Samengevat:

- De bruidsschat die het meisje binnen brengt is nodig om de zonen wee rte kunnen laten trouwen

- Door jong te trouwen zou de kuisheid het makkelijkste bewaard kunnen worden, waardoor de famillie niets ten schande komt.

- Meisjes worden de dagen voor het huwelijk totaal afgezwakt zodat ze zich niet zullen verzetten en alles zullen doen wat de echtgenoot wil, inclusief de huwelijksnacht

- Ongetrouwd zijn is gevaarlijk voor meisjes omdat ze prooi kunnen worden voor de prostitutie.

- Wetten tegen kind huwelijken helpen niet omdat tradities sterker zijn dan wetten

- Ouders die zich afzetten tegen tradities gelden als verraders en worden verstoten

- Met betrekking tot na het huwelijk ook kinderen verwekken: druk van de vader op de jongen.

- Als het meisjes jong genoeg is weten de mannen ten minste zeker dat zee en onbevlekte maagd is. Dat is zo belangrijk dat de bruidsschat dan zelfs 2 jaarinkomens mag bedragen

- Het is een schande al seen vrouw op haar 30ste nog niet getrouwd is en die schande geld voor de hele famillie. De angst daarvoor is zo groot, dat ze er behoorlijk in doorslaan

- De man van de dochter kan de famillie helpen uit eventuele financiele problemen te helpen.

-

In grote delen van Soedan is het nog steeds gebruikelijk dat meisjes jong trouwen, een meisje ouder dan 16 wordt gezien als een oude vrijster. Veel gezinnen vinden het niet nodig dat hun dochters onderwijs genieten, het is beter wanneer ze helpen in het huishouden, om zo hun toekomstige taak te leren. Bovendien brengt een meisje een bruidschat binnen, wat weer noodzakelijk is om ook de zonen te laten trouwen. Meisjes trouwen jong en worden vervolgens verondersteld onmiddelijk kinderen te krijgen, met alle gevaren van dien. De druk om veel kinderen te krijgen is door de oorlog nog toegenomen.

De Boodschapper van Allaah (sallallahu alayhi wasalam) heeft jong trouwen aanbevolen als de beste manier om je kuisheid te bewaken. Wat op zich vrij logisch is gezien de grote hoeveelheid hormonen die door het lichaam van een jongvolwassenen razen. Tel daarbij de Fitnah op die men vandaag de dag op straat terugvind en dan staat je argument om jong te trouwen nog sterker.

Wereldwijd zijn er 51 miljoen minderjarige echtgenotes, van wie de kinderjaren in één klap zijn afgelopen. De ouders sturen zelfs 11-jarigen in de huishouding of het bed van een vreemde man. In de onderwerping. In gevaarlijke vroege zwangerschappen. Uit ”traditie”.

Een bruid moet murw worden, zegt men in het dorp, opdat ze zich niet verzet in de huwelijksnacht. Daarom mag Leywalem Mucha niets eten, geen vlees, geen brood. Al dagenlang somt haar moeder onvermoeibaar geboden op die een goede echtgenote in acht moet nemen. ”Huil niet en leer nederig te zijn!” of ”Zwijg en stel geen vragen!” Roerloos brengt de bruid de ochtend van de huwelijksdag in haar ouderlijk huis door, een ronde strohut zonder ramen onder een oude apenbroodboom. Aan de wand hangt een gele plastic tas met haar spullen. Nog nooit heeft de 14-jarige haar dorp Wonberma in het hoogland van Ethiopië verlaten. Nu zal ze worden meegenomen door een vreemde man. Waarheen weet ze niet. Hij is de avond daarvoor gekomen. Negen vrienden heeft hij meegenomen, een muildier en een witte jurk. Ze mag haar bruidegom niet zien, alleen horen. Hij heeft de hele nacht zitten drinken en lawaai maken met zijn vrienden. Hij heeft haar uit de slaap gehouden. Nu ligt hij in de hut naast die van haar ouders op het stro. Leywalem wil hem niet. Zijn vrienden zingen weer, deze keer op de maat van een trommel, die steeds sneller gaat. De trumba, een hoorn, klinkt. Het meisje staat langzaam op en verhult haar smalle lichaam met een witte katoenen doek. ”Ik zal doen wat hij verlangt”, zegt Leywalem zachtjes, omdat ze het moet zeggen. Misschien schiet haar op dit moment de gedachte door haar hoofd dat de beide zussen het destijds goed hebben gedaan. Twee jaar geleden zijn ze weggelopen, nadat de vader, een gierstboer, plotseling was overleden en haar moeder zich afvroeg hoe ze zonder man zes kinderen moest voeden. In haar nood had de moeder steeds vaker over een huwelijk gesproken. Maar Leywalems zussen wilden geen man zoals al die andere meisjes op het platteland, niet eentje die hen wellicht zat maakt, maar hen daarvoor in de plaats bevelen geeft. Ze wilden liever naar school in Bahir Dar, de hoofdstad van de regio Amhara. 

Eindstation Bahir Dar De moeder begreep dat niet. Op zekere dag liepen de zussen van Leywalem over de droge akkers weg van huis, naar de geasfalteerde weg, een dag lopen verwijderd van Wonberma. De zussen wilden de bus naar de stad nemen. Sindsdien heeft niemand meer iets van ze gehoord. Iedere morgen tussen 09.00 en 11.00 uur rijden de bussen uit de dorpen het station van de regionale hoofdstad binnen. Mensen, volgeladen met nylon tassen en koffers, komen de bussen uit. Dat is het moment waarop Papa Sudan op de loer ligt. Onopvallend bekijkt hij de mensenmenigte.De veiligste herkenningstekens: tatoeages. Meestal is het een kruis op het voorhoofd, soms is het een zon, vaak zijn het zigzaglijnen op de hals die er uit zien als prikkeldraad. De mensen in de dorpen geloven dat tatoeages hun dochters overal tegen onheil zouden beschermen. Papa Sudan lacht hierom, in de stad verliezen deze tekens hun bescherming. Als meisjes met plastic zakken en angstige ogen alleen in de schaduw van de bussen staan, sluipt Papa Sudan naderbij. Dan speelt de man met de rode ijsmuts en de kogelronde buik de aardige oom. Als hij vraagt waarom ze zo verdrietig zijn, vertellen ze bijna allemaal hetzelfde verhaal: dat ze weggelopen zijn, omdat hun ouders hen wilden uithuwelijken.”Dat komt wel goed”, zegt Papa Sudan dan. En hij vertelt dat hij aardige gezinnen zou kennen die hulp in de huishouding zouden zoeken. Ze zouden goed gaan verdienen, belooft hij, misschien zouden ze zelfs ook nog wel naar school kunnen gaan. In werkelijkheid staat de meisjes in de gezinnen iets heel anders te wachten. Ze worden geslagen, ze moeten op de keukenvloer slapen en van ’s morgens tot ’s avonds werken. Uiteraard krijgen ze hier geen geld voor. En vaak worden ze seksueel misbruikt door de huisheer. Onrechtbewustzijn? Waarom zou Papa Sudan dat hebben? Wat de voorvechters

voor mensenrechten moderne slavernij noemen, is in de regio Amhara normaal. De markt floreert, de vraag naar meisjes is groot in de stad. Papa Sudan is niet bang voor de politie. Hij moet alleen snel en handig zijn, want hij is niet alleen: nog 20 andere mensenhandelaars ruziën met hem op het busstation van Bahir Dar om de waren van het platteland. Vaak komen de meisjes bij hem terug en smeken: ”Papa Su-an, haal ons daar weg! Dat moet een vergissing geweest zijn.” Dan neemt hij ze mee naar een ”Buna Bet”, een obscure bar die op iedere straathoek in Bahir Dar te vinden is; daar behoren behalve koffie, gin en bier ook seks met jonge meisjes tot het aanbod. Papa Sudan zegt dat hij in goede tijden 15 meisjes per dag zou verkopen. 50 Birr – omgerekend ongeveer € 4,00 –  ontvangt hij voor een gevluchte bruid. Het gemiddelde maandinkomen van een Ethiopiër bedraagt minder dan € 9,00. Papa Sudan is een welgestelde man.Aanvoer uit de dorpen is er genoeg: in de regio Amhara, waar meer dan de helft van alle meisjes uiterlijk op hun 15e tegen hun wil wordt uitgehuwelijkt, vluchten ze in grote getale. Niet alleen voor het huwelijk, ook voor het lot om als ”Kemankar” te worden bespot, als ”ongetrouwde”. Ongetrouwde meisjes levens gevaarlijk Een Kemankar wordt tot loslopend wild verklaard en niet zelden op stille weggetjes verkracht. Een meisje, dat kan lezen en schrijven, loopt in gebieden zoals deze het gevaar om voor altijd een Kemankar te blijven en haar ouders, meestal bitterarme boeren, langer dan noodzakelijk tot last te zijn. ”Opgeleiden” gelden als slechte partij. Ook daarom is ongeveer 70 % van alle Ethiopische vrouwen analfabeet. ”School is duur en stookt de meisjes op!”, sist Challe Alemu. Hij is de toekomstige schoonvader van Leywalem. Een Khat-boer met een leerachtig gezicht, die voor het huwelijk van zijn zoon een smerige witte deken om de schouders heeft geslagen. ”Meisjes die naar school gaan, willen niet op het land werken. En ze gaan om met jongens.” Leywalem kan niet lezen en schrijven. Ze is niet naar school geweest. Bovendien is ze maagd en gehoorzaam; haar moeder heeft haar als vlijtige werkster aangeprezen. ”Drie maanden lang heb ik moeten zoeken tot ik haar voor ons heb gevonden”, vertelt de schoonvader. ”Voor ons”, zegt hij, omdat de hele familie profiteert van de bruid. Voor de schoonouders zal Leywalem jerrycans water en bossen sprokkelhout slepen, geiten hoeden en plat rond brood bakken, ze zal struiken water geven, graan oogsten en het naar de molen brengen, op blote voeten en gebogen, de riemen van de zware korf voor de borst gespannen. Een half jaar, misschien ook langer, moet het meisje deze plichten nakomen, net zo lang tot het met haar man een eigen hut kan betrekken. Op de ochtend van de huwelijksdag heeft de schoonvader een afspraak met de raad van oudsten van Wonberma. In de schaduw van de apenbroodboom voor de hut van de bruid onderhandelen de mannen over de details van het huwelijksverdrag. Heel netjes schrijft eentje de bruidsschat op: drie runderen van Challe Alemu, drie van de ooms van de bruid. Transfersom aan de moeder: 250 Birr, ongeveer € 20,- Met sterke gin wordt geklonken op het welzijn van het jonge paar. Achter de hut verstopt de bruid zich voor de blikken van de bruidegom. Een jonge buurvrouw scheert volgens oud huwelijksgebruik het hoofd van Leywalem en fluistert haar vriendin daarbij meisjesgeheimen in haar oor: ”Ik weet hoe je kinderen krijgt”, zegt ze en giechelt. Kinderhuwelijken zijn verboden in Ethiopië 

Zachtjes schaaft het mesje over de hoofdhuid van Leywalem. Er komt een neef achter de hut, gehuld in een walm van alcohol. Hij zwaait met het huwelijksverdrag. Hij wil het niet voorlezen. En zelfs als hij dat zou doen: Leywalem heeft nooit geleerd dat ze het recht heeft om nee te zeggen. Met een pen bekrast hij de wijsvinger van Leywalem en drukt deze op het vel papier. De bruid heeft haar jawoord gegeven. Het trouwen van minderjarige meisjes is sinds 1957 verboden in Ethiopië. Dat heeft zich zelfs in het hoogland van Amhara rondgesproken, waar boodschappen niet via kranten, radio en telefoon worden verspreid, maar altijd nog reizen met ezelkarren, via smalle paden op de markten en naar de stoffige savanne vliegen. Ouders die zich niets aantrekken van de wet, dreigt gevangenisstraf – ook dat weten de meeste boeren: zeven jaar voor een getrouwde dochter onder de 13, drie jaar voor eentje jonger dan 18. Maar tradities zijn sterker dan wetten. En in het dorp gelden al diegenen die zich afzetten tegen de oude tradities als verraders. Het gevaarlijkst zijn oplettende leraren. Een lege stoel in een klaslokaal, waarop tot voor kort nog een meisje heeft gezeten, is al genoeg om verdenking te koesteren: daar is opnieuw een illegale bruiloft gevierd, daar is opnieuw een meisje in de keukenhut van haar schoonouders verdwenen. De leraren houden lijsten bij en geven de namen van de meisjes aan de autoriteiten door. Vaak gaat er dan een politieagent naar het betreffende dorp om de ouders van de bruid in naam der wet te arresteren. Ze hebben maar één kans om de straf te ontlopen: ze moeten de bruiloft van hun dochter ongeldig verklaren en ondertekenen dat ze het meisje weer naar school zullen sturen. In Adet, een van de 105 districten in Amhara, zouden op deze manier de afgelopen maanden 59 huwelijken ongeldig zijn verklaard. Maar er zitten gaten in het bewakingsnet. Meisjes zoals Leywalem, die nooit naar school zijn geweest en geen contact hebben met de wereld buiten hun ouderlijk huis, zal niemand missen. En wat betekent een handtekening op een stuk papier? Iedereen weet dat dorpen zonder stroom en aansluiting op wegen nauwelijks te bewaken zijn. Om de schijn op te houden, sturen veel schoonouders de bruiden van hun zoons weliswaar naar school, maar ze kopen geen schriften en boeken voor hen en geven hen geen tijd om te leren voor toetsen. Uitgeput van het huishoudelijk werk zitten zulke meisjes in het klaslokaal tot ze voor het eerst zwanger worden. Dan verdwijnen ze definitief. 

Een indrukwekkend stukje over Nepalese uithuwelijking:

Als de vader dronken was, brulde hij tegen zijn zoon: ”Waarom slaap je niet met je vrouw? Is ze niet goed genoeg voor je? Ik wil een kleinkind zien, voordat ik sterf!” In het begin liet Prakasch zijn jongere zus als een muur tussen hem en Sumina in het huwelijksbed liggen. Hij was bang. Hoe moest hij weten hoe je met een meisje slaapt? Hoe moest hij de verantwoordelijkheid voor een kind op zich nemen? Als de zus niet tussen hen in wilde liggen, werd Prakasch woedend. En Sumina, in elkaar gerold op haar helft van het bed, huilde harder dan haar kleinere schoonzusje. Op een avond, de vader was weer dronken, gaf hij zijn zoon een pak slaag. Het was hem in ieder geval gelukt in één opzicht de wil van Prakasch eindelijk te breken: Sumina is zes maanden zwanger, minder dan een jaar na haar eerste menstruatie. Maar Prakasch wil nog steeds niet met zijn vrouw praten.

Net als hij zouden veel mannen met ”onbevlekte” maagden willen trouwen, ook als hun ”waarde” gemiddeld hoger is dan twee jaarinkomens. Het extreme leeftijdverschil tussen bruidegom en bruid wordt – tenminste onder mannen – als eerlijke ruil gezien: zijn levenservaring tegen haar jeugdige vruchtbaarheid.

In de Arabische wereld is haar leven pas succesvol zodra zij gehuwd is. Sterker nog, is een vrouw vóór haar dertigste nog niet getrouwd, dan wordt haar hele familie daarop aangekeken. De angst om ongehuwd te blijven is zo groot dat men soms wel heel erg ver gaat.

,,Ik was 14 jaar oud'', vertelt de nu 17-jarige Sarah. Haar grote bruine ogen en haar gezicht zijn die van een kind, maar haar opgezwollen buik verraadt dat ze in verwachting is. Net als vele andere Arabische meisjes werd Sarah gedwongen op heel jonge leeftijd te trouwen: ,,Ik ben nu zwanger van mijn tweede baby.''

,,Op een dag kwam mijn moeder naar me toe met de mededeling dat een vriend van de familie een aanzoek had gedaan'', vertelt Sarah. In de weken die volgden, probeerde haar moeder haar te overreden ermee in te stemmen. ,,Mijn moeder zei dat ik blij moest zijn met deze kans op een eigen huis en een eigen leven.''

Met een brede glimlach op het gezicht legt Sarah uit dat het idee van een huwelijk haar aansprak, al helemaal omdat ze moeite had 'mee te komen' op school. Daar komt nog bij dat haar familie op dat moment in een ernstige financiële crisis verkeerde.