Wim Gille, een rustige organisator op de achtergrond

Interview met Wim Gille

Wim Gille genietend in zijn achtertuin.

INTERVIEW MET WIM GILLE

In de lange geschiedenis van MVV ‘27 zijn er vele bestuursleden de revue gepasseerd. Wat deze mensen beweegt om zoveel vrije tijd in de vereni-ging te steken is de passie om samen met andere leden de club verder te helpen. Wim Gille is welis-waar geen voorzitter, secretaris of penningmeester geweest, maar zorgde in diverse andere bestuurs-functies op zijn bekende rustige wijze dat MVV ‘27 weer verder kon.Voor een terugblik op zijn leven is hem vlak voor zijn vakantie een bezoek gebracht. Eerst maar eens vragen hoe het met hem gaat.

GezondheidDoor het slikken van de nodige medicijnen mag ik, voor wat betreft mijn gezondheid, niet klagen. Voor de leeftijd van 74 heb ik een hele lage bloeddruk en cholesterolgehalte.

AlzheimerMijn vrouw Trix is vorig jaar op 13 oktober overle-den aan de ziekte van Alzheimer. De laatste jaren kon ik nauwelijks meer de deur uit. De ongemak-ken voor mijn vrouw begonnen met kleine vergeet-achtige momenten, maar dat ging over in een pe-riode van praktisch 100% benodigde mantelzorg. Trix is drie weken voor haar overlijden geplaatst in het verpleegtehuis Marnix in Vlaardingen. Hier zou ze korte tijd verblijven en in die tussentijd zou er gekeken worden naar een definitieve oplossing voor verdere verpleging. Die oplossing is er niet meer gekomen. Uiteindelijk waren we met de ge-hele familie blij dat zij uit haar lijden verlost werd, hoewel we haar niet wilden missen. Het leven had echter weinig betekenis meer!

CreatiefTrix had drie dingen: ze was erg mooi, zeer creatief en iemand waar ik vele jaren ontzettend geluk-kig mee geweest ben. We zijn ruim 50 jaar samen geweest en daar ben ik nog altijd dankbaar voor. Op 30 juli j.l. hadden we 49 jaar getrouwd zijn geweest.Mijn vrouw werkte rond haar twintigste jaar als verpleegkundige op de operatieafdeling in het zie-kenhuis. Haar ouders stelden dat er met de creati-viteit, die zij bezat en ze iets mee wilde doen, geen

droog brood mee viel te verdienen. Zij had graag direct naar de Academie van Beeldende Kunsten gegaan, maar dat heeft ze door middel van een 5-jarige avondstudie alsnog gedaan.Ze heeft zich bekwaamd in het vervaardigen van wandkleden, uiteindelijk in opdracht van zowel be-drijven als particulieren. Deze kleden tot wel twee meter breed werden hier in huis gemaakt en lagen uitgespreid in de kamer, maar dat was geen belet-sel. Ik kon daarentegen ook doen wat ik wilde.

FotografieZo had Trix haar passie gevonden en kon ik mijn eigen dingen doen. We liepen elkaar niet in de weg en het werkte in perfecte harmonie. Een ander talent van Trix was fotografie. In 2009 heeft zij een expositie met onder andere wandkleden en foto’s gehouden in het TAVENU. Daar zijn zo’n 500 à 600 belangstellenden op afgekomen.Vanaf die periode ging Trix geestelijk achteruit en was het de vraag hoe dan verder te gaan. Boven hangt trouwens nog één wandkleed als blijvende herinnering. Bijna dagelijks doet het me herinneren aan de mooie periode dat we bij elkaar waren.

WerkNa mijn militaire dienst ben ik in 1961 begon-nen bij IPC (Industriële Producten Compagnie) in Schiedam en startte op de afdeling Sales. Vanuit deze IPC ontstond Total Nederland, dat nu al weer dan 50 jaar op de Nederlandse markt penetreert. In 1964 veranderde ik van werkgever en startte in de buitendienst bij een zelfstandige oliehandelaar in Bergschenhoek. Een bedrijf dat zich destijds voornamelijk bezig hield met de verkoop van zware stookolie en andere verwarmingsoliën voor de tuinbouw.Eind jaren zestig ging de tuinbouw over op aard-gas en moesten we omzien naar andere activi-teiten. Gelukkig werd de belangstelling voor vrije benzinestations groter en groter. Transportbedrij-ven groeiden als kool. Hierdoor werd het voor deze bedrijven economisch verantwoord eigen opslag-tanks met aftapinstallaties voor rode gasolie en autodieselolie te plaatsen. Een hele mooie periode

INTERVIEW MET WIM GILLE

om daar ook ons graantje van mee te pikken. Het bedrijf werd groter en had op een gegeven mo-ment het gevolg dat ik de functie van verkooplei-der kreeg aangeboden. Na een periode van 25 jaar besloot mijn directeur het bedrijf te verkopen.Mobil was de hoogst biedende, waardoor ik bij Mobil op de payroll kwam te staan. De rust was echter nog niet weer gekeerd. Mobil verdween van het Nederlandse toneel en werd ingepast in de activiteiten van het Britse BP. Als senior account-manager heb ik ook daar met veel plezier mijn laatste actieve jaren doorgebracht en kijk met veel genoegen terug op een meer dan veertig jarige loopbaan.

VlaardingenIn 1965 zijn we getrouwd en woonden voor die tijd in Schiedam. Als je wilde trouwen moest je onge-veer honderd jaar zijn om in aanmerking te komen voor een huis. Het was lastig om in die tijd een wo-ning te bemachtigen. Van armoe hebben we toen maar een maisonnette gekocht in Vlaardingen.Tot 1974 hebben we daar gewoond en daar zijn ook onze kinderen Annette en Jan Willem geboren. Dat jaar zijn we verhuisd naar Maasland.In de beginjaren in het dorp ging ik met regelmaat terug naar Vlaardingen om bij de Zwaluwen te

gaan kijken. Ook mijn kerkelijke activiteiten bleef ik daar doen, omdat ik hier op het dorp nog weinig mensen kende.

Fischer ChöreDoor ds. Keizer van de Hervormde kerk werd me gevraagd de functie van ouderling op me te nemen. In een periode van twaalf jaar leerde ik vervolgens veel mensen in het dorp kennen. Later vroeg ds. Keizer of ik wilde toetreden tot het bestuur van de Stichting Sport en Spel. Door de vergaderingen bij de bestuursleden thuis leerde ik ook Jacques Senf kennen en daar is een hechte vriendschap uit gekomen.Hij haalde in 1979 het Fischer Chöre naar Maas-land en voor 800 leden van het koor moesten overnachtingen worden geregeld. Die mensen werden in het dorp en tot op de Burgersdijkse-weg een bed aangeboden, maar in de Balije en de Meresteijn konden we door allerlei rotsmoesjes heel weinig mensen onderbrengen. Zoiets vergeet je nooit meer!

MVV ’27In voorjaar 1977 is zoon Jan Willem op voetbal ge-gaan bij MVV ’27. Na enkele wedstrijden te hebben gezien, had men in de gaten dat ik een auto bezat

Trix en Wim Gille in gelukkiger tijden.

INTERVIEW MET WIM GILLE

en werd gevraagd om ook met regelmaat naar uitwedstrijden te rijden. Met de tijd kreeg je meer contacten bij de ver-eniging. Hans van ’t Wout was jeugdvoorzitter en zocht een opvolger. Zo had je plotseling een func-tie bij MVV ’27. Hans Geense was jeugdsecretaris en samen deden we alles, terwijl je tegenwoordig een heel jeugdbestuur hebt om de zaken te rege-len. Die functie heb ik vier à vijf jaar uitgeoefend.

Vergaderen Sommige leiders wilden met regelmaat vergade-ren, maar daar had ik weinig trek in. Je was de gehele zaterdag aanspreekbaar op de club, dus als er vragen of problemen waren konden ze direct op mij afstappen. Dan losten we direct alles op. Als we met z’n allen zouden gaan vergaderen, had ik er misschien tien tegen me. Nu had ik er maar een tegelijk tegenover mij. Vond ik veel efficiënter!

Je maakte er niet altijd vrienden mee, maar het was wel het gemakkelijkste voor mij.

PubliciteitszakenDeze functie volgde op de jeugdzaken en tegelij-kertijd was ik tweede voorzitter. Je schreef onder andere de verslagen van het eerste elftal, afgewis-seld met Hein Swanenburg. Samen met Hein ging ik naar de uitwedstrijden en vertegenwoordigde daar het bestuur van MVV ’27. Voorzitter Jan Kroes was nagenoeg nooit aanwezig bij de thuis- en uitwedstrijden, want op zaterdag moesten er FIAT’s verkocht worden. Secretaris Sjaak Franken zorgde dat de wedstrijdformulieren ingevuld wer-den.

PR-functieTijdens de opvolgende functie als bestuurslid Public Relations en Sponsorzaken werd ik in 1991

Wim deelt bloemen uit nadat het dameselftal kampioen geworden is in het seizoen 1981-1982. Links met zonnebril kijkt

jeugdvoorzitter Hans van ‘t Wout toe.

INTERVIEW MET WIM GILLE

voorafgaande aan de ledenvergadering gecon-fronteerd met een groep leden die mij een verwijt maakte over te weinig openheid van zaken en het niet enthousiast maken van de leden. Tijdens een ledenvergadering werd Kees de Koning als kan-didaat voor deze functie naar voren geschoven, maar het bestuur zag deze gang van zaken niet zitten en trad toen in zijn geheel af.Dat was voor niemand een prettige periode en ik denk achteraf ook voor Kees niet. Die had mo-gelijk ook niet verwacht dat er zoveel ophef zou ontstaan. Dat er weinig naar buiten kwam over PR-zaken klopt, maar dat was ook een moeilijk uit te leggen materie die niet voor iedereen vatbaar is. Als je dat dan gezegd zou hebben, was je absoluut de gebeten hond.Je wilt in het leven misschien alleen maar vrienden hebben, maar dat lukt echt niet!

Hein SwanenburgIk heb toen zeker overwogen om de bestuursfunc-tie op te geven als het de formatie van een nieuw bestuur in de weg zou staan. Het leven gaat door en geldt dat ook voor de vereniging. Het is net als reizen met de trein, sommige mensen stappen uit en er komen weer nieuwe mensen bij. Die trein zal dan ook altijd blijven rijden en inmiddels leven we al in 2014.Hein Swanenburg nam in overleg met toenmalig bemiddelaar en oud-voorzitter Jan Kroes vervol-gens de functie van PR-zaken over, maar op de achtergrond hielp ik hem bij deze zaken.

SportVoetballen heb ik nooit gedaan. Het organiseren zit mij meer in het bloed, want ik moet het meer met mijn mond doen dan met mijn handen of voeten. Mijn vijf jaar oudere broer speelde korfbal en zo ben ik dat ook gaan doen op mijn zestiende. Na zeven jaar begonnen de rugklachten en was het over en uit. Alle gespecialiseerde fysiotherapeuten heb ik in die opvolgende jaren mee helpen betalen, maar het euvel is nooit verholpen. Mijn rug is altijd zwak gebleven.

Sport en SpelAls voorzitter van Sport en Spel in de jaren 1980 t/m 1991 heb ik een aangename periode meege-

maakt. Het is prachtig dat het na zoveel jaar nog altijd bestaat, maar ik vind het inmiddels veel te commercieel geworden. Het gaat meer over het enorme bedrag wat opgehaald wordt en minder om het vieren van een leuk dorpsfeest. In onze tijd dubden we tijdenlang om de prijs van een biertje 70 naar 75 cent te verhogen. De prijs die je tegen-woordig betaalt voor consumpties is absurd hoog en dat geldt ook voor de dagkaarten. Ik heb er trouwens wel respect voor hoe men het organi-seert.

CDATussen de bedrijven door ook nog vier jaar voorzit-ter van de plaatselijke afdeling van het CDA ge-weest. Daar werden soms wat politieke spelletjes gespeeld en uiteindelijk ben ik opgestapt. Chris Keizer was wethouder namens het CDA in Maas-land en zou gaan stoppen. Als voorzitter van de partij leek het mij goed om als opvolger Leen de Nie naar voren te schuiven, omdat hij directeur van de Suikerunie was en dus veel in zijn mars had.Chris wilde persé Freek de Vos als wethouder na-mens de partij, maar die functie leek mij voor hem te hoog gegrepen. Op een partijbijeenkomst werd Freek, mede door het oproepen van vele collega-tuinders, eerste op de lijst van kandidaten en zou dus de nieuwe wethouder worden. Direct na die vergadering heb ik in De Schakel een oproep laten zetten om Leen de Nie, die inmiddels 20e stond op die lijst, door middel van voorkeurstemmen hoger te krijgen. De meest fervente VVD-stemmers hebben Leen toen hun stem gegeven. Het mocht echter niet baten, want het wethouderschap kwam toch in handen van Freek.

OranjeverenigingTien jaar voorzitter geweest van de Oranjevereni-ging. Trix gunde mij de vrijheid om al die functies te kunnen vervullen. Als je na je werk thuis kwam, had zij je spullen al weer klaar liggen om na het eten direct weer naar een vergadering te gaan. Haar vader was in Schiedam voorzitter van een culturele vereniging en die man was ook vrijwel nooit thuis. Trix heeft net als haar moeder dus nooit anders meegemaakt dat manlief ‘s avonds weg was.

INTERVIEW MET WIM GILLE

Het opvoeden van de kinderen is dan ook voor verreweg het grootste deel door Trix gedaan. Dat heeft ze dan ook fantastisch gedaan.

Meer leedVanaf 1984 ben ik lid van de Maaslandse Lion’s Club geweest. Ieder lid wordt op zijn beurt ’n keer voorzitter en die eer viel mijn ergens in de jaren negentig te beurt. Tijdens de geestelijke proble-men van Trix heb ik aangegeven niet meer te ko-men. Nu deze periode is afgesloten heb ik aange-geven me weer bij de Club aan te sluiten.De laatste jaren heb ik nog meer leed te verwerken gehad. Mijn schoonzoon raakte verliefd op een an-dere vrouw en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Een scheiding is het gevolg en nu moet ik er voor mijn dochter zijn.Daarnaast is mijn zoon Jan Willem met zijn gezin per 5 augustus geëmigreerd naar King City, een stad ten noorden van Toronto in Canada. Dat is moeilijk te aanvaarden en ook dat zal weer even duren. Het is zijn leven en ik kan hem moeilijk tegenhouden.

ToeschouwerDe meeste thuiswedstrijden van het eerste elftal heb ik het afgelopen seizoen gezien. Het viel niet altijd mee en ik vermoed dat ze ook het komend seizoen weer alle zeilen bij moeten zetten voor handhaving.Daarnaast had ik twee kleinkinderen die in de jeugd spelen. De jongste reist echter af naar Canada. Blijft over Floris Jan. Hij behoort tot de B-selectie. Hoop hem bij de thuiswedstrijden weer te zien strijden voor het hoogste resultaat.

LijfspreukAan het eind van een bijeenkomst, waarbij meestal de gezelligheid hoogtij vierde, luidde vaak mijn lijfspreuk:Jongens en eventueel aanwezige meisjes: Nog één borreltje en nog één sigaretje en dan gaan we danken.Ik denk dat dit gezegde bij velen nog herkenbaar zal zijn en blijven.

Zaterdag 28 augustus 1993. Eef Kroes tekent namens Aannemingsbedrijf Kroes BV een 3 jaar durend contract dat hem

hoofdsponsor maakt van MVV ‘27. Van links naar rechts sponsorcommissielid Wim Gille, voorzitter Sjaak Franken, sponsor

Eef Kroes en penningmeester Piet Roels.