TOESPRAAK VAN ZIJNE EMINENTIE METROPOLIET ATHENAGORAS VAN BELGIE,

EXARCH VAN NEDERLAND EN LUXEMBURG,

BIJ HET HEENGAAN VAN AARTSPRIESTER SILOUAN OSSEEL

Gent – 24 april 2015 “Want wat mij betreft, mijn bloed wordt weldra geplengd, het uur van mijn heengaan is nabij. Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop voleind, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid, waarmee de Heer, de rechtvaardige Rechter, mij zal belonen op de grote dag, en niet alleen mij, maar allen die met liefde uitzien naar Zijn komst” (2 Tim. 4, 6-8). Eerwaarde Vaders, Eerwaarde Zusters van het Patriarchaal Monasterium van de Heilige Johannes de Doper nabij Maldon, Dierbare Presbytera Oda, Dierbare kinderen en kleinkinderen van Vader Silouan, Broeders en zusters, Op zondag 19 april 2015 hebben we allen met droefheid het bericht ontvangen dat onze dierbare Vader Silouan in de Heer ontslapen is. Ook al wisten we dat zijn gezondheid de laatste jaren – en vooral de voorbije maanden – broos was, toch was zijn heengaan een plotse gebeurtenis. Hij had net nog de Heilige Diensten van de Grote Week en van de Roemrijke Opstanding van Christus beleefd en gevierd in zijn Parochie van de Heilige Nektarios in Eindhoven, omringd van zijn echtgenote, zijn opvolger Vader Josef en zijn trouwe parochianen en geestelijke kinderen. Vader Silouan had zijn ziel gegeven voor deze Parochie! Persoonlijk mocht ik Vader Silouan voor het eerst ontmoeten in het jaar 1976, toen hij samen met zijn echtgenote en zijn vier kinderen de Orthodoxie kwam opsnuiven in onze toen nog jonge parochie van de Heilige Apostel Andreas, hier in Gent. Hij had vernomen dat zijn dorpsgenoot enkele maanden eerder priester was gewijd en hij was nieuwsgierig. Inderdaad, de betreurde Vader Silouan – toen Marcel Osseel – en mijn vader zijn allebei afkomstig van het dorpje Langerbrugge, gelegen aan het kanaal Gent-Terneuzen. Ook al was er een leeftijdsverschil van tien jaren, ze kenden elkaar van de scoutsbeweging. Maar jaren later hebben hun wegen zich opnieuw gekruist. Vader Silouan was, evenals mijn vader, een kind van een diepgelovig gezin, en dit heeft hem ongetwijfeld getekend voor de rest van zijn dagen. Voor ons, de kinderen, was de komst van de familie Osseel een verrijking voor de Parochie. Meteen groeide het aantal jongeren er met vier. Het was de begintijd van deze Parochie, een tijd ook van een grote dynamiek. Meteen werd de familie Osseel opgenomen in een veelheid van activiteiten: congressen; een eerste reis naar de Heilige Berg Athos o.l.v. Vader Ignace; het bijwonen van voordrachten; de ontvangst van vele en vaak soms hoge gasten uit de bredere orthodoxe wereld, veelal uit het monachisme ook; familiereizen naar het toenmalige Joegoslavië, Roemenië, Bulgarije, Rusland en Griekenland; kortom een snelle en hevige onderdompeling in de orthodoxe spiritualiteit en beleving. Het was ook een tijd waarin de parochie zich verder ontplooide, met het aankopen van de twee oude panden aan de overkant van de straat en het terug omvormen tot één pand. Voor Vader Silouan was de restauratie van oude gebouwen zij professionele bezigheid en dus was hij ook nauw betrokken bij de grootse werkzaamheden die in tijd werden uitgevoerd. De parochie groeide en dus werd de kapel quasi verdubbeld van grootte. Na de laatste afwerking van de kapel zond Aartsbisschop Georges van Syracuse, die toen aan het hoofd stond van de zogenaamde ‘Rue Daru’, zijn hulpbisschop, Georges van Evdokia, om ze in te zegenen en Marcel Osseel te wijden tot diaken. Dit gebeurde bij de viering van het parochiefeest, op 1 december 1979. Zowat 10 jaar was hij de diaken van de Parochie en ik herinner mij hem als een diaken die waarlijk de

viering van de Liturgische Diensten kon opluisteren met zijn stem en zijn engelachtige liturgische handelingen. Het is precies in deze periode dat de Parochie hoge gasten heeft mogen onthalen, zoals wijlen Koning Boudewijn en de Archimandriet Sophrony, zaliger nagedachtenis. Het was op het feest van de Kruisverheffing van het jaar 1980 dat Vader Sophrony hier voorging in de Goddelijk Liturgie. Vader Marcel onderhield nauwe contacten met Vader Sophrony en ging hem vaak opzoeken en raad vragen. Via Vader Sophrony kreeg hij tevens een zo grote bewondering voor de Heilige Silouan de Athoniet dat hij – wanneer hij door mijn illustere voorganger tot priester gewijd werd – koos om dit te laten gebeuren onder de naam ‘Silouan’. Silouan was een symbool geworden voor hem die we vandaag uitgeleide doen. Een symbool van zoeken naar een steeds intensere gemeenschap met Christus en de Heiligen van diens Kerk! Jaren heeft hij met een ploeg van mensen gewerkt aan de vertaling van het boek van Vader Sophrony over zijn geestelijke vader, de Heilige Silouan de Athoniet. Een levenswerk! Maar daar heeft Vader Silouan het niet bij gelaten. Na zijn priesterwijding bediende hij gedurende een aantal jaren terzelfdertijd het Monasterium van Asten en de vier parochies in Belgische Limburg, terwijl hij met een kern van gelovigen tevens werkte aan de oprichting van de Parochie van de Heilige Nektarios te Eindhoven. De Parochie van Eindhoven is ongetwijfeld ZIJN geestelijk kind! Vijfentwintig jaar heeft hij zich – samen met zijn geliefde echtgenote Oda – onvermoeid ingezet voor het welzijn van de parochianen van Eindhoven. Ik heb het zowaar de laatste 15 jaren van nabij mogen volgen, telkens opnieuw wanneer ik er mocht heengaan voor de parochiefeesten en ook voor de 3 wijdingen die ik er mocht toedienen, deze van zijn discipelen: de Vaders Josef en Arkadi. Het was steeds een groot feest en Vader Silouan stond erop dat ik er voldoende tijd wou voor uittrekken, omdat hij het belangrijk vond dat de gelovigen zich konden onderhouden met de bisschop.Elke priester die een parochie vanuit het niets uit de grond heeft gestampt, weet hoeveel energie, bloed, zweet en tranen men moet steken in dit nobel project. Voor Vader Silouan en Matouchka Oda was dat niet anders, maar daarbij kwam de onmetelijke afstand tussen Gent en Eindhoven… Tot op de laatste dagen van zijn aardse leven, bleef Vader Silouan zich verantwoordelijk voelen voor zijn geestelijk kind, zijn Parochie. Toen ik een paar weken geleden de priesters van Nederland voor een vergadering samenriep, kwam hij als één van de eerste opdagen, terwijl hij nog herstellend was van een ingewikkelde operatie, en hij nam actief deel aan de debatten. Nadat hij ontslag had aangeboden als rector van de Parochie vertrouwde hij me onder vier ogen toe dat hij graag Vader Josef benoemd zou zien worden als zijn opvolger. Wat ook geschied is! Hij was zich bewust van de broosheid van zijn gezondheidstoestand en was bezorgd om de continuïteit van zijn geestelijk werk te verzekeren. Ook dit is een feit. Al zal zijn fysische afwezigheid het werk van zijn opvolgers niet gemakkelijk maken, hoewel de betreurde Vader Silouan bij de God de voorspreker bij uitstek zal voor de Eindhoofse parochianen! Zijn grootste wens is ongetwijfeld dat zijn geliefde kinderen en kleinkinderen hem volgen op de weg van Christus, en zijn gedachtenis levend houden. Vader Silouan en zij echtgenote Oda bleven regelmatige bezoeken brengen aan het Klooster in Maldon, temeer daar hun oudste dochter daar al een paar decennia een monastiek leven leidt. Nog maar een paar jaren ontving ze het grote schema, onder de naam ‘Silouana’. Hij nodigde regelmatig zijn kleinkinderen uit tot een gezamenlijke reis of pelgrimage. Hij hield van reizen. Meermaals per jaar met zijn geliefde echtgenote met hun huis op wielen. Maar ook ontelbare keren als leider van een pelgrimsreis naar zinnige plekken van de Orthodoxie. We bidden vandaag voor de redding van de ziel van de onvergetelijke Vader Silouan. Toch weten we dat hij Gods’ genade heeft ontvangen! Het volstaat te herinneren aan de woorden van Apostel Paulus, die het in zijn Brief aan de Galaten heeft over de vruchten van de Geest: “Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, vertrouwen, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. (…) Zij die Christus Jezus toebehoren, hebben de zondige natuur gekruisigd, met zijn hartstochten en begeerten. Als wij leven door de Geest, laten we ons dan ook gedragen volgens de

Geest”. Dit zijn de vruchten van hen die een waarachtig leven in Christus leiden. Namens ons Aartsbisdom en Exarchaat mag ik u, dierbare aanverwanten, oprechte gevoelens van medeleven en sympathie betuigen en de verzekering dat wij voorts voor zijn eeuwige zielerust bidden, opdat God Zijn trouwe dienaar zou opnemen in zijn Koninkrijk. Bij elke Goddelijke Liturgie zullen wij hem in het bijzonder gedenken: daar is er geen scheidingsmuur tussen de levenden en de overledenen. Dierbare Vader Silouan, Ik bid dat God u de zielerust schenke voor de inspanningen die u geleverd hebt bij de geestelijke bediening van zovele gelovigen, maar ook voor het overdragen van de rijkdom van de Orthodoxie, en vooral omwille van uw persoonlijke mystieke beleving ervan, tot de laatste dagen van uw leven. Ik bid ook dat God uw familieleden en naasten moge troosten! Wij nemen tijdelijk van u afscheid in uw looptocht van het gebouwde kerk naar de niet-gebouwde kerk; van de met de handen gemaakt tent, naar de niet-met-handen-gemaakte tent, in de hoop op de opstanding en in afwachting op onze nieuwe ontmoeting. Dierbare Vader Silouan, Wij doen u uitgeleide naar de eeuwigheid met de overtuiging dat U wellicht Diegene zult ontmoeten in Wie U gans uw leven uw geloof hebt gesteld, Die U trouw en met ijver hebt gediend en onvoorwaardelijk aan elke mens hebt gepreekt, onverschillig van zijn ras of taal. U zult Diegene ontmoeten die U zal zeggen: “Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben” (Joh. 20, 29). Eeuwige gedachtenis, onvergetelijke priester. Eeuwig zij uw gedachtenis, geliefde vader. Eeuwige gedachtenis, Vader Silouan.

1