Jolanda Klok (25) en haar partner Joost van Wielink(35) staan op het punt een uitzonderlijke stap te zetten.Ze treden op 1 maart in het klooster in, Klok bij deBlauwe Zusters in Heiloo en Van Wielink in de Abdijvan Berne in Heeswijk. De voorbereidingen voor hunhuwelijk waren al in volle gang toen ze tot de ontdek-

king kwamen dat hun ’religieus verlangen’ sterker wasdan samen door het leven te gaan. „Ik voelde heel in-tens: het is niet onze relatie die niet klopt, het kloptniet dat ik een relatie heb”, zegt Klok.RELIGIE & FILOSOFIE 34|35:Uit elkaar en het klooster in FOTO JOËL VAN HOUDTJolanda en Joost gaan uit elkaar voor het kloosterlevenTR

20-02-10 katern 1 pagina 01

Wat doe je als religieus verlangen je relatie overschaduwt en je soms ’de geur van kloostergangen’ ruikt? Jolanda enJoost gaan uit elkaar en treden op 1 maart in een klooster in. „Onze relatie klopte, maar niet dat we er een hadden.”Uit elkaar en het klooster inDaan WesterinkValentijnsdag 2008. Vormgeef-

ster Jolanda Kok (25) heeft detrouwjurk al klaarliggen. Fa-

milieleden bereiden de toesprakenvoor haar en haar partner Joost vanWielink (35), een trainer gespeciali-seerd in rouwverwerking, voor. Danzeggen ze het tegen elkaar: we gaanuit elkaar en kiezen voor het religi-euze leven in een klooster.

Deze week nemen Jolanda en Joostafscheid van hun burgerbestaan, vanfamilie en vrienden. Eén keer willenze hun verhaal vertellen, voordat zeop 1 maart intreden. Over dat wat bij-na niemand snapt.

Jolanda Kok voelde zich ’hemels’toen ze als kind in het kerstspel Ma-ria mocht spelen. Op haar zestiendekwam ze in een katholieke kerk te-recht – waarom weet ze niet meer –maar het protestantse meisje voeldedat ze tijdens de eucharistieviering’thuiskwam’. Haar moeder moedig-de haar aan om naar een hervormdekerk te gaan, maar daar voelde zezich niet thuis. Ze liet zich in de rkkerk dopen. Een week later bezochtze een roepingenweekend bij de kar-melietessen in Sittard. „Daar is hetgeplante zaadje gaan ontkiemen.”

Toen ontmoette ze Joost. „We wer-den verliefd, maar ik dwaalde in ge-achten geregeld af naar Sittard,meende de geur van de kloostergan-gen te ruiken. Het was pijnlijk, wantik kon niet kiezen.”

Bij Joost van Wieling thuis heerste’Brabants katholicisme’: over geloofpraatte je niet, je deed het. In debrugklas kwam voor Joost de ’kente-ring’, toen hij zich voorbereidde ophet vormsel. „We kregen allemaal devraag: ’Waarom wil jij het vormsel

ontvangen?’De meeste kinderen zei-den: Om de mooie cadeaus. Dat vondik ontluisterend.” Met zijn oudersbezocht hij Lourdes en Fatima; tij-dens zijn studie internationaal rechtging hij na een avondje stappen eneen kort nachtje toch naar de kerk.

Hij kreeg een paar langdurige rela-ties, een goede baan en succes. Tij-dens bezoeken aan Atjeh na detsunami en aan Afrika ontmoette hijberooide mensen. „Het enige wat zenog hadden, waar ze over spraken,was God, op wie ze vertrouwden. Datwas de helende kracht van geloof.”

Joost besloot daarop ’dichter bijmezelf’ te willen komen. Hij ont-moette augustijnen die ’midden inde wereld staan’ en wilde zich aan-sluiten. Het kwam er niet van. Ookomdat hij Jolanda had ontmoet.

Het stel sprak nauwelijks meerover hun religieus verlangen. Joost:„We werden boos als we elkaar bij-voorbeeld zagen bidden. Het was teconfronterend. We wilden toch eenleven met elkaar opbouwen?”

Drie jaar geleden bezocht Joostmet een koor de abdij van Heeswijk.„We zongen daar en ik liep inwendighuilend door de refter. Ik voelde:hier wil ik zijn, maar hier kan ik nietzijn. Ik kon toen de keuze nog nietmaken.”

Jolanda herinnert zich Joosts thuis-komst scherp. „Hij huilde. Het washeel confronterend. We wilden zograag dat die ander houvast zou bie-den, niet net als jij ging twijfelen.Daarom praatten we er eerst ook nietover. Sommige mensen denken dathet daarom zover gekomen is, datonze relatie niet goed was. Maar datis het niet. Ik wist al vier jaar lang dathij priester wilde worden. DankzijJoost leerde ik dat er meer in me zat

dan ik zelf wist. Het geloof is eigen-lijk mijn hele leven al belangrijkvoor me. Ik durfde alleen steeds niette kiezen voor een religieus leven.Tot die huwelijksdag eraan kwam.Toen voelde ik dat het niet de goedeweg was. Ik voelde me verscheurd.”

Een gesprek met een studenten-pater, na een barbecue, bracht Jolan-da duidelijkheid. „De volgende och-tend vertelde ik Joost dat ik een an-der verlangen heb dan bij hem zijn;dat ik niet kon trouwen.”Dat was een klap voor Joost, zegt hij.

Maar ook een opluchting, al warende voorbereidingen voor het huwe-lijk al in volle gang. „Ik voelde heelintens: het is niet onze relatie dieniet klopt, het klopt niet dat ik eenrelatie heb.” Tot dan toe werd hij’verscheurd’ tussen het leven van’gewone’ mensen, en religieuze, toe-gewijde leven.

Joost: „Op een religieuze weg ligtgeen rode loper. Ik heb me wel eenswanhopig afgevraagd: prima dat ikeen roeping heb, maar kan het nietwat makkelijker? Alle hevige worste-lingen zijn langs gekomen, en ik voeldat ik nu thuis mag gaan komen bijde gemeenschap waar ik intreed, opweg met God.”

Toen ze beiden wisten dat intredenhun bestemming was, rees de vraag:en waar dan? Joost: „Ik kon me eerstniet voorstellen dat er een klooster

’Op een religieuzeweg ligt geenrode loper’Wat doe je als religieus verlangen je relatie overschaduwt en je soms ’de geur van kloostergangen’ ruikt? Jolanda enJoost gaan uit elkaar en treden op 1 maart in een klooster in. „Onze relatie klopte, maar niet dat we er een hadden.”Uit elkaar en het klooster in Waar gaan ze heen? Intrede van twee andere paren was onfortuinlijk

Zeker twee Nederlandse paren gin-gen Jolanda en Joost voor als kloos-terling. In beide gevallen duurdehet kloosterbestaan maar kort.De Nederlander Pieter van der Meerde Walcheren trad met zijn Belgi-sche vrouw Christine in 1933 in –hij in Oosterhout en zij in Soles-mes. Het besluit hiertoe was impul-sief genomen nadat hun zoon Pie-ter, monnik in Oosterhout, op zijn29ste was gestorven. Het paar hadeerder een zoontje van twee verlo-ren. Hun dochter Anne-Marie wasal ingetreden.In zijn dagboek schrijft Van derMeer de Walcheren wanhopig datde gulzige God kennelijk ook zijnleven en dat van Christine opeiste.Ze hielden het slechts twee jaar uitzonder elkaar: zij vol verdriet enonmacht, hij handenwringend om-dat hij haar niet kon troosten. Toentraden ze uit en hervatten ze hethuwelijkse leven in Parijs. Van derMeer de Walcheren werd weer uit-gever en schrijver.Binnen een maand na het overlij-den van Christine in 1953 trad hijopnieuw in, weer bij de benedictij-nen in Oosterhout. Daar werd hijals man van midden zeventig totpriester gewijd; wat ouder dan ge-bruikelijk. Van der Meer de Walche-ren was van huis uit remonstrant.Hij werd niet benepen orthodox ka-tholiek – tot aan zijn dood in 1970bleef hij een brede belangstellinghouden, ook voor cultuur. Zijn

ruimdenkendheid bleek toen doch-ter Anne-Marie na dertig jaar kloos-terleven uittrad. Hij begreep het,overigens zonder enige behoefteom haar te volgen.Zes eeuwen eerder verliep de po-ging van het echtpaar Jan en Johan-na van Brederode om een monas-tiek leven te leiden, nog onfortuin-lijker. Het kinderloze echtpaar tradin 1402 in – hij in Diest , zij in Wijkbij Duurstede. Hoe oud Johannatoen was, is niet bekend. Jan wasdertig en had grote schulden, diehij overdeed aan zijn broer. Bij Jo-hanna’s familie – de Van Abcoudes– zat wel geld. Dat was de reden datJan in 1409, zeven jaar na hun in-treden, het klooster verliet. Johan-na had namelijk geld geërfd, maarkon dat als non niet ontvangen. Janzat klem doordat zijn broer wasoverleden en Johanna’s erfenis zouzijn familie van een financieel pro-bleem afhelpen. Jan stormde hetklooster uit en reed naar Wijk bijDuurstede om daar met enig ge-weld zijn Johanna vandaan te ha-len, zonder te vragen of ze daarprijs op stelde. Zijn actie pakte de-sastreus uit. De bisschop vanUtrecht liet de opstandige ex-mon-nik gevangen nemen. Johanna wil-de terug naar haar klooster, waarze tot haar dood – een jaar later –bleef. Jan werd na zijn vrijlatingsoldaat en sneuvelde in 1415 bij deslag in Azincourt.Monic Slingerland• Joost van Wielink treedt op 1

maart in bij de Orde van Prémon-tré in de Abdij van Berne in Hees-wijk (www.abdijvanberne.nl). Denorbertijnengemeenschap is Ne-derlands oudste kloostergemeen-schap, gesticht in 1134, en combi-neren contemplatie (stilte van ge-bed) en actie. De Norbertijnen or-ganiseren lezingen, ontvangengasten, publiceren boeken enwerken als pastor in parochies. Erzijn wereldwijd ruim 1500 Nor-bertijnen – mannen en vrouwen.Joost is nog postulant. Op enigmoment vraagt hij de abt om toe-lating tot het noviciaat. Mocht hijtoegelaten worden, dan is hij devijftigste norbertijn in Nederland.• Jolanda Klok treedt op 1 maart inbij het instituut Dienaressen vande Heer en de Maagd van Matará(SSVM). Deze vrouwentak van dein 1984 in Argentinië gestichteReligieuze Familie van het Mens-geworden Woord heet naar hethabijt van de 835 zusters ook welBlauwe Zusters (www.blauwezus-ters.nl). Dertien van hen wonen,onder leiding van de Nederlandsezuster Maria de Anima Christi vanEijk, in kloosters in Brunssum,Heiloo, Valkenburg en Den Haag.De gemiddelde leeftijd is rond dedertig jaar. Met de paters zijn zeactief in het lager en voortgezetonderwijs, het geven van catechis-musles en het verspreiden van depro-life-boodschap.

bestond dat mij wilde accepteren. Ikben enthousiast, uitbundig, vaakeigengereid, maar met een verlan-gen naar stilte en gebed.” Joost ginghet gesprek aan met leden van degemeenschap in Heeswijk. „Tijdenshet gezamenlijk gebed kreeg ik hetvertrouwen: hier mag ik mezelf zijn.Sterker: je moet jezelf blijven. Uit-eindelijk wist ik het zeker: ik wil nor-bertijn worden.”

Ook Jolanda moest op zoek naareen klooster. „Bij de Blauwe Zusterswas er direct een klik. Dat kon ik metde logica beredeneren en ook metmijn hart. Je mag er jezelf zijn, ookmet je rare fratsen. Stoer of meisjes-achtig: prima. Het is fijn dat er veelleeftijdsgenoten zijn, dat geeft her-kenning. In maart ga ik naar hetklooster in Brunssum, om me voor tebereiden op het noviciaat. Later ga iknaar Italië, om daar het noviciaat tedoen. Dan starten de vormingsjaren.Er is veel aandacht voor spiritualiteiten filosofie. Ik kijk ernaar uit.”

De reacties uit hun omgeving kun-nen ’pijnlijk’ zijn, zegt Joost. Kriti-sche vragen beantwoordt hij graag.„Maar als iemand niet verder komtdan ’Brouwen jullie ook bier?’, dandenk ik: ’Is dat nou het enige wat jekunt vragen?’ De stilte van anderenis nog confronterender. Gelukkigzijn er ook mensen die het wel willenbegrijpen en die ons steunen in dekeuze.”„Mijn vader ziet dat ik hier heel ge-lukkig van word, mijn moeder vreestdat dat niet zo zie. Ze was erg emoti-oneel, ook omdat ze ziet dat ik kiesvoor een kerk waar zij zich niet meerin herkent. Gelukkig hebben zij bei-den geen last van het kleinkindsyn-droom. Mijn zus gaf me het grootstecompliment: je gaat eindelijk doen

wat je hart verlangt. Ik heb veel telang gezwabberd in het leven; hetwerd tijd voor een echte keuze.”

De ouders van Jolanda hebben hetvolgens haar ’heel moeilijk’ met deaanstaande intrede. „Zij hebben al-tijd heel hard moeten knokken; wer-ken en carrière zijn belangrijk. Zijsnappen niet waarom ik bij wijzevan spreken van een huwelijk naareen klooster ga. Ik sta met lege han-den als ik met hen over het geloofpraat. Ik hoop dat het anders wordtals ik straks intreed. Dat ze zien datik echt gelukkig ben. Gelukkig wil-len ze me wel volgen en weten wat ikdoe. Dat is voor mij heel belangrijk.Mijn broer heeft het gevoel dat hijzijn zus straks kwijtraakt.”

Door kloosterling te worden, ge-ven Jolanda en Joost niet alleen huncarrière en relatie op, maar ook dekans op kinderen. Jolanda: „Ik wildeheel graag moeder worden. Daar zalik mee om moeten leren gaan. Ik bennog jong, maar ik voel dat het geeste-lijk moederschap voor mij mooier isdan biologisch moederschap. Er iseen andere rol voor mij weggelegd.De rol van moeder van iedereen, zo-als Maria die heeft. De liefde door-geven. Dat maakt me gelukkig.”

Jooste verwacht dat hij het vader-schap wel zal missen. Lang dacht hijdat hij ooit „de babygeur van mijn ei-gen kind op zou snuiven; dat mijnkinderen bij mij een schuilplek zou-den vinden. Maar ik voel ook dat ikme straks vader mag voelen van heelveel mensen. Deze weg, met Chris-tus, moet ik gaan. Maar ik kies ookvoor een leven in de maatschappij, alwoon ik straks in het klooster. Ik wilme blijven verbinden met mensen.Ik gooi niet weg wat ik had; ik ga hetalleen op een andere manier doen.” Jolanda Klok en

Joost van Wie-link bij hetklooster van deBlauwe Zustersin Heiloo. Jolan-da wordt vol-gende week lidvan die congre-gatie. FOTO JOËLVAN HOUDTTR

20-02-10 katern 2 pagina 34