Post on 09-Mar-2016
description
Zieanderezijde
Passend onderwijs anders bekeken
PassenderWijsde verhalenHier en Nu. Over Bram (9) met ADHD in het regulier onder-wijs, over zijn broer Remco (10) in het speciaal onderwijs, over Olivier (6) in een dagbehandeling, over Max (12) die met een rugzak nu voor de keuze VO staat.
Doen wat er toe doet. Voor kinderen, ouders en voor pro-fessionals die hun eigen vakmanschap op scherp zetten. Het niet binnen de perken willen houden, maar juist buiten het systeem kijken. Hoe maken we van Papieren Realiteiten een Eigen werkelijkheid? En wat komen we dan tegen?Zijn het dilemma’s of moeten we even ontdekken in welke logica we zijn verdwaald?
Er bestaat al een nieuwe onderstroom van andersdenken- den. Die van mening is dat je niet hoeft te zitten wachten op het antwoord van boven, maar die GEWOON willen doen.
Of al gedaan hebben. Of nu doen. Mensen met hart voor de zaak. Die Verhaal Brengen in plaats van Verhaal Halen. Verhalen die vertellen wat kinderen toevoegen in plaats van kosten. Over leerlingen die we rijk zijn in plaats van beschikkingen die we kwijt moeten.
PassenderWijs brengt deze verhalen bijeen. Leren van bijzondere verhalen van bijzondere leermeesters. Hoe Anders Meer kan zijn. Hoe Anders tot Kunst kan worden verheven. Doen waar we eigenlijk voor zijn: Samen Beter Voor Kinderen!
De verhalen brengen iets wezenlijks in beweging. De zwerm is los!
Zwerm mee! De Trektocht van passend onderwijs naar PassenderWijs? Ga mee op weg van A naar ergens. Voor Bram, Remco, Olivier, Max, Luca, Eline...Voor iedereen die passie heeft voor kinderen, die meent dat het makkelijker kan wat nu moeilijk gemaakt wordt. Voor mensen die willen delen, luisteren, bijdragen. Die met concrete oplossingen willen komen, een andere visie uit willen dragen. Die buiten de huidige kaders wil-len denken. Mensen die gaan voor open deuren in plaats van hoge drempels.
Zwerm mee en inspireer anderen!www.passenderwijs.ning.com
Logica doet mensen denken,emotie doet mensen handelen.
Zig Ziglar }
Op 15 juli 2003 werd onze dochter Lieke geboren. “Alles is goed” hoorde we de vroedvrouw zeggen.
“Dat is mooi”, denk je dan, opgelucht en gelukkig. Zo startte het leven van een jong levend wezen,
enigszins onzeker in wat het ons, als nieuwbakken ouders, zou gaan brengen.
Je hebt het niet in de gaten, maar al heel snel doemen “de systemen” op. De eerste die ik me kan
herinneren is de aanmelding van Lieke bij de gemeente. Of was het “een inschrijving”? In ieder geval
kregen we kort daarna een wel heel zichtbare uiting van “het systeem”: het sofinummer van Lieke.
Voor je het weet wordt je opgezogen in meer van dit soort systeemuitingen. Zo was daar de wacht-
lijsthectiek voor basisscholen. Wij wonen tegenover een prima basisschool in Haarlem. Voor ons was
er dus veel aan gelegen Lieke over 4 jaar naar de Ark te brengen. Toen de wachtlijsten ons ter oren
kwamen, zijn we dus gelijk in actie gekomen en hebben een intakegesprek aan de overkant aan-
gevraagd. Lieke was 3 maanden oud! Wat een geluk, waarschijnlijk zou het wel goed komen. Lieke
kwam in 2003 op de wachtlijst op nummer 21. In 2007 bleek die voldoende opgedroogd zodat zij in
augustus van dat jaar vrolijk naar groep 1 op de Ark kon. Pappa en mamma enigszins weemoedig
achterlatend.
Lieke is nu 7 jaar oud, zit in groep 4, en heeft het zeer naar haar zin. De 10 minuten gesprekken
elk jaar, gaan voorbij zonder noemenswaardigheden. “Ze doet het goed, haar scores zijn prima ten
opzichte van het gemiddelde en ze heeft plezier op school met andere kinderen en met de juffen”.
Dat is wederom mooi, denk je dan en, eerlijk gezegd, zo voelt het ook.
Minder is meerTeus van ZoestConnecto BV
In 2010 waren daar “de verhalen” tijdens de zwermsessies Passender-
Wijs, in Elst, in Haarlem en in Eindhoven. Ik heb met verwondering, ver-
bazing, maar vooral met heel veel respect die verhalen van ouders opge-
zogen. Ook zij waren in oprecht geluk en onzekerheid in afwachting van
hun kind(eren). Ook zij hoopten stiekem op een “alles is goed” van de
vroedvrouw. En toen werd alles anders, voor hen. Vlak na de geboorte,
of later als de kinderen wat ouder waren. “Er was iets aan de hand”. Een
open ruggetje, verlamming in de benen, ADHD, blindheid, IQ van 140,
etc. En dan blijkt het failliet van onze systemen. Deze kinderen én hun
ouders, passen niet in onze systemen voor reguliere basisscholen, nor-
men voor ontwikkeling, fysieke omstandigheden in de publieke ruimte,
financiering voor hulp, begeleiding en faciliteiten en passend onder-
wijs. Hoezo passend onderwijs? Dat bestaat niet. Onderwijs is passend!
Het gemiddelde is de norm en dat is tegelijkertijd het kwaad. De verha-
len hierover gaan door merg en been.
Maar dan die ouders die hun verhaal deden in de zwermsessies
PassenderWijs. Hun gevecht tegen “het systeem” of “de norm” is er
één. Een andere is die met hun eigen emotie, acceptatie en omgang
met hun “bijzondere” kind. De verhalen hierover zijn wellicht nog in-
drukwekkender. Want wat blijkt? Na de teleurstelling, het verdriet en de
boosheid over hun kind met beperking, worden die emoties vervangen
door iets heel moois, door iets prachtigs, door hun eigen bijzondere
kind! Dan blijkt dat niet ondanks maar dankzij de beperking, die kin-
deren zich heel bijzonder ontwikkelen. Dat bijvoorbeeld het oprecht
genieten van kleine dingen in het leven veel sterker is dan bij andere
kinderen. Dat de relatie ouder-kind hele bijzondere warme momenten
laat zien. Dat de authenticiteit van deze kinderen zo puur en echt is. Dat
de liefde voor elkaar en het leven misschien wel sterker ontwikkeld is
dan bij “normale” kinderen en hun ouders. Less is more, minder is meer.
Ik weet het nu zeker, ik kan veel leren van álle kinderen. Ik kijk nu an-
ders naar mijn eigen Lieke. Ik vraag andere dingen in de 10 minuten
gesprekken op school. Ik adviseer nu anders in onze passie voor “samen
goed voor kinderen”. We noemen dat dus nu: “samen beter voor kinder-
en”. Ik waardeer de kleine momenten van liefde veel sterker. Ik geniet
nu meer van het leven.
Dank jullie wel, ouders en kinderen, uit de verhalen van PassenderWijs!
De
scho
ollo
opba
an v
an L
ucas
(nu
in g
roep
2) b
egon
op
de p
eute
rspe
elza
al in
he
t dor
p, w
aar z
e op
en st
onde
n vo
or z
ijn k
omst
. Op
het m
omen
t dat
Luc
as
3 w
erd,
heb
ben
wij
hem
aan
gem
eld
voor
de
basis
scho
ol in
het
dor
p. W
ant
we
wild
en n
iet d
at h
ij da
gelij
ks 1
,5 u
ur in
een
bus
je v
oor
verv
oer
naar
een
sc
hool
in d
e re
gio
hoef
de d
oor t
e br
enge
n. H
et h
eeft
daar
na ru
im e
en ja
ar la
ng g
elei
d to
t ge
spre
kken
tuss
en o
ns e
n de
scho
ol. O
ver w
at e
r wel
(oud
ers)
en
voor
al n
iet (
scho
ol) k
on,
omda
t Luc
as in
een
rolst
oel z
it en
mot
orisc
h be
perk
ter i
s. M
aar d
e sc
hool
was
naa
r eig
en
zegg
en n
og in
de b
elei
dson
twik
kelin
gsfa
se en
er w
as n
og g
een
draa
gvla
k bi
j het
per
sone
el.
Uite
inde
lijk
wild
e de
scho
ol w
el d
oor m
idde
l van
‘pro
beer
ocht
ende
n’ k
ijken
wat
mog
elijk
w
as. N
a 6
wek
en p
robe
ren
is hi
j uite
inde
lijk
gew
oon
iede
re d
ag n
aar s
choo
l geg
aan.
Daa
r-na
ast h
ebbe
n w
ij he
t hel
e PG
B in
geze
t voo
r de
onde
rste
unin
g va
n Lu
cas i
n de
kle
uter
klas
. D
aarm
ee w
erd
een
aant
al b
ezw
aren
van
de s
choo
l ond
erva
ngen
. Uite
inde
lijk
blee
k de
am-
bula
nt b
egel
eide
r vaa
k m
eer b
ezig
te zi
jn m
et a
nder
e ki
nder
en in
de
groe
p da
n m
et L
ucas
.
Die
redd
e zic
h w
el. H
et v
oord
eel v
an L
ucas
is n
amel
ijk d
at h
ij ni
et zo
bew
egel
ijk is
. En
wel
bl
ijft z
itten
ach
ter
zijn
tafe
ltje!
Dus
na
de e
erst
e kl
eute
rkla
s, le
ek h
et v
anze
lfspr
eken
d da
t Lu
cas o
ok w
el d
oor z
ou g
aan
naar
gro
ep 2
. Dat
was
toch
nie
t zo
vanz
elfs
prek
end.
Het
PG
B na
m a
f, w
at b
etek
ende
dat
de
leer
krac
hten
min
der o
nder
steu
ning
in d
e gr
oep
kreg
en. N
u kr
ijgt L
ucas
nog
4 u
ur o
nder
steu
ning
van
uit P
GB
en 4
5 m
inut
en p
er d
ag 1
op
1 on
ders
-te
unin
g. M
et n
ame
bij a
ctiv
iteite
n w
aar
de m
otor
ische
ont
wik
kelin
g va
n Lu
cas w
at m
eer
part
en sp
eelt.
Het
won
derli
jke
gebe
urde
dat
het
aan
tal g
espr
ekke
n m
et d
e sc
hool
gin
g af
nem
en. W
ant
er w
as st
eeds
min
der o
m o
ver t
e pr
aten
. Dre
mpe
ls w
aren
ges
lech
t. D
e ju
f zag
stee
ds m
eer
wat
er m
ogel
ijk w
as. L
ucas
gaa
t alle
dag
en n
aar s
choo
l. Lu
cas l
eert
wel
licht
noo
it he
el g
oed
schr
ijven
. Maa
r na
tuur
lijk
kan
hij l
eren
leze
n. E
n hi
j hee
ft nu
een
lapt
op g
ekre
gen.
Dan
m
oete
n ze
bij
de sc
hrijf
opdr
acht
en ie
ts an
ders
voo
r hem
ver
zinn
en. D
at m
oet l
ukke
n. O
ok
zijn
er
alle
maa
l aan
gepa
ste
mat
eria
len
voor
hem
op
scho
ol. M
aar
Luca
s w
il ee
n ge
won
e sc
haar
en
gew
one
kleu
rpot
lode
n. N
et a
ls de
and
ere
kind
eren
. Hij
ziet
zic
hzel
f ook
nie
t als
ande
rs. A
lhoe
wel
hij
zich
som
s wel
stee
ds m
eer r
ealis
eert
dat
hij
niet
kan
gaa
n lo
pen.
We
hebb
en n
u m
et d
e sch
ool a
fges
prok
en d
at w
e bij
elk
scho
olja
ar g
ewoo
n ki
jken
hoe
het
gaa
t. W
e ei
sen
geen
gar
antie
. Net
zo g
oed
als w
ij da
t ook
nie
t kun
nen
geve
n.
We w
ilden
gra
ag d
at L
ucas
in h
et k
lein
e dor
p oo
k zi
jn so
cial
e net
wer
k he
eft, d
at n
atuu
rlijk
vo
or e
en g
root
dee
l via
scho
ol v
erlo
opt.
Luca
s hee
ft zi
chze
lf go
ed w
eten
te v
erko
pen.
Ge-
woo
n om
dat h
ij ee
n le
kker
kin
d is,
met
hum
or, g
ezel
lig en
soci
aal. H
ij he
eft vo
lop
vrie
ndje
s, ko
mt o
p ve
rjaar
dage
n en
is a
l gaa
n lo
gere
n bi
j een
vrie
ndje
. Daa
r vro
eg d
e m
oede
r tus
sen
neus
en
lippe
n do
or: “
Verd
er n
og b
ijzon
derh
eden
?” “
Nou
, eig
enlij
k ni
et...”
, ant
woo
rdde
n w
ij en
igsz
ins v
erra
st o
ver d
e op
en h
oudi
ng v
an d
eze
moe
der.
De
moo
iste
opm
erki
ng k
wam
van
de
juf d
ie h
et m
eest
ban
g w
as v
oor d
e to
elat
ing.
Zij
zei
voor
de z
omer
vaka
ntie
tege
n on
s dat
ze d
e afg
elop
en 2
3 ja
ar m
inde
r gel
eerd
had
dan
in h
et
laat
ste
jaar
waa
rin ze
Luc
as in
de
klas
moc
ht h
ebbe
n. E
n no
g m
ooie
r: va
naf d
it ja
ar is
juist
zi
j zic
h nu
bin
nen
de sc
hool
gaa
n ric
hten
op
de z
org
en o
nder
steu
ning
van
leer
linge
n di
e ie
ts e
xtra
’s no
dig
hebb
en...
Dus
nie
t alle
en k
inde
ren
mak
en o
ntw
ikke
ling
door
, maa
r ook
le
erkr
acht
en!
Wat
dat
bet
reft
plei
ten
wij
ervo
or d
at a
lle (t
oeko
mst
ige)
leer
krac
hten
op
een
scho
ol k
orte
st
ages
gaa
n lo
pen.
In g
roep
en w
aar k
inde
ren
met
een
bep
erki
ng g
ewoo
n m
eedr
aaie
n. O
m
een
aant
al v
ooro
orde
len,
bel
emm
eren
de d
enkb
eeld
en w
eg te
hal
en. G
ewoo
n zi
en d
at m
et
een
aant
al k
lein
e aan
pass
inge
n ve
el k
inde
ren
prim
a in
het
regu
lier o
nder
wijs
mee
kun
nen
draa
ien.
Gee
rt-J
an en
Ingr
id S
mits
oude
rs v
an L
ucas
“Ver
der n
og b
ijzon
derh
eden
?”“N
ou, e
igen
lijk
niet
...”
Luca
s is v
ijf. H
ij he
eft n
og ee
n zu
s en
een
jong
er b
roer
tje. L
ucas
zit o
p vo
etba
l. In
zijn
rolst
oel.
En h
ij w
ordt
de
vla
gger
van
het
team
. Hij
woo
nt in
ee
n kl
ein
dorp
ond
er d
e riv
iere
n. E
n da
ar zi
t ied
eree
n op
voe
tbal
. En
op
de d
orps
scho
ol. L
ucas
ook
. Maa
r nie
t zo
nder
slag
of s
toot
.
De
scho
ollo
opba
an v
an L
ucas
(nu
in g
roep
2) b
egon
op
de p
eute
rspe
elza
al in
he
t dor
p, w
aar z
e op
en st
onde
n vo
or z
ijn k
omst
. Op
het m
omen
t dat
Luc
as
3 w
erd,
heb
ben
wij
hem
aan
gem
eld
voor
de
basis
scho
ol in
het
dor
p. W
ant
we
wild
en n
iet d
at h
ij da
gelij
ks 1
,5 u
ur in
een
bus
je v
oor
verv
oer
naar
een
sc
hool
in d
e re
gio
hoef
de d
oor t
e br
enge
n. H
et h
eeft
daar
na ru
im e
en ja
ar la
ng g
elei
d to
t ge
spre
kken
tuss
en o
ns e
n de
scho
ol. O
ver w
at e
r wel
(oud
ers)
en
voor
al n
iet (
scho
ol) k
on,
omda
t Luc
as in
een
rolst
oel z
it en
mot
orisc
h be
perk
ter i
s. M
aar d
e sc
hool
was
naa
r eig
en
zegg
en n
og in
de b
elei
dson
twik
kelin
gsfa
se en
er w
as n
og g
een
draa
gvla
k bi
j het
per
sone
el.
Uite
inde
lijk
wild
e de
scho
ol w
el d
oor m
idde
l van
‘pro
beer
ocht
ende
n’ k
ijken
wat
mog
elijk
w
as. N
a 6
wek
en p
robe
ren
is hi
j uite
inde
lijk
gew
oon
iede
re d
ag n
aar s
choo
l geg
aan.
Daa
r-na
ast h
ebbe
n w
ij he
t hel
e PG
B in
geze
t voo
r de
onde
rste
unin
g va
n Lu
cas i
n de
kle
uter
klas
. D
aarm
ee w
erd
een
aant
al b
ezw
aren
van
de s
choo
l ond
erva
ngen
. Uite
inde
lijk
blee
k de
am-
bula
nt b
egel
eide
r vaa
k m
eer b
ezig
te zi
jn m
et a
nder
e ki
nder
en in
de
groe
p da
n m
et L
ucas
.
Die
redd
e zic
h w
el. H
et v
oord
eel v
an L
ucas
is n
amel
ijk d
at h
ij ni
et zo
bew
egel
ijk is
. En
wel
bl
ijft z
itten
ach
ter
zijn
tafe
ltje!
Dus
na
de e
erst
e kl
eute
rkla
s, le
ek h
et v
anze
lfspr
eken
d da
t Lu
cas o
ok w
el d
oor z
ou g
aan
naar
gro
ep 2
. Dat
was
toch
nie
t zo
vanz
elfs
prek
end.
Het
PG
B na
m a
f, w
at b
etek
ende
dat
de
leer
krac
hten
min
der o
nder
steu
ning
in d
e gr
oep
kreg
en. N
u kr
ijgt L
ucas
nog
4 u
ur o
nder
steu
ning
van
uit P
GB
en 4
5 m
inut
en p
er d
ag 1
op
1 on
ders
-te
unin
g. M
et n
ame
bij a
ctiv
iteite
n w
aar
de m
otor
ische
ont
wik
kelin
g va
n Lu
cas w
at m
eer
part
en sp
eelt.
Het
won
derli
jke
gebe
urde
dat
het
aan
tal g
espr
ekke
n m
et d
e sc
hool
gin
g af
nem
en. W
ant
er w
as st
eeds
min
der o
m o
ver t
e pr
aten
. Dre
mpe
ls w
aren
ges
lech
t. D
e ju
f zag
stee
ds m
eer
wat
er m
ogel
ijk w
as. L
ucas
gaa
t alle
dag
en n
aar s
choo
l. Lu
cas l
eert
wel
licht
noo
it he
el g
oed
schr
ijven
. Maa
r na
tuur
lijk
kan
hij l
eren
leze
n. E
n hi
j hee
ft nu
een
lapt
op g
ekre
gen.
Dan
m
oete
n ze
bij
de sc
hrijf
opdr
acht
en ie
ts an
ders
voo
r hem
ver
zinn
en. D
at m
oet l
ukke
n. O
ok
zijn
er
alle
maa
l aan
gepa
ste
mat
eria
len
voor
hem
op
scho
ol. M
aar
Luca
s w
il ee
n ge
won
e sc
haar
en
gew
one
kleu
rpot
lode
n. N
et a
ls de
and
ere
kind
eren
. Hij
ziet
zic
hzel
f ook
nie
t als
ande
rs. A
lhoe
wel
hij
zich
som
s wel
stee
ds m
eer r
ealis
eert
dat
hij
niet
kan
gaa
n lo
pen.
We
hebb
en n
u m
et d
e sch
ool a
fges
prok
en d
at w
e bij
elk
scho
olja
ar g
ewoo
n ki
jken
hoe
het
gaa
t. W
e ei
sen
geen
gar
antie
. Net
zo g
oed
als w
ij da
t ook
nie
t kun
nen
geve
n.
We w
ilden
gra
ag d
at L
ucas
in h
et k
lein
e dor
p oo
k zi
jn so
cial
e net
wer
k he
eft, d
at n
atuu
rlijk
vo
or e
en g
root
dee
l via
scho
ol v
erlo
opt.
Luca
s hee
ft zi
chze
lf go
ed w
eten
te v
erko
pen.
Ge-
woo
n om
dat h
ij ee
n le
kker
kin
d is,
met
hum
or, g
ezel
lig en
soci
aal. H
ij he
eft vo
lop
vrie
ndje
s, ko
mt o
p ve
rjaar
dage
n en
is a
l gaa
n lo
gere
n bi
j een
vrie
ndje
. Daa
r vro
eg d
e m
oede
r tus
sen
neus
en
lippe
n do
or: “
Verd
er n
og b
ijzon
derh
eden
?” “
Nou
, eig
enlij
k ni
et...”
, ant
woo
rdde
n w
ij en
igsz
ins v
erra
st o
ver d
e op
en h
oudi
ng v
an d
eze
moe
der.
De
moo
iste
opm
erki
ng k
wam
van
de
juf d
ie h
et m
eest
ban
g w
as v
oor d
e to
elat
ing.
Zij
zei
voor
de z
omer
vaka
ntie
tege
n on
s dat
ze d
e afg
elop
en 2
3 ja
ar m
inde
r gel
eerd
had
dan
in h
et
laat
ste
jaar
waa
rin ze
Luc
as in
de
klas
moc
ht h
ebbe
n. E
n no
g m
ooie
r: va
naf d
it ja
ar is
juist
zi
j zic
h nu
bin
nen
de sc
hool
gaa
n ric
hten
op
de z
org
en o
nder
steu
ning
van
leer
linge
n di
e ie
ts e
xtra
’s no
dig
hebb
en...
Dus
nie
t alle
en k
inde
ren
mak
en o
ntw
ikke
ling
door
, maa
r ook
le
erkr
acht
en!
Wat
dat
bet
reft
plei
ten
wij
ervo
or d
at a
lle (t
oeko
mst
ige)
leer
krac
hten
op
een
scho
ol k
orte
st
ages
gaa
n lo
pen.
In g
roep
en w
aar k
inde
ren
met
een
bep
erki
ng g
ewoo
n m
eedr
aaie
n. O
m
een
aant
al v
ooro
orde
len,
bel
emm
eren
de d
enkb
eeld
en w
eg te
hal
en. G
ewoo
n zi
en d
at m
et
een
aant
al k
lein
e aan
pass
inge
n ve
el k
inde
ren
prim
a in
het
regu
lier o
nder
wijs
mee
kun
nen
draa
ien.
Mijn dochter Anne (7) houdt ontzettend van dansen en muziek. Ze heeft van een vriendinnetje gehoord dat er op school turnlessen worden gegeven waarin onder meer ‘be-wegen op muziek’ een rol speelt. Ze volgt een paar oefen-lessen om te kijken of ze het iets vindt. De lessen begin-nen altijd met een tikspelletje. Met of zonder pluim in je broek. Alle kinderen rennen dan door elkaar en proberen uit handen van de tikker te blijven. Anne vindt het vrese- lijk al die door elkaar krioelende kinderen. Als je slecht ziet ben je getikt voordat je überhaupt door hebt dat de tikker voor je neus staat. Anne geeft dit aan bij haar juf.
Anne: “Juffrouw, ik wil graag meedoen met tikkertje maar ik kan de tikker niet zien waardoor ik steeds heel snel wordt getikt.”Juf: “Dat is helemaal niet erg meisje…”Mooi, denk ik, er wordt samen naar een oplossing gezocht.
Tikkertje of turnenAnouk LiebrandKoru Konsult
Juf: “…tikkertje dient slechts als warming up en is bijzaak voor mij, ren maar gewoon wat mee of wacht desnoods op de bank tot het turnen begint.”Anne’s gezicht betrekt.Anne: “Maar ik wil graag meedoen, op school doe ik dat ook, dan heeft de tikker een lichtgevend geel hesje aan, dat zie…”Ze krijgt de kans niet om verder te praten.Juf: “Tja, die hesjes heb ik hier niet.”Ik spring bij en probeer: “Goh, ze zou een hesje kunnen meenemen, of misschien kan de warming up ook op een
andere manier worden ingevuld, de andere kinderen heb-ben vast ook ideeën…”Juf: “Ja, aan ideeën ontbreekt het ook niet, maar laten we er geen halszaak van maken, het draait immers om het turnen.”
Anne druipt af en besluit dat ze turnen stom vindt.Mij maakt het verdrietig. En het sterkt me tegelijkertijd. Er is nog veel werk te doen! Inclusief denken is nog lang niet vanzelfsprekend.
Geluk is niet afhankelijk van dingen buiten ons, maar van de manier waarop we die zien.
Leo Tolstoj}
TalentologieCornelis BosAlgemeen Directeur SOPOH
Waar we met z’n allen hardnekkig anti-actief in blijven is het ontwikkelen van de talenten van een kind. Met z’n al-len blijven we focussen op de pechstory’s van hoe het niet moet. Met z’n allen roepen we om hulp als we naast de oever staan van een vijver waar iemand in ligt. Elke school heeft zich opgezadeld met IB’ers en vinden dat de leer-krachten nog zo veel moeten leren. Als je wilt dat er een verandering komt in het onderwijs (het woord zorg heb ik uit al mijn woordenboeken geschrapt) moet je het zelf en NU doen. Bijvoorbeeld de IB-tijd wordt ingewisseld voor onderwijsassistententijd en deze tijd wordt gebruikt om de leerkracht IN DE KLAS te helpen kinderen hun talent-en te laten ontwikkelen. Hetzelfde geldt voor alle andere coördinatietijd. De WSNS-gelden die elke school ontvangt, worden ook in assistentietijd omgezet. Gaandeweg het
proces (want we beginnen NU) wordt er bijgestuurd, meegedacht, teruggekoppeld en ook de talenten van de leerkrachten en assisitenten ontwikkeld. Mogelijk er-varen handicaps van kinderen worden zo goed mogelijk gecompenseerd ipv benadrukt (zoals nu). Daar de klas de basis is van talentologie zal hier vanuit ook het talentenp-lan verder ontwikkeld worden. Het gaat hier te ver om een blauwdruk te bieden, het is mijn bedoeling de richting te tonen en aan te geven dat het niet moeilijk hoeft te zijn om een andere weg te kiezen. De enige handicap voor de verandering is het “ja-maar” van het onderwijs.
Op een koude dag werd omwille van veranderingen in het uurschema de speeltijd van de kinderen
ingekort. De hulpleerkracht stelde de juf voor om met Mark, een leerling met een meervoudige
handicap, voor deze korte periode in de klas te blijven. ‘Tegen de tijd dat we hem uit zijn rolstoel
gehaald, warm aangekleed en weer in de rolstoel gezet hebben, is de speeltijd bijna om’, klonk haar
motivatie. In eerste instantie leek dit een logische suggestie, tot één van de klasgenootjes, Elke,
suggereerde om Marks jas achterstevoren aan te trekken, zodat al het technische werk met de rols-
toel overbodig werd. [...] ‘Wat zullen de andere kinderen zeggen?’, repliceerde een andere klasgenoot.
‘Zal hij er niet gek uitzien met die jas achterstevoren aan?’ Deze vraag bracht Amy tot het voorstel dat
dit niet gek zou lijken als iedereen uit de klas zijn jas zo zou aandoen. Die dag gingen de juf, de hulpleer-
kracht en alle kinderen uit groep 4 naar buiten voor een korte pauze, met hun jas achterstevoren aan...
Als een kind opgroeit met kritiek
leert het veroordelen
Als een kind opgroeit met verdraagzaamheid
leert het geduldig te zijn
Als een kind opgroeit met vijandigheid
leert het verlegen te zijn
Als een kind zich moet schamen
leert het zich schuldig voelen
Als een kind opgroeit met aanmoediging
leert het zelfvertrouwen
Als een kind belachelijk wordt gemaakt
leert het verlegen te zijn
Als een kind acceptatie en vriendschap ervaart
leert het liefde in de wereld vinden
Als een kind goedkeuring krijgt
leert het zichzelf aardig vinden
Als een kind veilig opgroeit
leert het vertrouwen te hebben
Als een kind eerlijk behandeld wordt
leert het rechtvaardigheid
Als een kind geprezen wordt
leert het waarderen
Als een kind opgroeit met aanmoediging
leert het zelfvertrouwen
GeluksBudgetSandra van KolfschotenMeestersadvies
Het was zomaar een idee dat werkelijkheid werd door er over te praten. Een aantal gemeentes in Nederland werkt met een zogenaamd geluksbudget. Mensen in achter-stand, in geîsoleerde situaties, zij die iets extra’s kunnen gebruiken krijgen een geluksbudget. Een bedrag dat zij in kunnen zetten voor iets waar ze blij van worden, dat aan- sluit bij een sluimerend talent, een nog bedekte passie. Verhalen van de dame met straatvrees die graag tekent en een tekenlerares thuis krijgt, een gepensioneerde weduwenaar die zich de kunst van het fotograferen eigen maakt en zijn vlinderfoto’s exposeert.
Wat nu als we vinden dat we aandacht moeten geven aan het talent van kinderen? Als we van mening zijn dat stimuleren van specialiteit van groot belang is. Kunnen
we dan ook een geluksbudget in een rugzak stoppen? “Ja” zei het samenwerkingsverband waar ik vandaag was. Dat gaan we doen. Elk kind krijgt 250 euro (om maar iets te noemen) dat ingezet wordt voor speciale talent- ontwikkeling. Daarmee kunnen kinderen mooie dingen doen. Een jongen die niet kan lopen en interesse heeft voor film, een meisje dat graag schrijft. Natuurlijk wil je met rugzakgelden bijzondere zorg kunnen verlenen. Zorg die hard nodig is. En nu ook nog iets extra’s toevoegen. De focus verleggen naar een passie, specialiteit en talent.
Een Rugzakje met Geluk… Daar word ik wel weer gelukkig van. Ben heel benieuwd wat al die talentvolle kinderen de wereld gaan brengen. Een nieuwe Mullisch? Spielberg? Obama?…
FastFood
Sir Ken Robinson beschrijft in zijn boek “het Element” een visie over kwaliteit van onderwijs. Hij doet dit aan de hand van een vergelijking met het restaurantwezen. In het restaurantwezen bestaan twee modellen van kwa- liteitsgarantie. Het eerste is het fastfoodmodel. Dit model garandeert kwaliteit door standaardisatie. Fastfoodke- tens specificeren exact wat er op hun kaart staat in al hun ketens. Ze specificeren burgers en broodjes, frietjes en olie. Ze schrijven voor wat hun personeel moet dra-gen en doen. Alles is gestandaardiseerd. Het eten is vaak ongezond, maar de kwaliteit is gegarandeerd. Het andere model is dat van de Michelingids. In dit model hanteren gidsen specifieke criteria van kwaliteit, maar ze vertellen niet wat een restaurant moet doen. Ze vertellen niet wat er op de kaart moet staan, wat het personeel moet doen en dragen. Dat wordt allemaal aan het restaurant over-
gelaten. Dan worden ze beoordeeld, niet volgens onper-soonlijke standaard, maar naar het oordeel van experts die weten waar ze op moeten letten en die oog hebben voor wat een restaurant ook geweldig maakt. Het resultaat is dat Michelin restaurants voortreffelijk zijn. En ze zijn allemaal uniek en verschillend.
Ons onderwijs onderwerpt scholen aan het fastfoodmo- del van kwaliteitsgarantie terwijl ze ook voor het Miche-lin model zouden kunnen kiezen. De toekomst van ons onderwijs zit niet in standaardisatie maar in cultiveren van echte diepte en dynamiek...
Het handboek Fastfood of de ster van Michelin? Wat zijn onze kinderen ons waard?
???VERSTORING verstoring verstoring
Wie of wat is er nu eigenlijk verstoord? Waarin zit er nu eigenlijk de
Zijn het de verstoorde kinderen die ons systeem verstoren Of is het een verstoord systeem waarvan kinderen verstoord raken
Niet meer op hun natuurlijke stroom kunnen varen
De magische kinderstem volgen, die zegt: ● ik wil spelen in het leven ● ik wil alles ondernemen ● ik wil met alle zintuigen alles aangaan ● ik wil met iedereen alles samen doen ● ik wil spelen, dansen, tekenen, springen
Maar deze natuurlijke kinderlijke verlangens worden maar al te vaak door het systeem verstoord Het innerlijke kinderlijke gouden domein wordt maar al te vaak door het systeem al in de kiem gesmoord.
Wie of wat is er nu
eigenlijk verstoord?
???VERSTORING verstoring verstoring
Wie of wat is er nu eigenlijk verstoord? Waarin zit er nu eigenlijk de
Zijn het de verstoorde kinderen die ons systeem verstoren Of is het een verstoord systeem waarvan kinderen verstoord raken
Niet meer op hun natuurlijke stroom kunnen varen
De magische kinderstem volgen, die zegt: ● ik wil spelen in het leven ● ik wil alles ondernemen ● ik wil met alle zintuigen alles aangaan ● ik wil met iedereen alles samen doen ● ik wil spelen, dansen, tekenen, springen
Maar deze natuurlijke kinderlijke verlangens worden maar al te vaak door het systeem verstoord Het innerlijke kinderlijke gouden domein wordt maar al te vaak door het systeem al in de kiem gesmoord.
Wie of wat is er nu
eigenlijk verstoord?
De p
robl
emen
beg
onne
n pa
s ech
t bij
de o
verg
ang
naar
gro
ep 3
(31
kind
eren
!).
Alle
s w
at d
e le
erkr
acht
in g
roep
2 h
ad g
edaa
n en
ber
eikt
, wer
d ov
erbo
ord
geze
t en
we
kreg
en st
eeds
min
der i
nvlo
ed o
p he
t sch
oolp
roce
s. In
het
ove
r-dr
acht
ssch
riftje
laze
n w
e bi
jna
alle
en m
aar n
egat
ieve
din
gen
en st
eeds
mee
r ee
n vr
aag
om o
plos
singe
n. N
aar o
ns id
ee n
am d
e sch
ool e
en af
wac
hten
de h
oudi
ng aa
n. W
ij m
oest
en h
et o
plos
sen.
Vaa
k ga
ven
wij
aan
dat w
ij de
situ
atie
ook
nie
t kon
den
insc
hatte
n,
omda
t we e
r nu
eenm
aal n
iet b
ij w
aren
. En
dat z
ijn p
rimai
re re
actie
s het
gev
olg
war
en v
an
een
gevo
el v
an o
nvei
lighe
id e
n/of
geb
rek
aan
duid
elijk
heid
en
stru
ctuu
r. In
mid
dels
was
er
een
aanv
raag
voo
r een
rugz
akje
in g
ang
geze
t, zo
dat d
aaru
it ex
tra
bege
leid
ing
kon
wor
den
beko
stig
d. D
it de
den
we
om o
ok te
voo
rkom
en d
at d
e sc
hool
zou
zeg
gen
onvo
ldoe
nde
onde
rste
unin
g te
kun
nen
bied
en e
n ‘n
iet m
eer
de v
eilig
heid
van
de
ande
re k
inde
ren
ge-
waa
rbor
gd k
on w
orde
n’. H
elaa
s pak
te d
at h
eel a
nder
s uit
dan
we
verw
acht
ten,
wan
t dez
e be
gele
ider
hee
ft (n
a één
obs
erva
tie v
an n
og g
een
uur)
aan
de sc
hool
gem
eld
dat h
et fe
itelij
k ge
en zi
n ha
d om
hie
r mee
doo
r te g
aan,
wan
t miss
chie
n w
as er
ook
nog
wel
spra
ke v
an ee
n op
posit
ione
le st
oorn
is.
Voor
ons
gev
oel g
af d
eze
uits
praa
k de
scho
ol e
en st
ok o
m m
ee te
slaa
n en
om
te k
unne
n ze
ggen
dat
ze to
ch ec
ht d
e zor
g vo
or Jo
s nie
t lan
ger o
p zi
ch k
onde
n ne
men
. We k
onde
n de
op
luch
ting
bijn
a vo
elen
en
we
war
en g
esch
okt.
Uite
inde
lijk
ston
den
we
dus
voor
de
keus
tuss
en h
et S
BO e
n he
t SO
(RE
C4)
en
na h
et
bezo
eken
van
div
erse
scho
len,
heb
ben
we
geko
zen
voor
het
SO
en
toen
beg
on e
r wee
r een
he
le n
ieuw
e er
varin
g.Vo
orhe
en st
onde
n w
e aa
n he
t ein
de v
an d
e sc
hool
dag
ons k
ind
op te
wac
hten
en
geno
ten
we v
an h
et m
omen
t dat
alle
kin
dere
n te
gelij
kert
ijd u
itgel
aten
de s
choo
l uit
kwam
en re
nnen
en
onm
idde
llijk
het
klim
rek
indo
ken.
Vaa
k kw
amen
er
twee
ent
hous
iast
e kl
asge
noot
jes
(Jos
en ee
n vr
iend
je o
f vrie
ndin
netje
) voo
r je s
taan
met
de v
raag
of z
e af m
ocht
en sp
reke
n.
Bij h
et S
O d
us n
iet,
hè. D
aar
sta
je tu
ssen
de
taxi
chau
ffeur
s, he
b je
dus
wei
nig
cont
act
met
and
ere
oude
rs e
n de
kin
dere
n ko
men
één
voo
r één
naa
r bui
ten
om te
ver
zam
elen
bij
hun
chau
ffeur
. In
de e
erst
e w
eek
was
Jos
hele
maa
l ver
baas
d en
ver
drie
tig: “
Mam
ma,
hoe
ka
n ik
hie
r no
u m
et e
en v
riend
je a
fspr
eken
?” W
aaro
p m
amm
a m
et tr
anen
in h
aar
ogen
m
oest
ant
woo
rden
dat
ze
dat o
ok n
iet w
ist. N
u w
e bi
jna
een
jaar
ver
der
zijn
, wor
den
we
nog
stee
ds e
mot
ione
el a
ls w
e di
t ops
chrij
ven.
We
wet
en n
u da
t hij
veel
bet
er a
f is o
p de
ze
scho
ol, v
oora
l om
dat h
ij nu
vee
l mee
r ont
span
nen
is, le
kker
der i
n zi
jn v
el z
it en
vee
l mee
r ze
lfver
trou
wen
krij
gt. M
aar d
at v
erdr
ietig
e as
pect
blij
ft en
we
denk
en d
at h
eel v
eel p
rofe
s-sio
nals
zich
dat
ook
nie
t rea
liser
en.
Bove
ndie
n is
een
REC
4 sc
hool
nu
niet
dire
ct ee
n af
spie
gelin
g va
n de
sam
enle
ving
; er z
itten
bi
jna
alle
en m
aar j
onge
ns e
n ze
heb
ben
alle
maa
l ged
rags
prob
lem
en. D
e cl
uste
ring
van
de
prob
lem
atie
k m
aakt
dat
wij
toch
een
voor
keur
zoud
en h
ebbe
n vo
or ee
n go
ede p
laat
s in
het
regu
lier
onde
rwijs
. Het
beg
rip p
asse
nd o
nder
wijs
zoa
ls da
t nu
door
het
sam
enw
erki
ngs-
verb
and
‘wee
r sa
men
naa
r sc
hool
’ wor
dt v
orm
gege
ven,
is in
onz
e og
en n
iet o
p de
juist
e m
anie
r ing
evul
d. W
aaro
m m
aken
scho
len
binn
en h
et S
WV
nie
t mee
r geb
ruik
van
de k
en-
nis v
an h
et S
O e
n SB
O e
n an
ders
om? H
et li
jkt e
r mee
r op
dat h
et sa
men
wer
king
sver
band
ee
n st
ikke
rfab
riek
is, d
ie o
p “p
robl
eem
geva
llen”
en
stik
ker
plak
t “ik
pas
hie
r vo
lgen
s de
re
geltj
es” e
n da
arm
ee h
aar o
pdra
cht h
eeft
verv
uld.
Het
lijk
t wel
of s
oms v
erge
ten
wor
dt d
at
er e
en k
ind
acht
er “d
at d
ossie
r” sc
huilt
. In
onz
e og
en is
er
een
ande
re o
plos
sing
ook
mog
elijk
, waa
rbij
het h
uidi
ge s
yste
em v
an
één
leer
krac
ht v
oor
één
hom
ogen
e gr
oep
wor
dt lo
sgel
aten
en
wor
dt g
ekek
en n
aar
wel
ke
leer
linge
n go
ed b
ij ee
n be
paal
de le
erkr
acht
pas
sen,
waa
rdoo
r ied
er k
ind
in p
rinci
pe b
eter
ge
dijt.
En n
iet t
e ve
rget
en: b
lijf d
e op
leid
er o
plei
den!
Lee
r van
elk
aar e
n va
n el
kaar
s fou
ten,
maa
r w
issel
in ie
der g
eval
erv
arin
gen
uit.
Pete
r en
Ingr
id
Biss
chop
s ou
ders
van
Jos
Jos i
s een
jong
en v
an n
u 7
jaar
oud
. H
ij he
eft h
et sy
ndro
om v
an A
sper
ger,
een
afw
ijkin
g in
het
aut
istis
ch sp
ec-
trum
. Sin
ds h
ij na
ar h
et k
inde
r-
dagv
erbl
ijf g
ing,
hij
was
toen
2, w
iste
n w
e dat
hij
“and
ers”
is, m
aar p
as o
p he
t re
gulie
r ond
erw
ijs is
hij
gedi
agno
sti-
ceer
d. In
gro
ep 1
en 2
heb
ben
we m
et
behu
lp v
an Je
ugd
Riag
g en
MEE
en
de g
roep
sleer
krac
hten
zov
eel m
ogel
ijk
geke
ken
op w
elke
wijz
e Jos
ben
ader
d ko
n w
orde
n. E
r is d
aard
oor w
el v
eel
bere
ikt!
De p
robl
emen
beg
onne
n pa
s ech
t bij
de o
verg
ang
naar
gro
ep 3
(31
kind
eren
!).
Alle
s w
at d
e le
erkr
acht
in g
roep
2 h
ad g
edaa
n en
ber
eikt
, wer
d ov
erbo
ord
geze
t en
we
kreg
en st
eeds
min
der i
nvlo
ed o
p he
t sch
oolp
roce
s. In
het
ove
r-dr
acht
ssch
riftje
laze
n w
e bi
jna
alle
en m
aar n
egat
ieve
din
gen
en st
eeds
mee
r ee
n vr
aag
om o
plos
singe
n. N
aar o
ns id
ee n
am d
e sch
ool e
en af
wac
hten
de h
oudi
ng aa
n. W
ij m
oest
en h
et o
plos
sen.
Vaa
k ga
ven
wij
aan
dat w
ij de
situ
atie
ook
nie
t kon
den
insc
hatte
n,
omda
t we e
r nu
eenm
aal n
iet b
ij w
aren
. En
dat z
ijn p
rimai
re re
actie
s het
gev
olg
war
en v
an
een
gevo
el v
an o
nvei
lighe
id e
n/of
geb
rek
aan
duid
elijk
heid
en
stru
ctuu
r. In
mid
dels
was
er
een
aanv
raag
voo
r een
rugz
akje
in g
ang
geze
t, zo
dat d
aaru
it ex
tra
bege
leid
ing
kon
wor
den
beko
stig
d. D
it de
den
we
om o
ok te
voo
rkom
en d
at d
e sc
hool
zou
zeg
gen
onvo
ldoe
nde
onde
rste
unin
g te
kun
nen
bied
en e
n ‘n
iet m
eer
de v
eilig
heid
van
de
ande
re k
inde
ren
ge-
waa
rbor
gd k
on w
orde
n’. H
elaa
s pak
te d
at h
eel a
nder
s uit
dan
we
verw
acht
ten,
wan
t dez
e be
gele
ider
hee
ft (n
a één
obs
erva
tie v
an n
og g
een
uur)
aan
de sc
hool
gem
eld
dat h
et fe
itelij
k ge
en zi
n ha
d om
hie
r mee
doo
r te g
aan,
wan
t miss
chie
n w
as er
ook
nog
wel
spra
ke v
an ee
n op
posit
ione
le st
oorn
is.
Voor
ons
gev
oel g
af d
eze
uits
praa
k de
scho
ol e
en st
ok o
m m
ee te
slaa
n en
om
te k
unne
n ze
ggen
dat
ze to
ch ec
ht d
e zor
g vo
or Jo
s nie
t lan
ger o
p zi
ch k
onde
n ne
men
. We k
onde
n de
op
luch
ting
bijn
a vo
elen
en
we
war
en g
esch
okt.
Uite
inde
lijk
ston
den
we
dus
voor
de
keus
tuss
en h
et S
BO e
n he
t SO
(RE
C4)
en
na h
et
bezo
eken
van
div
erse
scho
len,
heb
ben
we
geko
zen
voor
het
SO
en
toen
beg
on e
r wee
r een
he
le n
ieuw
e er
varin
g.Vo
orhe
en st
onde
n w
e aa
n he
t ein
de v
an d
e sc
hool
dag
ons k
ind
op te
wac
hten
en
geno
ten
we v
an h
et m
omen
t dat
alle
kin
dere
n te
gelij
kert
ijd u
itgel
aten
de s
choo
l uit
kwam
en re
nnen
en
onm
idde
llijk
het
klim
rek
indo
ken.
Vaa
k kw
amen
er
twee
ent
hous
iast
e kl
asge
noot
jes
(Jos
en ee
n vr
iend
je o
f vrie
ndin
netje
) voo
r je s
taan
met
de v
raag
of z
e af m
ocht
en sp
reke
n.
Bij h
et S
O d
us n
iet,
hè. D
aar
sta
je tu
ssen
de
taxi
chau
ffeur
s, he
b je
dus
wei
nig
cont
act
met
and
ere
oude
rs e
n de
kin
dere
n ko
men
één
voo
r één
naa
r bui
ten
om te
ver
zam
elen
bij
hun
chau
ffeur
. In
de e
erst
e w
eek
was
Jos
hele
maa
l ver
baas
d en
ver
drie
tig: “
Mam
ma,
hoe
ka
n ik
hie
r no
u m
et e
en v
riend
je a
fspr
eken
?” W
aaro
p m
amm
a m
et tr
anen
in h
aar
ogen
m
oest
ant
woo
rden
dat
ze
dat o
ok n
iet w
ist. N
u w
e bi
jna
een
jaar
ver
der
zijn
, wor
den
we
nog
stee
ds e
mot
ione
el a
ls w
e di
t ops
chrij
ven.
We
wet
en n
u da
t hij
veel
bet
er a
f is o
p de
ze
scho
ol, v
oora
l om
dat h
ij nu
vee
l mee
r ont
span
nen
is, le
kker
der i
n zi
jn v
el z
it en
vee
l mee
r ze
lfver
trou
wen
krij
gt. M
aar d
at v
erdr
ietig
e as
pect
blij
ft en
we
denk
en d
at h
eel v
eel p
rofe
s-sio
nals
zich
dat
ook
nie
t rea
liser
en.
Bove
ndie
n is
een
REC
4 sc
hool
nu
niet
dire
ct ee
n af
spie
gelin
g va
n de
sam
enle
ving
; er z
itten
bi
jna
alle
en m
aar j
onge
ns e
n ze
heb
ben
alle
maa
l ged
rags
prob
lem
en. D
e cl
uste
ring
van
de
prob
lem
atie
k m
aakt
dat
wij
toch
een
voor
keur
zoud
en h
ebbe
n vo
or ee
n go
ede p
laat
s in
het
regu
lier
onde
rwijs
. Het
beg
rip p
asse
nd o
nder
wijs
zoa
ls da
t nu
door
het
sam
enw
erki
ngs-
verb
and
‘wee
r sa
men
naa
r sc
hool
’ wor
dt v
orm
gege
ven,
is in
onz
e og
en n
iet o
p de
juist
e m
anie
r ing
evul
d. W
aaro
m m
aken
scho
len
binn
en h
et S
WV
nie
t mee
r geb
ruik
van
de k
en-
nis v
an h
et S
O e
n SB
O e
n an
ders
om? H
et li
jkt e
r mee
r op
dat h
et sa
men
wer
king
sver
band
ee
n st
ikke
rfab
riek
is, d
ie o
p “p
robl
eem
geva
llen”
en
stik
ker
plak
t “ik
pas
hie
r vo
lgen
s de
re
geltj
es” e
n da
arm
ee h
aar o
pdra
cht h
eeft
verv
uld.
Het
lijk
t wel
of s
oms v
erge
ten
wor
dt d
at
er e
en k
ind
acht
er “d
at d
ossie
r” sc
huilt
. In
onz
e og
en is
er
een
ande
re o
plos
sing
ook
mog
elijk
, waa
rbij
het h
uidi
ge s
yste
em v
an
één
leer
krac
ht v
oor
één
hom
ogen
e gr
oep
wor
dt lo
sgel
aten
en
wor
dt g
ekek
en n
aar
wel
ke
leer
linge
n go
ed b
ij ee
n be
paal
de le
erkr
acht
pas
sen,
waa
rdoo
r ied
er k
ind
in p
rinci
pe b
eter
ge
dijt.
En n
iet t
e ve
rget
en: b
lijf d
e op
leid
er o
plei
den!
Lee
r van
elk
aar e
n va
n el
kaar
s fou
ten,
maa
r w
issel
in ie
der g
eval
erv
arin
gen
uit.
vrienden lijken op elkaar
als jij op mij lijkt en ik lijk op jou
zodat we samen op elkaar lijken
dan lijkt het net
alsof we zoveel op elkaar lijken
dat het nodig lijkt om te zeggen
dat jij op mij lijkt
en ik op jou
lijkt me gaaf
om zoveel op elkaar te lijken
lijkt wel vriendschap!
vrienden lijken op elkaar
als jij op mij lijkten ik lijk op jou
zodat we samenop elkaar lijken
dan lijkt het net
alsof we zoveelop elkaar lijken
dat het nodig lijktom te zeggen
dat jij op mij lijkt
en ik op jou
lijkt me gaaf
om zoveelop elkaar te lijken
lijkt wel vriendschap!
vrienden lijken op elkaar
als jij op mij lijkt en ik lijk op jou
zodat we samen op elkaar lijken
dan lijkt het net
alsof we zoveel op elkaar lijken
dat het nodig lijkt om te zeggen
dat jij op mij lijkt
en ik op jou
lijkt me gaaf
om zoveel op elkaar te lijken
lijkt wel vriendschap!
vrienden lijken op elkaar
als jij op mij lijkten ik lijk op jou
zodat we samenop elkaar lijken
dan lijkt het net
alsof we zoveelop elkaar lijken
dat het nodig lijktom te zeggen
dat jij op mij lijkt
en ik op jou
lijkt me gaaf
om zoveelop elkaar te lijken
lijkt wel vriendschap!
Het valt jullie vast niet mee om puber te zijn. Je motor draait van binnen volop, maar er zijn voortdurend ander-en die het stuur overnemen, terugschakelen, op de rem trappen of erger. Je hebt zin in van alles en nog wat, barst van de energie en wordt vervolgens gedwongen om juist heel andere dingen te gaan doen dan waar jij warm voor loopt. Zoals: leren op school, wat anderen bedacht hebben dat goed voor je is. Voor “later, maar ook nu al, hoor...”, heb je immers een flinke dosis kennis, inzicht en vaardig- heden nodig. Doelen - helaas niet die van jou - bepalen wat er moet gebeuren. Daarbij hanteren je docenten tal van trucs - zoals uitleggen en vragen stellen - in een poging je in beweging te krijgen in de richting van die doelen. Om daar nog wat meer dwang achter te zetten zijn er toet-sen die harde cijfers opleveren, met betekenissen als ‘voldoende’ , ‘twijfelachtig’, ‘onvoldoende’ en ‘slecht’. Die laatste twee maken je leven niet bepaald aangenamer, zo blijkt.
Open brief aan puberend NederlandFrank WeijersSteeman & Weijers BV
Wat hebben baby’s en kleuters het dan toch nog goed! Voelen ze aandrang om te leren kruipen, te leren lopen en te gaan praten, dan wordt ’t zelfs met luid gejuich onder-steund. Ja, zij krijgen wel alle ruimte om aan de slag te gaan met wat ze diep van binnen drijft. Zo gaat het ook bij volwassenen, die echt alleen in beweging komen om gitaar te leren spelen, te leren skiën, gedichten schrijven, Italiaans te verstaan en spreken en bloem te schikken als ze daar zin in hebben. Die zitten allemaal wel lekker zelf aan het stuur.
Goed idee om zelf het heft wat meer in handen te nemen? Lijkt ons wel. In het beroerdste geval leren jullie misschien iets minder van hetgeen zo van belang wordt gevonden, maar ontwikkelen jullie je des te beter. Als je je wilt ont- wikkelen (en wie wil dat niet?) en daar de ruimte voor krijgt, staat je motor niet te draaien tot-ie oververhit raakt, maar kom je in beweging. Wat te denken van de volgende deal: We vragen jullie scholen om een deel van het door hen bedachte programma in stand te houden. Dat kun-nen ze immers toch niet laten, omdat ze er van overtuigd
zijn dat je daar echt veel aan hebt - en wie weet, hebben ze daar nog gelijk in ook. Daarmee ontstaat ruimte voor je eigen ontwikkeling, aan de hand van de (ontwikkel)vra-gen die je zelf hebt. Om die op het spoor te komen, begin je met je af te vragen waar jij nou echt energie van krijgt.
Misschien dat jouw docenten zelfs wel zover komen dat ze je die vraag gaan stellen. Onze bijdrage in de deal is bescheiden, maar hopelijk wel van belang. Wij werken met de leidinggevenden van jullie docenten. We beloven plechtig nog meer ons best te gaan doen om hen te laten ervaren hoe fantastisch het is wanneer zij in hun werk aansluiten bij de energie van de docenten. Hoe? Gewoon, door niet meer steeds hardnekkig te proberen ‘alle neu-zen dezelfde kant op te krijgen’, maar door met regelmaat het gesprek met hen te voeren over de vraag “Waar ligt jouw energie eigenlijk?” en daarbij aan te sluiten. Gaan die docenten dat vast en zeker ook steeds meer met jullie doen – en krijgt ‘rekening houden met verschillen’ mis-schien toch nog eens echt vorm en inhoud.
SchoolpijnDaniël Pennac
In zijn jeugd was Daniel Pennac een abomi-nabele leerling, een jongen ‘met afwaswater waar hersens horen te zitten’. Alle kennis die hij overdag in zich opnam, leek de volgende dag verdwenen. Pennac werd gered door vier gepassioneerde, onconventionele ler-aren die met veel geduld en creativiteit tot hem wisten door te dringen. Toen hij in 1968 eindelijk zijn diploma haalde, besloot hij zelf onderwijzer te worden. In Schoolpijn keert Pennac niet alleen terug naar de frustraties van zijn schooljaren, maar houdt hij ook een vurig pleidooi voor de terugkeer van pas-sie, rust en bevlogenheid in het onderwijs. Schoolpijn is even ontroerend als scherp-zinnig, vol persoonlijke herinneringen, rake observaties, glasheldere analyses en hilar-ische anekdotes.
ISBN 978-90-290-8236-5
De StipPeter H. Reynolds
Achter in dit leuke en stimulerende pren-tenboek staat: ‘Opgedragen aan meneer Matson, mijn wiskundeleraar van de 7e klas die mij heeft ‘uitgedaagd’ er een punt van te maken’. Daarmee geeft Peter H. Reynolds nog een eerste fase aan van het proces dat hij in dit boek laat zien.
Kort gezegd: denken dat je iets niet kan op de een of andere manier een zetje van iemand krijgen daar zelfbewuster van worden dat weer op dezelfde manier doorgeven aan anderen.Als we dat in alle scholen met onze collega’s en met de kinderen voor elkaar krijgen, dan is er heel wat bereikt. Een goede reden om daar nu een punt van te maken. In het team en in de klas.
ISBN 978-90-563-7554-6
Iedereen is anders. Jorien Meerdink
Kinderkwaliteitscriteria van inclusiefonderwijs. Tienduizend kinderen van 4-18 jaar met en zonder beperking, op reguliere, speciale en inclusieve scholen zijn geïnter-viewd. Zij hebben duidelijke ideeën over en kennis van wat goed onderwijs voor hen betekent. Kinderen blijken goed in staat om aan te geven wat ‘omgaan met verschillen’ voor hen betekent, maar ook hoe zij zelf ondersteund willen worden. Een voorbeeld van een voor kinderen belangrijk criteri-um: ‘Net zo worden behandeld als andere kinderen.’ Een citaat: ‘Ze doen niet anders tegen mij dan tegen andere kinderen. Ik bots wel heel veel. Maar dat vindt niemand erg.’
ISBN 978-90-411-2734-8
de B
oeke
n to
p 10
Duurzaam opvoeden en ontwikkelen. Marcel van Herpen
Duurzaam Opvoeden en Ontwikkelen’ (1) baseert zich op de kennis van de mens in relatie met zijn omgeving, (2) stelt hogere prioriteiten aan waarden en intenties dan aan normen en vormen en (3) beoordeelt niet op voornemens, maar op verhalen en gedrag van álle deelnemers. Een aanpak die niet uitsluit, maar verbindt Het is een constructieve manier van denken en werken. Een boek voor onderwijs, welzijn, buurtwerk, bedrijfsleven, politie en justitie.
Een boek ter voorkoming van uitval, des-interesse en delinquentie; levendig en rijk geïllustreerd met achtergrond- en praktijkbe-schrijvingen vanuit scholen, jeugdgevangenissen,bedrijfsleven, peuterspeelzalen.
ISBN 978-90-441-2338-8
Leerkrachten begeleiden bij passend onderwijs. Dr. Wim Meijer
Passend onderwijs doet een groot beroep op leerkrachten. Hoe kunnen ze zorgleerlingen het onderwijs bieden waar zij recht op hebben? Wanneer kunnen ze om advies vragen en bij wie?
Het boek Leerkrachten begeleiden bij passend onderwijs zet hiervoor lijnen uit die in iedere schoolorganisatie bruikbaar zijn. Het biedt een kader voor een effectieve samenwerking tussen onderwijsprofessionals. Een onmis-baar handboek, zowel theoretisch als praktisch, dat bovendien gebruiksvriendelijk is.
ISBN 978-90-6508-606-8
Voor het leven gebruik ik soms de metafoor van het kind op het strand. Ze maakt iets nieuws op de grens van verschillende werelden. De ene keer een kasteel, de andere keer een rivier. Alles om te bouwen is er. Wat het tot iets maakt is de fantasie en het doen van het kind. Meer heeft ze niet nodig: zand, water, lucht, zon, een schepje en emmer tje, en zichzelf.
Voor het leven gebruik ik soms de metafoor van het kind op het strand. Ze maakt iets nieuws op de grens van verschillende werelden. De ene keer een kasteel, de andere keer een rivier. Alles om te bouwen is er. Wat het tot iets maakt is de fantasie en het doen van het kind. Meer heeft ze niet nodig: zand, water, lucht, zon, een schepje en emmer tje, en zichzelf.
Participatie is nét dit stapje meerdan het aanwezig mogen zijn,het gaat om actief mee-doen.
Wie het mee-maakte:Regie en vormgeving
Koru Konsult: Anouk Liebrand
Meestersadvies: Marije Boot Denkbeeldentuin: Guido Crolla
Catharsis Design: Patrick Kreling ism Kai Nobbe, Leroy Sileon, Mike Jansen
Initiatiefnemers Zwermsessies:
Connecto BV: Edwin Borger, Teus van Zoest
Meestersadvies: Marije Boot, Sandra van Kolfschoten, Robert-Jan Kooiman
Drukwerk:
Drukkerij Gelderland, Arnhem
Met heel veel dank aan 58 zwermers!
Zieanderezijde