Recensies Megadeth - DYSTOPIA (****)

Heavy. Universal

ROBERT VAN GIJSSEL

Als gitarist bij Metallica gedroeg hijzich als een onhandelbare kleuter,dus werd hij in 1983 uit de bandgesmeten. Sindsdien staat hetleven van Dave Mustaine in hetteken van de zoetethrashmetalwraak: met Megadethprobeert hij het megasucces vanzijn ex-band al ruim dertig jaar teevenaren, en soms lukte hem datnog ook. Met de platen Rust inPeace en Youthanasiabijvoorbeeld, waarop Megadethsnerpende en inhoudelijk sterke,welhaast politieke thrashmetalventileerde.

De nieuwe plaat, Dystopia, haaktaan bij die mooie Megadeth-periode van begin jaren negentigen doet de zwakke laatste jarenvergeten. Het geluid is scherp enblikkerig als voorheen, in de snelleriffs van Mustaine zelf en in deherkenbare, loeiende bassoundvan medebandoprichter DavidEllefson. De eerste drie nummersmogen tot de beste liedjes uit deMegadeth-catalogus wordengerekend; vooral in het titelnummeren in het behoorlijk dreunendeFatal Illusion is Mustaine in vorm:aanstekelijke en schreeuwerigepunkrefreintjes in kenmerkendsnerende vocalen, toegankelijkeriffs en gillend soleerwerk van denieuwe scheurgitarist Kiko Loureiro.Je krijgt zowaar zin in die liveshow

van Megadeth op het Nijmeegsefestival Fortarock.

Vernieuwend is de Megadeth-mixvan punk, metal en pop natuurlijkniet, en op Dystopia staan ook echteen paar mindere nummers(Poisonous Shadows is eenzouteloze metalballad, met heelslechte teksten), maar er komt tochsteeds weer een memorabel nieuwliedje achteraan (Lying in Statebijvoorbeeld, waarin Mustaineouderwets geëngageerd uithaalt).En zo daagt Mustaine de oud-collega's toch weer uit: komtMetallica eigenlijk nog eens doormet sterk nieuw thrashmetalwerk?

© de Volkskrant woensdag 27 januari 2016 Pagina 9 (1)