PU; Huisje Boompje

Kindje

De volgende ochtend komt Carmen moeizaam overeind. Pijnlijk wrijft ze over haar achterhoofd. Vaag herinnert ze zich nog wat van de vorige avond. Vaag herinnert ze zich hoe Pim haar vasthield bij de vijver.

Moeizaam gooit ze haar benen over de rand van het bed. Dan valt het haar pas op dat ze met haar kleren aan in bed ligt. Verbaasd zet ze haar voeten op de koude vloer. Dan komt Pim de kamer ingelopen.

‘Je bent wakker!’ zegt hij blij, maar bezorgd voegt hij eraan toe ‘Blijf nog even liggen. Je hebt een flinke klap gemaakt.’ Carmen duizelt even en slaat haar armen om Pim heen.

Pim houdt haar stevig vast en Carmen laat haar hoofd op zijn schouder leunen. ‘Ik ben zo blij dat je weer wakker bent. Weet je nog wat er gebeurd is?’ vraagt hij.

‘Ik weet nog dat we bij de vijver waren en dat jij me stevig vast hield.’ Carmen wacht even. ‘En dat we een test gingen doen. Wat was de uitslag eigenlijk?’ vraagt ze en ze laat Pim even los en kijkt hem aan. Zijn ogen staan ernstig, maar toch ook gelukkig.

‘Ga nog maar even liggen, dan haal ik de test. Dan kan je het zelf zien.’ Zegt Pim en hij duwt haar zachtjes naar het bed. Carmen doet wat hij zegt en gaat liggen.

Ze ziet hoe Pim haastig de kamer uitloopt. Ze probeert zich te herinneren wat de uitslag was, maar het enige wat ze krijgt is hoofdpijn. Ze hoort Pim wat rommelen in de woonkamer en dan gaat de deur weer open.

Pim komt de kamer in en loopt naar het bed. ‘Heb je nog hoofdpijn?’ vraagt hij. ‘Alleen als ik me probeer te herinneren wat er gebeurd is.’ zegt ze.

‘Je bent met je hoofd tegen de wastafel gevallen.’ Legt Pim uit. ‘Ik denk dat je schrok van de test. Ik probeerde je nog op te vangen, maar ik was net te laat.’ zegt hij schuldbewust. ‘Daar kan jij toch niets aan doen.’ Zegt Carmen lief.

‘Maar waarom was ik geschrokken.’ Voegt ze er snel aan toe. ‘Door dit.’ Zegt Pim en hij houdt een staafje waar duidelijk 2 streepjes op te zien zijn omhoog. Met grote ogen staart Carmen naar de test en automatisch glijden haar handen naar haar buik.

Pim legt de test op het nachtkastje en gaat dan naast haar liggen. Nog steeds verbaasd kijkt Carmen voor zich uit. Ze wordt moeder, iets wat ze al heel lang geleden uit haar hoofd had gezet.

‘Ik kan het gewoon niet geloven.’ mompelt ze. Pim pakt haar hand. ‘Het is toch echt zo. Die test liegt er niet om. We worden ouders.’ zegt hij en een lach verschijnt onwillekeurig op zijn gezicht.

‘Ik heb mezelf zolang vertelt dat ik nooit een kindje zou krijgen en nu…’ ze stopt midden in haar zin. Pim knikt even en Carmen gaat door. ‘Ik dacht al die tijd dat ik onvruchtbaar was. Het is alsof ik droom. Het is of ik al die tijd leefde in een nachtmerrie.’

‘Artsen maken ook fouten.’ Zegt Pim. ‘Misschien heeft hij het gewoon verkeerd ingeschat en ben je minder vruchtbaar, maar dat is een zorg voor later.’ zegt hij en hij trekt Carmen tegen zich aan.

‘Nu ga ik genieten van jou en ons kleintje.’ Zegt hij en geeft haar een liefdevolle kus. Een lach verschijnt op het gezicht van Carmen. ‘Ik ben blij dat ik je weer gelukkig zie.’

Carmen nestelt zich in de armen van Pim en minutenlang blijven ze zo liggen. Wanneer de telefoon gaat, komen ze zuchtend overeind. ‘Ik wou dat we zo uren konden blijven liggen.’ mompelt Pim.

Het geluid van de telefoon gaat opnieuw en Pim haast zich naar de woonkamer. Ook Carmen loopt de slaapkamer uit en begint aan het ontbijt. “Ik heb het toch wel getroffen met zo’n lieve vriend.” denkt ze terwijl ze in de kom roert.

Ze hoort Pim in de telefoon praten. ‘Hoi Tess. Natuurlijk gaat hier alles prima. Ja, ook met Carmen.’ Carmen lacht even in zichzelf. Het is maar goed dat Pim en Tessa zo goed met elkaar kunnen opschieten.

‘Ja, Carmen en ik hebben het weer goed gemaakt.’ Zegt Pim. ‘Nodig haar anders uit voor het ontbijt. Dan kan je haar alles vertellen.’ Roept Carmen over haar schouder.

Tessa neemt de uitnodiging graag aan en even later staat ze voor de deur. Pim begroet haar met een vrolijke lach op zijn gezicht.

‘Aan je lach te zien is alles weer goed tussen jullie.’ Zegt ze lachend. Pim knikt. ‘Kom maar mee naar binnen, want volgens mij zijn de pannenkoeken klaar.’

Even later zitten ze alle drie aan het ontbijt en genieten ze van het eten. Ondertussen vertelt Pim over het gesprek en over de test.

‘Dus ik word tante!’ zegt Tessa enthousiast en ze feliciteert Pim en Carmen. ‘Weten papa en mama het al of ben ik de eerste?’ vroeg ze vrolijk.

Pim is even stil. Hij had nog helemaal niet aan zijn ouders gedacht. Natuurlijk moet hij het hen nog vertellen. Hij moet ze straks maar bellen, neemt hij zich voor.

Hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar Carmen is hem voor.‘Jij bent de eerste.’ Zegt ze. ‘We hebben nog niet nagedacht over hoe we het gaan vertellen.’ zegt ze en Pim knikt.

‘Dat wilde ik ook net zeggen.’ Zegt hij lachend. Als ze allemaal hun bord leeg hebben, pakt Carmen zijn hand. ‘Zal ik de afwas doen? Dan kan jij nog even met Tessa praten.’ Zegt ze.

Zonder het antwoord af te wachten stapelt ze de borden op. Lachend kijkt Tessa hoe Carmen de gootsteen vol laat lopen. ‘Je hebt weinig keus hé.’ zegt ze lachend.

Pim en Tessa praten nog een tijdje over koetjes en kalfjes en dan is het voor Tessa tijd om naar college te gaan.

Ze nemen uitgebreid afscheid en Pim kijkt nog even hoe zijn zusje de straat uitloopt. Natuurlijk is hij haar heel erg dankbaar voor haar hulp een dag eerder.

‘Waar denk je aan?’ zegt opeens een stem achter hem. ‘Niets bijzonders.’ Zegt Pim en hij neemt Carmen in zijn armen. ‘Alleen hoe geweldig ik jou vind.’

Lachend drukt Carmen een kus op zijn lippen. ‘En hoe geweldig we het samen hebben. Laten we afspreken dat we nooit meer geheimen voor elkaar hebben.’

Carmen kijkt even naar de grond. ‘Sorry dat ik het nooit eerder vertelt heb.’ ‘Het geeft niet. Ik snap dat het iets is dat je niet zomaar vertelt. Als je het maar nooit meer doet.’ Zegt Pim en het antwoord van Carmen laat niet lang op zich wachten. ‘Nooit meer!’

Tot de volgende update!