Hoofdstuk 1:

In de kamer waar Nienke sliep kwam Fabian stil binnengeslopen. Nog stiller liep hij naar het bedje van Sarah, zijn dochtertje. Trots aaide hij over haar buikje. Wat was ze toch mooi. Het mooiste meisje op de hele wereld. Samen met Nienke natuurlijk. En ze was zo sterk. Hij kon zich niet voorstellen hoe moeilijk was geweest voor Nienke, maar ook voor haar. Dat haar vader er ineens niet meer was. Ze was nog zo klein, veel te klein om dat te kunnen begrijpen. Op het moment dat hij zijn kleine meisje weer kon zien.. nog steeds kon hij niet beschrijven hoe dat voelde. Haar blije gezichtje zal hij nooit meer vergeten. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en ging daarna op de rand van Nienke haar bed zitten. Voorzichtig gaf hij haar een kus op haar wang, vlak bij haar lippen. ‘Fabian?’ gapend wreef Nienke in haar ogen.‘Hé,’ ‘Wat doe je hier? Het is midden in de nacht. Als Victor je betrapt..’ ‘Ik wilde eigenlijk heel hard Lang zal ze leven voor je zingen, maar Sarah ligt zo lief te slapen.. Ik maak haar maar niet wakker.’ lachte Fabian een beetje verlegen. Nienke begon ook te lachen.‘Denk ook niet dat de andere bewoners er heel erg blij mee zullen zijn.’ Ze aaide over zijn wang. ‘Maar in plaats van te zingen, wil ik je iets geven.’ Nienke keek haar vriendje glimlachend aan.‘Iets? Wat dan?’ ze werd nu wel heel nieuwsgierig. Fabian glimlachte.‘Mag ik naast je komen liggen?’ Nienke schoof een stuk op. Wat een vraag was dat van hem, hij mocht dat altijd. Fabian sloeg de dekens open en ging dicht tegen haar aan liggen. Iets wat zowel hij als Nienke fijn vond. Heel erg fijn. Hij genoot van ieder moment dat hij samen kon zijn met haar. En dat zou hij ook altijd blijven doen, daar was hij zeker van. Hij drukte zijn lippen op die van haar en voorzichtig zoende hij zijn vriendinnetje. Ze gingen zo op in hun zoen dat ze niet doorhadden hoe heerlijk Sarah lag te dromen. De rare geluidjes die ze maakte hoorde ze ook niet. ‘Dit wilde ik je geven,’ glimlachte Fabian, toen Nienke hem na hun romantische zoen in zijn mooie blauwe ogen keek. Ze werd er verlegen van. Hij was altijd zo lief!‘Ik wil je ook wel wat terug geven als bedankje..’ waar ze het lef vandaan haalde wist ze niet. Normaal gesproken, als ze Fabian wilde zoenen wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Maar daar leek ze op dit moment totaal geen last van te hebben. Ze zoende hem, uitgebreid. Ze voelde hoe Fabian haar maar al te graag terug zoende, hoe haar tong die van hem vond. Op dit moment konden ze geen genoeg van elkaar krijgen en genoten ze ontzettend van elkaar. Na hun zoen keken ze elkaar verliefd aan. ‘Ik hou van je. Lieve jarige Nienke.’ Nienke glimlachte.‘Ik ook van jou. Heel veel.’ Ze gaf hem een kus en ging daarna nog wat dichter tegen hem aan liggen. Een tijdje bleven ze zo liggen, totdat Fabian verbaast naar de twee lege bedden in de kamer keek. ‘Waar zijn Amber en Miley eigenlijk?’ ‘Oh, die slapen op zolder..’ Fabian begon te lachen, en Nienke gebaarde dat hij stiller moest doen.‘Op zolder? Hun?’ Nienke knikte. Ze stond er zelf ook van te kijken toen haar twee vriendinnen haar dat vertelde. ‘Ze moesten nog iets regelen of zo. Ik heb echt geen idee. Was veel te moe om er op in te gaan.’ Fabian knikte, dat kon hij begrijpen. Toen Nienke de traan aan Anchesenamon had gegeven en als een slappe pop op de grond viel voelde hij geen hartslag meer bij haar. Het waren misschien maar een paar seconden, voor hem leek het een eeuwigheid. Het moment dat ze haar ogen weer opende.. Nog zo’n gevoel wat hij gewoon niet kon beschrijven. ‘Je had me echt laten schrikken. Wil je zo iets nooit meer doen?’ ‘Ik ben bang dat ik niets kan beloven,’ giechelde Nienke. Sarah maakte weer een paar geluidjes en sabbelde tevreden op haar speentje. Haar lievelingsknuffel Noeloe drukte ze nog steviger tegen zich aan. ‘Ik heb haar zo gemist.’ zei Fabian eerlijk.‘Ooh..’ klonk Nienke teleurgesteld. Ondanks dat ze hoorde hoeveel verdriet er in Fabians stem zat, kon ze het niet laten dat te zeggen.

‘En jou heb ik ook heel erg gemist hoor, gek!’ tevreden gaf Nienke hem een kus.‘Ik heb jou ook heel erg gemist. En Sarah jou ook..’ ze zuchten even. Die periode was echt verschrikkelijk. Zelf had ze zoveel verdriet en hoe klein Sarah dan ook nog is, dat voelde ze heel goed aan. Gelukkig had ze steun bij Trudie en de andere bewoners en werd Sarah altijd goed opgevangen door hun. ‘Ze liet elke dag duidelijk merken dat ze je miste.’ Haar kleine Sarah is een blije, vrolijke baby die niet veel huilde. Maar de periode dat haar vader er niet was huilde, gilde en krijste ze aan een stuk door. Fabian was zo trots op Nienke. Dat ze ondanks alles toch de kracht had om door te zetten. Dat liet hij haar natuurlijk ook merken.‘Weet je hoe trots ik op je ben? Hoe je Sarah zo veel mogelijk probeerde te beschermen en hoe je haar die weken in je eentje hebt opgevoed..’ Nienke wilde er tegen in gaan, maar Fabian was nog niet uit gepraat. ‘Ook al had je hulp. Dat is natuurlijk ook meer dan logisch dat je die kreeg. Ik ben echt heel trots op je. Zelf zou ik het nooit zo goed hebben kunnen doen als jij.’ Nienke glimlachte. Ze vond he zo ontzettend lief dat hij dit allemaal zei. ‘Je ouders hebben me ook super goed geholpen. Zonder hun had ik het ook echt niet gekund. Ik weet nu precies van wie jij al die bezorgdheid hebt.’ Fabian glimlachte even maar zijn gezicht betrok daarna. Zijn ouders wisten nog steeds niet dat hij wél leefde. Dat hij helemaal niet dood was. ‘Ze probeerde morgen op m’n verjaardag te komen. Dan kunnen we het vertellen.’ Zei Nienke, alsof ze zijn gedachte las.‘Echt?’ Nienke knikte.‘Op de een of andere manier wisten ze wanneer ik jarig ben. Gek hè?’ Fabian begon te lachen.‘Heel gek.’ ‘Ja, ze wisten best wel veel te vertellen over mij. Ik snap er echt helemaal niets van.’ Fabian prikte haar in haar zij.‘Ben je mij nu aan het plagen?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Ik wist alleen niet dat je zoveel over me praat.’ ‘Ik praat heel veel en heel graag over je.’ Glimlachte Fabian. Hij wilde zijn vriendinnetje zoenen maar daar kwam Sarah tussen die huilend wakker werd. Fabian tilde haar uit haar bedje en drukte haar troostend tegen zich aan. Sarah werd snel weer rustig en viel ook snel weer terug in slaap. Voorzichtig legde Fabian haar naast Nienke neer en ging zelf ook weer in het bed liggen. ‘Net zoals de eerste keer. Toen lagen we ook zo met z’n drietjes.’ Glimlachte Nienke. ‘Ook al is het een beetje krap.’ Fabian glimlachte terug. Nienke stond op en trok zo zacht mogelijk het bed van Amber tegen die van haar aan. Daarna pakte ze haar denken en vulde daarmee de spleet tussen de twee bedden mee op. Anders lag ze daar de hele tijd tussen in en dat lag ook niet echt prettig. En daarbij, eigenlijk was het toch veel te warm om met een deken te slapen. Fabian legde Sarah in en midden en Nienke pakte haar dekentje en haar knuffel uit het bedje. Daarna ging ze naast haar liggen. Fabian deed het zelfde. Met hun hoofden en benen lagen ze tegen elkaar aan en Sarah lag tussen hun in, op buik hoogte. ‘Zó lagen we de eerste keer.’ Verbeterde Fabian Nienke die knikte. Hij had gelijk. Een paar maanden geleden lagen ze precies zo, als trotse ouders met hun kleine meisje tussen hun in. En nog steeds waren ze troste ouders, dat zouden ze ook altijd blijven. Fabian gaf haar een kus en daarna een op het warme voorhoofdje van Sarah. Nienke glimlachte. Dat Victor hun, ondanks dat ze samen een kindje hadden, alsnog had verboden samen te slapen kon haar dat niets schelen. Ze was de gelukkigste persoon op de wereld. Ze had alles wat ze wilde en dat was het enige belangrijke.

De volgende ochtend werd Nienke wakker gemaakt door Sarah, die lekker in zichzelf lag te brabbelen en zo nu en dan moest lachen omdat ze haar teentjes in haar neus probeerde te stoppen. Nienke keek haar dochtertje glimlachend aan. Nog steeds was ze verbaast over het feit dat baby’s zo lenig waren. Toen Sarah doorhad dat haar moeder naar haar keek stak ze haar voetje richting het gezicht van haar moeder. Nienke drukte haar lippen op de onderkant van haar voet en blies erop. Iets wat Sarah helemaal geweldig vond. Ze begon weer te lachen en stak haar ander voetje ook in de lucht. ‘Oh, wat heeft Sarah mooie teentjes.’ Nienke gaf een kus op haar voetjes, en blies er daarna

weer op. ‘Zal ik eens in Sarah haar teentjes bijten?’ Nienke beet met haar lippen zachtjes op de teentjes van haar dochtertje, die steeds harder begon te lachen. Fabian kwam aangekleed de kamer binnen en keek met een trots gevoel naar zijn vriendin en hun dochter. Hij ging op het bed zitten en boog over Nienke heen om haar te zoenen. Sarah hielt zich stil en ineens schoot haar voetje weer omhoog. Tegen haar vader zijn kin aan. Fabian begon te lachen en tilde zijn dochter op. ‘Ga jij papa schoppen? Dat mag toch niet?’ Sarah reageerde er niet op en reikte met haar armpjes naar haar knuffel. Nienke gaf haar die en de baby drukte het stevig tegen zich aan. Tegen haar speentje zei ze ook geen nee en tevreden lag ze dicht tegen haar vader aan in zijn armen. ‘Ben je een beetje moe?’ vroeg Nienke lief en ze gaf haar dochter een kus. Sarah deed haar oogjes weer dicht en dat zei al genoeg. Haar vader wiegde haar in slaap terwijl Nienke dicht tegen hem aan ging zitten. ‘Wat word ze snel groot.’ Vond ze. Fabian knikte. Daar was hij het volledig mee eens. Voordat hij weken lang bij Mathijs en Jacob opgesloten zat was zijn dochtertje nog zo klein. Hij had haar lang niet gezien en toen hij terug was zag hij duidelijk dat Sarah al een stuk gegroeid was. ‘Ik wil er echt geen seconde meer van missen. Die zijn veel te kostbaar.’ Nienke glimlachte en werd er een beetje emotioneel van. Fabian zei het zo mooi. En het was meer dan honderd procent waar. Alle momenten die ze samen hadden gedeeld vanaf dat hun kleine meisje bij haar in de buik zat waren zo kostbaar. Hij had er al zoveel moeten missen en ze hoopte allebei dat dat nooit meer zou gebeuren.

In de woonkamer was iedereen op Fabian en Nienke na aan het ontbijten. Appie zat zoals gewoonlijk een hele pot pindakaas naar binnen te werken terwijl de rest van de club van de oude Wilg genoten van hun vrijheid. Alles was nu echt afgelopen, achter de rug. En eindelijk konden ze weer een “normaal” leven leiden. Althans, dat hoopte ze natuurlijk. Noa en Jeroen zaten elkaar verliefd aan te staren en namen af en toe een hap van hun ontbijt. Miley en Amber waren druk in gesprek over de laatste mode, roddels, nieuws en alles wat bij het begrip “belangrijk” hoorde volgens hun. Mick zat het zooitje onbegrijpelijk aan te staren. Jeroen was ineens terug bij zijn vader vandaan, Noa was op dat zelfde moment ook ineens weer beter, de twee andere meiden waren vrolijker dan vrolijk en Appie at alsof zijn leven er vanaf hing. Al was dat laatste vrij normaal. ‘Wat hebben jullie?’ ‘Ontbijt?’ was de reactie van Amber en richten zich daarna weer op Miley. Noa streelde verliefd over Jeroen zijn bruine wang. ‘Ik heb je zo gemist.’ Fluisterde ze. Het was hard genoeg voor Mick om het te verstaan. ‘Hij jou blijkbaar niet.’ ‘Waar slaat dat nou weer op?’ reageerde Jeroen gelijk. ‘Anders was je toch wel naar haar bij haar familie toe gegaan in plaats van naar je vader?’ ‘Vergeten jullie Nienke straks niet te feliciteren?’ probeerde Miley de twee jongens op een ander gesprek te krijgen. ‘Feliciteren?’ vroeg Appie benauwd. ‘Nog nooit van dat woord gehoord Ap?’ Amber keek hem vragend aan terwijl Miley wat in haar oor fluisterde. De twee begonnen te lachen. Noa zag hoe het gezicht van Appie betrok. ‘Wat is er Ap?’ ‘Stond er daarom een taart in de koelkast?’ ‘Stond?’ riep Amber gelijk en Appie lachte onschuldig. ‘Stond?!’ Herhaalde Amber nog een keer en nog kwader dan net. Appie wist niet hoe snel hij weg moest rennen toen Amber boos opstond. Miley legde een hand op Amber haar arm en trok haar terug op de stoel.‘Rustig maar Am, we regelen wel gewoon een nieuwe.’ snel kwam Appie terug gelopen en pakte de pot pindakaas van de tafel waarna hij weer snel terug naar zijn kamer rende. Voorlopig bij Amber in de buurt komen was niet het allerbeste plan.

Terwijl Nienke in de badkamer bezig was wachten Fabian op haar kamer op haar. Hij lag op het bed met zijn kleine slapende prinsesje naast zich. Hij keek haar glimlachend aan. Tegen zichzelf zeggen hoe trots hij op zijn kleine meisje was kon maar niet vaak genoeg.

‘Ik heb een heel mooi cadeautje voor mama.’ fluisterde hij. ‘Al bestaat er natuurlijk geen mooier cadeautje dan jij.’ Voorzichtig aaide hij over haar wang. Tevreden sabbelde Sarah op haar speentje. Alsof ze had gehoord en begreep wat haar vader net zei. ‘Slaap ze nog?’ met een handdoek om zich heen geslagen en natte haren die een spoor op de grond achter lieten deed Nienke de deur achter zich dicht. Fabian knikte en kreeg het warm van Nienke die over hem heen kwam hangen en haar lippen op die van hem drukte. ‘Gefelici- Sorry!’ zo snel als Miley binnen kwam, zo snel was ze weer weg. Nienke stond op. ‘Ik kleed me even aan.’ deelde ze overbodig mee aangezien ze de kledingkast open trok. ‘Ja, ik ga naar benden. Maak een broodje voor je klaar, goed?’ ook Fabian stond op. Langs een grijnzende Miley heen liep hij snel naar beneden. ‘Sorry. Ik wilde jullie romantisch moment niet verpesten.’ Haar grijns verdween en met een schuldgevoel liep ze de kamer in. Nienke schudde haar hoofd.‘Het geeft niet.’ opgelucht ging Miley op het bed liggen en gaf hun kleinste huisgenootje een kus op haar voorhoofd. ‘Vertel! Hoe was het vannacht.’ ‘Vannacht?’ vroeg Nienke verbaast. ‘Ja, vannacht.’ Bevestigde Miley. ‘Waarom staan de bedden anders tegen elkaar?’ Nienke begon te lachen toen ze begreep waar haar vriendin om doelde. ‘Er is niets gebeurd hoor.’ ‘Je kletst uit je nek.’ Miley rolde met haar ogen.‘Echt niet. Fabian kwam me feliciteren, we hebben Sarah tussen ons ingelegd en toen zijn we in slaap gevallen.’ Vertelde Nienke in het kort. ‘Ow..’ Miley hoopte duidelijk iets anders. ‘Maar het was wel heel gezellig.’ Verliefd liet Nienke zich ook op het bed vallen en keek haar vriendin aan. ‘Net zo gezellig als net?’ Nienke knikte. Ondanks dat Miley precies op het moment binnen kwam dat er eigenlijk nog helemaal niets gebeurd was. Enthousiast maakte Miley een raar geluid. Waarschijnlijk wilde ze gillen maar bedacht ze zich omdat Sarah nog lag te slapen. Het rare geluid alleen was alsnog genoeg om haar wakker te maken. ‘Oh sorry liefje.’ Miley ging zitten en tilde het meisje op. ‘Maakt tante Miley je wakker?’ Nienke keek glimlachend toe hoe haar vriendin de kleine troosten en weer in slaap wiegde. Ze was zo bij met haar vrienden. Alle momenten die er waren geweest dat ze zo verdrietig was of moe, het maakte eigenlijk niet uit wat er was, haar vrienden stonden altijd kaar voor haar. En voor Sarah. Haar kleine meisje kon altijd bij hun terecht en er waren geen woorden voor om uit te leggen hoe blij ze daar mee was.

Toen Nienke en Miley beneden kwamen was iedereen al klaar met eten. Ze feliciteerde Nienke en gingen daarna hun eigen dingen doen, voordat de visite zou komen. Miley trok Amber mee de keuken uit en ging weer terug naar boven terwijl Nienke Sarah in de box legde en op de bank ging zitten. Ze zuchten toen ze zag dat Fabian de keuken uitkwam met broodjes op zijn bord. Ze had helemaal geen honger. Hij ging naast haar op de bank zitten en hief het bord op. Nienke schudde haar hoofd.‘Ik heb niet zo’n honger, sorry.’ Fabian keek haar even onderzoekend aan en haalde daarna zijn schouders op. ‘Niet? dan eet ik deze overheerlijke broodjes zelf wel op.’ Hij at in een razend tempo de broodjes op. Nienke had het idee dat hij maanden niet gegeten had. Al moest ze toe geven dat ze delaatste weken inderdaad geen fatsoendeerlijke hap hadden gekregen. ‘Smaakt het?’ Fabian knikte lachend.‘Heerlijk. Echt geen hapje?’ Nienke schudde haar hoofd. Alleen bij de gedachte werd ze al misselijk. ‘Je moet wel eten hoor.’ ‘Ja, straks. Heb nu nog geen honger.’ ‘Dan is het goed.’ knikte Fabian. ‘Ik hou je in de gaten.’ Nienke begon te lachen.‘Daar word ik echt bang van.’ lachend prikte Fabian in haar zij.‘En terecht.’ Grapte hij. Nienke stond lachend en boog over de box heen. ‘Hé liefje,’ zei ze lief en wreef over Sarah haar buikje. Sarah sloeg met haar handje tegen de hand van haar moeder aan en rolde om. ‘Goed zo! Je kan het!’ Nienke tilde haar

dochter uit de box en liep met haar naar de keuken waar ze een flesje klaar maakte. ‘Moet ik helpen?’ vroeg Fabian vanaf de bank. Nienke schudde haar hoofd, en op dat moment ging de bel. ‘Zal dat oma zijn?’ vroeg Nienke aan Sarah en liep met haar door de keuken. ‘Heb je oma ook zo gemist als ik?’ Sarah keek haar moeder met grote ogen aan en sabbelde op haar speentje. Lachend zetten Nienke het flesje melk in de magnetron. Daarna liep ze met haar naar de woonkamer, waar Fabian oma in een stoel zetten. ‘Oma!’ Nienke was echt blij haar oma weer te zien. Het was echt veel te lang geleden. Ze gaf haar een kus en legde Sarah in haar armen.‘Klein konijn!’ Oma was duidelijk ook blij haar kleindochter weer te zien. ‘Gefeliciteerd! Je word zo snel groot.’ ‘Tadaaa!’ lachte Nienke en stak haar handen in de lucht. De magnetron piepte. ‘Ik ga wel,’ Fabian hielt Nienke tegen en liep de keuken in. Inge keek haar kleindochter die gelukkig glimlachte doordringend aan. ‘Een leuke jongen?’ vroeg ze en Nienke probeerde serieus te kijken. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee hoor.’ Haar oma knikte en deed maar alsof ze haar geloofde. ‘Echt niet.’ Nienke begon te lachen en keek stiekem naar Fabian die nog in de keuken bezig was met Sarah haar flesje. Ze zuchten. Het was verschrikkelijk om te liegen tegen haar oma. Zij dacht nog steeds dat Fabian dood was en dat Berend nu in de keuken stond. ‘Ik geloof er helemaal niets van,’ haar oma begon te lachen. ‘Vertel Nienke! Hebben jullie..’ Nienke glimlachte en knikte. ‘Wat schattig,’ Inge nam dankbaar het kopje thee van Berend aan en keek tevreden naar haar kleindochter. Ze zag er gelukkig uit en dat deed haar goed. ‘Wilt u haar de fles geven?’ Inge knikte en ruilde haar kopje thee in voor de fles van Sarah.‘Maar vertel, ik wil alles weten.’ Sarah keek haar oma met grote ogen aan en dronk gulzig uit haar fles. Fabian ging naast zijn vriendinnetje op de bank zitten en keek haar vragend aan. Nienke keek met een bepaalde blik naar hem en Fabian knikte. Het was beter om het nu gelijk te vertellen. ‘Oma.. Even over Fabian hè?’

Het was al bijna avond toen Fabian Nienke uit de stoel trok en meenam naar de gang. ‘Even weg uit de drukte,’ glimlachte hij. Samen gingen ze op de trap zitten en Nienke legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. ‘Ik ben zo blij dat iedereen het nu weet,’ ze keek hem aan en ging even met haar hand door zijn krullen. In de loop van de dag was er nog meer visite gekomen, waaronder de ouders en de zus van Fabian.‘Ik ook.’ Knikte Fabian. Hij was zo blij dat hij zijn ouders en zusje had kunnen vertellen dat hij er nog gewoon was. En dat hij ze zo erg had gemist. Hij glimlachte naar zijn vriendinnetje en gaf haar een kus. Hij haalde een klein cadeautje uit zijn zak en gaf dat aan haar. ‘Voor mij?’ glimlachte Nienke. Ze had geen idee wat erin zat, maar alleen het idee al maakte haar zo ontzettend blij. Fabian knikte. Met een grote glimlach op haar gezicht haalde Nienke eerst het kleine strikje los en maakte voorzichtig het cadeaupapier los. Het was een klein doosje, van de juwelier. Ze keek Fabian verbaast aan en opende het doosje. Er zat een ring in. ‘Woow..’ Nienke keek haar vriendje met open mond aan. Zo iets moois had ze nog nooit gezien. Ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen. Fabian haalde de ring uit het doosje. Het zat aan een kettinkje en Fabian deed het haar om.‘Vind je het mooi?’ vroeg hij, wat onzeker. ‘Mooi?’ vroeg Nienke verbaast. ‘Het is prachtig!’ ze omhelsde hem dankbaar en gaf hem daarna een lange zoen. ‘Gelukkig,’ glimlachte Fabian. Nienke pakte de ring vast en bekeek hem goed. Aan de binnenkant van de ring stond Sarah gegraveerd. ‘Echt zo lief,’ ze gaf haar vriendje weer een kus en op dat moment ging de bel. Vrolijk kwam Miley de hal in gelopen. ‘Hé tortelduifjes.’ Glimlachte ze. ‘We gaan eten,’ ze opende de voordeur waar Mick en Jeroen met het eten stonden. Fabian stond op en pakte Nienke haar hand vast. ‘Kom, eten. Je hebt veel te weinig gegeten vandaag.’ Nienke glimlachte flauw en liep

achter hem aan terug naar de woonkamer.‘Eten!’ riep Appie en sprong al naar de tafel toe. Hij was er zoals gewoonlijk helemaal klaar voor.‘Echt niet, eerst de gasten.’ Zei Amber, en trok hem mee van de tafel vandaan. Anders was alles al op voordat iemand ook maar wat gehad had. Nienke schepte eten op voor haar oma toen Sarah wakker was geworden en het boven op het huilen zetten. Nienke gaf haar oma het bord en wilde naar boven lopen maar Fabian hielt haar tegen. ‘Ik ga wel,’ ze glimlachte en knikte dat dat goed was. Ze ging op de bank zitten en keek voor zich uit. ‘Nien?’ vroeg haar oma bezorg. Iedereen had ondertussen al een bord eten in zijn handen behalve zij. ‘Nienke!’ riep Fabian van boven en hierdoor leek Nienke weer uit haar gedachten te komen. Ze stond op en liep zonder iets te zeggen naar boven. Appie begon smakelijk te eten tot grote afschuw van Miley die naast hem zat.‘Moeten we niet even wachten op hun?’ vroeg ze waarbij ze opstond en naast Mick ging zitten. Ze keek rond en zag dat iedereen al at.‘Eet nou maar, anders is het koud.’ ‘Die twee boven.. dat duurt jaren voordat ze weer beneden zijn,’ lachte Jeroen.‘Ja! Dan loopt je eten weg,’ riep Appie er gelijk achteraan, met zijn mond propvol. Fabian kwam de trap afgelopen met vieze slaap spullen van Sarah, liep het washok in en liep met legen handen weer terug naar boven.‘Zal ze d’r bed weer hebben onder gescheten?’ lachte Appie. ‘Wat boeit mij dat nou,’ Jeroen haalde zijn schouders op.‘Hé, ik ben aan het eten hoor.’ Gruwde Amber, die het helemaal voor zich zag. ‘Nogmaals, wat boeit mij dat nou.’ ‘Nogmaals, wat boeit mij dat nou.’ Sprak Amber hem geïrriteerd na. ‘Lekker gezellig ben je weer.’ ‘En nou allemaal koppen dicht en eten.’ Bemoeide Miley zich ermee. Ze had echt geen zin in dit gedoe.

‘Kleine stinkerd.’ Nienke legde haar dochtertje op de commode neer en trok haar pyjamaatje uit. ‘Ja, jij bent kleine stinkie hè. Je hele bed onderpoepen.’ Sarah glimlachte en klapte in haar handjes.‘Goed zo! Klappen in de handjes,’ Nienke klapte ook in haar handen en Sarah deed haar moeder na. Fabian kwam de kamer weer binnen gelopen en lachte om het tweetal dat om de beurt in haar handen klapte. ‘Zal ik het badje klaar zetten?’ vroeg hij terwijl hij schoon beddengoed uit de kast haalde. ‘Nee, ik stap wel even met haar onder de douche. Heb geen zin in dat gekrijs.’ Fabian knikte. Gelijk had Nienke ook. Elke keer als ze hun dochter in het badje wilde doen zetten ze het op het gillen, in tegen stelling tot de douche. ‘Wil papa stinkie zo even vast houden?’ Fabian nam zijndochter lachend over en liep alvast met haar naar de badkamer en zette de douche aan. Nienke kleden zich uit en trok haar badjas aan. Ze pakte het badjasje van Sarah en liep naar de badkamer. ‘Lukt het verder?’ Nienke knikte.‘Ga jij maar alvast eten, ik kom zo.’ Ze gaf Fabian een kus.‘Is goed, tot zo.’ Hij liep de badkamer uit en Nienke stapte met haar dochter onder de douche. De lauwwarme water stralen was voor Nienke eigenlijk te koud, maar voor Sarah precies goed. Nienke stond zo dat Sarah goed onder de douche stond, zodat ze het niet koud kreeg maar ook geen water in haar gezicht. ‘Dat is lekker hè. Saartje lekker douche met mama.’ Sarah legde haar hoofdje op de schouder van haar moeder en stak haar handje uit naar de lange natte haren van haar moeder. Nienke glimlachte en gaf haar een kus. ‘Mooi hè?’ Sarah glimlachte.‘Ooi,’ piepte ze zacht.‘Jij vind me wel mooi hè Saar.’ Nienke drukte haar dochter wat dichter tegen zich aan en begon te huilen. Ze had alleen geen idee wat haar tranen waren en wat druppels van de douche. Het maakte haar ook niet zoveel uit. ‘En als mama weer dun is, vindt papa haar ook weer mooi. Dan vind iedereen mij weer mooi.’ Ze waste Sarah snel, voordat Fabian

vond dat ze te lang wegbleef. Hij mocht hier nooit achter komen. Hij moest haar alleen weer mooi vinden.

‘Ah, daar zijn jullie! We wilde net weg gaan,’ Heleen, de moeder van Fabian gaf Nienke een kus. Ze stond samen met Frank en Eva, de vader en het zusje van Fabian al met hun jas aan, klaar om te vertrekken. ‘Ik vond het heel gezellig,’ glimlachte Eva. ‘Ik hoop dat ik jullie snel weer zie.’ Ze omhelsde Nienke en aaide Sarah over haar hoofd. ‘Vond ik ook,’ Nienke liep met Sarah mee naar de deur. ‘En bedankt voor alle cadeautjes.’

‘Heel graag gedaan,’ glimlachte Heleen en ze gaf Sarah nog een keer een kus. ‘Zullen we zwaaien Saar? Doe maar zwaaien naar opa en oma en tante Eva,’ Nienke pakte het handje van haar dochter en zwaaide naar het drietal wat de oprit afliepen naar de auto. Ze sloot de deur achter zich en wilde naar de woonkamer. Ze schrok toen ze zag dat Fabian achter haar stond. Hij keek haar doordringend aan.‘Wat is er?’ Nienke wist niet of ze moest lachen of bang moest worden. ‘Als mama weer dun is vindt papa haar ook weer mooi? Waar slaat dit op?’ Nienke schrok en wist zichzelf geen houding te geven.‘Heb je mij staan afluisteren?’ ‘Nienke, waar slaat dit op? Waar ben je in hemelsnaam mee bezig?’ ‘Bemoei je met je eigen zaken.’ Boos liep Nienke zo snel mogelijk langs hem heen, de woonkamer in. Miley stak haar armen uit en Nienke gaf haar Sarah. Met tegenzin liep ze naar de keuken om wat te eten te maken. Als ze nu weer niets at had Fabian geheid nog meer vragen en opmerkingen. Hij moest zich er gewoon niet mee bemoeien. Ondertussen maakte ze ook een flesje melk voor Sarah klaar en ze negeerde Fabian die de keuken in was gekomen. ‘Nienke ga me nou niet negeren. Ik maak me zorgen om je..’ ‘Dat is nergens voor nodig. Alles gaat prima.’ Ze haalde het flesje uit de magnetron en voelde of het warm genoeg was. Ze wilde weer langs hem heen lopen, maar Fabian hielt haar tegen. ‘Mag ik er langs? Nu.’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Nee, niet voordat je me verteld wat er aan de hand is.’ ‘Het was geen vraag, even voor de duidelijkheid. Ga gewoon aan de kant en laat me los.’ Nienke trok haar arm los uit de greep van Fabian. Ze ging bij Miley op de bank zitten en gaf haar vriendin de fles voor Sarah. Fabian keek naar het bord op het aanrecht. Er lag een heel klein beetje nasi op. En zoals het eruit zag was Nienke ook niet van plan meer op haar bord te scheppen. Fabian schepte meer op haar bord en warmde het op in de magnetron. Of Nienke nou wilde of niet, ze zou het opeten. 

Die avond kon Nienke niet in slaap komen. Sarah lag in haar bedje, Fabian lag op zijn eigen kamer en haar vriendinnen lagen samen op zolder. Ze baalde enorm toen Fabian haar een bord met een berg nasi erop had gegeven en hij tegenover haar bleef zitten controleren totdat ze het op had. Gelukkig was hij daarna even te druk bezig met Sarah en had ze de kans gehad naar de wc te gaan, en alles weer uit te spugen. Honderd verschillende gedachten spookte door haar hoofd, haar maag knorde en ze voelde zich slap. De lamp waar ze al de hele tijd naar staarde begon uit het niets te draaien. Ze zuchten en draaide zich om zodat ze haar nachtlampje kon aanklikken. Gelukkig sliep Sarah daar altijd doorheen. Ze pakte een pen en viste onder uit haar nachtkastje een schriftje. Ze bladerde er snel doorheen, en zag dat het bijna vol was. Op de eerste lege pagina schreef ze op wat ze vandaag had gegeten en dat ze dat weer uitgespuugd had. Toen haar slaapkamer deur open ging stopte ze het zo snel mogelijk onder haar kussen, maar ze vreesde dat het al te laat was. Fabian glimlachte naar haar. ‘Mag ik binnen komen?’ ‘Je staat toch al binnen, dus ja.’ Nienke glimlachte ook naar hem, en deed alsof er niets aan de hand was. Hij ging bij haar op bed zitten en keek haar bezorgd aan. ‘Was je in je dagboek aan het schrijven?’ Nienke twijfelde even maar knikte uiteindelijk. Er viel een ongemakkelijke stilte en Nienke was niet van plan die te onderbreken. ‘Stoor ik?’ vroeg Fabian, die zich net zoals Nienke even geen houding kon geven. Nienke schudde haar hoofd en keek de andere kant op. ‘Wat is er dan aan de hand?’ Nienke schudde weer haar hoofd.

‘Niets.’ ‘Niets? Waarom kijk je me nu dan niet aan? Waarom eet je zo weinig en waarom denk je dat ik je niet mooi vind?’ Nienke reageerde niet en keek nog steeds de andere kant op. Ze voelde dat Fabian haar hand vast pakte. ‘Nien, kijk me aan alsjeblieft. Waarom honger je jezelf uit?’ Nienke schrok toen ze Fabian dat hoorde zeggen. Ze zuchten en keek hem aan, alsof ze geen idee had waar hij het over had. ‘Ik heb geen idee waar..’ ‘Nienke, doe niet alsof je niet weet waar ik het over heb. Ik maak me zorgen om je, zoals ik eerder vandaag al zei. Het enige wat je vandaag gegeten hebt is nasi. Je eet al weken zo weinig.’‘Wat weet jij daar nou van. Je bent pas een paar weken terug.’ ‘Dus je geeft toe dat ik gelijk heb?’ ‘Nee!’ ‘Oké, rustig maar. Je hoeft niet te schreeuwen. Als jij zegt dat er niets aan de hand is geloof ik je. Ik vertrouw je.’ Nienke moest moeite doen niet in huilen uit te barsten. Dit deed haar onwijs veel pijn. Zij stond te liegen tegen Fabian en hij geloofde haar ook nog. Hij vertrouwde haar. Ze wilde niet liegen maar het kon niet anders. Het moest. Ze deed haar best om te glimlachen, zonder dat het er nep uit zou zien. ‘Maar waarom zei je dat dan? Onder de douche.’ Hierop wist ze zo snel geen antwoord te verzinnen en uiteindelijk haalde ze maar haar schouders op. Fabian legde zijn hand op haar wang en glimlachte.‘Je bent hartstikke mooi Nienke. De allermooiste die er bestaat.’ Nienke glimlachte en gaf hem een kus. Normaal gesproken werd ze helemaal warm van binnen, als hij zo iets zei maar op dit moment leek het haar niets te doen. Wat Fabian ook zei, ze is niet mooi. Daar moest ze nog heel veel voor doen.

De volgende ochtend was het weer tijd voor school. Fabian en Nienke gingen samen wat eerder weg, zodat ze Sarah bij de oma van Nienke konden brengen om op te passen. Op weg naar school ging Nienke steeds langzamer lopen en moest moeite doen om Fabian bij te houden.Fabian had dit gelukkig wel snel door en liep wat langzamer. Eenmaal op school liet Nienke zich in een zitzak zakken, in de kantine. Fabian haalde wat te drinken voor haar. ‘Gaat het wel? Je bent bleek.’ Nienke knikte.‘Niets aan de hand. Gewoon moe van het lopen.’ Fabian deed maar net alsof het heel normaal was dat Nienke zo moe was, terwijl ze heel rustig aan hadden gewandeld.  ‘Wil je me nog overhoren? Voor Frans?’ Nienke pakte haar boek en Fabian ging naast haar zitten. ‘Heb je goed geleerd of een beetje?’ Nienke keek hem schijnheilig aan.‘Een beetje?’ ‘Oké, niet dus. Ik zal je laten zien wat het belangrijkste is.’ Nienke probeerde aandachtig te luisteren maar het lukte niet echt. Haar gedachten dwaalde steeds af en ze kon zich gewoon niet concentreren. ‘En dan hou je Sarah ondersteboven vast en dompel je haar in de chocoladevla.’ Klonk de stem van Fabian en Nienke schrok op uit haar gedachten. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ze boos. ‘Rustig maar. Je lette niet op Nien. Waar zit je de hele tijd met je gedachten?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Nergens. Het is niets. Sorry. Wil je het me nog uitleggen?’ Fabian knikte.‘Als je wel oplet.’ Nienke knikte en deed zo goed mogelijk haar best. ‘Hé, tortelduifjes.’ Miley kwam de kantine binnen gehuppeld en plofte naast het tweetal op de zitzakken. ‘Aha, Frans. Shit hebben we dat vandaag?’ Nienke knikte. ‘Zo, het eerste uur.’ ‘Oh, dan hebben we nog een kwartier. Wil je het mij ook nog uitleggen? Ik ben helemaal vergeten te leren.’ Amber en Appie kwamen lachend de kantine binnen gestuiterd en sloten aan bij het drietal. ‘Moet ik het jullie ook nog uitleggen?’ Amber en Appie glimlachte onschuldig, wat dus ja betekende. Fabian legde zo goed mogelijk de belangrijkste dingen uit totdat de bel ging en ze naar de les moesten. ‘Kom je mee?’ iedereen was de kantine al uit. Nienke was weer helemaal in haar gedachten verzonken. Ze had niet door dat Fabian haar riep. Hij ging weer naast haar zitten toen hij zag dat er tranen over haar wangen liepen. ‘Gaat het?’ Fabian ging met zijn hand door haar haren en Nienke zuchten.

‘Eerlijk?’ Fabian gaf geen antwoord aangezien Nienke die zelf ook wel kon bedenken. ‘Ik voel me verschrikkelijk.’ ‘Wil je er over praten?’ de tweede bel ging, als teken dat de les nu begon en dat ze te laat waren. Nienke schudde haar hoofd.‘Het is niets. Ik voel me gewoon niet lekker.’ ‘Misschien is het beter om naar huis te gaan? Om goed uit te zieken? Zo kan je je toch niet concentreren’ er viel even een stilte en Nienke knikte uiteindelijk. ‘Jongelui. Wat doen wij hier? Horen jullie niet in de les?’ Meneer van Swieten kwam de kantine binnen gelopen. ‘Nienke voelt zich niet lekker,’ zei Fabian snel, voordat Nienke het zelf had kunnen aangeven. ‘Misschien is het beter als ze weer naar huis gaat.’ van Swieten knikte lang terwijl hij haar aankeek. ‘Je ziet er inderdaad wat bleek uit. Ga maar,’ besloot hij uiteindelijk. ‘Moet er iemand met je mee?’ Nienke schudde haar hoofd. Fabian gaf haar een kus.‘Sms je dan even als je thuis bent? Ik haal Sarah straks bij oma op, goed?’ ‘Is goed.’ Nienke glimlachte zwak. ‘En jij nu snel naar de les,’ Fabian snelde snel naar het lokaal en legde aan mevrouw van Engelen uit waarom hij te laat was. Gelukkig mocht hij gewoon gaan zitten en beginnen aan de toets.

Nienke liep door het park, weer diep in gedachten verzonken. Het liefste haalde ze Sarah gelijk op bij oma, dan was ze niet zo alleen en had ze wat afleiding. En ze wist zeker dat Fabian de kans zag om haar oma te ondervragen over haar. Nadat ze het park uit liep kwam ze bij de winkelstraat uit. De drogist zat gelijk om de hoek, en dat kwam mooi uit. Het was zo frustrerend dat Fabian iets vermoedde. Hij wist alleen niets zeker omdat zij zich er steeds onderuit kletste. Toch moest ze voorzichtig zijn, Fabian mocht er echt niet achter komen. Ze twijfelde even toen ze in de winkel stond, maar pakte uiteindelijk toch een paar doosjes laxeermiddel uit het rek. Ze rekende snel af bij de kassa en liep weer terug door het park. Huis was de andere kant op, waar ze helemaal alleen zou zijn. Maar ze moest echt iemand om zich heen hebben nu, anders werd ze gek. Sarah was de perfecte afleiding, altijd.

Nienke opende de deur van oma haar kamer, en keek glimlachend naar het tweetal aan tafel. Sarah bij oma op schoot met haar hoofd een kwartslag gedraaid richting de televisie en haar mond automatisch open deed als haar oma het fruithapje voorhield. ‘Nienke?’ haar oma keek haar verbaast aan. ‘Wat doe jij nou hier?’ ‘Ik ben naar huis gestuurd, door Fabian en van Swieten,’ Nienke gaf Sarah een kus en ging op een stoel zitten. ‘Je bent inderdaad erg bleek.’ ‘Ik ben misselijk, en hoofdpijn.. En ik wilde Sarah eigenlijk mee nemen.. naar huis.’ ‘Weet je het wel zeker? Kan je niet beter een middagje goed uitrusten?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Ik weet het echt zeker. Anders word ik helemaal gek. De hele middag niets doen.’ ‘Gaat het wel goed?’ haar oma keek haar bezorgd aan. Ze legde haar koude hand op het voorhoofd van Nienke. ‘Je hebt geen koorts in ieder geval.’ Sarah pruttelde wat woordjes en klapte in haar handjes, terwijl ze nog steeds boeiend naar de televisie staarde. ‘Kan je niet beter op een andere stoel met haar zitten? Dan kan ze het beter zien,’ ‘Dat vind mevrouw zelf niet zo’n goed idee. Ze kijk veel liever zo,’ Inge begon te lachen. ‘Rare meid.’ Nienke knikte. Dat was ze zeker. Maar wel de liefste. ‘Saar, ga je zo met mama mee naar huis?’ Sarah keek haar moeder even aan, en stak haar armen naar haar uit. Nienke nam haar over terwijl oma haar de laatste hapjes van het fruithapje gaf. Nienke gaf haar een kus op haar voorhoofd en keek toe hoe Sarah smakelijk haar hapje opat. Ze werd al zo groot.. Het leek nog gisteren de dag dat ze haar voor het eerst in haar armen had, en nu was ze al zeven maanden. Ze werd steeds ondeugender en kreeg steeds meer praatjes. Toen ze haar fruithapje ophad stak ze haar armen in de lucht.‘Aaaa!’ kraamde ze lachend naar haar oma.‘Hoera!’ zei oma, die ook haar armen in de lucht stak. ‘Hoera!’ Sarah liet zich haar mondje afvegen en drukte zich daarna dicht tegen haar moeder aan. Nienke legde haar

in de wandel wagen en pakte haar jasje en schoenen. ‘Hoeft ze die niet aan?’ ‘Nee, haar schoenen trekt ze toch uit en het is niet koud. En ze heeft liever het dekentje over zich heen.’ Haar oma knikte en wilde opstaan, maar Nienke hielt haar tegen. ‘Blijf maar zitten, ik ruim wel even op. ‘Dat hoeft niet lieverd, dat doe ik zo wel. Ga jij nu maar lekker naar huis, en zorg goed voor jezelf. En de kleine,’ Nienke knikte en gaf haar oma een kus.‘Bedankt voor het uurtje oppassen,’ haar oma begon te lachen.‘Dat is geen probleem. De volgende keer hopelijk weer langer.’ Nienke knikte en liep met Sarah naar de voordeur. ‘Bel je even als je thuis bent?’ Nienke knikte en zwaaide naar haar oma waarna ze de deur achter zich dicht trok.

De wandeling door het park deed haar wel goed. Het was heerlijk hier zo te lopen, met de wandelwagen voor zich uit. Sarah was na wat brabbelen in zich zelf in slaap gevallen, met Noeloe – haar knuffel dicht tegen zich aan geklemd en het dekentje over zich heen. Nienke voelde haar telefoon in haar zak trillen en zag dat ze een sms’je van Fabian had. Of ze al thuis was. Ze glimlachte om zijn bezorgdheid en sms’te maar gelijk terug dat ze Sarah al had opgehaald, zodat hij dat niet meer hoefde te doen.

‘Waar is Nienke?’ Amber deed haar kluisje dicht. Miley haalde haar schouders op.‘Geen idee. Volgens mij zei Fabian tegen van Engelen dat ze ziek naar huis is, maar dat moet je hem vragen.’ ‘Beetje chaggie?’ lachend liep Amber – met een chagrijnige Miley naast haar naar de kantine. Ze hadden nu tussenuur en dat kwam ze wel goed uit. Het proefwerk was behoorlijk pittig geweest, zeker omdat ze niet geleerd hadden. Miley hielt haar duim en wijsvinger twee centimeter bij elkaar vandaan.‘Heel klein beetje.’ Ze lieten zich weer in de zitzakken zakken, naast Fabian – die druk aan het sms’en was. ‘Waar is Nienke?’ vroeg Amber weer. Ze gaf Fabian een duw. ‘Thuis. En stop met duwen.’ ‘Chagrijn nummer twee. Gezellig zooitje hier.’ Amber rolde met haar ogen en haalde een reep chocola uit haar tas. ‘Hier, voor jullie humeur. Stelletje ongestelde wijven.’ Fabian en Miley keken elkaar verbaast aan en begonnen te lachen.‘Zelf ongesteld misschien?’ gokte Miley en Amber knikte. ‘Chagrijn nummer drie dus.’ Fabian kreeg weer een duw van Amber. ‘Maar even serieus..’ Fabian stopte zijn mobieltje in zijn tas en keek het tweetal doordringend aan. ‘Jullie kennen Nienke goed.. Hebben jullie iets aan haar gemerkt te laatste tijd?’ ‘Stiller, afwezig, veel in gedachten, bleker, vaker misselijk..’ begon Miley.‘Heel vaak duizelig, veel in de badkamer en vaker naar de wc.’ Maakte Amber het rijtje af.

‘En hoelang is dat al?’ vroeg Fabian bezorgd. Het tweetal dacht even na.‘Sinds jou dood ongeveer.’ Zei Amber bedachtzaam. ‘En daar vinden jullie niets raars aan?’ Miley schudde haar hoofd.‘Ze heeft het hartstikke moeilijk gehad de laatste tijd. Het is logisch dat ze veel in gedachten is, en wat stil en zo. En nu moet ze weer aan het idee wennen dat je er nog gewoon bent.’ ‘Ja!’ viel Amber haar vriendin in de redenen. ‘Geef haar gewoon wat tijd. Het komt wel goed.’ Fabian knikte. Hij was blij met wat de twee meiden hadden gezegd. Dat het wel weer goed zou komen. Toch nam dat zijn zorgen niet weg. ‘Maar dat ze steeds zo misselijk en duizelig is. Dat is toch niet goed?’ ‘Misschien beetje grieperig?’ opperde Amber en nam een stuk chocola. ‘En ze slaapt heel slecht. Daar kan het ook door komen.’ Zei Miley en ze gooide haar leeg flesje water richting de prullenbak, wat gelukkig voor haar ook ín de prullenbak belande, en niet ernaast. Ze wreef met haar hand over zijn rug. ‘Maak je nou niet zo veel zorgen Faab. Je kent Nienke toch? Ze red zich wel. En als ze hulp nodig heeft geeft ze dat uiteindelijk wel aan.’ Fabian knikte weer. Hij hoopte het. Dat het dit was en niet meer, of erger. 

Nienke lag met haar dochter op bed. Zij helemaal moe en uitgeput, terwijl Sarah vol energie zat. Ze rolde de hele tijd om, klapte in haar handjes, speelde met zichzelf het

kiekeboe spel en brabbelde een heel verhaal tegen zichzelf en Noeloe. Nienke keek de hele tijd met een half oog toe terwijl ze weer in gedachten was. Sarah rolde naar haar toe en gaf haar een kus. Daarna stak ze haar armen in de lucht. ‘Aaa!’ lachte ze. Nienke glimlachte en gaf Sarah ook een kus.‘Hoera!’ Sarah gaf haar moeder weer een kus.‘Aaa!’ ze klemde zich aan haar moeders arm vast en probeerde te staan. Nienke hielp haar daar niet bij en keek trots toe hoe haar dochtertje probeerde te gaan staan. ‘Bijna! Sarah kan bijna staan!’ Sarah liet zich vallen en begon te lachen.‘Boe,’ ‘Ja! Boem op de billetjes.’ Nienke ging rechtop zitten en pakte Sarah haar handjes vast. Zo had ze meer grip en lukte het haar beter om te gaan staan. Het verbaasde Nienke nog steeds dat haar dochter haar zo veel energie kon geven. Elke keer weer. Net was ze hartstikke uitgeput, en nu zat ze weer vol energie. ‘Goed zo!’ Sarah stond rechtop, terwijl Nienke haar handjes vast hield. Het duurde nog geen twee seconde toen Sarah weer viel. ‘Boe!’ Sarah begon weer te lachen en Nienke trok haar tegen zich aan.‘Boem!’ Nienke gaf haar een kus op haar voorhoofd en een kus op haar neusje. ‘Mijn grote meid. Mama is zo trots op je.’ Sarah zat tussen haar benen in, met de rug naar haar toe. Ze had haar armen onder de armen van Sarah door en klapte in haar handen. Lachend deed Sarah haar na, en zo ging het een hele tijd door. Totdat Sarah weer uitgeput was en het tijd werd om weer te gaan slapen. Nienke legde haar in haar bedje en dekte haar toe. ‘Slaap lekker liefje.’ Ze bleef even staan kijken. Wie had ooit gedacht dat een kindje haar zoveel liefde kon geven? En zoveel energie. Wie had überhaupt kunnen denken dat zij nú al een kindje had. Ook al kon ze zich nu geen leven meer zonder Sarah voorstellen, ze wist nog precies dat ze zich een paar jaar geleden ook nog niet kon voorstellen als moeder. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling geweest om nu al een kindje te krijgen. Een fout, een ongelukje. Dat was het eigenlijk. En nu ze daar zo over na dacht, wel de allermooiste fout, en allermooiste ongelukje in haar leven. Sarah gaf haar echt alles wat ze nodig had. Misschien wel meer dan Fabian. Op dit moment in ieder geval. Sarah begreep haar tenminste. Ze kon eindeloos lang tegen haar praten zonder commentaar en ze glimlachte lief naar haar op de goede momenten. Zuchtend ging ze in haar bed liggen, met de deken ver over haar hoofd heen getrokken. Haar buik knorde en alles voor haar ogen draaide. Ze kneep haar ogen stijf dicht en probeerde het honger gevoel te negeren. Ze pakte Noek van de vensterbank en dook daarna weer onder de deken. Nu Sarah weer lag te slapen merkte ze weer hoe onwijs moe en uitgeput ze was. Wie mooi wilt zijn, moet pijn lijden spookte door haar hoofd. En of dit pijn deed. Al die energie die ze elke dag bij elkaar moest verzamelen om te doen alsof er niets aan de hand was, de pijn die ze elke keer voelde als ze tegen Fabian stond te liegen – al werd die pijn langzaam minder in niets voelende en niets zeggende emoties. Elke keer als ze in de spiegel keek moeten aanzien hoe verschrikkelijk ze er uit zag, hoe lelijk ze is en hoe ze walgt van zichzelf. Met ingehouden adem elke dag weer op de weegschaal. Keer op keer bang dat hij zou breken door haar gewicht terwijl er eigenlijk weinig tot niets veranderde aan haar gewicht. Ze voelde haar telefoon weer trillen in haar zak, dit keer lang achter elkaar. Ze werd dus gebeld. ‘Hoi?’ vroeg ze suf toen ze opnam.‘Hé lieverd. Gaat het een beetje?’ Nienke knikte, maar realiseerde zich na een tijdje dat Fabian dat niet zag.‘Ja, het gaat wel.’ ‘Je klinkt wel erg vermoeid.. lag je te slapen?’ ‘Nee.. ik lig gewoon op bed.’ ‘Oké. Ik ben nu uit, dus kom er zo aan. Wil je nog iets hebben? Iets te drinken? Of eten?’ ‘Nee.. ik hoef niet.’ Bracht Nienke moeizaam uit. Ze had ineens een diepe inzinking, en voelde zich met de seconde slapper worden. ‘Gaat het echt wel?’ Fabian klonk nog bezorgder als net.‘Ja Faab. Maak je nou maar niet zo druk.’ ‘Oké, dan zie ik je zo. Kus!’ Nienke was te vermoeiend om iets terug te zeggen en hing op. Ze draaide zich om en trok de deken wat van zich af zodat ze wat meer lucht kreeg. Ze kon niet lang meer piekeren of nadenken voordat ze in een diepe slaap viel.

Fabian zat op de fiets van Miley, die ze aan hem had uitgeleend. Hij bedacht zich op het laatste moment dat hij toch nog even langs de oma van Nienke wilde. Misschien had zij

nog even met Nienke gesproken vanochtend, en wist zij wat er met haar aan de hand was. Ook hij had een sleutel van de kamer van Inge, zodat ze niet hoefde op te staan om open te doen. Ze zat in een stoel voor de televisie te breien. Ze was nog meer verbaast toen ze de vriend van haar kleindochter zag dan toen haar kleindochter vanochtend kwam binnen gewandeld. ‘Fabian, wat brengt jou hier. Sarah is al thuis hoor.’ Fabian knikte en gaf haar een kus op haar wang. ‘Dat weet ik, daar kom ik ook niet voor. Ik wilde eigenlijk wat vragen.’‘Ga zitten. Wil je wat drinken?’ Fabian ging op de bank zitten en schudde zijn hoofd.‘Nee, dank u wel. Ik wilde eigenlijk weten of u Nienke vanochtend nog heeft gesproken.’ ‘Ja, we hebben even gekletst. Wat wil je precies weten?’ Fabian zuchten en haalde even diep adem.‘Ik weet het niet precies. Ik maak me zorgen om haar. Ze is de hele tijd met haar gedachten heel ergens anders, eet heel weinig, het liefste helemaal niets en word boos als ik er over begin.’ ‘Is ze ook stiller dan anders?’ Fabian knikte. Nienke was niet een van de luidruchtigste, maar de laatste tijd was ze inderdaad een stuk stiller. ‘Miley en Amber denken dat het is omdat ze het de laatste tijd zo moeilijk heeft gehad. Maar mijn gevoel zegt dat het niet zo is.’ ‘Ik kan je ook niet vertellen wat er met haar aan de hand is, dat moet ze echt zelf doen. Het kan van alles zijn, bij Nienke weet je het maar nooit. Maar ik denk dat ik wel een idee heb.’ Fabian luisterde aandachtig naar wat Inge te vertellen had over zijn vriendin. ‘Voordat Nienke naar Anubis ging heeft ze ook een hele moeilijke periode gehad. Ze zat onwijs met zichzelf in de knoop en was ook absoluut niet tevreden over zichzelf.’ Er was even een stilte. ‘Nien zal het me niet in dank afnemen wat ik je nu vertel. Dus wees er voorzichtig mee bij haar. Ze hongerde zichzelf uit omdat ze zich te dik vond en..’ er viel weer een lange stilte. Fabian wist zichzelf ook even geen houding te geven. Ook al had hij vermoedens dat Nienke zichzelf op dit moment uithongerde kwam het wel hard aan dat ze dit allemaal al een keer had meegemaakt. ‘Als u het liever niet verteld hoeft het niet,’ Inge knikte.‘Jawel. Ik vertel het je juist omdat ik me ook zorgen maak. Ze zag er vanmorgen erg slecht uit, en ik ben bang dat ze op dit moment weer de zelfde fout maakt. Maar waar ik nog banger voor ben..’ Inge haalde even diep adem. ‘Ik weet niet of Nienke wel eens heeft verteld dat ze vroeger altijd danste?’ Fabian knikte. Daar had ze het inderdaad wel eens over gehad, maar niet uitgebreid. ‘Dansen was echt haar leven, zoals ze zelf altijd zei. Er ging geen dag voorbij zonder dat ze in de dansschool stond. Samen met haar vrienden. Ze had er zoveel plezier in en ze was dan ook echt zichzelf. Zo vrolijk.. Op een gegeven moment had ze naast die drie vrienden waarmee ze dag in dag uit altijd samen mee was, een andere jongen ontmoet. Hij danste ook en ze was helemaal weg van hem. Zoals hij danste, dat wilde zij ook.’ Fabian had al een vermoede waar dit verhaal naartoe ging. ‘En die jongen bracht haar op het verkeerde pad?’ Inge knikte, en ze had tranen in haar ogen. ‘Nienke is altijd zo verschrikkelijk eigenwijs. Ze luisterde echt naar niemand. Niet naar mij, niet naar haar vrienden, zelf niet naar haar vriend. Wij, haar omgeving en alles wat echt belangrijk was bestond niet meer voor haar. Alleen die Diablo en zijzelf. Ze ging roken door hem en hij gaf haar drugs.. ze veranderde zo erg. Ik was haar kwijt, wij waren haar allemaal kwijt.’ Fabian zag hoe moeilijk Inge het hier nog steeds mee had. Wat natuurlijk begrijpelijk is. Hijzelf kon het nog niet goed beseffen en liet de woorden langzaam tot zich doordringen. Hij begreep niet waarom ze nooit iets had verteld aan hem, dat ze nooit iets had gezegd. ‘Nienke praat er nooit over omdat ze het wil vergeten. Elke keer als we het er over hadden ging ze weer achter uit.’ Zei Inge, alsof ze zijn gedachten kon lezen. ‘Ik was, en ben nog steeds zo ontzettend blij dat ze er boven op is gekomen en dat ze het achter zich heeft kunnen laten. Het was echt verschrikkelijk.’ Fabian knikte begrijpelijk. ‘En zoals ik net ook zei, ik vertel je dit nu omdat ik me weer zo’n zorgen maak. Ze is tijdens de zwangerschap natuurlijk wat bijgekomen, en ik kan me voorstellen dat als zij in de spiegel kijkt, ze het overal tien keer zo erg aan haar lichaam geplakt ziet. En het kon haar eigenlijk nooit zo veel schelen, daar heb ik het vaak genoeg over gehad met haar. Maar ik denk dat..’ Fabian wist wat ze wilde zeggen.‘Toen ik dood was ze haar verdriet op die manier is gaan uiten?’ Inge knikte.

‘Ze is zo koppig, ze gaat het echt nooit toegeven. Maar alsjeblieft, let goed op haar. Een tijdje lijkt het alsof er niets aan de hand is, maar ze gaat snel achter uit. En naar mij luisterde ze toen al niet, en nu helemaal niet ben ik bang.’ Fabian knikte en hij pakte de doos tissues voor haar – geen idee wat hij moest zeggen. ‘Gaat het?’ Fabian knikte nog een keer.‘Het..’ ‘Overvalt je?’ ‘Nogal ja.. Dit had ik nooit verwacht. Nienke is altijd zo.. zo stil, braaf en lief.’ ‘Stil en lief zeker.. maar braaf?’ Inge schudde lachend haar hoofd. ‘Sarah lijkt zoveel op haar. Zo ondeugend en zo koppig als maar kan.’ Fabian glimlachte. ‘Het is goed als je hier over gaat praten met Nienke. Ik ben echt bang..’ ‘Dat ze zichzelf weer uithongert.’ Maakte Fabian haar zin af. Hij was toch blij dat zijn vermoedens bevestigd werden. Ondanks dat het hem absoluut niet lekker zat. Hij had nog geen idee hoe, maar hij zou haar helpen. En om te beginnen moest hij met haar praten hier over. Dat alleen al was een hele uitdaging.

Fabian had Nienke die dag niet meer gesproken. Nienke lag de rest van de middag en avond te slapen en hij was druk in de weer met Sarah. De volgende dag waren ze vroeg uit van school en aangezien het lekker weer was betekende dat dus zwemmen. Nienke was die dag ervoor ’s middags in slaap gevallen en had aan een stuk door, tot iedereen weer uit school kwam geslapen. Ze was net wakker, en zat aan haar bureau te schrijven in haar dagboek toen Fabian binnen kwam. ‘Dag schone slaapster,’ hij gaf haar een kus en zette het bord met een ontbijtje – beter gezegd een lunch – naast haar samen met een glas drinken. ‘Je zult wel trek hebben nu?’ tegen Fabian zijn verwachtingen in knikte ze maar ze nam geen hap. ‘Moet je niet eten dan?’ ‘Jawel, doe ik zo. Even afschrijven.’ Fabian glimlachte en ging op haar bed zitten. ‘Waar is Sarah?’ ‘Nog bij mijn ouders. Tot morgen middag.’ ‘Oh?’ Nienke was wel verbaast, maar keek niet om. ‘Voel je je wat beter?’ Nienke knikte. ‘Veel beter. Dat slapen heeft echt geholpen.’ ‘Nienie, ga je mee naar het zwembad?’ de deur vloog open en Amber kwam binnen gehuppeld. ‘Misschien is het beter als je nog thuis blijft. Zodat je zeker weet dat je goed bent uitgeziekt?’ opperde Fabian.‘Ik heb eigenlijk wel zin om te zwemen. En ik voel me prima. Echt.’ Amber keek naar Fabian, alsof ze zijn toestemming nodig had. Hij knikte uiteindelijk toen hij merkte dat Amber op hem wachtte en ze vloog haar vriendin om haar nek.‘Het word gezellig!’ ze verliet de kamer weer en Nienke draaide zich om.‘Ik ga me even aankleden dan, als je het niet erg vind.’ Fabian glimlachte. Hij begreep de hint. ‘Ik wacht beneden oké? En eet je lunch op.’ Nienke gaf hem een kus en knikte.‘Doe ik.’ Fabian verliet haar kamer en zonder er bij na te denken hielt Nienke haar bord boven de prullenbak. De broodjes vielen in de mand en het glas, wat gevuld was met appelsap kieperde ze leeg uit het raam. Ze klapte haar dagboek dicht en verstopte het onder haar matras. Ze wilde eigenlijk douche, maar bedacht zich dat dat niet heel veel zin zou hebben, als ze zo het zwembad in zou springen. Ze bond haar haar vast hoog in een staart en trok haar bikini alvast aan. Ze keek afkeurend naar zichzelf in de spiegel toen er op de deur werd geklopt en Fabian weer binnenkwam. ‘Sorry, ik ben m’n tas vergeten.’ Hij floot toen hij Nienke zag. ‘Wat ben je toch ook ongelofelijk mooi.’ Nienke wist niet hoe ze moest reageren en staarde nog steeds naar zichzelf. Fabian kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Hij legde zijn handen op haar buik en om haar middel en legde zijn kin op haar schouder. ‘Geloof wat meer in jezelf Nien. Je bent prachtig.’ Nienke glimlachte en ze draaide zich om.‘Dank je.’ Zei ze maar en sloeg zijn armen om zijn nek. Ze ging zo dicht tegen hem aan staan dat hij haar gezicht niet meer kon zien. ‘Had je zo’n honger dat alles al op is?’ Fabian liet haar glimlachend los en Nienke knikte maar wat. ‘Ik zei toch dat ik honger had,’ ze glimlachte onschuldig naar hem. Fabian geloofde haar

ook echt, totdat hij zag dat de broodjes in de prullenbak lagen. Hij keek naar Nienke die nog steeds deed alsof ze alles netjes had opgegeten en ze gaf hem een kus. ‘Mag ik me nu weer verder aan kleden?’ Fabian knikte en verliet haar kamer zonder iets te zeggen. Nienke zuchten en liet zich op bed vallen. Toneel spelen was moeilijker dan ze had gedacht.

Toen ze bij het zwembad aankwamen sprong Appie er gelijk in. Eenmaal in het water wist hij niet hoe snel hij er weer uit moest komen, aangezien het water ijskoud was. ‘Oké, daar gaat Ap dus niet meer in!’ de meiden begonnen te lachen om de bibberende Appie en Miley sloeg zijn handdoek om hem heen.‘Hier, Super-Ap.’ Lachend liepen ze verder, naar het grasveldje en ze zochten een plek in de zon.Mick en Jeroen waren al snel het bad in gesprongen, en hadden geen last van het koude water. Appie viel Amber en Miley lastig, die uiteindelijk ook maar het water in gingen. Daar was Appie tenminste niet. Noa en Nienke lagen op hun buik een tijdschrift te lezen en Fabian een boek. ‘Kom,’ na een tijdje stond Nienke op en gebaarde dat Fabian mee moest komen. ‘Wat ga je doen?’ Nienke sprong lachend op zijn rug. ‘Zwemmen natuurlijk!’ met Nienke op zijn rug rende Fabian naar het bad toe en sprong erin. Nienke kreeg gelijk koude rillingen over heel haar lichaam. ‘Ap had toch gelijk,’ lachte ze. ‘Het is ijskoud.’ Lachend sloeg Fabian zijn armen om haar heen. ‘Valt toch mee?’ vond hij. Nienke zei niets en dook onder water. Ze zwom onder zijn benen door en sprong daarna weer op zijn rug. ‘En nu?’ lachte hij. ‘Zwemmen. Of kan je dat niet met mij op je rug?’ ‘Moet jij eens opletten,’ Fabian dook het water in naar de rest van hun vrienden wat al in het water was. ‘Dat wil ik ook!’ lachend sprong Miley bij Mick op zijn rug maar hij bleef staan. ‘Mick please!’ Mick begon te lachen.‘Lieve Mick,’ zei hij en Miley gaf hem een tik op zijn hoofd.‘Niet te ver gaan hè. Je bent pas lief als je nu het water in duikt.’ Mick liet zich achter over vallen, in plaats van naar voren. Proestend kwam Miley terug boven water en keek in het lachende gezicht van Mick. ‘Eigenschuld,’ ‘Wat ben jij gemeen zeg,’ Miley sloeg lachend met haar hand op het water zodat het in zijn gezicht spatte. Nienke wreef met haar handen over haar armen in de hoop dat ze het wat warmer zou krijgen. ‘Ik ga er weer uit, veel te koud.’ ‘Zal ik mee gaan?’ stelde Fabian voor en Nienke haalde haar schouders op.‘Maakt mij niet uit. Als jij liever nog even blijft,’ Fabian pakte haar hand vast en schudde zijn hoofd.‘Ik ben liever bij jou,’ glimlachte hij en hij gaf haar een kus. Ze zwommen terug naar de kant. Nienke wist echt niet hoe snel ze het bad uit moest komen. ‘Gaat het? Je lippen zijn helemaal blauw.’ Noa stond op en sloeg gelijk een handdoek om haar heen toen ze aan kwam lopen. Nienke knikte en kreeg van Fabian nog een handdoek om zich heen geslagen. ‘Rustig maar, het gaat echt. Het water is gewoon ijskoud.’ Ze ging dicht tegen Fabian aanzitten en hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Dat wil ik wel eens voelen dan,’ Noa trok Appie van zijn handdoek af en trok hem mee naar het bad. Hij stribbelde flink tegen, maar Noa was uiteindelijk toch sterker, en lag Appie weer in het koude water. Fabian drukte een kus op Nienke haar wang en wreef met zijn handen over haar armen. ‘Je hebt het echt koud hè?’ Nienke knikte en legde haar hoofd tegen die van hem aan. ‘Weet je wat daar tegen helpt?’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Beter eten.’ Nienke reageerde er niet op. ‘Nien?’ quasi verbaast draaide Nienke zich om.‘Ja?’ Fabian schudde zijn hoofd. ‘Niets, laat maar.’ Nienke glimlachte lief naar hem en legde haar hoofd weer tegen die van hem aan. Ze genoot van de rust. Het was lang geleden dat ze een middag alleen met Fabian was geweest, zonder Sarah. Fabian wist op dit moment even niet wat hij moest

doen. Nienke was niet van plan iets toe te geven of te vertellen en zolang ze dat niet deed kon hij haar ook niet helpen. 

’s Avonds toen ze weer thuis waren, rond etenstijd, was Nienke met een smoes naar bed gegaan. Ze had gezegd dat ze zich toch nog niet helemaal lekker voelde en graag weer wilde slapen. Daarna was ze zonder Fabian aan te kijken, of iets tegen hem te zeggen snel naar boven toe gegaan. Ze kwam net onder de douche vandaan, en liep haar slaap kamer binnen. Ze schrok toen Fabian op haar bed zat. Wachtend op haar. ‘Wat is er? Ik wil gaan slapen,’ ze zag dat hij een bord met eten vast had en ze voelde de bui al hangen. ‘Eerst even eten Nienke.’ Zuchtend ging Nienke naast hem op haar bed zitten en nam het bord over. ‘Omdat je het zo lief zegt.’ Zonder verder nog een woord te wisselen at Nienke in een razend tempo haar bord leeg en gaf het terug aan Fabian. ‘Hier, alsjeblieft. Tevreden?’ Fabian wist even niet hoe hij moest reageren op haar felle reactie. ‘Wil je nu weg gaan? Ik wil slapen?’ ‘Slaap lekker,’ Fabian stond op en liep de kamer uit. Nienke wachtte heel even, zodat ze zeker weet dat Fabian weg was, en rende daarna zo snel mogelijk naar de wc. Ze snapte niet waarom Fabian de laatste tijd zo raar deed. Ze hoopte niet dat hij iets wist, en dit expres deed zodat ze weer ging eten. Dat mocht absoluut niet gebeuren. Ze poetste haar tanden nog een keer en was blij toen ze uiteindelijk echt in bed lag. Ook al was ze maar heel even in het zwembad geweest, was het toch een vermoeiende dag geweest. Ze pakte haar dagboek, luchtte haar hart daarin uit over Fabian en deed daarna het licht uit. Het was raar weer helemaal alleen in haar kamer te liggen, zonder Sarah. Haar meisje die altijd heerlijk lag te dromen en de raarste geluidjes maakte in haar slaap. Maar aan de andere kant was het ook wel even fijn. Geen verantwoordelijkheid en ’s morgens veel te vroeg opstaan. Dat was lang geleden.

De volgende ochtend lag Nienke met haar hoofd op de ontbijt tafel. Ze was de eerste die wakker was, en had ze de tafel dus moeten dekken. Alleen Appie zat nu met haar aan tafel, en hij at zoals altijd alsof zijn leven er vanaf hing. ‘Jij ook?’ vroeg hij met volle mond en Nienke schudde haar hoofd. ‘Nee, niet zo’n honger. Ik ga me alvast klaar maken voor school.’ Ze stond op van de stoel en op dat moment kwam Fabian binnen. ‘Hé liefje. Lekker geslapen?’ hij gaf haar een kus en Nienke knikte. ‘Wat ga je doen?’ ‘Alvast klaar maken voor school..’ lachte Nienke. ‘Als ik toestemming van je krijg om naar school te gaan?’ ‘Moet je niet eten dan?’ Nienke knikte.‘Heb ik al gedaan.’ Ze glimlachte naar hem en liep daarna naar boven. ‘Ap word gek.’ Appie keek Fabian raar aan. Miley en Amber kwamen gapend aan de tafel zitten.‘Word je gek?’ vroeg Amber. ‘Ik dacht dat je dat al was.’ ‘Ik weet het wel zeker,’ lachte Miley en schonk thee voor haar en Amber in. ‘Wat is er?’ Fabian keek hem vragend aan.‘Ze zegt net tegen me dat ze geen honger heeft, en tegen jou dat ze al gegeten heeft?’ Fabian keek van Appie naar Amber en Miley en zuchten. Hij maakte snel een paar broodjes klaar en nam het bord mee naar boven, zonder iets te zeggen. ‘Heeft Ap iets verkeerds gezegd?’ Miley schudde haar hoofd.‘Het gaat gewoon niet zo goed met Nienke. Mag ik de pindakaas?’ Appie haalde zijn schouders op en at weer verder. ‘Misschien had Fabian toch gelijk? Dat het iets anders is?’ fluisterde Amber tegen Miley. Miley knikte.‘Kan, ik weet het niet.. Maar Fabian houd haar wel goed in de gaten, en als we kunnen helpen dan horen we het wel. Maak je nou maar niet zo’n zorgen,’ Nu was het Amber die knikte. Miley had gelijk. Ze hoopte maar dat alles in orde was met Nienke.

Fabian klopte op de slaapkamer deur van Nienke, maar kreeg geen antwoord. ‘Nien?’ hij besloot in de badkamer te kijken toen hij nog steeds geen antwoord kreeg, maar daar was ze ook niet. ‘Nienke!’ hij klopte weer op de deur en deed open. Daar lag Nienke, op

de grond. Voor haar kleding kast. Flauwgevallen. Ze had alleen haar ondergoed nog aan. Hij knielde bij haar neer en tikte op haar wang. ‘Nienke!’ hij tikte wat harder, en nu met allebei zijn handen. Heel even trilde Nienke haar wimpers, maar verder reageerde ze nog steeds niet. ‘Nienke alsjeblieft..’ Fabian schudde haar hard door elkaar, wat leek te helpen. Nienke haar wimpers trilde weer en ze opende langzaam haar ogen. Ze legde langzaam haar hand op haar hoofd. ‘Wat doe je?’ vroeg ze verbaast, en met behulp van Fabian kwam ze langzaam overeind. Fabian pakte haar badjas en trok haar die aan. ‘Gaat het?’ hij trok haar tegen zich aan, zodat hij zeker wist dat ze niet weer zou omvallen. Nienke knikte. ‘Hoe kwam het?’ het duurde even voor Nienke reageerde, en dat zei eigenlijk al genoeg.‘Ik was duizelig.. Denk dat ik nog niet helemaal beter ben.’ ‘Denk je dat?’ hierop gaf Nienke geen antwoord. Ze wist precies wat Fabian bedoelde. Maar dat mocht niet. Hij mocht niets weten. ‘Nienke, zie je nou wat er van komt? Dit is niet gezond. Je moet eten Nien. Anders gebeurd dit vaker.’ ‘Ik heb al gegeten, dat zei ik toch?’ Fabian zuchten, en hij hielp haar overeind en legde haar in bed. ‘Wanneer ga je nou eens stoppen met liegen?’ Nienke keek hem niet begrijpend aan. ‘En kijk niet zo, je weet precies waar ik het over heb. En weet je wat nog het ergste is? Ik trap er elke keer weer in.’ Nienke keek hem nog steeds niet begrijpend aan.‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’ ‘Oh nee? Misschien dat je het wel begrijpt als ik er niet meer ben.’ ‘Wat bedoel je?’ ‘Dat ik er klaar mee ben Nienke. Ik zal niet meer achter je aan lopen en me zorgen om je maken. Je zoekt het zelf maar allemaal uit.’ Fabian liep de kamer uit en sloeg boos de deur achter zich dicht. Nienke draaide zich om in en sloot haar ogen. Ze was te moe en te zwak om over zijn woorden na te denken en viel in slaap.

‘Gaat het?’ Mick ging naast Fabian zitten, op de plek waar Nienke altijd zat. Ze zaten in het biologie lokaal, voor een blokuur biologie. Fabian was de hele ochtend al stil geweest, stiller dan normaal, en was bij geen enkele les geconcentreerd. Vragen waar hij normaal gesproken zo het antwoord op had wist hij nu niet en om de minuut had hij geen idee meer waar ze waren gebleven met de stof. ‘Nee..’ Fabian schudde zijn hoofd en sloeg zuchtend zijn boek open. ‘Het gaat echt niet goed met Nienke. Ze is vanochtend flauwgevallen..’ ‘Wat heeft ze dan?’ Fabian twijfelde even, maar besloot het zijn beste vriend toch te vertellen. Anders werd hij helemaal gek. Hij had echt geen idee wat hij moest doen. ‘Ze.. Nienke heeft een eetstoornis.. Ze wil het alleen niet toegeven.’ Mick wist even niet wat hij moest zeggen.‘En nu?’ ‘Precies. En nu? Ik heb geen idee. Ze luistert niet naar mij en blijft maar liegen.’ ‘Waarover dan?’ Mick begreep het even niet. ‘Als ik vraag of ze heeft gegeten, heef ze volgens zichzelf ook gegeten, terwijl dat helemaal niet zo is. En als ik dan zeg dat ze moet ophouden met liegen en me de waarheid moet vertellen heef ze zo genaamd geen idee waar ik het over heb. Of ze gooit het eten weg, en dan heeft ze het ook op gegeten.’ ‘Misschien is dat dan ook zo? Niet zo snel je conclusies trekken, Nienke weet heust wel wat ze doet. Daar is ze oud en wijs genoeg voor.’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Laat maar. Je begrijpt het gewoon niet.’ Hij pakte zijn spullen en ging op een lege stoel zitten. Hij had geen zin in dat gezeur aan zijn hoofd. Hij wist zeker dat Nienke tegen hem loog én een eetstoornis had. Hij vermoedde het al, en na het verhaal van Inge werd het hem alleen maar duidelijker. Toch werd zijn vermoede nu helemaal bevestigd. Nienke had hulp nodig, en snel. Voordat het te laat zou zijn.

Hoofdstuk 2;

Die week erna ging snel voorbij. Hoewel voor de ene langzamer als de ander. Eva, het zusje van Fabian was ook in Anubis komen wonen en had het onwijs naar haar zin. Ze kon goed opschieten met de meiden, zag Nienke als haar grote zus en ze was helemaal weg van haar kleine nichtje. Het liefste was ze de hele dag met haar in de weer. Zowel Nienke als Fabian waren wel blij met wat extra hulp. En zolang Eva het geen probleem vond, vonden hun dat ook niet. Het was weer maandag ochtend en bijna tijd om naar school te gaan. ‘Zijn jullie altijd zo?’ vroeg Eva verbaast en keek de andere bewoners een voor een aan. Allemaal nog half slapend en chagrijnig. Sarah duwde haar fles weg en liet daarna een flinke boer. ‘Gezondheid,’ lachte haar tante. Verder reageerde niemand erop. Ze hadden echt totaal geen zin in school. Sarah stak haar armen uit naar haar moeder en Nienke nam haar over. ‘Wil je nog drinken?’ ze hielt haar flesje voor haar gezicht en Sarah draaide zich weg en sloeg de fles uit haar moeder haar handen. ‘Boe!’ riep ze schaterend. ‘Dag mag niet Sarah, dat weet je.’ Zei haar moeder streng. ‘Niet meer doen hè?’ Sarah begon te gillen en daarna hard te lachen. ‘Kan die volume knop niet uit?’ chagrijnig stond Jeroen op en liep naar zijn slaap kamer. ‘Kom, gaan we douche en aankleden Saar,’ Nienke stond op met een tegenstribbelende Sarah.‘Zal ik het doen?’ vroeg Fabian, goed bedoeld. Nienke keek hem even aan, trok haar wenkbrauw op en liep daarna met haar dochtertje naar boven.‘Wow..’ zei Amber verbaast.‘Dat was kil..’ maakte Miley haar zin af. Fabian raapte het flesje van de grond en zette zijn spullen in de keuken. ‘Fabian.. gaat het wel goed?’ vroeg Eva bezorgd en Fabian knikte. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Maak je maar geen zorgen,’ hij liep naar zijn eigen kamer en Eva keek hem nog lang na. ‘Oké. Maar gaat dit dus echt elke ochtend zo? Anders ben ik net zo snel weg als ik gekomen ben.’ ‘Nee hoor, valt wel mee.’ Noa begon te lachen. ‘Behalve op maandag, dan is het altijd zo.’

‘Hadden jullie me best eerder op mogen voorbereiden,’ lachte Eva. ‘Ben jij nooit chagrijnig dan?’ vroeg Miley met haar mond vol. De nieuwe bewoonster schudde haar hoofd.‘Ik geloof er niets van,’ bemoeide Amber zich er ook mee.‘Oké, niet vaak dan.’ Gaf Eva toe. ‘Er zijn ergere dingen om je druk over te maken dan school.’ ‘Ja. Inderdaad.’ Riep Appie met volle mond. ‘Zou Trudie nog terug komen? Dit eten trek ik dus echt geen dag langer.’ ‘Geen idee. En anders ga je toch een keer zelf in de keuken staan?’ antwoordde Amber bot. ‘Joehoeee!’ klonk op dat moment en de bewoners sprongen allemaal tegelijk op. ‘Trudie!’ hun huishoudster werd plat geknuffeld en Ibrahim was er al niet veel beter aan toe.‘Ap heeft voorspellende gave!’ riep Appie opschepperig. ‘En wie bij jij?’ vroeg Trudie lief aan Eva, die zich voorstelde. ‘Ap is zo blij dat Trudie er weer is.’ slijmde Appie. ‘Blijf je ook?’ Trudie knikte enthousiast.

‘Tuurlijk! Trudie gaat weer heel goed voor jullie zorgen!’ ‘Mooi. Dan kunnen wij nu opschieten voor school,’ lachte Miley. Ze gaf haar huishoudster een kus op haar wang en samen met Amber rende ze snel naar boven. ‘Miley heeft gelijk. Schieten jullie maar op.’ Trudie vond het heerlijk om gelijk weer te poetsen en op te ruimen. Zeker voor haar kinderen. Iedereen snelde de woonkamer uit, Trudie ruimde de tafel af en begon aan te afwas en Ibrahim zette zijn tent buiten in de tuin weer op.

‘Fabian! Ik breng Sarah weg!’ gilde Nienke door het huis, en kwam de woonkamer in gerend. Ze zette Sarah even in de box en zocht de hele woonkamer af naar Noeloe. ‘Saar, waar heb je Noeloe gelaten?’ vroeg ze, en keek onder de bank. Sarah begon te lachen en speelde met haar andere knuffeltjes in de box. ‘Hier in de keuken Nienke,’ hoorde ze Trudie. Ze snelde naar de keuken waar Trudie haar de knuffel gaf.‘Dankje Tru!’ ze wilde de keuken alweer uitlopen en draaide zich toen weer om. ‘Trudie?’ vroeg ze verbaast. Lachend vloog ze hun huishoudster om haar hals. ‘Maar ik moet opschieten,’ glimlachte ze en gaf hun huishoudster nog een kus. Fabian kwam de keuken binnen gelopen.‘Kom je Nien?’ daarna liep hij door naar de woonkamer, haalde Sarah uit de box en legde haar in de wandel wagen. Trudie had hij niet eens gezien. Trudie keek Nienke vragend aan, die haar zorgen wegwuifde.‘Het is niets. Maak je maar geen zorgen.’ Ze liep achter Fabian aan, die al in de hal stond te wachten. Ze legde Noeloe bij Sarah in de wagen, trok haar schoenen aan en duwde daarna de wandelwagen naar buiten. ‘Zal ik duwen?’ vroeg Fabian na een tijdje, meer om de stilte te verbreken. ‘Dat kan ik heust zelf wel hoor.’ Antwoordde Nienke bot. ‘Nienke, kunnen we niet gewoon normaal tegen elkaar doen?’ ‘Hoezo? Jij wilde mij niet meer.’ Nienke keek hem niet aan. Ze keek naar Sarah, die in slaap was gevallen. Zoals altijd als ze in de wandelwagen lag. Fabian zuchten, maar zei daarna niets. De weg verder naar zijn ouders en de weg naar school zeiden ze dan ook geen woord meer. Ze waren net op tijd voor de les. Toen ze binnen kwamen ging de laatste bel. Er waren nog maar twee plaatsten vrij, naast elkaar. Er zat dus ook niets anders op dan naast elkaar te gaan zitten. Nienke lette totaal niet op en Fabian was er al niet veel beter aan toe. Maar hij deed wel zijn best. ‘Nienke?’ mevrouw van Engelen keek haar bezorgd aan, nadat ze haar al een aantal keer had geroepen, zonder enige reactie. Fabian stootte haar aan.‘Wat?’ reageerde Nienke bot, en knipperde vaak met haar ogen, om uit haar gedachten te komen.‘Nienke, wil jij de extra opdrachten voor dit hoofdstuk even uitdelen?’ ‘Wat?’ vroeg Nienke weer, en keek hun lerares niet begrijpend aan.‘De opdrachten. Deel ze even uit,’ mevrouw van Engelen begon haar geduld te verliezen, dat merkte je duidelijk. Nienke schudde haar hoofd.‘Nee.’ zei ze kortaf, en zocht in haar boek op welke bladzijde ze waren. ‘Pardon. Nienke ik vraag het je nu nog een keer. En anders..’ ‘Oh, en anders wat?!’ reageerde Nienke fel.‘Nien, doe eens rustig.’ Fabian legde zijn hand op haar schouder, maar Nienke schudde die meteen weer af en sprong op.‘Waar bemoei jij je nou weer mee. Hou je dan ook overal buiten als je mij toch niet wilt.’ ‘Nienke, ga je maar melden bij van Swieten.’ Klonk van Engelen streng. ‘Nee,’ Nienke ging weer zitten. ‘Nu.’ Toch hadden de strenge woorden geen effect op Nienke. Fabian legde zijn hand nu op haar arm. Hij snapte niet goed waarom ze ineens zo brutaal en ook agressief was. Ze keek boos voor zich uit en sprong op toen ze Fabian zijn hand voelde.‘Blijf van me af!’ de klas keek met ingehouden adem toe. Dit waren ze absoluut niet gewend van haar. ‘Nien..’ ‘Rot op!’ Nienke pakte haar spullen bij elkaar en rende het klas lokaal uit. Fabian zuchten en pakte het schrift wat Nienke op haar tafel had laten liggen. ‘Oké jongens. We gaan gewoon weer door met de les. Amber, wil jij het uitdelen?’ Amber

knikte braaf en deelde de klas hun extra huiswerk opdrachten uit. Fabian twijfelde even, maar besloot uiteindelijk toch in het schrift te kijken. Er stond niet veel leerwerk in, of aantekeningen die ze over moesten nemen van het bord. Het waren tekeningen, van Nienke zelf. Tenminste, dat moest het voorstellen gokte Fabian. Het waren tekeningen van een dik en lelijk meisje. Ergens achterin stond een lijstje met drie punten. Achter punt één stond; een goede moeder voor Sarah zijn. Punt twee; Fabian moest haar weer mooi en aantrekkelijk vinden. Punt drie; ze wilde zichzelf zekerder voelen. Zonder na te denken pakte Fabian snel zijn spullen bij elkaar en zo snel hij kon rende hij het lokaal uit. Van Engelen had niet eens meer de tijd gekregen om te vragen wat hij ging doen, zo snel was hij. Hij vond Nienke na kort zoeken in de aula. Ze zat onderuit gezakt in een zitzak en had haar mp3 speler in. Fabian ging naast haar zitten en trok haar oordopjes uit.‘Nienke waar ben je nou mee bezig?’ vroeg hij bezorgd. Nienke zuchten en keek hem boos aan.‘Ik? Jezelf zal je bedoelen. Bemoei je gewoon niet met mij. Nu niet, en nooit niet. Jij wilde mij niet meer. Dan laat dat ook zo.’ ‘Nienke ik wil je helpen.’ ‘Je kunt me niet helpen want er valt niets te helpen. Het gaat prima!’ boos stond ze op en wilde weglopen, maar op dat moment zakte ze in elkaar. Ze was niet flauwgevallen, maar kracht om op haar benen te staan had ze duidelijk niet. Fabian zuchten en trok haar terug op de zitzakken.‘Ik merk het. Het gaat inderdaad prima.’ ‘Hou je mond.’ Nienke had haar ogen dicht en haar hoofd zakte steeds verder omlaag. Fabian pakte zijn telefoon.‘Als je me nu niet verteld wat er aan de hand is bel ik een ambulance.’ ‘Doe niet zo overdreven. Ben gewoon niet goed uitgeziekt.’ ‘De dokter dan. Maakt niet uit, ik bel.’ Fabian wachten heel even op antwoord van Nienke, en toen hij die niet kreeg belde hij de huisarts. ‘Goedemorgen, met Fabian Ruitenburg. Ik wil graag een afspraak maken voor mijn vriendin. Ze zakt de laatste weken snel in elkaar, valt flauw en is heel moe en duizelig.’ Nienke had het gevoel dat ze hem wel kon killen. Wat was hij nu weer aan het doen? Dit wilde ze helemaal niet. ‘Oké, is prima. Bedankt.’ Fabian stopte zijn telefoon weer in zijn tas en keek Nienke aan. ‘Morgen ochtend, half tien.’ ‘Ga zelf maar, ik ga niet.’ Nienke wilde weer opstaan, maar kwam niet overeind. ‘Wedden van wel? Al moet ik je erheen dragen of aan je haren mee trekken.’ Nienke was stil en liet zich door Fabian tegen hem aan trekken. Hij sloeg zijn armen om haar heen en legde zijn kin op zijn schouder. ‘Praat nou eens tegen me. Vertel me nou eens wat er met je aan de hand is. Wat er allemaal in je hoofd omgaat?’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Wil je het niet vertellen?’ ‘Nee..’ zei ze zacht en ze voelde dat haar ogen zich met tranen vulde. ‘Waarom niet?’ ‘Ik kan het niet,’ Nienke sprak zo zacht dat het bijna niet hoorbaar was, maar toch was het verstaanbaar genoeg voor Fabian. ‘Ik wil naar huis.’ Ze probeerde weer op te staan, maar kon niet goed haar evenwicht houden. Het koste haar onwijs veel moeite. ‘Ik breng je, goed?’ Nienke wist dat ze geen nee kon zeggen. Ze had echt geen kracht en energie om alleen thuis te komen. En daarbij wist ze ook dat Fabian nee niet zou accepteren. ‘En school dan?’ Fabian glimlachte en ondersteunde haar terwijl ze samen naar buiten liepen. ‘Komt wel goed. Maak je daar nou maar geen zorgen om.’ Het was een lange weg naar huis, helemaal met het tempo van Nienke. Ze spraken niet veel, Nienke was veel te geconcentreerd op haar ademhaling. Als ze rustig adem bleef halen had ze zichzelf beter onder controle. Dan was ze ook minder duizelig en voelde ze zich iets minder slap. Ook dacht ze na over wat er zou gaan gebeuren. Of Fabian kwam er vandaag achter, of morgen bij de dokter. Dat wilde ze niet, hij mocht het echt niet weten. Toch wist ze ergens dat er geen andere mogelijkheid was. En dat maakte het alleen maar moeilijker.

Eenmaal thuis legde Fabian haar gelijk in haar bed. ‘Lig je goed zo?’ Nienke knikte en sloot haar ogen even. ‘Gaat het?’

‘Ja..’ het was even stil en Nienke opende haar ogen weer. ‘Nee, eigenlijk niet.’ Fabian pakte haar schrift uit zijn tas en gaf die haar.‘Die had je laten liggen,’ Nienke glimlachte dankbaar en wilde het aanpakken. ‘Wat is dit?’ ‘Mijn huiswerk schrift,’ loog Nienke, en ze glimlachte weer. Fabian zuchten en keek haar aan.‘Hou op Nien. Waarom lieg je de hele tijd tegen me?’ ‘Ik lieg niet!’ riep Nienke fel, en trok het schrift uit zijn hand en sloeg de eerste bladzijde open. ‘Hier.’ Op de eerste bladzijde stond inderdaad ook huiswerk, dat had Fabian daarstraks ook gezien. Hij keek haar lang aan, maar Nienke leek niet van plan te zijn toe te geven dat dat de enige bladzijde was. ‘Ik ga slapen,’ deelde ze uiteindelijk na een lange stilte mee. Ze legde het schrift op haar nachtkastje en trok de deken over haar hoofd. Fabian stond op en deed de deur open, en weer dicht. Nienke dacht dat hij de kamer uit was en kwam weer onder de deken vandaan. Ze gilde hard toen ze Fabian bij de deur zag staan en van schrik trok ze de deken weer over zich heen. Fabian kon het niet laten om te lachen, en ging weer naast haar op bed zitten.‘Jij hebt wel een heel slecht geweten, als je zo schrikt.’ ‘Ga weg,’ Nienke probeerde hem van haar bed af te duwen maar daar had ze geen kracht genoeg voor. Trudie kwam de kamer binnen gerend en keek verbaast naar Fabian.‘Waarom zijn jullie thuis? Ik heb jullie helemaal niet thuis horen komen.’ ‘Nienke voelt zich niet zo lekker. Heb haar even gebracht.’ Trudie ging aan de andere kant van het bed zitten en legde haar hand op Nienke haar voorhoofd.‘Je hebt geen koorts. Hoe voel je je?’ ‘Beetje misselijk en duizelig. Fabian overdrijft nogal.’ Antwoordde Nienke luchtig. ‘Dan ga ik gauw iets te eten voor je maken.’ Glimlachte Trudie. ‘Dan ben je ook minder duizelig zo.’ Nienke glimlachte flauw en toen Trudie de kamer weer uit was keek ze met een kwade blik naar Fabian.‘Je wordt weer bedankt hoor.’ ‘Waarvoor?’ Fabian deed alsof hij nergens vanaf wist, terwijl hij precies wist waar Nienke het over had.‘Niets. Laat maar. Wil je nu wel echt gaan? Ik wil slapen.’ ‘Nee. Ik blijf hier.’ ‘Want?’ Nienke keek hem niet begrijpend aan. Het koste haar zoveel moeite om elke keer te doen alsof ze geen idee had wat hij bedoelde. En zoveel energie had ze niet eens meer. ‘Kijk niet zo naar me.’ Ze draaide haar hoofd weg, zodat Fabian haar niet meer in haar ogen kon aankijken. Fabian ging wat verder op het bed zitten en pakte haar pols vast. ‘Nien, ik kan mijn vingers twee keer om je pols slaan..’ zei hij zacht. ‘Je was al zo mager en het word alleen maar erger.’ ‘Wat weet jij daar nou van.’ klonk Nienke schor. ‘En je overdrijft..’‘Je bent geen goede moeder, ik vind je niet aantrekkelijk en als je zo mager bent dat als ik je aanraak je in honderd stukken breekt ben je veel minder onzeker. Dat is toch wat je denkt?’ Fabian dwong haar hem aan te keken. Haar ogen waren gevuld met tranen en een voor een stroomde ze over haar wangen. ‘Je bent een fantastische moeder Nienke. En je voelt je pas zeker als je je zelf bent.’ Hij glimlachte. ‘Je bent prachtig. Ik vind je hartstikke mooi en aantrekkelijk. Zoals je was tenminste. Niet zoals je er nu uit ziet, en zoals je wilt worden..’ hij had nog steeds haar pols vast en Nienke keek erna. Ze begon steeds harder te huilen en Fabian trok haar dicht tegen zich aan. Nienke begroef haar neus in zijn schouder en huilde alles wat in haar zat eruit. ‘Sst, rustig lieverd.’ Fabian gaf haar een kus op haar hoofd en wreef troostend over haar rug. ‘Gaat het schatteke?’ Trudie kwam binnen met een dienblad vol eten en zetten het op Nienke haar nachtkastje. Fabian knikte voor Nienke en gebaarde dat Trudie maar beter even weg kon gaan. ‘Ik kan niet meer Faab. Ik wil niet meer..’ snikte Nienke – bijna onverstaanbaar. ‘Waarom doe je dit dan? En waarom lieg je de hele tijd?’ Nienke kon hierop geen antwoord geven. Ze kwam totaal niet uit haar woorden. Fabian ging wat meer rechtop zitten met haar en gaf haar een zakdoek. ‘Ssst..’ Nienke probeerde wat rustiger te worden en droogte haar natte wangen. ‘Ik kan niet meer..’ herhaalde ze, toen ze wat rustiger was.‘Vertel het nou eens. Anders kan ik je ook niet helpen.’ Hij legde haar hoofd tegen die van

haar aan en Nienke zuchten diep.‘Wat moet ik vertellen dan? Je weet alles toch al..’ ‘Maar ik wil het van jou horen. Waarom honger je jezelf uit?’ het was even stil – op het zacht gesnik van Nienke na.‘Het moet.’‘Van wie?’ Nienke keek hem met betraande ogen aan.‘Mezelf.’ Ze begon weer hard te huilen en klemde zich aan Fabian vast. Fabian zuchten. Hij begreep niet dat ze zo over zichzelf kon denken.‘Waarom Nienke?’ hij dwong haar hem weer aan te kijken. Ze veegde haar tranen van haar wangen en haalde haar schouders op.‘Waarom niet? Het moet Faab. Ik moet dun zijn.. en mooi.’ Fabian ging met zijn hand door haar haar. Er volgde een lange stilte. Fabian wist even niet wat hij moest zeggen en Nienke wilde eigenlijk niets meer zeggen. Dat had ze al teveel gedaan.‘Ga je morgen nog naar de dokter?’ vroeg hij uiteindelijk, waarop Nienke haar hoofd schudde. ‘Waarom niet?’‘Dat is niet nodig. Ik heb niets. Je maakt je teveel druk.’ Fabian trok haar wat dichter tegen zich aan.‘Ik wil wel dat je gaat Nien. Je hebt hulp nodig.’ ‘Waarmee? Ik heb toch niets?’ ‘Jawel lieverd. Je bent ziek. En ik wil je zoveel mogelijk helpen, maar alleen mijn hulp is niet genoeg.’ Nienke sprong op en keek hem boos aan.‘Ik ben niet ziek! En hulp heb ik al helemaal niet nodig.’ Fabian ging staan en pakte haar hand vast. Nienke begon weer te huilen en klemde zich weer aan hem vast. ‘Ik kan het zelf wel.’ ‘Ik denk het niet Nienke.’ ‘Vertrouw je me niet?’ Fabian glimlachte en knikte.‘Natuurlijk vertrouw ik je.’ Het was weer even stil. ‘Zullen we afspreken dat je zelf gaat proberen weer te eten? En ik help je. Maar als ik vindt dat het niet goed gaat, ga je alsnog naar de dokter.’ Nienke knikte en Fabian gaf haar een kus. ‘Beloof je me ook dat je alles in het vervolg eerlijk zegt? Ik wil niet dat je tegen me liegt.’ Nienke kreeg weer tranen in haar ogen en omhelsde hem.‘Ik wil ook niet liegen. Maar het moest. Je mocht niets weten.’ ‘Waarom niet? Ik kan je toch helpen?’ ‘Dat wilde ik niet.’ ‘En nu wel?’ Nienke haalde haar schouders op.‘Heb ik nog een keuze?’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Het is zo belangrijk dat je goed eet lieverd. Je weet toch wat de gevolgen hier van zijn?’ Nienke keek hem twijfelend aan en schudde toch maar haar hoofd. ‘Als je zo door gaat heeft Sarah geen moeder meer. Is dat wat je wilt?’ Nienke sloeg haar handen voor haar oren.‘Hou op,’ ‘Nee. Niet voordat je inziet hoe gevaarlijk je bezig bent. Daarom moet je geholpen worden.’ Fabian haalde haar handen weg en gaf er een kus op. ‘Het komt goed lieverd. Ik help je.’ Hij veegde alle tranen van Nienke haar wangen en glimlachte. ‘Traantjes weg?’ Nienke gaf hem lachend een duw en Fabian trok haar weer dicht tegen zich aan. ‘Gekkie. Je bent prachtig. De mooiste van de wereld en de allerbeste moeder. Vergeet dat niet.’ ‘Hou op. Anders moet ik weer huilen.’ Fluisterde Nienke. Ze werd helemaal warm van binnen door zijn woorden. ‘Alleen als je toegeeft dat ik gelijk heb?’ Nienke schudde haar hoofd en ze gaf hem een kus.‘Dat kan ik niet.’ ‘Geloof je me wel als ik het zeg?’ probeerde Fabian nog.‘Ja. Maar mezelf mooi vinden kan ik niet.’ Fabian omhelsde haar weer.‘Als ik het maar mag zeggen is het goed. Ik heb toch altijd gelijk.’ Nienke begon te lachen en ze keken elkaar even zwijgend aan. Fabian drukte zijn lippen op de van haar voor een lange zoen waarvan ze allebei ontzettend genoten. Ze lieten zich op Nienke haar bed zakken en gingen helemaal in elkaar op. Nienke haar buik knorde hard en Fabian kwam van haar af. ‘Kom, eten jij. Trudie heeft heerlijke broodjes voor je gemaakt.’ Glimlachte hij. Nienke kreunde.‘Verpest dit moment nou niet.’ ze ging rechtop zitten en pakte met tegenzin het bord van

Fabian aan.‘Jawel. En als je goed eet krijg je een beloning.’ Grijnsde hij. Nienke rolde met haar ogen.‘Daar zit ik dan echt op te wachten.’ Ze keek naar de drie broodjes op haar bord en er rolde een traan over haar wang de Fabian weg veegde. ‘Eén broodje. Ik weet dat je het kan.’ Moedigde hij haar aan. ‘En daarna ga je iets doen. Maakt niet uit wat. Als je maar afleiding hebt.’ ‘Zo makkelijk is dat niet.’ zuchten Nienke en ze legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Dat snap ik. Maar je kan het. Eerst een half broodje dan, goed? En ik eet de andere twee op.’ Nienke glimlachte en knikte. Fabian was zo ontzettend lief voor haar. Fabian gaf haar een half broodje. Hij zag dat Nienke enorm twijfelde of ze het nou wel of niet op moest eten en zelf nam hij een hap van zijn broodje. Hij hoopte dat het een beetje zou helpen als hij zelf ook at. ‘Wil je de andere kant op kijken?’ Fabian schudde zijn hoofd. ‘Waarom niet? Vertrouw je me niet?’ ‘Jawel. Maar ik weet ook dat je het kan zonder dat ik met m’n rug naar je toe gedraaid zit.’ Dapper nam Nienke een hapje en kauwde er lang op. Fabian glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. ‘Ik ben trots op je,’

Nienke sliep die dag veel en Fabian zat als een soort bewaker bij haar op bed. Hij was blij dat ze nu eindelijk eerlijk tegen hem was geweest. Hij kon haar nu ook niet alleen laten, ondanks dat ze de helft van de tijd lag te slapen. Op dat moment kwam Eva de kamer binnen gelopen met zijn kleine prinsesje in haar armen ‘Heb je nog luiers?’ Fabian knikte en wees naar de kast. Hij nam Sarah van haar over en liet zich met haar achter over op het bed van Amber vallen. Sarah schaterde het uit en lachend lag ze op de buik van haar vader. ‘Stinkerd,’ glimlachte Fabian en gaf zijn dochtertje een kus. ‘Dankjewel trouwens, dat je haar hebt opgehaald.’ Hij keek zijn zusje aan de glimlachte.‘Geen dank. Ik doe het graag, dat weet je. En we hebben heerlijk gewandeld door het park, hè Saartje.’ De kleine duwde zich zelf op haar armen omhoog en liet zich weer zakken. ‘Goed zo!’ moedigde haar vader haar aan. ‘Saartje kan al opdrukken,’ kwam er lachend achteraan. Sarah had een grote glimlach en met al haar kracht duwde ze zichzelf weer om hoog. Ze vond het fantastisch, vooral omdat ze nog meer aandacht kreeg. ‘Zal ik d’r luier verschonen?’ ‘Als je dat leuk vindt om te doen?’ lachte Fabian. Zijn zusje knikte vol overtuigen en verbaast gaf Fabian haar zijn dochtertje. ‘Oké dan. Veel plezier.’ Eva glimlachte en zonder moeite verschoonde ze haar kleine nichtje. ‘Eten!’ hoorde ze Trudie roepen en een paar seconde daarna herhaalde Appie haar duizend keer achter elkaar. Zoals altijd. Fabian ging op de rand van Nienke haar bed zitten en schudde haar wakker.‘Kom je eten liefje?’ ‘Rot op.’ Kreunde Nienke en ze trok de deken verder over zich heen.‘Ik ga alvast naar beneden,’ deelde Eva mee en ze pakte Sarah op.‘Eef, mag ik har nog even?’ Fabian stak zijn armen uit naar Sarah. ‘We komen zo.’ ‘Oké,’ Eva gaf hem Sarah en liep daarna naar beneden. ‘We gaan eten mama,’ zei Fabian en hij haalde de deken weer van Nienke af. Sarah legde hij naast haar neer en ze speelde wat met het haar van haar moeder. ‘Ga weg Fabian.’ ‘Mama niet zo lelijk doen tegen papa, papa maakt zich zorgen.’ Nienke draaide zich om en keek Fabian aan.‘Je bent niet grappig.’ ‘Weet ik. Het is ook geen grapje,’ glimlachte Fabian. Nienke ging rechtop zitten en nam Sarah in haar armen. ‘Kom nou eten liefje.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Alsjeblieft? Voor mij?’ ‘Nee Fabian. Ik doe het niet. Ik wil niet!’ ‘Alsjeblieft? Voor Sarah dan.’ Fabian keek haar smekend aan en Nienke zuchten. Ze dacht aan vanmiddag. Fabian had gezegd dat als ze zo door ging dat Sarah geen moeder meer zou hebben. En hij had gelijk. Dat wilde ze absoluut niet.‘Oké. Voor Sarah.’ Fabian glimlachte.‘Goed zo. Kom,’ Hij moest Nienke zo ongeveer haar bed uit trekken maar uiteindelijk liep

ze toch naast hem de trap af. ‘Voel je je al wat beter schatteke?’ Trudie kwam de keuken uit en zette een pan op tafel. Nienke knikte maar wat en keek naar haar bord. Fabian legde Sarah in de box en schepte daarna voor Nienke op. ‘Zeker? Je ziet zo bleek.’ ‘Gewoon.. b-beetje moe.’ Stotterde ze en ze keek Fabian even aan. Hij pakte haar hand onder tafel vast en kneep er zacht in. Waarschijnlijk om haar aan te moedige, dacht Nienke.‘Gewoon.. b-beetje moe,’ Het was Jeroen die haar geïrriteerd na praatte. Hij kreeg een stomp van Noa en een schop van Miley. ‘Zoek een leven,’ waren haar woorden en ze glimlachte lief naar Nienke. ‘Rot toch op, Barbie.’ Hij schopte terug. Miley keek hem verontwaardigd aan en wreef met een pijnlijk gezicht over haar been.‘Klootzak!’ ze wilde haar glas water over hem heen gooien maar Trudie was net op tijd om haar tegen te houden.‘Wil je strafcorvee?’ zei ze streng.‘Nee. Maar hij schopt me!’ ‘Zij schopte mij eerder.’ Probeerde Jeroen zich te verdedigen. ‘Ja dus. Noa sloeg jou toch ook. Daar doe je toch ook niets tegen? En hij moet ophouden met Nienke pesten.’ Jeroen keek hulpzoekend naar Noa die knikte. Zij was het duidelijk met Miley eens. ‘Nienke moet een keer ergens tegen kunnen. Als het Fabian niet is dan heb ik jou wel tegen me op.’ Mick begon te lachen. ‘Kan je hun niet eens aan? Jeroentje toch..’ Appie begon ook te lachen en gaf hem een high-five.‘Je moet gewoon je opmerkingen bij je houden,’ bemoeide Fabian zich ermee. ‘En als Miley niks zegt is het Fabian wel weer.’ Jeroen rolde met zijn ogen en at verder. Iedereen keek de hele tijd richting Jeroen en niemand had door dat Nienke meer dan de helft van haar eten terug in de pan schepte. Zelfs Fabian niet. ‘Hou gewoon je mond! Eikel.’ Gefrustreerd ging Miley weer zitten en voordat Jeroen wat terug kon eggen kwam Trudie er tussen.‘Ik wil geen woord meer horen hierover. Vooral jullie twee niet.’ ze wees van Jeroen naar Miley die allebei niet reageerde. ‘En anders heeft Victor nog wel wat klusjes voor jullie.’ Het was gelijk stil aan tafel. Ook het gelach van Mick en Appie was niet meer te horen. Nienke was de eerste die haar bord leeg had, tot grote verbazing van Fabian. Maar hij zei er maar niets over. ‘Had je honger Nien?’ Amber keek van haar eigen bord naar het bord van haar vriendin. Die van haar lag nog helemaal vol. Net zoals die van de rest aan tafel. Nienke knikte lachend maar reageerde er verder niet op. Ze stond op om een flesje voor Sarah te maken. ‘Schatteke, van Swieten belde daarstraks.’ Zei Trudie en ze gaf haar een flesje voor Sarah. ‘Oh..’ zei Nienke luchtig en ze haalde haar schouders op.‘Geen ge-oh Nienke. Meneer van Swieten wist van niets dat je ziek naar huis was. En hij vroeg zich ook af waar Fabian was.’ Trudie keek haar streng aan maar Nienke keek niet op.‘Dat kan..’ ‘Wat is er aan de hand Nienke?’ Trudie haar strenge blik veranderde in een bezorgde. Niet dat Nienke dat zag.‘Niets, ik voelde me vanmiddag gewoon niet zo lekker.’ Nienke zette het flesje in de magnetron en keek Trudie nu pas aan. Ze glimlachte onschuldig. ‘Volgende keer wel ziekmelden op school. En anders vraag je of ik even bel. Nu moeten jullie de gemiste lessen inhalen. Voel je je wel wat beter?’ ‘Ja..’ Nienke glimlachte weer en ze kreeg een kus op haar wang van Trudie. ‘Goed zo. En als er wat is weet je me te vinden hè?’ ‘Dank je Tru.’ Knikte Nienke. Glimlachend liep Trudie de keuken uit met een nieuwe pas spaghetti en ze zette die op de tafel. Alle bewoners vielen gelijk weer aan en ze vochten op de opschep lepel. Alleen al bij het zien kreeg Nienke kots neigingen. Ze draaide zich om naar de kast toe, zodat ze het niet zag. ‘Als je nog spaghetti wilt moet je nu gaan opscheppen. Anders is alles weg.’ Lachte Trudie en ze begon alvast met de afwas.

‘Dank je. Maar heb geen honger.’ De magnetron piepte en Nienke haalde het flesje van Sarah eruit. Ze voelde even of het warm genoeg was en wilde de keuken weer uitlopen. ‘Dat zag ik. Stiekem je eten terug scheppen in de pan.’ Nienke stond gelijk stil en haar hoofd werd zo rood als een tomaat. ‘Ja.. uhm..’ stotterde ze, geen idee wat ze nu moest zeggen. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Hoe kon Trudie dat nou hebben gezien? Ze was zo druk bezig met Miley en Jeroen.. ‘Fabian had teveel opgeschept.’ Zei ze uiteindelijk snel, toen ze zag dat hun huishoudster stond te wachten op antwoord.‘Nog steeds misselijk?’ Nienke knikte maar. ‘Volgende keer kan je dat ook gewoon zeggen hè schatteke. Hoef je het niet stiekem terug te doen in de pan.’ Trudie kneep lief in haar wang en Nienke glimlachte. ‘Doe ik. Maar wil je niets tegen Fabian zeggen? Hij maakt zich al zo’n zorgen.’ Trudie dacht even na.‘Als je niet meer zo stiekem doet zal ik niets zeggen.’ Nienke knikte en liep daarna terug de woonkamer in. Ze zuchten onhoorbaar en haalde Sarah uit de box. Ze lag lekker te spelen met haar knuffeltjes en begon te gillen toen ze werd opgepakt. ‘Rustig maar Saartje.’ Nienke hielt haar de fles voor en de baby begon gulzig te drinken. Nienke glimlachte naar haar dochtertje en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Normaal gesproken gaf ze Sarah gewoon de fles aan tafel, tijdens het eten. Toch ging ze nu op de bank zitten. Ze trok het echt totaal niet om tussen al dat gesmak te zitten. Ze had haar aandacht helemaal gericht op Sarah en had niet door dat Fabian regelmatig naar haar keek. Met zijn bezorgde Fabian-blik.

De dagen erna moest Nienke gewoon naar school van Trudie. Door ’s nachts goed te slapen zag ze er een stuk beter uit en ze was ook niet misselijk meer. Samen met Fabian moest ze de gemiste lessen waarbij ze ongeoorloofd afwezig waren inhalen na schooltijd. Dat zorgde er voor dat Fabian na schooltijd ook de hele tijd bij haar was en goed op haar lette. Trudie zorgde na schooltijd en soms de hele dag voor Sarah. Iets wat ze met heel veel liefde deed. Iedereen was blij dat het eindelijk weekend was. Vooral Nienke. Fabian vond het helemaal niet erg om verplicht langer op school te blijven, maar Nienke had het idee dat ze dood ging. Het was echt verschrikkelijk. Moe van de lange schooldagen liet Nienke zich vrijdag avond op de bank vallen. Ze had haar schooltas nog om en haar schoenen en jas nog gaan. De rest van de bewoners waren net begonnen met eten en Fabian schoof aan tafel. ‘Kom je ook Nien?’ ‘Ik.. ben.. dood..’ klonk er zuchtend vanaf de bank. ‘Nee hoor. Je ademt nog.’ Zei Amber opgewekt en kreunend kwam Nienke overeind. ‘Wat een opluchting.’ Langzaam liet ze haar rugtas van haar rug glijden en trok daarna in het zelfde tempo haar jas uit. Haar schoenen schopte ze uit terwijl ze naar de tafel liep en zuchtend ging ze naast Fabian zitten waar ze haar hoofd op haar armen legde. ‘Doe je hoofd aan de kant anders krijg je de aardappels op je hoofd,’ lachte Fabian, die met de opscheplepel boven haar hoofd zweefde. Met tegenzin ging Nienke weer rechtop zitten en keek toe hoe haar vriend haar bord vol schepte. Ze keek hem met een vuile blik aan en begon langzaam te eten. Ze had haar bord ongeveer voor de helft leeg toen de rest van de bewoners al allemaal klaar waren met eten. Tot grote ergernis van Jeroen.‘Kan je niet eens dooreten, ik moet de tafel afruimen.’ ‘Dan doe je dat toch?’ Nienke rolde met haar ogen. Normaal gesproken moest er gewacht worden totdat iedereen klaar was, alsof Jeroen dat iets kon schelen.‘Eet nou maar gewoon door. Bang dat je dik wordt of zo?’ Nienke reageerde er heel verstandig niet op en ze voelde dat Fabian zijn hand op haar been legde. ‘Want dan zou ik niet verder eten als ik jou was.’ Grijnsde Jeroen. Met veel geweld schoof Nienke haar stoel naar achteren, die met een klap op de grond viel en zonder iets te zeggen liep ze naar boven. ‘Wat ben je toch ook een eikel.’ Fabian keek hun huisgenoot kwaad aan en liep achter Nienke aan. ‘Ja wat. Het is toch zo?’ Jeroen keek naar Appie die zijn schouders ophaalde.‘Alsof Ap dat boeit.’ Hij pakte het bord van Nienke en at dat leeg. Hij was blij dat ze van tafel was weg gelopen. Nu had hij tenminste nog wat te eten. ‘Je moet gewoon een keer je mond houden. Is dat nou zo moeilijk?’ Miley trok het bord uit Appie zijn handen en begon alvast met afruimen. ‘Jij moet je gewoon een keer nergens mee bemoeien. Is dat nou zo moeilijk?’ Jeroen

kwam achter haar aan met de pannen. Boos zette Miley de borden met een klap op het aanrecht en ze draaide zich om. Ze opende haar mond en dat moment kwam Trudie de keuken binnen gelopen. Precies op tijd.‘Jeroen en Miley. Nog een woord tegen elkaar en jullie kunnen Victor gaan zoeken. Begrepen?’ ‘Ja Tru.’ Miley liep zuchtend de woonkamer weer in om verder af te ruimen.

Fabian liep de meiden gang in en op dat moment kwam Nienke de badkamer uit. ‘Hé,’ zei ze geschrokken en Fabian glimlachte. Hij hoefde niet te vragen wat ze gedaan had, dat was wel duidelijk. ‘Trek je van Jeroen niets aan lieverd. Hij weet niet wat hij zegt.’ Nienke glimlachte maar haar ogen lachte niet mee. Zuchtend ging ze tegen de muur aan hangen en Fabian kwam tegen over haar staan. ‘Jeroen is gewoon een pestkop. Een vervelende pestkop. Dat weet je toch al sinds je hier woont Nien?’ Nienke knikte lachend en ze gaf hem een kus. Daar had Fabian natuurlijk totaal gelijk in. Daar moest ze hem ook wel gelijk in geven. ‘Dus wat doe je de volgende keer?’ ‘Jeroen een knal voor z’n kop geven.’ Zei Nienke serieus en Fabian schudde lachend zijn hoofd. ‘Gewoon negeren..’ ‘Zeg je dat nou met tegenzin?’ Fabian keek haar verbaast aan en Nienke knikte. Ze had wel zin om Jeroen eens een flinke mep te verkopen. Dat zou vast opluchten. ‘Doe het maar niet Nien,’ Fabian schudde zijn hoofd en Nienke zuchten.‘Oké. Ik zal het niet doen.’ Ze glimlachte en gaf hem een kus. ‘Ik ga douche, goed?’ Fabian knikte en Nienke liep haar kamer in.‘Nien.. de douche is die kant op hoor..’ Fabian wees naar de badkamer deur en Nienke knikte lachend. ‘Moet wel m’n douche spullen hebben.’ ‘Wat een rotzooi is het hier zeg,’ lachend kwam Fabian haar kamer in gelopen. Hij had hier nu twee nachten niet geslapen en in die twee dagen had Nienke er samen met Amber en Miley een behoorlijke bende van gemaakt. De hele grond lag bezaaid met kleding en overal stonden lege glazen en bordjes. Er lag ook een flinke berg kleding over Sarah haar bedje heen gehangen.‘Ja, heerlijk toch. Een baby loze kamer. Vindt het wel fijn dat ze een paar nachtjes bij jou ligt. En Miles en Amber denk ik ook.’ Lachte Nienke. Soms vond ze het wel eens fijn om geen rekening te hoeven houden met een kleine baby en alles altijd netjes opgeruimd te hebben. En nu kon ze ook ’s nachts doorslapen – als ze eindelijk sliep. Fabian knikte.‘Ik ga huiswerk maken. Kom je zo nog even naar beneden?’ Nienke knikte en ze gaf hem weer een kus. Ze pakte haar spulletjes om te douche en toen Fabian haar kamer verliet liet ze zich zuchtend op haar bed vallen. Waarom was alles zo moeilijk? Ze deed zo hard haar best maar het lukte echt totaal niet. Ondanks dat Fabian wel wist dat ze net haar eten weer had uitgespuugd had hij er niets van gezegd. En van de week had ze elke keer weer tegen hem gelogen. Ze kon echt niet eerlijk tegen hem zijn. Hoe graag ze dat ook wilde, het lukte echt niet. Bang dat ze hem zou teleurstellen en misschien wel nog banger dat hij weer de dokter zou bellen. Vorige week had ze zich er nog onderuit kunnen praten maar Fabian kennende ging dat niet nog een keer lukken. Niet als hij alles wist. Ze pakte een knuffel van Sarah en drukte die tegen zich aan. Hij rook helemaal naar haar en dat stelde haar gerust. Ondanks dat het wel fijn was dat de kleine er ’s nachts even niet was miste ze haar wel ontzettend. Dat was zo’n verschrikkelijk gevoel. Dat gevoel wilde ze niet voor altijd hebben. Waarom wist ze niet maar ze wist zeker dat Fabian haar kleine meisje bij haar vandaan zou houden als ze hem alles zou vertellen. Als hij wist dat ze na elke maaltijd alsnog naar de wc rende. Want wat als Fabian haar wel een slechte moeder vond? Dan wist ze zeker dat dat zou gebeuren en dat mocht niet. Ze zou er alles aan doen om dat te voorkomen.

‘Hé,’ Nienke kwam in haar pyjama de kamer van Fabian in en zag dat Sarah al lekker lag te slapen in het camping bedje. Fabian zat aan zijn bureau en maakte zijn huiswerk. ‘Jij hebt lang gedoucht.’ Glimlachte hij en Nienke ging op zijn bed liggen en knikte. Fabian kwam naast haar liggen en minuten lang bleven ze zwijgend naast elkaar liggen. Nienke kroop wat dichter tegen hem aan en Fabian sloeg zijn arm om haar middel. ‘Waar denk je aan?’ Nienke sloot haar ogen en schudde haar hoofd. ‘Niets..’ Fabian streelde over haar wang en gaf haar een kus.

‘Jawel liefje. Vertel het nou maar,’ Nienke opende haar ogen weer.‘Je bent lief,’ glimlachte ze.‘Jij ook, als je verteld wat je dwarszit.’ glimlachte Fabian. Nienke zuchten en dacht lang na.‘Oké.. als je niet boos wordt..’ twijfelde en Fabian knikte.‘Ik wordt niet boos. Dat beloof ik.’ Nienke stond op het punt hem te vertellen wat haar zo dwars zat toen de kamer deur open ging. ‘Oh, sorry.’ Mompelde Mick vaag. ‘Gaan jullie mee?’ ‘Waar naartoe?’ Fabian ging rechtop zitten. ‘We gaan naar die nieuwe discotheek in de stad.’ ‘Kan je alsjeblieft wat zachter doen?’ zei Nienke geïrriteerd. ‘Er ligt hier een kind te slapen.’ ‘Sorry. Maar gaan jullie mee?’ fluisterde Mick en hij pakte schone kleding uit de kast.‘Nee,’ zei Fabian.‘We gaan mee.’ Glimlachte Nienke tegelijk. Lachend keken ze elkaar. ‘Heb eigenlijk wel zin om mee te gaan,’ ‘Ga maar. Dan blijf ik bij Sarah,’ glimlachte Fabian. ‘Nee.. ik ga niet zonder jou. Dan blijf ik ook hier.’ ‘Oké, vecht het maar samen uit. Over ander half uur gaan we weg.’ Mick liep de kamer weer uit en Fabian prikte in Nienke haar zij. ‘Ga nou maar gekkie. Leuke dingen doen is belangrijk.’ ‘Maar met jou is het leuker.’ Pruilde ze. ‘En Sarah dan Nien..’ Nienke zuchten. Daar had hij natuurlijk gelijk in. ‘Dan blijf ik ook thuis. We kunnen het ook hier leuk hebben samen,’ grijnsde ze en ze werd weer door Fabian in haar zij geprikt. ‘Stop daar nou eens mee,’ ze duwde Fabian weg die haar lachend dichter tegen zich aan trok. ‘Ik bepaal zelf wel of ik daarmee stop.’ Nienke schudde zijn arm van haar schouder af en keek hem streng aan.‘Ik zou maar stoppen als ik jou was..’ ‘Oehh..’ Fabian moest lachen om Nienke haar dreigement. ‘Hou op hoor. Anders wordt dit gezellige avondje helemaal niet zo gezellig.’ Fabian hief lachend zijn handen op en hij gaf haar een kus.‘Niet zo lelijk doen tegen mij hè dame. Als je lacht ben je veel leuker.’ Nienke glimlachte vals en stond op. ‘Wat ga je doen?’ ‘Even naar boven. Ik zie je wel weer als de rest weg is,’ ze gaf hem nog een kus en sloot daarna de deur achter zich.

Ruim ander half uur later vertrok de hele bende richting de stad. Ook Eva ging mee, nadat ze Fabian plechtig had beloofd rustig aan te doen. Hij zat op de bank, rustig te lezen met de babyfoon naast zich. Nienke had zich nog niet laten zien en hij wachtte eigenlijk totdat ze weer eens naar beneden toe zou komen. Het was best raar om in het huis te zitten terwijl er verder niemand meer was. Op Nienke en Sarah na dan. Trudie was er niet en Victor was ook al dagen nergens te bekennen. Het was hartstikke stil in huis, en dat was eigenlijk nooit zo. ‘Hé, nerdje.’ Nienke plofte naast hem op de bank en zette de tv aan. ‘Film kijken? Of vindt je je boek interessanter?’‘Als je me geen nerdje meer noemt kijk ik heel graag film met je,’ lachend sloeg Fabian zijn boek dicht en hij zette de babyfoon op tafel. ‘Je bent een nerdje lieverd. Daar kan je niets aan doen.’ ‘Het is goed met jou,’ Fabian sloeg zijn arm om haar heen en Nienke ging wat dichter tegen hem aan zetten. ‘Waarom heb je dat ding eigenlijk bij je? Sarah ligt hiernaast hoor,’ ‘Trudie..’ lachte Fabian. ‘Ze wilde perse dat ik “dat ding” bij me zou houden.’ ‘Ik hoop maar dat ze doorslaapt.’ Glimlachte Nienke en ze zapte maar wat. ‘En waarom hoop je dat?’ Fabian drukte zijn lippen in haar nek en Nienke verstrengelde haar vingers met die van hem.‘Gewoon.. Dan hoeven we niet gestoord te worden.’ Ze glimlachte en gaf hem een kus. Het was lang geleden dat ze samen waren geweest. Gewoon alleen met z’n tweetjes. Ze hoopte dat Fabian vanavond niet meer over haar zou beginnen, anders was het nog geen gezellige avond. En daar had ze wel echt even behoefde aan. ‘Gaan we nog iets kijken of blijf je zappen?’ Nienke zapte nog steeds maar wat. Ze begon

te lachen.‘Zeg maar wat je leuker vindt. Zo zie je tenminste elke seconde iets anders. Is het niet zo saai.’ Fabian begon ook te lachen.‘Wat ben je toch ook slim hè.’ Nienke knikte overtuigend maar stopte toch maar met zappen. Ze liet de tv staan op een film zender. Er volgde een lange stilte. Nienke keek aandachtig naar de film en had niet in de gaten dat Fabian de hele tijd naar haar keek. Hij had een trotse glimlach op zijn gezicht maar was ondertussen ook hartstikke bezorgd. Ze zag en slecht uit. Moe een bleek. Maar belangrijker: veel te mager. Hij vond het verschrikkelijk haar zo te zien maar hij wist wel hoe goed ze haar best deed. Toch stelde hem dat niet helemaal gerust. Hij had wat opgezocht op internet en realiseerde zich daarna nog meer hoe gevaarlijk dit was. En dat Nienke ook echt hulp nodig zal hebben. ‘Nien, even over..’ hij was nog niet eens uitgepraat maar Nienke snoerde hem al gelijk de mond. ‘Alsjeblieft niet Faab. Wil je het gezellig houden of niet?’ ‘Ja, tuurlijk. Maar ik wil wel met je praten.’ Hij ging met zijn hand door haar haar en gaf een kus op haar hoofd. ‘Dat doe je maar een andere keer dan. Je verpest m’n humeur. Dat je dat wel even weet.’ Geïrriteerd sloeg Nienke haar armen over elkaar en staarde stug voor zich uit. ‘Ik probeer de hele week al met je te praten maar je laat het niet toe. Hoe kan ik je dan helpen?’ kwaad stond Nienke op. ‘Nien, toe nou.’ Fabian pakte haar bij haar arm vast die ze met al haar kracht lostrok. ‘Laat me met rust. Je hoeft me niet te helpen.’ Ze stampte de trap op naar boven. Zuchtend zette Fabian de televisie uit en op het moment dat hij ook naar boven wilde lopen hoorde hij Sarah vanuit zijn slaapkamer huilen. Hij twijfelde geen moment en liep gelijk naar zijn slaap kamer toe. ‘Meisje toch..’ hij tilde de kleine uit het bedje en liep met haar heen en weer door de slaapkamer. Dit vond hij toch veel belangrijker dan achter Nienke aan gaan. Dat kwam later wel. ‘Wat is er? Heb je buik krampjes? Of is er iets anders?’ hij ging op zijn bed zitten en wiegde haar heen en weer. ‘Ben je ook een beetje boos op mama? Net zoals ik?’ hij glimlachte toen hij zag dat zijn dochtertje wat rustiger werd. ‘Mama..’ piepte de kleine en ze wreef door haar ogen. ‘Ja, mama is niet slim bezig hè? En dan wordt ze boos op papa. Papa wil alleen maar helpen.’ Sarah gaapte en langzaam viel ze weer in slaap. ‘Gelukkig begrijp je er helemaal niets van. Dat is misschien maar beter ook.’ Fabian legde haar weer in het bedje en verliet daarna stil de slaap kamer. Hij hoorde Nienke heen en weer boven lopen en hard met een deur slaan. Hij zuchten. Het was niet de bedoeling dat Sarah zo weer wakker zou zijn. Snel liep haar naar boven. ‘Wil je even normaal doen Nien? Sarah ligt te slapen, voor het geval je dat vergeten bent.’ Zei hij gelijk toen hij haar slaap kamer in kwam. Nienke sloeg met haar vuist tegen de kast deur en veegde kwaad haar tranen weg. ‘Laat me met rust.’ ‘Niet zolang je niet normaal doet. En als je mij niet laat helpen dan zoek ik hulp voor je. Of je dat nou wilt of niet.’ ‘Dat doe je niet.’ boos ging Nienke in haar bed liggen en ze trok de deken over zich heen.‘Moet jij eens opletten. Of je praat nu gewoon met me, of ik bel morgen ochtend gelijk de dokter. Aan jou de keuze.’ Nienke bleef stil, er klonk alleen een zacht gesnik. ‘Nou?’ Fabian wachtten nog even maar toen hij weer geen antwoord kreeg vond hij het genoeg. ‘Wat jij wilt.’ Zei hij en liep de kamer weer uit.‘Sarah..’ zei Nienke zacht en ze kwam onder de deken vandaan, net voordat Fabian de deur dicht deed. ‘Wat?’ Fabian kwam de kamer weer in en bleef bij de deur staan.‘Je vroeg daarstraks wat me zo dwarszat.. Sarah.’ ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. ‘Wat is er dan met Sarah?’ Fabian kwam naast haar op bed zitten. Zijn boze toon was ver te zoeken nu. Daarvoor in de plaats klonk hij heel bezorgd. Zoals de laatste tijd altijd. ‘Ik ben een slechte moeder.. dat vindt jij ook..’ ‘Nien..’ Nienke schudde haar hoofd, als teken dat hij zijn mond moest houden. Ze had gelijk, dat wist ze zeker. ‘Ik kan mezelf niet eens onder controle houden. Alles gaat bij mij de hele dag maar om het eten en ik kan nergens anders aan denken. Ben totaal geen goed voorbeeld voor Saar

en..’ ‘En wat Nienke?’ Fabian had zijn arm om haar heen geslagen en Nienke begon weer hard te huilen. ‘Ik ben zo bang dat je haar van me af pakt.. Dat ik haar niet meer mag zien omdat ik niet goed voor haar ben. Omdat ik niet voor haar kan zorgen.’ Fabian moest hier zelf bijna van huilen. Hij vond het verschrikkelijk dat ze dit dacht. Dat ze daar zo bang voor is. ‘Liefje, ik zou Sarah nooit bij je vandaan houden. Nooit. Daar heb ik toch helemaal geen redenen voor om dat te doen?’ hij dwong haar hem aan te kijken. ‘Wie geeft haar altijd de fles? Wie maakt de meeste luiers schoon en wie wiegt haar ’s nachts elke keer weer in slaap? Ik niet Nienke, dat doe jij. Omdat ik dat niet mag van jou. Je zorgt zo goed voor Sarah.. Omdat je zo’n fantastische moeder bent.’ Nienke haalde haar schouders op.‘Met alleen luiers verschonen en in slaap wiegen ben je echt niet gelijk een goede moeder hoor.’ ‘Het hoort er wel bij. En als je geen goede moeder zou zijn zat je hier nu niet huilend. Maakte je je niet druk om de gedachten dat ik de kleine bij je vandaan zou houden. Dan kon het je niets schelen.’ ‘Oké. Misschien heb je een punt. Maar toch..’ ‘Niets maar toch.’ Fabian gaf haar een kus en veegde haar tranen weg. ‘Hou je op met zoiets raars te denken?’ Nienke knikte, al wist ze niet of ze het kon beloven. ‘Ik doe me best..’ zei ze dan ook twijfelend. ‘Dat weet ik. Daarom ben ik ook zo trots op je,’ glimlachte Fabian. ‘Maar toch wil ik dat je echt hulp gaat zoeken. Je kan het niet alleen en hoe graag ik ook zou willen, ik kan je niet genoeg helpen. Ik kan je niet de hulp geven die je nodig hebt.’ Nienke knikte maar wat en dacht na over Fabian zijn woorden. ‘Wil je beter worden Nien?’ Nienke knikte en ze ging wat dichter tegen hem aan zitten. Fabian sloeg zijn armen om haar middel. ‘En ga je daar ook alles voor doen?’ Nienke knikte weer en ze legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Ga je dan ook naar de dokter?’ Nienke gaf geen antwoord. ‘Nienke?’ ‘Ik kan het niet.. Straks pakken hun Sarah van me af,’ ‘Dat gebeurd niet Nienke. Dat kan de dokter niet doen.’ ‘Maar de kinderbescherming wel.’ Nienke sprong in paniek op maar ze werd weer terug getrokken door Fabian. ‘Luister je wel naar wat ik zeg Nien? Dat gebeurd niet.’ Nienke keek hem twijfelend aan. ‘En de kans dat het wel gebeurt is er alleen als je geen hulp zoekt.’ Nienke knikte snel. Dat was voor haar toch wel het duwtje om hulp te zoeken.‘Ik beloof dat ik hulp ga zoeken.’ Fabian trok haar weer wat dichter tegen zich aan en gaf haar een kus. ‘Goed zo. Ik ben trots op je.’ Nienke glimlachte en ging op bed liggen. Fabian kwam naast haar liggen en zo lagen ze weer een hele tijd. Zwijgend. ‘Waar denk je aan?’ Nienke zuchten.‘Ik vindt het eng.. Geen idee wat er allemaal gaat gebeuren.’ Fabian pakte haar hand vast en kneep er zacht in.‘Het komt goed. Ik help je en ik blijf altijd bij je.’ Nienke glimlachte dankbaar. ‘Ik laat je niet vallen, dat weet je.’ ‘Ja..’ bevestigde Nienke. ‘Dat weet ik.’

Hun avondje samen ging snel voorbij, veel te snel. Heel veel hadden ze niet gedaan. Beetje film gekeken en nog wat gepraat. Helemaal moe was Nienke op het bed van Fabian in slaap gevallen, in zijn armen. Nienke schoot wakker toen ze een harde knal hoorde. Wat het was wist ze niet, maar er volgde een hoop gelach. Slaperig stapte ze uit bed en trok de deur open, waar Miley op de grond lag, met een lachende Mick naast zich. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ lachte ze, maar echt antwoord kreeg ze niet. ‘De deur!’ schreeuwde Miley en ze gaf Mick een duw. ‘Niet lachen. Help me eens!’ ‘Voorzichtig doen hè!’ Riep Amber, ergens vanuit het huis. ‘Kan het misschien wat zachter, Sarah slaapt.’ Siste Nienke. Fabian was ook wakker geworden maar bleef in bed liggen. ‘Sorry!’ schreeuwde Miley. Ze was net opgestaan, met behulp van Mick en ze wilde net de kamer binnen lopen. Nienke sloeg de deur voor hun neus dicht en ze hoorde dat Miley er – waarschijnlijk weer tegen aan liep. Sarah werd wakker van al dat lawaai en begon hard te huilen. Fabian tilde haar uit haar bedje om haar te troosten. Miley en Mick kwamen lachend de slaapkamer binnen gestunteld waarbij Miley over het bed van Fabian

struikelde. ‘Ga alsjeblieft weg,’ Nienke trok haar op maar Miley had haar aandacht op de kleine gericht.‘Moet je huilen poepie? Heb je misschien een vieze luier?’ ze wankelde richting Fabian maar Nienke hielt haar tegen.‘Wegwezen, nu.’ ‘Dit is ook mijn kamer hoor!’ riep Mick, die door Nienke de kamer uit werd geduwd. Hij ving Miley op die omviel van de duw die ze kreeg. ‘Ja! Waar moeten we dan slapen?’ klonk Miley verontwaardigd. ‘Ga maar op onze kamer liggen. Veel plezier.’ Nienke deed de deur weer dicht. Ze hoorde Mick en Miley vaag nog het een en ander mompelen, maar al snel liepen ze lachend weg. ‘Ga je weer slapen Saartje?’ Sarah was wat rustiger geworden en gaapte uitgebreid. Fabian ging met haar op zijn bed zitten. Hij trok zijn knieën omhoog en legde haar tegen zijn knieën. ‘Hebben stoute Mick en Miley je wakker gemaakt..’ Nienke ging naast hem zitten en gaf haar dochter haar speen. ‘Hoe laat is het eigenlijk?’ Fabian gaapte en haalde zijn schouders op.‘Ik heb geen idee, ik denk heel vroeg in de ochtend..’ Nienke pakte haar telefoon.‘Pff, het is bijna zes uur.. stelletje feestbeesten.’ Fabian lachte en hij kietelde Sarah, die het uitschaterde van plezier. ‘Boe!’ lachte ze en ze hielt haar handjes half voor haar ogen. Fabian deed ook zijn handen voor zijn ogen.‘Kiekeboe!’ Nienke keek lachend toe. Ze vond het heerlijk hun zo te zien, en om Sarah zo te zien stralen. ‘Zal mama een flesje melk voor je maken?’ onderbrak Nienke de twee. Sarah keek haar moeder even aan en lachte. Daarna had ze haar aandacht weer voor haar vader. Ze trappelde met haar voetjes en Fabian kietelde haar weer. Lachend stond Nienke op en liep naar de keuken, zodat ze het flesje kon klaarmaken. Ze hoorde Sarah en Fabian lachen en vaag hoorde ze dat Appie tegen zichzelf aan het praten was. Maar wat hij precies allemaal zei kon ze niet verstaan. Maar dat interesseerde haar ook niet zo heel veel. De magnetron piepte dat het flesje klaar was.‘Nien, kan je een doekje mee nemen? Ze heeft de boel onder gespuugd.’ Klonk Fabian. Zuchtend nam Nienke een theedoek mee. ‘Is het erg?’ ‘Valt mee..’ Fabian pakte de theedoek aan en maakte zijn pyjama en zijn dekbed een beetje schoon. ‘Heeft Trudie weer wat te wassen,’ lachte hij. Nienke had Sarah, die weer huilde overgenomen en trok haar pyjamaatje uit. ‘Heb je last van je buikje lieverd,’ Nienke wreef over Sarah haar buikje en gaf haar een kus. ‘Kan je even een schone pyjama aangeven? En een luier?’ ‘Nog iets?’ lachte Fabian en Nienke knikte.‘Doekjes alsjeblieft,’ Fabian pakte de dingen die Nienke hem vroeg en gaf het haar aan.‘Ik gooi dit even in de was.’ Fabian haalde zijn deken van het bed af en trok zijn slaap shirt uit. Nienke floot en wiebelde met haar wenkbrauwen.‘Hé sexy,’ Fabian liep lachend weg en Nienke gaf haar dochtertje een kus. ‘Gaat het weer een beetje lieverd?’ ze verschoonde haar luier snel – op het bed van Mick en trok haar een schoon pyjamaatje aan. ‘Wil Sarah nog een flesje?’ Nienke hielt haar de fles voor en daar zei de kleine absoluut geen nee tegen. ‘Wil je deze ook nog even in de was gooien?’ Nienke gaf Fabian, die net de slaapkamer weer binnen kwam gelopen de vieze pyjama van Sarah aan.‘Had je dat niet net gelijk kunnen mee geven?’ lachte Fabian.‘Had je daar net niet zelf aan kunnen denken?’ lachend ging Nienke op het bed van Mick zitten, met Sarah in haar armen. Fabian kwam naast haar zitten en streelde zijn dochtertje over haar hoofd. ‘Ik doe het zo wel. Ik wil even naast jou zitten,’ glimlachte hij en Nienke gaf hem een kus. Sarah duwde de fles uit haar mond en begon weer te spugen. ‘Saartje toch..’ Nienke veegde haar mondje af en keek naar het bed van Mick en haar pyjama, die nu ook helemaal onder zaten. ‘Misschien niet zo slim om haar gelijk melk te geven?’ opperde Fabian. ‘Sorry hoor. Dat weet ik toch niet.’ snauwde Nienke.‘Rustig maar lieverd. Dat is toch niet erg?’ Fabian legde zijn hand op haar schouder en

Nienke haalde diep adem, zodat ze wat rustiger werd. ‘Oké. Ik ga even met haar douche, goed?’ Fabian knikte.‘Ik ruim de troep hier wel op. Doe je voorzichtig?’ Nienke knikte en ze liep met een huilende Sarah in haar armen naar boven.

Aan het eind van de middag kwam iedereen een beetje tot leven. Nienke en Fabian hadden niet meer geslapen. Sarah wilde de rest van de dag niets meer eten en ze sliep veel. Ze vonden het wel lekker dat ze de hele dag nog rust hadden. Op de huilende Sarah af en toe na. Trudie was de hele dag aan het schoonmaken, Fabian maakte zijn huiswerk en Nienke hing wat op bed en op de bank. Ze had geen zin om haar huiswerk te maken, daar was ze veel te moe voor. Tegen de tijd dat het tijd was om avond te eten lieten de andere bewoners een teken van leven zien. ‘Goedemorgen,’ klonk Fabian opgewekt. Hij schoof als laatste aan tafel aan. ‘Avond bedoel ik natuurlijk.’ Nienke begon te lachen en Amber keek het tweetal verbaast aan.‘Waarom zo vrolijk?’ ‘Ja, wat hebben jullie?’ zuchten Miley en ze wreef in haar ogen. ‘Fabian heeft de hele dag huiswerk kunnen maken en kunnen leren. Heaven.’ Lachte Nienke. en ze gaf hem een kus op zijn wang. ‘Waar is mijn deken eigenlijk?’ vroeg Mick ineens. Hij was net nog even in zijn kamer geweest en Fabian had zijn bed nog niet kunnen verschonen, omdat Trudie nog moest wassen. ‘Sarah heeft je bed onder gekotst.’ Nienke pakte ene tosti van de schaal. Aangezien iedereen net wakker was leek het Trudie geen goed idee om een uitgebreide maaltijd voor te schotelen. En vooral Nienke vond dat helemaal niet erg. Appie en Jeroen begonnen te lachen en Mick keek vies van Nienke naar Fabian en weer terug.‘Gadver.’ ‘Ik dek het zo weer voor je op hoor,’ lachte Fabian.‘Kunnen we het ergens anders over hebben? Ik zit te eten..’ Amber maakte kots geluiden en ze legde haar tosti terug op haar bord. Zo verging haar eetlust totaal. ‘Is het iemand wel eens opgevallen dat Nienke bijna niets eet?’ zei Jeroen ineens. Nienke keek hem quasi verbaast aan.‘Sorry?’ ze moest moeite doen om niet te stotteren. Hier werd ze dus bloed nerveus van. Iedereen schudde zijn hoofd en gaven Jeroen verder geen aandacht.‘Ben je aan de lijn? Werd wel hoogtijd hè.’ ‘Je vraagt echt om een knal op je smoel hè?’ Nienke sprong op en werd tegen gehouden door Fabian.‘Doe nou niet Nien. Negeer hem gewoon.’ Hij duwde haar weer in haar stoel en Jeroen begon hard te lachen.‘Wil jij me slaan? Nou wordt ik bang..’ hij maakte een zweverig gebaar met zijn handen en rolde met zijn ogen. ‘En terecht.’ Nienke sprong weer op en dat was voor Fabian genoeg.‘Kom, meekomen jij.’ Hij duwde Nienke de woonkamer uit zijn kamer in. ‘Laat me los!’ ‘Nee. Doe maar gewoon even rustig.’ Hij sloot de deur achter zich en Jeroen kreeg een schop van Miley.‘Hou toch een keertje op. Eikel.’ Trudie kwam de woonkamer binnen gerend.‘Genoeg. Allemaal jullie mond dicht en eten.’ Ze keek vooral naar Jeroen en Miley. ‘Begrepen?’ iedereen knikte braaf en at weer verder. Jeroen grinnikte nog wat. Hij vond het fantastisch om Nienke zo te pesten. Maar daar was hij wel echt de enige in.

‘Waarom wordt je nou steeds zo agressief Nien. Zo ken ik je niet.’ Fabian duwde zijn vriendinnetje op zijn bed en ging naast haar zitten. ‘Gewoon. Het is zo’n eikel. Hij verdient het gewoon om het een keer goed te voelen. En hard.’ Nienke maakte zich duidelijk kwaad en moest moeite doen om niet alles op Fabian af te reageren. Hij kon hier helemaal niets aan doen. ‘We hebben het hier de vorige keer toch al over gehad? Slaan heeft geen zin..’ ‘Dan nog. Hij gaat er flink van langs krijgen.’ ‘Ja. Maar laat Trudie of Victor dat maar doen. Je gaat niet vechten Nien. Zo ben je niet.’ ‘Misschien wel. Ken je me niet goed genoeg.’ Nienke keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan.

‘Hoezo zou ik jou niet goed genoeg kennen?’ Fabian keek haar vragend aan en Nienke zuchten.‘Omdat ik heel veel veranderd ben de laatste jaren. En je kent me niet hoe ik was voordat ik hier kwam wonen.’ ‘Oké, dat is waar. Maar oma heeft me wel het een en ander verteld. Maar dat betekent niet dat ik de echte Nienke niet ken. Misschien ben je haar juist nu wel, nadat je zoveel veranderd bent. Ik weet toch hoe je je voelt en hoe je bent bij mij en bij je vriendinnen?’ Hier moest Nienke hem dan weer gelijk in geven.‘Oké, je hebt gelijk.’ ‘Dat weet ik. Ik ken je toch. Niet denken dat dat niet zo is hè,’ hij tikte op haar neus en Nienke glimlachte. ‘Gaat het weer een beetje?’ ‘Ja.. dankjewel,’ ze gaf hem een kus en legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Mooi zo. Denk je dat je weer aan tafel kunt gaan zitten?’ Nienke dacht even na en knikte. ‘En wat doe je als Jeroen wat zegt.’ ‘Slaan,’ grinnikte Nienke.‘Nien..’ Fabian zuchten.‘Grapje, rustig maar. Ik zal hem negeren en jou een kusje geven.’ Fabian lachte en trok haar van zijn bed af.‘Kom, eten.’

Na een even luie zondag als zaterdag was het weer tijd voor school. Langzaam opende Nienke haar ogen en greep met haar hand naar haar hoofd. Ze had onwijze hoofdpijn en ze voelde zich hartstikke beroerd. Gisteren avond hadden ze gebarbecued en na de opmerking van Jeroen die dag ervoor had ze het idee dat iedereen op haar lette. Daarom had ze extra veel gegeten zodat niemand iets zou merken. Fabian was natuurlijk super trots op haar en daarom voelde ze zich helemaal schuldig omdat ze weer tegen hem had gelogen. Fabian dacht dat ze ontzettend goed haar best had gedaan en dat ze alles binnen had kunnen houden, maar niets was minder waar. Ze hoopte dat een doos laxeermiddelen ook nog zou helpen om alles kwijt te raken en dat Fabian er natuurlijk niet achter zou komen. Ze had haar ogen weer gesloten en na een tijdje deed ze toch weer open. Langzaam stond ze op en probeerde het duizelige gevoel weg te drukken. Er lag een briefje op haar nachtkastje en met veel moeite las ze het hardop voor, tegen zichzelf. ‘Kreeg je niet wakker gemaakt, wij zijn alvast naar school. We hebben de eerste uur vrij. Kus!’ Nienke zuchten en keek op de klok. Te laat voor het tweede uur was ze toch al, dus opschieten had toch geen zin meer. Ze pakte haar douche spullen en schone kleding en waggelde naar de badkamer. De weg daarnaar toe moest ze een paar keer stil blijven staan. Ze was zo duizelig dat ze het idee had dat ze anders om zou vallen. De douche deed haar wel goed. Haar hoofdpijn werd wat minder en haar ogen werden minder zwaar. Weer terug in haar kamer zocht ze haar schooltas maar die kon ze niet vinden. ‘Laat maar.’ Zuchten ze. Ze strompelde naar beneden en hoopte bij elke stap dat ze niet van de trap zou vallen.‘Schatteke, wat doe je hier nog? Snel naar school!’ Trudie was verbaast toen Nienke de woonkamer binnen kwam gelopen.‘Ja, ik ga al.’ Ze gaf Sarah, die lekker in de box lag te spelen een kus.‘Hier je tas,’ Trudie gaf haar haar schooltas aan en een broodje. ‘En eet dit maar snel op. Je ziet heel erg bleek. Gaat het wel goed?’ Nienke knikte.‘Niks aan de hand. Doei,’ ze keek even om zich heen en liep daarna voorzichtig naar buiten. Trudie keek haar nog even bezorgd achterna, maar toen Sarah het op het gillen zette kreeg de kleine alle aandacht.‘Mama!’ ze begon te huilen en liet zich uitgebreid troosten door Trudie. ‘Mama komt straks weer terug schatteke,’ hoorde Nienke haar nog vaag zeggen voordat ze de deur achter zich dicht trok.

‘Waar blijft Nienke nou?’ gefrustreerd controleerde Fabian zijn mobieltje, om zeker te weten dat Nienke hem niet terug had ge-sms’t. Ondertussen was het derde uur allang begonnen en Nienke had nog steeds niets van zich laten horen. ‘Als ze dit uur niet komt gaan we haar zoeken, goed?’ probeerde Miley hem een beetje gerust te stellen. Fabian zuchten gefrustreerd en knikte uiteindelijk toch maar. Hij had al geprobeerd de les uit te komen maar dat was niet gelukt. Ongeduldig keek hij op zijn horloge. De tijd ging veel te langzaam.

Nienke was blij toen ze eindelijk het schoolplein op fietste. Haar broodje had ze onderweg weg gegooid en ze had een aantal keer moeten stoppen. Omdat ze anders van de fiets zou vallen. Puf om haar fiets op slot te zetten had ze niet. Ze liet hem op de grond vallen en langzaam liep ze de school in. Er was niemand te bekennen, dus de lessen zouden nog wel bezig zijn. Haar kluisje kreeg ze pas open na heel veel moeite. Ze zag de hele tijd zwarte vlekken voor haar ogen en ze moest zich goed stevig vast houden aan de deur van haar kluisje. Haar boeken vond ze niet. de vlekken voor haar ogen werden groter en op het moment dat ze de deur van haar kluisje losliet zakte ze door haar knieën. Op dat moment werd alles werd zwart voor haar ogen.

Hoofdstuk 3;

Nienke voelde een lichte pijn in haar hand en voorzichtig probeerde ze haar ogen open te doen. Haar hoofd voelde zwaar en ze had het gevoel dat iemand er de hele tijd met een baksteen op sloeg. Het licht deed pijn, pijn aan haar ogen. ‘Nienke?’ ze wist niet wie haar riep maar zijn stem klonk schor. Langzaam draaide ze haar hoofd en ze keek in het betraande gezicht van Fabian. ‘Hé..’ ze had het idee dat haar stem even schor klonk als die van hem. Ze glimlachte flauw en sloot haar ogen weer. ‘Hoe voel je je?’ vroeg Fabian zacht. ‘Het spijt me..’ ze opende langzaam haar ogen weer en zag hoeveel verdriet Fabian had. Hij aaide lief over haar wang en duwde een pluk haar achter haar oor.‘Ik dacht dat ik je kwijt was.. dat je nooit meer wakker zou worden..’ hij had een brok in zijn keel. Nienke kreeg tranen in haar ogen en sloot haar ogen weer.‘Het spijt me zo..’ Fabian kneep zachtjes in haar hand, die hij al de hele tijd vast had. ‘Sst..’ suste hij en hij veegde een traan van haar wang. ‘Nee, het spijt -’‘Rustig nou. Ik weet het..’ hij glimlachte en drukte een kus op haar handen. ‘Ga maar weer slapen. Dan voel je je straks wat beter.’ Nienke sloot haar ogen weer en voelde dat Fabian weer zacht in haar hand kneep.‘Blijf je bij me?’ Fabian gaf haar een kus op haar wang.‘Voor altijd.’

Met grote ogen keek de kleine om zich heen. Eigenlijk vond ze het geen fijne plek hier. Al die piepende apparaten. ‘Papa..’ piepte ze, en Fabian drukte zijn dochtertje stevig tegen zich aan. ‘Rustig maar lieverd. We gaan bij mama kijken. Mama is een beetje ziek hè.’ Hij ging met haar op het rand van het bed zitten waar Nienke lag. Voorzichtig keek de kleine om zich heen. ‘Mama..’ zei ze zacht en haar moeder glimlachte. ‘Ja, dat is mama hè.’ Zei Fabian lief. ‘Ga je met mama knuffelen?’ Sarah stak haar armen uit naar haar moeder die haar stevig tegen zich aandrukte. Nienke begon gelijk te huilen. ‘Ik ben zo stom geweest..’ fluisterde ze. ‘Het spijt me zo Sarah.’ haar dochtertje begreep er natuurlijk nog helemaal niets van maar dat maakte niet uit. Ze moest van zichzelf haar excuses aanbieden. Dat was wel het minste wat ze kon doen. ‘Rustig maar Nien..’ probeerde Fabian haar een beetje te troosten. Sarah wurmde zich uit de armen van haar moeder en ging naast haar liggen met haar hoofd tegen de arm van Nienke. ‘Mama..’ zei ze weer en ze sloot haar ogen terwijl ze zacht giechelde.‘Ga je slapen Saar?’ grinnikte Nienke. De kleine knikte en kneep haar oogjes stijf op elkaar. ‘Saar slaap.’ Fabian keek Nienke glimlachend aan en gaf haar een kus. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij bezorgd en Nienke haalde haar schouders op. ‘Het gaat wel. Ik wil weg hier..’ Fabian kneep zacht in haar hand. ‘Dat kan niet Nien.’ ‘Ik weet het. Maar ik wil het zo graag. Ik wordt echt gek hier.’ Ze glimlachte flauw naar Fabian en speelde wat met Sarah haar haartjes. Haar dochtertje sloeg haar handjes voor haar ogen en trok ze daarna weg. ‘Boe!’ riep ze hard en Nienke deed alsof ze geschrokken was. ‘Ga jij mama laten schrikken?’ lachte Fabian en hij trok haar bij zich op schoot.

‘Boe!’ riep Sarah weer en Nienke deed weer of ze schrok. ‘Ben je mama aan het plagen?’ ze prikte in haar buikje en haar dochter begon hard te lachen. ‘Wat zei de dokter gisteren nog?’ ‘Dat je voorlopig hier moet blijven. Je wordt hier geholpen en behandeld en als het beter gaat mag je naar huis.’ Nienke zuchten. Ze keek er heel erg tegen op. Nu al. Fabian ging bij haar op bed zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Het komt goed lieverd. Ik ben bij je.’ ‘Ik ben zo bang Fabian. Ik kan dit niet.’ Sarah kroop over de benen van haar moeder en ging daarna onder de deken liggen tegen haar aan. ‘Natuurlijk kan je dit wel. Je weet toch wat je me had beloofd? Je kan dit, voor Sarah.’ hij ging met zijn hand door haar haar en Nienke glimlachte dapper. ‘Oké?’ ‘Oké.’ Ze keek naar Sarah die in zichzelf lag te brabbelen en te giechelen. Ze hoopte dat Fabian gelijk zou hebben. Op dit moment wist ze het allemaal even niet meer. Ze werd er gek van dat ze de hele tijd in de gaten werd gehouden en dat ze niets anders kon doen dan in bed liggen, maar aan de andere kant: het moet. Ze wist dat als ze beter wilde worden ze hier doorheen moest. Ze had dit zelf veroorzaakt, het was haar eigen schuld.

‘Links, links. Nee andere links!’ gilde Nienke lachend. Fabian trok hard aan de rolstoel zodat ze draaide en begon daarna te rennen. ‘Fabian!’ lachend parkeerde Fabian de rolstoel voor een bankje en tilde Nienke eruit. Het was de eerste keer dat Nienke even naar buiten toe mocht en ze genoot er ontzettend van. Frisse lucht, dat had ze echt even nodig om weer na te kunnen denken. ‘Zit u goed, mevrouw?’ vroeg Fabian en hij ging naast haar zitten. ‘Prima. Dank u wel meneer.’ Nienke pakte zijn hand vast en trok hem met het beetje kracht dat ze had wat dichter naar haar toe. ‘Pff, je bent zwaar.’ Lachte ze en Fabian prikte haar in haar zij. ‘Jij hebt gewoon kippenkracht.’ ‘Dat neem je terug!’ riep Nienke beledigd en begon daarna hard te lachen. Waarom wist ze niet maar ze kon van alles de lol wel in zien op dit moment. Het was lang geleden dat ze voor het laatst had gelachen, dat ze vrolijk was geweest. Fabian kwam lachend dichter tegen haar aan zitten en sloeg zijn arm om haar heen.‘Nee.’ ‘Pff,’ Nienke rolde met haar ogen en legde haar hoofd op zijn schouder. Langzaam keek ze om zich heen.‘Wat is er?’ vroeg Fabian bezorgd. Nienke keek hem aan.‘Ik wil naar huis.’ ‘Dat kan niet lieverd. Dat weet je.’ ‘Toch wil ik naar huis.’ Hielt Nienke koppig vol. Met al haar kracht trok ze haar benen op het bankje en draaide haar rug tegen Fabian zijn zij aan. ‘Beter.’ Vond ze. ‘Gezellig ja, je rug naar me toe.’ Nienke begon te lachen. ‘Het zit beter bedoel ik.’ Ze sloeg haar hoofd achterover en keek tegen Fabian zijn kin aan. ‘Mooi uitzicht.’ Vond ze en ze zag dat Fabian zijn mondhoeken weer omhoog krulde. ‘Je hoeft je lach niet in te houden hoor. Ik weet dat ik grappig ben.’ ‘Gelukkig maar,’ Fabian gaf haar een kus. Er volgde een lange stilte waarbij Nienke de hele tijd om haar heen keek. ‘Ben je bang voor wat er gaat gebeuren?’ vroeg Fabian na een tijdje. Nienke reageerde niet gelijk maar knikte uiteindelijk. Ze voelde dat Fabian zacht in haar hand kneep en ze glimlachte. ‘Ik kan het niet.’ ze voelde de tranen in haar ogen branden. Fabian keek haar zuchtend aan.‘Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je het wél kan?’ ‘Vaak?’ gokte Nienke en ze probeerde de glimlachen. ‘Sorry.’ Zei ze snel toen Fabian haar waarschuwend aan keek. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen als je er in geloofd dat je het wel kan.’ Zei hij wijs. ‘En het is niet makkelijk, dat weet ik. Maar dat betekent niet dat je het niet kan.’ ‘Je gelooft echt in me hè?’ vroeg Nienke en ze keek hem lang aan. Haar vriend knikte. ‘En jij zou nog meer in jezelf moeten geloven dan ik.’ ‘Nee.. teveel moeite. Blijf jij maar in me geloven. Dat helpt al heel veel.’ Glimlachte Nienke en ze gaf hem een kus. ‘Gelukkig maar.’ Fabian was blij te horen dat hij haar toch nog een beetje kon helpen. Hij had al het mogelijke geprobeerd en uiteindelijk zat ze toch hier. Het zonnetje scheen

lekker en ze genoten allebei van hun tijd samen. Ondanks dat het voor Nienke heel moeilijk zou worden de komende tijd – nog moeilijker dan ze het al had – wist Fabian zeker dat alles goed zou komen. Daar was hij echt van overtuigd.

De week erna ging veel te langzaam voorbij voor Fabian. Hij kon zich niet goed concentreren op school en had bijna geen tijd meer voor zijn huiswerk omdat hij zoveel bij Nienke was en ook Sarah nog had. Gelukkig hielpen zijn huisgenoten hem wel met de kleine en vonden opa en oma het ook helemaal niet erg als ze wat langer bleef. Vrijdag middag en eindelijk klaar met school ging Fabian weer zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Miley en Amber gingen dit keer met hem mee. Hun vriendin moest hoognodig weer op de hoogte gebracht worden van alle roddels en laatste nieuwtjes, en ze hadden als verassing en grote tas met tijdschriften bij zich. ‘Zo, tegen de verveling hier.’ Lachte Miley en ze zette de tas naast het bed. ‘Hoe gaat het? Hou je het een beetje vol?’ Amber ging op de rand van het bed zitten en pakte de hand van haar vriendin vast. ‘Ik heb niet heel veel keus dus zal wel moeten.’ Zuchten Nienke. Ze vond het fijn dat haar beste vriendinnen langs mochten komen. Op Fabian, haar oma en Sarah twee keer had ze nog niemand gezien deze week. Dat mocht nog niet. Ondanks dat ze het ontzettend lief vond dat Fabian de hele tijd bij haar was – zonder hem zou ze het ook geen dag hebben uitgehouden - had ze wel even behoefte aan haar twee vriendinnen. ‘Gelukkig is Fabian hier altijd. Anders had ik het geen minuut langer meer gezeten.’ Zei ze dan ook eerlijk. Ze glimlachte lief naar Fabian die trots terug lachte. Zoals hij de hele week al van haar had gehoord ging het goed met haar. En daar was hij blij om. ‘Maar vertel. Hoe is het bij jullie?’ ‘Je raad nooit op wie Miles verliefd is.’ giechelde Amber en Miley gaf haar een kwade blik. Nienke ging wat meer rechtop zitten en dacht lang na.‘Victor.’ Zei ze duf en zowel Amber als Miley begonnen te lachen. ‘Nee, mafkees. Ik geef je een hint. Het begint met een M, is een sporter, heeft veel spieren maar weinig hersenen en Mister Kiss en mevrouw Montana hebben al eens een relatie gehad. Eén plus één is?’ ‘Toch Victor?’ grapte Nienke. ‘Oh nee, Appie!’ Miley rolde met haar ogen en Amber zuchten. ‘Nee, wacht. Hmm?’ Nienke deed net alsof ze even moest na denken. ‘Jeroen?’ ‘Sterven je hersencellen hier af?’ gokte Miley.‘Toch niet Fabian hè?’ ‘Laat mij hier buiten.’ Lachte Fabian. ‘Je bent dichtbij.’ Lachte Amber. ‘Kamergenoot.’ ‘Oh, Mick. Zeg dat dan.’ Nienke deed net alsof ze er nu pas achter kwam. Gelukkig wisten haar vriendinnen wel beter. ‘Is dat nou zo bijzonder? Dat was al duidelijk sinds het uit is.’ nu was het haar buurt om met haar ogen te rollen. ‘Leuk ben je.’ Miley lachte sarcastisch. Op dat moment kwam er een arts binnen. ‘Gezellig hier.’ Glimlachte hij. ‘Doe je wel rustig aan Nienke?’ Nienke knikte braaf. ‘En jullie moet ik vragen niet te lang te blijven. Jullie vriendin heeft hard haar rust nodig.’ ‘Ja dokter.’ Knikte Amber stellig en Miley begon te lachen. ‘Fabian, kan ik jou even spreken?’ de arts wende zich tot Fabian die knikte. Hij liep met hem mee naar de gang. ‘Oeh. Geheime bespreking?’ Nienke haalde haar schouders op.‘Weet ik niet. Zal wel over bloedonderzoek driehonderd gaan.’ Zuchten ze. ‘Ik wordt echt gek hier. Wordt tijd dat iemand me komt redden.’ ‘Super Miley!’ Miley sprong van het bed af en deed alsof ze kon vliegen. ‘Toch verliefd op Super-Ap?’ lachte Amber en ze gaf Nienke een high-five. ‘Maar Nienke,’ Miley ging weer op het bed zitten, negeerde de opmerking van Amber en keek haar vriendin serieus aan. ‘Waarom doe je dit jezelf aan?’ Nienke was gelijk heel stil en haalde haar schouders op. Ze voelde dat Amber haar hand vast pakte en er voorzichtig in kneep. ‘Je weet toch dat we er altijd voor je zijn?’ Nienke knikte. ‘Waarom heb je ons niets verteld dan?’ ‘Of om hulp gevraagd?’ ‘Zo makkelijk is dat niet.’ Nienke had geen idee hoe vaak ze al had gezegd dat hulp vragen niet zo makkelijk was als dat iedereen dacht. ‘Wil je het er niet over hebben?’ vroeg Miley lief en haar vriendin knikte. Ze veegde een

verdwaalde traan van haar wang en kreeg een bekertje water van Amber. ‘Als je wel wilt praten komen we je redden.’ Glimlachte ze en Nienke knikte dankbaar. Ze kon niet beschrijven hoe blij ze met iedereen is. Iedereen die voor haar klaar stond en beloofde haar door deze periode heen te slepen. Amber grabbelde in haar tas en haalde er een kaart uit. ‘Hier, van de klas.’ Ze gaf het aan haar vriendin die glimlachend alle beterschap berichtjes las. Ook stond er een hele tekst in het Latijn. ‘Tja.. van Swieten..’ zei Miley knikkend. ‘Geen idee wat er staat hoor. Vast iets met beterschap en dat je wel moet slagen dit jaar.’ ‘Ja, zo iets vast wel.’ lachte Nienke en ze zette de kaart op het kastje naast haar. ‘Maar wij moeten weer gaan.’ Pruilde Amber. ‘Anders wordt die knappe arts boos op ons.’ ‘Ruilen?’ lachte Nienke en Amber deed net alsof ze onder haar deken dook. ‘Ga jij maar huiswerk maken thuis.’ Lachte ze en ze gaf haar vriendin een kus. Ook Miley gaf haar een kus.‘Succes hier. En als er iets is moet je het even laten weten.’ ‘Dan komen we wel stiekem of zo,’ zei Amber luchtig en Nienke glimlachte. Ze zwaaide de twee na. Ze was blij dat de twee haar wat vrolijker hadden kunnen krijgen. Dat had ze echt even nodig. Ze sloot haar ogen even en hoorde dat iemand na een tijdje binnen kwam. ‘Slaap je?’ klonk Fabian en ze opende haar ogen weer. ‘Nee.’ ze glimlachte en gebaarde dat hij naast haar moest komen liggen. ‘En wat heeft de dokter allemaal over mij gezegd?’ vroeg ze geamuseerd maar Fabian leek het niet grappig te vinden. Hij keek haar serieus aan. ‘Is er iets?’ Nienke keek hem verbaast aan.‘Waarom lieg je tegen me?’ ‘Ik lieg niet.’ Nienke keek hem niet begrijpend aan. ‘Weet je het zeker?’ ‘Ik heb hier zo genoeg van. Waarom denk je altijd dat ik lieg?’ Nienke duwde hem bijna het bed weer uit. ‘Jij hebt hier genoeg van?’ vroeg Fabian spottend. ‘Ik ben degene die hier genoeg van moet hebben. Ik Nienke, niet jij.’ Het was even stil en Fabian ging weer naast haar zitten. ‘Waarom zeg je de hele week, elke dag dat het goed gaat?’ vroeg hij, met zijn stem verlaagd. ‘Dat je de hulp fijn vindt ondanks dat het moeilijk is. De arts zei net heel iets anders.’ Nienke knikte voorzichtig en er gleed een traan over haar wang. ‘Je krijgt nog een kans om je behandeling hier te doen en anders wordt het een inrichting.’ Nienke knikte weer.‘Het spijt me.’ Zei ze zacht en Fabian sloeg een arm om haar heen.‘En terecht.’ Hij veegde de paar tranen weg. Het was weer even stil. ‘Ik kom voorlopig niet meer langs.’ Zei Fabian en Nienke keek hem met grote ogen aan. ‘Ik niet, Sarah niet.. niemand meer.’ ‘Wat? Waarom?’ Nienke vocht tegen haar tranen maar verloor al snel de strijd. Ze keek Fabian aan en schudde haar hoofd. ‘Waarom doe je dit?’ ‘Ik kan niet anders. Probeer het te begrijpen alsjeblieft.’ Nienke schudde weer haar hoofd. ‘Je moet je best er voor doen om mij weer te zien of Sarah. Zolang je niet meewerkt of je best doet om beter te worden..’ ‘Dus dit is een straf?’ onderbrak Nienke hem en Fabian knikte. ‘Je moet het verdienen om je familie en vrienden te mogen zien of leuke dingen te gaan doen. De arts heeft dit voorgesteld en ik ga hiermee akkoord.’ ‘Als je geen zin meer heb om langs te komen kan je dat ook gewoon zeggen.’ Boos veegde Nienke de tranen van haar wangen. ‘Hou daar mee op Nienke. Je weet best dat dat niet zo is.’ Fabian stond weer op en pakte zijn tas. ‘Denk er maar over na of je überhaupt nog voor je leven wilt vechten. Voor Sarah.’ hij gaf haar een kus op haar wang en ging daarna weg. Nienke keek hem achterna en trok de deken daarna ver over zich heen. Ze wilde zo ver mogelijk onder haar deken wegkruipen en daar nooit meer vandaan komen.

‘Goedemorgen lieverd!’ Fabian tilde zijn dochter uit haar bed en gaf haar een kus. ‘Wat gaan we vandaag eens doen?’ hij legde Sarah bij hem op bed en verschoonde haar luier snel. De kleine gaapte uitgebreid en wreef in haar ogen. ‘Papa.’ zei ze en ze drukte haar knuffel dicht tegen zich aan. Fabian wees naar zichzelf. ‘Wie ben ik?’ vroeg hij en Sarah begon te lachen.‘Papa,’ herhaalde ze en haar vader wees naar haar.

‘En wie ben jij?’ het gelach stopte en de kleine keek haar vader met grote ogen aan. ‘Jij bent Sarah hè. Kleine Sarah.’ lachend tilde Fabian zijn dochter op en liep met haar richting de woonkamer. ‘Mijn prinsesje.’ Glimlachte hij. ‘Goedemorgen.’ Er klonk een hoop gemompel van zijn huisgenoten aan de ontbijttafel. ‘Ga je zo weer naar Nienke?’ vroeg Amber en Fabian schudde zijn hoofd. ‘Ze mag voorlopig geen bezoek meer.’ Hij reageerde niet op alle vragen die hij kreeg en concentreerde zich op Sarah. Ze pakte een lepel van de tafel en gooide die op de grond waarna ze hard begon te lachen. Haar vader pakte de lepel weer op, Sarah gooide het weer op de grond en begon weer hard te lachen. Zo gingen de twee een tijdje door. ‘Kan die volumeknop nou niet eens uit?’ Jeroen werd gek van al dat gelach en gekrijs zo vroeg op de ochtend. Hij stond op en liep weg. Niemand reageerde verder op hem en Sarah begon alleen maar harder te gillen. Ze brabbelde aan een stuk door en haar vader knikte af en toe op de goede momenten. ‘Echt waar?’ Fabian pakte de lepel weer van de grond en de kleine brabbelde door. ‘Wat goed zeg.’ Glimlachte haar vader en ze begon te lachen. Ze klapte in haar handjes en had daarna weer aandacht voor de lepel. ‘Faab, waarom mag Nienke geen bezoek meer?’ vroeg Amber, voor de zoveelste keer. ‘Daarom niet.’ was het enige antwoord wat ze kreeg. Amber zuchten, net zoals Miley. Fabian leek niet echt van plan te zijn iets los te laten dus het had weinig zin om door te blijven vragen. ‘Wat gaan we vandaag doen Sarah?’ vroeg Fabian terwijl hij een boterham voor haar smeerde. Sarah keek met grote ogen naar haar vader en gilde en lachte daarna weer verder. ‘Gaan we naar oma toe? Dan kunnen we onderweg de eentjes voeren.’ ‘Waaaaaa! Waaaaaa!’ lachte Sarah. ‘Goed zo!’ glimlachte Fabian trots. ‘Eentjes doen kwaak-kwaak.’ Hij gaf een stukje boterham aan haar die ze tevreden opat. ‘Mag ik de chocopasta?’ vroeg Appie en zonder dat er iets gezegd werd ging de chocopasta van Fabian naar Mick, door naar Miley en Noa en het potje eindigde bij het hoofd van de tafel. ‘Bedankt.’ Zei Appie, tegen niemand in het bijzonder. Sarah smeerde haar boterham met chocopasta over haar gezicht uit. Dat vond ze toch veel leuker dan opeten. Ze probeerde zo stil mogelijk te blijven, in de hoop dat haar vader het niet zou zien. ‘Smeerpoets.’ Lachte Fabian, die het maar al te goed zag. ‘Je moet je broodje opeten. Niet over je gezicht uitsmeren.’ Hij pakte weer een stukje brood en hield dat voor haar mondje. Sarah wilde het zelf pakken maar dat mocht niet van haar vader. ‘Mondje open,’ zei Fabian en de kleine deed wat haar gevraagd werd. ‘Hmmm..’ Fabian nam zelf ook een hap van de boterham en zijn dochter deed hem na. ‘Hmmm..’ Sarah opende haar mond weer en ze kreeg een nieuw stukje. ‘Moet je niet leren voor examens? In plaats van eentjes voeren?’ vroeg Appie en hij propte zijn toren van chocopasta boterhammen naar binnen. ‘Ga jij de eentjes voeren dan?’ vroeg Fabian sarcastisch.‘Niks voor ome Ap.’ Vond Appie. ‘Nou dan. Bemoei je er dan niet mee.’ Zei Fabian bot en hij liep naar de keuken. Hij vulde een van de flesjes met water en gaf die aan tafel aan Sarah. ‘Drink maar lekker op,’ zei hij en dat liet de kleine zich geen tweede keer zeggen. ‘Chagrijn.’ Mompelde Appie en hij kreeg een kwade blik van Fabian toegeworpen. ‘Mijn dochter heeft geen moeder meer, mijn vriendin gaat misschien wel dood en ik probeer nog een beetje voor mijn dochter te zorgen, zover dat nog gaat. Sorry dat ik zo chagrijnig ben. Sorry.’ Het was al stil aan de ontbijt tafel, maar nu helemaal. Zelfs Sarah was stil. Alsof ze begreep wat haar vader net had gezegd. Eva legde haar hand op de been van haar broer. ‘Rustig Faab, dit heeft geen zin.’ Fabian tilde zijn dochter op en zonder verder nog iets te zeggen liep hij met haar naar boven. Hij stapte met haar onder de douche en probeerde zijn verdriet binnen te houden. Hij was blij dat Sarah het verschil tussen tranen en druppels water van de douche niet zag, want alles kwam er in een keer uit. Hij baalde er van dat hij niets voor Nienke kon doen op dit moment en daardoor was hij juist extra bang dat het niet meer goed zou komen met haar. Hij dacht na over het laatste wat hij had gezegd. Als dit zo door ging, had Sarah echt geen moeder meer.

Met tegenzin had Nienke weer een gesprek gehad met haar dokter. Ze wilde niet praten over haar, en al helemaal niet met een vreemde. Maar ze moest, voor Sarah. Ze had de hele nacht gehuild en had absoluut niet kunnen slapen. Ze snapte niet dat ze het zelf zo ver had laten komen. Zo ver, dat ze haar dochter voorlopig niet meer mocht zien. Ze lag nu weer terug in haar bed, waar ze de hele middag weer moest blijven. Ze mocht niets anders dan in bed liggen want anders zou ze te veel energie verspillen, energie die ze niet heeft. Maar ze moest toegeven, ze lag liever in bed dan dat ze aan het eind van de middag verplicht naar de groepsbijeenkomst moest. Er werd op de deur geklopt. ‘Ja?’ Nienke draaide zich om, naar de deur toe. Miley kwam binnengeslopen – als Hannah - en sloot de deur voorzichtig achter zich. ‘Hey,’ glimlachte ze lief en ze ging bij haar vriendin op bed zitten. Ze gaf haar een kus en keek haar bezorgd aan. ‘Hoe gaat het? Waarom mag je geen bezoek meer.’ ‘Ideetje van Fabian.’ Antwoorden Nienke bot. ‘Hij wil me niet meer dus doet ‘ie het maar zo.’ ‘Ja, vast.’ Miley geloofde er helemaal niets van. ‘Ik meen het. Fabian heeft een ander. En zij is vast wel een goede moeder voor Saar.’ Er liepen tranen over Nienke haar wangen die ze driftig weg veegde. Miley ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Nien, dat is niet waar. Heeft hij dat gezegd?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Niet met zoveel woorden.’ ‘En vast met helemaal geen woorden. ‘ zei Miley gelijk. ‘Je haalt echt onzin in je hoofd. Je bent de beste moeder die er is, niemand kan jou vervangen voor Saartje. En dat zou Fabian ook nooit willen.’ ‘Als ik een goede moeder was had ik hier nu niet gelegen.’ Ging Nienke er gelijk tegenin. ‘Mama’s hebben het ook wel eens moeilijk. Maar dat betekent niet dat je geen goede moeder bent. En als vader beschermd Fabian zijn dochter op dit moment alleen maar.’ ‘Beschermen tegen wat? Tegen mij?’ ‘Nee..’ Miley zuchten. Ze had geen idee hoe ze dit haar vriendin moest uitleggen. Ze was zo onwijs koppig. ‘Misschien een beetje. Omdat het op dit moment echt niet goed met je gaat. Dat voelt Sarah heel goed aan hoor. Hoeveel pijn en verdriet je hebt.’ ‘Met andere woorden: Fabian heeft een ander die wel goed genoeg is voor hem en zijn dochter.’ Zei Nienke met de nadruk op zijn. Ze bleef bij haar standpunt en Miley kon haar met geen mogelijkheid op andere gedachten brengen. Ze wist zeker dat Fabian een ander had. Miley zuchten weer. ‘Stom wijf,’ fluisterde ze. De twee keken elkaar lang aan en begonnen te lachen. ‘Wat ben je ook ongelofelijk koppig.’ Ze omhelsde haar vriendin. ‘Het komt helemaal goed, ik weet het zeker.’ Nienke knikte, ze hoopte het maar.‘Wil jij Fabian in de gaten houden? Ik moet bewijs hebben dat hij vreemdgaat.’ Zei ze stelling en haar vriendin schudde twijfelend haar hoofd.‘Nee, sorry.’ ‘Alsjeblieft? Ik moet echt bewijs hebben. Anders wordt ik helemaal gek. Hij gaat vreemd en dat zal hij gaan voelen ook. Alsjeblieft?’ haar vriendin smeekte zo erg dat ze alleen maar meer begon te twijfelen. Niet alleen aan het in de gaten houden maar ook in Fabian. ‘Miles, ik kan dit echt aan niemand anders vragen. Niemand mag iets weten. Alsjeblieft?’ op dat moment ging de deur open en kwam er een arts binnen. ‘Wat doe jij hier? Je mag hier helemaal niet komen.’ Zei hij streng en hij hielt de deur open. ‘Sorry, dat wist ik niet.’ Verzon Miley snel en ze stond op. ‘Verzin maar iets beters, mevrouw Montana. Ik moet je nu echt vragen weg te gaan en zeg maar tegen iedereen dat het verboden is contact te zoeken met Nienke. Begrepen?’ ‘Eigenlijk kom ik de patiënten een beetje opvrolijken. Met een liedje en een dansje,’ Miley sprong op en maakte wat dans bewegingen. ‘Net zoals die clowns met hun rode neus.’ Nienke moest moeite doen haar lag in te houden en de arts keek de popster zuchtend aan. ‘Dan had ik dat heust wel geweten. Vandaag nog?’ hij gebaarde dat ze nu echt weg moest gaan. Miley pakte haar tas naast het bed vandaan.‘Ik zal kijken wat ik voor je kan doen.’ Zei ze tegen Nienke en ze gaf haar een kus. ‘Hou je haaks.’ Glimlachte ze. Ze deed haar capuchon over haar blonde lokken en glimlachte maar naar de arts, die haar streng en boos aankeek voordat ze er snel vandoor ging. ‘Je weet toch dat je geen bezoek mag?’ vroeg de arts terwijl hij aan wat knopjes op de

piepende apparaten draaide. Nienke haalde haar schouders op. ‘Als je je niet aan de regels houd en je je zo blijft gedragen, kunnen wij niets meer voor je doen. Dat is je al vaker gezegd toch?’ ‘Ik doe toch m’n best? Ik ben vanmorgen naar dat domme gesprek met jou geweest, lig nu netjes in dit klote bed en kom er straks ook weer netjes uit voor dat zinloze groepsgesprek. Lekker hulp.’ Nienke draaide zich weer om en trok de deken over zich heen. Ze hoorde de arts de kamer uit lopen en de deur werd weer dicht gedaan. ‘Zeikerd.’ Gromde ze. Ze sloot haar ogen en besloot dat ze het beste maar kon proberen te slapen. Dan ging de tijd tenminste sneller.

Fabian tilde Sarah uit de buggy en reed de buggy de torenkamer in. Zijn dochtertje kwaakte als een eend en klapte in haar handjes. Ze waren net terug van de eendjes voeren en de kleine was er helemaal van onder de indruk. Ze vond het echt geweldig. ‘Saartje!’ riep Miley blij. Ze kwam net binnen en trok gelijk haar pruik af. Ze stak haar armen uit naar de kleine die graag in de arme van haar tante verder wilde kwaken. ‘Gaat alles goed?’ vroeg Miley bezorgd aan Fabian en ze gooide haar pruik de torenkamer in, net zoals haar tas. De torenkamer was echt dé handigste plek in het huis. Je kon er alles in gooien zodat het niet allemaal door de gang lag en zo hadden ze dus ook geen zeurende Victor. ‘Kan niet beter.’ Was het antwoord wat ze kreeg. ‘Kan je vanmiddag op Sarah passen? Ik moet nog andere dingen doen en dat gaat iets sneller zonder haar.’ Hij aaide over zijn dochtertje zin hoofd en Miley knikte. ‘Tuurlijk. Geen probleem.’ Glimlachte ze.‘Fijn, dankjewel.’ Glimlachte Fabian en hij gaf Sarah een kus. ‘Lief zijn hè, voor tante Miley.’ Zei hij lief en hij draaide zich daarna om. ‘Wat ga je eigenlijk doen?’ vroeg Miley ineens, die terug dacht aan het gesprek met Nienke. ‘Wat gaat jou dat aan?’ Fabian draaide zich weer terug om. ‘Ga je naar je andere vriendin? Eentje die wel op haar eigen benen kan staan?’ het was een duidelijke vraag maar het duurde lang voordat ze antwoord kreeg. Fabian keek haar met grote ogen aan.‘Sorry?’ vroeg hij uiteindelijk, geen idee waar ze het over had. ‘Ja of nee?’ ‘Nee, natuurlijk niet.’ Zei hij verward.‘Nee natuurlijk niet nu?’ ‘Miley, waar heb je het over.’ ‘Over je geheime relatie. Iemand zonder een eetstoornis en problemen?’ het was weer even stil.‘Dit gaat echt nergens over.’ Fabian keek haar boos aan. ‘Ik ga alleen naar m’n ouders om te vragen of ik wat geld kan lenen. Voor een betere behandeling voor Nienke. En al zou ik geld kunnen lenen weet ik niet eens of dat genoeg is. Waarom zoek je daar zoveel achter?’ ‘Dat wist ik toch niet.’ Schoot Miley in de verdediging. Ze zette haar nichtje op de grond die vrolijk op en neer kroop. ‘Waarom verzin je zoiets idioots? Is je drukke en beroemde leventje te saai? En aan wie vertel je dit zielige onzin verhaal allemaal om maar een beetje meer aandacht te krijgen?’

‘Doe even normaal. Laat mij hier buiten!’ riep Miley gelijk. ‘Gaat alles goed?’ Mick kwam de gang ingelopen en keek onderzoekend naar de twee die boos tegenover elkaar stonden. ‘Jou hier buiten laten? Jij begint hiermee?!’ Fabian was boos, maar dan ook echt boos. Hij snapte niet waarom ze zo iets verzon. ‘Nienke betekent alles voor me. Dat weet jij, dat weet ik en dat weet Nienke ook. Maar al te goed.’ ‘Ja vast. En daarom vraagt ze mij smekend jou in de gaten te houden omdat ze weet dat je vreemd gaat.’ ‘Pardon?’ Fabian viel van de ene verbazing in de andere. ‘Wat?’ vroeg Mick verbaast. ‘Faab?’ ‘Bemoei je er niet mee.’ Zei Fabian gelijk en hij keek Miley weer aan. ‘Ga iemand anders lastig vallen met je verhaaltjes, en verzin iets beters. Ik ga naar mijn ouders en ik ben pas terug als Sarah op bed ligt. Achtervolg me maar als je toch niets

beters te doen hebt.’ Hij knielde bij Sarah neer, gaf haar nog een laatste kus. Daarna liep hij zo snel mogelijk het huis uit en gooide de deur met een klap achter zich dicht. ‘Wat was dit nou?’ vroeg Mick verbaast aan Miley. Hij had het gesprek voor de helft opgevangen maar kon het totaal niet volgen. ‘Niets, laat maar.’ Mick pakte Sarah van de grond die net klaar stond om de trap op de klimmen. ‘Dat dacht ik niet acrobaatje,’ lachte hij en hij deed het traphekje dicht. Sarah begon te lachen en ze werd door haar oom hoog boven zijn hoofd gehouden. ‘Vliegtuigje Sarah!’ Mick begon met haar door de gang en woonkamer te rennen. Miley keek lachend toe en liep daarna naar de keuken om een flesje melk te maken. Het was bijna tijd voor Sarah haar middagdutje, waar de kleine het – honderd procent zeker – niet mee eens zou zijn. ‘Gaan we zo slapen Saar?’ vroeg Mick en de kleine keek haar oom met grote ogen aan, waarna ze hard begon te gillen. ‘Ik denk dat dat een nee is,’ zei Miley vanuit de keuken en Mick haalde zijn schouders op. ‘Pech voor jou, ik ga sporten. Jij mag haar dus naar bed brengen.’ Miley keek haar huisgenoot sip aan.‘Nou zeg. Ik dacht dat we papa en mamaatje gingen spelen.’ Mick begon te lachen. ‘Andere keer,’ beloofde hij en hij gaf haar een knipoog. Miley voelde zich van binnen helemaal warm worden. Hij bracht de kleine naar haar tante. ‘Kijk eens, onze kleine prinses.’ Glimlachte hij en hij gaf Miley een kus op haar wang. ‘Dag mama,’ ze kreeg weer een knipoog van hem waarna hij lachend wegliep. Miley moest moeite doen om met haar nichtje in haar armen te blijven staan. Ze had het gevoel elk moment om te kunnen vallen. ‘Ik voel de liefde!’ riep Amber die blijkbaar al een hele tijd in de deur opening stond toe te kijken. ‘Wat?’ vroeg Miley quasi verbaast. ‘Ja, ja. Je weet van niets, ik weet het. Maar ik wel. Mama,’ lachend liep Amber de keuken weer uit en ging op de bank zitten, met haar tijdschrift. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’ Zei Miley luchtig en ze liep met haar nichtje naar boven. Ze kleedde de kleine om en ging met haar in het bed van Nienke liggen. ‘Flesje?’ vroeg ze en daar zei de kleine geen nee tegen. Ze lag dicht tegen haar tante aan en speelde met de lange haren van haar. Miley dacht lang na over Fabian en Nienke. Ze wilde Nienke geloven maar kon het niet zo goed. Maar Fabian geloofde ze ook al niet. Ze had geen idee wie de waarheid sprak. Ze hoopte Fabian. Ze kon zich niet voorstellen dat hij zo iets zou doen en eigenlijk liet haar die gedachten alleen maar meer twijfelen. Juist omdat ze dat niet van hem verwachten, niemand zou zo iets van hem verwachten, dacht ze alleen maar meer dat hij een ander had. Ze hoopte dat Fabian snel weer thuis zou zijn want ze wilde precies weten hoe alles nou precies zat.

Nienke had haar armen over elkaar heen geslagen en keek de kring rond. Ze zat in een redelijk grote ruimte in een kring met vijftien andere meisjes. Als ze goed had geteld. Ze hadden allemaal een ding gemeen, het gene waarvoor ze hier ook waren. Om elkaar verder beter te leren kennen moest iedereen iets over zichzelf vertellen. ‘Nienke?’ de begeleider keek haar vragend aan. ‘Vertel maar.’ Moedigde ze aan. Nienke zuchten. ‘Ik ben dus Nienke,’ zei ze en het was weer stil. ‘Heeft er iemand vragen voor Nienke?’ vroeg Elsa, de begeleider, om haar een beetje te helpen. ‘Nora?’ het meisje had haar hand opgestoken. ‘Waarom vindt je het zo moeilijk iets over jezelf te vertellen. Iedereen heeft al iets verteld, behalve jij.’ Nienke haalde haar schouders op. ‘Ik vindt het onzin.’ Was het antwoord wat ze kreeg en het was weer stil. ‘Ik heb een dochtertje van negen maanden, mijn vriend gaat vreemd, mijn ouders zijn sinds ik vier ben dood en ik woon in een internaat omdat m’n oma te oud is om nog voor me te kunnen zorgen. Zo, mag ik nu weg?’ ‘Iemand anders nog een vraag?’ ‘Waarom gaat je vriend vreemd?’ Vroeg Nora, zonder haar hand op te steken. ‘Omdat hij geen zin heeft in mij. Weet ik veel.’ Nienke had geen zin hier over te praten. ‘Hoe heet je dochtertje?’ vroeg het meisje dat naast Nora zat. ‘Sarah.’ ‘Hoe zijn je ouders overleden?’ ‘Auto ongeluk.’ Er viel weer een stilte.

‘Nienke, heb jij misschien een vraag aan een van hun?’ vroeg Elsa en Nienke dacht na. ‘Willen jullie beter worden? En waarom?’ iedereen knikte op zijn beurt met allemaal de zelfde redenen. Niet meer zwak en zielig zijn en weer gewoon kunnen leven. ‘En jij Nienke? Geef jij ook maar antwoord op je vraag.’ Zei Elsa en ze gaf haar een bemoedigend knikte. Nienke zuchten en dacht lang na over hoe ze het moest zeggen. ‘Ik wil ook beter worden, zodat ik Sarah weer mag zien. Ik wil geen slechte moeder zijn. Maar eigenlijk wil ik ook niet beter worden, ben ik liever dood. Dan heeft Sarah geen slecht voorbeeld. En Fabian.. hij heeft nu een vriendin die veel leuker is, wel op haar benen kan staan en die wel goed voor ons kindje is. Dan hoef ik hier toch niet meer te zijn, dan heb ik hier niets meer te zoeken.’ ‘Weet je zeker dat je vriend vreemd gaat dan?’ Nienke haalde haar schouders op maar knikte toch daarna. ‘Hoe dan?’ ‘Ik weet niet. Ik voel het. En hij wilt me niet meer komen opzoeken en.. hij helpt me al zo lang en is altijd met mij bezig, dat is hij gewoon zat.’ Ze vond het zelf wel logisch klinken. En als ze eerlijk moest zijn snapte ze het ook wel. Ze snapte het heel goed als Fabian liever naar iemand anders toe ging dan naar haar. Ze had de afgelopen tijd ook veel te veel aan hem gevraagd en van hem verwacht. Ze had eerder moeten inzien dat ze dat niet lang kon verwachten van hem. Misschien dat alles dan wel anders was gegaan. Na nog even gepraat te hebben en vragen aan elkaar te hebben gesteld was het weer tijd om terug te gaan naar haar kamer. Een verpleegster duwde haar rolstoel vooruit terwijl ze zelf bijna al in slaap viel. Ze was dood moe van al dat praten en na denken. Toen ze eenmaal in haar bed lag sliep ze ook snel en stiekem hoopte ze nooit meer wakker te worden.

Toen ze de volgende ochtend weer wakker werd zag ze Fabian naast haar bed zitten. Ze sloot haar ogen weer en dacht lang na over of ze het wel goed had gezien. Na een tijde opende ze haar ogen langzaam weer en Fabian zat er nog steeds. Langzaam kwam ze een beetje overeind. ‘Faab?’ vroeg ze verbaast en haar vriend glimlachte. ‘Wat doe jij hier?’ ‘Ik hoorde dat je gisteren heel goed je best heb gedaan met de groepstherapie. Ik kom even zeggen dat ik heel erg trots op je ben.’ Nienke wist niet of ze blij moest zijn of moest gillen en schreeuwen dat hij weg moest gaan. Ze was blij dat hij trots op haar was, dat gaf haar toch wel weer een beetje meer kracht om door te gaan. Maar ze wilde hem niet in haar beurt hebben als hij met iemand anders stond te flikflooien en dan bij haar kwam doen alsof ze alles voor hem betekent.‘Wat kom je doen.’ Vroeg ze weer, minder vriendelijk dan net. ‘Ik dacht dat je niet meer wilde komen. Wacht, hoe zei je dat? Je mocht toch niet meer komen? Dat was toch beter voor me?’ Fabian zuchten. ‘Ik werd gebeld door de begeleider van de groep. Ze maakte zich duidelijk zorgen om je.’ ‘Goh..’ Nienke rolde met haar ogen. Iedereen maakte zich zogenaamd zorgen om haar, dat ahd ze nu wel genoeg gehoord. ‘Ze vertelde dat je liever dood bent dan dat je beter wilt worden.’ Hij vond het moeilijk om te zeggen. Alleen de gedachten al vond hij verschrikkelijk. Hij wilde zich niet kunnen voorstellen dat ze dat zelf echt zo dacht. Dat die gedachten de hele dag door haar hoofd ging. ‘Waarom?’ ‘Ze zal je vast wel verteld hebben waarom.’ Nienke had al helemaal geen zin meer om vanavond weer te gaan praten. Gisteren had ze aan het einde van het gesprek toch wel een veilig gevoel. Stiekem vond ze het toch fijn alles even kwijt te kunnen en ze merkte dat de meiden allemaal het zelfde als haar doormaakte en precies begrepen wat ze bedoelde en voelde. Ondanks dat ze niet wilde gaan en het moeilijk vond dingen te vertellen was ze wel tevreden over hoe het was gegaan. Maar nu ze merkte dat alles gelijk werd doorverteld en na het eerste gesprek Fabian gelijk weer naast haar zat wist ze niet of het wel zin had. Nu in ieder geval niet. ‘Ja, maar ik wil het van jou horen.’ ‘Waarom? Zodat je nog even harder kan lachen. Nienke die hier zielig ligt te wachten op jou en ondertussen in bed liggen met een ander? Echt heel grappig.’ ‘Hoe kom je erbij.’ Riep Fabian gelijk. ‘Ik zet alles op het spel voor jou, alles. School, vrienden familie.. Ik doe er alles aan om ook maar een beetje geld bij elkaar te krijgen voor die stomme behandelingen van jou omdat jij zo ontzettend koppig bent dat ze je hier niet meer willen hebben. En dan krijg ik vervolgens thuis over me heen van Miley, die het

hele huis bij elkaar staat te gillen omdat jij tegen haar hebt gezegd mij in de gaten te houden omdat ik zogenaamd naar mijn andere vriendin ga. Nog een keer en ik ben hier echt klaar mee. Dan ben ik weg. Ik doe echt helemaal niets meer voor jou zo.’ Fabian keek haar boos aan en Nienke zag aan hem dan hij bijna moest huilen. ‘Dan zoek je je het maar allemaal uit. Het interesseert me helemaal niets meer of je de behandelingen goed doet of dat je dood gaat. Zoek maar iemand anders die zo stom is alles op het spel te zetten voor jou en zich uit de naad wil werken voor geld.’ Nienke wist niet wat ze moest zeggen. Ze keek naar haar handen en zag dat haar tranen kringen maakte op haar deken. ‘Misschien is het nog niet eens zo’n slecht idee. Een ander leuk meisje zoeken. Iemand die wel voor Sarah kan zorgen en die alles voor haar over heeft. Die zichzelf niet de belangrijkste vindt en iemand die wel om andere mensen geeft. Zal ik ook gelijk naar de kinderbescherming stappen dan, vindt je dat geen goed idee?’ Nienke reageerde niet. ‘Oh nee, dat hoeft niet eens. Even vergeten dat de kinderbescherming al naar mij toe is gekomen. Ik moet maar afwachten of ik mijn kind überhaupt nog mag zien als jij zo door gaat. Snap je nu wat ik met alles op het spel zetten bedoel? Ik snap niet dat ik het zo ver heb kunnen laten komen. Ik hoop dat ik het nog op tijd heb ingezien en jullie zijn allebei echt even belangrijk voor me, maar op dit moment is Sarah belangrijker.’ Nienke slikte. ‘Wanneer.. Hoe lang bemoeid de kinderbescherming zich er al mee dan?’ vroeg ze terwijl ze nog steeds naar haar handen keek.‘Sinds gisteren.’ Antwoorden Fabian, iets rustiger. Hij was blij dat ze eindelijk iets zei. ‘Ik was naar mijn ouders om te vragen of ik geld kon lenen, had daarna sollicitatie gesprek bij de supermarkt en was pas laat thuis. Er lag een brief op de tafel van hun. Dat we binnenkort een gesprek hebben over de situatie. Allebei apart en een gesprek samen.’ Nienke knikte. ‘Wanneer?’ vroeg ze na een korte stilte. ‘Volgende week ergens volgens mij. Ik zal thuis nog even in de brief kijken.’ Er volgde weer een lange stilte. Een stilte waarin Nienke aan een stuk door hard huilde. Ze snapte echt niet wat ze zichzelf, maar ook Fabian en vooral Sarah had aangedaan. Ze snapte niet hoe ze dat had kunnen laten gebeuren. Fabian kwam bij haar op bed zitten en sloeg zijn arm om haar heen. ‘Dringt het eindelijk allemaal een beetje tot je door?’ vroeg hij en hij ging met zijn hand door haar haar. Nienke knikte en ze veegde haar natte gezicht aan haar deken af. ‘Hier,’ Fabian gaf haar een aantal zakdoekjes. ‘Het spijt me zo erg.’ Zei ze zacht. ‘Dat weet ik. Ik heb er alleen niets aan. Je hebt het al zo vaak gezegd,’ Nienke knikte. Ze wist dat ze dat al vaak had gezegd en dat het er niet op had geleken dat ze het ook echt meende. ‘Als we Sarah kwijt zijn.. dan heeft het toch ook geen zin meer.. Dan wil ik het liefste ook dood..’ zei ze. ‘Ik ook..’ gaf Fabian toe. ‘Maar zo moeten we niet denken. Jij gaat hier heel goed je best doen voor Sarah. Daar geloof ik nog steeds in. Maar je moet het wel echt laten zien. Ik weet wel dat je je best probeert te doen, maar hun niet. En de artsen hier ook niet. En dan zijn we Sarah dus wel kwijt.’ Nienke knikte. Dat wist ze. ‘Ik beloof echt dat ik nog meer m’n best ga doen als dat ik kan. Dan mag ik misschien ook nog blijven. En dan kan jij stoppen met werken en al dat geld terug geven aan je ouders want dat verdien ik niet.’ ‘Ik ben blij dat je het zelf inziet. Maar ik geloof je woorden echt pas als je het ook laat zien. Beloofd?’ Nienke knikte. Ze klemde zich aan Fabian vast. Ze was blij met dit gesprek. Fabian was nog nooit zo tegen haar uit gevallen en ze wist zeker dat het goed was dat dat nu was gebeurd. Ze had niet in gezien dat Fabian dit allemaal voor haar deed en overhad. ‘Ik wil ook niet dat je zoveel opgeeft voor mij. Jij moet je diploma halen en lol hebben met je vrienden. En heel goed voor Sarah zorgen.’ Ze begon weer te huilen. ‘En ik snap nu ook waarom je vanaf nu niet meer elke dag langskomt, maar pas als ik m’n best doe. Als een soort straf..’ ‘Ik weet dat jij het als een straf ziet, maar je moet proberen om het juist als een cadeautje te zien. Je moet verdienen om leuke dingen te doen en de mensen van wie je houd te mogen zien. Dat is de behandeling die je nu hebt, die heeft iedereen uit jou groep. En ik mocht vandaag dan even langskomen om dit uit te praten met jou en omdat de artsen hoopte dat je nog beter je best zou gaan doen. Omdat je nu inziet wat je hebt

aangericht.’ ‘Ik ben de orkaan en heb het hele dorp verwoest?’ Fabian knikte.‘Zo kan je het vergelijken.’ Het was weer even stil. ‘Ik wordt gebeld zodra ik weer langs mag komen, dus ik hoop dat ik heel vaak gebeld zal worden.’ ‘Daar zal ik voor zorgen.’ Glimlachte Nienke. Fabian veegde haar laatste tranen weg en gaf haar een lange kus. ‘Is het nu weer goed tussen ons?’ vroeg hij en Nienke knikte. ‘Het spijt me dat ik dat dacht. Maar misschien was het wel goed? Want nu is alles uitgepraat en bij mij ook duidelijk.’ Ze keek hem aan en glimlachte wijs. Fabian kon haar natuurlijk alleen maar gelijk geven. Hij wist wel zeker dat als hij hier nu niet was geweest en Nienke niet zo’n onzin in haar hoofd had gehaald het alleen maar langer had geduurd voordat ze was gaan inzien wat ze moest doen om weer op haar eigen benen te kunnen staan. En wat ze moest doen om Sarah bij haar te mogen houden. ‘Geef je Saar zo een hele dikke kus van mij. Ik mis haar echt heel erg.’ Nienke kreeg gelijk weer tranen in haar ogen van de gedachten. ‘Doe ik. Ik hoop dat ze snel mee mag komen. Ze mist jou ook heel erg.’ Glimlachte Fabian en hij gaf haar weer een kus. ‘Echt?’ ‘Ja, natuurlijk.’ Fabian haalde een opgevouwen papiertje uit zijn zak en vouwde het voor haar open. ‘Deze heeft ze vanochtend gemaakt.’ Zei hij glimlachend. Het waren een paar gekleurde streepjes op het witte blad maar Nienke vond het hartstikke mooi. ‘Wat mooi,’ zei ze serieus. Fabian vouwde het weer op en drukte het in haar handen. ‘Ze zal er vast nog wel honderd maken,’ glimlachte hij. Hij keek op zijn horloge. ‘Ik moet weer gaan. Sarah gaat logeren bij opa en oma en ik moet werken.’ Nienke wilde “veel plezier” of “succes” zeggen maar dat kon ze niet. De gedachten dat hij voor haar moest gaan werken vond ze verschrikkelijk. Ze glimlachte maar. Fabian gaf haar nog een kus. ‘Doe goed je best hè. Ik weet dat je het kan.’ Glimlachte hij en Nienke knikte. Ze ging nu ook echt haar best doen. Dat kon toch niet zo moeilijk zijn?

‘Waar light het snoep?’ Fabian draaide zich om en zag dat Appie samen met Mick en Miley achter hem stonden. Sarah zat in de kinderwagen en ze werd door haar tante geduwd. ‘Ap..’ zuchten Fabian. ‘Dat weet je best.’ ‘Niet zo brutaal tegen de klant hè. Klant is koning.’ Zei Appie en hij ging demonstratief met zijn armen over elkaar staan. ‘Papa,’ Sarah stak blij haar armen uit. Fabian zette de doos die hij in zijn handen had aan de kant en knielde bij de kinderwagen neer. ‘Prinsesje,’ glimlachte hij en hij knuffelde zijn dochter. Hij had haar de afgelopen dagen veel te weinig gezien. Hij werkte nu in een supermarkt en daarnaast moest hij ook nog naar school. Hij was er nu al uitgeput van. ‘Hallo, het snoep.’ Riep Appie ongeduldig. Mick en Miley begonnen te lachen. ‘Zullen we ome Ap maar helpen? Voordat hij het niet overleefd?’ vroeg Fabian aan Sarah en hij haalde haar uit de buggy. ‘Als dat toch zou kunnen?’ ‘Gaan jullie maar, wij gaan wel zoeken wat Trudie nodig heeft.’ Riep Miley hun achterna. Appie was eigenlijk door haar naar de winkel gestuurd maar aangezien Appie dan alleen maar met snoep thuis zou komen waren Mick en Miley maar mee gegaan. ‘Was het gezellig bij opa en oma?’ vroeg Fabian aan Sarah die blij een heel verhaal begon te brabbelen met het onnodige blije gegil tussendoor. ‘Hoe gaat het nou met Nienke?’ vroeg Appie geïnteresseerd, voor het eerst sinds Nienke in het ziekenhuis lag. Fabian was even verbaast maar wel blij met zijn interesse. ‘Wel wat beter. We hebben laatst een gesprek gehad en sindsdien dringt het echt tot haar door waar ze mee bezig is. En doet ze er alles aan om zo snel mogelijk weg te komen.’ ‘Gelukkig.’ Zei Appie. ‘Ap is wel ongeïnteresseerd altijd maar Ap maakt zich wel echt zorgen.’ ‘Bedankt,’ glimlachte Fabian. Hij was blij dat een van zijn beste vrienden dat even liet weten. Want soms had hij echt het idee dat het niemand iets kon schelen. ‘Van Swieten vroeg waar je was.’ Zei Appie na een korte stilte en hij pakte al het snoep wat hij pakken kon.

‘Oh..’ was het enige wat Fabian kon uitbrengen. Hij was de hele dag al hier. School vond hij echt zo niet belangrijk op dit moment. Ze liepen terug naar Mick en Miley en Sarah zwaaide vrolijk naar iedereen die ze tegen kwam. ‘Ben je sociaal aan ’t doen schat?’ lachte haar vader en vrolijk zwaaide de kleine verder. ‘Jullie hebben toch geen vieze dingen gedaan terwijl ome Ap weg was hè.’ Riep Appie door de gang toen hij Mick en Miley zag staan. ‘Kan ome Ap nooit eens normaal doen?’ Miley laadde het karretje vol met boodschappen terwijl Mick leunde op de buggy. ‘Nope. Zo is ome Ap nou eenmaal.’ Hij gooide zijn snoepvoorraad in het karretje. ‘Ap.’ Zei Sarah ineens en Fabian keek haar verbaast aan. ‘Wat zei je nou?’ ‘Goed zo baby!’ riep Appie blij. ‘Zeg maar ome Ap.’ ‘Ap.’ Zei Sarah weer en begon daarna hard te lachen. ‘Ome Ap is zo trots op je. Ap gaat je nog heel veel woordjes leren!’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Vergeet het maar Appie. Als jij haar woordjes gaat leren zal ze nooit normaal kunnen praten.’ Hij gaf zijn dochter een kus en zette haar weer terug in de buggy. ‘Ik moet weer aan het werk.’ Hij knuffelde Sarah nog even. Hij vond het moeilijk haar nu te laten gaan.‘Nou zeg. Een beetje vertrouwen in Ap zou fijn zijn.’ Bromde Appie. ‘We kennen je al langer dan vandaag, dus nee.’ zei Mick voor Fabian. ‘Ja, inderdaad.’ Bemoeide Miley zich ermee. ‘We komen zo nog wel gedag zeggen als we weer gaan.’ Beloofde ze. Fabian ging verder met zijn werk en keek naar zijn dochtertje, ze keek bedroeft en zwaaide nog even naar hem. Fabian zwaaide terug en daar werd de kleine weer wat vrolijker van.

Nienke zat rechtop in bed met een laptop op haar schoot. Ze moest een hele vragenlijst invullen over zichzelf. Verder dan haar naam en leeftijd kwam ze niet. Ze had geen idee hoe ze haar antwoorden moest opschrijven . Ze haalde diep adem en las de vraag opnieuw. “Waar ben je tevreden en/of blij over in je leven?” Het leek zo simpel om de vragen even in te vullen maar dat viel toch heel erg tegen. Ze dacht lang na. Ze was natuurlijk hartstikke blij met Sarah. En ook met Fabian. Ze besloot dat maar op te schrijven. Ook al wist ze niet of dat met de vraag bedoeld werd. De volgende vraag was het tegenover gestelde. “Waar ben je ontevreden en/of boos over in je leven?” ze dacht weer lang na. Ze was boos op zichzelf op dit moment. Boos omdat ze het zo ver had laten komen. Dat ze er niet genoeg voor Sarah was geweest en er nu helemaal niet voor haar kon zijn. En omdat ze teveel van Fabian had gevraagd en verwacht. Ze voelde tranen in haar ogen en langzaam liepen die over haar wangen. Een arts kwam binnen en draaide aan wat knoppen van de apparaten waar ze aan lag. ‘Gaat het?’ vroeg hij en Nienke knikte. ‘Ben je al bijna klaar?’ het duurde even voordat Nienke reageerde en uiteindelijk schudde ze haar hoofd. ‘Oké. Doe maar rustig aan. En als het niet gaat stop je er even mee. Het is heel belangrijk dat je de lijst zo goed en zo eerlijk mogelijk in vult. Zodat wij je beter kunnen helpen.’ Nienke knikte weer. Dat was ze ook van plan. ‘Ik weet niet goed hoe ik m’n antwoorden moet opschrijven..’ zei ze eerlijk. ‘Hoezo niet?’ ‘Omdat ik bang ben dat het stom is.. Of zo..’ ‘Je moet het opschrijven hoe je het voelt en hoe het in je opkomt. Niet te veel over na denken.’ Nienke knikte weer. Niet denken maar doen. Dat zei Fabian altijd tegen haar als ze iets eng vond om te doen. ‘Ik zal het onthouden.’ Beloofde ze en ze veegde haar tranen weg. ‘Mooi zo. Dan komt alles goed.’ glimlachte de arts en hij ging verder met zijn ronde. ‘Psst.’ Klonk er en verbaast keek Nienke op. Twee hoofden – met bivakmutsen op - staken langs de deurpost. ‘Is de kust veilig?’ ‘Uhm, ja?’ gokte Nienke. ‘Mooi. We komen je redden.’ Zei Amber en ze trok de muts van haar hoofd. De twee waren helemaal in het zwart gekleed inclusies zwarte laarzen met hoge hakken. ‘Wat hebben jullie aan?’ lachte Nienke. ‘Oh, dit.’ Miley trok ook de muts van haar hoofd en wees naar haar kleding. ‘Cool hè.’ Lachte ze. ‘Nou, kom je nog mee of blijf je zitten?’ ‘Ik blijf zitten.’ zei Nienke stellig.

‘Ik dacht dat je weg wilde?’ Miley ging bij haar op bed zitten. ‘Ja, eerst wel..’ gaf Nienke eerlijk toe. ‘En nu eigenlijk ook nog wel maar..’ ‘Nou dan, kom mee.’ Onderbrak Amber haar. ‘Nee. Het kan niet. Als ik dit niet volhoud zie ik Sarah misschien nooit meer terug. Is dat wat jullie willen?’‘Nee. Maar zo erg is het toch niet?’ Amber snapte het probleem niet. ‘Je hoort hier gewoon niet.’ Nienke knikte. Ze vond zelf ook dat ze hier niet hoorde maar ze had geen andere keuze. ‘Ik heb geen keus Amber. Ik moet hier blijven. Voor Sarah en voor Fabian. Maar ook voor mezelf. Anders red ik het niet.’ Miley knikte begrijpend.‘Dus we hebben al deze moeite voor niets gedaan?’ vroeg Amber verbaast .‘Wat is je probleem nou?’ Nienke snapte niet waarom haar vriendin zo moeilijk deed. ‘Niets. Ik snap gewoon niet dat je liever hier zit dan thuis.’ Nienke zuchten ‘Oké Amber, nog één keer: ik zit niet liever hier dan thuis maar ik heb geen keuze. Géén keuze. Dringt ’t tot je door wat ik zeg? Géén. Geen.’ ‘Oké, rustig maar. Ik snap het al hoor.’ Miley gaf Nienke een cadeautasje. ‘Hier, voor jou. Maak het maar open als je het nodig hebt.’ Waren haar woorden. Nienke keek haar verbaast aan. Ze snapte niet helemaal wat haar vriendin bedoelde. ‘Je snapt het wel als je het open hebt gemaakt.’ ‘Maar hoe kan ik het snappen als ik niet eens weet wanneer ik het moet open maken?’ Miley glimlachte en gaf haar een kus op haar wang. ‘Als je het nodig hebt.’ Zei ze weer. ‘En nu gaan we voordat er weer zo’n knappe onvriendelijke arts komt.’ Lachend zette Nienke haar cadeautje onder haar bed en ze zwaaide de twee gedag. Zuchtend keek ze weer naar de vragen op de laptop. Ze was zo moe dat ze haar ogen bijna niet kon open houden en besloot eerst maar even te slapen voordat ze verder zou gaan.

Die week erop mocht Fabian langskomen in het ziekenhuis. En omdat Nienke goed haar best deed en omdat ze een gesprek hadden met de kinderbescherming. Aangezien Nienke het ziekenhuis niet uit mocht zat er niets anders op dan het gesprek daar te hebben. Nienke had haar best gedaan om er enigszins zo goed mogelijk uit te zien, ze wilde natuurlijk wel een goede indruk maken. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Fabian en hij tilde haar in haar rolstoel. Nienke zuchten en schudde haar hoofd. Dit was het moment dat alles zou bepalen. Fabian ging op de stoel voor haar zitten en pakte haar hand vast. ‘Ik ook niet,’ zei hij eerlijk. ‘Maar we kunnen dit, samen.’ Moedigde hij haar aan. ‘En vergeet niet dat je eerlijk moet zijn en serieus antwoorden.’ Nienke glimlachte stiekem en knikte. ‘En wat vrolijker kijken inderdaad. Denk alleen maar aan Sarah, niet aan jezelf.’ Weer knikte Nienke en ze kneep zacht in zijn hand. Fabian boog over haar heen zodat hij haar een kus kon geven. Hij duwde de rolstoel voor zich uit.‘Wacht!’ riep Nienke ineens, nog voor ze de kamer uit waren. ‘Miley,’ ‘Wat is er met Miley?’ vroeg Fabian verbaast. ‘Wil je het tasje onder m’n bed pakken?’ vroeg Nienke en zonder te vragen waarom deed Fabian wat hem gevraagd werd. Voorzichtig maakte Nienke haar cadeautje open en ze had een grote glazen pot in haar handen. Er zaten gekleurde papiertjes in. ‘Wat is dat?’ Fabian ging weer zitten en Nienke glimlachte. ‘Cadeautje van Miley. Ik mocht het pas open maken als ik het echt nodig had.’ Ze opende de pot en haalde er een gekleurd papiertje uit. Het was een paars hartje. Ze vouwde het open. “Never give up,” stond erin geschreven en Nienke herkende het handschrift van haar vriendin. Ze glimlachte weer en drukte het hartje tegen zich aan. ‘Ben je er nu wel klaar voor?’ vroeg Fabian en Nienke knikte. Ze liet Fabian het hartje zien en hij gaf haar weer een kus. ‘Luister maar goed naar Miley,’ hij zette de pot op haar nachtkastje ‘En nu moeten we opschieten, anders komen we nog te laat.’ Grinnikte hij. ‘Zijn we zo laat dan?’ vroeg Nienke geschrokken. ‘Nee, we zijn nog op tijd.’ Stelde Fabian haar gerust. ‘Het was een grapje.’ Nienke zuchten.‘Geen leuk grapje.’ Vond ze. ‘Sarah moet maar niet jouw humor krijgen want dan heeft ze de humor van een spruitje.’ ‘Een spruitje? Dus ik heb de humor van een spruitje?’ Nienke knikte lachend. ‘En bedankt weer.’ Hij was blij dat Nienke nog kon lachen, zeker op dit moment. Ze gingen een verdieping oplaag en wachtte daar in de gang voor een kamertje. Nienke probeerde zich

op haar ademhaling te concentreren, anders zou ze zo wegrijden. Er kwam een vrouw aangelopen die zich gelijk aan hun voorstelde. ‘Kim Jansen.’ Ze schudde Nienke en Fabian de hand. ‘Fabian Ruitenburg.’ Glimlachte Fabian netjes. Nienke moest even nadenken. ‘Nienke Martens,’ zei ze uiteindelijk. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Hoe kon ze haar naam nou bijna vergeten zijn. ‘Ik wil graag eerst met Fabian alleen spreken en dan met jou Nienke,’ de vrouw wende zich tot haar. ‘En daarna praten we met z’n drieën. Goed?’ Nienke knikte alleen maar en Fabian liep met de vrouw mee naar het kamertje tegenover. Nienke keek op het bordje wat ernaast hing. “Dhr. Meerden.” Ze kende de arts niet maar dat maakte niet uit. De tijd leek eindeloos lang te duren. Ze tikte met haar nagels op de leuning van haar rolstoel, maakte haar vlecht honderd keer opnieuw, beet zenuwachtig op haar nagels en opende het hartje net zo vaak totdat ze de letter niet meer kon zien. Nora kwam langslopen met een vrouw en zwaaide vrolijk naar haar. ‘Heb jij ook gesprek?’ vroeg ze. ‘Zo iets. Niet met de arts maar met de kinderbescherming.. Fabian is nu binnen.’ ‘Oh..’ Nora haar gezicht betrok een beetje. ‘Komt wel goed,’ probeerde ze Nienke een beetje op te vrolijken. Ze ging naast haar zitten en gebaarde de vrouw alvast door te lopen.‘Wie is dat?’ vroeg Nienke nieuwsgierig. De aantal weken kon ze steeds beter met Nora praten, wat ze ook wel gezellig vond. ‘M’n moeder. Ik mag dit weekend naar huis omdat het zo goed gaat. En als het zo blijft gaan mag ik elk weekend.’ glunderde ze. Ze had het hier in het ziekenhuis wel gehad en was super blij dat ze een paar dagen naar huis toe mocht. ‘Wat goed!’ Nienke was blij voor haar. ‘Ja, super hè. En als jij zo door gaat mag je binnenkort ook wel weer even naar huis, dat weet ik zeker.’ ‘Ik hoop het. Eerst dit gesprek nog.’ Zei ze en op dat moment ging de deur tegen over hun open en kwam Fabian naar buiten. ‘Succes, ik ga.’ Glimlachte Nora en soepel liep ze weg. Nienke keek haar even na en verlangde dit moment nog meer om weer te kunnen lopen.‘Hoe ging het?’ vroeg Nienke en Fabian glimlachte alleen maar. Nienke had wel door dat hij niets ging zeggen. Fabian duwde haar de kamer in. ‘Blijf rustig,’ fluisterde hij in haar oor. Kim schudde Nienke nog een keer de hand en pakte haar aantekeningenschrift erbij. ‘Vertel eens. Hoe gaat het nu met jou?’ ‘Uhm, wel goed..’ gokte Nienke. Ze wist niet zo goed wat ze hierop moest reageren. Voor haar gevoel ging het goed op dit moment maar ze was nog lang niet het punt bereikt waarop het echt goed ging. Dat zei ze dan ook eerlijk. ‘En verder?’ Kim schreef alles op. Nienke dacht even na. ‘Op school gaat het niet zo goed want ik loop veel te ver achter. En..’ ze was even stil ze vond dit moeilijk om te zeggen tegen een vreemde vrouw. Zeker iemand die Sarah zo bij haar vandaan kon houden. ‘Zeg het maar,’ Nienke knikte en dacht over wat Fabian tegen haar had gezegd. Ze moest eerlijk zijn en overal eerlijk op antwoorden. Maar als ze eerlijk zou antwoorden hielt ze Sarah alleen maar meer bij haar vandaan. Daar was ze juist zo bang voor. ‘En ik mis Sarah heel erg. Ook al is het mijn eigen schuld dat ik haar nu niet mag zien.’ Zei ze zacht.‘Waarom is het je eigen schuld?’ Nienke keek de vrouw even ongelovig aan. Ze snapte niet dat ze dat vroeg. Alsof ze dat zelf niet wist. ‘Omdat ik hier nu zit en niet goed voor haar ben en ben geweest.’ ‘Wie vindt je belangrijker? Jezelf of Sarah?’ ‘Sarah!’ riep Nienke gelijk.‘Fabian of Sarah?’ ‘Sarah.’ antwoordde ze nu iets rustiger. Wat een domme vragen waren dit.‘Vertel eens over Sarah.’ vroeg Kim. Nienke had geen idee wat ze moest vertellen dus vertelde maar alles. Alles wat ze kon, de woordjes die ze al kon zeggen, wat ze grappig vond en wat eng was, ze vertelde alles. Nienke merkte dat, hoe meer ze vertelde, hoe meer ze ging stralen.

‘Wanneer gaan we weer eens iets leuks doen? Ap verveeld zich.’ Zei Appie met zijn mond vol. Niemand reageerde, ze hadden wel iets anders aan hun hoofd. De examens waren bijna en Appie wilde de hele tijd alleen maar leuke dingen gaan doen. ‘Nooit meer dus.’ was zijn conclusie. ‘Als je nou eens gaat leren in plaats van leuke dingen doen en de hele dag door eten slaag je misschien nog.’ Zei Amber wijs. ‘Zelfs Mick is aan het leren,’ zei Jeroen ongeloofwaardig. ‘Ja, dus?’ Mick snapte niet wat daar zo raar aan was. Appie schepte zijn bord voor de zoveelste keer vol en Jeroen stootte hem aan.‘Wedstrijdje wie als eerste zijn bord leeg heeft?’ vroeg hij. Zonder te antwoorden begon Appie als een gek te eten, net zoals Jeroen. ‘Oh, gadver.’ Zuchten Amber die naast hem zat. Al die wedstrijdjes van die twee elke keer, zo kon ze echt niet rustig eten. Ze keek naar Miley, die stiekem naar Mick zat te staren. Ze stootte haar aan. ‘Wat ben je aan het doen?’ haar vriendin nam snel een hap van haar eten. ‘Gewoon aan het eten.’ Zei ze luchtig en met een schuin oog keek ze weer naar hun huisgenoot. ‘Oké.’ Zei Amber en ze rolde met haar ogen. Die twee kwamen nooit meer samen als Miley zo door ging. ‘Wij passen vanavond op Sarah hè,’ vroeg ze aan Miley die knikte. De kleine was nu bij haar opa en oma en vanavond zouden hun op haar passen, aangezien Fabian dan weer was werken en ’s avonds ook nog moest leren.‘Waar is Fabian nu eigenlijk?’ vroeg Noa.‘Gesprek met de kinderbescherming,’ antwoorden Amber.‘Ik hoop maar dat het goed gaat.’ Eva maakte zich duidelijk zorgen. ‘Tuurlijk wel! Nienke en Fabian gaan vechten voor Sarah.’ riep Amber enthousiast en ze balde haar vuisten. ‘Ze geven haar echt niet zo maar op hoor.’ ze was er heilig van overtuigd dat alles goed zou komen. Iedereen had er stiekem zijn twijfels over. Ze hoopte natuurlijk dat het allemaal goed zou komen, maar ze konden het niet zeker zeggen. Mick glimlachte naar Miley, die snel haar blik afwende en weer begon te eten. ‘Heb je al iemand waarmee je naar het bal gaat Mick?’ vroeg Amber luchtig en ze voelde dat Miley haar een schop gaf. Mick glimlachte geheimzinnig. ‘Ja,’ was het enige wat hij zei. ‘Teleurgesteld Amber? Heeft niemand je nog gevraagd?’ zei Jeroen vermakelijk tussen twee happen door. ‘Gewonnen.’ Grijnsde hij naar Appie.‘Maar dat is niet eerlijk! Jou bord was minder vol!’ protesteerde Appie. ‘Ja, anders ga ik deze wedstrijd ook niet met je aan.’ zei Jeroen slim. Appie schepte voor hem op. ‘Ik kan echt geen hap meer eten,’ zei Jeroen en met een vies gezicht schoof hij zijn bord weg. ‘Nee..’ zei Amber zacht, ook al was dat niet de redenen dat ze het vroeg aan Mick. Miley rende uit het niets van tafel.‘Wat heeft zij nou?’ vroeg Mick verbaast. Amber gebaarde dat hij het maar moest laten en ging snel achter haar vriendin aan. Ze vond haar op bed waar ze lag te huilen. Amber ging bij haar op bed zitten en wreef troostend over haar rug. ‘Hoe kan ik zo stom zijn om te denken dat hij mij leuk vindt!’ riep ze dramatisch.‘Mick is gewoon een sukkel. Hij verdient jou niet eens.’ vond Amber. ‘Als hij niet ziet hoe leuk jij bent heeft hij maar pech. Jij hebt niets te verliezen.’ Miley kwam overeind en Amber veegde haar tranen en mascara strepen onder haar ogen vandaan.‘Echt?’ Amber knikte.‘Echt. Weet je wat, we gaan straks iets leuks doen. Met z’n tweeën. En dan helemaal nergens aan denken en vooral niet aan Mick.’ ‘En Sarah dan?’ ‘Ohja..’ Amber dacht na. ‘Dan doen we het gewoon hier, op onze kamer. Sarah slaapt toch.’ ‘En wat dan?’ Miley snoot haar neus en liet zich weer op bed vallen. ‘Filmpje kijken, spelletjes doen, door tijdschriften bladeren.. gewoon wat we altijd doen. Maar het is er de laatste tijd niet echt van gekomen door al dat leren.’ Miley knikte. Eigenlijk had ze wel zin in een simpele meiden avond. Even helemaal niets doen en nergens aan denken. Niet aan de examens maar vooral niet aan Mick.

Nienke werd door Fabian terug haar bed in gelegd. Eindelijk, dacht ze. Ze was zo ontzettend moe dat ze niet langer rechtop kon blijven zitten. ‘Gaat het?’ vroeg Fabian en ze knikte.‘Ik ben alleen heel erg moe. Ben nog nooit zo lang m’n bed uit geweest sinds ik hier lig.’ ‘Ga maar lekker slapen dan.’ Glimlachte Fabian en hij gaf haar een kus. ‘Zorg je dat ik snel gebeld wordt?’ Nienke knikte en sloot haar ogen. Ze voelde dat Fabian zacht in haar hand kneep en daarna weg liep. ‘Faab?’ ze opende haar ogen weer en zag dat Fabian net de deur wilde dicht doen. ‘Ja?’ ‘Wil je mijn dagboek meenemen? En wat boeken of zo, om te lezen? Wel uit mijn kast, niet uit de jouwe want dat kan ik niet eens lezen.’ ze verveelde zich kapot aangezien ze niet veel mocht doen. En door de voorraad tijdschriften van Miley en Amber was ze ook allang heen.‘Ja, tuurlijk. Waar ligt je dagboek?’ ‘Onder mijn matras.’ Zei Nienke voorzichtig. Fabian kwam terug de kamer in en ging op het rand van het bed zitten. ‘Wat is er nou?’ ‘Niets,’ glimlachte Nienke onschuldig. ‘Ik ga er echt niet in lezen hoor,’ verzekerde Fabian haar. ‘Het is van jou, niet van mij.’ ‘Dat weet ik,’ zei Nienke. Maar ze was wel blij dat Fabian dat nog een keer bevestigd had.

‘Tenzij je natuurlijk dingen over mij schrijft, dat wil ik wel allemaal lezen.’ Grapte Fabian. ‘Oh, nou dan heb je heel veel te lezen.’ Grinnikte Nienke en ze sloeg haar armen – met enigszins wat moeite – om zijn nek. ‘Alleen maar positieven dingen toch?’ Nienke knikte en ze gaf hem een kus. ‘Kun je niet nog even blijven? Het is zo ongezellig.’ Fabian glimlachte. Hij wilde niets anders maar helaas kon dat niet. ‘Sorry. Ik moet echt gaan. En jij moet toch gaan slapen.’ Nienke knikte teleurgesteld en ging weer liggen. ‘Nora mag dit weekend naar huis, omdat het zo goed gaat.’ Zei ze. ‘En als jij zo door gaat mag je ook snel een weekend naar huis.’ Verzekerde Fabian haar. Nienke knikte, Nora had het ook al gezegd. ‘Ik hoop het.’ Glimlachte ze. Fabian gaf haar weer een kus. ‘Moet je wel nu gaan slapen. Anders ben je morgen niet fit genoeg voor de gesprekken.’ ‘Ik hou niet van praten.’ Zei Nienke serieus en Fabian begon te lachen. ‘Ik hou niet van meisjes die mij hier proberen te houden terwijl ik weg moet.’ ‘Betrapt.’ Grinnikte Nienke. ‘Krijg ik nog wel een kusje?’ pruilde ze. Fabian dacht even na.‘Nog één kusje dan.’ Hij gaf haar een kus. ‘Nog een?’ smeekte Nienke en ze trok Fabian wat dichter naar zich toe.‘Nog één. De laatste.’ Het laatste kusje werd een lange zoen. Nienke glimlachte.‘Ik hoop dat ik heel snel een weekend naar huis mag.’ ‘Oh?’ Fabian keek haar quasi verbaast aan. ‘Want?’ ‘Dan gaan we toch leuke dingen doen?’ ‘Dat weet ik nog niet hoor,’ grijsde Fabian. ‘Als je nu niet gaat slapen komt dat weekendje er toch niet.’ ‘Slaap lekker!’ zei Nienke snel en ze sloot haar ogen. Ze hoorde Fabian lachen en voelde dat hij een kus op haar voorhoofd gaf.‘Slaap lekker,’ fluisterde hij. Nienke draaide zich tevreden om en trok haar deken wat hoger. Ze miste dit soort momenten met Fabian zo erg. Elke dag kwam er wel een redenen bij om nog beter haar best te doen. Zodat ze snel naar huis mocht. Het gingen jammer genoeg alleen niet zo snel als dat ze dacht, dan dat ze hoopte. Ze dacht nog even na over de gesprekken van vandaag, met Kim. De vrouw had haar verzekerd dat het niet de bedoeling was om Sarah bij haar ouders weg te halen. De gesprekken waren een soort intake en een keer in de zoveel weken zou er iemand komen kijken bij hun thuis of alles wel goed ging. Ook zou er dan weer een gesprek komen. Stiekem was Nienke opgelucht. Ook al bleef de kinderbescherming nog een tijdje om hun heen, had ze het gevoel dat er al een last van haar schouders was. En stiekem was ze ook trots op zich zelf. De laatste dagen ging echt super goed en dat ging ze volhouden ook.

Hoofdstuk 4:

Een paar dagen later mocht Nienke een rondje in de tuin van het ziekenhuis maken samen met Fabian. Het was mooi weer en Nienke voelde zich al sterker, wat natuurlijk ook de bedoeling was. ‘Ik wou dat ik mocht gaan zwemmen,’ zei ze somber. ‘Over een tijdje mag dat weer,’ stelde Fabian haar gerust. Hij wilde haar uit haar rolstoel tillen maar Nienke hielt hem tegen.‘Ik wil het zelf proberen.’ Zei ze koppig. Ze duwde zichzelf met al haar kracht omhoog en wilde gaan staan. Na een aantal mislukte pogingen gaf ze het toch maar op. Fabian, die ondertussen een kleedje op het gras had gelegd keek haar lachend aan.‘Lukt het?’ ‘Wil je me helpen?’ pruilde Nienke. Ze baalde onwijs dat ze het zelf nog niet kon, maar als ze de arts moest geloven zou ze het snel wel kunnen.‘Alsjeblieft?’ vroeg Fabian. ‘Alsjeblieft?’ sprak Nienke hem na. ‘Liefste, liefste Fabian.’ Fabian tilde haar lachend op en legde haar op het kleed. ‘Kijk wat ik heb meegenomen.’ Zei hij vrolijk en hij pakte een mand. ‘Al jou lievelingseten. En ik weet zeker dat je dat niet kan weerstaan.’ Nienke zuchten. Hier zat ze eigenlijk niet zo op de wachten. ‘Niet leuk?’ vroeg Fabian en ze schudde haar hoofd. ‘Echt wel. Hier,’ hij gaf haar een broodje. ‘Kalkoen en tomaat. Sarah is er trouwens ook gek op, sinds deze week is dat het enige wat ze nog eet.’ Nienke begon te lachen. ‘Klein stukje dan.’ Besloot ze en ze scheurde een klein stukje van het broodje af. ‘Kan ze al tomaat eten dan?’ ‘Een beetje. Ze sabbelt meer,’ glimlachte Fabian. Nienke glimlachte ook.‘Ik mis haar zo.’ Ze gaf de rest van haar broodje terug aan Fabian.‘Het gaat toch goed nu? En als je verteld dat je brood hebt gegeten in plaats van die vieze puree zijn de artsen nog trotser op je en mag je haar nog sneller zien.’ Zei Fabian wijs.‘Dat is waar,’ knikte Nienke. Wat ze hier te eten kreeg was nog erger dan gewoon eten. Alles was gepureerd en door elkaar heen gemengd. Alles. Niet alleen haar avond eten maar ook brood, en dat was nog het ergste. ‘En eigenlijk is dit nog niet eens zo slecht,’ gaf ze toe en ze wees naar het stukje brood in haar hand, waar ze net voorzichtig een hapje van had genomen. ‘Zei ik toch,’ glimlachte Fabian en hij gaf haar een knipoog. Hij haalde twee flesjes uit de mand. ‘Water of appelsap?’ Nienke wilde gelijk “water” zeggen maar bedacht zich. ‘Appelsap.’ Zei ze voorzichtig. Fabian gaf haar het flesje en ze begon weer te twijfelen. ‘Toch maar water?’ ‘Vindt je dat erg?’ Fabian schudde zijn hoofd. ‘Nee hoor. Jij mag kiezen,’ Nienke keek hem doordringend aan. Ze wist even niet wat Fabian nou precies bedoelde. Al weken, maanden dronk ze niets anders dan water. In appelsap zit natuurlijk veel suiker en ze wist nog niet of ze dat wel wilde drinken. ‘Toch maar water,’ besloot Nienke. Ze ruilde het flesje om. ‘Ik heb nagedacht.’ Zei ze serieus terwijl ze nog een hapje van haar broodje nam. Fabian keek haar nieuwsgierig aan. ‘Volgende week is examen, waar jullie natuurlijk allemaal voor slagen, en na de zomer moeten we weg uit Anubis.’ Fabian knikte alleen maar. ‘Wat doen we dan?’ ‘We hadden het er gisteren over thuis en iedereen was het er mee eens dat we dicht bij elkaar moeten blijven.’ zei Fabian en nu knikte Nienke. Ze hoopte al dat de rest dat ook zou willen. Ze kon zich niet voorstellen om ver bij haar vrienden vandaan te wonen. Stiekem voelde haar vrienden ook aan als familie. Ze hadden zolang samen in een huis gewoond. ‘En ik wil heel graag met jou samen wonen en met Sarah natuurlijk. Jij?’ vroeg Fabian glimlachend. Nienke kreeg nu een grote glimlach op haar gezicht en knikte. Hier droomde ze al zo lang van. ‘Wil je dit echt??’ vroeg Nienke voorzichtig. Fabian keek haar verbaast aan.‘Natuurlijk. Wat denk jij dan,’ hij tikte op haar neus. ‘Gekkie. En wat ga jij met school doen dan?’ ‘Ik dacht aan thuisstudie, dan hoeft Sarah ook niet steeds van de een naar de ander

omdat jij je opleiding doet en ik op school zit.’ Nienke baalde wel heel erg dat ze geen examen mocht en kon doen dit jaar en ze het jaar volgend jaar dus opnieuw moest doen. ‘Ik wil niet helemaal stoppen, ik wil wel mijn diploma hebben.’ Fabian knikte, hij vond het een goed idee. ‘En ik zou ook nog kunnen werken.’ ‘Eerst Sarah en school,’ vond Fabian. ‘En geld dan? Op jezelf wonen is niet gratis hoor,’ zei ze, alsof Fabian dom is. Fabian begon te lachen.‘Dat weet ik, maar Sarah en school zijn belangrijker dan werken. En jezelf. Je moet er zelf niet aan onderdoor gaan. Op het geld verzinnen we wel wat. En ik kan ook gewoon mijn baantje blijven houden, voor ’s avonds.’ Nienke zuchten.‘Ik wil niet weg uit Anubis,’ zei ze. ‘Trudie doet de was, Trudie maakt schoon, Trudie kookt, geen zorgen over geld..’ ‘Ah, ik snap het al. Nienke is gewoon lui,’ Fabian prikte in haar zij en Nienke begon te lachen. ‘Nou zeg. Als je maar niet denkt dat ik elke avond voor je ga staan koken. Doe je zelf maar.’ Vond ze. ‘Dat zeg ik toch. Nienke is gewoon lui.’ Herhaalde Fabian zijn woorden. Lachend schudde Nienke haar hoofd en ze leunde tegen hem aan. ‘Ik vind je niet lief zo,’ pruilde Nienke. Fabian begon te lachen en ze waren allebei even stil. Ze genoten van dit moment met elkaar. ‘Wat heb je nog meer meegenomen?’ vroeg ze nieuwsgierig en ze keek in de mand. ‘Nieuwsgierig?’ gokte Fabian en Nienke kreeg een rood hoofd. ‘Een beetje. Het broodje was toch best wel lekker..’ zei ze voorzichtig. ‘Goed zo,’ glimlachte Fabian en hij gaf haar een kus. ‘Koekje?’ Nienke haalde een doos koekjes uit de mand waar Fabian een hele berg koekjes uit haalde. ‘Hier, eten.’ lachend duwde Fabian een koekje in haar mond en Nienke viel achterover. Ze duwde hem ook een koekje in zijn mond en lachend ging hij naast haar liggen. ‘Ik mis je,’ zei hij.‘Oh, maar ik ben hier hoor!’ zei Nienke luchtig en Fabian prikte in haar zij. ‘Niet zo flauw doen.’ Nienke glimlachte lief.‘Sorry liefje, ik zal het niet meer doen.’ Beloofde ze. ‘Ik mis jou ook heel erg. Eigenschuld dikke bult.’ Vond ze. ‘Inderdaad,’ Fabian kon niet ontkennen dat hij het er mee eens was. ‘Maar je doet ook heel hard je best, en dat is belangrijker.’ Nienke knikte. ‘Inderdaad,’ sprak ze Fabian na. Ze sloeg haar armen om zijn nek en trok hem dichter tegen zich aan. Ondertussen probeerde ze een gaap te onderdrukken. ‘Volgens mij word het tijd dat jij weer naar bed gaat,’ ‘Nee..’ kreunde Nienke. ‘Ik ben er net uit. ik wil nooit meer naar bed.’ Ze had er echt helemaal genoeg van. Dat gehang in haar bed.‘Nooit meer?’ lachte Fabian. Nienke keek hem zuchtend aan.‘Alleen als ik echt heel moe ben. En als ik beter ben.’ ‘En tot die tijd?’ vroeg Fabian en Nienke haalde haar schouders op. ‘Tot die tijd blijf ik hier liggen.’ ‘Dan moet je wel blijven eten anders breng ik je gelijk weer naar boven.’ Nienke keek haar vriend met open mond aan.‘Dat is chantage.’ Fabian begon te lachen.‘Weet ik. Maar ik mag dat,’ ‘Oh?’ vroeg Nienke verbaast. ‘Dan moet jij hier blijven, anders eet ik niet.’ Fabian duwde weer een koekje in haar mond en Nienke deed alsof ze wilde vechten. ‘Ik win toch,’ lachte Fabian en hij begon haar te kietelen. ‘Dat is niet eerlijk!’ riep Nienke gelijk. Ze probeerde hem van zich vandaan te duwen zonder al te veel succes. ‘Niet doen, alsjeblieft.’ Smeekte ze. Fabian hielt op en het duurde even voordat Nienke weer op adem was. ‘Gaat het?’ vroeg Fabian voorzichtig. Ze knikte.‘Ik heb gewoon nog niet zoveel energie als ik zou willen..’ ‘Dat komt wel,’ glimlachte Fabian. ‘Als je zo je best blijft doen als je nu doet.’ Nienke knikte. Dat ging ze zeker doen. Hoe moeilijk dat ook was en ze zelf nog niet altijd geloofde dat ze het kon. Gelukkig had ze Fabian die zo in haar geloofde.

Voor Nienke haar gevoel ging de week daarna super snel. Ze merkte dat hoe meer ze open stond voor de behandeling de tijd snel ging en dat ze zich steeds beter voelde. Het ging zelfs zo goed, dat de artsen hadden besloten dat ze dit weekend naar huis toe mocht. Van vrijdagmiddag tot zondagavond. Ze straalde van geluk en voelde zich beter dan ooit. Vooral omdat ze nu Sarah mocht zien. Ze mocht een heel weekend samen zijn met haar kleine prinses. Ze had aan de artsen gevraagd om het geheim te houden voor Fabian, zodat het een verassing voor hem was. Ondanks dat hij deze week vaak mocht langskomen was hij niet elke keer gekomen of heel lang gebleven. Vandaag was het eerste examen en daar moest hij natuurlijk goed voor leren. Nienke zat helemaal aangekleed klaar op bed te wachten op Trudie. De minuten tikte honderd keer zo langzaam en er leek geen einde aan het wachten te komen. Om de paar seconde keek ze op haar horloge. Na een paar minuten – wat wel een paar uur leek te duren – hoorde ze een bekende stem op de gang. De vertrouwde stem van hun huishoudster. En ze hoorde haar dochter zacht brabbelen. Alleen al bij het horen van haar gebrabbel kreeg Nienke tranen in haar ogen. Op dit moment besefte ze nog meer hoe erg ze haar miste. ‘Ben je helemaal klaar Nienke?’ zei Trudie en ze kwam haar kamer binnen gelopen met de kleine in haar armen. ‘Mama!’ riep Sarah blij en ze wurmde zich uit de armen van Trudie. Nienke begon hard te huilen en nam haar dochter over. ‘Schatteke toch,’ Trudie ging naast haar zitten en wreef troostend over haar rug. ‘Sorry,’ verontschuldigde Nienke zich en ze veegde haar tranen weg. Ze had haar dochter dicht tegen zich aan gedrukt en ze voelde dat Sarah zich ook stevig aan haar vast klemde. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen,’ zei Trudie lief en Nienke glimlachte. ‘Zullen we gaan? Dan kan je Fabian nog succes wensen voor het examen begint.’ Stelde Trudie voor. ‘En dan gaan we daarna even snel een klein boodschapje doen, oké?’ Nienke knikte. ‘Hoe laat begint het examen?’ Trudie pakte de rolstoel uit de hoek en Nienke gaf Sarah even terug aan haar. Met al haar kracht stond ze op van het bed en liet zich in de rolstoel zakken. ‘Over een half uurtje,’ Sarah mocht bij haar moeder op schoot zitten en met z’n drieën maakte ze een wandeling door het park richting school. Nienke was blij dat Trudie niet al te veel over haar vroeg, want eigenlijk had ze niet zo’n behoefde om er nu met haar over te praten. Sarah brabbelde heel wat af en haar moeder reageerde op de juiste momenten. ‘Sarah wordt groot,’ zei Trudie, terwijl ze de rolstoel duwde. ‘Ze gaat steeds meer dingen eten en woordjes zeggen. Zo leuk om te zien.’ Hun huishoudster was helemaal in de wolken met hun kleinste huisgenoot. ‘Ze gaat steeds meer op jullie lijken.’ Glimlachte ze. ‘Fabian vertelde dat ze alleen nog maar kalkoen met tomaat op brood wilt,’ lachte Nienke. Trudie begon ook te lachen. ‘Als je iets anders geeft wordt ze boos. Maar ze kan het nog niet zo goed eten want het glijd allemaal van haar brood af dus daar is ze de hele ochtend mee bezig. Maar ze heeft nu door hoe ze het moet eten. Eerst de kalkoen, dan het brood en dan sabbelt ze op het stukje tomaat.’ Spontaan begon Sarah hard te lachen en de glimlach van haar moeder werd alleen maar breder. Eenmaal bij school vonden ze hun huisgenoten bij de kluisjes. Ze waren zich allemaal aan het voorbereiden voor hun eerste examen. ‘Nienke?’ Fabian keek haar verbaast aan. ‘Wat doe jij hier?’ ‘Jou succes wensen,’ glimlachte ze. ‘Jullie allemaal succes wensen.’ Amber duwde Fabian aan de kant en omhelsde haar vriendin. ‘Mocht je hier speciaal voor uit het ziekenhuis? Wat lief!’ vond ze. ‘Ik mag tot zondagavond thuis blijven,’ zei Nienke blij en Amber en Miley begonnen hard te gillen.‘Dan gaan we morgen shoppen!’ riep Amber blij en hun vriendin knikte heftig. ‘Je moet echt hoognodig weer een nieuwe outfit hebben want je ziet er niet uit,’ vond Miley. ‘Goh, bedankt?’ ‘Nog vijf minuten!’ meneer van Swieten stond ineens naast hun en iedereen zuchten. ‘We gaan al,’ zei Jeroen, in de hoop dat hij weg zou gaan. ‘Succes.’ Zei Nienke nog een keer. ‘Komt goed.’ iedereen – op Jeroen na- glimlachte dankbaar naar haar en liepen met tegenzin naar de gymzaal. ‘Succes Schattekes!’ riep Trudie. ‘Als jullie thuis komen heeft Trudie heerlijke taart klaar staan.’ Appie was de enige

die ze daarmee vrolijk had kunnen krijgen. Fabian stond nog steeds een beetje verbaast te kijken. ‘Waarom ben ik niet gebeld?’ vroeg hij. ‘Omdat dat niet van mij mocht.’ Glimlachte Nienke. Fabian knielde bij haar neer en knuffelde Sarah nog even. ‘Het was een verassing.’ ‘Gaat het goed met je Nienke?’ vroeg van Swieten belangstellend en Nienke knikte braaf. ‘Heel goed.’ zei ze. ‘Dank u wel.’ ‘Mooi zo. Zo moet je het houden. Ga je mee Fabian?’ Fabian knikte vaag.‘Ja, ik kom zo.’ Hij gaf Nienke een kus en streelde over haar wang. ‘Ik ben zo ontzettend trots op je. Vergeet dat nooit.’ Nienke knikte. Dat zou ze ook nooit vergeten. ‘Maak jij nu maar je examen even heel erg goed. Dan ben ik ook heel trots op jou.’ Glimlachte ze. Fabian gaf glimlachend Sarah nog een kus. ‘Ga je lief zijn voor mama?’ ‘Mama,’ sprak ze hem na en ze begon weer hard te lachen. Ze speelde met de vingers van haar moeder en had geen aandacht meer voor haar vader.‘Succes!’ zeiden Nienke en Trudie in koor. ‘Ses,’ sprak Sarah hun onbewust na. Fabian hoorde het en glimlachte breed. Hij vond het zo leuk en bijzonder dat hun dochter al zoveel woordjes na kon zeggen en dat ze het heel veel probeerde. Niet alles lukte even goed maar hij merkte dat het elke keer een beetje beter ging. Met een grote glimlach ging hij achter het laatste lege tafeltje zitten en hij was helemaal klaar voor zijn examen. Zeker nu hij Nienke had gezien en nadat Sarah hem ook succes had gewenst. Leerlingen om hem heen keken hem even verbaast aan. Iedereen zat klaar met de meest chagrijnige gezichten ooit en hij zat zo te stralen dat hij bijna licht gaf. Van Swieten wenste iedereen nog een keer succes en gaf daarna het startsein dat ze mochten beginnen. Fabian bekeek de eerste paar vragen en vulde zonder al te veel na te denken alles in. Dit was een makkie. Zoals hij zelf altijd zei: alles komt goed. En voor het eerst sinds lange tijd merkte hij er echt wat van.

Eenmaal thuis was Nienke al weer moe. Van Trudie moest ze of in bed gaan liggen of op de bank en ze koos voor het laatste. Zo kon ze toekijken hoe Sarah zichzelf aan het vermaken was. Ze zat voor de box en speelde met haar knuffels en poppen. Na een tijdje glimlachte ze ondeugend naar haar moeder en kroop richting de keuken, waar Trudie taart aan het maken was. ‘Wat ga je doen Saar?’ vroeg haar moeder maar ze gaf geen antwoord. ‘Sarah?’ Nienke hoorde haar dochter zacht giechelen. Sarah kroop rondjes om het keukenblok. Nienke trok haar rolstoel dichter naar de bank toe en met moeite hees ze zichzelf weer in de stoel. Ze zag dat haar dochter nu voor de tuindeur zat en tegen de deur aan sloeg. ‘Ik geloof dat ze weer naar buiten wilt,’ lachte Trudie. ‘In haar zwembadje.’ ‘Zwembadje? Heeft Sarah een zwembadje?’ vroeg Nienke verbaast. Haar dochter begon te lachen.‘Een prinsessen zwembad,’ vertelde Trudie en ze maakte haar taart snel af. ‘Gekregen van haar papa.’ ‘Heb je een zwembad van papa gekregen? Wat een bofkont ben jij zeg,’ glimlachte Nienke. Blij klapte Sarah in haar handen en sloeg daarna weer tegen de tuindeur aan. ‘Doe eens rustig dame.’ Nienke trok Sarah aan haar arm omhoog op haar schoot en opende de deur. Trudie duwde haar naar buiten. ‘Ik zal haar badpakje wel even halen,’ zei Trudie en ze liep weer terug naar binnen. Nienke moest Sarah stevig vast houden. Ze probeerde zich uit de armen van haar moeder te wurmen. ‘Nee Sarah. We wachten op tante Trudie.’ Zei haar moeder streng. Sarah keek haar moeder boos aan. Nienke keek boos terug en al snel begon Sarah weer te lachen ze sloeg haar armen om de nek van haar moeder. ‘Nuf!’ riep ze hard. Nienke sloeg haar armen stevig om haar heen en knuffelde haar dochter terug. Daarna wurmde Sarah zich alsnog uit haar armen en kroop met kleding en al het zwembadje in. ‘Moet je weer eigenwijs doen Sarah?’ vroeg haar moeder zuchtend en met moeite kwam ze uit de rolstoel. Ze ging naast het zwembadje zitten. ‘Boefje.’ Blij spatte Sarah met het water en Nienke pakte de emmertjes en schepjes die naast het badje lagen. Ze vulde het emmertje en gooide het leeg over Sarah haar rug. ‘Lekker hè,’ lachte Nienke naar haar dochter, die haar moeder met grote ogen aan keek en daarna weer hard begon te lachen.

‘Volgens mij is het hier heel erg gezellig!’ Fabian kwam lachend de tuin binnen met Sarah haar badpakje. ‘En volgens mij kon Saar niet wachten met zwemen.’ ‘Volgens mij ook niet..’ gokte Nienke. ‘Ze ging me heel lief knuffelen en ik trapte daar in. Ze had mooi de kans zo het bad in te springen,’ lachte ze. Fabian gaf haar een kus. ‘Hard gefietst?’ ‘Heel hard. Dan kan ik dit weekend langer met jullie samen zijn,’ glimlachte hij. Hij ging naast Nienke zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Hoe gaat het met je?’ Nienke haalde haar schouders op.‘Het gaat wel. Ben super blij dat ik even naar huis mag.’ ‘Blaaaaa!’ Sarah keek haar ouders met grote ogen aan en sloeg daarna met haar handjes op het water, zodat het in hun gezicht spatte. ‘Gaat het lekker schat?’ lachte Fabian. Hij trok haar kletsnatte shirt en legging uit. ‘Ook!’ boos trok Sarah aan haar rompertje. ‘Die ook?’ Fabian trok haar rompertje ook uit en wilde haar badpakje aan trekken, maar dat hoefde niet van zijn dochter. ‘Nee!’ ‘Sorry hoor prinsesje.’ Verontschuldigde haar vader zich en lachend speelde ze verder. ‘Tutje,’ glimlachte Nienke. Ze leunde tegen Fabian aan. ‘Ze kan al veel meer praten dan de laatste keer dat ik haar zag..’ ze keek in de verte, alsof ze in het verleden staarde. ‘Ze word bijdehand.’ Vond Fabian. ‘Net zoals jij,’ uitdagend keek Nienke hem aan. ‘Gelukkig maar dat ze op mij gaat lijken. Anders hadden we een groot probleem gehad.’ ‘Een groot probleem?’ ‘Ja, ik wil toch geen kind dat op jou lijkt. Hele dag saai zitten lezen en studeren.. ongezond gewoon.’ Zei Nienke serieus. Fabian prikte in haar zij. ‘En daarbij ben je nog hartstikke vervelend ook.’ Lachte ze. ‘Nou zeg. Wel een beetje aardig doen hoor, anders ga je maar terug naar het ziekenhuis.’ Lachte Fabian.‘Terug om jou te bezoeken ja,’ vond Nienke.‘Mij bezoeken? Wat heb ik dan?’ vroeg Fabian verbaast. Nienke begon weer te lachen.‘Dat weet ik nog niet. Zien we dan wel.’ Fabian knikte lachend. ‘Het is goed met jou,’ hij vulde het emmertje van Sarah weer en kiepte het leeg over haar rug. ‘Papa!’ riep ze boos. ‘Wat doet papa nou? Dat mag mama toch alleen doen?’ zei Nienke verbaast en ze stak haar tong naar Fabian uit. Sarah deed haar lachend na. Fabian pakte haar tong vast waar ze alleen maar harder door moest lachen. ‘Ben jij papa aan het pesten?’ lachte Fabian. Hij liet haar tong los en vrolijk speelde Sarah verder. Nienke staarde lang naar haar en voelde zich met de seconde droeviger worden. ‘Wat is er?’ Fabian sloeg zijn arm om haar heen. ‘Ik realiseer me nu alleen maar meer hoe erg ik haar mis..’ zei ze zacht. ‘Mooi zo,’ glimlachte Fabian. Nienke ging dichter tegen hem aan zitten. ‘Gaan we dit weekend nou leuke dingen doen?’ vroeg ze lief. Daar had ze zo ontzettend naar uitgekeken. Fabian begon te lachen. ‘Leuke dingen? Wat voor leuke dingen?’ ‘Gewoon leuke dingen,’ zei Nienke simpel. ‘Met z’n tweetjes of met z’n drieën?’ glimlachte ze. ‘Gezellig. Bedenkt maar iets om te doen,’ glimlachte Fabian en hij gaf haar een kus.‘Waarom moet ik iets bedenken?’ vroeg Nienke verbaast. ‘We gaan toch iets met z’n drieën doen?’ ‘Jij wil iets met z’n drieën doen,’ lachte Fabian. ‘Vraag het anders maar aan Sarah,’ bij het horen van haar naam keek de kleine op en lachte ondeugend. ‘Wat wil je gaan doen Sarah?’ lachte haar moeder.‘Poe-poe,’ zei ze. Fabian tilde haar op, sloeg een handdoek om haar heen en liep snel met haar naar binnen.‘Zo terug,’ zei hij tegen Nienke. Op dat moment kwamen de andere bewoners de tuin binnen gewandeld. Allemaal blij dat ze het eerste examen er al op hadden zitten. ‘Hé, Nienie!’ riep Amber blij en ze ging naast haar vriendin zitten. De andere meiden volgende haar voorbeeld. ‘Hoe ging het?’

‘Saai,’‘Moeilijk!’ ‘Ging wel.’ werd er door elkaar geroepen. ‘Waar is Fabian?’ vroeg Miley, die wel had verwacht dat die twee aan elkaar vast geplakt zouden zitten. ‘Volgens mij moest Saar poepen,’ lachte Nienke. ‘Fabian rende ineens heel snel met haar weg.’ ‘Ze gaat ook heel vaak op het potje de laatste dagen,’ zei Eva. ‘Vindt ze veel leuker dan een vieze warme luier vol,’ glimlachte ze. Nienke voelde zich trots maar tegelijkertijd ook teleurgesteld. Nu ze Sarah zolang niet had gezien miste ze ontzettend veel van haar. Ze leerde elke dag nieuwe dingentjes en kon elke dag ook al meer, maar dat kon ze allemaal niet met haar eigen ogen zien. Ze hoorde het allemaal achteraf pas. ‘Niet te veel om treuren,’ Amber zag wat haar vriendin dwars zat en sloeg troostend haar arm om haar heen. Nienke knikte. Dat probeerde ze. ‘Je moet er juist nu extra van genieten.’ ‘Dus, wat ga je doen dit weekend? Of ga je mee shoppen?’ vroeg Miley en ze glimlachte breed. ‘Ik weet het nog niet. Ik hoop alleen maar leuke dingen.’ ‘Dan ga je dus mee shoppen.’ Was Amber haar conclusie. ‘Je moet hoognodig nieuwe kleding hebben, zoals we daarstraks ook al zeiden.' 'Omdat ik er niet meer in pas ja..’ Nienke rolde met haar ogen en ze kreeg gelijk een duw van drie kanten. ‘Hou je mond,’ zei Miley streng. ‘Alleen maar positief denken.’ ‘Ik zal het er wel even met Fabian over hebben. Denk niet dat ik geld heb om te shoppen. Als ik ooit wil gaan samenwonen met Faab.’ ‘Wat leuk!’ riep Amber enthousiast. ‘Na de vakantie?’ ‘Dat is wel de bedoeling.. Maar Nienke moest alles even verpesten.’ Zuchten Nienke. Fabian en zij hadden het wel vaker over samenwonen gehad. Gewoon om het er over te hebben. Het leek toen nog zo ontzettend ver weg en ineens was de tijd zo snel gegaan. En nu was de tijd bijna gekomen, moest zij weer roet in het eten gooien. ‘Wil Fabian dan niet samenwonen nu? Nu je in het ziekenhuis ligt.’ Vroeg Noa. ‘Ze ligt nu niet in het ziekenhuis ze zit op het gras.’ Merkte Amber dom op maar niemand reageerde er op. ‘Jawel,’ knikte Nienke. ‘We weten ook al hoe en wat we willen doen volgend jaar maar ik kan er nu niet mee bezig zijn en geld sparen. Dat soort dingen. Het enige waar ik mee bezig mag zijn is mezelf.’ ‘Amber gaat ook samen wonen,’ grijnsde Miley, om het even ergens anders over te hebben. Nienke glimlachte. Ze wist wel dat haar vriendin merkte dat ze het er liever niet over wilde hebben. ‘Oh ja?’ vroeg Amber verbaast. ‘Ja!’ lachte Miley. ‘Samen met mij.’ ‘Oh ja!’ Amber snapte wat haar vriendin bedoelde. ‘Ja? Wat leuk!’ Nienke was enthousiast. Blijkbaar wisten Eva en Noa het al want ze reageerde er niet echt op.‘We gaan voorlopig weer bij m’n vader wonen. Ik heb het aankomend jaar zo ontzettend druk dat ik geen tijd heb om mijn eigen was te doen en schoon te maken.’ Lachte Miley.‘Je kan niet eens je eigen was doen en schoon maken.’ Merkte Amber op. Ze kreeg een duw van Miley.‘Echt wel! Ik heb gewoon geen tijd.’ Was haar excuus. ‘En ik ben niet zo graag alleen..’ gaf ze eerlijk toe. ‘Als je met Amber samen gaat wonen ben je toch ook niet alleen?’ lachte Noa. ‘Dat is waar,’ gaf Miley toe. ‘Maar zou jij het overleven om met haar in één huis te wonen zonder Trudie of iemand anders die schoonmaakt en opruimt?’ ‘Nou zeg, je doet net alsof ik zoveel rotzooi maak.’ Riep Amber beledigd. ‘Jij doet net alsof je heel netjes bent en alles altijd opruimt,’ ging Miley er tegen in.‘Ik ben blij dat ik straks niet meer met jullie in een huis woon zeg,’ Nienke begon te lachen. ‘Stelletje kippen.’ ‘Kunnen jullie niet beter op een boerderij gaan wonen dan?’ grapte Eva. Miley begon ook te lachen maar Amber snapte niet dat het een grapje was. ‘Iehl..’ zei ze serieus en ze trok de meest gruwende gezichten. ‘Gadver.’

‘Maar kan je niet beter met Mick samenwonen? Ben je en niet alleen en..’ Nienke dacht heel even na. ‘Je moet nog steeds anders mans rotzooi opruimen. Ik zou toch voor Mick kiezen dan, in plaats van voor Amber. Die is tenminste af en toe nog even rustig.’ ‘Nou zeg,’ Amber voelde zich weer beledigd. ‘Met Mick?’ lachte Noa verbaast. Miley draaide zich naar haar om. ‘Nee joh. Nienke praat onzin.’ Achter haar rug maakte Nienke van haar duimen en wijsvingers een hartje en Noa en Eva snapte het gelijk.‘Oh echt?’ grinnikte Eva. Miley knikte.‘Ja echt.’ Ze draaide zich terug om naar Nienke en gaf haar een duw. ‘Hou op hoor. Liegen over mij.’ ‘De enige die hier liegt ben jij, tegen jezelf. Waarom geef je nou niet gewoon toe dat je smoorverliefd op hem bent? Iedereen weet het toch al.’ ‘Als iedereen het weet hoef ik ook niets meer toe te geven.’ Vond Miley. ‘Hou er nou maar gewoon over op, Amber is ook eindelijk gestopt. Het word toch nooit meer wat tussen ons.’ ‘En hoe weet je dat zo zeker? Heb je het al geprobeerd?’ zei Nienke simpel. ‘Hou jij die irritante logica?’ zuchten Miley. ‘Jup. Dus geef het nou maar gewoon toe.’ Glimlachte Nienke. ‘Nienke, je moet nu wel echt weer gaan liggen hoor! Hup je bed in!’ het was Trudie die naar buiten was gekomen en hun gesprek onderbrak. Nienke zuchten. Daar had ze net zin in. ‘En niet eigenwijs doen, ik breng je terug naar het ziekenhuis.’ Zei ze streng. Nienke knikte braaf en keek Miley nog even aan. ‘Dit gesprek wordt vervolgt,’ zei ze. Met behulp van Trudie ging ze weer in haar rolstoel zitten.‘Is goed, ga maar lekker slapen hè.’ Zei Miley en ze stak haar tong uit. Nienke werd naar binnen gereden waar ze Fabian en Sarah aantrof. Fabian zat op de bank te lezen en had een slapende Sarah naast zich liggen. ‘Zo, gezelligheid hier,’ zei Nienke sarcastisch. ‘Mag ik in jou bed liggen? Dan hoef ik niet helemaal naar boven gedragen te worden.’ Lachend legde Fabian zijn boek weg en liep naar zijn vriendin toe om haar vervolgens uit de rolstoel te tillen.‘Ik heb er anders geen problemen mee hoor,’ glimlachte hij en gaf haar een kus. ‘Weet ik,’ glimlachte Nienke. ‘Toch slaap ik liever in jou bed. Met jou ernaast.’ ‘Er word niet samen geslapen.’ Zei Trudie streng. ‘Je mag best op Fabian zijn kamer, dan kan ik je ook beter in de gaten houden.’ Nienke zuchten. Trudie was nog nooit zo streng tegen haar geweest. Ze kneep ook altijd een oogje dicht als ze wist dat de bewoners stiekem een nachtje van kamer hadden geruild of bij elkaar hadden gelegen. Dat hoefde Victor nooit te weten. ‘Oké..’ zei ze met tegen zin. ‘Breng je me wel naar bed?’ vroeg ze lief aan Fabian die begon te lachen. ‘Kan je een slaap liedje voor me zingen.’ ‘Dan slaap je nooit meer,’ lachte Fabian en hij liep naar zijn kamer, zonder op antwoord van Trudie te wachten. Hij legde haar in zijn bed en Nienke sloeg haar armen om zijn nek, zodat ze hem dicht bij zich had. Ze glimlachte lief naar hem en zoende hem daarna. Lang en intens. ‘Je weet toch wat Trudie heeft gezegd.’ Grinnikte Fabian. ‘Hou je mond,’ pruilde Nienke. ‘Verpest het moment niet.’ Fabian begon te lachen. ‘Ik verpest het moment niet,’ ‘Wel..’ zuchten Nienke en ze trok Fabian weer wat dichter tegen zich aan. ‘Dat doe je wel. Je bent heel vervelend als je zo doet. Helemaal niet lief.’ ‘Als ik toch niet lief ben kan ik maar beter gaan,’ vond Fabian en hij kwam wat meer overeind. Nienke trok hem snel weer dichter tegen zich aan.‘Nee. Sorry, sorry, sorry. Je bent echt de liefste!’ zei ze snel en glimlachte schijnheilig. ‘Gelukkig maar,’ glimlachend gaf Fabian haar een kus en kwam daarna alsnog overeind. ‘Ga maar lekker slapen. Ik maak je wakker als we gaan eten, goed?’ Nienke knikte.‘En als ik nou eerder wakker word?’ vroeg ze lief.‘Dan blijf je in bed liggen. De dokter heeft je vast wel gezegd dat je alsnog moet rusten.’ ‘Ja, daarover..’ begon Nienke voorzichtig. ‘Amber vroeg of ik morgen mee ga naar de stad..’ Fabian glimlachte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je moet zelf beslissen of je dat wilt, niet ik.’ ‘Dat weet ik, maar ik wil gewoon weten of je dat goed vind. Ik wil dit weekend zoveel leuke dingen doen. Zoveel leuke dingen dat ik niet eens weet wat ik moet kiezen.’

‘Wat wil je allemaal doen dan?’ Fabian ging op de rand van het bed zitten. Nienke haalde haar schouders op.‘Ik wil naar de stad met de meiden, met jou leuke dingen doen en met Sarah, ik wil naar oma en ik wil nog meer leuke dingen doen met jou en Sarah, en nog een keer naar oma, en weer naar de stad en dan nog meer leuke dingen doen met z’n drieën..’ glimlachte Nienke.‘Dat is wel heel veel ja,’ glimlachte Fabian. ‘Dan ga je morgenmiddag naar de stad met de meiden, zondagmiddag gaan we met z’n drieën iets leuks doen en voor je weer terug gaat naar het ziekenhuis kunnen we nog even bij oma langs.’ ‘Maar dat is te weinig.’ Zuchten Nienke. ‘Ik wil meer tijd met jou en Sarah hebben..’ ‘Dan ga je niet naar de stad morgen,’ zei Fabian simpel en Nienke zuchten weer.‘Het is oneerlijk.’ Fabian schudde zijn hoofd en gaf haar weer een kus. ‘Je kan het zo eerlijk mogelijk maken voor je zelf. Maar je moet weten wat je wilt. Denk er maar over na.’ Glimlachte hij en hij stond weer op. ‘Slaap lekker,’ Nienke glimlachte terug en trok Fabian zijn deken verder over zich heen.‘Slaap lekker. Geef je Sarah nog een kus van mij?’ Fabian knikte. Ze draaide zich om en sloot haar ogen. Ze baalde dat ze maar zo weinig tijd had om leuke dingen te doen en dat ze dus niet alles kon doen wat ze wilde.

Voor Nienke haar gevoel sliep ze nog maar vijf minuten toen ze wakker gemaakt werd door Miley. ‘Ben je wakker?’ vroeg ze en Nienke trok de deken verder over haar hoofd. ‘Nee..’ mompelde ze. ‘Echt wel,’ grinnikte Miley en ze trok de deken weg. ‘Ik moest je van Trudie dit brengen, en je pillen.’ Nienke keek naar het glas wat haar vriendin in haar handen had. In het ziekenhuis kreeg ze dit ook altijd. Een soort fruit smoothie. ‘Voor je vitamientjes,’ glimlachte Miley. Nienke ging rechtop zitten en wreef de slaap uit haar ogen.‘Ik sliep net zo lekker, pruilde ze.’ Ze nam het glas van haar vriendin over en probeerde er niet te veel over na te denken. Ze mocht dit weekend naar huis omdat ze zo goed vooruit ging, dan moest ze dat ook zo houden.‘Net? Al bijna vier uur of zo,’‘Dat zeg ik, net.’ Hielt Nienke koppig vol. Ze twijfelde heel even een seconde maar toen ze aan Sarah dacht hielt ze het glas gelijk aan haar mond zodat ze haar smoothie op kon drinken. ‘Wat voor pillen zijn dit eigenlijk?’ Miley keek naar de pillen die in het doorzichtige potje zaten. ‘Drugs?’ grapte Nienke en haar vriendin begon te lachen. ‘Iets wat er voor zorgt dat ik aankom of zo, geen idee.’ ‘Gewoon slikken dus,’ was Miley haar conclusie. Ze keek toe hoe haar vriendin langzaam het glas leeg dronk en ze merkte hoeveel moeite ze er mee had. ‘Zeg eens eerlijk, hoeveel moeite kost het je nu dat glas leeg te drinken?’ Nienke zuchten even en dacht na. ‘Nul is heel veel moeite en tien helemaal niet,’ hielp Miley haar.‘Een..’ zei Nienke uiteindelijk. ‘Misschien een twee, als ik heel hard aan Sarah blijf denken..’ ‘Wel al minder moeite dan voordat de behandeling in het ziekenhuis begon?’ Nienke knikte en staarde naar haar glas. ‘Vindt je het vervelend dat ik het vroeg?’ Nienke reageerde niet meteen maar knikte uiteindelijk weer. ‘Sorry..’ verontschuldigde Miley zich.‘Ik moet leren er over te kunnen praten,’ zei Nienke. ‘En ik vind het fijn dat je weet hoe moeilijk het is om dit op te drinken als je zo zit te staren,’ Nienke glimlachte flauw. ‘Ik zal niet meer kijken dan,’ glimlachte Miley. ‘Als je het maar opdrinkt. En je drugs in neemt,’ ze opende het doosje en haalde er twee pillen uit. ‘Ik hoef er maar één, zei Nienke en Miley keek haar even doordringend aan. ‘Trudie zei twee.’‘Dan heeft Trudie het fout, ik hoef er maar één.’ Ging Nienke er fel tegen in. ‘Je hoeft niet gelijk zo fel te reageren Nien, Trudie heeft net tegen mij gezegd dat je er twee moet hebben, dus die krijg je.’ ‘Ga weg met die stomme rot pillen!’ Nienke sloeg de hand van haar vriendin weg waardoor de pillen op de grond vielen. ‘Doe niet zo raar,’ Miley snapte niet dat Nienke ineens zo fel reageerde. ‘Ik wil je alleen maar helpen.’

‘Ik hoef niet geholpen te worden door jou. Ga weg met die klote pillen!’ op dat moment kwam Trudie binnen.‘Wat is hier aan de hand?’ ‘Nienke moest toch twee van die pillen?’ vroeg Miley voorzichtig en Trudie knikte. ‘Ga weg!’ Nienke zette het glas op het nachtkastje van Fabian en probeerde op te staan. ‘Je blijft hier en je neemt gewoon de pillen. Je eet en drinkt precies wat ik je geef, wat op je eet lijst staat, anders breng ik je gelijk terug naar het ziekenhuis.’ Zei hun huishoudster streng en ze legde Nienke terug in bed. Nienke reageerde niet en staarde strak voor zich uit. Miley raapte de medicijnen van de grond en gaf ze aan Trudie. ‘Ik ga wel,’ zei ze en ze was weg. Trudie ging op de rand van het bed zitten en gaf Nienke alsnog de pillen. ‘Ik blijf hier zitten totdat je ze aanneemt hoor, maakt me niet uit hoe lang het duurt.’ Zei ze duidelijk en Nienke pakte de pillen maar aan. Een voor een nam ze de pillen in en dronk haar smoothie op, onder het strenge toezicht van Trudie. ‘Nou blij?’ Nienke gaf haar het glas terug en ging weer liggen. Trudie reageerde er verstandig niet op. ‘We gaan over een half uurtje eten. Ga je nog even slapen?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Is Sarah wakker?’ Trudie knikte en op dat moment hoorde ze Sarah vanuit de woonkamer hard lachen. ‘Mag ik uit bed dan?’ vroeg ze op haar allerliefst en ze zag dat Trudie even na moest denken.‘Ik vind eigenlijk niet dat je dat verdient.’ ‘Hoezo niet?’ vroeg Nienke verbaast. ‘Omdat je net zo onredelijk te keer ging tegen Miley. Je weet zelf ook dat je twee van die pilletjes moet en je hoeft er niet proberen onderuit te komen.’ ‘Ik weet het, sorry.’ Nienke voelde zich nu best wel schuldig dat ze zo tegen Miley was uitgevallen. ‘Je hoeft geen sorry tegen mij te zeggen maar tegen Miley. Oké?’ Nienke knikte. Trudie trok de rolstoel dichterbij en Nienke hees zichzelf erin. ‘Oké,’ zei ze. Ze rolde zichzelf naar de woonkamer terwijl Trudie terug liep naar de keuken om verder te gaan met koken. ‘Hé, mag jij je bed wel uit?’ vroeg Fabian verbaast en hij legde zijn boek aan de kant. Sarah stond te gillen en de springen in de box terwijl ze zichzelf stevig vast hielt aan de spijlen. ‘Hé, gezellig dat je er bij komt zitten,’ grinnikte Nienke. ‘Vind ik ook Fabian, dankjewel.’ Lachend stond Fabian op en tilde haar uit de rolstoel. ‘Dat kan ik zelf ook..’ zuchten Nienke.‘Weet ik,’ Fabian legde haar op de bank en eigenwijs ging Nienke snel rechtop zitten. ‘Maar je geeft geen antwoord op mijn vraag dus je gaat liggen,’ Fabian trok haar aan haar benen weer wat meer onderuit en Nienke ging weer rechtop zitten. ‘Nienke?’ zuchten Fabian. Nienke zakte een millimeter onderuit. ‘Dat is niet liggen.’ ‘Houd je hoofd maar schuin, dan lijkt het alsof ik lig,’ Nienke begon te lachen om haar eigen opmerking en Fabian trok haar weer onderuit. ‘Als je niet blijft liggen ga je maar weer naar bed.’ ‘Oké papa.’ Zei Nienke met tegenzin. Fabian ging weer terug zitten op de bank en Nienke legde haar benen over die van hem. ‘Als ik moet liggen krijg je ook mijn stinkvoeten,’ grijnsde ze. Fabian reageerde er niet op en ging verder met het lezen van zijn boek. Nienke rolde met haar ogen. ‘Gezellig ben je weer,’ bromde ze. Fabian keek haar even aan en glimlachte. ‘Serieus, wat heb je? Dit is eng.’ ‘Ik heb jou, eng hè?’ grapte Fabian en Nienke rolde met haar ogen. Zo’n antwoord kon ze natuurlijk verwachten.‘Laat maar.’ Mokte ze en Fabian ging niet meer op haar in. Dat had toch geen zin. Nienke draaide zich zo om dat ze Sarah goed kon zien. Ze zat nu rustig in de box. met een groot deel van haar knuffels om zich heen verzameld. Ze kon zich altijd goed vermaken in haar eentje. Uren achter elkaar kon Nienke naar haar dochtertje blijven kijken, elke keer weer. Dat miste ze zo erg in het ziekenhuis. Ze had helemaal niemand om zich heen, niemand van wie ze echt hielt. Eigenlijk voelde ze zich zo ontzettend alleen daar. Maar het motiveerde wel. Daarom was ze dit weekend thuis, daarom had ze een weekend met haar kleine prinsesje. ‘Gaat het?’ klonk de stem van Fabian ineens, van heel ver weg. Nienke keek op, recht in zijn heldere blauwen ogen. Ze knikte.

‘Ja hoor. Hoezo?’ ‘Je huilt,’ zei Fabian voorzichtig en hij veegde over haar wang. Nienke genoot van zijn aanraking. Pas toen Fabian zijn hand weer van haar wang afhaalde drong er pas tot haar door wat hij vlak daarvoor had gezegd. Verbaast wreef ze onder haar ogen en langs haar wangen. ‘Oh,’ zei ze luchtig. ‘Er is niets hoor. Het is gewoon..’ ze haalde haar schouders op. ‘Gewoon.’ ‘Gewoon?’ vroeg Fabian en Nienke knikte.‘Gewoon.’ Ze glimlachte. ‘En dat is de laatste keer dat ik het zeg.’ Ze kwam weer om hoog en ging daarna weer liggen. Maar nu met haar hoofd tegen Fabian zijn arm. Dat lag veel beter. ‘Heb je al besloten wat je wilt gaan doen dit weekend?’ ‘Nee, ik heb geslapen.’ Zuchten Nienke. Ze wilde er helemaal niet over na denken. Keuzes maken vond ze altijd zo lastig. ‘Dat is ook goed. Voel je je beter als je hebt geslapen?’ Nienke haalde haar schouders op.‘Wel wat meer uitgerust. Voor tien minuten wakker zijn moet ik twee uur bijslapen.’ Fabian moest lachen om de manier waarop Nienke dat zei. Ze moest inderdaad genoeg rusten en slapen, omdat alles veel energie kosten maar in overdrijven was zijn vriendin natuurlijk ontzettend goed. ‘Wat? Dat is echt waar hoor!’ ‘Ja, weet ik.’ Knikte Fabian en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Ik was gewoon benieuwd of je zelf merkt dat het steeds beter gaat.’ Nienke knikte. ‘Ik merk het wel. Het gaat alleen te langzaam.’ Fabian knikte langzaam. ‘Gewoon je best blijven doen. Meer dan dat kun je toch niet doen.’ Nu was het Nienke haar beurt weer te knikken. Zwijgend bleven ze naast elkaar zitten, dicht tegen elkaar aan, totdat Trudie riep dat iedereen kon komen eten. Zoals gewoonlijk zat Appie binnen twee seconde stuitert aan tafel en schepte zijn bord al vrolijk vol. ‘Eet je mee?’ vroeg Fabian en hij tilde Nienke al op. ‘Wat nou als ik nee zeg?’ lachte Nienke. Ze probeerde er maar om te lachen. Dat was het beste. Fabian droeg haar naar de tafel, waar iedereen langzaam aanschoof. ‘Dan heb jij pech.’ ‘Wat ga je dan doen?’ vroeg Nienke nieuwsgierig. Fabian lachte alleen maar. Dat was het antwoord. ‘Ik wil je eten wel hoor,’ zei Appie.‘Ja?’ vroeg Nienke hoopvol en Appie knikte als een gek. ‘Oké, dankje.’ Lachte Nienke. Trudie kwam de keuken uit met het bord eten voor Nienke. Een gestampt prutje met alles wat ze nodig had en wat ze moest eten. ‘Kijk eens, alsjeblieft schatteke.’ Trudie liep vrolijk de keuken weer in en Nienke verplaatste haar bord richting Appie. ‘Smakelijk.’ Lachte ze. Appie bekeek het bord even en haalde zijn schouders op. Daarna pakte hij zijn vork en begon smakelijk te eten van Nienke haar bord. Nienke keek heel even toe maar kon het niet lang aanzien. Ze werd er kotsmisselijk van. ‘Gadver,’ kuchte ze. Ze draaide zich om naar Fabian, die druk in gevecht was met Sarah, die tussen hun in zat.‘Kom, eten Sarah.’ Zei Fabian en hielt zijn dochter haar lepeltje voor. Sarah was het er alleen niet echt mee eens, elke keer als haar vader de lepe vol hielt probeerde ze het uit zijn handen te slaan. ‘Sarah,’ haar vader klonk streng.‘Eeeeee!’ gilde ze. ‘Jawel. Sarah moet eten.’ ‘Eeeeee!’ de kleine begon weer te gillen. Ze reikte haar armen uit naar haar moeder en begon te huilen. ‘Mama,’ piepte ze en Nienke nam haar lachend uit de stoel. ‘Kleine aansteller ben je ook. Je moet toch eten, gek.’ ‘Net zoals jij doet zeker,’ lachte Jeroen sarcastisch. Hij kreeg van alle kanten om zich heen een schop of een duw.‘Kun je nou nooit een keer je bek houden?’ siste Miley kwaad. Nienke keek haar vriendin dankbaar aan. Ze glimlachte flauw. Miley glimlachte terug en at weer verder. Fabian schoof de stoel van Sarah aan de kant en schoof dichter naar Nienke toe. ‘Hou jij d’r in de houtgreep?’ grinnikte hij en hij bracht de lepel weer dicht bij Sarah haar mond. ‘Eeeee!’ Sarah begon weer te gillen en probeerde zich uit de armen van haar moeder te wurmen.

‘Jaaaaa!’ riep Nienke en ze drukte Sarah tegen zich aan. ‘Lekker eten. Net zoals oom Mick.’ Nienke wees schuin voor zich, waar Mick zat. Sarah keek ook die kant uit. ‘Mmmm, lekker hoor!’ zei Mick overdreven, als teken dat het goed smaakte. Sarah was even stil.‘Mmm,’ zei ze daarna en begon te lachen. ‘Mmmmm,’ deden Nienke en Fabian tegelijk. Sarah opende haar mond voorzichtig.‘Lekker hè?’ glimlachte Nienke. ‘Mmm,’ klonk Sarah en ze opende haar mond gelijk weer. Nienke stak haar duim op naar Mick, die lachte. Binnen no-time had Sarah haar bordje leeg en ging ze weer terug de box in, waar ze in haar eentje lekker verder speelde. ‘Ga je morgen nou mee naar de stad?’ vroeg Amber nieuwsgierig. ‘Uh..’ Nienke had er eigenlijk nog niet over na gedacht. Ze keek hulpzoekend naar Fabian die knikte. Ze moest doen wat ze wilde doen. Nienke knikte ook. ‘Maar niet te vroeg..’ zei ze. Ze zag zichzelf echt niet vroeg haar bed uit komen.‘Is goed.’ Zei Amber opgewekt. Ze gaf Miley een high-five. Ze hadden er allebei zoveel zin in. Het was lang geleden dat ze iets leuks met alle meiden waren gaan doen.

Na het eten was iedereen nog even gaan leren voor het volgende examen maar daar hadden ze eigenlijk allemaal niet zo’n zin in. Behalve Fabian. Hij vond het heerlijk om even ongestoord te kunnen leren. Nu Nienke thuis was maakte hij zich veel minder zorgen om haar, ook al was ze alleen dit weekend thuis en moest ze daarna gewoon weer terug naar het ziekenhuis. Hij zat, zoals gewoonlijk, aan zijn bureau terwijl Nienke met Sarah op zijn bed het “kiekeboe spel” aan het spelen was. Fabian zuchten even en Nienke keek op. ‘Lukt het niet?’ vroeg ze en ze kriebelde Sarah onder haar voetjes. Fabian keek niet op of om, hij had haar niet eens gehoord. ‘Papa,’ zei Sarah zachtjes en glimlachte lief naar haar moeder. Nienke lachte.‘Nee, ik ben mama. Zeg maar: mama,’ Sarah keek haar moeder lang aan, glimlachte nog een keer en liet zich daarna achterover vallen, zodat ze op haar rug lag. Ze stak haar voeten weer richting haar moeder en Nienke kietelde haar weer. Waarom wist Nienke niet precies, maar haar dochter vond het fantastisch. Ze schaterde het uit en Nienke genoot steeds meer van elke seconde die ze met haar dochter kon doorbrengen. ‘Papaaaaaa!’ gilde Sarah en ze lachte hard. Nienke keek richting Fabian maar die leek echt helemaal niets mee te krijgen. Ze pakte het plastic speelgoed balletje – met belletjes waar Sarah haar ouders helemaal gek mee maakte door er het hele huis mee door te rollen – richting Fabian. ‘Au,’ Fabian draaide zich verbaast om. ‘Moet dat?’ ‘Dat moet ja,’ glimlachte Fabian. ‘Papa geeft ons geen aandacht.’ Sarah begon weer hard te lachen en ze verstopte zich achter de lange haren van haar moeder. Fabian glimlachte en ging bij hun op bed zitten. ‘Ik ben bijna klaar met leren, dan heb ik weer alle tijd voor je. Aansteller.’ Nienke keek hem beledigd aan.‘Ik ben geen aansteller.’ Zei ze zielig en ze duwde Fabian van het bed af. ‘Schiet maar op dan.’ ‘Ja, ja, baas.’ Lachte Fabian en hij ging weer aan zijn bureau zitten. Nienke tilde Sarah op en hielt haar met gestrekte armen boven haar. ‘Sarah vliegt!’ giechelde ze en haar dochter keek haar heel even verbaast aan. Daarna begon ze, zoals altijd, hard te lachen. ‘Vliegtuigje! Broem broeeeem!’ Nienke vloog Sarah van voor naar achter en van links naar rechts. ‘Dat is een auto Nienke, of een motor. Geen vliegtuig.’ Lachte Fabian, zonder dat hij opkeek.‘Oh, en dat hoor je weer wel hè. Maar wat voor geluid maakt een vliegtuig dan?’ hierop had Fabian zo snel niets terug en heel verstandig hielt hij maar zijn mond. ‘Papa denkt weer eens dat hij slim is,’ zei Nienke tegen Sarah en ze legde de blije baby op haar buik. ‘Papa ís slim,’ verbeterde Fabian haar en Nienke begon te lachen. ‘Ja, ja.’ Was het enige wat ze zei en ze speelde met de haartjes van Sarah. ‘Je krijgt mooie krulletjes hè.’ Zei ze, blij. Het dunne blonde piek haar op Sarah’s hoofd kregen steeds meer slag en stiekem had Nienke altijd al gehoopt dat Sarah net zo’n blonde krullenkop als haar vader zou krijgen. ‘Mooie krullen. Net zoals papa.’ Sarah begon hard te gillen en ze hielt het vest van haar moeder stevig vast, alsof haar leven er vanaf hing. ‘Gaat ‘ie goed?’ lachte Nienke en ze tilde Sarah weer op, hoog boven haar hoofd. ‘Whiiiiii!’ riep

Nienke blij en op dat moment voelde ze iets nats op haar gezicht vallen. ‘Lekker. Dankjewel Sarah. Weet je nog wat oma altijd zegt? Doorslikken. Niet kwijlen. En al helemaal niet op mama’s hoofd.’ Fabian begon te lachen en draaide zich om. Nienke ging rechtop zitten en veegde haar gezicht schoon met de deken van Fabian. Ze glimlachte schijnheilig naar hem. ‘Moet je me maar niet uitlachen.’ Sarah klapte blij in haar handjes en stak haar armpjes daarna in de lucht. ‘Hoera!’ riep Fabian en haar draaide zich weer terug om. ‘Volgende keer op papa mikken.’ Vond Nienke. ‘Volgende keer op papa mikken,’ sprak Fabian zijn vriendin om een kinderachtige toon na. Op dat moment werd de deur met veel geweld open gegooid. ‘Komen jullie ook film kijken?!’ het was Appie die in de deuropening stond. Sarah was er zo van geschrokken dat ze begon te huilen. ‘En bedankt weer Ap. Je kan ook nooit eens normaal doen hè.’ Zei Nienke geïrriteerd en ze wiegde haar dochter op en neer. ‘Rustig maar liefje, het is ome Ap maar..’ zei ze lief. ‘Ap is gewoon Ap.’ Zei Appie. Hij stak zijn armen uit naar Sarah. ‘Kom maar bij ome Ap Saartje.’ Grijsde hij. Nienke keek haar huisgenoot even twijfelt aan en schudde daarna haar hoofd. ‘Nee Ap.’ Waren haar woorden. ‘Maar Ap wil vliegtuigje spelen. Dat vind Super-Saartje zo leuk!’ zei hij verontwaardigd. Nienke moest lachen. Ze zag het al helemaal voor zich. Hoe Appie het hele huis door rende met Sarah. ‘Andere keer Appie, ze moet zo slapen.’ ‘Flauwerd.’ Zei Ap sip en hij liep weg, terug naar de woonkamer waar ondertussen iedereen zich al had verzameld voor een filmavond. Ze hadden allemaal even genoeg van al dat leren. ‘Ga je mee film kijken?’ vroeg Nienke terwijl ze Sarah tegen zich aan gedrukt had. Gelukkig was ze al snel getroost. Ze was ondertussen wel gewend aan de rare, drukke huisgenoten. ‘Ja, straks..’ zei Fabian, iet wat afwezig. ‘Oké, leg jij haar nu in bed dan?’ Nienke wilde het graag zelf doen maar dat ging helaas niet zo makkelijk. Ze had nog niet genoeg kracht om te staan en zittend.. dat zou het ook niet worden. ‘Ja..’ Fabian schreef eerst nog het een en ander op in zijn schift en stond toen op. ‘Slaap lekker liefje,’ glimlachte Nienke en ze gaf Sarah een kus. De kleine wreef vermoeid in haar oogjes en gaapte uitgebreid. ‘Ga maar lekker slapen. Dan kunnen we morgen leuke dingen gaan doen.’ Nienke had echt zin in dit weekend. Fabian nam zijn dochter over en stopte haar in bed. ‘Slaap lekker prinsesje.’ Hij legde Sarah’s lievelingsknuffel naast haar, die de kleine gelijk tussen haar armen klemde. Haar nachtlampje werd aan geknipt terwijl Nienke het grote licht uitdeed en zichzelf in haar rolstoel hees. ‘Kijk eens, helemaal zelf.’ Grinnikte ze. Ook al was ze wel trots dat dit haar al zelf lukte. Fabian pakte zijn schoolboeken bij elkaar. ‘Heel goed. Ik ben trots op je,’ zei hij zacht en hij gaf haar een kus. Zo zachtjes mogelijk verlieten ze de kamer terwijl ze Sarah nog een keer hoorde giechelen. ‘Ga je nog verder leren?’ vroeg Nienke verbaast en Fabian knikte. ‘Ik wil dit gewoon af hebben.’ Zei hij. ‘Waar ga je zitten dan?’ ‘Op jullie kamer. Iedereen zit toch beneden.’ Zei Fabian simpel. Nienke glimlachte.‘Is goed, nerdje.’ Ze trok hem, met al haar kracht, dichter naar zich toe en gaf hem een kus. ‘Als je maar niet de hele avond gaat zitten leren. Je moet wel film komen kijken straks.’ Fabian glimlachte.‘Beloofd.’ Nienke duwde hem van zich vandaan en gaf hem een klap op zijn kont. ‘Nou hup, opschieten dan.’ Lachte ze. ‘Ik ga al, ik ga al,’ lachend liep Fabian de trap op terwijl Nienke zichzelf de woonkamer in rolde. ‘Kunnen we nu eindelijk met de film beginnen?’ vroeg Appie wanhopig aan Miley, die knikte. ‘Nu mag ‘ie.’ Ze wilde perse wachten op Nienke. ‘Kom je op de bank zitten?’ vroeg ze aan Nienke die knikte. Er was nog één plekje vrij op de bank, tussen Miley en Mick in. ‘Moet je me wel even uit m’n stoel helpen,’ zei Nienke en ze stak haar armen naar Miley

uit, die opstond om te helpen. ‘Kunnen jullie ook alsjeblieft je kop houden? Zelfs Amber is de hele tijd al stil.’ Zei Jeroen chagrijnig en wees naar Amber, die heftig knikte. Nadat Jeroen tegen haar was uitgevallen, dat ze haar mond eens moest houden, had ze geen woord meer gezegd. ‘Ja, ja.’ Zuchten Miley. Iedereen was altijd zo lekker vrolijk in dit huis. Nienke liet zich in de hoek van de bank vallen, de plek waar Miley zat. ‘Hé,’ siste ze en Nienke grijnsde naar haar. Nu moest ze wel naast Mick gaan zitten, precies wat Nienke wilde. ‘Niet zo moeilijk doen,’ fluisterde ze in haar oor toen ze toch maar weer op de bank ging zitten, wel zo dicht mogelijk tegen Nienke aan. ‘Je wordt bedankt.’ Siste Miley. ‘Wat is je probleem nou?’ fluisterde Nienke terug. ‘Je vindt ‘m toch zo leuk? Ga dan dichter naar hem toe zitten.’ Ze duwde Miley een beetje van zich vandaan, die eigenwijs weer zo dicht mogelijk tegen Nienke aan ging zitten.‘Ik vind hem helemaal niet leuk.’ ‘Dan doe niet zo moeilijk.’ ‘En nou jullie bek dicht!’ snauwde Jeroen, die helemaal gek werd van dat gefluister. ‘Kan je wat zachter doen?’ vroeg Nienke. ‘Sarah ligt te slapen.’ Jeroen rolde met zijn ogen.‘Zeikerd.’ Siste hij. ‘Hou gewoon je kop.’ Reageerde Miley. Voordat Jeroen iets terug kon zeggen deed Amber haar mond weer open.‘Kunnen we nu allemaal gewoon ophouden?’ vroeg ze, zo aardig mogelijk. En dat kon nog wel eens lastig zijn met een chagrijnige Jeroen in de buurt. ‘Komt Fabian eigenlijk niet?’ vroeg Mick en er klonk gezucht en gesteun door de woonkamer. ‘Straks. Hij wilde nog even leren.’ Appie zette de film op pauze en stond op. ‘Wat ga je doen?’ vroeg Noa, die zich niets van al het gepraat had aangetrokken en al helemaal in de film zat. ‘Even pissen. Word doodmoe van dat gezeik hier.’ ‘Toepasselijk,’ giechelde Amber. Ze pakte haar telefoon weer en zette een of ander filmpje aan, die ze daarvoor met Eva aan het kijken was. Eva, die naast haar op de grond zat, keek gelijk weer mee en samen hadden om de zoveel seconde de slappe lach. Nienke gooide haar benen over de leuning van de bank en ging met haar hoofd op de schoot van haar vriendin liggen. Miley keek haar even vervreemd aan, maar vond het wel prima. ‘Ik moet blijven liggen van de dokter. En als Trudie ziet dat ik rechtop zit moet ik meteen naar bed.’ Verduidelijkte Nienke zichzelf. Ze stak haar tong uit en draaide met haar ogen. Ze was al die bemoei zuchtende mensen, die alles beter wisten en de hele tijd streng op haar lette helemaal zat. ‘Eigenschuld.’ Vond Miley. Dat was het natuurlijk ook wel een beetje. ‘Ja, dat weet ik. Hoeven jullie niet elke dag honderd keer te herhalen.’ Zei Nienke. ‘Hé Mick, met wie ga jij eigenlijk naar het gala?’ vroeg ze en ze glimlachte gemeen naar Miley, die gelijk in elkaar dook. Ze wilde niet nog een keer horen dat Mick al iemand had en dat zij niet diegene was. ‘Gewoon..’ antwoorden Mick, schouderophalend. ‘Ja, ik wil het ook wel weten,’ bemoeide Noa zich ermee. ‘Je zei dat je al iemand had, maar wie weet niemand.’ Mick glimlachte alleen maar. ‘Dat is je antwoord?’ vroeg Nienke. ‘Die stomme glimlach van je?’ Mick knikte. ‘Meer niet?’ nu schudde hij zijn hoofd. Nienke haalde haar schouders op. ‘Dan niet.’ ‘Inderdaad.’ ‘Volgens mij heb je gewoon helemaal niemand.’ Lachte Amber en ze keek op van haar telefoon. ‘En je durft niet toe te geven dat niemand met je wilt.’ Voegde ze er lachend aan toe. Mick, die voor haar op de bank zat duwde haar hoofd weg. ‘Ik weet wel iemand die wilt,’ zei Eva. ‘Jij zeker,’ lachte Jeroen. Eva begon te lachen.‘Nee hoor. Ik ga met Amber.’ Zei ze en ze sloeg haar arm om haar, nieuwe, vriendin heen. Nienke begon te lachen.‘Echt?’ het was duidelijk dat ze en hoop gemist had. Eva en Amber knikte en waren al snel weer verdiept in hun filmpje. Miley zat stil op de bank. Nienke tikte op haar buik. ‘Sorry,’ fluisterde ze. Ze wist niet dat iedereen al wist dat Mick iemand had voor het gala, laat staan dat hij al iemand had. Ze had gehoopt dat hij door haar vraag Miley zou

vragen. ‘Met wie ga jij eigenlijk?’ vroeg Jeroen.‘Ik? Met Fabian..’ zei Nienke verbaast. Dat kon iedereen toch wel raden. ‘Nee, die nep blonde superster achter je.’ Miley haalde haar schouders op. Het interesseerde haar ook niet zo veel meer. Ze had er niet eens meer zin in. ‘Appie is nog over..’ lachte Noa. ‘Ik hoor mijn naam, ik hoor mijn naam,’ zei Appie die weer binnen kwam gestuiterd. ‘Met wie ga jij naar het gala?’ vroeg Amber. Appie glimlachte.‘Met de enige andere echte superheld..’ zei hij en hij stopte even met praten om het spannend te maken. ‘Super-Sarah!’ iedereen begon te lachen.‘Ja Ap, dat had je gedroomd.’ Zei Nienke en ze schudde lachend haar hoofd. Appie haalde zijn schouders op en ging weer terug in de berg kussens op de grond liggen. ‘Dan gaat Ap met het skelet.’ ‘Waar is dat skelet eigenlijk gebleven?’ vroeg Jeroen zich ineens af. Iedereen kon zich het skelet nog maar al te goed herinneren. Het stond altijd in de gang bij de meiden maar ineens was het weg. Niemand wist waar het gebleven was. ‘Misschien heeft Victor ‘m mee de kelder in genomen?’ opperde Nienke. ‘Misschien is het zijn nieuwe beste vriend,’ zei Miley.‘Zijn enige vriend,’ viel Mick haar bij en hij knipoogde naar haar. Miley glimlachte en keek snel de andere kant weer op. ‘Mag Ap nu film kijken?’ hij kreeg geen antwoord, iedereen hielt gelijk zijn of haar mond. ‘Eindelijk.’’ Zuchten Appie gelukkig en hij startte de film opnieuw, aangezien hij niets van de eerste paar minuten had mee gekregen.

De volgende ochtend werd Nienke wakker in het bed van Fabian. Duf keek ze even om zich heen. Ze kon zich niet herinneren dat ze hier was gaan slapen. Ze kon zich überhaupt niet zo veel meer van de vorige avond herinneren. Alleen dat de film super eng was en dat het een eeuwigheid duurde voordat Fabian eindelijk eens klaar was met leren. ‘Ah, je bent wakker.’ Het was Fabian die de kamer binnen kwam gelopen en bij haar kwam zitten. ‘De meiden zijn zich allemaal aan het klaar maken, ze willen over een uurtje de stad in. Ging je nog mee?’ Nienke knikte.‘Vind je dat goed?’ vroeg ze toch nog maar voor de zekerheid. Fabian glimlachte en gaf haar een kus.‘Natuurlijk. Dit is jouw weekend. Jij moet er iets leuks van maken.’ Nienke glimlachte. ‘Je bent veel te lief voor me..’ zei ze zacht. Fabian schudde zijn hoofd. ‘Als je dat niet zou verdienen zou ik het ook niet doen.’ Nienke zuchten. Daar had hij natuurlijk wel een punt. ‘Maar toch..’ vond ze. ‘Niet zeuren. Kom, ontbijten, douche, aankleden. Trudie heeft een heel lekker ontbijt voor je gemaakt.’ ‘Ha, ha.’ Nienke rolde met haar ogen. Al die vieze gepureerde zooi, ze werd er al weer kotsmisselijk van. ‘Echt. Vertrouw me nou maar. Dit vind je heerlijk.’ ‘Hmm..’ Nienke deed haar lange haren in een knot. Het was veel te warm, nu al. Fabian tilde haar op en liep met haar naar de woonkamer, waar hij haar aan tafel zetten. ‘Veel beter dan een rolstoel.’ Vond ze. ‘Als je maar niet denkt dat ik met jullie mee ga naar de stad om jou te dragen.’ Zei Fabian gelijk. Nienke schudde lachend haar hoofd.‘Dat zal ik je niet aandoen hoor,’ beloofde ze. ‘Kijk eens, eet smakelijk schattekes.’ Zei Trudie vrolijk. Nienke keek naar de stapel pannenkoeken die voor haar neus was gezet. Nienke keek angstig van het bord naar Fabian.‘Moet ik die alle honderd opeten?’ ‘Tuurlijk niet.’ Hij legde een pannenkoek op haar bord en eentje op die van hem. ‘Jij twee, ik achtennegentig.’ ‘Ik één, jij negenennegentig.’ Verbeterde Nienke hem. Fabian glimlachte. ‘We kijken wel hoever je komt. Maar minstens één. Dat kan je.’ Verzekerde hij haar. Nienke vond het moeilijk maar het gegiechel van Sarah, die zoals gewoonlijk heerlijk in de box zat te spelen, overtuigde haar om te knikken. Ze scheurde een stukje van haar pannenkoek af en wilde het in haar mond stoppen. Fabian keek haar aan en Nienke wist

maar al te goed wat hij bedoelde. ‘Wat?’ vroeg ze, alsof ze het niet wist. ‘Dat weet je best. Jij eet nooit pannenkoeken zonder stroop en poedersuiker. Nooit.’ Nienke knikte. Natuurlijk had hij weer eens gelijk. Ze staarde lang naar haar bord en keek toen weer naar Fabian.‘Ik kan het niet..’ zei ze zacht. Fabian knikte.‘Jij kan het wel. Je denkt alleen dat je het niet kan. Dat is een heel groot verschil Nienke.’ ‘Nee, jíj denkt dat ik het kan.’ Fabian stond op en ging naast haar zitten. ‘Ik geloof in je Nienke.’ Zei hij en hij pakte haar hand vast. ‘Ik weet heel zeker dat jij dit kan. Nienke is niet iemand die zomaar de moed op geeft, die vecht overal voor.’ Nienke begon te huilen. ‘Gisteren heb je toch ook met ons mee gegeten? Appie had jouw prutje op en wat heb je toen gedaan? Gewoon aardappelen en groeten gegeten. Dat zou je niet hebben gedaan als je het niet zou kunnen.’ ‘Ik moest wel..’ ‘Misschien.’ Zei Fabian. ‘En ik weet dat je het heel moeilijk vind en dat begrijp ik ook heel goed. Maar voelt het dan niet heel goed? Dat je gewoon hebt gegeten, zonder gelijk naar de wc te rennen?’ Nienke was even stil en knikte. Ze keek hem aan en glimlachte.‘Ik kan niet eens meer rennen.’ ‘Als je zo door gaat zoals je nu doet, kun jij heel snel weer rennen.’ Verzekerde Fabian haar. Nienke knikte.‘Maar niet meer naar de wc.’ Zei ze zelfverzekerd. Fabian kon niet beschrijven hoe blij hij was dit uit haar mond te horen. Hij glimlachte en sloeg zijn arm om haar heen.‘Zo mag ik het horen.’ Nienke legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik doe m’n best.’ Zei ze. Fabian knikte.‘Dat weet ik. Daarom ben ik ook zo trots op je.’ Nienke glimlachte weer en pakte de stroop en poedersuiker. ‘Let’s go.’ Zei ze tegen zichzelf en ze kwakte van allebei een hele berg op haar pannenkoek. Fabian begon te lachen. ‘Genoeg?’ vroeg hij en Nienke haalde haar schouders op.‘Beetje weinig denk ik.’ Grapte ze. En ze begon te eten. Als ze dan toch weer zo normaal mogelijk probeerde te eten moest ze dat ook goed doen natuurlijk. Ze at haar pannenkoek zo snel mogelijk op, zodat ze kon gaan douche. ‘Heb je al gedoucht?’ vroeg ze en Fabian schudde zijn hoofd.‘Mooi zo.’ Glimlachte Nienke en Fabian glimlachte ook.‘Hoezo?’ ‘Kunnen we samen douche. Ik kan het niet alleen.’ Zei ze, zo lief mogelijk. ‘Dan ga je toch in bad?’ opperde Fabian en Nienke keek hem verontwaardigd aan.‘Nee. Ik wil met jou douche. Trudie?! Kan jij even op Sarah letten? Ik moet douche!’ riep Nienke. ‘Met alle plezier!’ riep hun huishoudster terug, vanuit de keuken. ‘Zo. Geregeld. Nu moet je me naar boven dragen.’ Beval Nienke. ‘Moet?’ lachte Fabian en hij stond op.‘Ja, moet. En snel een beetje. Straks heb ik geen zin meer om met jou te douche.’ Fabian begon te lachen.‘Dat is dan heel vervelend. Wie houd je dan vast onder de douche?’ Nienke stak haar tong uit en gaf verder geen antwoord. Fabian tilde haar op en droeg haar naar boven. ‘Hoe doe je dat in het ziekenhuis dan?’ ‘Ik heb een zitje onder de douche. En zo’n vrouw helpt me..’ Nienke vond het nog steeds maar niets, dat een wildvreemde vrouw, ook al kende ze iedereen ondertussen wel een beetje in het ziekenhuis, haar naakt zag. Maar ja, het moest wel. ‘We kunnen hier ook een zitje voor je maken,’ lachte Fabian. ‘Je doet net alsof je gewoon helemaal niet met mij wilt douche.’ Zei Nienke en ze keek boos. ‘Ik doe niet alsof.’ Zie Fabian zo serieus mogelijk en Nienke kneep hem in zijn neus. ‘Au?’ ‘Ja, heel veel au.’ Nienke was gelijk gepikeerd. Fabian begon weer te lachen.‘Was toch maar een grapje, chagrijntje.’ ‘Ik ben niet chagrijnig..’ ging Nienke er tegen in. ‘En je maakt geen leuke grapjes.’ ‘Jouw mening,’ vond Fabian, die zichzelf natuurlijk wél grappig vond.‘En mijn meningen zijn feiten.’ Fabian zette haar op de rand van het bad. ‘Moet ik nog helpen? Of ga je het toch maar alleen doen?’

‘Je kan er gewoon niet tegen dat ik gelijk heb.’ Glimlachte Nienke. ‘Je hebt geen gelijk en volgens mij ben jij hier altijd de gene die geen gelijk heeft.’ Nienke trok hem wat dichter naar zich toe. ‘Hou je mond nou maar gewoon,’ glimlachte ze en ze gaf hem een kus. ‘Help mij nou maar gewoon met douche. En ik heb afleiding nodig, van die stomme pannenkoeken.’ Zei ze sip. Ze trok Fabian shirt maar alvast over zijn hoofd heen, anders zou het nog een eeuwigheid duren. Fabian glimlachte en streelde een pluk haar achter haar oor. Hij wist zeker dat het Nienke ging lukken. Ze was de sterkste persoon die hij ooit had ontmoet, en als een iemand dit gevecht aan kon, dan was dat Nienke.

Nienke had het helemaal naar haar zin in de stad, samen met de meiden. Dit was de eerste keer sinds lange tijd dat ze zich vrij voelde. Al had Trudie de meiden nauwkeurig tot in de kleine details uitgelegd wanneer Nienke haar medicijnen moest, haar vieze shakes – die al waren klaargemaakt door Trudie – gedronken moesten worden en wanneer ze moest eten. En ze mochten vooral niet te druk doen, aangezien Nienke nu een hele middag niet zou kunnen slapen. Gelukkig voor Nienke hielden haar vriendinnen zich niet zo aan het laatste. ‘Ik heb dit zo gemist,’ zei ze tegen Amber, toen ze samen met haar in een pashokje stonden. Ze zat op het bankje en trok het blouseje wat ze had uitgezocht aan, terwijl Amber al een stuk of tien verschillende shirtjes en topjes in een razend tempo had gepast. Ze draaide zich om naar Nienke en glimlachte. ‘Ik ook,’ zei ze. ‘Het is al zo lang geleden dat jij mee ging. Alleen, zonder Sarah.’ Nienke knikte. Het afgelopen jaar was Sarah bijna elke keer mee gegaan naar de stad als ze gingen shoppen. Nienke vond het niet erg, juist heerlijk, maar het was wel anders. Niet meer zoals vroeger. ‘Weetje, ik ben zo trots op je.’ Zei Amber en Nienke keek haar vriendin even verbaast aan. ‘Ja, hoe jij dat kan, een kind opvoeden en alles zo goed geregeld en georganiseerd hebben. Met school en met Sarah..’ zei ze. ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen hoor, een goede moeder zijn.’ ‘Je moet wel met een baby. En ik heb Fabian,’ zei ze en ze glimlachte. ‘Maar een goede moeder ben ik niet.’ ‘Nou ja zeg. Waar slaat dat nou weer op?’ zei Amber verbaast en ze trok het topje weer uit. ‘Als ik een goede moeder zou zijn dan had ik zelf voor haar kunnen zorgen en had de kinderbescherming nooit bovenop ons gezeten en dan..’ ‘Hou op.’ Zei Amber streng. ‘Dat is zo’n onzin. Je hebt het moeilijk met jezelf. Dat betekend niet dat je geen goede moeder bent. Je bent de beste moeder die ik ken! Sarah is zo blij en gelukkig met jou, en terecht. Iedereen zou jou als moeder willen.’ ‘Niet overdrijven,’ zei Nienke en ze begon te huilen. Amber propte zich naast haar op het bankje en sloeg haar armen om haar heen. ‘Ik meen het. Weet je hoe vaak ik zou willen dat jij mijn moeder geweest was? Jij hebt alles voor je kind over en vecht voor haar.. Mijn moeder stuurt af en toe een kaartje en we bellen één keer in een half jaar of zo.. Ik zou zo graag willen dat ik haar bij me had.’ ‘Waar is je moeder dan?’ Nienke realiseerde zich pas op dit moment, voor de eerste keer, dat Amber het altijd alleen maar over haar vader had, nooit over haar moeder. ‘Ik weet het niet. Ze reist veel.’ Zei Amber schouderophalend. Ze gaf haar vriendin een kus en stond weer op om haar eigen kleding weer aan te trekken. Nienke keek stiekem naar Amber haar buik. Ze was er toch zo jaloers op. ‘Als je nou weer goed eet en bij komt, heb jij ook zo’n mooie buik,’ glimlachte Amber, die het wel door had. ‘Ben je geen satéprikkertje meer.’ Nienke begon te lachen. Ze wist dat haar vriendin gelijk had, ook al zei haar gevoel het tegenovergestelde. ‘Hou je dat blouseje aan of wat?’ vroeg Amber, toen zij al weer aangekleed was en Nienke er nog steeds het zelfde bij zat. ‘Oh ja..’ Nienke knoopte de knoopjes weer los en trok haar eigen shirt – dat veel te groot was – weer aan. ‘Veel te duur.’‘Maar hij staat zo leuk!’ ging Amber er tegen in. ‘En dit staat tenminste netjes, in plaats van al je slobbertruien.’ ‘Over een tijdje passen ze wel weer,’ zei Nienke. Amber rolde met haar ogen. Ze snapte soms niet dat het Nienke niet zo veel kon schelen dat haar kleding veel te groot was en het er gewoon niet uit zag. Ze trok het gordijn open en de rolstoel van Nienke dichterbij, zodat ze er weer in kon gaan zitten. ‘Ik ga alvast afrekenen,’ zei Amber. ‘Duurt nog wel een eeuwigheid voordat de rest klaar

is,’ zei ze en ze liep met de stapel kleding weg. ‘Ik wacht hier wel,’ zei Nienke en ze rolde haar stoel tegen de spiegel aan, zodat ze niet naar zichzelf hoefde te kijken. Miley was de tweede die haar pashokje uitkwam, met een hele berg kleding. ‘Niets gevonden?’ vroeg ze en ze gaf de kleding die ze niet wilde aan een medewerkster. Nienke haalde haar schouders op. ‘Je hebt de hele dag nog niets gekocht!’ riep Miley verbaast uit.‘Ik ga er niet dood aan,’ lachte Nienke. ‘Het is allemaal veel te duur. Ik heb het gewoon geld niet. En Sarah moet ook nog nieuwe schoenen en nieuwe kleding.’ Miley knikte.‘Ik snap het, maar je mag af en toe best eens aan je zelf denken.’ Was haar advies. ‘Is Amber al bij de kassa?’ Nienke knikte en Miley liep weg. Ze dacht na over wat Miley net tegen haar had gezegd. Het werd vaker tegen haar gezegd, Fabian vanochtend nog. Maar doordat ze te veel, alleen nog maar aan zichzelf had gedacht was alles helemaal mis gegaan.

Het was al ver over lunchtijd toen ze besloten maar eens te gaan lunchen. Amber had iedereen zo ver gekregen om sushi te gaan eten, en daar zaten ze nu op te wachten. Nienke was de enige die niets had besteld. Haar vriendinnen vonden dat goed, zolang ze maar van ieder wat mee at, dan had ze toch weer goed gegeten. ‘Hebben jullie nou nog nooit gehad dat je een topje of een broek koopt, en die al bleek te hebben?’ vroeg Nienke, gericht aan Amber en Miley, die allebei hun hoofd schudde. ‘Wel expres, in een andere kleur.’ Lachte Miley. ‘Dat telt niet.’ Vond Nienke.‘Ik weet precies wat voor kleding ik heb, dus iets dubbelkopen gaat mij niet gebeuren.’ Zei Amber stellig. ‘Knap, dat je dat precies weet. Met zoveel kleding,’ lachte Noa. ‘Ik heb het wel eens gehad met make-up. Een lipgloss of oogschaduw..’ gaf Miley eerlijk toe. ‘Even iets anders,’ zei Amber ineens heel enthousiast en ze pakte een van de tassen. ‘Deze is voor jou Nienke.' zei ze en ze gaf de tas aan haar vriendin. Nienke was verbaast.‘Wat? Waarom?’ nieuwsgierig keek ze in de tas. Het was het – veel te duren – super leuke blouseje. ‘Omdat je het verdient.’ Vond Amber. Nienke schudde haar hoofd.‘Am, nee. Ik wil dit niet.’ Zei ze stellig. ‘Maar ik wel!’ ging Amber er tegen in. ‘Wij hebben ook allemaal nog iets voor je..’ zei Noa voorzichtig en ze haalde, net zoals Eva en Miley ook een tas tevoorschijn. Nienke keek haar vriendinnen hulpeloos aan. ‘Waarom doen jullie dit?’ ze begon bijna weer te huilen. Ze werd helemaal gek van zichzelf. Om elk ding begon ze weer te huilen. ‘Zoals Amber zei, je verdient het om iets leuks voor jezelf te kunnen kopen.’ Zei Miley. ‘We begrijpen dat nieuwe spullen voor Sarah belangrijker zijn dan voor jezelf en dat een kindje veel geld kost, daarom willen wij je dit geven. Een soort cadeautje.’ Zei Noa lief. ‘En omdat we natuurlijk super trots op je zijn.’ Maakte Eva het af. ze sloeg haar arm om haar zus heen en gaf haar een kus. ‘En dat moet jij ook op jezelf zijn.’ Nienke had ineens vier tassen voor zich staan. Ze schudde haar hoofd.‘Ik vind het heel lief van jullie, maar ik kan dit niet aannemen.’ Ze zuchten even. ‘Ik heb nou eenmaal niet veel geld, en heel veel geld gaat naar Sarah, maar dat vind ik niet erg.’ Probeerde ze uit te leggen. ‘Ik hoef niet elke week een nieuw jasje of een nieuwe broek, ik ben blij met wat ik heb.’ ‘Dat hoeft ook niet elke week maar op dit moment is het wel hoog nodig.’ Zei Amber gelijk. ‘Al je kleding is veel te groot, dat kan echt niet.’ Nienke glimlachte en schudde haar hoofd.‘Je houd er maar niet over op hè.’ ‘Niet zolang je onze cadeautjes aanpakt.’ Was het simpele antwoord van Amber. ‘Wij willen dit heel graag aan je geven Nien. Doe daar nou niet zo moeilijk over.’ Zei Eva.‘Jij bent echt de enige die ik ken die moeilijk doet als ze iets krijgt. Wie wil nou geen gratis spullen?’ zei Miley lachend.‘Ik wil niet afhankelijk zijn van jullie,’ ging Nienke er tegen in.‘Dat ben je niet.’ Zei Noa. ‘Je krijgt dit gewoon van ons.’‘Ja, we kunnen het geld toch makkelijk missen.’ Gooide Amber er nog boven op, en alle

vijf begonnen ze te lachen. ‘Jullie met z’n tweeën,’ zei Eva en ze wees naar Miley en Amber. ‘Jullie kunnen het makkelijk missen.’ ‘Ja precies.’ Zei Nienke. ‘En jullie niet, dus geen cadeautjes meer.’ ‘Nooit meer.’ Beloofde Noa. ‘Maar dit neem je aan.’ ‘Discussie gesloten.’ eindigde Miley. ‘Ik wil er echt niets meer over horen. Zelfs geen bedankje.’ Nienke glimlachte.‘Oké, oké. Nogmaals, ik vind het echt heel lief van jullie. Dankjewel.’ ‘Uh!’ riep Miley gelijk en op dat moment werd hun eten geserveerd, met een extra bord voor Nienke. ‘Sorry,’ lachte Nienke. Ze keek nog even snel in de tasjes, voordat ze begonnen met eten. Van Miley had ze super gave schoenen gekregen, van Noa en mooie spijkerbroek en van Eva en nep leren jasje. Bij elkaar had ze dus een compleet nieuwe outfit. ‘Super lief, d-‘ Nienke stopte met praten en keek haar vriendinnen lief aan. Ze durfde niet eens meer dankjewel te zeggen zolang Miley tegenover haar aan tafel zat. ‘Dit is echt de beste sushi ever.’ Zei Amber terwijl ze een klein deel op het bord van Nienke legde, net zoals de rest deed. ‘Dit is veel te veel..’ ‘Niet zeuren.’ Zei Miley. ‘Eet maar gewoon wat je op kan,’ glimlachte Noa en Nienke knikte. Dat ging ze zeker doen. Ze wist zeker dat de artsen ook super op haar zouden zijn, als ze hoorden wat ze allemaal gegeten had dit weekend. Hopelijk mocht ze dan snel weer een weekend terug naar huis.

Toen de meiden thuis kwamen van hun gezellige middag was het stil in huis. Volgens Trudie was Fabian met Sarah de eentjes gaan voeren in het park, Mick was sporten en Appie en Jeroen waren boodschappen doen voor de barbecue van vanavond. Trudie was de enige die vertrouwen had dat hun dat konden, de rest wist niet zo goed wat ze daarvan moesten vinden. Nienke moest gelijk weer naar bed om te slapen en eigenlijk wilde ze dat nu ook wel. Ze was doodmoe van hun gezellige middag, maar het was het meer dan waard geweest. Eenmaal in Fabians bed viel ze ook als een blok in slaap. Ze had het gevoel dat ze pas een paar minuten sliep, toen ze weer werd wakker gemaakt. Fabian zat naast haar en streelde lief over haar wang. ‘Slaapkoppie, we gaan eten.’ ‘Durven we dat aan?’ lachte Nienke en ze draaide zich om, met haar rug naar Fabian toe. Fabian begon te lachen. ‘Zo rampzalig zal het wel niet zijn, Mick heeft ook geholpen.’ ‘Oh jeeeee..’ Nienke rekte zich uit. ‘Met nog zo’n leeghoofd wordt het alleen maar erger.’ Ze gaf Fabian een kus en sloeg haar armen om hem heen. ‘Ik heb je gemist.’ ‘Ik jou meer,’ Nienke schudde haar hoofd en keek hem aan. ‘Ik win.’ Vond ze. Fabian glimlachte. ‘Jij je zin.’ Nienke stak haar tong uit en Fabian hielp haar met op staan. ‘Kijk wat ik al kan,’ zei Nienke en ze liet Fabian los. Ze wilde een stap zetten, maar verloor haar evenwicht al gelijk. Gelukkig kon Fabian haar net op tijd opvangen, anders had ze op de grond gelegen. ‘Shit.’ Vloekte ze. ‘Vanmiddag lukte het wel,’ zei ze en ze keek Fabian zielig aan, die glimlachte.‘Je moet niet te snel willen.’ ‘Hmm..’ Fabian zette haar in haar stoel maar Nienke liet hem niet los.‘Je gaat niet los laten?’ ‘Nee.’ Lachte Nienke. Fabian ging weer rechtop staan waardoor hij Nienke mee tilde. Ze had haar armen om zijn middel geslagen en glimlachte. ‘Wat ben je weer kinderachtig,’ lachte Fabian. Hij boog weer voorover, zodat Nienke weer in haar stoel zat. Maar zodra hij weer rechtop ging staan, trok hij Nienke weer mee. ‘Weet ik.’ Grinnikte Nienke. ‘Ik wil gewoon een kusje.’ ‘Ja, ja. Eén kusje?’ Nienke knikte overtuigend, en ze kreeg een kus van Fabian. Fabian zette haar weer in haar stoel en dit keer liet ze los.‘Nu wil ik nog een kusje. Omdat ik zo braaf ben.’ Lachte ze. ‘Vind je?’ lachend duwde Fabian haar richting de tuin. Sarah zat, onder toezicht van haar tante, druk te spelen in het zwembadje terwijl de rest wachten op het hopelijk niet mislukte eten van Appie en Jeroen. Miley zwaaide en gebaarde dat er een plekje naast

haar vrij was. Fabian zette Nienke daar neer en liep weg. ‘Oh, doei..’ zei Nienke maar Fabian hoorde dat niet eens. ‘Lekker geslapen?’ Amber ging in de lege stoel aan de andere kant naast Nienke zitten, met een groot kom salade. ‘Ga je dat in je eentje opeten?’ vroeg Miley verbaast en Amber knikte. ‘Nooit van delen gehoord?’ ‘Jawel.’ Zei Amber en ze nam een hap. ‘Ik laat jullie het eten van Appie en Jeroen eten, en deze lekkere salade van Trudie, is van mij. Lief toch?’ ‘Heel lief,’ lachte Nienke. Fabian kwam weer terug de tuin in gelopen en Nienke wist al gelijk hoe laat het was.‘Kijk eens,’ hij gaf haar een kom, met haar vieze prut erin. ‘Yeah,’ zuchten Nienke. Hier had ze echt weer zin in. ‘Moet dat?’ ‘Nienke..’ Fabian keek haar hoofdschuddend aan. ‘Ja, ik heb vandaag al sushi op! Vier stuks!’ ‘Echt?’ vroeg Fabian verbaast en Nienke knikte.‘Toch?’ ze vroeg maar extra steun aan haar vriendinnen, die ook heftig knikte. ‘En sla,’ zei Miley.‘En cola,’ zei Amber met volle mond. ‘Ik ben trots op je.’ Glimlachte Fabian en hij ging op zijn hurken naast haar zitten. ‘Maar toch moet je dit ook eten.’ ‘Grrr..’ met tegen zin pakte Nienke haar eten aan. ‘Je hebt de voedingstoffen en vitamine nodig Nien.’ ‘Ik weet.’ Zuchten Nienke. ‘Mag ik niet mee barbecueën?’ ‘Nog beter zelfs,’ glimlachte Fabian. ‘Maar dan moet je hier minstens de helft van eten. Anders krijg je niet genoeg binnen. Je hebt dit al twee dagen niet meer gegeten.’ Nienke stak de lepel in haar mond en slikte het zo snel mogelijk door. ‘Het was de bedoeling om het nooit meer te eten.’ Fabian gaf haar een kus op haar voorhoofd en ging daarna bij Mick zitten. ‘Ik denk dat Amber heel graag met je mee eet hoor,’ lachte Miley. ‘Jij haar vlees, zij jouw prutje.’ Nienke keek hoopvol naar Amber die gruwend haar hoofd schudde.‘No way. Ik eet liever Appie’s mislukte vlees.’ ‘Ap’s vlees is niet mislukt!’ riep Appie, die haar had gehoord. ‘Ap’s vlees is de beste!’ ‘Laat maar proeven dan!’ riep Noa, die net de tuin in kwam gelopen en zich aansloot bij de meiden. ‘Oh, gadver.’ Amber ging al bijna over haar nek bij het idee. ‘Ah joh, stel je niet aan.’ ‘Jij bent het gewend,’ lachte Nienke. ‘En als je met Jeroen gaat samen wonen zal je ook wel moeten.’ ‘Nee hoor. Noa kookt.’ Besloot Jeroen. Noa keek hem aan.‘Daar hebben wij het nog wel eens over.’ Jeroen grijnsde. Appie liep naar hun toe, met twee bordjes. ‘Voor Noa en voor Super-Saar!’ zei hij vrolijk. ‘Eetsmakelijk.’ ‘Worden wij niet bedient?’ vroeg Miley en Appie begon te lachen.‘Nee.’ Zei hij daarna serieus. ‘Ap is geen slaafje.’ ‘Maar Ap is wel heel lief als Ap eten pakt voor Miley.’ Slijmde Miley. Helaas voor haar trapte Appie daar niet in. ‘Hé Mick. Wees jij eens een heer en breng Miley eens te eten.’ Zei Nienke en ze kreeg een duw van haar vriendin. Mick begon te lachen en stond op.‘Wat wil je eten schatje?’ Miley kreeg gelijk een rood hoofd en haalde haar schouders op. ‘Maakt niet uit..’ zei ze, bijna onhoorbaar. ‘Oehoeeeh!’ riep Appie kinderachtig en hij sprong in het rond. Nienke zette haar eten naast haar stoel op de grond en trok zichzelf uit de stoel. Ze ging bij Eva en Noa op de grond zitten. ‘Veel beter.’ Vond ze. Ze was haar rolstoel helemaal zat. Sarah kwam uit haar zwembadje en werd goed afgedroogd door haar tante maar wilde absoluut haar kleertjes niet meer aan. Ze begon te gillen en Nienke nam haar over.‘Zo is het wel weer genoeg hè.’ Zei ze streng en ze drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Mama knuffelt je helemaal plat hoor.’ Haar dochtertje begon te giechelen en klapte in haar handjes. ‘Kan jij die nieuwe handdoek pakken? Die ik vanmiddag heb gekocht?’ vroeg Nienke een Eva, die knikte.

‘Waar ligt het?’ Nienke dacht even na. ‘Naast Fabians bed, in een van die tassen.’ Eva sprong op en liep naar binnen om het te pakken.‘Mama heeft iets super stoers gekocht voor Saar.’ Zei Nienke en ze bewoog van links naar rechts, zodat het leek alsof Sarah schommelde. Eva kwam de tuin weer in gelopen met een poncho, maar dan van een handdoek. ‘Kijk eens,’ zei ze en ze gaf het aan Nienke, die het over Sarah’s hoofd heen trok. ‘Handig hè,’ glimlachte ze. Sarah wist even niet zo goed wat ze hier nou van moest vinden, en keek aandacht naar de eend op haar buik. Nienke trok de capuchon over haar hoofd, zo kreeg ze het in ieder geval niet koud.’ ‘Wat heb je nou weer gekocht?’ lachte Fabian. ‘Handig toch!’ vond Nienke en ze pakte het bord wat Appie voor Sarah had klaar gemaakt. Ze scheurde een stukje van het worstje af en blies er op. ‘Kijk eens. Doe maar lekker eten,’ zei ze en ze gaf het aan Sarah. Ze hielt het stukje stevig vast terwijl ze er op sabelde. ‘Is het goed gekeurd?’ vroeg Appie hoopvol en Nienke knikte lachend. ‘Zo te zien wel.’ Noa stak haar duim op, ze had al die tijd geluidloos zitten eten. ‘Yess!’ Riep Appie blij en iedereen besloot toch maar een poging te wagen. Aangezien ze trek begonnen te krijgen. Alleen Amber durfde het niet aan. Als vanavond niemand op de wc zat, zal het wel oké zijn geweest.

Als snel na het eten waren Nienke en Sarah samen in slaap gevallen, in het gras. Fabian maakte Nienke pas wakker toen iedereen, toen het al laat was, naar binnen ging. Het was zo gezellig geweest, en iedereen was blij dat ze die dag nauwelijks iets voor hun examen hadden gedaan. Ze hadden al minstens een week hard geblokt en morgen zou ook weer een lange leer dag worden. Dit hadden ze even nodig, anders was het niet uit te houden. ‘Ga je mee naar bed?’ vroeg Fabian en hij hielp haar overeind komen. Nienke keek even verward om zich heen. ‘Waar is Sarah?’ ze kon zich niet meer herinneren dat ze hier in slaap was gevallen. Het laatste wat ze wist was dat ze met Sarah een heel gesprek had, terwijl ze samen op de grond lagen. ‘Die ligt al in haar bed. Het werd veel te koud hier buiten voor haar.’ Nienke knikte duf en liet zich naar binnen dragen. Fabian wilde nog met haar naar boven lopen, om tanden te poetsen en waarschijnlijk dat Nienke dan ook nog naar de wc moest, maar eenmaal binnen lag Nienke al weer te slapen. Glimlachend legde hij haar in zijn bed en ging er zelf ook gelijk in liggen. Hij concentreerde zich een tijde op Nienke haar rustige ademhaling en merkte dat hij daar zelf ook heel rustig van werd. De afgelopen weken waren heel stressvol geweest. Hij stond er ineens alleen voor om als ouder voor Sarah te zorgen, het was druk op school in verband met de examens en naast al die drukte had hij ook ineens een baantje. Maar het was absoluut geen straf om Sarah te hebben. Zij was op dit moment de enige die er voor zorgde dat hij alle moed hielt, en positief kon blijven denken. Hij wist niet of hij alle problemen anders had aan gekund. Gelukkig zag Nienke nu in dat ze ongelofelijk fout bezig was, en dat zij de enige was die er voor kon zorgen dat alles weer werd zoals het was. En nu ze een weekendje thuis was, zag Fabian heel erg goed hoe hard ze haar best deed. Hij hoopte ook dat dit weekend Nienke nog meer energie zou geven om door te gaan en dat ze het gevecht met haar zelf zou aan kunnen. Mick kwam zacht hun kamer binnen gelopen. Hij was er ondertussen aan gewend dat er een baby bij hun op de kamer lag en hij stil moest doen. ‘Slaap lekker,’ zei Fabian en hij knipte zijn nachtlampje uit. ‘Hoe gaat het?’ vroeg Mick terwijl hij zijn bed in dook. ‘Goed hoor..’ ‘Zeker?’ ‘Ja. Met jou?’ Fabian wist even niet zo goed wat hij van Mick zijn vraag moest vinden. ‘Heel goed.’ Grijnsde hij. ‘Maar ik heb ook geen kind en een zieke vriendin.’ ‘Nee. Hoe kan het eigenlijk dat zo’n player als jij helemaal alleen is?’ Fabian kon zich niet herinneren dat Mick ook maar één dag geen vriendin had gehad. En nu was hij al weken vriendin loos. Mick had nog steeds de zelfde grote grijns op zijn gezicht. ‘Oh, vertel?’ Fabian ging rechtop zitten en Mick schudden zijn hoofd. ‘Ik heb niemand.’ ‘Waarom lach je dan zo?’ Mick haalde zijn schouders op. ‘Maar als je niemand hebt.. Miley

is vrij. En volgens Nienke wilt ze jouw maar al te graag terug.’ ‘Is dat zo?’ weer die irritante grijns. ‘Alsof jij dat niet weet.’ Fabian begreep nu pas waarom Mick elke keer zo lachte bij Miley in de buurt. ‘Wat ben jij gemeen, je laat haar gewoon spartelen?’ ‘Dat is niet gemeen.’ Vond Mick.‘Vind je haar eigenlijk ook weer leuk?’ Fabian was er eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Mick haalde weer zijn schouders op.‘Ik weet het niet.’ Zei hij. ‘Wat weet je niet?’ ‘Gewoon..’ Mick was even stil. ‘Wat ik voel of zo?’ het leek alsof hij het aan Fabian vroeg. ‘Je bent toch al eerder verliefd op haar geweest? Dan weet je toch hoe dat voelt?’ vroeg Fabian verbaast. Hij snapte Mick soms niet, maar dan ook echt niet. ‘Ja.. maar dit is anders.’ ‘Wat voel je dan?’ Fabian wist ook niet wat hij hier mee moest en hoe hij hem kon helpen. Mick haalde voor de zoveelste keer zijn schouders op. ‘Dan zoek dat eerst uit. En doe niet zo gemeen tegen haar.’ Hij ging weer liggen.‘Gemeen? Ik doe helemaal niet gemeen. Ik heb zelfs eten voor haar gepakt vanmiddag.’ Fabian schudde zijn hoofd en zei veder niets meer. Mick luisterde toch nooit naar zijn advies, want hij had er volgens hem toch geen verstand van. Fabian wilde ook helemaal geen verstand hebben van alle vrouwen. Nienke haar gebruiksaanwijzing was soms moeilijk genoeg.

De volgende ochtend moest Nienke weer wakker gemaakt worden. Als ze eenmaal sliep bleef ze ook slapen. Ze had haar rust dus echt hard nodig. Dit keer was ze wel snel wakker. Ze had zoveel zin in vandaag. Gezellig met Sarah en Fabian naar het park, picknicken en eentjes voeren. Daarna terug naar huis om iedereen weer gedag te zeggen en Sarah haar logeerspullen pakken, dan ging ze eindelijk weer eens bij haar oma langs, waar Sarah ook een nachtje zou blijven slapen en daarna was het weer tijd om terug te gaan naar het ziekenhuis. Het enige minpuntje van deze leuke dag. Sarah had een plekje in het park aangewezen waar ze wilde zitten, vlak bij de eentjes. Ze hielt de beestjes goed in de gaten terwijl ze heen en weer rolde over het kleed en zo hard mogelijk gilde. Nienke was er bij gaan liggen en hielt Sarah in de gaten. Ze kon er zo genieten van haar gillende, rollende, gekke baby. ‘Zo raar..’ zei ze bedenkelijk en Fabian keek haar vragend aan. ‘Wat?’‘Dat zij uit mij is gekomen. Dat ik haar heb gemaakt.’ Glimlachte Nienke. ‘Ze is zo.. perfect.’ Fabian boog zich over haar heen en gaf haar een kus. ‘Dat komt omdat jij perfect bent.’ Nienke schudde haar hoofd.‘Wij kunnen gewoon goed kindjes maken.’ Was haar conclusie. ‘Dat ook.’ Vond Fabian. ‘Nee, dat is het. Niet dat ook.’ Ging Nienke er tegen in. Fabian zuchten.‘Ga je nou weer zo eigenwijs doen?’ Nienke glimlachte en knikte. Fabian tilde Sarah op. ‘Niet zo eigenwijs doen mama.’ Zei hij met een kinderachtige stem. ‘Niet zo vervelend doen papa,’ Nienke stak haar tong uit en Sarah deed haar vrolijk na. ‘Goed zo.’ Lachte Nienke. ‘Dat mag je alleen naar papa doen hè.’ Sarah lachte en keek haar vader ondeugend aan. ‘Wat zegt mama nou weer? Dat mag je toch helemaal niet doen?’ Fabian knuffelde haar en ze begon steeds harder te lachen. Nienke knikte. Het mocht wel van haar. ‘Wat zit jij nou weer te knikken?’ lachte Fabian. ‘Gewoon..’ lachte Nienke.‘Aaaaaak!’ riep Sarah en ze wees naar de eentjes.‘Gaan we eentjes voeren?’ vroeg haar vader en Sarah knikte heftig. Ze wilde er al van door gaan maar haar vader hielt haar tegen. ‘Hier blijven jij,’ lachte hij. ‘Eerst je schoenen weer aan.’ Sarah had hier absoluut geen geduld voor en probeerde elke keer te ontsnappen. Nienke keek glimlachend toe. Sarah was zo lekker eigenwijs, en dat werd met de dag erger. ‘Zit je me nou gewoon uit te lachen?’ vroeg Fabian. Nienke ging rechtop zitten en schudde haar hoofd.‘Nee.. Ik kijk gewoon.’ Ze pakte de zak met brood uit de tas en gaf het aan Fabian. ‘Handje Sarah,’ voorzichtig liep Sarah richting de vijver. Nienke had haar nog niet zien lopen, en was een beetje verbaast. De laatste keer dat ze haar zag moest ze aan twee

handen vast gehouden worden of als ze zich aan de tafel vast hielt kon ze een paar stappen zetten.. Nu hoefde Fabian maar één hand vast te houden.‘Wat goed Sarah!’ riep ze enthousiast. Haar meisje waggelde vrolijk verder en eenmaal bij de vijver gooide ze blij stukjes brood. Het meeste belande nog op het gras in plaats van in de vijver, maar dat leek haar niet veel te doen. Nienke maakte zoveel mogelijk foto’s en filmpjes met haar telefoon. Dan kon ze er in het ziekenhuis elke dag naar kijken.

Het was voor zowel Nienke als Sarah een vermoeide middag. Maar wel een hele gezellige. Nadat Nienke nog wat spullen van thuis had in gepakt was het al bijna zo ver. Ze kon nog heel even langs bij haar oma, even gedag zeggen en bij kletsen. Al had ze daar niet heel veel tijd meer voor want over een uur moest ze al weer terug in het ziekenhuis zijn. ‘Ben je zo ver?’ vroeg Fabian en Nienke keek even om zich heen. Het was lang geleden dat ze in haar eigen kamer was geweest. Het was gelukkig nog niets veranderd. Fabian tilde Nienke haar tas op en keek haar verbaast aan.‘Wat heb je er in zitten? Bakstenen?’ Nienke begon te lachen.‘Tuurlijk niet. Gewoon wat kleding en wat spullen.’ ‘Nou, voorruit dan maar.’ Fabian hing de tas aan zijn schouder en tilde zijn vriendin op. ‘Ben je er klaar voor?’ Nienke zuchten.‘Eerlijk? Nee.’ ‘Hoezo niet?’ ‘Ik weet het niet. Ik ben daar zo alleen en ik mis jullie zo..’ ‘Dat is juist goed,’ vond Fabian. ‘Dan kan je je honderd procent concentreren op jezelf.’ Nienke knikte. Dat was natuurlijk wel weer waar. Fabian liep met haar de trap af en ze werd weer in haar rolstoel gezet. ‘Waar is Sarah?’ ‘Ze ligt in de box,’ Fabian duwde haar de woonkamer in zodat ze Sarah konden klaarmaken voor het nachtje logeren bij oma. Trudie stond voorover gebogen bij de box en aaide over Sarah haar hoofdje. ‘Ze is weer zo warm,’ zei ze tegen Fabian. ‘Van de week voelde ze zich ook al niet zo lekker.’ ‘Is ze ziek?’ vroeg Nienke bezorgd. ‘Een beetje denk ik,’ probeerde Fabian haar gerust te stellen. ‘Het was ook een hele drukke en vermoeide dag voor haar.’ Hij voelde aan haar hoofdje, die inderdaad erg warm was. ‘Misschien moet ze toch maar hier blijven,’ zei Nienke voorzichtig. ‘Oma is wel een beetje oud.. Als ze echt ziek is..’ ‘Wil je dat liever?’ vroeg Fabian en Nienke knikte. Ze wist wel dat haar oma heel erg goed voor haar meisje zou zorgen, toch voelde het veiliger als ze bij haar vader bleef. ‘Dat is geen probleem hoor,’ zei Trudie. ‘Trudie kan gewoon oppassen als jullie examen hebben. Geen zorgen.’ Verzekerde ze hun. Nienke glimlachte dankbaar. Ze wist echt niet wat ze zonder de hulp van Trudie zou moeten. ‘Gaan we nu dan nog even naar oma?’ Nienke knikte maar hielt zich vast aan de box. Wat een verschrikkelijk moment was dit. Ze begon te huilen en keek Fabian smekend aan.‘Ik wil niet. Ik wil bij Sarah blijven.. Ik moet bij Sarah blijven.’ Fabian hurkte bij haar neer en pakte haar hand. ‘Ze is in orde Nienke. Ze is wel vaker grieperig geweest, dat is niets ergs. Dat weet je toch?’ ‘Maar toen was ík bij haar om voor haar te zorgen. Ze heeft me nodig!’ ‘Doe eens rustig Nienke. Ze heeft er veel meer aan als jij beter word.’ Nienke bleef even stil en knikte daarna. Zoals gewoonlijk had hij weer eens gelijk. Ze stak haar hand tussen de spijlen door en aaide over de rode wangetjes van Sarah. ‘Tot snel lieverd..’ zei ze zacht en ze kneep haar ogen dicht. Ze moest nu echt weg, anders werd het alleen maar moeilijker. Gelukkig begreep Fabian wat ze bedoelde en Nienke voelde haar hand van Sarah af glijden. Ze had al afscheid genomen van haar vriendinnen. Gelukkig maar. Anders zou dit moment nog moeilijker zijn geweest. ‘Shit zooi.’ Zuchten Nienke toen ze buiten waren en Fabian haar de oprit af duwde. Hij legde zijn hand op haar schouder.‘Komt goed lieverd.’ Zei hij lief en Nienke knikte. Daar moest ze echt in blijven geloven. Anders was dit echt niet uit te houden.

Zoals Nienke al had gedacht had ze maar weinig tijd met haar oma samen. De volgende keer zou ze als eerste bij haar langs gaan beloofde ze haar. Stipt om acht uur was Nienke weer terug in haar saaie witte kamertje in het ziekenhuis. ‘Alsof ik nooit ben weg geweest.’ Alle beterschapskaartjes, bloemen en tekeningen van Sarah stonden nog op de zelfde plek. ‘Zal ik je tas alvast uitpakken?’ stelde Fabian voor en Nienke knikte.‘Graag.’ Al haar kleding lag weer schoon in de kast en Fabian vulde het op met wat ze nog van thuis had mee genomen. ‘Ah, de bakstenen..’ zei Fabian toen hij er een hele stapel met fotohoesjes uit haalde, die uiteraard gevuld waren met foto’s. ‘Waarom?’ vroeg hij lachend. ‘Ik ga een fotoboek maken.’ Zei Nienke simpel. ‘Dat wil ik al zo lang doen, en nu heb ik toch alle tijd.’ ‘Ah,’ zei Fabian. ‘Dat verklaard ook al die knutselspullen en dat dikke lege boek.’ Hij wees naar de kast, waar hij het bovenop had gelegd. ‘Daar ligt het.’ Nienke knikte lachend. Ze had het gezien. Fabian legde de foto’s ernaast en stopte de tas helemaal onderin weg. Nienke gebaarde dat hij bij haar moest komen zitten en ze knuffelde hem gelijk helemaal plat. ‘Daar ben je weer!’ de arts die haar behandelde kwam vrolijk haar kamer binnen gelopen. ‘Stoor ik?’ Fabian schudde zijn hoofd en Nienke knikte. ‘Oké dan. Hoe was je weekend?’ ‘Super!’ was het beste woord wat Nienke er voor kon bedenken. ‘Ging het goed?’ Nienke knikte. ‘Ik heb heel veel gegeten.’ Zei ze trots. Fabian knikte, dat had ze inderdaad. ‘Nou mooi. Laat maar zien dan.’ Zei de arts. Fabian gaf hem twee boekjes. Eentje was van Nienke en de andere van hem en Trudie. Nienke moest precies bij houden wat ze gegeten had. En om te controleren of het ook allemaal waar was wat ze op had geschreven, moesten Fabian en Trudie dat ook doen. De arts sloeg de boekjes open en bekeek het. ‘Dat is niet niks,’ zei hij tevreden. ‘Goed hoor!’ Nienke glimlachte blij. ‘Als jij zo door gaat mag je snel weer naar huis, dat weet je.’ Blij wisselde Nienke een blik met Fabian, die natuurlijk super trots op haar was. ‘Je medicijnen zijn al gebracht zie ik. Als je die zo inneemt kun je daarna gelijk gaan slapen.’ Nienke nam haar medicijnen gelijk in, zodat de arts ook kon zien dat ze het innam. ‘Heel mooi. Vijf minuten nog.’ Zei hij. ‘Slaap lekker Nienke!’ de arts liep de kamer uit en deed de deur op een kiertje. ‘Vijf minuten zijn veel te kort.’ Klaagde Nienke. Fabian glimlachte en gaf haar een kus. ‘Maakt niet uit, binnen vijf minuten slaap je toch.’ Nienke knikte zielig. Hij had gelijk. Ze was zo ontzettend moe van dit weekend. Ze kon haar ogen nauwelijks meer open houden. ‘Wat gaan we de volgende keer doen?’ vroeg ze en Fabian begon te lachen.‘Denk je daar nu al over na?’ ‘Tuurlijk.’ Knikte Nienke. ‘Dat is al heel snel hoor.’ ‘Heel goed.’ Zei Fabian tevreden. Dit was een goede instelling. ‘Bedenk maar wat.’ Nienke knikte.‘Doe ik.’ Ze had er nu al weer zin in. ‘En nou naar huis, je moet nog leren voor je examen van morgen.’ ‘Vijf minuten zijn veel te kort,’ sprak Fabian Nienke na en Nienke duwde hem zijn bed uit. ‘Flauwerd.’ Pruilde ze. ‘Ik wil gewoon dat jij je volledig concentreert op school en Sarah.’ ‘Dat weet ik,’ stelde Fabian haar gerust. ‘En dat doe ik ook. Maak je daar nou maar geen zorgen om.’ Nienke knikte. Dat wist ze ook wel. ‘Ik mag nu elke dag weer bezoek hè?’ zei ze, in de hoop dat Fabian haar hint begreep. ‘Dan kom ik elke dag langs, dat weet ik.’ Nienke glimlachte. Gelukkig begreep hij het. Fabian trok de deken over zijn vriendin heen en gaf haar een kus. ‘Slaap lekker liefje.’ Nienke pruilde en ze kreeg nog een kus. ‘Nog één?’ vroeg ze zielig en ze kreeg er nog een, en nog een en uiteindelijk werd het een hele lange zoen. ‘Nou niet meer zielig doen.’ Vond Fabian. ‘Ik zal het niet meer doen,’ lachte Nienke. Ze kreeg nog een kus en Fabian stond op van het bed. ‘Succes morgen.’ Zei ze en ze pakte zijn hand nog even vast. Fabian glimlachte en gaf haar nu echt de allerlaatste kus. ‘Komt helemaal goed,’ verzekerde hij haar. Hij liep naar de deur en draaide zich daar nog even om. Nienke had haar ogen al half dicht. ‘Ik hou van je,’ zei Fabian en Nienke glimlachte flauw.

‘Ik meer van jou,’ ze kon het bijna niet meer eens uitspreken. Ze was zo vermoeid dat ze in slaap viel. Ze was helemaal klaar voor deze strijd. De zware strijd tegen zichzelf.

Hoofdstuk 5:

Voor het eerst had Nienke het gevoel dat de dagen voorbij vlogen. Ze sliep nog steeds heel veel en ze had veel gesprekken en groepstherapieën. Ze probeerde alles zo goed mogelijk doen en positief te blijven, ook al was dat moeilijk. Gelukkig kon ze iedere dag uitkijken naar het moment dat Fabian kwam. Ook haar vriendinnen en zelfs haar oma waren langs gekomen. Ze zat op haar bed de stapel foto’s door te kijken. Het was nog een heel goede om uit te kiezen welke ze in haar plakboek wilde hebben. Ze had er voor gekozen om het fotoboek voor Sarah te maken. Nienke zocht nu de mooiste en de beste foto’s uit van toen ze zwanger was. Ze vond het zelf ook leuk om te zien. Op de ene foto had ze maar een heel klein buikje en op de andere een mega dikke buik, en een hele grote glimlach. Nienke glimlachte terwijl ze de foto’s bekeek. Wat was ze toen toch trots op haar dikke buik. ‘Wat doe je?’ het waren Amber en Miley die haar kamer binnen kwamen, met een grote mand. ‘Weer cadeautjes?’ vroeg Nienke sip. Iedereen gaf haar veel te veel cadeautjes. Dat verdiende ze helemaal niet. ‘Een soort fruitmand.’ Grijnsde Miley. ‘En als je die helemaal leeg hebt, ben je weer helemaal beter,’ ‘Oh?’ lachte Nienke en ze keek in de mand, die Amber op haar nachtkastje zetten. De mand was helemaal gevuld met koekjes, chocola, snoepjes en vier stukken fruit. Ze begon te lachen. ‘Heel lief, dankjewel.' 'Ja, vast.’ Zei Amber die er niet zo veel van geloofde. ‘Het is wel de bedoeling dat je het allemaal op eet hè.’ Nienke knikte. Dat snapte ze ook nog wel.‘Ik ga m’n best doen.’ Miley had een paar foto’s gepakt en liet er eentje aan hun zien. ‘Deze vind ik toch zo lief,’ zei ze en Nienke knikte.

‘We hadden toen net de eerste echo gehad.’ Glimlachte ze. ‘Dat was zo speciaal.’ Op de foto stond ze samen met Fabian, die haar blootte buik kuste. Ze keek tussen de stapel met foto’s van de echo’s en gaf er een aan Amber. ‘Deze hoort erbij. Die gaan samen voorin in het plakboek.’ Besloot ze. ‘Wat een leuk idee!’ zei Miley enthousiast. ‘Dat gaan wij ook doen Am.’ ‘Ja!’ Amber was het er mee eens. ‘Met allemaal foto’s van ons.’ ‘Nee, ik ga er foto’s van wildvreemde in plakken,’ Miley rolde met haar ogen. Amber keek haar even niet begrijpend aan maar vond het niet zo belangrijk. ‘Hebben jullie bij elke echo ook zo’n foto gemaakt?’ Nienke knikte. Zonder moeite zocht ze bij elke echo de bijhorende foto. Ze had het toen der tijd wel achterop geschreven, voor het geval ze niet meer zou weten van wanneer de foto zou zijn. Gelukkig wist ze het nog precies. Elke buik foto met Fabian was het zelfde. Zij hielt haar shirt omhoog keek glimlachend naar beneden, terwijl Fabian haar vasthield en haar buik kuste. Amber bekeek ondertussen de echo’s. ‘Ik zie er echt nog steeds niets in..’ zei ze twijfelend. ‘Het is gewoon zwart en wit.’ Miley zag wel iets, maar ook niet heel veel. ‘Kijk, dit is haar hoofdje, ze heeft haar duimpje in haar mond hier.’‘Wat lief,’ glimlachte Miley. Als ze heel erg haar best deed zag ze het wel. ‘En wat is dit dan?’ vroeg Amber.‘Vruchtwater..’ zei Nienke simpel. ‘Nou, als ik ooit zwanger ben moet jij maar mee gaan naar de echo’s hoor.. Ik snap er echt niets van.’ ‘Ik ook nooit,’ zei Nienke eerlijk. ‘Maar toen ik mijn eigen kindje zag, zag ik het ineens wel. Gelukkig maar.’ ‘Hier zie je er echt heel vermoeid uit, maar je straalde wel,’ glimlachte Miley. Ze keek achterop de foto. De datum van Sarah haar verjaardag stond er op. ‘Oh, dit is op de dag dat je bevallen bent!’ Nienke knikte. Fabian en zij waren het er toen allebei over eens geweest dat ze een foto van haar dikke buik wilde op de dag dat ze zou bevallen. Leuk voor later. Dat was het nu zeker. Maar aangezien Sarah toen op zich liet wachten en Nienke al over haar uitgerekende datum was, wilde Fabian elke dag een foto maken. Ze wisten natuurlijk niet wanneer het ineens zou gaan gebeuren. ‘Ik werd toen helemaal gek van die foto’s. Maar gelukkig heb ik ze wel.’ Daar was ze echt blij om. Ze keek naar de foto, waar haar buik op z’n dikst was en daarna naar haar buik nu. En ze bekeek haar armen. ‘Wat is er?’ vroeg Amber. Nienke haalde haar schouders op. ‘Ik ben bang om dik te worden..’ zei ze eerlijk. ‘Maar als ik de foto’s terug zie.. Ik was zo gelukkig toen met mijn dikke buik. En nadat ik was bevallen, dat ik nog extra kilo’s en vet had.. het in interesseerde me niet.’ Ze keek haar vriendinnen aan. ‘Ik snap echt niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Dat ik niet sterk genoeg was om het te voorkomen.’ Ze waren even stil. Miley was de eerste die weer wat zei. ‘Heel goed dat je dat zelf nu ook zo ziet.’ Zei ze en ze glimlachte. ‘Je bent wel sterk genoeg alleen het was het verkeerde moment. Er was zo veel gebeurd. Je had heel veel verdriet om Fabian, zorgen om Sarah en het ging toen niet zo goed met je oma. Het was gewoon te veel voor je.’ Nienke begon te huilen en Amber omhelsde haar. ‘Je wist niet zo goed hoe je daar mee om moest gaan.’ Probeerde Amber haar te troosten. Nienke knikte. Haar vriendinnen hadden helemaal gelijk. Door middel van de gesprekken die ze had met de psychiater, was ze hier ook al achter gekomen. ‘Ik snap gewoon niet dat ik het zo ver heb laten komen. Dat ik niet meer kon stoppen.’ Snikte ze. ‘En Fabian was zo lief voor me en probeerde me te helpen.. Maar ik luisterde niet. Het lukte gewoon niet.’ ‘Het komt nu weer allemaal goed.’ Zei Miley en ze pakte haar hand vast. ‘Je kan weer beter worden en daar doe je ook alles aan. Dat zien wij ook.’ ‘Dat zien wij zelfs, bedoeld Miley.’ Grinnikte Amber. Nienke begon te lachen. Wat was ze toch blij met haar vriendinnen. Er kwam een verpleegster binnen gelopen. Nienke wist gelijk weer hoe laat het was. ‘Ben je zo ver?’ Nienke knikte.‘Wat ga je doen?’ vroeg Amber en ze liet Nienke los. ‘Groepsgesprek.’ ‘Hoe laat mag je weer bezoek vanavond? Half zeven hè?’ ‘Op zondag mogen jullie de hele dag door komen. Dan is er geen bepaalde tijd. Buiten de tijd dat ze therapie heeft natuurlijk.’ Miley en Amber keken de verpleegster verbaast aan.

‘Is dat zo?’ vroeg Miley. ‘Het gaat zo veel beter met Nienke. Hoe beter het gaat hoe minder regels en makkelijk het wordt.’ Glimlachte ze. ‘En dat vindt jij niet belangrijk genoeg om met ons te delen?’ vroeg Amber beledigd. Nienke zuchten.‘Ik wil niet dat Fabian het weet. Dan is hij hier de hele dag.’‘Wil je hem niet zien dan?’ ‘Natuurlijk wel. Ik wil niets liever dan dat hij hele dagen hier is. Maar hij heeft school, Sarah en werk.. Ik wil dat hij zich daar op concentreert en richt. Niet op mij. Ik heb al teveel verpest.’ Miley knikte begrijpelijk. ‘Ik snap het. We zeggen niets. Toch Am?’ Amber knikte en deed alsof ze haar mond dicht ritste. Laura, de verpleegster duwde de rolstoel die naast Nienke haar bed stond in een hoek. ‘Lekker,’ zei ze en wees naar de mand. Nienke lachte.‘Fruitmandje op een Amber en Miley manier.’ De twee glimlachte schijnheilig. ‘Weet je wat we doen?’ zei Miley, die ineens een briljant idee had. ‘Wij gaan naar de stad, een fotoboek kopen en knutselspullen, we halen thuis foto’s op en dan komen wij het ook hier maken. Mag dat?’ vroeg ze aan Laura die lachend knikte.‘Natuurlijk. Wat een super idee zelfs.’ Nienke glunderde. Hier had ze zin in. ‘Het is zondag Miley. De winkels zijn dicht.’ Zei Amber, die dacht dat ze slim was.‘Het is koopzondag Amber. De winkels zijn open.’ Ging Miley tegen haar in. Laura hielp Nienke met de foto’s netjes aan de kant te leggen en sloeg de deken dubbel. ‘Kom maar.’ Zei ze. Nienke keek haar even angstig aan.‘Geen stoel?’ ‘Nee. We gaan lopen.’ Zei ze vrolijk. Nienke had zo naar dit moment verlangd, maar ze wist nu niet zo goed of ze het nou leuk moest vinden of niet. ‘Kom maar. Je hoeft niet bang te zijn. Ik hou je vast.’ Nienke glimlachte. Ze gooide haar benen over de rand van het bed en voelde dat haar voeten de grond raakte. Laura pakte haar bij haar arm stevig vast en dapper ging Nienke staan. Ze had niet door dat Miley een foto maakte. ‘En nu rustig een stap zetten. Gewoon op je gemak.’ Nienke knikte. Ze tilde haar linkervoet op en zette en stap naar voren. Ze bleef zo even staan en stapte daarna met haar rechtervoet bij. Het voelde alsof ze opnieuw moest leren lopen, maar het voelde wel heel goed. ‘Heel goed.’ Moedigde de verpleegster aan.‘Ja héél goed! Super goed!’ riep Amber blij. ‘Go Nienke!’ Nienke zette weer een stap en keek haar vriendin lachend aan. Amber kon altijd overdreven doen maar ze was wel super blij met haar steun. ‘Wat doe jij nou?’ vroeg ze toen ze Miley met haar mobiel voor haar neus zag staan.‘Een foto maken.’ ‘Niet waar. Je hebt een foto gemaakt en toen ging je filmen.’ Zei Amber en keek bij haar op het scherm. Doordat Nienke zich liet afleiden door hun begon ze nog meer te wankelen. ‘Laat je niet afleiden. Je doet het super goed.’ Nienke bleef weer even stil staan en haalde diep adem voordat ze weer verder liep. ‘Is leuk voor later!’ lachte Miley terwijl Nienke samen met Laura stapje voor stapje de gang door liep.

In het Anubishuis was het een rustige zondag. Fabian zat met zijn dochter op de bank een boekje te lezen, Mick was sporten, Noa en Eva waren boven en Jeroen en Appie verveelde zich op hun kamer. Ze wilde een nieuwe grap bedenken maar ze kwamen er maar niet uit. Niets was goed genoeg. ‘Het mooie prinsesje kuste de kikker.’ Las Fabian voor. ‘Wat voor geluid maakt een kikker?’ vroeg hij en Sarah.‘Aaaaaaak!’ riep Sarah gelijk en ze bewoog blij op en neer.‘Een kikker doet kwaak kwaak.’ op dat moment kwam Mick de woonkamer binnen. Sarah trok zich op en hielt zich vast aan de krukken van haar vader. ‘Waaaak!’ riep ze weer en ze sprong op en neer. Mick deed net alsof hij schrok en Sarah begreep er niets van. ‘Ze is een kikker.’ Verduidelijkte Fabian lachend. ‘Kwaak kwaak!’ riep Mick terug en hij aaide over Sarah haar hoofd. ‘Ben je nou weer dat boekje aan het lezen?’ lachte hij en hij ging ook op de bank zitten.‘Ja. Dit is een leuk boekje. Toch Saar?’ Sarah klapte in haar handjes. Doordat ze zich los

liet viel ze, op haar billen. Ze begon had te lachen en kroop op de bank richting Mick. Ze ging zo dicht mogelijk tegen hem aan zitten en lachte naar haar vader. Daarna keek ze naar Mick en lachte ook hard naar hem. Trots keek Fabian naar haar. Wat was hij toch blij met haar. Hij pakte zijn telefoon en maakte een foto. Mick en Sarah die lachend naar elkaar keken. Sarah, die maar bleef lachen. ‘Ben je een beetje verliefd?’ lachte Fabian en zijn dochter ging steeds harder lachen en gillen. ‘Ja dus.’‘Dit is wel m’n aller liefste vriendinnetje ooit hoor.’ Grijnsde Mick. ‘En de aller mooiste natuurlijk.’ Fabian begon weer te lachen.‘Pas maar op voor haar vader.’ Grapte hij. ‘Oh ja, vaders altijd..’ zuchten Mick. ‘Zijn die zo erg?’ vroeg Fabian. Hij had dat nooit mee gemaakt. Alleen een hele lieve oma.

‘Vraag het maar aan je dochter tegen die tijd.’ Zei Mick. ‘Ik ken gelukkig alleen de vader van Amber en Miley. Meer wil ik er nooit tegenkomen.’ ‘Dat zijn ook de enige waar je langer dan een dag een relatie mee hebt gehad.’ Zei Fabian. ‘En wie had ooit gedacht dat jij ooit een relatie langer dan een dag zou hebben.’ Lachte Mick. Niemand had dat ooit gedacht. Fabian lachte.‘Zo zie je maar.’ Hij aaide over Sarah haar hoofdje. Ze lag nu stil tegen Mick aan. Het was ook al weer bijna tijd om te gaan slapen. ‘Maar onthoud één ding goed Sarah. Nooit een vriendje.’ ‘Of stiekem een vriendje. Ik zou voor het laatste gaan.’ Was Mick zijn advies. Fabian schudde zijn hoofd. ‘Geen jongen die aan mijn dochter komt.’ Zei hij vastbesloten. Mick lachte weer.‘We zullen nog wel zien.’ Fabian keek op zijn mobiel en zag dat hij twee berichtjes van Miley had. Een foto en een filmpje. ‘Nienke loopt!’ zei hij blij en Mick keek mee.‘Wat goed!’ Mick was hier ook blij om. ‘Het gaat goed met haar hè?’ Fabian knikte blij.‘Ze ziet nu pas echt in hoe fout ze bezig was en dat zij de enige is die iets kan veranderen. Volgens de artsen en de therapeut doet ze ook echt oprecht haar best. Daarvoor geloofde ze er allemaal niet zo in en interesseerde het haar niet zo veel.’ ‘Gelukkig maar. Gaan jullie nou samen wonen?’ ‘Dat is wel de bedoeling,’ knikte Fabian. Hij keek er zo erg naar uit. ‘Vanaf volgende week mag ze af en toe uit het ziekenhuis om mee te kijken naar huizen. En jij?’ ‘Ik ga samen wonen met m’n sportschoenen.’ Zei Mick en Fabian begon te lachen. ‘Bijzondere relatie. Maar ik bedoelde Miley.’ ‘Wat is er met Miley?’ vroeg Mick. Alsof hij dat niet wist. ‘Jullie zeiden wel dat Nienke en ik steeds zo moeilijk deden, jij en Miley zijn nog veel erger.’ Hij tilde de slapende Sarah van de bank en stopte haar in haar bedje. Op het moment dat hij terug liep naar de woonkamer kwamen Patricia en Joyce de hal binnen gelopen. ‘We zijn er weer!’ riepen ze vrolijk in koor en begonnen daarna hard te lachen. ‘Kunnen jullie nou eens zachtjes doen? Sarah slaapt.’ Zuchten Fabian.‘Hoi Fabian, ook leuk om jou weer te zien.’ zei Joyce en samen met Patricia begon ze weer te lachen. ‘Niets veranderd hier.’ Patricia rolde met haar ogen en Noa en Eva kwamen de trap af. ‘Hé Noa!’ riep Joyce blij en ze omhelsde haar. ‘Jij bent vast het zusje van Fabian. Dat valt niet te missen.’ Lachte Patricia en Eva stelde zich voor.‘Eva.’ Zei ze. ‘Ik ben Patricia, en dat is Joyce.’ Zei Patricia vrolijk. ‘Waar is de rest?’ Mick kwam de woonkamer uit gelopen en keek het tweetal even aan.‘Hoi.’ Zei hij kortaf en liep daarna snel door naar zijn kamer. ‘Die is ook lekker vrolijk,’ zei Patricia met opgetrokken wenkbrauw. ‘Ik dacht dat jullie een jaar weg zouden blijven?’ vroeg Fabian verward. Hij had zelfs verwacht dat ze na dat jaar nog in Amerika zouden blijven. ‘Het was niet zoals we verwacht hadden.’ Legde Joyce uit terwijl ze met Patricia naar de woonkamer liep. Ze plofte met z’n tweeën op de bank.‘Heerlijk om weer thuis te zijn.’ Vond Patricia. ‘Maar waar is de rest nou?’ Noa haalde haar schouders op.

‘Amber en Miley gingen wel samen weg. Ik denk naar Nienke of naar de stad.’ ‘Waar is Nienke dan?’ vroeg Patricia. Noa realiseerde zich nu pas dat hun nog helemaal niets van Nienke af wisten. Eva keek naar haar broer, die niet van plan leek het te vertellen. ‘Nienke ligt in het ziekenhuis,’ zei ze en ze legde haar hand op Fabian zijn schouder. ‘Wat heeft ze dan?’ vroeg Joyce geschrokken. ‘Het ging niet zo goed met Nienke.’ Zei Fabian bot. Hij wist niet waarom maar hij vond het moeilijk om te vertellen. Hij dacht dat het makkelijker zou worden nu het beter ging met Nienke. Hij ging in de stoel zitten. ‘Ze heeft wat problemen.. met eten.’ Eva wist ook niet zo goed hoe ze het moest zeggen maar probeerde haar broer zo goed mogelijk te helpen. ‘Anorexia?’ vroeg Patricia en Eva knikte. ‘In combinatie met boulimia. Maar het gaat al beter met haar. Twee weken geleden mocht ze een weekend naar huis, en Miley stuurde net een filmpje van haar, ze heeft net voor de eerste keer weer gelopen.’ ‘Wanneer is het bezoek uur? Dan gaan we langs.’ Zei Joyce vastbesloten. ‘Uhm, half zeven pas.’ Zei Fabian. ‘Ik ga dan ook, dan kunnen jullie mee.’ Hij keek op zijn horloge en gaf Eva een kus. ‘Ik moet gaan. Bedank voor het oppassen.’‘Dat hoef je niet elke keer te zeggen,’ glimlachte ze. Ze vond het absoluut niet erg om op haar kleine nichtje te passen. ‘Wat gaat hij doen?’ vroeg Patricia nieuwsgierig, die waarschijnlijk iets spectaculairs verwachte. ‘Werken. Ik pas op Sarah,’ zei Eva. ‘Ga je mee straks eentjes voeren?’ vroeg ze aan Noa die lachend knikte.‘Ja hoor.’ Ze was al eens eerder mee gegaan met Eva en Sarah, de eentjes voeren. Ze had nooit gedacht dat ze dat nog leuk zou vinden om te doen, maar het was echt een gezellige middag geweest toen. ‘Weet Victor eigenlijk dat jullie terug zouden komen?’ vroeg ze en Joyce en Patricia knikte. ‘Ik ga m’n koffers uit pakken,’ zei Joyce en ze stond op. ‘Ik ook.’ Zei Patricia en ze liep achter haar aan.‘Oh, wij hebben nu jullie kamer dus de zolder zal dan wel van jullie zijn nu. De dozen met spullen die jullie hadden laten staan, staan daar ook.’ ‘Oké!’ Joyce en Patricia vonden het geen enkel probleem. Ze waren zo blij weer thuis te zijn.

Nienke vond het vandaag best wel gezellig bij het groepsgesprek. Ze merkte dat ze zich bij elk gesprek steeds meer op haar gemak voelde waardoor ze ook makkelijker antwoord kon geven en dingen vertellen. Ze waren al bijna de hele kring rond geweest en nu was het haar beurt om te een ding te vertellen wat ze de afgelopen week had geleerd. Ze dacht heel even na. ‘Ik heb geleerd dat dit hele probleem bij mezelf ligt en ik de enige ben die het op kan lossen. Ik vond al deze gesprekken en therapieën maar onzin en ik was heel erg koppig en eigenwijs en daarmee help ik mezelf niet.’ Ze glimlachte naar Nora. ‘Jou beurt.’ De laatste paar meiden vertelde ook nog wat ze hadden geleerd en toen kwam de volgende vraag. ‘Welk gevoel zou je graag terug willen?’ vroeg de begeleider en ze begonnen nu de andere kant op. De gene die net als laatste was geweest moest nu als eerste. Hierdoor was Nienke sneller aan de beurt en had ze minder tijd om na te denken. ‘Nienke?’ Nienke was zo in gedachten dat ze niet eens doorhad dat het haar beurt was. ‘Wel opletten hè. Ook naar het verhaal van andere luisteren.’ Nienke knikte en dacht nog even na. Ze wist wel welk gevoel ze terug wilde, ze had het er net nog met Amber en Miley over gehad, maar ze wist even niet zo goed hoe ze dat moest verwoorden. ‘Toen ik zwanger was..’ begon ze. ‘Had ik natuurlijk een hele dikke buik.’ Nienke vouwde haar handen in elkaar en strekte haar armen. ‘Zo dik.’ Zei ze lachend. ‘Nee, grapje.’ Andere meiden begonnen ook te lachen. ‘Maar ik had wel een hele dikke buik. En dat vond ik helemaal niet erg. Ik vond het juist geweldig. Ook toen ik pas drie, vier maanden was en het nog niet zo op viel. En nadat Sarah geboren was.. ik was zo gelukkig. Mijn hele leven was gewoon perfect en ik was heel tevreden over mezelf. Al die extra kilo’s konden me helemaal niets schelen. Ik voelde me er juist beter door. En dat gevoel zou ik heel erg graag terug willen. Dat perfecte leven wil ik terug.’ Ze gingen de hele kring weer rond. De ene vond het moeilijker om iets te bedenken en het te vertellen dan de ander. Zeker de

gene die hier het kortste waren. ‘Kaylee, jij mag de volgende vraag verzinnen.’ Nienke keek naar het nieuwe meisje. Ze was hier pas een week. Nienke besefte zich heel goed dat ze nog lang niet bezig was, maar dat zij er ook weken geleden zo uit zag. Ze vond het verschrikkelijk om te zien. ‘Uhm..’ Kaylee was erg verlegen en wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Voorzichtig haalde ze haar schouders op. ‘Het maakt niet uit wat voor vraag.’ Het meisje haalde weer haar schouders op. Ze wist het echt niet. ‘Wie wil er helpen? De begeleider keek de kring rond. Hier voor sprong niemand op, dat wist hij ondertussen wel. ‘Nienke.’ ‘Shit.’ Mompelde ze en ze dacht even na. ‘Wat wil je allemaal bereiken in je leven?’ ‘Goeie vraag.’ Vond de man. Nienke vergat zijn naam steeds.‘Vind ik ook.’ Glimlachte Nienke. ‘Dan mag jij hem als eerste beantwoorden.’ Nienke zuchten. Ook dat nog. Ze dacht weer even na.‘Ik wil zo snel mogelijk samenwonen met Fabian en Sarah natuurlijk. En ik wil danslerares worden. Of nog beter; een eigen dansschool hebben. En dan de hele dag dansen en dat als ik thuis kom Fabian eten heeft gekookt.’ De groep begon weer te lachen. ‘En dat hij me dan elke avond de trap op naar bed draagt, want ik heb zoveel gedanst dat ik daar veel te moe voor ben.’ Ze dacht nog even na. Eigenlijk wilde ze helemaal niet zo veel. ‘Maar wat ik echt wil is gelukkig zijn met mijn gezin. En dat Sarah gezond blijft en nooit iets vervelends hoeft mee te maken. En altijd lekker blijft lachen. Daar word ik tenminste ook vrolijk van.’ Eindigde ze haar verhaal. ‘En ik wil ook zo’n leuke vriend als Nienke en zo’n schattig kindje,’ zei Nora. ‘Maar dat schattige kindje mag nog wel een paar jaar wachten.’ Nienke begon te lachen. ‘Tss,’ klonk er vanuit de groep. Nienke zuchten en rolde met haar ogen. Ze wist precies wie dat was. Elda. Waarom wist ze niet, maar Elda was zo gemeen tegen haar. Elke keer weer. ‘Wat tss?’ Nora kwam voor Nienke op, ook zij vond dat Elda elke keer heel naar tegen Nienke deed. ‘Dat jou vriend jou nou heeft laten vallen en je door zijn schuld een miskraam heb gehad geeft jou niet het recht om elke keer zo gemeen tegen Nienke te doen.’ ‘Hou je kop!’ riep Elda kwaad en ze sprong op. ‘Rustig!’ riep de begeleider en Elda werd weer terug op haar stoel geduwd. ‘Die bitch moet verdomme haar bek houden!’ Nienke was eigenlijk geschrokken van wat Nora had gezegd. Dat wist ze helemaal niet van Elda. ‘Is dat waar?’ vroeg ze lief bedoeld. Misschien wel te lief. ‘Van je vriend.. En de baby.’ Als dat zo was werd alles wel een beetje duidelijk bij Nienke. Nora was degene die antwoord voor haar gaf.‘Ja, dat is waar.’ ‘Hou je bek! Dat heb ik je in vertrouwen verteld.’ Nienke keek Nora aan.‘Is dat waar?’ nu was de vraag aan haar gericht. Als haar dat echt in vertrouwen was verteld vond ze het wel heel gemeen dat ze dat dan midden in de groep riep. ‘Dat is echt heel gemeen van je dan.’ ‘Jij bent echt veel te goed voor deze wereld hè Nienke.’ Nora werd hier kwaad van. ‘Die trut loopt je sinds je hier bent al uit te schelden voor hoer en slet, is zo jaloers op je dat ze allerlei roddels verzint en verteld aan iedereen zodat bijna iedereen je zo wat uitkotst hier en ik neem het voor je op en dan krijg ik dit?’ Nienke wist niet wat ze hoorde.‘Je kan natuurlijk beter mij uitkotsen dan je eten hè,’ grapte ze maar niemand vond het grappig. ‘Oké, even rustig allemaal.’ Zei de begeleider voordat het uit de hand zou lopen. ‘Ik wil van Elda weten wat waar is van dit verhaal.’ Elda zei geen woord. Kaylee stak haar hand op. ‘Ja?’ ‘Ze vertelde me gisteren dat Nienke die nerd gewoon gebruikt en ondertussen met andere jongens gaat en dat..’ Nienke ontplofte zowat toen ze hoorde hoe Fabian genoemd werd. Kwaad keek ze Kaylee aan.‘Jij durft mijn vriend zo te noemen?’ het probleem was dat ze niet kon lopen, anders had ze die meid uit haar stoel getrokken. Ze werd zo ontzettend pissig. ‘Ik weet niet hoe hij heet.. Elda noemde hem zo.’ Zei Kaylee, nog zachter dan dat ze net al sprak. Nienke wende haar blik naar Elda. Maar zei verder niets. ‘Wat wilde je nog zeggen Kaylee?’ vroeg de begeleider en Kaylee twijfelde even of ze

door moest gaan. Aangezien Elda haar zo kwaad aan keek. ‘En dat ze haar kindje helemaal niet belangrijk vind. Alleen zichzelf. Dat ze Sarah vergeet in het park, alleen in bad laat en dat ze daardoor al vaker bijna is verdronken, dat ze haar, als ze vervelend is, als straf geen eten en drinken geeft en dat ze haar slaat en schopt enzo.’ Dit was voor Nienke echt de druppel.‘Vuile tyfustrut,’ Nienke probeerde op te staan maar ze werd tegen gehouden door Laura, de verpleegster die haar hier ook had gebracht.‘Rustig maar Nienke,’ zei ze lief en ze hield haar vast zodat ze op de stoel bleef zitten. Nienke begon ineens hard te huilen. Ze was zo ontzettend kwaad en ze kon helemaal niets doen. ‘Je gaat eraan!’ gilde ze overstuur en ze deed er alles aan om zich uit de armen van Laura te rukken, tevergeefs. ‘Dit bedoel ik nou hè,’ riep Elda. ‘Kijk dan hoe ze doet, zij had nooit moeder moeten worden. Die nerd had haar een miskraam moeten bezorgen.’ ‘Elda, zo is het genoeg. Mee komen.’ De begeleider stond op en gebaarde dat ze van haar stoel af moest komen.‘Ik ga helemaal nergens heen.’ ‘Wat gebeurd hier?’ ‘Wie zijn jullie?’ vroeg de man.‘Ik ben Amber,’ zei Amber. ‘En dit is Miley.’ ‘Wat komen jullie doen?’ ‘We stonden buiten te wachten op Nienke, en toen hoorde we haar gillen..’ zei Miley en ze liep naar haar vriendin toe. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze lief en ze veegde zoveel mogelijk tranen weg bij Nienke. ‘Meiden, we zijn klaar voor vandaag. Ik wil dat we morgen weer bij elkaar komen en dan praten we hier over. Elda, mee komen. Nu.’ Elda werd door de begeleider en een verpleegster mee genomen, aangezien ze nog al tegen stribbelde, en de rest van de meiden werden ook weer mee terug genomen naar hun eigen kamer. Alleen Nora bleef zitten. ‘Ze zei zulke gemene dingen,’ snikte Nienke, die mede dankzij Amber en Miley weer een beetje rustig begon te worden. Laura had nog steeds van achteren haar armen om haar heen geslagen en probeerde haar ook te troosten. ‘Het was zo gemeen.’ ‘Wat dan?’ vroeg Amber. Nora nam het woord.‘Dat ze geen goede moeder is en dat ze Sarah mishandeld enzo,’ zei ze. ‘Zo’n onzin!’ ‘Wat een takke wijf!’ riep Miley uit. ‘Belachelijk! Je bent toch wel voor jezelf op gekomen hè?’ vroeg Amber. Ze kende Nienke maar al te goed, die liet gemakkelijk over zich heen lopen. Nienke kreeg een zakdoek en een bekertje water van Nora en langzaam kon ze weer rustig ademhalen. ‘Ik voel me al zo’n slechte moeder en Elda heeft het gevoel alleen maar bevestigd.’ ‘Je moet helemaal niet luisteren naar wat Elda zegt.’ Zei Laura. ‘Je weet toch zelf ook dat wat zij zegt helemaal niet waar is?’ Nienke knikte.‘Je bent helemaal geen slechte moeder!’ Amber wist niet meer hoe vaak ze dat nou al had geroepen. ‘Die ezel is gewoon jaloers.’ Nienke moest lachen om hoe haar vriendin Elda noemde. ‘Het is echt zo,’ zei Nora. ‘Ze kan er gewoon niet mee dealen dat zij niet zo’n geweldig lieve vriend heeft en een Sarah.’ Nienke knikte. Dat probeerde ze maar voor zich te houden, zo dat ze niet weer boos zou worden of zou gaan huilen. ‘Gaan we nu fotoboeken maken dan?’ vroeg Miley en Nienke knikte weer. Laura liet haar los en pakte haar arm weer stevig vast. ‘Wil jij ook mee doen?’ vroeg Amber lief een Nora. Ze vond het fijn dat Nienke hier ook een vriendin had. Vragend keek Nora naar Nienke en terug naar Amber.‘Willen jullie dat?’ de drie knikte.‘Natuurlijk, gezellig juist.’ Vond Nienke. ‘Mag dat?’ vroeg ze aan Laura.‘Natuurlijk mag dat,’ glimlachte ze. ‘Oké dan. Ik heb wel niets om een foto boek te maken.’ ‘Dan help je mij gewoon.’ Was Nienke haar oplossing. ‘Ik heb nog zoveel foto’s waar ik uit moet kiezen. Ik weet het allemaal niet meer.’ Lachte ze. Nora vond het leuk dat ze haar ook gevraagd hadden. Ze kon het goed met Nienke vinden en dit was natuurlijk veel leuker dan alleen op haar kamer zitten. Ook Amber en Miley leken haar super aardig, dus waarom niet. Laura bracht Nienke naar haar kamer en hielp Miley met het verschuiven van het bed. Ze gingen op de grond zitten en zo hadden ze meer ruimte.

‘Nou, veel plezier meiden. Ik kom zo meteen jullie medicijnen en shakes brengen. Willen jullie ook limonade?’ de vier knikte.‘Graag.’ Zeiden ze in koor. ‘Best wel chill toch. Je krijgt hier gewoon limonade,’ lachte Miley. Ze hield een tas ondersteboven en er beleven maar foto’s uit vallen. ‘Ach, kijk nou wat schattig.’ Glimlachte Nora. Ze had een foto met daarop van een pasgeboren Sarah. ‘Kijk, ik heb er nog meer.’ Nienke zat samen met Nora tegen de muur en beken alle stapels foto’s. Bij de meeste foto’s had Nienke ook nog wel een verhaaltje en Nora luisterde graag. ‘Deze is leuk, die moet er in.’ Amber en Miley lachte zich suf. ‘Wat?’ vroeg Nienke en de twee showde haar de foto. Amber en Miley lachte allebei leuk en Nienke trok een raar gezicht. ‘Oh, dat was toen jullie zeiden dat de flits niet aan stond!’ lachte Nienke. ‘Ik schok me kapot.’ Ze schok toen zo dat ze dus zo’n gekke bek trok. Nora begon te lachen. Zelf had ze nooit echt vriendinnen gehad en ze merkte hoe close Amber, Miley en Nienke waren. Dat vond ze zo leuk om te zien. ‘Hoe lang kennen jullie elkaar nu?’ vroeg ze en ze dachten even na.‘Sinds ik in Anubis ben komen wonen..’ zei Nienke. ‘Dat is nu tweeënhalf jaar? Bijna drie?’

‘En wij elkaar een half jaartje langer,’ zei Miley en ze gebaarde naar Amber. ‘Oh, dat is nog niet zo heel lang. Ik dacht dat jullie elkaar al van vroeger kende ofzo.’ ‘Nou gelukkig niet,’ lachte Nienke. ‘Dat had ik echt niet overleefd. Ben al bang voor de toekomst.’ ‘Nou ja zeg.’ Zei Amber beledigd en ze begon daarna weer te lachen. ‘En vriendjes?’ vroeg Nora nieuwsgierig. ‘Amber en Miley hebben allebei iets met Mick gehad en nu wil Miley Mick weer terug en Mick Miley en daar doen ze allebei heel erg moeilijk over.’ ‘Hou je kop.’ Zei Miley gelijk en ze begon daarna stiekem te lachen. ‘Oké, ik doe heel moeilijk ja. Omdat ik weet dat hij me toch niet meer wil.’ ‘Over moeilijk doen weten jij en Fabian alles van hè.’ Lachte Amber en Nienke knikte. Dat wisten hun zeker.‘Oh, vertel.’ Nora werd steeds nieuwsgieriger. ‘Nienke en Fabian vinden elkaar al leuk vanaf de eerste dag dat Nienke bij ons kwam wonen.’ ‘Echt niet. Hij was gewoon een aardige jongen. De enige in dat huis die tenminste normaal tegen me deed.’ ‘Hé,’ zei Miley beledigd.‘Samen met Miley. Verbeterde Nienke haar zin. ‘Ja, gewoon een leuke jongen.’ Amber rolde met haar ogen en Nora begon weer te lachen. ‘Het heeft een jaar geduurd voor hun eerste zoen. Een jaar!’ zei ze. ‘En die zoen kwam er eindelijk door moi, door Amber en haar fantastisch geweldig bal. Ze waren koning en koningin.’ Vertelde Amber. ‘En daarna, na hun eerste zoen deden ze nog moeilijker. Na al dat moeilijke gedoe hadden ze toch maar ineens besloten gewoon vrienden te blijven, toen werd het nog moeilijker en gingen ze elkaar ontwijken, toen had Fabian nog met Joyce gezoend tijdens truth ore dare, en toen was Nienke toch zo stik jaloers dat ze zo kwaad op hem was en ik tegen Fabian moest zeggen wat zij zei, terwijl hij naast haar stond.’ ‘Oh, oh. En toen?’ ‘Toen werden ze door Victor opgesloten in de badkamer met Ingrid, de kip, en..’ ‘Victor?’ ‘De conciërge,’ verduidelijkte Nienke. ‘En wat gebeurde er toen?’ Nora vond dit een fantastisch verhaal.‘Dat wil ik niet weten, dat wil jij niet weten, dat wil niemand weten. Maar negen maanden later hoorde we babygekrijs.’ Eindigde Amber haar verhaal. Nienke begon hard te lachen.‘Dit is zo onromantisch. Jij doet net alsof wij helemaal niet romantisch zijn. En het waren tien maanden.’ Verbeterde Nienke haar. Sarah had nog lekker een paar weken op zich laten wachten.‘Wat deden jullie met een kip op de badkamer dan?’ ‘School opdracht. Maar Victor vond een kip in huis niet zo leuk en sloot ons voor straf op,’

lachte Nienke. ‘Raar idee. Als van Swieten niet had besloten dat Fabian en ik dat moesten doen, en Victor niet bij het briljante idee was gekomen om ons op te sluiten was Sarah er niet geweest.’ ‘Dan moet je die twee maar eens gaan bedanken.’ Lachte Miley. Nienke schudde haar hoofd. ‘No way. Zie je het al voor je. Victor, bedankt dat je er voor hebt gezorgd dat ik Sarah nu heb? Iehl.’ Lachte Nienke. ‘Beter van niet nee,’ vond Nora. Miley en Amber hadden gelukkig voor haar nog meer leuke verhalen die ook allemaal uitgebreid verteld werden. Van het fotoboek kwam niet heel veel meer terecht. Dat hoefde ook niet, Nienke was blij dat het zo gezellig was. En dat ze haar vriendinnen bij zich had. De dag ging voor Nienke veel te snel voorbij. Het was zo gezellig met haar vriendinnen dat ze niet eens doorhad dat Fabian samen met Patricia en Joyce binnen kwam. ‘Klaar? Drie, twee, een!’ riep Amber en ze startte de timer op haar telefoon. Nora en Nienke hadden allebei hun shake in hun handen en begonnen als een gek te drinken via een rietje. Nienke verslikte zich waardoor Nora moest lachen en de smurrie bijna over Amber en Miley heen spuugde. ‘Dat gaat lekker hier.’ Zei Patricia en verbaast keek Nienke naar de deuropening. ‘Hey!’ vrolijk zwaaide Nienke naar hun en snel dronk ze haar shake op. Nora had nog steeds een lachbui dus kon ze makkelijk winnen. ‘Ha! Ik zei toch dat ik sneller was?’ lachte ze.‘Dat is niet eerlijk!’ vond Nora. Amber en Miley stonden op en omhelsde Joyce en Patricia.

‘Ik wist niet dat jullie terug waren!’ riep Amber vrolijk. De twee vertelde kort het verhaal. Nienke trok Fabian bij zich op de grond en gaf hem een kus.‘Ik heb je gemist.’ Zei ze.‘Ja, ja. Volgens mij heb jij het veel te gezellig gehad om mij te missen.’ Lachte Fabian. ‘Nou zeg.’ Nienke gaf hem een duw. ‘Wat waren jullie in hemelsnaam aan het doen?’ vroeg Joyce en ze ging op het bed van Nienke zitten.‘En wat doe jij in hemelsnaam hier?’ vond Patricia een betere vraag. ‘Nora beweerde dat zij de smurrie sneller op kon drinken dan ik, en ik zei van niet en ik had gelijk!’ ze keek Nora lachend aan.‘Vals spel! Morgen doen we het over.’ Vond Nora. Nienke had niet eerlijk gewonnen. ‘Dan win in toch weer. Nora, dit zijn trouwens Patricia en Joyce, vrienden en huisgenoten, huisgenoten, dit is Nora, de verliezer.’ ‘Haai,’ Nora zwaaide naar hun en gaf Nienke daarna een duw. ‘Ik heb niet verloren, dit was geen eerlijke wedstrijd.’ ‘Kan je ons wel even uitleggen wat hier nou precies de bedoeling van is?’ vroeg Patricia. Nienke wist precies wat ze bedoelde en keek hulpzoekend naar Fabian. ‘Ze weten het,’ zei hij en hij pakte haar hand vast. ‘Dan hoef ik ook niet te antwoorden..’ vond Nienke.‘Hoeft ook niet. We snappen dat je dat moeilijk vindt,’ zei Joyce lief. Nienke glimlachte.‘Lief dat jullie ook langskomen. Hoe lang zijn jullie al weer terug?’ ‘Sinds vanmorgen.’ ‘Kunnen jullie ons helpen? We weten echt niet welke foto’s we moeten kiezen.’ Zei Miley.‘Ja, ik sta overal zo goed op.’ Vond Amber en iedereen begon te lachen. ‘Oké, behalve op deze dan. Maar deze was heel onverwachts.’ Was haar excuus. ‘Hoe gaat het met jouw fotoboek?’ vroeg Fabian.‘Goed,’ zei Nienke en ze begon daarna te lachen. Het boek zat nog in het plastic. Ze waren er nog lang niet aan toe gekomen om het ook echt te maken. Het was al die tijd veel te gezellig geweest. ‘Maar Nora heeft wel geholpen met de foto’s uitkiezen. Dit is wat we nu hebben.’ Nienke wees naar het stapeltje voor haar en Fabian pakte het. Laura kwam binnen. ‘Oh, dit word wel echt te druk dames,’ zei ze. ‘Het is heel erg gezellig geweest, maar ook heel erg vermoeiend. Je moet zo echt weer gaan slapen Nienke. En jij ook Nora.’ Nora knikte en stond op.‘Ik ga wel weer terug naar m’n eigen kamer. Zie je morgen!’ ze zwaaide naar Nienke en liep de deur uit. Nienke raapte de foto’s bij elkaar en stopte het terug in de plasticzak. Gelukkig hadden hun niet zo veel rotzooi gemaakt, in tegenstelling van Amber en Miley.

‘Ja, wij gaan ook weer. We moeten ook nog eten trouwens.’ Zei Joyce.‘Trudie vroeg al waar jullie de hele dag waren.‘Hier dus.’ Lachte Amber. Laura zette ondertussen het bed van Nienke weer terug op haar plek en hielp Nienke erin. ‘Hier?’ vroeg Fabian verbaast. Amber knikte en hielp Miley met opruimen.‘Stiekem hoor,’ zei Miley snel die wél doorhad dat Amber zich versprak. ‘Stiekem? Met zoveel lawaai?’ lachte Patricia. ‘We hoorde jullie aan het begin van de gang al.’ Fabian keek vragend naar Nienke.‘Een uitzondering.’ Probeerde ze zo overtuigend mogelijk. ‘Toch Laura?’ ze hoopte dat zij Fabian wel zou kunnen overtuigen. Laura wisselde even een blik met haar en knikte.‘Ja, omdat het zo goed gaat.’ Fabian knikte.‘Gelukkig maar.’ Hij gaf haar een kus en ging naast haar op bed zitten. ‘Fabian mag nog wel even blijven maar ik moet jullie vragen om te gaan. Deze dag is heel vermoeiend voor Nienke geweest.’ Zei Laura. ‘Morgen kunnen jullie weer komen, met de bezoekuren.’

‘Wij gaan al,’ zei Patricia en ze trok Joyce mee. ‘We komen van de week weer!’ de twee zwaaide.‘Wacht, wij gaan mee!’ in een snel vaart propte Amber alles in haar tas en gaf Nienke een kus. ‘Doei!’ en ze was weg. ‘Miley!’ ‘Ja, ja..’ Miley daar in tegen ruimde nog even op haar gemak verder op. ‘Nou, tot morgen dan.’ Glimlachte ze en ze gaf Nienke ook een kus.‘Na het bezoek uur kom ik je medicijnen brengen en dan ga je weer slapen. Goed?’ Nienke knikte en Laura liep weg. ‘Ik hoef zeker niet te vragen of het gezellig was?’ vroeg Fabian en Nienke schudde lachend haar hoofd. Ze pakte zijn hand vast en keek hoe haar vinger zich met die van hem verstrengelde. Ze voelde zich schuldig tegen over hem, omdat ze loog over de bezoekuren van vandaag, maar dit was beter. Voor hem. ‘Wat is er?’ soms had Nienke echt het idee dat hij gedachten kon lezen.‘Niets,’ loog ze. ‘Ik ben gewoon moe.’ Gelukkig hoefde ze niet alles bij elkaar te liegen. Ze had nog zo beloofd dat echt nooit meer te doen. ‘Maar ik ben heel blij dat je er bent. Ik heb je echt gemist.’ Ze schoof wat op in haar bed en gebaarde dat hij naast haar moest komen liggen.‘Ik jou ook,’ zei Fabian. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van haar voor een lange zoen. ‘Hoe laat kom je me dinsdag eigenlijk halen?’ bedacht Nienke zich ineens. Dinsdag gingen ze naar een huis kijken. Daar had ze toch zoveel zin in. Fabian dacht even na.‘Half een? We moeten daar om een uur zijn.’ Nienke knikte. ‘Dus zorg dat je dan ook echt klaar bent. Niet dat ik nog een half uur op je moet wachten.’ ‘Nou zeg, ik ben altijd op tijd klaar.’ Lachte ze. ‘Oké, soms niet. Maar meestal wel.’ ‘Ja, ja. Het is al goed.’ Lachte Fabian. Ze zwegen daarna lang terwijl ze elkaar aan keken. ‘Ik heb vandaag voor het eerst gelopen.’ Zei Nienke ineens. Ze vergat het hem nog bijna te vertellen. Fabian glimlachte.‘Dat weet ik. Ik heb het gezien. Ik ben zo trots op je.’ Nienke glimlachte ook.‘Miley zeker?’ Fabian knikte. ‘Gelukkig wel, ik had het niet willen missen.’ Fabian pakte zijn telefoon.‘Sarah heeft vandaag ook haar eerste twee stappen gezet zonder iets of iemand vast te houden.’ Zei hij trots en hij liet Nienke het filmpje zien. Nienke keek trots toe en begon daarna te huilen. ‘Hé, wat is er?’ Fabian streelde over haar wang en Nienke veegde haar tranen weg.‘Niets.. Het is gewoon..’ ze wist niet hoe ze het moest zeggen. ‘Ze word zo groot.. En ik mis alles.’ ‘Je bent heel hard bezig om dat te veranderen.’ Zei Fabian. Nienke knikte, dat was ook zo.

‘Ik had dit ook kunnen voorkomen.’ Het was haar eigen schuld en dat wist ze ook wel. Fabian glimlachte alleen maar. ‘Toch?’ vroeg Nienke voor de zekerheid. Ze had antwoord van hem nodig.‘Misschien wel in een andere situatie.’ Nienke keek hem vragend aan. Fabian dacht even na over hoe hij het het beste kon zeggen. ‘Je was op dat moment te zwak om er tegen in

te gaan. Je had zoveel aan je hoofd en zoveel pijn en verdriet..’ ‘Te zwak? Jij zegt toch altijd dat ik zó sterk ben.’ Nienke rolde met haar ogen. Ze geloofde er helemaal niets meer van. ‘Dat ben je ook. Alleen soms kan verdriet en pijn sterker zijn dan dat jij bent.’ Zei hij lief. ‘De vijf minuten zijn om!’ Vrolijk kwam Laura haar kamer weer binnen met haar medicijnen en een glas water. ‘Ik zie je morgen weer. Oké?’ Nienke knikte en gaf hem een kus. ‘En stoppen met raar doen hè.’ Nienke stak haar tong uit en Fabian liep naar de deur. ‘Kijk eens,’ Laura gaf haar de medicijnen en Nienke ging rechtop zitten. ‘Ga dan ook weg, anders mag je niet meer komen.’ Lachte ze naar Fabian, die nog bij de deuropening stond. ‘Ik ga al!’ lachte Fabian en hij verdween. ‘Ga maar gouw slapen, morgen weer een drukke dag.’ Zei Laura en ze sloeg de deken over Nienke heen. ‘En pieker niet te veel over wat Elda allemaal heeft gezegd. Je weet zelf wat wel en niet waar is.’ Nienke knikte. Ze was blij dat Laura dat nog even zei. Ze was al bang dat ze helemaal niet kon slapen door het gepieker. De rotopmerkingen van Elda maakte haar wel weer onwijs onzeker. En dat terwijl ze eindelijk haar zelfvertrouwen weer een beetje terug begon te krijgen.

Die dag erna had Nienke als eerste gesprek met haar arts. Samen met Laura liep ze naar zijn kantoortje. Ze was er helemaal klaar voor. Ze had goed geslapen, waar ze eigenlijk wel een beetje verbaast over was. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg de arts, waar Nienke nog steeds de naam niet van kon onthouden.‘Goed. Ik voel me ook goed.’ Zei ze eerlijk.‘Dat is heel mooi.’ Hij schreef het op. ‘Kan je me vertellen wat er gisteren gebeurde tijden het groepsgesprek?’ Nienke dacht even na.‘Het ging zoals altijd. Iedereen moest om de beurt een vraag beantwoorden. En toen ik een vraag moest verzinnen en zelf als eerste moest beantwoorden reageerde Elda weer zo vervelend. Zoals ze altijd doet. En.. Dat liep een beetje uit de hand.’ ‘Hoe bedoel je?’ dit soort vragen frustreerde Nienke. De arts wist maar al te goed wat er gebeurd maar zij moest het vertellen. Ze moet leren om te gaan met dit soort dingen, dat hoorde ook bij haar therapie.‘Ik hoorde van Kaylee wat ze allemaal over mij gezegd zou hebben. Ik werd zo kwaad en verdrietig. Ik doe er alles aan om een klein beetje mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en zij vind het leuk om me weer terug de grond in te boren. Het was zo gemeen van haar.’ ‘Geloof je wat Elda zegt?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Ik vind mezelf een slechte moeder omdat ik mijn dochter nou niet bepaald een goed voorbeeld geef en ik op dit moment niet voor haar kan zorgen. Niet omdat ik nooit goed voor haar heb kunnen zorgen.’ ‘Mooi zo. Laat je niet door iemand anders zeggen wat jij als moeder wel en niet goed doet. Dat weet jij zelf als het beste.’ Nienke knikte. De rest van het gesprek verliep voor haar gevoel goed. Ze voelde zich ook steeds zekerder over de antwoorden die ze gaf op de, soms vervelende vragen. Ze hoopte maar dat het groepsgesprek straks ook zo zou gaan. Daar keek ze dus echt tegen op. Ze hoefde en wilde niet meer met Elda praten. Vanaf het begin dat Nienke hier was deed Elda al naar tegen haar en ze had oprecht geprobeerd om aardig te blijven tegen haar, wat nog redelijk gelukt was. Maar gisteren was ze echt te ver gegaan.

Nadat Nienke al de gesprekken weer had gehad lag ze eindelijk weer in haar bed. Elda had geen woord gezegd, op een soort van excuus na, nadat de begeleider haar daar een aantal keer op gewezen had. Nienke had het excuus maar geaccepteerd, al ging het van twee kanten niet van harte. Nora zat tegenover haar op bed en ze spraken nog even na over het gesprek. ‘Accepteer je haar excuses echt?’ Nora kon zich niet voorstellen dat zij dat zo makkelijk zou doen.‘Ik heb geen keus. En ik wil geen ruzie hier. Zij mag mij niet en ik heb geprobeerd aardig tegen haar te doen. Als zij dat niet wilt, dan niet. Maar ik hoef hier niet nog weken over door te gaan. Tijdverspilling.’ ‘Verstandig.’ Dat was het ook. ‘En heel dapper van je. Ik zou het echt niet kunnen.’ ‘Ik weet dat alles wat Elda over mij zegt niet waar is. Dat weet ik, Fabian, Sarah.. Iedereen om me heen weet dat. Ik hoef me niet druk te maken over wat andere van mij

denken en vinden.’ Nora was hier even stil van.‘Wow. Jij hebt echt super veel geleerd in een paar dagen.’ Nienke knikte. Stiekem was ze trots op zichzelf. Ze dacht dit nu niet alleen, ze kon het ook zeggen. Dat had ze een week geleden echt niet gekund. ‘En ik weet het ook hoor. Sarah heeft de beste moeder ever. Op die van mij na dan.’ Ze begonnen allebei te lachen. ‘Jou ouders leven niet meer toch?’ vroeg ze daarna voorzichtig. Nienke schudde haar hoofd.‘Nee. Overleden toen ik vier was.’ ‘Allebei tegelijk?’ Nu knikte Nienke.‘Auto-ongeluk. Maar gelukkig heb ik mijn oma nog. En toen ook mijn opa.’ ‘Heftig.’ Vond Nora. ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik zonder mijn ouders zou moeten opgroeien..’ ‘Ik kan me dat niet voorstellen met mijn ouders..’ zei Nienke. ‘Maar mijn oma heeft er voor gezorgd dat ik toen nooit het gevoel had dat ik iets tekort kwam. Niet dat ik dat gevoel nu wel heb, maar vroeger miste ik m’n ouders veel minder erg dan nu.. Nu ik ze echt nodig heb.’ ‘Dat kan ik me voorstellen.’ ‘Zeker toen Sarah net geboren was. Ik had geen moeder die mij kon leren een goede moeder te zijn. Bij wie ik kon afkijken zeg maar.’ ‘Ben je daar altijd onzeker over geweest? Dat je geen goede moeder bent?’ ‘Nee, eigenlijk niet.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik deed wat goed voelde. En de moeder van Fabian gaf altijd goede raad als ik het echt niet wist en nodig had. En oma natuurlijk ook. Dat doen ze nu nog steeds.’ Het was weer even stil. Nora keek haar lang aan en Nienke keek vragend terug. ‘Wat is er?’‘Weetje.. Soms ben ik jaloers op jou.’ Nienke was verbaast toen ze dit hoorde.‘Jaloers? Op mij?’ vroeg ze verbaast. Nora knikte. ‘Ja.. Jou leven lijkt zo perfect. Je hebt een super lieve en zorgzame vriend, en bent super gelukkig met je gezin.. En je bent zo sterk. Ik wou dat ik ook zo was. Als ik dan hoor wat je allemaal hebt meegemaakt.. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat allemaal aan zou kunnen.’ Nienke glimlachte. Ze vond het lief van Nora zei. ‘Mijn leven is gewoon.. Gewoon mijn leven. Soms gaat het super goed, soms minder, zoals nu. En ik bén super gelukkig met Fabian en Sarah. Ik weet dat er niet veel jongens zoals Fabian zijn en ik heb geluk. En Ik zou Sarah voor geen goud kunnen missen. Ik wil geen leven zonder Sarah. Een puber zijn zoals andere. En als je zoveel mee maakt, je moet wel je er wel door heen slaan en positief proberen te blijven. Je hebt geen keuze, zeker niet met een kind.’ Nora raakte steeds meer onder de indruk. Nienke had in al die weken nog nooit zo over zichzelf gepraat. Laat staan positief over zichzelf praten. ‘Toch zou ik dat ook willen..’ ze was even stil. ‘Mijn vriend heeft me ook gewoon in de steek gelaten toen hij merkte dat het niet goed met me ging. Net als die van Elda.’ ‘Sorry..’ Nienke wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist dat ze zo veel geluk had met Fabian. Dat niet alleen zij voor zichzelf vocht maar ook Fabian voor haar, voor hun. ‘Daar hoef jij geen sorry voor te zeggen. Maar ik ben soms gewoon jaloers als ik jou en Fabian samen zie.’ ‘Die eikel was jou ware niet. Die komt dan nog. Zekerweten.’ ‘De mijne zit op een schildpad in plaats van op een paard.’ Zei Nora serieus. Ze keken elkaar even aan en begonnen allebei hard te lachen. ‘Die is goed.’ Vond Nienke. ‘Maar dat is echt zo. En als je hem dan tegen komt moet je er ook volledig voor gaan.’ ‘Ik zal geen jaar wachten, net zoals jij een Faab.’ Zie Nora en ze lachte weer. Ze kon zich het verhaal van gisteren nog maar al te goed herinneren. ‘Heel goed plan.’ Nienke stak haar duimen op. ‘Echt, soms begrijp ik echt niet dat we allebei zo moeilijk deden. Het sloeg echt nergens op.’ ‘Wel romantisch,’ vond Nora. Op dat moment kwam Laura binnen.‘Romantische verhalen?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Niks hoor,’ zei Nienke snel voordat Nora haar alles zou vertellen. ‘Heb jij eigenlijk kinderen?’ vroeg Nora, zonder schaamte en Laura schudde haar hoofd. ‘Een vriend? Man? Vriendin?’ Nienke begon te lachen. ‘Je bent wel nieuwsgierig hè,’ ook Laura kon er om lachen. Nora schudde haar hoofd.‘Nee hoor, Nienke wilde het graag weten.‘Oh!’ beledigd keek ze Nora aan. ‘Niet!’ ze begon daarna weer hard te lachen.‘Ik heb een vriend,’ zei Laura eerlijk.

‘Oh, romantisch. Hoe oud? Hoe lang? En al verloofd?’ ‘Nora!’ Nienke kon niet stoppen met lachen. Nora kende ook totaal geen schaamte. ‘Ja wat? Laura is de leukste van allemaal hier. Daar kan ik het echt wel aan vragen.’ Daar had Nora gelijk in vond Nienke. Laura was ook de leukste en aardigste. Toch kon ze zich niet voorstellen dat zij dit zo allemaal zou vragen. ‘Hij is vierentwintig, we hebben al bijna negen jaar verkering en nee, we zijn niet verloofd.’ ‘Nou, daar mag hij wel eens mee opschieten dan.’ Zei Nienke. Ze besefte pas wat ze had gezegd toen ze het er uitgeflapt had. Laura begon weer te lachen.‘Heeft Fabian jou al ten huwelijk gevraagd dan?’ ‘Nee. Maar wij hebben pas..’ Nienke moest even snel gaan rekenen. ‘Pas anderhalf jaar ofzo. Dan hoeft dat nog helemaal niet.’ ‘Pas anderhalf en al een kind van bijna een jaar.’ Lachte Nora.‘Oké, iets langer dan anderhalf. Bijna twee. Maar wij hoeven nog niet te trouwen.’ Vond ze. ‘En daarbij, wij blijven toch voor altijd samen.’ Laura glimlachte.‘Goed zo. Nora, je ouders wachten op je.’ ‘Oh, zijn ze er al?’ Nora keek op de klok en zag dat ze al weer super lang met Nienke zat te kletsen. ‘En jij gaat slapen. Fabian komt je vanmiddag halen om naar het huis te kijken. Hij belde net, de afspraak is verzet.’ ‘Oh,’ zei Nienke verbaast.‘Vertel je me morgen hoe het was?’ vroeg Nora en Nienke knikte.‘Doe ik!’ riep ze haar nog achterna. ‘Wil je me op tijd wakker maken? Zodat ik me nog kan douche en klaarmaken?’ Laura knikte en sloeg de deken weer over haar heen.‘Dat doe ik.’ Beloofde ze. ‘Wil je de gordijnen dicht hebben?’ Nienke knikte. Met licht zou ze waarschijnlijk helemaal niet kunnen slapen. Laura deed de gordijnen dicht en knipte daarna het licht uit. ‘De deur ook?’

‘Graag.’ ‘Slaap lekker dan,’ Nienke trok de deken iets verder over zich heen en draaide zich om.

Zoals beloofd had Laura haar die middag wakker gemaakt en zat ze, al ruim op tijd, op Fabian te wachten. Ze hoopte dat hij, zoals altijd eigenlijk, eerder zou komen. Dan hadden ze meer tijd samen. ‘Ben je er helemaal klaar voor?’ vroeg Laura. Ze was net weg gelopen en kwam nu teug met haar medicijnen en shake. Nienke knikte blij.‘Helemaal. Ik hoop zo dat het wat is. Op de foto’s zag het er al super uit in ieder geval.’ ‘Dan zal het vast wel goed komen.’ Glimlachte Laura. ‘Als je straks terug bent is het waarschijnlijk etenstijd. Je eet vanavond in de zaal. Dan kan je je daar alvast op voorbereiden.’ Nienke knikte alleen. Dit vond ze dus helemaal niet leuk. Met z’n alle eten. ‘Maak je er niet druk om,’ Laura ging naast haar op bed zitten. ‘Volgens mij vertelde je een aantal weken geleden hoe goed je had gegeten thuis. Met andere mensen om je heen. Weet je nog hoe trots je daar op was?’ Nienke knikte weer. ‘En iedereen met wie je straks aan tafel zit, maakt het zelfde mee als jou. Het is voor hun ook moeilijk.’ ‘Dat weet ik. Het is gewoon..’ ze haalde haar schouders op. ‘Elda.. Ik wil geen ruzie met haar. Ze is zo gemeen.’ Ze begon bijna weer te huilen.‘Je krijgt ook geen ruzie met haar. Er is een begeleider en ik ben er ook bij. Het komt goed.’ ‘Oké, zolang jij er bij blijft is het goed.’ Laura sloeg haar arm om haar heen.‘Natuurlijk komt het goed. Jij bent super sterk. Een van de sterkste en bijzonderste, die hier ooit heeft gezeten.’ Nienke lachte.‘Ja hoor.’ ‘Ik meen het.’ Zei Laura. ‘Ik heb nog nooit iemand zo hard zien vechten, en in één week haar gedachten helemaal kan omzetten, en nog harder vecht. Dat is heel bijzonder.’ Nienke glimlachte nu alleen maar. Ze vond het lief wat ze zei, en fijn om te horen. ‘Geloof een beetje meer in jezelf.’ Knipoogde ze en op dat moment kwam Fabian binnen. Te vroeg. Dat vond Nienke natuurlijk alleen maar beter. ‘Hey lieverd.’ Hij gaf haar een kus en Laura pakte haar rolstoel. ‘Ze mag de trap op lopen, want ik neem aan dat ze ook boven wilt kijken, maar dan moet ze zich vast houden aan de leuning en jij moet haar goed ondersteunen. Maar ik ga er

eigenlijk van uit dat je dat toch wel doet.’ Fabian knikte en Nienke begon te lachen. ‘Het liefste draagt hij me de trap op.’ ‘Inderdaad.’ Lachte Fabian. Laura hielp haar in de stoel en “overhandigde” haar aan Fabian. ‘Alsjeblieft. En veel plezier. Ik wil straks alles horen!’ zei ze tegen Nienke die knikte. Ze ging haar zeker alles uitgebreid vertellen. ‘Let’s go.’ Zei ze en Fabian duwde haar de kamer uit. ‘Ik ben zo benieuwd naar het huis.’ ‘Ik ook,’ zei Fabian. ‘Maar wat we er al van hebben gezien beloofd veel.’ ‘Ik hoop niet dat er meer mensen op dat huis azen, Nienke wil het.’ ‘We gaan eerst kijken,’ lachte Fabian. ‘Maar ik hoop het ook niet. Het is voor Sarah ook een perfecte buurt om in op te groeien.’ Nienke knikte, daar was ze het mee eens. Ze hadden samen heel het internet afgespeurd. Ze wilde een huis waar ze zichzelf ook echt thuis zouden voelen, een goede omgeving voor Sarah en het liefst zo goedkoop mogelijk. Als Nienke weer beter was ging zij natuurlijk ook werken, en tot die tijd hadden ze nauwelijks geld om te besteden. De ouders van Fabian bleven aandringen om mee te betalen, zolang dat nodig was en de oma van Nienke had ook geld gespaard voor haar kleinkind, toch wilde Nienke en Fabian daar niet zo veel van weten. Ze wilde dit zelf doen, en ze hoopte maar dat dat ging lukken. ‘Hoe gaat het verder met je?’ ‘Goed.’ Zei Nienke. ‘Ik ga vanaf vanavond mee-eten in de gezamenlijke ruimte. Niet meer in m’n bed dus. Dat vind ik wel spannend.’ Dat begreep Fabian natuurlijk heel goed. ‘En vandaag heb ik ook weer gelopen. Dat was al minder eng dan gisteren. En het voelt zo goed.’ Nienke werd er helemaal blij van, en Fabian ook. ‘Ik ben hartstikke trots op je.’ ‘Ik ook op mezelf.’ Nienke was eigenlijk serieus, maar ze moest er wel om lachen, net zoals Fabian. ‘Nog even en ik mag voor altijd weer naar huis. Dan kan ik school afmaken, voor Sarah zorgen en gaan werken.’ Ze zag het al helemaal voor zich. ‘Maak je toekomstplannen?’ Nienke knikte.‘Dat moet ook. Therapie. Maar ik heb er zo’n zin in. Samenwonen met jou en Sarah en weer voor mezelf kunnen zorgen.’ Fabian werd hier helemaal vrolijk van. Hij had Nienke in tijden zo zien stralen en hoe dichterbij ze bij het huis kwamen, hoe meer ze ging stralen en hoe vrolijker ze vertelde.

‘Pap, ik heb een super goed idee!’ Miley gooide de voordeur open. Amber liep giechelend achter haar aan. ‘En ik weet zeker dat je het goed vind!’ ‘Ik weet zeker van niet!’ hoorden ze Jackson van boven roepen. Haar vader zat in de keuken te eten en keek zijn dochter aan.‘Zeg maar op.’ ‘Amber kan bij ons komen wonen! Een super idee toch?’ ‘Ho, ho ho, ho, ho!’ Jackson kwam gillend naar beneden gerend en bleef stuiterend bij zijn vader staan. ‘Dit vindt jij toch echt geen goed idee hè!’ hij keek hem smekend aan. ‘Jawel!’ ging Miley en tegen in. ‘Amber word Hannah Montana haar stylist, en ze gaat een mode opleiding doen en ze wil niet alleen wonen. En ik kom hier terug wonen omdat ik ook niet alleen wil wonen maar ook niet met jullie twee.’ ‘Ik vind het een goed idee.’ Besloot Billy, haar vader. ‘Wat!’ riep Jackson verbaast.‘Ja Jackson, jij gaat binnenkort studeren, dus uit huis. Je hebt daar toch geen last van.’ Daar had Jackson nog niet aan gedacht. Amber en Miley gaven elkaar een high-five.‘Yes!’ riepen ze in koor. ‘Alleen als jou vader dat natuurlijk ook goed vind.’ Amber knikte. Dat vond hij vast wel. ‘En als jullie allebei je diploma hebben.’ ‘Dat is flauw. Nu kunnen we er niet meer extra ons best voor doen.’ Pruilde Miley. Ze ging ook op een kruk zitten en at van haar vaders brod mee. ‘Toch is dat de voorwaarde.’ Besloot Billy.‘Hmm..’ Miley wist niet zo goed wat ze hier van moest vinden.‘Maak je niet druk. Natuurlijk slagen wij voor ons examen. Duh,’ Amber was er soms wel onzeker over, maar ze had zo hard haar best gedaan, het moest gewoon lukken.

Onderweg terug naar het ziekenhuis waren Nienke en Fabian even op een bankje gaan zitten in het park. Ze waren allebei erg onder de indruk van het huis. ‘Het is gewoon

perfect.’ Zei Nienke, voor de zoveelste keer. ‘Het is zo mooi. En ruim.’ ‘We kunnen er voor altijd blijven wonen. Zelfs als we meer kinderen krijgen.’ ‘Is dat zo?’ lachte Fabian en hij trok haar dichter tegen zich aan. Nienke knikte glimlachend.‘Ik wil nog een mini Fabian.’ Zei ze pruilend. ‘Maar niet nu hoor,’ zei ze er snel achteraan. ‘Eerst alles op een rijtje krijgen.’ ‘Gelukkig. Ik schok al.’ Pesten Fabian haar. Hij wist wel dat ze meer kinderen wilde, dat wilde hij ook. Daar hadden ze het al vaker over gehad. Maar pas over een paar jaar. Zoals Nienke al zei, moesten ze eerst alles op een rijtje krijgen.‘Je schok helemaal niet.’ Lachte Nienke. ‘Ik hoop zo dat we het huis kunnen krijgen.’ Fabian knikte.‘We moeten afwachten. Er was nog iemand die kwam kijken vandaag. Hun kunnen natuurlijk meer bieden dan ons.’ Nienke zuchten. Dat wist ze, en dat frustreerde haar. ‘Eva gaat trouwens in die flat daar tegen over wonen.’ ‘Ooh, nu wil ik het huis nog meer.’ Zei Nienke dramatisch. ‘Heeft ze het appartement al dan?’ Fabian knikte. ‘Noa en Jeroen bieden ook op een appartement daar, onder Eva of er boven. Dat weet ik niet precies. Het zijn leuke appartementen.’ ‘En een goede locatie. Alles is super dichtbij. De winkels, de stad, het huis van Miley..’ ze begonnen allebei te lachen.‘Er gaat het gerucht rond dat Hannah Montana hier in de buurt woont,’ zei Fabian. Nienke wist dat hij de makelaar nadeed. Ze stonden toen in de woonkamer en moesten allebei eigenlijk heel hard lachen. Gelukkig wisten ze zich toen nog in te houden. ‘Hij moest eens weten,’ lachte Nienke. ‘Misschien kunnen we Miley op hem afsturen, dat wij dat huis gewoon krijgen, en niet die andere mensen.’ ‘Ons laatste redmiddel.’ Grijnsde Fabian. ‘Misschien valt het wel heel erg mee. We moeten gewoon even afwachten.’‘Ik zat te denken..’ zei Nienke en ze stopte even met praten. ‘Oma heeft al die jaren geld voor mij gespaard zodat ik kon studeren of op mezelf kon gaan wonen.. Waarom wil ik dat dan niet aannemen? Het is veel te lief van haar, dat wel. Maar..’ ‘Maar wat?’ ‘Ik wilde het eerst niet aannemen omdat ik dacht dat ze het voor Sarah wilde doen. Het is ons kind en wij hebben daar de verantwoordelijkheid voor genomen, ik wil niet dat oma of jou ouders ons daar financieel steeds bij helpen. Dat moeten we zelf kunnen, ze is onze verantwoordelijkheid. Ze kwam zaterdag langs. Ze smeekte me het geld aan te nemen.’ ‘En dat wilde je toen nog steeds niet?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Ze zwoor dat ze dat geld vanaf dat ik klein ben heeft gespaard, en ik het ook had gekregen als Sarah er niet was geweest.’ ‘Je geloofd haar niet?’ ‘Jawel..’ Nienke zuchten. ‘Ik weet het niet. Waarom zou ze geld sparen als ze het zelf ook nooit breed heeft gehad? En als ik het aanneem.. Ik denk dat ik me schuldig ga voelen.’ ‘Ik denk dat juist omdat ze het zelf nooit breed heeft gehad, ze dat jou wel wil kunnen geven. Als je haar geloofd, wat is er dan op tegen? Toen ik achttien werd heb ik van mijn ouders kindergeld gekregen. Dat hebben hun achttien jaar lang gespaard, zodat ik een studie kon gaan doen en mijn rijbewijs halen, dat soort dingen. En dat ga ik daar ook voor gebruiken. Ik wil alleen niet dat mijn ouders helpen om het huis te kunnen betalen en financieel bij steunen met Sarah. Zoals je zei; dat is onze verantwoordelijkheid.’ Nienke knikte. Ze wist dat Fabian veel geld met zijn verjaardag had gekregen. ‘Ik ga eerst kijken wat mijn studie kost, en een rijbewijs enzo, en de rest van het geld wil ik in het huis stoppen.’ ‘Dat weet ik.’ Zei Nienke. ‘Daarom dacht ik na over het geld van oma. Als ik school volgend jaar wil afmaken moet ik lesgeld betalen en daarna wil ik gaan werken. Of school en werk samen. Zodat ik wat ik overhoud ook in het huis kan stoppen. Dan hebben we in ieder geval een begin. En als we daarna samen werken.. Dan moeten we dat toch wel redden?’ ‘Ik denk het wel.’ Knikte Fabian. ‘Dit klinkt in ieder geval als een goed plan. ‘En ik kan naast mijn studie ook mijn bijbaantje behouden.’ ‘Wat voor studie wil je eigenlijk doen?’ Nienke besefte zich ineens dat ze dat eigenlijk helemaal niet wist. Ze wist het eigenlijk wel. Het liefst wilde hij archeoloog worden. Maar

ze wist dat hij dat niet zomaar wilde doen. Sarah en zij waren belangrijker voor hem. ‘Ik weet het nog niet zo goed.’ ‘Of je weet het wel maar wil het niet omdat je een gezin hebt.’ Fabian keek betrapt. Hij knikte daarna.‘Ja. Ik probeer iets te vinden wat ik wel heel erg leuk vind en met geschiedenis te maken heeft. Maar ik wil wel bij jullie blijven.’ ‘Dat weet ik.’ Knikte Nienke. ‘Maar ik wil je dromen niet verpesten.’ ‘Die verpest je niet Nienke. Als ik archeoloog word en zoveel moet reizen en jou en Sarah moet missen.. Dat kan ik niet. Ik wil bij jou blijven, en er elke dag als een vader voor mijn dochter kunnen zijn. Niet dat jij alles alleen doet en dat ik maar vier keer per jaar thuis ben. Daar word ik echt niet gelukkig van.’ ‘Had je het wel gedaan als je Sarah niet had gehad.’‘Als ik jou én Sarah niet had gehad, absoluut. En als ik alleen jou had gehad, weet ik niet. Ik zou het heel moeilijk vinden om zolang zonder je te zijn. Maar misschien wel, omdat ik weet dat jij graag wilt dat ik iets doe wat ik leuk vind en waar ik gelukkig van word. Maar ik weet niet welke keuze ik gemaakt zou hebben.’ Nienke knikte alleen maar. Ze voelde zich echt als een blok aan zijn been. Ze voelde zich zo schuldig, dat hij zijn droom niet achterna wilde door haar. ‘Niet zo somber,’ glimlachte Fabian en hij gaf haar een kus. ‘Ik vind echt wel iets wat ik ook leuk vind. En waar ik elke dag met geschiedenis bezig kan zijn en dingen leer.’ ‘Daar geloof ik ook wel in.’ Zei Nienke eerlijk. ‘Maar?’ ‘Ik voel me gewoon schuldig. En ik weet dat jij nu gaat zeggen dat ik dat niet moet doen. Maar dat gebeurd gewoon, oké.’ ‘Oké.’ Glimlachte Fabian. ‘Maar wen er maar aan. Jullie twee zijn het allerbelangrijkste voor me.’ ‘Weet ik. Stommerd.’ Glimlachte Nienke. Beledigd keek Fabian haar aan.‘Stommerd?’ ‘Ja. Je bent veel te lief, en veel te goed voor ons. En je zet je droom aan de kant voor ons. Dat is stom.’ Fabian haalde zijn schouders op. ‘Dan vind ik het heel leuk om stom te zijn. Ik ben graag stom.’ Nienke begon te lachen.‘Maar wel een lieverd. Een lieve stommerd.’ ‘Dat klinkt al beter.’ Glimlachte Fabian. Ze keken elkaar even aan en bogen meer voorover voor een lange zoen. ‘Ik weet wat!’ zei Nienke ineens en ze onderbrak hun zoen. ‘Waarom word je geen geschiedenisleraar? Je bent elke dag met geschiedenis bezig, je leert zelf dingen, je kan andere mensen heel veel leren en je kan elke dag naar school. Tot aan je pensioen. Geweldig toch?’ lachte ze. Fabian dacht even na.‘Dat klinkt helemaal niet slecht.’ ‘Voor andere mensen wel maar voor jou niet nee.’ ‘Je bent geniaal.’ Vond Fabian. Hij vond het echt een super goed idee. Dat hij daar nooit eerder aan gedacht had.‘Ik ben geniaal!’ herhaalde Nienke lachend zijn woorden. Fabian begon te lachen en gaf haar een kus. ‘Ik ga thuis gelijk kijken naar opleidingen.’ ‘I know,’ glimlachte Nienke. Ze keek op haar horloge. ‘Ik moet nu wel echt terug naar het ziekenhuis. Het is bijna etenstijd.’ Fabian tilde haar terug in haar rolstoel. De weg naar het ziekenhuis waren ze allebei super vrolijk en ze bleven praten over hun plannen. Ze hadden nu hun hele toekomst voor ogen en daar gingen ze voor honderd procent voor.

Eenmaal weer in het ziekenhuis kletste Nienke honderduit over haar middag met Fabian tegen Laura, die maar al te graag luisterde. ‘Dat zijn een heleboel goede plannen zeg.’ Vond Laura en ze ondersteunde Nienke op weg naar de eetzaal. ‘Ja echt hè. Ik wist niet dat ik zo slim was geworden de laatste weken,’ lachte ze. ‘Ik zei het je toch,’ glimlachte Laura. ‘En blijf zo doorgaan. Het gaat het super!’ Nienke knikte. Ze merkte het ook aan zichzelf. Ze voelde zich sterker en ze voelde zich zekerder. In de zaal zwaaide Nora naar haar en gebaarde dat ze een stoel naast haar had vrijgehouden voor Nienke. ‘Durf je een klein stukje zelf te lopen?’ Nienke dacht even na en schudde haar hoofd. ‘Nog te eng?’ ‘Ja. En met al die mensen hier..’ ze schudde weer haar hoofd. Dat ging ze dus niet doen.

‘Dat is oké,’ zei Laura. ‘Dan gaan we vanaf morgenochtend oefenen.’ Nienke knikte blij. Daar had ze zin in. Ze wilde zo graag zelf weer kunnen lopen. ‘Vertel, vertel!’ riep Nora al blij maar ze moest nog even wachten totdat Nienke naast haar zat. Eenmaal op haar plek vertelde ze het hele verhaal nog een keer in geuren en kleuren. Ze merkte dat Elda, die aan de overkant zat steeds chagrijniger werd en dat andere meisjes stiekem mee luisterde, maar dat vond ze niet erg. Iedereen mocht het weten. Iedereen mocht weten wat voor fantastisch goede plannen ze had gemaakt samen met Fabian.‘Ik wil even zeggen dat Nienke voor het eerst ook met ons mee-eet vandaag,’ begon de groepsbegeleider en hij wees naar Nienke. ‘Dat is voor haar ook een hele grote stap in de goede richting. Daar weten we allemaal alles van.’ Nienke knikte. Het was zeker een grote stap, maar ook zeker de goede richting op. ‘Dus, eetsmakelijk allemaal. Eet op je eigen tempo, zoals altijd. Klets gerust met elkaar, dat maakt en voor sommige wat makkelijker. Maar houd ook rekening met andere, die wel in alle rust willen eten.’ Hij keek naar Nienke en Nora die hem beledigd aan keken.‘Wij zijn héél rustig.’ Zei Nora overdreven. ‘Niet zomaar oordelen.’ Zei Nienke erachteraan. ‘Smakelijk!’ iedereen haalde de aluminium folie van hun bord en begon langzaam aan te eten. Nienke keek nog even naar Laura, die haar duimen op stak. Nienke knikte en haalde een keer diep adem. Ze haalde de folie ervan af en pakte haar bestek. ‘Oneerlijk. Jij hebt minder.’ Klaagde Nora.‘Ha.’ Glimlachte Nienke vals en ze keek terug naar haar bord. Aardappels, sperziebonen en een gehaktbal. Niets was geprakt, niets was gemengd. Zo had ze, op het ene weekend thuis na, al lang niet meer gegeten. En haar brod was meer gevuld dan toen ze thuis had gegeten. Ze prakte haar aardappels, sneed haar sperziebonen drie keer doormidden en haar gehaktbal in plakjes, zoals ze dat altijd deed. ‘Ga je nog beginnen of ga je alles alleen maar snijden?’ lachte Nora. ‘Ja, ja, rustig.’ Zei Nienke. Ze sprak zichzelf toe dat ze dit kon, haalde nog een keer diep adem en stopte toen de eerste hap in haar mond. Ze wist nog niet zo goed wat ze daar van moest vinden, en wat ze moest denken. Terwijl ze at en met Nora kletste, wat al voor afleiding zorgde, dacht ze na over haar toekomst en de plannen die ze net met Fabian had gemaakt. Dat gaf haar nog meer moed en nog meer energie om door te gaan.

Hoofdstuk 6;

Nienke stond die volgende ochtend al vroeg met Laura in een zaaltje. Het was niet extreem groot of klein maar het was groot genoeg om daar te oefenen. Nienke hielt zich met een hand vast aan de bar tegen de muur en keek Laura aan die voor haar stond. ‘Dit is eigenlijk het zelfde als samen met mij lopen.’ Zei Laura. ‘Alleen de bar geeft geen kracht om jou te ondersteunen. Je moet jezelf ondersteunen. Hou je met al je kracht vast aan de bar, met één hand, en loop maar naar mij toe.’ Nienke haalde adem en knikte. Ze zette een stap naar voren en zakte al gelijk ineen.‘Dit lukt me nooit!’ klaagde ze. ‘Ik kan dit niet.’‘Je kan dit niet omdat je zegt dat je het niet kan. Ga je bij de eerste poging al opgeven? Daar heeft Sarah veel aan.’ Zei Laura streng. ‘Trek jezelf maar op.’ Nienke zuchten. Laura was nog nooit zo streng geweest tegen haar. ‘Kom, opschieten.’ Nienke pakte de bar met twee handen vast en met al haar kracht hees ze zichzelf weer op. Ze liet haar linkerhand weer los, en verzamelde al haar kracht weer. Ze zetten een stap naar voren. Ze voelde dat ze heel erg wankelde en dat ze bijna weer in elkaar zakte. Toch had ze blijkbaar kracht genoeg. ‘En nog een stap.’ Moedigde Laura haar aan en gelijk zette Nienke nog een stap. En nog een, en nog een. Bij de vierde stap had ze geen kracht meer en viel ze weer op de mat. ‘Heel goed! Zie je wel dat je het kan.’ ‘Drie stappen ja.’ Zuchten Nienke. Laura ging naast haar zitten. ‘Je vertelde me van de week heel trots dat Sarah al twee stappen had gezet zonder iets vast te houden,’ zei ze en Nienke knikte. ‘Een baby begint ook bij het begin. Eerst houden

ze zich vast aan de tafel, de bank, stoelen of hun papa of mama, dan kunnen ze twee stappen lopen voordat ze hun evenwicht verliezen, dan al drie of vier, dan kunnen ze ineens van de ene kant naar de andere kant lopen en voor je het weet hoeven jullie haar handje niet meer vast te houden. Dan rent ze de marathon.’ Nienke glimlachte. ‘Jij moet ook weer bij het begin beginnen. Je hebt al die weken zoveel kracht en energie verzameld, ik weet zeker dat je dit kan. Niet gelijk de eerste keer, en ook niet de tweede keer. Maar over een paar weken kan je weer lopen.’ Nienke knikte en Laura hielp haar overeind. ‘Je hebt zolang niet meer gelopen, je verleerd het niet maar je moet je balans weer vinden. En over een paar weken gaat het ook veel beter met jou, heb je meer kracht en energie en lukt het dus ook beter. Maar je moet ergens beginnen.’ ‘Oké,’ Nienke haalde weer een keer diep adem en zette een stap. Ze dacht aan Sarah, die hier plezier in had. Het was een hele uitdaging en elke keer als het Sarah lukte was ze zo blij. En Nienke onwijs trots. Nu moesten ze de rollen omdraaien. Sarah zou trots zijn op haar. Nienke hielt haar ogen dicht terwijl ze steeds weer een stapje zetten. Zo kon ze zich beter concentreren. Ze voelde dat ze op een geven moment tegen de muur aan liep en ze viel op de grond. ‘Au,’ lachte ze en ze wreef over haar hoofd. ‘Ik was op jou aan het wachten. Ik vond het al raar dat het zo lang duurde,’ Laura ging lachend naast haar zitten. ‘Je bent van punt A naar punt B gelopen. En jij beweerde dat je het niet zou kunnen?’ ‘Ik kan het wel,’ zei Nienke verzekerd. ‘Als Sarah het kan, kan ik het ook.’

De paar weken die volgde gingen snel voorbij. Elke dag stond Nienke twee keer per dag te oefenen met Laura in het zaaltje. Fabian kwam zo veel mogelijk langs en had zelfs een keer Sarah stiekem mee genomen. Dat gaf Nienke de keer erna dat ze ging oefenen nog meer energie. Ze ontbeet, lunchte en dineerde ’s avond met de rest van de groep en dat ging steeds een beetje beter. Het bleef moeilijk, maar alles begon steeds een beetje minder erg voor haar te worden. Ze zat nu weer in de gezamenlijke ruimte. Ze knutselde samen met Nora aan haar fotoboek verder. Een kwartier geleden moesten ze kiezen tussen een mars en een snicker, en die lag nog ongeopend voor hun op tafel. Hij moest binnen een uur op zijn, dus ze hadden nog even. ‘Er gaat een gerucht rond..’ fluisterde Nora ineens nadat ze allebei even stil waren geweest.‘Dat ik mijn kind alleen in het park achterlaat?’ fluisterde Nienke terug. Het was een geintje. Zo kon ze daar maar het beste mee omgaan, anders bleef het pijn doen.‘Nee, een ander gerucht.’ Lachte Nora. ‘Dat jij binnenkort naar huis mag.’ Nienke keek haar verbaast aan.‘Wat? Wie verzint nou zo iets?’ Nora haalde haar schouders op.‘Het is al een keer eerder gebeurd. Dat zo’n gerucht rond ging en dat dat waar bleek te zijn. Dat meisje wist dat al lang. Ik dacht..’ ‘Dat ik weet wanneer ik naar huis mag maar jou niets zeg? Als ze me vertellen dat ik naar huis mag ben jij de eerste die het hoort.’ Verzekerde Nienke haar.‘Oké, gelukkig.’ ‘En hoe gaat het hier?’ Laura stond ineens achter hun en de twee knikte als debielen.‘Goed hoor!’ zei Nora overdreven en Nienke stak haar duim op. ‘Heel goed.’ ‘Dat zie ik ja,’ lachte Laura. ‘De mars zit nog mooi in de verpakking.’ Nora en Nienke glimlachte schijnheilig naar haar en ze ging op de stoel naast hun aan tafel zitten. ‘Kom jij zo even mee voor gesprek?’ ze keek Nienke aan.‘Gesprek? Welk gesprek?’ ‘Kom nou maar mee,’ glimlachte Laura. Ze stond weer op. Nienke stond ook op. Nora sloeg haar op haar arm en maakte een raar geluid terwijl ze haar met grote ogen aankeek. Nienke wist precies wat ze bedoelde. Misschien klopte het gerucht weer. Maar waarom zouden andere dat eerder weten dan haar? Ze liep, zonder dat Laura haar vast hield, de zaal uit. ‘Wat voor gesprek? Ik wist niet dat ik een gesprek had.’ Zei Nienke.‘Klopt.’ Laura liep vlak achter haar, zodat ze haar kon opvangen als ze even geen kracht meer had. ‘Ik heb net overlegt met je arts en hij wilt je even spreken.’ Zei ze geheimzinnig. Op weg naar het kamertje van de arts kwam ze langs haar eigen kamer.‘Nienke!’ hoorde ze Fabian roepen en hij kwam haar kamer uit. ‘Ik wist niet waar je was. Ik ben net gebeld..’ hij bleef even stil. ‘Nog meer geheimzinnigheid, vertel op!’ Nienke kon hier niet zo goed tegen. Fabian keek

haar even vragend aan maar bedacht zich toen weer wat hij wilde zeggen.‘De makelaar belde. We hebben het huis!’ zei hij blij. Nienke was zo verbaast dat ze even niet reageerde. ‘Echt?’ vroeg ze voor de zekerheid en Fabian knikte enthousiast. Ze omhelsde Fabian blij en liet hem niet meer los. ‘Wat goed. Gefeliciteerd!’ Zei Laura blij. Ze was ook echt heel blij voor hun. ‘Maar we moeten echt gaan Nienke.’ ‘Oh ja.’ ‘Waar ga je naartoe?’ vroeg Fabian. ‘Geen idee. Een of anders spontaan gesprek of zo..’ zei ze schouderophalend. ‘Oké, ik hoor het later dan wel. Ik moet werken. Succes!’ hij gaf haar een kus en ging er weer vandoor, voordat hij te laat kwam. Hij was al wat aan de late kant maar hij moest dit Nienke eerst verteld hebben. ‘Yes.’ Nienke maakte blij een raar dansje waardoor ze bijna omviel. Gelukkig kon Laura haar op tijd vast houden. ‘Ik ben heel blij voor jullie, jullie verdienen het.’ Zei ze lief.‘Dankjewel. Ik ben zo blij. Nu gaat alles zeker weten helemaal goed komen.’ Ze stuiterde de gang verder door en klopte op de deur van de arts. ‘Binnen!’ ‘Blijf jij erbij?’ vroeg Nienke aan Laura voordat ze naar binnen stapte. Laura knikte. ‘Zo, jij bent vrolijk.’ glimlachte de arts. Nienke ging zitten en knikte. ‘Fabian was er net. We hebben het huis gekregen.’ Ze was zo ontzettend blij. Ze voelde dat dat helemaal van haar afstraalde. ‘Gefeliciteerd.’ Zei de arts. ‘Dan heb ik ook nog een super goed nieuwtje voor je.’ Nienke keek hem nieuwsgierig aan. Ze hoopte zo dat hij ging zeggen wat ze dacht. ‘Vertel, vertel, vertel!’ ze vond dat de arts te lang wachten en zenuwachtig tikte ze op zijn bureau. De arts glimlachte.‘Ik vind dat het zo goed met je gaat, wij vinden dat het zo goed met je gaat,’ begon hij en hij gebaarde naar Laura die knikte. ‘Dat wij denken dat je het ook zonder ons aan kan. Je blijft nog twee of drie weken hier, en wij denken dat je dan sterk genoeg bent om het alleen te kunnen.’ Ondanks dat Nienke hoopte dat hij dit kon zeggen kon ze niet geloven wat ze hoorde. ‘Echt?’ vroeg ze verbaast.‘Echt.’ Verzekerde de arts haar. ‘Je blijft wel in behandeling bij ons, eerst nog twee keer in de week, daarna een keer. De gesprekken met mij en je psychiater die blijven voorlopig nog gewoon dus daar moet je dan voor terug komen. Maar verder kan jij het helemaal alleen aan.’ Nienke werd een beetje onzeker. Ze wist niet of ze dat wel kon. ‘Maar.. zo snel al?’ de arts knikte.‘Je hoeft niet bang te zijn. Als je dit niet aan zou kunnen, of nog niet aan zou kunnen zouden we dit niet met je bespreken. Je gaat heel snel op jezelf wonen, samenwonen met je gezin, en dat is een hele grote verantwoordelijkheid. Je hebt al een grote verantwoordelijkheid voor Sarah, maar het wordt nu nog groter.’ ‘Precies.’ Zei Nienke. Waarom ze nou ineens zo bang werd dat ze het niet aan zou kunnen wist ze niet.‘Je hebt ontzettend veel geleerd hier. Ik heb nog nooit iemand behandeld die zo zelfstandig, en zo verstandig is als jij. En met de laatste weken ging je ineens zo snel vooruit.’ Dit stelde Nienke een beetje gerust. ‘We gaan het gewoon proberen. Maar als ik vind dat het toch niet gaat, of je geeft zelf aan dat je het toch nog niet aan kan, kom je gewoon voor een paar weken weer terug. Je woont wel op jezelf en wij zijn niet meer de hele dag bij je, we helpen je wel. En Fabian helpt je ook. Dat weet ik zeker.’ ‘Oké..’ Nienke wist verder niet zo goed wat ze moest zeggen. ‘Wil je het Fabian zelf vertellen of zal ik hem bellen?’ Nienke dacht even na.‘Bel maar. Dan weet hij het eerder. Maar niet nu, hij is werken.’ ‘Dan bel ik hem vanavond. Dan maken we volgende week een plan met z’n drieën. Hoeveel dagen je nog hier naartoe komt, een eet-schema voor de eerst komende weken als je weer thuis bent, de medicijnen die je nog moet nemen, hoeveel en op welke tijden.. Dat soort dingen. Oké?’ Nienke knikte vrolijk. Ze was weer helemaal vrolijk. ‘Oké!’ ze was er wel nog wat onzeker over maar ze was er wel klaar voor. Een nieuwe start. Dat had ze nodig. ‘Dan mag je weer terug.’ Nienke glimlachte en stond weer op. Laura liep weer met haar

mee terug naar de gezamenlijke ruimte. Halverwege de gang bleef Nienke stil staan en deed weer een raar dansje. Ze pakte Laura vast, die met haar mee danste. ‘Nu ben je zeker nog vrolijker?’ glimlachte ze en Nienke knikte.‘Alles gaat helemaal zoals ik het gepland had. Alles gaat zo super!’ ze stond ineens stil. ‘Twee seconden voordat jij me kwam halen vertelde Nora dat er een gerucht rond ging, dat ik snel weg mocht. Waarom wist de rest dat eerder dan mij?’ ‘Er gaan hier vaak geruchten grond. Een iemand verzint wat en de rest geloofd dat allemaal. Gewoon toeval denk ik. Wij hebben dit net besproken voordat ik je kwam halen.’

‘Oké dan.’ Knikte Nienke. Het maakte haar ook niet zoveel meer uit. In de ruimte staarde Nora naar de deur. Toen ze Nienke vrolijk binnen zag komen keek ze haar nieuwsgierig aan. ‘En, en, en?’ Nienke ging weer zitten en pakte haar mars. ‘Je geloofd dit nooit.’ Zei ze terwijl ze een klein hapje nam. ‘We hebben het huis gekregen.’ ‘Wat goed!’ Nora gilde het bijna uit. Ze sloeg haar armen om haar heen en knuffelde haar plat. ‘Ik ben zo blij voor jullie! Maar, dat hoorde je van de arts?’ Nienke schudde lachend haar hoofd.‘Fabian was er even. Het word alleen maar beter.’‘Het is waar hè. Je mag naar huis hè.’ Nora stuiterde op haar stoel en Nienke knikte blij. Samen begonnen ze te gillen en te lachen. ‘Oh, wat goed, wat goed, wat goed!’ ze werden door een aantal raar aangekeken maar de meeste waren ondertussen wel gewend aan hun. ‘Wanneer?’‘Over twee of drie weken. Weet het niet precies.’ ‘En wanneer gaan jullie dan samen wonen?’ ‘In de vakantie ergens. We moeten eerst nog tekenen bij de makelaar. Het duurt nog een paar weken voor we de sleutel krijgen denk ik.’ ‘Oh, wat goed! Ik kom zeker een keer langs hoor!’ ‘Een keer maar?’ lachte Nienke.‘Twee keer dan.’ Grapte Nora. ‘Zo vaak we willen.’ Ze knuffelde elkaar plat. Nienke was blij met haar nieuwe vriendin. Iemand die precies begreep hoe ze zich voelde en wat ze doormaakte, omdat ze allebei het zelfde doormaakte. Ze gingen daarna snel weer aan de slag met het fotoboek. Nienke wilde het afhebben voordat ze officieel naar huis toe mocht.

Iedereen die Nienke kende had al snel van het goede nieuws gehoord. Ze was die zelfde week nog samen met Fabian naar de makelaar geweest om de contracten te ondertekenen, en het huis was nu van hun. Fabian kon zijn geluk niet op toen hij hoorde dat Nienke uit het ziekenhuis werd ontslagen. De laatste twee weken deed Nienke nog harder haar best, zodat ze de periode in het ziekenhuis met een goed gevoel voor zichzelf kon afsluiten. Soms had ze nog een beetje moeite met lopen, had ze geen goed evenwicht of voelde ze dat ze heel zwak was. Ze moest dan weer even rusten en daarna ging het wel weer. Het was een kwestie van opbouwen. De eerste paar weken dat Nienke weer thuis zou zijn zou ze nog in het Anubis huis wonen. Daar was ze wel blij om. Ze had zelf het idee dat de stap ook te groot was om vanuit het ziekenhuis gelijk samen te gaan wonen. Nu had ze de eerste paar weken haar vrienden nog om zich heen en dat idee gaf een goed gevoel. Ze ging alleen Nora heel erg missen. Daar werd ze wel verdrietig van. Nora was echt een goede vriendin van haar geworden en ze vond het een raar idee dat zij eerder weg mocht dat haar. Nora zat hier al langer dan haar, en moest voorlopig nog blijven. Ze had net voor de laatste keer voordat ze ontslagen werd gesprek gehad met haar arts en psychiater. Ze hadden nog een keer haar eet-schema doorgenomen en ze hadden nog een heel gesprek over hoe Nienke zich voelde bij deze situatie. Na dat gesprek liep ze met Laura, voor de laatste keer, terug naar haar kamer. Haar kamer wat hierna niet meer haar kamer zou zijn. Nora zat op haar bed. ‘Ik ga je zo ontzettend missen!’ zei ze en Nienke omhelsde haar.‘Ik jou ook.’ Pruilde Nienke. ‘Maar ik kom voorlopig nog twee keer in de week hier, dan zien we elkaar weer. En als jij ook hier weg mag gaan we alleen maar leuke dingen doen.’ Besloot Nienke. Ze had de komende weken op dinsdag een gesprek met haar psychiater en op vrijdag met de arts. Ze moest wel onder controle blijven. ‘Maar ik kan dit helemaal niet zonder jou.’ Zuchten Nora.

‘Je kon het ook voordat ik hier was.’ Zei Nienke.‘Ja, maar de periode dat jij hier zat ging het met mij ook veel beter. Je steunde me zo goed en had altijd goede raad. Ik wilde net zoals jou zijn, net zo sterk.’ ‘Dat ben je ook.’ Vond Nienke. ‘En als je zo door gaat mag je ook heel snel naar huis.’ ‘Dat Nienke nu al naar huis mag geeft jou misschien ook meer kracht om door te gaan,’ zei Laura. Nora knikte. Dat gaf het zeker. Ze wilde ook zo ontzettend graag naar huis. En als Nienke het kon, kon zij het ook. ‘Ik heb nog iets voor je,’ zei ze en ze haalde een klein fotoboek tevoorschijn. Nienke wist nu waarom Laura om de zoveel tijd een foto van haar moest maken. Nienke sloeg het boek open en schrok van de eerste foto. Ze lag in bed, met haar ogen dicht. Ze was zo mager dat haar botten er aan alle kante uitstaken, ze was super bleek en ze had hele erge wallen. Ze wist niet eens dat deze foto gemaakt was. ‘Dit was de eerste dag dat je hier was. Wij maken dit altijd, zodat je kan zien hoe slecht je er aan toe was. Hopelijk helpt het je er van te weerhouden weer de fout in te gaan. Nienke was er stil van. Ze knikte alleen maar. Ze bladerde door de foto’s. In de eerste paar foto’s zat niet zo’n groot verschil, maar op de foto’s daarna zag Nienke dat ze er steeds beter uit ging zien. Vanmorgen had Laura ook nog een foto gemaakt en die zat er als laatste in. Ze zag er zoveel beter uit als op de eerste foto, en ze straalde helemaal. Naast de foto had Laura nog iets geschreven. Snel legde Laura haar hand ervoor. ‘Dat mag je pas lezen als je thuis bent.’ Glimlachte ze. Nienke gaf haar een knuffel. ‘Dankjewel. Voor alles.’ Ze had geen idee of ze het zonder Laura gered zou hebben. Laura was er altijd, dag en nacht voor haar geweest. Ze luisterde naar haar als ze haar verhaal kwijt moest, ze gaf raad als ze die nodig had. Ze had haar heel erg gesteund. ‘Ik heb ook nog iets voor je.’ Glimlachte Nienke en ze dook onder het bed. Ze haalde er een groot rechthoekig roze papier vandaan, die vol geplak zat met foto’s. ‘Dit heb ik voor je gemaakt. Samen met Nora.’ ‘Wat lief. Dat had helemaal niet gehoeven hoor.’ Laura pakte het aan en bekeek de foto’s. het waren foto’s van hun drieën, die ze af en toe hadden gemaakt. ‘Het is een bedankje. Voor alles wat je voor me hebt gedaan.’ Laura glimlachte en gaf haar een kus. ‘Deze vind ik de leukste.’ Nienke wees naar een foto waar Sarah ook op stond. Fabian had haar een keertje stiekem meegenomen, waar Laura haar mond over had gehouden toen ze dat ontdekte. Ze was toen eventjes bij hun blijven zitten en Sarah vond haar wel lief. Zo lief, dat ze Laura maar kusjes bleef geven. Fabian had toen een foto gemaakt van hun drieën. ‘Omdat ik daar niet opsta zeker,’ lachte Nora. Nienke knikte lachend. ‘Echt super lief. Dankjewel. Waar zal ik het ophangen?’‘Boven je bed?’ was Nora haar suggestie. ‘Ja, dan kan je altijd aan ons denken,’ lachte Nienke. Laura lachte. ‘Ik weet niet of ik dat wel wil hoor,’ Nora en Nienke staken tegelijkertijd hun tong uit en begonnen daarna te lachen. Fabian kwam glimlachend binnen. De dag leek zo lang te duren. Eindelijk kon hij zijn vriendinnetje dan ophalen in het ziekenhuis. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg hij glimlachend en Nienke gaf hem een kus. ‘Ik ben er klaar voor.’ Bevestigde ze. Zo knuffelde Nora en Laura nog een keer plat en stond toen op. Fabian pakte haar tas en pakte haar hand vast. ‘Ik ga jullie missen.’ Ze moest er bijna van huilen. Nora ook.‘Ik zie je snel weer toch?’ Nienke knikte. Ze hadden ook nummers uitgewisseld. Ze zouden in ieder geval voor altijd contact houden. ‘Heel veel succes. Ik weet zeker dat het helemaal goed komt.’ Zei Laura, voor de allerlaatste keer. ‘En ik zie je denk ik nog wel eens als je op controle komt.’ Nienke knikte en ze zwaaide.‘Doei,’ ze glimlachte en liep met Fabian mee haar kamer uit. Laura en Nora liepen mee tot de deuropening en zwaaide terug. Zonder een woord te wisselen met Fabian liep ze de gang door. Bij de klapdeur draaide ze zich nog voor de laatste keer om. Nora en Laura stonden nog op de zelfde plek. Ze zwaaide nog voor de allerlaatste keer en liet zich mee sleuren door Fabian. Anders stond ze er over een uur nog. Ook al was dit een verschrikkelijke tijd geweest voor Nienke, zeker in het begin, ze ging deze plek heel erg missen.

De weg naar huis was Nienke vrij stil. Af en toe moesten ze even stoppen. Nienke moest dan weer even uitrusten en op kracht komen. Fabian zei af en toe is en probeerde haar een beetje vrolijker te krijgen, maar Nienke reageerde overal een beetje afwezig op.

Fabian snapte het ook wel, dit was ineens een hele grote stap en verandering voor haar. ‘Heb je het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat?’ wilde hij weten. Nienke schudde haar hoofd. ‘Dat is het niet..’ ‘Wat dan wel? Je moet toch juist blij zijn.’ Nienke glimlachte en ging op een muurtje zitten. ‘Ik ben ook blij. Ik weet niet wat het is.. Misschien ben ik gewoon bang.’ Fabian sloeg zijn arm om haar heen.‘Vertel het nou maar,’ ‘Ik weet dat ik het niet helemaal alleen hoef te doen, want ik heb jou, maar al die weken zijn er zoveel mensen om me heen geweest die me overal doorheen sleurde. Medicijnen werden naar me gebracht, ik werd gebracht en gehaald voor gesprekken, eten werd gebracht of Laura liep mee heen en terug. Ik moet er gewoon aan wennen dat dat niet meer zo zal zijn, denk ik.’ ‘Dat is ook wennen. Maar dat kan je zeker. Anders hadden ze je echt niet laten gaan.’ Verzekerde Fabian haar. Nienke glimlachte en knikte.‘Dat weet ik.’ Ze gaf hem een kus en stond weer op. ‘En nu loop ik tot aan huis door. Ik wil er zo snel mogelijk zijn.’ Ze liep al weg. Snel kwam Fabian achter haar aan.‘Doe je wel rustig?’ vroeg hij bezorgd en Nienke knikte.‘Tuurlijk. Zo ver is het ook helemaal niet meer. Wanneer krijgen jullie eigenlijk te horen of jullie geslaagd zijn?’ bedacht ze zich ineens. ‘Morgen word er gebeld. Vanaf drie uur.’ ‘Spannend.’ Vond Nienke. ‘Al weten we het antwoord van jou toch al.’ Lachte ze.‘Je weet het nooit zeker.’ Zei Fabian serieus. Nienke keek hem even onderzoekend aan. ‘Ben je bang dat je niet slaagt.’ Vroeg ze verbaast. ‘Want als er een iemand is die wél slaagt, dan ben jij dat.’ Fabian glimlachte alleen. Verder reageerde hij er niet echt op. Nienke wist zeker dat Fabian zou slagen, met alleen maar tienen. Ze pakte zijn hand vast en genoot van het moment. Het was zo lang geleden dat ze buiten had gelopen, samen met Fabian. ‘Sarah is trouwens bij mijn ouders, dan weet je dat alvast.’ ‘Oh, hoezo?’ Nienke had zich er juist zo op verheugd haar te zien. Ze was eigenlijk een beetje teleurgesteld. ‘Zodat jij weer helemaal kan wennen aan thuis wonen en je oude ritme weer terug kan pakken, zonder een klein monster om je heen.’ Nienke glimlachte.‘Lief,’ vond ze. Fabian dacht altijd overal over na. ‘Dan hebben we dus een hele avond voor ons zelf?’ Fabian knikte glimlachend. Nienke bleef stil staan en sloeg haar armen om hem heen. ‘De hele avond.’ Hij gaf haar een kus en Nienke glimlachte blij. Daar was ze wel even aan toe.‘Maar het eerste wat ik morgen doe is Sarah halen. Ik kan er niet nog langer zonder haar.’‘Je hoeft ook niet meer langer zonder haar. Je hebt zo ontzettend goed je best gedaan. Weet je wel hoe trots ik op je ben?’ Nienke knikte glimlachend.‘Dat heb je al heel vaak gezegd. Maar je mag het nog wel een paar keer zeggen.’ Vrolijk liep ze verder. Ze voelde zich zo ontzettend vrij. Het was best wel warm vandaag, maar dat vond ze niet erg. Ze genoot er alleen maar van. Ze sloeg haar armen uit als vleugels en draaide een rondje. ‘Ik voel me zo vrij!’ maakte ze Fabian nog een keer duidelijk, die begon te lachen. Nienke pakte zijn hand weer vast en al lachend en pratend liepen ze verder, naar huis.

‘Waar is iedereen?’ Nienke was een beetje verbaast dat het rustig was in huis. Ze had verwacht dat iedereen onwijs zenuwachtig zou zijn, voor de uitslag die ze morgen kregen.

‘Ik heb geen idee. Ik denk dat de meiden allemaal boven zijn. Ze gaan uit vanavond.’ ‘Ja, zou ik ook doen.’ Nienke rolde met haar ogen. ‘Dan liggen ze allemaal nog te slapen als er morgen gebeld word.’ Lachte ze. Ze pakte haar tas uit Fabian zijn handen. ‘Ik ga even naar boven. Goed?’ Fabian knikte.‘Moet ik je helpen.’ ‘Ik heb geen hulp meer nodig.’ Zei Nienke stellig en ze gaf hem een kus. Fabian glimlachte en bleef onderaan de trap staan, voor de zekerheid. ‘Ga nou maar,’ lachte Nienke. ‘Ik kom zo weer naar beneden.’ Ze gebaarde dat Fabian weg moest gaan en bleef

stil staan totdat hij ging. ‘Ik ga al,’ lachte Fabian en hij liep de woonkamer in. Nienke was blij dat ze eindelijk de trap wee rop kon lopen. Het was zo lang geleden dat ze hier had gelopen. Het voelde zelfs een beetje speciaal. In de gang hoorde ze haar huisgenoten al druk praten en lachen. Glimlachend sloeg ze de deur van haar slaapkamer open. ‘Boe!’ ‘Nienke!’ Amber was de eerste die reageerde en blij stormde ze op haar vriendin af. De rest volgde haar voorbeeld en al snel ontstond er een groepsknuffel. Nienke werd ineens zo aangevallen dat ze haar evenwicht verloor en omviel. Waarbij ze haar vriendinnen mee de grond op trok. ‘Je mag nou wel weer van me af hoor,’ lachte ze en ze duwde Amber van haar af.‘Wat goed dat je er weer bent!’ zei Noa. ‘Ga je vanavond mee? Dat heb je wel verdient!’ Riep Miley hard. ‘Hallo, ik ben niet doof.’ Nienke keek naar de rotzooi. ‘Dit is ook mijn kamer hoor.’ ‘We hebben nou maanden niemand gehad die onze rotzooi elke dag van de grond raapt. Trudie doet dat maar een keer in de week.’ Lachte Amber schijnheilig. ‘Maar ga je nou mee?’ vroeg Joyce. Nienke zette haar tas naast haar bed, tussen de rotzooi. ‘Ik weet het nog niet. Moet even kijken hoe ik me voel straks.’ Ze had eigenlijk wel heel erg zin om uit te gaan, dat was pas echt lang geleden. Ze kon zich de laatste keer niet eens meer herinneren. ‘Ah, toe? Please?’ smeekte Amber. ‘Zonder jou is het niet zo gezellig.’ Nienke begon te lachen. ‘Dat is waar. Maar vertel, hoe was het gala? Ik wil alles weten!’ ze had het gala vorige week helaas moeten missen. ‘Miley en Mick zijn samen geweest!’ lachte Eva en Miley glimlachte blij. ‘Echt?’ Nienke plofte verbaast op haar bed. ‘Vertel! Hebben jullie nou wat?’ ‘Nee.’ Zei Miley, ineens geïrriteerd. ‘Dat mogen we niet meer vragen,’ lachte Patricia. ‘We zijn gewoon als vrienden gegaan.’ Verduidelijkte Miley. ‘Meer niet.’ ‘Hij heeft je dus niet eens geprobeerd te zoenen?’ Nienke stond versteld. Dat was wel het minste wat ze had verwacht van Mick. Miley schudde haar hoofd. ‘We passen gewoon niet bij elkaar. De vorige keer ging het ook mis.’ Zuchten ze. ‘Maar jullie zijn nu ouder, misschien dat het nu juist wel heel goed gaat.’ Opperde Eva.‘Dan nog. Als Mick me zou willen, had hij wel iets geprobeerd.’ ‘Maar Mick had toch al iemand voor gala?’ bedacht Noa zich ineens. ‘Dat zei hij de hele tijd.’ ‘Misschien is hij gedumpt?’ lachte Patricia. Nienke schudde haar hoofd.‘Ik had het er vorige week met Fabian over. Mick heeft het niet gezegd, maar Fabian wist zeker dat hij helemaal niemand had. Dat hij het alleen deed om Miley te plagen.’ ‘Dan zal dat ook wel zo zijn.’ Zei Eva. ‘Fabian heeft daar meestal wel gelijk in.’ ‘Oh..’ zuchten Miley.‘Lekker aardig,’ vond Joyce.‘Mick vind jou dus overduidelijk wel leuk.’ Was Nienke haar conclusie. ‘Ja!’ Amber was het daar mee eens. ‘Waarom zou hij je anders weken laten denken dat hij iemand heeft, en dan jou op het laatste moment toch nog vragen? Hij grijnsde ook elke keer zo irritant.’ ‘Kunnen we er over ophouden?’ vroeg Miley. Ze wilde het er niet meer over hebben. ‘We houden er al over op,’ beloofde Noa.‘En ik weet nog steeds niet wat ik vanavond aan moet trekken.’ Zei Amber hysterisch. Ze stond weer op en ging al haar kleding nog een keer langs. ‘Ga jij ook mee?’ vroeg Nienke aan Eva, die blij knikte. ‘Laat Fabian dat toe dan?’ lachte Nienke.‘Hij vertrouwd me. Eindelijk.’ Eva was zo blij dat ze haar broer had kunnen ompraten. Ze mocht van hem nooit uitgaan. ‘En ik heb plechtig moeten beloven dat het niet te laat word. Ik moet precies op tijd thuis zijn.’ ‘Dat zou ik ook maar echt doen dan,’ lachte Nienke. Ze snapte Fabian wel. Hij maakte zich zorgen om zijn zusje. Door de hartziekte die Eva heeft mocht ze nooit te druk doen, dat was gevaarlijk. ‘En niet drinken hè.’ Waarschuwde Nienke haar. Ze wist dat Eva geen alcohol mocht hebben in verband met haar medicijnen. Eva zuchten.

‘Begin jij ook al? Ik heb die medicijnen mijn hele leven al hoor, ik weet best wat wel en niet kan.’ Nienke knikte.‘Dat weet ik ook wel. Wilde het toch even gezegd hebben.'‘Oké. Maar ga alsjeblieft maar niet mee. Als jij mee gaat zal Fabian ook wel mee gaan.’ ‘Nee, geen jongens!’ riep Joyce streng. ‘Alleen de meiden.’ ‘Ah kom, dat is toch gezellig met z’n alle?’ vroeg Nienke. Als ze ging, wilde ze wel dat Fabian er ook bij was. ‘Nee. We gaan een keer zonder hun. Dat is ook wel eens gezellig,’ zei Amber. ‘En Jeroen vindt dat goed?’ vroeg Nienke lachend aan Noa.‘Jeroen heeft niets te willen.’ Vond zij. ‘Ik ben de baas.’‘Als de jongens uit willen gaan doen ze dat maar ergens anders. Discussie gesloten.’ eindigde Patricia. ‘Het was gewoon een vraag,’ Nienke rolde met haar ogen. ‘Maar dan blijf ik sowieso thuis. Ik wil bij Fabian blijven.’ ‘Je wil gewoon niet met ons zijn,’ pruilde Miley. ‘We hebben je zo gemist.’‘Fabian mocht jou vaker opzoeken in het ziekenhuis dan ons. En dan kan je eindelijk weer eens mee uit, Sarah is er toch niet, en dan blijf je weer bij hem?’ zuchten Amber. ‘We wilden eigenlijk gisteren gaan, maar hebben het speciaal een dagje verplaatst zodat jij mee kon.’ gooide Miley er nog een schepje bovenop. ‘Krijg je al een schuldgevoel?’ lachte Joyce. ‘Bijna wel ja,’ knikte Nienke. ‘Dat wist ik toch niet?’ ging ze tegen Miley in. ‘Dan hadden jullie me dat moeten vertellen.’ Miley stak haar tong uit en Amber ging op Nienke haar schoot zitten.‘Alsjeblieft?’ pruilde ze. Nienke duwde haar weg.‘Ik denk er over na. Oké? En nu geen woord meer.’ Zei ze streng. Amber deed net alsof ze haar mond op slot deed. ‘Geef mij de sleutel maar. Anders gaat Miley zoeken en is je mond zo weer open.’ Lachend hield Nienke haar hand op en Amber deed net alsof ze haar de sleutel gaf.‘Dit houd ze toch nooit vol. Langer dan één minuut gaat het ‘m niet worden.’ Zei Miley gerust. Gelukkig maar voor haar, want ze kon niet lang zonder Amber haar geklets. ‘Hebben we al verteld dat Amber en ik gaan samen wonen?’ glimlachte ze en Nienke schudde haar hoofd.‘Leuk. Lekker druk.’ Lachte ze.‘Bij haar vader,’ Eva gooide een shirt naar Miley. ‘Oh, god. Arme man.’ Nienke had medelijden met hem.‘Helemaal geen arme man hoor. Rijke man.’ Zei Amber. ‘Veertig seconde!’ riepen Joyce en Patricia in koor. Miley gaf Patricia een high-five.‘Ik zei het toch. Niet langer dan één minuut.’ Ze stak haar wijsvinger in de lucht. ‘Hebben jullie eigenlijk al een huis?’ vroeg Nienke nieuwsgierig.‘Ik wel,’ zei Eva.‘Dat weet ik. Tegenover ons.‘We gaan daar allemaal wonen,’ vertelde Joyce. ‘We waren het er over eens dat we zo dicht mogelijk bij elkaar in de buurt moesten blijven.’ ‘En het zijn leuke appartementen.’ Vond Noa.‘Ik heb die van Eva gezien, op foto’s. Zag er leuk uit ja,’ knikte Nienke. ‘Gaat er nog iemand samenwonen?’ ze besefte nu nog meer hoeveel ze de afgelopen tijd gemist had. Ze had zoveel vragen aan iedereen. ‘Jij Noa?’ Noa schudde haar hoofd. ‘Niet? Waarom niet?’ ze had wel gedacht dat Jeroen en Noa ook samen zouden gaan wonen. ‘Voorlopig wonen we nog apart. Ik denk dat het een beetje te snel is. Bij jou en Fabian is het anders, jullie hebben een kindje samen. Maar we wonen in het zelfde gebouw, we zullen elkaar toch wel iedere dag zien.’ ‘En bij elkaar slapen.’ Zei Miley.‘Kan je niet zo goed gelijk samenwonen.’ Vond Amber.‘Samenwonen kan altijd nog.’ Vond Noa. Nienke keek op haar horloge. Het was weer tijd voor medicijnen en een fruit shake. Ze rommelde in haar tas en haalde daar haar hele medicijn voorraad vandaan. ‘Waarvoor is dat nou eigenlijk allemaal?’ vroeg Eva. Nienke haalde haar schouders op.‘Om eerlijk te zijn weet ik het niet eens precies. Zodat ik genoeg vitamine binnen krijg, dat ik genoeg aankom. Soort vetpillen of zo? Oh, en maagbeschermers.’ Die ene wist Nienke dan weer wel. ‘Ik zal ze wel moeten hebben als de arts dat zeg. Als ik beter wil

worden. Maar ik moet ook een shake gaan maken, dus ik ga, doei.’ Ze liep de kamer uit.‘En blijf nadenken hè!’ riep Amber haar achterna. ‘Ja!’ lachte Nienke. Ze liep naar beneden en zag dat Fabian in de keuken fruit stond te schillen. ‘Faab..’ zuchten ze. Ze legde haar medicijnen in de kast, waar Trudie plek had gemaakt voor haar.‘Wat is er?’ Fabian begreep het niet.‘Wat doe je?’ Nienke sloeg haar armen over elkaar.‘Je moet zo toch weer een shake?’ Nienke zuchten en Fabian begreep wat ze bedoelde. ‘Ik wil je alleen maar helpen.’ Verdedigde hij zichzelf. ‘Dat weet ik.’ Knikte Nienke. ‘En dat is heel lief van je, en ik zal je hulp de komende tijd ook nodig hebben. Maar je geeft me geen kans om te bewijzen dat ik zelfstandig genoeg ben om op tijd mijn medicijnen en shakes te nemen.’ ‘Sorry.’ Daar had Fabian nog niet aan gedacht. Nienke sloeg haar armen om zijn middel en gaf hem een kus. ‘Je bent lief. Maar ik moet het zelf kunnen.’ ‘Dat weet ik.’ Zei Fabian. ‘En ik weet ook dat je het zelf kan. Ik dacht dat je het misschien nog te moeilijk zou vinden.’ Nienke glimlachte lief naar hem.‘Dat vind ik ook.’ Zei ze eerlijk. ‘Ik heb gisteren twee keer een shake zelf moeten maken.. Dat is moeilijk voor me. Maar het is me wel gelukt. Vertrouw me gewoon alsjeblieft.’ ‘Ik vertrouw je ook, daar ligt het niet aan. Sorry.’ Verontschuldigde Fabian zich.‘Dan hoef je geen sorry te zeggen.’ Glimlachte Nienke. Fabian zoende haar en Nienke ging daarna zelf aan de slag met haar shake, terwijl Fabian toe keek. ‘Kan je dat potje met de blauwe deksel pakken?’ vroeg Nienke en ze gooide het fruit in de blender. Ze pakte de melk uit de koelkast en Fabian de pot met de blauwe deksel.‘Dit bedoelde je dus met hulp van mij nodig hebben.’ Lachte hij en Nienke grijnsde.‘Precies.’ Ze opende de pot en pakte een lepel. Laura had voor de zekerheid op de deksel voor de geschreven hoeveel poeder ze nodig had voor een shake. ‘Hoeveel glazen zullen dit zijn?’ vroeg Nienke aan Fabian en ze tikte op de blender. Ze had expres meer gemaakt, zodat ze hopelijk voor vandaag genoeg had. ‘Pff..’ Fabian zuchten en dacht na. ‘Drie?’ gokte hij. ‘Er moet ook nog melk bij hè.’ Nienke knikte.‘Weet ik. Ze gooide een aantal scheppen poeder bij het fruit en gooide daarna de melk erbij.‘Vergeet de deksel niet,’ waarschuwde Fabian lachend en Nienke keek hem kwaad aan.‘Daar denk ik heust wel aan hoor,’ zei ze en begon daarna te lachen. ‘Maar het zou mij wel heel goed kunnen gebeuren.’ Gaf ze daarna eerlijk toe. Ze hield de deksel vast en zette de blender aan. ‘We moeten trouwens nog een lijstje maken met spullen die we echt moeten kopen voor ons huis.’ Ze straalde bij het zeggen van deze zin. Hun eigen huis. Ze kon het nog steeds niet zo goed geloven. ‘Zoals een blender.’ ‘En een mixer.’ Opperde Fabian vrolijk.‘Een mixer?’ Nienke kon zo snel niet bedenken waarom een mixer hoognodig en belangrijk was. ‘Ja. Dan kan je koekjes en taart voor me bakken.’ Lachte Fabian.‘Oh, Nienke mag voor huisvrouw gaan spelen. Mooi niet. Die bak je zelf maar.’‘Flauw zeg.’ Mompelde Fabian en Nienke stak haar tong uit. ‘Een wasmachine.’‘En een droger.’ Vond Nienke. ‘Te lui om de was op te hangen?’ ‘Was jij van plan het te gaan doen dan?’ Fabian begon weer te lachen.‘Ik ben hele dagen op school en werk. Jij bent thuis.’ Nienke stopte de blender en pakte een glas.‘Ik denk dat wij toch eens een goed gesprekje moeten hebben.’ Zei ze bedenkelijk. ‘Je gaat maar mooi meehelpen in het huishouden.’ Fabian gaf haar een kus op haar wang.‘Tuurlijk schat.’ Verzekerde hij haar. ‘Ik zal mijn eigen was netjes in de mand gooien.’ ‘Ha, ha.’ Nienke pakte haar medicijnen en liep naar de woonkamer. ‘We moeten een kledingkast voor Sarah hebben. Ze krijgt nu haar eigen kamertje natuurlijk.’ Haar kleding lag nu bij haar moeder in de kast. ‘En we moeten niet vergeten de traphekjes hier eraf te halen.’ ‘We moeten toch nieuwe kopen,’ zei Fabian en hij pakte pen en papier. ‘Deze zijn veel te breed. Daar past onze trap twee keer in.’‘Oh..’ Daar had Nienke nog niet aan gedacht. ‘Uhm..’ ze dacht verder en nam een slok.

‘Borden, bestek, pannen, glazen..’ Fabian scheef het allemaal op. Nienke noemde een hele riedel op. ‘En een tv.’ Eindigde ze. ‘Toe maar,’ lachte Fabian. ‘Ben ik iets vergeten?’ Fabian bekeek de lijst.‘Een boekenkast.’ Zei hij sip. ‘Waar moet ik mijn boeken dan neer zetten?’ lachte hij. ‘Die zet je maar op de grond.’ Nienke begon te lachen om haar eigen opmerking en Fabian prikte in haar zij. Nienke bekeek de lijst.‘Dat is echt veel.. hoe gaan we dat ooit betalen?’ ‘Eerst de dingen die noodzakelijk zijn.’ ‘Dit zijn de noodzakelijke dingen.’ Zuchten Nienke. ‘Ik ga echt niet de hele dag aan de kraan hangen. Ik wil wel een glas hebben.’ ‘Dan moet je wachten op de bank. Dat wordt op de grond zitten.’ Lachte Fabian. Nienke was serieus.‘Ik meen het.’ ‘We komen er heust wel Nien. Voor Sarah hebben we gelukkig bijna alles al, daar hoeven we ons minder zorgen over te maken. Ze heeft een bedje, de box, de commode. We hoeven alleen een kastje voor haar te kopen en behang of verf. Ze heeft het afgelopen jaar genoeg spullen verzameld om haar kamertje mee op te vullen. En verder moeten we de spullen gewoon zo goedkoop mogelijk proberen te kopen.’ Nienke knikte. ‘Daar ben ik goed in,’ zei ze lachend, ook al was ze serieus. Fabian knikte. Dat wist hij. De meubels van Sarah had Nienke toen ook ergens in de sale gespot met heel veel korting. En de meeste kleertjes en schoentjes kwamen ook uit de uitverkoop. Miley zei altijd dat Nienke er een sport van maakte, om alles zo goedkoop mogelijk te kopen. ‘Gelukkig wel.’ Nienke dronk haar glas leeg en nam daarna haar medicijnen in.‘Heb je trouwens plannen voor vanavond?’ vroeg ze en Fabian schudde haar hoofd.‘Je wilt graag mee met de meiden?’ gokte hij. Nienke knikte eerlijk. ‘Maar ik weet niet of ik dat al aankan. En ik wil eigenlijk ook bij jou blijven.’ ‘Ga gewoon.’ Vond Fabian. ‘Je weet zelf wanneer het je teveel word. Dan bel je gewoon en kom ik je halen.’ Nienke glimlachte. Hij was toch zo lief. ‘Zeker?’ vroeg ze en Fabian knikte.‘Heel zeker. Je hebt het verdient. En het is héél lang geleden.’ Nienke knikte lachend.‘Veel te lang geleden. Maar ik blijf toch niet te lang hoor. Ik kan jou niet nog langer missen.’ Ze gaf hem een kus en ging dicht tegen hem aan liggen.‘Ga je wel nog slapen dan? Voordat jullie weg gaan?’ Nienke knikte. Dat was ze zeker van plan. Anders stortte ze al na vijf minuten in. ‘Wil je dan een beetje op Eva letten?’ vroeg Fabian en Nienke glimlachte.‘Luister lieverd. Ik weet dat je heel bezorgd bent en heel lief, en dat Eva je kleine zusje is, maar Eva kan heel goed voor zichzelf zorgen. Geef niet alleen mij een kans maar ook haar. Vertrouw haar.’‘Dat is het niet..’ zuchten Fabian. ‘Ik maak me gewoon zorgen. Zeker met Patricia, Amber en Miley erbij. Die zijn zo goed in andere overhalen.’ Nienke lachte. ‘Dat vindt je grappig?’

‘Hun drie weten net zo goed als ons dat Eva bepaalde medicijnen heeft waardoor ze geen alcohol mag en ze zich gewoon niet te druk mag maken. Dan zullen ze Eva daar echt niet toe dwingen hoor.’‘Eva is gewoon heel kwetsbaar als het over haar ziekte gaat. Ze voelt zich al vaak zo buiten gesloten, ik ben gewoon bang dat ze zich straks ook zo voelt en dan juist mee gaat doen.’ Nienke verstrengelde haar vingers met die van hem en gaf een kus op zijn hand.‘Ik ben er bij hè. Ik mag ook niet drinken en te druk doen. Probeer je nou niet zo’n zorgen te maken.’ Probeerde ze hem gerust te stellen.‘Dat probeer ik.’ Zuchten Fabian. ‘En Eva is misschien kwetsbaar, maar niet gek. Ze zal echt geen rare dingen gaan doen.’ Fabian glimlachte.‘Dankjewel.’ Hij was blij dat Nienke hem zo gerust probeerde te stellen.‘Let nou maar op, het komt helemaal goed. Dan komt ze morgen naar je toe en zegt ze: “zie je nou wel?” je maakt je echt druk om niets.’ Fabian glimlachte weer en gaf haar een kus. Als er morgen niets aan de hand was met zijn zusje kon hij Nienke pas echt geloven.

Trudie had die avond pannenkoeken gemaakt. Na het eten waren de meiden allemaal weer terug naar boven gegaan om zich op te tutten en helemaal klaar te maken voor die

avond. Nienke had voor het eten en na het eten nog even geslapen en was zich nu gehaast aan het opmaken. Amber vond dat Nienke haar haren los moest laten, maar Nienke was dat niet van plan. Veel te warm, vond ze. Ze wilde het vlechten maar na veel geprotesteerd van Amber had ze het maar in een hoe staart gedaan. Zo hadden ze allebei niet wat ze wilde en moesten ze het wel met elkaar eens zijn. Ze werkte nog een shake en een halve mars naar binnen voordat ze weg ging en nadat Fabian zeker wist dat ze haar medicijnen bij zich had die ze over een paar uur weer in moest nemen en een wekker op haar telefoon had ingesteld zodat ze het niet kon vergeten, vertrokken ze eindelijk richting de stad. ‘Oh.. Ik ben misselijk van die mars..’ zuchten Nienke en ze deed alsof ze moest spugen. Ze zat bij Patricia achter op de fiets, die begon te lachen.‘Waarom eet je het dan?’ ‘Moet. Heb een hele lijst met bepaalde dingen die ik op bepaalde tijden moet eten. Daar hoort een mars ook bij.’ ‘Ik vind het wel heel knap van je,’ zei Eva, die achterop bij Noa zat. Nienke glimlachte dankbaar. Ze vond het fijn dat af en toe iemand zei dat ze trots waren of dat ze het knap vonden. Dat hielp haar wel. ‘En nu: feesten!’ gilde Amber en ze slingerde met haar fiets, waardoor ze tegen Miley op fietste en de twee bijna op de grond belande. ‘Heb je al wat op?’ lachte Joyce, die Miley vast had kunnen houden. ‘Stiekem één slok van Nienke haar shake. Het was best lekker.’ Lachte Amber. Nienke begon te lachen.‘Je weet dat daar spul in zit waarvan je aankomt?’ Amber stond gelijk op de rem en keek haar geschrokken aan.‘Shit.. Nee! Ben ik al aangekomen?’ ze keek naar haar buik en daarna naar haar vriendinnen, die begonnen te lachen. ‘Je buik groeit een centimeter per seconde. En nu doorfietsen.’ Lachte Miley.‘Pff, echt niet.’ Amber geloofde er niets van. Ze stapte weer op haar fiets en fietste snel de rest achterna.

Nienke had het die avond helemaal naar haar zin. Dit was de beste avond sinds tijden. Ze was al zo lang niet uit geweest. De laatste keer was Sarah er nog niet eens. Er was afgelopen jaar ook zo ontzettend veel gebeurd. Gelukkig was dat nu allemaal achter de rug en kon ze weer gewoon leven. Ze zat nu even te rusten aan de bar en keek toe hoe haar vriendinnen zich uitleefde op de dansvloer. Eva kwam af en toe bij haar zitten maar ging elke keer al snel weer terug. Nienke haar telefoon ging. De wekker. Het was weer tijd voor medicijnen. ‘Hey zusje!’ werd er ineens hard geroepen. De stem kwam Nienke bekend voor en ze draaide zich verbaast om.‘Youri? Wat doe jij nou hier?’ ze omhelsde hem en knuffelde hem bijna plat. ‘Dat is lang geleden, broertje.’ Youri en zij waren al zo ontzettend lang vrienden. Voor Nienke voelde hij als een broer. Zo noemde ze elkaar ook altijd. ‘Dat is zeker lang geleden. Msn en Skype is toch niet alles.’ Lachte hij. ‘Irmak en Rick zijn er ook. Heb alleen geen idee waar. We hebben hier vanavond optreden. We wilde je van de week komen opzoeken.’ ‘Wat gezellig! Jullie hebben het druk de laatste tijd hè?’ Nienke had samen met hem en Irmak en Rick op dansles gezeten, voordat ze naar Anubis verhuisde. Dansen was echt haar leven. Er ging geen dag voorbij. Elke dag waren ze met z’n vieren aan het dansen. Overal, waar ze maar waren. ‘Ja, heel erg druk. Het gaat ontzettend goed. Maar vertel? Hoe gaat het nu met jou? En met die kleine van je?’ ‘Met Sarah gaat het heel erg goed. Ze wordt al weer bijna een jaar.’ Zei Nienke vrolijk. ‘En ik ben vandaag ontslagen uit het ziekenhuis. Dus alles gaat helemaal goed.’ Haar beste vrienden wisten er natuurlijk van af. Youri schudde zijn hoofd.‘En nou nooit meer van die rare dingen doen. Dat had je beloofd.’ ‘En nu ga ik mijn belofte echt na komen.’ Beloofde Nienke. ‘Gelukkig maar. Wil je nog wat drinken?’ ‘Uhm, doe maar water. Moet toch m’n medicijnen innemen.’ Bedacht Nienke zich weer. ‘En welke knappe vent probeert jou nu weer te versieren?’ Amber kwam naast haar staan en sloeg een arm om haar vriendin heen. ‘Ze heeft al een vriend hoor. En een kind, dus ga maar weg.’ Nienke en Youri begonnen te lachen. ‘Dat is mijn zusje,’ lachte Youri. ‘Maar bedankt voor het compliment. Amber keek Nienke

verbaast aan.‘Wat een onzin praat hij. Je hebt toch helemaal geen broer?’ ‘Niet echt.’ Nienke schudde lachend haar hoofd. ‘Dit is Youri. M’n beste vriend.’ ‘Oh, daar heb je wel eens over verteld ja,’ zei Amber bedenkelijk. ‘Ben je bezet?’ vroeg ze en Nienke schudde lachend haar hoofd. ‘Laat je moves maar eens aan haar zien,’ zei ze. ‘Ze heeft een beetje aandacht nodig. Ze is al zo lang alleen.’ ‘Ja, ik ben heel zielig!’ Amber hing al aan zijn nek. ‘Wat voor moves kan jij allemaal dan?’ Youri grijnsde. ‘Ik kan er heel veel. En allemaal beter dan Nienke.’ Hij gaf Nienke haar glas water en ze nam haar medicijnen in. ‘Daar geloof ik dus helemaal niets van.’ Lachte Amber. ‘Al heb ik Nienke ook nog nooit echt zien dansen.’ Zei ze daarna bedenkelijk. ‘Dan wordt het hoogtijd dat we daar verandering in brengen.’ Youri trok Nienke van haar stoel. ‘Heb je genoeg uitgerust?’ ‘Om jou te verslaan? Tuurlijk!’ lachte ze. ‘Nienke gaat dansen!’ riep Amber hard. ‘Kom dat zien!’ ‘Nou, laat je moves maar zien hoor.’ Nienke gaf Youri een duwtje en ging tussen haar vriendinnen in staan. Youri maakte wat bewegingen en de meiden begonnen te joelen. ‘Is dat alles wat je hebt?’ Nienke keek hem uitdagend aan. Dit vond ze heerlijk. Het was gelijk net zoals vroeger. Het was haar beurt om te laten zien wat ze kon en de mensen om hun heen vormde een kring. Nienke werd erg aangemoedigd door jongens die ze totaal niet kende en dat maakte het alleen maar leuker. ‘Je bent het nog steeds niet verleerd hè.’ Weer klonk er een bekende stem achter Nienke. Ze wist ook gelijk wie het was en blij draaide ze zich om.‘Rick!’ Irmak stond lachend naast hem en zij was de volgende die plat geknuffeld werd. ‘We moeten!’ riep Rick naar Youri. Youri liep naar hun toe en klapte in zijn handen.‘Jij wint. Voor deze ene keer.’ Zij was beter dan hem en hij was zo eerlijk dat toe te geven. Nienke knikte lachend.‘Het is al goed. Ga nou maar snel.’ Het was tijd voor hun optreden. ‘Zet ‘m op!’ riep ze haar vrienden achterna en Amber vloog haar aan.‘Ik wist niet dat jij zó goed kon dansen! Net zoals die lekkere vent.’ Nienke lachte.‘Hij is singel, dus sla je slag.’ ‘Joehoee!’ Amber had al behoorlijk wat naar achter gegoten en dat was duidelijk te merken. Ze zweefde een beetje rond in haar eigen wereldje. De drie werden aangekondigd door de dj, en Nienke propte zich door de mensen massa die zich al had verzameld voor het podium. Deze dag werd voor haar steeds perfecter. Ze was, bijna, helemaal beter en ze had haar beste vrienden na al die jaren eindelijk weer eens gezien. Beter kon de eerste dag van haar verbeterde leven niet zijn.

Nienke ging op tijd naar huis. Ze was ineens zo ontzettend moe dat ze niet meer op haar benen kon staan. Eva besloot met haar mee te gaan, ook voor haar werd het te veel. De rest van de groep bleef nog. Vast en zeker tot heel vroeg in de morgen. Nienke sms’te Fabian dat hij haar niet hoefde te komen halen en dat ze met Eva naar huis liep. ‘Lekker kontje heeft hij hè?’ zei Nienke ineens en Eva keek haar verbaast aan. ‘Ik zag je wel kijken naar Youri.’ Lachte Nienke en Eva keek betrapt.‘Echt niet,’ probeerde ze zichzelf te verdedigen. ‘Ik zou maar snel een kans wagen, anders pikt Amber hem in.’ ‘Echt?’ Eva keek hem teleurgesteld aan.‘Youri valt niet op Amber types. Dat overleeft hij niet.’ Lachte Nienke. ‘En ik zag hoe hij naar jou keek.’ ‘Alsof hij wel op Eva types valt. Evaaaa,’ Eva rolde met haar ogen en stampte op de grond. Nienke dacht even na.‘Ja, best wel.’ Zei ze en ze kreeg een duw.‘Hou maar op. En zeg niets tegen Fabian, dan mag ik nooit meer uitgaan.’ Nienke begon te lachen.‘Er is toch helemaal niets gebeurd? En Youri is hartstikke oké. En ik kan het weten, want ik ben zijn zusje.’ ‘Jullie zijn in de verste verte geen familie van elkaar.’ Lachte Eva. ‘Maar jij zal hem

inderdaad wel heel goed kennen.’‘Youri voelt als een broer voor mij,’ legde Nienke uit. ‘ik ken hem al mijn hele leven. We zijn, totdat ik verhuisde, geen dag zonder elkaar geweest. En geen dag zonder Irmak en Rick. Irmak voelt ook als een zusje.’ ‘En Rick niet?’ lachte Eva.‘Nee..’ zei Nienke serieus. ‘Oeh, vertel.’ Eva voelde het al aankomen. ‘Hebben jullie wat gehad?’ Nienke lachte en knikte.‘Ze komen morgen langs, dus zeg maar niets tegen Fabian.’ ‘Goed plan.’ Vond Eva. ‘Dan wordt hij jaloers.’ Rick was een totaal ander soort persoon dan Fabian. ‘Ja, precies.’ Knikte Nienke. Ze keek even achterom en zag dat er twee jongens een eind achter hun liepen. Nienke herkende ze, van de discotheek. ‘Die jongens waren er daarstraks ook. Ze bleven de hele tijd bij ons in de buurt.’ ‘Iehl, die kale en die harige?’ fluisterde Eva, die precies wist wie Nienke bedoelde. Ze hadden zich er toen niet zo veel van aangetrokken, maar nu begon ze het eng te vinden. Nienke knikte en pakte haar telefoon. ‘Hey liefje. Ben je nog wakker?’ Eva kon wel raden met wie ze belde. ‘Oké. Kan je ons tegemoet fietsen? Er lopen de hele tijd twee jongens achter ons, ik vertrouw het niet helemaal.’ Zei ze, zo zacht mogelijk, zodat die mannen haar niet zouden horen. ‘We zijn aan de voorkant van het winkelcentrum nu,’ Nienke keek even om zich heen.‘Fabian komt ons redden,’ Eva stak een arm vooruit en een naar achter, alsof ze een super held was. ‘Gelukkig zijn we bijna thuis. Ze zullen zo wel komen.’ ‘Ze?’ vroeg Eva.‘Fabian vroeg net Mick mee, ze rennen nu naar hun fiets. Dan kunnen we bij ze achterop.’ Nienke wees naar haar telefoon.‘Moet je niet ophangen?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Je denkt toch niet dat Fabian ophangt terwijl er twee enge kerels achter ons lopen?’ ze lachte er een beetje bij, maar stiekem was ze op dit soort momenten zo blij dat Fabian zo bezorgd was.‘Dat hoorde ik!’ hoorde ze Fabian door de telefoon zeggen. ‘Maak er maar grapjes over.’ ‘Ik maak geen grapje.’ Verdedigde Nienke zichzelf. Ze liepen in stilte verder. Het duurde eigenlijk veel te lang voordat Fabian en Mick kwamen, maar eindelijk zagen ze hun aankomen fietsen. Nienke sprong bij Fabian achterop en Eva bij Mick. Nienke keek achterom. De mannen bleven staan bij een lantarenpaal en fluisterde naar elkaar. Mick en Fabian fietste zo snel mogelijk weg. ‘Ik ben blij dat je mij belde,’ zei Fabian. ‘Wat een engerds.’ ‘Ze waren er in de discotheek ook al de hele tijd.’ Zei Eva. ‘Ik sms de andere, dat ze moeten oppassen. Straks gebeurd hun wat.’ ‘Goed idee,’ vond Mick. Nienke sms’te ze allemaal maar. Dan wist ze zeker dat tenminste een iemand van hun het zou lezen. ‘Hoe was het?’ vroeg Fabian.‘Echt super gezellig!’ Nienke werd gelijk weer helemaal enthousiast. ‘Weet je wie er ook waren?’ ze trommelde op Fabian’s rug. ‘Nou?’ lachte hij, toen ze niet verder vertelde. ‘Irmak, Youri en Rick! Ik had ze echt al zo lang niet meer gezien. Ik heb ze echt gemist.’ ‘Echt? Wat toevallig!’ Fabian wist wie dat waren. ‘Wat deden ze hier?’ ‘Ze hadden optreden. Daar waar we waren.’ ‘En Nienke en Youri hebben gebattled. Dat was zo gaaf!’ vulde Eva aan.‘En wie won er?’ lachte Mick.‘Nienke natuurlijk.’ ‘Al had ze meer oog voor Youri.’ Lachte Nienke.‘Oh, echt niet!’ Riep Eva gelijk en ze keek haar boos aan. Fabian zei heel verstandig maar niets, tot grote opluchting van Eva. Ze had geen zin in een preek. Nienke stak haar tong uit. ‘Maar ik heb gewonnen. Ha.’ Zei ze blij. ‘Het was zo fijn weer eens te dansen. Ik voelde me zo vrij.’ Ze stapte van de fiets en draaide een rondje op de oprit. Fabian glimlachte. Hij was blij dat ze het zo leuk had gehad. ‘Maar ik ben wel echt kapot nu. Ze liepen met z’n vieren naar binnen.

‘Ik ga slapen.’ Mick liep gelijk door naar zijn kamer en Eva liep de trap al op.‘Ik ga ook. Welterusten.’ ‘Slaap lekker,’ zeiden Nienke en Fabian in koor terwijl ze onder aan de trap bleven staan. Nienke had haar armen om zijn nek heen geslagen en Fabian de zijne om haar middel.‘Ik ben blij dat je het zo leuk hebt gehad. Dat verdien je.’ Nienke glimlachte.‘Dankjewel. Voor alles..’ ze zuchten.‘Hé, wat is er?’ Fabian streelde een plukje haar achter haar oor. ‘Ik besef me heel goed dat ik heel erg blij met je mag zijn. En dat ben ik ook. Een ander was er allang van door gegaan. Net zoals bij Nora en Elda.’ ‘Dat was dat geen echte liefde.’ Vond Fabian. ‘Dat is het bij ons wel.’ Nienke glimlachte blij en gaf hem een kus. ‘Ik laat je nooit in de steek Nienke. Wat er ook gebeurd.’ Hij trok haar wat dichter naar zich toe en zoende haar. Een lange, liefdevolle zoen. ‘Ga je mee naar boven? Ik ben ineens niet meer zo moe,’ glimlachte Nienke en ze trok hem voorzichtig mee de trap op.‘Je moet wel genoeg rusten Nien..’ zei Fabian bezorgd. Hij zag aan haar hoe vermoeid ze was. ‘Dat doe ik.’ Ze verstrengelde haar vinger met die van hem en gaf hem een paar kusjes. ‘Maar ik heb dit zo gemist.’ Fabian glimlachte. Dat had hij ook. ‘En er is voorlopig toch niemand op mijn kamer,’ grijnsde ze. ‘En geen Sarah..’ ze trok hem nog een tree mee omhoog. Ze sloeg haar armen weer om zijn nek en drukte haar lippen op die van hem. ‘Alsjeblieft?’ ‘Niet smeken..’ hier kon Fabian helemaal niet tegen. Hij wilde zo graag en zij kreeg het nog voor elkaar ook. ‘Alsjeblieft?’ giechelde Nienke en ze zoende elkaar weer. ‘Kan echt geen kwaad hoor.’ Verzekerde ze Fabian. Ze snapte wel dat hij zo bezorgd om haar was. ‘Het is juist heel gezond.’ ‘Oh ja?’ lachte Fabian. ‘Dat zegt Amber.’ Nienke trok hem nu de trap helemaal mee op. Het duurde veel te lang. Al zoenend liepen ze de gang door naar haar kamer. Nienke liet haar handen onder zijn shirt glijden en voelde dat Fabian dat ook bij haar deed. Ze genoot van zijn aanrakingen en van dit moment. Ze had weer zoveel zin in het leven, in haar leven. Het voelde zo perfect. Ze was zo gelukkig met haar gezin. En er was helemaal niets of niemand die dat kapot kon maken.

De volgende ochtend had Nienke al vroeg haar dochter opgehaald bij opa en oma. Ze kon echt niet nog langer wachten. Ze duwde de buggy voor zich uit en genoot van alles om zich heen. En vooral van Sarah. De kleine brabbelde de hele weg aan een stuk door. Ze had zoals altijd de grootste verhalen waar Nienke aandachtig naar luisterde. Toen ze thuis kwamen kwam Fabian net de trap af. ‘Ik was je al aan het zoeken,’ lachte hij en hij gaapte. Hij was nog niet zo lang wakker.‘Ik kon echt niet nog langer wachten,’ glimlachte Nienke. Ze maakte Sarah los en tilde haar uit de buggy. Sarah stak haar armen uit naar haar vader en Fabian knuffelde haar. ‘Nu zijn we eindelijk weer samen.’ Fabian trok Nienke naar zich toe.‘Voor altijd.’ Verzekerde hij haar. Sarah begon hard te lachen toen ze half geplet werd door haar ouders. Ze werd daarna op de grond gezet en kroop vrolijk de woonkamer in. Naast haar box lag speelgoed en ze wist de weg daar naartoe maar al te goed. Nienke en Fabian liepen achter haar aan.‘Goedemorgen!’ zei Nienke vrolijk, tegen Trudie die al weer in de keuken stond. ‘Goedemorgen schattekes. Wat zien jullie er stralend uit.’ Vond Trudie. Nienke en Fabian glimlachte naar elkaar en gingen op de bank zitten. Zo voelde ze zich ook. Nienke legde haar hoofd tegen Fabian zijn schouder aan en keek in stilte naar Sarah. Die zich prima in haar eentje vermaakte. ‘Ze wordt groot..’ doorbrak Fabian de stilte en Nienke knikte.‘Een jaar geleden zat ik hier met een mega dikke buik.’ Glimlachte ze. ‘En nu is ze alweer bijna jarig. Een jaar gaat zo snel..’ ‘Nog een maand..’ ‘Anderhalve maand.’ Verbeterde Nienke hem lachend. ‘En dan hebben we een heel groot feest.’ ‘Is dat zo?’ Fabian begon te lachen en Nienke knikte. Sarah trok zich op aan de box en liep, terwijl ze zich vasthield, voorzichtig een paar stapjes. Daarna liet ze zich vallen,

pakte haar knuffel en kroop terug. Nienke kon alleen maar glimlachen. Ze vond het fantastisch om te zien hoe haar dochtertje zich ontwikkelde, en al steeds meer dingen kon.'Hoe laat krijgen jullie ook al weer de uitslag?' Nienke had het gisteren al gevraagd, maar wist het niet meer. 'Rond een uur of drie zal er gebeld worden.' 'Je bent toch niet zenuwachtig hè?' Nienke wist niet wat de uitdrukking op Fabians gezicht nou precies betekende. Fabian schudde zijn hoofd. 'Ik weet mijn uitslag al. Gezakt!' Lachte Nienke en Fabian gaf haar een klein duwtje. 'Maak er maar grapjes over hè.' Glimlachte hij. 'Maar volgend jaar ben ik zeker weten ook geslaagd. Geloof mij maar.''Ik geloof je ook.' Fabian had ook niets anders gedacht. 'Gelukkig maar. Volgend jaar wordt mijn jaar. Ik ga alles helemaal anders aanpakken.' Nienke zag het alweer helemaal voor zich. Fabian glimlachte. Nienke keek hem even vragend aan. 'Waarom ben je zo stil? Heb ik iets verkeerds gezegd?' 'Er is niets.' Verzekerde Fabian haar. 'Ik ben gewoon heel erg benieuwd naar de uitslag.' 'Vindt je het spannend?' Fabian knikte. 'Niet alleen de uitslag, ook hoe het verder zal gaan. Samenwonen, een andere school..' Nienke knikte. Ze snapte het wel. 'Het is ook een grote stap. Maar we zijn er klaar voor.' Een ding waar ze honderd procent zeker van was. 'Dat weet ik.' Fabian glimlachte en gaf haar een kus. 'Anders zou ik het niet doen,' hij lachte. 'Je hebt geen keuze.' Vond Nienke en ze stak kinderachtig haar tong naar hem uit. 'Oké, dat is waar.' Gaf Fabian lachend toe. 'Bijdehandje.’ Nienke knikte.‘Weet ik. Je zegt toch altijd dat Sarah op mij lijkt?’ lachte ze. Bij het horen van haar naam draaide Sarah zich om en keek haar moeder aan. ‘Ja, jij. Jij lijkt op mama.’ Lachte Nienke. ‘Mama,’ Sarah klapte in haar handjes en lachte. Ze pakte haar blokken en tikte die vrolijk tegen elkaar. Ze zat gelijk weer in haar eigen wereldje. ‘Ik ben zo blij dat ze zo goed alleen kan spelen.’ Zei Nienke. ‘Ze vermaakt zich prima in haar eentje,’ Fabian glimlachte naar haar en Nienke knikte. Dat zag ze. Elke keer weer. ‘Zal ze er veel van hebben mee gekregen.. Van mij bedoel ik.’ Ze keek Fabian vragend aan. Zelf wist ze het antwoord niet zo goed. ‘Misschien een beetje. Ik bedoel.. Jij was ineens weg en ze zag je bijna niet meer. Dat snapte ze zeker niet en dat was heel raar voor haar. Maar nu je er weer bent.. Ze zal het zich niet herinneren in ieder geval.’ Dit antwoord stelde Nienke gerust.‘Gelukkig maar. Als ze zich iets herinnerd zal ik mezelf dat nooit vergeven.’ ‘Rustig maar,’ zei Fabian. ‘Daar is ze nog veel te klein voor.’ Nienke knikte.‘Dat weet ik ook wel.. Maar ze is net zo slim als jij, je weet het maar nooit.’ Lachte ze. De hele ochtend lag ze met Fabian op de bank. De andere bewoners lagen allemaal nog zwaar te slapen, dus rust hadden ze genoeg. Nienke kon zich nog steeds niet zo goed beseffen dat binnen een paar weken alles zou veranderen. Ze had dan wel nog Fabian, Sarah en de zelfde vrienden, de beste vrienden die ze maar kon wensen, maar de grote stap die ging komen voelde als een heel nieuw begin. Ze kreeg een tweede kans, en die ging ze zeker weten niet verpesten.

Hoofdstuk 7;

Nienke gaf een flinke duw tegen de bank aan en liet zich daarna languit op de bank vallen. ‘Hij staat nog niet op de goede plek hoor,’ lachte Fabian en hij ging op de leuning zitten.‘Ik weet het. Maar ik ben zo moe.’ Zuchten Nienke. Ze waren de hele week al bezig in hun nieuwe huis. Vandaag waren ze alle meubels de goede plek op aan het slepen en in elkaar aan het zetten. Vanavond zouden ze er eindelijk voor het eerst slapen.‘Kom op, nog een klein stukje en dan stoppen we even. Lunchen.’ Besloot Fabian.‘Joepie,’ met tegenzin stond Nienke op en samen duwde ze de bank op zijn plek, tegen de muur. ‘Hij is wel mooi.’ Vond ze. ‘Alles is mooi.’ ‘Jij bent mooi.’ Glimlachte Fabian en Nienke lachte.‘Nou moet je geen rare dingen gaan zeggen.’ Ze plofte weer op de bank en trok Fabian naast zich. ‘Waar zetten we de box? Rechts naast de bank of toch daar in de hoek?’ ze wees naast zich en daarna naar de overkant. ‘Als we de box daar in de hoek zetten komt ‘ie tegen de kast met de tv.. Ik denk dat Sarah dan heel makkelijk haar box uit kan.’ Zei Fabian bedenkelijk.‘Oh, nee.. dat moeten we niet hebben.’ Nienke zuchten. ‘Maar dan kan ze ook vanuit de box de bank op.’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Er zit toch ruimte tussen de bank en de box.’ ‘Ja, toch ook tussen de tv en de box?’ lachte Nienke.‘Nee hoor.’ Fabian begon ook te lachen. ‘Oh, oké. Dan gewoon naast de bank.’ Besloot Nienke. ‘Wil je wel de bodem helemaal naar beneden zetten? Ben echt bang dat ze er een keertje uit klimt.’ Fabian knikte. Dat was hij sowieso al van plan. ‘En nu eerst eten.’ Besloot hij. Hij stond op en Nienke trok hem weer terug. ‘Blijf nou eens even zitten.’ ‘Het is al drie uur Nien, we hebben nog niet geluncht en Sarah moeten we om vijf uur ophalen bij mijn ouders. Ik wil alles gewoon af hebben dan.’ ‘Ik heb om een uur een appel op,’ glimlachte Nienke. ‘Dus ik heb wel een soort van geluncht. En vanaf morgen houd ik me weer helemaal aan het schema, het is gewoon

een beetje druk geweest de afgelopen week. En we krijgen het echt wel af. Ik wil gewoon even met je knuffelen.’ ‘Heb jij een appel op?’ vroeg Fabian verbaast en Nienke knikte.‘Toen jij boven was. Goed hè,’ zei ze blij en Fabian knikte.‘Heel goed. Maar je vond het niet nodig om dat aan mij te vertellen?’ lachte hij.‘Ik vertel het je nu toch. Ik wil nu een broodje met pindakaas en hagelslag.’ ‘Oh, nu mag ik wel opstaan?’ Nienke knikte lachend. ‘En een broodje maar?’ Fabian keek haar waarschuwend aan.‘Alsjeblieft.’ Smeekte Nienke. ‘Om half zes ga ik weer eten.. dan krijg ik dat weer niet op.’‘Je krijgt er twee. Probeer het maar gewoon.’ Besloot Fabian. ‘Oké..’ Nienke zuchten even maar wist dat het beter was. Ze had zich de afgelopen weken keurig aan haar schema gehouden en vanaf deze week was dat een grote puinhoop geweest. Ze ging languit op de bank liggen en keek naar de rotzooi in haar woonkamer. Klonk raar, haar woonkamer. Maar het was toch echt zo. Ze hoefde alleen nog maar de box opnieuw in elkaar te zetten, de tv-kast en de salontafel op de goede plek te zetten. Dan was het af. ‘Ik dacht dat je al begonnen was met de kasten inruimen?’ klonk Fabian vanuit de keuken. ‘Ik heb de eerste doos open gemaakt en ben toen gaan slapen..’ zei Nienke voorzichtig. Ze hoorde Fabian lachen. ‘Ik was echt zo moe. Ik had een appel gegeten en ben even gaan liggen.. Toen jij boven was. Ik doe het zo meteen.’ Beloofde ze. ‘Vanavond maar vroeg gaan slapen dan.’ Vond Fabian en Nienke was het daar absoluut mee eens. Ze was echt onwijs moe. Maar ze had het er zeker voor over. ‘De keuken inruimen, boekenkast inruimen, kast onder de tv inruimen en onze kledingkast inruimen.’ Somde Nienke op. ‘Dat laatste doe ik morgen wel.’ Dat vond ze niet het aller belangrijkste. ‘En de boekenkast doe jij maar.’ ‘Oh?’ Fabian lachte en gaf haar een bord met twee broodjes erop. ‘Ja, jij hebt de meeste boeken.’ Was Nienke haar logica. ‘Ik doe het wel,’ Fabian ging naast haar zitten. ‘Maar je ruimt zelf je kleding maar op, want ik doe het toch niet goed.’‘Oh, dat is niet waar!’ riep Nienke. ‘Ik mocht anders niet de kast van Sarah in ruimen. Omdat ik dat verkeerd zou doen.’ Zei Fabian en Nienke lachte schijnheilig. ‘Oké, dat is wel waar.’ Gaf ze toe. Ze nam een hap van haar broodje en keek de andere kant op. Ze vond het nog steeds moeilijk om te eten terwijl iemand, vooral Fabian, naar haar keek. Fabian had zijn lunch al snel op en ging gelijk weer aan de slag. ‘Naast de bank?’ vroeg hij nog een keer lachend, voor de zekerheid. Nienke knikte. Ze keek toe hoe hij de box snel in elkaar zette. ‘Ik wist niet dat je dat kon,’ zei ze en Fabian keek haar verontwaardigd aan.‘Nou zeg.’ Nienke begon te lachen.‘Dat bedoel ik niet. Zo snel bedoel ik,’ ‘Maar dat zei je niet.’ Lachte Fabian. ‘Ik zeg wel vaker iets anders dan dat ik bedoel,’ was Nienke haar excuus. Ze stond op en sloeg haar armen om Fabian heen. ‘Ik hou van je,’ Fabian glimlachte en gaf haar een kus.

‘Ik ook van jou.’ ‘Ik meen het Fabian,’ zei Nienke serieus en Fabian knikte.‘Ik ook.’ Lachte hij. Nienke zuchten.‘Ik bedoel.. Alles wat je voor me hebt gedaan.. Niet veel mensen hebben dat voor een ander over.’ Fabian streelde over haar wang.‘Dat doe ik omdat ik van je hou.’ ‘Had je het ook gedaan als Sarah er niet was geweest?’ Fabian knikte.‘Waarom niet?’ Nienke haalde haar schouders op. ‘Ik weet niet eens waarom ik het vraag,’ gaf ze toe.‘Je bent gek.’ Was Fabian zijn conclusie en Nienke lachte.‘Dat wist ik al.’ Ze keek op de klok. ‘De wasdroger zal wel klaar zijn. Dan kan ik Sarah haar bedje opmaken.’ Ze liep de woonkamer uit naar de garage, waar de wasmachine en droger stonden. Ze was de ouders van Fabian en haar oma zo dankbaar voor alles. Zonder hun had ze het echt niet gered, en zouden ze hier ook niet kunnen wonen. Ze kon hun ook niet vaak genoeg bedanken.

‘Vindt je ons nieuwe huis mooi prinses?’ Sarah had de handen van haar vader vast en haar armen hoog boven haar hoofd. Bij elke stap die ze zette kreeg ze een grotere glimlach. Fabian liep met haar1 de woonkamer in en Nienke kwam de keuken uit. ‘Daar ben je weer! Mama heeft je zo gemist!’ ze hurkte en stak haar armen uit. Sarah brabbelde wat en Fabian liet haar voorzichtig los. Sarah waggelde een paar stapjes en net voordat ze viel tilde Nienke haar op.‘Whiiii,’ klonk er zachtjes en Nienke en Fabian begonnen allebei hard te lachen.‘Dat is leuk hè,’ Nienke knuffelde haar dochter. ‘Hoe was het bij opa en oma? Jullie hebben zeker heel veel leuke dingen gedaan, of niet?’ Sarah brabbelde er op los en klapte regelmatig in haar handjes. Nienke ging met haar op de bank zitten en luisterde naar het hele verhaal. ‘Dat zijn wel heel veel leuke dingen zeg.’ Glimlachte Nienke en ze gaf haar een kus. ‘Ben je wel blij dat je weer bij papa en mama bent?’ Sarah klapte weer in haar handen. ‘Gelukkig maar. Papa en mama hebben je heel erg gemist!’ Fabian kwam naast hun zitten en sloeg zijn arm om Nienke haar schouder. ‘Mijn ouders hadden een goed idee,’ zei hij en hij glimlachte.‘Oh, vertel.’ Nienke keek hem nieuwsgierig aan. ‘Oooh!’ gilde Sarah en ze begon te lachen. ‘Wat dacht je van vakantie. Twee weken, naar Spanje.’ Nienke bleef even stil.‘Vakantie? Faab, dan kunnen we volgende maand een nieuw huis gaan zoeken omdat we het dan al niet meer kunnen betalen.’ ‘Mijn ouders gaan met Eva, een paar dagen na Sarah haar verjaardag. Ze willen graag dat wij mee gaan. Op hun kosten. Ze willen als gezin gaan en daar horen jij en Sarah ook bij.’ ‘Ik ben hun heel dankbaar voor alles wat ze voor ons doen en dat ik nu familie heb.. Dat ik bij jullie familie hoor..’ ze bleef even stil en vocht tegen de tranen die ze op voelde komen. Ze snapte niet waarom ze overal zo snel om huilde. ‘Maar?’ Fabian veegde een traan van haar wang. ‘Ik kan het gewoon niet. Ze helpen al zoveel met Sarah en met dit huis.. Ik wil niet meer van hun afhankelijk zijn.’‘Dat wil ik ook niet. Ik wil zelf voor mijn gezin kunnen zorgen en dat gaat ook gebeuren. Maar ik begrijp het ook van mijn ouders hun kant. Er is zoveel gebeurd het afgelopen jaar en we hebben al zo lang niets meer als gezin gedaan.’ ‘Dan moet jij alleen met je ouders en zus gaan.’ ‘Jij hoort bij mij Nienke. Je hoort bij ons, net zoals Sarah. Doe niet zo eigenwijs.’ ‘Sorry..’ Nienke pakte Sarah haar speen en hielt die haar voor. Haar baby lag al bijna te slapen maar kon die nog wel aanpakken en in haar mond stoppen. ‘Ga je nou mee? Sarah gaat het geweldig vinden. En ik ga niet alleen met mijn ouders, en ook niet alleen met Sarah, Nienke gaat ook mee.’ ‘Nienke gaat ook mee.’ Zuchten Nienke. ‘Ik wil jou vakantie en die van Sarah niet verpesten.’ ‘Als je zo doet gaan we niet,’ zei Fabian. ‘Denk er maar even over na. Ik wil niet dat je tegen je zin in gaat.’ Nienke zuchten weer en glimlachte daarna.‘En dit is waarom jij veel te goed voor me bent.’ Ze gaf hem een kus en legde haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Dat moet je niet steeds zeggen,’ vond Fabian. ‘Je weet best dat dat niet zo is.’ ‘Ik weet het wel, maar soms, zoals nu, voelt dat zo.’ Fabian glimlachte en zei er verder niets meer over. Precies wat Nienke wilde. Ze gaapte en drukte Sarah nog wat dichter tegen zich aan. Haar kleine meid was ondertussen al in slaap gevallen. ‘Wat spoken opa en oma toch elke keer met je uit?’ ze glimlachte. Elke keer als haar dochter terug kwam van een paar dagen logeren bij opa en oma, was ze helemaal uitgeput. ‘Dierentuin, zwembad, speeltuin, nog een keer zwemmen, weer naar de speeltuin, nog een keertje diertjes kijken..’ somde Fabian op en hij gaf zijn dochter een kus. ‘Vooral oma is de hele dag in de weer.’ Lachte hij. ‘Ze heeft de beste opa en oma van de wereld.’ Vond Nienke. ‘En mijn oma niet te vergeten.’ ‘Haar vergeten we zeker niet. Misschien moet je haar eens meenemen als je iets leuks gaat doen met Saar? Zal oma ook erg leuk vinden denk ik.’ ‘Ja..’ zei Nienke. ‘Dat vindt ze zeker leuk. Maar dan gaat ze eigenwijs doen. Dat ze te oud is en dat ze onze dag niet wilt verpesten..’ zuchten ze. Ze kende haar oma langer dan

vandaag. ‘Eigenwijs? Je hebt het dus niet van een vreemde.’ Lachte Fabian. ‘Sst. Sarah slaapt.’ Fabian herhaalde wat hij net had gezegd, maar fluisterde nu. ‘Je komt er echt niet onder uit.’ ‘Ik ben niet eigenwijs.’ Vond Nienke. Fabian trok aan haar oor. ‘Oké, soms.’ Gaf ze toe. ‘Maar daarom vindt je me zo leuk.’ ‘Ja, dat is het.’ Knikte Fabian en hij stond op. ‘Wat wil je eten?’ ‘Wat er op mijn eet lijst staat.’ ‘En dat is?’ Nienke dacht even na.‘Aardappels, rijst en vlees.’ Ze gaapte en ging langer uit liggen. ‘Aardappels en rijst?’ vroeg Fabian verbaast.‘Wat?’ Nienke keek even verbaast terug.‘Dat zei je.’ ‘Oh, dat bedoelde ik niet. Ik heb gisteren boodschappen gedaan, dus kijk maar.’ Ze was ineens veel te moe om na te denken. Gelukkig begreep Fabian dat.

De eerste weken in hun nieuwe huis gingen ontzettend snel voorbij. Nienke ging nog steeds twee keer per week terug naar het ziekenhuis en was verder alleen maar in de weer met haar dochter. Fabian zijn bijbaantje ging in de vakantie gewoon door. Daar baalde ze soms wel van, dat ze uren alleen was, maar zit wist dat het moest. Na de vakantie zouden ze elkaar nog minder zien dus ze kon wel alvast aan het idee wennen. Vandaag was ze ook weer alleen met Sarah. Ze lagen samen op een kleedje buiten in de tuin. Sarah speelde met haar blokken en haar moeder keek toe. ‘Wat is dat Saar,’ Nienke wees naar een vis, dat op een van de blokken stond. Sarah keek haar moeder aan, alsof ze de vraag niet begreep. ‘Wat is dat voor een dier?’ lachte Nienke. Sarah reageerde nog steeds niet en Nienke tikte op haar voorhoofd. ‘Ben je gek?’ ‘Jaaa!’ riep Sarah blij en ze tikte de twee blokken in haar handen tegen elkaar. ‘Ja, dat begrijp je wel hè,’ Nienke lachte en trok haar dochter dichterbij. ‘Saartje is gek. Gek, gek, gek.’ Sarah lachte. Ze pakte haar moeder haar shirt vast en trok zichzelf bovenop haar, op haar zij. ‘Mama en Sarah moeten boodschapjes gaan doen. Moeten we niet vergeten, anders wordt papa boos.’ Sarah sloeg haar hand voor haar mond.‘Oooh,’ ‘Oh, oh.’ Nienke sloeg ook haar hand voor haar mond en Sarah begon weer hard te lachen. Nienke stond op en zwaaide Sarah op en neer. Sarah gilde hard en pruilde toen ze weer op de grond werd gezet. ‘Kom opruimen.’ Nienke pakte de bak en ruimde de blokken op. Sarah hielp goed mee en klapte in haar handen toen ze klaar was. ‘Goed zo!’ Nienke klapte ook in haar handen en tilde haar weer op. Ze zette haar in de woonkamer en ruimde snel alles in de tuin op. Sarah rolde over de grond en maakte een hoop kabaal. De bel ging en Sarah gilde nog harder. ‘Oh, oh, wat heb je weer veel aandacht nodig.’ Lachend liep Nienke naar de deur om open te doen, en Sarah kroop achter haar aan. ‘Kijk eens wie er is. Tante Eva!’ ‘Hey schatje,’ Eva tilde haar nichtje op en gaf haar kusjes. ‘Ik ga naar de winkel, heb je nog iets nodig?’ ‘Mama en Sarah gaan ook naar de winkel. Gaan we samen met tante Eva?’ vroeg Nienke aan haar dochter en Sarah gilde van blijdschap. ‘Ijs.’ Zei ze en Nienke begon te lachen.‘Ijs?’ ze pakte de buggy uit de garage en Eva zette haar nichtje daarin. ‘Kleine snoepkont,’ ze maakte haar vast en deed haar schoenen aan. 'Je eet de hele week alleen maar ijsjes. Straks heb je een dik buikje.' Sarah lachte en Nienke en Eva keken elkaar aan. 'Ik ben blij als ze kan praten,' Nienke pakte haar tas en stapte in haar ballerina's. 'Dat gelach de hele tijd.' Ze glimlachte en Eva duwde de buggy naar buiten. 'Beter dan dat je een huil baby hebt.' Vond ze. Nienke knikte. Ze was ook blij dat Sarah absoluut geen huil baby was en heel erg vrolijk was. 'Maar het is wel gezelliger als ik een echt gesprek met haar kan voeren. Daar kijk ik naar uit.' Gaf ze eerlijk toe. 'Zeker nu in Fabian niet zo veel zie.''Valt samenwonen tegen?' Nienke schudde haar hoofd terwijl ze haar zonnebril in haar tas zocht.'Het valt niet tegen..'

'Maar?' Eva voelde dat Nienke iets dwarszat. En Nienke wist dat Eva door zou gaan totdat ze het haar zou vertellen. 'Ik baal gewoon dat ik hem zo weinig zie.''Ik snap het wel, maar het moet wel hè. Anders kunnen jullie dat leuke huis gedag zeggen.' 'Ik weet het. Maar na de vakantie is hij ook al hele dagen weg, school en stage enzo..' 'Daarom moet je met ons mee gaan naar Spanje!' Was Eva haar oplossing. 'Dan hebben jullie voordat het schooljaar begint nog even voor jullie zelf. Helemaal relaxen, dat hebben jullie nodig.' 'Maar ik wil niet op de kosten van..' 'Ja, ja. Dat weet ik ondertussen.' Lachte Eva. 'En dat begrijp ik ook, maar jullie verdienen vakantie.' Nienke glimlachte. Ze vond het lief dat iedereen dat steeds zei. 'Gaat Youri ook mee?' Lachte ze. 'Nee, hoezo?' Eva deed net alsof ze niet wist waar Nienke het over had. 'Ah, kom op. Waarom doen jullie zo moeilijk? Ik weet zeker dat Youri jou ook heel erg leuk vind.''Echt?' Eva klonk ineens heel erg hoopvol en Nienke knikte lachend. 'Betrapt.' Grinnikte en Eva gaf haar een duw. 'Hou op.' 'Dat doe ik pas als jullie samen zijn.' Ze liepen de winkel in en Nienke pakte haar lijstje erbij. Die had ze gisterenavond al gemaakt, zodat ze zeker wist dat ze niets zou vergeten. 'Wat moet jij allemaal hebben?' Ze liepen door de gang met ontbijt spullen en Nienke gooide twee rollen rijstwafels onder in de buggy. 'Eten. Heb alleen nog geen idee wat ik wil.' 'Kom vanavond bij ons eten,' stelde Nienke voor. 'Fabian is op tijd thuis en dan nodig ik Youri ook uit.' Eva schudde haar hoofd.'Nee, bedankt.' 'Oké, dat is dan afgesproken.' Nienke negeerde Eva. 'Wat gaan we eten?' 'Nienke, nee.' 'Eva, ja.' Lachte Nienke. 'Anders ga ik ook niet mee op vakantie.' 'Dat is gemeen.' Eva zuchten. 'Waarom wil je zo graag dat wij samen zijn?' 'Omdat jullie zo leuk zijn samen.' Was Nienke haar simpele antwoord. 'En Youri gewoon een ontzettende leuke jongen is.' 'Ja, ja, ja.' 'Zeg jij er eens wat van Saar,' Nienke lachte. 'Vertel tante Eva eens hoe leuk Oom Youri is.' Sarah lachte en gooide haar knuffeltje op de grond. 'Niet doen,' Zuchtend raapte Nienke het op en gaf het haar terug. Sarah gooide het weer op de grond en Nienke stopte het knuffeltje in haar tas. 'Stouterd.' Sarah begon te gillen en trok aan de gordels van de buggy. ‘Doe maar weer gewoon normaal hè Sarah.’ Nienke gaf haar verder niet te veel aandacht en na een tijdje stopte Sarah met gillen. Ze huilde en probeerde zo zielig mogelijk te doen. ‘Stil maar..’ Eva reed met de buggy op en neer, in de hoop dat haar nichtje wat rustig zou worden. Nienke knielde bij de buggy neer en leegde vleeswaren onderin. ‘Wat is er nou toch.’ Sarah stak haar armen uit en Nienke maakte haar los. Ze tilde haar op en Sarah legde haar hoofd op de schouder van haar moeder. ‘Het is ook eigenlijk weer tijd voor je middagdutje hè.’ Eva gaf haar haar speen, en daarvan werd Sarah wat rustiger. Nienke en Eva verzamelde al hun boodschappen bij elkaar en bij de kassa zette Nienke haar dochter weer even in de buggy, die gelijk weer begon te huilen. ‘Nee, niet doen. Is helemaal niet nodig.’ Zei Nienke streng en ze propte haar boodschappen in de plastic tas. Boos zwaaide Sarah met haar armen op en neer en ze trok aan haar staartje. ‘Straks doe je jezelf pijn,’ zei Eva bezorgd en ze haalde het staartje los uit de greep van Sarah. ‘Oh, oh. Wat is tante Eva toch weer lief voor je.’ Nienke maakte haar dochter weer los. ‘En nou ophouden. Het is genoeg geweest.’ Ze zette de boodschappentas in de buggy en Eva legde die van haar onderin. ‘Lukt het zo?’ ‘Ja hoor.’ Knikte Eva. Van ellende legde Sarah haar hoofd weer op de schouder van haar moeder en ze speelde met een pluk haar. ‘Als je zwaarder wordt ga ik je echt niet meer tillen hoor,’ lachte Nienke en ze gaf haar dochter een kus. ‘Drama Queen.’ ‘Van wie zou ze dat nou toch hebben,’ lachte Eva.

‘Van haar vader natuurlijk.’ ‘Ja,’ snikte Sarah en ze zuchten diep. Eva en Nienke moesten nog harder lachen. ‘Ja hè. Zeg het maar tegen tante Eva. Dit gedrag heb ik echt van je vader.’ ‘Ik vind het toch zo leuk dat ze begint te praten.’ Zei Eva. ‘Dat ze reageert en maar al te goed snapt wat je zegt of bedoeld.’ Nienke knikte.‘Ze wordt groot. Over een paar weken is ze al weer één jaar. Onvoorstelbaar.’ Eva knikte.‘Alsof het gisteren was dat jullie kwamen vertellen dat je zwanger was. Helemaal nerveus en bang voor onze reactie.’ Nienke lachte.‘Ik was als de dood. Ik ben nog nooit zo bang geweest geloof ik.’ Nu kon ze er om lachen. Gelukkig hadden Fabian zijn ouders het allemaal heel positief opgenomen. Ondanks dat ze nog veel te jong waren voor kinderen en het dom was, waren ze helemaal niet boos. ‘En toen moest ik het ook mijn oma nog vertellen. Ik dacht, die krijgt een hartaanval of zo..’ Eva lachte. ‘Zorgen om niets toch?’ Nienke knikte.‘Oma was wel heel bezorgd, omdat we nog zo jong zijn. Maar ze was wel heel erg blij dat ze dat nog mocht meemaken.’ Nienke glimlachte. Zij was ook heel blij dat ze dit met haar oma kon delen en dat zij er was om haar te steunen. ‘Ze is zelf ook heel jong moeder geworden, ze weet dus hoe het is.’ ‘Echt?’ dat wist Eva helemaal niet. Nienke knikte.‘Haar ouders moesten toen helemaal niets meer van haar weten. Ze heeft alles helemaal alleen moeten doen.’ Nienke vond de gedachten alleen al afschuwelijk. Ze moest er niet aan denken, om helemaal alleen te staan en voor Sarah zorgen. Dat zou ze nooit kunnen.

‘En haar vriend toen dan?’ vroeg Eva verbaast.‘Tja.. Het was blijkbaar een stuk minder leuk voor hem toen er een kind kwam.’ ‘Hij is hem gesmeerd?’ Eva was verbaast. Nienke knikte.‘Mannen zoals Fabian zijn zeldzaam.’ Zei ze.‘Jongens,’ verbeterde Eva hem lachend. Nienke schudde haar hoofd. ‘Maar je hebt gelijk.’ ‘Gelukkig vond oma snel mijn opa. Hij was bereid om samen met haar voor mijn vader te zorgen. En om voor haar te zorgen.’ Nienke glimlachte. Ze kon zich haar opa nog goed herinneren. ‘Hij was altijd ontzettend lief en zorgzaam.’ ‘Dus jou opa was eigenlijk niet je biologische opa?’ zei Eva bedenkelijk en Nienke knikte.‘Eigenlijk wel. Maar wel de allerbeste en liefste opa. We gingen altijd leuke dingen doen samen. En de gekste dingen. Maakte van de woonkamer een hele grote puinhoop met al mijn speelgoed. Boos dat oma dan was.’ Ze lachte. ‘Maar daarna kon ze er wel om lachen. En opa kreeg haar dan altijd zo ver dat ze mee ging spelen.’ ‘Is hij al lang overleden?’ vroeg Eva voorzichtig. ‘Hij overleed toen ik twaalf was. Hartaanval. Heel onverwachts dus.’ Nienke zuchten. Ze vond het fijn om over haar opa te praten. Dat deed ze eigenlijk niet zo veel. Ze keek naar Sarah die ondertussen in slaap was gevallen. Ze stopte voor haar voordeur en ze deed haar best de huissleutel te vinden in haar tas. Maar dat ging nog al lastig met Sarah in haar armen. ‘Kom hier,’ Eva pakte haar tas af en had de sleutel zo gevonden. Ze opende de deur voor haar en toen ze zich omdraaide zag ze dat Nienke tranen in haar ogen had. ‘Sorry, dat ik het vroeg..’ verontschuldigde ze. Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik ben juist blij dat ik er met je over kon praten. Zou ik eigenlijk meer moeten doen.’ Ze glimlachte. ‘Ik heb heel veel fijne herinneringen aan hem en daar wil ik aan herinnerd blijven worden.’ ‘Oké dan.’ Eva glimlachte. Ze pakte haar boodschappen en Nienke duwde de buggy naar binnen. ‘Lukt dat?’‘Ja.’ Knikte Nienke. ‘Heb je nog tijd voor koffie?’ ‘Uh, ja. Ik moet wel even m’n medicijnen hebben. Ben zo terug.’ Glimlachte Eva. ‘Ik leg haar alvast in bed.’ Nienke sloot de deur achter zich en liep met de slapende Sarah de trap op. Op de commode trok ze voorzichtig haar legging en haar jurkje uit en ze rook even aan de luier. Ze trok de trappelzak over haar rompertje heen aan en legde haar in haar bedje. De gordijnen deed ze dicht en het nachtlampje knipte ze aan. Bij de deur draaide ze zich op en glimlachte. Ze was zo trots op haar dochter. ‘Slaap lekker.’ Ze liep de trap af en zag dat Eva al weer voor de deur stond.‘Weet je die twee enge mannen nog? Toen we met z’n alle uit gingen?’ Nienke knikte en keek haar vragend aan.

‘Hoezo?’ ‘Ik zag ze net.’ Eva kreeg grote ogen en Nienke schok.‘Wat? Weet je dat zeker?’ ‘Ja!’ Eva stapte snel naar binnen en deed de deur dicht. ‘Nou eigenlijk.. Nee. Ik weet het niet zeker.’ Nienke haalde opgelucht adem en lachte.‘Die mensen die je hebt gezien zullen wel op hun lijken dan.’ Ze pakte haar boodschappen en liep naar de keuken, om het op te ruimen. ‘Maar het was zo eng.’ Eva ging aan tafel zitten en legde haar hoofd in haar armen. ‘Dat begrijp ik. Maar je maakt je druk om niets. Wil je koffie of iets anders?’ ‘Koffie graag. Moet ik ergens mee helpen?’ ‘Nee hoor. Ik moet Youri zo niet vergeten te bellen. Pizza night!’ ‘Oh ja..’ Eva hoopte dat Nienke het al weer vergeten zou zijn, maar helaas. ‘Niet zo enthousiast.’ Lachte Nienke. ‘Het word heel erg leuk.’ ‘We kunnen ook naar de film gaan?’ ‘Ja, kan. Moet ik wel oppas zien te vinden voor Sarah. Maar dan wordt het wel een romantische film.’ Eva rolde met haar ogen.‘Tuurlijk.’ Lachend gaf Nienke haar haar kop koffie en ze pakte haar mobieltje. ‘Je gaat hem niet bellen hè?’ ‘Sst.’ Commandeerde Nienke. ‘Hey broertje!’ riep ze gelijk daarna. ‘Heb je tijd vanavond?’ Eva zuchten en legde haar hoofd maar weer op haar armen. ‘Mooi zo. Kom je pizza eten dan? En als ik oppas voor Sarah kan regelen gaan we naar de film goed?’ ze was weer even stil en glimlachte. ‘Nou gewoon. Met Fabian en mij. En Eva.’ Ze zag dat Eva even naar haar keek en stak haar duim op. ‘Waarom? Omdat ik weet dat je haar hartstikke leuk vind. Ik ken je langer dan vandaag broeder. Ik zag je wel kijken.’ Lachte ze. ‘Afgesproken dan. Zeven uur hier?’ Eva schudde haar hoofd en Nienke sloeg haar arm om haar heen. ‘Oké dan. Tot straks!’ ze hing op en grijnsde. ‘Ik vind dit niet leuk.’ Zei Eva maar Nienke wuifde het weg. ‘Na vanavond zal jij me dankbaar zijn.’ ‘Dat zien we dan nog wel.’ Nienke wist het wel zeker. Ze sms’te Fabian, zodat hij ook op de hoogte was.‘Vanavond dubbeldate! X’

Amber en Miley vonden het geen probleem om een avondje op Sarah te passen. Ze hadden toch niets beters te doen. Ze zaten bij Nienke en Fabian in de woonkamer en zoals Nienke tegen hun had gezegd hadden ze zich het helemaal naar hun zin gemaakt. Popcorn, chips, cola en een film en de babyfoon naast zich zodat ze Sarah konden horen. ‘Ik hoop dat ze gaan trouwen. Dan zijn we echt zusjes.’ Lachte Amber en Miley knikte blij. ‘Ja! Ze passen zo goed bij elkaar. En nu zie jij je moeder ook vaker.’ Nu was het Amber haar beurt om te knikken. Ze had haar moeder al heel lang niet meer gezien en had dus besloten om twee weken naar haar toe te gaan. Samen met Miley. ‘Pap wist zijn eigen naam niet eens meer toen hij zich voorstelde. Hij is echt zo verliefd.’ Miley werd er weer helemaal vrolijk van. Haar vader was al lang alleen, sinds de dood van haar moeder. Ze had vaker tegen hem gezegd dat hij weer een leuke vrouw moest gaan zoeken en eindelijk had hij die dan gevonden. De moeder van Amber. ‘Mijn moeder ook. Ik heb haar nog nooit zo gezien.’ Giechelde Amber. ‘Ik hoop dat ze snel besluiten om samen te gaan wonen.’ Miley was het hier helemaal mee eens. Sarah begon ineens te huilen en Miley stond op. ‘Ik ga wel,’ ze liep naar boven en Amber hoorde haar zachtjes praten tegen de kleine via de babyfoon. Er werd op het raam geklopt en Amber deed open. ‘Euh, hoi?’ het was Mick die voor de deur stond.‘De bel doet het niet.’ Deelde hij mee.‘Weet ik.’ Lachte Amber. ‘Nienke heeft ‘m eruit getrokken. Sarah slaapt. Wat kom je doen?’ ‘Is Fabian er?’ Amber keek hem even onderzoekend aan. Het zag eruit alsof het dringend was.‘Is het dringend?’ ‘Ja.’ Knikte Mick.‘Fabian is er niet.’ Ze glimlachte en wilde de deur weer dicht doen.‘Waar is hij dan?’ ‘Uit. Met Nienke. Wat is er?’ Miley kwam de trap weer af en was even verbaast.

‘Hé..’ zei ze en ze wilde snel de woonkamer in vluchten. ‘Oh, dat is het. Je kwam Fabian liefdesadvies vragen?’ grijnsde Amber. ‘Die kan ik je ook wel geven hoor.’ Ze trok Miley de woonkamer uit en zette haar voor de deur neer. ‘Nu moet je haar zoenen.’ Ze zwaaide. ‘Veel plezier!’ ze liep de woonkamer in en sloot de deur. ‘Uhm..’ Mick wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Net zoals Miley. Ze staarde naar haar voeten en pakte de deur vast.‘Misschien kan je beter terug komen als Fabian er wel is. Daar kwam je toch voor?’ ze deed de deur voor zijn neus dicht en liep snel de woonkamer in. ‘Stomme trut.’ Siste ze tegen Amber en ze ging zo ver mogelijk bij haar vandaan zitten. ‘Ging het niet goed?’ lachte Amber.‘Je moet echt ophouden. Ik wil niets met Mick en Mick niets met mij.’ Miley was boos. Dat was wel duidelijk.‘Als je het nog wat vaker zegt ga je het zelf nog geloven ook.’ Amber rolde met haar ogen. Miley pakte de bak popcorn en propte haar mond vol. Ze negeerde Amber, wat voor Amber alleen maar meer zei. ‘En je kan er gewoon niet tegen dat ik gelijk heb. Net zoals alle andere.’ Miley gooide popcorn naar haar en draaide zich om. Amber schudde lachend haar hoofd. Als ze dit aan Miley en Mick zelf moest overlaten kwam er nooit wat van.

Nienke wist dat hun dubbeldate een groot succes zou worden. Als ze naar Eva en Youri keek, wist ze precies wat hun dachten. De hele avond was het al super gezellig en nu Nienke en Fabian zich geen zorgen hoefde te maken om Sarah gingen ze ook nog naar de bioscoop, waar ze nu naartoe liepen. ‘En?’ Nienke keek Fabian vragend aan. Hij deed wel gewoon tegen Youri maar Nienke wist wel dat hij het niet zo heel leuk vond. Het ging toch om zijn kleine zusje. Fabian schudde zijn hoofd. Nienke hielt hem tegen en gebaarde dat Eva en Youri gewoon door moesten lopen. ‘Niet zo flauw doen.’ Vond ze. ‘Je weet hoe ik er over denk.’ Was Fabian zijn excuus. Nienke knikte.‘Dat weet ik. Daarom heb ik ook de perfecte jongen voor haar uitgezocht. Zodat je niet bang hoeft te zijn dat ze er met een of andere gek vandoor gaat.’ Fabian glimlachte.‘Heb jij hem uitgezocht?’ ‘Soort van.’ Nienke gaf hem een kus. ‘Youri is echt een hele goede jongen. Ik ken hem al mijn hele leven.’ Verdedigde ze Youri. ‘Ik maak me gewoon zorgen.’ Gaf Fabian toe. ‘Ik wil niet dat ze gekwetst word.’ Nienke glimlachte.‘Vertrouw mij nou maar. Dat gebeurd niet.’ Nienke wist het wel zeker. ‘En gedraag je niet zo vaderlijk.’ ‘Vaderlijk?’ Fabian begon te lachen en hij begon weer te lopen. ‘Gelukkig dat ik een vader ben dan.’ ‘Je bent de vader van Sarah, niet van Eva. Dat zou een beetje gek zijn.’ Nienke lachte maar was daarna weer serieus. ‘Ik begrijp echt heel goed dat je het moeilijk vind, maar Eva kan heel goed voor zichzelf zorgen. Ze blijft altijd je kleine zusje maar ze is niet klein meer.’ Fabian knikte.‘Sorry. Ik zal m’n best doen.’ Nienke glimlachte. Dat wist ze wel.‘Gaat alles goed?’ vroeg Eva bezorgd. Ze had samen met Youri toch maar even gewacht op hun. Voordat ze elkaar kwijt zouden raken. Nienke knikte en stak haar duim op.‘Met ons gaat het super? Bij jullie?’ ze grijnsde en Youri begon te lachen. Hij wist precies wat Nienke bedoelde. ‘Het gaat prima,’ knikte hij. Nienke stootte Fabian aan.‘Misschien moeten we Youri ook mee vragen op vakantie.’ Fluisterde ze.‘Misschien doen we dat maar even niet.’ Reageerde Fabian. Nienke zuchten.‘Jawel joh. Zo kunnen jullie ook elkaar beter leren kennen. Het is wel je aanstaande schoonbroer hoor.’ Ze giechelde. Dat was een raar idee maar ze wist zeker dat dat ging gebeuren. ‘Dat zien we nog wel.’ ‘Wat zien we nog wel?’ vroeg Eva verbaast. ‘Uhm, welke film me nou kiezen,’ Nienke schudde haar hoofd en wuifde het een beetje weg. ‘Je stelt je aan Fabian.’ Siste ze daarna. ‘Ik stel me aan?’ verbaast bleef Fabian staan. ‘Nou wordt het mooi.’ ‘Wat is er aan de hand?’ Eva snapte het niet.

‘Ja, je stelt je aan.’ Vond Nienke. ‘Hou nou maar gewoon op. Dan kan het nog gezellig worden.’ ‘Volgens mij begon jij. Met je dubbeldate.’ ‘Ben ik het probleem?’ vroeg Youri en hij stak zijn handen op. ‘Want dan ga ik wel hoor.’ ‘Nee.’ Zei Nienke en Fabian zei heel verstandig maar niets.‘Wat is er nou Fabian?’ Eva zuchten. ‘We zijn toch gewoon vrienden.’ ‘Als ik Nienke moet geloven niet.’ ‘Oké, klaar.’ Nienke had er genoeg van. ‘Gaan jullie maar met z’n tweeën naar de bioscoop, wij gaan naar huis.’ ‘Nee, kom op nou.’ Eva wilde dat Nienke er bij bleef. Ze werd al zenuwachtig bij het idee dat ze alleen met Youri zou zijn. ‘Andere keer, als Fabian normaal kan doen. Ik weet dat je haar thuis brengt maar ik vraag het toch maar. Zodat Fabian zich geen zorgen hoeft te maken. Breng je haar thuis?’ Youri knikte. Fabian had zich ondertussen al omgedraaid en liep terug. ‘Hou je rustig hè. Ik snap Fabian wel.’ Nienke knikte.‘Ik ook. Maar dat begrijpt hij niet. Veel plezier nog.’ Ze zwaaide snel en liep achter Fabian aan. ‘Als je maar weet dar je mijn avond hebt verpest.’ Zei ze en ze stapte op haar fiets. ‘En jij de mijne.’ Fabian fietste achter haar aan en de weg terug naar huis wisselde ze geen woord meer. Misschien maar beter ook. ‘Nu al terug? Ik dacht dat jullie nog naar de film zouden gaan!’ verbaast liet Amber de popcorn uit haar mond vallen. Nienke schudde lachend haar hoofd.‘Gedoe met Fabian. Andere keer dus.’ ‘Oh, dus ze zijn nog niet bij elkaar? Net zoals Mick en Miley?’ Amber rolde met haar ogen. Ze was blij dat zij niet verliefd was. Al dat moeilijke gedoe. ‘Misschien later vanavond. Eva en Youri gaan wel nog. Hoe is het met ons treurige koppel?’ ‘Mick stond dus voor de deur, zocht Fabian eigenlijk maar hij kwam gewoon advies vragen hoor,’ lachte Amber.‘Zal ik weg gaan? Zodat jullie lekker over mij kunnen praten?’ snauwde Miley.‘Oei.’ Was het enige wat Nienke zei en ze richtte zich weer op Amber.‘Ik heb ze alleen gelaten in de gang. Twee seconde later kwam Miley weer en was ik een stomme trut. Geen succes dus.’ ‘Komt wel,’ ook dat wist Nienke zeker. ‘Hoe was het met Sarah?’ ‘Heel goed! Ze is maar één keer wakker geworden en ging heel lief slapen. Waar is Fabian nou?’ Amber hielp Nienke met hun rotzooi opruimen. Ze hoorde de voordeur dichtslaan en Miley was ineens weg. ‘Doei!’ riep Nienke haar na. ‘Al boven denk ik,’ gokte Nienke. ‘Bedankt voor het even oppassen.’ ‘Volgende keer langer hoor,’ vond Amber. ‘Sarah is een schatje.’ Nienke glimlachte. ‘Dan ga ik wel op dubbeldate met Mick en Miley. Misschien dat Fabian dan wel normaal kan doen.’ Ze rolde met haar ogen en knipte het licht uit. Ze ging ook maar naar bed.‘Vast wel,’ lachte Amber. Ze pakte haar tas en deed haar schoenen aan. ‘Tot snel,’ ze gaf haar beste vriendin een kus en was daarna snel weg. Waarschijnlijk ging ze snel achter Miley aan. Nienke deed de deur op slot en ook het licht in de gang uit. Zoals ze al had gedacht was Fabian inderdaad al boven. Hij lag al in bed en las een boek. Nienke kleedde zich snel op en ging nog even kijken bij Sarah. Haar haartje piekte alle kanten op, haar speen lag naast haar hoofd terwijl ze haar mond half open had, haar armen lagen hoog naast haar hoofd en haar bed zag eruit als een slagveld. Ze lag dus heerlijk te slapen. Nienke glimlachte en boog over haar bedje heen om haar een kus te geven. Haar kleine meisje werd alweer bijna één jaar. Wat ging de tijd toch ongelofelijk snel. Ze liet de deur op ene kiertje staan en liep weer terug naar haar eigen slaapkamer. ‘Nou, ze ligt heerlijk te slapen hoor.’ Glimlachte ze en ze kroop in bed. ‘Amber zei ook dat ze heel lief is geweest. En Mick was er voor je trouwens.’ ‘Oh?’ Fabian keek niet op van zijn boek. Het interesseerde hem dus niet zo veel. Nienke zuchten.‘Zoek het zelf maar uit.’ Ze draaide zich om en knipte haar lampje uit. ‘Slaap lekker.’

De volgende ochtend werd Nienke wakker gemaakt door Fabian. Hij zat op de rand van het bed met een dienblad. ‘Het spijt me.’ Was het eerste wat hij zei. ‘Het sloeg echt helemaal nergens op en ik heb jouw avond verpest, dat weet ik. Het spijt me echt.’

Glimlachend ging Nienke rechtop zitten en ze nam het dienblad aan. ‘Sukkel.’ ‘Dat hoeft nou ook weer niet,’ vond Fabian en hij glimlachte. ‘Maar je had echt helemaal gelijk en ik zat fout. Ik weet het.’ Nienke gaf hem een kus.‘Het is al goed. Als je je ook maar verontschuldigd tegenover Eva en Youri.’ Vond Nienke. ‘Heb ik al gedaan.’ Fabian ging naast haar zitten.‘Oh?’ ‘Alleen Eva dan. Ze kwam vanmorgen verhaal halen.’ ‘Dûh,’ lachte Nienke. ‘Je hebt je echt nog nooit zó belachelijk gedragen.’ ‘Eens de eerste keer toch?’ Nienke knikte lachend. ‘Zei ze nog hoe het was geweest?’ vroeg ze nieuwsgierig en ze nam een hap van haar broodje.‘Heel gezellig. Was het enige wat ze erover zei.’ ‘Oh, dat zegt genoeg.’ Nienke glimlachte naar hem.‘Betekend dat?’ Nienke knikte.‘Waarschijnlijk wel ja. En we houden er nou over op.’ ‘Oké, sorry.’ Fabian moest het toch nog een keer gezegd hebben. ‘Slaapt Sarah nog?’ ‘Alweer. Ze was echt belachelijk vroeg wakker.’ Fabian ging weer liggen. Dat was het enige nadeel van Sarah, soms was ze al om half vijf wakker. En hyper actief. ‘Oh, ik heb haar niet eens gehoord.’ Nienke kon het zich in ieder geval niet meer herinneren. ‘We moeten nog een verjaardagscadeau kopen hè. En een feestje regelen.’ ‘Mijn ouders stelde voor om het bij hun te doen.’ Nienke knikte. Dat vond ze prima. ‘Ik heb alleen geen idee wat we haar moeten kopen. Ze heeft alles al.’ ‘Ik weet het ook niet zo goed. Ze moet er wel echt wat aan hebben. Niet dat het na drie dagen niet meer interessant is. Zoals haar meeste speelgoed. Verwend kreng.’ Nienke glimlachte. ‘Tja, ze is een prinsesje hè.’ ‘Jouw prinsesje.’ ‘Mijn prinsesje.’ Bevestigde Fabian. Want dat was zijn kleine meisje zeker. ‘En ga je nou mee op vakantie?’ ‘Yes.’ Knikte Nienke. Ze had toch maar besloten mee te gaan. Het was de laatste keer dat ze even konden rusten, voordat het drukke nieuwe schooljaar begon. ‘Lief hè van mij.’ Fabian lachte.‘Heel lief van jou.’ Knikte hij. Ze hoorde ineens een hoop gelach uit Sarah haar kamertje komen.‘Volgens mij is je prinsesje wakker.’ Lachte Nienke. Fabian stond gelijk op om te gaan kijken en hij kwam terug met een lachende Sarah in zijn armen. ‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Nienke verbaast en ze gaf haar dochtertje een kus. ‘Ik heb geen idee.’ Zie Fabian. ‘Ze stond rechtop in haar bed.’ ‘Zonder handen?’ vroeg Nienke verbaast en Fabian keek haar vragend aan.‘Nee, met handen natuurlijk.’ ‘Ik bedoel zonder dat ze zich vast hield.’ ‘Oh, nee. Ze hielt zich vast aan de rand. Toen ze zich los liet viel ze om.’ Lachte Fabian. Sarah graaide een broodje van het dienblad en had het al in haar mond voordat haar ouders er wat van konden zeggen. ‘Oh, oh, Sarah toch. Wat moeten we toch met jou.’ Nienke scheurde de helft van het broodje af, met een hoop geprotesteer van haar dochter en legde het terug op het bord. ‘Verkopen.’ Opperde Fabian en hij gaapte.‘We kunnen je ook gewoon weggeven.’ Lachte Nienke. Sarah keek haar ouders met grote ogen aan en begon daarna weer te lachen. ‘Ze weet dat het een grapje is.’ Zei Nienke treurig en ze keek Fabian sip aan. ‘Chips.’ Lachte Fabian.‘Psssssssssss,’ deed Sarah en ze trok zichzelf op. Ze begon blij te springen maar werd al snel weer op haar billen gezet.‘Niet springen als je eet Sarah.’ Zei haar vader streng. Sarah lachte ondeugend en probeerde het nog een paar keer. Helaas zonder succes. ‘Sarah is eigenwijs,’ zei Nienke en Sarah klapte in haar handen. ‘Raaaa!’ riep ze blij en ze wees naar zichzelf. ‘Wat goed!’ zei Nienke vrolijk. ‘Jij bent Sarah. En wie is dat?’ ze prikte Fabian in zijn buik

die glimlachte.‘Papa,’ zei Sarah zacht en ze wiebelde op en neer. ‘En wie is dat?’ vroeg Fabian. Hij prikte Nienke terug en zij lachte.‘Mama.’ Sarah wist dat ze dat goed zei en klapte blij in haar handen. Nienke zette het dienblad op haar nachtkastje en knuffelde Sarah plat.‘Mama is zo trots op jou. Vergeet dat nooit.’ Sarah lachte alleen maar. Fabian keek het tweetal glimlachend aan. ‘En ik ben trots op jullie allebei.’ Zei hij. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen.‘Jaa!’ riep Sarah blij en ze wurmde zich uit de armen van haar moeder. Ze ging bij haar vader zitten en knuffelde hem plat.‘Overloper,’ Nienke stak haar tong uit en Sarah deed haar lachend na. Ze sloeg daarna haar handje voor haar mond.‘Oh, oh.’ Zei ze en haar ouders begonnen te lachen.‘Inderdaad. Dat mag helemaal niet hè,’ zei haar vader en hij aaide over haar hoofd. ‘Je mag je tong niet uitsteken mama.’ Zei hij streng.‘Sorry papa.’ Nienke keek het tweetal zielig aan en Sarah begon weer hard te lachen. ‘Ik zal het niet meer doen.’ Sarah liet haar broodje op bed liggen en kroop onder de dekens. ‘Ga je slapen?’ vroeg Fabian en Sarah sloot haar ogen terwijl ze bleef giechelen. ‘Sarah gaat slapen.’ Knikte Nienke. Ze plakte en broodje en veegde de kruimels van haar bed. ‘Slaap lekker.’ Fabian lachte en ging naast haar liggen. ‘Papa gaat ook weer slapen hoor.’ ‘Nee!’ Sarah duwde haar vader weg en trok aan zijn haren. Nienke kon alleen maar lachen. Sarah trok altijd aan zijn haren en dat vond zij fantastisch om te zien. Vooral omdat heel veel moeite moest doen om zijn haar uit de stevige greep te bevrijden. ‘Sarah je doet papa pijn,’ zuchten Fabian en hij keek Nienke aan. ‘Doe eens wat.’ Lachend schudde Nienke haar hoofd. ‘Waarom zou ik?’ Sarah had ondertussen de grootste lol en trok steeds harder. ‘Wil je nog je broodje Sarah?’ Nienke hielt het haar voor en Sarah liet gelijk het haar van haar vader los en pakte het broodje van haar moeder aan. ‘Alsjeblieft.’ Zei ze tevreden.‘Goh, bedankt.’ Fabian lachte en ging weer liggen. Hij was echt heel moe. Nienke tilde haar dochter op en trok de gordijnen open.‘Wij gaan naar de stad. En even tante Eva uithoren.’ Glimlachte ze.‘Alweer?’ vroeg Fabian. ‘Vorige week ben je ook naar de stad geweest.’ ‘Maar toen heb ik niets gekocht.’ Was Nienke haar excuus. ‘En wij hebben wel nieuwe kleding en bikini’s nodig voor op vakantie.’ Fabian glimlachte. Hij was zo blij dat Nienke toch mee wilde. Ze had ook echt een vakantie verdient. Al dacht ze daar waarschijnlijk anders over. ‘Kom, douche.’ Sarah had haar broodje op en Nienke wilde zo snel mogelijk de stad in. Voordat Sarah weer moe werd en dus vervelend zou gaan doen.

Nienke had haar schoonzus helemaal uitgehoord over haar beste vriend en na een paar dagen mocht ze eindelijk zeggen dat het officieel aan was zonder dat Eva en gelijk achteraan riep dat ze haar mond moest houden. De paar dagen voor Sarah haar verjaardag waren vliegensvlug voorbij gegaan. Nienke was met haar dochter en vriendinnen gaan shoppen voor de vakantie en daarna nog een keer met Fabian voor de verjaardag van hun dochter. Donderdag eenendertig juli was het dan eindelijk zo ver: Sarah’ eerste verjaardag. Ze ontbeten ’s ochtends vroeg met taart en heel veel slagroom en nadat Sarah alle singels en ballonnen aandachtig had bekeken en nog even had geslapen, hadden ze uitgebreid gedoucht en had haar moeder haar haar mooiste jurkje aangetrokken. ‘Kijk eens papa hoe mooi ik ben!’ vrolijk kwam Nienke met haar dochter in haar armen de woonkamer binnen gelopen, waar Fabian een boek zat te lezen op de bank. Het wachten was zoals gewoonlijk op Nienke. ‘Mijn mooie prinsesje,’ Fabian glimlachte trots en pakte Sarah van Nienke over. ‘Ben je bijna klaar?’ ‘Ja!’ Nienke ging voor de spiegel in de woonkamer staan en borstelde haar haren. ‘Vast.’ Fabian geloofde er niet veel van. Sarah gaf haar vader een kus en knuffelde met hem. Nienke maakte zich zo snel mogelijk op en eindelijk konden ze weg. Naar Fabian zijn ouders waar ze de verjaardag van Sarah zouden vieren. ‘Klaar?’ vroeg ze aan Fabian die lachte. ‘En dat vraag je aan mij?’ Sarah kroop naar de deur stond die haar moeder open hielt en ze pakte haar schoenen.

‘Als je ze nou ook nog zelf aan kan doen,’ lachte Nienke en ze hurkte bij haar dochter neer. Fabian pakte de buggy uit de garage en zette Sarah daarin vast. ‘Gaan met die banaan.’ Nienke duwde haar dochter naar buiten en Sarah brabbelde er zoals gewoonlijk oplos. Bij het horen van het woordje “banaan” deed ze alsof ze aan aap was, waar haar ouders alleen maar hard om konden lachen. ‘Wat lijkt ze toch veel op jou.’ Fabian kon het niet vaak genoeg zeggen. Elke dag ging hun dochter steeds meer op Nienke lijken. Zowel van buiten als van binnen. ‘Ja, ik doe ook altijd een aap na op straat.’ Nienke gaf hem een duw. ‘Hoe doet een vis Sarah?’ Sarah haar oerkreet geluiden veranderde in een soort plopjes, die ze met haar mond maakte.‘En een varken?’ er klonk geknor en een hoop gegiechel. ‘Wat goed!’ Nienke was zo trots op haar. ‘Maar je hebt gelijk,’ ze keek Fabian aan. ‘Ze lijkt inderdaad veel op mij. Ze is in ieder geval even slim als mij.’ ‘Van mij zal je bedoelen.’ Fabian lachte en gaf haar een kus op haar wang. Dit kon Nienke uiteraard niet ontkennen. Ze was even stil en glimlachte daarna.‘Gelukkig maar. Dan zal ze in ieder geval nooit mijn fouten maken.’‘Ben je daar bang voor?’ Nienke haalde haar schouders op.‘Als ze zo veel op mij lijkt: ja. Maar als ze zo slim is als jou: nee.’‘Misschien ben jij wel de enige die zoiets kan voorkomen. Omdat je ervaring hebt.’‘Ja, misschien.’ Nienke wilde er eigenlijk niet over praten. Het duurde toch nog een eeuwigheid voordat Sarah zo oud zou zijn. Daar hoefde ze nog lang niet over na te denken en daar hoefde ze zich nog lang geen zorgen over te maken. Maar als ze er aan dacht hoe snel dit eerste jaar om was gegaan, wist ze niet meer zo zeker of het nog een eeuwigheid zou duren. ‘Ik wil alleen maar aan leuke dingen denken vandaag.’‘Noem eens iets.’‘Vakantie!’ riep Nienke blij. Nadat ze zich had bedacht en toch maar had besloten mee te gaan, kon ze niet wachten. Ze had er zo onwijs veel zin in. En dit zou Sarah haar eerste vakantie worden. Extra bijzonder dus. ‘Oh nee, ik moet de koffer nog inpakken. Niet leuk.’

‘Nienke, we gaan morgenochtend..’ Fabian keek haar even vragend aan en Nienke wuifde zijn opmerking weg.‘Weet ik, doe ik vanavond. Nog geen tijd voor gehad. Ben de hele tijd bezig geweest met wassen en zo.’ Was haar excuus. Dat was ook wel zo, maar ze was ook heel erg slecht in haar koffer pakken. Het liefste deed ze dat dus ook pas op het allerlaatste moment. ‘Heb jij je spullen al klaar liggen dan? En de koffers gepakt?’ Fabian knikte lachend.‘Staat op onze slaapkamer. Je viel vanmorgen nog over de koffers.’ Nienke begon weer te lachen.‘Oh ja,’ ‘Leeghoofd.’ ‘Ik weet het.’ Knikte Nienke. ‘Maar ik ben moeder van een heel druk lief kind dus ik vergeet nog wel eens wat.’ Was haar excuus. Ze glimlachte. Ze vond het wel slim van zichzelf. ‘Dat is waar. En ik doe helemaal niets natuurlijk.’ ‘Precies.’ Lachte Nienke. ‘Fijn dat je het zo goed begrijpt.’ ‘Mamaaaa!’ riep Sarah ineens boos. ‘Wat is er?’ Sarah begon weer een heel verhaal te brabbelen, waar natuurlijk niets van de snappen viel maar Nienke en Fabian zagen wel dat ze boos was. ‘Heb je weer niet geluisterd mama,’ lachte Fabian en Nienke stak haar tong uit. Bleef leuk om te doen. ‘Zo, nou hè.’ Zei Nienke toen Sarah uitgesproken was. ‘Is dat echt waar?’ Sarah klapte in haar handjes en speelde weer met het balletje wat aan haar buggy hing. ‘Toch wel fijn dat ze met je praat over dingen die haar dwarszitten.’ Zei Fabian quasi serieus en Nienke glimlachte.‘Zou ook fijn zijn als ik het kon verstaan.’ Ze liepen de straat in waar de ouders van Fabian woonde, die gelukkig niet ver weg woonde, en ze zagen dat de voortuin helemaal versierd was met slingers en ballonnen. ‘Ooh!’ riep Sarah gelijk, die het uiteraard gelijk zag. ‘Ooi!’ ze was er helemaal van onder de indruk. Net zoals die ochtend, toen ze slaperig de woonkamer in kwam. ‘Mooi hè!’ zei Nienke blij. ‘En dit is allemaal voor Sarah.’ ‘Ooh!’ riep Sarah weer en ze klapte in haar handen. Nienke wist dat haar dochter het

precies begrepen had. Ze had uiteraard de hersens van haar vader. Nienke maakte Sarah los en ging met haar voor het raam staan. Er waren veel mensen binnen en in de tuin en de eerste die hun voor het raam zag staan was Youri, die vrolijk zwaaide en naar de voordeur liep om open te doen.‘Gefeliciteerd!’ riep hij blij en Sarah gilde. Nienke en Fabian werden plat geknuffeld en gekust en Fabian kreeg een hand.‘Mietje,’ lachte Nienke en ze stapte naar binnen. ‘Boe!’ riep ze en Sarah gilde vrolijk verder. Nienke en Sarah werden door heel veel mensen tegelijkertijd begroet en gefeliciteerd, de helft kende ze niet eens, allemaal familie van Fabian die ze nog nooit had gezien maar Sarah vond het alleen maar geweldig. Fabian stelde zijn gezin gelijk voor aan zijn familie en andersom. Een paar kleine nichtjes sleurde Sarah meteen mee naar hun speelhoekje en de kleine had het helemaal naar haar zin. Dat het kinderen waren die ze niet kende maakte haar niet uit. ‘Dat is handig,’ lachte Nienke naar Fabian en ze werd ineens plat geknuffeld door de moeder van Fabian. ‘Gefeliciteerd! Oh, het lijkt nog maar zo kort geleden.’ Nienke knikte. Dat vond zij ook.‘Jij ook gefeliciteerd. Met je leukste kleindochter.’ Glimlachte ze. ‘En de enige,’ zei Fabian er achter aan en ook hij werd plat geknuffeld door zijn moeder. Nienke ging bij haar oma op schoot zitten die druk in gesprek was met Rick. ‘Dat was leuk toen je klein was Nienke,’ lachte oma en ze kreeg een kus van haar kleindochter. ‘Gefeliciteerd.’ Zei ze glimlachend en ze kreeg een kus terug van haar oma. ‘En ik heb ondergewicht dus zo zwaar ben ik niet,’ was haar excuus. Ze ging toch maar bij Rick op schoot zitten. ‘Voel maar.’ Lachte ze. ‘Nienke is weer helemaal zichzelf.’ Lachte Rick. ‘Jep. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als vandaag.’ ‘Gelukkig maar.’ Knipoogde haar oma. Ze was blij dat ze zag hoe goed haar kleindochter zich voelde. Dat deed haar ook goed. ‘Hey Nien! Ga je de cadeautjes niet open maken?’ Amber kwam de tuin in en liep naar haar beste vriendin toe. Nienke schudde haar hoofd.‘Sarah is lekker aan het spelen. En ze mag toch niet alles in één keer open maken.’ ‘Hoezo niet?’ vroeg Amber verbaast. Nienke lachte.‘Daar wordt ze verwend van.’ ‘Dat is ze toch al,’ lachte Amber en ze liep weer terug naar binnen. ‘Gaat ze na de vakantie nou nog naar de kinderopvang?’ vroeg Inge. Ze kon zich het gesprek wat ze een paar weken geleden met haar kleindochter had gehad nog wel herinneren, maar Nienke wist toen nog niets zeker. ‘Wie, Amber? Alsjeblieft wel.’ Lachte Nienke. ‘Maar denk het wel,’ zei ze daarna serieus. ‘Minstens één dag dan. Dat ik één dag heb dat ik ongestoord kan leren en zo. Maar we moeten eerst nog even kijken of het ook kan, met geld. Het is echt belachelijk duur.’ ‘Oom Rick wilt ook wel oppassen hoor.’ Bood Rick zich aan. ‘We komen toch hier in de buurt wonen.’ ‘Echt? Sinds wanneer!’ riep Nienke verbaast.‘Verassing.’ Lachte Rick. ‘En jij weet officieel nog van niets.’ Hij had zijn mond voorbij gepraat en lachend gaf Nienke hem een klap. ‘Ik kan niets beloven. Heb je het al gehoord van Youri en Eva?’ Rick knikte. Natuurlijk had hij dat.‘Heb ik iets gemist?’ vroeg oma en Nienke knikte.‘Heel veel! Youri en Eva zijn..’ ze vormde met haar handen een hartje. Ze zag dat Heleen de kinderstoel van Sarah in het midden van de tuin zette en naar haar gebaarde dat ze moest komen. ‘Taart?’ vroeg Nienke hoopvol. Dat had ze echt zo’n trek in. Ook al hadden ze vanmorgen ook al een stuk gegeten. Heleen knikte lachend.‘Zet jij Sarah alvast klaar?’ ze liep terug naar de keuken en Nienke liep achter haar aan naar binnen. Sarah zat te spelen met haar speelgoed, samen met haar nieuwe vriendinnetjes en Appie had zich ook aan het clubje toegevoegd. ‘Eindelijk heb je je leeftijdscategorie gevonden.’ Lachte ze. ‘Kom je mee Sarah?’ ‘Nee!’ was het stellige antwoord wat ze kreeg.‘Jawel, kom. We gaan taart eten.’ Nienke tilde haar dochter op en tegen taart zei Sarah natuurlijk geen nee.‘Taart, taart, taart!’ Appie stond uiteraard als eerste in de tuin en kreeg een preek van

Trudie. ‘Eerst Sarah,’ waren haar laatste woorden. ‘Jaaa!’ riep Sarah naar haar oom bij het horen van haar naam en ze klapte in haar handen. ‘Hoera!’ lachte Nienke en Sarah sprak haar moeder na. Ze werd in haar stoel gezet en kreeg haar slabber om. Er stond “Sarah 1 jaar!” op, net zoals op de slingers en ballonnen. Heleen had zich enorm uitgesloofd voor het feest en dat had ze met alle plezier gedaan. Toen Heleen met het taartje voor Sarah de tuin in kwam gelopen begon iedereen te zingen en Sarah hard te gillen en te lachen. Het taartje werd voor haar neer gezet en Sarah had alleen nog maar aandacht voor het kaarsje. Ze stak haar vingertje door het vlammetje en Nienke trok snel haar handjes terug. ‘Niet doen,’ zei ze en ze zong verder. ‘Hiep, hiep, hoera!’ ze stak Sarah haar armen in de lucht. Fabian maakte foto’s van zijn dochter en daarna was het tijd om het kaarsje uit te blazen. Nienke deed het voor en Sarah deed haar moeder na, zonder succes. ‘Nog een keer,’ moedigde Nienke haar dochter aan en ze blies op haar wang, waardoor Sarah had begon te lachen. Ze probeerde nog een keer het kaarsje uit te blazen en bij de derde keer blies Nienke mee. Sarah vond het helemaal geweldig toen het kaarsje uitging. Ze klapte in haar handjes en lachte hard. ‘Goed zo!’ iedereen klapte voor haar en Sarah begon het steeds leuker te vinden. ‘Kijk eens wat een mooie prinsessentaart je hebt,’ Nienke haalde het kaarsje eruit en schoof het iets dichterbij. Sarah greep haar taart met beiden handen vast en likte daarna haar handen af. ‘Is het lekker?’ haar moeder lachte. Ze kreeg niet echt een antwoord en dat zei dus genoeg. ‘Iedereen die taart wilt moet naar binnen komen!’ dat liet niemand zich een tweede keer zeggen. Zeker Appie niet.‘Ik wil een extra groot stuk Faab,’ lachte Nienke en ze ging tegenover Sarah zitten op de plek van Rick. Naast haar oma. ‘En oma ook!’ Fabian stak zijn hand op als teken dat hij het begrepen had.‘Nee, nee. Klein stukje voor mij hoor.’ Zei Inge nog snel. ‘Wel genoeg eten hoor.’ Zei Nienke en haar oma begon te lachen.‘Ik eet meer dan genoeg. Maak je maar geen zorgen.’ Verzekerde ze haar. Nienke keek lachend naar Sarah. Haar hele stoel plus zijzelf zaten al helemaal onder de taart en ze kliederde lekker verder. ‘Het zit zelfs in haar haar,’ lachte Nienke en ze schudde haar hoofd. ‘Ik kan me nog herinneren dat jij er ook zo bij zat met je eerste verjaardag.’ Glimlachte Inge.‘Ja?’ vroeg Nienke nieuwsgierig en haar oma knikte.‘Je moeder had zelf een taartje gemaakt. Heel erg lekker. Ze kon goed bakken. Jij had een vrij groot stuk gekregen en je smeerde echt alles onder de taart. Je stoel, je jurkje, smeerde het als gel in je haar en de muur mocht ook mee genieten.’ Nienke begon te lachen. Ze had wel eens foto’s van haar eerste verjaardag gezien waar ze helemaal onder de taart zat. Nu wist ze waarom. ‘Je duwde zelfs je hele hoofd in het stukje. Echt geen gezicht.’ Lachte haar oma. Op dat moment riep Sarah haar moeder en duwde haar gezicht in haar taart en begon hard te lachen.‘Ik kan me héél goed voor stellen dat dat geen gezicht was.’ Nienke lachte hard. ‘En Sarah lijkt het meest op Fabian.’ Zei ze er gelijk achteraan. Ze pakte haar telefoon en maakte foto’s. Een prachtig moment om vast te leggen.‘Oh, schatteke toch.’ Trudie kwam gelijk aangerend met een theedoek om de kleine schoon te maken. ‘Laat maar hoor Tru. Heeft toch geen zin.’ Glimlachte Nienke. ‘We gaan straks gewoon weer douche.’ ‘Kijk eens,’ Fabian gaf haar een bordje met taart en Sarah stak gelijk haar armpjes uit.‘Ja, dag.’ Lachte haar moeder. Fabian keek zijn dochter hoofdschuddend aan.‘Wat ben je toch ook een viespeuk.’ Lachte hij. ‘Dit bewijst maar weer hoeveel je op je moeder lijkt.’‘Ik weet tenminste wel zeker dat ze van mij is.’ ‘Oh, en ik niet?’ Fabian gaf oma ook haar stukje taart en hij ging naast Nienke zitten. ‘Nee. Misschien is ze wel van Youri, of Rick. Of Mick. Of Ap.’ Ze dacht na over wat ze zei. ‘Dat laatste weet ik wel zeker van niet.’ ‘Wat is er met mij?’ vroeg Youri, die zijn naam hoorde. ‘Oh, niets. Fabian weet gewoon niet helemaal zeker of hij wel haar vader is,’ lachte

Nienke en ze gebaarde naar Sarah. ‘En ik ben een optie?’ Youri was even verbaast. Nienke knikte.‘Ja, kan toch. Of Rick of Mick. Kan allemaal.’ Lachte ze. ‘Misschien was het Mathijs wel.’ ‘Die kende je toen nog niet eens.’ Lachte Fabian.‘Dat is wat jij denkt.’ Nienke wiebelde met haar wenkbrauwen. ‘Plaag die jongen niet zo,’ zei haar oma en Nienke lachte.‘Ik ben bloedserieus hoor.’ Gelukkig wist iedereen wel beter. ‘Ga je nou ook mee op vakantie?’ vroeg ze aan Youri die knikte. Ook al waren hij en Eva nog niet zo heel lang samen, ging hij mee. Het was misschien ook leuker voor Eva, dan was ze niet zo alleen. En Eva wilde haar vriendje natuurlijk maar al te graag mee. ‘Kan ik jou de komende twee weken eens flink irriteren.’ Grijsde Youri. Nienke schudde haar hoofd.‘Dat doe je niet.’ ‘Oh nee?’ lachte Youri en Nienke schudde weer haar hoofd.‘Nee. En als je het wel doet, kan ik het beter.’ Lachte ze. Deze vakantie werd perfect. Daar was ze van overtuigd.

De dag ging super snel voorbij. Het was onwijs gezellig en Sarah had het helemaal naar haar zin. Toen ze ’s middags in bad moest, aangezien ze aan alle kanten plakte van de taart, en even moest gaan slapen had ze ook enorm geprotesteerd. Dat was ze dus echt niet van plan. Gelukkig voor Nienke en Fabian sliep ze wel snel. Ze was zo moe dat ze pas weer wakker werd toen het tijd was om te eten. Mick en Rick bemoeide zich met de barbecue terwijl Nienke en Trudie frietjes maakte voor de kleintjes. Nienke beschouwde zich ook als kleintje aangezien ze van de frietjes bleef eten. Ze had er ook maar een bord bij gepakt. ‘Heb je lekker geslapen liefje,’ Fabian kwam met een half slapende Sarah de keuken binnen gelopen en Nienke nam haar over. ‘Je was wel heel erg moe hè.’ Sarah legde haar hoofd tegen de schouder van haar moeder aan en Nienke hielt haar een frietje voor. Sarah nam het aan en sabbelde er op. ‘Lekker hè?’ ‘Ene moment is ze heel druk en het andere moment zo rustig dat je haar niet meer hoort.’ Glimlachte Trudie. ‘Goeie combinatie.’ Vond Nienke. ‘Wil je vlees? Voordat Appie alles opeet?’ vroeg Fabian voor hij weer de tuin in liep. Nienke schudde haar hoofd en hief haar bord.‘Ik heb frietjes!’ lachte ze. De volgende lading frietjes waren klaar. Nienke pakte de vergiet en liep naar buiten om bij iedereen weer langs te gaan. ‘Wil jij nog Laura?’ vroeg ze aan het kleine nichtje van Fabian die haar hoofd schudde.‘Hoi Sarah!’ ze aaide lief over het voetje van Sarah die geïrriteerd haar voet terug trok.‘Doe eens aardig chagrijn,’ Nienke gooide frietjes in het bakje van Tom en ook Sanne hielt haar bakje omhoog. Nienke ging samen met Sarah alle kindjes langs en Appie kreeg na veel smeken het laatste beetje op zijn bord. ‘Baby!’ Heleen stak haar armen uit naar Sarah maar Sarah was te moe en te chagrijnig. ‘Moet jij niet eten Nienke?’ ‘Je bent echt chagrijnig hè?’ lachte Nienke. ‘Wil je nu alleen nog maar bij mama plakken?’

‘Moet je niet eten?’ herhaalde Heleen. En Nienke schudde haar hoofd. ‘Je moet wel eten hoor.’‘Ik bedoel, ik heb al gegeten. Al tien borden friet. Ben er bijna misselijk van.’ Lachte Nienke. Ze dropte Sarah toch bij haar oma en de kleine begon gelijk te huilen. ‘Stel je niet aan.’ Nienke pakte haar speen en gaf die aan Heleen. ‘Anders ga je weer naar bed.’ ‘Doe je wel een beetje aardig tegen mijn nichtje?’ vroeg Eva lachend en Nienke schudde haar hoofd.‘Kan ik niet.’ Lachend liep ze terug naar binnen. Ze zag dat Miley in haar eentje op de bank zat en ze ging naast haar zitten. ‘Vertel.’ Ze wist wel waar het om ging, maar Miley kon het beter zelf zeggen. ‘Niets.’ Miley haalde haar schouders op.‘Niets dat begint met een M en eindigt met ick?’ ze sloeg haar arm om haar vriendin heen. Miley zuchten. ‘Hopeloos verliefd.’‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Hij is zo gemeen.’ ‘Gemeen?’ vroeg Nienke verbaast. Miley haalde haar schouders op. ‘Gewoon.. Ik weet het niet. Zo afstandelijk.’

‘Zeg hem dan gewoon wat je voor hem voelt. Niet zo moeilijk doen.’‘Maar hij vindt mij niet leuk Nienke. Dat is het probleem.’ ‘Dan moet je hem vergeten.’ Zei Nienke simpel. ‘En niet gaan zitten treuren want dat heeft totaal geen zin.’ Nienke stond op en trok Miley mee. ‘En nu feesten. Ga gewoon gezellig tussen Amber en Eva zitten en denk er niet meer aan.’ Miley glimlachte. ‘Doe ik,’ beloofde ze.

Nienke was die avond helemaal gebroken maar slapen kon nog niet. Ze moest de vakantie spullen gaan inpakken. Sarah lag heerlijk in dromenland terwijl Nienke haar kledingkast leeg trok. Ze liep terug naar haar slaapkamer en gooide alles op bed, naast de koffer. ‘Even kijken. Badpakjes, shirtjes, jurkjes..’ uiteindelijk zat haar koffer helemaal volgepropt met spullen die alleen van Sarah waren. ‘Fabian, mijn eigen spullen kunnen er niet eens meer bij.’ Zuchten ze. Fabian keek in de koffer.‘Dan neem je minder luiers mee. Dat kan je daar ook wel kopen.’‘Dan heb ik nog niet genoeg plek. Jouw spullen zitten er ook nog niet in.’ Fabian lachte.‘Volgens mij heb ik twee koffers naar boven toe gehaald.’ ‘Oh ja.’ Nienke pakte de volgende koffer er bij. ‘Dan past wel alles.’ Ze klapte de koffer dicht en ruilde het voor de nog lege koffer. Fabian zijn spullen lagen al de hele dag klaar op bed en ze pakte de spullen in. Daarna kwam het grootste probleem nog: haar eigen spullen pakken. ‘Kijk wat ik heb gekocht,’ ze pakte de plasticzak met nieuwe spullen voor de vakantie en pakte er een zonnebril uit.‘Leuk!’ zei Fabian. ‘Beetje klein alleen voor jou?’ ‘Voor Sarah natuurlijk.’ Nienke lachte. ‘Een echte diva bril.’ ‘Wat heb je nog meer gekocht?’ Fabian pakte de plasticzak over en keek erin. ‘Nog een zonnebril!’ ‘Ja, die is voor mij. Leg maar bij mijn tas. Handbagage.’ Fabian deed wat hem gevraagd mee en haalde een voor een iets uit de tas. ‘Zonnebrandcrème, aftersun, nieuwe flesjes voor Sarah..’ Fabian dacht even na. ‘Waarom nieuwe flesjes?’‘Ze heeft er van de week twee laten vallen.. Ze lekken een beetje. Die gaan niet mee de tas in en al helemaal niet mee het vliegtuig in.’ ‘Goed plan.’ Knikte Fabian en hij gaapte. ‘Ga maar gewoon slapen hoor.’ Nienke wist dat hij wakker bleef voor haar. ‘We moeten morgen ochtend vroeg op.’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Ik laat je niet alleen inpakken.’ ‘Je ligt daar anders goed of niet?’ Nienke gooide een shirt naar hem en hij gooide het terug. ‘Kan jij trouwens de Maxi-Cosi in de buggy klikken in plaats van het stoeltje? Dat is makkelijker in het vliegtuig.’ Fabian knikte.‘Doe ik voordat we weggaan.’‘Thanks!’ Nienke liep naar de badkamer en kwam terug met een stapel badlakens. ‘En wat is dit?’ lachte Fabian en hij hielt een klein badlaken met een muts eraan vast omhoog.‘Oh, die ben ik vergeten te wassen.’ Nienke trok het uit zijn handen en deed het in de koffer. ‘Een badlaken die Saar aan kan trekken. Cool toch?’ lachte Nienke. Ze pakte drie strandjurkjes uit de kast en legde de bruine al in de koffer. ‘Roze of wit?’‘En de bruine dan?’‘Die gaat sowieso mee. Ik heb een witte bikini en daar staat de bruine het leukst bij.’ ‘Dan de roze.’ Vond Fabian. ‘Ik heb ook een blauwe bikini mee.’ Nienke twijfelde.‘Dan de witte.’ Lachte Fabian. ‘Maakt toch niet uit. Jou staat alles mooi.’ ‘Slijmbal.’ Nienke lachte en legde het roze jurkje terug in de kast. Ze ging op bed zitten en controleerde of ze al haar spullen bij zich had. ‘Check, check, dubbel check.’ Bevestigde ze. ‘Heb je alles?’ Nienke knikte en gooide de koffer dicht. Ze ruimde de luier tas van Sarah uit en ruimde het weer in zodat ze zeker wist dat ze geen onnodige spullen bij zich had en ze zette haar handtas ook klaar. ‘Ik doe de flesjes nog even in de vaatwasser en dan ben ik klaar. Eindelijk slapen.’ Binnen twee seconde was ze weer terug boven en kroop ze onder de deken, dicht tegen Fabian aan. ‘Dit wordt de beste vakantie ooit.’ ‘Sarah’s eerste vakantie..’ glimlachte Fabian. ‘Gek hè? Een jaar geleden lagen we nu met een ieniemienie Sarah.’ Nienke pakte het

fotolijstje die op haar nachtkastje stond en ze bekeek de foto met Fabian. Hun tweetjes met de kleine Sarah. Precies een jaar geleden. ‘Het is gek dat een jaar zo snel kan gaan. Alle dagen zijn zo kostbaar en ze gaan veel te snel voorbij.’ Nienke knikte. Daar was ze het absoluut mee eens. ‘Het is zo gek. Over twee weken begin jij met studeren en stage en werken.. Dan zie ik je bijna helemaal niet meer.’ ‘Alles is gek.’ Glimlachte Fabian. Hun leven was in korte tijd enorm veranderd en daar moest hij soms nog even aan wennen. ‘Ik ben elke avond gewoon thuis. En om de week het hele weekend en anders alleen de zondag.’ ‘Dat klinkt zo weinig.’ Nienke baalde er echt van. ‘Ik weet dat het niet meer zo is als vroeger en dat we een kindje hebben waar we voor moeten zorgen. Dat zou ik ook niet anders willen. Maar soms baal ik er van. Ouder worden is stom. Ik wil voor altijd jong blijven.’ Ze lachte. Fabian gaf haar een kus en Nienke zette het fotolijstje weer terug. ‘Soms denk ik er over na: was alles maar gewoon zoals vroeger. Maar dan bedenk ik me dat ik Sarah niet heb. Dan wil ik het niet eens meer.’ ‘Ik ook niet,’ glimlachte Fabian. ‘Maar als Sarah er niet was geweest dan zouden we elkaar ook de hele dag niet zien. We zitten niet meer bij elkaar op school en ook dan zouden we moeten werken om verder te kunnen.’ ‘Weet ik ook wel. Dan had ik iedere dag terug naar school gemoeten. Ben zo blij dat dat maar een keer in de zoveel tijd hoeft. Voor de rest doe ik alles via de computer.’ Fabian was trots op haar. Hoe ze alles voor zichzelf geregeld had zodat ze school gewoon zou kunnen afmaken. ‘Ik kan mijn diploma zelfs binnen een half jaar halen. Wist je dat?’ ‘Ja?’ vroeg Fabian verbaast en Nienke knikte.‘Tenzij het teveel stressen wordt en het te veel is in combinatie met Sarah. Dan doe ik er wel gewoon een jaar over. Dus over een jaar heb ik ‘m sowieso.’ ‘Precies.’ Knikte Fabian. Nienke gaf hem een kus en ging dichter tegen hem aan liggen. ‘En nu moet ik echt gaan slapen.’‘Anders ben je morgen niet te genieten.’ Lachte Fabian. Nienke prikte hem in zijn buik. ‘Niet zo gemeen doen.’ ‘Het is wel waar.’ Fabian knipte zijn lampje uit en hij hoorde Nienke zacht lachen. ‘Ja dat is waar.’ Gaf ze toe. Ze probeerde nog dichter tegen hem aan te kruipen en luisterde naar zijn hartslag. De hartslag die ze dit jaar veel te lang had moeten missen. En toen had ze gedacht dat dat voor altijd zou zijn. Maar alles was nu voorbij. Ze hadden allebei een soort tweede kans gekregen en die gingen ze niet verpesten. Vooral Nienke niet. Als ze er te lang over na dacht kon ze zichzelf niet begrijpen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn. Maar dat was gelukkig allemaal geweest. Vanaf dit jaar ging ze het helemaal anders doen. Gewoon, een nieuw begin.

Hoofdstuk 8;

Nienke keek haar ogen uit toen ze bij hun vakantiehuisje kwamen. Vakantiehuis was een beter woord. ‘Dit is een villa!’ was het eerste wat ze kon uitbrengen. Ze had Sarah uit de buggy gehaald en liep met haar rond het huis. In de tuin was een groot zwembad en het liefst sprong Nienke er gelijk in. ‘Kijk een zwembad Saar! Kunnen we lekker zwemmen!’ zei ze blij. Sarah had daar niet zoveel aandacht voor. Ze probeerde het hoedje, wat haar moeder haar had opgedaan, van haar hoofd te trekken. ‘Laat eens op je hoofd joh,’ lachte Nienke en ze deed het weer goed. ‘Dat is tegen de zon.’ Ze liep weer om het huis heen en kwam weer bij de voordeur uit, waar Frank en Fabian nog steeds de deur probeerde open te krijgen. ‘Gaat goed hier hè.’ Lachte ze. ‘Als het nog lang duurt spring ik het zwembad in,’ zuchten Eva. Ze was op een steen naast de grote poort gaan zitten samen met Youri. ‘Als je hier links loopt kom je in de tuin,’ vertelde Nienke. ‘Je kan helemaal om het huis heen lopen!’ ze was helemaal enthousiast. Eva begon te lachen.‘Weet ik.’ ‘Hoe weet jij dat nou weer?’ Nienke haar enthousiasme maakte plaats voor verbazing. ‘We komen hier elk jaar.’ ‘Tadaa!’ riep Fabian ineens. De deur was open.‘Eindelijk. Ik plas bijna in m’n broek.’ Youri stond op en maakte rare sprongetjes. Eva en Nienke lachte. Hij moest de hele rit vanaf het vliegveld hier naartoe al plassen. Dat had hij hun vaak genoeg duidelijk gemaakt. ‘Zeikerd,’ Nienke duwde lachend de buggy naar binnen en Sarah had haar hoedje weer afgedaan. Ze gooide het lachend op de grond. ‘Ik neem de grootste kamer!’ riep Eva en ze rende naar boven. Ze wist welke de grootste was en die had ze nog nooit gehad.‘Doe rustig Eva!’ riep Heleen haar bezorgd achterna. ‘In de grootste kamer staat een kinderbedje. Dus je duwt Eva er maar uit.’ Zei ze tegen Nienke die lachend knikte.‘Anders verplaatsen we het bedje gewoon mam. Alle kamers zijn groot zat.’ Was Fabian zijn oplossing. Hij had alle twee hun koffers al naar boven gedragen tegen de tijd dat Nienke met Sarah boven kwam. Er waren vier, vrij grote, slaapkamers met ieder een eigen badkamer. ‘Oh my..’ zuchten Nienke. Dit had ze nog nooit gezien. Het oude internaat was er niets bij.

‘Nou, de wc plast fantastisch.’ Nienke had geen idee waar Youri ineens vandaan kwam. Van de wc, dat wist ze wel.‘Goed gekeurd?’ lachte ze en ze zag Fabian hun slaapkamer uitkomen. ‘Deze is van ons

dus?’ Fabian knikte.‘Ik haal het bedje gelijk even.’ ‘Hulp nodig?’ bood Youri aan en Fabian knikte dankbaar.‘Graag.’ Ze liepen de gang door en Nienke draaide een rondje met Sarah door de kamer. Ze lieten zich daarna op het grote bed vallen en Sarah lachte hard.‘Heb je een beetje zin in de vakantie?’ vroeg Nienke aan haar dochter. Sarah klapte in haar handjes en rolde over het bed. ‘We kunnen elke dag zwemmen en naar het strand. En héél laat opblijven!’ Nienke kreeg er elke minuut steeds meer zin in. Ze pakte Sarah weer op en liep naar hem raam. Ze hadden uitzicht op de grote tuin, met het zwembad. ‘Daar stonden we net hè, beneden. Bij het grote zwembad.’ Fabian en Youri kwamen de kamer binnen en sleepte het bedje voor Sarah in een hoek. ‘Prefect.’ Vond Nienke. ‘Dankjewel.’ ‘Zie jullie zo!’ Youri verdween weer en Nienke sloot de deur. ‘En wat ga je zo als eerste doen?’ vroeg Fabian.‘Zwemmen!’ zei Nienke zonder dat ze daar over na hoefde te denken. ‘Maar eerst de koffers uitruimen.’ Ze zette Sarah op de grond en hielp Fabian met de koffers op bed zetten. ‘Emme!’ riep Sarah blij en ze sloeg op de deur.‘Even wachten Sarah.’ Zei Fabian maar daar was de kleine het niet mee eens. Ze begon te gillen en sloeg zo hard ze kon op de deur. Haar ouders trokken zich daar niets van aan en Nienke begon vrolijk zingend de koffers uit te pakken. Sarah stopte met gillen en neuriede zachtjes mee. Ze ging op haar billen zitten en wiebelde van links naar rechts. ‘Zo varen de scheepjes voorbij!’ eindigde Nienke het liedje en Sarah klapte in haar handen. ‘Klappen in de handjes, blij, blij, blij..’ Nienke stopte even met zingen en Sarah legde haar handen op haar hoofd. ‘Op je boze bolletje allebei.’ Sarah giechelde en ze kroop dichter naar haar moeder toe. ‘Handjes in de hoogte, handjes in de zij.’ Sarah deed precies wat haar moeder zong en zong zachtjes mee. ‘Zo varen de scheepjes voorbij!’ Nienke lachte om Sarah. Waarom wist ze niet, maar Sarah vond dit liedje helemaal geweldig. ‘Nou echt niet nog een keer hoor. Papa wordt helemaal gek.’ Fabian kon het liedje niet meer aanhoren. Nienke lachte en ze legde de stapel badlakens in de kast. ‘Aansteller.’ ‘Pas op hoor, ik stuur je terug naar Nederland.’ ‘Doe je best maar. Neem ik Sarah mee.’ ‘Echt niet.’ ‘Zeker weten wel.’ Nienke lachte. Sarah trok zichzelf op aan het bed en probeerde er op te klimmen. Zonder succes. ‘Zeg het maar tegen papa. Jij blijft bij mama.’ Nienke tilde Sarah op bed en hun dochter kroop nieuwsgierig naar de grote koffers. Ze trok een bh van haar moeder uit de koffer en legde het op haar hoofd. ‘Wat ben je toch weer gek aan het doen.’ Lachte haar vader die het als eerste zag en hij gaf haar een kus. Nienke pakte het lachend af en Sarah pakte de volgende uit de koffer. Dit keer stak ze haar armen er door heen.‘Ze weet in ieder geval wel al hoe ze ‘m aan moet.’ Lachend maakte Nienke de sluiting vast achter en Sarah voelde zich helemaal prachtig. ‘Kijk!’ riep ze blij naar haar vader die alleen maar kon lachen. ‘Het staat je prachtig.’ Zei hij daarna serieus. ‘Net zo prachtig als dat het je moeder staat.’ ‘Inderdaad.’ Vond Nienke. Er werd op de deur geklopt en Eva deed de deur al open voordat er werd gezegd dat ze binnen mocht komen.‘Zijn jullie klaar? Gaan we zwemmen!’ ‘Kijk!’ riep Sarah naar haar tante, nog altijd even trots. Eva begon hard te lachen en tilde haar op.‘Wat ben je toch ook een gekke meid!’ ze draaide een rondje met haar en zette haar weer terug op bed. ‘Kom jullie zo?’ Nienke en Fabian knikte en Eva was weer weg. Nienke en Fabian ruimde snel hun koffers uit en kleden zich daarna om. Sarah protesteerde toen haar moeder de bh weer bij haar uitdeed maar vond het allang prima toen ze haar badpakje aankreeg. ‘Kijk, mama heeft ook een mooi jurkje voor jou,’ ze had zelf haar strandjurkje over haar bikini aan getrokken. Ook al waren ze niet op het strand, het voelde toch fijner. Ze had haar witte bikini met het bruine jurkje aan en had voor Sarah een soort gelijk jurkje, in het

roze. ‘En je zonnebril. Pak je die van mij tenminste niet meer af.’ Nienke gaf haar de nieuwe zonnebril en Sarah zette het gelijk op. ‘Mooi!’ zei ze en ze werd opgetild door haar moeder.‘Super mooi.’ Knikte ze en ze gaf haar een kus. ‘Heb jij de zonnebrandcrème?’ vroeg ze aan Fabian. Hij liet haar de fles zien en samen liepen ze naar beneden. Youri en Eva lagen al in het zwembad en Heleen en Frank zaten aan tafel een lijstje te maken. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg Nienke nieuwsgierig en ze ging bij hen aan tafel zitten. ‘We maken een boodschappenlijstje. Dus als je nog suggesties hebt?’ vroeg Frank en Nienke schudde haar hoofd. ‘Maakt me niet uit. Als het maar geen friet is. Dat kan ik niet meer zien.’ ze werd misselijk als ze aan gisterenavond dacht. Ze had echt geen idee hoeveel borden ze had leeg gegeten. Veel te veel in ieder geval. ‘Wat zie je er mooi uit Saartje!’ Heleen gaf Nienke het hoedje wat Sarah eerder op de grond had gegooid en Nienke probeerde het weer bij Sarah op te doen. ‘Mooi hè oma,’ glimlachte ze. ‘Je had haar net moeten zien. Ze voelde zich helemaal prachtig met mijn bh aan.’ Ze begon weer te lachen en Heleen ook. Ze zag het helemaal voor zich. ‘Gekke meid.’ Sarah trok boos het hoedje van haar hoofd en Nienke knoopte het gewoon weer vast. ‘Doe nou niet zo eigenwijs,’ zuchten ze na de zoveelste keer. ‘Anders krijg je hoofdpijn van de zon.’ Sarah had daar geen boodschap aan en trok het hoedje gewoon weer van haar hoofd. ‘Dan niet.’ Ze trok haar jurkje uit en smeerde haar in met zonnebrandcrème. ‘Eigenwijs kreng.’ ‘Ze lijkt op jou!’ lachte Fabian vanuit het zwembad en Eva duwde hem kopje onder. ‘Dat heb ik gisteren maar al te goed gemerkt.’ Nienke lachte en smeerde Sarah haar gezicht in terwijl Sarah haar gezicht steeds probeerde te bevrijden uit de handen van haar moeder. ‘Met die mooie taart in je gezicht.’ ‘Wat willen jullie eten?’ vroeg Frank aan de drie in het zwembad.‘Patat!’ riep Eva gelijk.‘Nee, barbecue.’ Youri spatte water in haar gezicht. ‘Dat hebben we allebei gisteren al gehad,’ lachte Fabian en weer werd hij onder water geduwd door zijn zusje.‘Hou je mond.’ Zei ze. ‘Het is vakantie! Dan mag dat.’ Was haar excuus.’‘We kijken in de winkel wel.’ Heleen stond op. ‘Moeten we nog iets voor Sarah mee nemen?’ ‘Iets van siroop of zo,’ Nienke dacht na. ‘En pap. Als ze dat hebben hier.’ Sarah was helemaal verslaafd aan pap, dus ze hoopte het maar.‘Vast wel,’ knikte Heleen. ‘Tot straks!’ ‘Doei!’‘Kom je ook zwemmen Nien?’ vroeg Youri en hij hing aan de rand van het zwembad. ‘Zo,’ ze probeerde zichzelf in te smeren, met Sarah op haar schoot die de fles steeds probeerde af te pakken. ‘Hebben jullie je al in gesmeerd?’ ze kreeg geen antwoord, wat dus nee betekende. ‘Fabian, smeer je wel in hoor. Anders ben je helemaal verbrand.’ ‘Dat heeft toch geen zin als je gelijk het zwembad in gaat.’ Lachte Youri.‘Beter dan je helemaal niet insmeren.’ Vond Nienke. Ze stond op en liep samen met Sarah naar het zwembad. ‘Ga je zwemmen met papa?’ Fabian stak zijn handen uit Nienke gaf Sarah aan hem. Sarah moest even wennen aan het water maar vond het heerlijk. Ze spatte vrolijk met haar handjes op het water zodat het water in iedereen zijn of haar gezicht kwam en had uiteraard weer hele verhalen. Nienke ging op de rand van het zwembad zitten met alleen haar benen in het water. ‘Kan je niet zwemmen?’ lachte Youri en hij trok hard aan haar benen. Binnen een seconde lag Nienke in het water en kreeg Youri een klap op zijn hoofd. ‘Rotzak.’ Lachte Nienke. Sarah lachte haar moeder hard uit en Nienke keek haar quasi boos aan. ‘Lach jij mama uit?’ het was even stil waarna Sarah weer voorzichtig begon te giechelen. Nienke gaf haar een kus en klom daarna bij Youri achterop zijn rug.‘Hé! Dat is mijn vriendje!’ riep Eva verbaast.‘Ik leen hem even!’ lachte Nienke. ‘Kom, zwemmen. Rotzak.’ Youri deed wat hem gevraagd werd en zwom rustig naar de overkant van het bad. ‘Sloompie.’ Lachte Nienke.‘Je hebt wel een grote mond hè. Vind je dat normaal?’ Nienke kwam van zijn rug af en ging naast hem zwemmen.

‘Heel normaal.’ Zei ze serieus. Lachend zwommen ze terug en Eva klom uit het zwembad.‘Wat ga je doen?’ vroeg Youri.‘De zwemband voor Sarah pakken.’ Ze rende het huis in.‘Doe rustig!’ riep Fabian haar achterna. ‘Ze is je zat.’ Lachte Nienke en ze kreeg een plens water in haar gezicht van Youri. Eva kwam terug met een grote zwemband en twee vlinderbandjes. ‘Hier, blazen,’ ze gooide de grote band naar Youri. ‘Ja baas.’ Braaf blies hij de band op en Nienke en Eva de kleine bandjes. ‘Arm,’ zei Nienke en ze pakte Sarah haar arm vast. Sarah trok haar arm terug maar haar moeder kreeg het bandje toch om. ‘Oooh,’ giechelde Sarah en ze bewonderde haar arm.‘Mooi hè. Nu ook je andere arm.’ Sarah stak haar arm al uit en Fabian deed haar in de grote ronde band. ‘Wacht, haar been zit er niet door heen,’ zei Eva en ze deed de benen vaan haar nichtje goed door het stoeltje. Sarah wist even niet zo goed wat ze er van moest vinden. Zeker niet toen ze dreef zonder dat iemand haar vast hielt. Nienke pakte de band met twee handen vast en zwom achteruit. ‘Dat vindt je wel leuk hè,’ glimlachte ze toen Sarah weer een glimlach op haar gezicht kreeg. ‘Dit zwembad is wel even iets anders dan het badje bij ons thuis.’ Lachend gaf Nienke de band een duw richting Fabian, die hem weer terug naar Nienke duwde. Sarah werd de hele tijd zachtjes geduwd en getrokken door het water en dat vond ze geweldig. ‘Wat hebben we toch een fantastisch kind.’ Vond Nienke. Ze sloeg haar armen om Fabian zijn nek. Hij kinkte en gaf haar een kus. Youri draaide rondjes met Sarah, die steeds harder ging lachen.‘Maar dat komt ook omdat wij zo fantastisch zijn.’ ‘Oh, mag ik even kotsten!’ riep Eva lachend en Nienke spatte water haar kant op. ‘Je bent gewoon jaloers.’ Waren haar woorden en Eva knikte.‘Zeker weten. Wie wil er nou geen poepluiers?’ ‘Uhm, ik?’ zei Youri voorzichtig en lachte. ‘Dat komt nog wel,’ glimlachte Nienke. ‘Maar dan wel van een veel minder leuk fantastisch kind als Sarah.’ ‘Jaaa!’ riep Sarah blij bij het horen van haar naam en Nienke klapte in haar handen.‘Goed zo Saar. Vertel het je oom en tante maar.’ Ze sloeg haar armen weer om Fabian zijn nek en zoende hem. ‘Dit wordt de beste vakantie ooit.’ Ze had het al vaker gezegd, maar nu ze ook echt vakantie handen, wist ze het zeker.

Die avond hadden Nienke en Fabian eindelijk even rust. Sarah was niet van plan geweest nog te gaan slapen die middag en lag uiteindelijk ’s avonds laat pas in bed. Nienke liep met de babyfoon de tuin in. ‘Kan je roepen als ze huilt? Ik ga nog even zwemmen.’ Vroeg ze aan Heleen.‘Natuurlijk lieverd. Geniet van jullie avond.’ Glimlachte Heleen. Nienke liep verder om het huis naar het zwembad waar ze Fabian aan trof. ‘Ik was je al kwijt.’ Lachte ze. ‘Nu snap ik wat je moeder bedoeld met dat we van onze avond moeten genieten.’ ‘Heb je Sarah weer gedumpt?’ grapte Fabian.‘Oh,’ klonk Nienke beledigd. ‘Ze slaapt. En je moeder roept me als ze wakker is.’ ‘Dat zegt ze ja. Maar stiekem gaat ze gewoon zelf kijken hoor.’ Lachte Fabian die zijn moeder wel langer dan vandaag kende. ‘Kom, het water is echt super lekker.’ Hij gebaarde dat ze ook in het water moest komen. Snel trok Nienke haar broekje en haar shirtje uit, en sprong het water in. Bijna boven op Fabian. ‘Is dat alles wat je uittrekt?’ vroeg Fabian teleurgesteld en lachend zwom Nienke weg. ‘Droom maar verder.’ Waren haar woorden. Fabian zwom achter haar aan en drukte haar tegen de rand aan. ‘Niet zo gemeen doen hoor. Dat is niet leuk.’ ‘Wel hoor.’ Knikte Nienke. Fabian schudde zijn hoofd.‘Nee, dat vind ik niet leuk.’ ‘Maar ik wel.’ Nienke grijnsde en gaf hem een kus. ‘Net zo leuk als dat ik jou vind.’ ‘Dat scheelt dan weer.’ Lachte Fabian. Hij streelde lief over haar wang en Nienke keek hem lang aan. Ze keek lang naar zijn mooie blauwe ogen. Elke keer dat ze keek werd ze nog verliefder. Alsof ze nog niet verliefd genoeg was. Ze sloeg haar armen om zijn nek en

zoende hem. Lang en intens. ‘Mag ik er nog een?’ vroeg Fabian daarna en Nienke glimlachte.‘Op één voorwaarde.’ ‘En dat is?’ vroeg Fabian nieuwsgierig.‘Dat ik er ook een van jou krijg.’‘Kan geregeld worden.’ Fabian gaf haar een kus, en nog een, en nog een en al snel volgde en weer zo’n zoen. En daarna nog veel meer. Nienke voelde zijn handen over haar rug en buik glijden en ze kon alleen maar nog meer genieten. ‘Gaan we nog leuke dingen doen deze vakantie?’ vroeg Nienke nieuwsgierig. ‘Wat je maar wilt.’ Was het simpele antwoord van Fabian. Hij vond het allemaal goed zolang Nienke het maar naar haar zin had.‘Ik wil naar het strand.’ Glimlachte Nienke. De laatste keer dat ze op een strand was geweest kon ze zich niet eens meer herinneren. ‘Nu?’ ‘Nee, niet nu. Het is donker.’ ‘Dus?’ lachte Fabian. ‘Dat vind ik eng.’ Zei Nienke serieus en ze begon daarna te lachen. ‘Ik wil het strand eerst overdag gezien hebben. Dan ga ik misschien een keertje met je mee als het donker is.’ ‘Stel je voor dat er een of andere creep loopt.’ Nienke zag dat Fabian met zijn ogen rolde.

‘Niet zo flauw doen. Ik ben echt bang.’ ‘Gelukkig ben ik er dan om je te beschermen.’ ‘Ja, precies. Dat die enge creep eerst jou pakt zodat ik snel weg kan rennen.’ Lachte Nienke. Fabian spetterde water in haar gezicht. ‘Maar misschien ben ik de enge creep wel.’ Hij probeerde het zo griezelig mogelijk te zeggen. Nienke prikte in zijn buik.‘Misschien wel. Maar dan ben ik altijd gelukkig nog tien keer sterker dan jou.’ Ze gaf hem een kus en sloeg haar armen weer om hem heen. ‘Maar ik hou wel van je hoor.’ ‘Gelukkig maar. Ik werd al bang.’ Zei Fabian sarcastisch.‘En ik voel me altijd heel veilig bij jou,’ Nienke glimlachte. ‘Ook al heb je puddingarmpjes.’

‘Dat neem je terug.’ Fabian deed alsof hij heel erg beledigd was. ‘Nee,’ lachte Nienke.‘Ik ben heel erg sterk hoor.’ Hij tilde Nienke op en liep met haar terug naar het trappetje, een klein stukje verder op.‘Ik ben zwaar onder de indruk. Zelfs Sarah zou mij nog kunnen tillen, met mijn ondergewicht.’ Fabian lachte.‘We vragen of m’n moeder op Sarah wilt passen, dan gaan we naar het dorpje. Goed?’ dat klonk als een goed plan voor Nienke en al snel stonden ze voor de neus van Fabian zijn ouders. ‘Lieve mam,’ begon Fabian en Nienke lachte.‘Lieve, lieve mama,’ ‘Mag ik op Sarah passen?’ vroeg Heleen hoopvol.‘Als je dat wilt? Nien en ik willen even naar het dorpje.’ Heleen knikte glimlachend. Het liefst paste ze elke dag en nacht op haar kleindochter, en had ze haar deze vakantie bij hun op de kamer liggen.‘Geen probleem.’ Zei ze. ‘Dankjewel,’ Nienke gaf haar een kus. ‘We maken het niet te laat.’ Beloofde ze. ‘Dat weet ik,’ knikte Heleen. ‘Maar denk ook maar eens weer even aan jezelf, en niet aan je dochter.’ Nienke glimlachte alleen en liep samen met Fabian naar hun kamer om zich aan te kleden. ‘Oh, mijn kleding ligt nog bij het zwembad.’ Fluisterde Nienke toen ze hun slaapkamer binnen liepen.‘Dan ga je het halen,’ fluisterde Fabian terug. Hij knipte het licht aan en keek gelijk bij Sarah, die rustig lag te slapen en ook gewoon doorsliep. ‘Ja, dag.’ Nienke trok de kast open en haalde er schone kleding uit. Ze probeerde zo zachtjes mogelijk te doen maar dat ging compleet mis. Eerst stootte ze haar arm tegen de kast deur, daarna struikelde ze over speelgoed van Sarah en als laatst liep ze tegen de badkamerdeur aan. ‘Mag ik vragen of het gaat of krijg ik dan iets naar m’n hoofd?’ vroeg Fabian voorzichtig. Hij had zich ondertussen al omgekleed en keek weer bij Sarah, die er gelukkig niets van

gemerkt had.‘Hou je mond maar gewoon.’ Dat vond Nienke het beste. Ze wreef over haar hoofd en armen en liep toen, zonder nog een keer tegen de deur aan te lopen, de badkamer in, waar ze zich zo snel mogelijk omkleedde en zich een beetje vertoonbaar probeerde te maken. ‘Je hoeft je toch niet op te maken?’ vond Fabian die kwam kijken waar ze bleef.‘Jawel. Ik zie er niet uit.’ Zuchten Nienke. Fabian kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar middel.‘Je ziet er prachtig uit. Altijd. Ook zonder make-up.’ Nienke zuchten en glimlachte daarna naar hem via de spiegel.‘Je bent lief.’ Fabian gaf haar een kus. ‘Maar ik voel me er gewoon prettiger bij.’‘Dat begrijp ik wel,’ knikte Fabian. ‘Maar dat je niet vergeet dat je ook mooi bent zonder die troep.’ ‘Er word gezegd dat Sarah veel op mij lijkt, dus ik weet genoeg.’ Glimlachte Nienke. Sarah was natuurlijk het mooiste kind van de hele wereld. ‘Precies.’ Fabian glimlachte en legde zijn hoofd op haar schouder. ‘Maar nou wel opschieten.’

‘Goedemorgen oma!’ Nienke kwam met Sarah de keuken in gelopen waar Heleen de vaatwasser aan het uitruimen was. ‘Goedemorgen baby,’ Heleen kreeg een kus van haar kleindochter. ‘Ze is nou niet echt een baby meer hè,’ lachte Nienke. ‘Ze blijft altijd mijn baby’tje.’ Glimlachte Heleen. Nienke pakte de grote fles water uit de koelkast en vulde een flesje voor Sarah. ‘Kijk eens schatje,’ Sarah nam de fles maar al te graag aan en begon gulzig te drinken terwijl ze braaf in de hoek van de keuken bleef zitten. ‘Is Fabian in de tuin?’ hij lag niet meer in bed toen Nienke wakker werd en ze kon hem nergens vinden. Heleen knikte en op dat moment kwam Fabian ook de keuken binnen. Hij tilde Sarah op en gaf haar een kus, waarna ze weer terug op de grond werd gezet en Nienke de volgende was die een kus kreeg.‘Lekker geslapen?’ Nienke knikte glimlachend. Dat had ze zeker. ‘Ik maak Eva gewoon wakker hoor mam. Kunnen we ontbijten. Ik sterf van de honger.’‘Eetuuh!’ riep Nienke en ze tilde Sarah op die haar na sprak. ‘Eetuuuu!’ riep ze blij. ‘Laat ze nou maar slapen.’ Vond Heleen. ‘Nee joh.’ Nienke vond ook dat ze maar gewoon wakker moesten worden. ‘Dan slapen ze de hele dag. Dan heb je toch niets aan je vakantie?’ ‘Maak ze maar wakker dan. Maar het was niet mijn idee.’ Nienke lachte en liep met Sarah de keuken uit. ‘Wij maken ze wel wakker,’ glimlachte ze naar Fabian en ze liep met Sarah naar boven. Ze klopte op de deur van Eva en Youri. ‘Tante Eva, oom Youri, wakker worden!’ riep ze en Sarah begon op de deur te slaan. Lachend zwaaide Nienke de deur open en zette Sarah bij hun op bed. ‘Moet dit?’ kreunde Eva en ze trok de deken verder over zich heen. ‘Ontbijten jongens. Doe wat met jullie dag.’ Zei Nienke streng en ze opende de gordijnen. ‘Ben zo blij dat ik geen kind heb,’ ook Youri was wakker geworden. ‘Daar word je verantwoordelijk en saai van.’ Sarah trok zichzelf aan hem omhoog en probeerde te springen. Ze viel elke keer op haar billen en probeerde het gewoon weer opnieuw. Daar had ze zoveel plezier in dat ze steeds harder begon te lachen. ‘Saartje alsjeblieft.’ Eva stapte zuchtend het bed uit en gaf Nienke een duw. ‘Nou ben ik wakker. Bedankt.’ ‘Graag gedaan.’ Lachte Nienke. Ze liep om het bed heen en trok Youri eruit. ‘Kom, eten.’ ‘Eetuuuu!’ riep Sarah lachend en ze viel weer op haar billen. Lachend tilde Nienke haar weer op en ze pakte de fles, die ergens onder de deken was beland. ‘We komen eraan,’ gaapte Eva en ze duwde haar zus en nichtje de kamer uit. ‘Ga Fabian maar vervelen of zo.’ ‘Doen we,’ lachend liep Nienke terug naar beneden. De rest van de familie zat al buiten aan tafel te wachten en Nienke zette Sarah in haar stoel. ‘Kijk eens Saartje,’ oma hielt haar een lepel met haar fruithapje voor en automatisch opende Sarah haar mond al.

‘Daarom staat de stoel naast oma,’ lachend ging Nienke naast Fabian zitten, tegenover Sarah. ‘Komen ze?’ vroeg Fabian die nu wel wilde gaan eten. Nienke knikte. ‘Super Nien en Super Saar hebben ze eens even goed wakker geschut.’ Glimlachte ze. Op dat moment kwam Eva de tuin binnen en trok een nog half slapende Youri achter zich aan. ‘Haaai!’ riep Sarah blij en ze kreeg een kus van haar tante. Eva ging naast haar zitten en Youri naast Nienke. ‘Doe dat morgen alsjeblieft niet weer.’ Smeekte hij. Nienke lachte.‘Ik kan niets beloven.’ Ze legde een broodje bij hem op het bord. ‘Gewoon eerder opstaan dan.’ ‘Of gewoon later ontbijten dan.’ Vond Eva. ‘Nog later? Dan kunnen we lunchen.’ Lachte Fabian. ‘Ik heb vanmorgen ook al gegeten en nu weer trek. Ik ga echt niet nog langer wachten op jullie hoor.’ ‘Hoe laat ben jij op gestaan dan?’ vroeg Eva verbaast.‘Half zeven.’ Eva verslikte zich in haar drinken.‘Half zeven? Ben je gestoord of zo?’ Sarah lachte hard om haar tante en was gelijk weer stil toen haar oma de lepel weer voor haar neus hielt. ‘Een beetje,’ knikte Nienke. Fabian prikte in haar zij.‘Je lieve nichtje is vroeg wakker Eef.’ Eva keek haar nichtje aan.‘Ben jij gestoord of zo?’ Sarah trok haar neus op en lachte naar haar tante.‘Nijntje.’ Lachte Nienke en Fabian. ‘Nijntje?’ vroeg Youri duf die helemaal niets van het gesprek had gevolgd. ‘Sarah trek vaak haar neus op, net zoals een konijntje doet.’ Legde Nienke lachend uit. ‘Oh,’ was het enige wat Youri nog zei. ‘Wil je koffie?’ Nienke schonk al voor hem in en Youri stak zijn duim op. Dat had hij wel even nodig nu. ‘Gaan we nog iets doen vandaag?’ vroeg ze nieuwsgierig.‘Strand?’ opperde Eva. ‘Dan kan Youri eindelijk eens bewijzen dat hij zandkastelen kan bouwen. Want ik geloof er helemaal niets van.’ Lachte Eva.‘Dat kan ik echt wel.’ Verdedigde Youri zichzelf. ‘Vast.’ Ook Nienke geloofde er niet veel van. Ze had Youri in ieder geval nog nooit zandkastelen zien bouwen. 'Wat krijg ik van jullie als ik het wel kan?’ ‘Een kusje?’ opperde Eva.‘Deal.’ Youri nam daar genoeg mee.‘Ja daag. Die krijg je niet van mij.’ Lachte Nienke. ‘Je krijgt er wel twee van Eva.’ ‘Nou zeg.’ Youri keek zijn beste vriendin sip aan. ‘Niet eens een kusje?’ lachend schudde Nienke haar hoofd. ‘Droom ‘m er maar lekker bij.’

Sarah zat heerlijk te spelen in het zand met haar emmertjes en schepjes. Ze had haar hoedje tegen de zon voor de eerste keer op haar hoofd gelaten en Nienke hielt haar goed in de gaten. Ze zat samen met Heleen onder de parasol en trok Sarah af en toe weer dichter naar hun toe, voordat ze er ineens van door ging. ‘Ga met je reet van mijn handdoek,’ Youri stond ineens naast hun en hij trok zijn badlaken onder Nienke vandaan. ‘Moet je eens ruiken.’ Lachte Nienke en ze ging op haar eigen badlaken zitten. Youri schudde lachend zijn hoofd.‘Hoeft niet.’ Hij pakte een emmertje van Sarah en schepte het vol zand. ‘Help je me met een zandkasteel bouwen?’ vroeg hij en nieuwsgierig kroop Sarah dichterbij. ‘Zullen we mama en tante Eva eens even laten zien hoe goed wij zandkastelen kunnen bouwen.’ Nienke begon te lachen.‘Ga jij oom Youri maar eens helpen ja.’ Youri zette het emmertje ondersteboven in het zand en sloeg op de onderkant. Lachend deed Sarah hem na en samen met haar oom tilde ze de emmer op. ‘Oooh!’ riep ze blij en ze sloeg op de zandtoren waardoor het in elkaar zakte. ‘Oh ooh,’ kwam er teleurgesteld uit haar mond. Lachend gaf Youri haar het schepje en hielt haar de emmer voor. ‘Schep er maar weer zand in,’ glimlachte hij en met een beetje hulp schepte Sarah de emmer weer vol. ‘Wat ga je nou precies doen na de vakantie?’ vroeg hij aan Nienke.‘M’n school afmaken. En als het gaat werken. Maar dat moet ik wel kunnen combineren

met Sarah.’‘Je mag haar een extra dagje naar ons toe brengen hoor.’ Bood Heleen aan en lachend schudde Nienke haar hoofd. ‘Nee. Jullie hebben al veel te veel gedaan afgelopen jaar. Ze is een dag bij jullie en een dag op de crèche, dan moet het allemaal wel lukken. In ieder geval school.’‘Het gaat ook lukken.’ Knikte Heleen. ‘Maar als je toch extra hulp nodig hebt?’ ‘Zit je Sarah weer op te eisen mam?’ lachte Eva en ze ging naast Youri zitten. Ook Fabian en Frank waren de zee weer uit gekomen en sloten zich bij hun aan. Nienke knikte.‘Maar heel subtiel hoor.’ ‘Heel subtiel.’ Bevestigde Youri.‘Ik wil ook oppassen hoor!’ zei Eva en ze trok het strandjurkje van haar nichtje recht. Niet dat dat veel zin had.‘Hoor je dat. Iedereen vecht om je Saar.’ Lachte haar moeder. Sarah keek haar moeder aan het lachte, waarna ze weer verder ging met het zandkasteel. Ze gaapte en wreef in haar ogen maar toegeven dat ze moe was zou ze niet doen. ‘Sarah moet naar bed.’ Nienke ging achterover liggen.‘Nee,’ zei Sarah eigenwijs en ze kroop naar haar moeder toe. Nienke trok haar op haar buik en schudde haar door elkaar.‘Je bent net zo eigenwijs als je vader.’‘Als je moeder.’ Verbeterde Fabian gelijk. ‘Echt niet.’ Ging Nienke er lachend tegen in.‘Zie je nou wel: eigenwijs.’ Lachte Fabian. ‘Zullen we een ijsje halen Sarah?’ Sarah kroop zo snel mogelijk van haar moeder af en stond al snel stuiterend bij haar vader. Fabian tilde haar op.‘Ik wil ook.’ Glimlachte Nienke.‘Krijg je niet. Iemand anders?’ ‘Wij hebben al gehad.’ Eva schudde haar hoofd en ook de andere hoefde niet. ‘Nou zeg.’ Nienke kwam weer overeind en Youri lachte haar uit. ‘Hou je mond.’ ‘Ben je nou zielig?’ ‘Jij niet dan? Je zandkasteelmaatje heeft je ingeruild voor een ijsje.’ Lachte Nienke en haar beste vriend kreeg een verdrietige uitdruk op zijn gezicht. ‘Aansteller,’ lachte Eva. ‘Zal ik je helpen dan? Want zelf kan je het niet hè.’ ‘Inderdaad.’ Viel Nienke haar bij. ‘Jullie zijn het wel elke keer lekker met elkaar eens hè.’ Youri sloeg quasi boos zijn armen over elkaar. ‘Dat vind ik niet leuk.’ ‘Dan heb je pech.’ Lachte Nienke. ‘Had je niet mee op vakantie moeten gaan.’ ‘Ik ging alleen mee omdat ik dacht dat jij niet mee ging.’ ‘Je bent hier dus niet eens voor mij?’ Eva pakte een handje zand en drukte dat tegen zijn rug aan. Youri was nog nat van het water dus het bleef lekker plakken. ‘Ben jij gek.’ Lachte Youri en hij gaf haar daarna een kus. ‘Wat denk je nou zelf.’ ‘Ik denk dat je Eva een hoop uit te leggen hebt.’ ‘Bemoei je er nou eens niet mee.’ Youri duwde haar zodat ze weer achterover viel op haar badlaken. ‘Ik ga een ijsje halen,’ Nienke sprong op en rende achter haar gezin aan. Ze was bang dat Fabian echt geen ijsje voor haar mee zou nemen.

In de vakantie dagen die volgde deden ze niets anders dan leuke dingen en lui op het strand of bij het zwembad liggen. ‘Nog vier dagen en dan moeten we weer naar huis.’ Nienke zat op het aanrecht uit een bak ijs te lepelen en stak sip de lepel in haar mond. ‘Slaapt ze?’ vroeg ze aan Fabian die de keuken binnen kwam en hij knikte.‘Eindelijk.’ Hij pakte ook een lepel en at met Nienke mee.‘Hé, mijn ijs.’ Nienke trok de bak terug. ‘Afblijven.’ ‘Het is dat ik ontzettend blij ben dat je weer zo goed eet.’ ‘Anders wat?’ lachte Nienke. ‘Anders zou ik denken dat je een vreetzak bent.’ Nienke dacht even na en knikte daarna.‘Ben ik ook.’ Ze deelde de bak toch maar met Fabian. ‘Ik eet echt veel te veel de laatste tijd.’ ‘Het is niet veel te veel, het is normaal. En dat is juist goed.’ glimlachte Fabian. Nienke knikte alleen maar en het was stil. Fabian’s ouders waren naar het stadje en Eva en Youri waren er ook samen vandoor gegaan. Ze hadden het hele huis dus voor hun alleen.

Fabian zwaaide met zijn hand voor haar ogen en Nienke kwam uit haar gedachten.‘Hallo, waar zat je?’ ‘Geen idee. Hier?’ Nienke haalde haar schouders op en Fabian lachte. Daarna was hij weer serieus en keek zijn vriendin onderzoekend aan.‘Gaat het wel? Je bent zo afwezig de laatste tijd.’ Opnieuw haalde Nienke haar schouders op.‘Geen idee. Ben gewoon relax en rustig of zo. Even geen stres. Die komt er wel weer genoeg.’ Fabian schudde zijn hoofd.‘Er komt geen stres. We hebben alles goed gepland. En met Sarah een dag bij mijn ouders en een dag naar de crèche red je school echt wel.’ Nienke knikte. Ze hadden alles ook goed gepland, anders zou ze dit jaar ook niet aan durven te gaan. ‘Je staat er toch wel achter?’ vroeg Fabian voor de zekerheid. Hij had nog voor gesteld om een jaar te wachten met zijn studie zodat hij Nienke kon helpen dit school jaar, en de zorg van Sarah uit haar handen kon nemen. Maar daar wilde Nienke niets van weten. Ze wist dat het moeilijk zou worden, voor haar kindje zorgen en tegelijkertijd aan school werken, maar ze stond er wel achter. Het ging gewoon lukken. ‘Honderd procent.’‘Gelukkig maar. Anders..’ ‘Anders niets. Jij gaat gewoon naar school en werken. Ik red het prima met Sarah.’ Onderbrak Nienke hem. ‘Weet ik.’ Knikte Fabian. ‘Ik probeer het je gewoon zo makkelijk mogelijk te maken.’ ‘Het leven is niet makkelijk Faab.’ Daar wist zij alles van. ‘Het leven gaat zoals het moet gaan en dat gaat lukken.’ Fabian gaf haar een kus.‘Ik ben trots op je.’

Die dag erna lag Nienke met Sarah op de bank. Ze had zich al lang niet meer zo beroerd gevoeld en Sarah deed met haar mee. Sarah lag op haar buik en keek in trans naar de televisie waar het Spaanse journaal opstond. Iets anders was er niet. Nienke voelde weer even aan haar voorhoofd, die nog steeds warm was. ‘Wil je nog wat drinken?’ Nienke hielt haar flesje water voor en Sarah opende haar mond. ‘Hoe gaat het hier?’ Fabian kwam uit de tuin en gaf hun een kus.‘Mijn hoofd knalt uit elkaar en Sarah voelt zicht te beroerd om haar eigen fles vast te houden.’ ‘Voel je je al iets beter?’ ‘Nee.’ Zuchten Nienke. Ze ging wat meer rechtop zitten. Ze was het gehang op de bank zat. ‘Wil je iets eten of drinken?’ Fabian streelde bezorgd over haar wang en Nienke schudde haar hoofd.‘Als ik me vanavond niet beter voel moeten jullie maar zonder mij uit eten gaan hoor.’ ‘Morgen voel je je vast beter, we gaan gewoon morgen.’‘Ik hoop dat ik me morgen beter voel ja. Kan je een flesje pap maken? Dan krijgt ze tenminste nog iets binnen.’ Fabian knikte en stond op. ‘Vul deze ook maar even bij alsjeblieft.’ ‘Nog iets?’ glimlachte Fabian en Nienke schudde haar hoofd. Ze trok Sarah hoger tegen zich aan zodat ze op haar borst lag. ‘Zijn we nou gewoon samen ziek op vakantie. Wat is dat nou weer?’ Sarah zuchten diep en stak haar duim in haar mond. Nienke zocht haar speen op de bank en trok de duim uit haar mond. ‘Hierzo,’ ze had liever dat Sarah haar speen in had dan dat ze duimde. ‘Kijk eens prinsesje,’ Fabian hielt haar het warme flesje pap voor maar Sarah hoefde het niet. Ze schudde haar hoofd en verschool zich achter de lange lokken van haar moeder. ‘Nee? Wil je ook niet even bij papa zitten?’ ook dat wilde Sarah niet.‘Nope. Alleen maar bij mama plakken.’ Glimlachte Nienke. ‘Ze wilde zelfs niet bij oma zitten.’ ‘Dan is ze echt ziek ja.’ Fabian glimlachte en gaf zijn dochter een kus. ‘Ik ben gewoon ziek omdat ik te veel heb gegeten. Dat ga ik dus niet meer doen.’ Zei Nienke stellig.‘Je hebt helemaal niet te veel gegeten,’ ging Fabian er tegen in. ‘Hou daar nou eens over op.’ Nienke zuchten en gaf Sarah een kus. ‘Probeer anders te slapen. Dan voel je je misschien al wat beter?’‘Ik ga het proberen,’ knikte Nienke en ze stond op. ‘Leg ik Sarah ook weer in bed.’ Fabian

knikte en gaf haar de flesjes.‘Lukt dat?’ ‘Jep.’ Nienke liep samen met haar dochter naar boven en legde Sarah gelijk in haar bedje. Sarah begon gelijk te huilen en deed er alles aan om de aandacht van haar moeder te trekken. Nienke trok de gordijnen dicht en ging op bed liggen. Ze was blij dat ze weer kon liggen. Dat kleine stukje lopen was al zo ontzettend vermoeiend. ‘Hou eens op Saartje.’ Smeekte ze. Helaas voor haar ging Sarah alleen maar harder huilen en gillen. Zuchtend stond Nienke weer op en haalde haar dochter weer uit haar bedje. ‘Wat is er toch schatje?’ ze ging samen met Sarah op bed zitten en hielt haar het flesje water voor. Gelukkig wilde Sarah nu wel drinken. Ze lag als een klein baby’tje in de armen van haar moeder, dicht tegen haar aan en frunnikte aan de lange lokken die langs Nienke haar hoofd vielen. Nienke glimlachte. Het was lang geleden dat Sarah zo bij haar had gelegen en dat ze de fles kreeg. Tegenwoordig kon Sarah de fles al heel goed zelf vast pakken en zat ze rustig in de box of op de bank. ‘Nou ben je weer mama’s kleine baby’tje.’ Ze gaf haar dochter een kus op haar voorhoofd. Sarah had genoeg van haar flesje en kreeg haar speen weer in. Haar mooie speen met swarovski steentjes die ze had gekregen van haar opa en oma met haar verjaardag. De enige speen die ze sinds dien nog wilde. Nienke legde haar naast haar op bed en ging zelf ook weer liggen. ‘Gaan we lekker slapen Saar?’ Sarah zuchten alleen maar en speelde weer met een pluk haar van haar moeder. Ondanks dat ze zich nu allebei niet zo lekker voelde en de hele dag al niets lagen te doen, was dit een fantastische vakantie geweest.

Die avond was Sarah al een stuk opgeknapt, in tegenstelling tot Nienke. Ze had besloten toch nog maar even naar buiten te gaan en gezellig bij de rest te gaan zitten. De zon was weg want het al een stuk minder warm maakte. Ze vond de rest van haar familie rond en in het zwembad en Heleen nam haar kleindochter weer gelijk in haar armen. ‘Hoe gaat het met m’n kleine meisje?’ ‘Beter,’ zei Nienke en ze ging op de grond naast het strand bed, waar Heleen op zat, zitten.‘Moet je een stoel?’ vroeg Fabian en Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik ga zo weer naar bed. Sarah komt even welterusten zeggen.’ Ze legde haar hoofd tussen haar knieën en sloeg haar armen erom heen. ‘Voel je je nog steeds zo beroerd?’ vroeg Heleen bezorgd en Nienke knikte een soort van. ‘Wil je nog wat eten?’ Fabian kwam uit het zwembad en gaf haar een kus. Nienke veegde haar natte wang aan zijn handdoek af.‘Ik heb net gedoucht.’ Klaagde ze. ‘Sorry.’ Lachte Fabian. ‘Wil je nog wat eten?’ vroeg hij nog een keer en Nienke schudde haar hoofd. ‘Je moet wel wat eten hoor. Je hebt nog helemaal niest gegeten vandaan.’ Zei hij bezorgd.‘Weet ik. Maar ik kan echt niets eten. Kots alles weer uit.’ Zuchten ze. ‘Ik eet morgen wel weer.’ Beloofde ze.‘Als je maar wel genoeg blijft drinken.’ Vond Fabian en Nienke knikte. Dat deed ze ook. Sarah begon ineens hard te lachen. Eva gooide een emmer water over haar vriendje heen en duwde hem in het zwembad en dat vond de kleine helemaal fantastisch. Ze stak haar armen uit naar haar moeder en Nienke tilde haar van het bed af. Nieuwsgierig kroop Sarah dichterbij het zwembad. ‘Voorzichtig hè Sarah,’ Fabian liep achter zijn dochter aan, voordat ze in het water viel. Maar Sarah bleef netjes aan de rand van het zwembad zitten. ‘Emme!’ riep ze blij.‘Wil je zwemmen?’ vroeg Youri die voor haar in het water stond.‘Emme!’ riep Sarah nog een keer en ze wees naar haar emmertje dat in het water dreef. ‘Oh, je wilt je emmer?’ Youri pakte het en Sarah klapte in haar handjes. Youri vulde het met een laagje water en gaf het aan haar. ‘Kijk eens.’ Sarah pakte het vast en probeerde het water over haar oom heen te gooien. In plaats van dat Youri nat werd gooide ze het water over zichzelf en ze begon hard te lachen. ‘Ooh, dat is koud!’ Youri rilde en Sarah begon nog harder te lachen. Ze gooide haar emmertje weer in het water en kreeg het weer terug met een laagje water. Ze gooide het opnieuw over zichzelf heen in plaats van over haar oom en weer klonk haar lach door de hele tuin. Fabian ging naast Nienke zitten en sloeg zijn arm om haar heen.‘Warmte,’ Nienke drukte zich tegen hem aan. Ze had het de hele dag al koud maar werd

misselijk van de warme van de zon. ‘Je voorhoofd ook.’ Fabian voelde aan haar voorhoofd en gaf haar weer een kus. ‘Arme jij.’

‘Arme ik.’ Knikte Nienke. ‘Gelukkig heb ik jou om voor me te zorgen.’ ‘Als je maar weer beter bent als we thuis zijn,’ grapte Fabian. ‘Alsjeblieft wel.’ Reageerde Nienke serieus. Ze had echt geen zin om thuis ook nog ziek te zijn. Maandag begonnen ze allebei gelijk weer met school en ziek zijn kon ze er echt niet bij hebben. ‘Beter nu ziek dan als we weer met school beginnen. Dan begint het jaar al weer goed.’ Ze keek naar Sarah die de grootste lol had met haar oom. Ze stak haar voet in de lucht en Youri kuste haar voet, waarna ze weer hard begon te lachen. Nienke gaapte en legde haar hoofd tegen Fabian’s schouder aan. ‘Ga slapen joh,’ glimlachte Fabian. Het was al de zoveelste keer in een paar minuten dat zijn vriendinnetje uitgebreid zat te gapen.‘Als Sarah klaar is met spelen.’ ‘Dat duurt nog veel te lang,’ lachte Fabian. Nienke schudde haar hoofd.‘Nee hoor,’ ze wees naar Sarah, die ook uitgebreid gaapte en in haar ogen wreef. ‘Die valt zo ook in slaap. Het is allang bed tijd.’ Sarah stak haar voet weer omhoog en keek naar haar ouders.‘Kijk!’ riep ze toen Youri haar voet weer kuste en ze begon te lachen.‘Ja, we zien het,’ lachte Nienke. ‘Dat heb je goed voor elkaar.’ Fabian stak lachend zijn duimen op en Sarah pakte haar emmertje weer. Ze zette het aan de andere kant naast zich en kroop naar achter. Ze pakte haar emmertje weer, zette het een stukje verderop weer neer en kroop er achter aan.‘Wat ga je doen Sarah?’ lachte haar vader toen ze voor zijn neus zat. ‘Ga je het over papa gooien?’ vroeg Nienke, hoopvol en Sarah lachte alleen maar. Ze pakte haar emmertje met twee handen vast en gooide het water weer over zichzelf heen.

‘Niet doen Saar!’ lachte Fabian en hij deed net alsof hij ook nat geworden was. ‘Je maakt papa helemaal nat.’ Sarah kon alleen maar lachen en zette de emmer ondersteboven op haar hoofd. Alsof het een helm was. ‘Straks blijft ze er in,’ grinnikte Nienke en ze tilde haar dochtertje op. ‘Ga je iedereen een kusje geven?’ ze haalde het emmertje van haar hoofd en ze begonnen bij Fabian.‘Slaap lekker liefje,’ Sarah trok nog even lachend aan zijn haren en gaf daarna haar opa en oma een kus. ‘Welterusten baby,’ Sarah kreeg van haar oma wel honderd kusjes en daarna waren Youri en Eva aan de beurt. ‘Welterusten allemaal!’ Nienke zwaaide en Sarah zwaaide vrolijk mee. Ze gaf iedereen nog honderd handkusjes en werd daarna mee naar boven toe genomen. Nienke zette haar in bad en trok daar haar natte pyjama uit. ‘We waren net zo lekker gedoucht hè.’ Glimlachte ze. ‘Nou kunnen we weer opnieuw douche.’ Sarah lachte en gaf haar moeder kusjes. ‘Ben ik zo lief?’ Nienke gaf haar dochter een kus terug. ‘Blijven zitten hè?’ ze stond op en pakte een handdoek uit de kast. Daarna nam ze Sarah mee naar haar bed waar ze haar opnieuw verschoonde en een schone pyjama aan trok. ‘Luffele?’ vroeg Sarah.‘Knuffelen.’ Verbeterde Nienke haar.‘Luffele.’ Probeerde Sarah opnieuw en haar moeder nam haar in haar armen. ‘Nog even oefenen, dan kan je het.’ Glimlachte ze. Ze knuffelde met Sarah en las haar daarna nog een verhaaltje voor. Fabian was haar flesje melk nog komen brengen die Nienke haar gaf terwijl ze het verhaaltje verder lazen. ‘En toen, leefde het prinsesje samen met haar prinsje nog lang en gelukkig.’ Eindigde het verhaaltje. Sarah klapte in haar handjes en wreef in haar ogen. ‘En nu gaat míjn prinsesje lekker slapen.’ Glimlachte Nienke. Ze pakte Sarah haar speen en legde haar dochtertje daarna in bed. Ze knipte het licht uit en ging zelf ook onder de dekens liggen. ‘Slaap lekker liefje. Morgen zijn we weer helemaal beter.’ Sarah brabbelde nog wat in zichzelf en lag al snel te slapen. In tegenstellig tot haar moeder.

De laatste paar dagen waren vliegensvlug voorbij gegaan. Ondanks dat Nienke zich toch nog niet helemaal lekker voelde was ze de laatste dag toch nog even met Eva en Sarah naar het stadje geweest. Ze kwamen terug met de buggy vol tassen. ‘Zitten jullie nou gewoon met z’n tweeën alle bier en wijn op te drinken?’ lachte Eva naar Fabian en Youri.

‘Alles moet op zei je moeder,’ was Youri zijn excuus en Fabian knikte.‘Wat dacht je? Ik heb geen plek meer in de koffer dus ik koop gewoon nog meer?’ vroeg hij daarna en nu was het Nienke haar beurt om te knikken. ‘Ik laat jou spullen gewoon hier.’ Lachte ze. Ze reed de buggy naar binnen en haalde de tassen er van af voordat ze Sarah eruit haalde. ‘Oma, kom eens kijken wat we hebben gekocht.’ Zei ze en Heleen kwam gelijk de keuken uit. ‘Wat een mooie jurkjes,’ glimlachte ze en ze bekeek de jurkjes die Nienke uit de tas haalde. ‘Jaaaa!’ Sarah klapte in haar handjes en pakte haar speen. ‘En van wie heb je deze gekregen?’ Nienke hielt de zak open en Sarah stak haar hoofd er bijna helemaal in. Ze klapte daarna weer in haar handjes maar gaf geen antwoord. ‘Van tante Eva,’ zei haar moeder voor en Sarah lachte.‘Aaaa!’ gilde ze en ze kroop over de bank naar haar oma toe. ‘Een echte Spaanse jurk.’ Grinnikte Nienke en ze haalde het mooiste jurkje uit de tas om aan oma te showen. ‘Zo hè. Dat is lief van tante Eva.’ ‘Ja hè,’ lachte Eva die net binnen kwam. ‘Het stond haar zo schattig. Ik kon het echt niet laten.’ Was haar excuus. ‘Laat oma een zien hoe mooi het jou staat?’ zei Nienke en ze trok Sarah haar jurkje uit en de nieuwe aan. ‘Mijn mooie baby!’ Heleen gaf haar kleindochter een kus. Nienke tilde haar op en liet de rotzooi die ze had gemaakt op de bank liggen. ‘Papa, kijk eens hoe mooi ik ben!’ riep ze terwijl ze nog niet eens buiten was. Sarah klapte in haar handjes.‘Laat zien dan!’ riep Fabian terug. Bij de deur naar de tuin zette Nienke haar dochter op de grond en hielt alleen haar handjes nog vast. ‘Loop maar naar papa,’ moedigde ze haar dochtertje aan. ‘Mijn grote prinses.’ Zei Fabian trots. ‘Wat ben je mooi!’ hij stak zijn armen uit en Sarah liep in zijn armen. Ze had een grote glimlach en knuffelde haar vader. ‘Je ziet er prachtig uit. Net een echte prinses.’ ‘Ze is ook een echte prinses papa,’ glimlachte Nienke en ze ging naast Youri zitten. ‘Is de wijn al op?’ Youri schudde zijn hoofd en hief een fles op.‘Wil je ook?’ ‘Nee,’ nu was het Nienke haar beurt om haar hoofd te schudden. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal lekker.‘Voel je je nog steeds niet helemaal oké?’ vroeg Youri sip en Nienke schudde nog een keer haar hoofd. ‘Maar deze wil ik wel,’ ze pakte de zak chips en begon te eten. Alsof ze helemaal niet meer misselijk was. ‘Ik wil morgen helemaal niet naar huis.’ Zei ze sip. Ze wilde echt niet. Het was hier veel te leuk. ‘Als jullie me morgen op het vliegveld kwijt zijn hoeven jullie me niet te zoeken hoor.’ ‘Is goed,’ knikte Fabian lachend. ‘Ga je mee zwemmen Saar?’ Sarah klapte in haar handjes en liet zich naar het zwembad dragen. Nienke liep achter hun aan met Sarah haar badpakje wat ze van de waslijn had getrokken en nam het mooie jurkje weer mee terug. ‘Ga je mee naar boven Eef? Ik ga alvast de koffers inpakken.’ ‘En je hebt mij zeker nodig om er boven op te springen?’ lachte Eva en ze gaf Youri een kus. ‘Inderdaad,’ Nienke raapte haar nieuwste aankoopjes in de woonkamer bij elkaar en rende achter Eva aan. ‘Waar staan de koffers?’ ‘Achter de kast.’ Zei Nienke snel en ze rende de badkamer in. ‘Gaat het?’ Eva hoorde dat ze moest overgegeven en liep bezorgd achter haar aan. ‘Jo,’ zuchten Nienke en ze pakte het flesje water wat op de wastafel stond. Ze ging op de rand van het bad zitten. ‘Gewoon een griepje of zo.’ ‘Weet je het zeker?’ grapte Eva en Nienke keek haar even geschrokken aan. Ze wist wat Eva bedoelde.‘Dat kan niet.’ Zei ze. Ze dacht even na en schudde haar hoofd. ‘Totaal uitgesloten.’ ‘Als je het zeker weet?’ Nienke knikte.‘Ik was twee weken geleden ook nog ongesteld. Ik ben gewoon ziek.’ Nu was het Eva haar

beurt om te knikken. ‘Gewoon de griep dus. Zorg maar dat je snel beter wordt dan, anders kots je morgen het hele vliegtuig onder.’ ‘Ik pik jou zakje in ieder geval al in.’ ‘Mij best, als je maar niet naast mij komt zitten.’ Lachte Eva. ‘Deal,’ Nienke liep terug de slaapkamer in en gooide de koffers open. ‘We hebben in ieder geval wel meer plek zonder al die luiers van Sarah.’ ‘Poepmachine,’ lachte Eva en ze ging op het bed liggen. Nienke trok alle kleding uit de kast en verdeelde het over de koffers. ‘Donderdag ochtend ga je met mij mee hè?’ Nienke keek Eva even vragend aan.‘Waarheen?’ ‘Donderdag heb ik m’n eerste cursus. Voor nagelstyliste. Ik had je gevraagd of je mijn model wilde zijn. Weet je nog?’ ‘Oh ja,’ Nienke moest even denken, maar ze herinnerde het zich weer. ‘Ja, ik ga mee.’ Lachte ze. ‘Kan je maandag trouwens een uurtje oppassen? Ik moet naar school.’ ‘Ik dacht dat je thuisstudie ging doen?’‘Ga ik ook,’ knikte Nienke. ‘Maar ik moet af en toe naar school. Bespreken hoe het gaat en wat ik voor de volgende periode af moet hebben en zo. Ik begin maandag.’ Eva knikte.‘Prima hoor. Heb toch niets te doen.’ ‘Dank je. Het is maar een uurtje hoor.’ ‘Al was het de hele dag,’ glimlachte Eva. Ze vond het nooit een probleem om op haar kleine nichtje te passen. Dat deed ze graag.‘Je bent net je moeder.’ Lachte Nienke. ‘Die past het liefste ook vierentwintig zeven op.’ ‘Ik lijk ook op m’n moeder.’ Was Eva haar excuus. Nienke schudde lachend haar hoofd. ‘Niet nee schudden. Is echt waar hoor.’ ‘Weet ik.’ De twee kletste en lachte de hele middag nog door totdat ze geroepen werden voor het eten. Sarah zat al aan tafel, helemaal vermoeid. Ze kon haar ogen nauwelijks meer open houden. Nienke gaf haar een kus en ging naast haar zitten. Ze gaf haar alvast te eten en toen iedereen uiteindelijk aan tafel zat was Sarah al klaar. ‘Wil je bij mama zitten?’ Nienke nam haar dochtertje op schoot terwijl ze zelf at. Dit was de laatste avond van de geweldige vakantie en dat gaf haar een verdrietig gevoel. Over twee dagen begon het echte leven weer. Ze was er al die weken van overtuigd geweest dat het helemaal ging lukken maar op dit moment wist ze niet meer zeker of ze het wel aankon. Waar dat gevoel dan ook vandaan mocht komen, het maakte haar onzeker. Heel erg onzeker.

Hoofdstuk 9;

Nienke wandelde met Sarah door het park op weg naar het ziekenhuis. Het was weer maandag. Dat betekende controle gesprek met haar arts. Vanochtend was ze voor het eerst weer op school geweest. De eerste schoolperiode was ingegaan en ze moest al haar werk over acht weken al af hebben. Ze had nu al geen idee meer hoe ze dat voor elkaar ging krijgen maar ze probeerde positief te blijven. Het moest haar lukken. Ze keek even naar Sarah, die rustig lag te slapen. Ze liep het ziekenhuis in waar ze ondertussen zo vaak was geweest dat ze er niet eens meer over na hoefde te denken welke kant ze op moest lopen. Het ging helemaal vanzelf. Ze wachten op de gang en viel zelf ook bijna in slaap. Ze was zo vermoeid, nu al. En dat na die twee weken zon en strand. ‘Hey Nienke!’ het was Nora die haar kant op kwam en vrolijk zwaaide. ‘Hey!’ blij stond Nienke op en gaf haar een knuffel.‘Wat ben je bruin! Hoe gaat het?’ Nora ging naast haar zitten en streelde Sarah over haar handje. ‘Goed! We zijn net twee weken naar Spanje geweest. Dat was echt super.’ ‘Wat leuk! Ik mag binnenkort misschien voor een proeftijd terug naar huis.’ Vertelde ze enthousiast. ‘En als dat helemaal goed gaat wordt ik hier ontslagen.’ ‘Super!’ Nienke was blij voor haar. ‘Nienke, kom je?’ haar arts stond in de deuropening en Nienke stond op.‘Ik zie je nog,’ glimlachte ze naar Nora en ze duwde de buggy voor zich uit. ‘Vertel eens. Hoe gaat het? Het is al weer een tijdje geleden dat we elkaar spraken.’ Nienke knikte.‘Gaat goed. Vakantie had ik wel echt even nodig. Het was fantastisch.’ ‘Gelukkig maar. Je ziet er wel moe uit. Elke dag gefeest?’ grapte de arts en Nienke lachte.‘Nee,’ ze schudde haar hoofd. ‘Maar ben wel heel vermoeid ineens. Ik weet niet waar het vandaan komt.’ ‘Hebben we allemaal wel eens last van,’ stelde de arts haar gerust. ‘Maar hoe is het met eten gegaan? Heb je je aan je schema gehouden?’ ‘Beter zelfs.’ Vond Nienke.‘Vertel.’ ‘Ik heb me helemaal kapot gevreten. Tien borden friet, twee bakken ijs, zes zakken chips.. En dat op één dag.’ ‘Op één dag?’ vroeg de arts verbaast en Nienke knikte.‘Ik word er al weer misselijk van als ik er aan denk. Ik had zulke vreetbuien, niet normaal. Weet echt niet waar dat vandaan kwam. Fabian zei natuurlijk dat dat juist goed was maar ik vond het toch heel moeilijk. En toch bleef ik eten.’ ‘Heb je elke dag wel bijgehouden wat je hebt gegeten? In je boekje?’ Nienke knikte.‘Zo goed mogelijk. Soms wist ik niet eens meer wat ik had gegeten. Niet zo gek dat ik de laatste dagen hartstikke ziek was.’ ‘Ziek?’ ‘Beroerd, vermoeid, misselijk, overgeven, hoofdpijn.. Al die dingen.’ Somde Nienke op. ‘Ik snap dat je hier misschien geen antwoord op wilt geven; hebben Fabian en jij..’ ‘Ja, we gaan met elkaar naar bed.’ Nienke liet de arts niet uitpraten. Ze wist toch wel wat hij wilde weten. Ze moest denken aan het gesprek wat ze de laatste dag van de vakantie met Eva had gehad.‘Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest Nienke?’ vroeg de arts bedenkelijk. ‘Afgelopen maand nog. Je denkt toch niet dat ik zwanger ben?’ ‘Ik denk het wel. En ik wil dat je vandaag nog een test doet. Dat kan hier, nu. Maar je mag het ook thuis doen als je het eerst met Fabian wilt bespreken.’ Nienke schudde haar hoofd.

‘Ik ben gewoon ongesteld geweest de laatste maanden. Dan kan ik toch niet zwanger zijn?’ ze snapte het niet. Toen ze het er met Eva over had gehad wist ze zeker dat ze niet zwanger kon zijn maar nu ze de arts hoorde.. Ze raakte er van in de war. ‘Het kan dat de vrouw regelmatig of onregelmatig ongesteld blijft tijdens de zwangerschap. Hierdoor komen ze er vaak pas laat achter.’ Legde de arts uit. ‘Áls je zwanger bent kan het dat je elke maand gewoon ongesteld word. Maar het kan ook dat het stopt volgende maand, of over twee maanden.’ Nienke knikte alleen maar. Ze luisterde maar half en liet het maar even over zich heen komen. Ze keek naar Sarah die nog steeds in haar buggy lag te slapen. Ze zag het al helemaal voor zich. Dat ze hier over een tijdje met twee kinderen kwam. Een kleine baby en een grote zus Sarah. ‘Ik kan helemaal niet zwanger zijn. Dat kán niet.’ Was het eerste wat ze kon uitbrengen nadat ze weer een beetje bij haar positieven was. ‘Wil je hier een test doen? Nu?’ Nienke knikte. Nu wilde ze het weten ook. ‘Ik bel even met een collega.’ Nienke keek weer naar Sarah en begon te huilen. Ze wist zich ook altijd weer in de nesten te werken. De arts hing op en stond op. Hij legde zijn hand op haar schouder. ‘Rustig maar Nienke. We weten nog helemaal niets zeker.’ ‘Maar het kan niet.’ Snikte ze. ‘We kunnen één kind nauwelijks betalen. Ik ben achttien en heb al een kind. Ik kan toch niet nog een baby erbij hebben.’ Ze zuchten hopeloos. ‘Hoe moet het dan met school? Wat ben ik voor een voorbeeld voor mijn kinderen.’ Ze besefte zich dat ze al in meervoud sprak. Kinderen. Ze had er misschien wel twee nu. Niet alleen meer Sarah. ‘Kom,’ de arts moest haar zo ongeveer dwingen met hem mee te lopen. Haar benen wilde niet. Bang voor wat er zou gebeuren.

Die avond had Nienke Sarah al in bad gedaan, avond eten gemaakt en Sarah naar bed gebracht toen Fabian thuis kwam. ‘Hoe was je eerste dag op school?’ was het eerste wat hij aan Nienke vroeg en hij gaf haar een kus. Nienke glimlachte.‘Hoe was joú eerste dag op school?’ ze schepte hun borden vol en liep naar tafel. Fabian begon helemaal enthousiast te vertellen. Wat voor informatie ze vandaag allemaal hadden gekregen, wat dit schooljaar allemaal op de planning stond en hoe leuk de opleiding was. Nienke werd hier vrolijk van. ‘Slaapt Sarah al?’ Nienke knikte. ‘Ze was doodop. Ze heeft gegeten, is braaf in bad geweest en gaan slapen.’ Fabian glimlachte.‘Hoe was school nou?’ hij wilde het nog steeds weten.‘Ja, ging wel. Heb veel taken die ik over acht weken af moet hebben.’ ‘Dat lukt zeker weten.’ Fabian had het volste vertrouwen in haar. ‘En als je hulp nodig hebt dan zeg je het maar.’ ‘Lief van je,’ glimlachte Nienke. Ze was ook blij dat Fabian haar vertrouwde. Dat had ze wel nodig nu. ‘En hoe was het in het ziekenhuis?’ Nienke bleef stil en speelde met haar spaghetti. ‘Wat is er Nienke?’ Nienke bleef nog even stil en schudde daarna haar hoofd.‘Niets. Ben gewoon moe.’ Was haar excuus. Wat wel echt waar was. Ze was doodop. ‘Gesprek ging goed. Ik hou voorlopig nog even het zelfde eetschema en medicijnen.’ ‘Goed zo,’ glimlachte Fabian. Zolang er niets veranderde ging het niet slechter en dat was goed. ‘Is er echt niets anders?’ ‘Nee,’ Nienke schudde haar hoofd. Fabian kende haar te goed. Dat merkte ze weer. ‘Maak je geen zorgen.’ Ze baalde dat ze weer moest liegen en ontkennen. Ze had gezworen dat nooit meer te doen. Ze kon Fabian niet nog meer kwetsen dan dat ze al gedaan had. Ze keek op haar horloge en stond op. ‘Ik ga nog even naar Amber, goed?’ ‘Is goed. Als je het laat maakt slaap ik al hoor.’ Waarschuwde hij haar. ‘Je laat me gewoon buiten staan als ik m’n sleutel vergeet?’ lachte Nienke en ze trok haar schoenen aan. Fabian knikte lachend maar was daarna weer serieus.‘Moet je je bord niet leeg eten?’ ‘Heb niet zo’n honger.’ Nienke gaf hem een kus en pakte haar tas. Ze had ook echt geen trek meer. Ze was veel te misselijk om te eten. ‘Ik maak het niet te laat.’ Beloofde ze en ze was weg.

‘Waar is Miley?’ vroeg Nienke toen Amber de deur van haar kamer sloot en op bed ging zitten.

‘Die heeft een date met Mick. Eindelijk. Goed hè?’ glunderde Amber. Eindelijk was het er dan van gekomen. Het moment waar iedereen zo lang op gewacht had. Vooral zij. ‘Mooi. We zijn dus helemaal alleen?’ het drong niet eens helemaal tot Nienke door wat Amber net had gezegd. Amber knikte.‘Ja. Wat is er Nien?’ ze merkte gelijk dat haar vriendin iets dwars zat. Nienke ging bij haar op bed zitten. Toen ze dacht dat ze zwanger was van Sarah had ze dat Amber als eerste verteld. Ze hadden samen de test gedaan en Amber was lang de enige die het wist. Ze kon haar vertrouwen. Ze wist zeker dat Amber het niet gelijk aan Fabian zou vertellen. ‘Ik weet niet wat ik moet doen.’ Begon ze en ze begon te huilen. Amber sloeg haar arm om haar heen en troostte haar. ‘Wat is er dan?’ ‘Ik weet helemaal niet hoe ik het moet doen. Met school en met Sarah.. Het kan niet.’ Amber zuchten.‘Vertel nou eerst eens wat er aan de hand is. Waar maak je je druk om?’ Nienke bleef nog even stil en haalde diep adem. ‘Ik ben zwanger..’ zei ze voorzichtig. Nu was het Amber haar beurt om stil te blijven en ze keek haar vriendin met open mond aan.‘Je bent wat?’ vroeg ze. ‘Ja.. Ik weet het.’ Zuchten Nienke. ‘Ik weet echt niet hoe het kan.’ ‘Nou ik heb wel een idee.’ ‘Amber dit is serieus.’ Nienke voelde dat ze kwaad werd. ‘Ik krijg nog een kind en dat kan niet.’ ‘Sorry..’ Amber gaf haar een kus. ‘Weet Fabian het al?’ ‘Nee.. Ik weet het zelf pas net. Ik weet echt niet wat ik moet.’ ‘Nadenken wat je wilt. En het Fabian vertellen.’‘Ik heb geen keus Amber. Ik heb niets te willen.’ Nienke veegde kwaad haar tranen weg. ‘Je kan het toch ook weg laten halen? Als het echt niet gaat.’ ‘Ik vermoord mijn kind niet Amber. Dat heb ik je de vorige keer ook al duidelijk gemaakt.’ ‘Het is toch nog niet echt een kindje..’ vond Amber. Nienke wilde hier niets van weten.‘Het is wel een kindje. Míjn kindje. Er groeit een nieuw leventje in mijn buik. Dat kan ik toch niet weg laten halen?’ Amber knikte. Ze begreep Nienke wel. ‘Denk er dan over na hoe je het allemaal moet gaan regelen. En vertel het Fabian. Jullie zijn hier samen verantwoordelijk voor en zullen samen de zorg op jullie moeten nemen.’ ‘Dat weet ik ook wel. Maar als Fabian me niet vermoord dan doet oma dat wel. Of zijn ouders. Ik ben achttien Amber.’ ‘Het gaat bij jullie gewoon allemaal wat sneller dan bij andere.’ ‘Zeg dat wel,’ glimlachte Nienke flauw. ‘Maar ik werk me wel weer altijd goed in de nesten.’ ‘Als het ene over is begint het andere weer.’ Amber snapte wat ze bedoelde. Nienke knikte. ‘Als ik je kon helpen.. Als ik zou weten wat je zou moeten doen dan zou ik dat zeggen. Maar ik kan nu niet meer doen dan jou vertellen dat je naar Fabian moet gaan. Jullie moeten hier zo snel mogelijk over beslissen.’ Nienke zuchten. Wat moesten ze beslissen? Het kindje kwam er, hoe dan ook. ‘Bekijk het ook positief,’ vond Amber. ‘Misschien krijg je nu wel een mini-Fabian.’ Nienke glimlachte. Ze kon niet ontkennen dat ze nog een kindje wilde. Dat wilde ze, samen met Fabian, zo graag. Een broertje of zusje voor Sarah. Een groter gezinnetje. Maar niet nu. Daar waren ze nog helemaal niet klaar voor. ‘Ik ben er nog niet klaar voor.’ Zei ze eerlijk.‘Dat was je bij Sarah ook niet.’ ‘En ik heb alles ook helemaal fout gedaan. Straks gaat weer alles mis.’ ‘Niet alles is fout gegaan.’ Amber zuchten. ‘Als je iets nog nooit gedaan hebt weet je niet hoe het moet. Maar jij bent een fantastische moeder en van de paar foutjes die je misschien hebt gemaakt heb je alleen maar geleerd. Fouten maken hoort er bij.’ Nienke knikte. Geleerd van haar fouten had ze zeker. ‘Enige fout waar ik niet van heb geleerd is jong zwanger raken.’ Grapte ze. ‘Dat is niet echt een fout.’ Vond Amber. ‘Maar een prachtig kindje. En dat wordt deze ook.’ ‘Vast en zeker wel. Alleen zal ik hem of haar wel weer verwaarlozen dan.’ ‘Als je alleen maar zulke dingen kan zeggen houd je je mond maar.’ Amber was het zat dat Nienke nog steeds zo over zichzelf dacht. ‘Je gaat er maar met Fabian over praten en

ik wil geen één keer meer uit jou mond horen dat je een slechte moeder bent.’ Nienke bleef stil en stond daarna op. ‘Bedankt voor je steun.’ Ze pakte haar spullen en ging weg. Ze rende zo snel ze kon naar huis waar ze Fabian gelukkig niet tegen het lijf liep. Ze plofte op de bank waar ze in tranen uit barste. Ze wist het even niet meer. Ze wist even helemaal niets meer.

De dagen gingen maar langzaam voorbij voor Nienke. Dinsdag was Sarah bij opa en oma zodat Nienke in alle rust aan school beginnen en woensdag moest ze het voor het eerst combineren. ‘Sarah alsjeblieft..’ Nienke zuchten en zette haar dochter weer op de grond. Ze zat aan tafel, aan haar laptop en probeerde haar taken te maken. Alsof Sarah het wist. Ze was extra druk en vervelend vandaag. ‘Mama is heel erg moe en mama moet heel veel schoolopdrachten maken. Kan Sarah alsjeblieft rustig doen?’ ze smeekte het bijna en Sarah trommelde vrolijk met haar handjes op de grond en de stoel. ‘Wil je drinken Saar?’ Nienke stond op en Sarah kroop achter haar moeder aan naar de keuken. Nienke vulde een van haar flesjes met water en gaf het aan haar dochter. ‘Mag mama nu even huiswerk maken?’ Sarah klemde zich vast aan het been van haar moeder en giechelde. ‘Wat ben je in een vervelende bui vandaag.’ Nienke lachte er maar om. Ze tilde haar dochter op en knuffelde haar. Ze liep terug naar de tafel en klapte de laptop dicht. Ze kon zich zo toch niet concentreren. ‘Kom, we gaan naar de speeltuin. En boodschapjes doen.’ Sarah klapte in haar handjes en liet zich haar schoenen aan trekken. Ze trok net de deur open toen Noa wilde aanbellen. ‘Haaai!’ zei Sarah vrolijk en ze dronk verder. ‘Heb je even tijd?’ vroeg Noa voorzichtig. Nienke knikte.‘Ja hoor. We gingen net naar de speeltuin. Loop je mee?’ Noa dacht even na en knikte. Ze duwde Sarah in de buggy al naar buiten en Nienke pakte haar tas.‘Hoe gaat school?’ vroeg Noa.‘Het gaat.’ Zei Nienke twijfelend. ‘Sarah is een beetje vervelend vandaag dus het wil niet echt lukken. Gelukkig heb ik gisteren al veel gedaan.’ ‘Gelukkig.’ Noa glimlachte flauw en was even afwezig.‘Vertel, wat is er?’ Nienke zag aan Noa dat haar iets dwarszat maar ze niet wist hoe ze moest beginnen.‘Ik heb een probleem..’ zei Noa voorzichtig. ‘Nou, kom maar op. Als er iemand iets van problemen weet ben ik het.’ Ze lachte even om haar eigen opmerking maar was al snel weer serieus. ‘Hoe..’ Noa dacht even na over haar woorden. ‘Hoe heb jij Fabian verteld dat je zwanger bent?’ vroeg ze voorzichtig. Nienke keek haar met grote ogen aan.‘Dat heb ik hem helemaal nog niet verteld.’ Hoe kon Noa dit nou weten? Noa stond stil en keek vragend naar Nienke.‘Ben je weer zwanger?’ vroeg ze verbaast.‘Ben jij zwanger?’ wilde Nienke eerst weten. Noa knikte voorzichtig.‘Ik weet niet hoe ik het Jeroen moet vertellen. Het kan ook helemaal niet. We zijn veel te jong. Ik dacht.. Jij weet hoe het is, misschien dat je me kon helpen.’ Nienke knikte.‘Kom, we gaan even zitten.’ Ze liepen over het grasveldje naar het bankje en ze bleven even stil. ‘Maar jij bent dus ook zwanger? Alweer?’ Noa doorbrak de stilte. Nienke zuchten en knikte.‘Lekker zooitje maken we er van hè.’ ‘Zeg dat wel.’ Noa had echt geen idee wat ze nu moest doen. ‘Je hebt het Fabian ook nog niet verteld?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Ik weet niet hoe. Toen ik zwanger was van Sarah vond ik het al eng, maar nu vind ik het doodeng.’ ‘Ga je het hem wel snel vertellen?’ ‘Ik zal wel moeten. Maar ik wil eerst zelf alles een beetje op een rijtje krijgen in m’n hoofd. Heb ik toen ook gedaan.’ ‘Was Fabian boos? Ik ben zo bang dat Jeroen zo kwaad word. Dat het allemaal mijn schuld is.’ ‘Fabian was alles behalve boos.’ Nienke glimlachte toen ze terug dacht aan dat moment. Hoe bang ze was en hoe erg het mee viel om het hem te vertellen. ‘Ik vond het mijn schuld en Fabian bleef maar zeggen dat we er samen verantwoordelijk voor waren. Dat hij ook nooit de schuld bij mij zou leggen.’ ‘Maar Fabian is heel anders dan Jeroen.’ Vond Noa. Nienke knikte. Dat was Fabian zeker.

‘Fabian is hartstikke verantwoordelijk en serieus. Jeroen is af en toe zo’n klein kind.’ ‘Ben je bang dat hij niet voor jou en je kindje wilt zorgen?’ Noa bleef even stil en knikte daarna.‘Jeroen is hier in geen honderd jaar klaar voor.’ ‘Ik ken Jeroen natuurlijk niet zoals jij hem kent..’ begon Nienke en ze was heel even stil. Zoekend naar de juiste woorden. ‘Maar als voor Jeroen iets serieus is, neemt hij het ook serieus. Weet je nog toen je zo ziek was dit jaar?’ Noa glimlachte en knikte.‘Hij was zo bezorgd.’ Zei ze. ‘Hij deed er alles aan om mij weer beter te krijgen.’ ‘Precies.’ Nienke sloeg haar arm om haar heen. ‘Praat met hem. Alleen dan komen jullie tot de juiste beslissing.’ ‘Je hebt gelijk.’ Noa was blij dat Nienke haar kon helpen. ‘En wat ga jij doen?’ Nienke haalde haar schouders op.‘Ik weet het nog even niet.’ ‘Mama!’ Sarah zat ongeduldig te wachten. ‘We gaan al,’ lachte Nienke en ze stond weer op. ‘Mevrouwtje ongeduld. Wat zat er in je pap vanmorgen?’ ‘Zie je het al voor je?’ Nienke knikte.‘Straks loop ik met twee van die eigenwijze donderstenen.’ Ze waren allebei weer even stil en totdat ze bij het speeltuintje waren. ‘Heb jij trouwens nog iets van Mick en Miley gehoord?’ ze herinnerde zich ineens weer dat Amber twee dagen geleden had verteld dat ze op date waren. Maar ze had er verder niets meer over gehoord.‘Nee, hoezo?’ Nienke haalde Sarah uit de buggy en zette haar in de zandbak. ‘Amber vertelde dat ze op date waren. Eindelijk. Ik hoop dat ze nu eindelijk samen zijn.’ Noa lachte.‘Dat hoop ik ook ja.’ Ze ging op de rand van de zandbak zitten en gaf Sarah een emmertje. ‘Stel dat we het kindje houden hè.. Mag Jeroen dat af en toe oefenen met Sarah?’ Noa lachte.‘Ja hoor.’ Grinnikte Nienke. ‘Gaan we hem een cursus geven.’ ‘We?’ ‘Ja, we. Wij met z’n tweeën.’ ‘Ik kan er toch helemaal niets van.’ Zuchten Noa. ‘Wat weet ik nou van kinderen opvoeden.’ ‘Je werkt nu toch bij een kindercrèche? Dan weet je in ieder geval al iets.’ Vond Nienke. ‘Geen enkele moeder weet in het begin hoe alles moet. Maar dat gaat vanzelf.’ ‘Ik hoop het..’ Noa had geen idee wat ze allemaal moest en kon verwachten. ‘Hé, ik help je toch.’ Glimlachte Nienke. ‘We komen hier samen wel doorheen.’

‘Luister je wel?’ Nienke kwam uit haar gedachten en keek in het vragende gezicht van Fabian. ‘Nee?’ gokte ze. Fabian lachte.‘Ik merkte het. Waar zit je met je gedachten?’ ‘Nergens.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Wat was je aan het vertellen?’ ‘Dat ik het spannend vind dat Sarah morgen voor het eerst naar de crèche gaat.’ ‘Ik ook.’ Zei Nienke eerlijk. ‘Een grote stap. Maar ik ben wel bij dat ik morgen weer even rust heb. Kwam totaal niet aan school toe vandaag.’‘Oh jee..’ ‘Ze was zo ontzettend druk. Niet normaal. Ze deed het gewoon expres hoor.’ Nienke lachte. ‘Dus je loopt nu al een dag achter? Dat is niet goed hè.’ Fabian was gelijk al weer bezorgd. ‘Het valt mee. Gisteren was ik al snel klaar en had ik al een groot deel van vandaag gemaakt. Doe morgen ook een beetje extra en dan zit ik weer op schema.’ Ze had samen met Fabian een schema gemaakt zodat ze precies alles op tijd af zou krijgen en ze precies wist hoeveel ze op een dag moest maken. Nienke vond het heel fijn, dan wist ze precies waar ze aan toe was.‘Gelukkig maar.’ Fabian gaf haar een kus. ‘Morgen ben ik laat thuis hè. Na school werken.’ ‘Oh ja. Je eet niet mee dus?’ Fabian schudde zijn hoofd. ‘Mooi, dan eten Sarah en ik frietjes.’ Fabian lachte. ‘Alweer?’

‘Alweer?’ Nienke keek hem verbaast aan. ‘Is al een week geleden hoor. Ik heb er zo’n trek in.’ ‘Ik kan na deze vakantie geen friet meer zien.’ Lachte Fabian. ‘En geen barbecue.’ Nienke lachte. Dat hadden ze inderdaad heel veel gegeten de afgelopen weken. Ze gaapte en gaf Fabian een kus. ‘Slaap lekker.’ Ze knipte haar licht uit en trok de deken iets verder over zich heen. ‘Slaap lekker..’ Nienke hoorde aan Fabian zijn stem dat hij een beetje verbaast was. Dat ze zo ineens ging slapen. ‘Weet je zeker dat er niets aan de hand is? Je doet zo gek de laatste dagen.’ ‘Er is niets.’ Zei ze voor de zoveelste keer.‘Je zou het me anders wel vertellen toch?’ Nienke draaide zich om en knikte. ‘Laat het nou maar gewoon.’ ‘Dus er is wel wat.’ Zei Fabian slim. Nienke zuchten.‘Oké, ja.’ Het ontkennen had nou toch geen zin meer. ‘Maar ik wil er nog niet over praten.’ Fabian gaf haar een kus en streelde over haar wang.‘Zeg het nou en keer gelijk als er iets is. Ik heb het je al honderd keer gevraagd.’ ‘Ik wil niet dat je je zorgen maakt.’ ‘Moet ik me zorgen maken dan?’ Nienke bleef even stil. Ze wist niet wat voor antwoord ze hierop moest geven. Ja, Fabian moest zich zorgen maken. Ze moesten zich allebei zorgen maken. Maar dat kon ze niet tegen hem zeggen. Dan werd hij gek van bezorgdheid. Ze schudde haar hoofd.‘Nee. Maar jij maakt je altijd zo snel zorgen.’ Ze glimlachte er een beetje bij. ‘Of ik nou weet dat er iets aan de hand is maar jij wilt me nog niet vertellen wat en ik maak me zorgen, of jij ontkend dat er wat is en ik maak me zorgen. Dat maakt toch niet uit dan?’ ‘Ik vergeet soms hoe slim je bent.’ Lachte Nienke. Ze kroop dichter tegen hem aan. Fabian lachte ook. ‘Dat is dom van jou.’ ‘Wat passen we toch goed bij elkaar.’ Vond Nienke. Ze gaf Fabian nog een keer een kus en kroop nog dichter tegen hem aan. Ze voelde zijn warmte en hoorde zijn hart. Daar werd ze altijd zo rustig van. Ze voelde dat Fabian met zijn hand over haar buik ging en ze verstijfde even. ‘Gaat het?’ vroeg Fabian, gelijk weer bezorgd, die het merkte. Nienke probeerde zich weer een beetje te ontspannen en concentreerde zich op zijn hartslag. ‘Ben gewoon moe. Ik wil gewoon slapen.’ ‘Hup, slapen dan jij.’ Zei Fabian gespeeld streng.‘Dat gaat nog al moeilijk als je die klep van je steeds opentrekt.’ Ze begonnen allebei weer te lachen. ‘Ik zal niets meer zeggen.’ Beloofde Fabian. ‘Gelukkig maar. Anders ga je de volgende keer zonder eten naar bed.’ ‘Gemenerik.’ Fabian pruilde en Nienke moest weer lachen.‘Gemenenienke,’ verbeterde ze hem. ‘Nienke gaat flauwe opmerkingen maken hoor. Het wordt echt tijd dat jij gaat slapen.’ Lachte Fabian. Nienke glimlachte. Hij kende haar ook veel te goed. Dat kon nog lastig worden de komende weken.

Nienke keek stiekem nog even via het raam naar Sarah. Ze had haar vandaag voor de eerste keer naar de dagopvang gebracht. ‘Dit is echt het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.’ Pruilde ze.‘Wat?’ Eva keek ook nog even naar haar nichtje, die helemaal in haar nopjes was en lief speelde met de andere kindjes. ‘Haar hier laten. Weg gaan.’ ‘Ze heeft het hartstikke naar haar zin,’ probeerde Eva het iets makkelijker voor haar te maken. Nienke lachte.‘Dat is het ergste. Ze mist me niet eens.’ Eva lachte ook.‘Maar vanavond is ze weer heel blij je te zien. Kom nou, anders missen we de bus.’ Ze trok haar schoonzus mee. Nienke wierp snel nog een laatste blik naar haar kleine meisje en liep achter Eva aan. ‘Ze is zo snel groot geworden..’ Nienke dacht, uiteraard nog steeds aan Sarah. Ze zag zichzelf al lopen over een aantal maanden. Samen met Sarah als grote zus en een

ieniemienie baby. ‘Gaat het wel met je?’ Eva keek haar ineens onderzoekend aan. Nienke knikte vaag.‘Hoezo?’ alsof ze zelf niet wist dat het van haar afstraalde hoe beroerd ze zich voelde. ‘Je ziet er zo moe uit. En je bent zo wit.’ Eva was zelf nog hartstikke bruin van de vakantie. Nienke had al gemerkt dat er bij haar niets meer van te zien was. Alsof ze nooit in de zon had gelegen. ‘Gewoon slecht geslapen.’ Loog Nienke. In tenenstelling tot de vorige nachten had ze goed geslapen. ‘Hoe komt het?’ Nienke glimlachte. Ze herkende zoveel van Fabian in zijn zusje. Allebei altijd verschrikkelijk bezorgd. ‘Geen idee.’ Ze waren net op tijd voor de bus en konden nog net in stappen. ‘Wat ga je eigenlijk doen met m’n nagels?’ Eva had vandaag haar eerste cursusdag en ze had daarvoor al gelijk een model nodig. ‘In het boek stond iets over vijlen en nagelslakken. De basis dus.’ ‘Je moet ergens beginnen hè,’ lachte Nienke. Haar telefoon ging en ze nam op. Het was Noa. ‘Hey!’ riep ze enthousiast. Iets te enthousiast. Ze hoorde dat Noa huilde en ze niet uit haar woorden kwam. ‘Wat is er? Doe eens rustig.’ Noa haalde diep adem en probeerde nog een keer te vertellen. ‘Jeroen.. Hij is weg.’ Ze begon weer te huilen.‘Heb je het hem verteld?’ het duurde even voordat Nienke antwoord kreeg maar uiteindelijk kwam er een soort “ja” uit Noa haar mond. ‘En toen is hij er van door gegaan?’ Nienke kon het niet geloven. ‘Ik weet niet wat ik moet doen.’ Nienke zuchten. Eigenlijk wist ze het zelf ook niet echt. ‘Hij moet aan het idee wennen. Hij komt vanzelf wel terug.’ ‘En dan moet ik maar hier op hem zitten wachten?’ Noa klonk verbaast. ‘Ik ben toch niet gek?’ ‘Nee, je bent niet gek.’ Verzekerde Nienke haar. ‘En Jeroen ook niet. Gun hem even de tijd. Ik ben vanmiddag pas weer thuis, als hij dan nog niet terug is bedenken we samen wat we gaan doen, oké?’ ‘Oké..’ Noa zuchten en snikte nog even na. ‘Denk aan iets anders, ga even iets anders doen en vanmiddag kom ik naar je toe, goed?’

‘Goed. Heb jij het Fabian al verteld.’ ‘Nog niet.’ Zei Nienke eerlijk. ‘Dat moet je wel echt gaan doen hoor. Je kan het niet nog langer voor hem verborgen houden.’ Vond Noa. Daarom had ze het Jeroen ook zo snel mogelijk verteld. ‘Ik weet het. Ik kan het gewoon nog even niet.’ Ze keek even naar Eva die verdiept zat in haar telefoon. ‘Maar ik zie je vanmiddag, oké? Als Jeroen zich eerder laat zien, sms je dan even?’ ‘Doe ik.’ Beloofde Noa. ‘Wat kan je gewoon nog even niet?’ vroeg Eva toen Nienke had opgehangen. ‘Niets..’ Nienke hoopte dat ze niets van het gesprek had opgevangen maar helaas. ‘Oké.’ Eva ging er verder niet op in. ‘Ik ben best wel zenuwachtig. Ik kan nog helemaal niets.’ ‘Dûh,’ lachte Nienke. ‘Daarom doe je die cursussen toch. Om het te leren?’ Eva lachte.‘Ja, oké. Maar wat is er met Jeroen dan?’‘Er is niets met Jeroen.’‘Ik mag ook niets weten hè?’ zei Eva quasi boos. ‘Wordt overal buitengesloten.‘Ja, je bent zo zielig.’ Nienke lachte weer. ‘Doe je nog iets speciaals met je verjaardag volgende week?’ Eva schudde haar hoofd.‘Je mag taart komen eten als je zin hebt.’ ‘Altijd. Een extra groot stuk.’ Ze had vanmorgen al veel gegeten bij haar ontbijt maar had alweer trek. Het hielt niet op. ‘Wat wil je hebben eigenlijk?’ Eva dacht na en haalde haar schouder op.‘Geen idee eigenlijk. Verzin maar iets leuks.’ ‘Oh jee..’ Nienke wist van zichzelf dat ze altijd super slecht was in cadeautjes voor iemand kopen. ‘Ik ga m’n best doen.’ ‘Ik ben benieuwd.’ De rest van de ochtend kon Eva, zonder dat ze dat zelf wist, Nienke zo goed afleiden dat zij even niet meer aan de baby en aan alle zorgen die zouden komen

hoefde te denken. Die kwamen pas weer toen ze alleen, Eva had nog een theorie les over volgende week, terug naar huis was. Naar Noa.

Amber en Miley hadden zichzelf die avond uitgenodigd bij Nienke. Ze wisten dat Fabian niet thuis zou zijn en wilde een meiden avond. Nienke had eindelijk te horen gekregen dat Miley en Mick weer een stel waren en was alleen maar blij voor hun. ‘Eindelijk.’ Lachte ze.

‘Ik ben zo blij,’ Miley glunderde helemaal. ‘Mick is zo leuk.’ Amber rolde met haar ogen.‘Ik weet het nu wel weer.’ Nienke lachte.‘Jij wilde ze zo graag bij elkaar hebben.’ ‘Ja, maar dat was voordat ik met haar op een kamer lag en het de hele dag door moet aanhoren.’ ‘Beetje jaloers? Appie is nog vrij.’ Nienke zette de televisie uit. Ze was de hele tijd al aan het zappen. ‘In Anubis lagen we toch ook samen op een kamer?’ Miley begreep het niet.‘Met Nienke. En Sarah. Dat is anders.’ Vond Amber.‘Ja, ik heb ook vet veel daar geslapen de afgelopen maanden.’ Ze hoorde Sarah huilen en stond op. ‘Zoeken jullie een film uit?’ ze liep naar boven. Sarah stond rechtop in haar bed terwijl ze zich stevig vast hield aan de spijlen. Ze begon nog harder te huilen toen haar moeder binnen kwam. ‘Oh, wat een drama toch. Je zal wel honger hebben hè? Krijg je ervan als je niets eet.’ Nienke tilde haar op en rook aan haar luier. Die rook nog schoon, dus dat was het niet. Ze pakte de speen en de lievelingsknuffel van Sarah uit bed en liep met haar naar beneden. ‘Hey Saar!’ Miley stak haar armen uit maar daar wilde Sarah niets van weten. Ze klemde zich steviger vast aan haar moeder. ‘Oh, oh, oh.’ Lachte Nienke. ‘Wil je een flesje pap dan?’ ze kreeg geen antwoord maar liep toch naar de keuken om er een te maken. Sarah sabbelde ondertussen op haar speen en snikte uit op de schouder van haar moeder. ‘Ik kwam Noa vanmorgen tegen in de winkel. Ze was zo afwezig, ze zag me niet eens. Ze had ook mega rode ogen, alsof ze weken lang gehuild had.’ Zei Amber ineens uit het niets. ‘Moeten we niet even naar haar toe gaan dan? Misschien is er iets ergs.’ Klonk Miley bezorgd.‘Jullie moesten eens weten.’ Fluisterde Nienke tegen zichzelf. ‘Ze had een beetje problemen met Jeroen. Maar dat is al weer opgelost.’ Zei ze eerlijk. Maar meer hoefde de twee ook niet te weten. Toen Nienke die middag bij Noa was, was Jeroen thuis gekomen en hadden ze alles uitgepraat en bijgelegd. Jeroen was uiteindelijk bereid om voor hun kindje te zorgen maar moest gewoon heel erg aan het idee wennen. ‘Oh, hoe weet jij dat?’ vroeg Amber verbaast. ‘Gewoon.. Ze had iemand nodig om mee te praten.’ Antwoorde Nienke een beetje afwezig. ‘En van problemen weet jij natuurlijk alles,’ giechelde Amber. Nienke haalde het flesje uit de magnetron en liep terug naar de woonkamer.‘Precies.’ Dat had zij ook al tegen Noa gezegd. ‘Weten jullie al welke film het wordt?’ Miley en Amber zaten op de grond en hadden alle dvd’s uit de kast gehaald en rond hun gelegd. ‘No.’ Zuchten Miley. Nienke ging met Sarah op de bank zitten en gaf haar de fles pap. Sarah lag met haar knuffel stevig in haar armen en was niet van plan haar fles zelf vast te houden. ‘Klein baby’tje van me.’ Glimlachte Nienke en ze gaf haar een kus. ‘Ze is vandaag toch voor het eerst naar de crèche geweest?’ vroeg Amber ineens en Nienke knikte. ‘Hoe was dat?’ ‘Voor mij; verschrikkelijk. Maar Sarah heeft het helemaal naar haar zin daar. Ze is heel lief geweest en ze kan heel goed spelen met de andere kindjes.’ ‘Helemaal goed.’ Amber stak haar duim op naar Sarah die terug zwaaide. ‘Hoezo verschrikkelijk?’ vroeg Miley. ‘De hele dag mijn kleine meisje missen, dat is verschrikkelijk.’ ‘Maar wel fijn toch? Kan je je eigen dingen doen zonder gestoord te worden.’ Nienke knikte. Dat was ook wel zo. Toch vond ze het moeilijk. Maar ze was allang blij dat Sarah het naar haar zin had. Dat was belangrijk natuurlijk. ‘Nou, ik ga mezelf even uitlaten, zoek

jij maar een film uit Am.’ Miley stond op en ging naar de wc. Amber keek Miley achterna zodat ze zeker wist dat ze weg was en wende zich tot Nienke. ‘Heb je het hem al verteld?’ Nienke wist precies wat haar vriendin bedoelde. Ze schudde haar hoofd. Amber zuchten. ‘Je moet het echt zo snel mogelijk doen Nien.’ Nu knikte Nienke.‘Ik weet het. Maar het goede moment is er gewoon steeds niet.’ ‘Dat komt er nooit.’ Zei Amber wijs. Nienke zuchten. ‘Fabian weet dat er iets is alleen niet wat. Hij gaat toch net zo lang door totdat hij het weet. En daarbij, ik krijg al een buik dus ik zal wel snel moeten.’ ‘Echt? Zo snel?’ vroeg Amber verbaast. Nienke haalde haar schouders op.‘Ik ben best wel mager hè, ik kom gewoon heel veel heel snel aan nu.’‘Blubber, blubber.’ Lachte Amber. Nienke schudde haar hoofd.‘Niet grappig Amber.’ Vond ze.‘Sorry. Ik hoor het wel als je het hem verteld hebt.’ Nienke knikte en Miley was weer terug.‘En. Welke film?’ Amber pakte de eerste de beste dvd hoes en hielt het voor. ‘Deze.’ Besloot ze. Miley bekeek de hoes.‘Van Farao naar mummie.’ Ze wisselde even een blik met Nienke. ‘Heel interessant Amber.’ Nienke lachte. Dat was een of andere documentaire die ze eens voor Fabian had gekocht. ‘Kijk die maar een keer samen met Fabian.’ Amber pakte snel een andere film. ‘Dan deze.’ Ze was echt niet van plan om samen met Fabian naar zo’n documentaire te kijken. Dan kwam ze hier nooit meer levend vandaan. Ze stopte de dvd al in de speler. ‘Wachten we even totdat Sarah weer boven is?’ vroeg Nienke en haar twee vriendinnen knikte. Ze maakte popcorn en chips klaar voor tijdens de film terwijl Sarah op haar gemak haar fles leeg dronk. ‘Welterusten tante Amber. Welterusten tante Miley.’ Sarah gaf haar tantes handkusjes. ‘Slaap lekker lieverd!’ Nienke liep met haar dochter weer naar boven waas de kleine gelijk braaf weer ging slapen. Nienke kon niet stoppen met naar haar kijken. Hoe kon ze Fabian vertellen dat ze over een tijdje twee kinderen zouden hebben. Dat ze hun handen niet meer vol hadden aan alleen Sarah, maar overvol aan een peuterpuber en een baby. Ze wilde allebei zo graag nog een kindje maar dit was gewoon niet het goede moment. Dit was absoluut geen goed moment. Ze streelde Sarah over haar hoofdje en glimlachte. Het idee dat ze twee prachtige kinderen zouden hebben maakte haar dan weer blij. Maar dat blije gevoel was al snel weer weg toen ze aan Fabian dacht. Ze wist echt niet hoe ze het hem moest vertellen. Bang voor zijn reactie en nog banger voor wat er met hun kindje zou gebeuren. Haar kindje.

Die paar weken erna gingen snel voorbij. Te snel voor Nienke aangezien ze na elke week nog minder tijd had om haar schoolwerk af te krijgen. Iedereen was op de hoogte gebracht van het babynieuws van Noa en Jeroen en elke keer als Nienke haar vrienden zag ging het daarover. Zijzelf had het Fabian nog steeds niet verteld en de moed om het hem te vertellen werd elke dag minder. Ze was samen met Noa, en Jeroen al een keer naar de verloskundige geweest. Ze vond het verschrikkelijk dat ze dit nog niet met Fabian kon delen maar dat was haar eigen schuld. Moest ze maar niet zo laf zijn. ‘Je kan het echt niet maken hoor,’ vond Noa. Nienke zat bij haar thuis. Ze was haar eigen huis uit gevlucht en moest er over praten. Ze hielt het niet meer. ‘Je moet het Fabian echt gaan vertellen. Je hebt je kindje gisteren voor het eerst gezien en hij weet nog steeds van niets. Zoiets doe je toch samen?’ zij was blij dat ze dit samen met Jeroen kon delen. Nienke knikte en begon te huilen. ‘Ik kan het gewoon niet. Ik durf het niet. En elke dag durf ik steeds minder omdat ik het iedere dag langer voor hem verborgen hebt gehouden.’ Ze legde haar hand op haar buik. Toen ze vanmorgen in de spiegel keek zag ze echt al een buikje. Daarom had ze maar een extra grote trui aan getrokken vandaag. Noa ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Je zal toch een keer moeten. Beter vandaag dan morgen.’ ‘En Fabian begrijpt heust wel dat je het moeilijk vond om te vertellen. Daar zal hij niet boos om worden.’ Bemoeide Jeroen zich ermee. ‘Misschien is hij in het begin een beetje teleurgesteld maar dat gaat wel over.’ Nienke glimlachte.‘Sinds wanneer ben jij zo verstandig?’

‘Sinds mijn vriendin in verwachting is.’ Jeroen glimlachte erbij. Hij was er trots op. ‘Hij heeft wel gelijk.’ Vond Noa. ‘Zou jij niet teleurgesteld zijn als Fabian dit zo lang voor je zou verzwijgen? Je bent bijna drie en een halve maand zwanger Nien.’ ‘Slechte vriendin ben ik.’ Ze kreeg op dat moment een sms’je van Fabian. ‘Waar ik ben.’ Ze stond op. ‘Ik ga weer naar huis. Ik ga het hem nú vertellen.’ Noa stond ook op en omhelsde haar.‘Je kunt het.’ Moedigde ze haar aan. ‘Samen komen jullie hier wel uit.’ ‘Dank je.’ Steun had ze echt wel even nodig nu. ‘Succes.’ Nienke glimlachte dankbaar. Ook al moest ze er soms nog even aan wennen dat Jeroen ineens heel erg aardig tegen haar was, waardeerde ze het wel. Ze stak de straat over en was thuis. ‘Ik ben er.’ Zei ze toen ze Fabian in de woonkamer trof. ‘Hé lieverd. Waar was je?’ ‘Even bij Noa.’ Nienke bleef een beetje onhandig bij de deur staan. ‘Oh, had ze je advies nodig?’ glimlachte Fabian.‘Zo iets.’ Fabian had niet eens door dat Nienke afwezig klonk. ‘Wel fijn voor haar dat jij haar zo kan helpen. Je weet natuurlijk hoe het is om jong moeder te worden.’ Hij stond op. ‘Wil je drinken?’ Nienke kreeg een kus en Fabian wilde al naar de keuken lopen. In een reflex pakte Nienke zijn arm vast en hielt hem tegen. ‘Wat is er?’ vroeg Fabian bezorgd en hij streelde een pluk achter haar oor. ‘Je ziet weer zo wit. Voel je je nog steeds niet helemaal lekker?’ Nienke reageerde niet. ‘Gaat het niet goed met school? Heb je meer hulp nodig?’ weer bleef Nienke stil. ‘Nien?’ ‘Ga even zitten alsjeblieft.’ Nu moest het gebeuren. Ze moest het hem nu toch echt gaan vertellen. ‘Wat is er?’ Fabian werd steeds meer bezorgd en samen gingen ze op de bank zitten. Nienke staarde naar de muur. ‘Ik snap het als je boos bent en teleurgesteld.’ Begon ze.‘Doe niet zo gek,’ Fabian snapte niet waar dit vandaan kwam. ‘Maar ik kon het je niet eerder vertellen. Ik durfde niet. Ik was bang en ik weet dat dat geen excuus is maar ik wist ook gewoon niet hoe.’ Fabian bleef stil en luisterde aandachtig. ‘Ik weet ook niet hoe het kon gebeuren..’ ze bleef weer even stil.‘Wat is er nou?’ Fabian kon niet tegen dit soort stilten. Niet als hij wist dat er iets met Nienke aan de hand was. Nienke keek naar haar handen en Fabian pakte die vast. ‘Ik beloof dat ik niet boos word. Wat er ook aan de hand is, je zal wel een goede redenen hebben om het niet eerder te vertellen anders had je dat wel gedaan toch?’ Nienke zuchten. Hij was weer eens veel te lief voor haar. ‘Ik moest alles ook een beetje op een rijtje krijgen voor mezelf. Ik ben zo in de war..’ Fabian veegde haar tranen weg. Nienke haalde nog even diep adem. Nu moest het echt. ‘Ik ben zwanger..’ zei ze zachtjes. Ze staarde naar haar handen die in die van Fabian lagen en keek hem daarna voorzichtig aan. Fabian bleef stil en keek haar doordringend aan. ‘Al die weken.. Waarom heb je niets gezegd?’ Nienke hoorde aan zijn stem hoe teleurgesteld hij was. ‘Het spijt me..’ was het enige wat ze kon zeggen. Fabian stond op en staarde uit het raam. ‘Wees alsjeblieft niet boos.’ Fabian schudde zijn hoofd en ging gelijk weer zitten. Hij was ook helemaal niet boos.‘Ik ben niet boos.’ Dit stelde Nienke een beetje gerust. ‘Ik snap gewoon niet dat je het me niet verteld hebt. Dat je al die weken hier alleen mee rond hebt gelopen. Waarom durfde je het niet te vertellen?’ Nienke haalde haar schouders op en begon weer te huilen. Fabian sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. ‘Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. We hebben al een kindje, dit kan toch helemaal niet?’ Sarah was wakker geworden en gilde de straat bij elkaar. Fabian gaf Nienke een kus en stond op. ‘We hebben het er zo over.’ Hij ging naar boven en Nienke hoorde hem via de babyfoon praten tegen hun dochter. Ze veegde haar tranen weg en ging liggen. Hij was een fantastische vader. Maar twee kinderen konden ze toch helemaal niet aan? Ze piekerde zich al weken suf en was zo moe dat ze op de bank in slaap viel.

Fabian zat die volgende ochtend met Sarah aan het ontbijt. Nienke werd wakker op de bank en keek verbaast naar de deken die over haar heen lag. ‘Heb je een beetje kunnen

slapen?’ vroeg Fabian bezorgd. ‘Moet jij niet naar school?’ Nienke stond op en strekte zich uit. De bank zat hartstikke lekker maar sliep voor geen meter. ‘Eigenlijk wel. Maar vandaag even niet.’ Sarah klapte in haar handjes en kreeg nog een hapje van haar fruithapje. ‘Ik breng Sarah zo naar Eva. Kunnen we even praten.’ Nienke knikte en gaf hem een kus. Fabian aaide even over haar buik en glimlachte. ‘Mag dat?’ Nienke knikte weer.‘Dat mag.’ Ze gaf haar dochter ook een kus en schoof bij hun aan tafel. ‘Mama,’ zei Sarah en Nienke glimlachte naar haar dochter. ‘Wat is er schat?’ Sarah brabbelde een heel verhaal en haar moeder knikte af en toe. ‘Wat kan je toch goed verhalen vertellen hè,’ Nienke glimlachte weer en Sarah nam tevreden weer een hap van haar fruit.‘Zo, dat was de laatste.’ Zei Fabian tevreden. ‘Ga je nu bij tante Eva spelen?’ Sarah klapte blij in haar handjes en probeerde uit haar stoel te komen.‘Oh, tante Eva, tante Eva, tante Eva.’ Nienke lachte om haar dochter die zowat hysterisch werd bij het horen bij wie ze mocht gaan spelen. Ze tilde haar uit haar stoel en knuffelde Sarah tegen haar zin in. ‘Geef je tante Eva een dikke knuffel van mama? En een kusje?’ ‘Mamaaa!’ gilde Sarah lachend die zichzelf uit de greep van haar moeder probeerde te bevrijden. ‘Ja. Van mama voor tante Eva.’ Nienke gaf Sarah aan Fabian die met haar richting de gang liep. ‘Zeg maar dag mama!’ ‘Dag mama!’ sprak Sarah haar vader na en ze had geen geduld om haar schoenen aan te laten trekken. ‘Veel plezier.’ Nienke zwaaide haar dochter na. ‘Ben over vijf minuten terug.’ Zei Fabian en daar hielt hij zich aan.‘Precies vijf minuten.’ Glimlachte Nienke die naar de klonk staarde toen Fabian de woonkamer weer binnen kwam. ‘Heb je de tijd bij gehouden?’ lachte Fabian en hij ging tegenover haar aan tafel zitten.‘Ik moet toch wat.’ Fabian legde zijn hand op die van Nienke en het bleef even stil. ‘Ik weet dat jij tegen abortus bent. Dat ben ik ook dus dat is al geen oplossing.’ Begon hij uiteindelijk. Nienke keek hem aan en knikte. Ze wist dat dat geen oplossing was. ‘Ik zou niet weten hoe we dit allemaal zouden moeten regelen. Twee kinderen.’ ‘Dat is ook juist het probleem. Als het te regelen was en als het zou kunnen dan was ik de gelukkigste persoon op aarde. Twee prachtige kinderen en een super leuke vriend die ook nog eens een fantastische vader is.’ Fabian glimlachte. ‘Maar het kan gewoon niet. We kunnen nog maar net rondkomen met één kind als alles blijft gaan zoals het nu gaat.’ ‘Ik heb vannacht nagedacht..’ Nienke had al gedacht dat hij niet geslapen zou hebben. Fabian bleef weer even stil. ‘Ik vind het heel moeilijk om dit te zeggen..’ Nienke keek naar haar hand die in die van hem lag. Ze durfde te wedden dat ze wist waar hij over had nagedacht. Dat had ze zelf ook al maar dat wilde ze eigenlijk ook niet. ‘Ik denk dat er maar één oplossing is.’ Begon Fabian weer. ‘Voor zowel het kindje als voor Sarah als voor ons.’ Nienke knikte. Ze wist nu wel zeker wat hij dacht. Het leek voor haar op dit moment ook de beste oplossing. Ze voelde tranen over haar wangen lopen maar nam niet de moeite om ze weg te vegen. Daar was ze nu ook helemaal niet meer bezig. Ze moesten nu al een beslissing maken voor de toekomst van hun kindje. Maar wat was eigenlijk de beste toekomst voor hun kindje? Bij zijn of haar echte ouders en grote zus of, voor hun, wildvreemde mensen. Ze probeerde op haar gevoel af te gaan, dan wist ze zeker dat ze een goede keuze zou maken. De beste keuze die ze voor haar kindje kon maken. Ze slikte.‘En dat is adoptie.’

Hoofdstuk 10;

Maanden later zaten zowel Noa als Nienke met een dikke buik aan tafel. Het was bijna kerst en dat betekende dat er veel cadeautjes ingepakt moesten worden. Sarah was vandaag weer naar de dagopvang en Fabian en Jeroen waren naar school en werk. Ze hadden de hele dag al voor hun zelf en tijd genoeg om in te pakken. ‘Wie heb jij met surprise?’ vroeg Noa nieuwsgierig. Ze hadden besloten om op kerstavond surprise te doen met z’n alle. ‘Gaat je niets aan,’ lachte Nienke. ‘Flauw zeg,’ Noa legde haar hand op haar buik en keek er glimlachend naar. ‘Wil je weten wie ik heb?’ ‘Nee.’ Lachend stond Nienke op. ‘Wil je nog drinken?’ Noa knikte.‘Graag.’ ‘Ik heb Sarah’s oude kleertjes van zolder gehaald. Als je wilt kan je wat uitzoeken voor je baby.’ ‘Wil je het zelf niet houden dan?’ ‘Ik heb liever dat jou baby het aan heeft dan dat het maar op zolder staat.’ Nienke ging weer aan tafel zitten. ‘En als dit ook een meisje is..’ ze legde haar hand op haar dikke buik. ‘Dan zal ze het toch nooit aan hebben.’ ‘Is de adoptie definitief?’ Nienke knikte en was even stil.‘We hebben hele lieve ouders voor hem of haar uitgezocht..’ ze voelde de tranen op komen en begon te huilen. Noa kwam naast haar zitten en troosten haar. ‘Die wel voor hem of haar kan zorgen.’ ‘Heb je ze ontmoet?’ Nienke knikte weer en veegde haar tranen weg. ‘Ze zijn echt super lief.’ ‘Dan hoef je je geen zorgen te maken over je kindje. Het komt goed terecht.’ Probeerde Noa haar te troosten. ‘Maar als ik er aan denk dat ik nooit zal meemaken dat hij zijn eerste woordjes zal zeggen en zijn eerste stapjes.. Of haar natuurlijk.’ Ze wist dat dit de beste oplossing was maar het maakte haar zo verdrietig. ‘Maar we hebben voor een open adoptie gekozen. Dan houden we regelmatig contact en houden Erik en Jennifer ons op de hoogte.’ ‘Dat is wel fijn.’ Vond Noa. ‘Krijg je toch alles een beetje mee.’ Nienke knikte en haalde even diep adem. ‘Ik voel me alleen soms zo schuldig.’ ‘Je moet je helemaal niet schuldig voelen.’ Noa gaf haar een glas water en Nienke nam een slokje. ‘Het gebeurd gewoon. Het idee dat ik m’n kindje zomaar weg doe en Sarah een broertje of zusje misgun..’ ‘Je misgunt het Sarah niet en je doet je kind niet weg. En al helemaal niet zomaar.’ Zei Noa streng. ‘Het is ook het beste voor de baby dat weet ik.’ Nienke veegde haar laatste paar tranen weg. ‘Het is beter voor ons alle vier. Het is gewoon een gevoel. Een rot gevoel.’ ‘Dat kan ik me heel goed voorstellen. Je moet er nu ook nog heel erg aan wennen. Als het eenmaal zo ver is wordt het misschien wat minder.’ Nienke knikte. Aan dat idee probeerde ze zich vast te houden.

‘Genoeg over mij. Weten jullie al een naam?’ Noa lachte.‘We komen er maar niet uit. Er zijn zoveel mooie namen maar Jeroen is het nergens mee eens. Ik denk dat we maar alle namen op briefjes schrijven en dan loodjes trekken of zo.’ Nienke lachte mee. ‘Kiezen Erik en..’ Noa dacht na.‘Jennifer.’‘En Jennifer een naam voor de baby. Of mogen jullie dat doen?’ ‘Wij mogen hem of haar een naam geven. Daar ben ik wel blij om.’ Dat was het enige wat ze aan hun kindje konden geven. ‘En weten jullie het al?’ vroeg Noa nieuwsgierig.‘Voor een meisje wel. Een jongensnaam is zo lastig.’ Nienke werd al weer moe bij het idee dat ze daar nog over na moesten denken. ‘Toen met Sarah ook. De naam Sarah hadden we binnen een minuut. Toen ik lag te bevallen hadden we nog geen jongensnaam.’ Ze lachte. ‘Ik was zo blij dat ik een meisje in m’n armen had.’ ‘Dat geloof ik ja,’ Noa lachte mee. Nienke haar telefoon ging en ze keek verbaast naar het scherm. ‘Wie is dat?’ ‘De crèche,’ Nienke nam op. ‘Met Nienke.’ Noa keek haar vriendin doordringend aan die ineens heel geschrokken keek. ‘Oké, ik kom er gelijk aan.’ Ze stond al op en pakte haar tas. ‘Tien minuutjes ongeveer. Tot zo.’ Ze hing op en trok haar jas en schoenen aan.‘Wat is er aan de hand?’ ‘Sarah.. Ze is gevallen, gat in haar hoofd en wil perse naar huis.’ ‘Arm kind.’ Noa had medelijden met haar.‘Arme ik,’ vond Nienke. ‘Waar is m’n fietssleutel?’ haar sleutels lagen normaal op tafel maar aangezien ze de cadeautjes gingen inpakken had ze alles aan de kant gegooid. ‘Fietssleutel?’ vroeg Noa verbaast.‘Anders kan ik toch niet fietsen?’ Nienke vond haar sleutel op de kast. ‘Hebbes.’ ‘Fietsen? Je bent over anderhalve maand uitgerekend gek. Dan ga je toch niet fietsen?’ Noa was nog steeds verbaast. Nienke begon te lachen.‘Dat gaat prima hoor. En daarbij; ik heb een kind van anderhalf. Hoe kom ik anders met haar ergens? En boodschappen en zo? Met het vliegtuig?’ ‘De buggy?’ was Noa haar oplossing. ‘Als die smurf van jou anderhalf is hebben wij een gesprek over vervelende peuterpubers.’ Knipoogde Nienke. ‘Ben zo terug!’ ze vloog bijna de deur uit. Noa werd alleen al moe als ze naar Nienke keek. Zijzelf vond de zwangerschap al onwijs zwaar. Ze had geen idee hoe dat voor Nienke moest zijn met Sarah erbij.

Even later kwam Nienke weer thuis met een huilende Sarah in haar armen. ‘Jij bent snel.’ Noa keek op de klok. Ze had haar nog niet thuis verwacht. ‘Moeders kunnen alles.’ Lachte Nienke. ‘Alles tegelijk en alles heel snel.’‘Daar kom ik nog wel achter dan,’ glimlachte Noa en ze wende zich tot Sarah. ‘Schatje toch..’ pruilde ze. ‘Wat is er gebeurd?’ Nienke ging met haar op de bank zitten en trok de warme jassen, sjaals, mutsen en handschoenen uit. ‘Ze is gevallen en heeft daarbij haar hoofd gestoten.’ Nienke ging in de hoek van de bank zitten en drukte Sarah tegen zich aan. ‘Het is maar een klein wondje. Hoefde niet geplakt of gehecht te worden en ze lijkt ook geen hersenschudding of iets te hebben.’ ‘Gelukkig maar.’ Glimlachte Noa. ‘Zal ik een lekker flesje pap voor je maken Saar?’ ‘Doe ik wel.’ Noa stond al snel in de keuken. ‘Is het trouwens normaal dat kinderen zoveel water en pap zuipen?’ Nienke begon te lachen.‘Nee. Maar mijn kind is ook niet normaal. Kreeg na de tweede dag op het verblijf al te horen dat ze dat nog nooit hadden meegemaakt.’ ‘Bij ons op de crèche ook niet hoor.’ Noa werkte, voor haar zwangerschapsverlof, op een ander kinderdagverblijf. ‘Ze willen altijd siroop of ice thee.. Als het maar zoet is en veel suiker bevat.’ ‘Ongezond joh,’ vond Nienke. ‘Drink Sarah ook wel hoor. Maar het liefste toch echt water.’

‘Ieder zijn eigen verslaving.’ Lachte Noa. ‘Maar dat ga ik ook doen bij mijn kind hoor. Alleen maar water en brood. Geen gesnoep en alleen maar gezonde dingen.’ Nienke lachte weer.‘Arm kind.’ Ze pakte het flesje van Noa aan en gaf het Sarah terwijl ze nog uit snikte. ‘Mijn cadeautjes zijn ingepakt, zal ik die van jou alvast verder doen?’

‘Als je wilt heel graag. Het is gelukkig niet zo veel meer.’ Nienke had er eigenlijk ook niet zoveel zin meer in. Ze was veel te moe. Helemaal na dat stukje fietsen. Ze zette een kinderprogramma op tv aan en al snel was Sarah helemaal stil. Terwijl ze haar fles verder dronk. ‘Hoe gaat het nou eigenlijk met school?’ ‘Zullen we het daar maar even niet over hebben?’ Nienke lachte er maar een beetje bij. ‘Oei. Niet zo goed dus?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Het ging een tijd goed. Maar de laatste weken heb ik niets op tijd afgekregen. Baal er ontzettend van maar kan er echt niets aan doen.’ ‘Dat komt wel weer als die dikke buik weg is.’ Noa had er het volste vertrouwen in. ‘Dat hoop ik.’ Nienke wilde het er verder niet over hebben. Terwijl Noa de laatste cadeaus voor Nienke inpakte keek Nienke met haar dochter televisie. ‘Nou ik ga weer. Jeroen zal zo wel komen en die heeft altijd honger.’ Noa lachte. ‘Onze mannen hebben het maar goed. Hele dag school en werk en ’s avonds staat het eten klaar.’ ‘Inderdaad.’ Nienke was het daar mee eens.‘Wanneer komt Fabian?’ ‘Voorlopig nog niet..’ op dat moment keek Nienke naar buiten en zag Fabian voor de deur staan. ‘Grapje. Wat ben je vroeg?’ zei ze hard toen ze de voordeur hoorde. ‘Ik dacht; jij hebt vast nog geen boodschappen gedaan en ik ga vanavond koken.’ Zei Fabian terwijl hij binnen kwam lopen. ‘Sarah is ook vroeg.’ Kwam er verbaast achter aan. Nienke knikte.‘Help jij Noa even met haar tassen vol cadeaus?’ het was geen vraag, eerder een bevel en Fabian deed dat uiteraard.‘Tot van de week,’ Noa zwaaide en Sarah zwaaide, als enige terug terwijl ze in trans naar de televisie bleef staren. ‘Vergeet je surprise niet.’ Lachte Nienke en weg waren Noa en Fabian. ‘Gaan we zo naar bed toe Saar?’ ‘Nee.’ Antwoorde Sarah stellig en ze kroop dichter tegen haar moeder aan. ‘Nee?’ vroeg Nienke verbaast en Sarah schudde haar hoofd.‘Nee.’ Zei ze weer. ‘Mama denkt van wel. Volgens mij is Saartje heel erg moe.’ ‘Nee.’ Bleef de kleine volhouden. Nienke glimlachte.‘Mama is wel heel erg moe hoor.’ ‘Mama moe?’ vroeg Sarah en Nienke knikte. ‘Mama bed.’ Nienke lachte.‘Mama moet ook naar bed toe ja. Net zoals Sarah.’ ‘Is er iemand hier eigenwijs aan het doen?’ Fabian was er weer en ging naast hun op de bank zitten. Hij gaf Nienke een kus en aaide over Sarah haar hoofd. ‘Wat een mooie pleister. Wat is er gebeurd?’ ‘Ze heeft een gapend gat in haar hoofd,’ overdreef Nienke. ‘En daar was ze zo van in paniek dat ze me belde. We zijn net een half uurtje weer thuis.’‘Oh jeetje. Dat is niet zo slim hè Saar.’ ‘Slim hè Saar.’ Sprak Sarah haar vader onbewust na terwijl ze nog steeds naar de televisie staarde. Nienke en Fabian glimlachte naar elkaar. Het was onvoorstelbaar hoe groot hun dochter al was. Elke dag sprak ze hun steeds meer na en kon ze steeds meer zeggen. ‘En nu gaan we echt naar bed toe Sarah.’ ‘Nee!’ ging Sarah er weer tegen in. ‘Heeft ze al gegeten?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Alleen een flesje pap. Maar ze stort binnen twee minuten echt in.’ Ze keek naar Sarah die haar ogen met veel moeite open hielt. Want toegeven dat ze moe was deed ze nooit. ‘En op de crèche waren ze aan het eten toen ik kwam, toen wilde ze ook al niets. Geef je papa een kus?’ Sarah deed wat haar moeder zei en knuffelde extra lang met haar vader. ‘Tijdrekker.’ Lachte Fabian. ‘Welterusten papa.’ Zei Nienke.‘Luse papa!’ Sarah gaf haar vader nog een handkusje. ‘Ik ga boodschappen doen. Nog wensen voor het eten?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Iets simpels. Heb zelf ook niet zo’n trek.’ ‘Oké. Doe je rustig aan?’ Fabian gaf haar bezorgd een kus en ze knikte. Ze liep met Sarah naar boven waar ze haar bed-klaar maakte. Met een schone luier, schone pyjama en

gepoetste tandjes luisterde ze naar het verhaaltje wat haar moeder voor las. Ze zaten in de grote stoel op de kamer van Sarah. De kleine gaapte aan een stuk door en viel uiteindelijk in slaap. Voorzichtig legde Nienke haar in bed en keek nog even toe. Wat had ze toch een fantastische dochter. Ze liep naar de badkamer waar ze het bad vol liep lopen. Misschien dat dat haar hielp een beetje te ontspannen. Ze merkte dat hoe langer ze zwanger was en hoe dichter ze bij de uitgerekende datum kwamen hoe gestrester ze zich voelde.

Op kerstavond zat de hele vriendengroep uit het oude internaat rond de kerstboom bij Miley en Amber thuis. Ze deden een spelletje en pakte ondertussen om de beurt hun surprise uit. ‘Dit is zo saai.’ Gaapte Appie. ‘Wanneer krijgt Ap zijn cadeau?’ ‘Als Ap nog een keer zeurt helemaal niet meer.’ Vond Amber. Appie stak zijn tong uit en Amber gooide een handje spekjes tegen zijn hoofd aan. Miley draaide aan een schijf waar letters op stonde. ‘Sorry Ap, Nienke is.’ Lachte ze. Bijna iedereen had zijn of haar surprise al gehad behalve Nienke en Appie. En Appie moest dus als laatste wachten. Iets waar hij een hekel aan had. ‘Is deze voor mij?’ vroeg Nienke. Ze kreeg een grote doos vol doodskoppen en nepspinnen in haar handen gedrukt. Ze had al zo’n vermoede van wie deze kwam. Appie knikte trots. ‘Dat gaat leuk worden.’ Grijnsde hij. Nienke keek haar vrienden een voor een aan.‘Ik durf geloof ik niet,’ lachte ze zenuwachtig. Ze had geen idee wat ze moest verwachten. ‘Gewoon je hand in dat gat steken.’ Zei Appie.‘Eerst het gedichtje!’ liet Amber Nienke herinneren en Nienke las voor wat er op het briefje stond. ‘Voor Nienke, van super-Ap.’ Ze lachte. ‘Ik zie dat je onwijs hard je best hebt gedaan op het gedichtje?’ ‘Kort maar krachtig.’ Vond Appie. ‘Dit was niet de afspraak. Iedereen heeft zijn best gedaan.’ Zei Amber gelijk. ‘Zelfs Mick.’ Lachte Jeroen. ‘Wie had dat nou gedacht.’ Hij zat naast Noa op de bank die de babykleertjes die ze van Nienke had gekregen, voor de zoveelste keer bekeek. ‘Plaag hem niet zo,’ zei ze en Jeroen hielt gelijk zijn mond. ‘Oké.. Daar gaan we.’ Nienke kneep haar ogen dicht en stak haar hand in de doos. Ze had geen idee wat ze allemaal voelde en dat wilde ze liever gezegd ook niet weten. ‘Ah bah.’ Kreunde ze. Appie lachte. Hij had het helemaal naar zijn zin. ‘Wat heb je er in gedaan?’ lachte Miley die het gezicht van haar vriendin steeds meer zag betrekken. ‘Geheime ingrediënten.’ Was het geheimzinnige antwoord wat ze van Appie kreeg. ‘Volgend jaar doe ik niet meer mee.’ Besloot Nienke. ‘Zit er wel iets in?’ ze keek Appie hulpzoekend aan. Fabian lachte zijn vriendinnetje uit en kreeg een duw. ‘Iets? Het allerbeste cadeau ever. Al zegt Ap het zelf natuurlijk.’ Nienke graaide nog even door in de vieze doos en voelde uiteindelijk iets.‘Ik heb het geloof ik.’ Ze trok haar arm zo snel mogelijk de doos uit. Ze zat helemaal onder bruin slijmerig spul. Net zoals haar cadeau. ‘Ah bah..’ gruwde Amber. ‘Gelukkig had Appie jou niet,’ lachend haalde Eva een theedoek uit de keuken voor Nienke. ‘Dan waren we met twee minder aan het eind van deze avond.’ Nienke lachte en ze pakte de theedoek aan. ‘Dank je.’ Met behulp van Eva maakte ze haar arm en haar cadeautje schoon. ‘Hier had je dus die hele boodschappenkar vol pindakaas en gel voor nodig,’ lachte Jeroen ineens. Appie grijnsde alleen maar.‘Pindakaas en gel? Ik dacht even dat je wc kapot was.’ Nienke was eerst nog tien minuten bezig met al het plastic rond haar cadeau heen af te draaien voordat ze het cadeaupapier er af kon scheuren. Uiteindelijk had ze een babypakje in haar handen wat aan de ene kant blauw was en aan de andere kant roze. ‘Je kan het omdraaien.’ Zei Appie. ‘Cool hè. Als het een meisje is doe je de roze kant voor en bij een stoere jongen de andere kant.’ ‘Stoere jongen. Ja hoor.’ lachte Jeroen. ‘Met Fabian als vader zeker. Dat word vast een

nerdje.’ Jeroen kreeg gelijk een preek van Noa terwijl Nienke stil naar het pakje bleef staren. Fabian sloeg zijn arm om haar heen.‘Gaat het Nienke?’ vroeg Miley als eerste. ‘Wat ben je toch ook een sukkel,’ zei Amber boos tegen Appie. ‘Ze houden hun kindje toch niet.’ ‘Geven ze het naakt weg dan? Dat kind moet toch wat aan?’ Appie vond zijn cadeau meesterlijk. Voordat Amber in discussie kon gaan met Appie kwam Nienke er tussen.‘Ik vind het heel lief van je. We geven het hem of haar aan als het geboren is. Dankjewel.’ Ze keek even naar Fabian die knikte. ‘Gaat het kindje eigenlijk gelijk weg?’ vroeg Amber voorzichtig.‘Niet gelijk.. We hebben een paar dagen samen.’ ‘Mogen we hem of haar nog zien dan?’ Nienke knikte en probeerde te glimlachte.‘Appie, jij mag.’ Zei Miley om de aandacht van Nienke af te leiden. Appie sprong gelijk op en pakte de laatste surprise. ‘Van wie?’ vroeg hij en Noa stak haar hand op. ‘Gaat het?’ vroeg Fabian zacht en Nienke knikte. Ze werd zo vaak geconfronteerd met het feit dat ze haar kindje liet adopteren dat ze zich steeds schuldiger ging voelen. Ze had zich er nooit goed bij gevoeld maar ze wist dat dit de beste oplossing was. Vooral voor de baby en voor Sarah. En daar deed ze het voor. Door die gedachte vast te houden kon ze de afgelopen maanden met hun beslissing leven. Maar op dit moment wist ze het even niet meer.

Kerst ging super snel voorbij. Nienke zat thuis op de bank terwijl ze toekeek hoe Sarah met haar nieuwe speelgoed speelde. Vorig jaar kerst was ze nog zo klein en nu was ze een grote zus. Vorig haar was haar vader er niet eens bij. Toen had Nienke nog gedacht dat ze nooit meer gelukkig zou kunnen worden. Ze was gelukkig met Sarah maar zonder Fabian was haar leven niet compleet. En nu waren ze ineens met z’n viertjes. Alles ging zo ontzettend snel dat ze soms het idee had dat dit een grote droom was. Sarah pakte haar knuffel en liep naar de bank toe. Het verbaasde Nienke af en toe nog dat ze al zo goed kon lopen. Een half jaartje geleden was ze nog volop aan het oefenen en viel ze zo vaak om. Nu moest ze de hele tijd op letten of ze er niet ineens vandoor rende. Ze tilde haar dochter op en zette haar op haar schoot. ‘Mijn grote meid.’ Zei ze trots en Sarah giechelde. Ze liet daarna haar knuffel zien en Nienke zag dat er een groot gat onder de arm van de knuffelbeer zat. ‘Oh, oh. Is Noele gewond?’ ‘Ja,’ zei Sarah zielig. ‘Noeloe au.’ ‘Jeetje zeg. Moet Noeloe nu naar de dokter? Of zal mama hem beter maken?’ ‘Mama?’ Nienke knikte.‘Mama kan dat héél goed.’ Ze zette Sarah op de bank en stond op. ‘Blijf zitten hoor,’ waarschuwde ze haar dochter. Ze liep naar de kast en pakte haar naaispullen. Gelukkig had haar oma haar ooit een leren naaien, dat kwam nu wel goed van pas. ‘Gaan we Noeloe eens opereren.’ Ze ging weer op de bank zitten en Sarah kwam weer op haar schoot zitten. Ze hielt haar lievelingsknuffel stevig vast en wilde hem eigenlijk niet los laten. ‘Geef maar Sarah. Anders kan mama Noeloe niet beter maken.’ Sarah twijfelde nog even en gaf daarna voorzichtig haar knuffel aan haar moeder. Ze gaf hem nog een kusje en keek daarna gespannen toe hoe haar moeder hem beter maakte. ‘Operatie geslaagd.’ Nienke had het gat al snel gemaakt en blij nam Sarah haar knuffel weer in haar armen. Ze gaf hem duizend kusjes en daarna was haar moeder aan de beurt. ‘Plakje?’ vroeg ze daarna.‘Plakje?’ Nienke moest even nadenken wat haar dochter daarmee bedoelde. Sarah liet haar vinger zien waar ze een klein wondje had. Eerder die week had ze daar een pleister op gekregen tegen het bloeden. ‘Een pleister?’ opperde Nienke en Sarah knikte. ‘Plakje.’ Herhaalde ze weer. Nienke lachte en zette haar dochter op de grond. ‘Een pleister Sarah. Zeg maar; pleister.’ ‘ijser,’ herhaalde Sarah en ze liep met haar moeder mee naar de keuken. ‘Nog even oefenen.’ Glimlachte Nienke. Ze haalde uit de keuken la een doosje met pleisters. Ze pakte er twee verschillende uit en liet Sarah kiezen. ‘Kijk eens Noeloe, een mooie prinsessen pleister.’ Ze plakte de pleister onder de arm van de knuffel en gaf er een kusje op, zoals ze bij Sarah ook altijd deed. ‘Is de pijn al minder?’ Sarah knuffelde haar lievelingsknuffel stevig en hobbelde daarna terug naar de woonkamer. Fabian kwam de woonkamer binnen en kreeg uitvoerig verslag van Sarah wat er net allemaal was

gebeurd. Hij tilde haar op en liet Nienke de pizzadozen en plasticzak zien die hij vast had.‘Pizza en Oliebollen.’ Glimlachte hij. ‘Lekker. Wat wil je drinken?’ vroeg ze en ze pakte de glazen al uit de kast. ‘Ga zitten jij,’ lachte Fabian en hij zette Nienke in de stoel aan tafel. ‘Laat mij dat nou doen.’ ‘Je hebt de hele dag al gewerkt,’ zei Nienke en ze wilde weer op staan. ‘Geen excuus.’ Vond Fabian en hij lachte weer. ‘Blijf nou eens zitten dikkie.’ Nienke keek hem even kwaad aan en glimlachte daarna. Ze vond het eigenlijk helemaal niet erg om dikkie genoemd te worden. Zoals Fabian de enige was die het zei. Sarah werd in haar stoel gezet en Nienke knoopte haar de theedoek om die op tafel lag. ‘Ik kan ook een slabber pakken hoor?’ zei Fabian die de borden en glazen op tafel zette. ‘Er zijn geen schone meer. Ik moet nog wassen.’‘Dat doe ik straks wel.’ Besloot Fabian. Nienke glimlachte. Ze vond het lief dat Fabian haar zoveel hielp. Zeker nadat hij al de hele dag gewerkt had. ‘Dankjewel.’ Ze gaf hem een kus. Die had ze nog niet gehad nadat hij vanmorgen weg ging. ‘Papa!’ Sarah tuitte haar lippen en lachend gaf Fabian zijn dochter ook een kus. ‘Gekkie,’ hij liep weer terug naar de keuken en kwam terug met haar drinkbeker. Nienke had voor zichzelf en Sarah al een pizza gepakt waar ze nu smakelijk van zaten te eten. ‘Hoe was werk?’ vroeg Nienke met volle mond.‘Druk.’ Was het enige wat Fabian er over te zeggen had. ‘Iedereen doet inkopen voor oud en nieuw. Verder niets bijzonders. Hebben jullie nog wat leuks gedaan?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Sarah heeft zich de hele dag vermaakt met haar nieuwe speelgoed terwijl ik toekeek. En we hebben Noeloe geopereerd.’ ‘Noeloe auw,’ zei Sarah en ze keek er zielig bij. ‘Ik zag al een pleister onder zijn arm,’ zei Fabian en Nienke knikte. ‘Tegen de pijn.’ Zei ze serieus. Het was voor Sarah natuurlijk ook heel serieus. Fabian glimlachte en nam een hap van zijn pizza. Ze bleven een tijdje stil. Het enige wat nog te horen was, was het gesmak van Sarah en de nodige geluidjes die ze er bij moest maken. Nienke en Fabian glimlachte af en toe naar elkaar en Fabian was uiteindelijk de gene die de stilte doorbrak.‘Waar denk je aan?’ ‘De baby.’ Zie Nienke eerlijk. ‘We zijn nu nog met z’n viertjes maar straks weer met z’n drieën.. Dat geeft een gek gevoel.’ Fabian knikte. Hij snapte wat ze bedoelde. ‘Het zal heel erg wennen worden.. Voor ons allemaal.’ Zei hij en nu was het Nienke haar beurt om te knikken. ‘Maar daar komen we samen doorheen. Zoals we altijd overal samen doorheen komen.’ Nienke glimlachte. Fabian had natuurlijk helemaal gelijk. Samen kunnen ze alles aan.

Na oud en nieuw ging de tijd super snel voor Nienke haar gevoel. Ze had bijna nergens meer energie voor en probeerde dan ook zo rustig mogelijk aan te doen. Sarah was wat meer bij haar opa en oma zodat ze die rust ook echt kon nemen en Noa vroeg haar de laatste weken continu de hemd van het lijf. Ze wilde alles weten over de bevalling en alles daarna om zich zo goed mogelijk voor te bereiden. Nienke werd er een beetje gek van. Ze had het al zo vaak verteld en ze wilde er even niet aan denken. Elke dag kwam ze dichter bij de bevalling en dat betekende dat het niet lang meer zou duren voordat ze haar kindje niet meer bij zich kon dragen. ‘Noa alsjeblieft.’ Zuchten ze. Noa hielt gelijk haar mond en bleef even stil.‘Sorry..’ zei ze daarna. Nienke zuchten weer.‘Ik sorry. Ik begrijp dat je heel zenuwachtig bent en dat je het eng vindt.. Dat is het ook. Maar ik wil er niet aan denken.’ ‘Sorry,’ zei Noa weer. ‘Ik begrijp het.’ ‘Als je gewoon naar de verloskundige luistert en rustig blijft kan er niets mis gaan. Dan komt het helemaal goed.’ Beloofde ze. ‘Het is heel heftig maar je krijgt er het allermooiste voor terug.’ Noa glimlachte.‘Ik kan echt niet meer wachten, ik heb zo genoeg van de zwangerschap. Van mij mag het nu al komen.’ ‘Van mij niet,’ lachte Nienke. ‘Niet op mijn bank.’ ‘Je snapt echt wel wat ik bedoel.’ Grinnikte Noa. Nienke knikte. Dat snapte ze zeker. ‘En

jij? Heb jij er nog geen genoeg van? Dat was met Sarah wel anders volgens mij.’ ‘Toen met Sarah wel ja,’ Nienke glimlachte toen ze terug dacht aan dat moment. ‘Maar nu is het anders.’ Vond ze. ‘Zolang ik nog zwanger ben heb ik m’n kindje nog bij me.’ Noa knikte alleen maar. Ze wist even niet zo goed wat ze daarop moest zeggen. Ze wilde iedere keer zo veel over de bevalling weten en had al zo vaak gezegd dat ze zo graag wilde dat het al zo ver was, maar ze had er nog niet bij nagedacht dat het voor Nienke heel anders was op dit moment. ‘Ik denk dat ik er ook zo over zou denken als ik in jou situatie zat.’ Zei ze uiteindelijk. ‘Ik had er nog nooit zo over na gedacht. Sorry dat ik elke keer al die dingen vraag.’ Nienke glimlachte.‘Daar hoef je helemaal geen sorry voor te zeggen.’ Vond ze. ‘Het is heel normaal dat je zoveel wilt weten. Dan kan je je er ook het beste op voor bereiden.’ ‘Laten we het over iets anders hebben.’ Besloot Noa. ‘Jij bent volgende week uitgerekend toch?’ Nienke knikte.‘Dat is geen ander onderwerp,’ lachte ze daarna. ‘Ik de tiende, jij de zeventiende.’ ‘Dan bevallen we allebei op de veertiende.’ Besloot Noa. ‘Valentijnkindjes.’ Nienke knikte.‘Deal.’ Lachte ze. ‘En nu echt een ander onderwerp. Hoe gaat het met school?’‘Slecht.’ Nienke lachte weer. ‘Dit is ook geen ander onderwerp.’ Vond ze. ‘Het gaat slecht met school door m’n zwangerschap.’‘Komen we weer op die zwangerschap..’ Noa zuchten. ‘Bedenk jij dat wat? ‘Ik heb geen idee. Ik denk dat ik zo even naar bed ga voordat Sarah weer thuis is.’ Ze had nu al totaal geen energie meer. Met Sarah erbij zou ze echt compleet instorten. ‘Ik ga ook weer,’ Noa stond al op. ‘Eens kijken of Jeroen eindelijk de kasten en de commode in elkaar heeft gezet. Anders..’ ‘Oei,’ lachte Nienke. ‘Wij gaan zo ook nog boodschappen doen. Moet je nog wat hebben?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Fabian doet boodschappen. Hij is toch al in de winkel, aan het werk.’ ‘Deed Jeroen dat maar eens in zijn eentje.’ Noa kon er alleen maar over dromen. ‘Gewoon dreigen,’ was Nienke haar simpele oplossing. ‘Al is dat bij Fabian niet nodig.’ Lachte ze. ‘Fabian dreigt gewoon naar mij. Ik mag niet eens meer.’ Noa begon te lachen.‘Wat ben je toch ook zielig.’ Ze trok haar jas aan en pakte haar tas. ‘Ga lekker slapen en maak je even helemaal geen zorgen.’ Nienke glimlachte dankbaar.‘Dat ga ik doen.’ Dat was ze wel van plan in ieder geval.

De laatste paar dagen voordat het zo ver zou zijn gingen ineens heel langzaam voorbij. Nienke kon alleen nog maar op de klok kijken, waar ze alleen maar zenuwachtiger van werd. De gesprekken met de kinderbescherming, de adoptie ouders en iedereen die zich daarbij mee hoorde te bemoeien, kwamen haar neus uit. ‘Ik kan er echt geen dag langer meer tegen.’ Ze zat naast Fabian op de bank en moest alles even kwijt. ‘Ze geven mij de hele tijd het gevoel dat ik een slechte moeder ben.’ Ze begon te huilen. Fabian sloeg zijn arm troostend om haar heen en liet haar even gaan. ‘Hoe kom je daar bij?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Dat gepraat steeds over alles wat er is gebeurd en over dat ik mijn kindje weg geef..’ ‘Dat is een beslissing die we samen hebben genomen. Omdat dat de beste beslissing is. Daar ben jij het toch ook nog steeds mee eens?’ Nienke bleef even stil en knikte uiteindelijk. ‘Het is een hele moeilijke beslissing die we hebben moeten maken. Maar we doen dit niet zomaar.’ Nienke glimlachte. Ze vond het fijn dat Fabian haar altijd weer wat meer op haar gemak kon stellen. ‘Ik vind de gesprekken gewoon niet fijn,’ gaf ze eerlijk toe. ‘Je moet er wel over blijven praten.’ Zei Fabian gelijk. ‘Weet ik,’ knikte Nienke. ‘Maar ik word er steeds onzekerder door. Onzekerder over de adoptie.’ Zei ze voorzichtig. ‘Hoezo?’ ‘Gewoon.. Ik weet het niet.’ Nienke haalde haar schouders op. ‘Ik weet alles even helemaal niet meer.’ ‘Wat zegt je gevoel?’ Nienke dacht even na.‘Mijn gevoel zegt dat adoptie de beste oplossing is. Voor de baby maar ook voor Sarah.’‘Dan is dat toch ook het beste?’ vond Fabian. ‘En vergeet niet dat we onze baby kunnen

blijven zien.’ Nienke knikte. Daar was zo ook ontzettend blij om. ‘Wij willen onze kinderen alles kunnen geven wat ze willen en dat kan op deze manier voor de baby. We geven hem het beste.’ Nienke knikte weer. ‘Wanneer hebben we weer een gesprek?’ ‘Als de baby is geboren.’ Nienke zuchten. Dat zou niet lang meer duren. ‘Dan geef jij bij dat gesprek aan dat je je niet prettig voelt bij de gesprekken. Dan kan daar iets aan veranderd worden.’ ‘Doe ik.’ Beloofde Nienke. Ze gaf haar vriend een kus en ging dicht tegen hem aan liggen. Ze voelde zich meer opgelucht nu ze het met hem er over had gehad. ‘Maar waarom heb je eigenlijk nooit eerder iets gezegd?’ vroeg Fabian. ‘Ik hoopte dat het over zou gaan. Zolang ik maar sterk genoeg bleef denken aan dat dit het beste is voor de baby. Want dat is het ook.’ ‘Het gaat ook over. Het wordt minder..’ ‘Dat duurt alleen even.’ Zei Nienke voordat Fabian het kon zeggen. Fabian knikte. ‘Ik heb weer honger.’ Zei Nienke en Fabian lachte. ‘Er ligt nog een pizza in de diepvries, zal ik die in de oven doen voor je?’ Nienke glimlachte schijnheilig en knikte.‘Graag.’ Dat het elf uur ’s avonds was en dat ze al normaal avond hadden gegeten maakte niet uit. Nu ze nog zwanger was moest ze ook nog maar even gebruik maken van het zoveel eten als ze wilde.

Voordat Nienke het wist was tien februari al weer voorbij. En haar kindje was er nog steeds niet. Ze zat samen met Sarah op de bank film te kijken toen Fabian de woonkamer binnen kwam. ‘Nog steeds niets?’ vroeg hij en hij gaf zijn vriendin een kus die haar hoofd schudde. ‘Als er morgen nog steeds niets gebeurd is moet je verloskundige bellen.’ Liet ze hem herinneren. Fabian knikte. Dat wist hij. ‘Hoe voel je je verder?’ hij had wel gemerkt dat ze die nacht heel onrustig had geslapen. Nienke haalde haar schouders op.‘Beroerd.’ Was het enige woord wat ze er voor kon bedenken. ‘Maar dan kan ook door de zenuwen komen.’ ‘Je hoeft toch helemaal niet zenuwachtig te zijn?’ Fabian nam Sarah op zijn schoot en ging naast Nienke zitten. ‘Ik weet het..’ glimlachte ze. De laatste paar dagen voor de bevalling van Sarah was ze ook zo ontzettend zenuwachtig. Ze wist helemaal niet hoe een bevalling ging en wat ze moest doen. Daarom snapte ze ook niet dat het haar nu weer zo zenuwachtig maakte. Het zou op z’n minst minder moeten zijn dan de eerste keer dacht ze. ‘Misschien komt het door het idee dat het daarna zo leeg is..’ ze legde haar hand op haar buik. ‘Dat we dan geen krijsende baby hebben die ons de hele nacht wakker huilt. En..’ ze was even stil. ‘Dat het nu al drie dagen te laat is.’ ‘Baby,’ zei Sarah en ze keek glimlachend naar haar vader. ‘Waar is de baby?’ vroeg hij en Sarah wees naar haar moeder. Ze wist het maar al te goed. ‘Is de baby bij mama?’ glimlachte haar vader en Sarah knikte heftig.‘Baby lief!’ vond ze en ze kroop dichter tegen haar moeder aan. Fabian zag dat Nienke tranen in haar ogen kreeg en die driftig weg veegde. Dit soort moment met Sarah maakte het nog eens moeilijker. Sarah wist dat er een baby’tje zou komen en ze hadden nog geen idee hoe het zou worden als de baby er niet meer was. Hij gaf haar een kus en legde zijn hand op haar buik. ‘Het komt goed liefje.’ Hij had het al zo vaak gezegd. Hij was daar ook echt van overtuigd maar Nienke moest het toch iedere keer weer even horen. Sarah klom van de bank af en hobbelde naar haar grote speelgoed mand. Ze duwde het om en al haar speelgoed lag over de grond. Nienke zuchten en legde haar hand voor haar ogen. ‘Waarom ruim je het ook op?’ vroeg ze zichzelf hardop af. Ze had het nog geen vijf minuten geleden opgeruimd. Sarah ging lachend tussen haar spullen zitten en pakte haar knuffels. Fabian lachte en kreeg een duw van zijn vriendin. ‘Ja, waarom ruim je het dan ook op?’ lachte hij. ‘Als je maar niet denkt dat ik het straks nog een keer doe.’ Nienke legde haar hoofd tegen zijn schouder aan.‘Dat had ik ook niet gedacht nee,’ glimlachte hij. ‘Maar ik dacht wel dat wij hadden afgesproken dat jij niets meer zou doen?’ ‘Dat dacht ik ook.’ Zei Nienke. ‘Maar het moest echt. Ik irriteerde me zo aan de rotzooi.’

Ze glimlachte. Ze ergerde zich snel de laatste tijd aan van alles. En dan moest ze daar zelf verandering inbrengen. Zoals het opruimen bijvoorbeeld. ‘Jij bent een mooie,’ Fabian gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Doe het nou gewoon niet meer. Ik ben er toch?’ Nienke knikte. Dat was ook zo. Fabian had een weekje vakantie van school en had die week ook vrij genomen van zijn werk. Hij deed alles in het huishouden en dat vond ze super lief. Toch kon ze het af en toe niet laten te helpen. Ze verveelde zich ook zo erg op de bank. Ze lachte in zichzelf. Soms verlangde ze zo erg naar een moment helemaal alleen relax op de bank, en als dat er een keertje van kwam verveelde ze zich alleen maar. Ze was het bijna niet eens meer gewend om even rust te hebben maar dat kon haar niet zo veel schelen. Ze vond het juist fantastisch om moeder te zijn. Ondanks dat dat soms moeilijk en lastig was, zeker nu. ‘Heb je alle spullen gepakt wat ik heb gezegd?’ vroeg ze voor de zekerheid. Ze zou dit keer in het ziekenhuis bevallen en wilde er zeker van zijn dat alles wat mee moest al klaar stond. Fabian knikte. Jennifer en Erik zouden alle spullen voor de baby hebben maar ze wilde zelf de kleertjes voor de eerste paar dagen aangeven. En het pakje wat ze van Appie hadden gekregen. Dat was immers beloofd. ‘En ook schone kleding voor mij?’ ‘Nienke alsjeblieft..’ Fabian lachte. ‘Ik heb precies alles gepakt wat je op je lijstje hebt geschreven. Dat weet je toch?’ ‘Ik wil het gewoon zeker weten.’ Zuchten ze. Ze werd helemaal gek van het wachten.‘Probeer gewoon even nergens meer aan te denken. Of aan iets anders. Zal ik thee maken?’ Nienke knikte.‘Lekker.’ Ze ging met haar rug tegen de leuning van de bank zitten en Fabian hielp haar haar benen op de bank te leggen. ‘Toet?!’ riep Sarah ineens en ze keek om zich heen. ‘Je hebt je toet niet nodig Sarah,’ Nienke had haar speen verstopt. Ze kreeg hem alleen nog in als ze echt niet kon slapen of als ze zich niet lekker voelde. ‘Daar ben je veel te oud voor.’ ‘Toet!’ Sarah werd boos en zocht driftig tussen haar spullen. Nienke liet haar maar gaan. Ze had ook geen energie genoeg om er tegen in te gaan. ‘Wil je ook thee Sarah?’ Fabian hielt haar haar bekertje voor.‘Heb je er genoeg koud water bij gedaan?’ vroeg Nienke gelijk.‘Ja lieverd,’ Fabian lachte stiekem. ‘Saar?’ hij zette het bekertje bij haar op de grond maar Sarah gaf er geen aandacht aan. Ze was te druk met zoeken naar haar speen. Nienke kreeg ineens krampen in haar buik en dook een beetje in een. ‘Gaat het?’ vroeg Fabian gelijk bezorgd. ‘Heb je weeën? Moet ik de verloskundige bellen?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Het gaat wel. Gewoon krampen. Niks aan de hand.’ ‘Zeker?’ Nienke knikte en glimlachte.‘Maak je nou maar geen zorgen. Ik weet nu hoe weeën voelen.’ Toen ze zwanger was van Sarah schoot ze bij ieder krampje al in de stres en dacht ze dat ze weeën had. ‘Zeg het wel gelijk hè?’ vroeg Fabian voor de zekerheid en Nienke knikte weer.‘Wil je m’n deken boven pakken?’ ze bleef voorlopig op de bank liggen. Fabian knikte.‘Ik ga het halen. Wil je nog iets hebben?’ Nienke kon zo snel niets bedenken en schudde haar hoofd. Fabian liep snel naar boven en was snel weer terug met haar deken. ‘Ooh!’ Sarah vond dat wel interessant en klom bij haar moeder op de bank. Ze ging onder de deken liggen. Ze ging net zoals haar moeder tegen de leuning van de bank zitten, maar dan aan de andere kant. Ze lachte en kreeg haar beker met drinken van haar vader. ‘Gaan we samen thee drinken?’ grinnikte Nienke. Sarah nam grote slokken dat betekende dus een ja. Ze gaapte uitgebreid en dronk snel weer verder. ‘Sarah moet naar bed.’ Zei haar vader.‘Nee,’ ging Sarah er lachend tegen in. ‘Er komt nooit een dag dat jij gaat toegeven.’ Nienke lachte. Hun dochter hoefde volgens zichzelf nooit naar bed. ‘Eigenwijs.’ ‘Ze heeft het niet van een vreemde,’ grijnsde Fabian. Nienke haalde haar schouders op. Ze had dit keer geen zin om er tegen in te gaan. Ze keek naar Sarah die het ene moment een gek gezicht trok en het volgende moment weer heel lief keek en voelde dat haar ogen steeds zwaarder werden. Terwijl ze langzaam in slaap viel voelde ze de schopjes en stompjes van de baby. Dat gevoel wilde ze helemaal niet kwijt. Het liefst hielt ze de baby bij zich, desnoods ín haar buik.

‘Hoe is het met Nienke?’ Amber gillend kwam de gang door gerend en kreeg op haar kop van een arts. Ze was gelijk naar het ziekenhuis gekomen toen ze hoorde dat Nienke weeën had en naar haar had gevraagd.‘Ze is heel erg overstuur. Oma is bij haar om haar een beetje te kalmeren maar ze vroeg naar je.’ ‘Mag jij er niet eens bij zijn?’ vroeg ze verbaast aan Fabian. Dat was wel het laatste had verwacht. Hij schudde zijn hoofd en Amber merkte dat hij heel erg bezorgd en zenuwachtig was. ‘Ze heeft ons allemaal de kamer uit gegooid.’ Zei een vrouw, die Amber niet kende.‘En wie bent u?’ ‘Jennifer.’ De vrouw stak haar hand uit. ‘Ik word..’ ‘Oh, de adoptie moeder.’ Amber schudde haar hand niet. ‘Ik ga naar Nienke. Komt goed,’ verzekerde ze Fabian en zie liep de ziekenhuis kamer binnen. Ze zat half rechtop in het bed te huilen en haar gezicht betrok van de pijn. ‘Amber is er,’ zei haar oma lief en Amber nam plaats aan de andere kant van het bed. ‘Wat is er aan de hand?’ Amber begreep niet waarom Nienke zo ontzettend overstuur was. Dat begreep niemand nog. ‘Wat er aan de hand is? Ik ben aan het bevallen!’ riep Nienke uit. Ze greep de hand van haar vriendin vast en kneep er hard in. Amber kreeg gelijk flashbacks naar de geboorte van Sarah. Toen had Nienke haar handen helemaal fijn geknepen. ‘Rustig in en uit ademen,’ zei Nienke haar oma kalm en ze wreef over haar hand. ‘En daarom ben je zo overstuur?’ ze pakte een washandje die ze nat maakte en veegde daarmee over Nienke haar gezicht. ‘Ja!’ Nienke duwde haar weg en snikte het uit terwijl ze de pijn niet probeerde te voelen. Amber verbaasde zich erover dat zijzelf zo rustig bleef en nog niet in paniek was geraakt. ‘Hoeveel centimeter heeft ze?’ vroeg ze aan Inge die op haar horloge keek.‘Een uur geleden acht. De verloskundige komt zo weer meten.’ Op dat moment kwam de verloskundige binnen. ‘Het is heel belangrijk dat je je probeert te ontspannen Nienke. Dan gaat het veel beter.’ Ze ging aan het eind van Nienke haar bed zitten. ‘Ik ben ontspannen.’ Protesteerde Nienke. ‘Dat is dan heel mooi, je hebt tien centimeter. Je mag beginnen.’ Nienke schudde haar hoofd.‘Nee, nee, nee.’ Piepte ze.‘Je moet, Nienke.’ Zei de verloskundige. Nienke schudde weer haar hoofd en gilde even van de pijn.‘Mijn kind moet bij mij blijven!’ huilde ze.‘Nienke je moet persen,’ zei haar oma. ‘Je baby’tje komt.’ ‘Ik ga Fabian halen!’ riep Amber en ze rende naar de deur. ‘Ze heeft tien centimeter!’ gilde ze toen ze de deur open trok. ‘Kom!’ gebaarde ze naar Fabian.‘Mijn baby blijft bij mij.’ Zei ze nog een keer voor de duidelijkheid tegen haar oma. Inge knikte maar, ze wist niet hoe ze er anders op moest reageren. ‘Gaat het lieverd?’ vroeg Fabian bezorgd en hij gaf haar een kus. ‘Kom op, je kan het.’ Moedigde hij haar aan. ‘Je moet nu persen Nienke.’ Dwong de verloskundige haar. Nienke voelde de wee komen en perste zo hard ze kon. Ze had aan de linker kant de hand van Fabian vast en aan de rechter kant die van haar oma.’ ‘Heel goed. En weer puffen.’ Nienke deed wat haar gezegd werd en voelde dat Fabian bemoedigend in haar hand kneep. Ze haalde diep adem en voelde de volgende wee komen. Ze legde haar kin op haar borst en perste weer zo hard ze kon. Ze had geen idee hoe lang het nog duurde voordat ze babygehuil hoorde. Voor haar gevoel duurde het een eeuwigheid voordat haar baby op haar borst werd gelegd. ‘Jullie hebben een meisje. Gefeliciteerd.’ Zei de verloskundige en Nienke begon te huilen. Ze streelde haar kleine meisje voorzichtig over haar wangetje. ‘Je hebt het zo goed gedaan,’ zei Fabian trots en hij gaf haar een kus. Alles daarna ging snel. Fabian knipte de navelstreng door, haar kindje werd weer terug gepakt door de verloskundige en aangekleed en voor ze het wist lag ze, een beetje bijgekomen met de kleine in haar armen. ‘Wat lijkt ze veel op Sarah!’ riep Amber enthousiast. Nienke knikte en keek heel even

naar Fabian. Snel keek ze weer terug naar haar baby. Ze kon niet stoppen met kijken.‘Wat is ze mooi,’ ‘Zal ik de adoptie ouders er alvast bijhalen?’ vroeg de verloskundige en Nienke schudde snel haar hoofd.‘Ik wil nog even alleen zijn.’ ‘Het is ook hun kindje hè Nienke,’ zei haar oma voorzichtig. Nienke reageerde er niet op. ‘Hoe heet ze eigenlijk?’ Nienke en Fabian keken elkaar even aan en knikte allebei. Ter bevestiging dat ze het nog steeds eens waren de naam.‘Ze heet Nanou,’ zei Fabian trots. Nienke deed het mutsje op haar hoofd recht. ‘Kan je Eva zo bellen? Sarah wil haar zusje vast zien,’ glimlachte ze. Sarah was snel naar haar tante gebracht voordat hun naar het ziekenhuis gingen. Nienke kon niet wachten haar hele gezin om zich heen te hebben. Fabian knikte en wilde opstaan. ‘Ik bel wel,’ zei Amber opgewekt en ze gaf haar vrienden en de baby een kus. ‘Ik laat jullie ook met rust. Ik kom morgen ochtend weer, goed?’ Nienke knikte.‘Tot morgen,’ Amber zwaaide en was weg. ‘Zal ik Jennifer en Erik zo dan halen?’ vroeg Fabian. Nienke schudde weer haar hoofd. ‘Waarom niet? Ze mogen hun kindje toch zien?’ Fabian snapte het niet. Ze hadden afgesproken dat Jennifer bij de bevalling mocht zijn en dat wilde Nienke op het laatste moment ook niet meer.‘Het is míjn kindje.’ Zei Nienke fel en ze gaf Nanou voorzichtig een kusje op haar voorhoofd. ‘Jennifer en Erik worden de ouders.’ ‘Ík ben de moeder.’ ‘Wij zijn de biologische ouders. Voor Nanou zijn Jennifer en Erik haar ouders. Dat weet je toch?’ Fabian streelde over haar wang. ‘Het is míjn baby, ík ben de moeder en wíj zijn de ouders.’ Zei Nienke stellig. ‘Ik wil geen adoptie Fabian.’ Fabian wist even niet wat hij moest zeggen. ‘Ik dacht dat we het er over eens waren dat dat het beste was voor Nanou?’ ‘Dat dacht ik ook.’ Nanou had haar handje om de pink van haar moeder geklemd en Nienke gaf een kusje op haar hand. ‘Waarom ben je van gedachte veranderd Nien?’ vroeg haar oma bezorgd. ‘Een kindje hoort bij haar moeder. Haar echte moeder. Nanou hoort bij mij én bij jou Faab,’ ze keek hem nu pas aan. ‘Bij ons en bij Sarah. Dat is toch niet onmogelijk?’ Fabian zuchten. Hij wist niet wat hij hierop moest zeggen. Nienke wist niet wat ze van die stilte moest vinden. ‘Wil je haar zo graag weg hebben?’ vroeg ze, boos. ‘Wat denk je nou zelf? Natuurlijk hou ik Nanou het liefste bij ons. Maar het beste voor háár zijn Jennifer en Erik. Dat is waarom we adoptie hebben besloten.’ Er werd op de deur geklopt en Hannah, de vrouw die hun door het hele adoptie proces begeleide, kwam binnen.‘Sorry dat ik stoor maar Erik en Jennifer zouden hun dochter ook heel graag willen zien,’ glimlachte ze.‘Míjn dochter.’ Verbeterde Nienke haar. ‘Hun zijn ook haar ouders hè Nienke.’ Nienke schudde haar hoofd.‘Nienke wil geen adoptie meer.’ Zei Fabian. ‘Ik begrijp dat het moeilijk voor je is nu je kindje in je armen hebt maar jullie hebben deze beslissing gemaakt omdat dat het beste is voor haar.’ Hielp Hannah haar herinneren. ‘Dat dacht ik toen ja,’ zei Nienke eerlijk. ‘Het beste voor haar is als ze bij ons blijft.’ ‘Jullie hebben er recht op om jullie nog te bedenken, maar die beslissing kunnen jullie niet meer zomaar maken. Daar moeten we goed over praten.’ ‘Dat begrijpen we,’ knikte Fabian.‘Mogen ze alsnog..’ Hannah keek hun vragend aan.‘Nanou,’ zei Fabian.‘Mogen ze alsnog Nanou zien?’ Nienke knikte. Het duurde even maar uiteindelijk kwam Hannah met Jennifer terug. ‘Kijk nou, wat een schatje.’ Jennifer was gelijk in de wolken en ging naast het bed zitten. ‘Wat lijkt ze op jou Nienke.’ Nienke knikte maar durfde Jennifer niet aan te kijken. ‘Je mag me wel aankijken hoor. Hannah heeft me het net verteld. Ik begrijp het heel goed.’ Nienke was verbaast. Ze wist wel zeker dat zijzelf kwaad zou zijn als ze te horen zou krijgen dat ze ineens hun kindje niet meer zouden krijgen. ‘We wisten van te voren dat jullie je nog konden terug trekken. Daar hebben we ons op voorbereid. Ze krijgt hoe

dan ook het beste.’ Nienke was blij dat Jennifer er zo over dacht. ‘Waar is Erik?’ vroeg Fabian en hij doorbrak de stilte. ‘Eventjes een stukje lopen. Hij was..’ ‘Boos?’ maakte Nienke Jennifer haar zin af, die knikte. Dat was de reactie die Nienke van beide had verwacht. Ze streelde Nanou over haar handje en gaf haar weer voorzichtig een kus. Ze kon het bijna niet geloven dat dit kleine wondertje van haar was. Van hun. En ze zou voor altijd bij haar blijven, daar was ze van overtuigd.

Sarah zat bij haar moeder in het grote bed met de baby in haar armen. ‘Baby,’ glimlachte ze en ze gaf haar zusje voorzichtig een kusje. Ze knuffelde haar en gaf haar weer een kusje. Ze kon niet stoppen. ‘Lieve baby hè?’ Nienke was nog nooit zo gelukkig geweest. Ze had haar twee meisjes in haar armen. Sarah op haar schoot, helemaal verliefd en blij met haar kleine zusje. ‘Lief!’ bevestigde Sarah.‘Mag papa Nanou ook nog vast houden?’ glimlachte haar moeder. Fabian had de kans nog niet gekregen zijn nieuwe dochter vast te houden. Sarah schudde haar hoofd.‘Niet?’ vroeg Fabian, gespeeld verdrietig. Er werd op de deur geklopt en Heleen kwam binnen. ‘Goede avond,’ glimlachte ze. ‘Ga je met oma mee Saartje?’ ‘Nee,’ Sarah schudde haar hoofd en lachte. Heleen gaf Nienke en Fabian een kus en aaide over Nanou haar hoofdje. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze aan Nienke die haar schouders ophaalde. ‘Nog last van m’n buik. Gaat wel verder.’ ‘Gelukkig maar. Kom Saar. Je gaat bij opa en oma logeren.’ ‘Baby mee?’ vroeg ze lief en haar ouders en oma begonnen te lachen. ‘Nee, Nanou blijft bij papa en mama,’ glimlachte Nienke. ‘Baby mee.’ Dramde Sarah en haar moeder maakte haar handjes los van haar nieuwe zusje. ‘Je gaat lekker bij opa en oma slapen.’ Glimlachte Nienke en Fabian tilde zijn dochter op. ‘Geef je Nanou nog een kusje?’ ‘Mee.’ Bleef Sarah volhouden. Haar jasje werd aangetrokken terwijl ze flink tegen spartelde. ‘Baby!’ riep ze. Haar oma tilde haar op en probeerde haar wat rustiger te krijgen. ‘Morgen zie je de baby meer. Baby moet nu gaan slapen. Samen met papa en mama.’‘En Sarah gaat ook slapen. Bij opa en oma.’ Maakte Fabian zijn dochter nog een keer duidelijk. ‘Krijgt mama nog een kusje?’ Heleen liep naar Nienke toe en Sarah gaf haar moeder een kus. ‘En Nanou?’ daar zei Sarah natuurlijk ook geen nee tegen. Ze probeerde haar zusje nog vast te pakken maar daar stak haar oma een stokje voor. ‘Mijn baby.’ Sarah begon te huilen. ‘Morgen weer. Sarah gaat nu lekker slapen.’ Fabian gaf zijn dochter als laatste een kus. ‘Gaan we nog zwaaien?’ vroeg Heleen aan haar klein dochter die haar hoofd schudde en haar hoofd tegen de schouder van haar hoofd legde. ‘Tot morgen.’ Glimlachte Heleen en ze vertrok met een huilde Sarah. ‘Pff,’ Nienke zuchten. Hier was ze zo bang voor geweest. ‘We kunnen Sarah haar zusje toch niet afnemen? Ik kan het echt niet Fabian.’ Fabian ging weer op de stoel naast het bed zitten en Nienke streelde over het hoofdje van haar dochter. Ze gaf haar aan Fabian die eventjes helemaal niets meer kon zeggen toen hij de kleine in zijn armen had. ‘Wat lijkt ze toch veel op Sarah,’ was het eerste wat hij zei. Iedereen die al naar de kleine Nanou was komen kijken vandaag had het al gezegd en nu zag hij het pas echt goed. Nienke knikte glimlachend en deed haar voetje terug goed in het sokje die ze aanhad. ‘Wat doen we nu?’ vroeg ze voorzichtig na een, nieuwe lange stilte. Fabian zuchten even.‘Je maakt het wel moeilijk hè.’ ‘Sorry..’ zei Nienke zachtjes. Ze wist zelf ook wel dat ze het voor hem ook nog eens lastiger maakte. Ze hadden een afspraak gemaakt en daar kon ze zich niet meer aan houden. ‘Weet je het echt heel zeker? Ik bedoel, zie je in hoe zwaar dit wordt? We zetten al alles op alles om alles voor Sarah zo goed mogelijk te hebben en als we Nanou bij ons houden moeten we dat drie keer zo hard gaan doen.’ Nienke knikte. Dat wist ze.‘Misschien kan ik ook gaan werken?’ opperde ze. Fabian schudde zijn hoofd.

‘Hoe wil je dat gaan doen dan? Je hebt dan school, Sarah én Nanou. Ik ben de hele dag op school of stage en ’s avonds werk ik. Wie moet er dan bij de kinderen blijven?’ ‘Sarah gaat sowieso een dag naar jou ouders en een dag naar de crèche. Nanou kan dan toch mee? Die dagen ben ik dan vrij, dan kan ik toch werken?’ ‘En school dan?’‘Daar moet ik de andere dagen harder voor werken.’ Fabian zuchten en schudde zijn hoofd.‘Ik weet hoe graag je dit wilt maar het gaat niet lukken. Je hebt het al heel zwaar met school en Sarah alleen. Het wordt zwaarder met Nanou erbij maar dat gaat misschien nog wel. Als je ook wilt gaan werken.. Dat hou je geen week vol.’ Nienke dacht even na en knikte.‘Je hebt gelijk.’ Ze keek naar Nanou die rustig lag te slapen. ‘Het beste voor haar is als ze bij ons blijft. Bij ons Fabian, haar ouders en haar zus. Hoe moeilijk dat ook is het is toch niet onmogelijk?’ ‘Ik denk het niet nee.’ Zei Fabian eerlijk. ‘Maar dan moeten we er allebei volledig voor gaan en ook echt alles op alles zetten.’ Nienke knikte. Ze was blij dat Fabian het er mee eens was. Ze wist zeker dat dit hun ging lukken. Hoe moeilijk het ook was en zou gaan worden. Voor haar gezin had ze alles over.

Nienke en Fabian waren dolblij toen ze te horen kregen dat Nanou bij hun mocht blijven. Ze kregen een proefperiode van een half jaar. Als in dat half jaar bleek dat ze het allebei aankonden om voor twee kinderen te zorgen zou Nanou voor altijd bij hun blijven, anders moest er opnieuw een oplossing gezocht worden. ‘Welkom thuis,’ glimlachend stapte Nienke met haar baby in haar armen hun huis binnen en liep door naar de woonkamer. Verbaast keek ze naar alle slingers en ballonnen. ‘Kijk eens wat mooi,’ zei ze tegen Nanou. ‘Heeft papa dat gedaan?’ Fabian knikte lachend.‘Vind je het mooi?’ Nienke knikte en kreeg bijna tranen in haar ogen. ‘Dankjewel,’ ze gaf hem een kus. Ze ging met haar dochter op de bank zitten en deed het warme jasje bij haar uit. ‘Dat is veel te warm binnen hè,’ er werd op het raam geklopt door Sarah die haar gezicht tegen het raam aan plette om haar zusje goed te kunnen zien. Fabian en Nienke lachte en Fabian liep maar snel naar de deur om open te doen.‘Jullie zijn er al, was bang dat ik te vroeg zou zijn.’ Zei Heleen die achter haar kleindochter aan liep. ‘Baby!’ riep Sarah en ze sprong op de bank. Ze gaf haar zusjes zoveel mogelijk kusjes en wilde haar uit de armen van haar moeder trekken. ‘Kom Sarah, jas uit.’ Fabian trok zijn oudste dochter wat meer bij zijn jongste dochter vandaan en trok haar jas en schoenen uit. ‘En wat doen we als we van buiten komen?’ Sarah wreef haar handjes over elkaar. ‘Handjes wassen hè?’ ‘Ja,’ knikte Sarah. Braaf liep ze met haar vader mee naar de keuken om haar handjes te wassen. ‘Gaat alles goed?’ vroeg Heleen en ze ging even naast Nienke zitten. Nienke knikte. ‘Ik zie het aan je,’ glimlachte Heleen. ‘Je straalt helemaal.’ ‘Ik ben zo blij dat ze bij ons mag blijven.’ Heleen knikte. ‘Hé! Mij!’ riep Sarah toen ze de keuken uitkwam. Ze liep naar de box en tikte het aan. Nienke had nog niet eens gezien dat Fabian die weer had opgezet. ‘Nu is de box voor Nanou.’ Legde Fabian uit. ‘Noe?’ vroeg Sarah en haar vader knikte.‘Niet meer voor Sarah. Sarah is daar veel te groot voor.’ ‘Ja.’ Zei Sarah en ze huppelde terug naar haar kleine zusje. ‘Saar weer!’ haar oma tilde haar op de bank en stond zelf weer op. Nienke lachte en legde de baby in de arme van Sarah. ‘Ik ga weer. Veel plezier met z’n viertjes,’ glimlachte Heleen. ‘Krijg ik nog een kus Sarah?’ vroeg ze maar Sarah hoorde het niet eens. Ze zat helemaal in haar eigen wereldje, samen met háár baby. ‘Geef oma eens een kus Sarah, Nanou kan er wel eentje missen hoor.’ lachte Nienke. Sarah gaf haar zusje nog een kusje en toen heel snel eentje aan haar oma.‘Doei!’ riep ze. ‘We hoeven niet bang te zijn dat Nanou liefde te kort komt,’ lachte Fabian en hij liet zijn moeder uit. Nanou werd wakker en begon een beetje te huilen.

‘Sst, stil maar. Je zal wel honger hebben hè?’ glimlachte Nienke.‘Ssst,’ deed Sarah haar moeder na en ze gaf haar zusje nog meer kusjes. ‘Kom maar Saar. Nanou wil eten,’ Nienke wilde Nanou weer uit haar armen nemen maar dat liet Sarah niet gebeuren.‘Nee.’ Zei ze.‘Jawel. Saartje mag zo meteen weer.’ Voorzichtig tilde Nienke haar dochtertje uit de armen van haar grootste dochter, ‘Baby,’ pruilde Sarah. ‘Nee, niet doen.’ Zei haar moeder streng. Nienke kende dat gezicht van Sarah maar al te goed. Ze zou er dan alles aan doen om haar zin te krijgen. ‘Helemaal niet nodig. Kan je me dat grote kussen aangeven Faab?’ Nienke wees naar de kussen in de box en Fabian legde het onder haar armen. ‘Lukt het zo?’ vroeg hij en Nienke knikte. ‘Kom je papa helpen Sarah?’ Sarah keek haar vader vragend aan.‘Saar?’ Fabian knikte glimlachend en tilde haar op. ‘Gaan we samen drinken in schenken en wat lekkers pakken.’ ‘Oeeh,’ Sarah haar ogen werden groot bij het horen dat ze wat lekkers mocht pakken. Nienke lachte en was blij dat Fabian Sarah even meenam naar de keuken. Dan kon ze Nanou rustig voeden. ‘Heb je nog wat van Noa gehoord? Is ze al bevallen?’ vroeg ze aan Fabian. Jeroen had vanmorgen gebeld om te vertellen dat zijn vriendin al voorweeën had.‘Nog niet. Jeroen zou bellen als het zo ver is, maak je maar geen zorgen.’ stelde Fabian haar gerust. ‘Ik ben zo zenuwachtig. Stom hè?’ ‘Dat is niet stom lieverd. Je maakt je gewoon zorgen, maar dat hoeft niet.’ Fabian kwam de keuken uit en zette Sarah in haar stoel aan tafel. Met haar beker drinken en een stuk taart. ‘Taart?’ vroeg Nienke verbaast. ‘Hoe kom je daar nou aan?’ ‘M’n moeder,’ lachte Fabian. ‘Wil je ook?’ ‘Uiteraard.’ Glimlachte Nienke. Ze keek naar Sarah die lekker zat te smullen en heel eventjes haar zusje vergat. Daarna keer ze naar Nanou die rustig lag te drinken. ‘Ze is ineens zo snel groot geworden..’ zei ze en ze knikte naar Sarah. ‘Ze was al groot maar..’ ze wist niet hoe ze het moest zeggen. Ze keek naar de kleine baby in haar armen. ‘Nanou is zo klein.. Kan me bijna niet eens meer voorstellen dat Sarah ook zo klein was,’ ‘Ze is toch echt net zo klein geweest,’ glimlachte Fabian.‘Je snapt echt wel wat ik bedoel.’ Fabian knikte. Dat snapte hij ook. ‘Twee jaar gaan zo ongelofelijk snel.’ ‘Dat bedoel ik ja.’ Knikte Nienke. ‘Ga je zo nog boodschappen doen?’ ‘Dat is wel de bedoeling ja.. Wat wil je eten?’ Fabian ging bij zijn dochter aan tafel zitten en veegde haar gezicht schoon. ‘Maakt niet uit. Laat Sarah maar kiezen.’ ‘Dat word pannenkoeken.’ Lachte Fabian.‘Jaa!’ riep Sarah en ze klapte in haar handen. ‘Ja, dat vind je wel een goed idee hè?’ haar vader tilde haar lachend uit haar stoel. ‘Kom, schoentjes aan, jasje aan. Dan gaan we pannenkoeken halen.’ Sarah liet zich braaf haar jas en schoenen aan trekken en wilde daarna haar zusje uitgebreid gedag knuffelen. ‘Laat Nanou maar even rustig drinken Sarah,’ zei haar moeder en ze duwde haar voorzichtig een beetje bij haar vandaan. ‘Krijg ik ook een kusje?’ Sarah gaf haar moeder een kus en daarna gaf ze er nog eentje stiekem aan haar zusje. ‘Stiekemerd,’ lachte Nienke.‘Ga je mee Saar?’ Fabian gaf Nienke een kus en pakte Sarah bij haar hand vast. ‘Doei!’ zwaaide Sarah en Nienke keek haar dochter glimlachend na. ‘Tot straks!’ ze keek naar Nanou die nog steeds rustig lag te drinken. ‘Ik ben zo blij dat je nog bij me bent,’ fluisterde ze en ze streelde haar dochtertje over haar hoofdje. ‘Mama laat je nooit in de steek.’ Beloofde ze. Ze was zo blij en gelukkig met haar gezin, niets kon dat kapot maken.

Hoofdstuk 11;

Een dag later ging Nienke heel even bij Noa en Jeroen was. De baby was geboren en ze moest haar nichtje wel even gaan bekijken. ‘Wat lijkt ze veel op jou Noa,’ glimlachte ze. Noa knikte trots. ‘Is alles goed gegaan?’ Noa knikte weer.‘Duurde wel heel erg lang hoor. Ik dacht dat ik nooit mocht gaan persen.’ Nienke lachte.‘Ik begrijp wat je bedoeld.’ ‘Hoe gaat het nou verder met jou? Ik wil Nanou wel snel zien hoor.’ ‘Ik kom van de week met haar langs, goed? En Sarah. Die zal Damla wel helemaal geweldig vinden.’ ‘Hoe gaat dat? Sarah en Nanou samen?’ Noa streelde over het kleine handje van haar dochtertje. ‘Heel erg goed. Sarah is niet bij haar zusje weg te slaan en niemand mag bij haar in de buurt komen. Zelfs de kraamhulp niet.’ Ze lachte. ‘Echt een klein moedertje. Maar ik ga weer. Slapen. Moet jij ook doen.’ Knipoogde ze. ‘Ik kan niet slapen. Ik kan alleen maar naar haar kijken,’ glimlachte Noa. ‘Wil je wat drinken?’ Jeroen kwam de slaapkamer binnen. Nienke schudde haar hoofd.‘Ik ga weer. Noa wil wel wat drinken hoor.’ Noa knikte en lachte.‘Mocht je van Fabian zomaar even weg?’ vroeg ze daarna bedenkelijk aan Nienke. Nienke schudde haar hoofd.‘Tuurlijk niet. De kraamhulp vond het ook beter in bed of op de bank te blijven hoor. Maar als ik de trap op en af kan, kan ik ook wel drie stappen van mijn huis naar de jouwe zetten.’ Vond Nienke. ‘Geen verschil.’ ‘Eigenwijs,’ ‘Nee joh.’ Nienke gaf haar lachend een kus en aaide de kleine Damla over haar hoofdje. ‘Tot snel. Rust goed uit en geniet er van.’ ‘Dankjewel. Jij ook.’ Glimlachte Noa. Nienke liet zich snel uit en was binnen een minuut weer thuis. ‘Ha, eigenwijs.’ Lachte Fabian. Hij zat met zijn twee dochters op de bank. ‘Ik ben niet eigenwijs,’ ging Nienke er tegen in. Ze schoof Sarah aan de kant en ging naast Fabian zitten. Sarah lachte en kroop op de schoot van haar moeder. ‘Ik ben nog geen vijf minuten weg geweest. Ik heb een kind gekregen, geen ernstig ongeluk gehad.’ Ze wreef over het buikje van Nanou. ‘Wat is er?’ Nanou piepte en kreunde een beetje terwijl ze heftig met haar armen en benen bewoog. ‘Misschien heeft ze weer honger?’ ‘Honger?’ Nienke keek op de klok. ‘Ze heeft een kwartier geleden nog gegeten. Lijkt me sterk.’ Nienke kon het zich niet voorstellen. ‘Ze is gewoon net zo dwars als haar zus.’ ‘Oh, jij gaat ook al op je moeder lijken. Lekker is dat.’ Nienke lachte en gaf hem een kus. ‘Niet zo somber. Jij heb hartstikke veel geluk.’ Vond ze.‘Vertel?’ Fabian keek haar nieuwsgierig aan.‘Je hebt de allerleukste vriendin en twee prachtige kinderen. Wat wil je nog meer?’ Fabian glimlachte.‘Ik heb alles al.’ Bevestigde hij. ‘Dankjewel.’ ‘Daar hoef je me niet voor te bedanken.’ vond Nienke en ze gaf hem weer een kus. ‘We hebben dit samen gedaan hoor,’ ‘Als het goed is wel ja.’ Lachte Fabian. ‘Maar aangezien geen een van mijn kinderen op mij lijkt begin ik me dat wel af te vragen..’ ‘Sarah heeft jouw ogen hoor.’ lachte Nienke. ‘En jou blonde krulletjes.’ Ze ging met haar hand door het haar van haar dochter.‘En Nanou?’ vroeg Fabian. Nienke bekeek haar jongste dochter nog eens goed. ‘Nanou helemaal niets inderdaad. Kan er niets aan doen, sorry.’ Lachte ze. ‘Heb ik toch maar even goed in elkaar gezet.’ ‘Heel eerlijk ook.’ Vond Fabian en hij lachte. ‘Misschien krijgt Nanou ook nog krulletjes,’ probeerde Nienke hem, lachend, gerust te stellen.

‘Ik ben benieuwd,’ glimlachte Fabian en hij prikte in haar zij. ‘En stop met pesten. Ga eens slapen jij.’ Nienke knikte. ‘Goed plan. Ik leg Nanou in haar wiegje.’ Ze stak haar armen uit en Fabian legde de baby in haar armen. ‘Kusje Saar?’ Sarah gaf haar zusje en haar moeder kusjes terwijl ze moeite deed haar ogen open te houden. ‘Volgens mij moet Saartje ook weer slapen.’ Lachte Nienke. Sarah schudde stoer haar hoofd en wende haar blik weer naar de televisie. ‘Tuurlijk niet mama,’ lachend trok Fabian haar bij hem op schoot en gaf Nienke een kus. ‘Lukt het verder?’ Nienke knikte. ‘Slaap lekker liefje. Ik breng haar zo naar bed.’ Hij knikte naar Sarah.‘Als ik kan slapen,’ lachte Nienke en ze liep naar boven. Ze verschoonde de luier van Nanou op de commode van Sarah en neuriede een liedje. Ze was zo ontzettend moe en lichamelijk voelde ze zich ook helemaal uitgeput, maar ze kon er niets aan doen dat ze zo vrolijk was. ‘Oh, wat heb jij een vieze luier.’ Glimlachte ze. Nanou had haar oogjes open en keek duf om zich heen. ‘Ben jij ook al zo’n kleine stinkerd?’ ze gaf haar dochtertje een kus op haar voorhoofd. Ze verschoonde de luier snel en trok haar een nieuw pakje aan. Niet omdat het nodig was maar omdat ze het leuk vond. ‘Deze heeft je grote zus ook nog aangehad. Dat is al lang geleden,’ ze liep met Nanou haar hun slaapkamer en legde de baby in haar wiegje. ‘En de wieg is ook nog van Sarah geweest. Kan je het je voorstellen?’ Nanou maakte wat geluidjes en bleef rustig liggen in haar wiegje. Nienke plofte op bed en trok de deken over zich heen. Stiekem vond ze het heerlijk dat ze even rustig in haar bed kon liggen. Kijkend naar Nanou. Fabian had gelijk, Nanou leek totaal niet op hem. Ze had de zelfde bruine ogen als haar moeder, dezelfde neus, dezelfde lippen.. Gewoon een mini Nienke. Ze kon nog steeds niet zo goed beseffen hoeveel geluk ze had gehad. Als ze zich tijdens de bevalling in had kunne houden had ze Nanou waarschijnlijk nu niet bij haar gehad. Ze kon zich niet voorstellen hoe verschrikkelijk dat zou zijn. Ze wílde het zich ook niet voorstellen. ‘Gelukkig ben je nog bij papa en mama hè. En bij Sarah. Ergens anders zou je heel erg veel kusjes moeten missen.’ Glimlachte ze. Sarah kon niet stoppen met het knuffelen en kussen van haar kleine zusje. Van háár baby, zoals ze dat zelf zei. Terwijl Nienke maar bleef denken over hoe gelukkig ze was hoorde ze Fabian met Sarah de trap op komen en even later stond Fabian bij haar in de slaapkamer. ‘Slaap je al?’ ‘Ja,’ bromde Nienke.‘Sarah ook.’ Fabian kwam dichterbij en gaf haar weer een kus. ‘Rust maar goed uit.’ Nienke glimlachte. Dat had hij nu al voor de duizendste keer gezegd in de afgelopen paar dagen. ‘Maak je nou eens niet zo’n zorgen. Ik voel me beter dan dat ik me ooit heb gevoeld.’ ‘Gelukkig maar. Houden zo.’ Nienke knikte. Dat was ze zeker van plan. Ook al zou er een iets mis gaan, of gebeurde er minder leuken dingen, ze zou zich nooit meer zo laten gaan als afgelopen jaar. Zij ging er zelf voor zorgen dat zoiets nooit meer zou gebeuren. En daar had ze alle vertrouwen in.

Bijna twee weken laten wandelde Nienke samen met haar dochters door het park, naar de supermarkt. Nanou in de kinderwagen en Sarah liep er naast met haar handje stevig aan de wagen vast. ‘Het is we koud hè Saar,’ ‘Koud hè Saar.’ Sprak Sarah haar moeder na en ze knikte heftig. Ze was helemaal dik ingepakt en nog was het koud. Haar moeder lachte. Sarah begon ineens hard te gillen en te rennen.‘Sarah hier blijven!’ riep Nienke en zag toen pas dat Noa en Eva hun tegemoet kwamen lopen. Sarah rende in de armen van haar tante en keek naar de baby. ‘Baby!’ riep ze blij. ‘Je mag de kinderwagen niet loslaten Sarah.’ Zei Nienke streng. Sarah keek haar onschuldig aan en richtte haar aandacht op de baby.‘Rustig Nienke,’ lachte Eva. ‘Niets aan de hand.’ ‘Het mag gewoon niet.’ Zei Nienke stellig. ‘Hoe gaat het met Damla?’ ‘Heel erg goed.’ Zei Noa trots. ‘En met Nanou?’‘Ook heel goed,’ glimlachte Nienke. ‘We gingen net boodschappen doen. Toch Saar?’ ‘Jaa,’ zei Sarah afwezig. ‘Dat hebben wij net gedaan. Kom je vanavond ook film kijken?’ vroeg Eva. Nienke schudde haar hoofd.‘Graag, maar ik kan niet. Moet nog veel voor school doen.’

‘Ben je nou al weer met school bezig? Je hebt net een kind gekregen.’ Zei Noa verbaast. Zij was blij dat ze naast Damla verder even niets hoefde. Daar had ze ook echt geen tijd voor. ‘Ik zal wel moeten als ik dit jaar m’n diploma wel wil halen.’ Nienke had er ook totaal geen zin in. Hoe moe ze ook was en hoeveel andere dingen ze nog allemaal te doen had. Maar ze moest en zou dit jaar haar diploma halen. ‘Kom Saartje, we gaan weer.’ Nienke tilde haar dochter uit de armen van haar schoonzus. ‘Gaat het wel Nienke. Red je het wel allemaal?’ vroeg Eva bezorgd. ‘Het gaat prima,’ glimlachte Nienke. ‘Ik heb gewoon nog veel te doen.’ ‘Als ik een keertje extra moet oppassen moet je het zeggen hoor. Vind ik helemaal geen probleem.’ ‘Hoeft niet. Dankjewel. Geef je Tante Eva en Tante Noa een kus?’ vroeg ze aan Sarah die haar tantes extra lang knuffelde om rijd te rekken. ‘Baby?’ vroeg ze. ‘Geef de baby maar een handkusje.’ Nienke deed het voor en haar dochter gaf haar kleine nichtje zoveel mogelijk handkusjes. ‘Doei, tot snel.’ Nienke zwaaide naar haar vriendinnen en ook dat deed Sarah. ‘Doei!’ lachte ze. ‘We moeten binnenkort maar weer eens met de meiden af spreken,’ vond Noa. ‘Een gezellige meiden avond.’ Nienke knikte.‘Bespreek het maar met de rest.’ Ze zette Sarah weer op de grond naast de wandelwagen en klemde haar handje er aan vast. ‘Vast houden hè?’ Sarah knikte braaf. ‘Ik ga nou echt, anders kom ik nooit bij de winkel voordat Sarah moe en vervelend wordt.’ Lachte ze. Sarah was een ster in drammen en haar zin proberen te krijgen. Helemaal als ze moe was en het weer tijd was voor een dutje. ‘Is goed. Ik bel je nog wel.’ Beloofde Noa. Sarah en Nienke zwaaide nog een keer en liepen verder. ‘Oh Nienke!’ riep Noa en ze kwam hun achterna. ‘Ja?’ Nienke draaide zich lachend om. Zo kwam ze echt nooit in de supermarkt. ‘Als Damla heel erg huilt en moe is, niet wil slapen enzo, houd ze haar speen niet in. Kan ik daar iets tegen doen? Als ze haar speen in heeft word ze wel rustig.’ ‘Dip de speen in een beetje appelstroop.’ Was Nienke haar tip.‘Appelstroop?’ lachte Noa verbaast. Nienke knikte.‘Probeer maar.’ Ze draaide zich weer om en wandelde met haar dochters verder.

Diezelfde week was Noa onverwachts op bezoek gekomen bij Nienke. ‘Ik kwam even kijken hoe het met jullie ging,’ was haar excuus. ‘Prima,’ lachte Nienke en ze haalde de kleine Damla uit haar kinderwagen. ‘Hé liefje. Wat ben je toch een knapperd. Totaal niet je vader.’ Lachte ze. ‘Kom je kijken hoe het met tante Nienke haar huiswerk gaat?’ ‘Kan ik haar flesje hier opwarmen?’ vroeg Noa en ze haalde een flesje voor Damla uit de luiertas. ‘Echt niet.’ Zei Nienke quasi serieus. ‘Wat denk jij wel niet.’ ‘Wat zijn we weer grappig,’ lachte Noa. ‘Weet ik. Tuurlijk mag dat. Dat soort dingen hoef je niet te vragen, dat weet je.’ Nienke legde Damla bij de slapende Nanou in de box. ‘Twee lieve kleine nichtjes.’ Glimlachte Noa en ze maakte een foto ‘Waar is Sarah?’ ‘Boven. Ze slaapt. Eindelijk.’ ‘Eindelijk?’ ‘Als Nanou slaapt blijft ze net zo lang naast de box of de wieg zitten totdat ze weer wakker is en ze weer met haar kan spelen. En om te zorgen dat niemand in de buurt komt van haar zusje.’ Nienke glimlachte. ‘Schatje dat ze is. Maar het is ook erg vermoeiend. Dus ik ben blij dat ze nu eindelijk ook even slaapt.’ ‘Awh.’ Noa zag al helemaal voor zich hoe Sarah haar zusje bewaakte. Ze zette het flesje voor Damla in de magnetron. ‘Geef je geen borstvoeding?’ ‘Ik probeer het wel maar vind het heel erg vervelend. Dit heb ik gekolfd. Is ook niet alles, maar wel beter.’ ‘Pijn?’ Noa knikte.‘Ook. En een heel vervelend gevoel. Vindt het gewoon niets. Heb jij daar geen last van?’

‘Helemaal niet. Ook geen pijn.’ Nienke schudde haar hoofd. Ze had wel vaker gehoord dat vrouwen borstvoeding pijnlijk vonden maar ze kon zich er nooit zoveel bij voorstellen. Zijzelf had nergens last van. ‘Chill.’ Vond Noa. ‘Heb jij trouwens nog de geschiedenis werkstukken over de eerste en tweede wereldoorlog van afgelopen jaar?’ vroeg Nienke terwijl ze in haar agenda keek. Noa lachte. ‘Ergens in een doos. Hoezo?’ ‘Mag ik die? Dan schijf ik het over in m’n eigen woorden. Gaat sneller.’‘Ik kom het morgen brengen. Heb je dan nog tijd genoeg?’ Nienke knikte.‘Perfect. Dank je.’ Ze streepte de verslagen weg in haar agenda en schreef het voor morgen op. ‘Dan maak ik straks wiskunde in plaats van morgen.’ Zei ze hard op.‘Kan je de werkstukken niet van Fabian lenen?’ vroeg Noa. ‘Dan heb je zeker weten een hoog punt.’ ‘Ik snap die taal niet.’ Zuchten Nienke. ‘Fabian schijft veel te moeilijk.’ Ze lachte daarna. ‘En je eigen werkstuk van vorig jaar? Toen was je nog op school volgens mij.’ ‘Als ik die toen gemaakt had stond hij nog op m’n laptop. Kan me ook niet herinneren dat ik die gemaakt heb.’ ‘Dus alle andere werkstukken die je hebt moeten inleveren zijn die van vorig jaar?’ ‘Soort van,’ lachte Nienke. ‘Ik schrijf ze wel opnieuw. Wat maakte ik beroerde verslagen vorig jaar zeg.’ Noa lachte en tilde haar dochter uit de box. ‘Lach me niet uit.’ Nienke lachte er zelf ook om en haalde haar wiskunde boeken uit de kast. Ze keek even naar Nanou die nog heerlijk lag te slapen en ging weer aan tafel zitten. ‘Ik heb trouwens met de meiden overlegd, volgende week zaterdag. Komt jou dat uit?’ ‘Voor wat?’ Nienke had geen idee waar het over ging.‘Meiden avond.’ Verduidelijkte Noa zichzelf. ‘Daar hadden we het vorige week over. Kan je dan?’ ‘Oh ja,’ Nienke herinnerde het zich weer. ‘Moet ik even met Fabian overleggen vanavond.’ ‘Ik hoor het nog wel dan. Het is bij Miley en Amber in ieder geval.’ Nienke stak haar duim op en klapte haar laptop dicht. ‘Geen zin meer?’ ‘Niet nodig.’ Lachte Nienke. ‘Past Jeroen op Damla?’ Noa knikte.‘Voor de eerste keer alleen. Spannend hè.’ ‘Ja?’ ‘Ik vind het wel een beetje eng ja,’ gaf Noa toe. ‘Ik weet wel dat hij goed voor Damla kan zorgen maar het idee dat ik er niet bij ben..’ ze wist niet zo goed wat ze er precies van moest vinden. ‘Komt goed joh,’ probeerde Nienke haar gerust te stellen. ‘Ik vond het ook heel spannend. De eerste keer weg zonder Sarah. Fabian helemaal alleen met haar.’ Ze stond op en ging naast Noa op de bank zitten. ‘Moeders voelen precies aan wat en wanneer hun baby iets nodig heeft. En vaders..’ ‘Die niet.’ Noa zuchten. ‘Als Damla ligt te huilen in haar bedje vraagt Jeroen steeds wat er met haar is. Ze heeft gewoon een vieze luier of honger..’ soms werd ze daar zo geïrriteerd van. ‘Precies. Jeroen is net vader geworden en moet overal nog heel erg aan wennen. Geef hem die tijd en dan weet hij precies wat hij moet doen.’ ‘Vond je het niet eng Fabian het aller belangrijkste in je leven toevertrouwen?’ ‘Dat vond ik eng, spannend. Omdat ik niet in de buurt was. Maar ik vertrouw Fabian meer dan wie dan ook dus ik had helemaal geen redenen om me daar druk over te maken.’ ‘Ik vertrouw Jeroen ook meer dan wie dan ooit.’ Knikte Noa. ‘Mooi zo. En als je zorgt dat Appie niet in de buurt komt kan er helemaal niets mis gaan.’ Grapte ze. Noa lachte. ‘Dankjewel. Dat je me zo helpt. Ik zou echt niet weten wat ik zonder je hulp en advies zou moeten.’ zei ze daarna serieus. ‘Daar hoef je me niet steeds voor te bedanken.’ Nienke aaide over Damla haar voetje en glimlachte. ‘Maar toch.. Het is zo fijn om iemand zoals mij te hebben. Iemand die ook jong moeder is geworden en precies weet wat ik voel en hoe zwaar het is. Maar ook hoe geweldig. Ik kan me niet voorstellen hoe ik dit allemaal aan zou kunnen zonder jou.’ ‘Zonder mij zou ook alles helemaal goed komen.’ Verzekerde Nienke haar. Noa knikte.

‘Jawel.. Net zoals jij. Jij had helemaal niemand zoals jij.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Het is gewon heel fijn om te praten. Niet met een ouder iemand, niet met iemand die hier buiten staat maar met jou. Iemand die weet hoe het is.’ ‘Ik vind het ook heel fijn om er met jou over te kunnen praten. Maar als je het nog één keer zegt word ik gek.’ Lachte Nienke. Het was niet de eerste keer dat ze dit gesprek had met Noa. Ondanks dat ze het heel fijn vond om te horen kon ze er ook gek van worden. ‘Sorry. Ik wil gewoon dat je het weet.’ Glimlachte Noa onschuldig.‘Ik weet het. Andersom had je het zelfde voor mij gedaan.’ Noa knikte. Dat had ze zeker. ‘Wil je wat drinken?’ ze stond al op en keek naar Noa die knikte.‘Lekker.’ Ze zette de fles aan de kan en wreef over Damla haar buikje. ‘Heb je geen honger meer?’ Nienke pakte drinken voor hun in de keuken en toen ze terug de woonkamer in liep zag ze dat Nanou wakker was geworden. ‘Heb je lekker geslapen liefje?’ ze zette de glazen op tafel en tilde haar dochtertje uit de box. Ze was stil en keek met grote ogen in het rond. ‘Heb je een lekkere poepluier voor mama?’ ‘Is ze altijd zo rustig?’ vroeg Noa die een piepende Damla gerust probeerde te stellen. Nienke glimlachte.‘Over het algemeen wel. Ze zal wel meer op Fabian lijken dan Sarah.’ ‘Heb je nog geluk. Stel je voor dat je twee kinderen hebt met jouw karakter. Die breken het huis samen af.’ Lachte Noa. ‘Ha-ha.’ Nienke stak haar tong uit. Het was bij Sarah al snel duidelijk dat ze op haar moeder leek. ‘Is die trouwens van Sarah geweest?’ ze keek bedenkelijk naar het pakje dat Damla aan had. Noa knikte. ‘Staat haar leuk hè. Of wil je het terug? Voor Nanou?’ Nienke begon te lachen.‘Nee joh, gek. Ik heb het toch aan jou gegeven?’‘Het zou toch kunnen?’ vond Noa.‘Ik heb nog genoeg kleertjes van Sarah die Nanou aan kan. Zelfs dingen die Sarah nooit heeft aan gehad. Ze had zo veel. Voor ik het wist paste het al niet eens meer.’ Noa lachte.‘Ben bang dat dat bij Damla ook gaat gebeuren. Ze heeft zoveel kleertjes.’ ‘Je kan nooit genoeg hebben. Neem dat maar van mij aan. En nu ga ik jouw stinkluier verschonen. Kleine poeperd. Zo terug.’‘Tot zo,’ Nienke liep naar boven en liep zo sloop zo zacht mogelijk het kamertje van Sarah in. ‘Nu moeten we heel stil zijn hè Nanou,’ glimlachte ze. Ze knipte het kleine lampje aan en legde Nanou op de commode. ‘We mogen je grote zus niet wakker maken. Dan kan mama geen huiswerk meer maken.’ Ze verschoonde zo snel en zo stil mogelijk de luier van Nanou en sloop de kamer weer uit. ‘Kijk eens, een schone Nanou.’ Zei ze vrolijk toen ze haar woonkamer binnenliep. Ze zag dat Noa heftig de bank aan het poetsen was. ‘Oei? Heeft ze gespuugd?’ Damla lag huilend in de box en Noa knikte.‘Ja. Sorry, sorry, sorry.’ Nienke lachte.‘Stel je niet aan joh. Gaat nog vaker gebeuren hoor, niets aan de hand.’ ‘Maar nu zijn je kussens vies..’ ‘Het valt wel mee.’ Nienke pakte de theedoek uit haar handen en liep naar de keuken. ‘Warm water en een beetje zeep, is het zo weer weg. En als het erg was geweest gewoon in de wasmachine.’ Zei ze simpel. ‘Hier,’ ze gaf Nanou aan Noa en poetste de bank snel. ‘Tadaa. Weer zo goed als nieuw.’ ‘Ik moet nog zoveel leren..’ Noa haalde zuchtend Damla uit de box en ging met twee baby’s op de bank zitten. ‘Klopt. Maar ik ook. Iedere moeder leert elke dag weer.’ Ze pakte Damla van Noa over en ging naast haar zitten. ‘Kom jij maar eens hier.’ Ze wiegde haar zachtjes heen en weer een wreef over haar buikje. ‘Jullie hebben de verkeerde baby vast hoor,’ Eva kwam via de tuin binnen gelopen. ‘Waar is Saartje?’ ‘Die slaapt.’ ‘Jammer.’ Eva had zin om even met haar nichtje te knuffelen. ‘Ik heb dat biologie verslag voor je,’ ze liet Nienke een mapje zien en legde het op tafel. ‘Veel plezier ermee.’ ‘Mijn geschiedenis werkstuk en Eva haar biologie verslag? Het gaat goed met jou hè.’ ‘Slim toch,’ vond Nienke. Ze hoefde de verslagen alleen maar in haar eigen woorden over te schrijven. ‘Heb tijd te weinig.’

‘Geef Sarah en Nanou dan eens vaker aan mij. Ik wil helpen, dat weet je.’ Zei Eva, voor de honderdste keer. ‘Kan jij het aan om op twee kinderen te passen dan?’ wilde Nienke weten. ‘Tuurlijk.’ Zei Eva simpel. ‘Een dag in de week kan echt geen kwaad hoor. Ik ben niet debiel.’ ‘Dat zeg ik ook niet.’ ‘Vertrouw je me niet?’ Eva ging trok een stoel van de tafel dichterbij en ging met haar armen over elkaar geslagen zitten.‘Dat zeg ik ook niet.’ Nienke zuchten. ‘Ik heb toch al super vaak op Sarah gepast? Dat gaat toch altijd gewoon goed?’ ‘Maar Nanou is nog zo klein.. Het is een hele grote verantwoordelijkheid om op twee kinderen tegelijk te passen.’ ‘En daar vertrouw je mij niet in?’ ‘Het heeft niets met vertrouwen te maken Eva. Stel dat er iets gebeurd..’ ‘Dat gebeurd niet. Ik wil je alleen maar helpen hoor.’ ‘Dat weet ik lieverd. Ik zou het wel heel fijn vinden als je een dag in de week op Sarah kan passen.’‘Geen probleem.’ Glimlachte Eva. ‘Maar mag Nanou dan een keertje mee? Proefoppassen?’ Nienke lachte.‘Als ze wat groter is. Goed?’‘Oké.. Op welke dag komt Sarah? Ik kan alleen donderdag niet.’ ‘Donderdag pas mama op en dinsdag is ze op de crèche..’ Nienke dacht na wat ze een geschikte dag vond ‘Woensdag?’ opperde Eva.‘Dan is ze drie dagen achter elkaar weg.’ Nienke vond dat maar niets. ‘Vrijdag is Fabian altijd laat thuis en kom ik totaal niet aan school toe. Als jij overdag op Sarah kan passen heb ik dan wat meer tijd.’ ‘Prima hoor.’ knikte Eva. ‘Ga je Nanou ook naar de crèche brengen?’ vroeg Noa. Nienke schudde haar hoofd.‘Nog niet. Als ze groter is. Vind haar daar nu nog veel te klein voor.’‘Is ze ook.’ Vond Noa. ‘Bij ons op het verblijf komen ook baby’tjes van een maand of twee maanden die vier of vijf keer in de week hele dagen komen. Je neemt toch geen kindje als je ze de heel week wegbrengt om te kunnen werken?’‘Vind ik ook.’ Nienke was het daar mee eens. ‘Fabian en ik hebben dan niet besloten dat we kinderen wilde maar ik zou Sarah en Nanou nooit vijf dagen in de week naar de crèche brengen. Gewoon tijd maken.’ Vond Nienke. ‘En ik zou het ook niet kunnen hoor, mijn kinderen alleen ’s avonds en ik het weekend zien.’ Ze schudde haar hoofd. Ze wilde het zich niet eens voorstellen. ‘Mee eens. Maar als ik weer ga werken neem ik Dam gewoon mee. Lekker makkelijk.’ Lachte ze.‘En ik begin een nagelsalon aan huis, dus als ik kinderen krijg ben ik altijd thuis voor ze. Ook makkelijk toch?’ zei Eva. Nienke lachte.‘Denk je daar al over na?’ wilde ze daarna serieus weten. Eva haalde haar schouders op.‘Soms. Maar dit idee bedacht in terplekke hoor.’ zei ze snel. Noa en Nienke knikte naar elkaar.‘Tuurlijk.’ ‘Nou eh..’ Eva stond op. ‘Zullen we maar eens aan het eten beginnen dan?’ ‘Wat eten jullie?’ vroeg Noa nieuwsgierig.‘Lasagne. Zelfgemaakte.’ Glimlachte Nienke. ‘Heleen haar recept dus dat word smullen.’ Heleen haar lasagne was de lekkerste lasagne die er is. ‘Eet je mee?’ ‘Oh, nou graag. Jeroen is toevallig laat thuis.’‘Fabian toevallig ook.’ Lachte Nienke. Ze keek naar Damla die helemaal rustig was geworden ondertussen en bijna lag te slapen. ‘En Youri toevallig ook.’ ‘Dat is niet toevallig, daarom eet je hier.’ Grijnsde Nienke. Eva stak haar tong uit.‘Fabian is ook niet toevallig laat thuis, dat is iedere week zo.’ ‘Mamaaaa!’ riep Sarah ineens hard van boven.‘M’n schatje is weer wakker. Ga jij maar, tante Eva.’ Eva was al onderweg voordat Nienke uit gesproken was. Nienke stond op en legde Damla terug in de box. ‘Leg Nanou er maar naast,’ zei ze tegen Noa. ‘Kunnen we beginnen met het eten.’ Noa legde haar nichtje

naast haar dochter in de box en liep achter Nienke aan de keuken in. ‘Is Fabian vaak laat thuis?’ vroeg Noa die haar handen waste. Nienke knikte. ‘Iedere dag hele dagen weg?’‘Maandag en dinsdag school en dinsdagavond werken, woensdag en donderdag stage en donderdagavond werken, vrijdag en zaterdag hele dag werken en zondag om de week werken.’ ‘Jeetje..’ Noa wist niet dat Fabian zoveel werkte. ‘Krijgt hij betaald voor z’n stage?’ ‘Gelukkig wel.’ Knikte Nienke. ‘Anders zouden we het niet redden denk ik.’‘Jeroen is ook druk met school en werk maar dat valt nog wel mee vergeleken met Fabian.’‘Als hij klaar is met school kan hij gewoon gaan werken, beter betaald en vijf dagen in de week van negen tot vijf. Dan hebben we weer meer tijd voor elkaar.’‘Mis je hem erg?’ Nienke knikte.‘Ik mis gewoon alles zoals het was. Voordat Sarah er was hadden we niets om ons zorgen over te maken en deden alles samen. Sarah en Nanou zijn geweldig, ik zou niet meer zonder ze kunnen. En niet willen.’ ‘Jullie zien elkaar nu even weinig en is alles heel hard en zwaar, maar het wordt alleen maar beter.’ Daar was Noa van overtuigd. Nienke knikte.‘Dat wordt het ook. We doen dit voor ons gezin en natuurlijk ook voor onszelf omdat we een goed leven willen.’ Eva kwam met Sarah de woonkamer binnen. De peuter was klaarwakker en had hele verhalen. ‘Het is toch wat hè,’ lachte haar tante en ze zette haar op de grond. Sarah liep naar de box en stak haar arm door de spijlen om haar zusje te kunnen aaien. ‘Wil je drinken Saar?’ vroeg haar moeder.‘Baby!’ riep Sarah opgewekt toen ze haar nichtje zag.‘Saar?’ ‘Mama, baby!’ ze wees naar Damla.‘Dat is een lieve baby hè. De baby van tante Noa.’ Glimlachte Nienke. ‘Wil je drinken?’ vroeg ze daarna weer. ‘Jaa!’ Nienke vulde haar beker met siroop en bracht het haar. ‘Wat heb jij lang geslapen zeg. Kan je dat niet vaker doen?’ ze gaf haar dochter een kus en knuffelde haar even. ‘Laat je Nanou ook slapen?’ ‘Noe slapen.’ Knikte Sarah en ze ging naast de box zitten en dronk rustig. ‘Baby slapen?’ vroeg ze en haar moeder knikte.‘Damla moet je ook laten slapen.’ ‘Baby.’‘De baby heet Damla. Zeg maar: Damla.’ Probeerde Nienke, zoals al vaker zonder succes.‘Baby.’ Hielt Sarah vol. Nienke knikte maar. ‘Mama is in de keuken.’ Ze liep terug naar de keuken waas Noa en Eva alle spullen die ze nodig hadden al uit de kasten hadden getrokken. ‘Het blijft baby hè,’ lachte Noa. Nienke knikte.‘Nanou was de eerste paar dagen ook alleen maar baby. Geen Nanou.’ Ze glimlachte. ‘En nu is het Noe.’‘Gaan we nog beginnen met de lasagne? Ik sterf van de honger.’ Klaagde Eva en ze wreef over haar buik. ‘Aansteller,’ lachend gaf Nienke haar een duw en omhelsde daarna haar vriendinnen. ‘Ik ben zo blij met jullie, en met mijn leven. Het is gewoon perfect.’ Noa en Eva keken haar allebei heel even aan en lachte. Ze waren blij Nienke weer zo sterk en gelukkig te zien. Ze hadden de echte Nienke lang moeten missen, maar ze was weer helemaal terug.

‘Goedemorgen liefje,’ Nienke kwam met Nanou ik haar armen en een dienblad vol lekkers hun slaapkamer binnen en maakte Fabian wakker. Sarah sprong bij vader op bed en kroop bij hem onder de deken. ‘Heb je trek? Nanou en Sarah hebben een heerlijk ontbijtje voor je gemaakt.’‘Wat lekker,’ Fabian ging rechtop zitten en gaf Sarah een kus. ‘Heb je dat samen met je zusje gemaakt? Speciaal voor papa?’‘Voor papa,’ herhaalde Sarah en ze lachte lief. Nienke zette het dienblad op zijn schoot en ging op de rand van het bed zitten. ‘En waarom verdien ik dit?’ Vroeg Fabian nieuwsgierig aan haar.

‘Omdat we je gewoon heel erg lief vinden.’ Glimlachte Nienke. ‘En dat is alles?’‘Omdat je goed moet ontbijten als je zo hard werkt. Ik wil gewoon dat je weet hoe dankbaar ik je ben.’ Fabian pakte haar hand en gaf daar een kus op. ‘Jullie zijn het allerbelangrijkste voor me. En daar moet ik nou eenmaal hard voor werken maar dat doe ik heel graag.’‘Als ik ook zou kunnen werken zou ik dat doen, zodat jij net wat minder druk zou hebben.’ Fabian glimlachte. ‘Jij werkt al hard genoeg. Moeder zijn is een fulltime baan en daarnaast heb je ook nog school. Het enige wat ik dan nog kan doen is zorgen dat alles zo kan blijven gaan, voor het geld zorgen.’ ‘Dat is ook zo.’ Nienke was het met hem eens, maar soms wilde ze dat ze hem kon helpen door wat van hem over te nemen. Ze gaf hem een kus. ‘En nu snel eten, straks kom je nog te laat op je stage.’ Fabian keek op de klok. ‘Nog tijd genoeg hoor,’ stelde hij haar gerust. ‘We hebben nog genoeg tijd samen.’ Nienke liep om het bed heen en ging op haar plek zitten. ‘Wil je Noe vasthouden Saar?’ Ze trok Sarah wat meer omhoog en legde Nanou in haar armen. ‘Jaa, baby.’ Glimlachte Sarah en ze gaf haar zusje een kus. ‘Noe,’ ‘Zal ik Sarah naar m'n ouders brengen?’ Vroeg Fabian en Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik breng haar zelf wel. Even lekke wandelen.’ Het was absoluut geen straf, ze vond het juist heerlijk om buiten de wandelen met de wandelwagen. ‘Ik ga daarna ook gelijk door naar Irmak,’‘Wat gaan jullie doen?’ ‘Even naar de stad, Sarah heeft weer nieuwe kleertjes nodig, moet nog boodschappen doen en in heb Irmak beloofd haar te helpen met een dans bedenken voor een auditie.’‘Wat voor auditie?’ Vroeg Fabian met mond vol. Nienke haalde haar schouders op.‘Geen flauw idee.’ Lachte ze. Ze keek naar haar dochters. Sarah vertelde hele verhalen tegen haar kleine zusje die rustig in het rond keek. ‘Heb je al ontbeten?’ Fabian gaf haar een broodje. ‘Ja. En die is voor jou,’ ze legde het broodje terug op zijn bord. Fabian glimlachte.‘Ik ben zo blij dat het goed gaat.’ Zei hij. Nienke knikte.‘Ik ook. Ik voel me ook zoveel beter. Ik kan de hele wereld aan.’ Glimlachte ze. ‘De hele wereld?’ Nienke knikte weer en ze lachte. ‘Stoer hè.’‘Super stoer,’ Fabian lachte. Ze praatte en lachte totdat Fabian weer naar zijn stage moest. ‘Moet je echt al weer weg?’ Vroeg Nienke zielig en ze pruilde. Ze zette het bad stoeltje van Nanou in bad en liet het water lopen. ‘Sorry liefje,’ Fabian gaf haar een kus en nam Nanou even van haar over. ‘Ben je lief voor mama vandaag?’ Glimlachte hij. Nanou gaapte uitgebreid en keek naar haar vader. ‘Nanou altijd.’ Bevestigde Nienke en ze lachte. ‘Maar die dondersteen van een Sarah?’ ‘Daar heb je geen last van, die gaat naar haar opa en oma.’ Lachte Fabian. ‘Dar scheelt weer. Kom je in bad Saar?’ Sarah zat op de gang van de badkamer op de grond te spelen met haar knuffels en ze kroop de badkamer in. ‘Nee..’ Haar moeder lachte. ‘Kan je niet meer lopen?’ Sarah glimlachte schijnheilig en liet zich optillen door haar moeder. ‘Ik moet nu echt gaan Nien,’ Fabian keek op zijn horloge en gaf zijn oudste dochter een kus. ‘Tot vanavond,’ Nienke zette Sarah weer op de grond en nam Nanou terug over. ‘Tot vanavond liefje.’ Fabian gaf haar een kus en zwaaide naar Sarah die vrolijk terug zwaaide. ‘Doei!’ Nienke legde Nanou op de badmat en draaide de kraan dicht. ‘Kom Sarah, pyjama uit.’ Ze trok het shirt over haar hoofd. ‘Nee!’ Sarah wilde, zoals meestal, niet in bad. ‘Jawel. Gezellig samen met Nanou in bad.’ Glimlachte haar moeder. ‘Noe?’ Vroeg Sarah verbaast en Nienke knikte. Sarah keek naar haar zusje die naast haar lag en klapte in haar handjes. Al snel was haar hele pyjama uit en zat ze in het water met haar speeltjes. ‘Noe!’ Riep ze en ze ging staan.

‘Blijf zitten Sarah,’ Nienke zette Sarah terug en kleedde Nanou verder uit. ‘Noe!’ Sarah ging weer staan en leunde over de badrand. Nienke zuchten en pakte Sarah bij haar armen vast. ‘Zitten blijven.’ Zei ze streng. Ze hielp Sarah weer met zitten. Eigenwijs ging Sarah in het stoeltje liggen en lachte hard. ‘Sarah..’ Ze tilde haar dochter eruit en zette haar voor de zoveelste keer terug op haar plek. ‘Het stoeltje is niet voor Sarah. Sarah is er te groot voor. Dan gaat het kapot,’ legde ze uit en vouwende de luier van Nanou dicht. ‘Kom liefje, samen met je grote zus in bad.’ Glimlachend zette ze Nanou in het ligstoeltje wat al in bad stond. Ze had het stoeltje van haar oma gekregen het dat ding was ideaal. Zo kon ze haar twee kinderen tegelijk in na kon doen en ze vond het gewoon makkelijker dan het kleine badje. ‘Lekker hè,’ glimlachte ze. Ze pakte de grote fles baby douchegel en goot wat in het bad. Met haar hand goot ze voorzichtig water over Nanou haar buikje en ze zag dat haar dochtertje genoot van het water. Sarah gooide met haar bekertje water over zichzelf heen en lachte hard. ‘Gekke Sarah,’ lachte Nienke. ‘Gek!’ Riep Sarah blij en ze wilde haar bekertje water over Nanou leef gooien. Nienke kon haar dochter net op tijd tegen houden. ‘Niet doen.’ Sarah keek geschrokken en haar moeder lachte. ‘Alleen bij Sarah,’ ze gooide het bekertje over Sarah haar hoofd leeg en Sarah kon weer lachen. Nienke droogde een hand af en pakte haar telefoon. Het was al bijna tijd om Sarah naar haar oma te brengen en ze besloot haar maar even te bellen. ‘Hoi oma,’ zei ze vrolijk en Sarah keek haar moeder blij aan. ‘Omaaaaaaaa!’ Gilde ze en Nienke lachte. ‘Nee, er is niets ergs. We zijn alleen wat later dan normaal, Sarah en Nanou zitten net samen in bad.’ Sarah begon te zingen en gooide weer water over zichzelf heen. ‘Is goed, tot straks.’ Nienke zette haar telefoon op de luidspreker. ‘Zeg je nog dag tegen oma Sarah?’‘Daaaaaaag!’ Vrolijk zwaaide Sarah naar de telefoon en haar moeder lachte hard. ‘Tot straks lieve baby van me,’ lachte Heleen. ‘Baby!’ Sarah lachte en wees naar haar zusje. Nienke hing op en legde haar telefoon weer weg. Uit het bereik van Sarah en het water. ‘Sarah is geen baby meer hè, Nanou is de baby.’ Ze maakte van haar hand een kommetje en goot weer water over Nanou haar buikje. ‘Gekke oma.’‘Gekke oma,’ sprak Sarah haar moeder vrolijk na. Nienke lachte in zichzelf. Ze hoopte maar dat Sarah dat niet zou tegen Heleen zou zeggen. ‘Dat mag je niet tegen oma zeggen hoor.’ Waarschuwde ze haar dochter. Sarah lachte alleen maar. Ze had teveel plezier in het water over zichzelf heen gooien.

Die middag was Nienke blij dat ze even een dag niet meer aan school hoefde te denken. Het was lang geleden dat ze een gezellige middag had samen met haar beste vriendin die ze al jaren kenden. Er was zo veel veranderd de laatste jaren, vanaf het moment dat zij naar het oude internaat verhuisde. ‘Dit is echt lang geleden,’ ‘Inderdaad. Gewoon weer eens gezellig met z’n tweeën.’ Irmak zette drinken en chips op tafel. ‘Een soort van dan,’ ze knikte naar Nanou die naast Nienke op de bank lag te worstelen met zichzelf. ‘Wat heeft ze?’ ‘Ik heb geen idee. Ze is gewoon een beetje dwars.’ Nienke wreef over haar buikje. ‘Ha, ze lijkt op haar moeder.’ Lachte Irmak. Nienke glimlachte. Dat sowieso. ‘Misschien heeft ze een beetje last van buikkrampjes.’‘Of een boertje?’ opperde Irmak. Nienke schudde haar hoofd.‘Na een kwartier op haar rug te hebben geklopt kwam er nog geen boertje.’‘Ik vind het zo zielig..’ Irmak keek de kleine pruilend aan. ‘Het is niets ergs.’ Stelde Nienke haar gerust. ‘Waarvoor ga je eigenlijk auditie doen?’‘De hoge dansschool.’ Irmak glimlachte. ‘Ik heb er lang over na gedacht en toen dacht ik ineens..’‘Laat me raden: ik doe het gewoon?’ Irmak knikte lachend. ‘Ik wilde dat jij me zou helpen met de auditie omdat we er vroeger samen naartoe wilde. Weet je nog?’ Nienke glimlachte en knikte.‘Tuurlijk weet ik dat nog. Wat een dromen hadden wij toch.’ Irmak knikte lachend. ‘Ik ga ons schriftje halen, misschien is er al wat uitgekomen wat we waren vergeten.’ Ze rende weg. ‘Heb je dat nog?’ Nienke was verbaast. Ze was het helemaal vergeten. Lachend kwam

Irmak terug met het boekje waar ze toen der tijd al hun wensen en dromen in op hadden geschreven. Nienke tilde Nanou op zodat Irmak naast haar kon komen zitten. ‘Naar de hoge dansschool.’ Las Irmak voor. Dat stond op nummer één. ‘En die droom van jou gaat uitkomen,’ glimlachte Nienke. Daar was ze van overtuigd. ‘Als Nanou en Sarah groter zijn kan jij toch ook nog gaan?’ Nienke schudde haar hoofd.‘Zijn willen jong talend. Geen uit gelubberde moeders. En ik ben daar toch niet goed genoeg voor.’ ‘Ach, rot op.’ Irmak gaf haar een duwtje. ‘Nummer twee: een eigen dansschool.’ Nienke dacht na. ‘Dat wil ik nog steeds zo graag,’ zei Irmak enthousiast. ‘Dansles geven doe ik al, dat is zo ontzettend leuk, ook echt wat voor jou. Maar onze eigen dansschool hebben én daar ook lesgeven..’ ze zag het helemaal zitten. Ze merkte dat Nienke in haar gedachte zat en ze zwaaide met haar hand voor haar ogen. ‘Joehoe,’ Nienke kwam uit haar gedachten en keek haar vriendin verbaast aan. ‘Wat?’ ‘Onze eigen dansschool. Waarom doen we dat niet gewoon? Dat is toch wat we allebei ontzettend graag willen?’ ‘Dat lukt toch nooit.’ Nienke was er niet van overtuigd in ieder geval. ‘Niet zo negatief bambie. Wie was hier altijd de gene die in alle ideeën iets positief zag en die mij altijd vertelde dat we alles konden worden als we het zelf zó graag wilde.’‘Was. Was ja,’ knikte Nienke. ‘Dat was toen we klein waren en nog nergens besef van hadden.’‘Ik vind deze Nienke helemaal niet leuk.’ Nienke reageerde niet. Ze keek naar haar dochter en wreef nog steeds over haar buikje. ‘Nienke? Is het geen droom meer van je?’ vroeg Irmak voorzichtig. Ze wist niet zo goed wat er nu ineens met haar vriendin aan de hand was.‘Jawel..’ Nienke dacht even na voordat ze verder sprak. ‘Het gaat op dit moment gewoon niet. Misschien in de toekomst.’‘Daar hou ik je aan.’ Irmak sloeg een arm om haar heen en gaf haar een kus op haar wang. ‘Maar wat ga je dan doen als je klaar bent met school?’‘Mama zijn van Nanou en Sarah.’ Glimlachte ze. ‘En als ze iets groter zijn misschien ook wel dansles geven.’‘Maar die dansschool komt er. Let maar op,’ glimlachte Irmak.‘Daar hou ik jou dan weer aan.’ Ze keek in het boekje. ‘Trouwen met een prins in een grote prinsessen jurk.’ Ze glimlachte. ‘Dat gaat jou wel lukken,’‘Ook in de toekomst.’‘Wil je niet trouwen met Fabian?’‘Tuurlijk wel. Niets liever. Maar we zijn nog zo jong en geld en zo.. En daarbij, Fabian en ik blijven toch voor altijd bij elkaar, of we nou trouwen of niet.’ Ze glimlachte trots. ‘Pff, zo jong..’ Irmak lachte. ‘Jullie hebben al twee kinderen.’ Nienke knikte.‘Daar hebben we niet voor kunnen kiezen.’ Zei ze serieus. ‘Sorry..’ Irmak stopte met lachen. ‘Ik kan niet zonder ze.’ Nienke glimlachte. ‘Ik ben pas achttien en heb twee kinderen.. Andere mensen zullen mij ontzettend dom vinden maar geloof me, ik zou niet anders meer willen. Moeder zijn is fantastisch. Ook met alle moeilijkheden en problemen die erbij komen kijken.’‘Ik geloof je ook. Het gaat bij jullie gewoon allemaal wat sneller.’ Nienke knikte. Dat had ze al vaker gehoord. En het was waar, dat wist ze. ‘Het leven kan gek lopen.. Dit had ik vijf jaar geleden echt niet gedacht..’ ‘Toen je nog zó verliefd was op Rick.’ Nienke lachte en knikte. ‘Toen dat ik dat Rick en ik voor altijd samen zouden blijven. Fout gedacht.’‘Behoorlijk. Stel je voor dat je met Rick kinderen zou hebben gekregen.. Zie je Rick al als vader?’ Irmak en Nienke keken elkaar heel even aan en schudde tegelijkertijd hun hoofd.‘Echt niet. Net zoals Appie.’ Irmak knikte. Ze kende Appie, en Nienke haar andere vrienden, nog niet zo heel lang, maar wel lang genoeg om te weten hoe Appie in elkaar zat. ‘Jeroen ook niet hoor.. Maar nu is dat toch wel anders. Gek hè,’‘Het leven is gewoon gek.’‘Inderdaad.’ Nienke was het daar mee eens. ‘Maar hoe zat het nou tussen jou en Rick voordat jullie hier kwamen wonen?’ Nienke had ineens een vage herinnering en wilde er

wel alles van weten.‘Er zat helemaal niets tussen ons.’ Irmak klonk niet overtuigend. ‘Yeah right.’ Nienke lachte. ‘Er is helemaal niets Nienke. Jij ziet spoken af en toe.’‘Weet ik. Maar jij was toen zo vaag over Rick.. Ik ken je langer dan vandaag.’ Irmak zuchten en keek haar vriendin daarna lachend aan. ‘Ik kan ook niets voor jou verborgen houden.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik dacht dat ik verliefd was. Dat was alles.‘Dacht?’ ‘Dacht ja.’ Knikte Irmak. ‘En verder echt helemaal niets. Ik zou het ook niet kunnen.. De ex van mijn beste vriendin.’‘Als je wel verliefd zou zijn zou ik het niet er vinden hoor. Dat je dat even weet.’‘Maar ik ben niet verliefd.’ Lachte Irmak die als de beste wist wat Nienke precies bedoelde. ‘Hoor je dat Noe.. Tante Irmak is niet verliefd,’ ‘Ja, hoor je dat Noe. Ik ben niet verliefd.’ Bevestigde Irmak. ‘En nu gaat jou mama stoppen met vervelend doen anders gaan jullie weer naar huis.’‘Ik stop al, ik stop al.’ Lachte Nienke. Ze keek op de klok. ‘Heb je haast?’ ‘Nee hoor,’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik wil Nanou nog voeden voordat we naar de stad gaan maar ze heeft nog niet zo lang geleden al gedronken..’‘Dan wacht je toch nog even. Ik heb alle tijd hoor, gaan we daarna gewoon naar de stad.’‘Maar ik niet. Sarah moet weer op tijd opgehaald worden en ik moet het eten klaar hebben voordat Fabian thuis komt.’‘Dan shoppen we wat sneller. Doe eens chill.’ Irmak lachte. ‘We hebben nog tijd genoeg. En Fabian kan echt wel vijf minuutjes op zijn eten wachten hoor.’‘Oké, je hebt gelijk.’ ‘Tuurlijk heb ik gelijk, dat heb ik wel vaker hoor.’ Nienke begon te lachen.‘Daar heb ik nog nooit iets van gemerkt dan,’‘Nou zeg..’ Irmak pakte de bak chips en ging demonstratief weer zitten. ‘Jij krijgt lekker niets.’ Nienke lachte weer en ze stak haar tong uit. ‘Dan gaan Nanou en ik straks wel lekker alleen naar de stad.’ Dreigde ze.‘Dan doe je dat toch lekker.’ Irmak was daar niet van onder de indruk. ‘Dat doen we inderdaad. Toch Nanoutje?’ Nienke glimlachte en gaf haar dochtertje een kus op haar voorhoofd. Ze legde haar weer naast zich op de bank en de kleine begon te huilen. ‘Sst,’ Nienke wreef weer over haar buikje en gaf haar nog een kus. ‘Het zit niet mee vandaag hè?’ Nanou zat zichzelf de hele ochtend al dwars. ‘Kan je haar tas aangeven?’ Nienke wees naar de luiertas die naast de stoel stond waar Irmak zat.‘Nee,’ lachend schudde Irmak haar hoofd terwijl ze opstond. Nienke pakte de speen van Nanou uit de tas en gaf die haar, zodat ze iets rustiger werd. ‘Gaat het weer liefje?’ Nienke keek glimlachend naar de nog half snikkende Nanou. Iedere dag werd het weer opnieuw voor haar bevestigd: moeder zijn is geweldig. ‘Het is nergens voor nodig om te huilen hè, gekkie.’‘Net zo gek als haar moeder,’ lachte Irmak. ‘En haar zus.’ Zei Nienke en ze begon te lachen. ‘Wel zielig voor Fabian hè,’ Irmak knikte. ‘Jullie volgende kindje word een jongetje,’ Nienke verslikte zich in haar drinken. ‘Volgende kindje? Zullen we even wachten?’‘Oh, neem de tijd hoor,’ zei Irmak luchtig. ‘Ik weer niet eens of ik ooit nog een kindje wil hoor.. Twee is genoeg.’ ‘Jullie hebben nog tijd zat om daar over na te denken.’ ‘Gelukkig wel,’ Nienke boog zich glimlachend over haar dochter en pakte haar handjes vast. ‘Wij hebben het prima met z'n viertjes.’ Ze voelde Nanou haar voetjes tegen haar buik schoppen en haar glimlach werd alleen maar groter. ‘Ik had nooit gedacht hier nu zo te zitten.. Zo gelukkig.’ ‘Je hebt het verdiend.’ Verzekerde Irmak haar. ‘Ik voel me ook zo goed.. Een jaar geleden ging het zo ontzettend slecht en ik had het zelf niet eens door. Hoe erg ik Sarah in de steek liet en hoe moeilijk ik het Fabian maakte..’‘En daarvan heb je ontzettend veel geleerd.’ Irmak ging op de leuning van de bank zitten en trok aan Nienke haar straat. ‘Je hebt Sarah nooit in de steek gelaten. Dat is het enige wat je nog in je gedachten moet veranderen.’

‘Dat lukt nog steeds niet zo goed..’ Gaf Nienke eerlijk toe. ‘Maar ik doe m'n best.’ ‘Weet ik.’ Knikte Irmak. ‘Daarom ben ik ook zo trots op je. Daarom is iedereen trots op je. En Sarah en Nanou al helemaal.’ Nienke glimlachte dankbaar. ‘Dankjewel.’ ‘Zeg het maar tegen mama Nanou, hoe trots je op haar bent.’ ‘Wil je stoppen?’ Nienke voelde tranen komen en haalde diep adem om ze tegen te gaan. ‘Sorry,’ Irmak glimlachte. ‘Jank doos.’ Grapte ze. Nienke gaf haar een duw. ‘Let jij even op Nanou? Moet naar de wc.’ ‘Tuurlijk.’ Irmak tilde de kleine op. Ze had er alleen niet op gerekend dat Nanou gelijk weer begon te huilen. ‘Uhm, Nienke?’ Nienke liep lachend de gang op. ‘Gewoon rustig wiegen.’ Binnen een minuut was ze weer terug en nam Nanou over. Ze liep met haar heen en weer. ‘Niets aan de hand,’ glimlachte ze. Ze keek weer op de klok. ‘Ik ga haar gewoon proberen te voedden, misschien dat ze dan rustiger blijft, kunnen we snel shoppen.’ ‘Dan ga ik nog even snel douche,’ ze had nog steeds haar trainingskleding aan. ‘Doe maar rustig aan hoor. Nanou neemt alle tijd.’ Nienke ging op de bank zitten. ‘Dan neem ik ook alle tijd. Tot zo!’ Irmak verdween en Nienke zwaaide haar lachend na.

Nienke had zich de hele week al verheugd op zaterdagavond. Even een avond zonder kinderen en zonder zorgen kunnen genieten van een avond met haar vriendinnen. Ze deed Sarah nog in bad voordat ze weg ging en zat nu op de grond in de badkamer te kijken naar haar dochter. Sarah had het helemaal naar haar zin en keek af en toe naar haar moeder of ze nog wel naar haar keek. ‘Ik zie je nog hoor Sarah,’ lachte Nienke. Ze pakte haar make-up tasje en besloot zich maar alvast op te maken. Sarah zou voorlopig nog wel even in bad blijven en dan had ze straks geen tijd meer. ‘Zit ze nog steeds in bad?’ Fabian stond ineens in de deuropening en Nienke knikte lachend. ‘Sinds ze met Nanou in bad is geweest vindt ze het alleen maar leuk om in bad te gaan. Gek kind.’‘Inderdaad,’ Fabian lachte. ‘Hoe laat ga je weg?’ Nienke keek p haar horloge. ‘Over een half uurtje denk ik. Als Sarah in bed ligt.’ Fabian ging naast haar op de grond zitten.‘Dat kan ik ook doen hoor,’‘Weet ik. Maar ik wil het zelf graag doen.’ Nienke glimlachte. ‘Ik heb twee flesjes gekolfd, dat moet genoeg zijn. Ik heb Nanou net nog gevoed dus ze zal rond tien uur weer honger hebben. Ik ben weer terug voordat ze weer een flesje moet, maar voor de zekerheid staat er nog een.’ Ze ratelde aan een stuk door.‘Rustig lieverd,’ Fabian gaf haar een kus. ‘Red je het wel alleen? Anders blijf ik thuis hoor.’ Fabian lachte stiekem. ‘Maak je nou eens niet zo druk. Sarah en Nanou gaan gewoon lekker slapen, niets aan de hand.’‘Ik vind het gewoon een beetje spannend denk ik..’ gaf Nienke toe. Fabian glimlachte.‘Denk je ik niet? Het is de eerste keer dat ik met Sarah en Nanou alleen ben. Maar dat komt helemaal goed.’ Nienke knikte. Daar vertrouwde ze volledig in. ‘Jij moet vanavond weer eens even lol maken in plaats van zorgen om Sarah en Nanou.’ Sarah lachte iedere keer bij het horen van haar naam. Nienke glimlachte. Ze kon en wilde echt geen seconde meer van haar kinderen missen en dat zou haar bijna tegen houden om vanavond zonder hun weg te gaan. ‘Je gaat gewoon hoor.’ zei Fabian alsof hij haar gedachten kon lezen. Nienke lachte.‘Ik wist niet dat jij gedachten kon lezen?’‘Denk er om hè. Ik wil jou vanavond hier helemaal niet zien.’ ‘Nou zeg..’ Nienke keek hem pruilend aan. ‘Niet zo zielig doen.’‘Alleen als wij binnenkort ook eens een avond zonder die twee kabouters zijn.’ Fabian glimlachte.‘Wat een goed idee,’ Fabian zoende haar. ‘Kan geregeld worden hoor,’ Nienke sloeg haar armen om hem heen. ‘Ik zit vol goede ideeën.’ Ze keek haar vriend lang in zijn ogen en besefte hoe erg ze hem miste. Ondanks dat ze het eigenlijk veel te druk had óm hem te kunnen missen. ‘Mama!’ Sarah stond rechtop in bad en Nienke sprong gelijk op.

‘Hoe vaak moet mama nog zeggen dat je niet mag staan in bad?’ zei ze streng en ze tilde Sarah uit het bad. ‘Is er iets mis met Sarah haar oortjes?’ ze trok aan Sarah haar oren en de kleine lachte. Nienke sloeg de grote handdoek om haar dochter en droogte haar af. ‘Ik maak haar flesje alvast,’ zei Fabian en Nienke knikte. Ze trok de stop uit het bad en tilde Sarah, ingewikkeld in de handdoek, op en liep naar Sarah haar slaapkamertje. ‘Ga je lief zijn voor papa?’ glimlachte Nienke. Ze trok Sarah een schone luier en pyjamaatje aan en kamde haar haren. ‘Flesje drinken, boekje lezen en slapen. Niet vervelend doen hè?’ Sarah lachte en stak haar armen uit. Haar moeder kwam dichterbij en Sarah sloeg haar armen om haar heen. Ze knuffelde haar moeder lang en giechelde. ‘Kusje?’ vroeg ze daarna en glimlachend gaf Nienke haar dochter tien kusjes.‘Kom, papa zal je flesje wel klaar hebben.’ Ze trok Sarah haar slaapzakje nog aan en tilde haar van de commode. ‘Noeloe!’ Nienke haalde de knuffel uit de box. ‘We mogen Noeloe niet vergeten hè,’ Sarah knuffelde blij met het konijn. ‘Papa, is mijn flesje al klaar?’ vroeg Nienke toen ze de woonkamer binnen kwam. Fabian kwam de keuken uit met het roze flesje. ‘Kijk eens,’ glimlachte hij en hij. ‘Wil jij met haar op de bank zitten?’ hij gaf Nienke de fles. Eigenlijk wist hij het antwoord wel. Nienke knikte. Ze ging, zoals altijd, in de hoek van de bank zitten met Sarah op haar schoot en gaf Sarah haar fles. Ze vond het heerlijk om ’s avonds even rustig met haar dochter op de bank te zitten. ‘Ik had m’n schoolwerk voor deze week gisteren al af, goed hè,’ glimlachte Nienke. ‘Nu heb ik vandaag niets hoeven doen, en morgen ook niet.’ Ze was er trots op dat ze het deze week zo snel alles af had. ‘Ik ben trots op je.’ Fabian glimlachte. ‘Als je vandaag al was begonnen aan volgende week was je dan weer eerder klaar geweest.’ ‘Nee..’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik ben wel toe aan een weekend rust.’‘Dus morgen word ook een lui dag?’‘Ook?’ vroeg Nienke verbaast. ‘Ik heb vandaag boodschappen gedaan én het hele huis gepoetst. Lui dag noemt hij dat dan.. Pff.’ Fabian begon te lachen. ‘Rustig maar. Zo bedoelde ik het niet.’ Nienke lachte ook. Dat wist ze ook wel. ‘Maar morgen gaan we inderdaad chillen. En ook even bij oma langs, is al weer lang geleden.’ ‘Ooomie,’ glimlachte Sarah met de fles nog in haar mond. ‘Ga je morgen mee naar omaatje?’ Sarah knikte en frunnikte aan een pluk haar van haar moeder. ‘Ga jij de volgende keer ook weer eens mee?’ vroeg Nienke aan Fabian die knikte.‘Gezellig. Ze is binnenkort ook jarig hè?’ nu was het Nienke haar beurt om te knikken. ‘Dus dan moet je sowieso mee. Ze is alleen op een zondag jarig en volgens mij moet je dan werken..’ zei ze bedenkelijk. ‘Dan vieren we het wel de week ervoor of erna. Als je vrij bent.’ ‘Ik kan ook iemand vragen om een keer te ruilen. Dan werk ik twee weken achter elkaar op zondag en twee weken niet. Is ook prima toch?’ opperde Fabian. Hij vond het geen probleem in ieder geval. ‘Kijk maar of dat lukt,’ glimlachte Nienke. ‘Ze zal het wel heel leuk vinden als we er met z’n alle zijn op haar verjaardag.’ ‘Dat denk ik ook. Ik doe m’n best.’ Beloofde Fabian. Nienke keek op de klok en zag dat het bijna tijd was om te gaan. ‘Wegwezen,’ lachte Fabian. ‘Wegwezen.’ Sprak Sarah haar vader na en lachte naar haar moeder. ‘Wel een beetje lief doen hoor,’ lachte Nienke en ze gaf haar dochter een kus. Fabian stond op en tilde Sarah op. ‘Onze prinses heeft gesproken.’ Glimlachte hij. ‘Ga nou maar. Anders zeurt Amber dat je te laat bent.’ ‘Oh ja,’ lachte Nienke. ‘Ik maak me even verder klaar.’ Ze rende snel naar boven om zich om te kleden en verder op te maken. Ze keek nog even bij Nanou voordat ze weer naar beneden liep en gaf haar voorzichtig een kus op haar voorhoofd. Toen ze weer beneden kwam zat Sarah nog steeds bij haar vader op schoot en lazen ze een boekje. ‘Nanou ligt nog lekker te slapen, de flesjes staan in de koelkast op de bovenste plak.’ ‘Weet ik liefje, dat heb je al verteld.’ Glimlachte Fabian. ‘Oh ja,’ Nienke controleerde of de flesjes nog in de koelkast stonden en ging daarna voor de spiegel staan. Ze deed haar haar in een staart en pakte haar tas. ‘Moest ik nog iets

vertellen?’ vroeg ze zich hardop af en ze dacht na. ‘Ga nou lieverd, ik red het prima.’ Probeerde Fabian haar gerust te stellen. ‘Oké,’ Nienke gaf hem en Sarah een kus. ‘Ik heb trouwens tegen Noa gezegd dat ze tegen Jeroen moest zeggen dat als er iets was hij maar naar jou toe moest komen.’‘Oh lekker is dat.’ Lachte Fabian. Nienke glimlachte.‘Hij is vanavond voor het eerst alleen met Damla. Noa vindt het spannend en ik weet zeker Jeroen ook. Als hij hulp nodig heeft kan hij toch wel bij jou terecht?’‘Natuurlijk lieverd,’ glimlachte Fabian. ‘En nu ga je echt.’ ‘Ik ga al,’ lachte Nienke. Ze gaf haar dochter en vriend nog een keer een kus en trok haar jas aan. ‘Ga je zo meteen lekker slapen lieverd?’ ‘Mama?’ Sarah keek haar moeder met grote ogen aan en pruilde.‘Wat is er?’ Nienke glimlachte en ging op de salontafel voor Sarah zitten. Sarah keek naar haar vader en weer terug naar haar moeder. ‘Mama?’ vroeg ze weer. Nienke moest stiekem heel hard lachen om het zielige gezicht van haar dochter. ‘Mama is weer terug als je wakker word. Afgesproken?’‘Mama weg?’ Nienke knikte.‘Mama gaat naar vriendinnen toe. En Sarah gaat zo lekker slapen. Net als Nanou,’‘Noe?’ Sarah kreeg weer een glimlach op haar gezicht. ‘En papa blijft bij Sarah en Nanou, goed?’‘Papa?’ ‘Papa blijft bij je,’ Fabian ga zijn dochter glimlachend een kus. ‘Gaan we het boekje verder lezen?’ Sarah begon te knorren. Fabian lachte. ‘Inderdaad. Een biggetje doet knor knor.’ Hij sloeg de bladzijde om. Nienke keek glimlachend toe. Sarah was net zo slim als haar vader. Ze wist nog precies waar ze waren gebleven. ‘En wat doet de koe?’ ‘Boeeee!’ riep Sarah. Nienke stond op en bleef bij de deuropening nog even kijken. ‘En wat doet de eend?’ Fabian wees naar het plaatje van de eend in het boekje.‘Kwaaaaak, kwaaaak!’ Sarah klapte in haar handjes. Ze wist dat ze het goed had. Fabian keek even naar Nienke en gebaarde dat ze moest gaan. Nienke knikte en liep de gang in. Sarah lette nu even niet op en zou het dus ook niet merken dat haar moeder weg ging. Ze trok de voordeur achter zich dicht en liep naar de overkant. Ze drukte bij Noa op de bel en stuurde Eva een sms dat ze naar beneden moest komen. ‘Ik kom eraan!’ riep Noa en Nienke wachtte voor de dichte deur.‘Heyo!’ Eva hing half over de balustrade en lachend zwaaide Nienke naar boven. ‘Kom krullie,’ lachte ze en Eva verdween. De deur werd open gedaan.‘Ik kom eraan,’ zei Noa weer.‘Weet ik. Doe rustig,’ Nienke stapte de gang binnen en liep door naar de woonkamer. Als ze toch nog moest wachten dan liever binnen. Jeroen zat met Damla op de bank en gaf haar de fles. ‘Gaat wel lukken hè?’ glimlachte ze en Jeroen knikte.‘Natuurlijk.’ Noa liep druk heen en weer en Eva kwam binnenlopen.‘De voordeur stond open,’ deelde ze mee en ze zette een fles cola op tafel. ‘Ik had geen sinas meer. Cola is ook goed toch?’ ‘Dankjewel.’ ‘Je kan het toch ook van jou boven hier de tuin in gooien? Lekker makkelijk.’ Vond Nienke. ‘Hoef je niet hier naartoe te lopen.’ ‘Noa moet gewoon genoeg boodschappen doen.’ Lachte Eva. ‘Jeroen moet gewoon niet zoveel frisdrank zuipen,’ Noa trok haar jas aan en gaf Jeroen een kus. ‘Bel je als er iets is?’ voordat Jeroen kon antwoorden deed Nienke dat.‘Nee dat doet hij niet, Fabian is aan de overkant.’ Ze knipoogde naar Jeroen. ‘Als er iets is, is het echt geen probleem om langs te gaan.’ Verzekerde ze hem. ‘Het lukt wel. Maar bedankt.’ ‘Ik ga. Tot straks.’ Noa gaf hem weer een kus en Damla op haar voorhoofdje en werd mee getrokken door Eva. Zij wist ook wel dat Noa hier anders nog een kwartier zou blijven staan. ‘Veel plezier!’ riep Jeroen hun na. ‘Gaat ‘ie?’ vroeg Nienke bezorgd aan Noa, die er een beetje gespannen uit zag. ‘Dankje lieverd!’ Noa trok de deur achter zich dicht. ‘Damla is niet helemaal lekker en nou ga ik ook nog weg.. Ik maak me gewoon zorgen.’ ‘Jeroen zorgt goed voor haar. En Fabian is er. Geen zorgen.’ ‘Maar Jeroen is te stoer om toe te geven dat als er iets is hij hulp nodig heeft.’

‘Ik vraag Fabian wel of hij Jeroen vraagt langs te komen. Dan kan hij hem persoonlijk in de gaten houden.’ Nienke pakte haar telefoon al maar Noa hielt haar tegen.‘Doe maar niet. Ooit moet Jeroen er een avond of dag alleen voor staan en die eerste keer is nu. Ik ga gewoon genieten vanavond.’ ‘Mooi zo.’ Nienke gaf haar een kus op haar wang. ‘Doe ik ook. Jij ook Eef?’ Eva knikte maar bleef verder stil. ‘Wat is er?’ ‘Niets, hoezo?’ ‘Ik ken je langer dan vandaag, vertel.’ Drong Nienke aan. Eva glimlachte.‘Jullie mogen er nog met niemand over praten. Er is nog niets zeker..’ zei ze en Nienke en Noa knikte.‘Beloven we.’ ‘Youri en ik denken er over na om een kindje te adopteren..’ zei Eva voorzichtig.‘Jullie denken wát?’ vroeg Nienke gelijk. ‘Kunnen jullie niet nog tien jaar wachten?’‘Niet boos worden.. We willen zo graag een kindje.’‘Ik ben niet boos, dit is gewoon heel onverstandig. Weten pap en mam dit al?’ Eva schudde haar hoofd.‘Ben je gek.’‘Misschien maar beter ook. Die keuren dit echt niet goed.’‘Ik ben bijna volwassenen. Ik mag toch zelf wel beslissen?’‘Maar je bent nog zo jong Eva.. Ik geef toe dat ik Damla voor geen goud zou kunnen missen maar het is zo ontzettend zwaar,’ bemoeide Noa zich ermee. ‘Wacht gewoon nog een paar jaar. Dat kan echt geen kwaad.’‘Maar dan ben ik oud.’ Zuchten Eva. ‘Ik wil gewoon zo graag een kindje, ik kan er niets aan doen. En ik zie bij jullie hoe het is om moeder te zijn. En oppassen op die kleine van jullie is zo ontzettend leuk. Kinderen zijn zo bijzonder.’ ‘Over een paar jaar is het ook nog bijzonder.’ Zei Nienke. ‘Denk er alsjeblieft honderd keer over na. En praat met je ouders.’ ‘Doe ik.’ Beloofde Eva. ‘Maar zeg nog niets tegen de andere. En al helemaal niet tegen Fabian.’‘Ik doe m’n best.’ ‘Doe maar meer dan je best.’ Eva gaf haar een duw. ‘Ik doe m’n best om meer dan m’n best te doen.’ Lachte Nienke. Ze drukte op de bel bij Miley en de grote poort ging open. ‘En nu denken we even nergens meer aan.’ ‘De meiden zijn boven,’ Lorelai, de moeder van Amber, deed de deur voor hun open. ‘Veel plezier.’‘Bedankt.’ De drie liepen door naar boven, ze wisten precies de weg.‘Hellooo!’ Joyce, Patricia, Amber en Miley hadden zich al op de grond van Miley haar slaapkamer verzameld op grote kussens tussen de popcorn, chips, frisdrank en wijn. ‘Jullie zijn weer eens te laat.’ Klaagde Amber. ‘Altijd, dat weet je toch?’ Nienke maakte zich er niet druk om. Net zoals de rest. ‘Irmak komt trouwens later.’‘Hebben we wat gemist?’ vroeg Noa en ze plofte op een kussen tussen Patricia en Joyce.‘Helemaal niets.’ Joyce gaf haar een glas en Patricia vulde het met wijn. ‘Jullie ook?’ vroeg ze aan Eva en Nienke die allebei hun hoofd schudde. ‘Ik mag niet drinken..’ zei Eva.‘Oh ja, sorry.’ Joyce was het al weer bijna vergeten. ‘Cola dan?’‘Absoluut.’ Lachte Eva. Patricia schonk cola in een wijnglas. ‘Net wijn,’ grijnsde ze. ‘Proost. Op een top avond.’ Zei Miley.‘Ik hoef niets hoor, dankje.’ Nienke rolde met haar ogen. ‘Wil je ook cola in een wijnglas?’ vroeg Joyce lachend en Nienke knikte zielig. ‘Stop dan gewoon met borstvoeding net zoals Noa. Kan je ook wijn drinken.’ Zei Amber simpel. Nienke knikte.‘Dat zou kunnen.’ Ze was het alleen niet van plan. ‘Hoe gaat het met Nanou?’ ‘Goed.. Heel erg goed.’ Glimlachte Nienke trots. ‘Ze is net zo rustig als Fabian, heerlijk.’ ‘Dat is ook het enige wat ze van hem heeft.’ Lachte Eva. ‘Nanou lijkt totaal niet op hem, qua uiterlijk.’ Nienke wiebelde met haar wenkbrauwen.‘Dat was ook de bedoeling.’

‘En hoe gaat het met Damla?’ vroeg Miley en Noa stak haar duim op. ‘Ook goed hoor. Ze is alleen niet zo lekker vandaag, maar verder gaat alles prima.’‘Gelukkig maar. We komen er trouwens niet uit welke film we nou gaan kijken. Welke wordt het?’ ze hielt twee films in de lucht en iedereen riep zijn keuze door elkaar. Miley zuchten. Het ging ook altijd het zelfde. Ze waren het nooit eens over de film.‘Doen we ze toch allebei?’ opperde Joyce.‘Vind ik ook.’ Patricia was het daar mee eens. ‘Gooi er eentje in de speler,’ Miley slingerde een hoesje richting de televisie en kroop er daarna achteraan. ‘Je kan ook nooit normaal doen hè,’ lachte Amber.‘Jij wel wil je zeggen?’ Miley stak haar tong uit. ‘Hoe gaat het nou eigenlijk tussen jou en Mick?’ vroeg Nienke nieuwsgierig. Nu Fabian het zo druk had met school en werk zag hij zijn beste vriend heel weinig en was Nienke ook een stuk minder op de hoogte. ‘Goed hoor.’ glimlachte Miley. ‘Ik snap nog steeds niet waarom we al die tijd zo moeilijk hebben gedaan.’‘Dat snapt niemand.’ Zei Patricia. ‘Geloof me maar.’ ‘Het is ook zo anders dan vroeger. Mick is zoveel volwassener geworden.. Het is gewoon veel leuker.’ Miley droomde weg terwijl ze over hem sprak.‘Mick en volwassenen.. Yeah right,’ fluisterde Joyce lachend in het oor van haar beste vriendin. ‘Dat hoorde ik hoor.’ Miley kroop weer terug naar de berg kussens en ging met haar rug tegen haar bedrand aan liggen. ‘Hij is veel leuker dan jullie denken.’‘Leuk heeft niets met volwassen zijn te maken hoor.’ lachte Nienke. ‘Noa vindt Jeroen ook heel leuk terwijl het af en toe nog een klein kind is.’ Noa knikte.‘Inderdaad.’ ‘Een klein kind met een klein kind alleen thuis.. Vertrouw je dat wel?’ vroeg Joyce. Noa knikte weer.‘Hij is af en toe een klein kind, maar met Damla is hij heel serieus.’ Dat had ze de afgelopen weken echt wel aan hem gemerkt. Een grote opluchting voor Noa. Ze was af en toe zo bang geweest dat Jeroen het vader zijn niet al te serieus zou nemen en dat zij er dan uiteindelijk toch alleen voor kwam te staan. ‘Dat wil ik nog wel eens zien.’ Patricia geloofde het niet voordat ze het met haar eigen ogen zag. ‘Sst, de film begint.’ Siste Amber. Nienke keek glimlachend een voor een naar haar vriendinnen en sloeg een arm om Eva heen die terug glimlachte. Ze had de leukste vriendinnen ooit en die wilde ze nooit meer kwijt. Soms kon ze zichzelf niet zo goed begrijpen. Soms kon ze niet begrijpen waarom ze dit afgelopen jaar allemaal op het spel had gezet. Waarom ze al die ellende meer waard vond dan haar leven. Een ding wist ze zeker, vanaf nu zou er nooit meer zoiets gebeuren. Niet bij haar, niet bij haar vriendinnen en al helemaal niet bij haar kleine meisjes. En daar zou zijzelf persoonlijk voor zorgen.

Hoofdstuk 12: De weken gingen snel voorbij en voor Nienke het wist was haar baby al weer drie maanden oud. ‘Wat word je snel groot,’ ze glimlachte naar Nanou en kietelde onder haar voetje. Haar baby glimlachte lief en maakte blij geluidjes. Ze lagen samen op een kleedje

in de tuin onder de parasol. Het was heerlijk weer en dat was redenen genoeg voor Nienke om samen met Nanou in de tuin te leren. Ze had binnenkort examen en daar moest ze helaas harder voor blokken dan ze had gedacht. ‘Lukt het?’ Fabian kwam de tuin binnen. Nienke knikte en sloeg de bladzijde van haar schrift om en scheef de samenvatting verder. ‘Als je me vanaf dit weekend kan verhoren?’ ‘Tuurlijk,’ glimlachte Fabian. Hij knielde bij haar en gaf haar een kus. ‘Je kan het, ik weet het zeker.’ ‘Dankjewel.’ Nienke was blij dat hij zo in haar geloofde. Dat hij nog steeds in haar geloofde.‘Welk vak heb je als eerste?’‘Maandag heb ik biologie,’ Nienke wapperde met haar boek, daar was ze nu hard voor aan het leren. ‘En verder?’‘Dinsdag wiskunde, woensdag Nederlands, donderdag maatschappij en vrijdag Duits.’‘En de week erna?’‘Maandag Frans en Dinsdag Engels. Dan is het gelukkig voorbij.’ ‘Komt goed.’ Glimlachte Fabian. Hij hielp haar natuurlijk maar al te graag. ‘Kan je vrijdagochtend trouwens een uurtje vrij krijgen op je werk? Oma is ziek en verder kan niemand oppassen. Eva moet ’s morgens weg dus Sarah is daar ook pas begin van de middag. En m’n examen heb ik om tien uur.’ ‘Ik denk het wel,’ knikte Fabian. ‘Maak je maar geen zorgen. Ik breng Sarah naar m’n moeder en dan ga ik weer werken.’‘Slaapt ze nog?’ ‘Met Noeloe nog steeds heel stevig in haar armen geklemd.’ Glimlachte Fabian. ‘Uiteraard.’ Knikte Nienke. Fabian gaf zijn kleinste dochter glimlachend een kus en tikte Nienke op haar neus. ‘Maak je niet druk hè,’ ‘Ik doe m’n best.’ Glimlachte Nienke.‘Weet ik. Tot vanavond.’ ‘Werkse!’ Nienke keek hem na en richtte zich daarna op Nanou. ‘Gaan we straks boodschapjes doen? En lekker wandelen door het park.’ Nanou was druk bezig met het proberen om rollen en Nienke keek glimlachend toe. ‘Goed zo, bijna!’ zei ze trots. Ze kon nog niet zo goed geloven dat Nanou het al bijna kon. ‘Misschien kan je het wel sneller dan je grote zus.’ Toen Sarah zo oud was lukte het nog niet eens bijna. ‘Jij lijkt ook meer op papa hè,’ ze hielp Nanou met omrollen en de baby lag op haar buik met een tevreden glimlach op haar gezicht. Ze probeerde weer terug te rollen en met behulp van haar moeder lag ze weer op haar rug. ‘Mama is zo trots op je,’ Nienke gaf haar dochter een kus en pakte haar handjes vast die ze tegen elkaar aan klapte. Ze maakte haar biologie samenvatting zo snel mogelijk af en bekeek hoeveel ze daarna nog moest leren. ‘Nog drie hoofdstukken..’ zuchten ze. ‘Er komt geen eind aan Noe,’ er werd op de tuindeur geklopt.‘Nienke?’ klonk Eva.‘Ja?’ Nienke lachte. ‘Wat is er?‘Doe eens open gek.’ Eva begon te lachen. ‘Ik heb al aangebeld maar je deed niet open. Ik zag dat de deur naar de tuin open stond.’ Nienke stond op en opende de tuindeur. ‘Ik dacht, ik loop wel even achterom.’‘Slim van je.’ Nienke ruimde haar boeken op. ‘Ik had de bel niet gehoord.’‘Goh,’ Eva ging in een tuinstoel zitten. ‘Ik ga zo boodschappen doen. Heb jij nog iets nodig?’‘Je gaat altijd boodschappen doen als wij ook boodschappen gaan doen.’ Nienke lachte. ‘Hoe staat het met die adoptie?’ vroeg ze daarna serieus. ‘Heb je het je ouders al verteld?’ Eva knikte voorzichtig. ‘Ging niet goed?’ Eva schudde haar hoofd.‘Ze vinden het geen goed idee nee. Maar ze begrijpen wel dat ik zo graag een kindje wil.’‘Dat begrijp ik ook wel. Kinderen zijn ook ontzettend leuk, maar heel vermoeiend.’ Eva knikte.‘Ik weet het. Ik zie het bij jullie en bij Noa.. Maar dat neemt niet weg dat ik het zo graag wil.’‘En Youri?’ Nienke kon het zich niet zo goed voorstellen, dat hij daar nu al klaar voor was. ‘Youri ook. En hij is een hele goede vader, dat weet ik zeker.’‘Daar geloof ik ook wel in, maar jullie zijn nog zo jong.’

‘Kunnen we er over ophouden? Tenzij je nog iets kan zeggen wat je me nog niet hebt verteld?’ Nienke dacht even na en schudde daarna haar hoofd.‘Ik heb alles al gezegd. Al honderd keer.’ ‘Inderdaad.’ Lachte Eva. ‘Boodschappen?’ ze stond op en tilde haar kleine nichtje van de grond. ‘Jup. Ben ook even helemaal klaar met leren.’ Ze gooide haar spullen binnen op tafel.‘Je baby moet wel een schone luier denk ik.’ Eva kneep ik haar neus.‘Weet ik,’ lachte Nienke. Ze had het al geroken. ‘Verschoon jij haar maar. Je weet waar alle spullen boven liggen.’‘Oké!’ Eva vertrok met haar nichtje naar boven. Nienke deed de tuindeur buiten weer op slot en nam het kleed en de speeltjes en knuffeltjes van Nanou weer mee naar binnen. Ze ruimde nog snel de keuken op en toen ze klaar was lag Nanou met een schone luier klaar in haar kinderwagen. ‘Gaan we?’‘Yo,’ Nienke pakte haar tas en sleutels en liep achter Eva aan die de kinderwagen duwde. ‘Hoe gaat het met leren?’‘Het kan altijd slechter,’ Nienke zette haar zonnebril op en keek in de kinderwagen, waar Nanou langzaam in slaap viel. Ze lachte. ‘Het gaat op zich wel goed. Ik ben alleen zo bang dat ik het alsnog niet haal.. Weer een jaar verspilt. Dan kap ik er toch echt mooi mee.’ Ze zag het al helemaal gebeuren. ‘Niet zo snel opgeven.’ Eva gaf haar een duwtje. ‘Meer dan je best doen kan niet.’ Nienke knikte. Dat was ook zo. ‘Weet ik ook wel.. Maar iedereen is toch bang om niet te slagen?’‘Ja tuurlijk. Maar vergeet niet dat wij allemaal in jou geloven.’‘Daar ben ik ook heel blij om,’ glimlachte Nienke. ‘Zonder jullie zou ik het echt niet redden.’‘Wij kunnen ook niet zonder jou hoor.’ Eva lachte. ‘Toch Noe?’ ze keek naar haar nichtje die lekker laf te slapen. ‘Ik neem dat als een ja.’‘Ik ook,’ lachte Nienke en ze keek weer naar haar baby’tje. ‘Schatje dat je bent.’ ‘Ik?’ vroeg Eva hoopvol en lachend sloeg Nienke een arm om haar heen.‘Jij bent ook een schatje hoor. Volgende maand is Fabian jarig, help je mee met een feestje?’‘Uiteraard. Faab wil er weer eens niets aan doen zeker?’ Nienke schudde lachend haar hoofd. ‘Zoals altijd. Hij is op vrijdag jarig dus ik dacht vrijdagavond met z’n alle bij ons thuis? gewoon gezellig..’ ‘Ik vind het prima. Maar waarmee moet ik helpen dan?’‘Boodschappen?’ lachte Nienke. ‘Fabian is de hele dag gewoon werken, dus als hij thuis komt kunnen we barbecueën?’‘Dat is wel een goed idee. Zeker als iedereen komt.’ ‘Zeker als Appie en Jeroen komen.’ Nienke lachte in zichzelf. ‘Maar Fabian zal het wel leuk vinden toch?’ Eva knikte. ‘Tuurlijk. Word heel gezellig. Ik regel wel dat iedereen komt.’ ‘Mooi zo. Toppie.’ Het was al weer even geleden dat ze een feestje hadden gegeven. Zijzelf had niets met haar verjaardag gedaan, daarvoor had ze het te druk met school. ‘Ik heb er helemaal zin in.’ Ze was er ook echt weer even aan toe. Die week erna was voor Nienke zenuwslopend. Ze was zo onwijs zenuwachtig voor haar examens, dat ze geen antwoorden meer wist. Ze verschoonde Nanou haar luier en nam haar weer mee terug naar beneden. Ze had een flesje voor haar gekolfd, zodat ze makkelijker kon leren. Ze ging met Nanou aan tafel zitten en las haar Franse woordjes nog een keer door. Ze neuriede en kon het niet laten om naar haar dochter te kijken. ‘Lukt het?’ verbaast keek Nienke naar Fabian die de woonkamer binnen wandelde en haar een kus gaf. ‘Wat doe jij nou hier?’ ze keek op de klok. Het was pas zes uur, Fabian was op vrijdag pas tussen tien en elf thuis. ‘Er was niet veel meer te doen op het werk dus ik mocht weg.’ Hij zette zijn tas naast de kast. ‘Geef Nanou maar,’ Nienke gaf hem zijn dochter en Fabian gaf haar de rest van de fles. ‘Hoe gaat het met Frans?’‘Kaaa, uuuuu, theeeeee.’ Nienke legde haar hoofd in haar boek. ‘Ik kan geen woordjes meer zien. Ik heb het helemaal gehad.

‘Je hebt het weekend nog liefje. Ik help je.’ Nienke knikte.‘Dankjewel.’ Ze was zo blij dat Fabian naast school en werk nog tijd en puf had om haar te helpen. Zonder hem zou ze het echt niet redden. ‘En ging Duits echt zo slecht als dat je daarstraks zei?’ Nienke knikte. ‘Ik ben bang van wel..’ ‘Maak je er niet te druk om,’ probeerde Fabian haar gerust te stellen. ‘Vind je het een goed idee om Nanou ook naar Eva te brengen? Dan gaan we uit eten.’ Nienke vond dat laatste een uitstekend idee.‘Maar Sarah is ook al bij Eva..’ zei ze twijfelend.‘Ik weet dat je het heel eng vind om Nanou en Sarah allebei bij haar te brengen maar je hebt haar wel beloofd dat ze het mag proberen. Het is maar voor een avond. ‘Dat is ook zo..’ Nienke zuchten. ‘Ik ben nog nooit zonder Nanou geweest.’ Fabian kwam naast haar zitten en klapte haar Frans boek dicht. ‘Het is voor één avondje.. Dat heb je nodig.’‘Je bent lief..’ Nienke gaf hem een kus en kriebelde onder Nanou haar voetje. ‘Ik weet gewoon niet of ik kan genieten als ik niet weet hoe het met Nanou gaat.’‘Hoe vaak is Sarah al bij Eva geweest? Eva kan hartstikke goed voor haar zorgen..’ ‘Ja maar twee kinderen..’ doorbrak Nienke hem. ‘Ik vertrouw m’n zus Nienke.. Ik zou het heel fijn vinden als jij dat ook doet.’ ‘Het heeft niets met vertrouwen te maken.’ Reageerde Nienke boos. Het bleef even stil. ‘Sorry.. Het is gewoon..’ ze wist het niet. ‘Ik heb heel veel zin om even een avond met jou alleen te zijn. Ik ben alleen zo bang dat er iets gebeurd..’‘Daar hoef je toch helemaal niet bang voor te zijn.’‘Nee.. Maar ik ben het wel.’ Ze keek naar Fabian die glimlachte. ‘Oké.. Ik moet Nanou ooit toe vertrouwen aan andere mensen net zoals Sarah. Dat moment is vanavond dan.’‘Ik ben heel blij dat je dat zegt.’ Fabian gaf haar een kus. ‘Ga je je klaarmaken dan?’‘Heb je al ergens gereserveerd dan?’ Fabian knikte en Nienke lachte.‘Je wist gewoon dat ik overstag zou gaan.’ ‘Ik ken je langer dan vandaag. Zal ik Nanou alvast naar Eva brengen?’ hij wist het antwoord al. Zoals hij had verwacht schudde Nienke haar hoofd.‘We brengen haar samen.. Hoe laat gaan we?’‘Over een uur heb ik gereserveerd. Als je over drie kwartier klaar bent?’ ‘Ik doe m’n best.’ Nienke nam Nanou weer terug. ‘Ga je mee douche Noe?’ ‘Geef d’r nou eens hier.’ Lachte Fabian. ‘Nee.. Nanou en ik douche samen.’ Nienke pruilde. ‘Ik moet haar de hele avond nog missen.’‘Met Sarah heb je toch niet zo’n moeite?’ Fabian snapte het even niet zo goed. ‘Nou zeg.’ Nienke haar mond viel open. ‘Je doet net alsof Sarah me helemaal niets meer kan schelen.’‘Dat bedoel ik helemaal niet.’ ‘Natuurlijk mis ik Sarah ook en vind ik het niet leuk als ik haar niet bij me heb.. Maar Sarah is een stuk groter. Ze was ook al een stuk groter dan Nanou toen ik haar voor het eerst..’ Nienke dacht even na over haar woorden. ‘Achterliet.’ Fabian lachte om haar woordkeuze. ‘Ik snap het.’ ‘Vind jij dat niet moeilijk dan? Jij ziet ze alleen ’s avonds.’ ‘Dat vind ik niet leuk nee.. Maar ik weet niet beter.’ Nienke knikte. Daar moest ze hem natuurlijk gelijk in geven. ‘Maar het is zo leuk om dan thuis te komen. Sarah die blij in m’n armen springt en al haar verhaaltjes verteld en Nanou die lief ligt te slapen.. En het idee dat ze over een tijdje ook blij naar me toe komt rennen en alles bij elkaar brabbelt..’ Fabian glimlachte. Hij zag het al voor zich. ‘Ah, hou op.. Nanou is al zo snel groot geworden in die paar maanden..’ Nienke hielt het liefste voor altijd de kleine baby in haar armen. ‘Nou, ga douche.’ Lachend sloeg Fabian tegen haar billen aan. ‘Anders ben je nog niet op tijd klaar.’‘We gaan al,’ ‘Laat Nanou nou hier,’ Fabian liep achter zijn vriendin aan naar boven en probeerde zijn dochter terug te krijgen. ‘Laat Nanou nou met rust.’ Nienke legde lachend de baby op de commode en trok haar jurkje uit. ‘Hier papa, gooi maar in de was.’ Fabian pakte de, volgens Nienke vieze

kleertjes aan en gooide het in de wasmand. ‘Je vindt het gewoon leuk om te wassen.’ Was het enige excuus wat hij er voor kon verzinnen. Nienke lachte.‘Absoluut,’ ze rolde met haar ogen. ‘Er zit er trouwens nog eentje in de machine, die mag jij ophangen.’ Ze sloeg Fabian op zijn schouder en trok Nanou haar badjasje aan. Het badjasje wat Sarah al zo vaak had aangehad. ‘Hier,’ ze gaf Nanou aan haar vader. ‘Zet de douche maar alvast aan.’ Glimlachte ze en ze liep naar hun slaapkamer.‘Oh, nu mag ik haar wel vasthouden?’‘Alleen als het mij uitkomt ja,’ lachte Nienke. ‘Het is trouwens maar goed dat ik vanmorgen gekolfd heb, anders hadden we niet eens weg gekund vanavond.’ Bedacht ze zich ineens.‘Had ik nog niet eens aan gedacht.’ Fabian lachte. ‘Wat een slimme mama heb jij hè,’ zei hij daarna lief. ‘Ik had gewoon een goed voorgevoel.’ Zei Nienke luchtig. Ze rende vanaf hun slaapkamer regelrecht de douche in en stak haar armen langs het douchegordijn. ‘Kom maar.’ ‘Mag ik je niet meer zien?’ vroeg Fabian verbaast. Nienke haar hoofd kwam tevoorschijn en ze schudde het.‘Ben jij gek. Ik ben helemaal uit gelubberd.’‘En je bent nog steeds prachtig.’ Zei Fabian serieus. Hij gaf Nanou weer terug aan haar en de baby was tevreden met de lauwwarme stralen die ze voelde. ‘Lekker hè,’ glimlachte Nienke.‘Heb je nog hulp nodig?’‘Nu niet. Je mag haar straks weer aankleden.’‘Mag,’ Nienke hoorde Fabian stiekem lachen.‘Ga de was nou maar doen.’ ‘Ik ga al,’ lachend liep Fabian weg. Nienke gaf haar kleine meisje een kus en keek tevreden hoe haar baby genoot van het water. Ze had een glimlachje op haar gezicht en gaapte uitgebreid. ‘Ooh, ben je zo moe? Je zal zeker weten heerlijk slapen bij tante Eva.’ Ze glimlachte, ondanks dat ze het spannend vond. ‘Mama vind het spannender dan Noetje,’ ze streelde de dunne haartjes die haar baby al had plat op haar hoofdje. ‘Tante Eva is super lief, het word heel gezellig. En je grote zus is er ook.’ Sarah was de afgelopen weken iedere vrijdag naar haar tante toe gegaan, en meestal bleef ze ook nog slapen. Nienke glimlachte weer in zichzelf. De peuter had het helemaal naar haar zin. Het liefste was het iedere dag feest. ‘Jij slaapt vanavond wel gewoon weer bij mama hè? Maak het maar niet te gezellig bij tante Eva.’ Ze kletste aan een stuk door met haar dochter, ze kon er geen genoeg van krijgen. ‘Zullen we papa maar weer eens roepen? Dan kan hij je mooie nieuwe pyjamaatje aantrekken.’‘Is dat die ik net van de waslijn hebt gehaald?’ Nienke schok van Fabian. Ze had hem helemaal niet horen binnen komen. ‘Jezus.. Kan je niet kloppen?’ ‘Sorry,’ lachte Fabian. ‘Er hingen er meer aan de lijn..’ ‘Die met de vlindertjes?’ Nienke lachte. Het verbaasde haar dat Fabian wist welke nieuw was, en welke ze al had. ‘Papa krijgt tien punten! Sta je klaar met een handdoek?’ ‘Kom maar,’ Fabian trok het douchegordijn een stukje aan de kant en Nienke legde Nanou in de armen van haar vader. De kleine begon gelijk te huilen en Fabian troostte haar. ‘Sst, er is toch niets aan de hand?’ ‘Hoe lang heb ik nog?’‘Twintig minuten.’ Lachte Fabian. ‘Pff, dan mag ik nog opschieten ook. Mag ik een handdoek?’ ‘Doe maar rustig aan hè, we hebben alle tijd.’ Fabian sloeg een handdoek over de rand van het gordijn. ‘Zeker?’ lachte Nienke. Als zij rustig aan zou doen was ze morgen nog niet klaar.‘Uhm.. Schiet maar een beetje op dan,’ zei Fabian bedenkelijk en lachend liep hij weg. Terwijl Fabian er voor zorgde dat Nanou helemaal klaar was om naar haar tante toe te gaan zorgde Nienke ervoor dat ze binnen twintig minuten helemaal klaar was. Ze föhnde haar haren nog snel op het laatste moment en stond binnen de tijd klaar in de woonkamer.

‘Tadaaa!’ lachte ze. ‘Zie ik er een beetje vertoonbaar uit?’‘Ook zonder al die rotzooi op je gezicht.’ Verzekerde Fabian haar.‘Dat is helemaal geen rotzooi.’ Verdedigde Nienke zichzelf. ‘Heb je haar luiertas ingepakt?’ Fabian knikte.‘Alleen de flesjes nog.’ Nienke liep al naar de keuken en haalde twee flesjes uit de koelkast. ‘Eentje extra voor de zekerheid,’ zei ze toen ze Fabian bedenkelijk zag kijken. ‘Je weet maar nooit of ze meer honger krijgt.’ ‘Ik snapte het al,’ glimlachte Fabian. ‘Ik was gewoon even aan het rekenen.’ ‘Weet ik. Je moeilijk denkgezicht stond op.’ Nienke stak lachend haar tong uit. ‘Ha-ha.’ Fabian legde zijn dochter in de Maxi-Cosi en deed een extra dekentje over haar heen. ‘Heb je haar speen?’ Fabian knikte.‘Extra pyjama? En luiers? En..’ Fabian onderbrak haar.‘Ik heb alles Nien.’ Verzekerde hij haar.‘Gewoon even checken.’ Was Nienke haar excuus. Ze moest het driedubbel zeker weten. Ze keek naar haar dochtertje die heerlijk lag te slapen. ‘Ze lijkt zoveel op Sarah, zeker als ze slaapt. Zo mooi..’ Glimlachte ze. ‘Ze lijken op jou.’ Fabian gaf haar een kus. ‘Gaan we?’ ‘Yo!’ Nienke pakte haar tas en de Maxi-Cosi. ‘Yo,’ lachend liep Fabian achter haar aan, naar het appartement gebouw tegenover hun huis. Het was zo fijn iedereen in de buurt te hebben. Als je iemand nodig had, hoefde je alleen maar over te steken. ‘Ha, daar zijn jullie eindelijk.’ Eva had al vrolijk de deur geopend voordat ze hadden kunnen aankloppen of bellen. ‘Stond je te wachten?’ lachend stapte Nienke binnen. ‘Uiteraard.’ ‘Noeeee!’ Sarah zat aan tafel netjes te eten en sprong blij van haar krukje. Glimlachend zette Nienke de Maxi-Cosi naast de bank op de grond en Sarah probeerde haar zusje te knuffelen. ‘Zo hè, frietjes. Dat is lekker.’ Zei Fabian en Sarah knikte heftig. Ze klom weer op haar kruk en at vrolijk verder. ‘Gaat het lukken Eef?’ ‘Tuurlijk. Maak je geen zorgen.’ glimlachte Eva. ‘Is ze een beetje lief?’ wilde Nienke weten en Eva knikte. ‘Ze is een schatje, zoals altijd.’‘Gelukkig maar. Er zitten twee flesjes in de tas, Nanou zal rond een uur of tien weer honger hebben. Als het eerder of later is, is dat ook goed, ze geeft het vanzelf aan.’ Legde Nienke uit. ‘De tweede is voor de zekerheid, maar die zal ze wel niet drinken.’ ‘Komt goed.’ Verzekerde Eva. ‘En nu opzouten met z’n tweeën en geniet van elkaar. Ik vermaak me prima.’ Ze glimlachte. Ze had zoveel zin in vanavond. ‘Oké. Vergeet de flesjes niet in de koelkast te zetten. En als er iets is bel je hè?’ wilde Nienke voor de zekerheid weten. Eva schudde haar hoofd.‘Nee. Geef je papa en mama een kus Sarah?’ Sarah sprong weer van haar krukje af en rende in de armen van haar vader. Ze gaf hem een vettige kus en knuffelde hem. ‘Ga je straks lief slapen? En lief zijn voor tante Eva hè.’ Glimlachte hij. Nienke kreek de zelfde vette friet kus van haar dochter en Sarah huppelde weer naar haar plek. ‘Bedankt hè. Tot straks.’ Fabian gaf zijn zus een kus en Eva duwde hem de gang op. ‘Blijf maar lekker lang weg.’ Ze wende zich naar Nienke. ‘Dankjewel. Dat ik mag oppassen. Je hebt geen idee wat dat voor me betekend.’ ‘Jij bent de enige die ik mijn kinderen toe vertrouw.’ Glimlachte ze.‘En Fabian,’ knikte Eva.‘En Fabian.’‘En mijn ouders.’ ‘Die ook.’ Nienke lachte. ‘En m’n oma maar verder ben jij echt de enige. Doei liefje!’ ze zwaaide naar Sarah en keek nog even naar de slapende Nanou. Sarah zwaaide vrolijk terug.‘Doeei!’ ‘Tot vanavond,’ glimlachte Eva en ze sloot de deur voor haar broer en zijn vriendin. ‘Ze is toch altijd zó subtiel.’ Lachte Fabian en hij sloeg zijn arm om Nienke. ‘Ja hè.’ Nienke vond het ook al zo subtiel. Ze glimlachte en ging dichter tegen Fabian aan

lopen. ‘Ik heb dit zo gemist,’ zei ze eerlijk. ‘Gewoon, met jou zijn.’ ‘Ik ook.’ Fabian stopte met lopen en zoende haar. ‘Misschien kunnen we dit vaker doen, als je Nanou en Sarah iets meer los kan laten voor een avondje.’ Glimlachte hij. ‘Ik doe m’n best.’ Beloofde Nienke. ‘Maar voor een vader is dat echt veel makkelijker hoor.’ lachend liepen ze verder terwijl ze genoten van elkaar en van de meest simpele dingen. Maar wel de dingen waar ze de laatste maanden bijna niets van gemerkt hadden. Die avond was Nienke super blij toen ze Nanou weer in haat armen had. Ze had ontzettend genoten van haar avondje met Fabian en daarvan werd ze weer helemaal rustig in haar hoofd. Alle examen stress was voor even weg. Toen ze weer thuis waren had ze Nanou zo snel mogelijk bij Eva opgehaald, snel nog even stiekem naar de slapende Sarah gekeken, en ze zat nu met Nanou op de bank televisie te kijken. De kleine had ze al een aantal keer terug in bed gelegd maar slapen wilde ze niet. ‘Wat is er nou toch schatje?’ Nienke had echt geen idee. Ze had haar al een paar keer een fles proberen te geven maar haar kleine meid had ook geen honger. ‘Ze vind het gewoon heel erg jammer dat ze niet bij tante Eva mag slapen,’ het was Fabian die glimlachend, met een slaapkop, in de deuropening stond. ‘Lach niet. Jij kan lekker slapen.’‘Omdat ik Nanou van jou niet uit haar bedje mag halen.’ Was Fabian zijn excuus. En daar had hij gelijk in. ‘Dan nog..’ Nienke haalde haar schouders op. Ze zat met haar knieën opgetrokken, steunend met haar voeten op tafel en had Nanou tegen haar knieën aangelegd. Ze kietelde onder haar voetje, speelde met haar teentjes en klapte met haar handjes. En zo zat ze al de halve nacht. ‘Nanou word gewoon net zo'n nachtbraker als Sarah.’ ‘Ik hoop het niet,’ Fabian ging bij hun op de bank zitten. ‘Slapen we echt nooit meer.’ ‘We?’ Lachte Nienke. Meestal was zij de gene die uit haar bed kwam. Fabian knikte. ‘Ik kan toch niet slapen, ook al mag ik m'n bed niet uit van jou.’ ‘Als jij gaat kan ik ook niet slapen, daarom ga ik altijd.’ Was Nienke haar excuus. Nanou piepte nog steeds en Nienke gaf haar aan Fabian. ‘Misschien dat jij haar rustig krijgt, probeer de fles anders nog maar een keer,’ ze stond op. ‘En wat ga jij doen?’ ‘Slapen. Jij wilde toch zo graag midden in de nacht beneden zitten.’ Ze glimlachte en gaf hem een kus. ‘Na vannacht ben je blij dat je altijd van mij mag blijven liggen.’ ‘Wat ben je toch lief.’ Lachte Fabian en hij probeerde zijn dochtertje stil te krijgen door met haar heen en weer te lopen.‘Inderdaad.’ Nienke gaf hem de fles die nog op tafel stond. Het was nog warm dus Fabian kon het gelijk geven. Nanou begon gelijk weer heel hard te huilen. ‘Ssst,’ suste Fabian. ‘Wat is er nou toch meisje?’ ‘Wil je ook thee?’ Vroeg Nienke vanuit de keuken. Voorlopig zou ze toch nog niet kunnen slapen. ‘Nee, dank je. Nanou slaapt toch zo.’ ‘Wat ben jij overtuigd van jezelf zeg.’ Nienke lachte. ‘Ze begint nog harder te krijsen in jouw armen.’ ‘Dat kwam door de fles. Ze vind jouw melk gewoon niet lekker.’ Nienke lachte nog harder om dit slappe excuus. ‘Dan heeft ze toch echt pech, ze moet het er maar mee doen.’ ‘Hoor je dat Noe? Gemeen hè van mama,’ hoorde Nienke Fabian zacht zeggen. ‘Dat hoorde ik echt wel hoor.’ Nienke schonk lachend warm water in haar kop en nam het mee. ‘Veel succes.’ Ze gaf Fabian en Nanou een kus en vertrok naar boven. Ze hoorde haar dochtertje nog steeds huilen en piepen terwijl ze op haar bed zat en haar verhaal van die week op schreef. Een opdracht die ze nu al maanden kreeg van de psychiater, want daar zat ze nog steeds om te zorgen dat ze geen terugval zou krijgen. En ze vond het ook heel fijn om te praten, dat had ze vorig jaar nooit gedacht. Toen was het echt verschrikkelijk. Ze balderde even terug in haar boekje. Toen ze met dit boekje begon was ze nog maar net zwanger van Nanou. Ze wist nog maar al te goed hoe ellendig zich toen weer voelde. Helemaal toen ze samen met Fabian had besloten dat adoptie het beste zou zijn voor hun baby en ook voor Sarah. En nu het boekje bijna vol was, had ze haar baby bij zich en wist ze zeker dat zij de gelukkigste persoon op de wereld zou zijn. Samen met haar gezin. Ze keek op de klok. Het was al weer drie uur en nog steeds had ze geen oog

dicht gedaan. ‘Zie je nou wel, ze slaapt.’ Fabian kwam met een grote glimlach binnen lopen en gaapte. ‘En dat ga ik ook weer doen.’ ‘En wat nou als ze weer wakker wordt?’ Nienke legde haat schriftje aan de kant en dronk aan mok leeg. ‘Wordt ze niet.’‘Eerst zien, dan geloven.’ Lachte Nienke en ze kroop dicht tegen hem aan. ‘Geloof me maar gewoon.’ Op het moment dat Fabian dat zei hoorde ze Nanou. ‘En daar is ons piepertje weer.’ Nienke gaf lachend Fabian, die sip keek, een kus. ‘Wat zei ik je?’ ‘Ja, ja. Ga je nou weer vervelend doen?’ Fabian prikte in haar zij. Hij wilde al weer op staan maar Nienke hielt hem tegen. ‘Laat haar maar even liggen. Misschien stopt ze vanzelf.’ ‘Eerst zien, dan geloven.’ Pestte Fabian haar. Nienke gaf hem een duw. ‘Ik zou je grote mond maar houden als ik jou was.’ Ze lachte erbij. ‘En jij hebt geen grote mond?’ Wilde Fabian weten. ‘Zeker weten van niet.’ Fabian begon te lachen. ‘Zeker weten van wel.’ Nanou begon van het ene op het andere moment hysterisch te huilen en Nienke besloot toch maar even te gaan kijken. ‘Wat is er nou toch Noe?’ Ze tilde Nanou voor de zoveelste keer uit haar bed en rook aan haar luier. ‘Mama weet echt niet wat je dwars zit hoor,’ ze wiegde haar en liep terug naar Fabian. 'Geen vieze warme luier, geen honger.. Wat is het dan?’‘Misschien wordt ze ziek?’ Opperde Fabian. ‘Dat is ook het enige wat ik kan bedenken, maar de heeft geen koorts of een beetje verhoging..’ Dat had Nienke al gecheckt. ‘Dan is ze gewoon net zo dwars als haar moeder.’‘Dat zal het zijn,’ lachte Nienke. ‘Of net zo'n aansteller als haar vader.’ Ze kroop met haar dochtertje onder de deken. ‘Nanou is een klein aanstellertje vanavond. Vind je zelf ook niet Noe?’ Ze legde haar tussen haar en Fabian in en ging op haar zij liggen. ‘Je gaat wel lekker vandaag hè,’ glimlachte Fabian. Hij aaide over Nanou haar handje en zijn dochtertje klemde haar hand om zijn vinger. Nienke knikte lachend. ‘Merk je het?’ Nanou spuugde haar speen uit, zodat ze nog harder kon huilen en Fabian deed het weer terug in haar mond. Nanou spuugde haar speen weer uit, en Fabian deed hem weer in. ‘Hou ‘m tegen.’ Zei Nienke en voordat Nanou weer haar speen uit spuugde legde ze haar wijsvinger er tegen aan. ‘Anders blijf je aan de gang.’ Ze glimlachte en Fabian glimlachte terug.‘Wat een slimme mama heb je toch,’ zei hij tegen Nanou. ‘Een héle slimme mama die bijna haar diploma heeft.’ ‘Juich niet te hard alsjeblieft..’ Nienke zuchten. ‘Geloof nou eens wat meer in jezelf.’‘Ik heb er gewoon geen vertrouwen in..’‘Maar dat moet je wel doen. Alleen Duits ging niet zo goed zei je, de rest wel.’‘De rest ging iets beter, daar kom ik niet ver mee.’ ‘Ik heb er wel alle vertrouwen in.’ Fabian glimlachte. ‘Dus als jij mij vertrouwd komt het helemaal goed.’ ‘Dat klinkt wel goed,’ Nienke kreeg ook weer een glimlach op haar gezicht. ‘En nu wil ik het er, totdat ik morgen weer ga leren het er niet meer over hebben.’‘Morgen of vandaag?’ vroeg Fabian terwijl hij op zijn wekker keek. ‘Uhm.. Vandaag.’ Nienke streelde over Nanou haar hoofdje. Ze was al weer een stuk rustiger geworden. Haar gezichtje was helemaal betraand en ze snikte nog na. ‘Misschien slaapt ze wel als ze bij ons ligt..’ ‘Past dat met z’n drieën?’‘Tuurlijk. En anders duwen we je wel uit bed.’ Nienke pakte Nanou haar handje en gaf Fabian daarmee een duw. ‘Sterk hè?’‘Wauw, heel sterk.’ Fabian gaf zijn dochter een kus. ‘Ik ben trots op je.’ Daarna gaf hij Nienke een kus. ‘Probeer je te slapen?’ ‘Proberen wel. Maar of het ook lukt?’ Nienke wreef in haar ogen. Nu merkte ze pas hoe ontzettend moe ze was. ‘Nanou gaat heel erg lief zijn vanaf nu.’ Beloofde Fabian voor Nanou.

‘En als dat niet zo is ben jij verantwoordelijk.’ Waarschuwde Nienke hem lachend. ‘Ik zou er bijna bang van worden.’ Fabian knipte zijn lampje uit en Nienke deed het zelfde.‘Goed zo. Slaap lekker schatje.’ ‘Slaap lekker liefje,’ zei Fabian terug.‘Ik had het niet tegen jou.’ Nienke lachte en ze voelde dat Fabian tegen haar been op schopte.‘Kreng.’ Siste hij en Nienke hoorde hem ook lachen. Nanou zuchten drie keer achter elkaar heel erg diep en Nienke liet haar speen los. ‘Ik ben benieuwd hoe langs je stil blijft Noe. We gaan nu lekker slapen hè?’ ‘Ja mama.’ Zei Fabian. ‘Hou jij dan ook je mond?’ ‘Als jij ook je mond houd.’ ‘Lekker kinderachtig zijn we vanavond zeg.’ Fabian lachte weer, maar dit keer zachtjes. Dit ging de hele avond al zo. ‘We zijn toch ook nog een beetje kinderen.’ Was Nienke haar excuus. ‘Dus het mag nog.’ Ze gaapte uitgebreid. ‘Maar ik ga nu echt slapen hoor. Slaap lekker.’ Fabian reageerde niet terug. ‘Faab?’‘Oh, nu had je het wel tegen mij?’ zei Fabian quasi verbaast. ‘Sorry, slaap lekker liefje.’ Nienke grinnikte en trok Nanou iets dichter tegen zich aan. ‘Slaap lekker,’ fluisterde ze.

Toen alle examens voorbij waren had Nienke al haar school spullen gelijk op de zolder gedumpt. Ze wilde het voorlopig niet meer zien. Het liefste nooit meer. Ze had sinds het laatste examen al iedere dag feest samen met haar dochters. Ze zat samen met Sarah en Nanou in het mini zwembadje en nog had ze het warm. ‘Niet drinken, bah.’ Ze legde haar hand snel tussen het emmertje van Sarah en haar mondje. ‘Baaaah.’ Sarah giechelde en wilde het emmertje over haar zusje heen gooien. ‘Doe nou eens niet zo eigenwijs.’ Nienke kon haar dochter weer nog maar net op tijd tegen houden. ‘Je mag géén water over Noe heen gooien. Begrijp je me?’ Sarah reageerde niet en giechelde in zichzelf. ‘Mooi zo.’ Nienke nam dat maar als een ja. Ze had Nanou tussen haar benen en hielt haar stevig vast. Sarah bleef met water spetteren en Nienke besloot maar met Nanou uit het badje te gaan. ‘Heeeeee!’ riep Sarah verontwaardigd. ‘Nanou en mama gaan hier zitten. Speel maar lekker verder,’ glimlachte Nienke en ze legde haar dochtertje op de grote badlaken in de tuin. Ze gaf haar een kus en trok het badpakje weer goed. ‘Wat ziet Nanou er mooi uit. In haar super mooie badpakje,’ haar baby had de hele tijd al een glimlach op gezichtje en Nienke werd iedere keer weer super blij als ze daarna keek. Sarah had dit badpakje ook nog aan gehad. Dat leek al weer zo lang geleden. Ze pakte haar telefoon en zag dat Noa haar gebeld had. ‘Zullen wij tante Noa eens terug bellen?’ ze ging naast Nanou liggen en belde haar vriendin terug. Nanou kraaide blij in het rond en probeerde op haar buik te rollen. ‘Heb jij nog luiers?’ was het eerste wat Noa zei toen ze opnam.‘Kom maar halen,’ lachte Nienke. ‘Je bent echt mijn engel! Ze hadden helemaal niets meer in Damla haar maat.’ Noa zuchten opgelucht.‘Helemaal niets?’ vroeg Nienke verbaast. Dat had zij in die twee jaar nog nooit mee gemaakt.‘Nee, echt zo raar. En ik dacht dat ik nog een pak had thuis. Nou niet dus.’‘Ik heb nog genoeg, je mag wel een pak lenen hoor.’‘Ik kom er gelijk aan. Je bent echt m’n held.’ Nienke lachte.‘Zo iets zei je net ook al. Ik ga zo lunch maken, eet je mee? Of heb je geen tijd?’ Nienke vond het wel zo gezellig.‘Ik heb alle tijd. Maar dan kom ik er echt nu aan, tot zo!’ Noa hing op. ‘Die gekke tante Noa toch,’ Nienke lachte in zichzelf. Binnen een minuut hoorde Nienke de bel. ‘Blijf zitten hè Saar!’ waarschuwde ze haar oudste dochter, die het niet eens hoorde. Ze tilde Nanou op en liep naar de voordeur. ‘Kijk eens wie daar zijn,’ glimlachte ze naar haar dochter en ze nam de Maxi-Cosi van Noa over. ‘Heeft jou mama nou gewoon geen luiers meer voor jou?’‘Ik had er nog drie, en de laatste heeft ze nu om. Je belde echt precies op tijd terug, hij is echt aan vervanging toe.’ ‘In de open kast van de commode staan twee mandjes, een roze en een witte. In de witte

liggen de luiers van Nanou.’ Ze zette de Maxi-Cosi op de bank en Noa haalde haar dochtertje eruit. ‘Dankjewel. Je bent echt een schat!’ ‘Weet ik,’ lachte Nienke en ze trok de voorraad kast open. ‘En hier heb ik nog een nieuw pak voor je.’‘Je krijgt ze zo snel mogelijk terug. Dat beloof ik.’‘Niet de gebruikte toch?’ grapte Nienke. ‘Nee, nieuwe.’ Zei Noa snel. Nienke lachte weer. ‘Komt goed.’ Noa liep met haar dochter naar boven en Nienke pakte Nanou haar legging uit de box. In de tuin zag ze dat Sarah het badje uit gekomen was en in de zon op een handdoek was gaan liggen. Ze glimlachte in zichzelf. Haar dochter lag er bij als een diva en daar kon zie stiekem alleen maar van genieten. ‘Volgens mij had mama gezegd dat Sarah moest blijven zitten.’ Zei ze streng. Ze ging naast haar zitten en trok Nanou haar legging over haar badpakje aan. ‘Sarah lief.’ Vond Sarah.‘Als Sarah niet luistert is Sarah niet lief.’ Vond Nienke en Sarah pruilde. ‘Luister je de volgende keer?’ Sarah knikte braaf en knuffelde haar moeder. Nienke gaf haar dochter een kus en gaf haar haar zonnebril. Sarah ging weer liggen zonnen en stiekem maakte Nienke foto’s. Noa kwam de tuin binnen met de verschoonde Damla. ‘Wat een tutje is het toch,’ lachte ze en ze knikte naar Sarah. ‘Echt hè,’ Nienke was het daar volledig mee eens. ‘Ik leg stokbrood in de oven voor een heerlijk zelfgemaakt broodje gezond. Jij ook?’‘Heel graag.’ Glimlachte Noa. Daar had ze wel trek in. Nienke legde Nanou dichter naar Sarah toe en maakte weer een foto. Ze kon er nooit genoeg maken. ‘Wanneer krijg je eigenlijk de uitslag van het examen?’ ‘Volgende week woensdag.’ Nienke raakte gelijk weer in de stress. ‘Geen goed gevoel erover?’ ‘Ik weet het niet zo goed. Maar ik wil het er even niet over hebben.’ Zei ze eerlijk.‘Is goed hoor. Kan ik ergens mee helpen?’ vroeg Noa en Nienke schudde haar hoofd.‘Let maar even op die twee dranken van mij,’ ze liep naar de keuken en verwarmde de oven voor. ‘Hoe gaat het eigenlijk met Jeroen? Is hij al vaker met Dam alleen geweest?’ ‘Een paar keer. Dat gaat echt super goed.’‘Mooi zo.’ Nienke kon daar alleen maar blij om zijn. Ze kwam terug de tuin in en had Nanou haar jurkje bij zich die ze haar ook aantrok. ‘Zo, nou ben je weer helemaal mooi aangekleed. Hoe gaat het met Damla verder?’ ‘Heel goed. Ze eet goed, ze slaapt goed en verder is ook alles helemaal in orde.’‘Super fijn.’ Nienke glimlachte. ‘Nanou slaapt de laatste paar weken ineens wat slechter. Ze sliep altijd aan een stuk door tot ’s morgens vroeg en nu word ze ieder uur wakker.’‘Awh..’ Noa keek haar pruilend aan. ‘Misschien is het maar voor een paar weken. Dan slaapt ze weer gewoon door.’‘Dat is wel te hopen ja. Ze maakt Sarah meestal ook nog eens wakker, en die eigenwijze draak wil dan ook niet meer slapen, dus ’s nachts is het altijd een groot feest bij ons. Ik ben zo blij dat ik geen school meer heb.’‘Dat kan ik me heel goed voorstellen.’ Knikte Noa. ‘Logeert Sarah nog wel eens bij Eva?’ ‘Ze is van vrijdagochtend tot zaterdagochtend bij Eva. En soms blijft ze op donderdag ook bij Fabians ouders slapen. Maar vaker kan ik haar echt niet missen hoor.’‘En iedere dinsdag nog steeds naar het kinderdagverblijf?’‘Jep.’ Knikte Nienke. ‘En daar heeft ze het gelukkig nog steeds helemaal naar haar zin. Gaat Damla nou met jou gewoon mee naar je werk?’‘Ja, echt zo handig. Ik heb haar de hele dag bij me. Ik krijg gewoon betaald om voor haar te zorgen.’ ze begon te lachen. ‘Ik denk dat ik ook maar in een kinderdagverblijf ga werken.’ Bedacht Nienke zich. ‘Ga je eigenlijk werken? Als je je diploma hebt?’‘Voorlopig nog niet. Als Nanou en Sarah groter zijn pas.’‘Het zou wel goed voor je zelf zijn denk ik. Word je niet depressief van de heel dag thuis zitten?’‘Soms zou ik er wel even tussenuit willen ja,’ gaf Nienke toe. ‘Maar dan zie ik die twee super schattige lachende gezichtjes.. Daar wil ik echt geen seconde van missen.’‘Dat snap ik.. Ik ben ook zo blij dat ik Damla mee naar m’n werk kan nemen.’ Nienke knikte.

‘Gaat het ook goed?’ ‘Super goed. Ik werk nu drie dagen in de week en dat is super goed vol te houden. Misschien dat ik binnenkort ook nog een dag ga werken.’‘Helemaal mooi.’ Nienke liep weer terug naar haar keuken en legde het stokbrood in de oven. Ze was het bijna al weer vergeten. ‘Lekt Nanou haar luier nou?’ hoorde ze Noa vanuit de tuin en snel kwam Nienke kijken. Ze tilde haar dochter op en bekeek haar natte legging.‘Oh, nee.’ Ze lachte. ‘We kwamen net uit het zwembad, haar luier en badpakje zijn nog nat.’ ‘Arme Nanou, heb je nou gewoon nog steeds een zeiknatte luier aan?’ ‘Ik ga haar nú verschonen. Tot zo.’ Nienke liep met haar dochter naar boven. Ze trok haar een droge luier aan en zocht het mooiste jurkje wat ze had. Ze keek even naar buiten en twijfelde. Het was wel heel erg warm maar ze was soms bang dat haar baby het niet zo warm als haar zou hebben en het te koud kreeg. Uiteindelijk trok ze Nanou toch weer een legging onder haar jurkje aan en nam haar weer mee terug naar beneden. ‘Oh, wat ziet Nanou er mooi uit.’ glimlachte Noa. Ze had ondertussen de fles voor Damla opgewarmd en gaf het haar. ‘Leuk jurkje hè. We gaan straks nog even naar oma, is al weer een tijdje geleden.’‘Zal ze leuk vinden.’‘Dat denk ik ook. Slaapt ze nou?’ Nienke keek naar Sarah en Noa schudde haar hoofd.‘Ze ligt nog steeds te chillen. Voordat je terug was had ze hele verhalen hoor.’ Noa glimlachte. ‘Ik kan echt niet wachten totdat Damla ook kan praten. Zó leuk.’ Ze zag het al helemaal voor zich. ‘Het is ook heel erg leuk. Maar soms ook heel erg vermoeiend hoor.’‘Met een kind als Sarah misschien. De mijne niet hoor.’‘Dat hoop ik dan voor je.’ Nienke ging in een stoel zitten en hielt Nanou tegen zich aan. ‘Heb je zin om oma weer te zien?’ vroeg ze aan Nanou en Sarah was de gene die antwoord gaf.‘Omaaaaa!’ ze ging op haar knieën zitten om zo op te staan en danste gek in het rond. ‘Sarah wel zo te zien.’ Lachte Noa.‘Sarah heeft altijd zin om naar oma toe te gaan.’ Sarah huppelde naar haar moeder en knuffelde haar benen. ‘Wat ben je toch weer gek aan te doen.’ Nienke lachte en gaf Sarah haar drinkbeker. ‘Drink maar even wat.’ Nu het zo warm was moest er meer gedronken worden en daar was Sarah niet altijd even blij mee. Gelukkig ging ze dit keer in haar stoeltje zitten terwijl ze rustig haar beker leeg dronk. Nienke keek glimlachend naar haar. Wat had ze toch een fantastisch kind.

‘Oma!’ riep Nienke en ze opende de deur van de kamer van haar oma. Sarah rende gelijk naar binnen, rechtstreeks naar de grote stoel waar haar oma altijd zat.‘Omaaaa, oma, omaaaaa!’ Nienke duwde lachend de wandelwagen naar binnen en haalde haar dochtertje eruit. ‘Wat gezellig dat jullie er zijn!’ Sarah kroop bij haar oma op schoot. ‘We dachten, we komen even langs.’ Glimlachte Nienke en ze gaf haar oma een kus. ‘Koekje!’ zei Sarah en ze klapte in haar handjes.‘Kleine snoepkont.’ Lachte oma. ‘Ik denk dat ze bedoeld dat jij een koekje van haar moet eten.’ Zei Nienke bedenkelijk en ze haalde de koektrommel die ze had meegenomen onder uit de kinderwagen. ‘Heeft Sarah zelf koekjes gemaakt?’ vroeg Inge en Sarah klapte weer in haar handjes. ‘Samen met Nanou.’ Glimlachte Nienke. ‘Vanmorgen om zeven uur.’ Ze stak haar tong uit naar Sarah en opende de koektrommel. ‘Geef oma maar een koekje.’ Sarah pakte de trommel vast en hielt het voor de neus van haar oma. ‘Die zien er mooi uit. Dat is lastig kiezen.’ Sarah glimlachte trots en wees het koekje aan die zij het mooiste vond. ‘Zal oma die pakken?’ Sarah knikte heftig en was helemaal blij toen haar oma dat koekje ook pakte. ‘Mama!’ ze stak haar armen uit en ook Nienke pakte een koekje. ‘Noe ook?’ ‘Nanou hoeft niet lieverd.’ Glimlachte Nienke. ‘Pak zelf ook maar een koekje.’‘Niet?’ Sarah pruilde. ‘Nanou is nog een beetje klein Saar,’ zei Inge. ‘Eet zelf maar lekker.’ Sarah zocht een koekje uit en blij at ze het op. ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Goed. Ben blij dat ik geen school meer heb, heb ik tenminste ook nog tijd voor mezelf.’

‘En wanneer weet je of je geslaagd bent?’ ‘Volgende week. Dus nog even duimen.’ ‘Komt helemaal goed.’ Inge had er alle vertrouwen in, net zoals iedereen. Behalve Nienke zelf. ‘Ik hoop het. Ik ga echt niet nog een jaar naar school.’‘Dat hoeft ook niet lieverd. Maak je er maar niet te druk om.’ ‘Dat zegt iedereen de hele tijd maar ik ben gewoon zo bang dat ik het niet haal.’ Nienke zuchten.‘Ik snap het wel. Je hebt het ook zo druk. Maar je hebt zo ontzettend hard je best gedaan, en dat is al meer dan genoeg.’ ‘Dat is waar.. Ik wacht gewoon af.’‘Goed zo. Komt goed.’‘Gaat u straks mee een stukje wandelen? Het is heerlijk weer, dan moet je niet binnen blijven.’ Veranderde Nienke het onderwerp.‘Ik heb vanmorgen in de grote tuin gezeten. Samen met de buurvrouw.’‘Dan wandelen we daar straks weer naartoe.’ Lachte Nienke. ‘Slaapt Nanou al weer wat beter?’‘Nee. Het is een groot feest ’s nachts. Die draak daar feest ook mee.’ Ze knikte naar Sarah die geïnteresseerd naar de tv keek. ‘Weet je hoe het komt?’ Inge vond het heel vervelend voor haar kleindochter.‘Geen flauw idee.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘We dachten eerst dat ze misschien een beetje ziek werd, maar het is nu al weken zo en ze mankeert verder helemaal niets.’ Ze keek naar haar baby die in haar armen in slaap was gevallen. ‘Normaal gesproken is het toch andersom? De eerste weken worden ze ’s nachts heel vaak wakker en hoe ouder ze worden hoe langer ze doorslapen ’s nachts. Dat was bij Sarah wel zo tenminste.’‘Ik geloof het wel ja,’ haar oma lachte stiekem. ‘Ze lijkt stiekem toch heel erg op jou Nienke.’‘Ja, en wij maar denken dat ze op Fabian zou gaan lijken.’ Nienke lachte ook. Ze stond op en legde Nanou terug in haar wagen. ‘Wilt u nog een kopje thee?’ ‘Dat maak ik zo zelf wel hoor,’ ‘Niets daarvan.’ Nienke stond al in de keuken en zette de waterkoker opnieuw aan. ‘Saartje ook thee?’‘Ook thee,’ herhaalde Sarah en ze pakte stiekem nog een koekje uit de trommel. ‘En pak ook nog maar een koekje hè,’ lachte haar moeder en Sarah giechelde. ‘Oh, wat ben jij ondeugend.’ Zei haar oma. Sarah ging steeds ondeugender giechelen en keek weer naar de tv. ‘Komt Fabian ook nog eens mee?’ ‘Hij is hier nog geweest op uw verjaardag.’ Zei Nienke verbaast.‘Dat is al zo lang geleden,’‘Al twee hele maanden.’ Nienke lachte. ‘Fabian wil wel heel graag mee hoor, maar hij heeft het zo druk met school en werk. Volgende maand heeft hij ook examen en de beoordeling van zijn stage.’ ‘Waar loopt hij nu stage dan?’‘Op een school. Basisschool en als hij een voldoend heeft voor zijn beoordeling mag hij volgend jaar op een middelbare school stage lopen. Maar daar ga ik wel van uit.’‘Natuurlijk heeft Fabian een goede beoordeling.’‘Dûh,’ lachte Nienke. Als iemand een goede beoordeling had, was dat haar vriend. ‘Hij heeft ook zoveel zin in volgend jaar, dan kan hij eindelijk echt wiskunde en geschiedenis lessen geven.’‘Wat fijn. En ga jij volgend jaar verder met een opleiding?’‘Ik zou niet weten wat ik wil doen.’ Nienke had er wel eens over na gedacht maar ze had geen idee wat ze leuk vond om te gaan doen. ‘En ik weet ook niet of ik de tijd heb. Sarah en Nanou zijn het belangrijkste.’ Ze vulde een bekertje voor een deel met koud water en vulde het bij met het thee water. ‘Ga je op je knietjes aan tafel zitten Saar?’ ze tilde Sarah van de schoot van haar oma en zette haar dochter voor de salon tafel. ‘Kijk eens,’ ze gaf haar het bekertje. ‘Met twee handjes vast houden.’ Sarah pakte het bekertje met twee handjes aan en dronk voorzichtig.‘Ik heb ook een beker van Sarah hoor,’ zei Inge en Nienke keek haar aan terwijl ze stil bleef. ‘Nienke?’‘Oh, ik kon het niet vinden.’ Nienke lachte. Ze had geen idee waarom ze stil bleef net. ‘En dit gaat ook. Ze is al zo groot,’

‘Kleine meisjes worden groot. Net zoals mijn klein konijn.’‘Kolijn!’ giechelde Sarah. Nienke lachte. ‘Je hebt nu twee andere kleine konijnen.’ Inge knikte en glimlachte.‘Ik ben zo blij dat ik dat nog mag meemaken.’‘Al zouden Fabian en ik op een normale leeftijd kinderen krijgen zou je dat nog meemaken.’ Zei Nienke stellig. ‘Geen gekke dingen zeggen hoor.’‘Ik zou het gewoon niet willen missen. En ik ben ontzettend trots op je.’ Ze pakte de hand van haar kleindochter vast. ‘Ik weet zeker dat je ouders dat ook zouden zijn. Vergeet dat nooit.’ ‘Dankjewel.’ Nienke moest er bijna van huilen en liep snel weer naar de keuken om de thee voor hun te pakken. ‘Zal ik er over open houden?’ gokte Inge.‘Graag.’ Nienke glimlachte flauw en ging weer bij haar oma zitten. ‘Noeeee, boeeeee, ouwhoeeeeeee,’ kraaide Sarah. ‘Noeeeeeee,’‘Wat ben jij nou weer voor een mislukte weerwolf.’ Lachte haar moeder en ze trok nog net op tijd het bekertje thee uit de handen van haar dochter voordat ze het over zichzelf had heen gegooid. ‘Kijk uit.’‘En hier slaapt Nanou wel door heen?’ vroeg haar oma verbaast en Nienke knikte lachend.‘En midden in de nacht, als het doodstil is, wordt ze ieder uur wakker.’‘Gek kind. Net als haar moeder.’‘Ik neem het als een compliment.’‘Auw, auw, auw, auw.’ Sarah beet op haar vinger en keek haar moeder zielig aan. ‘Doe eens niet zo gek.’ Nienke keek haar dochter hoofdschuddend aan. ‘Heb je stiekem iets in haar thee gestopt?’ lachte haar oma. ‘Nee, in de koekjes. Merk je zelf niets?’ grapte Nienke en ze gaf het bekertje thee weer terug aan haar dochter. ‘Twee handjes.’ Waarschuwde ze haar en Sarah deed braaf wat er tegen haar gezegd werd. ‘Goed zo tut.’ Ze pakte nog een koekje uit de trommel. ‘We gaan morgen voor het eerst naar muziekles.’‘Muziekles?’ vroeg haar oma verbaast. Nienke knikte.‘Babymuziekles noemen ze het. Ben heel erg benieuwd hoe ze het vind.’‘Ik ook. Noa gaat ook mee. Damla en Nanou zijn er wel nog te klein voor, maar ze zullen het vast heel gezellig vinden.’ Nienke had er helemaal zin in en ze hoopte dat Sarah het ook fantastisch zou vinden. ‘Als ze het leuk vindt gaan we iedere donderdag.’‘Is ze op donderdag niet bij de ouders van Fabian?’ ‘Jawel,’ knikte Nienke. ‘Maar de muzieklessen zijn alleen op dinsdag en donderdag, en op dinsdag is ze op de crèche. Dus ik breng haar iets later naar Heleen.’ Legde Nienke uit.‘Nou, ik ben heel erg benieuwd wat ze er van vind. En als het met Nanou niet gaat breng je haar maar hier hoor.’ ‘Ik zal het onthouden,’ lachte Nienke. ‘En nu gaan we naar buiten. Het is zonde om binnen te blijven.’

Die dag erna zat Nienke met haar dochters bij de muziek les. Het was een redelijk grote groep waarbij Sarah de jongste was en de rest van de kinderen met zijn of haar mama én papa was gekomen. Ze zat in kleermakerszit op de grond met Sarah naast zich en ze hielp haar dochter met in de maar op de triangel slaan. Noa zat vanaf een bankje naar hun te kijken met Damla en Nanou ieder in hun eigen Maxi-Cosi naast zich. Sarah had het helemaal naar haar zin en sloeg stiekem en zo snel mogelijk op de triangel. ‘Ooh, wat doet Sarah nou!’ riep de vrouw die hun de ‘les’ gaf en alle kinderen sloegen hun handen voor hun mond. ‘En weten jullie nog wat dat betekend?’ ze keek de kring rond en glimlachte.‘Rondje rennen!’ riepen de kinderen in koor en Nienke lachte.‘Inderdaad. Sarah en mama, ren maar een rondje om de kring heen!’ ‘Kom,’ Nienke trok Sarah haar stokje uit haar handen en tilde haar op. De kinderen en hun ouders klapte in hun handen en maakte zoveel mogelijk gekke geluiden terwijl Nienke haar dochter bij de hand pakte en samen lachend rond de kring rende. Blij wilde Sarah doorrennen toen ze weer bij hun plaatst kwamen. ‘Hier blijven dondersteen.’ Lachte haar moeder en samen gingen ze weer zitten. ‘Sarah en haar mama komen vandaag een dagje kijken. En als ze het net zo leuk vinden als jullie, komen ze ook iedere week. Dat zouden wij heel erg leuk vinden hè?’

‘Jaaaa!’ gilde de hele groep en blij klapte Sarah in haar handen. ‘Sarah vind het ook héél erg leuk,’ glimlachte Nienke. ‘Dat is heel erg mooi. Zullen we nu het afsluitspelletje doen? Allemaal opstaan!’ iedereen sprong gelijk op en ruimde hun muziekinstrumentjes op. ‘Zodra de muziek aangaat rennen we allemaal door elkaar en dan moet je gelijk stil staan zodra de muziek uit gaat.’ Legde de juffrouw uit aan Nienke en Sarah. ‘Zijn we er klaar voor?’‘Jaaa!’ riep alle kinderen tegelijk en Nienke pakte de hand van haar dochter vast. ‘Daar gaan we!’ de muziek ging aan en Sarah schok even toen iedereen begon te rennen.

‘Kom Saar,’ Nienke sleurde naar dochter mee en al snel had Sarah het weer helemaal naar haar zin. Ze kon zo gek doen als ze wilde. De muziek stopte en ze werd op haar plek gehouden door haar moeder.‘Mama!’ riep ze boos en ze lachte toen ze merkte dat iedereen stil stond. De muziek ging weer aan, na een tijdje weer uit en weer aan en weer uit. Tien minuten lang ging het spelletje door en toen zat de muziekles er al weer op. ‘En wat vond mama er van?’ vroeg de juffrouw na afloop toen iedereen langzaam weer vertrok.‘Mama vond het heel erg leuk,’ lachte Nienke. ‘Maar Sarah vond het nog leuker. We komen volgende week zeker weten weer terug.’ Ze tilde Sarah op die bezweet was. Zo warm had ze het van het rennen. ‘Heel erg fijn om te horen. De kinderen zijn van dit uurtje zo uitgeput dat ze de rest van de dag een stuk rustiger zijn.’ Lachte de vrouw. ‘Is het trouwens iedere week met allebei de ouders?’ vroeg Nienke voorzichtig.‘Nee hoor. Vandaag mochten de papa’s een keertje mee, dat is een keer in de zoveel tijd. En binnenkort mogen de oma’s ook meedoen.’‘Dan zullen we dat zo maar eens aan oma vertellen hè,’ glimlachte Nienke en ze gaf Sarah een kus. ‘Is het trouwens een probleem dat Nanou ook mee komt?’‘Nee hoor, geen enkel probleem. Ze werd er helemaal vrolijk van zag ik.’ Nienke knikte. Ze had het zelf ook gezien. ‘Dan komen we volgende week weer. Toch Sarah?’ ‘Ja!’ kraaide Sarah en ze knuffelde haar moeder. ‘Tot volgende week!’ ‘Ga je mee No,’ Nienke tilde de Maxi-Cosi op waarin Nanou blij met haar voetjes speelde. ‘Als we een beetje doorlopen redden we de bus nog.’‘Moeten we anders een half uur wachten?’ Noa knikte. Nienke vond dat redenen genoeg om zo snel mogelijk naar de bushalte te lopen. Sarah was zo vermoeid van de muziekles dat ze stil met haar hoofd tegen de schouder van haar moeder lag. Ze waren nog net op tijd voor de bus en konden gelijk instappen. ‘Heb je zin om bij oma te spelen?’ ‘Oma,’ glimlachte Sarah. Ze zat nu bij haar moeder op schoot met haar rug tegen de bus aan en stak haar duim in haar mond. ‘Niet duimen.’ Nienke tikte op haar handje.‘Eva vertelde dat je een feestje geeft voor Fabian?’‘Ssst.’ Nienke legde haar wijsvinger voor haar mond. ‘Sarah doet alleen maar alsof haar oren niet werken.’ Noa lachte.‘Sorry. We hebben het er straks wel over.’ ‘Goed plan. Ga je volgende week weer mee?’‘Ja hoor. gezellig. Damla werd er ook vrolijk van, net zoals Nanou. Zo leuk om te zien.’‘Ja, schattig hè.’ Nienke had de twee baby’s helemaal zien stralen in de Maxi-Cosi. ‘Vond je het leuk Sarah?’ Sarah knikte blij. ‘Gaan we volgende week weer?’ ‘Ja!’ ze klapte in haar handen. Nienke glimlachte en gaf haar een kus. ‘Als Damla groot genoeg is ga ik haar ook gelijk op muziek les zetten.’ Noa zag het al helemaal voor zich. ‘Hoe kwam je hier eigenlijk bij?’ ‘Waarbij?’ ‘Sarah op muziekles zetten? Ik had hier nog nooit van gehoord.’‘Ben een beetje gaan internetten, wat voor leuke dingen er te doen zijn voor een kind van anderhalf. Dit vond ik het leukste. En het betaalbaarste.’ ‘En het ging vooral om het laatste natuurlijk,’ lachte Noa. ‘Inderdaad.’ Nienke schudde lachend haar hoofd. ‘Het maar niet uit of ze het leuk vind of niet, ze gaat maar gewoon.’ ‘Arm kind.’

‘Nee hoor.’ Nienke schudde weer haar hoofd. ‘Sarah heeft helemaal niets te klagen.’ Ze zei het wel lachend maar ze was wel serieus. ‘Ik heb namelijk geleerd dat ik de beste mama ben.’ Noa keek haar vriendin verbaast aan. ‘Het gaat goed hè?’ Nienke knikte trots. ‘Ik voel me ook gewoon zoveel beter. Het enige is dat ik nu heel onzeker ben over m’n examen, maar verder nauwelijks.’‘En toen je zwanger was van Nanou? En daarna? Ik heb helemaal niets aan je gemerkt.’‘Dat ging ook heel goed. Ik kan mezelf beter onder controle houden en ik voel me sterker. Dat maakt het zoveel makkelijker.’‘Daar ben ik heel erg blij om.’ Glimlachte Noa. ‘Je ziet er ook super goed uit de laatste tijd. Zoveel beter dan een jaar geleden.’ ‘Dat zie ik zelf nu ook. Ik ben zo stom geweest.’ Nienke dacht terug aan vorig jaar. Toen ze in het ziekenhuis was en te koppig om ook maar naar iemand te luisteren en hulp te accepteren. Daar had ze nu zo ongelofelijk veel spijt van.‘Inderdaad. En dat zie je zelf nu ook. Dat is ontzettend goed. Je kan het vanaf nu alleen maar beter doen.’ ‘Ja.’ Knikte Nienke. ‘En ik kan jou leren hoe je het absoluut niet moet doen.’ ‘Ik zal heel goed naar je luisteren,’ beloofde Noa. ‘Mooi zo.’

De hele week lang deed Nienke zoveel mogelijk leuke dingen met haar dochters. Ze moest de heel dag in de weer zijn, anders kon ze alleen maar aan de uitslag van het examen denken. En daar wilde ze juist helemaal niet aan denken. Ze ging vaak met haar kinderen naar het zwembad en de speeltuin en dat vond vooral Sarah totaal niet erg. Noa en Damla waren vandaag mee geweest naar het zwembad en dat vond Sarah nóg leuker. ‘Vanmiddag krijg je de uitslag hè?’ vroeg Noa voorzichtig en Nienke knikte. Ze waren vandaag extra vroeg naar het zwembad gegaan zodat ze ’s middags zeker weten weer thuis zou zijn. ‘Maak je geen zorgen. Komt helemaal goed.’ Verzekerde Noa haar. ‘Ik ben zo zenuwachtig..’ ze aaide Nanou over haar wangetje die steeds harder begon te huilen. ‘We zijn bijna thuis liefje. Dan krijg je weer eten.’ Ze hoefde nog maar een straat maar het duurde voor Nanou veel te lang. ‘Ssst.’‘Dat snap ik. Maar dat is helemaal nergens voor nodig. Geloof mij maar.’‘Glijuuuh!’ riep Sarah toen ze langs het speeltuintje liepen. ‘Andere keer Sarah. Nanou wilt eten.’ ‘Glijeeeeeee!’ Sarah rende al richting de glijbaan en voordat Nienke achter haar dochter aan kon lopen hielt Noa haar tegen.‘Ga maar alvast naar huis met Nanou. Ik glij wel even met Sarah.’ ‘Drie keer, en dan naar huis.’ Zei Nienke streng en Noa knikte lachend. ‘We komen zo!’ ze liep met Damla achter Sarah aan en ze hielp de kleine de glijbaan op. Nienke liep zo snel mogelijk met haar jongste dochter naar huis waar de kleine gelijk weer rustig was toen ze te drinken kreeg.‘Kleine drama Queen.’ Glimlachte Nienke en ze aaide Nanou over haar handje. ‘Had je zo’n erge honger? Je hebt nog niet zo lang geleden je flesje nog gehad hè.’ Op dat moment werd er hard op het raam gebonkt. ‘Nienke!’ riep Noa. Ze stond in totale paniek met een huilende Sarah voor het raam. Nanou begon ook weer te huilen toen Nienke haar borst lostrok en haar in de box legde. ‘Wat is er gebeurd?!’ Nienke trok de voordeur open en zag bloed op het gezichtje van haar dochter.‘Een jongen sloeg haar met zijn tennisracket..’ piepte Noa. Ze was zo geschrokken. Nienke tilde haar dochter over en rende naar de keuken. Sarah kon niet eens blij zijn dat ze op het aanrecht mocht zitten en Nienke probeerde het bloed een beetje te stelpen. Nienke was zo ontzettend boos dat ze niet meer uit haar woorden kwam. ‘Sarah kwam van de glijbaan en dat rotjoch..’ Noa kwam uit haar schok en werd ook kwaad. ‘Ik had hem gewoon helemaal verrot moeten slaan.’ Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. ‘Ssst,’ Nienke hielt de theedoek tegen de neus van Sarah aan en probeerde haar te troosten. ‘Kan je de dokter bellen Noa?’ ze probeerde zich rustig te houden. ‘Ja, ja, ja..’ Noa zocht de hele woonkamer door naar Nienke haar telefoon en kwam de keuken weer terug in gelopen. ‘En pak de ijsblokjes uit de vriezer.’ Sarah begon op dat moment te kokhalzen en Nienke kon haar dochter nog maar net op tijd boven de gootsteen. Alles wat Sarah die dag al

gegeten en gesnoept had kwam er weer uit en ze begon nog harder te huilen. ‘Ssst. Rustig maar liefje.’ Zei Nienke rustig en ze gaf haar een kus. ‘Waar blijft die dokter?!’ riep ze daarna naar Noa. ‘Ik sta in de wacht..’ Noa ijsbeerde met Nanou door de kamer. Damla sliep overal doorheen en ze had zich maar even over de huilende baby van haar vriendin ontfermt. ‘Geef maar,’ Nienke rijkte haar hand uit en Noa gaf haar haar mobiel. ‘Mag ik de ijsblokjes?’ vroeg ze voor de tweede keer. ‘Oh ja..’ Noa was het al weer helemaal vergeten. Ze haalde de hele zak met ijsblokjes uit de vriezer en gooide alles in een schone theedoek die ze dicht knoopte. Ze wilde het tegen de neus van Sarah aanhouden maar Nienke nam de zak over. ‘Voorzichtig. Misschien is haar neusje gekneusd..’ ‘Sorry, sorry, sorry..’ Noa raakte steeds gestrester. ‘Heb je nog een flesje gekolfd staan?’ ‘Nee, helemaal niets meer.. Klotezooi.’ Nienke zuchten en hielt heel voorzichtig te ijszak tegen Sarah haar neus aan. ‘Ze moet echt heel even wachten, ik voed haar zo.’ Ze was heel even stil. ‘Ja, hallo. Eindelijk.’ Ze zuchten. ‘Met Nienke Martens. Mijn dochter heeft net een tennisracket tegen haar smoel gehad..’ begon ze haar verhaal. Noa moest stiekem lachen. Ze had Nienke nog nooit het woord “smoel” horen zeggen. ‘Ze bloed, geeft over, haar neus en oog zijn blauw en heel erg dik..’ somde Nienke op. ‘Is goed, we komen eraan.’ Ze hing haar telefoon op. ‘We moeten zo snel mogelijk daar naartoe..’ Nienke tilde haar dochter op van het aanrecht. ‘Fuck, heb ik ook nog eens geen auto. Ik heb m’n rijbewijs niet eens.’‘Ik wel!’ riep Noa. ‘Jeroen is op de fiets dus ik heb ook de auto. Kom!’ Nienke trok Nanou uit haar armen en legde haar in de Maxi-Cosi. Ze trok de luiertas onder de kinderwagen vandaan en haar eigen tas viste ze onder de kapstok vandaan. Ze had geen tijd om na te denken en liep achter Noa aan naar haar auto. Ze ging op de achterbank zitten, maakte Nanou vast en hielt Sarah op haar schoot, dicht tegen zich aan. ‘Zei ze nog iets?’ ‘Dat we zo snel mogelijk moesten komen.’ Was het enige wat Nienke zei en ze probeerde haar twee dochters tegelijkertijd te troosten. Iets wat echt onmogelijk was. Toen ze eindelijk bij de dokter waren aangekomen was Sarah iets gekalmeerd. Ze moesten nog een eeuwigheid wachten. ‘Met spoed noemen ze dit.’ Siste Nienke. Ze had Nanou maar weer aan haar borst gelegd, daar had ze nu toch nog alle tijd voor en dan werd haar baby ook weer rustig. Sarah zat tussen haar moeder en tante Noa ingeklemd terwijl ze door allebei getroost werd. ‘We zullen vast zo aan de beurt zijn.’ Probeerde Noa haar gerust te stellen. Ze keek even naar Damla, die voor haar in de Maxi-Cosi lag en nog steeds door alles heen sliep. Sarah huilde nog steeds en begon weer te kokhalzen. Noa trok snel de Maxi-Cosi aan de kant en Sarah gooide nog meer naar buiten waarna ze nog harder begon te huilen. ‘Rustig maar liefje. Het is niet erg..’ Nienke legde Nanou weer terug in haar Maxi-Cosi. De kleine was het daar niet mee eens maar zette het gelukkig niet op het krijsen. ‘Ik ga even iemand halen..’ zei Noa snel en ze rende naar de balie. ‘Ssst..’ suste Nienke en ze trok Sarah op haar schoot. Ze haalde een flesje water uit haar tas maar Sarah wilde niets drinken. Nienke had nog steeds de ijsblokjes voorzichtig tegen haar neus en oog aan. ‘Mama..’ piepte Sarah en ze spuugde weer. Niet zo veel als de keren daarvoor gelukkig. ‘Oh jeetje..’ de doktersassistente kwam met Noa de wachtruimte binnen. ‘Kom maar. De dokter wacht op jullie.’ ‘Dat werd tijd. Ik moest hier met spoed komen om vervolgens hier eerst nog een half uur te zitten wachten.’ Zei Nienke boos. ‘Het spijt ons, er kwam iets tussen.’ Nienke reageerde er niet op. Ze liep met haar dochters de wachtkamer uit.‘Moet ik mee?’ vroeg Noa.‘Kom maar,’ knikte Nienke. Ze kon wel wat steun gebruiken. Noa liep met haar mee. Ze nam Nanou van Nienke over en ging op een stoel in de hoek zitten. ‘Laat me eens kijken,’ Sarah zat nog steeds bij haar moeder op schoot en de dokter hurkte bij hun. ‘Wat is er precies gebeurd?’ Nienke keek naar Noa. ‘We waren in de speeltuin aan het glijden. Er waren van die vervelende jongens en een van hen sloeg Sarah met zijn tennisracket. Het ging zo ontzettend snel..’ Noa ging zich steeds schuldiger voelen omdat ze had niet op tijd kunnen ingrijpen. De dokter wilde aan Sarah haar neus voelen maar Sarah begon gelijk heel hard te gillen toen ze de hand dichterbij zag komen.

‘Neeee! Mama!’ ze begon ook weer heel hard te huilen en probeerde uit de greep van haar moeder te ontsnappen.‘Rustig Saartje. De dokter moet eventjes kijken.’ Nienke hielt haar dochter stevig vast. De dokter voelde aan de neus van Sarah en onder haar oog en Sarah begon steeds harder te gillen en te huilen. ‘Het is niet gebroken of gekneusd, daar hoef je je geen zorgen om te maken.’ Nienke haalde opgelucht adem. ‘Gelukkig.’‘Echt niet?’ vroeg Noa verbaast. ‘Ze begint steeds harder te gillen..’ ‘Dat is normaal. Ze is geschrokken, heeft veel pijn van de klap en ik ben een oude enge vreemde man.’ Stelde de dokter haar gerust. ‘Is ze ook misselijk? Heeft ze gespuugd?’ Nienke knikte.‘Drie keer. Thuis, toen ze de klap net had gehad en net twee keer.. In uw wachtkamer.’ Nienke glimlachte stiekem. ‘Sorry.’ De man lachte.‘Geeft helemaal niets hoor. Het zou kunnen dat ze een lichte hersenschudding heeft. Daar zal ze de komende dagen flink ziek van kunnen zijn. Ook door de pijn.’ ‘En verder niets ergs?’ vroeg Nienke voor de zekerheid. De man schudde zijn hoofd.‘Haar oog en neus zullen flink dik en blauw worden, dus goed blijven koelen. Ik zag dat je dat ook al gedaan had, heel erg goed. Zo voorkom je de ergste zwelling.’ De dokter ging achter zijn bureau zitten en schreef het een en ander op, op zijn laptop. ‘Tegen de pijn en misselijkheid kan je haar paracetamols geven. Gewoon de hoeveelheid die wordt voorgeschreven op de verpakking. En als ze te lang misselijk blijft moet je even terug komen.’ ‘En wat is te lang?’ wilde Nienke weten. ‘De komende dagen zal het heel erg zijn, na een week moet het minder zijn. Als dat niet zo is, weer even bellen.’ ‘Oké.’ Nienke stond op en drukte de ijszak weer tegen Sarah haar gezicht aan. ‘Bedankt.’ ‘Sterkte.’ ‘Geef je de meneer ook nog een handje Sarah?’ probeerde Nienke.‘Nee.’ Piepte Sarah en ze drukte zichzelf zo dicht mogelijk tegen haar moeder aan. ‘Ga maar lekker slapen straks.’ Glimlachte de man. Noa nam Nanou en Damla mee. ‘Bedankt, daag!’ zei ze, opgelucht. ‘Gelukkig heeft ze niets ergs.’ ‘Gelukkig ja.’ Nienke was ook ontzettend opgelucht. ‘En nou snel naar huis, ik heb het helemaal gehad vandaag.’ ‘Dat snap ik.’ Ze liepen zo snel mogelijk terug naar de auto waar Nienke een stuk rustiger in zat dan op de heen weg. Ze viste haar telefoon uit haar tas om Fabian te bellen.‘Shit..’ siste ze. ‘School heeft gebeld.’ ‘Voor de uitslag? En?’ vroeg Noa enthousiast. ‘Ik heb geen idee.. Ik heb toch niet op kunnen nemen..’ ‘Voicemail?’ opperde Noa. Nienke belde snel naar haar voicemail en schudde haar hoofd. ‘Of ik terug kan bellen, ze hebben m’n punten. Nou weet ik nog niets.’‘Bel dan!’ ‘Straks, als ik thuis ben en Sarah rustig ligt. Ik bel nu eerst Fabian ook even.’ Ze toetste snel zijn nummer in. ‘Hey liefje. Mis je me nu al?’ hoorde ze Fabian lachen. ‘Daar heb ik nog geen tijd voor gehad.’ Antwoorde Nienke serieus.‘Wat is er aan de hand?’ Fabian merkte het gelijk aan haar stem. ‘Ik kom net met Sarah bij de dokter vandaan.. Ze heeft een lichte hersenschudding..’ ‘Jeetje..’ Fabian was even stil. ‘Wat is er gebeurd?’ ‘Ze was met Noa glijden in het speeltuintje en toen is ze geslagen met een tennisracket door zo’n stom kind.’ Ze werd weer boos nu ze het hem vertelde. ‘Als ik hem tegen kom sla ik hem naar de maan.’ ‘Wat een rotkind..’ Nienke hoorde dat Fabian ook boos was. Alleen hij draaide nooit gelijk helemaal door, zoals zij. ‘Ik trek z’n darmen door z’n strot naar buiten.’ Siste Nienke.‘Rustig lieverd. Het is gelukkig nog goed afgelopen. Maar waarom heb je mij niet eerst gebeld?’ ‘Omdat ik de dokter even belangrijker vond.’ ‘Ja, dat is ook zo.’ Fabian was het daar wel mee eens. ‘Maar je hebt de uitslag van het examen al gekregen hè? Vertel!’

‘Uhm.. Ze belde toen ik bij de dokter zat.. Ik moet nog terug bellen.’ ‘Doe dat zo maar snel dan. Ik ben vroeg klaar, ik kom zo snel mogelijk naar huis.’‘Is goed. Succes nog.’ ‘Jij ook. En bel me gelijk als er iets is. Beloofd?’ ‘Beloofd. Wil je papa nog even spreken Saar?’ ‘Nee..’ piepte Sarah. Ze had haar ogen dicht en snikte nog steeds uit. ‘Prinsesje toch..’ ‘Ja.. Het is zo zielig. Bereid je maar voor, voordat je thuis komt. En nou weer aan het werk jij.’‘Ik ga al,’ Fabian lachte. ‘Tot straks! En geef Sarah maar een dikke kus van mij.’ ‘Doe ik. Succes.’ Nienke hing op en gaf Sarah een kus. Het enige wat Sarah al die tijd wel accepteerde. Ze waren gelukkig snel weer thuis en Nienke had haar dochter als eerste snel in bad gedaan en een schone pyjama aangetrokken. Ze zat nu met haar dochter op de bank. Sarah had een warm flesje melk gekregen maar die wilde ze niet. ‘Wil je je toet?’ Nienke haalde haar speen tevoorschijn en Sarah opende haar mondje. Uiteraard wilde ze die. ‘Nou bof je maar weer even hè,’ glimlachte Nienke. Nanou begon weer te huilen. Ze had nog steeds niet genoeg gedronken en begon weer honger te krijgen. Nienke legde Sarah op de bank en trok een dekentje over haar heen. ‘Hier, Noeloe.’ Sarah klemde de knuffel onder haar armen en staarde voor zich uit. Ze was helemaal uitgeput door alles wat er was gebeurd. Nienke tilde haar jongste dochter uit de box en gaf haar weer de borst. ‘Sorry dat je zo lang moest wachten liefje.’ Ze gaf haar een kusje op haar handje. ‘Het kon echt eventjes niet anders.’ De dag begon zo leuk maar eindigde verschrikkelijk. En nu moest ze ook zelf nog gaan bellen om te weten of ze was geslaagd voor haar examen of niet. En dat durfde ze helemaal niet. Ze was zo bang dat ze gezakt was dat ze het antwoord helemaal niet meer wilde weten.

Toen Fabian begin van de avond thuis kwam had Nienke het eten klaar maar nog steeds niet naar school gebeld. Sarah lag te slapen op de bank en Nanou in de box. ‘Hoe gaat het met jullie?’‘Sarah weet je, Nanou heeft alles bij elkaar moeten gillen en huilen voordat ze eindelijk haar eten kreeg en ik heb enorme hoofdpijn en wil zo snel mogelijk deze dag vergeten.’‘Heb je nog gebeld?’ ‘Shit..’ Nienke had het bellen zo lang uitgesteld totdat ze het echt was vergeten. ‘Ik wil helemaal niet bellen.. Ik wil niet zakken..’ ‘Je bent niet gezakt.’ Fabian was er zo verzekerd van dat Nienke het bijna geloofde. ‘Kijk, ik heb kinderchampagne gekocht, dan kunnen we zo meteen vieren dat jij je diploma hebt.’ Nienke lachte om de kinderchampagne. ‘Mafkees.’ Ze kreeg haar telefoon in haar handen gedrukt en Fabian dwong haar te bellen. ‘Nu. Anders bel je nooit meer.’‘Oké, oké..’ Nienke zuchten en zocht het nummer op tussen haar gemiste oproepen. Fabian hielp haar met de telefoon tegen haar oor aan te houden. ‘Met Nienke..’ Fabian hoorde aan haar stem hoe zenuwachtig ze was. ‘Uhuh.. Oké..’ Nienke knikte. ‘Ik snap het. Bedankt.’ Ze hing op en keek Fabian lang aan.‘En?!’ Fabian werd nu ook zenuwachtig. ‘Vertel!’ ‘Ik ben gezakt..’ zei Nienke zacht en ze begon spontaan te huilen. ‘Liefje toch..’ Fabian sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. ‘Verdomme..’ Nienke was zo kwaad op zichzelf. ‘Ik ben gewoon gezakt.. Ik verpest altijd alles.’ ‘Je hebt het niet verpest Nienke. Zei ze ook met hoeveel punten je bent gezakt?’ ‘Nul..’ Nienke haalde adem. ‘Nul?’ vroeg Fabian verbaast. ‘Komma één.’ ‘Zo’n klein puntje Nienke.. Je hebt het bijna gehaald!’ ‘Bijna is niet genoeg.’ Kwaad liep Nienke de keuken uit en dekte de tafel. ‘Kom nou even zitten Nien,’ Fabian duwde haar in een stoel. ‘Wanneer kan je herkansen? En wat ga je herkansen?’ ‘Ik moet morgen naar school komen, dan bekijken we wat ik het slechtste heb gemaakt en waarop ik de meeste kans heb om het wel te halen. Volgende week zijn de herkansingen.’

‘Dan maak je dat ene examen opnieuw en dan haal je het wel gewoon. Het is maar nul komma een punt Nienke.’‘Jij hebt makkelijk praten.. Met die super hersens van je.’ Fabian glimlachte en gaf haar een kus.‘Ik help je. Dat weet je toch?’‘Ja..’ zei Nienke sip. ‘Ik geloof nog steeds in je. Je hoeft nu ook maar voor één toets te leren, in plaats van tien tegelijk.. Komt helemaal goed.’‘Ik geloof ook nog steeds in jou. Dus als ik echt zak is het jouw schuld.’ ‘Je zakt niet.’ Beloofde Fabian. ‘Maak je er nou alsjeblieft niet de druk om. Wacht eerst even af welk vak je gaat herkansen en dan doen we er samen alles aan om dat kleine puntje op te halen.’ Nienke knikte en veegde haar tranen weg. ‘Naast school zorg je ook nog iedere dag voor twee kinderen.. Dat kan ik je echt niet na doen. Dat kan niemand. Ik ben zo trots op je.’ ‘Dankjewel.’ Nienke glimlachte flauw en gaf hem een kus. ‘En nu wil ik alsnog die champagne. Welke heb je meegenomen?’‘Met appel smaak. Die je zo lekker vind.’ ‘Yes.’ Nienke pakte champagne glazen uit de kast en Fabian maakte de fles open. Ze dekte de tafel daarna snel. ‘Spaghetti á la Nienke.’ Ze zette de pan met een klap op tafel en proostte met Fabian. ‘Op jou,’ glimlachte Fabian. ‘Het komt goed. Dat beloof ik je.’ Die week erna had Nienke haar herexamen Duits gedaan en moest ze wéér wachten totdat ze daar de uitslag van kreeg. Sarah wilde de eerste paar dagen na het ongeluk alleen nog maar bij haar moeder in bed slapen, wat voor Fabian betekende dat hij op de bank mocht. Ze wilde niet naar haar oma, niet naar haar tante en ook niet naar de crèche. Nienke had Heleen die week twee keer een uurtje op haar laten passen, voor het gesprek en voor haar herexamen, en dat was een grote ramp. Die week erna ging het gelukkig al een stuk beter. Haar neus en oog waren nog steeds blauw, maar ze sliep al beter, was minder misselijk en had minder pijn. Ze was al snel weer de vrolijke Sarah, maar dan met een blauw oog. Ze gingen weer zwemmen, naar de speeltuin en naar muziekles. Nienke was blij dat Sarah en Nanou haar zo konden afleiden en ze niet aan de uitslag voor haar examen hoefde te denken. ‘Kijk eens lieverd,’ Nienke gaf haar dochter een ijsje.‘Ijs!’ kraaide de peuter blij die het maar al te graag aannam. Ze zaten vandaag weer eens in de tuin, bij bun eigen kleine zwembadje samen met Noa en Damla. Noa zat met haar dochtertje in het water en Nanou en Sarah lagen op een groot kleed te spelen. ‘Vandaag weer de uitslag hè.’‘Jaa-haaaaa.’ Nienke rolde met haar ogen. ‘Ik wil er niet aan denken totdat ik word gebeld.’ ‘En morgen de uitreiking hè,’ ging Noa door en ze glimlachte. ‘Jup.’ ‘En overmorgen is Fabian jarig hè.’ ‘Daar mag je het wel over hebben. Maar niet met haar erbij,’ Nienke wees naar Sarah die aan haar ijsje sabbelde. ‘Ik mag ook niets hè.’ Pruilde Noa. ‘Nee.’ Lachte Nienke. ‘Maar dat komt omdat je zo vervelend bent.’‘Nou zeg.’ Noa stak haar tong uit. ‘Wat doet tante Nienke gemeen hè,’ ze aaide Damla over haar hoofdje. ‘Tante Nienke klinkt zo leuk.’ Nienke glunderde. Iedereen was al oom en tante en zij nu ook. ‘Tante zijn is ook leuk.’ Glimlachte Noa. ‘Bijna net zo leuk als moeder zijn.’ ‘Hoe gaat het nu eigenlijk met Jeroen en Damla?’ wilde Nienke weten.‘Goed. Heel erg goed, nog steeds. Gelukkig wel.’‘Mooi zo. Past hij ook uit zichzelf op? Of moet je daar om smeken?’ ‘Nee hoor.. Alleen ’s avonds soms, als hij heel moe is. Maar hij doet het wel.’ Nienke lachte, ze zag het al helemaal voor zich. ‘En dan ligt hij lui op de bank, Damla begint te huilen vanuit de box en dan roept hij jou zeker.’ Noa knikte en lachte ook. ‘Ik word er af en toe zo moe van, dan kan ik niet eens rustig in bad of onder de douche.. Heb jij daar nooit last van met Fabian?’

‘Nee.. Sorry,’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Ik moet Fabian altijd verbieden z’n bed uit te komen.’ Ze lachte weer. ‘Maar je kan Fabian en Jeroen nou ook niet echt met elkaar vergelijken hè.’‘Fabian valt met niemand te vergelijken.’ ‘Nou, gelukkig is er van het Jeroen-soort ook maar één persoon.’ Kaatste Nienke terug en ze lachte allebei hard. ‘Oh, oooh..’ Sarah keek naar haar ijsje dat ze op de grond had laten vallen en daarna onschuldig naar haar moeder. ‘Mama..’ ‘Oh jeetje,’ Nienke pakte het ijsje wat de grond. ‘Hoe kan dat nou?’ ‘Oeps..’ Sarah pruilde en glimlachte gaf Nienke haar een kus voordat ze begon te huilen. ‘Niet erg lieverd. Mama gaat een nieuwe pakken.’ Ze gooide het waterijsje in de gootsteen, pakte een nieuwe en gooide een glas water over de tegel waar Sarah haar ijsje had laten vallen. ‘Gooi je dat altijd in de gootsteen?’ ‘Als ik het in de vuilniszak gooi krijgen we mieren als huisdieren. Ik heb al twee huisdieren en dat is meer dan genoeg.’ Lachte ze.‘En wat voor huisdieren heb jij dan?’ Noa bestudeerde Sarah en Nanou maar kwam er niet helemaal uit.‘Dinosaurussen.’ Was het eerste wat in Nienke opkwam. ‘Of draken.’ ‘Of allebei.’ Noa lachte.‘Ik heb een klein aapje,’ ze gaf Damla een kus op haar handje. ‘En een grote aap.’ ‘En wat is Fabian dan? Een wurmpje?’ Knipoogde Noa. ‘Een boekenwurpje.’ Knikte Nienke. ‘Mijn lieve boekenwurpje.’ Ze glimlachte. ‘Al heeft hij véél minder tijd om te lezen, met al dat werken.’‘Hij heeft zijn hele leven al genoeg gelezen om nooit meer te hoeven lezen. En jij ook niet.’ ‘Daar heb je gelijk in.’ Gaf Nienke toe. ‘Maar het maakt hem juist zo leuk.’ Ze glimlachte weer. ‘Oeeh.’ Noa lachte toen ze zag dat Nienke helemaal weg droomde. ‘Zal Nanou meer op Fabian lijken dan Sarah?’ Nienke knikte.‘Dat weet ik wel zeker. Nanou is als baby al zoveel rustiger dan Sarah. Gelukkig voor mij..’ ‘Heb je toch mooi even geluk.’‘Heb ik wel vaker,’ Nienke haar telefoon ging en snel rende ze naar binnen. Nog geen halve minuut later kwam ze springend terug naar buiten. ‘Ik ben geslaagd!’ ze tilde Sarah op en draaide rondjes met haar. ‘Wat goed! Zie je nou wel!’ Noa kwam met Damla uit het badje en omhelsde haar. ‘Oh, ik ben zó blij voor je.’ ‘Mamaaaa!’ gilde Sarah en ze lachte. ‘Sorry schatje. Plet ik je nou gewoon?’ lachte Nienke en ze begon te huilen. Sarah werd weer op de grond gezet. ‘Waarom huil je nou?’ Noa zette Nienke in een stoel en gaf haar het glas water wat op tafel stond. Nienke haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet.. Ik ben gewoon zo blij.’ ‘Mama huile..’ pruilde Sarah. Ze pakte de theedoek, die om haar nek geknoopt zat, vast en liep daarmee naar haar moeder. Nienke lachte en tilde haar op. ‘Dankjewel liefje.’ Ze veegde haar tranen met de theedoek weg en Sarah gaf haar moeder een kus. ‘Taantjes weg?’ ‘Mama’s traantjes zijn weg.’ Knikte Nienke en ze knuffelde haar dochter. ‘Owwh..’ Noa smolt van alle liefde die ze voelde. ‘Snel Fabian bellen!’ ze pakte de telefoon uit Nienke haar handen en zocht Fabians nummer op. ‘Hier,’ ze gaf Nienke de telefoon weer terug. Het duurde even voordat Fabian opnam. ‘Hey liefje.’ ‘Papaaaa!’ gilde Sarah blij en ze duwde haar hoofd tegen de mobiel van haar moeder aan.‘Prinsesje van me,’ Fabian lachte. ‘Gaat alles goed?’‘De school belde net..’ zei Nienke geheimzinnig.‘En?!’ Nienke begon te lachen.

‘Ik ben geslaagd!’ ze gilde het bijna uit. Ze kon het nauwelijks geloven. Of ze wilde het nog niet geloven. Bang dat het niet waar zou zijn. ‘Ik wist het wel! Ik ben zo ongelofelijk trots op je lieverd.’ Nienke begon bijna weer te huilen. Ze keek even naar Noa, die samen met haar dochter bij Nanou was gaan liggen en met hun speelde. Ze tikte de meisjes om de beurt op hun neusjes. ‘Ik ben zo blij.. Ik kan het niet geloven.’ ‘Geloof het toch maar echt.’ Lachte Fabian. ‘Ik moet weer verder, sorry. M’n pauze zat er net op toen je belde.’ ‘Is goed, ga maar. Als je beloofd snel naar huis te komen als je klaar bent.’ ‘Ik beloof het. Met taart en je appel champagne.’ ‘Deal.’ Nienke lachte. ‘En als je je er niet aan houd word ik héél boos.’ ‘Ik neem het echt mee.’ Lachte Fabian. ‘Tot vanavond lieverd.’‘Tot straks. Zeg je nog gedag tegen papa Saar?’ ‘Daaaag!’ Sarah zwaaide naar de telefoon en gaf daarna handkusjes.‘Ze zwaait naar je en geeft handkusjes.’ Lachte Nienke. ‘Tot vanavond prinsesje. Geef je Noe een dikke kus van papa?’ Nienke tilde Sarah van haar schoot.‘Ga Nanou maar een kus geven,’ glimlachte ze en de peuter deed wat haar gezegd heeft. ‘Ze heeft het gedaan hoor,’ lachte Nienke tegen Fabian. ‘Tien heerlijke plak kusjes.’ ‘Oeh, lekker. Ik ga nu echt. Kus!’ ‘Kus!’ Nienke hing op. ‘We gaan dit vieren.’ Zei ze tegen Noa.‘Wat is je plan?’‘Shoppen!’ ‘Doen we. Maar ik moet eerst Damla zo nog voeden.’ ‘Nanou moet zo ook weer eten. Ik leg die papegaai daar ook nog even in bed.’ Ze tilde Sarah weer op. Haar ijsje was op en Nienke vond het een goed idee om haar nog maar even op bed te leggen voordat ze de stad in zouden gaan. ‘Ik let wel op Nanou,’ ‘Geef je iedereen een kusje?’ ‘Hmm.. Lekker.’ Noa veegde haar wang af. ‘Plak lipjes,’ lachte ze. ‘Heerlijk toch,’ lachte Nienke. ‘Welterusten.’ Sarah keek haar moeder verbaast aan. Noa begon hard te lachen om het gezicht van haar nichtje. ‘Oh jeee.’ Nienke wist al hoe het volgende half uur zou verlopen. ‘Slaap kindje slaap,’ zong ze glimlachend en Sarah sloeg haar handen voor de mond van haar moeder.‘Nee!’ ze wist heel goed wat dit betekende. ‘Ja!’ lachte Nienke. Ze legde haar op de commode en trok haar badpakje en zwemluier uit. ‘Vervelende mama heb je toch hè.’ ‘Ja!’ zei Sarah kwaad. Nienke wist af en toe niet of Sarah goede antwoorden kon gokken of dat ze bewust antwoorden. ‘Mama houd wel heel erg veel van je hoor.’ ze gaf haar dochter een kus en trok haar een schone droge luier aan. ‘Roze of wit?’ vroeg ze in zichzelf en na even twijfelen pakte ze het roze rompertje. ‘Sarah is bed-klaar.’ Glimlachte ze. Ze legde haar in bed, trok de gordijnen dicht en knipte haar nachtlampje met sterretjes aan. Als Sarah daar lang genoeg naar keer viel ze meestal in slaap. ‘Probeer maar lekker te slapen.’ Zei ze. Sarah ging in haar bed staan en sloeg boos tegen de spijlen aan. Ze begon te huilen en probeerde zo aandacht van haar moeder te krijgen. Nienke pakte de babyfoon. ‘Slaap lekker lieverd.’ Nienke liet de deur op een kiertje staan en liep terug naar beneden. ‘Vind je het goed als ik even snel douche?’ vroeg ze aan Noa die knikte.‘Ga maar hoor. Ik let wel op Nanou.’ ‘Dank je. Als jij ook nog wilt douche voordat we gaan moet je gewoon gaan hè.’ ‘Samen met jou?’ ‘Dat mag.’ Lachte Nienke. Ze gaf haar dochtertje een kus. ‘Help je zelf verder, je weet waar alles ligt.’ ‘Komt goed.’ Noa lachte. Ze lag op haar buik met een tijdschrift voor zich en kietelde de twee baby’s onder hun voetjes. ‘Tot zo!’ Nienke liep weer naar boven met de babyfoon, waar ze Sarah nog steeds hoorde huilen vanuit haar kamertje. Nienke lachte in zichzelf. Wat een drama Queen was het toch ook. Ze kon het niet laten om te zingen onder de douche, ze was zo ontzettend blij. Ze moest streng op zichzelf letten niet te hard te zingen. Anders sliep haar dochter nooit.

De rest van de week was een groot feest. Nienke had haar diploma uitreiking en de dag erna was Fabian jarig. ‘Hij is mooi hè,’ glimlachte Nienke en ze knuffelde haar diploma. ‘Hoe vaak ga je dat ding nog knuffelen? Het is maar een diploma hoor.’ Eva rolde met haar ogen.‘Nou zeg.’ ‘Ik ben heel trots op je,’ glimlachte Eva. ‘Maar we moeten de kamer versierd hebben voordat Fabian thuis komt. Weet je nog?’ ‘Dat weet ik echt wel hoor. ik ben gewoon zó blij. Ik kan het nog steeds niet geloven.’ Nienke legde haar diploma aan de kant en pakte de grote boodschappentas die ze op de grond had gezet. Eva was al bezig met de tassen uitpakken. ‘Denk je echt niet dat we teveel hebben ingeslagen?’ wilde Eva weten.‘Vast niet. En als het wel zo is komt het echt wel op.’ ‘Zo kan je ook denken ja. Waar wil je al die flessen frisdrank hebben?’‘In het hok. En een deel in de koelkast daar.’ Eva sleepte de tassen met frisdrank de tuin in. ‘Breng je Sarah en Nanou naar mama?’ ‘Vanmiddag ja. De eerste keer dat Nanou gaat logeren.’ ‘Spannend!’ Nienke knikte, ook al zag Eva dat niet. ‘Maar Sarah vindt het ook super leuk natuurlijk, samen met haar zusje logeren. En bij oma is het altijd feest natuurlijk.’‘Voor Sarah en Nanou wel, voor Faab en mij was ze altijd super streng.’ Lachte Eva vanuit de tuin. ‘En je vader?’ ‘Die is altijd al veel op reis geweest, voor werk. Net zoals nu nog steeds. Maar als hij er was, was het ook altijd feest.’ ‘Miste je je vader nooit dan?’ ‘Jawel..’ Eva bleef even stil. ‘Maar mam heeft er altijd voor gezorgd dat we nooit het gevoel kregen dat we wat miste..’ ‘Dat heeft oma ook altijd bij mij gedaan..’ zei Nienke en ze dacht aan haar ouders. ‘Ik miste m’n ouders altijd wel maar ook weer niet, snap je.’ ‘Ik snap precies wat je bedoeld.’ Eva kwam weer de keuken in. ‘En bijna m’n hele jeugd heb ik in het ziekenhuis doorgebracht, daar had ik ook niet alle tijd om m’n vader te missen.’‘Heb je nooit thuis gewoond?’ Nienke bedacht zich dat ze eigenlijk helemaal niet zo veel wist over Fabian en Eva van vroeger. ‘Jawel. Het wisselde af. Zoveel weken in het ziekenhuis en als het dan beter ging weer een aantal weken thuis en dan weer terug naar het ziekenhuis… Ga zo maar door.’ ‘Wat vreselijk..’ Nienke wilde zich eigenlijk niet voorstellen hoe dat zou zijn. ‘En daarom is Fabian uiteindelijk in Anubis gaan wonen toch?’ Eva knikte.‘Het was beter voor hem. Niet iedere dag op en neer naar het ziekenhuis of alleen thuis zitten.’‘Gelukkig dat jullie op dat briljante idee kwamen. Anders had ik hem nou niet gekend.’ ‘Dan waren jullie allebei for ever alleen gebleven.’ Lachte Eva. ‘Inderdaad.’ Nienke gooide lachend een zak chips naar haar hoofd. ‘En had jij nu geen super leuke zus en nichtjes erbij gehad.’ ‘Dat ook. Zullen we dan nu de slingers ophangen? Wordt het hier gelijk wat vrolijker.’ ‘Ja, ja. Hoe vaak ga je dat nou nog vragen?’ Nienke lachte. Eva wilde maar al te graag de slingers op hangen. Daar had ze het de hele dag al over.‘Totdat ze hangen.’ Glimlachte Eva schijnheilig. ‘Dat dacht ik al.’ Nienke keek even in de box, waar Nanou lekker lag te slapen. ‘Zij slaapt ook echt overal door heen hè?’ merkte Eva ineens op. Nienke knikte lachend.‘Heerlijk joh. Sarah schiet van iedere scheet wakker.’ ‘Logisch met die scheten die jij laat.’ Eva begon te lachen. ‘Maar toen jullie dat avondje weg waren? De eerste keer dat Nanou bij mij was, was Sarah verschrikkelijk aan het drammen, omdat ze niet wilde slapen. En maar huilen en maar gillen en Nanou sliep er gewoon door heen. Ongelofelijk.’‘Ik weet het.’ Nienke glimlachte. Ze pakte de plasticzak met de slingers en ballonnen die ze nieuw hadden gekocht. ‘Eerst de ballonnen?’ ‘Eerst de slingers,’ besliste Eva en samen hingen ze alle slingers op door de hele kamer. ‘Veel beter.’ Vond Eva.

‘Ben ik volledig met je eens. Maar gelukkig is hij maar één keer per jaar jarig, we zijn wel compleet blut na al deze boodschappen.’ ‘Arme jij.’ Eva viel uitgeput op de bank. ‘Ik ben wel echt moe hoor.’ Nienke plofte naast haar neer. ‘Je bent niet de enige. Vannacht sliep Nanou weer super slecht.’ ‘Slecht? Nanou slaapt altijd overal doorheen!’ riep Eva verbaast. Nienke knikte.‘Maar ’s nachts slaapt ze vaker slecht, de laatste weken. Super irritant. Maar overdag slaapt ze wel gewoon goed.’‘Vreemd.’‘Het is sinds ze op haar eigen kamertje slaapt, en niet meer bij ons.’‘Ze kan gewoon niet zonder mama.’ Was Eva haar conclusie. ‘Net zoals Sarah. Ook zo’n mama-plakker.’ Nienke knikte. ‘Dus ik ben heel benieuwd vanavond.. Of ze bij haar oma wel gewoon slaapt.’‘Ik ook. Maar vast wel.’ ‘Ik hoop het.’ Lachte Nienke. ‘En anders heb ik er toch geen last van.’‘Arme mama,’ grinnikte Eva.‘Ze bood zelf aan op te passen, het hoefde niet hoor.’ verdedigde Nienke zichzelf lachend. ‘Ik weet het. Ik ken m’n moeder langer dan vandaag.’‘Handig,’ Nienke gooide een zakje ballonnen naar haar en samen maakte ze de kamer af. Sarah werd wakker op het moment dat ze net klaar waren en Nienke haalde haar uit bed.

‘Oooh!’ Sarah keek haar ogen uit. ‘Mooi hè?’ glimlachte Nienke en ze gaf haar een kus. Toen ze haar de trap af droeg sliep ze nog half en nu ze de versierde kamer zag was ze gelijk klaar wakker. Sarah klapte in haar handen en knuffelde haar moeder. ‘De slingers zijn voor papa hoor,’ lachte Nienke maar dat deed Sarah niets. ‘Kom eens bij tante Eva,’ Eva stak haar armen uit en Sarah had nu pas door dat haar tante er ook nog was.‘Haaaai!’ ze knuffelde haar tante en ging dicht tegen haar aan zitten.‘Hey lieffie,’ glimlachte Eva en ze gaf haar nichtje een kus terug. ‘Heb je lekker geslapen?’ Sarah vertelde een heel verhaal waarvan Eva meer dan de helft niet verstond terwijl Nienke een flesje pap voor haar maakte. ‘Noe?’ riep Sarah en ze kroop van de schoot van haar tante af. Ze liep naar de box waar ze haar handen door de spijlen stak. ‘Noe?’ ‘Nanou slaapt Sarah.’ Nienke tilde haar op zodat ze beter in de box kon kijken. ‘En Nanou ligt niet in de box.’ Glimlachte ze.‘Owwhh..’ zei Sarah verbaast en ze pakte haar fles aan. ‘Drink maar lekker je pap op,’ Nienke zette haar weer op de bank. ‘Blijf je nog even? Dan pak ik hun logeerspullen in.’ ‘Tuurlijk blijf ik,’ lachte Eva. ‘M’n nichtje is net wakker, hallo.’ ‘Oh, ja. Sorry.’ Nienke liep lachend naar boven en zocht alles bij elkaar wat haar kinderen tot morgen middag nodig zouden hebben bij haar oma. Ze keek bij Nanou die heerlijk in haar bedje lag te slapen. ‘Nu slaap je wel hè,’ Nienke was vannacht weer tot heel laat met haar wakker geweest. ‘Gekkerd.’ Ze pakte een extra pyjama en rompertje uit de kast en verliet zacht haar slaapkamer weer. Eenmaal weer beneden had Sarah het zichzelf makkelijk gemaakt met een groot kleed waar ze nu op lag. ‘Dat ligt lekker,’ glimlachte Nienke en Sarah knikte. ‘Wist jij waar dat kleed lag?’ vroeg ze aan Eva die haar hoofd schudde. ‘Die haalde ze zelf naast de box vandaan.’ ‘Slim kind.’ Nienke zette de tassen in de stoel. ‘Heb je zin om bij oma te logeren?’ Sarah klapte in haar handen en glimlachte.‘Omaaa!’ brulde ze en ze rolde heen en weer over het kleed.‘Zo’n gekke manier om ja te zeggen..’ lachte Eva en Nienke knikte.‘Maar ik weet tenminste wel zeker dat dat kind van mij is.’ Ze lachte. ‘Ik bedoel natuurlijk: van Fabian.’‘Ja..’ Eva lachte. ‘Want Sarah lijkt het meeste op Fabian natuurlijk.’‘Inderdaad.’ Nienke ging bij haar dochter op het kleed liggen en knuffelde haar. ‘Ik ga je super erg missen..’ pruilde ze en Sarah probeerde zich uit de greep van haar moeder te verlossen.

‘Mama!’ ‘Sarah!’ gilde Nienke lachend terug en ze hielt de peuter hoog boven haar. ‘Ooh.. Dit wordt steeds lastiger als je zo groot wordt hoor.’ Sarah schaterde het uit. ‘Mammie!’ lachte ze en Nienke legde haar op haar buik.‘Dit ging ook veel makkelijker toen je nog klein was..’ ‘Ze is nou ook nog klein hoor.’ vond Eva.‘Jawel.. Maar geen baby meer.. Ze kan al lopen en praten.’ ‘Dat is waar.. Maar gelukkig heb je Nanou nog.’ Nienke knikte glimlachend. ‘Ik ben zo blij met haar.. En met Sarah natuurlijk.’ Ze bleef even stil en dacht terug aan afgelopen jaar. ‘Ik had echt nooit kunnen bedenken dat ik zo gelukkig zou zijn. Dat ik dat ooit weer zou worden.’ ‘Daar heb je zelf keihard voor gevochten.’ ‘Maar zonder Fabian, Sarah en Nanou zou ik het echt niet hebben gekund.’ Hun waren degene die haar zo gelukkig maakte. Ze had echt geen idee hoe en waar ze zou zijn als ze hun niet had.

‘Verassing!’ verbaast stond Fabian in de deuropening en hij lachte. Het laatste wat hij had verwacht was dat hij iedereen bij hun thuis zou aantreffen en dat alles versierd was. ‘Gefeliciteerd!’ de ex-Anubisbewoners begonnen hard te zingen en Nienke vloog Fabian om zijn hals. ‘Gefeliciteerd liefje.’ Glimlachte ze en ze gaf hem een kus. ‘Heb jij dit voor mij geregeld?’ Nienke knikte blij. ‘Stiekemerd.’ ‘Goed hè.’ Nienke was trots op zichzelf dat ze het voor hem geheim had kunnen houden. ‘Héél goed,’ lachte Fabian. Nienke nam hem mee de tuin in en zette hem daar in een stoel. ‘Nanou en Sarah zijn bij je moeder, dus we hoeven ons even helemaal nergens zorgen om te maken.’ Ze liep terug naar binnen en hielp Eva en Noa met de salades en andere spullen die nog naar buiten toe moesten. ‘Damla heeft een vieze luier No,’ Jeroen kwam binnen. ‘Mankeert er iets aan je handjes?’ vroeg Nienke voordat Noa Damla kon overnemen. ‘Nee.. Maar..’ Ging Jeroen er tegen in maar hij kon zijn zin niet afmaken.‘De luiertas staat onder de kapstok en de commode staat boven. Je weet de weg.’ Zei Nienke en ze duwde hem aan de kant om de schalen buiten op tafel te kunnen zetten. Lachend liep Noa achter haar aan.‘Je had zijn gezicht moeten zien toen je wegliep. Prachtig!’ ‘Hij kan best zelf de luier schoonmaken toch?’ Noa knikte.‘Hij doet het alleen bijna nooit.’ Gaf ze toe. ‘En nu weet je wat je moet zeggen,’ Nienke glimlachte. ‘Dat werkt niet als ik dat zeg hoor, jou durft hij niet te weigeren.’‘Dan zal ik zo meteen eens even wat woordjes met hem wisselen.’ Zei Nienke geheimzinnig.‘Kan de barbecue aan?’ vroeg Mick en Nienke knikte.‘Dat had ik net al tegen Youri gezegd.. Waar is hij?’ ze keek in het rond en vond Youri bij Eva. Ze trok hem uit de keuken en stuurde hem naar de barbecue. ‘Dat is jouw plek.’ ‘Ben je een beetje gestrest Nien?’ vroeg Eva voorzichtig.‘Nee, hoezo.’ ‘Je bent zo kortaf de hele tijd..’ ‘Sorry..’ Nienke had het zelf niet door gehad. ‘Ik zal het niet meer doen.’ ‘Nanou?’ gokte Noa en Nienke knikte.‘Ik vind het zó spannend..’ zuchten ze. ‘Maar Nanou is in hele goede handen en bij de liefste zus ter wereld. Komt goed.’ ‘De liefste zus heeft Fabian hoor.’ lachte Eva. ‘In je dromen.’ Nienke gaf haar lachend een duw en sneed het stokbrood. ‘Heb ik je wel eens gezegd hoe lief ik je vind?’ Fabian was achter haar komen staat en had zijn armen om haar middel heen geslagen.‘Al een aantal keer, maar vandaag nog niet. Dus je mag.’ Grinnikte Nienke.‘Ik vind je heel erg lief. Super lief.’ Fabian gaf haar een kus. ‘Waar heb ik dit aan te danken?’ ‘Aan het feit dat jij ook heel erg super lief bent.’ Nienke draaide zich om en glimlachte. ‘En we hebben het zo druk.. Jij hebt het zo druk. Ik dacht, een feestje verdien je wel.’

‘En stiekem deed ze dit ook voor zichzelf omdat ze weer zin had in een feestje.’ Bemoeide Eva zich er lachend mee.‘Hou je mond.’ Nienke stak haar tong uit. ‘Dan nog is het heel erg lief.’ Verdedigde Fabian zijn vriendin. ‘Ha,’ lachte Nienke naar Eva. ‘Nou. Ik denk dat ik de volgende keer maar niet meer help hoor.’ Eva liep quasi beledigd naar buiten en Nienke zoende haar vriend. ‘En we zijn vanavond en vannacht ook helemaal alleen.’ glimlachte ze. ‘Heerlijk hè?’ ‘Hmm..’ knikte Fabian. ‘Vind je?’ ‘Ja?’ Nienke keek hem verbaast aan en Fabian glimlachte.‘Ik vind het knap van je. Dat je Nanou bij m’n moeder hebt gebracht.’‘Dat koste maar een beetje moeite hoor,’ zei Nienke luchtig en ze lachte. ‘Oké, een beetje veel, maar dat had ik er wel voor over. Nanou vind het vast ook helemaal geweldig, net zoals Sarah en je moeder is ook hartstikke blij. Wij zijn ook blij, dus iedereen is blij.’ ‘Prachtige redenering.’ Lachte Fabian. ‘Ja toch?’ Nienke duwde hem een schaal met gesneden stokbrood in zijn hand. ‘Hier, zet maar op tafel.’ ‘Moet ik dat zelf doen?’ ‘Ja.’ Nienke lachte en duwde hem de tuin in. Ze legde nieuw stokbrood in de oven en haalde sausjes uit de koelkast. ‘Heb je nog bier?’ vroeg Mick. ‘Nog meer?’ verbaast draaide Nienke zich naar hem toe. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat alles binnen tien minuten al op is.’ ‘Uh.. Bijna?’ zei Mick voorzichtig. ‘Pff..’ lachte Nienke en ze liep met hem mee naar het hok in de tuin. ‘Ik heb nog drie en een halve krat, daar moeten jullie het echt mee doen.’ Zei ze tegen hem en Mick tilde een krat op. ‘Maar de meiden zuipen ook mee.. Dat is niet eerlijk.’‘Dan geef je ze maar wijn. Verdeel het maar eerlijk, kan je best.’ Nienke gaf hem een schouderklopje en lachte. ‘Meer geld had ik echt niet.’ ‘We kunnen ook zelf allemaal een deel betalen?’ opperde Mick.‘Nee joh.’ Nienke schudde haar hoofd. ‘Waarom niet? We drinken en eten hier ook alles op.’ ‘Daar ben ik het wel mee eens.’ Bemoeide Miley zich ermee die het laatste deel had opgevangen. Nienke schudde weer haar hoofd.‘Het hoeft echt niet. Maar als alles op is en jullie willen meer, zorgen jullie daar zelf maar voor.’ ‘Zeker? Het is voor ons echt geen probleem hè.’ Wilde Miley zeker weten.‘Echt. Dit is een feestje van Fabian en mij, daar hoeven jullie echt niet aan mee te betalen.’ ‘Oké,’ glimlachte Miley. ‘Maar we kunnen wel vaker feestjes geven als iedereen zijn eigen deel betaald aan eten en drinken.’ ‘Goed idee.’ Knikte Nienke. ‘Maar niet vandaag.’ ‘Ja, ja.’ Lachend ging Miley weer zitten en trok Nienke op haar schoot. ‘Als jij nu heel even twee minuten stil zit.’‘Ja. We worden er kotsmisselijk van.’ Lachte Joyce. ‘Dat heen en weer geren van jou.’ ‘M’n stokbrood ligt in de oven,’ Nienke wilde weer opstaan en Miley trok haar terug. ‘Die ligt er pas net in, je hebt geen haast.’‘Ik heb altijd haast.’ Nienke kon wegrennen voordat Miley haar tegen hielt en ze nam lege bierflesjes en lege plasticbekertjes mee naar de keuken. ‘Doe nou eens rustig.’ Fabian was achter haar aan gelopen. ‘Laat mij je helpen dan.’ Nienke begon hard te lachen.‘Ik dacht het niet. Jij bent hier het feestbeest, niet ik. Laat me gewoon alles doen alsjeblieft.’ ‘Nanou?’ gokte Fabian en Nienke knikte eerlijk. ‘Ik moet gewoon bezig zijn, dan denk ik er niet de hele tijd aan en voel ik me rustiger.’ ‘Is goed.’ ‘Vanavond kan ik wel heel even rustig zijn,’ grijnsde ze. Ze keek even snel de keuken rond. ‘Oké, alles is buiten.’ Fabian sloeg een arm om haar heen en gaf haar een kus. ‘Dit word mijn beste verjaardag ooit. Dankzij jou.’

Die avond was een gezellige boel. Iedereen bleef buiten tot het donker werd en toen werd de tuin verlicht met kaarsen en olielampjes. De meiden vertrokken naar binnen, waar het een stuk warmer was terwijl de jongens nog buiten bleven. ‘Maar hebben jij en Fabian nog wel tijd voor elkaar?’ vroeg Patricia nieuwsgierig. Nienke knikte.‘Ja hoor.. Maar wel veel minder dan vroeger.’‘Maar vanavond zijn jullie kind loos hè,’ lachte Miley geheimzinnig en Nienke knikte weer. Maar dit keer met een grote glimlach. ‘Oeeh.’ ‘Niet pesten.’ Lachte Nienke en ze kreeg van alle kanten een duw. Haar telefoon ging en toen ze zag dat het Heleen was, nam ze snel op. ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Ik.. Je.. Moet komen.’ Stotterde haar schoonmoeder. ‘Wat is er?’ ‘Alsjeblieft, snel. Met Fabian.’ Nienke hoorde haar huilen en ze raakte helemaal in de stres. ‘Fabian!’ gilde ze hard en Fabian kwam gelijk naar binnen. Damla begon hard te huilen, vanuit het bedje van Nanou. ‘Dankjewel.’ Siste Noa. Ze had haar dochter eindelijk in slaap gekregen, nog niet zo lang geleden.‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Fabian verbaast en Nienke haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet.. Kom, we gaan.’ Ze trok hem mee, trok haar fiets uit de garage en fietste zo snel mogelijk richting het huis van de ouders van Fabian. ‘Nienke!’ riep Fabian en hij fietste haar achterna. ‘Wat is er nou aan de hand?’ ‘Ik weet het niet!’ gilde Nienke. Het kon haar niets schelen dat de meeste mensen al lagen te slapen. Ze begon te huilen van angst. Heleen klonk zo serieus en overstuur, er moest wel iets ergs zijn. Toen ze de straat in fietste zag ze ambulance en politie voor de deur staan waardoor ze ging nog sneller fietsen. Ze gooide haar fiets voor de deur en rende naar binnen. Heleen zat huilend op de trap. ‘Wat is er?’ ‘Mam?’ Fabian kwam buiten adem binnen gesneld.‘Zijn jullie de ouders?’ vroeg een agent. ‘Sarah? Nanou? Wat is er!’ gilde Nienke. ‘Het spijt me heel erg,’ de agent stopte heel even met praten. ‘Jullie dochtertje, Nanou, is overleden.’