El Cholo, leider met hart en zielDiego Simeone leidde Atlético Madrid vorig seizoen naar ongekende successen. Het was niet de eerste keer dat hij de Rojiblancos bij de hand nam. Als speler steeg zijn populariteit in Vicente Calderón al naar ongekende hoogte. Het verhaal van een bloedfanatieke Argentijn met een ongekende vechtersmentaliteit. ‘Sommigen zeggen dat je moet weten hoe je moet verliezen. Ik zeg dat je moet weten hoe je moet winnen.’

Het was vrijdag 22 augustus, iets over elf ’s avonds. Estadio Vicente Calderón vormde het theater voor de terugwedstrijd tegen Real Madrid in de strijd om de Spaanse Supercup. Aan het eerste duel had Atlético Madrid een 1-1-gelijkspel overgehouden. Nu, in eigen huis, werd er om de prijzen gespeeld. Het was de 26ste minuut en ondanks de vroege 1-0-voorsprong wond trainer Diego Simeone zich weer eens gigantisch op. Rechtsback Juanfran mocht, zijns inziens, het veld te laat weer in na een blessurebehandeling. Daarom vond Simeone het nodig om verhaal te halen bij de vierde official. Op z’n Simeones. Hevige armgebaren, vloekend en tierend, vol Argentijnse furie. Een tikje op het achterhoofd van de arme man. Reden voor de scheidsrechter om de coach de rest van de wedstrijd vanaf de tribune te laten bekijken. De Spaanse sportkranten speculeerden er na de door Atlético gewonnen wedstrijd lustig op los: er zou hem een lange schorsing wachten. Simeone moest acht duels aan de kant staan. Een weloverwogen beslissing van de Spaanse tuchtcommissie. Hij kreeg vier duels schorsing voor de corrigerende tik, twee voor het protest tegen zijn verbanning, één voor het cynische applausje en één voor het coachen van zijn team vanaf de tribune. Zonder Simeone kende Atlético een wisselvallige seizoensstart. Er werd op wedstrijddag drie wel gewonnen van rivaal Real Madrid, maar verder kwam de Spaanse kampioen niet verder dan een gelijkspel tegen Rayo Vallecano (0-0) en Celta de Vigo (2-2) en nipte overwinningen op laagvliegers Eibar (2-1) en Almería (0-1). Juist toen Atlético zaterdag voor het eerst weer een tegenstander van formaat tegenkwam, het nog ongeslagen Sevilla, keerde Simeone terug van zijn schorsing. De groep had hem nodig. Hij stond er weer als vanouds. Als een losgelaten kooivechter. Het publiek opzwepend, zijn team aansturend, als een opgefokte dirigent met wilde armbewegingen. Zoals altijd gekleed in een charismatisch donker maatpak.

El CholoUitspattingen als die in de wedstrijd om de Supercopa zijn de Argentijnse trainer niet vreemd. Het zit in zijn karakter. Het kostte hem ook een schorsing in de Champions League-finale, wederom tegen Real Madrid. Maar het zit veel dieper. Simeone lijkt met een licht ontvlambaar karakter geboren. Het was 28 april 1970, negen dagen nadat Atlético Madrid de zesde landstitel in de geschiedenis had veroverd. Op tienduizenden kilometers afstand van Madrid kwam een toekomstige legende ter wereld. De hemel boven Buenos Aires kleurde roodwit. Zijn eerste stappen op voetbalschoenen zette hij als speler van Vélez Sarsfield. Het straatvechterskarakter bleek er al vroeg in te zitten. Een van zijn eerste trainers, Victorio Spinetto, doopte de toen vijftienjarige Simeone om tot ‘El Cholo’. Een verwijzing naar de bijnaam van oud-Boca Juniors-speler Carmelo Simeone. El Cholo Verdadero,de echte Cholo. De Argentijnse verdediger begon, net als de huidige Atleti-trainer, zijn carrière bij Vélez en verdiende de bijnaam (straattaal voor een typisch Zuid-Amerikaans karakter) door zijn eindeloze inzet. ‘Ik gaf mijn leven, elke wedstrijd weer. Precies zoals Diego Simeone als speler deed’, vertelde

Carmelo Simeone. Al op zeventienjarige leeftijd, toen Diego Simeone debuteerde in het eerste elftal van Vélez, speelde hij met het mes tussen de tanden. Alles voor de overwinning: een tegenstander onderuit schoffelen, uitschelden of provoceren. Het zat er al vroeg in. Toen hij in de Argentijnse competitie tegenover Gerardo Martino (vorig seizoen trainer van Barcelona) stond, naaide hij hem een rode kaart aan. ‘Ik deed een beetje alsof’, gaf Simeone later toe. Tien minuten na het trucje werd Simeone zelf met een rode kaart van het veld gestuurd. Kon hem het schelen: Vélez won wel.

Op zijn achttiende debuteerde Simeone in het Argentijnse elftal, twee jaar later liet hij Zuid-Amerika achter zich en koos hij voor het Europese avontuur, bij het Italiaanse Pisa Calcio. Echt groot werd hij bij Atlético Madrid, in 1994. Vanaf de eerste ontmoeting met de Argentijnse mediocampista sloeg de vonk over bij het publiek in Vicente Calderón. De fans hielden van zijn karakter. Ze zagen in het voetbal van de Argentijn een reflectie van hun normen en waarden. De keiharde knokmentaliteit van het Madrileense arbeidsvolk. De middenvelder voelde zich meteen thuis in de Spaanse hoofdstad. Voor Simeone is voetbal een levensstijl waarin alleen winnen telt. Of zoals de hoofdrolspeler zelf eens zei: ‘Sommigen zeggen dat je moet weten hoe je moet verliezen. Ik zeg dat je moet weten hoe je moet winnen.’ Verliezen is geen optie. Met je verlies leren leven? Ondenkbaar. Het prachthuwelijk werd bezegeld met een landstitel en de bekerwinst in het seizoen 1995/96.

Persoonlijke overwinningOok in Italië, waar hij in 1997 terugkeerde, maakte hij naam als bikkelharde middenvelder. Gemeen, maar altijd vol inzet. Na twee seizoenen bij Internazionale, waar hij de UEFA Cup won, koos hij voor Lazio. Daar moest hij zich opnieuw bewijzen. Een moeilijk jaar wachtte Simeone. Lazio kende juist een topjaar, deed tot op het laatste moment mee om de prijzen, maar de Argentijn kon nooit voor een langere tijd rekenen op een basisplaats. Zes wedstrijden voor het einde van de competitie mocht hij wel in de basis beginnen, tegen Juventus. Meteen maakte hij zich geliefd bij de Irriducibile, de harde kern, door het winnende doelpunt voor zijn rekening te nemen. Juist tegen de grootste titelfavoriet: 0-1. Maar het bleek niet genoeg. De wedstrijd erna begon hij weer op de bank. Zo ook, vier duels voor het einde, tegen laagvlieger Piacenza. Een halfuur voor tijd mocht hij invallen. Bij zijn eerste balcontact zette hij Lazio op voorsprong. Hij werd wild, vierde zijn doelpunt door naar zichzelf te wijzen. Alsof hij wilde zeggen: hier ben ik dan. Zijn strijdersmentaliteit gaf Lazio in het jaar 1999/2000 het laatste zetje in de goede richting. De laatste drie wedstrijden was hij basisspeler. En driemaal trefzeker. Zo was hij persoonlijk beslissend in de Italiaanse titelstrijd. Dankzij de treffers van El Cholo pakte Lazio de tweede Scudetto in zijn bestaan. Voor iedere Lazio-tifoso een onvergetelijk jaar, maar zeker ook voor Simeone. ‘Deze titel is een persoonlijke overwinning’, zo zei hij later. ‘Toen ik in Rome kwam, was het alsof niemand mij een kans wilde geven. Alsof er geen plaats was. Ik heb geleden, geknokt, offers gegeven en mijn kansen gegrepen. Buiten het feit dat we de titel wonnen, won ik ook een persoonlijke strijd.’ Juist die mentaliteit maakte hem ook bij de Lazio-aanhang tot een idool. Vier jaar later besloot Simeone terug te keren bij zijn grootste liefde: Atlético Madrid.

Argentijnse barbecuesHij keerde er terug als een legende. Bij de Colchoneros was destijds ook Kiki Musampa als aanwinst gepresenteerd. De oud-middenvelder van onder meer Ajax en Málaga, speelde vanaf 2003 anderhalf seizoen lang met de Argentijn. Musampa was meteen onder de indruk. ‘Simeone was een echte leider. Hij ging altijd voorop in de strijd. Hij wakkerde iets aan bij de rest: scherpte. Hij was de aanjager van ons team. Op trainingen liet hij niet met zich sollen. Als je hem voorbij wilde spelen, hem wilde poorten, dan zette hij je op je plek. Hij liet zich echt de kaas niet van zijn brood eten.’ Een

speler met leiderschap. Dat aanzien had hij verdiend. Hij had na zijn vertrek namelijk ook in Italië respect afgedwongen. Voor de wedstrijden, waar normaal gesproken de trainer het woord nam, mocht ook Simeone zijn zegje doen. Iedereen accepteerde dat. Ook trainer Luis Aragonés. Het was Simeones tweede periode bij Atlético. Maar van rustig afbouwen was geen sprake. ‘Je zou misschien denken, aan het eind van zijn carrière, dat hij het niet zo strak meer nam. Maar niets was minder waar. Hij leefde nog steeds voor het voetbal. Hij had het over niets anders.’ Musampa leerde ook de persoon Diego Simeone kennen. ‘Hij had in zijn tijd bij Sevilla met Diego Maradona samengespeeld. Daar was ik van onder de indruk. Daar spraken we dan over. Hij had altijd mooie verhalen’, aldus Musampa. Zo raakten de twee bevriend. ‘Buiten het veld was hij een rustig type. Van uitspattingen wilde hij niets weten. Hij bleef liever thuis om daar leuke dingen te doen met vrienden.’ Zo bracht Musampa veel tijd door met de Argentijn. ‘Ik kwam ook vaak bij hem thuis. Mijn mooiste herinneringen zijn de barbecues in Simeones achtertuin. Als het mooi weer was hield hij geregeld dat soort etentjes. Hij had er een speciaal hokje voor laten bouwen. Dan liet ‘ie echt Argentijns vlees overkomen, van een restaurant in Madrid. Zaten we daar, in een warm Madrid, zwembad erbij, met de Argentijnse jongens.’ Het water zou hem weer in de mond lopen. In Simeone vond de Nederlander een goede vriend. ‘Ik kon goed met hem lachen. Sowieso valt er met die Zuid-Amerikanen wel te lachen. Daarnaast konden we ook praten. Hij stelde zich open, vertelde veel over zijn privéleven. Dat toont vertrouwen aan. Simeone was een betrouwbaar persoon.’In de winter van 2004 verloren de twee elkaar uit het oog. Musampa werd verhuurd aan Manchester City en Simeone keerde terug naar zijn geboortegrond, Argentinië. ‘In het begin hadden we nog contact, maar dat verwaterde.’

Gouden combinatieDat Simeone na zijn laatste jaar als speler bij het Argentijnse Racing Club voor het trainersvak koos, verbaasde Musampa niet. ‘Ik heb in hem altijd al een trainer gezien. Op het veld was hij altijd coachend, wijzend, aansturend. Zo ken ik hem. We hadden het ook over het trainersvak.’ Alhoewel het contact minder werd, is Musampa zijn vroege voetbalvriend altijd blijven volgen.’Ik was al onder de indruk toen Simeone kampioen werd met Estudiantes, in Argentinië. Dat doe je niet zomaar even’, sprak de Nederlander, nu zelf trainer van Almere City C2, zijn bewondering. ‘Het was een kwestie van tijd dat hij trainer zou worden bij Atlético. Dat wist ik wel’, aldus Musampa. Dat duurde echter nog vier jaar. Na klussen bij River Plate, San Lorenzo en Catania kwam hij in 2011 terug bij de ploeg waar hij van een jongen veranderde in een man. In mei 2012 leidde Simeone zijn ploeg naar de Europa League-winst. Het bleek de opmars naar een succesvolle periode. ‘Wat hij vorig seizoen liet zien, toont aan dat hij een hele grote is. Met mindere middelen zo’n resultaat neerzetten. Zijn visie werkt. Op het veld zie je allemaal Simeonetjes. Zijn karakter overbrengen op zijn spelers, die dat tot in perfectie uitvoeren. Als je dat kunt ben je een grote’, vormden de lofuitingen van Musampa. Simeone en Atlético zijn een gouden combinatie. Bikkelharde spelers als Diego Godín, Raúl García en Diego Costa waren vorig seizoen het evenbeeld van hun trainer. Tezamen werd de hegemonie van Barcelona en Real Madrid doorbroken. Atleti won de titel en stond in de Champions League-finale. Een grote eer valt toe te schrijven aan Simeone. Als trainer is de Argentijn niet anders dan als speler. Bloedfanatiek, altijd met zijn armen zwaaiend, schreeuwend, coachend en vaak een tikkeltje over het randje. Zoals tijdens de uitspatting in de Supercopa-wedstrijd begin dit seizoen. Ook dat verbaasde Musampa niet. ‘Dat hoort bij hem. Intimideren, de grens op zoeken. Het is onderdeel van zijn karakter. Diego Simeone doet alles met hart en ziel.’

KADER

‘Het is een kwestie van tijd voordat hij trainer wordt van Lazio’

Waar Diego Simeone ongekende lof verwierf en verwerft als speler en trainer van Atlético Madrid, was hij ook in Italië ongekend populair. Na zijn moeizame debuutseizoen, waarin hij Lazio in de laatste weken naar de Scudetto schopte, verbleef hij nog vier jaar in de Italiaanse hoofdstad. Hij speelde 120 wedstrijden in het shirt van de Biancocelesti. Nergens speelde hij meer wedstrijden. Nergens scoorde hij meer goals (16). Dat maakte hem tot favoriet van de tifosi van Lazio. ‘È uno di noi’, klonk het in Stadio Olimpico. Hij is een van ons. ‘Ik wist dat het een kwestie van tijd was voordat Simeone trainer zou worden van Atlético Madrid’, sprak Kiki Musampa, die tussen 2003 en 2005 samenspeelde met de Argentijn. ‘Maar zo is het ook een kwestie van tijd voordat hij trainer wordt van Lazio. Het is alleen nog wachten wanneer…’, vervolgde hij met een vooruitziende blik. Die wens stak Simeone zelf nimmer onder stoelen of banken. Zijn belofte ligt op beeld vast. In een tv-interview sprak hij zijn wens uit. ‘Op een dag ben ik de trainer van Lazio.’