Italië? Hoe komen jullie daar nou bij? We gaan naar Vietnam.’‘Vietnam! Vinden jullie het geen geweldige verrassing?’ zei mijn moeder.Huh?Nou, zo is dit avontuur dus begonnen, op een kille dinsdagavond in april…

Drie Maanden nadat ik het verassende bericht kreeg dat ik naar Vietnam ging verhuizen, konden we vanuit het vliegtuig net de eerste stukjes land zien. Het nieuws had me grote teleurstelling gebracht. Als ik had kunnen kiezen, was ik liever hier gebleven met mijn vrienden en vriendinnen. Volgens mij hebben ze daar niets, geen computers zoals in Nederland, en ook geen tv’s, ze hebben geen eens kroket en frikandel. Misschien overdrijf ik wel een beetje, als mijn vader daar zou gaan werken zouden ze er zeker computers hebben. Maar de mensen daar, hoe zouden ze eruit zien en zich gedragen? Is het heel anders dan wat ik gewend ben? Misschien kijken ze me allemaal raar aan omdat er geen andere buitenlanders zijn. Vietnam, Vietnam hoe zou dit land zijn? Ik ben er nog nooit geweest, ik weet dat het land zich bevind, maar zelf ben ik nog nooit in Azië geweest.

Terwijl ik helemaal depressief was geworden van het nieuws, was mijn vader helemaal in de wolken door deze verhuizing. Alle dagen danste hij door de kamer en zong Vietnamese liederen die hij zelf had bedacht. Voordat we vertrokken, had hij Vietnamese les genomen en las hij veel boeken over Vietnam, de oorlog , de stad. Hij heeft me wat verteld over een man, hoe heet hij ook alweer, Ho Chi Minh, ja dat was het. Hij ging steeds maar door…

Ik ben tenminste niet de enige die hier niets aan vind, mijn zus heeft er ook problemen mee. Ze vond het al zo erg dat we Nederland moesten verlaten, maar nu gaan we ook nog naar Azie; ik heb medelijden met haar. Haar hele leven bevindt zich in Nederland: haar vriendinnen, haar vriendje en haar populariteit. Het is voor mij minder erg om mijn school te verlaten omdat ik alleen maar vier vrienden heb, maar geen goede vriend. Ze heeft het heel moeilijk, ze belde elke dag met haar vriendinnen en begint af en toe ook te huilen.Iedereen in mijn familie had verschillende emoties over deze verhuizing: gelukkig of droevig. Alleen mijn moeder gaf niks om deze verhuizing, mijn moeder was de enige die er niks om gaf. Zij is overal blij, als ze maar kan schilderen. Ze schildert veel als ze blij, bedroefd of verast is. Mijn moeder geeft alles om schilderen, ze geeft volgens mij meer om haar schilderijen dan haar eigen kinderen .

Ik kan niet geloven dat we echt zijn vertrokken uit Nederland, al die jaren die we daar hebben doorgebracht! Ik heb nog nooit gevlogen en nu moet ik opeens een lange vlucht doorbrengen. Normaal, als we op vakantie naar Italie gaan dan nemen we de auto. Het zou beter zijn geweest als ik was begonnen met vliegen op een jongere leeftijd want dan zou ik er gewend aan zijn, maar mijn vader zei altijd, “Met een vliegtuig gaan is saai, geniet van de rit, het wordt zeker een avontuur.”In het vliegtuig fluisterde mijn vader in mijn oor “Is het niet spannend dat wij eindelijk gaan verhuizen, Richard? Eindelijk iets nieuw in ons leven, dag Amsterdam hallo Hanoi”. Ik had niet eens door dat hij het tegen mij had omdat ik heel zenuwachtig was voor mijn eerste vlucht. Voordat ik het wist, waren we in de lucht, en man, deze ervarging maakt mijn leven bijna compleet. Met mij ging het wel goed maar met mijn zusje niet, ze gilde als een gek maar het ergste moest nog komen. Het landen was nog erger.

Na de engste vlucht van mijn leven kwam ik aan in Hanoi. De eerste kennismaking gaf me niet zoveel positieve gedachten. Alles was oud, half kapot en de hitte kon mij binnen een uur afmaken. Voor de eerste keer in mijn leven had ik zin in om in een koelkast te gaan zitten. Bijna alles was in het Vietnamees , gelukkig had mijn vader les genomen. De mensen waren koppen kleiner dan ik. Het eerste wat ik op het viegveld zag was niet al te best.Op het vliegveld stonden mijn familie en ik brandde van de hitte, ik, het kind dat warmte lekker vond. Mijn zusje zeurde door en door: “Papa, ik heb het heet.” “Papa mag ik een ijsje?”, “Papa ik wil terug naar Nederland”. Het ging maar door en uiteindelijk gingen we in een taxi met heerlijke airco naar een groot complex in Hanoi. Voordat ik van de airco kon gaan genieten, probeerde papa uit te leggen waar we naar toe moesten gaan. Ik dacht dat hij na al die lessen wel goed Vietnamees zou kunnen spreken maar tot mijn grote verbazing begreep deze man er niks van. Het bleek dat de intonatie van paps niet te goed wass. Uiteindelijk vertrokken we en vonden we een taxichauffeur die gelukkig wel Engels kon, we vertrokken naar Ciputra.

De straten van Hanoi waren gevuld met vieze troep en alles leek wel een vuilnisbelt. Er lagen overal plastic zakjes rondgeslingerd, het was een puinhoop op straat en op een moment zag ik een half dode kat op straat. Ik moest bijna kotsen om zo een onogelijke straat te zien. Dit drama was erger dan het vliegen. We reden door de ingang van Ciputra, ik zag grote standbeelden en gigantische gebouwen, wel 20 meter hoog. Dit was het beste beeld van Hanoi dat ik had gezien. “Ja hier gaan we wonen jongens!”, zei mijn vader. Direct voor ons zagen we gigantische apartementen. Wij stapten uit de taxi en ik schrok mezelf dood, 100.000 stond op de meter! “Pap, deze man heeft ons bedrogen, hoe kan zo een rit 100.000 Euro kosten?”. Hij zei terug: “Nee jongen dat is in dong, niet in Euro’s, 1 Euro is ongeveer 25.000 dong”. Wow, gelukkig ik kreeg bijna een hartaanval, maar ik vond het bijna een beetje te weinig dat was minstens 15 km en we moesten alleen 4 euro betalen, dit land is een stuk goedkoper dan ik had verwacht.

We gingen op de 20ste verdieping wonen. Wat een hoogte, helemaal naar boven met een lift. “Pap hoe lang duurt het nog?” vroeg mijn zusje aan mijn vader. “We zijn er als we er zijn schat, nu moet je een beetje geduld hebben, ja!”. Na een tijdje waren we boven, in onze Penthouse. Door het woord penthouse dacht ik aan een binnenzwembad, mooie grote bedden, grote kamers. Ik vroeg aan mijn vader “Pap hoe is het daar binnen, heb ik eindelijk een grote kamer met een toilet?” “Waar krijg je dat idee vandaan, het is een gewoon appartement” antwoordde hij, en hij maakte de deur open en ik zag het meest lege huis ooit. Alles was zo saai en simpel, er was niks speciaals en ik vond dat het geen penthouse was. Mijn leven was een hel, maar het ergste kwam toen ik mijn kamer zag. Ik had echt geen reden om te leven dacht ik in mijn hoofd, in the midden van mijn kamer was een bed dat 7/10 van de plek in beslag nam. 1/10 Was ingenomen door mijn kast en nog 1/10 was ingenomen door mijn werktafel en tv. Aaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhh” schreeuwde ik heel hard. Het leven wordt een hel met dit apartement.Ik kon niet slapen door het idee dat ik morgen meteen naar school moest, wat een zooi. Kom je voor het eerst in een nieuw land en dan zegt je vader “Hey kinderen ik heb iets heel gaafs om aan jullie te vertellen”. “Jullie gaan naar school morgen, JUPPIEEEE!”. Dat was alles dat ik me kon herrineren voordat ik flauwviel.

Eindelijk kwam de dag waar ik voor de eerste keer naar school moest die niet St. Aloysius heette. Mijn vader zei dat het een Engelse school was, dus was ik een beetje bang want mijnEengels is nogal slecht dus ik verwachtte het ergste. “Have a nice day at school, son” riep mijn vader naar mij. “Ja ik ben niks vergeten pap”, en toen moest vader hard lachen.Mijn eerste dag op school was helemaal in de goot gelopen. Mensen kwamen naar me toe lopen en zeiden “Hey, what’s your name?” en toon antwoorde ik “I fourteen old” en natuurlijk moesten ze allemaal lachen. De klassen waren echt onmogelijk om bij te houden en de leraren mopperde woorden waar ik helemaal niks van kon verstaan. Net als “denominators have no end” en “In 1980 Mount Saint Helens erupted” en de moeilijkste dat ik vandag heb gehoord was “Can you speak English” iedereen vroeg data aan mij maar ik weet van niks dus ik zei maar “yes” elke keer.

Niemand praatte met mij of wou me een grapje vertellen en nu ben ik het kind zonder vrienden op deze school. Ik ben het tennis racket zonder snaren, het veld zonder gras en friet zonder mayo. Ik was droevig op school, terwijl mijn zusje de koningin van de school uithing. Iedereen omsingelde haar, wilde met haar praten en spelen. Nou ik zou ook zo cool zijn als ik maar had opgelet in de engelse les maar nu moet ik boeten. Mijn zusje is anders dan mij, zij kan Engels spreken, zij is goed met woorden. Omdat zij zo populair is doet ze elke keer koppig als ze langs me loopt met haar hondjes die haar achtervolgen. Ze zegt altijd tegen mij “Go back in the garbage where you belong”. Ik wist dat zij me aan het treiteren was, omdat haar kleine hondjes keihard zouden lachen. Uit zenuwen zei ik “You fat” tegen haar maar het mislukte want haar hondjes moesten nog harder lachen.

Diezelfde dag kwam ik huilend naar huis en ik voelde me zo alleen in zo een grote wereld. Ik moest alle mooie dingen achter laten in Europa, er kwam letterlijk water uit mijn ogen gieten. In Nederland was ik een heel ander mens: ik had vrienden, mensen om mee te praten en hele goeie cijfers op mijn rapport. En hier wat was ik? Afval, rotzooi, een mislukking. Uiteindelijk kon ik het niet meer tegen houden dus ik schreewde “Vietnam is een land waar waardeloze mensen wonen!!!!” Een hele seconde later hoorde ik van beneden “Shut your mouth you useless piece of nonsense, Shut up!!.”

Het is zo ver, ik werd er helemaal gek, ik dacht er aan om zelfmoord te plegen maar toen liep mijn vader de kamer in. “Rot op, ik wil niks meer met jouw te maken hebben”, zei ik met een gek gezicht vol met snot en tranen. Hij zei met een kalme stem “Nou niet te ver gaan hé zoon wij zijn toch ma….” Ik gaf hem een klap op zijn gezicht. Toen had ik pas door wat ik had gedaan, ik schuilde mij gezicht tussen mijn knieën. Ik smeekte dat hij niets terug zou doen en net toen ik dacht dat ik een mep zou krijgen zei mijn vader met een stem vol goedheid: “Jongen ik weet dat je boos bent, maar het spijt me, ik had niet door dat jij zo zou gaan lijden. Maar ik heb een goed advies voor jou, in het leven moet je dingen altijd positief in de ogen kijken en met moed doorgaan, nooit opgeven.” Hij mijn kamer uit, toen zag ik mijn vader voor de eerste keer op een hele andere manier.Ik dacht goed na over wat mijn vader me had verteld en misschien had hij wel gelijk, ik keek te negatief naar de dingen. In plaats van huilen als mensen mij uitlachen zou ik gewoon met ze mee kunnen lachen voor de lol. Ik kan van nu af aan ook beter opletten in E.A.L. zodat ik beter Engels kan praten. Nu overdrijf ik wel een beetje, maar het kan wel beter worden op school en met de kinderen op school. Ja, morgen wordt een nieuwe dag met veel nieuwe mogelijkhede.

De volgende dag werd ik wakker met een nieuwe kijk op leven mijn nieuwe leven in Vietnam. Ik sprong uit bed en schreeuwde “Xin Chao, Hanoi!” (hallo Hanoi). Ik rende naar de douche en ging met plezier douchen, ik zong vrolijke liedjes zoals “Old Mc Donalds” en “twinkle twinkle little star” om mijn engels te trainen en mezelf op te vrolijken. Voor de eerste keer in mijn leven zei ik “Goeie morgen mijn kleine” tegen mijn zus en ze zei gewoonlijk “Ughh jij bent zo irritant, Richard!!” Ik kuste mijn moeder op haar wang, en gaf mijn vader een ‘high five’ en ging naar school!Op school praatte ik met iedereen en gebruikte het kleine beetje Engels dat ik kende en zei “Hello” hier en een “Good morning” daar, alles was geweldig ik had eindelijk een groep vrienden waar ik mee kon praten en spelen, mijn dag was perfect. Zelfs mijn duivelachtige zus kon het niet verputsen. Ze zei nog “Hey, your face looks like a dog’s butt!” maar ik zei gewoon terug “that is because I am your brother”. Deze keer lachte haar vrienden niet om mij maar om haar. Ik wist dat ik hierdoor thuis problemen kreeg, maar toch voelde ik me heel fijn.

In de klas ging het ook een stuk beter, ik volgde de les als een goede leerling zou doen. Als ik iets niet begreep vroeg ik aan mijn meester of juf of ze het met meer detail kon uitleggen. Ik begreep alles en ik weet zeker dat ik een van de topleerlingen word.Ik werd zelfs uitgenodigd om na school naar het waterpark te gaan, met een heleboel vrienden. Ik had de grootste pret van mijn hele leven en voelde me eindelijk weer een beetje normaal. Ik ging het meeste van de grote glijbaan af en elke keer dat ik van de glijbaan af ging riep ik altijd “FIRE IN THE HOLE”. Dan hoorde ik altijd van beneden “Yeah go Richard, show us what you got”. Ik ging zwemmen van de ene kant van het zwembad naar de andere, ik had gewoon zoveel energie. Wij hadden zelfs een competitie om te zien wie de meest domme mop kon vertellen. Zo een pret had ik in een hele lange tijd niet gehad. Toen ik afscheid nam van mijn vrienden en naar huis ging, had ik het gevoel dat alles goed op zijn benen terechtkwam. Mijn vader had gelijk, misschien moet ik gewoon dingen met een positief inzicht bekijken.

In de klas ging het ook een stuk beter, ik volgde de les als een goede leerling zou doen. Als ik iets niet begreep vroeg ik aan mijn meester of juf of ze het met meer detail kon uitleggen. Ik begreep alles en ik weet zeker dat ik een van de topleerlingen word.Ik werd zelfs uitgenodigd om na school naar het waterpark te gaan, met een heleboel vrienden. Ik had de grootste pret van mijn hele leven en voelde me eindelijk weer een beetje normaal. Ik ging het meeste van de grote glijbaan af en elke keer dat ik van de glijbaan af ging riep ik altijd “FIRE IN THE HOLE”. Dan hoorde ik altijd van beneden “Yeah go Richard, show us what you got”. Ik ging zwemmen van de ene kant van het zwembad naar de andere, ik had gewoon zoveel energie. Wij hadden zelfs een competitie om te zien wie de meest domme mop kon vertellen. Zo een pret had ik in een hele lange tijd niet gehad. Toen ik afscheid nam van mijn vrienden en naar huis ging, had ik het gevoel dat alles goed op zijn benen terechtkwam. Mijn vader had gelijk, misschien moet ik gewoon dingen met een positief inzicht bekijken.

Ik zei zonder waarschuwing “Pap over wat er op school gebeurde vandaag met zus, het was een klein gra…” “Nee zoon” onderbrak mijn vader “Ik heb net een aanbieding voor een baan gekregen, en niet zomaar eentje maar een hele goeie en ik wil vragen aan jou of ik het moet aannemen” ging mijn vader door. Mijn hart bevroor. Nadat ik het net zo goed had hier en ik begon te wennen aan dit nieuwe leven. Mijn leven in Hanoi, de nieuwe dingen dat ik zou gaan meemaken hier. Natuurlijk ga ik “nee” zeggen maar voordat ik kon antwoorden zei hij iets dat mijn beslissing zou veranderen “Mijn werk is in Venice, Italie”. Ik kreeg bijna een hartaanval. Mijn droomstad: Venice, de stad op het water, mijn levenslange droom, of Hanoi: het begin van mijn nieuwe leven.

Ik zat in een dilemma dat zelfs god niet kon besluiten. Wat zou ik doen: in Hanoi blijven met mijn vrienden of naar de hoofdstad. Mijn hoofd voelde alosof het bijna zou gaan barsten maar uiteindelijk besloot ik. “Pap, ik heb besloten. Venice, de mooiste stad van de wereld waar ik alles van wist, mijn droom, maar nee. Ik blijf liever hier in Hanoi waar ik moet zijn, alles gaat hier gebeuren voor mijn toekomst. Dus ik heb liever dat we hier blijven.

Nou, zo is dit avontuur dus begonnen, op een kille dinsdagavond in Augustus…