De meiden van de SchilderswijkWa n d e l i n g

Twee Marokkaanse meiden uitde Schilderswijk hebben eenCity Tour uitgezet langs plekkendie zij belangrijk vinden.

„Ik wil hier nooitmeer weg”, vertelt Zoulikha Massaoudi (r.) na haar rondleiding met Kaoutar Hadchounedoor de Schilderswijk.

FOTO

AD NUIS

Door Tijs van den Boomen

‘Dit stukje van de buurt noe-men wij het doolhof. Het isvroeger gebouwd voor dejoden, maar die wilden hier

niet naartoe en bleven in het centrumwonen, dus toen kwamen er Nederland-se mensen, dat kun je ook zien aan al diefietsen. ’s Morgens gaan ze het doolhofuit om ergens te leven, ik weet ook nietprecies waar. Best wel vreemd eigenlijk,want hier in de buurt is zoveel te doen.”

Even weet ik niet wat me het meestverbaast: de smalle straatjes met de An-ton Pieckachtige huisjes te midden vande liefdeloze stadsvernieuwing van deHaagse Schilderswijk, of de nuchteretoon waarop de Marokkaanse KaoutarHadchoune praat over de witte enclavein de meest verkleurde buurt van Neder-land, op krap een kilometer afstand vanhet Binnenhof. Rondleidingen door ou-de stadswijken zijn er genoeg, maar diezijn altijd architectonisch, historisch ofkunstzinnig gericht. Als er al bewonersaan het woord komen, dan is hun in-

breng sterk geregisseerd: laat ons zienwat wij denken te willen zien.

Het werd een wandeling van ander-half uur van „het portiek zonder naam-bordje s” via het doolhof naar het Tele-tubbiesplein. Onderweg praten de ge-hoofddoekte Kaoutar Hadchoune enZoulikha Massaoudi (beiden 19) hon-derduit over hun wijk, over welke bank-jes door Turkse vrouwen zijn ingepikten welke door Marokkaanse, over devoetballessen voor meisjes die ze geven,

over garages voor scootmobiels en overhet brood dat overal op straat ligt omdatmoslims geen eten weg mogen gooienen het dus maar in de parken strooien.

Of alles klopt wat de twee vertellen isde vraag – zo zou de wijk haar naam ont-lenen aan de vele schilders die hier heb-ben gewoond, zoals Ferdinand Bol enGerard Dou – maar hun perspectief iseen verademing. Een wijk met 89 pro-cent niet-westerse allochtonen blijft eenstatistische abstractie, een vergaarbakvan problemen. Pas door de ogen vanHadchoune en Massaoudi zie je een

buurt waar mensen wonen, werken enrondhangen in het park. Het is hun wijk,zoals er ook een Schilderswijk is van defamilie Özdemir en de familie Felicia.

Niet alleen de gebedshuizen zijn ge-scheiden naar etnische afkomst – alhoe-wel er in Massaoudi’s moskee „d o n ke rem e n s e n” komen – ook de winkelstraten.De grote doorgaande Hobbemastraat isbijna helemaal Turks, de iets smallereHoefkade is vooral in Marokkaanse han-den. Alleen de „K i n g s t re e t ”, die beidestraten verbindt, is gemengd. Hier vindje ook Antillianen en Nederlanders – er iszelfs een dierenwinkel.

Nieuw in de buurt zijn de shisha loun-ge s , waar je waterpijp kunt roken. Hunmoeders zijn er bang voor, vertellen zena afloop van de wandeling, omdat er dehele tijd over Syrië wordt gepraat. Had-c h ou n e , fel: „Hoe kan het nou dat dieoveral opengaan, terwijl de bibliotheekop de Hoefkade dicht moet? Dáár wil jejongeren toch juist naartoe hebben?”

Eind 2013 waren er proefwandelingenvoor stedenbouwers en ambtenaren. Op6 februari is de eerste rondleiding meteen open inschrijving. Een buitenkansjeom de Schilderswijk met andere ogen tebekijken. Massaoudi: „Ik wil hier echtnooit, nooit, nooit meer weg. Dit isthuis, hier voel ik me veilig en vrij.”

De rondleiding kost 25 euro, aanmeldenop trancity.nl.

Het perspectief vanHadchoune en Massaoudi iseen verademing