TROMMELVLIES 8:

Pijnlijke processen

Hemelvaartsdag en tegelijk zestig jaar bevrijding. Feitelijk is dat al een heel beladen

combinatie.

Ik heb zin om met mijn auto dwars door de tent van mijn campingburen te rijden. Ik heb een

heel grote auto. Zwarte stationcar, beetje type lijkwagen. Toevallig ontdekte ik onlangs een cd

in een schitterend kitschhoesje waar een afbeelding van mijn heel grote auto op staat. En om

met de betreffende band te spreken zou ik willen roepen: OK Go! Doei, tent van de buren,

Bye bye baby.

Wanhopig probeer ik namelijk al zeker een halfuur mijn aandacht bij m’n achterstallig

leeswerk te houden. Ik heb het weer voor mekaar, ik zit op 5 mei nog te lezen in OOR 3. Eerst

nog weer even de draad oppakken met het laatste stukje Ian Curtis en dan soepeltjes

doorschakelen naar het interview met Dinand van Kane (dat was namelijk blijven liggen,

want ‘Gadverdamme, Kane...’) – van zelfdoder naar weduwnaar in zeven bladzijden.

Maar de campingbuurkinderen krijsen over het veld en hun ouders schreeuwen in vet

aangezet plattelandsdialect tegen hun campingoverburen de onverstaanbare boerenblabla van

nog minder verstaanbare en platvloerse oppervlakkigheden, onderwijl schaamteloos en

ongegeneerd ladingen lettergrepen inslikkend. Honden blaffen onophoudelijk. Uit zeven

radio’s klinkt hoempapaboerenklompenmuziek van de geheime zender. Zo kan ik niet lezen.

Briesend stap ik ons kajuitje binnen en grijp mijn discman. Koptelefoon op. En Funeral van

Arcade Fire begint zoet mijn woede te begraven. Langzaam komt mijn hoofd tot rust, ik

hervat mijn leesbezigheden. Het verhaal van Dinand ontroert me – wat een pijn en wat een

moed, en een combinatie van factoren raakt iets binnenin me. Verdomd, ik word zowaar zelfs

nieuwsgierig naar hoe de nieuwe Kane-cd zal gaan klinken... Vier recente sterfgevallen in

mijn eigen omgeving voegen zich bij de ontroering. Au, wat dichtbij. Funeral begeleidt

veelzeggend en nadrukkelijk mijn gepeins. Ik wandel tussen de grafstenen in mijn hoofd.

Wat heb ik nog meer bij me? Nieuwe Hot Hot Heat, laatste Mars Volta, en Lifted (met die

enzovoorttitel) van Bright Eyes, vol overrompelend diepe teksten. En Requiem van Branford

Marsalis Quartet.

Dit zwaarwichtige jazzalbum is het allerlaatste waar pianist Kenny Kirkland nog aan heeft

meegewerkt, vlak voor zijn dood. Het is aan hem opgedragen, de titel Doctone van de

openingstrack was zijn bijnaam.

Al deze “toevallige” losse flarden vormen samen op dat moment een gevoel waarin ik me

wentel en mijn gedachten gaan uit naar wie er niet meer zijn. Toch treur ik niet. Het lezen

over onvermijdelijk verdriet en het luisteren naar de muzikale vertaling ervan... het draagt me.

Eigenlijk knap ik ervan op. Ik vraag me af of dat wel oké is.

Soundtracksuggestie tijdens het lezen van deze column: stilletjes Invitation to the blues

van Tom Waits (maar Doctone van Branford Marsalis Quartet mag ook).

© Theo Bennes 2005