Hij is een van de meest geliefde en getalenteerde sportmensen ter wereld. Toch haatte hij tennis van jongs af aan. In de wieg kreeg hij al een racket in zijn handen. Als kind moest hij honderden ballen per dag slaan van zijn vader. Hij haatte de druk om altijd te moeten presteren, terwijl hij tegelijkertijd wist dat hij veel talent had en ermee door moest gaan.

De waarden van haar familie zijn altijd belangrijk voor haar gebleven. Deze waarden hebben er uiteindelijk ook voor gezorgd dat zij later, als jonge moeder, alles goed wist te managen. Maar één gedachte bleef terugkomen: ben ik goed genoeg en ben ik voldoende? “Je bent geen Princeton-materiaal.” Een zin die diepe indruk op haar maakte, maar er vervolgens ook voor heeft gezorgd dat er een ‘I can do it’-mentaliteit ontstond. In de jaren 80 waren er nog vele gevoelige, raciale kwesties. Deze kwesties, en het feit dat ze een vrouw was uit een middenklasse omgeving, hebben haar zowel tegengehouden als gestimuleerd om altijd door te gaan. Ze had vertrouwen in het hogere doel en in de mensen om haar heen die vertrouwen in haar hadden. Uiteindelijk studeerde ze aan twee Ivy League-universiteiten: Princeton University en Harvard Law School.

Hij is het type voetballer dat de ene dag miljoenen fans gelukkig maakt, en zich de volgende dag de pers, medespelers en coach boosmaakt door zijn brutale gedrag. Hij groeide op van straatjongen in een achterstandswijk tot superster in de Champions League, van Malmö tot Amsterdam, van Ajax tot AC Milan. Hij is altijd zijn eigen weg gegaan en durft te geloven in zichzelf. Mensen vinden hem vaak arrogant. Hij laat zich door niemand tegenhouden.

Hij is asielzoeker. Samen met zijn familie is hij gevlucht voor het strenge Talibanregime in zijn land. Na een lange tocht belandt hij in Nederland en probeert hij, samen met zijn familie, een verblijfsvergunning te krijgen. Hij houdt van toneel- en film. Hij zit in havo 4 en is lid van de schooltheatergroep. Op een dag vraagt de juf of hij niet een eigen toneelstuk wil maken. Een toneelstuk over zijn situatie. ‘Niemand weet wat er met jonge mensen in ons land gebeurt. We zien een flard in het nieuws, we horen de harde taal van politici. Maar jij kent het echte verhaal. Waarom zou je dat niet vertellen?’  Eigenlijk voelt hij niets voor het idee. Maar wanneer hij en zijn familie voor de zoveelste keer worden afgewezen en geen verblijfsvergunning krijgen, weet hij het zeker. Dat toneelstuk moet er komen. Het ‘echte verhaal’ is hard.

Hij werd als koningszoon geboren in de provincie Transkei. Al jong zag hij hoe de blanke samenleving hem slecht behandelde. Mandela sloot zich aan bij het ANC, die opkomt voor de zwarte mensen in Zuid-Afrika. Hij wordt daarvoor gevangen gehouden op Robbeneiland en verbleef daar bijna 25 jaar. Toch zette hij zijn strijd tegen de apartheid voort. Het regime begon te wankelen. In 1990 kon de regering niets anders doen dan hem vrijlaten. Na vier jaar wist Mandela de eerste vrije verkiezingen te organiseren. Deze grote verandering in de geschiedenis was niet mogelijk geweest zonder hem.

Op donderdag 23 december 2004 gebeurt er iets dat het jonge, comfortabele leven van hem drastisch verandert. Zijn zakenreis naar Marokko eindigt in een drama. De 24-jarige IT-ondernemer wordt aangehouden voor drugshandel: onschuldig en niet wetend wat hem overkomt. Enkele maanden later hoort hij 10 jaar celstraf voor drugssmokkel tegen zich eisen. Zijn wereld stort in.Gesteund door zijn moeder, familie, vrienden en kennissen is Joseph langzaam maar zeker in staat het beste te maken van zijn harde gevangenisleven. Zijn moeders raad volgt hij: “Focus, neem verantwoordelijkheid, bepaal doelen en bereik ze, maar je moet het zelf doen.” Joseph’s inlevingsvermogen en medemenselijkheid blijken vreedzame wapens in zijn strijd te overleven. Hij raakt bevriend met gevangenen en bewaarders. Hij leest, leert, sport, onderwijst en onderneemt.

Ze was een uit Duitsland afkomstig Joods meisje dat moest vluchten naar Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met haar familie moest ze onderduiken in Amsterdam. Ze hield daar een dagboek bij. Zij schreef alleen voor zichzelf. In maart 1945 werd haar familie en zij verraden en werden ze opgepakt. Zij stierf op vijftienjarige leeftijd in het concentratiekamp. De enige overlevende van de familie, haar vader, zorgde ervoor dat het dagboek van zijn dochter toch gepubliceerd werd. Het is sindsdien een van de meest gelezen boeken ter wereld. Het is in meer dan dertig landen verschenen en er zijn meer dan zestien miljoen exemplaren van verkocht.

Ze werd op elfjarige leeftijd bekend toen ze een weblog bijhield op de website van de BBC. In de vorm van een dagboek schreef ze over de gewelddadigheden van de Taliban.Terwijl ze in de bus terugkeerde van school, pleegde een Talibanstrijder een aanslag op haar, waarbij ze zwaargewond raakte door een kogel in haar hoofd en haar hals. Artsen verwijderden in een ziekenhuis in Rawalpindi de kogel uit haar hoofd. De Taliban dreigden haar alsnog te zullen ombrengen. Op 15 oktober werd ze overgevlogen naar Engeland, waar ze een verdere specialistische behandeling kreeg Ook was ze hier beter beschermd tegen aanslagen van de Taliban.[2] Haar vader kreeg daar een baan zodat het gezin haar naar Engeland kon komen. Ze studeert nu aan de universiteit. Ze wordt gezien als een van de meest invloedrijke mensen in de wereld door haar strijd voor meisjes om naar school te mogen. Met 17 jaar is de jongste winnaar van de nobelprijs voor de vrede.