Sir. 3, 2-6. 12-14 — "Een goede daad wordt niet vergeten"De Heer heeft aan de vader aanzien gegeven bij zijn kinderen, en Hij heeft het oordeel van de moeder bindend gemaakt voor haar zonen. Wie zijn vader hoogacht krijgt vergeving van zijn zonden en wie zijn moeder eert is als iemand die schatten verzamelt. Wie zijn vader hoogacht zal vreugde aan zijn kinderen beleven en als hij bidt, wordt hij verhoord. Wie zijn vader eert, zal lang leven en wie luistert naar de Heer geeft zijn moeder aanzien. Kind, verzorg je vader als hij oud is, en doe hem geen verdriet, zo lang hij leeft. Ook al is zijn verstand verzwakt, je moet het hem niet kwalijk nemen, en hem niet verachten, jij die nog al je kracht hebt. Want een goede daad, aan je vader bewezen, wordt niet vergeten: wat de zonden afbreken, bouwt zij weer voor je op.

Kol. 3, 12-21 — "Bekleed u als Gods heilige geliefde"Broeders en zusters,Bekleed u, als Gods heilige en geliefde uitverkorenen, met tedere ontferming, goedheid, nederigheid, zachtheid en geduld. Verdraag elkaar en vergeef elkaar, als de een tegen de ander een grief heeft. Zoals de Heer u vergeven heeft, zo moet ook u vergeven. Voeg bij dit alles de liefde, die de band van de volmaaktheid is. En laat de vrede van Christus heersen in uw hart; daartoe bent u immers geroepen, als ledematen van één lichaam. En wees dankbaar. Laat het woord van Christus in volle rijkdom onder u wonen. Leer en vermaan elkaar met alle wijsheid. Zing voor God met een dankbaar hart psalmen, hymnen en geestelijke liederen. Doe alles wat u in woord of daad verricht in de naam van de Heer Jezus, God de Vader dankend door Hem.

Lc. 2, 22-40 — "Mijn ogen hebben uw heil gezien"Toen de tijd gekomen was dat zij zich volgens de wet van Mozes moesten reinigen, brachten ze Hem naar Jeruzalem om Hem aan te bieden aan de Heer, zoals in de wet van de Heer geschreven staat: Al het mannelijke dat de moederschoot opent, zal de Heer worden toegewijd, en om een offer te brengen, volgens de wet van de Heer: een koppel tortels of twee jonge duiven. Daar in Jeruzalem woonde een zekere Simeon; het was een rechtvaardige en vrome man; hij verwachtte de vertroosting van Israël en op hem rustte heilige Geest. Door de heilige Geest was hem geopenbaard dat hij de dood niet zou zien voordat hij de Messias van de Heer had gezien. Door de Geest geleid ging hij naar de tempel. Toen de ouders het kind Jezus binnenbrachten om met Hem te doen wat volgens de wet gebruikelijk is, nam hij Hem in zijn armen en loofde God met de woorden: `Nu, Meester, laat U, zoals U gezegd hebt, uw knecht in vrede gaan; want mijn ogen hebben uw heil gezien, dat U ten aanschouwen van alle volken hebt toebereid, een licht dat een openbaring zal zijn voor de heidenen en een glorie voor uw volk Israël.’ Zijn vader en moeder stonden verbaasd over wat er van Hem gezegd werd. Simeon zegende hen en zei tegen zijn moeder Maria: `Deze jongen zal velen in Israël ten val brengen of laten opstaan. Hij zal een omstreden teken zijn – ook door uw ziel zal een zwaard gaan – en zo zal onthuld worden wat er in veler harten omgaat.’ Ook was daar de profetes Hanna, een dochter van Penuël, uit de stam Aser. Ze was hoogbejaard; na haar meisjesjaren was ze zeven jaar getrouwd geweest en daarna weduwe gebleven; nu was ze vierentachtig. Ze was altijd in de tempel en diende God dag en nacht met vasten en bidden. Juist op dit moment voegde ze zich bij hen; ze loofde God en sprak over de jongen tegen allen die de

Heilige familie – B-jaar 2017

“Een teken van tegenspraak” 

Sir. 3, 2-6. 12-14 - Kol. 3, 12-21 - Lc. 2, 22-40

‘PREEK VAN DE WEEK’Bezoek onze webstek: www.preekvandeweek.be – E-mail: info@preekvandeweek.be

bevrijding van Jeruzalem verwachtten. Toen zij alles hadden gedaan wat de wet van de Heer bepaalt, keerden ze terug naar Galilea, naar hun woonplaats Nazareth. De jongen groeide op en werd steeds sterker, omdat Hij vervuld werd van wijsheid en door God rijkelijk werd begunstigd.

Predikbroeders in woord en daadDominicanen in Vlaanderen

Als abonnee bij 'Preek van de week' kan u dit boek, voor de prijs van 25,95euro,

rechtstreek bestellen via de website van uitgeverij 'Halewijn' te Antwerpen. Bezoek onze website

De orde der dominicanen, ook gekend als predikbroeders of predikheren, bestaat in 2016 achthonderd jaar.Op vraag van de Vlaamse dominicanen heeft de faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven een boek samengesteld waarin de recente geschiedenis van de dominicanen in Vlaanderen centraal staat. Onderzoekers van de faculteit hebben origineel werk verricht in verband met figuren en activiteiten die het Vlaamse dominicaanse leven in de twintigste eeuw karakteriseren.De rode draad in het boek is dan ook de verkondiging of prediking 'in woord en daad', die tot het wezen van het dominicaanse leven behoort. Of het nu gaat om spirituele, theologische, culturele, sociale of politieke kwesties, de dominicanen hebben, tot vandaag, steeds blijk gegeven van wat in hun motto 'Veritas' besloten ligt: ze zijn rusteloze Godzoekers die doorheen de tijd hun leven in dienst stellen van de steeds weer te ontdekken waarheid. De predikbroeders hebben op hun eigen wijze het verhaal van Dominicus gestalte gegeven in de geschiedenis van kerk en maatschappij in Vlaanderen. Hiervan wil dit boek een weerslag bieden.

Met bijdragen van Dries Bosschaert, Marcel Braekers, Mark De Caluwe, Bernard de Cock, Georges De Schrijver, Ignace D'hert, Leo Kenis, Mathijs Lamberigts, Anton Milh, Toon Osaer, Stephan van Erp, Dries Vanysacker en Sander Vloebergs.

Dominicus ontmoetenDominicus de gedreven prediker

Als abonnee bij 'Preek van de week' kan u dit boek, voor de prijs van 16,50euro,

rechtstreek bestellen via de website van uitgeverij 'Halewijn' te Antwerpen. Bezoek onze website

De Spaanse priester Dominicus stichtte achthonderd jaar geleden de Orde der Predikers, beter bekend als de dominicanen. Na een moeizaam begin groeide de Orde uit tot een invloedrijke internationale beweging van religieuze mannen en vrouwen, tot op de dag van vandaag.  In dit boek leren we Dominicus kennen als een gedreven prediker die voortdurend biddend en denkend contact hield met God. Tegelijk had hij oog voor de concrete noden en vragen die op zijn pad kwamen. Een heilige om na te leven. 

De auteur van het boek, Paul Dominikus Hellmeier (°1977, Landshut, Duitsland) trad in 1999 in bij de orde van de dominicanen. Van 2010 tot 2015 was hij werkzaam als docent middeleeuwse wijsbegeerte.Thans is hij rector van de Theatinerkerk in München en prior van het daaraan verbonden Dominicanenklooster.

Preek van de week“Een teken van tegenspraak"

Als er in de sprookjes een prinsesje wordt geboren, komen er allerhande feeën naar het geboortefeest. En zij voorspellen het prinsesje een voorspoedige toekomst, een gelukkig huwelijk met een mooie prins, en het prinsesje zal geliefd zijn bij heel het volk en veel kinderen krijgen.Sprookjes zijn nooit zomaar sprookjes. Ze lichten altijd een tipje van de sluier op over wie en wat de mens is. En ze maken duidelijk dat geen enkel mens ter wereld zijn identiteit zomaar uit zichzelf schept. Elk kind krijgt zijn identiteit als een geschenk vanuit de vele verhalen die over het kind en tot het kind worden verteld, vanuit de dromen die over het kind worden gedroomd en vanuit de verlangens die omtrent het kind worden gekoesterd. Door die verhalen, die dromen, die wensen krijgt het kind een plaats in de familie en de gemeenschap en wordt het ook een onvervangbaar iemand. Hoewel het historisch karakter van het kindsheidsevangelie door veel theologen in vraag wordt gesteld, is de evangelielezing van vandaag geen sprookje. Het is een literaire constructie, vol diepere religieuze betekenissen. Hier geeft Lucas een antwoord op de vraag wie de volwassen Jezus eigenlijk is. Hij doet dat vanuit een verhaal over het Jezuskind. En in dat verhaal krijgt de baby Jezus zijn identiteit, niet vanwege feeën rondom zijn wieg, maar vanwege een oude man, Simeon en een oude vrouw, Hanna. Het is altijd ontroerend wanneer men hoogbejaarde mensen ziet met een kind in de armen, en nog meer wanneer het een nakomeling is. Want in dat hulpeloze wezentje zien ze weer toekomst, het leven - voor een stuk ook hun leven - dat verder zal gaan, ook wanneer zij er zelf niet meer zullen zijn. En verzoend met het leven, beseffen ze dan dat hun tijd om te gaan gekomen is. Dat is ook zo in het evangelieverhaal van vandaag. Maar Simeon en Hanna zijn niet zomaar gelijk wie. Van Simeon lezen we dat hij een wetsgetrouw en vroom man was. En Hanna wordt beschreven als een profetes. Simeon is een vertegenwoordiger van de Wet, Hanna vertegenwoordigt de Profeten. Samen vertegenwoordigen ze dus Israël, de joodse traditie. Samen hebben ze uitgekeken naar de Messias en samen zien ze de toekomst in dit kleine kind. In het evangelieverhaal zijn deze vertegenwoordigers van Israël zeer ontroerd bij het zien van het Jezuskind. De evangelist Lucas laat de stokoude Simeon boven zichzelf uitstijgen en zeggen: "Jarenlang hebben wij hiernaar uitgekeken. Nu heb ik het heil mogen zien: dit kind is het licht voor alle volken over heel de wereld. Nu kan ik heengaan. Nu mag ik sterven. Want alles is goed zoals het is." Het is een ontroerende innerlijke vrede die we ook terugvinden in de zeer mooie Lichtmis-cantate van Johan Sebastian Bach: ‘Ich habe genug’, waarin de vrome gelovige het goedvindt dat zijn ogen - net zoals bij Simeon - voorgoed toevallen omdat hij aan de andere zijde diepe vrede en rust zal vinden. Maar de oude Simeon heeft nog meer pijlen op zijn boog. Dit kind is bestemd tot val of tot op opstanding van velen in Israël. Hij zal een teken van tegenspraak zijn. De oude Simeon ziet ook al in de verte dat een ontmoeting met Jezus voor niemand een vrijblijvend onderonsje zal zijn, maar wel een harde confrontatie met zichzelf en met alle eigen vertrouwde opvattingen en gewoonten. Mensen die hem ontmoeten komen in een crisis terecht. Wie hem ontmoet zal moeten kiezen: voor hem of tegen hem. Alles zal op zijn kop komen te staan. De eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten, de armen zullen rijk zijn en de rijken arm, de wetsgetrouwen zullen "witte graven" genoemd worden en de publieke zondaars en zondaressen zullen een ereplaats krijgen. En ook Maria zal volgens Simeon niet aan de pijnlijke confrontatie ontsnappen: wie moeder is van zulk

kind, krijgt een zwaard door haar ziel, omdat zij machteloos moet toekijken op de terechtstelling van haar eigen kind. En waarom zulke crisis, zulke confrontatie? Opdat de gezindheid van vele harten openbaar moge worden. Opdat duidelijk moge worden waarvoor de mensen leven. Waarvoor jij eigenlijk wel leeft. Opdat hun diepste beweegredenen - jouw diepste beweegredenen - naar boven zouden komen. Waarvoor willen de mensen alles geven? Waarvoor wil jij alles geven? Waarvoor wil je door een vuur gaan? Is iets op de hele wereld u meer waard dan uw leven zelf? En zo ja, wat is dat dan? Wat is uw diepste schat? Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn. En is er misschien niet nog iets diepers te vinden dan wat je het nauwst aan het hart ligt? Wie Jezus heeft ontmoet, is in die ontmoeting onherroepelijk anders geworden. Zelfs de rijke jongeman die geen afstand kan doen van zijn rijkdom en van wie de evangelist zegt dat hij bedroefd heengaat, is niet meer dezelfde als voorheen. Hij heeft zijn argeloosheid verloren. Hij moest kiezen en kon het niet. De dichter Gerard Wijdeveld laat hem zeggen: "Ik zal mijn leven lang niet blij meer zijn." Maar ook als je met je hele wezen ‘ja’ zegt, word je een getekende die alleen maar kan gaan waar Hij gaat en staan waar Hij staat. Wie zich ten diepste met Jezus geconfronteerd heeft, draagt het zegel van Hem mee in zijn ziel. Jezus, een teken van tegenspraak, opdat de gezindheid van vele harten openbaar zou worden. Dat teken hebben wij allemaal nodig. Iemand die - zoals Huub Oosterhuis het ooit zegde - alle mensenharten openbreekt. Die mensen bevrijdt uit de narcistische geslotenheid en zelfvoldaanheid. Op die manier is die Jezus ook een teken van tegenspraak voor de huidige samenleving. De hedendaagse cultuur is een zeer verwaand wereldje dat zichzelf constant opblaast en dat niets ernstig neemt wat buiten zijn eigen enge gezichtsveld valt. De bevrijding van de oogkleppen van onze tijd moet komen van een christelijke gemeenschap die zichzelf permanent in vraag laat stellen door haar eigen bronnen, en die dat teken van tegenspraak zonder reserve naar de samenleving toe verwoordt. Al kan het misschien nog tien, twintig, dertig jaren of langer nog duren voor de samenleving daarvoor oog krijgt. Want het is gemakkelijker te leven met onbevredigende illusies dan met een moeilijke vrijheid.

@preekvdw