10 Folia

Uit de kast, het programma waarin Arie Boomsma homojongeren b!staat t!dens hun coming-out, kr!gt wegens groot succes een nieuw seizoen. Studerende homo’s en lesbo’s vertellen hier alvast of ze zich zouden opgeven als kandidaat. Anne Koeleman / foto’s Jan van Breda

‘Ik was als de dood’Alwin Jager (19)tweedejaars student communicatiewetenschap, twee jaar (gedeeltel!k) uit de kast

‘Ik kom uit Assen, de hoofdstad van Drenthe. Dat klinkt misschien provinciaals, maar het is een erg liberale gemeente. Toch was ik als de dood om daar uit de kast te komen, terwijl ik in Amsterdam op de UvA van het begin af aan open ben ge-

weest. Toen ik 17 was kreeg ik een vriendje via internet. We ontmoetten elkaar regelmatig in Zwolle om te daten. Ik loog dan tegen mijn familie en vrienden over waar ik bleef slapen. Op een dag kreeg mijn vriendje er genoeg van. Hij zette me in zijn auto en zei dat hij me naar huis zou brengen. Hij drukte de autodeuren op slot en begon te rijden. Ik was zo benauwd voor een coming-out dat ik de alarmlichten heb aangedaan en ben gaan toeteren. Ten slotte heb ik de ramen opengedraaid en geschreeuwd: “Help, ik word ontvoerd!” Hij hee$ me toen maar naar het station gebracht. In de trein naar huis bedacht ik me dat hij gelijk had, dat het zo niet langer kon. De dag erna ben ik met drie vrienden naar een café gegaan en heb gezegd dat ik een relatie had. Ik gaf ze een foto: “Dit is hem.” Daarna heb ik meer mensen durven inlichten. Geluk-kig was iedereen er positief over. Mijn ouders zijn een heel ander verhaal. Ik heb ze nog steeds niet verteld dat ik homo ben. Ik kom namelijk uit een huis waar weinig emoties getoond worden. Over relaties praten we gewoon niet. Op een gegeven moment hebben mijn ouders op mijn bankrekening een afschrijving gezien van ASVGay. Ze vroegen of ik lid was van een homostudentenvereniging en ik zei glashard: “Nee, dat is een pizzeria.” Dat geloofden ze natuurlijk niet, dus ze wisten wel genoeg. Maar een coming-out is er nooit geweest. Met een coming-out zou het programma Uit de kast me ook niet helpen. Uit de kast komen is zo ontzettend persoonlijk, dat doe je zonder camera’s. Verder vind ik dat “homo-zijn” je leven niet moet domineren, er zijn meer en belangrijkere eigenschap-pen aan mensen. Dat programma focust alleen op het homoseksuele gedeelte.’

‘ M!n moeder zei: “Kim is een lesfiets”’

Kim Gommans (22)vierdejaars student forensisch onderzoek (HvA), drie jaar uit de kast

‘Op een gegeven moment móést ik wel uit de kast komen. Ik had een vrien-din en die vond het niet zo &jn dat ik nog niet open kon zijn bij mijn ouders. Ze had al vaker een vriendin gehad die niet uit de kast was, en ze

had het daar erg moeilijk mee gehad. Uiteindelijk liep onze relatie erop stuk. Daarna ben ik naar mijn ouders in Limburg gereisd om te vertellen dat ik op vrouwen val. Mijn vader lag nog in bed, mijn moeder was er al. Haar reactie? “O. O. Ik moet nog wel even wennen.” Ik moest het van mijn moeder ook direct aan mijn vader vertellen, maar ik had niet zo’n haast. Dus ze deed het zelf maar, toen hij uit bed kwam: “Uh. Uh, ik moet je iets vertellen! Kim is een les&ets!” Mijn vader had het al een beetje verwacht. “Dat is &jn, minder kleinkinderen,” zei hij. En toen, als grapje: “Overtuig je zusje en broertje ook e"e.”Ik vind het programma van Arie Boomsma op zich wel oké. Op deze manier laten de mensen die eraan meedoen wel zien hoe het is om uit de kast te komen, dat het normaal is en niet altijd eng. Maar zelf zou ik het niet doen, ik denk dat het absoluut niet op prijs werd gesteld als ik ineens met een cameraploeg aan zou komen kakken zo van: “Hé, ik moet iets vertellen op nationale tv, ik ben lesbisch!” Aan het begin vond ik het wel lastig om aan mijn vrienden te vertellen. Ik vroeg me af hoe ze zou-den reageren en of ze me nog steeds hetzelfde zouden zien. Maar uiteindelijk heb ik geen problemen gehad bij mijn vrienden, niet bij mijn huisgenoten in Amsterdam en ook niet bij mijn studentenvereniging, de ASVL. En die vriendin, daar is het ook helemaal mee goed gekomen; we zijn inmiddels weer bij elkaar.’

‘Echt mam, ASVGay is een pizzeria!’

Folia 11

‘ De deelnemers van Uit de kast z!n helden’

Imara Limon (22)masterstudent museumstudies, vier jaar uit de kast

‘Toen ik uit de kast kwam wist ik al een jaartje dat ik lesbisch was. Ik wilde niet dat een coming-out dingen thuis zouden veranderen. Op een dag was een goede vriend van me op bezoek en we zaten op mijn kamer. Later zei

mijn moeder: “Neem je altijd jongens gewoon mee naar boven?” Ik vond dat echt een rare opmerking, iets wat ze normaal nooit zou zeggen. Dus ik reageerde een beetje gefrustreerd: “Mam, wat zeur je nou! Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in jongens!” Het duurde even tot het tot haar doordrong wat ik bedoelde, daarna hebben we veel gepraat. Een maand later kreeg ik een vriendin. Mijn vader kwam er toen eigenlijk zelf mee. Ik voelde nog niet de behoe$e om haar als mijn vriendinnetje voor te stellen, maar mijn vader vroeg zich af hoe het nou zat met mij. Zijn jullie gewone vriendinnen, of meer?” Ik had nooit verwacht dat hij dat zou zien. Het was best moeilijk voor mijn ouders, maar uiteindelijk gaan ze er fantastisch mee om. Mijn coming-out hee$ nooit problemen opgeleverd. Ik woonde in Kortenhoef, niet ver van Hilversum, iedereen was daar open-minded. Hier aan de UvA ondervind ik al helemaal geen problemen, mijn studiegenoten gaan zelfs graag mee ‘gay-stappen’. Zelf zou ik niet meedoen aan het programma Uit de kast, maar de deelnemers zijn helden: hun daad spoort anderen misschien aan om ook voor hun geaardheid uit te komen. En dat is goed, want het is belangrijk om oprecht te kunnen zijn, hoe mensen ook reageren.’

‘ M!n ouders nemen het me nog steeds kwal!k’

Dave van den Brule (20)derdejaars student media informatie en communicatie (HvA), vier jaar uit de kast

‘Ik was 16 toen ik uit de kast kwam. Mijn coming-out ging eigenlijk niet zoals het zou moeten gaan. Ik had een date met een jongen gehad en ik vond hem zo leuk dat ik hem mee naar huis wilde nemen. Alleen ik woonde toen nog

thuis, in een dorpje in Brabant, en mijn ouders wisten van niets. We kwamen thuis en mijn ouders zaten op de bank. Ik kwam binnen met de woorden: “Dit is Sander, en ik ben biseksueel.” Homo vond ik nog te moeilijk om te zeggen. Mijn ouders waren in shock, omdat ze het niet verwacht hadden en omdat ze niet goed konden reageren met Sander erbij. Ze hadden eerder wel wat vermoed over mijn seksuali-teit, maar de manier waarop ik binnenkwam maakte het een complete verrassing. Achteraf vind ik dat ik eigenlijk stom ben geweest, heel stom. Mijn ouders voelden zich voor het blok gezet. Als ik het anders ter sprake gebracht had, dan was er echt niets aan de hand geweest. Maar nu namen ze het me echt wel kwalijk. Dat doen ze nog steeds eigenlijk. En ik begrijp dat wel, ik zou hetzelfde hebben als mijn kind dat bij mij zou doen. Je krijgt geen tijd om na te denken, te praten en normaal te reageren als het zomaar wordt gezegd met een ander erbij. Ik zou dan ook nooit een coming-out willen hebben gehad in het programma Uit de kast, met de ervaring die ik nu heb. Ik snap waarom de mensen die daaraan meedoen het makkelijker vinden om hun ouders en vrienden zo in te lichten. Er is iemand anders bij, daarmee dek je je een beetje in. Je ouders kunnen niet voluit reageren, dus als ze met een negatieve emotie komen ben je toch beschermd. Maar voor je ouders is het óók moeilijk, en je gee$ ze geen ruimte om dat te verwerken.’ ###

‘Echt mam, ASVGay is een pizzeria!’