maandag 4 december 2017 DWT A11

WOMEN’S RIGHTS CENTRE GENDEROPTIEK JAARGANG 14 N0.9

Tijdens deze zestien dagenCampagne van Activismetegen Gendergerelateerd

Geweld (25 november-10 decem-ber) ben ik niet verrast met hetaantal gevallen van seksueel mis-bruik tegen vrouwen en kinde-ren. Ik weet immers dat deze gru-welijke vorm van geweld nogsteeds dagelijks thuis, op hetwerk, in de sport, in muziek-bandjes, binnen de religieuzegemeenten en op straat plaats-vindt. En we zijn nog steeds nietin staat dit gezamenlijk aan tepakken.

Wat mij wel verrast heeft, is demoed die vele vrouwen en man-nen hebben opgebracht om hunervaring met ons te delen. Wantu moet begrijpen dat dit nieteenvoudig is. Vooral omdat desamenleving zelden solidair ismet klokkenluiders. Altijd maarbagatelliseren of het nu wel ofniet waar is. Hebben zij niet zelfde aanleiding gegeven? Waaromkomen zij er nu pas mee? Waar-om hebben zij het misbruik zolang laten doorgaan? Aldit soort vragen belem-meren getroffenen vanseksueel misbruik om uitde kast te komen. Boven-dien worden zij danineens uitgemaakt voordader. En zijn zij plotsschuldig aan het uiteen-vallen van de familie vande dader. En wie maaktzich zorgen om het leedvan de getroffenen enhun familie?

De samenleving legt alte vaak de schuld en deverantwoordelijkheid opde schouders van zij dieseksueel misbruikt zijn.En waarom niet op dedaders? Waarom geen 16Dagen Campagne vanActivisme tegen Dadersvan Gendergerelateerd Geweld? Waarom misbruiken dadershun gezag en macht? Zij durvendit immers niet met hun meer-

dere te doen. Daar zijn zij zelf tebang voor. En waarom roept desamenleving hen niet op te stop-pen met dit misbruik? Of, waar-om treft de overheid vanuit eenmultidisciplinair beleid geenhardere maatregelen om dezeverschrikkelijke vorm vangeweld tegen te gaan. Zijn weeerder solidair met daders danbegaan met het lot van kwetsba-ren? Of hebben we geen idee hoedit aan te pakken? Uit de statistieken blijkt datvoornamelijk mannen zichwereldwijd schuldig maken aanseksueel misbruik van vrouwenen kinderen. Daar schijnen weechter niet wakker van te liggen.Het moet toch een oorzaak heb-ben? Die dieperliggende oor-zaak heeft alles te maken metmachtsverhoudingen.

MachtsverhoudingenWereldwijd zijn er miljoenenmannen die vrouwen en kinde-ren respectvol en met liefdebehandelen. Als alle mannenvrouwen en kinderen zoudenmishandelen en seksueel mis-bruiken, zouden we al gauw den-

ken dat dit een aangeboreneigenschap is. Gelukkig is ditniet zo. We zouden dan nietsmeer aan hun gedrag kunnen

veranderen. Mijn vader heeft mijnooit respectloos behandeld,seksueel misbruikt of mishan-deld. Ik ken heel veel mannen diehet gedrag van mannen, dievrouwen en kinderen geweldaandoen, verachten. Zo sprak ikmet Imro. Hij bestempelde ditals een vorm van lafheid en alsmachtswellust. Hij vond dat zo’nman geen beetje respect zalopbrengen voor wie dan ook,

behalve aan wie hij onder-geschikt is.

Tijdens een project datik jaren geleden heb uit-gevoerd over seksueelmisbruik, sprak ik met eendonor die mij toen op hethart drukte: “Carla, wemoeten alles in het werkstellen om deze mannenop te sluiten. Ze zullenniet stoppen met het mis-bruiken van kinderen envrouwen, zolang we henniet leren hun gedrag teveranderen. Maar in detussentijd is ons beleid;opsluiten die daders. Wemoeten vrouwen en meis-jes beschermen tegen ditsoort mannen!” Vandaagdacht ik aan hem. Nogsteeds krijgen we niet

genoeg jongens en mannen meein onze trainingen ‘Interventiehuiselijk geweld’ en ‘Gender’. In de training leren deelne-

mers hoe het komt dat niet allemannen plegers zijn; wat de die-perliggende oorzaak is van sek-sueel misbruik en geweld tegenkinderen en vrouwen; wat desamenleving verwacht van hetgedrag van mannen en vrouwenen dat velen niet aan de verwach-ting voldoen. Zo leren wij datheel veel van ons gedrag aange-leerd is. Daarom zijn niet allemannen daders en alle vrouwenen kinderen slachtoffers.

Kom uit de kastIk ben wel blij dat nu, in vergelij-

king met een aantal jaren terug,meer jongens en mannen deel-nemen aan de trainingen. En datvelen nu begrijpen dat machts-verhoudingen tussen jongens enmeisjes, mannen en vrouwen,maar ook ouderen en kinderenvoedingsbodem zijn voor geweldtegen vrouwen en kinderen.Zolang wij onze jongens blijvenleren dat zij de baas zijn over hunzusters, vriendinnen, moeder enlater ook hun vrouw, en hen dusniet als gelijkwaardig moetenbeschouwen, zijn we bezigdaders van geweld tegen vrou-wen en kinderen te kweken.Zo wordt jongens geleerd zichniet te zacht en liefdevol te gedra-gen. En als ze dat wel doen wor-den zij uitgemaakt voor ‘bobo’ of‘meitie’. En zouden ze weleenshomoseksueel kunnen worden.Mannen die huilen omdat ze pijnhebben, lief en zacht zijn omdatzij daartoe het vermogen hebben,hun vriendin en later hun vrouwgelijkwaardig behandelen. Man-nen die koken, boodschappendoen, de haren van hun kinderenkammen, worden allemaalbeschouwd ‘homogedrag’ te ver-tonen. Alsof alle homoseksuelendeze eigenschappen ook zoudenhebben. Aay baya!! Zo zijn we alsvolwassenen bezig onze jongens

deze positieve eigenschappen teontnemen. We leren hen lieverhun gevoelens op een agressievemanier te uiten om zo een ‘echte’man te kunnen zijn. Het is triest dat we deze mooieeigenschappen onze jongens enmannen afpakken. Want juistdeze leggen immers het funda-ment voor gezonde, liefdevolle engelijkwaardige relaties die geenruimte laten voor verkrachting enmisbruik. Hier kunnen die zoge-naamde ‘echte’ mannen heel veelvan leren. Doen ze dit niet danzullen ze uiteindelijk in de gevan-genis belanden. Net zoals die dappere vrouwenen mannen met de #MeToo cam-pagne uit de kast komen en hunpijnlijke ervaring met ons delenom het seksueel misbruik te latenstoppen, zo zouden die stoere,‘echte’ mannen verantwoorde-lijkheid op zich moeten nemendoor ook uit de kast te komen. Ikverwacht van hen dat zij wereld-kundig maken: “#MeToo ben eendader van seksueel misbruiktegen vrouwen en kinderen;#MeToo ben schuldig; #MeToobied mijn verontschuldiging aan;#MeToo heb spijt en #MeToostop er nu helemaal mee!”Dan… ben jij een ECHTE man!.-.

Van tijd tot tijd slaat eriemand alarm over het feitdat jongens minder goed

presteren in het onderwijs danmeisjes. De cijfers laten zien dat erin het kleuteronderwijs iets meerjongens [50-51 procent] dan meis-jes zijn. Op de lagere school stijgthet percentage jongens [52 pro-cent] zelfs nog ietsje vergelekenmet meisjes. Op de Mulo daalt hetpercentage jongens dan ineensfors naar 42 procent. Die missen-de 10 procent jongens vinden wevoor een groot gedeelte terug inde technische hoek: op de lts/ets(tegenwoordig Lager BeroepsOnderwijs) is 89-90 procent vande leerlingen van het mannelijkgeslacht.

Teveel vrouwenDe trend van doorstuderendemeisjes en afhakende jongens inhoger onderwijs is niet alleenzichtbaar in Suriname. De menin-gen over de oorzaak van dezetrend lopen uiteen. Een veelge-hoorde kreet: er zijn teveel vrou-

wen in het onderwijs. De jongenshebben geen rolmodellen. InNederland voerden ze er zelfs eencampagne over: Laat jij jouw jon-gen wel genoeg jongen zijn? Jon-gens barsten van de impulsieveenergie, was de boodschap. En dat

komt door alle testosteron in hunlijf. Dus die hebben een hele ande-re aanpak nodig. Die de juf ze nietkan geven. Dr. Tavecchio, hoogleraarPedagogiek, waarschuwde voorhet gebrek aan waardering voor‘typisch jongensgedrag’: “Steedsnegatieve reacties krijgen op jegedrag (zit stil, hou op, doe niet) isheel ongunstig voor je zelfver-

trouwen. En het lokt ook negatiefgedrag uit omdat we steeds reage-ren op het gedrag dat ons stoort.”Dus ik werd eerst heel boos dat weanno 2017 nog steeds niet snap-pen dat veel verschillen tussenjongens en meisjes meer metopvoeding dan met testosteron temaken hebben. Maar ik herkende

het verhaal van dr. Tavecchio weluit de praktijk. Zelfs als het eenjongetje is gelukt om vijftienminuten he-le-maal stil te zitten -en hij daarna toch weer even opmóet springen om te kijken waardie brandweerwagen met loeien-

de sirene naar toe rijdt- reagerenwe direct op de overtreding:‘Lorenzo je bent alweeeeeer uit jestoel!’ Dus het jongetje denkt:‘wat maakt het uit hoe goed ikmijn best doe om stil te zitten, ikkrijg die ‘bok’ toch…zie daar: hetuitlokken van vervolg storendgedrag! Ik herkende het verhaal van dr.Tavecchio uit trainingen voor

leerkrachten in activerende didac-tiek; en ik herkende het uit mijneigen ervaring als dramadocentwaar ik kinderen tijdens mijn uit-leg van de volgende oefeningregelmatig uit de gordijnen moetplukken. Het grappige is: in dietrainingen ging het altijd gewoonom drukke kinderen; niet perséom jongens. En in mijn dramaklasmoet ik verschillende drukke kin-deren uit de gordijnen plukken;absoluut niet alleen jongens.

HerkenbaarIk besloot daarom om de hele tes-tosterondiscussie even aan dekant te schuiven en te kijken naarde feiten: dat je in elke klas rustigeen drukke kinderen hebt en datwe met drukke kinderen blijkbaarmeer moeite hebben. Aha! Ik luis-terde vervolgens naar een anderegedragsdeskundige die bena-drukte dat er niet genoeg wordtbewogen in het onderwijs. Helaaszeer herkenbaar. Een andere des-kundige benadrukte dat oudersvan nu onvoldoende tijd en aan-dacht hebben voor hun kinderen;Opnieuw, zeer herkenbaar. Detablet en/of smartphone hebbende functie van de televisie alsoppas overgenomen. Buitenspe-len bestaat bijna niet meer. Dus al

die opgekropte energie moet opschool eruit.En daar zit hem het probleem.Ons onderwijssysteem is geba-seerd op stilzitten, luisteren enpassief wezen. Paulo Freire, dewereldberoemde pedagoog enfilosoof uit ons buurland Brazilië,schreef al in 1970 over de pedago-gie van de onderdrukten. Hijmaakte het onderscheid tussenonderwijs dat onderdrukt, enonderwijs dat bevrijdt. Onderwijsdat onderdrukt beschouwt leer-lingen als holle vaten die gevuldmoeten worden. Degenen die zichhet gewilligst vol laten stoppenmet de voorgeschreven kennis enhet braafst doen wat hun wordtgezegd, zijn de beste leerlingen.Degenen die het best uit hethoofd kunnen leren en bij derepetitie kunnen herhalen, scorenhet hoogst en mogen door naarhoger onderwijs; waar ze nogmeer uit hun hoofd mogen lerenen nog meer repetities mogenmaken. Onderwijs dat bevrijdt,beschouwt leerlingen als jongemensen die hun leefwereld, hunervaringen en al hun potentieelmeebrengen in het klaslokaal. Hetbeschouwt leerlingen als jongemensen die moeten ontdekkenwat ze leuk vinden en waar zegoed in zijn of kunnen worden;die problemen moeten lerenoplossen, zelfstandig moetenleren denken, vaardigheden oefe-nen zoals kritische vragen stellen,argumenteren en onderzoeken.Het beschouwt ieder kind als eenuniek individu met een eigen bij-drage.

Ik geloof in jouIn Suriname hebben we verschil-

lende pogingen gedaan totonderwijsvernieuwing, waarvan‘Ik geloof in jou’ (launch 2009)misschien wel de grootst opgezet-te was. Dit programma plaatste deleer-kracht van het kind (dekracht om te leren) centraal. Hetstimuleerde de leerkracht omtegemoet te komen aan de ver-schillende intelligenties van kin-

deren: de ene is woordslim, deander beeldslim, de andermuziekslim, mensenslim of zelf-slim….dat wil zeggen dat het ene

kind graag leert door lezen, deander door plaatjes; de anderdoor rijtjes op rijm of op ritme;dingen samen doen of juist lekkeralleen. Maar verandering is moei-lijk. Zonder adequate ondersteu-ning vallen onderwijsteams terugin de manier waarop ze het altijdgedaan hebben. Dus daar ligtonze uitdaging. Het verschil tussen jongens enmeisjes, naar mijn bescheidenmening? We hebben meisjes veel

beter gedrild in binnenblijven,netjes zitten, luisteren en doenwat je wordt gezegd dan jongens.Dus het is geen wonder dat zij het

in het onderwijs langer volhou-den. We hebben altijd al enormeaantallen kinderen verloren uithet onderwijsproces; we zijn allang tevreden met een slagings-percentage van tussen de 45 en 55procent. Er is genoeg reden totalarm ja. Over onderwijs dat onzekinderen anno 2017 nog steedsonderdrukt.-.Geraadpleegd: ABS geselecteerdegenderstatistiekenschooljaren2011/2012 t/m 2013/2014

Jongens, meisjes en onderwijs

#METOO Dader van seksueel misbruikdoor Carla Bakboord

De rubriek ‘Genderoptiek’ is één van de middelen van het Women'sRights Centre om gendergelijkheid en gendergelijkwaardigheid te

bevorderen, vrouwenrechten te bepleiten en alle vormen van geweld tegen vrou-

wen uit te bannen.Deze pagina komt tot stand onder auspiciën van het Women's Rights

Centre (WRC).

Redactie en samenstelling: Carla Bakboord MSc. en Drs. Henna Guicherit

wrcsur@hotmail.com

Vormgeving: Raymiel Breidel

door Maggie Schmeitz

Foto / Carla BakkboordTraining Interventie Huiselijk Geweld vanuit een mensenrechten- en reliegieuze grondbeginselen perspectief geörganiseerddoor het Instituut voor Women and Gender Studies en WRC. De training is gefinancierd door de Paho.-.

Illustratie / worldnews.com

Illustratie / livelaw

Foto / VVOB

π

Foto / mijnsurinaamseuitdaging.blogspot.com