Monicoons’ Amulet

ParadiseIslands’ Leonardo

Hallo! Ik ben Monicoons’ Amulet en ik ga je op de hoogte houden van mijn ‘zwangerschapsperikelen’. Ik ben een welwillende, goedaardige dame en allereerst stel ik even mijn ouders voor.

Mijn moeder is Brunswick’s Fiona Freeze

Mijn vader is EC Da Vinci van de Mafiosocats

Op 6 oktober is het allemaal begonnen. Er loopt al een tijdje een nieuwe vent in huis, Leonardo heet hij. Wat een chique naam hè? Ik heb me laten vertellen dat hij van een of ander paradijselijk eilandje afkomt ofzo, maar dat kan ik ook verkeerd begrepen hebben. Hoe dan ook, in het begin moest ik niet veel van hem hebben. Nu ben ik zelf een behoorlijk relaxte dame, al zeg ik het zelf, dus aan blaasconcerten doe ik nooit mee, maar om zo’n vreemde snuiter nou met open kattenpoten te ontvangen, nee. Ik moet toegeven dat hij toch wel een zachtaardig karakter heeft, en al snel begon mijn argwaan om te slaan in ‘ik vind hem best aardig, maar ik wil het nog niet toegeven’. Hij is dan soms ook wel erg vol van zichzelf, en ik houd me liever een beetje op de achtergrond. Tot het 6 oktober was! Er gebeurde weer allerlei rare dingen in mijn lijf, en dat herkende ik nog wel van de vorige keren. De laatste keer dat er een heer in huis liep, is dat me ook op een hoop pijn, maar wel 4 prachtige kinderen komen te staan. Na veel wikken en wegen, besloot ik dat het allemaal zo erg niet was, en begon ik naar Leo te lonken (ik mag inmiddels al Leo tegen hem zeggen) met alle vrouwelijke charme die ik in me heb. Mijn moeder Fiona had dat ook al eerder geprobeerd, maar daar moest Leo nog niet zo veel van weten. Ik heb dus mijn uiterste best gedaan om hem op mijn eigen’poezen’wijze manier te versieren en ja hoor. Hij stonk erin! Na een stuk of 3 heftige liefdesspelletjes vond ik het wel weer genoeg en ging ik mijn tijd zitten afwachten. In het begin merkte ik er niet veel van, en mijn vrouwtje was me maar bemoedigend aan het toespreken of ze kindjes ging krijgen. Alsof zij alle ellende van de bevalling straks moet doorstaan. Nouja, ik kreeg wel veel extra eten, en alleen daarom is het al leuk om de indruk te wekken dat je kindjes gaat krijgen.

Na een aantal weken begon ik toch zwaarder te worden. ‘Oh nee’, dacht ik, ‘daar gaat mijn mooie slanke lijn weer’. Dat detail was me even ontschoten. Lonken naar de mannen zit er voorlopig even niet meer in vrees ik. Mijn buik begon aan alle kanten uit te puilen en het was een drukte van jewelste van binnen. Mijn vrouwtje moest steeds met alle geweld aan mijn buik voelen, en dan kreeg ik weer een dikke knuffel als een van mijn kinderen haar een duw gaf, alsof

het wilde zeggen ‘ga heen met die hand, ik heb al zo weinig ruimte’. Dan ging ze roepen dat ik het zo goed deed, en dat de kindjes bewogen en dan denk ik maar bij mezelf ‘mens, doe niet zo neurotisch, het is toch logisch dat ze bewegen? Ik ben een fantastische moeder hoor!’. Tegen de tijd dat het Sinterklaas was, begon ik het toch wel zwaar te krijgen. Het vrouwtje was in de weer om alles in orde te maken, en ik had de luxe keuze uit

2 mooie verzorgde kraamkamers. In de nacht van 7 op 8 december was het zo ver: K R A M P! Ik was weer even vergeten hoeveel pijn zoiets doet. Ik dacht nog bij mezelf ‘als ik zo hard moet werken, blijft het vrouwtje er maar de hele nacht voor op’. Nou dat is me gelukt. De eerste is altijd het lastigst en ondanks dat ik mijn uiterste best deed om het kind naar buiten te persen, kwam er maar niets. Ik was bekaf. Het vrouwtje heeft toen nog de dierendokter uit zijn bed gebeld, maar ik kreeg ineens de geest. ‘Mooi dat ik niet naar die kerel ga midden in de nacht’, dacht ik bij mezelf en met nog een grote pers en een schreeuw, lukte het me om in elk geval het eerste deel eruit te krijgen. Achterlijfje eerst. Hm, volgens mij is dat de verkeerde volgorde, en duurde het daarom zo lang. Het vrouwtje heeft me geholpen en ja hoor….daar was mijn eerste telg.

Vol liefde keek ik hem aan en mijn moederhartje stroomde over. Het mag ijdel klinken, maar ik vond het het mooiste kind van de wereld, een zwart/zilver tabby katertje van 102 gram. Nadat ik me van mijn moedertaken had gekweten door alle rommel op te ruimen en mijn kind schoon te maken, begon de ellende weer. Puffen, persen, zweten en daar kwam nummer 2. Een grote zwarte flinke kerel met een gewicht van 109 gram.

Als je denkt dat je er dan al bent, vergeet het. Nummer 3 liet niet lang op zich wachten en na 2 kerels te hebben, dacht ik, ‘tijd voor een meisje’. En daar was ze dan, een zwart schildpad smoke meisje van 85 gram. Drie om 1 dus, en ik vond dat er nog wel een meisje bij kon. Niet lang erna kwam nummer 4, een klein kloontje van mijzelf qua kleur. Een zwart schildpad calico meisje van 84 gram. Zo dacht ik, ik heb er 4, 2 kerels, 2 meiden….genoeg zo. Mooi niet dus hè. Ik zag het verbaasde gezicht van mijn vrouwtje al, want het was me tijdens mijn zwangerschap toch gelukt om niet al te veel aan te komen. Ik moet het er allemaal maar weer afwerken, dus ik dacht, het is goed zo. Helaas gaat de natuur zijn eigen gang, en ik moest weer aan de bak met persen. Een klein zwart mannetje kwam tevoorschijn en het vrouwtje haalde hem direct bij mij weg. Hij bewoog niet. Nadat ik haar een paar rare fratsen met hem had zien uithalen en ik nog schreeuwde ‘doe jij een beetje rustig met mijn kind!’, legde ze hem bij me terug en piepte hij heel zachtjes ‘hallo mama’ in mijn oor. Het was het kleinste kindje, 76 gram. Als je denkt dat je het dan gehad hebt, nee hoor. Nogmaals die krampen in mijn buik, nogmaals de weeën, en daar lag dan ineens nummer 6! Nog een mannetje, 92 gram en een heel bijzonder kleurtje tussen al die donkere kinderen. Een high white blauw/witte tabby kater.

Nu vond ik dat het echt genoeg was geweest en ik nestelde me met mijn 6 koters in de kraamkamer. Ik was moe, erg moe, maar heel tevreden met het mooie stel. Voldaan en trots keek ik op naar mijn vrouwtje, die me ondanks alles toch heel goed heeft geholpen en miauwde naar haar ‘mooi hè?’. Ook het vrouwtje liep over van emotie, want het mag dan een bloederige toestand zijn, met een hoop geschreeuw van mijn kant en een hoop gedoe, maar het is toch prachtig als alle kinderen gezond en wel ter aarde komen. Het vrouwtje heeft zich een poos gebogen over de vraag welke namen ze moesten gaan krijgen. Tenslotte verwachtte ik van haar natuurlijk wel wat fraais bij deze mooie kittens. Ze kwam met de volgende namen op de proppen: Monicoons’ Castor voor de eerste telg, de zwart/zilver tabby kater Monicoons’ Cougar voor de tweede jongen, de zwarte Monicoons’ Calista voor het eerste meisje, de zwart/tortie smoke Moncoons’ Calleigh voor de calico poes Monicoons’ Cisco voor het kleine zwarte mannetje Monicoons’ Chintoo voor mijn blauw/witte tabby kerel Ik was er zelf erg content mee moet ik zeggen, en door middel van een knipoog liet ik haar weten dat het goed was.

In de periode die daarop volgde had ik het er maar druk mee. Vier kinderen is één ding, maar 6 van die koters is wat anders hoor. Gelukkig was mijn melkbar goed op gang en de kinderen lebberden dat het een lieve lust was. Over mijn lijn hoefde ik me al na 2 weken geen zorgen meer te maken, want de term ‘uitgemolken’ was volledig van toepassing op mijn figuur. Dat wordt nog bij eten straks,dacht ik bij mezelf.

Nu moet ik zeggen dat ik veel lekkers van mijn vrouwtje toegestopt kreeg. Elke ochtend at ik mee met de groep, en als het vrouwtje dan naar haar werk moest, kreeg ik lekker nog wat extra’s. En voor ze ’s avonds naar bed ging nog een keer. Eigen

schuld, zei ik tegen mijn kattenfamilie, hadden jullie ook maar zo hard moeten werken. Ook papa Leo probeerde waar hij kon te helpen, en zelfs de andere leden van de familie deden hun best om me een beetje te ontzien. Dat is natuurlijk wel erg prettig, want vergis je niet, 6 paar billen wassen, en dat meerdere malen per dag, dat vergt nogal wat van een moedertong hoor. Ik was blij met alle hulp die ik kon krijgen.

De kinderen groeiden gestaag en goed, maar met een week of zes kregen we wat problemen in huis. Castor begon wat met een van zijn oogjes te sukkelen, en dat werd van kwaad tot erger. Mijn kind had nog maar 1 oog om mee te kijken, en ik maakte me grote zorgen. De kleine leek er zelf weinig last van te hebben, want hij was druk, speels en had geen koorts. Blijkbaar was er toch een virusje binnen gevlogen, want later hadden nog een paar kinderen last van dit fenomeen. Na een goed 3 weken waren de kittens gelukkig weer helemaal gezond en ging het goed met ze.

In die tijd is ook mijn moeder Fiona, die het toch gelukt was om Leo ‘om’ te krijgen, bevallen van 3 kittens. Ze heeft het heel erg zwaar gehad, en uiteindelijk is een van haar kindjes jammerlijk overleden. Ik heb haar bijgestaan waar ik kon, en ik moet zeggen, Delinda en Delano (zoals het vrouwtje ze genoemd heeft), zijn ook prachtige kindjes.

Rond die tijd moesten de kittens ook hun eerste prikje hebben. Omdat ik dat de vorige keer ook meegemaakt had en ik dat zo zielig vond, dacht ik dat het beter was om mijn kinderen daar maar niet op voor te bereiden. Op een maandag werden ze door het vrouwtje meegetorst naar die

dierendokter. ‘Mammaaaaaa’, gilden de kinderen, ‘Waar gaan we naar toe, wat gaat ze doen, kun jij niet mee, we willen nieeeeet!’. Ik heb een beetje gejokt tegen mijn kroost en heb ze

maar verteld dat ze een leuk reisje gingen maken met een grote verrassing. Tja, wat moet je anders? Zeggen dat ze met zo’n naald in hun lijfje worden geprikt? Dat doe je je kinderen toch ook niet aan?

Hoe dan ook, ze moesten eraan geloven. Na een goed uur kwamen de kinderen terug. En chagrijnig dat ze tegen me deden. ‘Je hebt tegen ons gejokt mama, en dat nemen we je zeer kwalijk. Er was helemaal niets leuks. Er was een enge grote man, met een enge grote naald, en die heeft hij zo in ons geprikt. We zijn allemaal boos op je!’. Ik begon wat mees-muilend te lachen en zei: ‘sorry lieve kinderen van me,

maar als ik dit van tevoren had verteld, dan waren jullie nooit mee gegaan’. ‘Nee, inderdaad!!!’ schreeuwden ze in koor. Toen heb ik ze uitgelegd dat alle kleine kinderen zo’n prikje moeten krijgen om in de toekomst goed gezond te blijven. Ik heb ze bij me genomen, hen allemaal een grote lik over hun kopje gegeven en een plekje aan de melkbar. Toen was het allemaal weer snel vergeten en vergeven en keek ik met enige spijt van mijn daad, vol liefde en trots naar mijn schatjes. Tijdens het bezoek aan deze dierendokter was er nog wat grappigs gebeurd. Het vrouwtje vertelde mij dat ik niet 4 zoons en 2 dochters had, maar 3 zoons en 3 dochters. Alsof ik dat niet wist!! Ik vond Cisco al zo’n rare naam voor het zwarte meisje. Blijkbaar had het vrouwtje niet goed gekeken toen ze geboren waren en had mijn dametje voor een heertje aangezien. Is dat niet vreselijk stom? Uiteindelijk is zij dus Monicoons’ Carly gedoopt,

en dat vind ik ook een prachtige naam. ‘Dat je de volgende keer wel even goed kijkt ja!’, zei ik haar, ‘Dan loop ik ook mijn kind niet eerst 8 weken bij de verkeerde naam te noemen’. Niet dat ze luisteren natuurlijk, maar het gaat om het idee, nietwaar? Heel langzaamaan begon mijn vrouwtje me erop voor te bereiden dat er een tijd zou aanbreken dat mijn kinderen een vreugde bij iemand anders in huis gaan worden. ‘Je gaat toch niet weer mijn kinderen van me afnemen hè!’, schreeuwde ik naar haar. Het vrouwtje probeerde me uit te leggen dat ook de kleintjes op den duur voor zichzelf moeten gaan zorgen en dat dat niet allemaal in ditzelfde huis kon. Eigenlijk moet ik haar gelijk geven, maar ik wilde ze met alle smart toch nog even bij me houden.

‘Wees gerust’, zei het vrouwtje, ‘ze gaan voorlopig nog niet weg’. Gelukkig, dacht ik bij mezelf, ik kan nog even van ze genieten. Ik weet ook zeker dat mijn baasje hele lieve nieuwe baasjes voor mijn kinderen zal zoeken, en waarschijnlijk heeft zij het er nog zwaarder mee als het zover is, dan ik. In de kattenwereld laten we onze kinderen nou eenmaal wat sneller los op weg naar zelfstandigheid, dan in de mensenwereld. Ook mijn vrouwtje zit sip te kijken bij de gedachte. Inmiddels waren er al wat mensen op bezoek geweest om mijn kinderen te bewonderen. ‘Vinden jullie ze niet prachtig!’, zei ik als moeder vol trots, en alle bezoekers beaamden dat. Logisch, al zeg ik het zelf, het zijn de prachtigste koters van de wereld voor mij. ‘Maar je blijft er voorlopig nog wel even met je vette handen

vanaf!!’, maakte ik ze duidelijk. En ze vertrokken dan ook weer met waar ze mee gekomen waren, zonder mijn kittens. Op 5 maart moesten mijn kinderen weer naar de dierendokter. Aangezien ze de vorige keer nogal beledigd waren vanwege mijn leugentje om bestwil, hun bestwil wel te verstaan, want normaal lieg ik nooit, leek het me wijzer ze deze keer maar de waarheid te vertellen. ‘Kinderen’, zei ik, ‘maandag moeten jullie weer naar die meneer die jullie de vorige keer geprikt heeft. ‘Neeee mama’, joelden ze in koor, ‘we willen niet!’. Ik heb het toen maar op hun wens om ooit een grote gezonde kat te worden gegooid en zei resoluut: ‘Als jullie groot en sterk willen worden, dan moeten jullie wel. Jullie laten je toch zeker niet uit het veld slaan door zo’n prikje? Normaal hebben jullie ook zo’n grote mond’. En dat trok ze over de streep. Niet enthousiast, maar ze wilden zich niet laten kennen. Het vrouwtje torste mijn inmiddels steeds zwaarder wordende kinderen met zich mee en ze bleven nogal lang weg. Ik hoopte dat alles natuurlijk goed was, en gelukkig kwam ze na 2 uur terug met mijn dierbare kroost. Ik wist niet dat het mogelijk was dat ze nog bozer konden kijken dan de eerste keer, maar dat lukte ze uitstekend. ‘Een prikje!’, zei één van mijn kinderen. ‘Je zei een prikje!’. Ik vroeg met alle mogelijke onschuld: ‘Mama heeft deze keer toch niet gejokt? Jullie hebben toch een prikje gekregen?’. ‘Mjah’, zeiden ze meesmuilend, ‘en daarna nog een, en die deed hartstikke pijn. En dat had je ons niet verteld!’. Ik legde ze uit dat het laatste prikje inderdaad niet prettig was, maar dat prikje zorgt ervoor dat wanneer ze toch ooit eens eigenwijs zijn en de weg kwijt raken in de grote buitenwereld, ze altijd weer terug gevonden konden worden en terug naar huis gebracht konden worden.

‘Wat hebben ze dan gedaan mama?’, vroegen ze. ‘Ze hebben een dingetje in je hals aangebracht dat ze met een mooi woord een microchip noemen’, antwoordde ik. ‘Nou zeg’, zeiden ze, ‘dat is ook wat zo’n ding in ons lijf. Hebben grote mensen dat ook?’. ‘Nee hoor’, zei ik, ‘maar dat komt omdat mensen een andere taal spreken en die kunnen de weg vragen. Onze taal verstaat niet iedereen, dus hebben ze iets verzonnen waardoor ze altijd weten wie we zijn’. Na deze uitgebreide uitleg waren ze nog niet helemaal overtuigd, maar ze konden uiteindelijk niet anders dan zich bij het feit neerleggen en met enige nostalgie keek ik naar mijn schatjes toen ze van de spanning en vermoeidheid eindelijk in slaap vielen. Uit ervaring weet ik dat het na het tweede bezoek aan de dierendokter niet lang meer duurt dat ik afscheid moet nemen van mijn kleintjes. Er stond mij nog 1 zware taak te wachten, en dat was ze voor te bereiden op wat komen ging. Ik heb ze allemaal bij elkaar geroepen voor een gezinsoverleg om uit te leggen wat er ging gebeuren. Volgens mij voelden ze aan dat het serieus was, want ze vroegen: ‘Mama, waarom kijk je zo verdrietig?’. ‘Kinderen’, zei ik, ‘het is tijd dat ik jullie een en ander uitleg over wat er staat te gebeuren. Jullie hebben een paar keer vreemde mensen gezien in ons huis en dat heeft een reden. Deze mensen zijn heel erg gek op jullie geworden en jullie gaan allemaal verhuizen’. ‘Ja maar mama, gaan we dan allemaal uit elkaar?’, vroegen ze met een sip gezicht. ‘Inderdaad kleintjes’, zei ik, ‘en ik zal jullie uitleggen hoe. Castor, jij gaat naar hele lieve mensen in Delft en later komt daar je halfbroertje Delano bij. Cougar, jij gaat naar Beverwijk en je gaat wonen bij lieve mensen, die meer katten hebben, dus je zult niet alleen zijn. Calleigh en Carly, jullie mogen naar Alkmaar toe en jullie gaan saampjes, dus ook jullie staan er niet alleen voor. Calista gaat ook al naar Noord-Holland en ook naar een plekje waar al meer katjes zijn om mee te spelen en te kroelen. Chintoo, jij gaat naar de zus van het vrouwtje in Delft. Voor jullie allemaal geldt dat het allemaal lieve mensen zijn, met hele lieve andere kattenkinderen. Ze zullen wel even aan jullie moeten wennen, en ze zullen in het begin wel lelijk doen tegen jullie, maar laat je niet uit het veld slaan hoor!’.

De koppies van mijn kinderen stonden erg zielig. ‘Moet dat nou echt mama, we willen zo graag hier blijven’. ‘Dat zou ik ook wel willen’, vertrouwde ik ze toe, ‘maar dat kan nu eenmaal niet. Ook dit hoort bij het volwassen worden kleintjes, maar ik weet zeker dat jullie zo gewend zijn aan jullie nieuwe huis en jullie nieuwe vriendjes’. ‘Nou ok dan maar mama, maar we gaan jou en oma Fiona, en papa Leonardo, en Belle en Bo-Jangles, Braga en Balder, en zelfs Ikinya wel erg missen. En ook het vrouwtje natuurlijk’. Ik vertelde ze dat dit heel normaal is en dat zij hen ook allemaal zullen missen, ikzelf en het vrouwtje nog het meest. Terwijl ik onzichtbaar voor mijn kinderen een kattentraantje wegpinkte, heb ik ze nog 1 goed advies gegeven’.

‘Lieve kinderen, wees lief voor de nieuwe baasjes en de andere katjes in huis, dan weet ik zeker dat ze ook heel lief voor jullie zullen zijn’. En met deze woorden en een laatste lik over hun kopje, heb ik afscheid van ze genomen. Amulet