De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

- Sander vertelde Iris en Tim dat Evi ook kwam met Alex en Maite

- Hadden Sander en Iris even hun momentje samen in de auto toen ze hen

gingen ophalen

- Waren Melvin, Auke, alle kleinkinderen van Cathelijn en Joey plus de kids van

Victor en Naomi buiten aan het spelen en maakte iedereen kennis met Tim.

- Pepijn werd kwaad op Pelle omdat hij hem per ongeluk met een bal raakte

- Maakte op het moment dat Justin en Jim als laatste leden van de familie

binnenkwamen Pepijn een foto van zijn zoenende broer Stan en Esmée

- Ging Pepijn over de rode en kwam Wietse hem kalmeren, wat de nodige

drama veroorzaakte omdat Pepijn zich nu eenmaal niet zo 1 2 3 laat kalmeren

- Zodra hij gekalmeerd was, wilde Wietse boven met hem gaan praten. Pepijn

dacht daar anders over en draaide de deur op slot en riep dat hij geen gesprek

wilde voeren, waarna Wietse maar terug naar beneden ging

- Emma sneakte naar boven toen niemand dat doorhad en was wat van plan

Op den duur was Emine moe geworden van al het gespeel aan tafel. Ze

had zich dan ook even afzijdig gehouden als het aankwam op het meespelen met de

rest. Toen ze opstond om bij haar vader op schoot te gaan zitten, huppel-rende Yara

haar achterna. Nog voor Emine bij de grote Sims was, trok het meisje met de staart-

jes haar aan de broekspijp.

‘Boe!’ Riep Yara uitdagend.

Emines wangen waren vuurrood. Ze dacht eerst dat het één van de jongens was ge-

weest die haar tegen had willen houden. Onzeker keek ze neer op het blonde meisje.

Giechelig knielde ze neer. ‘Kiekeboe?’ Vroeg ze, waarop Yara knikte.

In het begin deed Emine nog voorzichtig, maar hoe vaker ze ‘kiekeboe!’ had geroep-

en, hoe harder Yara lachte en hoe enthousiaster Emine werd. Op sommige moment-

en maakten zij nog meer geluid met zijn tweeën dan de rest van de kinderen.

Justin stootte zijn oudste broer aan. Vertederd keken Wietse en hij naar het

schouwspel dat zich op de grond afspeelde.

‘Ik heb Emine zelden zo zien lachen.’

‘En ik Yara. Het is niet bepaald zo dat ze zo heel goed met iedereen kan opschieten,

helaas. Met Emine daarentegen lijkt dat een compleet ander verhaal.’

Abel, Mira en Kelson leken de enige drie die nog aan de speeltafel blokken

aan het opstapelen waren tot torentjes. Kay was liedjes aan het zingen voor Marijn.

Het kereltje had echter overal aandacht voor behalve voor Kay’s zangkunsten.

Een luide gaap verried zijn vermoeidheid en op het laatst vielen zijn oogjes bijna

dicht. Abel vermaakte zich nog steeds met Mira en Kelson. Of hij nu speelde met

Emine en Pelle of met kinderen die minder oud waren dan hij: het maakte hem niet

zoveel uit. Hij verveelde zich echter lichtelijk nu hij merkte dat de jongsten allemaal

moe begonnen te worden. Mira nog het minst, maar toch. Met een zucht duwde hij

zijn blokken in het gat in het midden van de tafel; hij had geen zijn meer.

Nienke had door dat er wat moe begonnen te worden. Ze plukte Kelson bij

Kay en Mira vandaan en gaf hem een knuffel.

‘Volgens mij moet jij even bijtanken, hmm?’

Kelson keek Nienke met een chagrijnig gezicht aan. Hij mocht dan moe wezen; hij

wilde nog helemaal niet slapen. Zijn ogen begonnen zich te vullen met tranen.

‘Niks aan de hand, jongen,’ zei Nienke die het allemaal begreep. ‘Je mag weer

spelen als je wakker bent. Nu eerst even lekker tukken.’ Nienke liep even op de rest

van de groep af. ‘Nog vrijwilligers die willen helpen om de bups in bed te stoppen?’

Iris en Veerle wisselden onderling een blik en besloten hun tante te gaan helpen. Zo

gezegd, zo gedaan; met zijn drieën hielpen ze de vijf kleintjes naar boven.

Tevreden keek Nienke neer op het kleine grut. Ze was er blij mee dat ze het

zo goed met elkaar konden vinden. Het was echt een pak van haar hart dat er niet

één kind was dat zijn wenkbrauwen had opgetrokken om Kelson. Het was Nienkes

eigen zoon dan wel niet, maar ze beschouwde het wel zo. Ze gaf net zoveel om hem

als om Kay en ze wist zeker dat Serena daar hetzelfde over dacht.

Nienke knikte met een glimlach, ter bevestiging van haar eigen gedachten. ‘Goed

gedaan, dames.’ Ze hield haar handen op en ze gaven elkaar een zachte low five.

Veerle en Iris keken elkaar tevreden aan achter Nienkes rug langs. Veerle had wat

meer ervaring met kleine kinderen in het dagelijkse leven dan Iris, maar Iris had zeker

net zoveel kleintjes onder haar hoede gehad. Al was dat dan voor een kortere tijd.

Nienkes blik was inmiddels omhoog gegleden naar het schilderij dat boven het ledi-

kant hing. Het was een ingelijste foto die was gemaakt toen zij nog op de universiteit

zat. In genoegzaam stilzwijgen dacht ze terug aan die geweldige, geweldige tijd.

Veerle en Iris volgden de blik van hun tante toen het even stil bleef.

‘Hé, ben jij dat?’ Fluisterde Veerle. Ze boog zich voorover; zij had de foto nog nooit

gezien. ‘Wacht eens, is Serena daar nog zwanger?’ Met samengeknepen ogen keek

Veerle naar de foto.

Nienke haalde de foto van de foto. Er dwarrelde iets achter het lijstje vandaan, wat

Iris nog net kon opvangen. Het was nog een foto.

‘O ja,’ grinnikte Nienke. ‘Dat is ook zo. Destijds hebben we meerdere foto’s laten

maken. Eén voor hier, één voor Justin en één voor Dennis. En nou ja, ik moet hem

ook nog ergens hebben liggen. Op zolder.’ Met zijn drieën bekeken ze de foto.

‘Zonde,’ vond Iris. ‘Je zou de foto ook moeten inlijsten en ophangen. Vet gaaf.’

‘Ja, de foto’s van mijn studententijd… Van onze studententijd,’ weimelde ze. ‘We

deden altijd veel dingen samen. Dennis, Justin, ik… Je moeder.’ Nienke keek Iris

even aan.

‘Waar zijn mam en pap eigenlijk? Heeft één van hen de foto’s genomen?’ Vroeg

Veerle. ‘Pap heeft eens verteld dat hij als eerste naar de universiteit ging, toch?’

Nienke knikte. ‘Ze waren druk met het krijgen van jou. Zij waren veel eerder af-

gestudeerd dan de rest van ons groepje. Jij was er al en Stan was nog onderweg.’ Ze

glimlachte bij de herinnering. ‘Ik kan alleen maar hopen dat jullie de sterke banden

onderling blijven houden. Geloof me dat zoiets het allemaal nog waardevoller maakt.’

Veerle knikte met een lachje en Iris deed hetzelfde. Ze dacht al wel te weten welke

kant Nienke op wilde. Om eerlijk te zijn, kon Iris niet wachten tot ze de deur uit was.

‘Echt, hoor,’ drukte Nienke haar oudste nichtjes op het hart. ‘De tofste dingen maak

je samen mee, zelden alleen. Wat zijn nu eenmaal coole herinneringen zonder dat je

ze met iemand kunt delen?’ Haar blik daalde weer neer op de vijf kleine peuters in het

ledikant voor hen. ‘Ik weet dat het leeftijdsverschil waarschijnlijk te groot is om jullie

allemaal tegelijk op de universiteit te hebben, maar misschien is dat beter zo. Ik hoop

dat zij weer een voorbeeld kunnen nemen aan jullie hechtheid.’

Iris fronste haar wenkbrauwen. Waren zij als oudsten dan zo hecht samen? Als ‘vier-

ling’ waren zij de oudsten. Melvin en Auke waren hun jongste ooms, maar even oud

als Iris zelf en Krijn. Zelfde dag, zelfs hetzelfde uur. Hoe vaak ze elkaar wel niet de

hersens in hadden kunnen slaan vroeger, hoe vaak ze ook ruzie hadden gehad of

onenigheid; eigenlijk kon je altijd wel ergens terecht als er wat was. Het was

inderdaad zo dat Iris een nauwe band had met alle drie en dat was onderling ook zo.

Veerle kwam niet lang na hen en kort daarop alweer Stan. Tussendoor waren

Esmée en Simone ergens gekomen, herinnerde Iris zich nog vaagjes. Die zagen ze

niet zo vaak en Iris moest eerlijk bekennen dat, al was het dan misschien zo, ze hen

niet echt als familie beschouwde. Het voelde heel anders en niet per se geweldig.

Toch was het opmerkelijk dat wanneer je keek naar de rest van de kinderen die daar-

na waren gekomen – en dus veel jonger waren dan de rest – konden de meesten het

onderling prima met elkaar vinden. Er waren zelfs Sims met hun favoriete neef of

nicht. Iris wist dat Veerle dol op haar was en Iris was ook gek met Veerle. Ze zal nooit

vergeten hoe trots ze was toen ze hoorde dat ze een nichtje had gekregen, haar

eerste nichtje. Buiten dat feit was Veerle nu eenmaal een heel aardige meid. Af en toe

leek het alsof zij, als eerste kind van haar ouders, alle aardigheid had ‘opgeëist’.

Geen enkel ander kind dat Sarah en Wietse ooit hadden gekregen had een

persoonlijkheid die zelfs maar in de buurt kwam. (Al leek dat bij Marijn toch wel weer

mee te vallen.) Ja, schijnbaar had Nienke toch meer gelijk dan Iris in eerste instantie

had gedacht. Het punt was misschien dat ze er nooit zo tegenaan had gekeken.

‘Iris, kom je?’ Veerle stak haar hoofd om de hoek. Zij en Nienke waren kennelijk de

kamer al uitgelopen. Iris had het niet eens gemerkt.

Dus snelde Iris achter hen aan, helemaal in gedachten. Het volgende moment

schrok ze van een deur die werd dichtgetrokken – Aukes slaapkamerdeur. Vliegens-

vlug draaide ze zich om, om tot de ontdekking te komen dat Emma en Pepijn achter

haar stonden. Tijd om daarbij stil te staan had ze echter niet, want er werd geroepen.

‘Tijd voor de taarten! – Komen jullie?!’

Het tweetal zag hun kans schoon en glipte vlug langs Iris heen naar beneden.

Emma en Pepijn wisselden grimassend een sneaky blik voor ze opsplitsten en zich

onder de menigte begaven.

Men viel even stil bij het zien van Pepijn, maar algauw werd er niets meer gezegd.

Op tafel stonden de taarten al klaar en aangezien Emma het oudste was van het drie-

tal mocht zij als eerste.

Een laatste keer keek ze door kinderogen de groep rond. Over een paar seconden

zou ze met heel andere ogen naar de wereld kijken. Haar blik gleed nog even naar

Pepijn. Ze wist dat hij ongeduldig was, maar het maakte niet uit. Hij zou zo volgen.

‘O mijn freaking God,’ riep Emma uit toen ze omlaag keek en ze zag dat ze een

Barbie-roze jurkje aan had. ‘Ik. Draag. Roze.’

Pepijn schoot in de lach en liep vlug naar zijn taart, waar hij met zijn rug naar haar

toe stond. Hij kon alleen maar duimen dat hij niet ook in een belachelijk kledingstuk

als tiener ter wereld werd geworpen.

‘Kom op, Pepijn! Je mag wel wat van mij lenen als je er net zo uitziet als Emma!’

Riep Melvin lachend.

Pepijn krabde lachend achter zijn oor en blies toen zijn kaarsjes uit. De tijd was ge-

komen – ook voor hem. Gekleed in een dikke wintertrui en een spijkerbroek landde hij

weer op de grond.

‘Kom op, Kay!’ Hardhandig duwde hij zijn neefje naar de voorste taart. ‘Jouw beurt!’

Kay haalde diep adem. Dit was dan het moment. Het moment waarop hij hardop

mocht roepen dat hij zijn definitieve keuze had gemaakt. Dat hij voor een familie ging,

in plaats van de pleziertjes die Pepijn en Emma liever wilden dan een gezin.

‘Jay!’ Riep hij uit. ‘Wat een spierballen!’

Pepijn snelde lachend naar Kay toe om zijn mouw op te stropen. ‘Wedden dat mijn

spierballen groter zijn dan de jouwe? Ik ben veel sterker dan jij!’

‘Dat denk je maar. Met dat basketballen van jou kom je niet zo ver,’ plaagde Kay.

‘Maar met anderen afmatten wel,’ bracht Stan er tegenin. Het volgende moment

knelde hij Pepijns hoofd onder zijn arm. ‘Geef toe, broertje. Heb ik gelijk of niet?’

Pepijn maaide wild om zich heen met beide armen. Het was maar plagen, dat wist

hij ook wel. Maar hij liet zich echt niet kennen. Eerder al niet, maar nu al helemaal niet

meer. ‘Als dat zo is,’ zei hij terwijl hij zich lostrok. ‘Zul je op moeten passen voor mij!’

De jongens lachten en zelfs Wietse lachte even meer. Hij was lichtelijk opgelucht dat

Pepijn nu niet boos was geworden om zo’n klein dingetje. Sarah en Cathelijn daaren-

tegen keken bedenkelijk. Als dat maar niet misgaat…

‘Jongens, ophouden,’ riep ze dan ook met overslaande stem.

‘Rustig aan, oma,’ lachte Veerle. ‘Ik geloof dat het wel meevalt.’

De jongens trokken zich er niets van aan en gingen gewoon door met hun rebelse

gedrag. Kay en Melvin voegden zich bij hen en ze raakten aan de praat. Ook Emma

kwam even naar hen toe.

De jongens hadden de grootste schik en vooral Pepijn voelde zich opperbest. Hij had

het gevoel dat hij er helemaal bij hoorde nu hij net zo groot was als zijn broer.

Emma’s gedachten dwaalden telkens af. Het was nog niet eens per se dat ze zich

zo ergerde aan de lelijke jurk die ze aan had. Het was meer dat ze telkens naar

Pepijn wilde kijken. Zijn gezicht, zijn gelaatstrekken, zijn kleding, hoeveel groter hij

was gegroeid; alles nam ze in zich op. Wanneer er iemand een grapje maakte,

verscheen er een afwezige glimlach die op haar gezicht. Ze hield zich maar voor dat

het zo niet teveel opviel dat ze er niet helemaal bij was met haar gedachten. Normaal

was ze optimaal bezig met praten. Nu kon ze echter alleen maar naar Pepijn kijken.

Met slechts een select groepje van zes Sims was de tafel die avond gevuld.

Cathelijn had haar soep geserveerd en ze zaten smakelijk te eten.

‘Smaakt-ie, jongens?’ Cathelijn plantte haar handen in haar zij en keek neer op haar

kroost met bijvoegsels. Ze was helemaal in haar sas de Sims van wie ze hield zo te

zien smullen. Het was dan ook min of meer een retorische vraag. Ze wilde natuurlijk

gewoon nog eens graag horen dat het zo lekker gevonden werd. ‘Iemand nog wat?

Sander, Melvin, Tim?’

Tim schudde zijn hoofd. ‘Het is super Cathelijn, maar ik moet zo naar huis.’ Hij richtte

spijtig en verlegen zijn blik naar de figuurtjes op tafel. ‘Hoe gezellig het ook is…’

Cathelijn deed nog een stap dichterbij naar Tim en klakte even met haar tong. ‘Je

mag gerust blijven slapen, hoor. Dat is absoluut geen probleem. Desnoods bel je…’

Melvins ogen gleden langzaam naar zijn moeder. Krijn perse zijn lippen op elkaar en

probeerde zijn gezicht in de plooi te houden. Auke was alleen maar blij dat er hier nie-

mand was waardoor hij zich extra hard geneerde voor zijn moeder. Cathelijn keek

hoopvol Tims kant op en glimlachte bemoedigend.

‘Dat is echt aardig van je, Cathelijn, maar ik pas. Verplichtingen, hè?’

Cathelijn knikte en liep terug naar de bank waarop Joey voor de tv zat te eten.

Tims vuurrode wangen namen langzamerhand hun natuurlijke kleur weer aan en op-

gelucht nam hij nog een hap van de groentesoep. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat

Sander wat wilde zeggen. Iris had echter niet door dat hij Tim en haar aankeek.

Zonder gêne pakte ze zijn hand en drukte er een kus op. ‘Het is jammer dat je moet

gaan,’ fluisterde Iris. ‘Dan moet je Jane de groeten maar van me doen, oké? En

Maiden. En Daisy en Bram.’ Iris lachte om de vele namen.

Tim glimlachte en keek in Iris’ bruine ogen. Even vergat hij de wereld om zich heen.

Sander keek strak in zijn bord met soep en slikte ongemakkelijk. Hij wist niet waar hij

kijken moest. Hij gaf het niet graag toe, maar hij was blij dat Tim zo opstapte. Ergens

koesterde hij een enorm wrok tegen deze jonge kerel. Hij palmde de vrouwen zonder

enige moeite in met die glimlach van hem en dat is precies wat Sander dwars zat.

Wat was het toch een zachtaardig persoon, Iris adorerend van haar nagels tot haar

haarpunten. Hij gedroeg zich als een klein, verliefd jochie dat voor het eerst verliefd

was en amper wist hoe hij ermee moest omgaan. Het was gewoonweg walgelijk om

aan te zien en Sander voelde zich met de minuut meer opgefokt raken.

‘Ik wil niet onbeleefd zijn, maar ik knijp er zo even tussenuit.’ Verontschuldigend keek

hij de groep Sims rond toen hij zijn stoel achteruitschoof.

De romantische intermezzo tussen Tim en Iris was afgelopen, alsof ze zich ineens

hadden beseft dat ze niet alleen waren in deze kamer, dit huis, de wereld.

‘Zeg Tim,’ begon Joey vanaf de bank. ‘Die foto’s die je vanmiddag hebt gemaakt hè,

kun je dat niet nog eens vaker doen? Ben je net zo goed in het bewerken ervan als

het maken?’

Iris en Tim wisselden een blik en Iris moest moeite doen om niet te gaan giechelen.

‘Och, zo goed ben ik helemaal niet. Mijn vader heeft me vroeger wat trucjes geleerd

over het maken van foto’s. Maar voor de rest…’ Tim gebaarde naar het digitale ding

zodat hij zijn zin niet hoefde af te maken. ‘Ik ben niet goed met elektronica, eigenlijk.’

Iris hield het niet meer. ‘Op zijn zachtst gezegd,’ giechelde ze plagerig. ‘Afgelopen

Kerstmis heeft hij zijn eerste mobieltje gekregen. Dat hebben Jane en ik bedacht. Pap

en mam hebben weleens laten weten dat Tim zo slecht is met elektronica. Nou, Tim

belde me en ik dacht eerst dat hij één of andere hijger was aan de telefoon. Daardoor

was ik al op mijn hoede, maar toen hoorde z’n zachte geklop en schrok ik me dood.’

Iedereen lachte smakelijk mee om het verhaal dat Iris vertelde, inclusief Tim.

‘Gelukkig ben jij er nog die me een beetje leert hoe dat moet,’ gniffelde Tim tenslotte.

‘Het is natuurlijk ook handig om dat soort dingen aan je vader te vragen. Niet

iedereen weet hoe je met een fototoestel om moet gaan. Ik wilde dat mijn pa dat wist,’

probeerde Sander mee te praten terwijl hij de kraag van zijn jas goed deed.

De glimlach die Iris nog op haar gezicht had van wat Tim gezegd had, vervaagde

langzaam. Sander wist natuurlijk niet dat Roy dood was. De rest aan tafel wel.

Voor Sander was het wel duidelijk; ze vermaakten zich ook wel zonder hem.

‘Dat zou handig zijn geweest als hij nog leefde,’ zei Tim zacht terwijl Sander de deur

opende en met één voet buiten de deur stond.

Sander verstarde zichtbaar. Vliegensvlug draaide hij zich om en keek Tim recht in

zijn ogen. ‘Het spijt me, dat wist ik niet.’

Tim opende zijn mond en wilde iets zeggen. Het maakt niet uit. Dat kun jij ook niet

weten. Iedereen maakt weleens zo’n opmerking. Niks leek hem echter overtuigend

genoeg. Hij maakte één of ander ongemakkelijk gebaar met zijn hand.

Sander haastte zich naar buiten. Oké. Dat was ongemakkelijk geweest – heel erg

ongemakkelijk om precies te zijn. Het maakte dat hij nog meer zin in een sigaretje had

dan hij daarnet al had gehad. Ja, hij moest er echt even uit. Onder het lopen tastte

Sander zijn linker jaszak af en daarna zijn rechter. Beiden leeg. Zijn broekzak dan?

Cathelijn en Joey waren de ongemakkelijke situatie niet ontgaan. Vooral Cathelijn

maakte zich zorgen. Ze wist niet of ze nu met Tim of met Sander moest gaan praten,

of met geen van beiden. Het liefst met allebei.

Joey wreef over Cathelijns bovenarm. ‘Gaat het, lief? Je zult onderhand wel moe

zijn, of niet? Je loopt al de hele dag alles te regelen.’

Cathelijn glimlachte met haar hele wezen. ‘Nou, dat valt wel mee. Ik wilde eigenlijk...’

‘Ja, daar heb je het al. – Nee schat, blijf jij maar eens lekker zitten hier. Het is ook

wel een keertje mooi geweest met dat geregel van jou. Geniet nu eens!’

‘Maar ik geniet juist als ik bezig ben!’ Riep Cathelijn lachend uit.

Joey sneed simpelweg een ander onderwerp aan. ‘Wat wil je drinken?’ Hij gebaarde

met zijn hand naar de keuken. ‘Ik haal het voor je. Blijf jij maar eens een keer zitten.’

‘Oké, oké.’ Schuldbewust en lacherig hield Cathelijn haar armen omhoog. ‘Een wijn-

tje dan maar.’ Ze kwam overeind. ‘Nog iemand een wijntje?’

Joey sloeg lachend een arm om Cathelijn heen en drukte een kus op haar wang.

‘Zitten jij,’ beval hij. ‘Laatste waarschuwing.’

‘Of anders?’ Ontdeugend keek Cathelijn Joey aan. ‘Of anders wat, hmm?’

Er klonk een kreun aan tafel. ‘Dat wil je niet weten,’ zei Krijn tegen Tim.

‘Het gaat er hier soms wild aan toe, hoor,’ beaamde Melvin. ‘Ik kan het weten. En

Auke kan het weten, want hij slaapt in de kamer ernaast. Toch, Auke?’ Melvin gaf zijn

tweelingbroer een speelse stomp tegen zijn schouder en Auke glimlachte maar wat.

Met een giechel en een frons van een halve seconde beredeneerde Iris Aukes non-

chalante reactie. Normaal zou hij het niet op prijs hebben gesteld dat zijn broer zoiets

deed. Daarbij kwam dat dit niet zijn soort humor was. Het was typisch iets dat Melvin

of Krijn zou doen om Auke uit de tent te lokken. Vandaag leek het hem echter niet te

deren. Misschien was hij dan toch wat verdoofd door wat betreft Lise-May.

‘Ik denk dat ik nu echt maar eens opstap. Ik wil Maiden niet ongerust maken.’ Tim

kwam overeind en keek even door de achterdeur naar buiten. Zo te zien zag hij

Sander nergens. Geen idee waar hij heen was gegaan, maar het zag er niet naar uit

dat ze afscheid van elkaar zouden nemen. Als Tim het goed gemerkt had, zou hij

Sander dat niet zo erg vinden.

Iris kwam ook overeind. ‘Ik loop wel even met je mee.’ Met een zucht rekte Iris zich

uit en sloeg toen haar armen om Tim heen.

‘Aww, wat zijn we toch een lief stelletje,’ piepte Melvin met een plagerig hoge stem.

Buiten nam Tim nog eens afscheid van Iris. Het was niet per se warm maar ook

niet echt koud. Al was het dat wel geweest – Iris zou het niet hebben gemerkt.

‘Ik vind het echt jammer dat je nu alweer moet gaan.’ Iris trok een zielig gezicht.

‘Geloof me – ik ook,’ zei Tim zachtjes. ‘Het was een… aparte en indrukwekkende

dag. Maar ik blijf erbij; je hebt een fantastische familie, Iris. Ik begrijp het best dat je

oma het zo geweldig vindt om ze allemaal bij elkaar te zien.’

Iris glimlachte en dacht aan haar enthousiaste oma. Ja, Tim had volkomen gelijk op

beide vlakken. Echter zat haar één ding dwars. ‘Sorry voor Sander daarnet, ik…’

Tim schudde zijn hoofd en legde zijn hand onder Iris’ kin. ‘Hé, dat geeft toch niet?

Sander wist het niet. Hij is echt niet de eerste die zoiets zegt en hij zal heus de laatste

ook niet zijn,’ stelde hij Iris gerust. Vervolgens nam hij haar gezicht in zijn handen en

zoende hij haar zacht en teder op haar lippen.

Iris kon zijn aanraking amper voelen. Alles in haar schreeuwde ‘doe dan, druk je

tegen hem aan!’ maar daarentegen hield ze haar adem in tot ze zich licht voelde

worden in haar hoofd. Ze was zich bewust van elk haartje op haar arm, elke millimeter

die haar lippen uiteenweken. Diep maar langzaam ademde ze door haar neus in en

ging ze op haar tenen staan. Ze drukte haar neus tegen die van Tim en zoende hem

hartstochtelijk. Hij was zo teder, liefkozend en zachtaardig dat ze zich helemaal week

voelde worden. Ze kreeg het warm en koud tegelijk. Ze beleefde het alsof Tim haar

pas voor de eerste keer zoende, alsof ze nog nooit eerder gezoend was zelfs.

Ze gingen zo in elkaar op dat ze niet merkten dat ze vanaf een afstandje werden

bekeken. Sander stond met één been tegen de muur aan geleund het tweetal gade te

slaan. Het was helemaal niet zijn bedoeling om de twee te bespieden. In feite wilde hij

gewoon wat tijd voor zichzelf, even alleen zijn om na te denken.

Sander had alleen maar een vlugge blik willen werpen op het schouwspel achter

hem. Maar hij had zijn ogen er niet vanaf kunnen houden en stond nog steeds te kijk-

en. Sander had weleens meegemaakt dat er Sims aan elkaar vastgeplakt leken te zit-

ten en hij wist dat het bestond van tv. Nu hij het met zijn eigen zag leek het echter in

de verste verte niet op wat ze je daar laten geloven. Het voelt als puurheid, een on-

rustig gevoel dat aan je knaagde. Er vormde zich een bittere smaak in zijn mond. Het

liefst zou hij nu tevoorschijn springen, nonchalant aan komen lopen. Even kuchen,

een sigaretje roken alsof het hem allemaal niets kon boeien. Hij zou tegen hen liegen,

maar tegen zichzelf nog het meest. Het deed hem wel degelijk wat. Hij kon het

gewoon niet aanzien dat Iris daar klef stond te doen met dat jong, dat afschuwelijke

jong. Tandenknarsend klemde hij zijn kaken op elkaar. Zo hard zelfs dat hij er on-

bewust koppijn van kreeg.

Gebiologeerd als hij ernaar keek, vergat hij waarom hij eigenlijk naar buiten was

gegaan. Dat was exact de reden dat hij lichtelijk in paniek raakte toen Tim zich na een

laatste kus plots losmaakte van Iris en wegliep… in zijn richting.

Vlug deed Tim een paar stappen naar achteren zodat hij het uit kon stellen dat Tim

hem zag. Toch kon hij ook weer niet te ver weg lopen, want dan zou hij voor de eet-

kamertafel uit komen. Tussen het randje licht en schaduw bleef Sander staan.

‘Hé,’ klonk het verbaast achter hem. ‘Ben je hier, ik zocht je al.’

Sander draaide zich om en glimlachte als een boer met kiespijn. ‘Lens laten vallen.’

Het was eruit voor Sander er erg in had. Een lens in het gras laten vallen. Een lens.

Hij had geen lenzen, niet eens een bril. Er mankeerde niets aan zijn ogen.

‘O, god,’ mompelde Tim terwijl hij door zijn hurken ging om te helpen. ‘Het gaat je

niet best af vandaag, hè?’ Met een verontschuldigend glimlachje keek hij Sander aan.

‘Het maakt niet uit van daarnet, hoor,’ vervolgde hij vlug. ‘Dat je het even weet.’

Het voelde alsof de wereld een paar seconden stil stond. Daar zat Sander dan, op

zijn hurken in het gras. Tegenover de jongen met het bruine haar, de blauwe ogen. De

jongen aan wie hij zich zo ergerde. De jongen die lief was voor iedereen en die door

iedereen werd gemogen. ‘Oké,’ was alles wat hij kon uitbrengen terwijl hij overeind

kwam. ‘Dank je voor het helpen met zoeken, maar ik denk dat het onbegonnen werk

is. Ik verlies weleens vaker een lens. Die vervang ik wel als ik thuis kom – niets aan te

doen.’ Sander probeerde relaxed over te komen. Alles wat hij wilde was dat Tim zo

snel mogelijk richting huis vertrok.

Tim liet zich echter niet zo gauw wegjagen. Hij bleef Sanders blik vasthouden terwijl

hij eveneens overeind kwam. Hij gebaarde naar Sanders hand. ‘Daarom ben je hier.’

Sander volgde Tims blik om te kijken wat hij bedoelde. Ineens wist hij weer wat hij

eigenlijk buiten deed. ‘O, ja,’ hakkelde hij. ‘Na mijn tweede sigaretje was de aansteker

leeg. Dus ik denk maar dat ik naar binnen ga.’ Als Tim niet ging, ging hij zelf wel weg.

Uit zijn jaszak toverde Tim een aansteker tevoorschijn. ‘Ik heb wel een vuurtje voor

je.’

Dankbaar knikte Sander. Natuurlijk. – Hij had het kunnen weten. Dat Tim er zelf één

op zou steken had hij dan ook wel verwacht. In tegenstelling tot wat Sander dacht dat

hij ging doen bleef hij daar gewoon even staan, met zijn handen in zijn zakken.

‘Weet je,’ begon Tim langzaam. ‘Ik vind het echt te gek om te zien dat jij en Iris nog

zo goed kunnen samen. Jullie hebben een beste tijd wat gehad samen, nietwaar?’

Sanders spande zijn kaaklijn weer. Dat jong bleef hem verrassen. Het enige wat

Sander kon en wilde doen was knikken. In stilte rookte hij zijn sigaret, hopend dat Tim

wel weg zou gaan als hij gewoon niets meer zei uit zichzelf.

‘Jij weet natuurlijk ook wel dat Iris nogal in twee werelden leeft. Door mij komt ze al-

leen nog maar meer naar haar ouders toe. Ik woon daar immers vlakbij. Soms vraag

ik me ook weleens af het wel goed is voor haar allemaal.’ Tim slaakte een zucht. ‘En

dan zie ik hoe ze hier omgaat met haar familie. Ze lijkt het allemaal prima te hand-

elen. Ik kan als geen ander begrijpen wat je in haar gezien hebt, Sander.’

Sanders tweestrijdige gevoelens speelden des te meer op na deze woorden. Het

leek erop dat Tim bewondering had voor hem. Maar toch. Er was gewoon iets met dat

kind dat Sander niet kon plaatsen. Iets dat hem dwarszat, iets dat hem weg wilde

houden bij Iris. Het klopte gewoon niet. Die Tim klopte gewoon niet. Dit kon niet zo.

‘Als Iris over jou praat, praat ze alsof ze je adoreert. Nog steeds. Soms vraag ik me

ook weleens af of ik wel zo goed voor haar kan zijn als jij was voor haar was. Ik doe

mijn best en ik hou van haar, meer dan wat dan ook op de wereld. Ik hoop alleen

maar dat dat genoeg is…’ De rest van zijn gedachten deelde Tim niet meer.

Sander voelde aan dat dit het einde van het gesprek was – eindelijk. Alleen wilde hij

nu niets liever dan dat Tim zijn mond weer opentrok om iets te zeggen, deed er niet

toe wat. Hij wist niet half hoe erg hij ernaast zat. Dat hij slecht voor Iris was geweest.

Dat elke idioot op de wereld Iris beter behandelen zou dan hijzelf had gedaan. Dat

niemand haar zo in gevaar zou brengen als hij had gedaan, zo onverantwoordelijk als

hij zich tegenover haar had gedragen. Dat maar bovenal het egoïsme om zijn eigen

pleziertjes. Hij had zichzelf op de eerste plek had gezet, niet Iris toen.

Tim stak ook een sigaret op en daar stonden ze dan, man naast man, beiden tegen

de muur. Beiden met hun eigen gedachten, gevoelens en onzekerheden. Allebei had-

den ze het gevoel dat ze hier niet erg veel langer konden blijven staan, dat ze de

Sims die op hen wachtten niet zomaar konden laten wachten. En toch bleven ze

staan, zwijgend kijkend naar de sterren.

‘Mijn god, Kay, ja,’ giechelde Emma. ’Wat een kapsel heeft ze, hè?’ Even

spitste Emma haar oren om te horen of haar moeder niet toevallig op de gang liep. Er

was niets te horen. Ze zakte voor het gemak nog iets verder onderuit en legde één

voet op het tafeltje, vlak naast de tekening waar ze zojuist nog aan bezig was ge-

weest.

‘Haar oude kapsel stond beter,’ vond Kay. ‘Maar toch… Het is je moeder. Zoiets zeg

je toch niet over je eigen moeder?’

‘Ach, stel je niet aan. Trouwens, het bewijs maar weer dat je zoiets zelf nooit zou

zeggen. Je eigen moeder heeft haar kapsel precies hetzelfde zitten als mijn ma had!’

‘Hé, ik heb niet gezegd dat ik dit niet mooi vind! Ik vind het juist heel mooi!’

Emma rolde met haar ogen. ‘Ja hoor, je wilt het gewoon niet toegeven. Je krenkt je

eigen trots als je zou zeggen dat je het kapsel lelijk vindt, omdat het je moeder is.’

‘Oké, dat is zó niet waar.’ Kay slaakte een zucht. ‘Soms hè… Soms ben je ook zo’n

zeur…’ Hij lachte zachtjes.

Emma lachte honend. ‘Nou, wie was er ook alweer als eerste geboren op deze dag

van ons drieën? Help eens? Misschien mag ik een voorbeeld aan hem nemen?’ Het

was een steek onder water, maar toch moest Kay lachen. Uiteindelijk Emma zelf ook.

Zelfingenomen om haar dismoment glimlachte Emma. Ze keek naar het schilderij

dat voor haar neus aan de muur hing. ‘Weet je,’ begon ze. ‘We moeten niet vergeten

of Tim die foto’s wilt bestellen. Hij heeft toch foto’s gemaakt?’

‘Ja,’ beaamde Kay. ‘Nooit geweten dat Iris’ vriendje dat kon. Ik vind hem best aardig.’

‘Nah,’ deed Emma kort. ‘Ik vind het nogal een saaie gast. Hij is zo stil.’

Nu was het Kay die met zijn ogen rolde. ‘Dat valt nog best wel mee. Hij is misschien

wat verlegen, maar best een prima gozer. Hij past bij Iris. Daar gaat het om.’

Er klonk geklop op de deur en Victor stak zijn hoofd om de deur. Hij wierp een strenge

blik op zijn op één na jongste dochter en sloot de deur weer.

Vijf minuten, wist Emma. Geërgerd rolde ze rolde met haar ogen. Het klokje achter

haar gaf iets over half tien aan.

‘Jezus,’ zuchtte ze. ‘Het is niet eerlijk. Ben ik eindelijk opgegroeid, moet ik nog naar

bed terwijl het kinderbedtijd is. Wat een rotouders heb ik ook.’

De deur ging piepend open en daar stond Naomi in de deuropening. Ze plantte haar

handen in haar zij en tikte op haar denkbeeldige horloge. Emma deed of ze het niet

zag en keek des te verder weg voor ze in de lach kon schieten om Naomi’s gedrag.

‘Emma de Jong, ophangen nu. Anders kom je er morgen niet uit.’

‘O wacht, nu begint ma ook nog te beweren dat ik niet uit bed wil komen morgen. –

Ja, inderdaad. – O, wacht, ik versta je niet hoor. Ze loopt er doorheen te zeuren.’

‘Emma,’ zei Naomi met een waarschuwende ondertoon. ‘Je hebt je mobieltje nog

geween week. Moet ik ‘m nu al afpakken? Dat wil je toch zeker niet.’ Met die laatste

woorden draaide Naomi zich om en liep de kamer uit.

‘Zo, daar ben ik weer. Mevrouw de Zeur is weer weg. Ze moeten ook altijd op mij

zeuren. Nooit op Esmée of Simone, terwijl Esmée geregeld te vaak naar bed gaat. En

dan heb ik het nog niet eens over Pelle gehad…’

‘Waarom doe je nou zo?’ Onderbrak Kay’s stem Emma via de andere kant van de

lijn. ‘Ik praatte niet eens toen je zei dat Naomi door je heen praatte. Het is lullig.’ Het

liefst wilde hij er achteraan zeggen dat ze ook gewoon kon luisteren. Waarschijnlijk

was daarmee het probleem van haar ‘zeurende’ ouders opgelost; ze zeurden vast niet

voor niets – wel dan? Toch liet hij dat achterwege. Emma was zijn beste vriendin. Hij

wist dat ze het niet zou pikken als hij het zou zeggen. Bovendien wil hij maar al te

graag de vrede bewaren. Emma zou het hem nog dagen kwalijk nemen. Zo was ze.

‘Ik hoor het wel weer,’ gromde Emma. ‘Ik geloof dat je ook maar even moet gaan bij-

tanken jij. Want jij neemt het ook altijd op voor de zwakkeren, hè?’

Kay glimlachte – iets wat Emma niet kon zien. Hij wist uit ervaring dat hij hier beter

niet op in kon gaan. ‘Welterusten, Em. Tot morgen op school,’ zei hij dan ook maar.

Emma legde haar mobieltje onder haar kussen en checkte nog even of Pepijn nog

op msn was. Aan zijn persoonlijk bericht zag ze dat hij tanden poetsen was. Toch op-

ende ze een gespreksvenster en typte een vlug berichtje: Hé Pepijn, denk je aan die

stencils van wiskunde die je voor me gekopieerd hebt? Ik ga nu slapen, mam is aan

het zeiken. Tot morgen! Xx Emma PS: ik heb onze buit veilig opgeborgen. Je hoeft je

geen zorgen te maken over of het wordt ontdekt; voor die tijd verhelpen we dat wel.

Kay bukte zich om een slapende Kelson tussen zijn moeders vandaan te plukken.

‘Welterusten,’ zei hij zachtjes zodat hij zijn pleegbroertje niet wakker maakte.

‘Gaat dat wel lukken?’ Nienke wierp een onzekere blik op de jongens.

‘Schat, concentreer je nu eens op die film,’ giechelde Serena. ‘Het is juist lief van

Kay dat hij Kelson naar bed wilt brengen. Hij kan het heus wel. Hij heeft zoveel voor

de kleintjes gezorgd…’

‘Het lukt wel, mam,’ beaamde Kay Serena’s gedachten met een knipoog. ‘Slaap

lekker en geniet van jullie extra vrije uurtjes vanavond.’ Kay wandelde al richting de

trap, maar Nienke hield hem tegen.

‘Kay… Je weet wel dat ik je vertrouw, toch?’

Kay draaide zich om en glimlachte naar zijn moeder. ‘Natuurlijk, mama. Ik weet ook

wel dat je alleen maar bezorgd bent. Dat geeft toch niets. Je hebt alleen maar het

beste voor met Kelson. – Ik zou hetzelfde doen als het mijn kind was.’ Hij overdacht

zijn woorden even. ‘Nou ja… In principe is het niet echt jouw kind, maar je snapt…’

Serena wuifde met haar hand. ‘Ik wil je niet wegjagen, maar Kelson moet slapen.’

Kay grinnikte zachtjes en wierp zijn moeders beiden een kushandje toe. ‘Trusten.’

Boven nam Kay zijn broertje mee naar zijn eigen slaapkamer. Daar stonden ook nog

wat kinderboeken van toen hijzelf nog jonger was geweest.

‘Welk boek zal ik vanavond voorlezen?’ Kay tilde Kelson op zijn knie zodat hij een

boek kon uitkiezen. Een mollig vingertje priemde naar een dikke omnibus. ‘Die?’

Kelson knikte en propte zijn handje in zijn mond. Dat was een tic van hem. Net als

dat hij niet zoveel zei. Het was hooguit gejengel en al waren er amper Sims die kon-

den tippen aan zijn spontaniteit – hij hield zijn mond als er wat gebeurde waar hij lol in

had, wetend dat hij er anders niets van meekreeg. Op de één of andere manier had

hij dat van jong af aan al begrepen.

Iets waar Kay blij om was, omdat hij zelf ook geduldig kon zijn wanneer dat moest,

maar het ook weleens niet zo was.’Content gooide Kay het boek op bed en tilde zijn

broertje ernaast. Met zijn tweeën gingen ze in het hoekje onder het raam zitten. Elke

avond wilde Kelson hetzelfde verhaaltje horen. Kay begreep al snel dat het hem

vooral om de plaatjes ging, net zoals bij hemzelf vroeger het geval was geweest. Kay

hield best van lezen, maar het ging al snel vervelen. Kelson was al even snel afgeleid,

maar dit boek vond hij het einde met alle geheime vakjes en dingen die je kon

openklappen. Dus begon Kay te lezen. ‘Er was eens een olifant. Jelmer was geen

gewone olifant, maar een olifant met allerlei aparte kleurtjes. – Zie je dat, Kel? – Hij

was helemaal alleen en ging op zoek naar andere olifanten zoals hij…’

Met een tevreden glimlach op haar gezicht geplakt sloot Emma haar msn af en

daarbij de computer. Haar moeder dacht dat ze de macht over hen had. Ze mocht

denken dat ze naar haar luisterde wanneer ze naar bed moest, maar er waren dingen

waarvan ze geen weet had. En dat zou ze nooit krijgen ook. Daar zorgde Emma zelf

wel voor.

Esmée trok één wenkbrauw op toen Emma grimaste en tegelijk haar tanden poetste.

‘Heb je weer met Pepijn zitten msn’en?’ Vroeg ze plagerig terwijl ze haar zusje even

van top tot teen bekeek. ‘Sexy hoor, dat veel te kleine onderbroekje.’

Emma draaide langzaam haar hoofd naar rechts en keek Esmée doordringend aan.

‘Kijk maar niet zo,’ giechelde Esmée. ‘Je weet wat ze zeggen over wat er gebeuren

kan wanneer de klok gaat slaan…’

Emma hield al het sop dat ze in haar mond had met veel pijn en moeite op zijn plek

toen ze de tandenborstel uit haar mond haalde. Met wangen zo bol als een hamster

die zijn wangen vol eten had keek ze Esmée uitdagend aan.

‘Als je het waagt…’ lachte Esmée dreigend. ‘Je ruimt zelf de zooi op, hè?’ Ze wist

dat Emma het best echt zou doen. Toch was ze blij dat Emma wat meer op haar leek

en minder op Simone. Simone was altijd iemand die zich op de achtergrond hield.

Iemand die onopgemerkt bleef, een grijze muis in de menigte. Esmée begreep het

niet en ze wilde het ook niet begrijpen. Wat dat betreft kon ze totaal niet met haar

tweelingzus opschieten. Het was alsof Simone te vroeg was gekomen en Emma te

laat. Hoofdschuddend lachte ze, lol hebbend om haar eigen theorie.

Van opzij sloeg ze haar zusje gade terwijl ze allebei hun mond spoelden met water.

‘Wat?’ Een tikje vijandigheid weerklonk in Emma’s stem. Het stond haar niet aan.

‘Ik geloof dat wij binnenkort eens samen moeten gaan shoppen,’ zei Esmée, wijzend

naar Emma. Ze wist niet hoe ze het anders moest brengen zonder haar te beledigen.

Als ze naar zichzelf keek, was er waarschijnlijk geen enkele manier dat niet te doen.

‘Wat is er mis met dit ondergoed,’ reageerde Emma naar Esmées verwachtingen.

‘Helemaal niets, schat, maar als je een jongen aan de haak wilt slaan...’ Esmée

eindigde expres halverwege de zin en tuitte haar lippen. ‘We scoren gelijk school-

spullen voor als je naar het middelbaar gaat. Bovendien moet je gewoon iets sexy’s

aan – je bent mijn zusje.’ Zonder op antwoord te wachten, beende Esmée de

badkamer uit.

Nu was het Emma’s beurt om één wenkbrauw op te trekken. Esmée die met haar wilde

shoppen? Dat was iets nieuws. Verbluft liep ze terug naar haar eigen slaapkamer, met

haar gedachten afdwalend naar Pepijn. Zou Esmée hem bedoelt hebben met ‘een

jongen aan de haak slaan?’. Dat moest haast wel. Vanaf dat ze als peuters bij elkaar

gezet waren, waren ze al dik.

Emma vond hem des te stoerder nu hij tiener was. Gespierd door het vele basket-

ballen, stoer omdat hij voor niets en niemand bang was en nu zelfs van zijn broer had

gewonnen met een partijtje knokken. Het feit dat Stan Esmées vriendje was, maakte het

des te beter. Ja, Pepijn was een geweldige jongen en ze zouden nog veel samen bele-

ven. Nu ze tieners waren geworden lag er een nog avontuurlijke weg voor hen open.

Ruim twee uur nadat hun zoons naar boven waren vertrokken, waanden Nienke

en Serena zich de trap op. Zachtjes trekkend en tegelijkertijd lichtelijk duwend aan

elkaar leek de weg naar boven tien keer zo lang als normaal.

Uiteindelijk belandden ze samen op bed, giechelend als twee tienermeiden.

‘Ik geloof niet dat ik dat laatste wijntje had moeten nemen,’ gniffelde Nienke.

Serena streek een pluk haar uit Nienkes gezicht en glimlachte. ‘Je bent toch ook

zo’n frutsel als je wat teveel op hebt,’ fluisterde ze hoofdschuddend.

‘Frutsel?!’ Wist Nienke er nog maar net op zacht volume uit te persen zonder te stik-

ken van de lach. Ze liet zich op haar zij vallen en Serena dook weg om vervolgens

bovenop haar te belanden.

Serena keek triomfantelijk op Nienke neer terwijl ze een kus op Nienkes knie drukte.

Nienkes giechelde opnieuw. ‘O?’ Deed ze alleen. Ontdeugend keek ze Serena aan.

‘Ik meen wat ik zeg als ik zei dat…’ Serena slaakte een diepe zucht. Ze kon geen

normale zin meer formuleren – o jee... ‘Waar we het beneden even over hadden... –

Ik wil nog een kleintje, Nien. Ik wil het echt…’ Haar blik was zeker en Nienke wist dat

ze het meende. Nienkes grijns werd breder en ze wiebelde met haar wenkbrauwen.

Elders in Blauwwater was er nog iemand die nog steeds niet sliep. Maite keek op

haar gemak naar de sterren vanuit haar slaapkamerraam. Ze sliep op zolder en had

een knus stukje voor het raam gemaakt. Daar zat ze vaker dan aan haar bureau of op

haar bed. Ze voelde zich er op haar gemak en kon er uren naar de sterren turen, zich

allerlei dingen afvragend. Vandaag was ze bezig de verjaardagen te overdenken.

Het was nog beter als het regende, zoals nu. De regen goot van de dakpannen af en

stroomde langs de ramen alsof ze verdrietig waren. Maite gaapte nog eens en hoe

langer ze naar de regen keek, hoe meer ze opmerkte hoe hypnotiserend het eigenlijk

werkte.

‘Alex? Denk… denk je dat Maite het naar haar zin heeft gehad vandaag?’ Evi

omklemde ongemakkelijk haar koffiemok met beide handen. Ze moest eerlijk beken-

nen dat ze niet goed was met kinderen. Ze was nu eenmaal een carrièrevrouw en al

had ze er nog zo’n spijt van – vroeger had ze vrij weinig tijd met Sander doorgebracht.

‘Het lijkt erop dat je familie Maite wel geaccepteerd heeft, Eef.’ Glimlachte Alex. Hij

wist van de problemen waar Evi zo nu en dan nog steeds mee kampte. ‘Ze zat van

begin af aan al bij de rest. Het komt vast goed. De eerste ontmoeting is altijd… pittig.

Je kent haar toch? Maite zorgt er wel voor dat Sims haar mogen.’

Evi lachte opgelucht. ‘Ja, je hebt ook gelijk.’

‘Zeg Eef,’ begon Alex. ‘Als we nou eens wat gingen doen met zijn allen binnenkort?’

‘Je bedoelt ons tweeën en Maite en Sander?’

Alex knikte. ‘Desnoods vraag je Cathelijn en Joey ook mee. Ik zou het te gek vinden

om ze beter te leren kennen.’

Met een frons keek Evi haar man aan. Wat zei hij nu? Hij wilde haar familie leren

kennen? Haar familie die ze zelf al jaren te weinig had gezien? Haar familie die....

‘Ik weet wat je denkt. Maar Noahs familie is ook jouw familie. Het is veel te zonde de

mogelijkheid om contact te houden niet met beide handen aan te grijpen. Denk er-

over na, oké?’ Zijn blik was plotseling ernstig geworden. ‘Het zou een super gezellig

dagje kunnen worden. Desnoods kook ik ‘s avonds.’ Alex glimlachte en keek even

naar iets dat alleen hij zag. ‘Ze moeten toch maar even weten dat ik mijn restaurant

uitgebreid heb. Wie weet zie ik ze dan wel geregeld terug. Zou gezellig zijn!’

Alex’ grote passie was koken. Hij had een eigen restaurant en het was dan ook geen

toeval dat ze elkaar in zijn restaurant hadden ontmoet. Sindsdien had Alex erop

gestaan dat zij en Sander nog een keer gratis wat kwamen eten.

Evi probeerde zich voor te stellen dat de oudste van haar familieleden in Alex’

restaurant zaten. Na vandaag wist ze dat de klik er nog steeds was. Ergens was Evi

er bang voor geweest dat ze het haar kwalijk zouden nemen. De oudsten dan in elk

geval, want de meeste kinderen van Joey en Cathelijn hadden haar nog nooit ont-

moet tot vandaag.

Nog zoiets. Ze was ergens vreselijk jaloers op Cathelijn en Joey. Ze hadden zoveel

kinderen en dus ook een hele kudde aan kleinkinderen. Ergens had ze gewild dat ze

vroeger wat meer kinderen had gekregen. Dan was Sander minder alleen geweest en

zij nu ook. Al was het misschien egoïstisch om te denken, aangezien zij en Noah

weinig vrije tijd hadden gehad. Maar misschien was dat dan ook wel anders geweest.

Misschien… Misschien… Het ‘misschien’ was iets dat ze nooit zou weten. Wat Evi

wel wist was dat ze op zijn minst kon roeien met de riemen die ze had. Een soortgelijk

iets was Evi verteld toen ze op aanraden van Alex een tijdje bij een psycholoog was

gaan lopen. Dat had haar goed gedaan en haar kijk op dingen gaan veranderen. Ze

was zich gaandeweg steeds meer gaan beseffen over Noah en Sander, maar ook

over zichzelf. Ja, ze was lang weggeweest na de scheiding. Ze had zich een hele tijd

afzijdig gehouden van de rest van haar familie. Haar familie bij wie ze ergens wel

wilde zijn en toch ook weer niet, vanwege een gedeelde geschiedenis met Noah.

Maar nu was ze weer terug.

‘Lijkt me een hartstikke te gek plan,’ antwoordde ze Alex eerlijk. ‘Laten we ‘t doen.’

Maite schrok op van stemmen die uit de kamer onder haar kwamen; haar vader en

Evi kwamen de trap op, besefte ze zich. Verdwaasd keek ze om zich heen. Voor haar

lag Sjimmie te ronken en zijzelf was ook net nog aan het ronken geweest.

‘Jezus, weer in slaap gevallen,’ mompelde ze op fluistertoon. Ze gluurde naar

Sjimmie. Ze hield best van dieren, was er niet gek van. Toch vond ze het wel leuk dat

Sjimmie zo vaak op haar kamer kwam. Het was haast alsof hij aanvoelde dat ze zich

alleen voelde. Wat ze in elk geval zeker wist was dat hij op zijn minst onthouden

moest hebben dat Maite hem graag en vaak kriebelde op zijn koppie.

Schijnbaar was dat nu ook weer zo, want Sjimmie kwam direct overeind toen Maite

ging zitten. Hij keek haar met een smekende blik aan en Maite giechelde.

‘Je hebt de heuse charmes van een kater, meneer Casanova.’ Met één hand

ondersteunde ze haar hoofd en met haar andere, vrije hand kietelde ze Sjimmie

onder zijn kinnetje. ‘Maar ik ga wel zo slapen hoor, Sjim. Van mij part ga je op mijn

dekbed liggen, maar Sims moeten naar school op een doordeweekse dag.’

‘Prauw,’ deed Sjimmie. Niet zeuren maar kriebelen. Hij vond alles best, zolang ze

daar maar niet mee stopte.

Het eerste wat Lise-May deed toen ze uit school kwam, was haar naar boven

rennen, haar tas tegen de kast gooien en haar computer opstarten. Auke was later uit

dan haar, dat wist ze. Toch wilde ze vast online zijn als hij er was.

Eerder vanmiddag hadden ze ‘afgesproken’ elkaar na schooltijd te treffen op msn.

Ze hadden het op school nog eens gehad over hun voorliefde voor muziek. Lise-May

wilde graag pianoles gaan hier en dat wist Auke. Hij had geroepen dat zijn tante les

gaf op de muziekschool hier in het dorp en dat hij wel even contact met haar wilde op-

nemen. Lise-May was daar gelijk rood van gekleurd. Ze had het aanbod met beide

handen aangenomen en wachtte nu ongeduldig tot Auke online kwam.

Wat maar een half uur was leek wel het driedubbele te duren. Toen meldde msn dat

Auke zich had aangemeld. Direct zat Lise tegen het beeldscherm geplakt.

Lise-May zegt: Hai Auke. Heb je je tante nog gesproken?

Auke zegt: Ze zei dat ze nog wel plek heeft door de week. Ze vroeg me ook nog iets.

Lise-May zegt: O, te gek! ^.^ Wat vroeg ze dan?

Auke zegt: Of je van de week tijd had om langs te komen.

Lise was blij dat ze geen webcam had die ze aan kon doen. Haar wangen waren vuur

-rood van opwinding. God, ze mocht langskomen. – Natuurlijk moest ze langskomen.

Op een dag zou dat toch gebeuren, anders zou ze nooit kunnen lessen natuurlijk.

Toch voelde ze een onbehaaglijk gevoel op komen zetten.

Auke zegt: Anders ga ik wel met je mee?

Alsof hij het had aangevoeld. Lise-May’s hart maakte een sprongetje. Auke was echt

een hartelijk persoon. Hij deed er alles aan om anderen te helpen, had ze het idee.

Lise-May zegt: Dat is aardig van je. Ik vind het prima.

Auke zegt: Wat doe je vanmiddag? Ik kom nu wel naar je toe als je wilt.

Even zat Lise-May met haar mond vol tanden. Dat was wel heel erg vlug. Ze kende

zichzelf echter langer dan vandaag en ze wist dat er nog van zou afzien als ze nu niet

toehapte. Dus haalde ze diep adem en liet ze haar vingers op het toetsenbord typen.

Lise-May zegt: Is goed. Ik woon in het appartement Zeezicht. Weet je waar dat is?

Het was een paar minuten stil en Lise was even bang dat Auke niks zou zeggen.

Auke zegt: Ja, ik weet waar dat is. Daar heeft Evi ook gewoond. Dus ik ben zo bij je.

Nog voor Lise-May alles had gelezen, stond Auke op offline. Dat kind was afgrijslijk

snel met de computer, was haar al eerder opgevallen.

Met een diepe zucht schoof Lise-May haar stoel naar achteren. Ze wilde meteen naar

beneden lopen om haar agenda, mobieltje en andere dingen bij elkaar te zoeken. Ze

pakte de deurknop vast en bleef abrupt staan. Ze moest gewoon even checken hoe

eruit zag.

Met een ietwat onzeker glimlachje keek ze haar spiegelbeeld aan. Ze was niet dik,

niet te dun. Ze had een bescheiden hoeveelheid make-up en was niet te extravagant

gekleed. Toch wist ze niet zeker of ze er niet tè saai uit zag. Auke was maar gewoon

een jongen, dat wist ze ook wel. Toch waren er niet veel Sims die de moeite namen

iets met haar te doen tenzij het voor school was. Daarom was nu ze enorm opgelaten.

Auke had het idee dat hij een paraplu mee had moeten nemen. De regen plensde

op zijn hoofd en hij rilde van de harde wind. Toch had Auke het niet echt koud. Met

samengeknepen ogen keek hij naar het gebouw voor hem.

Lise-May had hem gevraagd of hij wist waar appartementencomplex Zeezicht lag. Al

zou hij straks uit huis gaan en in geen jaren terugkregen naar Blauwwater; deze plek

zou hij nooit vergeten. Het huis van Rose zag er verlaten en stil uit. Auke slikte moei-

zaam. Het zag er anders uit nu het verbouwd was, maar het was alsof hij haar ergens

nog steeds was. Het lelijke was dat hij niet had geweten dat Lise-May hier woonde tot

voorkort. Net nu hij dacht dat hij hier nooit meer hoefde te komen… maar nee, het

was hem schijnbaar niet gegund. Lise-May was hier pas net komen wonen en zou

vast niet gauw verhuizen. Dat betekende dus dat…

Bij het indrukken van de deurbel betrapte Auke zichzelf erop dat hij er zojuist vanuit

was gegaan dat hij hier nog wel vaker zou komen. Met een brede glimlach keek hij

hoe Lise naar buiten stapte.

‘Hoi!’ Zei ze met overslaande stem. Ze kromp lichtelijk ineen en wees naar de lucht.

‘Ik eh, kom gauw binnen! Het regent. Dat had ik helemaal niet gezien.’ Ze was blij dat

ze Auke voorging naar binnen. Haar kop had weer eens de dieprode kleur waar een

rijpe tomaat nog jaloers op zou worden. Natuurlijk had ze wel gezien dat het regende.

En natuurlijk weet ik ook dat ik jullie

weer blij ga maken met deze liefde-

volle cliffhanger!

Een beetje anders dan anders,

deze update – nietwaar? Zelf vind ik

het lichtelijk hectisch, weer eens

wat anders. =3

Veel korte sketches, veel

afwisseling. Veel personages,

minder Iris. Dus, wat vonden jullie

van deze update?! Laat het me

maar weer weten! =D

Tot de volgende keer maar weer!

Xx Ilse