VICTORY PRODUCTIONS PRESENTEERT

LA RESISTANCE DE L’AIR

EEN FILM VAN FRED GRIVOIS MET JOHAN HELDENBERGH, REDA KATEB,

LUDIVINE SAGNIER

  2  

PRAKTISCH

RELEASEDATUM BELGIE: 17 JUNI 2015

DISTRIBUTIE BENELUX

VICTORY PRODUCTIONS

BOEKINGEN Victory Productions

Jean-Marie Verhasselt jmv@victoryproductions.be

02 261 05 40

Olivier Van den Broeck olivier@remaininlight.be

0473 56 83 88

PERS Kay Doms

kay@remaininlight.be 0499 93 46 22

  3  

SYNOPSIS

Vincent (Reda Kateb) is een begenadigd scherpschutter en de onbetwiste nummer één van zijn schietclub. Wanneer hij ernstig in de geldproblemen raakt, wordt dat opgemerkt door het charismatische maar mysterieuze nieuwe clublid Renaud (Johan Heldenbergh). Hij doet Vincent een niet-alledaags voorstel waarmee hij snel aan geld zou kunnen komen. Vincent neemt de gevaarlijke klus aan in de hoop zijn vrouw en dochter een mooie toekomst te kunnen bieden. Maar zijn rustige leventje verandert weldra in een regelrechte rollercoaster. De film noir La résistance de l'air is het sterke debuut van regisseur Fred Grivois. De hoofdrollen zijn voor Johan Heldenbergh (The Broken Circle Breakdown) die voor het eerst zijn opwachting maakt in een internationale filmproductie, Reda Kateb (Un prophète) en Ludivine Sagnier (Swimming Pool).

  4  

SPECIFICATIES

LAND: Frankrijk

JAAR: 2014

DUUR: minuten

BIOSCOOPFORMAAT:

2.35 : 1

GELUID: Dolby Digital

ORIGINELE VERSIE:

Frans

ONDERTITELING: Nederlands

  5  

CAST

VINCENT DELPHINE ARMAND RENAUD VALERIE

Reda Kateb Ludivine Sagnier Tchéky Karyo Johan Heldenbergh Laure de Clermont-Tonnerre

CREW

REGIE

SCENARIO Fred Grivois Fred Grivois Thomas Bidegain Noé Debré

PRODUCERS

ASSOCIATE PRODUCER

CO-PRODUCERS

Charles-Marie Anthonioz Mourad Belkeddar Jean Duhamel Nicolas Lhermitte Julien Seul Nadia Khamlichi Adrian Politowski Gilles Waterkeyn

CINEMATOGRAFIE Glynn Speeckaert PRODUCTION DESIGN Pierre Pell

GELUID Pierre Mertens MONTAGE

CASTING

ASSISTENT REGIE MAKE-UP

Géraldine Mangenot Benoit Luporsi Richard Rousseau Arnaud Esterez Nelly Robin

  6  

OVER FRED GRIVOIS

Fred Grivois – REGISSEUR De Franse regisseur, scenarist, producer en Audiard-protegé Fred Grivois (°1975 - Parijs) is met zijn misdaadfilm La résistance de l’air (2014) niet aan zijn proefstuk toe. Hoewel hij met deze film zijn langspeelfilmdebuut lanceert, kan Grivois reeds terugvallen op jaren ervaringen die hij onder meer tijdens zijn samenwerking met gerenommeerd cineast Jacques Audiard heeft opgedaan. De ambitie om in de filmwereld terecht te komen start voor Grivois met een opleiding aan de filmschool Ecole Supérieure de Réalisation Audiovisuelle. In zijn laatste jaar besluit hij zijn filmstudies vervolgens af te ronden aan de New Yorkse afdeling van de school. Zijn eerste stappen richting filmcarrière zet hij als productiecoördinator bij de musical kortfilm L’Ame-Stram-Gram (1999), vervolgens verzorgt hij ook de realisatie van een aantal muziekvideo’s voor de populaire zanger Johnny Hallyday en bekende dj David Guetta, en kan hij aan de slag gaan bij de televisiezender France 2. In 2005 kan Grivois een eerste samenwerking aangaan met regisseur Jacques Audiard voor diens succesvol drama De battre mon coeur s’est arrêté, waarbij hij instaat voor de titelsequentie van de film. Voor Audiards veelgeprezen gevangenisfilm Un prophète (2009) ageert hij vervolgens als second unit director. Op de set van die laatste kan Grivois reeds kennis maken met de Algerijns-Franse acteur Reda Kateb die hij later zal casten in de rol van Vincent die in het misdaaddrama La résistance de l’air door een toevallige kennismaking naar het misdaadmilieu getrokken wordt. Daarnaast doet hij eveneens beroep op Audiards fervent collaborateur Thomas Bidegain, die o.a. meewerkte aan Un prophète, alsook het scenario van de filmadaptatie De rouille et d’os (2012) verzorgde. Ook qua thematiek is de connectie met zijn voorbeeld Audiard sterk voelbaar, met zijn debuut kiest Grivois immers eveneens voor een harde milieuschets en sociologisch portret.

  7  

OVER REDA KATEB

Reda Kateb – VINCENT Het parcours dat de Franse acteur Reda Kateb (°27 juli, 1977 – Ivry-sur-Seine, Frankrijk) tot op heden heeft afgelegd, is er één van uitersten: gaande van komedie tot drama zet hij ook zowel zachte karakters als brutale kerels neer. Zijn vriendelijke présence en zachte uitstraling dragen er echter toe bij dat zijn vertolkingen nooit volledig zwart-wit worden afgetekend. Al zijn rollen hebben immers gemeenschappelijk dat het telkens om figuren met reële menselijke trekken gaat, en het is dan ook de menselijke invalshoek in de verhalen die voor de acteur zelf de doorslaggevende factor zijn in de keuze van zijn projecten. Als telg van een acteur wordt Kateb reeds op jonge leeftijd ondergedompeld in de wereld van het theater. Op 12-jarige leeftijd besluit hij daarop effectief een acteer carrière te aspireren. Omwille van zijn Algerijnse roots wordt de aspirant acteur aanvankelijk hoofdzakelijk gecast in nevenrollen en tweede planrollen. Zo debuteert hij in 2009 als de gewiekste hooligan Jordi en vriend van de hoofdfiguur Malik in Jacques Audiards gevangenisdrama Un prophète. De daaropvolgende jaren volgen wederom rollen als relschopper in het bekroonde drama Qu’un seul tienne et les autres suivront (2009) en in de misdaadreeks Engrenages (2005-heden). Hoewel hij nadien zijn filmografie verder nog kan uitbreiden met titels als Pieds nus sur les limaces (2010), A moi seule (2012) en Trois mondes (2012) wordt zijn acteertalent pas met zijn rol als een gemartelde gevangene in het Amerikaanse oorlogsdrama Zero Dark Thirty (2012) van Kathryn Bigelow echt opgemerkt. Het daaropvolgend jaar is dan ook een drukbezet jaar voor Kateb. Na het drama Une histoire d’amour (2013), over een bankier die een sadomasochistische relatie aangaat met een maîtresse, is hij eveneens te zien in de Frans-Belgische komedie Les garçons et Guillaume, à table! (2013), gebaseerd op het gelijknamige en deels autobiografisch toneelstuk over de jonge jaren van regisseur Guillaume Gallienne, in de misdaadthriller Le jour attendra (2013) en in het komisch drama Les petits princes (2013). Dat de acteur meer in zijn mars heeft dan louter de rol van ‘de immigrant’ op zich te nemen, bewijst Kateb volop in het drama Gare du Nord (2013) van Claire Simon, een ervaren Franse film – en documentairemaakster die aan de hand van een overvol treinstation als metafoor voor Europa de bloeiende relatie tussen een jonge wetenschapper en een geschiedenisprofessor uit de doeken doet.

  8  

Ook in de in Afrika opgenomen thriller Fishing without Nets (2014), over de dagelijkse problemen en morele dilemma’s van een aantal Somalische piraten, weet Kateb zich vervolgens ook goed staande te houden. Dat het ook luchtiger kan, bewijst de acteur datzelfde jaar in Thomas Lilti’s komisch drama Hippocrate (2014), waarin hij als sympathieke buitenlandse arts geleidelijk aan uitgroeit tot de verpersoonlijking van het geweten van de film. Als karakteracteur scoort hij nadien in het drama Qui Vive (2014), het langspeelfilmdebuut van Marianne Tardieu over een man die een baan aanvaardt in een winkelcentrum terwijl hij eigenlijk droomt van een job als verpleger. Vooral dankzij zijn solide portrettering als de Arabier Chérif die in de hoop zijn baan te redden, betrokken raakt bij een misdrijf, wordt de film op verscheidene filmfestivals hartelijk onthaald. Na zijn rol als de in geldnood verkerende scherpschutter Vincent in het misdaaddrama La résistance de l’air (2014) is Kateb binnenkort niet alleen te zien als een taxichauffeur in het langverwachte regiedebuut van filmacteur Ryan Gosling, Lost River (2014), een bizarre fabel vol surrealistische scènes over een familie die boven een mystieke onderwaterwereld woont, maar draagt hij samen met Viggo Mortensen het Frans drama Loin des hommes (2014), internationaal bekend als Far from Men, waarin een rechtschapen dorpsonderwijzer ten tijde van de onafhankelijkheidsoorlog in Algerije de van moord beschuldigde dorpeling Mohamed in het Atlasgebergte tracht te helpen ontsnappen. Op het filmfestival van Venetië jl. is de pers het er unaniem over eens dat beide acteurs in deze mix van thriller, oorlogsfilm en western een schitterende prestatie neerzetten. FILMOGRAFIE: o 2014 LA RESISTANCE DE L’AIR van Fred Grivois  

LOIN DES HOMMES / FAR FROM MEN van David Oelhoffen LES FANTOMES DE L’USINE van Brahim Fritah HIPPOCRATE van Thomas Lilti LOST RIVER van Ryan Gosling QUI VIVE van Marianne Tardieu FISHING WITHOUT NETS van Cutter Hodierne  

o 2013 GARE DU NORD van Claire Simon LES PETITS PRINCES van Vianney Lebasque LE JOUR ATTENDRA van Edgar Marie LES GARCONS ET GUILLAUME, A TABLE! van Guillaume Gallienne UNE HISTOIRE D’AMOUR van Hélène Fillières

o 2012 ZERO DARK THIRTY van Kathryn Bigelow CHRONIQUES D’UNE COUR DE RECRE van Brahim Fritah LE MONDE NOUS APPARTIENT van Stephan Streker TROIS MONDES van Catherine Corsini A MOI SEULE van Frédéric Videau

o 2011 TENIR LES MURS van Mehdi Meddaci o 2010 PIEDS NUS SUR LES LIMACES van Fabienne Berthaud o 2009 QU’UN SEUL TIENNE ET LES AUTRES SUIVRONT van Léa Fehner

UN PROPHETE van Jacques Audiard

  9  

OVER JOHAN HELDENBERGH

Johan Heldenbergh – RENAUD Voor het internationaal succes van het country melodrama The Broken Circle Breakdown (2012) stond de rasechte Gentenaar Johan Heldenbergh (°11 mei, 1967 – Wilrijk), alumni van de Antwerpse Studio Herman Teirlinck, bij het theaterpubliek vooral bekend als een veelzijdig toneelacteur. Na een aantal spraakmakende theaterproducties waaronder Ten Oorlog (Blauwe Maandag Compagnie), Mijn Blackie (HETPALEIS & Nieuwpoorttheater) en Maria Eeuwigdurende Bijstand (DASTHEATER & Theater Zuidpool) sluit Heldenbergh zich in 2000 aan bij het vaste ensemble van het Antwerpse Theater Zuidpool, waar hij niet alleen zijn diversiteit als acteur kan etaleren maar tevens de kans krijgt met de productie ’t Schemert, naar teksten van de Amerikaanse scenario- en toneelschrijver David Mamet, zijn regiedebuut neer te zetten. Daarna volgt onder zijn regie ook nog De Madam (van ’t café hieronder). Sinds 2006 maakt Heldenberg deel uit van de artistieke kern van de Gentse toneelgroep Compagnie Cecilia, een gezelschap van Arne Sierens. De Sierens-Heldenbergh samenwerking levert een aantal memorabele voorstellingen op, waaronder Trouwfeesten en Processen enzovoort en Broeders van Liefde. Als toneelschrijver en –maker kan hij de daaropvolgende jaren met de monoloog Massis the musical, het countrymuziekconcert The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-Ups of Alabama en het woordeloos theaterstuk Vorst-Forest volle zalen trekken. Zelfs op televisie wordt hij een bekend gezicht en krijgt hij gastoptredens te pakken in televisieseries als Ons Geluk, Jes, De Ronde en De Ridder. Naast het theater maakt Heldenbergh reeds in 1995 met de Oscarwinnaar Antonia van Marleen Gorris eveneens zijn debuut op het witte doek om enkele jaren later zijn medewerking te verlenen aan het drama Any Way the Wind Blows (2003) van Tom Barman, over de belevenissen van acht alledaagse mensen op een broeierige zomerdag in Antwerpen. Een jaar later gaat hij met Steve + Sky (2004), waarin Heldenbergh de rol van de eigenaar van een nachtclub op zich neemt, zijn eerste samenwerking met regisseur Felix van Groeningen aan. Een collaboratie die vervolgens in 2009 en 2012 hernomen wordt als Heldenbergh deel uitmaakt van de cast in respectievelijk De Helaasheid der Dingen en The Broken Circle Breakdown.

  10  

Tussen de films in kan de acteur tevens participeren aan zowat elke Vlaamse productie die het goed doet aan de kassa: van Ben X (2007), Aanrijding in Moscou (2008), Turquaze (2010) tot Hasta la Vista (2011). Toch heeft nooit eerder een Vlaamse film zo’n internationale indruk gemaakt als The Broken Circle Breakdown, een film die vooral gedicteerd wordt door zijn gebruik van Bluegrass muziek en nummers over dood en verlies. Het aantal filmprijzen dat de film, waarin Heldenbergh en actrice Veerle Baetens als cowboykoppel na het verlies van hun dochtertje op de muren van hun eigen verdriet botsen, ondertussen al verdiend heeft, is indrukwekkend en de internationale filmcritici komen superlatieven te kort om de film aan te prijzen. Het succes van die laatste levert hem al snel een rol op in La résistance de l’air (2014), zijn eerste buitenlandse productie waarin Heldenbergh in zijn portrettering van de schijnbaar sympathieke Renaud zijn karakter een duivels tintje kan meegeven. Net het tegenovergestelde van hoe Indiewire de acteur omschrijft: “Heldenbergh, een beerachtige man wiens harde uiterlijk zijn zachte binnenkant verbergt”. FILMOGRAFIE: o 2014 LA RESISTANCE DE L’AIR van Fred Grivois  o 2012 THE BROKEN CIRCLE BREAKDOWN van Felix van Groeningen o 2011 HASTA LA VISTA van Geoffrey Enthoven o 2010 TURQUAZE van Kadir Balci o 2009 DE HELAASHEID DER DINGEN van Felix van Groeningen o 2008 AANRIJDING IN MOSCOU van Christophe Van Rompaey o 2007 BEN X van Nic Balthazar o 2004 STEVE + SKY van Felix van Groeningen o 2003 ANY WAY THE WIND BLOWS van Tom Barman o 1995 ANTONIA van Marleen Gorris  

  11  

OVER LUDIVINE SAGNIER

Ludivine Sagnier – DELPHINE Tien jaar geleden brak de Franse actrice Ludivine Sagnier (°3 juli, 1979 – La Celle-Saint-Cloud, Yvelines) internationaal door als femme fatale in François Ozons moordmysterie Swimming Pool (2003), de film die haar het imago van Franse babe en de nieuwe Brigitte Bardot bezorgde. Hoewel die vergelijking heel flatterend was, heeft Sagnier meermaals aanbiedingen met de focus op haar uiterlijke verschijning afgeslagen. De actrice streefde er immers steeds naar erkenning te verwerven voor haar acteertalent en de kans te krijgen haar veelzijdigheid en transformatievermogen te etaleren. Reeds op jonge leeftijd komt Sagnier in de film- en theaterwereld terecht. Als ze haar oudere zus vergezelt naar een acteeropleiding, wordt ze er als achtjarige uitgepikt als men toevallig naar een klein meisje op zoek is. Haar vader, zelf telg uit een gezin van klassieke musici, staat er nochtans op dat zijn kinderen een muziekinstrument leren bespelen. Gelukkig voor de niet muzikaal aangelegde Sagnier kan het acteren de voor haar vervelende pianolessen vervangen. Haar filmdebuut, Les maris, les femmes, les amants (1989) van Pascal Thomas wordt al snel gevolgd door de dramafilm I want to go Home (1989) van Alain Resnais, en de tragikomedie Cyrano de Bergerac (1990) van Jean-Paul Rappeneau. Beide films leveren haar niet meteen grote rollen op, maar de actrice krijgt wel tweemaal de kans filmlegende Gérard Depardieu aan het werk te zien. Desondanks gaat de ambitie om voluit voor acteren te kiezen pas tijdens haar universiteitsjaren de kop opsteken. Studeren en acteren is voor Sagnier echter een combinatie die niet werkt, en dus is de keuze snel gemaakt. Sinds haar schoolonderbreking heeft Sagnier zo ongeveer onder de regie van alle belangrijke Franse cineasten kunnen staan, waaronder Claude Chabrol, Alain Corneau, Alain Resnais en Claude Miller. Na minder opvallende verschijningen in een aantal televisiereeksen en –films, doorgaans derde planrollen als ‘jongere zus’ of ‘dochter van’, en bijkomend een nasynchronisatie van enkele buitenlandse films, slaagt ze erin uit te breken als de muze van gereputeerd cineast François Ozon. Met de bekende Nouvelle Vague-regisseur zal Sagnier uiteindelijk driemaal collaboreren. Na een bijrol in de Fassbinder adaptatie Gouttes d’eau sur pierres brûlantes (2000) zet Ozon haar talenten in de verf als dwarse puber en jongste dochter van het slachtoffer in de muzikale whodunit film 8 Femmes (2002). Met de film krijgt ze tevens de kans aan de zijde van een aantal van Frankrijks grootste sterren te schitteren, waaronder Catherine Deneuve en Isabelle Huppert, met wie ze samen bekroond wordt met de Silver Bear

  12  

for Outstanding Artistic Achievement aan het Internationaal Filmfestival van Berlijn. Haar rol als de verleidelijke enigmatische Julie die in Ozons Frans-Britse psychologische thriller Swimming Pool (2003) de stilte en gemoedsrust van een geblokkeerde schrijfster verstoort, bezorgt Sagnier vervolgens internationale naambekendheid. Haar talent wordt spoedig in zowel binnen- als buitenland erkend en haar populariteit groeit gestaag. Zo mag de actrice voor een tweede maal een nominatie voor een César voor Best Supporting Actress in ontvangst nemen, en wordt ze ook op verscheidene Amerikaanse filmfestivals beloond met een nominatie. Dankzij het internationaal succes van de film liggen de rollen voor Sagnier opeens voor het rapen. Echter de actrice wijst er in interviews meermaals op zich perfect comfortabel te voelen in haar low-profile status en absoluut geen plannen ambieert om een Hollywood carrière te aspireren.  2003 blijkt een uiterst vruchtbaar jaar voor Sagnier, de actrice is maar liefst in vijf films te waarderen. Naast Swimming Pool neemt ze dat jaar ook de rol van Daniel Auteuils maîtresse voor haar rekening in het drama Petites coupures, ontleent ze haar stem aan de animatiefilm La légende de Parva, schittert ze als het titulair personage in La petite Lili, een moderne versie van Chekhovs The Seagull waarvoor ze aan het Chicago Film Festival bekroond wordt met de Silver Hugo voor Best Female Performance, en maakt ze haar Hollywood debuut als de elf Tinker Bell in de fantasy film Peter Pan. Haar bescheiden carrière wordt onder critici eveneens opgemerkt wanneer zowel Swimming Pool als La petite Lili aan het filmfestival van Cannes geselecteerd worden. Datzelfde jaar is ze alsook de laureate van de Romy Schneiderprijs. Een aantal jaren later is Sagnier vervolgens te zien als de mooie maar vreemde Gabrielle in het romantisch drama Une aventure (2005), over een man die begeesterd wordt door zijn buurmeisje en haar tijdens haar nachtelijke slaapwandelingen in de stad achtervolgt. Het daaropvolgend jaar deelt ze onder regie van de Mexicaanse cineast Alfonso Cuarón met Nick Nolte het scherm in een segment in de ensemblefilm Paris, je t’aime (2006).  Sinds ze reeds driemaal een César-nominatie heeft kunnen binnenrijven, heeft Sagnier het aantal filmrollen sterk kunnen opdrijven. Zo is ze onder meer te zien in Alain Corneau’s psychologische suspensethriller Crime d’amour (2010) en The Devil’s Double (2011), films die niet alleen op belangrijke internationale filmfestivals weten te scoren maar eveneens de buitenlandse filmprogrammatie in de bioscoop behalen. Die laatste, van de Nieuw-Zeelandse regisseur Lee Tamahori, over een Irakees die jarenlang als dubbelganger van Uday Hoessein fungeerde, beleeft zelfs zijn première op het Sundance Film Festival. Ook 2014 is voor Sagnier een sterk jaar. Na de gevoelige buddy-film en tegelijkertijd ook burleske road movie Tristesse Club van Vincent Mariette kan ze nogmaals, kort na haar moederrol in Lou! Journal infime, een filmbewerking van het stripverhaal Lou, haar veelzijdigheid bewijzen in het regiedebuut van Fred Grivois, het drama La résistance de l’air. FILMOGRAFIE: o 2014 LA RESISTANCE DE L’AIR van Fred Grivois  

LOU! JOURNAL INFIME van Julien Neel TRISTESSE CLUB van Vincent Mariette

o 2013 AMOUR & TURBULENCES van Alexandre Castagnetti o 2011 UN MONSTRE A PARIS van Bibo Bergeron

PORTRAITS IN DRAMATIC TIME van David Michalek, Paul Warner LES BIEN-AIMES van Christophe Honoré THE DEVIL’S DOUBLE van Lee Tamahori

o 2010 CRIME D’AMOUR van Alain Corneau PIEDS NUS SUR LES LIMACES van Fabienne Berthaud

o 2008 L’ENNEMI PUBLIC N°1 van Jean-François Richet L’INSTINCT DE MORT van Jean-François Richet

  13  

o 2007 UN SECRET van Claude Miller LA FILLE COUPEE EN DEUX van Claude Chabrol LES CHANSONS D’AMOUR van Christophe Honoré MOLIERE van Laurent Tirard

o 2006 COUP DE SANG van Jean Marboeuf TOOTHACHE van Ian Simpson LA CALIFORNIE van Jacques Fieschi PARIS, JE T’AIME van Olivier Assayas, Frédèric Auburtin, Gurinder Chadha,..

o 2005 FOON van Benoï Pétré, Deborah Saïag, Mika Tard, Isabelle Vitari UNE AVENTURE van Xavier Giannoli

o 2003 PETER PAN van P.J. Hogan LA PETITE LILI van Claude Miller SWIMMING POOL van François Ozon LA LEGENDE DE PARVA van Jean Cubaud PETITES COUPURES van Pascal Bonitzer

o 2002 8 FEMMES van François Ozon o 2001 MA FEMME EST UNE ACTRICE van Yvan Attal

UN JEU D’ENFANTS van Laurent Tuel o 2000 BON PLAN van Jérôme Lévy

GOUTTES D’EAU SUR PIERRES BRULANTES van François Ozon o 1999 LES ENFANTS DU SIECLE van Diane Kurys

REMBRANDT van Charles Matton LE CIEL, LES OISEAUX,... ET TA MERE! van Djamel Bensalah

o 1990 CYRANO DE BERGERAC van Jean-Paul Rappeneau o 1989 I WANT TO GO HOME van Alain Resnais

LES MARIS, LES FEMMES, LES AMANTS van Pascal Thomas