Wenders Bausch 1

1
Ode aan Pina Bausch Twee dagen voor regisseur Wim Wenders en dansmaker Pina Bausch aan hun eerste gezamenlijke filmproject zouden beginnen, stierf Bausch onverwacht. Wenders voltooide het project, Pina 3D, als laatste eerbetoon aan Pina Bausch, de grande dame van het danstheater. BREGTJE SCHUDEL V anaf de allereerste scène duik je de dans binnen. De 3D-camera sleurt je mee het toneel op en gooit je tussen de dan- sers, rollend en stampend op de donkere aarde. Je kijkt de dansers direct in de ogen wanneer ze de man (Andrey Berezin) met trillende han- den en angstige blik het rode jurkje – en daarmee zichzelf – aanbieden als offer aan de Lentegod. De man staart onbewogen terug. Het zijn momentopnames uit Le sacre du printemps, het stuk dat Pina Bausch in 1975 op muziek van Igor Stravinsky maakte. En het is de aangrijpende openingsscène van Pina 3D, de film die ooit begon als een gezamenlijk project tussen de Duitse filmregisseur Wim Wenders en de Duitse dansmaker Pina Bausch. Voor het ontstaan van de vriend- schap tussen Wim Wenders en Pina Bausch moeten we 26 jaar terug, vertelt Wenders in de verduisterde salon van het Manos hotel in Brus- sel. Zijn antwoorden zijn bedacht- zaam, maar uitgebreid. In een enke- le repliek beantwoordt hij vaak meer vragen. “Ik ontmoette Pina in 1985, eigen- lijk per toeval. Ik was in Venetië, waar op dat moment ook een retro- spectief was van haar: zes stukken in zes dagen. Mijn toenmalige vrien- din Solveig Dommartin, de trapeze- artiest in Der Himmel über Berlin, zei: dit moeten we zien! Maar ik was totaal niet geïnteresseerd. Ik wilde mijn dagen in Venetië niet verdoen met een dansshow. Ik had helemaal niets met dans. Zij hield vol, ik gaf toe, en zo zag ik mijn eerste Pina Bauschstuk – tegen mijn wil.” De voorstelling was Café Müller (1978), het stuk waar Bausch inter- nationale faam mee verwierf en waarmee ze danstheater voorgoed op de kaart zette. Het veranderde zijn leven. “Ik was compleet over- donderd. Binnen tien minuten zat ik te huilen als een baby. Ik was nog nooit zo geraakt, had nog nooit zoiets moois gezien. Het stuk sprak tot mij, heel direct, heel fysiek, op een manier waarvan ik niet wist dat dans dat kon. Toen het stuk voorbij was, realiseerde ik me dat deze on- bekende vrouw me in veertig minu- ten meer had verteld over mannen en vrouwen, over relaties dan in de hele geschiedenis van cinema, zon- der ook maar één woord te zeggen.” Direct bij hun eerste ontmoeting in Venetië bracht Wenders het idee voor een gezamenlijke film ter spra- ke. “Ze zei weinig, glimlachte alleen maar. Misschien voelde ze zich on- gemakkelijk. Maar een jaar later zei ze: ‘Je had het over een gezamenlij- ke film? Misschien is dat wel inte- ressant.’ Vanaf dat moment kreeg het idee steeds meer vorm.” Bausch stelde wel twee regels. “Ze wilde geen biografie. Ze wilde geen poeha. Ze zei: ‘Het gaat om mijn werk, niet om hoe ik mijn jeugd heb PS6 kunst WOENSDAG 29 JUNI 2011 Beeld uit de film Pina 3D, opgenomen in Wim Wenders: ‘Ik zat als een baby te huilen.’ FOTO MARKUS SCHREIBER ADVERTENTIE

Transcript of Wenders Bausch 1

Odeaan

PinaBauschTwee dagen voor regisseurWimWendersen dansmaker Pina Bausch aan huneerste gezamenlijke filmproject zoudenbeginnen, stierf Bausch onverwacht.Wenders voltooide het project, Pina 3D,als laatste eerbetoon aan Pina Bausch,de grande dame van het danstheater.BREGTJE SCHUDEL

Vanaf de allereerste scèneduik je de dans binnen.De 3D-camera sleurt jemee het toneel op engooit je tussen de dan-

sers, rollend en stampend op dedonkere aarde. Je kijkt de dansersdirect indeogenwanneer zedeman(Andrey Berezin) met trillende han-den en angstige blik het rode jurkje– en daarmee zichzelf – aanbiedenals offer aan de Lentegod. De manstaart onbewogen terug.Het zijn momentopnames uit Le

sacre du printemps, het stuk datPina Bausch in 1975 op muziek vanIgor Stravinskymaakte. En het is deaangrijpende openingsscène vanPina 3D, de film die ooit begon alseen gezamenlijk project tussen deDuitse filmregisseur Wim Wendersen de Duitse dansmaker PinaBausch.Voor het ontstaan van de vriend-schap tussenWimWenders en PinaBausch moeten we 26 jaar terug,vertelt Wenders in de verduisterdesalon van het Manos hotel in Brus-sel. Zijn antwoorden zijn bedacht-zaam,maar uitgebreid. In een enke-le repliek beantwoordt hij vaakmeer vragen.“Ik ontmoette Pina in 1985, eigen-

lijk per toeval. Ik was in Venetië,waar op dat moment ook een retro-spectief was van haar: zes stukkenin zesdagen.Mijn toenmaligevrien-din Solveig Dommartin, de trapeze-artiest in Der Himmel über Berlin,zei: ditmoetenwe zien!Maar ikwastotaal niet geïnteresseerd. Ik wildemijn dagen in Venetië niet verdoenmet een dansshow. Ik had helemaalniets met dans. Zij hield vol, ik gaftoe, en zo zag ik mijn eerste Pina

Bauschstuk – tegenmijnwil.”De voorstelling was Café Müller

(1978), het stuk waar Bausch inter-nationale faam mee verwierf enwaarmee ze danstheater voorgoedop de kaart zette. Het veranderdezijn leven. “Ik was compleet over-donderd. Binnen tien minuten zatik te huilen als een baby. Ik was nognooit zo geraakt, had nog nooitzoiets moois gezien. Het stuk spraktot mij, heel direct, heel fysiek, opeenmanier waarvan ik niet wist datdans dat kon. Toen het stuk voorbijwas, realiseerde ik me dat deze on-bekende vrouwme in veertig minu-ten meer had verteld over mannenen vrouwen, over relaties dan in dehele geschiedenis van cinema, zon-der ookmaar éénwoord te zeggen.”Direct bij hun eerste ontmoeting

in Venetië bracht Wenders het ideevoor een gezamenlijke film ter spra-ke. “Ze zeiweinig, glimlachte alleenmaar. Misschien voelde ze zich on-gemakkelijk. Maar een jaar later zeize: ‘Je had het over een gezamenlij-ke film? Misschien is dat wel inte-ressant.’ Vanaf dat moment kreeghet idee steedsmeer vorm.”Bausch stelde wel twee regels. “Ze

wilde geen biografie. Ze wilde geenpoeha. Ze zei: ‘Het gaat om mijnwerk, niet om hoe ikmijn jeugd heb

PS6 kunst WOENSDAG 29 JUNI 2011

Beeld uit de film Pina 3D, opgenomen in

WimWenders: ‘Ik zat als een baby te huilen.’FOTOMARKUS SCHREIBER

ADVERTENTIE