Tapijt lenen van DessoDesso is een bedrijf dat tapijten ontwerpt, deze tapijten willen ze gaan produceren volgens een “cradle to cradle” systeem. Dit systeem zou betekenen dat in 2020 alle tapijten die gekocht worden bij Desso uiteindelijk weer terug moeten komen bij Desso.Dit gaat als volgt in zijn werk. Je koopt een tapijt bij Desso, dit tapijt is geproduceerd uit materiaal afkomstig van oudere en versleten tapijten. Dit tapijt word een aantal jaar in bijvoorbeeld een bedrijfspand gebruikt en slijt. Als het tapijt versleten en aan vervanging toe is word het door Desso verwijderd en van het versleten tapijt word een nieuw tapijt gemaakt. Hierdoor word een lineair productieproces circulair gemaakt, je leent als het ware het tapijt.

De manier waarop Desso wil gaan produceren inspireert mij enorm. Ze veranderen de manier van denken over produceren. Een tapijt moet als t gerecycled wordt weer een tapijt worden en dit zou met alles zo moeten zijn. Ik denk ook dat het met alles zou kunnen, zo word dit concept ook al met kleding gedaan. Graag zou ik zelf willen kijken hoever ik hierin kan gaan. Wat ik minder goed vind aan de aanpak van Desso is de vormgeving van hun concept. Ze laten hun concept op de website alleen zien door een tekst, maar mensen hebben tegenwoordig de concentratie niet meer om veel te lezen. Liever had ik gezien dat ze een mooi schema of een duidelijke tekening hadden gemaakt om het concept uit te schetsen.

Bronnen:- http://www.desso.nl/over-desso/het-bedrijfsconcept/

Fiction factory – Wikkelhouse

Dit project is door meerdere instanties aangeraakt voor het allemaal bijeen kwam als een gaaf product, dat erg goed past bij het idee van circular design. Het is een huis gemaakt van golfplaat karton.René Snel bedacht een machine die werkte als volgt: een grote mal in de vorm van een huis werd voor een vrachtwagen geplaatst met daarop een grote rol golfplaat karton. De mal gaat draaien en er worden 24 lagen karton rond de mal gewikkeld, met tussen elke laag een biologisch afbreekbare lijm.

Deze machine stond een tijdje te verstoffen tot dat de Fiction Factory er mee aan de slag ging. Zij werkten het idee uit tot een soort kantoor units met een waterdichte laag en een mooie houten afwerking. Deze verplaatsbare huizen zijn enorm efficiënt. Ze zijn 3 keer duurzamer dan een normaal woonhuis, en gaan wel 50 jaar mee. Het wikkelhuis wordt uit alleen recyclebare materialen gemaakt, dus de huizen kunnen in principe steeds opnieuw gemaakt worden uit dezelfde materialen. De huizen zijn ligt en hebben in de meeste gevallen geen fundering nodig. Uit brekingen blijkt dat wind geen bedreiging is voor de huizen. Later bedacht een student, Rick Burchter, hoe je de Wikkelhuizen nog bewoonbaarder kon maken en richtte deze verder in. Hij zorgde voor een wc en douche in cabines en maakte hier het product helemaal af.

Wat ik erg goed vind aan dit project is dat het compleet vernieuwend is, ik had nooit gedacht dat je een huis kon maken uit karton van deze kwaliteit en dan ook nog is gebruik maken van een grote mal. Ook vind ik het een mooie bijkomstigheid dat het project niet door 1 iemand gemaakt is, het is een beetje opensource en een aantal mensen hebben eraan gewerkt tot een volmaakt product. Het verandert naar mijn idee het idee van huizenbouw compleet, maar ook het idee van wonen. Naar mijn idee hoeft t niet allemaal meer enorm groot en duur, deze manier van produceren en wonen past daar erg goed bij.

Bronnen:- http://www.hva.nl/over-de-hva/nieuws-en-agenda/hva-nieuws/content/

2015/08/hva-student-studeert-af-op-kartonnen-wikkelhuis.html- http://www.fictionfactory.nl/home.php?p=whouse

Refunc – silo city

Refunc is een team van twee Nederlandse architecten die houden van spelen, spelen met materialen. De twee heren zijn, Dennis

Oudendijk en Jan Körbes. De twee reizen de hele wereld over voor de meest uiteenlopende projecten. Ze bouwen met bestaande materialen en onderdelen als bouwstenen, deze materialen lopen uiteen van koelkasten tot waterreservoirs.

Het project “Silo City” is een huis gebouwd van een oude graansilo, de silo is helemaal omgebouwd tot een mobile woning en vooral gemaakt van al reeds gebruikte materialen. In de woning is ook echt gewoond en heeft een hele kleine foodprint. De woning kost weinig geld en energie.

Ten eerste ziet de woning er naar mijn idee puntgaaf uit, ik zou er zo in willen trekken. Dit laat naar mijn idee zien dat de uitvoering van dit project erg goed gedaan is. Ook laat dit project zien dat je van een simpel ding zoals een oude graansilo al een huis kunt maken. Ik vind het mooi hoe er een huis is ontstaan waar prima in te wonen valt en een aantal problemen op zou kunnen lossen. Het is klein dus heeft relatief weinig ruimte nodig. Het kost weinig op zo een huis te bouwen. In dit huis wonen kost weinig energie en het is een goede manier om opnieuw gebruik te maken van bouwmaterialen.

Bronnen:- http://refunc.nl/?p=3405

Boyan Slat – The Ocean Cleanup, 2016 Een groot deel van het plastic dat wij gebruiken belandt uiteindelijk in de zeeën en oceanen. Dit heeft er de afgelopen decennia voor gezorgd dat er enorme pockets zijn ontstaan aan plastic soep, in de grote oceanen.

Veel mensen hebben geprobeerd met ideeën te komen om deze gigantische gebieden met plastic op te ruimen. Maar dit blijkt nog niet zo makkelijk. Er heen gaan om met netten al het plastic op te vangen zou ongeveer 79000 jaar gaan kosten, enorm duur en inefficiënt zijn.

Toen bedacht de student Boyan Slat een simpel principe. Waarom zou je door de oceaan bewegen, als de oceaan ook door jou kan bewegen. Met dit principe bedacht hij een systeem in de vorm van de grote V die op de oceaan zou drijven en op een strategische plek in de oceaan zou worden geplaatst. Door de vorm zal de stroming al het plastic naar 1 punt voortbewegen en kan het makkelijk worden opgevangen.

Er worden nu testen uitgevoerd op de Noordzee met een kleiner model. Na veel testen “The Ocean Cleanup” in 2020 beginnen aan de grote schoonmaak.

Wat ik erg goed vind aan dit project is dat er op een hele simpele manier gedacht wordt. En er een hele grote oplossing ontstaat. Het project kreeg eerst niet zoveel aandacht maar nadat Boyan Slat zijn verhaal had gedaan bij TED Talk, wist iedereen van zijn idee. Nu word hij zelfs gesponsord door de Nederlandse staat en had hij binnen een aanzienlijk korte periode een budget van 2miljoen bij elkaar om aan zijn eerste testen te beginnen. Ik vind het erg bijzonder dat het slimme maar simpele denken van een student, niet alleen een hele goede oplossing biedt, maar ook een hele coöperatie heeft op kunnen starten.

Bronnen:- http://www.theoceancleanup.com/technology/

Dirk Vander Kooij – NotOnlyHOLLOW Chair, 2014 Dirk Vander kooij is een nieuw soort type craftsman, hij is een Nederlands ontwerper werkzaam in Zaandam. Hij heeft meerdere machines uitgevonden waarmee heel groot ge3D print kan worden. Zo bouwde hij een auto-robotarm om tot een grote 3D printer waarmee hij grote meubels uitprint. Zijn filament is gerecycled materiaal wat bijvoorbeeld afkomstig is uit oude koelkasten.

In dit project heeft hij een machine gebouwd die holle buizen print van ook weer gerecycled materiaal. Het idee hierachter is dat je minder materiaal gebruikt voor dezelfde vorm. De NotOnlyHOLLOW Chair is gemaakt van semi transparant materiaal en is daarom licht doorschijnend.

Ik vind dit een gaaf project omdat de ontwerper niet alleen zijn eigen materiaal heeft gemaakt door te recyclen, maar ook nog is zijn eigen machine heeft gemaakt om dit materiaal te gebruiken. Wat ook erg opvallend is, is dat Dirk Vander Kooij niet alleen het eindresultaat laat zien als hij dit project tentoonstelt. Het gehele proces dat bestaat uit 25 stoelen is te zien. Hierdoor kun je al zijn fouten en verbeterpunten zien, dit maakt het naar mijn idee een erg eerlijk design en hier houd ik van.

Ook vind ik de vorm van de stoel mooi, omdat deze vorm nog meer het gevoel geeft dat het uit 1 stuk filament is gemaakt. De stoel krijgt een bijna glazen look, en lijkt nog steeds in beweging te zijn door de breking van het licht.

Bronnen: - http://www.dirkvanderkooij.com/collections/collection/products/not-only-

hollow-chair

Annamarie piscaer - Beauty of the insignificantAnnamarie Piscaer zit bruikbare materialen waar anderen niet zouden kijken. Zo ziet zij stof als een bruikbaar materiaal en heeft ze al verschillende projecten gedaan met stof. Haar studio heet dan ook studiodust.nl.

In het project “Beauty of the insignificant” heeft ze ook gebruik gemaakt van stof. Ze heeft gebruik gemaakt van het stof uit een beddengoed fabriek. Dit wollenstof wordt om veiligheidsredenen zo zorgvuldig mogelijk opgezogen en verzameld in grote zakken. Het materiaal ligt dus voor het oprapen. Deze zakken met stof lijken nutteloos maar niet voor Piscaer, zij kwam erachter dat je met de stofdeeltjes nog prima kon vilten, en gebruikte hier simpel weg een wasmachine voor.

Met deze methode kunnen twee soorten kleden worden geproduceerd. De eerste serie bestaat uit kleden direct gevild in de wasmachine. Deze kleden kunnen maximaal 2.2m/2.6m groot worden, en de productie kost net zoveel energie als het heetste/langste wasprogramma. De tweede serie kleden wordt gemaakt uit de afgesneden stukken die zijn bewaard na het recht en op maat knippen van de kleden uit serie 1. Hierdoor gaat er helemaal niks van het materiaal verloren.

Het mooie aan dit project van ik dat er een kans word gezien in een materiaal waar velen niet eens een materiaal in zouden zien. Dit laat zien dat met elk soort afval eigenlijk wel iets te maken valt. Soms zelfs op de simpelste manier en kan het gewoon bij jezelf thuis. Ook vind ik het erg goed dat niks van het materiaal verloren gaat, en er van het afval een nieuwe serie kleden geproduceerd wordt. De kleden hebben naar mijn idee een warme uitstraling door het vilten, en kleuren combinaties zijn eindeloos.

Bronnen:- http://studiodust.nl/?page_id=17

Annamarie piscaer - Leather Strew CollectionIn dit project wordt door Annamarie Pisaer gebruik gemaakt van een erg moeilijk te recyclen materiaal, namelijk leer. Ze gebruikt afval leer afkomstig van een meubelfabriek. Van deze stukken afvalleer knipt ze dunnen stroken die ze aan elkaar knoopt met de hand. Vervolgens breidt ze er met de hand grote tapijten van. De tapijten krijgen een ruwe uitstraling en vormen een eerlijk product,

omdat je goed kunt zien hoe het gemaakt is. Kleuren worden bepaald door de kleuren leer die weggegooid zijn door de meubelfabriek.

Weer een project van Piscaer waar een materiaal gebruikt is dat niet veel andere ontwerpers durven te gebruiken. In dit geval het moeilijk te recyclen leer. Ik vind de tapijten er erg gaaf uit zien. Toch denk ik dat er nog wel uitdagendere manieren te vinden zijn waarmee leer gerecycled kan worden. Desalniettemin vind ik de manier waarop deze ontwerpster het gedaan heeft erg mooi, ik houd van deze ruwe en eerlijke uitstraling.

Bronnen:- http://studiodust.nl/?page_id=15

Jorre van Ast – Jar TopsJorre van Ast is een Nederlands ontwerper die zowel in Nederland als in London gestudeerd heeft. Dit project gaat over het upcyclen van glazen wegwerp potten. Een pot waar iets ingezeten heeft had als functie iets op te slaan. Met de Jar Tops van Jorre kan dit glazen potje in veel meer veranderd worden en kan het als verschillende functies dienen.

Dit is naar mijn idee een hele slimme en simpele oplossing om een product dat iedereen thuis heeft staan te upcyclen. Omdat het voor iedereen glazen potjes in huis heeft en deze producten erg goedkoop zijn is het voor iedereen bereikbaar. De tops passen op bijna alle soort potten dit maakt het erg veel inzetbaar.

Bronnen:- http://jorrevanast.com/wp/project/jar-tops/

Emma van der Leest - My research bagEmma van der Leest studeerde in 2015 af aan de WDKA, ze is product ontwerper maar gaat een stapje verder richting de biologische en wetenschappelijke kant. Ze heeft een aantal projecten gedaan die gaan over bacteriën. In een van die projecten heeft ze een leerachtig materiaal kunnen maken met behulp van bepaalde bacteriën. In dit project heeft ze van dat materiaal een tas weten te maken. De vorm van de tas is uit een grote lap materiaal gehaald met behulp van een lasercutter.

Tijdens de kick-of gaf Emma een presentatie over een aantal van haar projecten, en wat mij erg aansprak is dat ze vertelde dat t hele idee achter kleding moet veranderen. Ze heeft namelijk een jas gemaakt van hetzelfde materiaal, en zegt: “Nu kopen mensen bijvoorbeeld een shirt en doen er een jaar mee om het dan weg te gooien en een nieuw shirt te kopen, dit idee moet veranderen. Als je een shirt koopt dat biologisch afbreekbaar is kun je het gewoon weggooien na een aantal weken en weer heel makkelijk een nieuwe produceren.”

Ik vond dit wel mooi gezegd en dit idee geld voor meerder materialen. Ik vind haar manier van denken en hoe zij het in dit geval aanpakt erg gaaf, omdat er nauwelijks op deze manier gewerkt wordt en het veel kansen biedt. Leer is bijvoorbeeld moeilijk te recyclen, maar wat nou als je in plaats van echt leer een namaak leer gebruikt dat makkelijk afbreekbaar is in de natuur. Dan heb je nooit last van afval. Hier zou ik zelf nog verder mee kunnen gaan. Het is opensource en ook dat spreekt mij erg aan.

Bronnen:- http://emmavanderleest.com/portfolio/the-biocouture-bag/

Rupert Herring – Eking it outHet laatste voorbeeld dat ik heb onderzocht kwam ik tegen op Pinterest. Wat ik interessant vind aan dit stuk is dat het een keer gerecycled is, en een keer geupcycled. Het meubel is namelijk gemaakt van hout en onderdelen dat overgebleven is van andere projecten, die gemaakt zijn van gerecycled hout.

Dit is naar mijn idee een mooi voorbeeld van upcyclen, en dit meubelstuk brengt mij op verschillende ideeën op eigenlijk heel simpel gebruik te maken van de materialen die over zijn van andere projecten. Zo doe ik dat op mijn werk zelf ook, ik werk in een keramiek werkplaats en daar gaat nogal is iets kapot. De scherven worden verzameld en helemaal gepolijst. Hierna worden er gaten in gemaakt zodat het een ketting kan worden. (Scherven Brengen Geluk, by Jennifer de Jonge)

Bronnen:- http://www.thecleverdesignstore.com/designers/rupert-herring/eking-it-

out.html- jenniferdejonge.nl

Jorien Wiltenburg – Micro Urban miningDeze jonge ontwerpster werkt met materialen uit oude elektrische apparaten. In deze apparaten zitten een heleboel kostbare materialen zoals koper, goud, aluminium en zilver.

Zij verzameld deze materialen en maakt er verschillende producten van. Een mooi voorbeeld vind ik zelf zijn de manden die ze maakt van koperdraden. Vooral dit project vind ik gaaf omdat het vrij simpel is. Deze draden zijn heel makkelijk te verzamelen en er is veel van te verkrijgen. Ze smelt het materiaal niet en gebruikt het zoals ze het vindt.Ze snijdt het koper uit de draden waarna ze ermee breidt, vlecht en weeft. Hierdoor krijg je koperen matjes etc.

Zelf zou ik hier verder op door kunnen gaan, de mogelijkheden met het koper en andere materialen verder onderzoeken.

Smeltpunt koper/Cu: 1083,4 graden celcius.

Bronnen:- http://www.jorienwiltenburg.nl/work19.html