Studiedagen Kunst & ContextRobin GerrisStudentnummer: 2171987PCN: 242645

Eigen studiedag keuze 1 Meestergesprek Lotte Geeven, De Pont, Tilburg

De reden dat ik voor het meestergesprek als activiteit gekozen heb, is omdat in deze gesprekken het leven na de academie centraal staat. Zelf ben ik ook bijna afgestudeerd en ben aan het zoeken naar de mogelijkheden in het werkveld. Aangezien ik niet een autonoom beeldende opleiding volg, maar een docentopleiding is er voor mij een groter keuzeveld aan mogelijkheden binnen een bepaalde sector. Graag wil ik meer weten hoe de autonome kant vorm gegeven kan worden na de opleiding. In het meestergesprek gaat Marleen Hartjes de discussie aan met een dergelijke kunstenaar die op dat moment een expositie heeft bij kunstpodium T, als onderdeel van het Leerling/Meester project. Hierbij wordt een gerenomeerde kunstenaar gekoppeld aan een aantal afstuderende studenten van verschillende academies in binnen/buitenland. In dit gesprek wordt gepraat over het leven na de academie, en hoe de kunstenaar dit ervaren heeft. Tevens wordt er gesproken over het werk van de kunstenaar. Ook is er een mogelijkheid voor het publiek om vragen te stellen.

Bio:Lotte Geeven (1980)Leeft en werkt in Amsterdam

Education/ Artist Residencies 1998- 2001 Gerrit Rietveld Academie (BA fine arts) 2002 Artist in residence Kythera, Greece 2004 Artist in residence Project foreigner Tbilisi, Georgie 2006 Artist in residence Chinese European Art Center Xiamen, China Artist in residence Point B, New York, USA 2008- 2009 Rijksakademie van beeldende kunsten, Amsterdam 2010 Artist in Residence at Cemeti, Indonesia 2011 Point B, New York (Geeven, z.j.).

Artikel 1 Signalement Lotte Geeven, Blauwdruk van een herinnering - Sandra Spijkerman

De uitreiker van de Illy prize 2010, Jhim Lamoree betoogde dat de kunstenaars van nu typische verhalenvertellers zijn. De winnaar, Lotte Geeven, is ook zo een verhalen verteller. Dit is echter niet direct in haar werk te lezen. Ze maakt o.a. abstracte tekeningen van stukken muur of bloemen, en bouwt installaties met verzaagde meubelen. Beide geven ze hun verhaal niet prijs, maar zijn poëtisch en intrigerend genoeg om de aandacht van de toeschouwer vast te houden. Kunstbeeld vermoedt dat dit ”slechts” het begin is van haar werk. Een jaar na haar studie op de Rietveld academie is Geeven begonnen met reizen. O.a. als artist in Residence in Tbilisi, New York en Xiamen. Het gaat haar echter niet om de specifieke stad zelf, maar om de mechaniek van de herinnering. “Het stedelijke is een gebied waarin verhalen verborgen liggen. De stad is voor mij als een decor voor een verhaal. Met mijn werk probeer ik een decor weg te zetten waardoor een verhaal zich kan ontvouwen in het hoofd van de kijker”. Elk werk van Geeven doorloopt een zelfde proces. Ronddwalen door steden om vervolgens notities te maken die vaak bestaan uit een tijdstip, plaats en enkele steekwoorden. Regelmatig keren de zelfde dingen terug, zoals het weer, interieur, de lucht, planten (Geeven tipt hierbij het boek Ruimten Rondom (espèces d’espaces) van Georges Perec). Deze aantekeningen vormen de kern van Geevens werk. ‘Elk detail geeft een opening, een ingang tot een andere, mentale plek. Als een blauwdruk van een herinnering’. Vanuit de notities werkt ze intuïtief naar een eindwerk.

“De vorm en afmeting van een werk, moet recht doen aan de aard en maat van de herinnering” (Spijkerman, 2012).

Elke installatie die Geeven bouwt heeft een eigen verhaal, maar is wel onderdeel van een groter verhaal, dit onder de naam ‘Hotel Insomnia’. Ze vond haar werk te vluchtig, en was op zoek naar een hoofdkwartier om alles te verzamelen. Bij al haar installaties is het zichtbaar dat de ruimtes in een soort overgang zijn. Dit door de gezaagde meubelen. Het lijkt te gaan om wankele herinneringen. Volgens Geeven confronteert het bezoeken aan een nieuwe plek je met nieuwe beelden en ervaringen. Ze is hierbij echter niet op zoek naar existentiële metaforen, maar zet haar autobiografische ervaringen om in ‘universele decorstukken’.

Inzicht door artikel:Wat ik het meest verassende aan dit artikel vond, was dat ik dit tijdschrift zelf in 2010 gekocht heb. Heel impulsief, zonder dat ik wist waar ik het voor nodig had. Nu 3 jaar later heb ik er een artikel uit gebruikt wat mij toen al aansprak.

Ik vind Geevens benaderingswijze van een herinnering erg interessant, dit omdat ze een soort ‘foto’ van het moment maakt door aantekeningen te maken. Ze werkt aan de hand van deze minimalistische aantekeningen haar werk uit en dit zorgt voor slechts een suggestie van het moment waar ze mee te werk gaat, en dat vind ik erg interessant. Ze realiseert een deconstructie van het exacte moment en laat de kernwaarden van het moment over voor een licht gestuurde, doch autonome, interpretatie van de toeschouwer. Tevens maakt ze op een erg intuïtieve wijze gebruik van de ruimte waarin ze haar werk presenteerd. Dit zorgt voor een nieuw, op zichzelf staand moment in plaats van slechts een afspiegeling van een voorgaand iets. Dat is wat voor mij haar werk zo intrigerend maakt. Het is moeilijk om te vatten waar het precies over gaat, maar de toeschouwer heeft dit niet nodig om een volledig beeld te kunnen vormen wat erg aanspreekt.

Wat ik zou kunnen gebruiken voor mijn eigen beeldend werk is dat ze met een feitelijke verslaglegging van het exacte moment werkt. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan en het spreekt mij wel aan. Echter zou ik dit eerder op een gevoelsmatige manier gebruiken. Nu laat ik namelijk de ervaring van het moment op mijzelf inspelen waardoor ik bepaalde intuïtieve beslissingen maak tijdens het fotograferen. Deze liggen ook ten grondslag op de manier waarop ik de foto in een later stadium verwerk in mijn beeldend proces. Wellicht kan ik op een soort bewustere registratie gebruiken om dit nog beter te incorpereren in mijn beeldend proces.

Tevens vond ik het ook fijn om te zien dat er ook andere mensen zijn die het leuk vinden om zonder enig doel door de stad te lopen en de ervaring zelf centraal te stellen. Daar draait het leven voor mij namelijk om, waardevolle momenten die je tekenen en bij blijven.

Artikel 2 Cold Origami - Andrea Alessi

Lotte Geeven exposeert een nieuw werk bij de Mart House Gallery genaamd Cold Origami. Dit zijn haar meest recente tekeningen en installaties van het steeds groeiende project Hotel Insomnia, het project wat ze in 2007 begonnen is. In dit project worden o.a. meubels en andere materialen van de realistische wereld in een nieuwe context geplaatst en gebruikt voor de imaginaire wereld van Geeven. Voor Cold Origami presenteerd Geeven een nieuwe kamer in het hotel, maar presenteerd niet alleen spullen uit het hotel zelf, maar ook vanuit de stedelijke omgeving. Room 04 is een serie van afgebroken en opnieuw geconstrueerd meubilair. Voor deze expositie staat de vouw/lijn centraal in het werk. Dit is duidelijk terug te zien in het opnieuw geconstrueerde meubilair. Het ziet er echter niet naar uit dat het meubilair opnieuw in elkaar gezet is. Het ziet er uit alsof het altijd al zo is geweest. In de mixed-media tekeningen die geëxposeerd zijn gebruikt Geeven de lijn als een soort onduidelijk grid dat ze met elkaar verbindt door stippen. Het lijken metro kaarten te zijn, echter kan het ook gelezen worden als transparante structuren. The Grand Panorama is het nieuwste werk van de kunstenaar. Het is een open sculptuur geconstrueerd van open stalen balken en glossy stukken styrofoam gecoat met epoxy. Het zou zo het uitzicht vanuit de ramen van het hotel kunnen zijn. In de galerie kan men ook vanuit Room 04 naar beneden kijken, naar The Grand Panorama. In haar werk laat Geeven gebroken constructies zien, gereduceerd tot slechts enkel lijnenspel. Ze lijkt te werken als Mondriaan, maar dan in een ruimtelijke dimensie. Geeven maakt zeer persoonlijk werk, maar ook erg mysterieus. Ze laat ons een verborgen wereld zien die zeer speels is en uitnodigd tot deelname in deze reis die ze ondergaat.

Inzicht door artikelHet is interessant om te zien dat Geeven verschillende ingangspunten zoekt om vorm te geven aan haar werk. Ze heeft een overkoepeld thema a.d.v. herinneringen die ze krijgt door middel van reizen, echter de thematiek verschilt steeds. Door het gebruik van Hotel insomnia kan ze een soort kapstok maken waarin ze alles creeërt, iedere kamer met een eigen thema. Het blijkt uit het artikel dat bij Cold origimi lijnenspel de overtoon krijgt in het werk, en als ik plaatjes bekijk op internet is dit ook duidelijk zichtbaar. Het is interessant om te zien hoe een beeldend kunstenaar gebruik kan maken van bepaalde thematieken maar deze toch steeds verder kan categoriseren. Er ontstaat in het werk van Geeven eerder een web aan thematieken dat steeds verder onder verdeelt kan worden. Wat ik mijzelf op dit moment ook realiseer, is dat het erg veel op levert om andere mensen teksten over je werk te laten schrijven. Het is namelijk ten eerste van belang dat andere mensen je werk kunnen lezen zonder al te veel voorkennis. Als het ook nog voor komt dat mensen vrij uitgebreide en diepgaande teksten over de interpretatie van je werk kunnen schrijven, is er een mogelijkheid dat je er zelf wat van op steekt. Iedereen leest werk namelijk op zijn/haar eigen manier, en zeker bij het werk van Geeven is dit het geval. Het kan je op een andere manier laten denken waardoor de reflectieve houding ten op zichte van je werk een nieuwe draai kan krijgen. Misschien is het interessant om vanuit een collectief van een aantal studenten stukjes over elkaars werk te laten schrijven. Dit zorgt er ook voor dat je beter kunt reflecteren op je eigen werk, en je leert op een geheel eigen wijze iemands werk interpreteren. Dit omdat het veel van je vergt om een tekst te schrijven.

Lezing: Meestergesprek op 16 Januari 2014

Tijdens het meestergesprek worden er vooral vragen gesteld die georiënteerd zijn op het leven na de academie. Aangezien dit voor iedere kunstenaar een individuele ervaring is zijn deze gesprekken inhoudelijk zeer divers.

Lotte Geeven is iemand die veel met stagiaires werkt omdat ze het zelf ook belangrijk vind om mensen voor te bereiden op de beroepspraktijk. De stagiaires krijgen diverse taken aangepast op hun persoonlijke wensen en wat Lotte bij hun op merkt. Het is hard werken maar levert veel ervaring in de beroepspraktijk op. In dit geval zeker een persoonlijke ervaring naar eigen wensen, en geen algemene ervaring. Marleen Hartjes had voor het gesprek met een aantal oud stagiaires gebeld van Lotte. Hierbij las ze een aantal quotes voor die de stagiaires hadden door gegeven. Eentje is bij mij blijven hangen. Een van de stagiaires had namelijk een vraag aan Lotte over een uitnodiging tot exposeren die ze gekregen had. Ze wist niet zeker of ze het moest doen omdat de ruimte ver weg was en er wellicht niemand zou komen kijken. Lotte gaf toen als advies: “Soms is het goed om je trots aan de kant te zetten, want je kan er altijd iets positiefs uit halen”. Ze duidde hier op de rust en contemplatie die de ruimte kon bieden, en dat ze hier ook foto’s van haar werk kon maken voor een eventuele catalogus. Het is namelijk belangrijk om verschillende presentatie mogelijkheden te bekijken voor je werk. Aangezien dit een unieke ruimte was kon ze hier veel van op steken. Dit vond ik een fenomenaal advies met een goed doordachte feedback. Dit is wat Lotte overigens het hele gesprek uitstraalde, een rustige, weldoordachte maar zeer opgefleurde houding. Het is een onderzoekgierige, enthousiaste mevrouw!

Na deze introductie is Marleen een aantal vragen gaan stellen over het werk van Lotte. Aangezien het werk namelijk een reflectie is van de denkwijze van de kunstenaar geeft dit een mooi beeld op hoe iemand te werk gaat in de maatschappij. Lotte noemde zichzelf een “optimistische avonturier”. Ook al lijkt het onmogelijk, ze wil het door een optimistiche en enthousiaste houding alles voor elkaar krijgen. Als een soort kind onderzoekt ze vraagstukken tot op het bot uit. Zo heeft ze ook een onderzoek gedaan naar het geluid van de aarde. Dit was een vraag die al een tijd bij haar speelde, en ze wilde weten hoe de aarde eigenlijk klonk. Hiervoor heeft ze contact op genomen met een aantal duitse onderzoekers en deze vraag naar hun geschoven. Ze stonden echter verbaasd te kijken want zoiets bestond namelijk niet. Door haar optimistische en enthousiaste houding heeft ze hun echter

overgehaald om toch mee te werken aan het onderzoek. Ze hebben een geluidsinstallatie laten zakken in 1 van de diepste gaten op aarde en er was daadwerkelijk geluid te vinden. De onderzoekers waren ontzettend verbaasd over de resultaten en hebben dit in kunnen zetten voor verder onderzoek. Lotte gaf aan dat het een verbazingwekkend onderzoek was, en dat door haar andere optiek op het onderzoek heeft ze de onderzoekers verder kunnen helpen. Dat is ook de kracht van kunstenaars. Ze kunnen de poëzie der dingen vergroten, maar de wereld om ons heen verkleinen. Tot een miniscuul iets wat ontzettend veel magie bevat. Het is wel een ontzettend romantisch beeld op het kunstenaarsschap, maar het spreekt mij aan en ik moet er van glimlachen. Ik herken veel van mijn denkwijze in de manier waarop ze het vertelt. Ze kan mooi spreken.

Aangezien dit gesprek niet alleen over het werk van Lotte gaat maar er ook nog gesproken moet worden over het leven na de academie (en omdat er maar een uur voor staat..) Gaan ze verder op het volgende onderwerp. Een aantal tips voor de beginnende kunstenaars.

Wees brutaal. Het is belangrijk om vragen te stellen aan instanties waarvan je het idee hebt dat het te hoog gegrepen is. Nee heb je, en ja kun je krijgen. Zo heeft geven ooit voor een project een jaguar auto nodig gehad voor een project en heeft aan een bank om sponsoring gevraagd. Deze heeft ze uiteindelijk gekregen, en het mooie was dat de jaguar van een balletdanseres was. Het was namelijk de bedoeling dat de jaguar ondersteboven kwam te staan 24 uur lang rondjes ging draaien in een parkeergarage. Alles viel perfect op zijn plek!

Treedt buiten je comfortzone. Verleg je grenzen en blijf nieuwe dingen uitproberen. Het is belangrijk om er uit te stappen zodat het geen productie wordt. “De vreemdheid in de vraag biedt openingen.” Vaak als je een gekke vraag hebt interpreteren mensen dat op hun eigen manier. Door brutaal te zijn en deze bizarre vragen te stellen is er wellicht een nieuwe opening in je werk waar je nog nooit eerder aan gedacht hebt. Dit kan leiden tot ontzettend veel nieuwe dingen (Denk maar even terug aan het geluid van de aarde).

Ook adviseert ze mensen om naar het buitenland te reizen als ze daar behoefte aan hebben. Zij is ook iemand die veel reist voor haar werk en heeft daardoor een database aan ervaringen die haar leven op een zeer positieve manier beïnvloedt hebben. Het is eigenlijk bizar om zo veel dingen te hebben gezien, want tijdens het reizen kijk je met een hele andere blik. Zodra je in het buitenland bent moet je aan hele andere dingen denken en je “overleeft” op een hele andere manier dan in een veilige en vertrouwde thuissituatie.

Hoe zoek je eigenlijk een galerie? Aangezien Lotte bij een galerie is aangesloten en elke galerie op een eigen manier werkt is dit een zeer legitieme vraag. Ze moet hier om lachen omdat ze eigenlijk best een grappige ervaring hier mee heeft. De galerie waar ze momenteel bij zit hebben namelijk een artikel van haar in de krant gezien (Media is ook erg belangrijk geeft ze aan!). Hierdoor is ze een keer op gesprek geweest en is ze samen met de galeriehouder gaan midgetgolven. Daardoor was de deal eigenlijk gelijk rond. Ik ben zelf weer aan het glimlachen omdat ik het direct voor mijzelf zie hoe dit gegaan is. Ze geeft aan dat de galerie haar veel vrijheid geeft met exposeren en dat de galerie voornamelijk op zoek gaat naar plekken waar ze kan exposeren. Het is dus eerder een netwerk waar ze gebruik van maakt, dan dat de galerie werk voor haar verkoopt. Verder geeft ze aan dat als je contact wil leggen met een galerie dat je ze niet moet spammen met veel mailtjes of andere vormen van contact. Zet je favoriete galerieën (over de hele wereld!) op een mailinglijst en als je een werk hebt gemaakt waar je echt trots op bent, laat dit aan de galerie zien. Een andere optie is om stage te lopen bij een galerie, hierdoor krijg je een beetje in de gaten hoe deze wereld in elkaar zit en wat gewenst is. Dit is namelijk per galerie zeer individueel.

Als laatste tip geeft ze aan dat het ontzettend belangrijk is om veel plezier te hebben in je werk. Het is echt, echt een voorwaarde om jezelf goed te kunnen profileren als kunstenaar. Het is geen werk waar produceren van essentieël belang is. Je moet het fijn en leuk vinden en kunnen genieten van het werk zelf.

Het was een ontzettend inspirerend gesprek en ik heb er veel van opgestoken. Ik was geboeid vanaf moment 1 tot het einde van het gesprek en dat maakte het plezierig en ook prettig om naar te luisteren.

De tentoonstelling: A SECOND OF NOTHINGNESS

Lotte GeevenAlmudena Crespo | BrusselJanina Frye | Den BoschJerome Daly | MaastrichtJulie Lesenne | Gent

“Can we stop for a second the rush of images, texts, information, the endless bombardment of data? This input of images, over which we do not seem to have any control whatsoever, is so overwhelming that it reaches a point when we are unable to aprehend or absorb anything; we reach a point when the flux of images produce in us a kind of blindness. At that point, at that second of nothingness do we perceive anything? Are we lost in total “nothingness” in that second, or on the contrary do we start to see “things”.All the artists who participate in this exhibition, are interested in that liminal space, in that second, when nothingness seems to open the doors of perception.” (Kunstpodium T, 2014).

Wat vind ik van de tentoonstelling?De tentoonstelling was voor mij een van de eerste tentoonstellingen dit jaar die een volledige rust bevatte. Goed georganiseerd en op een bijzondere wijze weggezet. Het refereerde in een aantal werken naar de kunstgeschiedenis, maar ook naar eigen herinneringen van de toeschouwer. Er werd verwacht dat het publiek het werk af maakte met hun eigen voorkennis bij de beelden een beeld in hun hoofd konden vormen. De werken waren gemaakt in diverse media en wilde allen de boodschap van rust en eenvoudigheid overbrengen. Een moment van rust en bezinning waarbij de beelden verhalen in je hoofd rond laten spoken. Verhalen die worden gevormd door de manipulatie van media die in overvloed deze beelden op ons af laten komen. De tentoonstelling diende hier als plaats voor rust en bezinning, en naar mijn mening zijn ze hier goed in geslaagd.

Een recensie over de tentoonstelling van een externe schrijver:http://www.lost-painters.nl/kunstpodium-t-leerlingmeester-expositie-6-lotte-geeven/

ConclusieHet was voor mij een hele reis om deze artikelen te lezen en naar de lezing en tentoonstelling te gaan. Het meest bizarre wat ik zelf ervaren heb tijdens deze zoektocht was dat ik het artikel wat ik uit de kunstbeeld had eigenlijk zelf thuis heb liggen. Het was een kunstbeeld die ik sporadisch en zeer impulsief gekocht heb. Waarom heb ik dit gedaan en wat trok mij zo aan bij deze kunstbeeld? Het valt voor mij nog steeds niet te achterhalen.. Dit is voor mij te koppelen hoe kunstenaars te werk gaan. En iedere keer als ik na zo een meestergesprek thuis zit dan is er veel om over na te denken. Het komt naar voren dat iedere kunstenaar zijn eigen manier van werken heeft en daar zeer gemotiveerd voor is op zijn/haar manier. De ene kunstenaar is namelijk extravert en de ander introvert. Leeftijd speelt een rol, en of je een man of vrouw bent. Maar iedereen is net zo enthousiast over zijn of haar werk. Er wordt over gesproken als een klein kind wat een ontdekking heeft gedaan en de manier waarop het verteld wordt is alsof er een nieuwe bron van kennis aangesneden wordt. Het is fenomenaal om te horen. Het geeft mij ontzettend veel zelfvertrouwen en het zorgt er voor dat ik aan de slag wil met mijn eigen werk. Genieten van mijn werk is iets wat ik zonder meer doe, maar de twijfel is af en toe nog wel aanwezig. Wederom heb ik in dit meestergesprek te horen gekregen dat het goed is om te twijfelen over je werk, als je uiteindelijk maar een beslissing maakt waar je plezier aan beleeft. Geniet van het moment waarop je de spullen in je handen pakt om weer te beginnen aan je werk. Het moment van opluchting als je een doorbraak hebt, en het genot wat het kan brengen om naar je atelier te kijken en alles ademt om je heen. De adem der creatie. Ook is het van ontzettend belang dat je dit naar buiten brengt. Je kan ontzettend veel plezier hebben in creëren maar in zekere zin moet je het ook kunnen legitimeren ten op zichte van de buiten wereld. Je moet een taal beheersen die jou eigen is om over je werk te vertellen tegen mensen die je kunnen helpen. Met een optimistische, enthousiaste houding kunnen spreken over je werk. Iedereen heeft namelijk een eigen kijk op de wereld. Zeker als kunstenaar ben je hier ontzettend getrained in, maar het is van belang om andermans houdingen ook te respecteren en te gebruiken voor je eigen werk!

Het is als kunstenaar van belang om je eigen reis te maken. Soms is dit een fysieke reis naar andere landen en soms is dit een mentale reis. Je moet alleen ook de tijd nemen om het te laten bezinken. Vlieg niet alleen, soms is het van belang om te landen en je omgeving te analyseren. De mensen om je heen zullen je helpen en je zal wederom vliegen.

Bronnenlijst Studiedag 1

Alessi, A. (z.j.). Cold Origami. Geraadpleegd op http://www.geeven.nl/coldorigami

Geeven, L. (z.j.). Biography. Geraadpleegd op http://www.geeven.nl/bio

Hendrix, N. (2014, 9 januari). Kunstpodium T Leerling/Meester expositie #6 Lotte Geeven. Geraadpleegd op http://www.lost-painters.nl/kunstpodium-t-leerlingmeester-expositie-6-lotte-geeven/

Kunstpodium T. (2014). Leerling/Meester expositie #6 Lotte Geeven. Geraadpleegd op http://kunstpodium-t.com/agenda/0901---1901--lotte-geeven/

Spijkerman, S. (2010). Blauwdruk van een herinnering. Kunstbeeld, 4, 26-29.

Eigen studiedag keuze 2 Meestergesprek Zoro Feigl, De Pont, Tilburg

De reden dat ik voor het meestergesprek als activiteit gekozen heb, is omdat in deze gesprekken het leven na de academie centraal staat. Zelf ben ik ook bijna afgestudeerd en ben aan het zoeken naar de mogelijkheden in het werkveld. Aangezien ik niet een autonoom beeldende opleiding volg, maar een docentopleiding is er voor mij een groter keuzeveld aan mogelijkheden binnen een bepaalde sector. Graag wil ik meer weten hoe de autonome kant vorm gegeven kan worden na de opleiding. In het meestergesprek gaat Marleen Hartjes de discussie aan met een dergelijke kunstenaar die op dat moment een expositie heeft bij kunstpodium T, als onderdeel van het Leerling/Meester project. Hierbij wordt een gerenomeerde kunstenaar gekoppeld aan een aantal afstuderende studenten van verschillende academies in binnen/buitenland. In dit gesprek wordt gepraat over het leven na de academie, en hoe de kunstenaar dit ervaren heeft. Tevens wordt er gesproken over het werk van de kunstenaar. Ook is er een mogelijkheid voor het publiek om vragen te stellen.

Wat leuk is om te vertellen is dat ik eigenlijk altijd vast bezoeker van kunstpodium T ben geweest. Sinds vorig jaar ben ik hier mee in aanraking gekomen en ik vind het ontzettend interessant om alle exposities te zien en in contact te komen met de kunstenaars. Aangezien ik zelf ook aan het project mee doe dit jaar heeft Zeus mij gevraagd om ook bij kunstpodium T te komen werken. Dit is echt een fantastische ervaring uiteraard, en nu zie ik ook meer van de andere kant die de tentoonstellingen hebben, namelijk het organisatorische deel. Ik regel allerlei dingen voor de kunstenaars en zorg dat de website en nieuwsbrief up to date blijven. Dit is eigenlijk best gek om mee te maken want als bezoeker krijg je dat allemaal niet mee.

Ik steek hier ontzettend dingen van op. Maar het belangrijkste voor mij is het contact met de kunstenaars. Ik leer ze kennen en kan op een zeer bijzondere wijze naar hun proces kijken en hier vragen over stellen. Dit is iets wat je normaliter als bezoeker niet te zien krijgt en daardoor weet ik mijn eigen kijk over mijn proces bij te stellen en het vanuit meerdere optieken te benaderen.

Bio:Zoro Feigl (1983)Leeft en werkt in Amsterdam

Educatie2010-2011 Hoger Instituut voor Schone Kunsten, Gent, B Laureate2004-2007 Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam, NL Fine Arts - Voorheen Audio Visueel – BA2005 European Exchange Academy, Beelitz-Heilstatten, Brandenburg, D2002-2004 Hogeschool voor de Kunsten, Utrecht, NL Design – Vrije VormgevingArtist Residencies2012 Institute for Provocation, Beijing, China 2010-2011 HISK, Gent, Belgium 2011 Virtueel Museum Zuidas, Amsterdam, NL 2007-2011 De ServiceGarage, Amsterdam, NL 2005 Art Academy, Vilnius, Lithuania, & Minsk, Belarus (Feigl, z.j.).

Artikel 1 Recensie ‘A Matter of Fluidity’, Expositieruimte 21rozendaal, Enschede - Nathanja van Dijk

Volgens van Dijk is de tentoonstelling het strijdtoneel voor een grootse krachtmeting. Door het tonen van 3 nieuwe industriële installaties waarbij draaien, stuiteren, rollen en blazen centraal staan visualiseert Feigl het spanningsveld tussen stuwing en zwaartekracht. Alle zintuigen komen op scherp te staan tijdens het beschouwen van zijn werk wat leid tot een totaal ervaring. Vaak zijn de werken van Feigl groot, maar ligt de bron bij iets kleins. Hij is gefascineerd door “de schoonheid van de simpele dingen”. Hij is dan ook vastberaden om te achterhalen hoe de wereld van de materie functioneert. Proefondervindelijk speelt Feigl dan ook een spel met de wetten der natuur. Hoe reageert dit materiaal? Kan hij het deels zijn wil opleggen? Door zijn experimenten en proefjes uit te werken tot grote industriële machines waarin niets werkt zoals het ooit bedoeld was en zich vrij bewegen door de ruimte, speelt hij met de wetten van de natuur. Maar altijd blijven ze onderhevig aan de grenzen die Feigl zijn machines op legt.

Voor deze tentoonstelling heeft Feigl 3 nieuwe installaties gemaakt. Deze zijn gebaseerd op zijn fascinatie voor de stuwende kracht van water. De eerste installatie bestaat uit 2 machines waarbij beide door aantrekkingskracht en afstoting een rolband een strook pvc materiaal (normaal gebruikt voor dansvloeren) laat ophopen en weer omhoog trekt. Volgens de schrijfster is het haast een meditatief beeld om te beschouwen. Echter door de kracht ontstaat er een geluid en windkracht waardoor je naar achteren wil deinzen. Feigl vond de inspiratie voor dit werk door het spelen met een pot honing. Als je de honing laat vallen van een lepel hoopt het zich als een deken op tot het langzaam samen vermengd en een grote plas wordt. De machine geeft deze eindeloze golfbeweging prachtig weer. Bij de schrijfster roept dit de uitspraak ‘Panta rhei’in herinnering op. Dit betekent ‘alles stroomt’ of ‘alles is in beweging’. De uitspraak is afkomstig uit het gedachtegoed van de Griekse filosoof Heraclitus, die daarmee verwees naar zijn parabel dat we nooit tweemaal dezelfde rivier kunnen oversteken, omdat het steeds weer vers water is dat ons tegemoet stroomt.

De tweede installatie roept ook een associatie met golven en stroming op. Het is een grote spiraal van een 120 meter lange rioolspiraal die de hele vloer beslaat. Aangedreven door een oude luchtdrukpomp krijgt de spiraal een zetje en ontstaat er een kettingreactie. De energie die op een punt in de spiraal wordt gepompt, ontlaadt zich vervolgens als een golf door de ruimte. De schrijfster maakt bij dit werk de vergelijking met de fibonacci reeks. Het Fibonacci principe laat zich namelijk visueel vertalen in de perfecte spiraalvorm, een structuur die veelvuldig voorkomt in de natuur. Maar de natuur is grilliger dan de wetenschap ons doet geloven. Want, zo stelt Feigl, het theoretische model blijft altijd een benadering van de werkelijkheid. Hoezeer wij de natuur ook willen vastleggen in een theoretisch kader, er blijven eindeloos veel onvoorspelbare factoren die het kader net een beetje anders maken dan we hadden verwacht. Precies dit spanningsveld tussen beheersbaarheid en onvoorspelbaarheid is een essentieel element dat Feigl in zijn werk opzoekt en uitbuit.

De derde installatie laat je volgens de schrijfster denken aan een onderwater wereld. Het zijn 16 tl buizen die aangedreven worden door een ventilator die als een pendule het werk in beweging brengt. Dit werk is ontstaan uit Feigls fascinatie voor het licht dat weerkaatst op het wateroppervlak. Het lijkt op een plant of een dier dat onder water beweegt en zich mee laat voeren op de stromen van de zee.

In de bovenruimte bij deze tentoonstelling zijn er ook een aantal schetsen en tekeningen te zien van Feigl. Deze geven samen met een gemaakte documentaire die ook gepresenteerd wordt een kijkje in de keuken van de kunstenaar.

Inzicht door artikel:Dit artikel laat mij inzien dat het belangrijk is om steeds opnieuw jezelf bewust te maken van je eigen handelen. Waarom maak je ook al weer beeldende kunst? Door je eigen fascinaties en kijk op het leven. Door dit in je achterhoofd te houden leer je jezelf om veel bewuster met je grondprincipes om te gaan en dat is een van de belangrijkste essenties van de kunsten. Door deze grondprincipes te gebruiken is het als kunstenaar zijnde veel makkelijker om dingen hier aan te koppelen en als thematieken voor je werk te gebruiken. Zo wordt in dit artikel het werk van Feigl gekoppeld aan het gedachtegoed van ‘Panta Rhei’ en de Fibonacci reeks. Dat is een bijzonder gegeven want het wijst mij er op dat als je goed werk maakt het ook ruim interpreteerbaar blijft. Als kunstenaar moet je nooit te veel bloot geven aan anderen en het beeld laten spreken. Feigl is hier een bedreven persoon in en heeft verstand van zaken. Tevens heeft Feigl een persoonlijke werkmethode en handschrift in zijn beeldend proces weten te creeëren. Dit zorgt er voor dat hij zijn eigen proces in specifieke banen kan leiden. Ik ben hier over na gaan denken hoe ik dit zelf eigenlijk doe, en wat mijn handschrift en werkmethodes zijn. Waarom handel ik op mijn eigen manier, en wat doe ik om mijn proces zo eigen aan mijn persoon te maken? Dat zorgde voor een hoog niveau van reflectie op mijn eigen handelen. Heel typisch ook dat ik op dit moment bezig was om mijn website te updaten en geconfronteerd werd met een stuk tekst dat ik over mijn eigen werk geschreven had. Dit heb ik nu aangepast en beter kunnen formuleren omdat dit artikel mij nieuwe inzichten gaf over mijn grondprincipes en manier van handelen. Tevens vind ik de manier waarop Feigl beweging in zijn werk brengt zeer bijzonder. Het is altijd onderhevig aan elementen van buitenaf en hij kan maar een bepaald niveau van controle aanbrengen in zijn werken. Dit vind ik een bijzonder gegeven in de beeldende kunst. Juist omdat veel beeldend werk op dermate hoog niveau geconserveerd wordt dat het juist niet onderhevig is aan deze elementen zorgt het er voor dat het werk van Feigl op een hele andere manier geïnterpreteerd moet worden. Dit heb ik zelf ook met mijn eigen werk en geeft mij een vorm van bevestiging die zeer aangenaam is. Mijn werk is ook onderhevig aan elementen van buiten af en lijkt daardoor ook in constante beweging. Echter is dit in de vorm van tijd. Mijn werk beschadigt steeds verder en lijkt ieder moment in elkaar te storten. Door het lezen van dit artikel ben ik over deze thematiek binnen mijn werk na gaan denken en dat zorgde er voor dat ik het belangrijker ben gaan vinden. De sporen die mijn werk achter laten, en constant dezelfde handeling ten grondslag hebben liggen en laten zien maar daarbij wel qua vorm verschillend zijn. Het was fijn om vanuit de thematiek van het artikel te kunnen denken en dit in relatie met mijn eigen beeldend werk te kunnen plaatsen. Ten slotte ben ik in de laatste zin van het artikel er achter gekomen dat het voor mij ook mogelijk is om schetsen en tekeningen van mijn werk te presenteren bij mijn werk. Maar dan meer in de vorm van proceswerk. Kleine modellen en afgekaderde foto’s die ik presenteer als autonoom werk, maar dan op een aparte locatie die niet direct naast mijn eigen werk is.

Artikel 2 Recensie - As yet Untitled, ‘Chasing the Tail’, MU, Eindhoven - Irma Driessen

“ Je kan bij Feigl in het oog van de storm gaan staan, er zijn geen hekjes of veiligheidsmaatregelen, maar je kan er ook op een afstandje naar kijken. Zoro Feigl maakt helder, hypnotiserend werk.” (Driessen, 2012).

Dit artikel gaat over de tentoonstelling ‘Chasing the Tail’ die van 26 augustus tot 29 september 2013 te zien was bij Mu in Eindhoven. Feigl wordt hierbij door Driessen omschreven als een nieuwsgierige tovenaarsleerling die in zijn werkplaats objecten van leven voorziet. Dingen krijgen de geest, maar daarbij heerst op de achtergrond altijd het ogenschijnlijk ongemakkelijke gevoel dat Feigl niet alles onder controle heeft. Hij geeft ruimte voor toeval, door al zijn objecten te confronteren met hun omgeving. Het gevoel dat hij de controle uit handen geeft zorgt voor een situatie die beter is dan bedacht. Als hij zelf 10 minuten naar zijn werk kan kijken en dan zichzelf bedenkt dat hij nog langer wilt kijken, dan is het goed.

Ze opent het artikel met een introductie over het afstudeerwerk van Feigl in 2007 op de Rietveld academie in Amsterdam. Ze omschrijft op zeer mooie wijze de kernpunten van Feigls werk. ‘De draden vlogen omhoog, kleefden aan de muur, hingen in Feigls haar, roze plakspul bedekte de vloer en zat onder Feigls zolen. Ze spreekt hier over het werk Sugarstorm. Een bewerkte suikerspinmachine waarbij de beschermende kap van de machine verwijderd is en alle suikerspin door de lucht laat vliegen. Dit is precies wat Feigl wilt met zijn werk. Controle over objecten redigeren en zorgen dat het daarna uit handen gegeven wordt, het grote gevaar van ontsporing dreigt altijd.

Feigl zelf geeft aan dat zijn werk vaak ook grote luidruchtige machines zijn die eigenlijk niks maken. De enige functie die ze hebben zijn eindeloos bewegen. Hij is uit op een manifestatie van kracht en wil dit op een esthetische manier verbeelden. Hij houdt er van om deze werken op monumentaal formaat te realiseren. Zo ook het werk Poppy. Een roterend flapperend rood dekzeil wat om zijn as draait en lijkt te zweven. Het bijzonder is echter dat het niet permanent draait. Soms neemt het een rustpauze en lijkt het te landen en lijkt het op een enorme kokerrok. Poppy is tentoon gesteld bij de de Verbeke foundation in Kemzeke, België.

Feigl presenteert veel van zijn werken in het buitenland. Niet alleen dichtbij, zoals in België, maar ook in Beijing. In 2012 verbleef hij daar 6 maanden om te werken. Daar vond hij de X-hose op de markt. Een blauw tuinslang die ook te zien was in de tentoonstelling van MU. Als je deze tuinslang vol laat lopen met water, rekt hij uit. De schrijfster herkent de slang van Tell-Sell. Feigl zelf niet. Hij heeft namelijk geen televisie. Hij vind het materiaal echter fantastisch en dit was de reden waarom hij er door geboeid was. Hij probeert het materiaal in beweging te krijgen. ’Blijven verzamelen is zijn motto’.

Bij de werken die in het MU hangen is het goed zichtbaar dat Feigl een fascinatie heeft voor de lus, de loop en de cirkelbeweging. Alles moet rond zijn maar die bewegingen hoeven niet perfect te verlopen. Zijn werken zijn altijd uit het lood, het werk wordt verstoord door iets uit de omgeving. Het materiaal slaat ergens tegen aan, is kronkelig of krioelt. Hij realiseert verschillende effecten hierdoor. Het is echter goed zichtbaar in sommige werken bij MU dat Feigl nog worstelt met deze effecten die hij niet volledig onder controle heeft of wil hebben. Feigl vecht nog met het materiaal, hij zoekt nog naar het beheersen van de krachten, het plooien van de ruwe energie. ‘Nutteloze’ machines maken, die onvoorspelbare vormen produceren, steeds opnieuw. die onvoorspelbaarheid kun je opvatten als een metafoor. Je weet nooit wat Feigls volgende sprong behelst. Dan komt hij bijvoorbeeld ineens met een grote zeecontainer, die heen en weer wiebelt. Zijn werk wordt gekenmerkt door een ongelooflijke helderheid. Je ziet altijd hoe het zit, en toch ontsnapt iets. Alsof de dingen, gevangen, uiteindelijk toch hun eigen gang gaan, een vrijheid vinden.

Inzicht door artikel:Ik vind het bijzonder om te lezen dat iemand zo gefascineerd is door beweging en dit geheel naar zijn eigen hand kan zetten. Ook vind ik het erg mooi om te zien dat Feigl een moderne vorm van beeldhouwkunst beoefend die zeer uniek en hem ook zeer eigen is. Hij speelt met de materialen en kan verwonderd raken door de meest banale materialen die voor andere afval lijken. Constructiematerialen die hun eenmalige functie verbruikt hebben weet hij in een nieuwe functie te plaatsen die oneindig herhaalt kan worden, met telkens verschillende visuele uitkomsten. Voor mij een prachtig en spectaculair gegeven om te zien. Feigl laat andere mensen ook verwonderen met deze materialen. Alsof het beesten zijn die ronddraaien, flapperen en krioelen over de grond.

Het laat mij opnieuw naar mijn eigen materialen kijken. Hoe kan ik nog meer spelen met mijn eigen materialen en er wederom door nieuwe optieken verwonderd door raken. Het zoeken naar een consistente confrontatie met deze materialen kan ik nu weer met een frisse blik benaderen. Dat is een erg fijn idee en daardoor vind ik het ook fijn om verhalen van andere kunstenaars te lezen. De inspiratie en motivatie die hierdoor teweeg gebracht wordt is een erg prettig gevoel. Het is fijn om te zien dat andere kunstenaars hun eigen manier van werken hebben en de wereld op dezelfde manier bekijken. Ook vind ik de presentatiemanier van Feigls werk zeer interessant. Hij laat precies zien hoe zijn beelden werken en verhuld hier niks van. Het is zeer helder en hij maakt het ook inzichtelijk. Dit vind ik zelf ook erg prettig om te doen met mijn eigen werk. Ik wil niets verhullen en alles wil ik puur in essentie laten werken. Door te zien dat Feigl dit ook doet besef ik mij dat het voor mij belangrijk is om dit ook te doen. Ik word dus gemotiveerd om nieuwe manieren te bedenken waarop ik mijn werk presenteer. Veel inzichten dus, vooral op het beeldende vlak. Dat voelt goed.

Lezing: Meestergesprek op 25 april 2014

Op de allereerste koningsnacht ooit waren er vast veel feestjes en voorbereidingen aan de gang voor koningsdag. Echter was ik bij het meestergesprek met Zoro Feigl. Een zeer bijzonder gesprek met een man wiens kunst draait om ontdekken, spelen en beweging.Het gesprek is grotendeels vormgegeven door vragen uit het publiek en vragen die Marleen Hartjes van te voren heeft opgesteld.

Franz Ferdinand Zoroaster Feigl (jaja, een mond vol.) heeft een lange schoolcarriëre achter de rug. Hij is begonnen op de hogeschool voor de kunsten in Utrecht en heeft daar industrial design gedaan. Hij was namelijk altijd gefascineerd door dingen die een functie hadden en daarbij bewogen. Echter werd hij door de docenten in het eerste jaar geconfronteerd met het feit dat dit waarschijnlijk niet de juiste opleiding voor hem was. Daarom heeft hij toelating gedaan op de Rietveld academie in Amsterdam. Daar zaten een aantal vrienden van hem op en dat leek hem wel iets.

Voor Feigl was de academietijd de beste tijd van zijn leven. Alsof hij weer opnieuw zichzelf op de speelplaats bevond. Hij kon vrij experimenteren en ontdekken. Vooral in de metaalwerkplaats. De geur van oud ijzer en het contact met de werkplaatsmedewerkers zorgde voor een echte oud ijzer romantiek. Hij had zelfs zijn eigen sleutels gekregen omdat hij daar zo vaak aanwezig was. Omdat hij zo veel vrienden heeft opgedaan op de academie sprak hij ze ook veel buiten schooltijd om. Dit zorgde ervoor dat ze zo een sterke band met elkaar kregen dat ze zijn gaan zoeken voor een locatie waar ze na de academie verder konden werken. Samen hebben ze de servicegarage opgericht. Een locatie waarbij 12 ateliers en een expositieruimte aanwezig zijn. Voor Feigl is dit een zeer belangrijk onderdeel van zijn leven en hij heeft hier, naast de metaalwerkplaats, zeer mooie herinneringen aan.

Maar wat ben je dan gaan doen na de academie? Vraagt Marleen Hartjes. Feigl geeft aan dat hij naast werken in de service garage op zoek is gegaan naar tentoonstellingen waar hij kon exposeren. Zowel in het binnenland als het buitenland. Hierdoor heeft hij een sterk cv opgebouwd en veel ervaring opgedaan in het werkveld. Initiatief nemen vind hij dan ook belangrijk. Een van deze exposities was een expositie in Leeuwarden. Ergens waar hij normaliter niet zou komen. De expositie was in een klein kerkje waar hij dan ook verbleef tijdens de opbouw van de expositie. Hier kwam hij in aanraking met een van de moeilijkheden van zijn werk, namelijk technische mankementen.

Omdat zijn werk vrijwel altijd met een stekker werkt zijn er vaak dingen die stuk kunnen gaan. Dit was ook het geval bij deze expo. Zelfs zeer kort voor de opening. Het viel niet te repareren in dit geval en zijn werk functioneerde daardoor niet naar behoren. Naar zijn zeggen waren er echter maar 12 mensen bij de opening en dat de bezoekers onder de indruk waren dat het er 12 waren. Een meevaller dus in dit geval.

Zijn werk met een stekker. Dit is inderdaad het geval bij het werk van Feigl. Vrijwel altijd is er iets gemotoriseerd en laat het beweging zien. Het liefst wil hij dat ze niet te goed functioneren zodat het beeld zelf ook altijd in beweging zal blijven en mogelijkheid bied voor toeval. Hij vind eigenlijk dingen uit die geen functionele toepassing hebben maar wel bewegen door een motorisering van het geheel. Dit komt ook voort uit de periode waar hij industrial design gestudeerd heeft. Het beeldend proces van Feigl start vaak met spelen. Hij wil weten hoe dingen werken en door een soort beeld in zijn hoofd te hebben en te zoeken naar diverse (bouw)materialen weet hij actief door te kunnen spelen. Hij is ontzettend gefascineerd ‘hoe dingen werken’. Hij demonstreert dit door zijn vinger in een glas water te steken en laat zien dat het water stijgt als hij zijn vinger er verder in doopt. Mooi spelenderwijs voorbeeld van zijn werk! Het liefst zou hij een wereld willen creeëren waar hij zelf niet helemaal de baas van is. Zijn ‘beesten’ zoals hij het noemt rond laten krioelen door de ruimte en zelf gefascineerd zijn over wat er gebeurt.

2 van zijn inspiratiebronnen worden ook bloot gegeven. Een natuurkundige genaamd Felix Hess heeft een korte carrière als kunstenaar gehad en daarbij o.a. windstromen en de werking van een boemerang onderzocht. En Anish Kapoor vind hij ook heel bijzonder. Hij vind de spectaculaire manier waarop Kapoor zijn werk presenteerd zeer intrigerend. Ook raakt hij erg geïnspireerd door bouwvakmaterialen die vaak een eenmalige functie hebben en als deze functie volbracht is worden ze weggegooid. Feigl weet hier weer inspiratie uit te halen om dingen te construeren

“Er is geen plan B, plan A moet altijd lukken. Als je een plan B hebt ga je er al vanuit dat plan A faalt.” (Feigl, 2014).

Soms is het lastig als zijn werk ophoudt met functioneren, maar het brengt ook veel met zich mee. Hij wordt vaak gebeld door een ruimte waar hij zijn werk exposeert met de vraag of hij het kan komen repareren. Dit zorgt er voor dat hij in contact blijft met de betreffende galerie of museum en dat is volgens hem een belangrijk onderdeel. Hij repareert alles ook liever zelf omdat hij dan nieuwe inzichten in het proces krijgt. Af en toe levert dit ook iets op. Hij heeft recent het werk van een andere kunstenaar gerepareerd en toen heeft deze kunstenaar hem opgezocht op het internet. Deze was zo onder de indruk van zijn werk dat hij Feigl heeft uitgenodigd voor en tentoonstelling. Bijzonder! Soms zijn het echter ook simpele dingen die gerepareerd moet worden. Zoals een stekker die door een schoonmaker uit het stopcontact gehaald is. Dat is niet altijd een pretje als je daardoor langs het museum moet rijden.

Een terechte vraag volgt hierop: ‘Hoe verhoud jij jezelf tot de schilderkunst?’ Hij geeft aan dat als hij naar de schilderkunst keek hij eerder geïnteresseerd is in de materialiteit waarmee de verf is aangebracht. Zijn specialiteit en kwaliteit ligt echter bij het technische aspect. Zijn werk wat hij probeert te temmen en visueel hierdoor iets banaals op levert, maar ook iets spectaculairs. Het is chaos, die hij dan ook verkiest boven structuur.

Er volgt een vraag over Beijing. Een locatie waar hij zelf een periode is geweest. Wat is het verschil eigenlijk met Beijing en Nederland? Nou, er worden geen waarom vragen gesteld. Er wordt gekeken naar de functionaliteit van objecten, en daardoor worden er eerder wat vragen gesteld. Niet waarom is iets stuk? Maar wat kunnen we er aan doen om het te reparen? of hoe gaan we het doen? Dit vind hij het fijnste aan zijn werkperiode in Beijing. Hij komt er dan ook een aantal keer per jaar terug.

Voor hem is het nadeel aan Nederland dat iedereen in de kunstwereld elkaar kent. Iedereen kent elkaar en op openingen kom je altijd dezelfde mensen tegen. Hierdoor vind hij het ook erg gaaf om in het buitenland te werken. Maar daarentegen heeft Nederland heeft hem al veel gegeven. Hij was namelijk in 2013 de winnaar van de volkskrant publieksprijs. Hij was door het publiek als meest favoriete kunstenaar van de tentoonstelling gekozen. De mening van het publiek is iets wat voor hem ook belangrijk is. Het publiek vind zijn werk fascinerend en het liefst wil hij dat mensen geïnteresseerd raken en daardoor willen weten hoe het werkt. Dit levert vaak ook grappige momenten op als er mensen naar zijn beelden kijken en hij er zelf bij staat. Hij vernoemde dat ”mannen van een bepaalde leeftijd” het werk soms proberen te analyseren en begrijpen hoe het werkt en hierdoor verhalen gaan vertellen tegen de medebezoekers dat zehet ontfutseld hebben. Vaak denken ze er te moeilijk over na en dit levert grappige taferelen op.

Als afsluiter werd dan ook zeer terecht gevraagd wat zou doen als hij onbeperkt geld had om dingen te realiseren. Hij gaf aan dat hij een knop zou willen maken waarmee hij de zwaartekracht uit zou kunnen zetten. Al met al een bijzonder, bewogen gesprek.

De tentoonstelling: A proposition of Dynamics

Zoro FeiglCharlotte Koenen | MaastrichtIvanka Annot | GroningenRogier de Maker | AntwerpenThomas Ritzen | Breda

“An exhibition with things that are in movement and things that are static. With raw materials and mechanical constructions. We bring things to another state, by applying change gradually, quickly or repeatedly. We create patterns in movement and change equilibrium by using the physical forces of materials. The material motivates us and drives us to find something that we might have been looking for.”(Kunstpodium T, 2014).

Wat vind ik van de tentoonstelling?Deze keer is de tentoonstelling een plaats waarin objecten stil staan maar tegelijkertijd zeer dynamisch zijn. Het werk van Charlotte Koenen laat bijvoorbeeld zien dat diverse materialen sporen achter laten als ze gebruikt worden. Door een bak met water te vullen en er mortel in te gieten valt alles langzaam naar beneden tijdens de opening van de expo. Als ik een dag later terug kom kijken is de mortel volledig gezakt en laat een maanachtig landschap zien. Bij het werk van Thomas Ritzen zijn er microfroons door kunstpodium T gehangen die allemaal leiden naar 1 kamer. Hier staat een bandrecorder en een aantal boxen op een zeer visueel aantrekkelijke wijze gepositioneerd. De microfoons nemen het geluid op en laten om de 5 minuten 2 minuten lang het geluid in de kamers horen terwijl ze blijven opnemen. Hierdoor ontstaat er een ontzettend dynamische galm die blijft voortbewegen. Net zoals het werk van Zoro Feigl. Een rode plastig slang die door de ruimte heen blijft krioelen. Soms kruipt hij zelfs de kamer uit en dit leidt tot verassende blikken van de bezoekers.

Het is een bijzondere tentoonstelling, alle werken zijn namelijk in diverse media gerealiseerd en zijn eigenlijk nog steeds onderhevig in een proces terwijl ze geëxposeerd worden. Rogier de Maker heeft zelfs een constructie ter plekke aangepast aan de ruimte en Ivanka Annot neemt alles op met een camera in haar werk. Consistent en constant zijn de werken in beweging, en dat is een zeer bijzondere ervaring om mee te maken.

ConclusieDoor mijzelf in een korte periode sterk in het werk en werkwijze van Feigl te verdiepen ben ik naast mijzelf te verrijken met kennis, mijzelf als persoon tegen gekomen. Het was een confrontatie waarbij ik vanuit iemand anders verhalen op een verfrissende manier naar mijn eigen beeldend werk en manier van handelen ben gaan kijken. Feigl heeft namelijk een zeer speelse manier waarop hij naar zijn werk kijkt en dit intrigeert mij ontzettend. Het is zeer bijzonder om hem horen te spreken over zijn eigen werk en te zien hoe hij met zijn beeldend werk om gaat. Hij behandelt het echt als zijn eigen wezentjes die hij gecreeërd heeft. Hij confronteert zichzelf consistent met diverse thematieken binnen zijn werk waarin beweging het uitgangspunt vormt. De manier waarop hij spelenderwijs ontdekking in zijn werk betrekt vind ik zeer bijzonder. Hij rent rond met materialen en probeert op verschillende manieren dit te incorpereren in zijn werk. Dit activeert mij ook tot handelen in mijn eigen werk. Hoe gebruik ik mijn materialen? Hoe speel ik met mijn werk? Wat vind ik belangrijk in mijn manier van handelen? Het roept een diversiteit aan vragen bij mij op en dat leid tot een activerende houding binnen mijn beeldend werk. Dat is een prettige bewustwording van mijn eigen handelen. Ook merk ik dat andere mensen deze enthousiaste houding waarderen bij anderen. Zo ook bij Feigl, hij heeft namelijk de publieksprijs van de volkskrant beeldende kunstprijs in 2013 gewonnen. Het bijzondere gegeven wat hier uit blijkt is dat Feigl zijn toeschouwers weet mee te nemen in zijn eigen fascinatie voor bewegende dingen. Hij weet het op een dermate interessante manier beelden te creeëren dat andere ook enthousiast raken over beeldende kunst.

Wellicht zou dit kunnen door de manieren waarop Feigl zijn werk presenteert. Hij weet zijn publiek te captiveren door zijn werk op een zeer spectaculaire manier te presenteren. Het gaat eindeloos door maar langzaam brokkelt het werk af en als je er langer naar kijkt zal het er iedere keer een beetje anders uit zien. Dit zorgt voor een bepaalde eindeloosheid binnen zijn werk, maar wel een vorm van herkenbaarheid. Dit zorgt voor een fascinatie bij het publiek. Zijn werk wordt namelijk een totaalervaring door er naar te kijken. Je wordt overweldigt door geluid, beelden en geur, maar ervaart ook een totale bezinning en rust als je er naar kijkt. Dit is iets waar ik zelf ook op zoek naar ben, maar dan vanuit andere grondprincipes. Door Feigl te horen spreken over zijn eigen grondprincipes ben ik gaan nadenken over mijn eigen ideologieën. Wat wil ik bereiken bij de toeschouwer? Ik heb voor mijzelf wederom kunnen bevestigen dat ik de toeschouwer in beweging wil zetten door hun te confronteren met beelden die ze aanzet tot nadenken over hun eigen herinneringen en manieren waarop ze beelden interpreteren. Een bepaalde factor van bewustwording die de toeschouwer ervaart met betrekking tot hun eigen manier van handelen. Door naar het werk van Feigl te kijken ben ik er achter gekomen dat ik zelf af en toe veel in mijn hoofd rond hang en niet altijd meer aan het spelen ben met materiaal. Dit heb ik nu dus de afgelopen week gedaan en dit zorgt voor bijzondere resultaten (zoals zichtbaar op de volgende pagina).

Door mijzelf bewust te maken van het plezier wat ik in mijn werk beleef weet ik mijzelf weer te confronteren met mijn beweegredenen waarom ik beeldend werk maak. Ik weet mijzelf weer op diverse manieren te confronteren en vanuit een divergerende optiek naar mijn beeldend werk te kijken. Ik creeër weer een pure fascinatie voor mijn materialen en inhoud voor mijn beeldend werk en heb ook zin om er aan te werken. En dat ga ik ook nu direct doen.

Hier een aantal foto’s van beeldend werk waarbij ik meer ben gaan spelen en zoeken naar nieuwe dingen die mij interesseerde.

Bronnenlijst Studiedag 2

Van Dijk, N. (2012). A Matter of Fluidity [Recensie]. Geraadpleegd op http://www.zorofeigl.nl/nathanja/

Driessen, I. (2013). As yet Untitled [Recensie]. Geraadpleegd op http://www.mu.nl/nl/mutxt/27/

Feigl, Z. (z.j.). CV. Geraadpleegd op http://www.zorofeigl.nl/cv/

Kunstpodium T. (2014). Leerling/Meester expositie #15 Zoro Feigl. Geraadpleegd op http://kunstpodium-t.com/agenda/1704---2704--zoro-feigl/

De Vries, M. (2013, 8 maart). Zoro Feigl wordt groter dan Nederland [Persbericht]. Geraadpleegd op http://www.volkskrant.nl/vk/nl/5566/Volkskrant-Beeldende-Kunst-Prijs/article/detail/3405581/2013/03/08/Zoro-Feigl-wordt-groter-dan-Nederland.dhtml