Post on 18-Mar-2016
description
9-10-2011 Pagina 2
Na Sagres verhuizen we naar Alvor, waar we
zoeken naar voldoende diepte om te kunnen
ankeren. Maar pas na Alvor begint het
hoogtepunt van deze week want we maken
ons op voor oma en (schoon)zussen die een
paar dagen naar Portimao komen. Na hun
vertrek zijn we toe aan andere ervaringen en
zeilen daarom 200 mijl naar Afrika. Marokko,
wel te verstaan.
Alvor; platte Engelse toeristen en lekker
ankeren
Na een paar dagen heerlijk rustig in Sagres te
hebben gelegen gaan we verder oostwaarts.
Vlakbij Lagos zijn in de rotsen een soort
grotten ontstaan die zo groot zijn dat je er
met kleine bootjes in kunt varen. Die wilen wij
wel eens zien dus vertrekken we uit Sagres.
Aangekomen bij de rotsen laten we het
anker vallen en zien tientallen
toeristenbootjes aan- en afvaren, dat maakt
het toch meteen iets minder. De wind is uit
het oosten gaan waaien en dat merken we
want we liggen enorm op de golven te rollen.
Dus na een uur of twee houden we het voor
gezien en kijken we waar we met de boot
naartoe kunnen, en waar we een geriefelijke
nacht kunnen hebben. Lagos marina is een
optie maar in deze tijd van het jaar
belachelijk duur (ongeveer 65 euro per
nacht) en daar moeten we dan ook nog een
hele trits aan formaliteiten voor afhandelen.
Alvor is een andere optie maar om daar te
9-10-2011 Pagina 3
komen op dit
tijdstip, niet het
meest geschikt.
Andere opties zijn
er eigenlijk niet dus
kiezen we de beste
van de twee en
dat wordt Alvor.
Om er te komen
moet je door een
geul tussen allerlei
ondieptes, vergelijk
het maar een
beetje met een
kleine waddenzee. Het is nu eb dus het water
zakt en vastlopen is dan meteen dramatisch
omdat je niet meer loskomt en de nacht
moet doorbrengen onder een helling van 35
graden; geen aantrekkelijk vooruitzicht. Heel
langzaam banen we ons een weg door de
geul, eenmaal lopen we aan de grond maar
weten snel los te komen. Aangekomen bij
Alvor zoeken we een plek waar we kunnen
ankeren. Het is springtij dus bij laag water is
het echt laag water en met onze diepgang
van 2,35 meter is het moeilijk een plekje te
vinden wat diep genoeg is. Denk je er een
gevonden te hebben en laat je het anker
vallen dan duwt de stroming je richting een
plekje waar het véél te ondiep wordt.
Uiteindelijk ankeren we drie keer opnieuw
voordat we goed liggen. We liggen naast de
Hope, een Nederlandse jongen die drie jaar
de tijd heeft en al een weekje in Alvor ligt.
9-10-2011 Pagina 4
´s Morgens doe ik (George) boodschappen
Alvor toeristen zijn overwegend Engels en dan niet van de
categorie ´distinguished London´ maar meer ´plat Sheffield´;
veel tatouages, slippers met sokken en blond haar. In het
voorbijlopen passeren we ook nog wat Nederlanders
waarvan de vrouw de onvergetijke one-liner slaakt dat je in
restaurants waar de stoelen hoger zijn dan de tafel niet moet
gaan eten omdat die altijd te duur zijn.
9-10-2011 Pagina 5
en loop door het dorpje. De toeristen zijn
Toch liggen we lekker voor anker. Bij eb valt een hele
zandbank droog en daar wordt op school dankbaar
gebruik van gemaakt wanneer Puck het principe van
de vierkante meter onder de knie moet krijgen.
Melanie gaat met Puck en Kiki, het bijbootje, naar de
zandplaat en meten en tekenen een vierkante meter
in het zand, typisch voorbeeld van praktisch onderwijs
op de boot.
9-10-2011 Pagina 6
Portimao
Na Alvor gaan we tien mijl oostwaarts naar
Portimao want hier komen morgen Oma,
Nicolette en Manon.
In de baai van Portimao spreken we nog
even met de bemanning van de Blue´s en
ontmoeten we de volgende dag de
eigenaren van de Beau. Hun boot ligt nog op
de kant en wordt klaargemaakt voor een
rondje Atlantic. In Portimao is voor de boot
alles te krijgen en te regelen dus laten we hier
wat reparaties uitvoeren aan de sprayhood
en de zonnetent.
Puck en Lotte kunnen de volgende dag niet
wachten totdat oma komt, het gaat al een
weeklang over niets anders en de dag zelf is
voor de dames een kwelling want oma komt
pas om 19:30 uur met het vliegtuig.
We huren een autootje en veel te vroeg
vertrekken we naar Faro, maar uiteindelijk is
het zover het is bijzonder om te zien wat een
gelukkig moment dit is voor Puck en Lotte
maar natuurlijk ook voor oma. Manon en
Nicolette komen overigens ook geen
aandacht tekort want er is heel veel voor ze
geknutseld en al op het vliegveld worden ze
overladen met tekeningen, briefjes en van
alles en nog wat.
Het is heerlijk met oma , Manon en Nicolette.
We ontbijten, lunchen, dineren en liggen bij
het zwembad van het hotel. We dineren aan
9-10-2011 Pagina 7
de overkant van de rivier bij een geweldig
visrestaurant met twee heerlijke vissen van 1,5
kilo op tafel. Met de auto doet George nog
een keertje
boodschappen
in het groot
omdat we
denken dat in
Marokko geen
hypermarche´s
te vinden zijn.
De kinderen
knuffelen wat af
en vinden het
heerlijk. Maar na
drie dagen komt
het
onvermijdelijke
afscheid; Puck
was eigenlijk al twee dagen bezig met het
afscheid. De laatste dag neemt oma met de
meiden nog het bootje naar de overkant en
koopt wat cadeautjes. Daarna brengen we
de koffer, vol met spullen uit Nederland, naar
de boot (o.a. heel veel cadeautjes voor de
kindjes in Gambia) en pakken de auto naar
Faro. Op het vliegveld vloeien de tranen en
wij vragen ons daarna af of oma het redt tot
st. Lucia. Stiekem denken we dat ze nog een
keertje eerder het vliegtuig neemt.
9-10-2011 Pagina 8
Wat worden de plannen?
De bedoeling is om na Portimao snel te
vertrekken uit de Algarve en naar de baai
van Cadiz in Spanje te gaan. Maar de wind is
helemaal op en om 120 mijl op de motor te
doen is niet aanlokkelijk. De wind richting
Marokko is wel prima, dus………………
klaarmaken en wegwezen. Veel hoeft er niet
meer geregeld te worden. We kopen nog
wat sigaretten om de douane en de politie in
Marokko te behagen en wat verse groente,
fruit en pizza´s voor onderweg. ´s Morgens
om 6.00 uur halen we het anker op voor de
200 mijl naar Rabat.
De eerste twee uur is er weinig wind, maar
daarna komt zoals verwacht de wind
opzetten. De zee is wat verward en we zeilen
met 7 knoopjes de goede richting op.
Melanie heeft een zeeziektetabletje
genomen en slaapt zowat de hele dag. Ik
lees wat. Dat wordt fataal rond etenstijd want
de honger is over en de vissen kunnen
genieten van de inhoud van mijn maag.
Precies wat de verwachting is begint het rond
21.00 uur te waaien. De wind neemt toe tot
30 – 32 knopen, we reven het grootzeil en
draaien de fok weg en lopen nog steeds 8 tot
9 knopen. De golven bouwen zich op tot 3
meter en misschien iets meer en de eerste
golven werken zich volop in de kuip. Dan
begint het gedonder weer met de
stuurautomaat; alarm en hopsakee weg
stuurautomaat. Wat het is weten we niet
9-10-2011 Pagina 9
maar vervelend is het wel. We sturen met het handje en dat is
op zich geen straf want we gaan heel hard en surfen door de
nacht van de golven af. Na wat resets krijgen we de
stuurautomaat weer aan de gang maar bij iedere golf die in de
kuip terecht komt is het weer afwachten wat er gaat gebeuren.
Het wordt een zware nacht maar we zijn wel flink opgeschoten.
Dus wanneer Puck uit bed komt en we nog maar 28 mijl hoeven
te varen is iedeeen blij. De wind is gaan liggen en de laatste 10
mijl moet de motor zelfs bijgezet worden. Het Marokaanse
gastenvlaggetje en de gele Q-vlag (boot is vrij van ziekte en wij
vragen om ingeklaard te mogen worden) worden gehesen en
we roepen de pilot op om ons te assisteren bij het invaren van
de rivier richting de marina. We surfen de rivier op.
9-10-2011 Pagina 10
Dag Europa, hallo Marokko
We meren af aan een klein steigertje en
binnen 5 minuten staan er 7 man, een
politiehond en douane aan boord. De hond
inspecteert de hele boot van voor naar
achter op drugs en de douane en politie
bekijken alles. Overigens uiterst vriendelijk en
beschaafd. Na een uurtje formaliteiten en 15
minuten wachten omdat het oosten roept en
de politieman even naar het gebedkamertje
moet, is alles geregeld.
We liggen in het stadje Salé, tegenover
Rabat en gescheiden door de rivier Bouereg.
De Medina van Salé ligt op 5 minuten lopen.
Wij, provinciaaltjes, zijn nog nooit in een
islamitisch Arabisch land geweest en zijn erg
9-10-2011 Pagina 11
onder de indruk van het leven hier. We
wandelen de volgende dag de medina in,
Lotte is niet op haar gemak. Er gebeurt te
veel wat ze niet begrijpt, de straatjes zijn te
klein en ze is voortdurend bang dat we
verdwalen. Puck is slechts bang van
zwerfkatten en zwervers en beide zijn er in
overvloed. We pakken een terrasje met een
Marrokaanse thee, zien en passant een
begrafenisstoet voorbij komen, de moskee
loopt leeg en honderden mannen wandelen
met hun kleedjes voorbij. Wat een
indrukken, wat fantastisch om hier
te zijn!
Wekenlang zijn we al op zoek naar
een schoenmaker maar kunnen er
geen vinden maar hier vinden we
er eentje. George heeft zijn
kapotte schoen aan en vraagt of
hij deze kan repareren. Natuurlijk
kan dat. Op de vraag waar zijn
naaimachine dan is zegt hij dat
hier alles met de hand gebeurt en
zo gebeurt het. Iedereen wordt uit
het winkeltje gestuurd dat kleiner is
dan de meterkast van het nieuwe
huis van de Asselberghsen en wij
krijgen een stoel aangeboden.
Koninklijk
De boot ligt in een nieuwe marina
waar tegenover ons ook de boten
van de koning liggen. De haven is
De schoenmaker in
de medina
9-10-2011 Pagina 12
extreem beveiligd. Minstens 5 bewakers
houden de boten van de koning en ons
bootje in de gaten. Iedere ochtend staat er
een mannetje de koninklijke steiger te
ontdoen van meeuwenpoep en ´s middags
komt er iemand
om de meeuwen
weg te jagen.
Maar wat de
koning nu met vijf
vrijwel identieke
motorboten moet
snappen wij nog
steeds niet. Maarja
wij zijn dan ook
geen koning.
De dagen in
Rabat/Salé vullen
zich met
bijzondere ervaringen en indrukken. We
pakken de watertaxi naar Rabat (roeibootje
voor 20 cent per persoon) en verkennen de
Medina in Rabat. Puck en Lotte gaan
bodysurfen op het strand onder de medina
en naast het kerkhof. We gaan, natuurlijk
gescheiden, naar de Hamman (badhuis)
waar je tussen de Marokanen op de grond
ligt en je jezelf met warm en koud water
overgiet en geschrubt wordt. We wandelen
door de soeks van de medina en eten ´s
avonds bij lokale eettentjes. Lotte heeft al
dagen wat last van haar buik, logisch
natuurlijk. Al valt de armoede hier schijnbaar
De vloot van de koning
9-10-2011 Pagina 13
mee, hebben we ook schrijnende ervaringen.
Op een avond hebben we een gegrilde kip
gegeten in een restaurantje aan de straat
wannneer plots een oudere man verschijnt
en alle kippebotjes van de schaal grijpt en
zich vjiftig meter verderop tegoed doet van
onze restjes.
Verder is het leven is hier heel goedkoop. Een
stokbrood kost 10 eurocent. Eten in een
restaurantje doe je voor 2,5 euro per persoon,
een taxi kost 40 cent per persoon.
Vanaf maandag laten we de boot 8 dagen
achter in de haven en gaan we de
binnenlanden verkennen. Met de trein naar
Marrakech, met de bus verder naar
Ouarzazate en vervolgens een auto huren en
richting Zagor. Daarna weer terug naar
Marrakech waar we Erik, Eliane, Bibi en Pilou
na lange tijd weer zullen zien. Dat wordt weer
gezellig.