VERKOCHT - WordPress.comRENÉ: We moeten eens praten over het huis, we bloeden eraan dood. SANDRA:...

VERKOCHT (SOLD)

Van John Godber en Jane Thornton Vertaling: Gie Beullens

Dit werk mag slechts worden opgevoerd na voorafgaande schriftelijke toelating van

AUTEURSBUREAU ALMO bvba

Jan Van Rijswijcklaan 282

B-2020 Antwerpen

Tel 03/ 260.68.16

Fax: 03/2169532

E-mail [email protected]

www.almo.be

waar de nodige teksten kunnen worden aangekocht.

mailto:[email protected]

http://www.almo.be/

PERSONAGES: 4 dames / 2 heren

RENÉ een journalist -----------------------------------------

SANDRA zijn vrouw, een lerares -----------------------------------------

ANNIE hun dochter, een studente -----------------------------------------

JAAK een journalist -----------------------------------------

EMMA zijn vrouw -----------------------------------------

LEX een cafébaas -----------------------------------------

PAT zijn vrouw -----------------------------------------

CATHY een hoerenmadam -----------------------------------------

ANJA een prostitué -----------------------------------------

SONJA een mensenhandelaarster -----------------------------------------

ELENA een politieagente -----------------------------------------

VLAD een mensenhandelaar -----------------------------------------

ACTEUR 1 -----------------------------------------

ACTEUR 2 -----------------------------------------

ACTEUR 3 -----------------------------------------

ACTEUR 4 -----------------------------------------

ACTEUR 5 -----------------------------------------

Dit stuk speel je minimaal met 4 dames / 2 heren. Maar kan ook met meerdere acteurs.

Met de oorspronkelijke bezetting dienen de volgende rollen door eenzelfde acteur gespeeld te

worden: Anja enkel zichzelf. René en acteur 1. Sandra, Pat, Sonja en acteur 3, Annie, Elena

en acteur 5, Jaak, Lex, Vlad en acteur 2, Emma, Cathy en acteur 4.

Verkocht – John Godber (Vertaling Gie Beullens)

3

DEEL 1

(Eigenlijk een lege scène. De set suggereert een aantal kamers, die eender

welke van deze kamers kan zijn waarin de verschillende scènes zich afspelen.

De scène is ook zo afgewerkt dat het motief van de euro wordt afgebeeld, wat

het belang van geld zal aangeven, waarop het hele stuk is gebaseerd.

Bovenaan de scène zijn een aantal ingangen, sommige zijn opgezet, anderen

liggen nog op de scène.

Zaallicht uitfaden. Er wordt een speciale sfeer gecreëerd. Elke individuele

acteur komt binnen en neemt een positie in. Ze zingen een a cappella-versie

van ‘Amazing grace’ en telkens een acteur opkomt, zingt hij mee, waardoor

de sterkte van het lied aangroeit. De vijf acteurs zingen de laatste 2 strofen

samen.)

ACTEUR 1: Amazing grace, hoe zoet is dit lied

Dat het wrak dat ik was heeft gered

Ik was kwaad, de weg kwijt en had veel verdriet

Maar door Hem werd de kracht omgezet

ACTEUR 2: (komt op) ’t Was die God, die me zei

Vrees niet en wees vrij

Hoeveel waard was die Goddelijke wens

Al mijn angst en mijn vrees gingen aan mij voorbij

En ik voel me een andere mens

ACTEUR 3: (komt op) Veel gevaar, heb ‘k hier ontmoet

Maar niets was zo erg

Dat ik daarmee mijn geloof ook verloor

Maar al is elke last als een hoge berg

Toch kom ik mijn zorgen steeds door

ACTEUR 4: (komt op) God heeft mij met geloof

In het goede verwekt

En zijn woord gaf me weer nieuwe hoop

Hij ‘s mijn schild en mijn trots en mijn zelfrespect

Mijn ziel is voor niemand te koop

ACTEUR 5: (komt op) Als mijn hart en mijn lijf


4

Niet de zonden weerstaan

Weet ik dat mijn ziel nooit meer faalt

Laat de sluier van schaamte me echt niet misstaan

Voor mijn God en mijn toeverlaat.

ALLEN: De wereld zal smelten

Als sneeuw voor de zon

Die vanaf die dag niet meer schijnt

En de God die me riep, en de wereld begon

Is de redder, die aan me verschijnt

Als duizenden jaren

Voorbij zullen zijn

Zingt men nog voor mijn heiland, voorwaar

Want krenken of slachten kan men ons niet

Hij behoedt mij voor verder gevaar

ACTEUR 3: Sommige ramingen beweren dat er achthonderd duizend mensen over

internationale grenzen heen gesmokkeld worden.

ACTEUR 4: Sommige zeggen zeshonderd duizend.

ACTEUR 5: Sommige rapporten zeggen dat mensenhandel vijfentwintig miljard opbrengt.

ACTEUR 1: Sommige rapporten zeggen dat het vijf miljard is.

ACTEUR 2: Sommige rapporten beweren dat er achtduizend vrouwen alleen al in België

zijn binnen gesmokkeld.

ACTEUR 4: Sommige zeggen dat deze handel de winstgevendste ter wereld is.

ACTEUR 5: Maar anderen zeggen dat het slechts de tweede is na de wapenhandel.

ACTEUR 1: De waarheid is dat niemand de waarheid kent…

ACTEUR 2: Niemand weet juist hoe erg het is…

ACTEUR 3: Maar allen zijn ze het eens over één ding…

ACTEUR 4: De mensenhandel is over de hele wereld aan het groeien…

ACTEUR 5: En er zijn zoveel verhalen.

ACTEUR 1: Wie weet hoeveel er van waar zijn?

ACTEUR 2: Veronderstel dat dit één van die verhalen is…

ACTEUR 3: En laat ons zeggen dat dit verhaal waar is!

(Muziek – Alle ACTEURS af – Lichten)


5

RENÉ: (komt op, hij is te laat voor een meeting. Hij is zijn das aan het aandoen en

heeft een lichtgewicht Macbook bij zich. Hij spreekt direct tegen het publiek)

Laat ons zeggen dat ik René heet. Laat ons zeggen dat ik een journalist ben,

die op zoek is naar een goed artikel en laat ons zeggen dat ik te laat ben voor

een trein.

SANDRA: (zijn vrouw, komt op. Ze is een lerares. Ze is opgewonden, net zoals RENÉ,

en hobbelt op één schoen verder.) Je gaat te laat zijn voor de trein.

RENÉ: (speelt dit met een denkbeeldige spiegel) Ik weet het.

SANDRA: Had je de wekker afgezet?

RENÉ: Ik heb hem in ieder geval niet gehoord.

SANDRA: Waar is mijn andere schoen?

RENÉ: Heeft de hond hem niet?

SANDRA: Dat denk ik niet. Ik heb hem trouwens buiten gezet.

RENÉ: Goed gedaan!

SANDRA: Alweer!

RENÉ: Misschien hebben de konijnen hem wel opgegeten?

SANDRA; Waar is die, verdomme! (kijkt rond op de scène)

RENÉ: Ga je weer laat thuis komen?

SANDRA: Er is een stafmeeting. Ze denken dat er speciale maatregelen aankomen.

RENÉ: Alweer?

SANDRA: Dat heb ik ook gezegd.

RENÉ: Ze zouden de politie erbij moeten halen!

SANDRA: Weet je hoe hoog onze tienerzwangerschap-ratio’s nu zijn?

RENÉ: De hoogste van de regio, zeker?

SANDRA: Ja, daar zijn ze wel goed in. Dat is blijkbaar het enige waar die kleine

etterbakjes in geïnteresseerd zijn.

RENÉ: Maar je houdt wel van ze!

SANDRA: Dat deed ik!

RENÉ: (is klaar en doet zijn jas aan) Zo!

SANDRA: Je weet toch nog wel dat Annie een repetitie met haar bandje heeft, vanavond.

Ze verwacht dat je haar mee terug brengt.

RENÉ: Vanavond?

SANDRA: Je hebt het beloofd.

RENÉ: Is dat zo?


6

SANDRA: Dat weet je goed genoeg.

RENÉ: Is ze al wakker?

ANNIE: (op, is moe en draagt een krappe badjas) Goeie morgen!

SANDRA: Kan jij wat melk pakken, schatje…

ANNIE: (geeuwt) Urgh…

RENÉ: Hoe gaat het met de band?

ANNIE: Alles oké!

RENÉ: Dat is dan goed!

ANNIE: Alleen weet ik niet meer waarover te schrijven!

RENÉ: Join the club!

ANNIE: Ik heb zo’n saai leven.

RENÉ: Ik dacht dat er hier steeds leven in de brouwerij was.

ANNIE: Dikke zever!

SANDRA: Heb jij mijn andere schoen soms gezien?

ANNIE: Waarom zou ik die gezien hebben? (ze vertrekt) Zijn mijn broeken gewassen?

SANDRA: Ze is weer goed gezind.

RENÉ: Zoals gewoonlijk.

SANDRA: Waar is het nu voor?

RENÉ: Voor ‘De Standaard’. De weekendbijlage.

SANDRA; O tof!

RENÉ: Ik heb het nog niet! Het is nog maar een project. Maar ik zie Jaak in het

station. Hij gaat er ook naartoe.

SANDRA: Waarom, wat doet hij?

RENÉ: Hij heeft een project om een documentaire te maken voor VTM.

SANDRA: Over wat?

RENÉ: Matroesjkas.

SANDRA: Ik dacht dat dat jouw idee was?

RENÉ: Dat was ook zo, maar hij denkt dat het op de televisie beter zal aanslaan.

SANDRA: Is dat al niet gedaan?

RENÉ: Ja, maar niet tot op het bot. Je moet tot op het bot gaan. Hij denkt in ieder

geval dat seks altijd goed verkoopt.

SANDRA: En hij kan het weten, want dat is het enige waar hij steeds over spreekt.

RENÉ: Het betaalt ons huis af.

SANDRA: En we hebben het nodig.


7

RENÉ: Dat moet je mij zeggen!

SANDRA: Dat doe ik.

RENÉ: We moeten eens praten over het huis, we bloeden eraan dood.

SANDRA: Ik weet niet waarom je geen sport doet?

RENÉ: Omdat er maar één verhaal aan is. Iemand wint en iemand verliest!

SANDRA: Dat gaat zo in het leven, René!

RENÉ: Dat weet ik wel!

SANDRA: (begint af te gaan) Tot straks! Ga je nog ontbijten?

RENÉ: Ik eet wel iets op de trein!

SANDRA: Pas maar op, je weet nooit wat je daar te eten krijgt! (af)

RENÉ: Laat ons veronderstellen dat ik klaar ben en laat ons zeggen dat ik naar de

trein ga. Kijk, daar heb je al een mooi verhaal, zie, als je een plaats wil vinden

in dat gekkenhuis. En ook met wat ze je daar voor aanrekenen, vandaag de

dag. Gewoon belachelijk! Dus laat ons zeggen dat ik Jaak daar ontmoet en dat

de trein volgepakt zit!

(Muziek – Lichten – RENÉ en JAAK staan op een drukke trein, die wordt

verondersteld in het midden van de scène te zijn. De andere spelers komen

erbij, ze dragen jassen, lezen kranten en staan op elkaar gepakt. Jaak zit te

eten en een koffie te drinken, terwijl hij tot RENÉ spreekt, ze bewegen mee

met de snelrijdende trein)

JAAK: Je kan zeggen wat je wil, het gaat toch niks uitmaken.

RENÉ: Het was toch mijn idee.

JAAK: Je hebt het vernoemd tijdens een dinertje, kerel. Alle ideeën hangen in de

lucht.

RENÉ: Dikke zever!

JAAK: Ik was er in ieder geval ook over aan het denken. Jij bent er alleen over

begonnen, omdat je hoopte dat iemand het zou kopen, geef toe!

RENÉ: Sandra denkt dat het al eens gedaan is.

JAAK: Niet tot op het bot.

RENÉ: Dat heb ik ook gezegd.

JAAK: Immigratie, grenzen die wegvallen, terrorisme, waar wil je over schrijven?

Over voetbal bij de duiveltjes. Veel geluk, kerel, maar dat is niet goed genoeg

voor mij!

RENÉ: Nee, dat weet ik!


8

JAAK: (nog steeds aan het eten en koffie drinkend) Voor mij is dat verleden tijd!

Verleden week was er een discussie op JOE radio, over Menzo-tv. Ze gaan er

een TV versie van maken.

RENÉ: Van Menzo TV?

JAAK: Neen, een TV-versie van dat seksboekje!

RENÉ: Het is een mannenblad, geen seksboekje.

JAAK: Dat is het wel wanneer ik het lees!

RENÉ: (sarcastisch) O, goed hoor, maat!

JAAK: Het staat zo op onze hard disk, hé! Mannen zullen altijd wel in vrouwen

geïnteresseerd zijn.

RENÉ: Ja, maar zijn vrouwen ook geïnteresseerd in mannen?

JAAK: Waarschijnlijk niet in dezelfde mate, denk ik eerlijk gezegd.

RENÉ: Neen, ik denk dat je daar gelijk in hebt!

JAAK: Spijtig genoeg!

RENÉ: Ik zou willen geloven dat we de playboy al ontgroeid zijn.

JAAK: Wij zouden dat misschien nog gekund hebben, maar er staat nu een hele

nieuwe generatie klaar. Daar draait het om bij het kranten verkopen. En onze

opdrachtgevers willen dat we geen brave Assepoester zijn, maar malafide

detectives. Goed nieuws is geen nieuws, makker. Dat is les nummer één.

RENÉ: En nog altijd waar!

JAAK: Als ze dit goedkeuren, dan ga ik er plezier aan beleven. Weet je wat ze voor

een documentaire van een uur betalen?

RENÉ: Is dat dan zoiets met een verborgen camera op je borst vastgemaakt en zo?

JAAK: Op mijn borst, in mijn neus. Ik steek er zelfs één in mijn achterwerk als ik

daar die commissie mee kan opstrijken.

RENÉ: Dat klinkt goed!

JAAK: Weet je, ze denken dat je een meisje kan kopen op een parking in Turkije.

RENÉ: Dat kan niet!

JAAK: (eet verder) Ik heb een filmpje op het internet gezien, waarin ze een Oost-

Europees meisje te koop aanbieden op een parking. Wat was dat allemaal?

RENÉ: Op een parking?

JAAK: Op een parking!

RENÉ: Wat, zoals occasiewagens?

JAAK: (eet verder) Zoiets had je nog nooit gezien!


9

RENÉ: Macht en geld, maat!

JAAK: (eet verder) Seks, macht en geld, maat! Drie keer prijs!

RENÉ: Er verandert niets, hé?

JAAK: Je moet het terrein opgaan als je er over wil schrijven!

RENÉ: Misschien met een pen in mijn achterwerk?

JAAK: Je hebt een bron nodig!

RENÉ: Dat is wel gevaarlijk!

JAAK: Wel ja, maar… hoe ga je anders aan je materiaal geraken? Het is één ding om

de premie op te strijken. Het is een ander om een bron te vinden.

RENÉ: En waar haal jij je materiaal?

JAAK: Ik heb mijn bron, maat!

RENÉ: Wat, een meisje?

JAAK: Ik heb mijn bron.

RENÉ: Hoe heb je die dan gevonden?

JAAK: Ik kom zowat overal, hé kerel!

RENÉ: Weet Emma ervan?

JAAK: Hey, dit is research, wie denk je dat ik ben? Weet je, ze denken dat de meeste

meisjes die in onze bordelen werken buitenlands zijn. Zo’n vijfentachtig

procent. Wat moeten die wel niet van ons denken?

RENÉ: Maar het is hier waarschijnlijk nog beter dan waar ze vandaan komen, dat is

het punt! Dat is de wortel van het kwaad!

JAAK: Dat is globalisering, maat!

RENÉ: Het maakt dat je er iets aan wil doen.

JAAK: We doen er iets aan… we geven het publiciteit.

RENÉ: Ja, maar…

JAAK: Het zal wel van pas komen als ik die commissie binnenrijf. Ik denk dat Emma

de keuken wil herdoen.

RENÉ: Wie gebruikt wie hier, vriend?

JAAK: Dat is democratie, René, het is voor iedereen moeilijk!

RENÉ: Ja, dat weet ik ook!

JAAK: En nu zit ze ook al te zagen om de zolder om te bouwen tot een extra kamer.

Ik moet wel werken, want mijn afbetalingen vermoorden me!

RENÉ: Join the club!

JAAK: Wil je eens bijten?


10

RENÉ: Wat is het?

JAAK: Ik heb geen idee, maat. Ik wees op het prentje, want het meisje achter de toog

sprak niet goed Nederlands, maar het smaakt niet slecht!

RENÉ: Nee, liever niet! Ik wil gewoonlijk weten wat ik eet! Ik ben daar nogal

moeilijk in!

JAAK: (eet de rest op) Je hebt een bron nodig, maat. Dat heb jij nodig! Zorg dat je

een bron hebt en dan kan ook jij eens lachen!

(Muziek – Licht)

CATHY: (spreekt in dialect tegen het publiek) O ja, we krijgen ze hier allemaal binnen.

Mijnheer Janssens, mijnheer Peeters. Er komen hier heel veel die Peeters

heetten. Ik trek mij dat niet aan. Het is een job als een ander. Wel koud in de

winter, hier beneden. Ik vraag me soms af hoe ze ons blijven vinden, want het

stadsbestuur kuist deze kotten regelmatig op. Er komen veel Afrikanen.

Mooie zwarte gasten. Ja, daar ben ik wel verbaasd over. Maar zoals ik al zei,

we krijgen hier van alles. Studenten, bankiers, rukkers, groepen, toeristen. En

de meisjes zijn in orde. Ik bedoel, ze praten niet zoveel, als ge begrijpt wat ik

bedoel. Ik bedoel maar dat het hier geen vergadering van de vrouwengilde is.

Maar de Europese zijn de beste, die spreken een beetje Vlaams en zo moet het

ook! Sommige van die Zuid-Amerikaanse zijn klagende kutten. Ik weet niet

wat er aan scheelt. Echt niet! Ze zouden moeten beseffen dat ze hier beter af

zijn. Toen ik nog werkte was ik blij dat ik geen lap tegen mijn oren kreeg. Dat

kan ik wel zeggen. (Lichten – Muziek. RENÉ komt binnen) Ha, sjoeke, komt

ge u inschrijven?

RENÉ: Inderdaad!

CATHY: Mijnheer Janssens, zeker?

RENÉ: Inderdaad!

CATHY: Wat zoekt ge zo al, sjoeke?

RENÉ: Wel…

CATHY: Ik heb vandaag een lief meisje voor u.

RENÉ: Ja?

CATHY: Ge zult haar graag hebben, ze spreekt niet goed Vlaams, maar ze kan alles

doen wat ge vraagt.

RENÉ: Ach zo!


11

CATHY: O ja, een schatje. Beter dan de Zuid-Amerikaanse, sjoeke. Die wilt ge niet,

die kunnen niet zwijgen. Dan is ’t juist of ge bij uw eigen vrouw ligt, hé?

RENÉ: Ja, dat klopt.

CATHY: Uw eerste keer?

RENÉ: Ja.

CATHY: O, wel laat Cathy dan maar eens voor u zorgen! We lossen dat wel op voor u,

sjoeke! Wilt ge dat nieuwe meisje dan, of wat?

(een kleine pauze)

RENÉ: Neen, ik denk dat ik me vergist heb, om eerlijk te zijn.

CATHY: Neen, het is goed. Ge zijt hier nu toch al, hé? Het zal goed gaan, als ge wat op

uw gemak zijt.

RENÉ: Nee, ik…

CATHY: O, schei toch uit, ge zijt hier op het juiste adres!

RENÉ: Wel, wat…?

CATHY: Ge kunt de prijs afspreken met het meisje, sjoeke. Oké?

RENÉ: Wel… eigenlijk…

CATHY: Zeg, gij zijt toch zo geen tijdverspiller, hé? Want die komen hier al genoeg.

Nee, ge gaat het goed hebben. Ge gaat dit meisje graag hebben. Ze krijgt u

wel klaar. Van waar zijt ge, sjoeke?

RENÉ: Van Leuven.

CATHY: Leuven? Ik ben nog nooit in Leuven geweest.

RENÉ: Eigenlijk niet Leuven zelf, maar…

CATHY: Ik heb nog een zuster die daar woont.

RENÉ: Het is eigenlijk Leuven niet!

CATHY: Ge gaat het goed hebben, sjoeke. Zal ik dat meisje maar gaan halen? Maak

het u gemakkelijk. Relax. Ik ga dat meisje voor u halen! (af)

RENÉ: (loopt verloren op de scène en kijkt rond in de kamer) Laat ons zeggen dat we

ons in een bordeel in Antwerpen bevinden. In een vochtige kelderverdieping.

En je voelt dat dit het begin is. Het begin van de opwinding!

JAAK: (een spot pikt hem eruit, hij eet nog altijd) Je moet een verhaal vinden dat ze

graag willen. Kijk naar Hugh Grant. Hij werd dood gezwegen tot hij eens

gepijpt werd op Sunset boulevard en nu vindt iedereen hem een interessante

kerel. (Jaak bevriest)


12

RENÉ: En laat ons zeggen dat ik opeens aan Xaviera Hollander moest denken, aan

haar leven als ‘the happy hooker’, en aan Monica Lewinsky en Bill Clinton.

JAAK: (begint weer te leven en te eten) Het moet verkopen! Moraal? Dat moet je

thuis laten, want normen en waarden dat begint bij jezelf, maat, door je

hypotheek af te betalen. (hij bevriest)

RENÉ: En mijn gedachten raasden verder naar Paris Hilton, naar het geld, naar de

vedetten. Mijn gedachten gaan naar dat kleine wachtende bed, wachtend op

iets, de kleine nachtlamp, de bedsprei, de spiegel. De grote muurspiegel.

Waar dient die spiegel voor?

JAAK: (begint weer te leven en te eten) Ik bedoel dat die mannen die de commissies

uitbetalen geen verhaal willen over kamperen in Middelkerke; ze willen anale

seks… en triootjes… en op zijn hondjes. Geef ze wat ze willen. (over het

eten) Hey, dit zou je eens moeten proberen, maat. Ik weet niet wat het is,

maar het is lekker! (af)

(Lichten)

RENÉ: En opeens ben ik terug in mijn groezelig flatje in Leuven. Voor ik getrouwd

was, voor ik Sandra heb leren kennen. Waarom moet ik aan Sandra denken?

Als ik Sandra niet had, zou ik me dan anders voelen? Is het door haar dat ik

nerveus ben? En wat ga ik tegen dat meisje zeggen, dat ik een verhaal zoek?

Kan ze me wel aan een verhaal helpen? Wat zal ze daarop zeggen? En wat

zou Jaak nu aan het doen zijn? Zijn project aan het uitbouwen door diep

undercover te gaan, met een micro in zijn achterwerk? Ik zit diep in de stront,

hier. Zo voelt het aan, in ieder geval! Buiten, in het havenkwartier, verkopen

Russische vrouwen Poolse studentes in een peepshow! Het is wat we deden

als kind, onze dingetjes aan elkaar laten zien, door doktertje te spelen op de

spoorwegberm, en nu is dat harde business! Een gedeelte van de kinderen

doet nu zijn broekje helemaal uit! Is het dat maar?

ANJA: (opeens komt ze binnen, onschuldig en aantrekkelijk in een algemene zin, ze

staat naar RENÉ te kijken. Stilte) Wat willen u?

RENÉ: Euh?

ANJA: Wat willen u?

(een kleine pauze)

RENÉ: Wat is je naam?

(een kleine pauze)


13

ANJA: Willen u massage?

(een kleine pauze)

RENÉ: Luister, ik denk dat ik me vergist heb.

(een kleine pauze)

ANJA: Wat willen u?

RENÉ: Luister…

ANJA: Anaal zijn extra.

RENÉ: Luister… Pardon?

ANJA: Zonder condoom zijn extra.

RENÉ: (zeer ongemakkelijk) Ik denk dat ik me serieus vergist heb!

ANJA: U geven geld.

RENÉ: Euh?

ANJA: Als u niet geld geven, zijn ik slecht meisje.

RENÉ: Hoeveel?

ANJA: Vijftig!

RENÉ: Vijftig Euro?

ANJA: Ik massage?

RENÉ: Nee, nee… Ik geef je vijftig euro. (hij zoekt het geld bij elkaar)

ANJA: Waarom u komen?

RENÉ: Om te praten… Ik weet het niet, ik heb me vergist. Ik zag een nummer en…

ANJA: Jij geven vijftig, dan gaan jij!

RENÉ: (geeft haar het geld) Vanwaar kom jij?

ANJA: Nu jij gaan! Dank u, goede beurt!

RENÉ: Ja, dank u… goeie beurt!

(Anja draait weg met het geld en RENÉ kijkt haar na. Op dat moment komt

CATHY terug op langs de deur van de andere kant en bekijkt hem)

CATHY: Alles oké, sjoeke? Een goeie show, hé? Ze doet een goeie show? Ze is erg

populair, de die. Ze zegt niks, maar ze is toch populair. We zullen u dus wel

terugzien, zeker? We zullen u terugzien voor een andere goeie beurt? (af)

RENÉ: Dat klopt, voor een andere goeie beurt!

(Muziek – Lichten. JAAK en RENÉ hebben kranten genomen en staan alsof ze

op een trein staan. JAAK heeft een blikje bier vast. Een nauwe spot isoleert

hen. JAAK staat te lachen)

JAAK: Godver maat, ik kan niet geloven dat je buiten ging!


14

RENÉ: En toch deed ik het!

JAAK: En heb je een hoofdartikel gekregen?

RENÉ: Ik heb niks gekregen.

JAAK: (sarcastisch) O, goed gedaan, maat! Dat is zeer diep undercover.

RENÉ: Het was zo zielig en het heeft me dan nog eens vijftig euro gekost!

JAAK: Je hebt haar toch niet betaald?

RENÉ: Ik dacht dat ze zo…

JAAK: Wat?

RENÉ: Ik weet niet wat ik dacht, ik denk dat ik de Xaviera Hollander-toer op ga.

JAAK: En die is?

RENÉ: Wel, dat ze proper en gewassen is en…

JAAK: ...Er klaar voor staat? Het is een zakelijke aangelegenheid!

RENÉ: Daar ben ik me wel bewust van.

JAAK: Je zal moeten terug gaan!

RENÉ: Waarom?

JAAK: Je doet wat je wilt, hé maat, maar waar is je verdomde artikel nu, hé?

RENÉ: Ik weet niet of het wel ethisch is?

JAAK: Wel, ik heb mijn commissie al ontvangen.

RENÉ: O ja, gaan ze het doen?

JAAK: Het is de nieuwe slavernij, zei de redacteur. De meeste van die meisjes

hebben niks en die willen maar al te graag naar hier komen.

RENÉ: Ik weet het, ik heb je dat allemaal verteld!

JAAK: En het is allemaal onder de radar, maat! Niemand heeft enig idee met hoeveel

ze hier in het land wel zijn.

RENÉ: Ik denk dat dit grietje nieuw was in Antwerpen.

JAAK: Wel, dat is dan perfect. Je moet terug gaan, kerel!

RENÉ: Ik weet niet of het wel correct is!

JAAK: Je moet gewoon teruggaan, maat. Zorg dat ze je vijftig euro waard is!

(Muziek – Lichten. JAAK en GEZELSCHAP af. RENÉ blijft op de scène en

SANDRA vervoegt hem. Ze draagt een keukenschort en draagt een grote pot

pasta)

SANDRA: Ze wou gewoon mee terugrijden. Ik had het je vanmorgen nog gezegd. Ze is

kwaad omdat je het had beloofd. Je had het gezegd… en je had gezegd dat je

naar haar liedjes zou luisteren.


15

RENÉ: Ik ben naar Antwerpen en terug gegaan.

SANDRA: En dan? Probeer je eens dertig vijftienjarigen voor te stellen, die daar niet

willen zijn en dat je daarna op een meeting zit tot negen uur. Jij had de auto

genomen.

RENÉ: Ik ben iets gaan drinken met Jaak…

SANDRA: En hoe is het met hem? Er nog altijd vol van, zoals gewoonlijk?

RENÉ: Hij heeft die premie van VTM ontvangen. Hij gaat undercover.

SANDRA: En jij? Hoe zit dat met jou?

RENÉ: Niet slecht!

SANDRA: Heb jij je premie gekregen?

RENÉ: Ze willen meer details.

SANDRA: En wat wil dat zeggen?

RENÉ: Wel, ik heb nog geen verhaal, dat wil ik maar zeggen. Ik heb zelfs nog geen

bron.

SANDRA: Wel, we hebben een aanmaning ontvangen van de bank, heb je dat gezien?

Dat bezorgt je misschien een verhaal.

RENÉ: Nee, ik heb nog niet gegeten, het zou mijn appetijt kunnen ruïneren.

SANDRA: (roepend) Wel, ik zal wat van dit voor je bewaren, dan kan je het in de

microgolf opwarmen als je terugkomt. (af)

RENÉ: En laat ons zeggen dat hij zijn schotel koude pasta pas later opat, terwijl hij

keek hoe Phara de Aguirre een politieker op de rooster legde. En laat ons

veronderstellen dat hij eerst naar ‘de druiventros’ ging om te zien hoe Annie

probeerde beroemd te worden en om naar haar liedjes te luisteren!

(Muziek – lichten. ANNIE komt op, terwijl ze haar liedje zingt met de muziek

op een bandje. RENÉ plaatst zich achteraan de scène, waar hij naar haar

liedje luistert. ANNIE heeft een micro mee opgebracht en beleeft een fantasie

waarin ze een beroemde zangeres is)

ANNIE: Koele grieten in wereldbladen

Iedereen wil negentien zijn

Met glamour overladen

We moeten onder de indruk zijn

Filmsterren, pracht en praal

Laat maar zitten allemaal.


16

Hoe zit het met mij, wat zal ik zijn?

Kan ik dit missen of heb ik het nodig

Om vrij te zijn

Hoe zit dat met mij?

Waar pas ik bij?

Niet hier of niet daar.

Is dit het dan maar?

Hete grieten in gescheurde jeans


Zwoele foto’s van die teens

Ze willen toch zo graag beroemd zijn

Coke in hun neus, een ijle kop

Wat een onreële mop.



Om vrij te zijn


Waar pas ik bij?



Slimme meisjes, vol met ecstasy


Halen een diploma in chemie.

(muzikaal intermezzo)



Om vrij te zijn


Waar pas ik bij?


17



RENÉ: (applaudisseert uitbundig) Klonk goed.

ANNIE: Dat maakt het niet goed.

RENÉ: Sorry ik was te laat, ik was… wat achter geraakt.

ANNIE: Ma probeerde je te bellen, ze was ongerust.

RENÉ: Ik was in een meeting. Ik had mijn GSM afgezet.

ANNIE: Dus je vond dat het goed klonk.

RENÉ: Wel, voor mij wel, maar…

ANNIE: Je vond het maar niks, hé?

RENÉ: Dat heb ik niet gezegd!

ANNIE: Ik kan het aan je gezicht zien.

RENÉ: Neen, helemaal niet!

ANNIE: Ik weet het gewoon! (begint de micro uit elkaar te halen)

RENÉ: Ik kan dit nooit winnen, hé?

ANNIE: Als je eens zou proberen.

RENÉ: Ik probeer al zo’n vijf jaar, Annie.

ANNIE: Echt! (ze neemt de micropoot vast en gaat af)

RENÉ: (kijkt naar het publiek) Laat ons veronderstellen dat Sandra, mijn eerste

vrouw niet is. Zullen we gewoon zeggen dat mijn eerste vrouw en ik niet

goed overeen kwamen? En zullen we zeggen dat Lex Soetaerts, de cafébaas

van ‘de druiventros’ één van de engste klootzakken was, die ik ooit ontmoet

had?

LEX: (komt op, hij is inderdaad een enge man, een halve gare en nog vicieus ook.

Hij heeft een paar lege bierkratten bij en een stoel, die hij op de scène

achterlaat. Hij is buiten adem van het trappen klimmen naar de

zolderverdieping) Die klote trappen! Als ge u mistrapt zijt ge geschiedenis,

verdomme. Is ze beter aan het worden?

RENÉ: Wel, dat is discutabel!

LEX: Ze komen allemaal naar hier, weet ge, al die studenten. O ja, ze komen

allemaal naar hier. Ik zal mijn huur misschien moeten verhogen, René. Ik

bedoel maar, ik kan dit lokaal niet voor niks laten, niet sinds er dat

rookverbod is.

RENÉ: Nee, dat begrijp ik!


18

LEX: We moeten vechten om de eindjes aan elkaar te knopen.

RENÉ: Je lijdt eronder, hé?

LEX: En we zien u niet zo vaak meer als we zouden willen.

RENÉ: Wel…

LEX: Ik heb mijn slangen nog, weet ge!

RENÉ: Is dat zo?

LEX: O ja, ik heb mijn slangen nog altijd.

RENÉ: O, goed zo!

LEX: Ik zal Pat zeggen dat ge er zijt. Ze zal blij zijn om u nog eens te zien, Pat. Ze

spreekt nog altijd over u!

RENÉ: O ja?

LEX: Ze ziet u graag!

RENÉ: Fantastisch!

LEX: Ge kent Pat toch nog, hé?

RENÉ: Natuurlijk!

LEX: (gaat naar de zijkant en roept naar zijn vrouw) Pat! Kijk eens wie hier is, we

hebben hem in geen jaren gezien! Pat, kom eens en kijk eens wie hier is!

PAT: (komt op en ze is duidelijk dronken en weet niet waar ze is. Ze is een vrouw

van begin vijftig, die betere tijden heeft gekend, ze is heel weelderig uitgedost,

met teveel lipstick. Ook zij is buiten adem van de trappen) O, mijn adem,

Godver! Ha, vreemdeling!

RENÉ: Hallo!

PAT: Hallo, sexy vent!

RENÉ: Hoy!

PAT: (merkt nu dat het RENÉ is) O, kijk eens wie hier is! Godver, wie hier is? We

hebben u in geen jaren meer gezien, hé? Ik zei nog: leeft die nog? Annie zit

hier anders nog altijd lawaai te maken!

RENÉ: Het is toch niet te luid?

PAT: (kust RENÉ) O, ik kan hem wel opeten. Dat is pas een man, zie!

LEX: Inderdaad!

PAT: Een echte man! Ge moet dat hier eens voelen, Lex! Stevig! (ze zit aan RENÉ

te prutsen, die zich er ongemakkelijk door voelt)

LEX: Nee, dat doe ik niet!

PAT: En hij ziet er nog altijd hetzelfde uit, hé? Neen, ge zijt geen haar veranderd!


19

RENÉ: Een beetje grijzer.

PAT: Grijzer? Niet zeveren, een beetje grijzer? Hebt ge dat gehoord? Ik zal eens

wat zeggen: hoe grijzer, hoe liever voor mij!

RENÉ: Fantastisch!

PAT: Die weten tenminste wat ze moeten doen!

LEX: Dat zegt zij!

PAT: Ze houden het misschien wat minder lang vol, maar… hoe grijzer hoe liever.

LEX: Ik hou het ook niet lang meer vol, René. Dat kan ik u wel zeggen!

RENÉ: Zo zie je maar!

LEX: Amuseert ge u nog altijd met wat te schrijven!

RENÉ: Inderdaad!

LEX: Gingt ge geen boek schrijven?

RENÉ: Dat moet nog wat wachten.

LEX: We zien hem niet zoveel meer, hé?

PAT: Neen, dat is zo! We zien hem niet zoveel meer!

(LEX en PAT bevriezen)

RENÉ: Laat ons zeggen dat ze me zoveel niet meer zagen, omdat ze de meest bizarre

klootzakken waren die ik ooit ontmoet had!

(LEX en PAT komen weer tot leven)

LEX: ’t Is hier nochtans nog altijd plezant.

PAT: Ja, dat is zo, hier komt dan ook van alles binnen, hé.

(LEX en Pat bevriezen weer)

RENÉ: Toen ik voor het eerst naar Leuven kwam, verbleef ik een paar maanden, hier

in ‘de druiventros’. Ze hadden hier regelmatig zuipfuiven en ze keken ook

naar allerlei smeerlapperij. En Pat was de ergste van de hoop, ze kwam dan

ook uit de laagste klasse van de maatschappij. Iemand zei me eens dat ze

zichzelf verkoopt voor een whisky-cola. Ik vraag me soms wel eens af hoe

Annie het hier doet, maar een deel van me denkt dat Annie groot genoeg is

om voor zichzelf te zorgen. Laat ons dat veronderstellen, ja?

(Muziek – lichten. PAT en LEX af)

CATHY: (komt op langs een deur achteraan. Ze rookt als ze tegen RENÉ praat) Is alles

oké, sjoeke?

RENÉ: Ja!

CATHY: Zijt ge al ingeschreven, schat?


20

RENÉ: Ja!

CATHY: Mijnheer Peeters?

RENÉ: Janssens. Mijnheer Janssens.

(een kleine pauze)

CATHY: Is dit je eerste keer?

RENÉ: Inderdaad!

CATHY: Ik heb een tof meisje voor u. Wat wilt ge? Anaal, afrukken, wat wilt ge?

RENÉ: Ik weet het nog niet!

CATHY: Wel, ge arrangeert u maar met het meisje, sjoeke! En deze wil alles doen wat

ge maar wilt.

RENÉ: Ja?

CATHY: Van waar zijt ge, sjoe?

RENÉ: Heverlee.

CATHY: Heverlee?

RENÉ: Ja, dat klopt!

CATHY: Is dat niet tegen Leuven? Ik heb daar nog familie wonen, die ik nooit zie. Ik

ga dat meisje halen, sjoeke. Een heel lief meisje, een Oost-Europese. Ik heb

ook nog wel een Spaanse, maar daar weet ge nooit wat ge daaraan hebt, hé?

RENÉ: Neen, ik veronderstel van niet!

CATHY: Neen, ge weet nooit wat ge kunt verwachten bij die Spaanse! (ze gaat af)

RENÉ: Laat ons zeggen dat ik het artikel, het verhaal nodig had en laat ons zeggen

dat ze me fascineerde. Die hele wereld fascineerde me trouwens en ik bevond

me in een triestige Antwerpse kelder, wachtend op een meisje waar ik de

naam niet eens van wist…

ANJA: (op) Anja.

RENÉ: Anja!

ANJA: Mijn naam is Anja!

RENÉ: Mijn naam is René!

ANJA: Ik herinneren?

RENÉ: Ja, doe maar.

ANJA: Geen seks.

RENÉ: Ja. Inderdaad.

ANJA: Geen seks!

RENÉ: Het spijt me.


21

ANJA: Geen seks! Ik herinneren!

RENÉ: Herinner jij je mannen die geen seks willen?

ANJA: Ik u herinneren!

(een kleine pauze)

RENÉ: Is dat goed?

(een kleine pauze)

ANJA: Vandaag, u willen seks?

RENÉ: Nee.

ANJA: Geen seks vandaag?

RENÉ: Maar ik zal u vijftig euro geven.

ANJA: Voor geen seks?

RENÉ: Om te praten.

ANJA: Over seks praten?

RENÉ: Nee, gewoon om wat te praten.

ANJA: U kunnen praten voor vijftig euro?

RENÉ: Ik geef u vijftig euro om te praten.

ANJA: (gaat op een alleenstaande stoel zitten) Wat moeten ik praten voor vijftig

euro? Ik spreken sexy voor u?

RENÉ: Je verhaal…

ANJA: Mijn verhaal.

RENÉ: Ik geef vijftig euro voor je verhaal?

ANJA: Zijn meer waard.

RENÉ: (lacht en neemt zijn portefeuille) Dat had ik zien aankomen. Oké, ik geef je

meer.

ANJA: Hoe u weten of ik waarheid spreken?

RENÉ: Waarom zou je dat niet doen?

ANJA: Voor meer dan vijftig, ik zeggen eender wat!

RENÉ: Dat veronderstel ik ook!

ANJA: U willen mijn tetten zien?

RENÉ: Nee, dank je!

ANJA: U politie zijn?

RENÉ: Nee…

(een kleine pauze)

ANJA: Politie komen en ik niets zeggen.


22

RENÉ: De politie is hier gekomen?

ANJA: Zij zoeken man, ik niet zeggen. Ik niet weten.

RENÉ: Hoe ben je hier gekomen?

ANJA: Ik niet kunnen zeggen…

RENÉ: Waarom, waarom niet?

ANJA: Ik hebben geld nodig!

RENÉ: (geeft ANJA honderd euro) Oké, is dit goed?

ANJA: (telt na) Goed geld!

RENÉ: Ik probeer te helpen.

ANJA: Waarom?

RENÉ: Als ik kan.

ANJA: U kennen mij niet!

RENÉ: Kan ik iets doen?

ANJA: Voor honderd euro ik vertellen een goed verhaal voor u.

RENÉ: Nee, geen verhaal, de waarheid?

ANJA: Voor tweehonderd euro ik vertellen heel goed verhaal voor u.

RENÉ: Ja?

ANJA: Laten u goed klaar komen!

RENÉ: Nee, nee…

ANJA: Ik kunnen verhaal goed vertellen!

RENÉ: Hoe ben je hier geraakt?

ANJA: Ik zijn zoals vele!

RENÉ: Waar kom je vandaan?

ANJA: Moldavië.

RENÉ: Moldavië?

ANJA: Mijn familie schulden. In school, ik ben niet interessant.

RENÉ: Niet geïnteresseerd…

ANJA: Ja.

RENÉ: Ik ben niet geïnteresseerd in school.

ANJA: Ik gelijk u?

RENÉ: Dat zou best kunnen.

ANJA: Zijn veel jaren!

RENÉ: Hoe oud ben jij?

ANJA: Ben 23 jaar!


23

RENÉ: Ik heb een dochter, die ongeveer zo oud is als jij.

ANJA: Zij zijn mooi?

RENÉ: Ik vind dat toch.

ANJA: Ik zijn zestien als Elena mij vertellen over job in Roemenië.

RENÉ: Elena?

ANJA: Zij zeggen mij dat dingen zijn slecht in Moldavië.

(ELENA komt op, ze is een jonge Moldavische vrouw, gekleed in gewone

westerse kleding. Ze spreekt tot ANJA. RENÉ bekijkt het verhaal van op een

afstand)

ELENA: Mijn broer vertellen mij, hij kennen een vrouw die moeten betalen zodat zijn

moeder een bedpan mogen gebruiken in hospitaal.

ANJA: Een bedpan?

ELENA: Hij moeten betalen aan verpleegster zodat moeder mogen gebruiken bedpan.

Hier zijn geen werk, Anja. Hier zijn niks meer! Mijn vriendin zijn gegaan

naar Italië, zij hebben werk. Zij zijn werken in goede job. Vele meisjes

vertrekken.

ANJA: Waarom zij vertrekken?

ELENA: Wij moeten kunnen dromen!

ANJA: Ik hebben droom. Ik willen dansen, zoals op teevee. Ik hebben gezien een

film, ‘Flash dance’.

ELENA: Mijn vriendin Natashja is gaan dansen in Italië. Zij werken als serveuse, zij

zijn als jij, zij willen zingen. In Italië zij kunnen werken en hebben les om te

zingen.

ANJA: Zij zijn gegaan?

ELENA: Ja, van ander dorp.

ANJA: Zullen veel kosten.

ELENA: Natashja mij zeggen kennen vrouw die kunnen helpen.

ANJA: Hoe kunnen dat zijn?

ELENA: U gaan, u job hebben en dan u betalen. Natashja verdienen goed in Italië, zij

betalen terug, geen probleem.

ANJA: Maar mama?

ELENA: Natashja betalen voor haar mama!

ANJA: Hoe?


24

ELENA: Zij helpen voor operatie. Natashja sturen geld voor haar mama, zodat zij

operatie kunnen betalen. U kunnen dat ook doen? Als uw mama operatie

nodig hebben, Anja, u kunnen betalen, u kunnen geld sparen!

ANJA: Dus zij verdienen veel geld?

ELENA: Zij verdienen goed. Veel meisjes vertrekken naar Italië, Spanje. Veel meisjes

graag gaan naar Groot-Brittannië. U houden van Robbie Williams?

ANJA: Ja! Ik houden van!

ELENA: Natashja, zij ook Robbie Williams graag zien. Veel meisjes.

ANJA: En zij verdienen veel geld?

ELENA: Voor hun mama!

ANJA: En het zijn oké?

ELENA: Natuurlijk zijn oké, Anja. Waarom u denken ik niet zeggen het is oké?

(een kleine pauze)

ANJA: Oké.

ELENA: Ik zal u nemen. In acht dagen, u hebben paspoort en ik zal u nemen. U zullen

ontmoeten de vrouw die Natashja helpen.

ANJA: Wat is haar naam?

ELENA: Ik weten niet, maar is goed!

ANJA: U weten niet?

ELENA: Zij helpen Natashja en zij verdienen veel geld! Waarom gij mij niet

vertrouwen?

ANJA: Ik vertrouwen u!

ELENA: U moet denken over dit. Ze verdienen veel geld en helpen haar mama en

papa. U weten hoe het hier zijn, u moet betalen voor alles. Een dokter hier

verdienen niks, waarom u denken u hebt grote ideeën. Oké, ik zeg u: vergeet

het, Anja! Vergeet het, u verdienen het niet voor zo’n kans! Vergeet het!

(ELENA vertrekt. RENÉ heeft alles gehoord en bekeken als ANJA het verhaal

terug oppakt met RENÉ)

ANJA: Sommigen die werken voor staat in Moldavië, alles goed. Voor mij niet goed.

RENÉ: Dus heb je ‘ja’ gezegd tegen Elena.

ANJA: Ik hebben ‘ja’ gezegd tegen Elena en hebben vrouw ontmoet die hebben

Natashja geholpen.

RENÉ: Wat was haar naam?

ANJA: Ik weten nooit haar naam!


25

(SONJA komt op, een mooie Russische vrouw, met lang haar en goed gekleed.

RENÉ gaat naar achter op de scène om de scène te bekijken.)

SONJA: Dus Anja oké, zeer goed! Wij hebben minibus, gij hebt paspoort?

ANJA: Ja, ik hebben.

SONJA: Goed! Wij heb minibus. U gaat zitten bij andere meisje en wij zul gaan. Niet

lang, wij zul gaan direct.

(SONJA vertrekt naar een deur achteraan)

ANJA: (tot RENÉ) Zij zeggen tegen mij dat ik in minibus moeten gaan. Ik zitten met

twaalf meisjes. En dan ik zien mijn nicht komen en praten.

RENÉ: Uw nicht?

ANJA: Elena zijn mijn nicht.

(ELENA komt op, ze is nu gekleed in een politie uniform, ze praat met

SONJA)

SONJA: Zij zijn goed meisje?

ELENA: Ja.

SONJA: Gezond?

ELENA: Ja, zijn gezond.

SONJA: Maagd?

ELENA: Hebben niet gevraagd!

SONJA: Waarom niet?

ELENA: Zij zijn nicht!

SONJA: Vijfhonderd dollars.

ELENA: Zij zijn nicht.

SONJA: Vijfhonderd. Zij is maagd duizend.

ELENA: Oké.

SONJA: We heb veel meisjes zoals haar, vijfhonderd is goede prijs voor u. U ken

familie?

ELENA: Daar zijn geen probleem!

SONJA: Gisteren in Chisinau, ik heb meisje voor tweeduizend dollars.

ELENA: Zij maagd?

SONJA: Zij twaalf!

ELENA: Eeeech!

SONJA: Zij is jong, maar zeer gezond en maagd, zeer goede prijs. U breng mij fucking

maagd ik betaal goed.


26

ELENA: Tweeduizend dollars?

SONJA: Oké, wij moet gaan nu. We moet door Roemenië, tot volgende keer.

(SONJA en ELENA af)

ANJA: Wij gaan in minibus.

RENÉ: Over de grens?

ANJA: Wij rijden en wij over grens.

RENÉ: Jullie werden naar Roemenië gebracht?

ANJA: We moeten lopen naar een licht, de vrouw zeggen wij lopen naar koplampen!

RENÉ: Naar een ander voertuig?

ANJA: Sommige vallen, sommige bloed, maar wij gaan naar koplampen en wij zijn

in camion, als veel schapen.

RENÉ: En waar hebben ze jullie dan heen gebracht?

ANJA: Italië.

RENÉ: Dus toch naar Italië?

ANJA: Zij zeggen Italië. Wij zijn in villa. In kamer veel meisjes, sommige bloeden,

zijn gesneden aan enkel, knie. Ze wenen! Zij zeggen paspoort willen om visa

te krijgen voor job. Dan zij komen binnen en ze spreken tegen mij.

RENÉ: De vrouw zonder naam?

(Lichten veranderen. SONJA komt tot ANJA)

SONJA: Gij houdt van Berlijn?

ANJA: Ik weten niet.

SONJA: Berlijn is goed voor u!

ANJA: Waar zijn paspoort?

SONJA: Is nog moeilijk met visa, geen probleem.

ANJA: Waar zijn paspoort?

SONJA: Ze krijg visa. Is oké! Gij houdt van Berlijn?

ANJA: Voor job?

SONJA: Ja, voor job!

ANJA: Ik houden van goed werk voor geld.

SONJA: Berlijn, ja?

ANJA: In Berlijn ik werken als serveuse? En betalen voor les?

SONJA: U houdt van afzuig lul?

ANJA: Wat?

SONJA: In Berlijn, u houdt van afzuig lul, ja?


27

ANJA: Wat?

SONJA: U hebt mooi mond.

ANJA: In Berlijn, ik werken, ja?

SONJA: Ja, ik denk u houdt van goeie seks in Berlijn?

(SONJA af. ANJA gaat verder met haar verhaal tegen RENÉ. Lichten

veranderen)

RENÉ: Waar was die villa?


RENÉ: Maar je dacht dat het Italië was?

ANJA: Ik denken het Italië zijn, en dan een man komen in mijn kamer… Wij

moesten gaan in kamer en dan man kunnen komen…

(VLAD komt achteraan op, hij draagt een lederen jas en een T-shirt, hij staat

er alleen en kijkt naar ANJA, hij grijpt langzaam zijn dikke lederen riem)

RENÉ: Wat deed hij?

ANJA: Veel mannen komen.

RENÉ: Heeft hij je pijn gedaan?

ANJA: (reageert heel heftig op RENÉ’s vraag) Neen, alstublieft?

RENÉ: Wat gebeurde er?

ANJA: (reageert alsof ze pijn wordt gedaan) Aai!

RENÉ: Wat is er met je gebeurt?

ANJA: (reageert wild) Aai!

RENÉ: Heeft hij je verkracht?

ANJA: (reageert als VLAD zijn riem los maakt) Alstublieft! Alstublieft!

RENÉ: In die villa, verkrachtte hij jou, deed hij je pijn, wat gebeurde er?

ANJA: Ja, ja!!!!

(SONJA komt achteraan op en kijkt naar ANJA die op de vloer ligt. Een spot

pikt haar op)

SONJA: Een aantal mannen zal komen, u moet braaf zijn voor hen.

ANJA: Nee, alstublieft!

SONJA: U moet braaf zijn!

ANJA: Waar zijn mijn paspoort?

SONJA: Zijt braaf en zij zul u geen pijn doen!

(ANJA speelt naar RENÉ)

RENÉ: Heeft hij je verkracht?


28

ANJA: Ik zei: Nee, alstublieft, maar dan zij komen, de mannen komen.

RENÉ: Hoeveel?


RENÉ: Met hoeveel waren ze?

ANJA: (angstig) Ik weten niet!

(ANJA speelt naar SONJA)

SONJA: Het is tijd om te vertrekken. Ik heb uw visa!

ANJA: Laten mij gaan, alstublieft!

SONJA: U moet geld betalen voor transport, u heb schuld van vijftienduizend dollars

voor transport, gij moet werken.

ANJA: Nee, alstublieft!

SONJA: Is goed nieuws dat ze werken heb voor u, ze heb job!

(VLAD staat in een spot)

VLAD: Soms, bij sterke meisjes, ze zijn moeilijk te breken. Soms we hebben honderd

mannen nodig! Bij sterke meisjes we hebben misschien honderd keer nodig.

We moeten lesje leren.

SONJA: Sommige meisjes is niet genoeg, ze wil niet breken. Voor meeste honderd

keer is genoeg.

VLAD: Soms wij filmen en zetten online. We zetten op video, alle honderd!

SONJA: Met honderd ze is gebroken.

VLAD: We maken video. Het is misschien oké, maar niet voor Dubai of voor Oosten.

Voor haar, ik denk voetbal. Voor supporters, ik denk.

ANJA: (angstig) Nee, alstublieft!

VLAD: Het is als hond africhten, gij moet leren! Ja, zij moet leren recht zitten. Als

hond zij moet leren zit en lig. Meeste meisjes leren in Italië dit, altijd in Italië,

heel goed!

(Lichten faden uit op VLAD en SONJA en ze gaan af).

ANJA: Zijn niet goed verhaal…

RENÉ: Is het waar?

ANJA: Zijn waar verhaal, maar een triestig verhaal.

RENÉ: Werden alle meisjes zo behandeld?

ANJA: Soms ik denken ik hebben gedroomd.

RENÉ: Is het allemaal waar, Anja?


29

ANJA: Ik denken, ik moeten hebben gedroomd. Waarom ik ben hier? Waar ben ik?

Ik denk ik ben in Antwerpen, Ik denk ik ben in Italië! Soms ik droom hele

dag!

RENÉ: Heb je ooit iemand van de andere meisjes nog gezien?

ANJA: Zij hebben mij genomen en ik spreken niet de taal.

RENÉ: Ze hebben je ergens anders naartoe gebracht?

ANJA: Zij brengen, ik denk, is Praag.

RENÉ: Van Italië.

ANJA: Ik ontmoeten Katja, uit mijn dorp. Ik ontmoeten in huis, zij zijn van dorp

naast mij. Zij willen danser worden, zij willen graag danser worden. Maar zij

moet vertrekken en zij nemen haar mee. Zij zeggen dat ze moeten gaan naar

Duitsland, met vele andere.

RENÉ: Wanneer was dat?

ANJA: Vier jaar geleden!

RENÉ: Ze ging naar Duitsland om er te werken?

ANJA: Wereldbeker zijn, zij zeggen veel daar moeten werken..

RENÉ: Op de wereldbeker?

ANJA: Zij zeggen veel meegenomen. Duizenden meisjes gaan werken op

wereldbeker voetbal.

RENÉ: Fuck!

ANJA: Ja, zij zeggen fuck veel in wereldbeker!

RENÉ: Dus meisjes gingen naar Duitsland om er te gaan werken tijdens de

wereldbeker?

ANJA: Ja, ja. Zij zeggen dat duizenden meisjes zijn! Veertig zestig duizend.

(muziek)

RENÉ: Dus, gedurende de wereldbeker in Duitsland werden tussen de veertig en

zestig duizend prostituees geïmporteerd? Niemand weet de effectieve cijfers,

maar het moet ergens tussen de veertig en zestigduizend zijn. Ze zei dat men

rekende dat er zo’n drie miljoen mannen voor seks betaald hebben in die tijd!

En al die vrouwen betaalden taksen. Ze zei dat het een goede tijd was voor

haar vriendin Katja. En dat Duitsland er zo’n 4,5 miljard aan overgehouden

heeft. Ze zei dat haar vriendinnen al uitkeken naar de Olympische spelen in

Londen; ze zei dat ze vele meisjes kende die daar nu al naar uitkeken!

ANJA: Ik vertellen goed verhaal voor honderd euro?


30

RENÉ: Wel het is geen sprookje!

ANJA: Iedereen hebben zijn verhaal.

RENÉ: Dat is zo!

ANJA: Hebben u een verhaal?

RENÉ: O ja, ik heb een verhaal!

ANJA: Wat zijn uw verhaal?

(een kleine pauze)

RENÉ: Wil jij hier weg?

ANJA: Ik vertellen goed verhaal?

RENÉ: Wil je hier niet uit geraken?

ANJA: Ik veel schulden. Ik kunnen niet terug!

RENÉ: Als iemand je hieruit haalde?

ANJA: Ik kunnen niet naar familie teruggaan. Elena en mijn broer nu samen, ik niet

terug kunnen.

RENÉ: En wat met die vrouw hier, die meid, of wat ze ook is?

ANJA: Ze kennen mijn naam niet!

RENÉ: Kent ze één van de meisjes?

ANJA: Zij nemen geld voor haarzelf. Wij komen, wij gaan, Soms meisjes komen niet

terug. Ik al teveel gezegd. Ik vertellen goed verhaal, maar nu u moeten gaan.

Ik moet tweehonderd hebben voor meer.

RENÉ: Maar is het de waarheid?

ANJA: Waarom ik liegen? Alle dingen zijn waarheid. Mensen enkel geloven wat zij

denken.

RENÉ: Dus dit is allemaal waar?

ANJA: Alles waar. Jij denken ik lieg maken u geil?

RENÉ: Neen, ik wou alleen…

ANJA: Ik willen tweehonderd euro’s voor een heel goed verhaal.

RENÉ: Tweehonderd?

ANJA: Tweehonderd zijn heel goed!

RENÉ: Dat is zeker!

ANJA: Tweehonderd zijn heel goed.

CATHY: (komt op langs een deur achteraan, ze is achterdochtig) Alles in orde, sjoeke?

RENÉ: Ja, ja.

ANJA: Ja is goed. Ik hebben goed geld verdienen, dank u!


31

RENÉ: Ja, dank u!

(ANJA af)

CATHY: Alles is dus in orde?

RENÉ: Ja, bedankt.

CATHY: Goeie show, hé, ge zijt lang genoeg binnen geweest.

RENÉ: Ja, bedankt, juist…

CATHY: Ze is goed dus, geen blablabla, zoals sommige anderen doen! Ik heb nog een

heel lief meisje aan de andere kant van de straat, ze is juist aangekomen, mooi

figuurtje. Als je zin moest hebben…

RENÉ: Nee, ik…

CATHY: Van waar komt ge ook weer? Leuven?

RENÉ: Leuven, Heverlee, daar ergens.

CATHY: We hadden verleden week een meisje uit Diest, dat in verwachting was. Ze

had een gebroken arm, weet ge. Ik dacht dat ze nooit ging beginnen.

RENÉ: Echt?

CATHY: Raar,hé, maar ze worden binnen gebracht, een Letse denk ik, en ze ging van

bil, als ge weet wat ik bedoel, ze ging massaal van bil! Ik bedoel maar, wie

wil het in hemelsnaam doen met een griet die in verwachting is, met één arm,

maar ge weet het maar nooit, hé?

RENÉ: Nee, ik veronderstel van niet!

CATHY: Ik had eens een stomme, kon niet spreken of niks, een verdomde doof-

stomme, zeg ik u. Een groot balkon dat die had. En wat een figuur, dat was

een atlete of zoiets. Ik weet het niet. Ge leert om niet teveel te vragen, weet

ge?

RENÉ: Dat kan ik me voorstellen!

CATHY: Menselijke zwakheden, sjoeke, menselijke zwakheid! Ze komen hier binnen,

doen hun ding. En ik zeg u, schat, dat ik geen idee heb van wat ze allemaal

denken! En ik geloof ook niet dat ze dat doen, niks dan kiekenstront in het

hoofd van die meisje die we tegenwoordig krijgen! Ik kan u zeggen dat het

geen schaduw is van wat we vroeger hadden. Maar ge hebt niet te kiezen, hé?

(muziek – lichten. ANJA is verlicht achter een bar op de scène)

ANJA: (in het Pools of Russisch) Als je me nu kon zien, mama, wat zou je dan

zeggen? Ik ben niet je kleine Anja. Anja is dood. Ze stierf toen ze naar Italië

ging. Mis je me, mama? Denk je nog ooit aan mij? Ik denk nog veel aan jou.


32

Ik kon je ruiken, ik rook het huis, ik kon het koken ruiken, mama. Ik kon

ruiken hoe je soep maakte. Maar elke dag ruik ik steeds minder. Ik kan jou

ook al niet zo goed meer ruiken. Ik droom ook niet meer van jou. Ik droom

sowieso niet meer, mama. Ik droom nu in het Nederlands. Ik hoop dat het

goed met je gaat, mama. Ik hoop dat het je goed gaat. (ze weent) Ik wou dat ik

thuis was!

(muziek – lichten. EMMA, JAAK, SANDRA en RENÉ zitten in vier stoelen,

een kleine kandelaar vliegt in, een tafel is er niet. Ze hebben juist een lang

souper achter de rug. De sfeer is gesofistikeerd en plezierig. Er wordt veel

gelachen en we krijgen de indruk dat ze in een soort veranda zitten. SANDRA

schenkt iedereen wijn bij en allen drinken. EMMA is verfijnd, maar zonder

diepte en SANDRA is op het randje waar de wijn het over neemt)

EMMA: Dus deze veranda is volledig nieuw, Sandra.

SANDRA: Ja, maar laat je niet meeslepen, Emma, we betalen er nog steeds voor.

RENÉ: Ja, en overdreven veel. Maar het is dat of mijn bloeddruk die stijgt.

(er wordt gelachen)

SANDRA: Acht weken ging het duren volgens de man. Negen maanden hebben ze er

uiteindelijk aan gewerkt.

EMMA: Wij hebben de zolder laten doen!

JAAK: Goed gedaan!

EMMA: En de keuken.

JAAK: Opnieuw!

EMMA: Je had het beloofd!

JAAK: Het is een mirakel als ik ooit de vijftig haal.

RENÉ: O, ik dacht dat je al vijftig was!

JAAK: Dat is dan ook een mirakel!

SANDRA: Ja, we hebben elke Europese staatsburger hier binnen gehad om eraan te

werken. Het was hier net Brussel, elke morgen. En hij is ook van geen nut

dan. Hij geeft ze een vreemd ‘guten morgen’ of ‘bonjour’, neemt zijn koffie

en vertrek naar waar dan ook. Hij was vandaag weer in Antwerpen!

JAAK: Ik ben er morgen terug om er een rechtszaak bij te wonen.

EMMA: Ik vind dat ze die meisjes niet moeten vervolgen, ze zouden de mannen

moeten vervolgen.

JAAK: In Zweden doen ze dat al.


33

EMMA: En wat was het gevolg?

JAAK: De prostitutie verminderde.

RENÉ: Ja, Zweden, het land dat seks in de school bracht en de meisjes van tien leerde

om condooms om te doen, hoe de klok kan terug gezet worden.

JAAK: Het is het oudste beroep en het zal nooit verdwijnen, niet zolang mannen

mannen zijn…

SANDRA: (geprikkeld door Jaak) Ja, Jaak, een goede oude echte man.

JAAK: Hey, ik ben een feministe! Dus val mij niet aan!

SANDRA: Jij bent een feministe?

JAAK: Jazeker!

SANDRA: Wel dan moet jij de enige feministe zijn met ballen!

JAAK: Ik denk niet dat dat juist is! Ik heb er op hun betogingen toch nog genoeg

gezien die er hadden.

RENÉ: Ben jij die dingen over de wereldbeker tegengekomen?

JAAK: Wat? Dat we daar rotslecht gespeeld hebben?

RENÉ: Er was een bordeel in Keulen dat zo’n zeshonderd mannen per dag over de

vloer kreeg tijdens de wereldbeker!

EMMA: Goeie hemel!

RENÉ: Het was elfduizend vierkante meter groot.

JAAK: Ik hoop maar dat je het over de grootte van het bordeel hebt?

RENÉ: Door de staat gecontroleerd.

EMMA: Dat is absoluut verschrikkelijk als je erover nadenkt.

RENÉ: Vierduizend meisjes werden er aangebracht.

JAAK: Dat wist ik niet!

RENÉ: Dat is dan 1-0!

(er wordt gelachen)

SANDRA: En waar komt dat allemaal vandaan?

RENÉ: Wat? O, een bron die ik aan het ontwikkelen ben!

JAAK: Toch het internet niet, hé maat, want dat is niet te vertrouwen. De feiten en

cijfers zijn overal verschillend.

RENÉ: Neen, ’t is het internet niet!

SANDRA: Waar is het dan wel?

RENÉ: (drinkt) Euh?

JAAK: En nu wordt hij verlegen, zie…


34

SANDRA: Welke bron was dat dan?

(een kleine pauze)

RENÉ: Wel…

SANDRA: Ga door, welke bron was dat?

RENÉ: Ik ben dat meisje nog eens gaan opzoeken.

JAAK: Ik wist het.

(een kleine pauze)

SANDRA: Welk meisje?

JAAK: Heb je het haar niet verteld?

RENÉ: Ik vertel het haar nu!

JAAK: O kerel… Ik vertel Emma alles, je moet gewoon!

SANDRA: Dus, wat voor meisje is het dan?

(een kleine pauze)

RENÉ: Wel… ik ben naar een bordeel gegaan… vandaag.

SANDRA: Wat?

RENÉ: …om te praten, alleen om te praten…

SANDRA: Om waarover te praten?

RENÉ: Om er een artikel proberen uit te halen.

JAAK: Hé Sandra, ’t is geen probleem, ’t was eerlijk gezegd mijn schuld. Ik had hem

gezegd undercover te gaan toen we het er de laatste keer over hadden.

SANDRA: O, dank je wel Jaak, en jij bent een feministe!

EMMA: Hij vertelt me al die dingen, maar de helft van de tijd geloof ik er geen woord

van.. Het kan me allemaal niet schelen, zolang ik maar een nieuwe keuken

krijg! (ze lacht alleen. Er valt een stilte)

RENÉ: Het was gewoon research…

SANDRA: Natuurlijk.

RENÉ: Hop, daar gaan we weer!

SANDRA: En heeft ze gesproken?

RENÉ: Een beetje.

JAAK: En?

EMMA: Ik vind het ziekelijk wat ze allemaal met die meisjes doen.

JAAK: Ja, en wij proberen dat aan het licht te brengen!

SANDRA: Het draait allemaal om mannen, als het schoentje aan de andere kant zou

wringen zou er geen mensenhandel zijn.


35

EMMA: Het is zo afschuwelijk dat mijn maag ervan keert.

JAAK: Wel, ze stonden te springen toen de Berlijnse muur viel, maar wat is er van

gekomen? Niks, nada, niente!

RENÉ: Wist je dat in 2001 de helft van de russen geen werk hadden?

JAAK: En nu kopen we hun kolen.

RENÉ: En hun olie.

SANDRA: En dat is allemaal bedisseld onder mannen, dus laat ons daar maar niet over

beginnen.

EMMA: (drinkt) Mannen, werkelijk!

SANDRA: Ik heb nog nooit een goeie ontmoet, om eerlijk te zijn!

RENÉ: Hey zeg?

JAAK: Wel, jij zou ze dat kunnen weten, hé Sandra.

SANDRA: (geshockeerd) Wat bedoel je daarmee?

JAAK: Wel René is toch al nummer drie?

RENÉ: Jaak!

SANDRA: Wat?

JAAK: (verdedigend) Ik zeg daar toch niks mis mee.

SANDRA: Waarom zwijg je dan niet helemaal!

JAAK: Het is een grapje, schat, gewoon een grapje. Je zou ermee kunnen lachen,

Sandra! Ik weet dat leraressen het zwaar hebben, maar je moet af en toe eens

kunnen lachen! Je moet dat eens proberen, je zal je veel beter voelen.

SANDRA: Jij bent zielig!

JAAK: (Staat op) O dank je wel! Dit klonk alsof onze taxi is aangekomen, Emma!

SANDRA: Goed!

EMMA: Hey komaan!

JAAK: Nee, nee ’t is in orde. Het is tijd om te gaan. Ik weet wanneer men over de

schreef gaat

RENÉ: Blijf toch zitten, Jaak en drink er nog één.

JAAK: Nee… Ik ben het gewoon een beetje moe om te moeten horen dat alles de

schuld van de mannen is. Oorlog, hongersnood, verkrachting, mensenhandel.

Het is steeds de fout van de mannen. De helft van die meisjes werd verkocht

door vrouwen moet je weten! Wist je dat? Tantes, nichten, soms zelfs

moeders.

RENÉ: Jaak, kalmeer toch!


36

JAAK: Het is allemaal zo jaren zeventig! En als je probeert om er iets aan te doen,

lijkt het voor sommigen alsof je het maar doet om wat je er zelf van gedaan

kan krijgen!

RENÉ: Jaak?

JAAK: Nee, nee, het is tijd om op te stappen. Ik weet wanneer de lijn is

overschreden, maat.

EMMA: Gaan we dan?

JAAK: Ja, we gaan, liefste, pak je zaken. We telefoneren wel voor een taxi als we

buiten zijn.

RENÉ: Jaak?

SANDRA: Och, laat ze gaan, René.

(Emma staat recht om te vertrekken)

JAAK: Maak je geen zorgen, schatje, deze MAN vertrekt!

EMMA: Het spijt me, Sandra.

SANDRA: Ja, wel mij niet!

JAAK: Veel geluk, maat! Ik zie je nog wel!

(EMMA en JAAK gaan af. Stilte. SANDRA staat achteraan, ze heeft een glas

en een fles vast en de sfeer is ijzig)

RENÉ: Ik weet niet…

SANDRA: Dat was niet mijn schuld.

RENÉ: Nee? Wie zijn schuld was het dan?

SANDRA: Waarom moest jij daar ook over beginnen?

RENÉ: Wat?

SANDRA: Dat je naar een bordeel bent gegaan?

RENÉ: Omdat je het me gevraagd hebt. Het is mijn job, het is daardoor dat we dit

huis hier kunnen hebben. Ik zie niet in wat het probleem is. En bovendien zijn

het onze vrienden… enfin waren.

SANDRA: Het zijn jouw vrienden, René; Jaak is jouw vriend. Ik tolereer Emma. Ze is

een goedkope leeghoofdige kostschool trut, die over niets anders weet te

praten dan over kleuren van behangpapier en badkamer accessoires.

RENÉ: Dat is niet eerlijk!

SANDRA: Je buit die meisjes even hard uit dan ze worden uitgebuit.

RENÉ: Dat is niet waar.

SANDRA: Dat is het wel!


37

RENÉ: Ik betaal haar ervoor!

SANDRA: (vindt dit ongelooflijk) O, wat een goed varken ben je!

RENÉ: (staat op en geraakt opgewonden) Hey, als ik onze manier van leven kon

betalen met de dingen waarover ik wens te schrijven, dan deed ik het! Als ik

mijn novelle af zou gekregen hebben, zou ik niet eens aan deze shit denken!

SANDRA: Dus het is opportunisme?

RENÉ: Ik ben terreinafgevaardigde geweest bij de duiveltjes van Sporting, maar daar

blijft uw stoof niet van branden.

(een kleine pauze)

SANDRA: Maar waarom heb je het me niet verteld?

RENÉ: Ik was van plan om het je te vertellen!

SANDRA: Is dat zo?

RENÉ: Ik zou het je verteld hebben!

SANDRA: Wanneer?

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik was juist begonnen met het te onderzoeken en…

SANDRA: En wat?

RENÉ: En hoe meer ik ontdekte, des te meer dat ik wou ontdekken.

SANDRA: De doos van Pandora, René!

(een kleine pauze)

RENÉ: Oké, wij denken dat we hier problemen hebben, hé?

SANDRA: We hebben hier problemen, René, we hebben serieuze problemen in deze stad

en jij weet dat!

RENÉ: Ja, ja, ik weet dat! Ik wil geen lezing.

SANDRA: Wel, ik krijg er één!

RENÉ: (moe) Jezus!

SANDRA: Er is minderjarige dronkenschap! Seks met minderjarigen. Ontduiken van de

leerplicht. Werkeloosheid! Incest! Tweede generatie onverschilligheid!

RENÉ: Maar Sandra…

SANDRA: Diefstal… Carjackings…

RENÉ: Hoe slecht moeten die meisjes het dan niet hebben als ze denken dat ze hier

een beter leven gaan hebben door dit te doen?

SANDRA: Dus sommigen van hen weten waaraan ze beginnen, is dat wat je probeert

duidelijk te maken?


38

RENÉ: Voor zover ik heb begrepen heb, ja. Volgens een artikel in de Trends weten

sommigen dat ze dit zullen moeten doen. (vult zijn glas nog eens)

SANDRA: Wel, ik weet dat nog zo niet…

RENÉ: Waarschijnlijk denken die dat ze het wel zullen aankunnen, zeker?

SANDRA: Dat is dan spijtig voor hen, die hadden het kunnen zien aankomen!

(een kleine pauze)

RENÉ: Dit meisje vandaag vertelde me dat ze honderd keer is verkracht. Honderd

keer, Sandra, en dat ze het filmden. Ze werd honderd keer verkracht!

SANDRA: Ik had je de eerste keer ook al gehoord!

RENÉ: Hoe kom je daar ooit nog over?

(een kleine pauze)

SANDRA: Je kan haar niet redden, René.

RENÉ: Hoe moet je daar mee leven?

SANDRA: Je kan niemand van hen nog redden.

RENÉ: Ze namen ze mee naar Italië, waarschijnlijk dankzij de invloed van de maffia,

en daar werden ze mishandeld en ze kunnen nooit meer terug. En de mensen

die daarachter zitten weten dat. En weet je wat ze me vandaag vertelde… Ze

vertelde me dat ze was verkocht aan een vrouw. Ze was verkocht aan een

vrouw, die haar doorverkocht!

SANDRA: Maar het blijft een zoeken naar het grote lot, René. Het is allemaal begonnen

met de éénmaking van Europa. Ze mogen ze hier niet binnen laten, want hoe

weten we dat het geen terroristen zijn?

RENÉ: O, alsjeblief.

SANDRA: Hoe weten we dat met zekerheid?

RENÉ: Dat ze zich dan aan zoiets zouden onderwerpen?

SANDRA: Hoe weet je dat? Hoe weet je of ze wel de waarheid sprak?

RENÉ: Ik zit al langer in deze business.

(een kleine pauze. SANDRA giet zichzelf nog een glas in, de sfeer verandert)

SANDRA: God, René, het is zo deprimerend.

RENÉ: Ik weet het.

SANDRA: Het is toch deprimerend, hé?

RENÉ: Dat is de wereld, dat is wat er onder de radar beweegt, Sandra, dat is de

wereld waarin we leven! We lopen langs ons kort knus levenspad te klagen


39

over te weinig parkeerplaatsen of de stijgende gemeentetaksen en juist over

de rand van ons gezichtsveld is er een hele wereld die we niet willen zien.

(Stilte)

SANDRA: Och ja, weer een etentje naar de vaantjes.

RENÉ: En dan?

SANDRA: We hebben op zijn minst de veranda ingehuldigd!

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik zou het gezegd hebben, hoor! Je bent mijn beste maatje, waarom zou ik dat

voor je hebben willen verzwijgen?

(een kleine pauze)

SANDRA: Maak je artikel af en laat het dan rusten, René. Ik kan er niet tegen. Het is

verschrikkelijk! Maak het artikel af en laat het achter je en laat ons voortgaan

met ons leven! Alsjeblief!

(Muziek – Lichten. SANDRA gaat af. ANJA komt op. Ze is anders gekleed dan

voordien. RENÉ zit op één van de vier stoelen die nog op de scène staan.

ANJA zit op een stoel en begint te bewegen. RENÉ kijkt naar haar met een

mixt van begeerte en affectie. Hij is op haar gefixeerd. Lichten – muziek fade

weg)

ANJA: Toen ik eerst werken in Praag, zij brengen mij naar Club om te dansen. Het is

oké, maar zij zeggen, ik hebben schulden, dus ik dans voor mannen, voor

diamanten, zij hebben veel diamanten in Praag. In begin ik denken Italië is

vergissing, maar dan zij vragen voor seks. De mannen waar ik voor dansen.

Ik denken: ik kunnen dat niet doen! De seks. De eerste keer zijn zeer moeilijk

voor mij. Ik zijn ziek. Ik zijn met man in Praag en ik voel niks. Zijn handen

aan mij en ik voelen niks. Ik zijn niet daar. Ik kijken! Na eerste keer ik heel

ziek. Na eerste keer is tweede keer in Praag, dan derde keer en dan ze doen

vele keer in Praag zijn niks! Sommige dagen ik triestig ! Is goed voor u,

verhaal?

RENÉ: Is het waar?

ANJA: Zijn goed verhaal?

RENÉ: Is het waar?

ANJA: Zijn waar. Honderd euro. U geven en ik vertellen goed verhaal.

RENÉ: Maar is het waar?

ANJA: Zijn mijn verhaal!


40

(een kleine pauze)

RENÉ: Heeft iemand je al gezegd dat je heel erg mooi bent, Anja?

ANJA: Zoals uw dochter, zij zijn ook mooi, ja?

RENÉ: Ja, dat is ze!

ANJA: U denken dat ik mooi zijn?

RENÉ: Dat ben je!

ANJA: Ik voelen mij niet mooi.

RENÉ: En toch ben jij het, heel mooi!

ANJA: U denken, misschien zijn tijd voor seks met u?

(een kleine pauze)

RENÉ: Nee, dat denk ik niet.

(een kleine pauze)

ANJA: Dan honderd euro voor mijn verhaal.

RENÉ: Natuurlijk. (hij duikt in zijn portefeuille en haalt er honderd euro in twintig

euro briefjes uit. Als dit gebeurd komt CATHY op)

CATHY: En hoe gaat het hier? Alles oké, sjoeke?

RENÉ: Ja, we zijn juist…

CATHY: Ik moet u opjagen, sjoeke, we hebben het druk, vandaag. Er is een grote

match hier in de stad. Ze staan al te wachten voor de deur. Hebt ge alles

gehad wat ge wou?

RENÉ: (staat op, het is raar) Ik denk het!

CATHY: Alles oké met het meisje?

RENÉ: Absoluut.

CATHY: Zijt ge niks vergeten?

RENÉ: (voelt in zijn zakken of hij alles heeft) Ik denk het niet.

CATHY: Ja, ik denk dat het druk gaat worden, vandaag…

ANJA: (duidelijk ongemakkelijk) Zijn voetbalmatch?

CATHY: (tegen RENÉ) Zij vindt voetbal maar niks.

RENÉ: Nee?

CATHY: (terwijl haar lichaamstaal RENÉ naar buiten werkt) Raar, hé? De telefoon

staat roodgloeiend bij elke match en zij vindt er maar niks aan. Ze wil niet

werken, denk ik, en ze is nochtans erg populair. Zo, dan zijt ge klaar, hé

schatje. We zien u nog terug, hé?

RENÉ: Als ik nog iets langer zou kunnen blijven…?


41

CATHY: Dat gaat niet, sjoeke, we zitten vol vandaag. De telefoon staat roodgloeiend.

Gun uzelf wat rust, zij heeft veel werk deze namiddag. Ik denk dat Standard

komt en ik weet niet, maar die mannen komen naar hier en die krijgen er

nooit genoeg van.

RENÉ: Kan ik niet…?

CATHY: Hoe zit het? Ik heb nog iemand die staat te wachten.

RENÉ: Ik wil graag betalen… Ik zit er niks mee in. Ik wil graag betalen.

(een kleine pauze)

CATHY: Wat voor één zijt gij, zeg, serieus. Oké goed sjoeke, maar dan wel een

vluggertje, hé? (af)

RENÉ: (alleen met ANJA, stilte, het is gevoelig en zeer raar) Alles oké met jou?

ANJA: Ik denken.

(een kleine pauze)

RENÉ: De mannen, de voetbalsupporters?

ANJA: Ik vinden niet plezant.

RENÉ: Ik ook niet.

ANJA: Ik houden niet van.

RENÉ: Heb ik ook nooit gedaan.

ANJA: Ik zullen veel werk hebben.

RENÉ: Willen ze… Wat willen ze…?

ANJA: Soms alleen, soms met twee…

RENÉ: Zal het gaan voor jou?

ANJA: (is een beetje afwezig) Het zijn allemaal hetzelfde voor mij.

RENÉ: Kan ik je helpen? Kan ik iets voor je doen?

ANJA: Kunnen niets doen. Ik moeten geld betalen.

RENÉ: Hoeveel ben je hen schuldig?

ANJA: Veel duizend, ik moeten aan mannen geven en om kamer te huren. Zijn veel

duizend, twintig.

RENÉ: (verbaasd) Christus!

ANJA: Alstublieft, u moeten nu betalen. Of ik zijn slecht meisje.

RENÉ: (kijkt in portefeuille) Ik heb nog enkel twintig euro.

ANJA: Ik nemen. Ik zijn goed meisje. Gaan, alstublieft!

RENÉ: (hij geeft haar zijn laatste twintig euro briefje) Ik wil je helpen.

(een kleine pauze)


42

ANJA: Waarom u denken?

RENÉ: Kan ik proberen om je te helpen?

(een kleine pauze)

ANJA: Misschien ik denken dat u met mij willen neuken?

RENÉ: Nee, helemaal niet, daar vergis je je in!

ANJA: Misschien ik willen neuken met u? U graag hebben, denk ik.

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik weet niet, misschien.

(een kleine pauze)

ANJA: Ja, ik denken u graag hebben.

RENÉ: Misschien wel.

ANJA: Misschien volgende keer René komen ik goed zullen zijn. Ja? Misschien

volgende keer.

(RENÉ en ANJA kijken naar elkaar, zij raakt hem verleidelijk aan. Lichten

fade-out)

DOEK - PAUZE


43

DEEL 2

(RENÉ en JAAK zijn gekleed in squashkledij. Achteraan de scène staan hun

sportzakken en liggen handdoeken, ze slaan ballen tegen een imaginaire

vierde muur, terwijl ze kreunen en steunen)

JAAK: Argh!

RENÉ: (speelt een bal) Urgh.

JAAK: (speelt een bal) Urgh.


JAAK: (speelt een bal) Oh.


JAAK: (speelt een bal) Urgh.

RENÉ: (speelt een bal) Oh… shit. Wat geeft dat?

JAAK: Dat is een spel voor mij, maat!

RENÉ: Ik kan me niet concentreren, vandaag.

(JAAK en RENÉ stoppen met spelen en proberen weer wat op adem te komen.

Het is een zinderende hitte.)

JAAK: Ik zal eens wat zeggen, ik kan niet wachten om te horen wat Sandra heeft te

zeggen over dit alles. Heb je het haar al verteld?

RENÉ: Nog niet.

JAAK: Je gaat het haar toch nog zeggen?

RENÉ: Natuurlijk ga ik het haar zeggen, maar ik moet het goeie moment kiezen. Ze

zal waarschijnlijk wel akkoord gaan, maar ze is voor het moment veel te

gestresseerd.

JAAK: Waar is ze dan nu?

RENÉ: Ik heb geen idee, maar ik heb haar een studentenkamer gezocht en haar aan

Annie voorgesteld, gewoon zodat ze wat contact heeft.

JAAK: Verdomme, maat!

RENÉ: Begin jij nu ook niet, het is gedeeltelijk jouw fout. Ik deed het spontaan. Jij

zei, zorg voor een betrouwbare bron. Het was mijn pech dat die eruit zag als

Anja.

(JAAK en RENÉ drogen zich af met hun handdoeken)


44

JAAK: Ik heb niet gezegd: ‘en wordt er verliefd op’! Ga je mij nog aan haar

voorstellen?

RENÉ: Niet als ik het kan voorkomen.

JAAK: Serieus?

RENÉ: Waarvoor?

JAAK: Curiositeit!

RENÉ: Hey zeg, dit is geen hebbedingetje, dit is iemands leven. Dit is geen

documentaire over een mug waarvan een olifant is gemaakt, weet je.

JAAK: Als het dat maar was. Ik weet dat je iets voor haar voelt?

RENÉ: Neen, ik voel niks voor haar, dat ligt niet in mijn aard. Niet zoals jij. Ik

probeer een goeie vent te zijn.

JAAK: Jij bent een goeie vent, René. Maar ik denk dat je gewoon te ver bent gegaan!

RENÉ: Hey, ze is een mens, geen ding, verdomme.

JAAK: Je kan haar toch niet gewoon achterlaten? Geen job, geen paspoort!

RENÉ: Teruggaan kan ze ook niet. Wat voor soort leven gaat ze daar hebben?

JAAK: Ze gaat toch niet opnieuw beginnen, hé? Toch niet op die studentenkamer?

RENÉ: Ik mag hopen van niet. Ik hoop dat dat achter de rug is.

JAAK: Ze kent wel niets anders, hé?

RENÉ: Kijk, ik heb gedaan wat ik kon. Ik heb het verschil gemaakt. Wat is de score?

(JAAK en RENÉ gaan weer naar voor om een nieuw spelletje te starten)

JAAK: Jij serveert! Ze denkt toch niet dat ze nog steeds in Antwerpen is, hé? Want

iemand vertelde me over een meisje dat ze naar hier gebracht hadden van

Polen en die dacht dat ze in Antwerpen was. Naar het schijnt ging ze de Lidl

binnen en vroeg waar de Zoo was. Het was pas dan dat ze het zich

realiseerde.

RENÉ: (wil verder spelen) Spelen we nog?

JAAK: Wel, mijn complimenten maat. Ik denk dat je een vijs los hebt, maar je krijgt

mijn complimenten.

RENÉ: Wat zou jij gedaan hebben?

JAAK: Ik zou er me niet tot mijn nek hebben ingestoken.

RENÉ: Ik dacht dat jij een verschil wou maken?

JAAK: Tot op zekere hoogte.

RENÉ: Of was het jouw enkel om de film te doen?

JAAK: Hey, kalmpjes aan.


45

RENÉ: Ik kan, op zijn minst, mezelf nog in de ogen kijken!

JAAK: Luister, ik neem mijn hoed voor je af! Maar gaat ze zich hier aanpassen?

RENÉ: Zij doet het goed. Ik heb haar aan Annie voorgesteld en ze gaat mee naar ‘de

druiventros’.

JAAK: Weet Annie dan wat ze vroeger heeft gedaan?

RENÉ: Ben je gek? Wie denk je dat ik ben?

JAAK: Geen commentaar, maat. Geen commentaar.

RENÉ: Goed, ik serveer. Komaan! (hij slaat de bal naar de vierde muur) Urgh!

(Muziek – lichten. JAAK en RENÉ gaan af en nemen hun sportzak mee.

ANNIE komt op. We zijn in ‘de druiventros’. Ze plaats een microstandaard

vooraan de scène en gaat op een bierbak zitten. Ze heeft juist een liedje

gezongen en de muziek fade out. ANJA komt op van de steile trappen naar de

zolder van dit café)

ANNIE: Want iedereen wil negentien zijn.

Ik weet het zeker.

Ja, iedereen wil negentien zijn.

ANJA: (buiten adem) Ik brengen drank!

ANNIE: (neemt aan) Dank je!

ANJA: Alstublieft, u zingen goed. Opnieuw!

ANNIE: Neen, we moeten hier binnen een half uur weg zijn.

ANJA: Ik graag horen dat u zingt.

ANNIE: Jij bent snel tevreden. (ze drinkt)

(De twee meisjes rusten uit)

ANJA: Uw vader zijn goede man.

ANNIE: René?

ANJA: Zijn goede man.

ANNIE: O, hij is mijn vader niet. Niet mijn echte vader, in ieder geval. Mijn echte

vader heeft een bedrijfje voor dubbele beglazing. Daarna trouwde mijn

moeder met een kerel die leefde van de sociale zekerheid, maar dat heeft niet

lang geduurd. Zij kwam René hier tegen.

ANJA: In café?

ANNIE: Ja, ik denk dat ze haar verdriet kwam verdrinken. René huurde hier een

kamer, toen hij voor het eerst naar Leuven kwam. Moeder en René zijn al


46

zo’n vier jaar samen. Mijn vader is al vier keer getrouwd. Maar René is oké,

in kleine dosis.

ANJA: Ik denken hij goede man.

ANNIE: (plagend) Ben je verliefd op hem?

ANJA: Op René?

ANNIE: Ja?

ANJA: Nee!

ANNIE: (nog steeds plagend) Jawel, hé?

ANJA: Hij zijn oude man.

ANNIE: Oei, zeg hem dat maar niet. Dat is de reden waarom hij squash speelt, dan kan

hij denken dat hij nog vijfentwintig is. Hoe heb je hem leren kennen?

ANJA: In Antwerpen.

ANNIE: Ja, dat heeft hij gezegd.

ANJA: In Antwerpen. Ik hebben hem geholpen met zijn artikel.

ANNIE: Van waar ben jij?

ANJA: Moldavië. Zijn armste land van Europa. Veel mensen vertrekken, veel

kinderen blijven alleen. Ik willen danser zijn en zingen.

ANNIE: Waarom zou dat niet kunnen?

ANJA: Teveel jaren.

ANNIE: En wat deed je in Antwerpen?

ANJA: Veel vragen over mij.

ANNIE: Ja, ik wil je beter leren kennen.

ANJA: En u? Wat willen u?

ANNIE: Ik? Ik wil beroemd worden.

ANJA: Is waarom u zingen?

ANNIE: Iedereen hier wil rijk en beroemd zijn, Anja. Het is een manier om hier weg te

komen.

ANJA: Ik willen ook beroemd zijn.

PAT: (komt achteraan op, ze is duidelijk aan de drank en buiten adem van de

trappen) Godver! Hebt ge gedaan?

ANNIE: Ja ja.

PAT: God, die trappen!

ANNIE: Die houden je fit, Pat.

PAT: (merkt ANJA op) U ken ik nog niet, hé? Zijt ge een studente, of zo?


47

ANJA: Ik?

PAT: Gij zijt toch zo geen die onze jobs afpakken, hé? Wat zijt ge, een Poolse? Die

komen allemaal naar hier sinds de muur is gevallen. Wij hebben er geen last

van gehad, maar onze Sammy, mijn zoon, wel. Ge vraagt iemand om iets te

komen doen voor u en wat krijgt ge? Een bende Polen.

ANJA: Ik zijn niet Pools.

PAT: Ze zijn wel goedkoop, maar ze zijn niet half zo goed als ze beweren. Als ge

spreekt over Europa… nu krijgen we ze niet meer weg!

ANJA: Ik werken niet hier, ik pakken geen jobs af.

PAT: Werk gaat ge hier in ieder geval niet vinden. Sinds dat ge niet meer moogt

roken in de cafés gaat het hier bergaf. Ge moogt tegenwoordig al niet meer

ademen zonder dat er iemand iets over te zeggen heeft. Het volgende is dat ge

al niet meer moogt gaan schijten.

ANJA: Ik zijn niet Pools.

PAT: Wat ben je dan?

ANJA: Moldavisch!

PAT: O, Godver, waar ligt dat?

ANJA: Is Europa.

PAT: (tot ANNIE) Ik kon ook zingen, weet ge?

ANNIE: Echt?

PAT: O ja, ik kon goed zingen, ik heb dat ook allemaal gedaan. Ik hield van Paul

McCartney en Elvis. O, wat zou ik allemaal niet gedaan hebben voor Elvis?

Ge zoudt het misschien niet geloven maar ik ben nog op tournee geweest.

ANNIE: Om te zingen?

PAT: Zingen en wat striptease, enfin meer strippen dan zingen, maar ik ben er toch

maar geweest.

ANNIE: Was je dan een stripster?

ANJA: Wat zijn dat?

ANNIE Paaldansen.

ANJA: Paaldansen?

ANNIE: Naakt dansen…

PAT: Ja, ge kunt het niet noemen of ik heb het gedaan! Ja, ge moet wel

breeddenkend zijn als ge met Lex moet leven. Hij nam me van club naar club.

Soms zes op één avond. Ik zou het verdomme nu niet meer kunnen doen.


48

Leuven zit vol met buitenlanders, nu. Het kan me allemaal niet schelen,

zolang ze maar bier drinken. Tien minuten, meisjes, en dan gaat het licht uit.

O, die klote trappen. (vertrekt naar uitgang. ANNIE en ANJA kijken haar na)

ANNIE: Wat?

ANJA: Zij zijn gekke vrouw!

ANNIE: Ik denk dat ze de helft van de tijd niet weet wat ze aan het vertellen is!

ANJA: Is altijd zelfde?

ANNIE: Hetzelfde of zichzelve?

ANJA: Alstublieft?

ANNIE: Ik denk dat ze achterlijk is. René denkt dat ze beiden een vijs los hebben.

ANJA: In café?

ANNIE: Neen, in hun hoofd.

ANJA: Vijzen in hoofd?

ANNIE: Het is een gezegde.

ANJA: Is gezegde in hoofd?

ANNIE: Ze zijn beide van lotje getikt!

ANJA: Lotje tikken?

RENÉ: (op, hij ook heeft moeite met de trappen, het komt recht van de squash) Alles

goed?

ANJA: Hallo.

ANNIE: Alles oké?

RENÉ: Zo’n beetje...

ANNIE: Ze willen dat we hier binnen tien minuten buiten zijn. Ik pak mijn spullen bij

elkaar en ga Pat betalen. Eens zien of ze nog een hele zin bij een elkaar kan

verzinnen. (ze neemt de microstandaard en verdwijnt)

(er is een rare stilte tussen RENÉ en ANJA)

RENÉ: Alles oké?

ANJA: Ja, alles goed!

RENÉ: Goed zo!

ANJA: Ik moeten werk vinden. Ik moeten papieren hebben.

RENÉ: Ja, daar ben ik mee bezig!

ANJA: Ik moeten werken. Ik kunnen niet op u blijven rekenen. Zijn zeer vriendelijk,

maar ik moeten iets doen.

RENÉ: (vindt het moeilijk) Ja, ja, ik weet het, ik… Zolang jij maar oké bent.


49

ANJA: Hebben u uw werk af?

RENÉ: Ja, dat is helemaal af.

ANJA: U nu moeten zoeken naar nieuw verhaal?

RENÉ: Waarschijnlijk! Ik hoop dat ze het nog steeds willen.

(een kleine pauze)

ANJA: Het zullen een goed artikel zijn?

RENÉ: Ik hoop het!

(een kleine pauze)

ANJA: Ik hebben Annie graag.

RENÉ: Daar ben ik blij om. (hij probeert het gesprek aan de gang te houden)

(een kleine pauze)

ANJA: U moeten komen naar appartement.

RENÉ: Nee, ik denk dat ik dat beter niet doe.

ANJA: Ja ja, u moeten komen.

RENÉ: Ik denk niet dat dat een goed idee is.

ANJA: Ik willen het goed maken voor u!

RENÉ: Dat wil ik best geloven.

ANJA: (wordt meer zelfverzekerd en overdrijft) Ja, ik willen het zeer goed voor u

maken!

RENÉ: Je moet eens komen eten bij ons, Anja!

ANJA: Ja, ik kijken er al naar uit!

RENÉ: Ik ook, Anja, ik ook! (hij kijkt naar ANJA en lacht warm)

(Muziek – Lichten)

Dus laat ons zeggen dat ik dat had gedaan. Laat ons veronderstellen dat ik er

een punt van had gemaakt om haar eruit te halen. Dat ik een statement heb

gemaakt dat kon tellen! Hoeveel van ons zouden dat ook echt doen? We

denken er misschien wel over om het te doen, maar daarna vergeten we het.

Laat ons veronderstellen dat ik het deed en laat ons zeggen dat ik het Sandra

moest vertellen en laat ons zeggen dat ik dat deed bij het Zilvermeer.

(RENÉ en SANDRA staan naast elkaar met een vlieger in de hand, kijkend

naar het publiek. SANDRA draagt een lichte regenjas. Een aantal dingen

geven de plaats aan en we krijgen de indruk dat ze door herfstbladeren

lopen.)

SANDRA: En wanneer komt je artikel uit?


50

RENÉ: Volgende maand in de weekend bijlage.

SANDRA: Van ‘De Standaard’?

RENÉ: ‘Het laatste nieuws’.

SANDRA: Wat is gebeurd met ‘De Standaard’?

RENÉ: Je weet hoe dit spel gespeeld wordt, ze sluiten liever hun ogen! Ik had nog

geluk dat ik het ergens kwijt kon!

(een kleine pauze)

SANDRA: Gelukkig is het nu achter de rug.

RENÉ: Inderdaad!

(een kleine pauze)

SANDRA: Ik heb Emma en Jaak uitgenodigd voor een etentje, trouwens.

RENÉ: O, oké!

SANDRA: Ik probeer weer wat bruggen op te bouwen. Heeft hij zijn undercover film af?

RENÉ: Ik denk dat hij naar Turkije gaat, volgende week.

SANDRA: (slentert als door herfstbladeren) In de herfst is het hier mooi, hé?

RENÉ: Ja, dat is zo.

SANDRA: De stress valt van me af, als ik naar hier kom.

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik denk dat we eens moeten praten.

SANDRA: Dat doen we toch?

RENÉ: Ja, we moeten eens echt praten.

SANDRA: O, toch niet weer, René. Ik kan er niet meer tegen! Ik kan er ook niet aan

doen dat je bijna vijftig bent. Wat kan ik zeggen, zet je erover, doe alsof je het

niet bent.

RENÉ: Ja, wel ik denk dat ik een vergissing heb begaan.

SANDRA: O nee toch!

RENÉ: Nee, ’t heeft niks met ons te maken.

SANDRA: Ik kan leven zonder dit, weet je?

RENÉ: Ik heb… euh iets gedaan en ik weet niet of het wel goed was.

SANDRA: Waarom? Wat is er?

RENÉ: Ik weet niet of ik het wel kan vertellen!

SANDRA: Waarom? Wat is er?

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik heb iets geregeld met Anja.


51

SANDRA: Anja?

RENÉ: Mijn contact. Het meisje?

SANDRA: Het meisje uit het bordeel? En wat heb je dan met haar geregeld?

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik heb haar eruit gehaald.

SANDRA: Uit wat?

RENÉ: Het massage salon!

SANDRA: En dan? Wat is daar zo belangrijk aan voor ons?

(een kleine pauze)

RENÉ: Ze is hier, hier in Leuven.

SANDRA: En dan?

(een kleine pauze)

RENÉ: Wel, het heeft me iets gekost…

SANDRA: Euh?

RENÉ: Dat is wat ik wou zeggen…

SANDRA: Wel, haar treinticket betalen zal de bank niet doen springen, hé?

RENÉ: Ja, maar nu ze hier is weet ik niet wat ik met haar moet doen.

SANDRA: Wel, je hebt haar geholpen, laat het daar nu bij.

RENÉ: Ik heb medelijden met haar.

(een kleine pauze)

SANDRA: Heb je haar geneukt, René?

RENÉ: Hela…

SANDRA: Heb je dat gedaan?

RENÉ: Wat is dit?

SANDRA: Een gesprek, René, en ik wil de waarheid.

RENÉ: Nee, dat heb ik niet gedaan, het ligt niet in mijn natuur, dat weet je maar al te

goed!

SANDRA: Wat is dan de vergissing? Waar is ze?

RENÉ: Ik heb haar in een studiootje gestopt in de Broekstraat.

SANDRA: En jij betaalt daarvoor?

RENÉ: Twee keer niks.

SANDRA: Kan ze niet gaan werken?

RENÉ: Ze heeft geen paspoort.

SANDRA: O, fantastisch.


52

RENÉ: Ze zegt dat ze Annie gaat helpen bij haar liedjes.

SANDRA: Wel, ze heeft zo te horen genoeg om over te schrijven.

RENÉ: Het probleem was dat ze veel schulden had.

SANDRA: Ik ken dat gevoel.

RENÉ: En dat is een deel van het probleem.

SANDRA: En is het teveel gevraagd om te weten hoeveel of zal ik dat in de krant moeten

lezen?

(een kleine pauze)

RENÉ: Twintig duizend.

SANDRA: Wow.

RENÉ: Twintig.

SANDRA: Dat was ze schuldig?

RENÉ: Ze zat in zo’n soort schuldenval.

SANDRA: En hoe heb je haar daar dan uit gekregen? (een kleine pauze) Waar heb je dat

geld vandaan gehaald?

RENÉ: Ik leende het.

SANDRA: Waarvan?

RENÉ: Van het spaarboekje.

SANDRA: Welk spaarboekje?

RENÉ: Ons spaarboekje!

(een kleine pauze)

SANDRA: Wat?

RENÉ: Dat is wat ik bedoel. Ik weet niet of ik geen vergissing heb begaan.

SANDRA: (woedend) Ik kan het niet… Een ongelooflijk verdomde vergissing.

RENÉ: Hey, hey!

SANDRA: Jij weet niks van haar af, je weet geen kloten van haar, buiten dan het

evidente en nu dit…

RENÉ: Ja, ik weet het… ik weet het.

SANDRA: Ik werk mee aan die ‘alles omvattende klotenboel’ om iemand van dit slag uit

de moeilijkheden te halen?

RENÉ: Rustig!

SANDRA: ‘Rustig’ me niet. Dit is volslagen krankzinnig.

RENÉ: Rustig!

SANDRA: ‘Rustig’ de pot op!


53

RENÉ: (gaat naar SANDRA) Sandra?

SANDRA: Raak me niet aan. Jezus christus!

RENÉ: Ik wou er gewoon iets aan doen.

SANDRA: En je verkoopt het artikel voor hoeveel? 500, als je geluk hebt? We moeten

het schoolgeld van Annie voor het volgende semester nog betalen. Als jij dat

geld wegneemt zitten we dik in de shit!

RENÉ: Ik weet het, het ziet er niet goed uit.

SANDRA: Hoe zou het er anders kunnen uitzien?

RENÉ: Ik weet het, maar luister eens…

SANDRA: Je hebt seks met haar gehad, hé?

RENÉ: Absoluut niet!

SANDRA: Absoluut wel! Absoluut wel! Wel, je hebt inderdaad een vergissing begaan,

René. Je hebt een grote vergissing begaan door over haar te vertellen.

RENÉ: Dat denk ik ook!

SANDRA: En wat nu? Moeten we haar soms nog eens uitnodigen voor een etentje?

RENÉ: Dat heb ik al gedaan, om eerlijk te zijn!

SANDRA: Moeten we haar stamboom dan niet eens nakijken?

RENÉ: Kan ik het uitleggen?

SANDRA: Waar zal dit stoppen, dit?

RENÉ: Mag ik…

SANDRA: Wat moet ik doen? Er eens langs gaan en haar bedje opmaken? Haar lakens

wassen? Ik zal eens zeggen wat wij moeten doen, we laten haar komen om

ons bed op te maken. Ze kan onze was komen doen.

RENÉ: Doe niet onnozel!

SANDRA: Als we haar toch betalen kan ze komen helpen met het kuisen. Kan ze

strijken? Kan ze wassen? Of is ze enkel bedreven in dingen waarbij ze op

haar rug moet liggen? Of doet ze het op handen en voeten? Jij zal het wel

weten, hé?

RENÉ: Ik denk dat je soms het verschil moet maken.

SANDRA: Het verschil maken?

RENÉ: Ja…Een reëel verschil moet maken. Daarom heb ik het gedaan!

SANDRA: Ze is een illegale ex-prostituee!

RENÉ: Rustig, rustig!


54

SANDRA: En jij betaalt haar schuldenlast van zo’n twintig duizend euro af, welke wij

nodig hebben voor onze hypotheek?

RENÉ: Hey, luister nu even!

SANDRA: (kwaad) Ja, ik denk dat we haar maar eens voor een etentje moeten

uitnodigen, dat zal verdomd verhelderend werken!

(Muziek – lichten. SANDRA, JAAK, EMMA, ANNIE, ANJA en RENÉ zitten in

de veranda. Weer wordt er met licht een sfeer geschept en de luster

verschijnt. SANDRA helpt mensen aan een drankje. ANJA is gekleed in wat

tweedehandskleding schijnt te zijn. De sfeer is gespannen).

EMMA: Dat was heerlijk, Sandra.

ANNIE: Gewoon een paar dingen die ze altijd bij elkaar gooit.

JAAK: Ik wou dat ik zo’n paar dingen bij elkaar kon gooien.

SANDRA: Dank je, Jaak. Ik weet dat je je best doet om je goed te gedragen.

EMMA: Doen we dat niet allemaal?

RENÉ: Heb jij ervan genoten, Anja?

ANJA: Ja.

(een kleine pauze)

EMMA: Goed zo.

ANJA: U hebben een mooi groot huis.

SANDRA: Ja, ja, maar het is nog niet helemaal afbetaald, hé René?

RENÉ: Nog niet.

JAAK: Niet zoals dat van ons.

RENÉ: Bedankt. (allen lachen) Maar we proberen.

EMMA: Hou je van Leuven, Anja?

ANJA: Ja, van wat ik hebben gezien.

EMMA: Goed! Goed zo!

JAAK: En hoe is het in Moldavië?

ANJA: Slecht!

(een kleine pauze)

JAAK: Juist! Dat moet wel.

EMMA: Ik wed dat het een hele verandering is?

ANJA: Ja.

(een kleine pauze)

ANNIE: En wat voor werk deed je voordat je naar Leuven kwam?


55

ANJA: Weten U dat niet?

ANNIE: Neen, waarom?

RENÉ: Ik denk niet dat we…

ANJA: Ik werken als hoer in Europa en in Antwerps hoerenkot.

(een kleine pauze)

ANNIE: Ach zo…

ANJA: Ja….

(een kleine pauze)

SANDRA: Zo… Nog iemand koffie?

JAAK: Misschien toch maar.

SANDRA: Ik ga een pot zetten. (Af)

(Stilte)

EMMA: En zou je ooit teruggaan naar Moldavië?

ANJA: Daar zijn niks meer voor mij.

EMMA: En je familie dan?

ANJA: Mijn familie zijn niet geïnteresseerd in mij.

RENÉ: Anja werd door haar nicht verkocht.

EMMA: Kon je niet naar de politie gaan?

ANJA: Nicht zijn politie.

RENÉ: Zij verkocht haar, verkocht haar aan de seksindustrie, Emma.

EMMA: (geraakt) Ja, ik heb het begrepen, René, dank je!

ANJA: Ze doen u hebben altijd seks, met regels, zonder regels, maken geen verschil.

Zij trekken tanden van meisjes omdat zij kleine mond hebben.

EMMA: O Hemeltje!

ANJA: Eén meisje zijn twaalf en zij zijn verkocht voor veel geld aan Midden Oosten.

Turkse mannen zijn zeer slecht, zij denken wij zijn niet anders dan vlees!

EMMA: Dat is gewoon slavernij, hé?

JAAK: Natuurlijk is het dat!

ANNIE: Er is niets veranderd. Niets meer sinds president Lincoln. Ik bedoel maar, er

wordt veel met vlaggen gezwaaid, en zo, maar wat verandert er?

RENÉ: Hoe kan iets veranderen tenzij we er allemaal samen iets aan doen?

JAAK: Zoals wat?

RENÉ: Zoals iets dat echt iets betekent!


56

EMMA: Het is verschrikkelijk. Jaak praat erover, maar ik bedoel, om zo iemand recht

voor je te zien zitten, net alsof… Wel, het is…

RENÉ: Het is wat, Emma?

EMMA: Het is hartverscheurend.

(een kleine pauze)

ANJA: Ik vinden eten lekker, dank u!

ANNIE: Ja, maar we moeten nu doorgaan.

ANJA: Dank u om mij uit te nodigen in uw mooie huis, het is fijn om te zien waar

René wonen. Goede avond!

ANNIE: We gaan repeteren in ‘de druiventros’.

JAAK: Saluut.

RENÉ: Tot straks.

EMMA: Dag.

(ANJA en ANNIE af. Stilte)

JAAK: Mmmmm!

EMMA: Het is niet het gebruikelijke gesprek bij een etentje, nietwaar?

RENÉ: Zo zie je maar. Dat is onze nieuwe kuisvrouw trouwens!

JAAK: Dat meen je niet?

RENÉ: Twee voormiddagen per week. We betalen haar ervoor, en niet in het zwart.

JAAK: Een knap figuurtje.

EMMA: Wat?

JAAK: Ik zei dat ze een knap figuur heeft.

EMMA: (geïrriteerd) Ik wist dat hij er iets over moest zeggen.

JAAK: Daar is toch niets mis mee.

EMMA: Daar zou je wel niks over gezegd hebben als ze dik was.

JAAK: Dat spreekt wel vanzelf.

EMMA: Hij moet er altijd wel iets over zeggen.

JAAK: Ik veronderstel dat als ze dik was ze niet zou zijn verhandeld. Ze doen het

niet met dikke.

EMMA: Wat is dat nu?

JAAK: Ik wil gewoon een punt maken. Ze zouden wel niet in haar geïnteresseerd

geweest zijn als ze niet aantrekkelijk was geweest. Daarom is het ook

slavernij, want ze willen niet eender wie. Ze willen alleen de die, die verkocht


57

kunnen worden. Het is met voorbedachten rade. Het is niet toevallig dat ze er

zo gezond uitziet.

EMMA: O, nu is ze gezond!

JAAK: Hey zeg, Sandra is hier de feministe, niet jij. Het is niet omdat zij uit de

kamer is gegaan, dat jij haar plaats moet innemen.

EMMA: Ik kan gewoon niet geloven dat jij zoiets over iemand kan zeggen!

JAAK: Ze namen de kleine zwarte slaven niet mee, ze wilden enkel de dikke sterke,

dat wil ik maar zeggen. Het is selectief!

EMMA: Dat doet hij nu altijd. Hij moet er altijd iets over zeggen, zelfs als er niets

over te zeggen valt!

RENÉ: Ik weet dat wel!

JAAK: Hey, ik kan er niks aan doen dat ze je onzeker maakt. (staat recht)

RENÉ: Hey hey!

EMMA: Wat zeg je nu?

JAAK: Ik zeg het maar gewoon zoals het is!

EMMA: Ze maakte me niet onzeker.

JAAK: Wel, je reageert alsof dat wel zo is!

EMMA: Wel, het is niet zo!

JAAK: Wel, dat was beter wel gebeurd. Ik bedoel maar, dat is toch het doel van

aantrekkingskracht?

EMMA: Zwijg al maar, je bent dronken!

JAAK: Zij is gevaarlijk. Beschadigd goed, weet je. Het is eens wat anders,

bedreigend.

RENÉ: Kalm aan, kerel!

JAAK: Dat is juist het punt. Ze zijn zo verschillend, exotisch! Daarom is het

slavernij. Ze zijn niet zoals wij, ze doen andere dingen, ze hebben andere

waarden en normen! Ik zeg niet dat dat goed is. Ik zeg niet dat sommige van

die meisjes niet weten waar ze mee bezig zijn, sommige denken duidelijk dat

ze het wel zullen aankunnen. Wat ik bedoel is dat het ons fascineert omdat ze

in principe een buitenaards wezen is. Ik bedoel dat letterlijk, want ze is al op

plaatsen geweest waar wij alleen maar over kunnen fantaseren.

EMMA: O komaan…

JAAK: Dat is toch zo. Wees op zijn minst eerlijk met jezelf. Dat meisje heeft dingen

gedaan waar wij alleen maar van kunnen dromen!


58

EMMA: Jezus!

JAAK: Wat heb ik nu weer miszegd?

EMMA: En je veronderstelt ook nog gelijk te hebben?

RENÉ: Ze vertelde me dat je moet betalen als je geopereerd dient te worden. Als je

een bedpan wil, moet je betalen. Als je voor je rijexamen wil slagen, geef je

een kilo koffie aan de examinator. Dat is daar de gewoonte. Als je een

diploma wil halen, slaap je met de professor. Dat is hoe het daar aan toegaat.

JAAK: Zijn wij dan zo verschillend?

EMMA: Maar ze is een immigrante, een ‘zonder-papieren’, René, ze gaan haar

terugsturen.

RENÉ: Ze heeft dertig dagen, ze denken toch al om de wetten aan te passen.

JAAK: Zeker niet in de volgende dertig dagen.

RENÉ: Wel, misschien gaan we wel met iemand praten, misschien kan iemand dat

wel oplossen.

EMMA: Kan dat zomaar dat iemand hier illegaal komt werken als hoer en hier dan kan

blijven? Ik bedoel: is dat goed te praten?

JAAK: Ze kan gaan werken op de Olympische spelen, daar hebben ze er veel nodig.

En ik zal niet zeggen dat ze er niet een paar kan aftrekken, als ze daar dan

toch is.

EMMA: Let er maar niet op, hij is zat!

JAAK: Dank u.

EMMA: Weer!

JAAK: Wel, het kan me niet schelen wat jullie zeggen, ze heeft nog altijd een knap

figuurtje. (hij vindt het zelf grappig)

EMMA: Ik zal Sandra eens gaan helpen met de koffie.

JAAK: Ja, maak de mijne maar goed straf. (EMMA af, een kleine pauze) Verdomme

kerel, je hebt wel een beetje teveel hooi op je vork genomen.

RENÉ: Soms moet je je grenzen durven verleggen.

JAAK: Ge hebt ze binnen gedaan, hé?

RENÉ: Pardon?

JAAK: Komaan?

RENÉ: Ben je gek?

JAAK: Heb je ’t niet gedaan?

RENÉ: Nee.


59

JAAK: Dat moet wel aan je vreten, hé maat? (een kleine pauze) Er zijn grenzen in dit

spel, René, en die overschrijd je niet.

RENÉ: Ik wel!

JAAK: Wat wil je bewijzen?

RENÉ: Ik wil een verschil kunnen maken.

JAAK: Om ons als hypocrieten te kunnen beschouwen?

RENÉ: Misschien!

JAAK: Dat heb je dus al gedaan. Wat nu?

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik wil haar aanraken, Jaak… Ik wil haar vastpakken en zeggen: het is in orde!

De ene helft van mij wil het van de daken schreeuwen, wil de hele wereld

vertellen dat ik het verschil heb gemaakt, de andere helft in mij is verlegen. Ik

heb dit alleen ontdekt omdat ik op zoek was naar iets waar ik geld aan kon

verdienen.

JAAK: Ja, dat is waar!

RENÉ: Verleden week ben ik naar ‘de druiventros’ gegaan om haar te zien. Ze

hebben daar een bandje. Het trekt op niks, maar zij vindt het fantastisch. Zij

en Annie.

JAAK: O ja?

RENÉ: Ze leek er zo misplaatst. Zij hier in Leuven, zo verdomd verloren. Zo zielig

en zo. Ik had haar toen bijna gestreeld, haar bijna vastgepakt.

JAAK: Dat zou toch niet zo erg geweest zijn?

RENÉ: Dat weet ik niet. Het leek zo buitensporig en ik weet niet wat ik met haar zou

moeten doen. (een kleine pauze) Het rare is, soms zou ik haar gewoon kwijt

willen. Soms ben ik tevreden met wat ik gedaan heb en een ander moment

zou ik haar weg willen vegen. Verdomme Jaak, soms zou ik willen dat ze

gewoon niet bestaat.

(Muziek – Lichten. JAAK en RENÉ af. Lichten gaan op en ANNIE en ANJA

repeteren een liedje. Ze hebben een micro opgebracht en dragen zoiets als

een kostuum)

ANNIE: Ik wilde dromen in België

Wou dat alles opnieuw begon

Wilde dat ik er in rust en vrede

leven kon


60

voor ik oud werd.

ANJA: Ik wilde dromen in België

Wou maar gewoon thuis weg

Ik wou de hele wereld zien

Ja, ik zeg

dat was mijn wens

Maar hoe behoud je je verstand

Bij de wetten van een ander land

Die toelaten dat je verdwijnt.

Er is ook niemand die het ziet

En zo ook weet niemand niet

Dat je ergens anders weer verschijnt

Doe nu niet dat je me niet ziet.

BEIDE: Ik wilde dromen in België

Wou er gewoon bij horen

Wou zingen over mooie dingen

Maar bekoren

Deed mijn liedje niet

Ik wilde dromen in België

Van een heel nieuw begin

Met een groepje leuke vrienden

En een gezin

Met kinderen erbij







(ANNIE en ANJA glimlachen naar elkaar als het liedje is beëindigd)


61

ANNIE: Dat was goed!

ANJA: Ja?

ANNIE: Dat was fantastisch!

ANJA: Al veel jaren dromen ik van België.

(een kleine pauze)

ANNIE: Ik wou dat ik als jij was. Jij hebt al zoveel meegemaakt.

ANJA: Jij maken een grapje?

ANNIE: Neen, ik meen het. Ik verliet school en ging direct naar de universiteit. Ik heb

niks om over te schrijven. We kunnen ver komen met waar jij over schrijft.

Zo beroemd worden als Madonna.

ANJA: En zullen wij dan kostuums dragen van Madonna? Ik kennen Madonna.

ANNIE: Misschien niet die kostuumpjes.

ANJA: Ik houden van.

ANNIE: Ken je Robbie Williams?

ANJA: Ja, ik houden van.

ANNIE: Ik heb die gezien in Brussel.

ANJA: O nee?

ANNIE: Ja, fantastisch. Ik ben met mijn ma geweest. René haat hem. Hij bleef in de

wagen zitten en reed ons terug naar huis.

ANJA: Hebben René dat gedaan?

ANNIE: Ja, Hij is geen Williams’ fan.

ANJA: Misschien kunnen we gaan als hij eens in Heverlee komen.

(LEX komt op door deur, hij is duidelijk dronken en zo vervelend als maar

kan zijn, en buiten adem)

LEX: Wel, wat hebben we hier? Schoon! Pat zei dat we een nieuwe helper hadden?

ANJA: Hallo!

LEX: Hoe is het ermee, schatje! Alles goed?

ANJA: Ik denken.

LEX: Zijt gij een Poolse?

ANJA: Nee.

LEX: Want er komen hier tegenwoordig veel Polen binnen, ge kunt uw kont niet

meer bewegen of ge komt één van die klootzakken tegen. Wie had

godverdomme kunnen denken dat Leuven de hoofdstad van Europa zou

worden. Het is niet te beschrijven, hé?


62

ANJA: Alstublieft?

LEX: En ge hebt een kot hier? Hebt ge uw huur dan al betaald en zo?

ANJA: Ja, ja!

LEX: En gij woont nog altijd thuis, Annie?

ANNIE: Voor het moment.

LEX: Ja, voor het moment, natuurlijk. En met René ook alles goed?

ANNIE: Dat denk ik toch.

LEX: Die heeft hier nog gewoond, voor dat hij en uw moeder samen zijn gaan

wonen. Hij was gefascineerd door mijn slangen, wist ge dat?

ANNIE: Hoe zou ik dat kunnen weten?

LEX: O ja, steeds op zoek naar een artikel, die René. En hoe heet zij?

ANJA: Mijn naam is Anja.

LEX: En zoekt ge halftijds werk, of zo?

ANNIE: Pat zei dat je geen werk had.

LEX: Ja, maar we kunnen haar opleiden, voor het geval dat, hé? We moeten haar

wel eens uittesten natuurlijk, maar…

ANJA: Wat zijn een uittesten?

LEX: Gij zou wel een werkje willen doen, hé, als er zich één aanbood?

ANJA: Ik kunnen heel hard werken!

LEX: Ja, dat geloof ik graag! Hebt ge gedaan voor vanavond? Of gaat ge nog wat

van die klote liedjes zingen? Wat was dat?

ANJA: Ik hebben geschreven.

LEX: Weet ge wat, waarom blijft ge niet eens wat langer als Pat een Karaoke gaat

doen. Ik weet zeker dat ge dat graag gaat hebben… ’t Zou schoon zijn. Ik wil

u wel eens zien, hier beneden op het podium, wie weet boek ik u dan wel eens

voor een avond! Leg de sleutel maar op de toog als ik in de kelder ben. (gaat

af)

ANNIE: (na een stilte) Argh!

ANJA: Wat?

ANNIE: De griezel!

ANJA: Vinden u?

ANNIE: Gij dan niet?

ANJA: Is oké!

ANNIE: Dat meen je niet.


63

ANJA: Ik denken dat hij zijn als alle mannen.

ANNIE: Ja, jij kan dat weten.

(De beide meisjes lachen)

ANJA: Ik denk hij volgen zijn lul! En zijn waarschijnlijk geen mooie!

ANNIE: (lacht) O jij?

ANJA: Wat?

ANNIE: Jij doet me lachen.

ANJA: Misschien ik moeten grapje schrijven.

(Een kleine pauze)

ANNIE: Ik wou dat ik zoals jij was, Anja.

ANJA: Nietwaar, dit zijn onnozele praat.

ANNIE: Jawel! Ik heb nog niet geleefd.

ANJA: Toch niet, ik willen niet dat jij mij willen zijn. Jij zijn ergens, ik zijn nergens.

ANNIE: We kunnen maar beter alles naar beneden doen, voordat Lex een hartaanval

krijgt. (ze begint de micro af te breken, ANJA helpt maar is zeer droevig)

Gaat het?

ANJA: Ja, maar soms ik zijn bang. Ik zijn bang dat de mannen die mij kennen, weten

waar ik zijn.

ANNIE: Dat is allemaal voorbij, Anja, dat is gestopt. René heeft daar voor gezorgd!

Dat gaat niet meer met je gebeuren!

(Muziek – Lichten. ANNIE en ANJA breken de micro’s af, als RENÉ opkomt,

die kijkt hoe ze dat doen. Muziek fade out. Lichten.)

SANDRA: (komt op. Ze is emotioneel gestresseerd. Een spot pikt haar op achteraan op

de scène, in een opening) Ik wou hem heel graag bewonderen voor wat hij

had gedaan. Zelfs ondanks het feit dat hij ons in de shit had gestoken! Het

was nobel. Dat was ook wat hij probeerde te vertellen: het was nobel…

RENÉ: Laat ons zeggen dat ze dat dacht…

SANDRA: Ik wou hem bewonderen voor wat hij had gedaan, maar ik kon het niet helpen

om te denken dat er iets anders was.

RENÉ: Achterdocht, weet je…

SANDRA: Ik kon mezelf wel slaan omdat ik dat dacht. Lag het aan mij? Aan mijn

onzekerheid?

RENÉ: Laat ons zeggen dat het aan haar begon te vreten…


64

SANDRA: Ik wou geloven dat wat hij deed het juiste was, maar ik had me al eens

verbrand in het verleden.

RENÉ: Laat ons veronderstellen dat het zo elke nacht was….

SANDRA: Hoe slecht moet iets zijn om eruit te willen geraken? Hoe slecht? Ze is hier

geweest, zie je. Buiten haar omgeving! Ze was echt en ze was in ons huis.

(Lichten – Anja komt op, ze heeft een emmer en een dweil en is klaar om de

scène te gaan kuisen)

SANDRA: Heb je het toilet gedaan?

ANJA: Ja.

SANDRA: Echt?

ANJA/ Ja, ja, ik doen nu dit.

SANDRA: Wel, kan je het dan opnieuw doen?

ANJA: Ik hebben al gedaan.

SANDRA: Kan je het dan opnieuw doen, want als René er geweest is, dan is het er altijd

een zooitje en ik kan niet verdragen dat er rommel heerst.

ANJA: Maar ik hebben ze al gedaan.

SANDRA: Wel, doe het dan nog eens. (een kleine pauze) En dan wil ik dat je de hond

uitlaat.

ANJA: René zeggen dat ik alleen twee uren moeten kuisen. Hij willen niet dat ik

meer dan twee uren kuisen.

SANDRA: René is hier nu niet. En ik wil dat jij de hond uitlaat.

ANJA: Maar René zeggen…

SANDRA: Laat de hond nu maar uit en ga dan naar de Delhaize en haal er wat wijn. Ik

heb geen tijd, we hebben een beoordelingsgesprek op de school.

ANJA: Maar ik hebben repetitie van orkest.

SANDRA: Ik vraag je toch maar alleen simpele dingen te doen, Als je die niet kan doen

neem ik wel iemand anders. Denk je dat het beter is dat ik iemand anders

neem?

ANJA: Dat moeten u zelf weten.

SANDRA: Spreek je nu al tegen ook?

ANJA: Ik zeggen alleen dat u dat zelf moeten weten.

SANDRA: Doe het nu maar!

RENÉ: (komt op en heeft nog net het laatste meegemaakt) Alles in orde?

ANJA: Ja! Ja!


65

SANDRA: O ja, alles is perfect in orde!

RENÉ: Sandra, zij is…

SANDRA: Zij is wat?

RENÉ: Niets!

SANDRA: Dat is juist… Dat is absoluut juist!

ANJA: Misschien ik beter gaan.

RENÉ: Is het iets waar we over kunnen praten?

SANDRA: Nee René, Ik ben het beu om erover te praten. Ik heb geprobeerd en

geprobeerd, maar nu ben ik het beu om erover te praten. We praten wel, maar

communiceren niet. Je bent hier namelijk niet. Niet bij mij, niet meer.

ANJA: Ik gaan.

RENÉ: Nee, alsjeblieft.

ANJA: Ja, ik gaan… Ik gaan toilet proper maken. Sorry. (af)

(er is een serieuze spanning voelbaar tussen RENÉ en SANDRA)

RENÉ: Ik weet niet wat te zeggen!

SANDRA: Dan zijn we met twee!

RENÉ: Ik probeer een verschil te maken.

SANDRA: Och, wordt volwassen.

RENÉ: Word jij volwassen… Zij is hier. En ze doet haar best…

SANDRA: Ze kleeft aan je, zoals een zelfklever.

RENÉ: Euh?

SANDRA: Komaan, zeg nu niet dat je dat niet ziet. Je hebt haar gered van zichzelf en het

laatste wat je zou willen is dat ze je vriendin zou worden?

RENÉ: Wat?

SANDRA: Je maakt jezelf wat wijs! Als je echt zou laten weten wat je zou willen, dan is

ze er voor jou.

RENÉ: Zo zie ik het niet…

SANDRA: Ik wel. Ik zie het wel zo. Wat dacht je dan, dat ze naar hier zou komen en dat

alles oké zou zijn? Dat ze een serieuze Belgische jongen zou vinden en ze

zich hier zouden installeren en dat jij de peter van hun kinderen zou mogen

worden? Je zei het zelf: ze is gevaarlijk…

RENÉ: Hé, wacht even…

SANDRA: Ze is geweld aangedaan en kwetsbaar. Kijk in haar ogen. Kijk in haar ogen en

zeg me dat daar niks voor je te vinden is.


66

RENÉ: Jij ziet er dingen in, die er niet zijn.

SANDRA: Jezus, je bent een God, je bent haar redder!

RENÉ: Daar kan ik toch niks aan doen?

SANDRA: We hebben maar één leven. Eén keer, de goeie keer! Jij wil de wereld redden,

ga je gang. Maar ik doe maar wat ik kan. We doen allemaal wat we kunnen,

maar er komt een moment dat je het probleem aan de schoolpoort moet

achterlaten.

RENÉ: Dit is niet eerlijk!

SANDRA: Er komt een tijd dat we moeten zeggen dat genoeg genoeg is!

RENÉ: Ze is hier pas een paar maanden, geef haar een kans!

SANDRA: En jij zit elke avond in dat café. En dat is niet voor Annie, hé? Je hebt

voordien nooit enige interesse in het orkest getoond, is het niet? Is het niet?

RENÉ: Nee… oké, ik heb geen interesse getoond, maar Annie doet alsof ik niet

besta. Ik kan er niks aan doen dat ik haar vader niet ben, Sandra. Daar kan ik

niets aan doen, maar zij behandelt me als stront. Doe dit René, haal me eens

op, René, doe me eens weg, René. Uw koffie kan wel wachten, René. Stap in

je auto en kom eens naar huis, ik ben mijn sleutels verloren. Leen me wat

geld, René. Wat ben ik misschien, haar knecht?

SANDRA: Laat haar gaan, René… Laat haar gaan.

RENÉ: Ik doe mijn best om hier iets te bereiken. Misschien is het maar een

kleinigheid. We zijn zo’n verdomde hypocrieten, we knikken als het gaat over

de opwarming van de aarde, de walvissen beschermen, Greenpeace, stop de

mensenhandel. Maar als dan iemand het verschil wil maken, dan doen ze

alsof hij op zijn hoofd is gevallen. Het is alsof de wereld het niet aankan.

SANDRA: Daar gaat het allemaal niet om, het gaat over haar!

RENÉ: Wat wil je dat ik doe?

SANDRA: Ik wil dat je haar loslaat. Dat je terugkomt!

RENÉ: Weet je wat, weet je wat ik zou willen, dat ik het nooit gedaan had. Ik wou

dat ik haar had laten stikken in dat rattenhol. Ik wou dat ik was zoals iedereen

hier, knikkend en een centje in de collectebus stekend, om zich zo bevrijd te

voelen. Zodoende kunnen ze het gevoel hebben dat ze hun deel gedaan

hebben en dat ze hun bebloede handen in onschuld kunnen wassen. Dat is wat

ik zou willen.

SANDRA: Dat zou ik ook allemaal willen.


67

(Muziek – Lichten. RENÉ gaat vooraan zitten en bekijkt de volgende scène)

CATHY: (zien we in een portaal, glazen afdrogend en bierkratten verzettend) Het is

grappig, maar ik dacht nog vaak aan dat meisje, weet ge. Ik bedoel maar, ik

had nooit gedacht dat ik haar nog ooit zou terugzien. Het was ook al bijna zes

maanden geleden. Maar er zijn sommige mensen die ge ontmoet en die ge

nooit vergeet. Het was toen ik nog eens naar ons Pat ging. Wel, ge had me

kunnen omver kegelen met een verdomd badminton pluimpje.

LEX: (komt op met een bierkrat, hij ziet er ongelooflijk ruw uit) Cathy, onze Pat is

naar bed gegaan, ze zegt dat ze een verdomde migraine heeft. Dus het wordt

jij en ik alleen in de kelder.

CATHY: Ik weet niet, maar er is iets heel raar gebeurd.

LEX: Als ge hier werkt verbaasd u niks meer.

CATHY: Ik weet niet, maar…

LEX: Wat?

CATHY: Dat meisje…

LEX: Annie, die ene uit dat verdomde studentenorkestje. Ik zou ze eruit gesmeten

hebben, maar Pat heeft iets met haar stiefvader. Al weet ik niet wat ze daar

van kan verwachten.

CATHY: Dat andere meisje.

LEX: O die!

CATHY: Ik denk dat ik die al eens gezien heb.

LEX: Euh?

CATHY: Ik heb die al gezien.

LEX: Waar dan?

CATHY: In ’t havenkwartier.

LEX: Wat?

CATHY: Ja, ik ben zeker dat zij het was. Ze was er zo’n negen maanden. Ze was één

van de hoertjes.

LEX: Meent ge dat?

CATHY: Ik vergeet nooit een gezicht. Ik ben er bijna zeker van. Ze zei niet zo veel,

was heel populair en verdiende een fortuin. Een Oost-Europese.

LEX: Ja, dat laatste is ze zeker.

CATHY: Ze doet alles, zei men. Ik ben zeker dat zij het is.


68

ANJA (komt op) Oké, Lex, we zijn weg, we hebben gedaan, we hebben het licht

uitgedaan.

LEX: Hebt ge dat gedaan, dat is dan goed.

ANJA: Dank u, goede nacht. (ze ziet CATHY nu)

CATHY: Hallo sjoeke? Hoe is ’t ermee?

ANJA: Goede nacht. (ze gaat snel af)

CATHY: Zij is het.

LEX: O ja? We krijgen hier alle shit binnen.

CATHY: Zij is‘t.

LEX: Een verdomde hoer in mijn café. Een stuk vuiligheid als dat, kunt ge u dat

voorstellen?

CATHY: Zij is het, ’t is niet te geloven.

(een kleine pauze)

LEX: Het was een goede hoer, zeidt ge?.

CATHY: De wereld is toch klein, hé?

LEX: Dat is verdomme waar, Cathy meisje, dat is echt waar?

(LEX en CATHY af. Muziek - Lichten.)

RENÉ: En laat ons zeggen dat ik Anja eens ging bezoeken op haar kleine studio in de

Broekstraat. Een deel van me wilde dat ze hier niet was, wenste dat ze alleen

maar een verhaal was. Ik wou mijn ogen sluiten en doen alsof ze niet bestond,

zoals we allemaal doen! En laat ons zeggen dat de studio waarin ik haar

stopte, even vochtig en niet zoveel beter was dan de kelder uit het

havenkwartier, waar ik haar ontmoette. Ja, laat ons veronderstellen dat ik en

zij daar in dat studentenkot zitten. Ik, en zij zo dichtbij. En zij Pierogi of pasta

willen maken om mij op een bepaalde manier te vergoeden. (Hij heeft tijdens

zijn tekst een kaars genomen en een kaarshouder. Hij steekt de kaars aan en

zet ze centraal voor zich neer)

ANJA: (op. Ze is iets soberder gekleed als voordien. Ze draagt een pan vol pasta) U

houden van pasta, René?

RENÉ: Ja hoor.

ANJA: Ik maken een heel goede saus.

RENÉ: Fantastisch.

ANJA: Ik koken graag, maar zijn bang dat ik het niet goed kunnen.

RENÉ: Ik ben zeker dat je het geweldig doet.


69

ANJA: Neen, Sandra zijn een goede kok, ik zijn… hoe zeggen jij… beginneling.

RENÉ: Je moet jezelf zo niet afbreken. Ik weet dat je beter bent dan dat. Bij mij bakt

zelfs water aan.

ANJA: Echt?

RENÉ: Toch bijna.

ANJA: Jij doen mij lachen, René.

RENÉ: Doe ik dat?

ANJA: Ja, ja jij doen mij lachen.

RENÉ: Daar ben ik blij om.

ANJA: Ik zeggen aan Annie dat jij mij doen lachen.

RENÉ: Heb je dat gedaan?

ANJA: Ja, ik zeggen tegen Annie.

RENÉ: Ik ben bang dat ik Annie niet doe lachen!

ANJA: Ik kunnen haar doen lachen, dus dat is oké!

(een kleine pauze)

RENÉ: Hoe gaat het met het orkestje?

ANJA: Goed, maar ik denken dat we repetities in café moeten stoppen.

RENÉ: Waarom?

ANJA: Een vrouw… zij kennen mij… Ik denken is familie van Lex, zij kennen mij.

RENÉ: Wat voor een vrouw?

ANJA: In het café, ze kennen mij van Antwerpen. Ik denken zij zijn het echt.

RENÉ: Nee?

ANJA: Ik denken.

RENÉ: En dan? Wat zou ze kunnen doen? Annie zegt dat je liedjes goed zijn.

ANJA: Ik vinden liedjes schrijven plezant.

RENÉ: Wel, dat is goed.

ANJA: Als u willen, ik zal voor u zingen?

RENÉ: Ooit wel eens, hé?

ANJA: Ja, ik willen voor u ooit wel eens zingen. Oké?

RENÉ: Ja.

ANJA: Zijn Sandra nog altijd kwaad op mij, René?

RENÉ: Nee, ze is niet kwaad op jou, Anja. Ze is kwaad op mij!

ANJA: We maken kostuums voor orkest. Ik maken heel mooie kostuums. Kennen u

Madonna?


70

RENÉ: Wie niet?

ANJA: Ja, ik maken heel mooie kostuums voor het orkest. Ik denken u gaan ze mooi

vinden.

RENÉ: (Lacht, dan) O God…

ANJA: Wat zijn er mis?

RENÉ: Niets, Anja… niets, maar ik kan maar beter doorgaan.

ANJA: Waarom?

RENÉ: Omdat dit niet oké is! (RENÉ wil recht staan)

ANJA: Nee, nee, wel oké. Goed pasta zijn. Mooi appartement!

RENÉ: Ik denk dat als ik blijf ik dingen doe die niet oké zijn.

ANJA: Alstublieft?

RENÉ: Ik ben bang, Anja.

ANJA: René zijn bang?

RENÉ: Ik ben bang dat, als ik blijf, dat ik…

ANJA: Wat, René? Jij kunnen doen wat jij willen in mijn appartement!

RENÉ: Ik ben bang dat ik je zou willen kussen, Anja! (Stilte) Ik denk dat als ik blijf

ik je zal willen kussen. En…

ANJA: O!

RENÉ: Ik ben bang dat ik je zal willen vastpakken, kussen en knuffelen.

ANJA: Is oké!

(een kleine pauze)

RENÉ: Nee, dat is het niet, Anja, niet op de manier waarop ik je wil knuffelen. Ik wil

knuffelen op een specifieke manier!

ANJA: René!

RENÉ: Het spijt me.

ANJA: Het is oké!

RENÉ: Het spijt me, Anja, ik wou dat ik me niet zo voelde.

ANJA: Ik willen… Ik willen, René.

RENÉ: Dat weet ik, maar ik had hier niet moeten komen.

ANJA: Ik vinden dat niet erg, René. Houden mij vast. Ik maken u gelukkig.

RENÉ: Ik zou wel willen, maar…

ANJA: René kunnen mij knuffelen.

RENÉ: (is verward en angstig) Jezus!

ANJA: Ja, ik zijn u schuldig, René.


71

RENÉ: Neen, Anja, jij bent niemand iets schuldig.

ANJA: Ja, ik moet terugbetalen…

RENÉ: Ik zou niet liever willen, Anja, geloof me, een deel van me zou niet liever

willen. Maar jij bent beter dan dat. Jij bent een liefelijke persoon.

ANJA: Ik zijn geen persoon, ik hebben geen papieren.

(een kleine pauze)

RENÉ: Ik kan je niet meer zien. Ik kan je niet terugzien. Het is te gevaarlijk!

ANJA: Gevaarlijk?

RENÉ: Voor mij, voor Sandra…Ik en jij, Anja, begrijp je? Begrijp je wat ik wil

zeggen?

ANJA: Ja, René respecteren mij!

RENÉ: Absoluut!

ANJA: René, geen seks!

RENÉ: Ja, spijtig genoeg.

(ze lachen beiden)

ANJA: Ik begrijpen.

RENÉ: O fantastisch, bedankt!

ANJA: Ik willen neuken met René, maar ik kunnen niet vanwege Sandra!

RENÉ: Ja, ik weet het, het is een gekke wereld!

ANJA: Maar René kunnen mij vastpakken, René kunnen mij knuffelen, ik willen dat

René mij knuffelen. Oké, geen seks, maar ik willen dat René mij knuffelen.

Hij zijn mijn vriend! René kunnen Annie knuffelen, dus René kunnen ook mij

knuffelen.

RENÉ: Ik kan Annie niet knuffelen, Anja. Ze wil niets eens dat ik haar aanraak!

(een kleine pauze)

ANJA: René moeten blijven en eten. Hij moeten wijn drinken en van pasta proeven!

(een kleine pauze)

RENÉ: Nee, ik kan maar beter gaan, Anja. Ik kan maar beter gaan voor dat ik nog een

andere grote vergissing bega.

ANJA: Waarom? Wat zijn andere grote vergissing, René?

RENÉ: Proberen om de wereld te verbeteren, Anja. Dat was de vergissing!

ANJA: U kunnen de wereld niet verbeteren, René, maar u hebben mij gered en

daarom maken ik pasta. Ik halen borden en gij zit, u eten alle pasta en wij

drinken wijn en ik laten u mij knuffelen, zonder seks. Zijn dat goed, René?


72

RENÉ: Ik denk het wel!

ANJA: Ja, ik denken ook. Ik houden van geen seks met René. Het zijn de beste seks

ik ooit hebben gehad! Ik halen borden!

(RENÉ en ANJA lachen. ANJA af. RENÉ blijft zitten en kijkt naar de kaarsen.

Muziek. SANDRA en ANNIE komen uit verschillende openingen. SANDRA

lijkt erg dronken. Ze heeft een wijnglas en fles vast. Er is duidelijk ruzie. Het

licht pikt hen op)

ANNIE: Je kan het huis niet verkopen, moeder.

SANDRA: Hé, ik heb dit niet gewild.

ANNIE: Je kan het dan toch niet gewoon verkopen?

SANDRA: Hoe erg gaat het nog worden, Annie?

ANNIE: René is toch oké, wat is het probleem?

SANDRA: Ik dacht dat je hem niet kon uitstaan.

ANNIE: Ik weet wel, maar nu met het orkest…!

SANDRA: Waar denk jij dat hij mee bezig is. Denk je dat hij nog niet bij haar is

geweest?

ANNIE: Waarom?

SANDRA: Wordt wakker, Annie, hij zit ons al de hele tijd uit te lachen.

ANNIE: Waarom zou hij?

SANDRA: Ik wed dat hij daar nu is!

ANNIE: Hij is er gaan eten, dat is alles. Zij wou voor hem koken!

SANDRA: Eten? Zij gaat voor hem koken? En wat daarna?

ANNIE: Zij is zo niet! Zij is werkelijk een toffe.

SANDRA: Zij is een verdomde hoer, onnozel wicht!

ANNIE: Dat was ze… En dat was niet haar schuld, hé? Daar kon zij niets aan doen! Ze

werd verkocht voor driehonderd euro, wist je dat?

SANDRA: Wel, dat is ook mijn schuld niet, hé?

ANNIE: Moeder, ze heeft nooit iets gehad. Ze staat nu juist op haar eigen benen en jij

behandelt haar als een verdomde crimineel!

SANDRA: Ze is ook een verdomde crimineel, dat is juist het punt.

ANNIE: De mannen die haar verkocht hebben waren de criminelen. De mannen die

haar misbruikten.

SANDRA: Technisch gezien, technisch gezien is ze een crimineel en moet ze

teruggestuurd worden. Zo ver mogelijk voor mijn part!


73

ANNIE: Naar die mensen die haar toen hebben verkocht?

SANDRA: Hoe weten we dat? Hoe weten we dat dat de waarheid is?

ANNIE: Hoe weten we dat het niet de waarheid zou zijn?

SANDRA: Och begin niet: hoe weten we ook maar iets?

ANNIE: Zij wil hier zijn, ze is hier gelukkig. Is dat verkeerd?

SANDRA: Ik wil dat ze hier buiten blijft. Ik wil niet meer dat ze hier komt kuisen!

ANNIE: Hoe gaat ze dan aan geld geraken?

SANDRA: Awel, ik zal verhuizen naar een studio. Ik steek honderdvijftig duizend in

mijn zakken en ga op een studentenkot wonen. Dat zal alles oplossen.

ANNIE: René heeft alleen geprobeerd om haar te helpen en ik ben blij dat hij dat deed.

Hij heeft ten minste geprobeerd om een verschil te maken.

SANDRA: Wordt wakker, Annie. Hij gebruikte dat enkel als dekmantel en ik had dat niet

door! Hij had haar, eerst in Antwerpen, en nu hier. Hij had haar telkens weer

opnieuw. En opnieuw.

ANNIE: Hoe weet je dat? Hoe zou jij dat in Godsnaam weten?

SANDRA: Omdat ze daar alleen goed voor is!!!

(Muziek – Lichten. RENÉ is op een andere plek. Hij spreekt tot het publiek als

hij een kaars uit haar houder haalt, die de vorige scène steeds was blijven

branden)

RENÉ: Laat ons zeggen dat het laat is. Ja, laat ons veronderstellen dat het op een

avond laat is en laat ons zeggen dat Anja alleen is op de zolder van ‘de

druiventros’. Laat ons zeggen dat ze later die avond samen met Annie gaat

optreden in een jeugdclub. Ze gaan er hun liedjes gaan zingen. Dat lijkt ook

logisch! En laat ons zeggen dat Annie te laat is en dat Anja op haar zit te

wachten. Oké?

(ANJA begint een akoestische versie te zingen van het liedje ‘ik wilde dromen

van België’. Terwijl ze dat doet komt LEX op en kijkt toe tot het einde van het

liedje. Dan applaudisseert hij sarcastisch. RENÉ zit ook op de scène en

bekijkt de scène)

ANJA: Ik wilde dromen in België

Van een heel nieuw begin

Met een groepje leuke vrienden

En een gezin

Met kinderen erbij


74







LEX: (buiten adem) Zeer goed.

ANJA: Ja?

LEX: Heel goed.

ANJA: Dank u.

LEX: Gij hebt een schone stem.

ANJA: Het zijn soms niet zo zacht.

LEX: Dat heb ik gehoord.

ANJA: Sorry?

LEX: Ik veronderstel dat gij denkt dat ge hier maar naar boven kunt komen en doen

wat ge wilt?

ANJA: Sorry?

LEX: Ik dacht bij mezelf, ik dacht: Lex, wat gaat ge doen?

ANJA: Doen?

LEX: Ja, ziet ge, ik dacht: zal ik haar eruit gooien, omdat ik dat niet wil.

ANJA: Ik begrijpen niet, Lex!

LEX: Ik wil dat niet. Wat gaan de mensen zeggen als ze het te weten komen.

Verstaat ge?

ANJA: Nee.

LEX: En ik dacht: wel, misschien vinden we wel een manier om er een mouw aan

te passen. Misschien is er een manier om dit te doen werken. Want we

kunnen altijd wel een oplossing vinden, nietwaar. Want ik durf wel te zeggen:

als ge het één keer gedaan hebt, kunt ge het wel honderd keer doen.

ANJA: Alstublieft, ik moeten gaan.

LEX: Gij gaat nergens naartoe!

ANJA: Alstublieft, laten mij gaan!


75

LEX: (blokkeert de uitgang) En ik zit daar beneden te luisteren naar die kloterij die

jullie muziek noemen en ik denk: ik zal wel nooit iets moeten verwachten van

Annie, hé? Ik bedoel maar, ik zou het niet erg vinden, zo voor de verandering.

ANJA: Alstublieft, Lex.

LEX: Want Pat is… weet ge. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil niet zeggen dat Pat

niet fantastisch is, maar ge wilt toch eens wat afwisseling, hé?

ANJA: Alstublieft?

LEX: Dat weet gij wel! Ik ben hier en Pat is naar bed, die heeft weer migraine en gij

zijt hier ook, hé?

ANJA: Alstublieft, ik zijn een braaf meisje!

LEX: Ja, dat weet ik en daarom ben ik ook overtuigd dat we iets kunnen arrangeren.

CATHY: (komt op, ook zij is obsceen en in de wind, en buiten adem) Hier zat ze dus?

LEX: Ja, hier is ze.

CATHY: Ik heb gezegd dat gij het waart. Een rare wereld, hé?

ANJA: Ik moeten gaan…

CATHY: Gij gaat nog niet weg, nietwaar Lex.

ANJA: Alstublieft?

CATHY: Ze gaat nog niet weg, hé?

ANJA: Alstublieft?

LEX: Niet voordat ze een mondvol van dit heeft gehad.

ANJA: Alstublieft?

(LEX kijkt naar Anja)

CATHY: Gaat ge Lex doen klaarkomen of wat?

ANJA: Alstublieft?

LEX: Ik denk dat we wel iets kunnen arrangeren, hé?

CATHY: Komaan, laat eens wat zien. Ik heb al altijd willen zien wat ge daar in dat

kamertje zoal deed.

ANJA: Nee… ik doen dit niet meer.

CATHY: Ik denk wel dat ge het wilt, want als ge niet wilt, ken ik ook nog een paar

mensen die heel erg in u geïnteresseerd zullen zijn, of ge hen nu betaald hebt

of niet!

LEX: Komaan, kom hier maar op uw knieën zitten.

ANJA: Alstublieft…

LEX: Kom hier zitten, godverdomme.


76

CATHY: Komaan meisje, waar wacht ge op?

LEX: We zullen het ‘huur’ noemen en dan kunt ge hier zoveel komen zingen als ge

maar fucking wilt! (hij sleept Anja naar een stoel, hij gooit haar op de grond

als hij zijn broek begint af te doen)

CATHY: En als ge met Lex gedaan hebt, moogt ge aan mij beginnen. Hebt ge ’t

gehoord? Als ge met Lex gedaan hebt, moogt ge hier komen zitten en mij

doen…

LEX: (tegen Anja) Hoort ge dat?

ANJA: Ja! Ja!

CATHY: Ik zie dat wel zitten! Ze kan mij ook doen, hé Lex, dat is niet meer dan

normaal, hé?

LEX: En dan kan ze Pat doen, die zal dat ook wel graag hebben. Die zei dat al toen

ze haar de eerste keer zag. Ze zei dat ze dat wel eens graag zou willen! Gij

gaat dat wel doen, hé, dan kunt gij en Annie zoveel komen zingen als ge wilt.

Ik had al tegen René gezegd dat ik de huur moest opslaan! Maar gij wilt dat

wel voor ons doen, hé?

(een kleine pauze)

ANJA: Ja!

LEX: Dat is heel goed, schatje, want wij willen geen scènes, hé? We willen de

politie hier niet over de vloer krijgen en al die shit, hé? Gaat gij onze Pat al

halen, Cathy, terwijl ik hier al begin.

CATHY: (terwijl ze vertrekt) Laat haar niet vertrekken,hé?

LEX: Wie denkt ge verdomme dat ik ben? (een kleine pauze) Gij zijt een braaf

meisje, hé?

ANJA: Ja, ik zijn een braaf meisje!

LEX: Wat zijt ge eigenlijk, een Poolse?

ANJA: Nee!

LEX: Ja, we krijgen hier tegenwoordig veel Polen binnen. Kom, laat ons er maar

aan beginnen.

(ANJA en LEX bevriezen. Als RENÉ tegen het publiek spreekt komen CATHY,

ANNIE en SANDRA op uit de openingen achteraan)

RENÉ: Laat ons zeggen dat dit er gebeurd is. En laat ons veronderstellen dat Anja

nooit aan René vertelde hoe zij betaalde voor de repetitieruimte in ‘de

druiventros’, omdat ze hem niet wou teleurstellen. En laat ons zeggen dat,


77

nadat ze een maand lang Lex, Cathy en Pat had bediend, Lex op een avond

jaloers werd op de relatie die Anja met René had en dat hij zijn geduld

verloor, haar van de zoldertrap gooide en dat ze daarbij haar nek brak. Laat

ons dat even veronderstellen.

(LEX gooit ANJA op de grond)

ACTEUR 2: En laat ons zeggen dat ze stierf!

ACTEUR 3: Laat ons zeggen dat ze in Leuven overleed.

ACTEUR 4: Je zou kunnen zeggen dat ze al dood was gegaan in Moldavië.

ACTEUR 5: Je zou kunnen zeggen dat ze pas echt stierf in Italië…

ACTEUR 2: Of in Praag!

ACTEUR 5: Je zou kunnen zeggen dat ze pas echt dood ging in Antwerpen!

(een kleine pauze)

ACTEUR 1: En ik veronderstel dat je kan zeggen dat dit maar een toneelstuk is. En dat

niets van dit alles echt gebeurd is!

(een kleine pauze)

ANJA: Ja, dat zou je kunnen zeggen!

(iedereen staat recht en buigt voor het applaus. Lichten faden out)

DOEK

EINDE

VERKOCHT - WordPress.comRENÉ: We moeten eens praten over het huis, we bloeden eraan dood. SANDRA:...

Documents

Transcript of VERKOCHT - WordPress.comRENÉ: We moeten eens praten over het huis, we bloeden eraan dood. SANDRA:...