EXPOC

Entr

E FOr

FinE A

rts

Br

UssELs

YOUNG BELGIAN ART PRIZE201524 jUNE — 13 SEPT ’15

De Young Belgian Art Prize is sinds 1950 de belangrijkste onderscheiding voor opkomend artistiek talent in België. De wedstrijd ondersteunt jonge kunstenaars en biedt hen een platform. je ziet hun nieuwste werken hier in het Paleis voor Schone Kunsten. De jury selecteerde tien veelbelovende projecten uit de talrijke inzendingen.

De internationale jury reikt de CROWET YOUNG BELGIAN ART PRIZE, de BOZAR PRIZE en de LANGUI PRIZE uit tijdens het slotevent van de tentoonstelling op donderdag 10 september. De ING PUBLIC PRIZE wordt overhandigd aan de kunstenaar die de meeste stemmen haalde via www.youngbelgianartprize.com.

Jury — Lorenzo Benedetti, directeur De Appel,

Amsterdam — Gaël Charbau, onafhankelijk curator, Les

Editions Particules, Parijs — Brigitte Franzen, directeur Ludwig Forum

für Internationale Kunst, Aken — Christoph Tannert, artistiek directeur

Künstlerhaus Bethanien, Berlijn — Catherine Wood, curator Tate Modern,

Londen

1 Katrin KamrauKatrin Kamrau verzamelt niet zomaar voorwerpen, prints en foto’s. Ze stelt ze op in de ruimte zodat je wordt uitgedaagd om stil te staan bij het gebruik van deze beelden in de media en de samenleving van vroeger en nu.

In het werk SPEKTRUM*objekt18(portrait)II uit 2015 zie je 43 portretten die elk een percentage geel (Y) of magenta (M) te veel of te weinig bevatten. Deze prints zijn gebaseerd op de schematische voorstelling van een kleurdiagram uit het boek Fotograferen voor iedereen (The Joy of Photography, Eastman Kodak Company, Addison-Wesley Publishing Company, 1979). In analoge tijden gebruikte de fotograaf zo’n schema om in een hoog tempo zo neutraal mogelijke foto’s te maken. Voor Kamrau is dit een uitdrukking van een typisch westers denkpatroon. 

Dit denkpatroon brengt ze ook aan het licht in SPEKTRUM*shelf uit 2013. Zes rekken met foto’s zoomen in op een parameter van de fotografie: de tijd, de blik van de toeschouwer, de waarneming, het licht, de compositie, ... Als je het geheel bekijkt, merk je dat de fotograaf een zekere macht uitoefent op de persoon die voor de camera staat. 

Net als in de reeks SPEKTRUM* zijn thema’s als sociale relaties, machtsverhoudingen, netwerken en

rolmodellen verweven met de geprinte beelden van haar jongste werk Testreihe I - VI uit 2015. In deze serie reconstrueert Kamrau een reeks composities uit test-afbeeldingen in het interactieve decor van een studio. je kan op dezelfde plaats gaan staan als het model in de originele afbeelding. Zo betrekt Kamrau je niet alleen bij het kunstwerk, ze laat je er ook deel van uitmaken.

Katrin Kamrau (° 1981, Lübben) woont en werkt in Antwerpen. Tot 2010 studeerde ze fotografie en media aan de Bielefeld Univerty of Applied Sciences in Duitsland. In 2012-2013 volgde ze een postacademische opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent. Ze nam al deel aan nationale en internationale groepstentoonstellingen onder andere in het M HKA (Antwerpen), het ikob (Eupen), W139 (Amsterdam), Künstlerhaus (Bremen) en het Haus der Photographie, Deichtorhallen (Hamburg). In 2010 ontving ze de ‘gute aussichten - junge deutsche fotografie’-prijs en in 2014 de GWK Art Prize.

2 G. KüngG. Küng maakt installaties met sculpturen, muurwerken en prints op basis van foto’s en tekst. Ze zoekt een werkwijze en daarna naar het soort objecten dat ze in die werkwijze inpast. In de resultaten herken je hyperbolen in uiteenlopende gradaties. Ze variëren van letterlijk tot abstract. G. Küng stuurt aan op een reactie van het publiek en zoekt naar de emotionele onderbuik van de wereld zoals zij die ervaart. Soms roept ze instemming en soms roept ze verontwaardiging op.

Voor de Young Belgian Art Prize heeft Küng een installatie gemaakt waarmee ze een nieuwe interpretatie geeft aan de speelkamer van een kind. Het speelgoed wordt uitvergroot naar het niveau van volwassenen en zelfs nog groter. Ze voegt er volwassen thema’s en bekommernissen aan toe. Volgens haar ontsluieren deze objecten de hiërarchieën en machtsstructuren om ons heen. Hier verwijst ze onrechtstreeks naar BOZAR als instelling die een wedstrijd voor jonge kunstenaars organiseert en bijgevolg een machtsstructuur met hiërarchieën is. Küng vraagt zich af wie er opgevoed, gestimuleerd, geëntertaind, gesteund en beschermd wordt, en waarom.

G. Küng (°1982, New York) woont en werkt in Brussel sinds haar residentie in het WIELS in Brussel in 2013. Ze studeerde in 2012 af aan de Glasgow School of Art en in 2004 behaalde ze een bachelor aan The Cooper Union for the Advancement of Science and Art in New York. G. Küng is verbonden aan Galerie Antoine Levi in Parijs, waar je deze lente een solotentoonstelling van haar kon zien.

3 Lola LasurtDe Spaanse Lola Lasurt houdt zich bezig met het recente verleden. Ze zoekt manieren om productief met het concept ‘nostalgie’ om te springen door kritisch en open met het verleden om te gaan. Bij BOZAR toont ze drie werken, verdeeld over het hele tentoonstellingsparcours.

In de Rotonde Bertouille laat The Match (2014) de voetbalwedstrijd herleven waarbij getrouwde vrouwen tegen vrijgezelle vrouwen speelden in 1976, op het jaarlijkse feest van de Spaanse communistische partij, een jaar voor ze als legale partij werd erkend. Typisch voor Lasurt bevindt het werk zich op het kruispunt tussen haar persoonlijke interesse (hier emancipatie) en gemeenschappelijke belangen.

Een heel eind verder in de tentoonstelling ontdek je het stripboek A Visit to the CP Nel Museum with Mo. Mo is de Zuid-Afrikaanse

striptekenaar Mogorosi Motshumi (°1955), een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Zuid-Afrikaanse stripverhaal in de laatste jaren van de apartheid. Lasurt en Motshumi leerden elkaar kennen tijdens haar residentie bij Greatmore Art Studios in Kaapstad. Ze bleven contact houden door elkaar via de traditionele post brieven te sturen. In zijn brieven leerde Motshumi aan Lasurt hoe ze met de specifieke striptaal moest omgaan. Hier zie je een kunststripboek met fragmenten van de briefwisseling. je ziet ook een reeks lithografieën die in het Frans Masereel Centrum in Kasterlee zijn gedrukt, waar Lasurt ook als kunstenaar in residentie aan het werk was. Het zijn uitvergrote fragmenten van de tekeningen die ze voor het boek maakte.

De video-installatie Double Authorization (2014) ontstond op het kruispunt van twee verhalen verbonden aan herdenking in de openbare ruimte. Het eerste verhaal verwijst naar de verhuizingen en kopieën van een monument voor de anarchist en pedagoog Francesc Ferrer i Guàrdia. Het monument werd in 1911 gebouwd op het Sint-Katelijneplein in Brussel en in 1990 verscheen in Barcelona een kopie. Op de centrale videoprojectie zie je de gelijktijdige bloemenherdenking in de twee steden en het dagelijkse leven rond het monument. Het andere verhaal waarover Lasurt een video maakte, gaat over de naamsverandering van een plein in Mont-roig del Camp. In 1979 werd de Plaça del Generalísimo Franco omgedoopt tot Plaça de joan Miró.

Lola Lasurt (°1983, Barcelona) woont en werkt in Gent. Vanaf 2004 volgde ze in Spanje academische opleidingen en artistieke cursussen. In 2014 voltooide ze een postacademische opleiding aan het HISK in Gent. Ze heeft solotentoonstellingen gehad in Galeria Joan Prats, Barcelona (2015); Fundació Miró, Barcelona (2014); Espai Dos, Arts Visuals, Terrassa (2012).

4 Emmanuel Van der AuweraEmmanuel Van der Auwera maakt video’s, foto’s en installaties waarmee hij concepten ontrafelt als het onzichtbare zichtbaar maken, de leemte, het gemis of de leegte. Uit de politieke, historische of wetenschappelijke context en verwijzingen die hij in zijn werk opneemt, kristalliseert zich een cryptische perceptie van de werkelijkheid. De dingen waarmee hij een interactie aangaat, staan op het punt te veranderen. Ze ondergaan een metamorfose. Het zijn fenomenen die de vele dimensies van de werkelijkheid in vraag stellen. Ze leveren situaties op waarbij de logica gedeconstrueerd en blootgelegd wordt. Ze nodigen je uit om over onze relatie met de wereld na te denken. Met virtuele werelden en nieuwe communicatietechnologieën ondergaat de perceptie ongetwijfeld een paradigmaverschuiving. Zo ontstaat een nieuwe onwennigheid voor heel wat aspecten van onze interactie met de wereld en met anderen.

Hier stelt Van der Auwera de film A certain amount of clarity (30 min.) uit 2013 voor. De film bestaat uit videoboodschappen die op het internet zijn gepost. Elke video toont een tiener en zijn emotionele reacties terwijl hij op YouTube een film bekijkt van een moord die echt gepleegd is. De emoties variëren van morbide passie tot afschuw, twijfel en nieuwsgierigheid. je ziet geen beelden van de oorspronkelijke film met de moord, maar alleen de reacties die hij heeft uitgelokt. Bij de montage wisselde Van der Auwera gezichtsuitdrukkingen vol afschuw af met her-ensceneringen en verklaringen die net zo emotioneel worden afgelegd als bij een

getuigenis in de rechtbank. Dat wekt een steeds meer benauwende spanning op.

Van der Auwera maakte ook een publicatie voor de tentoonstelling in het formaat van een krant. Het verhaal van A Certain Amount of Clarity goot hij in de vorm van een rage comic. Dit zijn kleine, groezelige stripverhalen, die zeer populair zijn bij jongeren op het internet. In een rage comic wordt schoonheid gereduceerd tot een minimum.

Emmanuel Van der Auwera (°1982, Brussel) woont en werkt in zijn geboortestad. Hij studeerde in Frankrijk aan de École supérieure d’Art in Clermont-Ferrand (2005-2008); aan Le Fresnoy – Studio national des arts contemporains (2008-2010) en deed een residentie in het WIELS in Brussel in 2012. Momenteel volgt hij een postacademische opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent (2014-2015). Dit jaar was hij op Art Brussels aanwezig in de stand van de Franse Gemeenschap en hij heeft de voorbije jaren soloshows gebracht in ESA, Tourcoing (2013); La Mediatine, Brussel (2013); Iselp, Brussel (2013); WIELS, Brussel (2013); Fondation Roche, Bazel (2012); Palais de Tokyo, Parijs (2011).

5 Hana MiletićHana Miletić gebruikt straatfotografie als katalysator om publicaties, performances en installaties te maken. In haar werk toont ze zich kritisch voor sociale en politieke vraagstukken in Europese steden. Ze concentreert zich vooral op een zorgvolle voorstelling van verhalen van immigranten. Miletić zoekt voortdurend nieuwe manieren om uitwisselingen en samenwerkingen in haar artistieke proces te integreren.

Miletić is al vier jaar mentor van La Frénétick, een collectief van jonge Brusselse rappers. Tijdens deze samenwerking verdiepte ze zich in het experimentele potentieel van poëzie en hiphop. In het Paleis voor Schone Kunsten organiseert ze elke dag live lezingen uit de dichtbundel Tenir Paroles. Die bundel is gebaseerd op songteksten van La Frénétick. Ze heeft een lees- en luisterruimte ingericht waar elke dag iemand voorleest die bewust met taal bezig is. je kan er ook zelf in de bundel lezen. Bij BOZAR zoekt Miletić een manier om de ruimtelijke en tijdelijke middelen van een kunstenhuis te delen. Ze maakt ook een audio-opname van een optreden van La Frénétick in een van de concertzalen. Die opname wordt als single uitgebracht en tijdens een performance voorgesteld tijdens de prijsuitreiking op het slotevent van de tentoonstelling.

Het voorleesmoment vindt iedere dag plaats om 14 uur of om 19 uur tijdens de nocturnes op donderdag. *

Hana Miletić (°1982, Zagreb) woont en werkt in Brussel. Ze studeerde genderstudies en behaalde een master kunstwetenschappen en archeologie aan de VUB in 2005. Daarna studeerde ze fotografie in Amsterdam en behaalde ze een master beeldende kunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen. Ze doceert aan de LUCA School of Arts, campus Sint-Lukas Brussel. In 2014-2015 was ze artiest in residentie in Van Eyck, Maastricht. Recente solo-tentoonstellingen zijn Poppositions Off-Fair, Brussel (2015); Rosa Brux, Brussel (2015); Lokaal 01, Antwerpen ( 2014).

6 Hamza HalloubiIn zijn videocreaties werkt Hamza Halloubi aan het idee van het reizen van beelden. Hoe moeilijk is het om iets te maken? Wat is de scheidslijn tussen fictie en documentaire? Halloubi is gefascineerd door de ruimte tussen die twee genres. In zijn werk creëert hij een verhaal dat ergens tussen de persoonlijke en de collectieve

NL

1

2

3

4

5

6

7

8

993

3

bk

PALA

is dEs B

EAU

X-Ar

tsB

rUXELLEs

PALEis v

OO

r sCh

On

E kUn

stEnB

rUssEL

1 Katrin Kamrau2 G. Küng3 Lola Lasurt4 Emmanuel Van der Auwera5 Hana Miletić6 Hamza Halloubi7 Emmanuelle Quertain8 Max Pinckers & Michiel Burger9 Floris Vanhoofbk Hannelore Van Dijck

geschiedenis in zit. Het is een persoonlijke kijk op een gebeurtenis, met een subjectieve benadering die de officiële visie in vraag stelt. Halloubi is ook geïnteresseerd in de grammatica en de semiotiek van film en taal. In zijn films ontwikkelt hij een esthetiek waarbij hij de interne poëzie van menselijke ontmoetingen met een conceptuele aanpak probeert te combineren.

Hier kan je nieuw werk van Halloubi bekijken. Ivre à Tunis is een boek met korte teksten en fotogrammen die hij ontleent aan een videofilm met een nachtscène waarin een jongeman de vlucht van de dictator Ben Ali viert in de verlaten stad. De video-installatie Late gaat over de intellectueel Edward Said. Het is een artistieke kijk op de intellectuele reis van een schrijver. je ziet een visuele en musicale compositie met beelden van een New Yorkse opera in ruïne. je hoort de stemmen van de auteur en van Mariam Said, de weduwe van de intellectueel. Passage is een video die Halloubi in jeruzalem filmde. De camera zit voor het grootste deel in Halloubi’s zak terwijl hij een bezoek brengt aan de Al-Aqsa Moskee in het oude centrum van de stad. Dit geeft een vrij abstract beeld met op de achtergrond stadsgeluiden waaronder die van de gebedsoproep van de muezzin. Een gewone wandeling wordt hierdoor bijna een mystieke ervaring.

Hamza Halloubi (°1982,Tanger) woont in Brussel en werkt in Brussel, Amsterdam en Tanger. Hij studeerde beeldende kunst aan de Brusselse École nationale supérieure des arts visuels de La Cambre (2004-2010) en aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent (2012-2014). Dit jaar startte hij zijn residentie in de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam (2015-2016). Hij stelde solo tentoon in onder meer Museum De Pont, Tilburg (2015); KIOSK, Gent (2014); CENTRALE for Contemporary Art, Brussel (2014); BOZAR, Brussel (2013).

7 Emmanuelle QuertainSchilderen betekent voor Emmanuelle Quertain een fundamentele tegenstrijdigheid: voor een schilderij gaan staan waarvan je bijna niets afweet en beginnen te schilderen zonder te weten waarheen het creatieve proces je leidt. We hebben de neiging om te academisch over schilderkunst na te denken. De essentie van kunst steunt niet alleen op technische vaardigheid, maar vooral op het bieden van een perspectief op de werkelijkheid.

In het Paleis voor Schone Kunsten probeert Quertain de broze grens tussen schilderij en ruimte aan te tonen. Ze laat een soort collectie stalen zien waarin ze haar meest overtuigende kleuren aanreikt in de verhouding tussen het schilderij en de tentoonstellingsruimte. Dat leidt tot schilderijen die in diptiek eenzelfde fotografische ruimte tonen, telkens geplaatst in een ‘binnen-’ en ‘buiten-‘ omgeving. Alles baadt in dezelfde kleur, ongeacht de context. Met allerlei kunstmatige nuances past Quertain haar schilderijen aan de ruimtelijkheid van de zalen aan. Ze leidt je blik naar noties van warmte en koude, neutraal of getint. je wordt naar het punt gebracht waar het oog het schilderij en de ruimte met elkaar verbindt. Op dat esthetische ogenblik zie je de ruimte en de werken met nieuwe ogen.

Emmanuelle Quertain (°1987, Brussel) woont en werkt in haar geboortestad. In 2010 studeerde ze af aan de École de recherche graphique (ERG) en was in 2013 in residentie in het WIELS. Ze nam deel aan tentoonstellingen in Emergent, Veurne (2014); Kunsthal Kade, Amersfoort (2014); CAB, Brussel (2013); CC Strombeek (2013).

8 Max Pinckers & Michiel BurgerDe fotografen Max Pinckers en Michiel Burger werken samen aan een project dat ontstond in het Londense Archive of Modern Conflict (AMC), een privéarchief en -uitgeverij die kunstenaars uitnodigt om met zijn collectie te werken. Pinckers en Burger werden geïnspireerd door een verzameling van Brits propagandamateriaal over de opstand van de Mau Mau-beweging die zich richtte tegen de Britse koloniale overheid tussen 1952 en 1960, een controversiële episode uit de Keniaanse geschiedenis.

Volgens Pinckers en Burger zijn beelden door hun visuele taal altijd politiek geladen,

rechtstreeks of onrechtstreeks. De installatie in het Paleis voor Schone Kunsten toont een beeldencorpus dat uit verschillende delen bestaat en die met elkaar in dialoog gaan. Ze belicht twee tegenstrijdige strategieën: de koloniale propaganda en de hedendaagse Keniaanse voorstelling van de Mau Mau, die evenwel berust op westerse iconografie. In de Britse propaganda werden de Mau Mau als beesten voorgesteld. Dat contrasteert met de hedendaagse Keniaanse voorstelling van de Mau Mau die als vrijheidsstrijders worden geprezen. Met deze twee tegenpolen als vertrekpunt toont het duo visuele interpretaties van een stuk geschiedenis dat in extreme mate door ideologie is bezoedeld. Ze wijzen op de invloed die beelden hebben en op hun manipulatieve kracht om de geschiedenis vorm te geven. Tot slot zie je ook nieuwe beelden die Pinckers en Burger recentelijk in Kenia maakten en verzamelden.

De kunstenaars willen geen waarheidsgetrouwe voorstelling van het onderwerp geven of momenten uit de Keniaanse geschiedenis belichten. Ze willen de betekenis van beelden in een nauwkeurig omschreven kader ontleden. Ze gieten ze in een nieuwe context en manipuleren ze. Tegelijk pogen ze meer inzicht te verschaffen in de manieren waarop een onderwerp kan worden voorgesteld.

Max Pinckers (°1988, Brussel) woont en werkt in zijn geboortestad. In 2012 studeerde hij af als master in de fotografie aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent. Sinds 2015 is hij doctoraal onderzoeker in de kunsten aan het KASK en Conservatorium / School of Arts van de HoGent.Michiel Burger (°1983, Deventer) woont en werkt in Antwerpen. Hij behaalde een bachelor in de fotografie aan de Artez Hogeschool voor de Kunsten in Enschede (2005-2009) en een master of fine arts aan het Frank Mohr Institute in Groningen (2010-2013).

9 Floris VanhoofFloris Vanhoof is geïnteresseerd in de hybride vorm van muziek, foto en film. Projecties en muziek uit een modulaire synthesizer staan centraal in zijn werk. Zijn eerste projecties waren experimentele films op 16 millimeter die evolueerden naar zuiver visuele ervaringen waarbij hij kijkpatronen in vraag stelt. Zijn inspiratiebronnen zijn de structurele film en de vroege elektronische muziek.

Vanhoof maakt zijn instrumenten en installaties zelf en verkent het grensgebied tussen beeld (film of dia’s) en licht (projectie). Als media-archeoloog, confronteert Floris Vanhoof de digitaal verwende bezoeker met flikkerende 16 mm-films en dia-installaties, formaten die gedoemd zijn te verdwijnen. Hij kiest doelbewust voor analoge technologie, niet om nostalgische redenen, maar omdat hij wil experimenteren met wat vroeger als hightech werd beschouwd. Zijn werk bevat ook nieuwe technologieën zoals microprocessoren. Technologie is geen doel op zich maar een middel om nieuwe beelden, ideeën en klanken op een poëtische manier te verkennen.

Voor Stripes past Vanhoof de ‘phase-shifting’-techniek toe op film. Steve Reich en Brian Eno gebruikten in hun muziek deze techniek voor bandrecorders. Eindeloze variaties van elkaar overlappende horizontale strepen geprojecteerd door 16 mm-projectoren veroorzaken een bijzonder optisch effect. In zijn tweede installatie gebruikt Vanhoof vier dia-projectoren om aan de hand van een serie foto’s van monsterlijke hoofden je aandacht te vestigen op het proces van het kijken zelf. Hiermee experimenteert hij met de traagheid van het oog, met macrobeelden en met de korrel van de film. Net zoals bij de vorige installatie, waarbij de strepen nu eens scherp en dan weer wazig zijn en op onze oogspieren inwerken, zorgt ook deze installatie voor interactie met je lichaam en je perceptie.

Floris Vanhoof (°1982, Mol) woont en werkt in Antwerpen. In 2005 behaalde hij een master in de audiovisuele kunsten, specialiteit experimentele film aan Sint-Lukas in Brussel. Enkele van de laatste shows waar hij aan deelnam vonden plaats in: Beurssc50uwburg, Brussel (2015); Kunstencentrum België, Hasselt (2013); Museum Dhondt-Dhaenens, Deurle (2013).bk Hannelore Van DijckHannelore Van Dijck tast oppervlakken af in

haar houtskooltekeningen. Het diepe zwart van de houtskool is verfijnd en fragiel. Het tijdelijke karakter van de tekening bekrachtigt de poëtische kwaliteiten van het broze tekenmateriaal. Door het behoud niet na te jagen, wordt de tekening bezield met een ultieme kwetsbaarheid.

Van Dijck focust op de setting. Binnen het nauwe contact met het materiaal zoekt ze naar ruimtelijkheid, licht en structuren. In verstilde en recht-door-zeecomposities verkent ze de spanningsboog tussen detail en geheel, waarin het detail voor een gevoel van realiteit en intimiteit zorgt. Met tekeningen die de hele ruimte vullen, probeert ze een nieuw soort ruimte te creëren. Daarmee duidt ze de originele architectuur van de locatie. De afbeelding verwerkt inherente kwaliteiten van de gekozen omgeving. Van Dijck gebruikt die om iets nieuws te maken, een ruimte in een ruimte die duidelijk een eigen gevoel uitstraalt. je wordt in de afbeelding gezogen.

Sinds kort verdiept Van Dijck zich in ‘liminale’ ruimten, de ruimte als overgang, als grijze zone. Ruimten waarin bewogen wordt. Hier stelt Van Dijck een werk voor dat speciaal voor het Paleis voor Schone Kunsten is gemaakt. Ze bekijkt de architectuur van de tentoonstellingsruimte en beschouwt de ervaring van het bezoek als een wandelroute die je kan raken en veranderen als was het een overgangsrite. Met haar tunnel bakent ze een transit af in de wandelroute doorheen het Paleis en zo verheft ze de wandeling tot kunstwerk.

Hannelore Van Dijck (°1986, Wuustwezel) woont en werkt in Wuustwezel en studeerde Beeldende Kunst aan Sint-Lucas in Gent. Ze heeft onder meer tentoongesteld in Fundació Joan Miró, Barcelona (2015); Drawing Centre, Diepenheim (2014); Galerie Zink, Berlijn (2013); Voorkamer, Lier (2012).

RONDLEIDINGEN ING organiseert elke donderdag om 16 en om 18 uur een gratis rondleiding. je moet wel een ticketje kopen. * Tussen 21.07 en 15.08 zijn er geen nocturnes en geen rondleidingen om 18 uur.

MEET THE ARTISTSOntmoeting met de kunstenaars in de tentoonstelling02.07.2015 - 19:00

SLOTEVENT EN PRIJSUITREIKING10.09.2015 – 19:00

TICKETS€ 4 - 2 (BOZAR-friends)De Belgen + Pascale Marthine Tayou + Young Belgian Art Prize 2015: € 16 – 14 (BOZAR-friends)

MEER INFO Over andere ontmoetingsmomenten en performanceswww.bozar.be

CATALOGUSUitgegeven door Lannoo en BOZARTe koop bij BOZAR Boutik € 19,50 – 17,50 (BOZAR-friends)

TEKSTENCompilatie: Maïté SmeyersRedactie: Frederic Eelbode & Marianne Van BoxelaereVertaling: Erik Ros

LAY-OUTOlivier Rouxhet

COPRODUCTIEBOZAR & vzw De jonge Belgische Schilderkunst – Contemporary Art

SPONSOR

STEUN

Follow us on

ING PUBLIC PRIZEStem voor je favoriete kunstenaar viawww.ing.be/art of www.youngbelgianartprize.com

INGANG

UITGANG