Vliegervaring van een rookie in NZ Deel 4 Pahia (Kerikeri) – Bay of Islands Inmiddels is de laatste stop – Pahia – bereikt. Over twee weken moeten we helaas weer terug naar Nederland. Elk jaar voelen we er eigenlijk niks voor om terug te gaan naar bibberland. Gelukkig weten we dat hier de herfst begint en het bij ons lente wordt. We got the best of two worlds.

De nieuwe instructeur heet John en een bijna nieuwe Tecnam 2008 met leer beklede stoelen en glass cockpit staat buiten te wachten. Ik help John fuel in het toestel te kieperen en daarna gaan we door de papieren en bespreken onze missie. Beetje drukker dan Kaitaia. Turboprops, para’s, heli’s, het loopt allemaal door elkaar. Oppassen dus. We besluiten op te stijgen op 20; een grasbaan. Gelijk naar 2000 voet en een 10 mijl verderop een vallei ingedoken. Mooie oefening voor bochten vliegen en met de vleugels langs de bomen scheren. Daarna een laag vlieg oefening op 200 voet over een mangrove gebied. Terug nog een stukje vallei met een full turn tussen de heuvels en joining op 2000 voet (het vliegveld ligt op 492 voet) en de kist op 15 aan de grond gezet. Snel van de baan af omdat de para’s naar beneden kwamen. De volgende keer eerst maar een paar circuits vliegen, want met al dat verkeer en

verschillende banen moet ik wel even wennen. De komende tijd nog een trip naar Dargaville en Kaitaia en dan is het wel genoeg geweest hier. Hilbert mag de rest doen. De tweede les in Kerikeri. Het circuit vliegen verliep voorspoedig de volgende dag en tijdens het opstijgen twee keer een motor failure geoefend. Na het circuit vliegen nog even naar Pahia waar een groot passagiers schip in de baai lag. Een rondje op 800 voet erom heen en terug om te landen. Een vriend van John had net zijn “Van RV-12” toestel klaar staan om een rondje naar Whangarei te vliegen en binnen een mum zat ik naast hem. Kerry de piloot en eigenaar vertelde dat hij jaren in Sydney woonde, maar zijn gepensioneerde leven hier in NZ wil doorbrengen. Het toestel had hij gekocht van een man in Australië die hem zelf in elkaar had gezet, maar toen van de dokter te horen kreeg dat vliegen voor hem voorbij was.... Jerry kocht hem, in een 20 voet container gezet en hier laten invoeren en registreren. Al kletsend op 2700 voet gingen we langs de schitterende kust van het Northland zoals dit gedeelte heet en weer terug naar Kerikeri. Leuke tocht waar de toeristen al gauw 300 dollar voor betalen. Het is inmiddels zaterdag geworden en de koers gaat naar Dargaville. Een heel rustig plaatsje aan de westkust waar heel veel inwoners nog een naam hebben die eindigt op “vitsch”. Ze zijn de afstammelingen van de Dalmatiërs en worden hier “dallies” genoemd. John en ik besluiten dat we door de officiële vluchtplanning gaan. Dus het dikke AIP boek komt tevoorschijn, de laatste Notams en weerberichten worden opgehaald. De kaart 1:250.000 ligt op tafel en we zetten de koers uit. Die ligt dicht bij zuid – 182 graden. De wind komt uit 1100 met 5 knots. De variatie is 19°E. De te volgen magnetisch koers ligt op 163°. Nu de afstand en op de kaart zetten we 4 gelijke vakken uit en berekenen de vliegtijd voor een vak en zetten dat in een formulier. Tevens kijken we of er onderweg obstakels zijn aan beide zijden van de koers die ontweken moeten worden. Vanwege enige hoge heuvels besluiten we op 3000 voet te gaan vliegen. Nu kijken we per blok of we duidelijke kenmerken op de grond zien een noteren die op het formulier. De volgende stap is de benodigde fuel en berekenen die met reserve en taxiën erbij. Vervolgens worden de Notams en het weerbericht erbij gehaald en uitvoerig bestudeerd. We hebben wat Cu onderweg op 2500 voet, maar voor de rest cavok en in de late namiddag kans op buien. Geen Notams voor Dargaville en de Kerikeri Notams zijn niet veranderd. Als laatste doen we de weight en balance en na het optoppen van de fuel en de pre-flight inspectie zijn we klaar “to roll”.

Deze voorbereiding – volgens het boekje – kost ruim twee uur......heerlijk om dan weg te klimmen......naar 2500 voet vanwege de Cu. Zicht is prima dus met deze hoogte kunnen we de toppen ontwijken. De eerste positie check kwam na ruim 6 minuten en het meertje zagen we achter ons. We lagen voor op schema, maar wel op koers. Passeerden radio toren boven op een heuvel op hetzelfde niveau. De volgende check zat weer op schema. Het weer was prima en we konden in de verte Dargaville al zien

liggen. We zakken naar 2000 voet en vinden de brug en ernaast het vliegveld. Kijken op joining naar de windzak en besluiten op 22 te landen. Gelukkig was de grasbaan ok, want de limestone baan van 12 meter breed wil geen enkele pilot gebruiken vanwege steenslag gevaar. We parkeren de Tecnam tussen 20 andere toestellen van allerlei pluimage en scharen ons tussen een groep van 50 mensen die hier de gebruikelijke lekkere zaterdag lunch gebruiken. Daarna richting Kaitaia over de mountain range. Deze route had ik ook uitgezet. Genoten van het prachtige uitzicht en al spoedig kwam Hokianga harbour in zicht met de ferry uit Rawene. John besloot dat we hier de tocht moesten afbreken en naar Kaikohe moesten gaan. Bereken maar hoe je er moet komen. Gelukkig ben ik redelijk goed bekend in dit gebied en van professie kan ik navigeren, dus met de kaart op schoot was de nieuwe koers snel uitgerekend en met een 7 minuten vliegen moesten we er kunnen komen. Het vliegveld Kaikohe is niet bekend bij mij, maar ik wist wel dat er een vliegveld was. Een groot stuk grasveld en zoek die nou maar tussen al die andere grasvelden. Mooi recht vooruit kwam iets wat wel eens het vliegveld zou kunnen zijn. Windzak gezocht in de join en touch en go. Terug naar Kerikeri.........wat een ervaring. Hier wil ik meer van...... wordt vervolgd. Reis naar Kaitaia Inmiddels zit de laatste les in NZ erop. Besloot om naar Kaitaia te vliegen. De koers niet recht toe recht aan, maar via een vallei. Notams waren niet veranderd. Spur winged plovers zijn het grootste gevaar te Kaitaia. Metservice gaf aan dat we konden vliegen, maar wel Cu met rain. Eerst maar op een koers naar de plaats waar ik bijna een week geleden begon met laagvliegen. De brug over de weg was een prima aanwijzing. Daarna zo laag mogelijk de vallei in. Aan het einde van de vallei even een bocht naar rechts gemaakt om wat hoogte te winnen en daarna over de kam en langzaamaan dalen to joining hoogte. Ik was blij dat we op VFR over de kam konden op 2000 voet. Er waren tal van buien en ook lage bewolking. Kaitaia lag recht vooruit en na het controleren van de windzak konden we via het circuit op 30 landen. De mensen van Kaitaia Aero club waren verrast om me weer te zien. Even gevraagd hoe het zat met die spur winged plovers. Elke airport zitten er soms wel tientallen. “I got sick

of shooting them, and this way our back is covered” kreeg ik als antwoord. Een gezellig uurtje met hen doorgebracht en vervolgens met John richting Kerikeri. Net voor een wolkbreuk opgestegen en de oostkust op 2000 voet volgen. Prachtige baaien. Na een half uur bij Kauri Cliff, de mooiste golfbaan van NZ. Drie heli’s stegen daarvan op. Als je toch 420 dollar moet betalen voor een rondje golf, dan kom en ga je per heli. We draaien een rondje om er zeker van te zijn dat ze voor ons zitten. Inmiddels zijn we gedaald tot 700 voet want de bewolking zakte behoorlijk in. Tot mijn opluchting klaarde het boven Kerikeri op en konden we op circuit hoogte binnenkomen en landen op 02. Ook deze tocht was weer heel mooi. De mooie Tecnam – met automatische carb heat! – en John vaarwel gezegd.........het zal wennen

worden om minstens een week lang met beide benen op de grond te moeten staan. Na twee maanden hier in NZ rondgevlogen te hebben heb ik een hele hoop ervaring opgedaan, heb mijn solo gedaan. Vier verschillende toestellen gevlogen, vijf verschillende instructeurs, zes vliegvelden aangedaan, een boeren strippie en op het strand geland. Cross country trippen gedaan. Vaak vlieg je rond met geen enkel toestel om je heen en free airspace bijna zover je kan vliegen. Dat zal dus in Nederland wel weer wennen worden. Gevlogen met geen ziel in de toren. Het wordt allemaal onderling geregeld. De training hier is net zo professioneel. Altijd een uitgebreide pre-flight inspectie, met aftappen van de fuel (de fuel wordt vaak met 20 liter drums aangeleverd). De checklijsten zijn altijd aanwezig en alle stappen voor take-off zijn hier identiek. De instructeurs zijn wel verschillend. Eerlijk gezegd had ik niet zoveel aan de jonge instructeurs van Ardmore. De instructeurs in Whakatane, Kaitaia en Kerikeri hadden tienduizenden uren gevlogen en zijn op de praktijk gericht. Je ogen en oren moeten het doen en minder de meters. In de cockpit went een “glass” cockpit heel snel en vond

ik de trim op de joystick echt super. Sommige knoppen mogen dan wel op een iets andere plaats zitten, het gaf nooit problemen. Ik heb hier enorm genoten, geleerd en veel meer bereikt dan ik gehoopt had. Volgend jaar staat NZ en het vliegen daar weer op het programma....... Als je bedenkt dat dit verhaal nooit ontstaan was als ik niet een wedstrijd met Hilbert had gegolfd, dan kan een golfballetje toch wel raar vliegen.......