Marete haalt diep adem en duwt het hek open.Piepend geeft het mee. Ze zet een paar stap-pen, draait zich om en sluit het hek achterzich. Ze kijkt verwachtingsvol naar ElmieZandbergen, haar ogen tot spleetjes gekne-pen. „En? Heb je iets achter je gelaten?”, vraagtZandbergen bemoedigend. Glimlachend haaltMarete haar schouders op. „Goed zo.”

Marete (59) heeft zorgen. Over haar stukge-lopen huwelijk, haar puberende zoon, haar fi-nanciën, onzekerheid: „De hele mikmak.” Zezit niet lekker in haar vel. En daarom staat zenu, op een stralende maandagochtend, metwandelschoenen aan in de Delftse Hout. Sa-men met Elmie Zandbergen (53), wandelcoach.

Het is Maretes eerste wandeling. Een paarweken geleden had ze een intakegesprek bij decoach om te kijken of het wat voor haar zou zijnen of de twee een klik hadden. Cliënten hoevenhaar niet per se aardig te vinden, zegt Zandber-gen, maar ze moeten haar wel kunnen vertrou-wen. „Oké, we gaan lopen.” Met een subtielarmgebaar stuurt ze Marete een pad op. „Letgoed op de geluiden om je heen, de geuren. Alsje iets wilt aanraken, dan moet je dat gewoondoen. Wees onbevangen, als een kind.”

Coachsessies in de buitenlucht zijn eentrend. Wandelcoaching, natuurcoaching, na-tural leadership training, honderden bedrijf-jes bieden het aan, in alle soorten en maten.Op zakelijk gebied of privé, in Nederland of inhet buitenland, onder leuzen als: ‘I n z i ch tdoor uitzicht’.

‘Wandelend je stappen zetten’.‘Lopen geeft lucht’.‘Baan je eigen weg in het veld van onbe-

grensde mogelijkheden’.

Wi l d g r o e iCorrie Reijngoud (56) noemt zichzelf „wa n d e l -c o a ch p i o n i e r ”. Ze zoekt al acht jaar de buiten-lucht op met cliënten. Dat deed ze al voordatde term ‘wa n d e l c o a ch i n g ’ was gemunt. Maarde laatste jaren is er sprake van een wildgroeionder natuurcoaches. „Er komen dagelijksnieuwe bij”, vertelt ze aan de telefoon.„Ik hebzo’n melder aanstaan op Google en plop, plop,dan popt er weer een nieuwe op.” Ze begon eengroep op LinkedIn, waarbij nu vierhonderd

wandelcoaches zijn aangesloten. Overigenskan iedereen zich wandelcoach noemen. Ver-schillen instanties bieden een opleiding maarook die is vrijblijvend en niet verplicht.

Elmie Zandbergen heeft Marete gevraagdin de natuur om haar heen een metafoor tevinden die het beste correspondeert met haarsituatie. Marete heeft fluitenkruid aangewe-zen, een groene steel met zachte witte knopjesen een paar vertakkingen. Waarom? „Het staatop het punt om in bloei te komen”, zegt zezachtjes, „maar het is er nog niet. Nu nog ge-sloten, maar binnenkort gaat ze open.” Zand-bergen knikt. „Mooi.”

Een wandelcoach werkt met dit soort meta-foren. Planten, dieren, seizoenen, ze lenenzich bij uitstek voor projectie. Het is somsmakkelijker om aan te wijzen wat je in de na-tuur ziet dan om je gevoel vanuit het niets temoeten oproepen. Het is minder bedreigend.

Als coach ‘gewoon’ naar buiten gaan, in eenveld dezelfde gesprekken voeren die je andersin een spreekkamer had gehad, is dan ook nietgenoeg, vindt Corrie Reijngoud. Zij biedt ookeen opleiding aan tot ‘gecertificeerd’ wa n d e l -coach. „Je moet de natuur gebruiken. Eencliënt die moeite heeft met keuzes maken, zetje letterlijk op een t-splitsing: zo, kies maar.Dan komt hij er zelf achter wat hij kan veran-deren.” Dat is volgens haar precies de krachtvan wandelcoaching: in plaats dat iemand eenuur lang zit en problemen onder woordenmoet zien te brengen, is de wandeling hier deogenschijnlijke hoofdbezigheid – het pratengaat dan vanzelf. Wat dwarszit, komt al lo-pend ter sprake. „Praten over moeilijke zakengaat veel makkelijker als je naast elkaarloopt”, zegt Reijngoud, „omdat je elkaar danniet hoeft aan te kijken”.

Bij Marete is het tijd voor meditatie. Terwijlze rustig loopt, wijst Elmie Zandbergen haarmet zalvende stem op elke beweging die zemaakt. „Voel je knieën scharnieren.” „Je heu-pen wiegen.” „Als jij loopt, masseren je voetende aarde.” Marete zegt niets terug. Ze loopt enloopt en kijkt recht voor zich uit. Na ruim eenkwartier staat ze stil. Elmie Zandbergen geeftzachte duwtjes in haar rug. „Zie je hoeveelkracht ik moet zetten om je te bewegen? Jijstaat sterk in je schoenen.”

Plotseling verstoort een dof geroffel de rust.Twee paarden galopperen voorbij over eennaastgelegen weiland. Ze springen, beukenuitgelaten tegen elkaar op. Marete grijnst. „Wa troept dit bij jou op, Marete?” Ze denkt even na.„Nou…” Grinnikt. „Dat is vrijheid, er zijn geenrichtlijnen in de natuur. Konden wij dat maar.”

B edrijfscoachingOok bedrijfscoaching in de natuur neemt toe.Derk Egeler (51) heeft er zijn levenswerk van

Bij wandelcoaching is pratenogenschijnlijk bijzaak. Maar influitenkruid een metafoor voorjezelf zien, zegt ook veel. „Als jijloopt, masseren je voeten de aarde.”Thomas Rueb

Buitenpraathet beter

gemaakt. Maar noem hem vooral geen wan-delcoach, dat dekt voor hem de lading niet.Egeler is voorzitter van de Foundation for Na-tural Leadership. Hij is net terug uit Ierland,waar hij vier dagen doorbracht in de zandste-nen Caha Mountains van Cork, met de Neder-landse directie van Pepsi. Samen met compag-non Joost Manassen (50) en de negen bestuur-ders trok hij door het mistige landschap – driedagen lang in de stromende regen. „Om on-derlinge spanning uit te werken, een geza-menlijke visie te bepalen en nader tot elkaar tekomen. Och man, het was gewéldig.”

Egeler glundert. In zijn kantoor in Amster-dam haalt hij een zwart opschrijfboekje te-voorschijn. Zijn dagboek. Hij leest voor : „Hetregent, de regenpakken gaan aan, de rugzak-ken op en we lopen de bergen in, ieder metzijn of haar eigen vraag. In stilte, ieder in ge-dachtes verzonken, luisterend naar wat zichaandient. De regen valt zachtjes op onze pon-ch o ’s: regen, wind, hagel, wolken die komenen wolken die gaan. Het lijken net onze emo-ties. Ik ben bewust, ik ben alert, ik geniet datdit het is, wat ik mag doen: mensen verbindenmet zichzelf, met elkaar, door de natuur voorde natuur.”

Egeler maakt dit soort trips regelmatig. Metbesturen, groepen of met één persoon. Dan

reist hij met ze naar Ierland (het corporatetrail), Zuid-Afrika, de Alpen of ‘gewoon’ naarhet Waddengebied. De wildernis in om de wil-dernis in je ziel te ontrafelen, noemt hij dat.Het is meer dan het geluid van krakend grinden de wind in je haar voelen, zegt Egeler. Meerdan tot rust komen. Hij stelt een strak pro-gramma samen dat de groep hechter moet ma-ken. Horloges en telefoons worden ingele-verd. Bij de openhaard wordt een talking stickdoorgegeven. Vroeg opstaan, stiltemomenten,samen koken en afwassen. En heel veel langewandelingen, natuurlijk.

Richard den Hollander (46), directeur vanPepsiCo Benelux, ging twee keer mee. Na eeneerste trip alleen, in Zuid-Afrika, besloot hijde hele directie mee naar Ierland te nemen.„De natuur heeft een ongelofelijke impact opje”, zegt hij. „Iedereen stelt zich daar zó openen kwetsbaar op: dat lukt je gewoon niet ineen andere omgeving. Je ontdekt meer over je-zelf en elkaar dan je anders zou doen.” Z ij nbelangrijkste inzicht? „Hoe groot de invloedis, zowel op je zakelijke leven als privé, van za-ken die in je jeugd zijn gebeurd.”

Egeler heeft de trip gefilmd. Op zijn com-puter laat hij de montage zien: wapperenderegenjassen, mistige uitzichten en uitgelatengezichten op de klanken van Coldplay. „A life

changing experience”, noemt één van de Pep-si-bestuurders het op de video. Vanaf nu zal dedirectie elke zes weken ergens in de bossenvergaderen, zegt Den Hollander, „en dan pra-ten we niet over zaken, alleen over elkaar”.

Een kluitje opgedroogd mosOok Marete begint naarmate de wandeling lan-ger duurt, steeds meer te ontspannen. Ze heeftanderhalf uur gelopen. Haar gevoelens onderwoorden gebracht. Poppetje gemaakt van tak-jes, symbool voor al haar „shit”, en achtergela-ten in de bosjes. Een kluitje opgedroogd mos(„mijn hersenspinsels”) stak ze in haar zak. Nutuurt ze over het water van een meertje, haarhanden over elkaar gevouwen. Ze moet eendoel voor zichzelf stellen, daar denkt ze overna. „Ik wil een bedrijfje oprichten”, zegt ze tenslotte. „Ik speel al langer met het idee.”

En wat gaat ze daaraan doen, wil Zandber-gen weten.

„Ik ga er vanmiddag verder aan werken.”E ch t ?„Ja. En daarna een glaasje wijn.”Zich niet laten ontmoedigen?„Nee, echt niet.”Op verzoek van Elmie Zandbergen geeft ze

het gevoel dat ze nu heeft een cijfer: een 8. Enhoe gaat ze dat gevoel vasthouden, buiten debossen? Een kwartier voor zichzelf nemen, el-ke dag. Marete belooft het echt te zullen doen.Over twee weken wandelen ze verder.

Zaterdag 25 mei wordt de tweede nationalewandelcoachdag gehouden. Zo’n zestigcoaches organiseren wandelingen, met of zon-der thema, met groepen of individueel. Meerinformatie: nationalewandelcoachdag.nl.

Ze heeft een poppetje gemaakt vantakjes, symbool voor al haar ‘shit’

Illustratie Roel Venderbosch

Wat kostwandelcoaching?

De tarieven voor een reeks sessies inde natuur variëren sterk. Volgenswandelcoach Corrie Reijngoud liggende tarieven tussen grofweg 55 eurotot 200 euro per uur. Het verschilteveneens per aanbieder of wandel-coaching evenveel, meer of minderkost dan gesprekken ‘op de bank’.

Niet iedere zorgverzekeraar vergoedtwandelcoaching. Dat heeft mede temaken met de vraag of de coach eenregistratie heeft als hulpverlener en/ofis aangesloten bij een beroepsver-eniging. Net als bij andere vormenvan coaching wordt wandelcoachingsoms vergoed door de werkgever.

Meer informatie op onder meer devolgende websites: de-wandel-coach.nl, elmiecoaching.nl, opexpe-ditie.nl, naturalleadership.eu enwandelcoachnederland.nl