TTeecchhnniisscchh IInnssttiittuuuutt SStt..--MMiicchhiieell Witte Torenstraat 10 3960 Bree

I. Vooruitblikken

Om allerlei redenen hebben we het programma van september en oktober drastisch

moeten veranderen en ook de data zijn gewijzigd.

Met onze excuses!

Bezoek aan Zorghoeve Ommersteyn in Dilsen-Stokkem op vrijdag 14

september om 14 u.

Ommersteyn is niet zo maar een gewone boerderij maar wél een zorghoeve.

Zorg voor mens en landschap staat er centraal.

In welke mate en op welke manier die doelstelling wordt gehaald, kunnen we ervaren bij het

bezoek aan de geitenstallen, de kaasmakerij en de bio-tuinen.

Wij verwachten ook duiding rond het opvoedkundige aspect van deze bijzondere hoeve.

Afsluitend is een proeverij van kaas geprogrammeerd in de hoevewinkel.

Mogelijke reisweg: van Bree via Opitter naar Neeroeteren, rechts afslaan aan de eerste

verkeerslichten (Den Tip), doorrijden tot voorbij de kerk van Rotem en het kruispunt met de

Rijksweg oversteken, even de Kempenstraat volgen en dan de eerste straat rechts inrijden

(Schiervellaan) tot aan de stallingen van nr. 5.

Samenkomst en vertrek : Parking Carrefour Bree om 13.30 u.

Bijdrage : € 3 per persoon

Inschrijven tot 11 september: Bèr (089/ 46 34 70) of via ber.thys@telenet.be

De K-Blokken en de Oscarkapel met gamellenmaaltijd

in Leopoldsburg op dinsdag 16 oktober om 10.00 u.

Voor een flinke portie militaire en politieke geschiedenis gaan we ons licht opsteken in de

K-Blokken van Leopoldsburg.

Programma Ontvangst om 10.00 u. met een kop koffie

Rondleiding (ongeveer) 1.30 u.

Rond 12.00 u. gamellenmaaltijd. We laten ons verrassen door

de vindingrijkheid van de legerkeuken, maar vrezen dat het

geen culinair hoogstandje wordt. Of wat had je gedacht voor

die prijs te eten uit een gamel? Gastronomie combineren met

landsverdediging is ook niet zo evident.

Jaargang 16 September 2012

nr. 120

Maar het gaat zeker een gezellige bedoening worden!

Even praktisch

Samenkomst en vertrek aan de Breese Carrefour om 9.20 u.

Mogelijke reisroute: via Peer, Hechtel naar Leopoldsburg

rijden en een honderdtal meters vóór de eerste rotonde linksaf

slaan (Koningin Louise-Marialaan ), rechts even de Koning

Leopold II-laan volgen en dan links de Vlaanderenlaan

nemen tot aan de Burkelstraat. In die straat liggen de K-

Blokken

Bijdrage: € 12 (€ 3 voor de gids en € 9 voor de maaltijd)

Inschrijven: Jan (Ho) 011/63 40 76 of via

jan.hoeben@telenet.be vóór 9 oktober 2012.

Wij vernemen het overlijden van mevrouw Bernadette Thijs. De moeder van Leon en

Mariette Lenders werd geboren te Kleine-Brogel op 11 februari 1915 en is thuis zachtjes

ingeslapen op 5 augustus 2012.

Namens de TISM-gepensioneerden van Club 58-Plus hebben wij aan de getroffen familie

onze christelijke deelneming betuigd.

II. Terugblikken

Bezoek aan de Onze-Lieve-Vrouwkapel en de St.-Trudokerk van Opitter

op woensdag 23 mei 2012

Wie Opitter zegt, denkt zeker aan bier, vrouwentennis, Afro-Latino …

maar het dorp telt ook enkele kunsthistorische pareltjes met artistieke

inboedel. We beginnen bij de O.-L.-Vrouwkapel langs de

Breeërkiezel.

Boven het kapeldak steekt een ranke dakruiter triomfantelijk het kruis

in de hoogte, kwetsbaar mooi en toch

zo zelfzeker. Net onder de dakrand van

het koor loopt een mergelstenen

rondboogfries (lisenen) met maskers op

de consooltjes en boven de boogjes

bekroont een opvallend ornament in

dambordpatroon de ganse kooromtrek. Merkwaardig ook de

omlopende druiplijst, die het hele gebouw omarmt, hoewel de

noordkant wat tegenpruttelt…

De kapel Onze-Lieve-Vrouw Troosteres der Bedrukten, staat hier sinds de inwijding in 1427

al eeuwen mooi te zijn. Maar waarom precies hier?

Het zal toch niet waar zijn dat de ossen die de zwaarbeladen karren met mergelbokken van

aan de Maas voorttrekken, op deze plek opeens geen poot meer willen verzetten.

Of het zal toch niet waar zijn dat twee erg dankbare ridders, bevrijd uit de kerkers van Acco

na de laatste kruistocht, uitgerekend hier uit dankbaarheid een kapel bouwen.

Guido (Jacobs) gelooft meer in de belofte van Pieter en Jan Peenres, die na hun bevrijding uit

de gevangenis van Stokkem deze kapel optrekken. Ze raken daar opgesloten bij de zoveelste

schermutseling tussen de graaf van Loon en de prins-bisschop van Luik.

Zeker is dat evenwel niet.

Het oorspronkelijke gebouw telt drie beuken en is

gebouwd in een overgangsstijl tussen romaans en

vroeg-gotisch. Misschien is de kapel op een

bepaald ogenblik te groot of mogelijk bouwvallig

geworden, in elk geval verdwijnen de zijbeuken en

worden de rondboogvormige scheibogen met

mergelstenen dichtgemetseld (1660). Dat is nu nog

duidelijk te zien, zowel aan de binnenkant als in de

buitenmuren van het schip. Door uitsparingen in

het metselwerk telt het interieur vele nissen en

volgens Guido zijn dat de “armenbanken”.

Eigenaardig is de combinatie van de vlakke houten

zoldering (achteraan) en het kruisribbengewelf met

een doorlopende mergelstenen topnerf in de

voorste twee (oostelijke) traveeën.

Uit onze kindertijd herinneren wij ons de krukken

en andere voorwerpen, die als tekenen van

dankbaarheid voor een gebedsverhoring de muren

“sier(d)en” (ex – voto‟s of beloftegiften). Nu

vertellen kleine marmeren “bordjes” een

soortgelijk verhaal en de moderne glasramen van Jos Knaepen uit Borgloon, in opdracht van

bekende en minder bekende families, sluiten daarbij aan. Ze filteren

het daglicht en een blauwe band bovenaan verbindt ze familiair met

elkaar, als symbool van de verbondenheid in geloof.

Het huidige gotische koor dateert uit 1550 en heeft een vijfhoekige

koorafsluiting (apsis) met een prachtig straalgewelf. Rechts van het

barokke altaar bots je op een soort wastafel en die verschijnt opnieuw in de buitenmuur, als

een open waterafvoer.

In het portiekaltaar uit 1650 - 1700 toont de Weertenaar

Caes de Tenhemelopneming

van Maria. Het geklede Mariabeeld met kind (1550 – 1600)

in maagdelijk wit en met siermotieven in gouddraad lokt

nog altijd veel devote pelgrims naar de kapel. Op tijd en

stond kan iedereen wel wat troost van hierboven gebruiken.

Zelfs sportidolen met de status van wereldvedette hebben er

recht op.

Op een steenworp van hier zijn we even later welkom in de Sint-Trudokerk, een mooi

voorbeeld van Limburgse Maasgotiek.

De bakstenen toren met ronde traptoren valt op door zijn witte hoekstenen (19 de eeuw) en is

ingebouwd in het kerkschip, dat teruggaat tot het begin van de 15 eeuw. De kerk in gele

mergelsteen heeft een meerzijdig koor (1400) met smalle, hoge vensters en daaronder

doorlopende “dorpels”. Als je blik langs de zuilen in blauwe hardsteen opstijgt naar de

prachtige gewelven, boren je ogen zich vast in een sierlijk netwerk van kruisribben. Het laat-

gotische triomfkruis uit de 16 de eeuw is losgekoppeld van Maria en Johannes en die

flankeren de hoekzuilen van het koor. De Sint- Jan is ei zo na in Sint-Truiden blijven hangen

na een uitleenbeurt voor een of andere tentoonstelling.

Gelukkig maar dat pastoor Smeets achter de deserteur

aangaat en hem hier weer terug op zijn sokkel zet. De

pestheilige Sint-Rochus en een waardevolle Sint-Anna-

ten- Drieën (einde 15de

eeuw) verwacht je niet in dit

soort kerk. De “witte” beelden van Norbertus en Ambrosius

met zijn bijenkorf zijn wel degelijk van eikenhout, maar

kregen in gevaarlijke tijden een likje verf om dieven te

misleiden. Voor de registratie van andere blikvangers als

het waardevolle maar in onbruik geraakte orgel, de neo-

gotische glasramen, de communiebank, de

sierlijke godslamp… zorgt Mia (Ln) met haar onafscheidelijke camera.

Daardoor krijgt het gezelschap al de tijd, voor een nadere kennismaking met het passieretabel,

het paradepaardje van deze kerk

Al in de 11 de eeuw worden

altaarstukken gecreëerd en in de 16

eeuw kom je ze tegen van in Noord-

Europa tot op de Canarische Eilanden.

Grote kathedralen beschikken in die tijd

over tientallen exemplaren, die de

ongeletterde gelovigen bijbelse

verhalen vertellen. Antwerpse ateliers

gaan met hun gespecialiseerde vaklui

wat graag in op de bestellingen van

kloosters, broederschappen, gilden,

rijke particulieren ... Het beste

eikenhout uit de Baltische landen is erg

in trek voor dit soort opdrachten.

Opitter mag wel trots zijn op dit Antwerpse product (1530-1540),

want de aanwezigheid van zo „n kostbaar kunstwerk in deze

relatief kleine gemeenschap, is niet meteen te verklaren.

De geschilderde panelen van het gesloten retabel tonen de

broodvermenigvuldiging op 2 middenstukken, links boven slaat

Jezus een praatje met de Samaritaanse vrouw bij de waterput en

rechts wordt Hij bekoord in de woestijn. In de linker

benedenhoek herken je het doopsel van Jezus door Johannes de

Doper en rechts de verheerlijking op de berg Tabor.

Als de paneeldeuren opendraaien, staan we oog in oog met 6

schitterende gebeeldhouwde taferelen : Pilatus toont de met

doornen gekroonde Jezus aan het volk, links herken je de geseling, rechts de doornenkroning,

in het midden bovenaan de kruisiging, links de kruisdraging van Simon van Cyrene en rechts

de bewening.

Oog in oog met de pracht van kleurrijke taferelen vol expressieve figuren in een wervelende

compositie, heb je wat tijd nodig om de beeldenpracht te laten inwerken.

Met kennis van zaken piloteert Guido de aandachtige senioren doorheen de drukke panelen

van dit pronkstuk.

Hij vertelt over bakmakers, beeldsnijders, stoffeerders, vergulders, schilders die vanuit

Antwerpen, Mechelen en Brussel de hele Europese retabelmarkt bevoorraden. Er wordt

gezocht naar de Antwerpse handjes die garant staan voor de kwaliteit van het gebruikte hout,

waar de burcht de polychromie waarborgt. Ook het eekhoornstaartje en zelfs de

cochenillenluis krijgen een bijzondere rol in zijn verhaal.

Door de Beeldenstorm (1566), branden en diefstallen zijn veel altaarstukken verloren gegaan,

maar in de Sint-Leonarduskerk van Zoutleeuw vind je er toch nog 7 laat-gotische. Voor het

grootste retabel moet je naar de Sint-Petruskerk in Dortmund: dat exemplaar telt 58 scènes.

Die attractie bekijken is misschien een goed idee voor later, want we moeten vandaag nog

helemaal het kasteelpark door, langs vier agressieve ganzen in de nabijheid van twee

prachtige moerascypressen, want wij willen sneukelen op het terras van

de Pollismolen.

Je vraagt je misschien af of er in Opitter nog wonderen gebeuren?

We weten het niet zo zeker, maar als Fien

en Jan ons aan de kapel een kwartier vóór

de rondleiding begint, staan op te wachten, gaat er toch een

(kaars)lichtje branden.

Voor de aardigheid nog dit.

Als misdienaar in een vorige eeuw raakt onze gids gefascineerd

door een jongensfiguur in het paneel van de doornenkroning. In

zijn ex libris (eigendomsplaatje in een boek,

eigendomskenmerk) heeft hij die persoonlijke affectie

verankerd. Het ventje met weelderige haardos steekt zijn

wijsvinger op. Op de linker voorarm van de jongeman

herkennen we duidelijk een afgeslankte vogel.

Met dank aan Guido voor zijn interessante rondleiding, Jerome

voor de nodige afspraken en Mia voor de foto‟s.

Willy en Gerda (Ma), Piet en Tilly (Tw), Fien en Jan, Christ en Mia (Bl), Rik en Betsy (Si),

Jan en Ghislaine (Ho), Jerome en Gerda (Ws), Gerard en Alice (Hg) …

M. Leen, M.-J. Eurlings, P. Fiten-Aegten, G. Eerdekens, L. Clijsters, M. Eerlingen, P. Van

Gils … (23)

Verontschuldigd: B. Thys …

Bezoek aan de bibliotheek van Genk gevolgd door een stadswandeling op

donderdag 21 juni 2012

Niet de steenkoolmijnen met schachttorens, de industriële inplantingen,

de ziekenhuizen, het openluchtmuseum of de overbetaalde

“voetbalhelden” willen wij zien in Genk, maar gewoon de bibliotheek

en het stadscentrum.

Gewapend met de omnipas en met dank aan De Lijn stoppen we netjes

op tijd aan het Genkse station, waar Angèle en Giel (in korte broek)

samen met Fien en Jan (jawel) de Breese busreizigers ongeduldig staan

op te wachten. Het is een kantelmoment op donderdagmiddag. Het

Genkse centrum toont nog duidelijk de sporen van de wekelijkse

marktdag. Alle rotzooi moet nu snel verdwijnen, want morgen (24 mei) staat Genk on Stage

op het programma. “Is het wel de ideale dag voor deze verkenningstocht?” vraagt stadsgids

Jean Muysers zich af.

OP NAAR DE BIB

“Jij, die me leest, ben je er wel zeker van dat je mijn taal begrijpt?”

Vreemd toch, een Spaanse tekst in witte neon op de donkere noordgevel van een Vlaamse

bibliotheek.

Voor dit werk tekent beeldend kunstenaar Mekhitar Garabedian, geboren in Syrië (1977).

De grootouders vluchten in 1915 voor de Armeense genocide (1915) en zijn ouders emigreren

begin jaren 80 naar België vanuit Libanon. In het gezin wordt Armeens en Nederlands

gesproken, maar regelmatig

schakelen de echtgenoten

over naar het Arabisch,

want kleine potjes hebben

ook oren.

Je kunt iemand als vreemde

(indringer) brandmerken en

uitsluiten als je in zijn

bijzijn een taal hanteert, die

hij niet begrijpt.

Wanneer Garabedian de verscheidenheid en

gelijkenissen van de Genkse bevolking moet

uitbeelden, laat hij zich inspireren door een zin uit het kortverhaal “De bibliotheek van Babel”

van de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges (1899-1986). De verteller spreekt met deze

woorden de lezer rechtstreeks aan en Garabedian wil hiermee

de bibliotheek belichten als een centrum van kennis en taal.

Communiceren op zich is al moeilijk, zeker in een stad met

zovele nationaliteiten! Genk en de mijnen, weet je en de

massale invasie van buitenlandse arbeidskrachten. Een Spaanse

tekst op een Vlaamse bib, het blijft toch een vreemde

combinatie!

Het designhotel vlakbij speelt vier troeven uit om klanten te lokken: lekker eten, proeven en

uitproberen, mensen ontmoeten en je tevens

laten verwennen. Alle kamers zijn

georiënteerd naar een riante binnentuin. De

gasten merken niets van de drukte op en rond

de Europalaan, die dwars door het hart van

Genkse centrum snijdt, met alle voor- en

nadelen vandien.

We keren dit hotel de rug toe evenals de

taverne 360°, een knappe vondst als je zaak

niet gewoon 3600 mag heten en laten in de bib

een overvloed van licht en lucht en ruimte op

ons inwerken.

Het gebouw heeft de vorm van een reusachtige kubus met aan één kant een enorme glazen

wand. In een soort L-vorm stapelt de architect trapsgewijs de verdiepingen op elkaar, rond

een half-open atrium met zit- en krantenhoek.

Bij een constante temperatuur van 21 ° C. geniet de bezoeker van een heerlijke rust. Iedereen

praat gedempt, iedereen loopt op zijn tenen! Pssssst!

Tot de 26ste

verjaardag zijn voor de Genkenaar alle diensten gratis. De ontleningen en

inleveringen gebeuren volgens een geautomatiseerd systeem in deze prachtige lichttempel van

de Franse architect Claudio Vasconi. (2008).

265.000 bezoekers per jaar komen over de vloer voor boeken, cd‟s, dvd‟s,

kranten,tijdschriften, internet… en ook de jeugdafdeling doet het goed.

De bib van Bree mag dan wel een heel stuk kleiner zijn, maar ook hier worden de modernste

technologische snufjes gerealiseerd. Voor ontleningen, inleveringen, raadplegingen van

catalogi … heeft de vertrouwde bezoeker niemand nodig.

Ado Hamelrijck is in het ruime gebouw nadrukkelijk aanwezig

met zijn veelbesproken kunstwerken. Elke dag wordt een

pagina omgeslagen van zijn boek zonder tekst. Het is een

uitnodiging om te ontdekken en te vinden, zelfs dat wat je niet

uitdrukkelijk zoekt. De bekende formule van Einstein laat zich

in een ongewone presentatie zien en dat is lang niet alles!

Niet iedereen neemt zijn creaties ernstig, maar bedenk het zelf

maar eens.

OP WANDEL IN HET CENTRUM

Wat doet een Dorische zuil voor het stadhuis op het Stadsplein?

Het kunstwerk van Luciano Fabro (1936- 2007) is 7 m hoog en bestaat uit twee stukken

marmer van Carrara. In het midden merk je een zwarte brok vulkanische puimsteen. Op het

kapiteel van het monument, ingehuldigd op 1 mei 2008, staat volgende tekst gegrift:”1000

jaren lang schiep een volk schoonheid om zich heen, bestaande uit licht, maat en harmonie.

Toen kwam een generatie die door haar eigen broeders tot slaaf werd gemaakt en in de

duistere, vormeloze hel gestort. Hier komt zij weer samen om haar oude weg te vervolgen. “

La Colonna di Genk verwijst naar het verhaal van de Italiaanse

arbeiders, die in 1950 massaal in de Limburgse mijnen kwamen

werken.

Op hetzelfde plein overheersen hedendaagse constructies met strakke

lijnen. Bestaande hoogbouw is bewust weggestopt achter moderne

handelspanden. Is dat nu een geslaagde combinatie of een mislukte

ingreep?

Als de voorgevel van

shopping 3 nog

enigszins meevalt, kom

je binnen in een kille galerij met weinig animo

en veel leegstand. Niet zo fraai!

Via de Winterslagstraat bereiken we het oud-

gemeentehuis (1877) , tegenover het bekende

Café Meng. Niet veel verder staan we stil bij het

André - Dumontgedenkteken met

beeldengroepen van Harry Elström.

De Sint-Martinuskerk rust op een puinkegel met 348 ingeheide betonpalen. Op 2 oktober

1944, veertien dagen voor de bevrijding, trekken Amerikaanse bommen per vergissing een

ontiegelijk spoor van vernieling door het centrum van Genk. Nog droeviger is de balans met

36 doden en 45 gewonden. Alleen de toren blijft overeind, maar die moet er ook aan geloven.

Zo komt er voldoende ruimte vrij voor een reusachtig gebouw in gotische stijl, zeker nog

groter dan de mijnkerken van Zwartberg (Sint-Albertus) en Waterschei (Christus-Koning). De

beiaard telt 52 klokken , maar Willy (Ma) weet dat het gewicht van de klokken belangrijker is

dan het aantal. Omdat de kerkdeur vergrendeld is, kunnen we niet bij het schitterende orgel en

de mooie beelden van Raf Mailleux.

De Molenstraat mag dan de oudste Genkse straat zijn, ze pakt uit met een heel origineel

openluchttheater en unieke zitjes. Op uitnodiging van Piet Stockmans wil de scoutsleiding van

Genk voor het nageslacht de afdruk van het blote achterwerk in de natte verf achterlaten.

Het is niet ver van het “theater met de blote kontjes” tot aan shopping 2, een frisse in volle

zonlicht badende doorgangsgalerij en meteen bereik je het allereerste shoppingcentrum van

België (net vóór dat van Sint-Lambrechts-Woluwe geopend). Sinds de opening begin jaren

‟60 is daar niet zoveel veranderd. Hier is opvallend meer beweging en sfeer dan in 1 en 2.

Bij de Molenvijvers eindigt onze stadswandeling in een enig mooi wandelpark met

rustgevende creatieve beeldvorming op het water.

Om de wandeling af te sluiten nodigt de gids ons uit om bij gelegenheid het Emile Van

Dorenmuseum te bezoeken. Daarvoor moet je naar de voormalige kunstenaarswoning van de

landschapsschilder met Brusselse roots. De vroegere uitbater van “Hotel des Artistes” nabij

het station laat in 1913 villa “Le Coin Perdu” bouwen met zicht op de Molenvijvers, om zich

in alle rust terug te trekken en zich te wijden aan zijn kunst.

Voor een gezellige babbel verzamelen we rond één langgerekte sneukeltafel op het terras van

het nieuwe tvl-café. De tvl-koffie staat bovenaan op het verlanglijstje. Wie aandachtig de

samenstelling en de presentatie van de lekkernij bekijkt, begrijpt wel waarom.

Besluit De stadsbiblotheek van Genk is een parel. Iedereen is het daarover eens.

Of alle ingrepen in het centrum even geslaagd zijn? Hierover zijn de meningen verdeeld en

daar is niets mis mee. Misschien is Genk, voor het eerst genoemd als “Geneche” in een

schenkingsacte van 1108 en later Loons zoals Bree, te snel gegroeid en heeft de gehaaste

zoektocht naar een duidelijke identiteit geleid tot enkele verkeerde beslissingen. Het is de

verdienste van onze gids dat hij bij deze verkenningstocht een heel genuanceerd en kritisch

beeld heeft getoond van deze Limburgse stad met vele facetten..

Wij danken Michel voor de organisatie en De Lijn voor het vervoer. Leo en Bertha (Kl), Willy en Gerda (Ma), Giel en Angèle (Ed), Fien en Jan, Jan en Ghislaine

(Ho), Bèr en Alida (Ts), Gerard en Alice (Hg),

Gh. Vliegen, M. Eerlingen, P. Van Gils … (17)

Verontschuldigd: P. Teuwen, M. Leen, Chr. Bloemen, A. Vandeput, J. Wassenberg

III. Inblikken

Oud-leerling van het TISM bezoekt oud-leerling van het TISM in

Christchurch (Nieuw-Zeeland)

Geert (Knoops) die zowat een jaar “rondtoerde” in het Verre Oosten, zocht, vond en

bezocht Mark Hedges. Deze foto‟s van Geert bewijzen het.

Over die onverwachte ontmoeting vernemen jullie zeker meer in een volgende editie, waarin

we tevens Lionsclub Brueghel-Bocholt voorstellen.

Bloemenpracht

Je moet geduldig en heel lang wachten eer deze orchidee haar unieke bloem laat bewonderen.

Maar het loont wel de moeite en je kunt er 10 à 11 weken van genieten.

In de volksmond heet ze het “damesschoentje” (Venusschoentje), terwijl de plantkundige het

heeft over een “phragmipedium” .

De naam gaat terug naar het Oudgriekse „phragma‟ (scheiding), wat verwijst naar het

driehokkige vruchtbeginsel en „pedium‟ of „pedilon‟ (schoen), naar de vorm van de bloemlip.

Een echte beauty, toch?

Dierenverdriet Met dank aan Bèr (Ts)

Aan hoge snelheid te pletter vliegen

tegen de voorruit van een snelle wagen.

De zwaluw maakt geen schijn van kans

en of het verdriet

grrrrroooooooot is!

Merkwaardige foto’s Ken je deze heer?

Deze man met wandelstok

laat zich in Bokrijk

gewillig fotograferen en

als we hem vragen om

vriendelijk naar de camera

te lachen, beginnen de

omstanders zowaar te

lachen.

Waarschijnlijk is dit de

enige fietsende fanfare van

Vlaanderen.

De fiets is echt, de

instrumenten ook, want ze produceren behoorlijk wat decibels.

Met zo‟n gezette, zittende oma

ben je beter af dan met een

voorwiel!

Laxeermiddel De eigenaar van een apotheek komt binnen en vindt een

kerel leunend tegen de muur. Hij vraagt aan de

bediende: ”Wat is er gebeurd met die man daar tegen de muur?” De bediende antwoordt:” Hij

kwam deze morgen iets halen tegen de hoest. Omdat ik de hoestsiroop niet kon vinden, heb

ik hem een volle fles laxeermiddel gegeven.” De eigenaar spert verschrikt zijn ogen en

schreeuwt:” Je kunt een hoest toch niet behandelen met een laxeermiddel!”

Kalm antwoordt de bediende: ”Toch wel, bekijk hem maar eens goed. Hij durft niet meer te

hoesten!” Met dank aan Jo (Janssen)

Nieuwe verkeersborden? Neen, maar met een

vierkant, een driehoek en

een cirkel wijzen de

organisatoren van de AA-beeckrit alle deelnemers van dit internationale treffen voor

oldtimers de weg tijdens een rondrit van meer dan 100 kilometer. “Dat doen we al jaren op

die manier,” zegt mijn trotse buurman Jos (Braekers),”het is praktisch, efficiënt, kortom het

werkt.”

Hij kan het weten, als stuwende kracht achter planning en realisatie van die tocht, samen met

andere motorfreaks als Pierre (Hertogs), Stefan (Bongaerts)...

Gelukwensen

Wij feliciteren drie “gouden echtparen” binnen onze groep en hopen dat ze nog vele jaren

kunnen genieten van hun nieuwe status en dat in goede gezondheid natuurlijk.

Proficiat, Gerda en Willy, Tilly en Piet, Lea en Piet!

Tot besluit wensen wij onze actieve collega‟s van het TISM een geweldig schooljaar

2012-2013 toe en sturen we jullie, gepensioneerden, graag nog zomerse groeten,

Piet en Gerard