Sotsji 2014

De interactieve special. Bewaarexemplaar

* d e G e l d e r l a n d e r

Z AT E R DAG 1 F E B RUA R I 2 0 1 4

Scan deze pagina met Layarvoor de mooiste foto’svan de Winterspelen in Sotsji.Elke dag opnieuw.

✆ 023-751 06 06 | WWW.CORENDON.NL

Bo

ven

sta

an

de

pri

jze

nzi

jng

eb

ase

erd

op

2p

ers

.be

zett

ing

p.p

.vo

or

8d

ag

en

.Vo

or

all

eo

veri

ge

pri

jze

ne

nin

fozi

eo

nze

we

bsi

te!

Dru

k-e

nze

tfo

ute

nvo

orb

eh

ou

de

n.

KLAS HOTEL- Logies & Ontbijt

✔ Uitstekende ligging en op loopafstand

van de bekende bezienswaardigheden

✔ Gezellige bar en heerlijk restaurant

✔ Na een drukke dag lekker ontspannen

in de sauna of zwemmen op het dak

✔ Gratis wifi in het gehele hotel

ORKA ROYAL- Logies & Ontbijt

✔ Zwembad met uitzicht over de Bosporus

✔ Het oude stadsgedeelte van Istanbul op

loopafstand

SUNLIGHT- Logies & Ontbijt

✔ De oude stad en diverse

bezienswaardigheden op loopafstand

✔ Dichtbij het openbaar vervoer

✔ Gezellige lobbybar en knus restaurant

✔ Kamer met telefoon, televisie, minibar

en airconditioning

ALTIJD SCHERP!

SABA HOTEL- Logies & Ontbijt

✔ Gelegen in de wijk Sultanahmet


loopafstand

✔ Dakterras met panoramisch uitzicht over

de Bosporus en de Zee van Marmara

✔ Gratis wifi in de lobby

ISTANBULBOEK NU WANT AL ONZE AANBIEDINGEN ZIJN GOUD WAARD

DÉ STAD VAN ROMANTIEK, LEKKER ETEN, SHOPPEN, HEEL VEEL CULTUUR EN WESLEY & YOLANTHE...

VERTREK VANAF: AMSTERDAM, ROTTERDAMOF EINDHOVEN

INCLUSIEF TRANSFER NAAR UWHOTEL. DUS GEEN GEDOE MET OPENBAAR VERVOER OF TAXI

SABA HOTEL

KLAS HOTEL

3 DAGEN V.A.

3 DAGEN V.A.

199

249

7.5

8.0

8.1

8.0

Dru

k- e

n z

etf

ou

ten

vo

orb

eh

ou

de

n. 8.1

Bo

ven

sta

an

de

pri

jze

n z

ijn

ge

ba

see

rd o

p 2

pe

rs. b

eze

ttin

g p

.p. v

oo

r 8

da

ge

n. V

oo

r a

lle

ove

rig

e p

rijz

en

en

in

fo z

ie o

nze

we

bsi

te!

8.0

3 DAGEN V.A.

3 DAGEN V.A.

199

249

www.welkominturkije.nlwww.welkominturkije.nl

✔ Zwembad met uitzicht over de Bosporus


loopafstand

Scan de pagina en

speel het Corendon spel

met Layar.

‘I k ben Sven Kramer, ikkom uit Oudeschoot, ben11 jaar en mijn grotedroom is om later top-schaatser te worden’.

Het is 1998, Thialf. De organisatievan de traditionele Vikingrace, degrootste internationale schaatswed-strijd voor de jeugd, stuurt de came-raploeg van het ‘Jeugdjournaal’ naarSven Kramer. Niet omdat het ventjeal zo hard kan schaatsen. Nee, zijn va-der Yep is een bekende Nederlander.Dat leek ze leuk. Met de wetenschapvan nu, Sven Kramer ís die topschaat-ser geworden, is het ook leuk. Hetfilmpje wordt gebruikt in een grotereclamecampagne richting de Olym-pische Spelen van Sotsji, waar Kra-mer dé kopman van Oranje is.Het lijkt bij hem allemaal vanzelf tegaan, maar een natuurtalent was hijgeenszins. Tot 2002 won hij eigenlijknooit.En juist dat gegeven heeft hem ge-maakt tot ’s werelds beste. Waar eenander de handdoek in de ring had ge-gooid, ging Sven Kramer alleen maarvaker en harder trainen om wél debeste te worden. En als hij iets wil,dan gebeurt het.Die winnaarsmentaliteit is de rodedraad in deze olympische bijlage. Diegaat vooral over de jonge jaren vanonze olympiërs. Hoe was hun jeugd?Wat heeft ze gevormd? Is het toevaldat de Hollandse dorpen overver-tegenwoordigd zijn in de Oran-je-equipe?

SOTSJI 20147 - 23 februari

I N H O U D

Sven Kramer4

Ireen Wüst5

Broers Van Calker6

Marcel Hirscher7

Programma8 - 9

Nicolien Sauerbreij10

Lotte van Beek11

Dolf van der Wal12

Bart Swings13

Sjinkie Knegt14

Bell Berghuis15

De interactieve special. Alles over Sotsji 2014 met de Layar-app. 3

Deze special over deOlympische Winterspe-len is uniek, want inter-actief. Deze bijlage isop tal van plaatsenvoorzien van zogenaam-de Layar-elementen.Dat zijn kenmerken opde pagina’s die dooreen smartphone of ta-blet herkend wordenen ervoor zorgen dat erop het beeldschermiets gebeurt.Zo staat op de adver-tentiepagina hiernaasteen Layar-element

waaraan een prijsvraagis gekoppeld. Tijdensde Spelen kan er iederedag opnieuw gespeeldworden. Wie dagelijksdeelneemt, maakt kansop mooie prijzen, zoalseen volledig verzorgdereis voor twee perso-nen naar Portugal ofeen reischeque van500 euro.Elders in deze krant zijniedere dag nieuwe foto-boeken te downloaden,of extra verhalen te le-zen via de Layar-app.

Verder zijn er prachtigeinteractieve graphics tedownloaden.De Layar-elementenworden tijdens de Spe-len doorlopend ver-verst, dus ook dat iseen reden om dezekrant te bewaren. Wiegeen smartphoneheeft, kan het spel omde prijzen vanaf 3 fe-bruari ook spelen op in-ternet. Ga daarvoornaar onderstaande link.

dg.nl/gavoorgoud

Prijzen winnen met de uniekebijlage die zichzelf ververst

Op zoeknaar de‘roots’

C O L O F O N

Sotsji 2014 verschijnt als bijlagebij de dagbladen van Wegener

coördinatie en eindredactieJaap van Essen | Rik SpekenbrinkJoost de Poel

vormgevingHenk te Boekhorst

graphicsDe Persdienst

beeld voorpaginaDetail van een 100 roebelbiljetuitgegeven ter gelegenheid vande Spelen in Sotsji

� foto Robin Utrecht | HH

Download de gratisLayar-app voor iOS

en Android.

Open de app envolg de instructies

op het scherm.

Scan de paginaen ontdek Sotsji

met Layar.

Scan ook deze pagina.

Scanpagina

SOT S J I 2 0 1 4 | zaterdag 1 februari 2014 |

door Rik Spekenbrink

Een jaar of 10 was Sven Kramertoen hij op zijn fietsje helemaalvan het Friese Oudeschoot naarIrnsum toerde, 25 kilometer ver-derop, voor een bezoekje aanopa en oma. Op zijn 13e trok hijer tijdens een vakantie in de Al-

pen op uit voor een toertocht van 120 kilo-meter. Inclusief beklimming van de Gali-bier, 2.646 meter hoog.Het kind Sven Kramer was altijd de hortop, altijd aan het sporten. Voetballen, ten-nissen, fietsen, schaatsen. En niet voor delol, maar voor de winst. „En als hij nietwon, liet-ie zich horen. Dan was er geenland mee te bezeilen”, zegt Henk Hospes.Hij kent Sven Kramer vanaf de dag dat diehet levenslicht zag, 23 april 1986. De fami-lies Hospes, uit Heerenveen, en Kramer,uit buurdorp Oudeschoot, waren goed be-vriend. Henk Hospes schaatste vroegerook, net als Yep Kramer. Daar kwam eenvriendschap uit voort, met vakanties opTexel als jaarlijks hoogtepunt.Hospes: „Daar was Sven helemaal in zijnelement. Je kon er van alles doen: vliege-ren, zwemmen, touwtrekken, voetballen.Op z’n Giant-fietsje croste hij de hele cam-ping over, met onze zoon Jesper. Als er er-gens kattenkwaad uit te halen viel, dan wa-

ren die mannen erbij. Het liefst met Duit-sers. ‘Boe boe Duitsers’, riepen ze dan.”Henk Hospes was ook schaatstrainer bij deHardrijders Club Heerenveen. Twee jaarhad hij Sven in de groep. Hij zag hem lang-zaam maar zeker veranderen. Van een fana-tieke knaap naar de beste allrounder ooit.Vanzelf ging het allemaal niet.„Toen Sven eerstejaars B-junior was, haal-de hij op het NK het eindklassement nieteens. Hij mocht de afsluitende 3 kilometerniet rijden omdat zijn korte afstanden nietgoed genoeg waren.”Achteraf bleek dat jaar, 2002, de ommekeerte zijn. „Sven baalde als een stekker en zei:‘volgend jaar word ik kampioen en kom ik

in Jong Oranje’. En die snotneus flikte het.Dat kenmerkt hem het beste. Als hij watwil, gebeurt het. Een echte winnaar. Vanafdat jaar won hij alles. Hij kan zó veel.”Hospes heeft het aan de keukentafel vaakgezegd: ‘die Sven zou eigenlijk moetengaan fietsen’. „Volgens mij had hij moeite-loos prof kunnen worden. Ik denk zelfs dathet nog steeds kan. Hij heeft eens, op eenrustdag, meegedaan aan het NK tijdrijdenvoor junioren. En werd net geklopt doorRobert Gesink. Nou, daar zit-ie nu nogmee.”Maar hoe de fiets ook aan Kramer trok, enhoe vaak hij er ook op zat, het bleef bijschaatsen. „Tot 2002 had ik nooit kunnenvermoeden dat hij de beste allrounder ooitzou worden. Wel dat hij het zou gaan ma-ken in een sport. Hij had gewoon de juistementaliteit. Altijd al, zonder dat iemandhem op de huid heeft gezeten of dat vanhem geëist heeft. Zo zijn vader Yep en moe-der Elly ook helemaal niet. Sven deed endoet gewoon veel meer dan een ander. Enhij laat er ook veel voor.”Kramer ging in zijn jeugd best wel eensnaar het café. Maar de volgende dag stondhij er gewoon. Van een zware training ge-noot hij veel meer dan een avondje stap-pen. Op trainingskamp een potje kaarten?„Echt niet. Dat kon-ie alleen maar verlie-zen. Hij ging dan op bed liggen.”

Twee uur op een stoel zitten bij een sport-gala? Weinig kans. „Nederland vraagt zichdan af waarom hij er niet is, maar Sven iseen prof en een perfectionist en als hetzijn training in de weg zit, blijft hij weg.Stilzitten kan hij ook helemaal niet. Als hijhier thuis op bezoek is geweest kan ik hetzien aan de kussens. Die liggen dan op degrond van het heen en weer geschuif.”Hospes heeft hem graag over de vloer. „Hetis een plezierige jongen. Tuurlijk zijn erdingen veranderd, hij heeft een status alsgeen ander. Maar hier thuis is hij nog de-zelfde Sven. Spontaan en hij heeft overaleen mening over.”Hospes komt aan het einde van de lofzangover Kramer nog wel met een kleine nuan-ce. „Het is ook best wel eens een moeilijkejongen geweest voor zijn ouders en omge-ving. Maar dat had altijd te maken met hetfeit dat hij de beste wilde zijn. Ik weet nogdat er in Jong Oranje jongens waren die opde 1.500 meter eerder onder de 1.50 redendan hij. Pfoe, dat was niet best. Hij móestdat dan ook en ging net zo lang trainen tothet hem ook lukte.” Sinds 2007 is het an-dersom. Is hij de prooi waarop wordt ge-jaagd. „Als hij iets kwijtraakt, zoals een we-reldrecord of olympisch goud, weet hij al:ik pak het terug. Daar is hij heel groot in.De lange afstanden zijn van hem en daarmoet je afblijven.”

Een winnaar. Een feno-meen. Het eerste is SvenKramer altijd geweest, hettweede werd hij op eigenkracht. Door altijd meer tedoen dan een ander. Maarvooral omdat hij verliezenheel slecht trekt.


En Sven, de snotneus,hij flikte het elke keerOudeschoot

| zaterdag 1 februari 2014 | S O T S J I 2 0 1 4


Je hebt de Ireen Wüst IJsbaan, er iseen Ireen Wüst Trofee en wie doorde gangen van het Mill-Hill-collegewandelt, kan zomaar het idee krij-gen dat dit de Ireen Wüst-school is.Want wat zijn ze trots op haar, inGoirle. Terecht natuurlijk. Overi-gens heeft het Mill-Hill-college wel

meer om trots op te zijn, blijkt uit de Wallof Fame bij de gymzalen. Oud-judoka’sGrim Vuijsters en Elisabeth Willeboordse,voetbaldirecteur Martin van Geel, ex-ten-nisser Fred Hemmes, en zo kunnen wenog wel even doorgaan. Allemaal zaten zeop de Goirlese scholengemeenschap.Maar meervoudig olympisch en wereld-kampioene Wüst is wel het fraaiste pronk-stuk. Haar pak heeft een mooie plek gekre-gen en er hangen meerdere foto’s van haarin het gebouw. Ook toen Wüst er nog opschool zat, was dat al zo. Ze vond het zelfniet bepaald prettig, dat eerbetoon.Zo is ze, Irene Karlijn Wüst. Doe maar nor-

maal. Die ijsbaan, daar twijfelde ze langover. Moet je niet eerst dood gaan voor zo-iets? De trofee, een sportprijs, daarvansprak Wüst af dat ze hem zelf in ieder ge-val nooit zou winnen.„Dat vind ik nog het knapste van Ireen”,zegt vwo-coördinator Sabine Geijer, „datze ondanks alles met beide benen op degrond is blijven staan. Toen ze in 6 vwozat, tekende ze al een heel mooi contractbij TVM. Er zijn er genoeg die zo’n weeldeniet zouden kunnen dragen. Maar Ireenvoelt zich echt niets meer dan een ander.”Geijer was de persoonlijke mentor en hetklankbord van Ireen Wüst. „Tot en met devierde klas was er weinig aan de hand.Ireen trainde wel veel, maar meestal buitenschooltijd. In de vijfde veranderde dat,toen kwam ze bij Jong Oranje en was zevaak weg. Dan maakte ze haar toetsen bijmij op de kamer. Ik bracht haar dan eenkop thee, keek over haar schouder en zei:‘kijk nog even naar vraag 10’. Maar dan hadze meteen het gevoel dat ik haar hielp, datwas haar eer te na. Ze was zó gediscipli-neerd.”Ireen Wüst was geen talenwonder, ze wasgoed in biologie en natuur- en scheikunde.En ze moest er best wat voor doen. „Een an-dere topsporter had misschien voor de ha-vo gekozen, maar zij zei: ‘ik kan vwo, dusdan doe ik dat’. Toen ze slaagde was ik ape-trots.”

Een toch vrij zeldzame vriendschap ont-stond, tussen leerling en docent. Als Wüstin Goirle is, kan het zomaar zijn dat zeeven binnenwipt. „Wat ze zo leuk vondaan deze school, is dat we haar ook hielpentoen ze nog niet wereldberoemd was. Maarje wilde Ireen ook helpen. Ze is nu een leu-ke vrouw, ze was een leuke leerling. Zekon met iedereen goed opschieten en wasin voor een geintje.”Dat haar schaatscarrière zo’n wending zounemen, had niemand kunnen voorzien.Door een mislukte Elfstedentocht van haarvader Wim was ze ooit begonnen. Toendie in de laatste editie van 1997 zijn beoog-de doel niet meer kon halen, stapte hij uitde race. Een doodzonde, vond de kleineIreen. ‘Ze was radeloos en woedend. Diedag zag ik iets in Ireen wat ik nooit eerderhad gezien’, zei moeder Jeannette ooit inhet AD. Nog die winter stond ze op kunst-schaatsen op het bevroren Bankven in Goir-le. Door keihard werken, werd ze de beste.„Maar veel mensen zien niet wat ze ervoorheeft moeten laten. Uitgaan deed ze niet.Ik denk dat ze één keer naar een school-feest is gegaan, het eindexamenfeest.”De kinderen van Sabine Geijer hebbenWüsts gouden medaille van de wereldbe-kerfinale 2013. „Regelmatig gaan we inThialf kijken. Wat me opvalt is dat Ireenveel weerbaarder is geworden. Vroeger konje haar breken in een interview, nu nietmeer. Ze blijft wel nuchter, dat hebbenhaar ouders met de paplepel ingegoten.Zonder dat ze ooit konden weten hoe haardat nu van pas komt.”

Hoe vaak komt het voor,een vriendschap tusseneen leerling en een men-tor? „Ireen Wüst was eenleuke leerling en werd eenleuke vrouw.”

Scan deze pagina met Layarvoor de mooistesportfoto’s van deWinterspelen in Sotsji.Elke dag opnieuw.

5

Wüst voelt zich nietsmeer dan een ander

Goirle� foto’s Robin Utrecht | HH



door Geert Langendorff

Hun jeugd op het plattelandop de grens van Oost-Gro-ningen en Drenthe maaktevan Edwin en Arnold vanCalker op natuurlijke wijzeeen onafscheidelijk duo.Om te spelen met vriend-

jes moesten ze 6 kilometer fietsen, waar-door de twee meestal op elkaar waren aan-gewezen. Het vormde de basis voor eenband die zou leiden tot een gezamenlijkecarrière als bobsleeër. Na de Winterspelenin Sotsji scheiden hun wegen.Arnold hoopt in elk geval dat hij de kanskrijgt om in Rusland afscheid te nemen.Zijn broer kwalificeerde zich met de twee-mans- en viermansbob voor de Olympi-sche Spelen. Van de bemanning van diesleeën maakt hij geen deel meer uit. Al-leen als de remmers Bror van der Zijde enSybren Jansma niet tijdig herstellen vanhun blessures, kan hij mee als reserve.Voor Arnold, 37 jaar inmiddels, zou heteen passend afscheid vormen van een loop-baan als topsporter die ruim twee decen-nia omspant. De onzekerheid ervaart hijniet als een mentale last. „Dat stipje aan dehorizon geeft me energie”, legt de docentlichamelijke opvoeding uit. Die kracht omdoor te zetten, heeft hij nodig. De oudstevan de twee werkt buiten kantooruren inde paardenstallen van zijn echtgenote denoodzakelijke krachttrainingen af.Hun ouders verbaast het niet. Waar Edwinals zondagskind alles kwam aanwaaien,

verzette Arnold bergen met werk om het-zelfde te bereiken. Op de atletiekbaan,waar beiden uitblonken in hun leeftijdsca-tegorie, en op school. „Ik heb Edwin nooitveel zien leren”, vertelt Gina van Calker,die hen overal naartoe reed. „Bij Arnold,dat hoorde ik van de buren, brandde hetlicht al om vijf uur ’s ochtends. Dan

nam hij alles nog een keer door.”Edwin (34) kon zich later optrekken aanArnold, toen hij de overstap naar de senio-ren maakte. „Hij leerde me hard werken”,stelt de bobsleepiloot. „Bij mij kwam allesmeer vanzelf. Ik was wat luier. Door hemzag ik in dat ook ik alles moest geven omiets te bereiken.” Heel lui was Edwin overi-gens niet. Als vader Jan, een akkerbouwer,hulp nodig had, hielp hij mee op het land.„Met inzaaien en oogsten. Eigenlijk warenwe altijd fysiek bezig.”Toen Arnold zijn beperkingen als atleet in-zag, maakte hij een aparte beslissing. Hijsloot zich in 1998 aan bij bobsleepionierArend Glas en liet zich omscholen tot rem-mer. Drie jaar later haalde hij Edwin, heelgoed maar geen wereldtop, over hetzelfdete doen. Met een iets andere trainingswij-ze, zo dacht Arnold, moest het hem snel re-sultaat opleveren. Hij kreeg gelijk. Beidengingen naar de Spelen in Salt Lake City: Ar-nold in de slee, Edwin als reserve.De keuze voor de sport ging in hun geboor-tedorp Gasselterboerveenschemond niet

ongemerkt voorbij. Arnold: „De collega’svan mijn vader waren vrij conservatievemensen. In Nederland is het al niet gebrui-kelijk om je kop boven het maaiveld uit testeken, in Oost-Groningen al helemaal niet.Ambitie is daar bijna een vies woord. Mijnvader zat anders in elkaar. Als boer deed hijdingen waar de anderen van zeiden: ‘Kandat wel?’”Doof voor kritiek maakten ze een plan. In2010 wilden beiden, als zelfstandig team,schitteren in Vancouver. Alles pakte uit zo-als vooraf tot in detail was uitgedacht. Tot-dat Edwin besloot zich op het laatste mo-ment met de viermansbob terug te trekken.Het risico op een fatale crash achtte hij tegroot. Edwin verliet Canada met pek en ve-ren. In de publieke opinie kon hij geen goedmeer doen. Dat meerdere teams afzagenvan een start, ontging vrijwel iedereen.Waar Edwin knakte en het plezier in desport verloor, hield Arnold de moed erin.Hij haalde zijn jongere broer over niet op tegeven. Ze vonden een sponsor, begonneneen commerciële ploeg, overtuigdenoud-teamgenoten weer mee te doen en zet-ten alles op de Spelen in Sotsji. „We kondenzo niet afsluiten”, geeft Arnold aan. „Zon-der hem had ik niet meer in deze sport geze-ten”, zegt Edwin.Hun ouders zagen in de weerbarstigheidvan hun zoons bekende karaktertrekken.„Ze hebben de instelling van een boer”, ver-tellen ze in koor. Arnold, woonachtig inSlochteren, nuanceert dit beeld. „Onze ach-tergrond maakte het brengen van offers ge-makkelijker.” Zijn wortels helpen hem ookde pijn van het mogelijk missen van eenmooi afscheid te verzachten. Hij is fit, maarzal ook blij zijn als het erop zit.Jan en Gina van Calker delen die mening.„We willen wel eens overwinteren in Portu-gal. Na al die sneeuw kunnen we wel watzon gebruiken.”Edwin, die zijn talent voor sturen opmerktebij het inparkeren van een tractor, kan roetin het eten gooien. Hij plakt er wellicht nogeen jaar aan vast. Zonder zijn broer, al zaldat niet voor ruzie zorgen. ,,Ik merk nu pashoe hecht wij zijn”, zegt Arnold. „Door on-ze opvoeding op een boerderij.”


Edwin en Arnold van Cal-ker gaven met zijn tweeënhet bobsleeën een gezicht.Na de Olympische Speleneindigt de samenwerkingvan de boerenzoons.

De Van Calkershebben instellingvan een boer

Gasselterboerveenschemond

� foto Margarita Bouma | HH


door Ad Pertijs

Het is nog vroeg als SylviaHirscher op een koud ‘baby-weitje’ even boven Anna-berg een meisje de beginse-len van het skiën probeertbij te brengen. „Mijn manis vanochtend al om zes

uur naar Wengen vertrokken om mijnzoon Marcel bij te staan bij de wereldbekerslalom daar”, zegt de 55-jarige vrouw meteen lichte, maar onmiskenbare, keurigeHaagse tongval. „Nog steeds geen Duits ac-cent toch, hè?”, vraagt ze uitdagend.Bijna dertig jaar geleden kwam ze als toe-riste Sylvia de Vlieg vanuit Den Haag naarAnnaberg, een 2.500 inwoners tellend dorp-je in het Lammertal ten zuiden van Salz-burg. Nu runt ze er samen met haar manFerdinand een eigen skischool, Freeride-Al-pine geheten. Als Ferdinand op pad is metzoon Marcel, moet Sylvia de toko draaien-de houden.De blonde en tengere vrouw staat in haargele ski-jack op deze grauwe dag haar man-netje, zoals ze dat al jaren doet. Twintigjaar lang beheerde Sylvia Hirscher in de zo-mermaanden samen met Ferdinand hoogboven Annaberg berghut Stuhlalm. In dewintermaanden leerde ze vooral Neder-landse kinderen skiën. „Men heeft toch hetliefst iemand die de eigen taal spreekt”,zegt ze als de privéles na twee uur ten ein-de is.Ze is bescheiden over haar eigen prestatiesop de lange latten. „Ik ben maar een hob-by-skiër.” Geen Haagse bluf in Annaberg,waar het snel stromende riviertje de Lam-mer het leven een rustgevend ritme mee-

geeft. Sinds kort weet heel Oostenrijk waarAnnaberg ligt. Sylvia mag dan slechts eenhobby-skiër zijn, haar zoon MarcelHirscher is dat allerminst. De 24-jarige sla-lomspecialist is hard op weg de lievelingvan de natie te worden. Na de voor het Oos-tenrijkse skiën desastreus verlopen Winter-spelen van Vancouver (want geen medaillegewonnen), is Hirscher ’s lands grootstetroef voor Sotsji. Met twee gewonnen ‘ge-samt’ wereldbekers en 22 wereldbekerwed-strijden op zijn naam is de huidige slalom-wereldkampioen hard op weg om na Her-mann Maier de volgende skiheld van Oos-tenrijk te worden.Annaberg loopt weg met Marcel Hirscher.Het dorp in het skigebied Dachstein Westhangt volgeplakt met zijn beeltenis. „Hij isnog altijd dezelfde Marcel die wij kennenvan vroeger”, zegt Martha Dullnig van hetplaatselijke toeristenbureau met trots.„Marcel woont en traint hier nog altijd. Be-tere reclame voor het dorp is er niet.”En dat allemaal omdat ene Sylvia de Vliegdertig jaar geleden met haar zus en zwagerin Annaberg verstrikt raakte in een ‘giganti-sche sneeuwstorm’. Ze vertelt het verhaalniet voor de eerste keer: „Wij Nederlanderskunnen geen sneeuwkettingen omleggen.Gelukkig kwam Ferdinand ons helpen.Langzaam is daarna van het een het andergekomen.”In het vroege voorjaar van 1989 werd huneerste zoon Marcel geboren. Het was detijd van de berghut. „Wandelaars en berg-beklimmers konden er wat eten, drinkenof blijven slapen. Omdat wij zo druk wa-ren, moest Marcel leren zichzelf te verma-ken. In interviews geeft hij aan dat dathem gevormd heeft. En als kind leerde hijlopen op die berghelling. Op de keitjes ooknog eens. Velen denken dat hij daaraan eennatuurlijk gevoel voor evenwicht heeftovergehouden.”De vraag of hij zijn skitalent van haarheeft, ontlokt bij Sylvia Hirscher een scha-terlach. „Tuurlijk, met die Hollandse benenvan mij. Toen Marcel 2 of 3 jaar oud was,zei Ferdinand: ‘leer jij hem maar skiën’. Zogaat dat hier. Tot Ferdinand zag dat er ietsvan talent in die jongen zat en hij het vanme overnam.” Of zij het ook zag? „Normaalgaan kinderen van die leeftijd alleen in depizzapunt naar beneden. Marcel ging al heel

snel parallel.” Ferdinand Hirscher is onder-tussen ook een bekende Oostenrijker ge-worden. „Met zijn snor komt hij als trainervaak in beeld.” En Sylvia? „Ik houd me hetliefst op de achtergrond. Het gaat om Mar-cel. Ik ben niet de ster. In Sotsji zal ik er bijzijn, maar de camera’s zullen me moetenzoeken tussen de toeschouwers.”Hoezeer Sylvia Hirscher haar rol in de suc-cesstory ook klein probeert te houden, afen toe laat ze merken wel degelijk een aan-deel in het geheel te hebben. Zij schonkOostenrijk toch maar mooi een nieuwe ski-held. „Bepaalde dingen heeft-ie echt vanmij”, klinkt het fel. „Ze vinden dat Marcelzo’n koele kop heeft tijdens de wedstrij-den. Nou, dat Hollands nuchtere heeft hijdus van mij. Marcel is stabiel.”Haar jongen bewijst zich door zijn ‘koelekop’ keer op keer. „Tuurlijk maakt me dattrots, maar de angst dat hem iets overkomtis groter. Iedere keer ben ik weer blij als hijheelhuids beneden is.”Nog een geluk, weet Sylvia Hirscher, is dathaar zoon niet uitkomt op een echt halsbre-kend onderdeel als de afdaling. „Hij heeftdaar gelukkig de bouw niet voor.” Dankzijhaar Haagse genen, geeft ze toe. HermannMaier had andere genen. De Herminatorwas op de afdaling een krachtpatser eersteklas. „Hermann was mijn held, nu is mijneigen zoon de held van Oostenrijk. Da’stoch een apart gevoel.”Wat er nog meer Hollands is aan MarcelHirscher? Sylvia zou het niet weten. „Ikheb hem bewust een Nederlandse voor-naam gegeven. Net als zijn jongere broerLeon.” Maar verder? Hij spreekt de taal,ging als kind met mama wandelen in hetZuiderpark, liep er rond in de kinderboer-derij en bezoekt zo af en toe nog zijn oomen tante in Nederland. „Ik herinner me datik hem na een lange zomervakantie in DenHaag eens vroeg waar hij liever wilde wo-nen. ‘In de bergen’, zei hij. Die miste hij.”Toch speelde Hirscher als aanstormendjeugdtalent even met de gedachte om voorNederland te gaan skiën. „Dat was vóór hijwereldkampioen werd bij de junioren. InOostenrijk heb je zo veel goede skiërs...”Het bleek niet nodig. En Sylvia zelf? „Ikben helemaal ingeburgerd in Oostenrijk.Zonder accent gelukkig, maar ik wil niet te-rug. Van Nederland mis ik alleen de zee.”

7

Twintig jaar geleden leerdede Haagse Sylvia Hirscherhaar zoontje Marcel skiën.Nu is hij klaar om – voorOostenrijk – de groteslalomheld van Sotsji teworden.

Zoon van Haagse Sylvia

� foto VI Images

� Sylvia Hirscher-De Vliegfoto Ad Pertijs

Scan deze pagina met Layaren lees extra verhalen vanuit Sotsji.Elke dag opnieuw.

Annaberg-Lungötz


060708091011121314151617181920212223

do

vr

za

zo

ma

di

wo

do

vr

za

zo

ma

di

wo

do

vr

za

zo

Nederlandse tijd

NOORDSECOMBINATIE

OPENINGS/SLOT-CEREMONIE

SCHANSSPRINGEN LANGLAUFENBIATHLONALPINESKIËN FREESTYLESKIËNAERIALS

FREESTYLESKIËNHALFPIPE

FREESTYLESKIËNMOGULS

FREESTYLESKIËNSLOPESTYLE

FREESTYLESKIËNSKI CROSS

15:00

15:00

15:00

07:00

07:15

08:45

08:45

14:45

15:30

14:45

14:45

11:00

11:00

11:00

11:00

11:00

11:00

11:00

10:15

10:30

08:00

15:30

15:30

16:00

16:00

15:00

15:00

16:00

16:00

15:30

15:30

15:30

10:30

10:30

09:00

17:30

18:30

18:30

18:30

18:30

18:15

08:00

08:00

08:00

08:00

08:00

08:00

08:00

08:00

13:45

13:45

17:00

17:00

infographic DPd, GN I bronnen sochi.ru, olympic.org

SHORTTRACK

Schoen Enkelsteun voorhoge G-krachtenin bochten

Charles Hamelin (CAN)Olympisch kampioen 2010

Vancouver 2010Medaillesshorttrack China

Zuid-KoreaCanada

422

042

021

Iceberg Skating Palace

Vancouver 2010Medaillesshorttrack China 4 0 0

berg Skating Palace Tot acht schaatsersin een baan

Baan: 111,12 m

SHORTTRACK

PARALLEL REUZENSLALOM

Jasey-Jay Anderson (CAN)Olympisch kampioen 2010

Gouden medaillesVancouver 2010

Jasey-Jay Anderson (CAN)Nicolien Sauerbreij (NED)

Buiging van board maakt bocht kleiner

Door snelheid neemt neerwaartse kracht toe

Buigt terug als neerwaartse kracht afneemtBoard recht bij uitkomen van bocht

Bocht in

Bocht uit

BOARDBUIGING

Bovenlijf Blijft in de te volgen baan, geen overdraaiing

FEB

RU

AR

I

AANVANGSTIJDEN OLYMPISCH PROGRAMMA

FrameHoog voor meer

ruimte in de bochten

Buis Aluminium

IcebTot in e

SH

Buiging van board maakt bocht kleinerBOARDBUIGING

BuiBui

Jasey-Jay Anderson (CAN)Olympisch kampioen 2010

StartTwee snowboardersdalen zij-aan-zij af

Finish

RaceTwee afdalingen,skiërs ruilen vanbaan voor tweedeafdaling


Scan deze pagina met Layaren volg de tweets vanonze verslaggever in Sotsji ende Nederlandse sporters.


IJSHOCKEY SKELETON RODELENCURLING BOBSLEELANGEBAAN-SCHAATSEN

SHORTTRACK KUNSTRIJDEN

12:30

12:30

14:00

13:45

15:00

15:00

14:30

15:00

14:00

14:30

14:30

14:30

10:45

11:00

11:00

10:30

17:30

16:30

15:30

16:00

16:00

16:45

16:00

16:00

16:00

16:00

16:00

16:00

09:00

09:00

11:00

11:00

09:00

09:00

09:00

09:00

09:00

13:30

09:00

09:00

13:00

13:00

16:00

13:00

06:00

06:00

06:00

06:00

06:00

06:00

06:00

06:00

06:00

11:00

09:30

09:30

17:15

15:30

16:15

17:15

17:30

10:30

08:30

13:30

15:45

15:30

15:30

15:45

15:30

15:15

17:15

SNOWBOARDPARALLELSLALOM/

REUZENSLALOM

06:15

06:15

SNOWBOARDSLOPESTYLE

07:00

06:30

07:30

SNOWBOARD CROSS

08:00

08:00

SNOWBOARDHALFPIPE

11:00

11:00

SNOWBOARD SLOPESTYLE

donderdag 06-0211:00 - vrouwen

zondag 09-0207:30 - vrouwen10:15 - finale vrouwen

SNOWBOARD CROSS

zondag 16-0208:00 - vrouwen10:45 - finale vrouwen

SNOWBOARD HALFPIPE

dinsdag 11-0211:00 - mannen18:30 - finale mannen

SNOWBOARD PARALLEL REUZENSLALOM

woensdag 19-0207:15 - vrouwen11:43 - finale vrouwen

SNOWBOARD PARALLELSLALOM

zaterdag 22-0207:15 - vrouwen11:58 - finale vrouwen

LANGEBAANSCHAATSEN

zaterdag 08-0212:30 - 5.000 mtr. mannen

zondag 09-0212:30 - 3.000 mtr. vrouwen

maandag 10-0214:00 - 500 mtr. mannen

dinsdag 11-0213:45 - 500 mtr. vrouwen

woensdag 12-0215:00 - 1.000 mtr. mannen

donderdag 13-0215:00 - 1.000 mtr. vrouwen

zaterdag 15-0214:30 - 1.500 mtr. mannen

zondag 16-0215:00 - 1.500 mtr. vrouwen

dinsdag 18-0214:00 - 10.000 mtr. mannen

woensdag 19-0214:30 - 5.000 mtr. vrouwen

vrijdag 21-0214:30 - achtervolging mannen15:23 - achtervolging vrouwen16:13 - achtervolging mannen

zaterdag 22-0214:30 - achtervolging vrouwen14:51 - finale achtervolging mannen15:14 - finale achtervolging vrouwen

SHORTTRACK

maandag 10-0210:45 - 1.500 mtr. mannen11:27 - 500 mtr. vrouwen12:35 - 3.000 mtr. achtervolgingvrouwen13:05 - finale 1.500 mtr. mannen

donderdag 13-0211:00 - 500 mtr. vrouwen11:25 - 1.000 mtr. mannen12:31 - 5.000 mtr. achtervolging mannen13:05 - finale 500 mtr. vrouwen

zaterdag 15-0211:00 - 1.500 mtr. vrouwen11:43 - 1.000 mtr. mannen13:06 - finale 1.500 mtr. vrouwen13:20 - finale 1.000 mtr. mannen

dinsdag 18-0210:30 - 1.000 mtr. vrouwen11:15 - 500 mtr. mannen11:54 - finale 3.000 mtr. achtervolging vrouwen

vrijdag 21-0217:30 - 500 mtr. mannen17:44 - 1.000 mtr. vrouwen18:43 - finale 500 mtr. mannen18:53 - finale 1.000 mtr. vrouwen19:18 - finale 5.000 mtr. achtervolging mannen

BOBSLEE

zondag 16-0217:15 - tweemansbobmannen

maandag 17-0215:30 - tweemansbobmannen

dinsdag 18-0216:15 - tweemansbobvrouwen

woensdag 19-0217:15 - tweemansbobvrouwen

zaterdag 22-0217:30 - viermansbobmannen

zondag 23-0210:30 - viermansbobmannen

DISCIPLINES MET NEDERLANDSE DEELNAME

9


door Geert Langendorff

De zakken met noten envleesvervangers in haar kof-fer kunnen bij aankomst inRusland ongetwijfeld opspeciale aandacht van dedouane rekenen. NicolienSauerbreij betaalt deze

prijs voor haar vegetarische levensstijl zon-der morren. Mocht de menukaart in hetolympisch dorp niet aan haar wensen vol-doen, dan kan ze haar maaltijd zelf aanpas-sen. Het vormt een overblijfsel van haarjeugd in De Hoef, waar dieren deel van hetgezin uitmaakten.Sauerbreij kan, voor argeloze sportliefheb-bers, op de piste zo doorgaan voor een ve-dette uit Oostenrijk of Zwitserland. Zerijdt in een Audi A4 Allroad, kleedt zich inexclusieve pakken, beschikt over handge-maakte boards, draagt stoere brillen enmag zich olympisch kampioen noemen.Haar achternaam lijkt afkomstig uit een tra-ditioneel Alpenland. Uit niets valt af te lei-den dat ze opgroeide in een oer-Hollandsdorpje met nog geen duizend inwoners.Geen bergtoppen met eeuwige sneeuw,maar een weiland aan de Kromme

Mijdrecht vormde het uitzicht. Haarouders, vrijzinnig van geest, besloten Am-sterdam voor de geboorte van Nicolien teverruilen voor een minder drukke omge-ving. Ze kozen ervoor te leven in een bun-galow op het kruispunt van de provinciesUtrecht, Noord- en Zuid-Holland.In de tuin lagen geen stoeptegels maar gras-zoden waarop kippen, geiten, konijnen,schapen, honden en een pony rondbanjer-den. De dieren maakten het Sauerbreij on-mogelijk te genieten van een kipsalade ofeen biefstuk. Zodra ze naar haar bord keek,dacht ze aan de oorspronkelijke eigenaarvan het stuk vlees. Zelfs als gevorderde der-tiger lukt het haar niet deze beelden wegte drukken.Als Sauerbreij vertelt over haar kindertijd,lijkt het huishouden model te hebben ge-staan voor menig Zweedse serie uit de ja-ren ’80. Alles stond in het teken van verant-woord plezier maken. In huize Sauerbreijwas het altijd feest. Op zoet spelen, stil zit-ten en op kousenvoeten door het huis lo-pen leek een verbod te bestaan. De kamerdiende als hindernisbaan.Vader Maarten was de drijvende kracht ach-ter deze aparte manier van spelen. Om zijndochters te stimuleren, legde hij zelfs eenpaar planken op draagbalken in het huis.Via een touw konden ze deze ‘hut’ berei-ken. Buitenshuis legde hij evenmin beper-kingen op. De meisjes konden zich bekwa-men in elke denkbare sport. Van kanoënen windsurfen tot voetbal, wielrennen, ka-rate en skiën.Zelf deed hij niets liever. Maarten Sauer-breij, van origine een tandtechnicus, konvan de kook raken door een nieuwe sport-discipline of verbeterd materiaal. Stame-lend van enthousiasme probeerde hij dande vonk op zijn kinderen over te brengen.

Dat lukte zonder moeite. Zowel Nicolienals zusje Marieke deelde vaders liefde voorsport, waarin plezier voorrang kreeg bovencompetitie.Sneeuw speelde ook een zeer voorname rolin het gezin. De familieleden spendeerdenhun vakanties in de Franse Alpen. Nico-lien, als vanzelf ingeschreven bij een VrijeSchool, ging als baby van drie maanden ineen rugzak van haar vader mee de piste af.Toen haar talent voor snowboarden ont-look, verkochten haar ouders hun bunga-low, trokken in een aanpalend woninkjeen kochten een aftandse camper.Met vader Maarten – een gediplomeerd ski-leraar – als coach en moeder Yvonne alskok trok het kwartet door Europese winter-sportgebieden. De pioniers stootten hunneus regelmatig, werden lang vreemd aan-gekeken door de snowboardelite, maarslaagden in hun missie. Nicolien Sauerbreijhaalde olympisch goud in Vancouver, natwee mislukte pogingen in Salt Lake Cityen Turijn. Voor zus Marieke, die is gestopt,bleef de top net buiten bereik.In Sotsji lacht niemand meer besmuikt omSauerbreij. De 34-jarige kampioene, die af-scheid neemt na de Spelen, geldt als eenvoorbeeld voor velen, al zijn de verschillenmet andere toppers vervaagd. Haar team,waaraan vader Maarten nog altijd leidinggeeft, doet qua omvang niet onder voor datvan de concurrentie. Vrijblijvendheidmaakte plaats voor ambitie. Vervreemdvan haar wortels is ze echter niet. Dat be-wijst de inhoud van haar koffer.

Snowboardster NicolienSauerbreij verdedigt op19 februari in Sotsji haarolympische titel op hetonderdeel reuzenslalom.Onder haar prestatiesligt een fundament vanoer-Hollandse klei.

Nicolien Sauerbreij:als baby al de piste af

Scan deze pagina met Layarvoor de spannendstevideo’s uit Sotsji.Elke dag opnieuw.


� foto VI Images

De Hoef



Trainer Alex ten Caat van deDeventer IJsclub zag het al naeen paar weken. „Dat schaat-sen gaat pa en ma Van Beeknog een hoop tijd en geld kos-ten.” Lotte van Beek was eenjaar of 7 en had tot dat mo-

ment alleen op dubbele ijzertjes ge-schaatst op de bevroren uiterwaarden engrachten van Zwolle. „Mijn ouders wildendat ik een jaartje op les zou gaan, zodat ikmet ze mee kon schaatsen op natuurijs.Maar ik bleek aanleg te hebben.”Stelregel in huize Van Beek was echter:een individuele sport beoefenen is prima,maar dan doe je ook een teamsport erbij.„Voor het sociale aspect.” Dus ging Lotteook hockeyen. Niet om de prijzen, welbloedfanatiek.En dan komt dat onvermijdelijke momentdat zo veel topsporters tegenkomen: ermoet gekozen worden. „Ik was een jaareerder geselecteerd voor het Gewest Over-ijssel, maar bleef het combineren. Kwamik de hockeykleedkamer weer binnen ges-jeesd met mijn schaatspak nog aan. Opeen gegeven moment was het iets te veelvan het goede. De keuze voor schaatsenpakte goed uit, ik werd dat jaar Neder-lands kampioen bij de junioren en won indie tijd alles wat er te winnen viel.”De uitnodiging voor Jong Oranje was lo-gisch, de wereldtitel bij de junioren in2010 eigenlijk geen echte verrassing meer.Van Beek was op haar 17e verhuisd naareen (toen nog) bejaardenhuis naast Thialf,maar ook van die stap raakte ze niet onder-steboven. En school? Het vwo maakte zerustig af in Heerenveen.„Huiswerk heb ik nooit gemaakt. Aanteke-ningen tijdens de les ook niet. Ik zat altijdte tekenen. Maar dat werkte wel voor mij,want ik hoorde alles wat de docent vertel-de. Op de dag van een tentamen bladerdeik dan nog even door de boeken en dankwam het goed.”Dat tekenen doet Van Beek, 22 inmiddels,nog steeds, vooral om het hoofd leeg temaken. „Als het niet helemaal lekkerloopt bij het schaatsen, bijvoorbeeld. Watik teken? Van alles, dat ligt aan de creatie-ve bui die ik op dat moment heb. Laterwil ik de ontwerpkant op. Mijn broerheeft een reclamebureau, dat is heel leuk.”Pa, ma, broer en zus met aanhang, alle-maal zitten ze straks op de tribune in deAdler Arena. „Daar ben ik blij om. Als ikhet middenterrein op kom, zoek ik ze al-tijd meteen op. Maar verder heb ik voor dewedstrijd niet zo veel contact met mijnouders. Mijn moeder is ontiegelijk zenuw-achtig en daar krijg ik liever niet te veelvan mee.”Zelf heeft Van Beek maar zelden last ge-had van spanning. Sterker nog: met stevi-ge dance- en housemuziek moet ze deadrenaline bij zichzelf oproepen. „Ik hebeen koptelefoon op die me voor alles af-sluit. Hoe groter de wedstrijd, hoe meerenergie er bij me vrij komt. Mijn sterkstekaraktereigenschap: als ik iets in mijnhoofd heb, heb ik het niet in mijn kont.Dan gebeurt het zo.”

Ze is een trotse ‘blauwvinger’, de geuzen-naam voor Zwollenaren. En daar lopen erstraks drie van door Sotsji, want ook Ro-nald en Michel Mulder komen uit diestad. „Toeval? Ik denk het wel. We hebbenniet eens een schaatsbaan. We moesten al-tijd naar Deventer. Daar doen ze het ookgoed, want Jan Smeekens, Stefan Groot-huis en Mark Tuitert komen daar van-daan.”

Je hebt van die wonder-kinderen, die kunnen alles.Handig met de handjes,goed in sport en fluitendin de schoolbanken. Lottevan Beek is er zo één.

BlauwvingerLotte van Beekmaak je niet gek

11

� foto VI-Images

Zwolle


door Natasha Smit

Medelijden wil hij nieten op de voorgrondstaan hoeft al hele-maal niet. Snowboar-der Dolf van der Walis het liefst gewoonzichzelf en gaat op

zijn manier met de dingen om. Vlak nahet overlijden van zijn zusje Floor (een ca-baretière, die door een auto-ongeluk in2011 om het leven kwam) deed hij vooralwaar hij zelf zin in had. Als hij behoeftehad aan gezelschap, dan kwamen zijnvrienden bij hem over de vloer. „Ze ston-den 24 uur per dag voor me klaar. Ik hebveel aan ze gehad”, vertelt hij. Op anderemomenten wilde hij liever alleen zijn enzocht hij de stilte van de natuur op. „Ikging grote stukken lopen. Soms was ikwel tweeënhalf uur weg. Dan liep iklangs het meer achter ons huis in Huizen.Als ik me slecht voelde, dan was ik lieveralleen. Ik kroop weg in een groot donkerhol. Dat was mijn manier om ermee omte gaan.”Natuurlijk mist hij zijn zusje, maar hijwil daar niet continu aan herinnerd wor-den. Dolf is ook gewoon Dolf; een freesty-lesnowboarder die door zijn grote wils-kracht een plaats op de Olympische Spe-len van Sotsji heeft veroverd. „Ik ben zoblij dat ik het heb gehaald en dat ik naVancouver ben doorgegaan. Na mijn te-leurstellende Spelen van 2010 boeiden aldie wedstrijden me niet meer. Ik hebvaak gedacht om te stoppen en een nor-maal leven te beginnen. Gelukkig heb ikdat niet gedaan.”

Met de hulp van een mentale coach (Pa-trick van de Molen) vond hij zijn plezierin het snowboarden terug. „Op een gege-ven moment realiseer je je gewoon dathet geen zin heeft om in dat verdriet teblijven hangen. Dat brengt Floor niet te-rug. Ook zonder haar moet ik er het bestevan maken. Ik ben nog jong en ik heb nogeen heel leven voor me. Er zijn nog zo-veel andere dingen die ik niet kwijt wil.Het zal nooit meer zo zijn als vroeger,maar ik heb nog steeds een mooi leven. Ikgeniet nu extra van het snowboarden, hetreizen en van het goede contact met mijnvrienden. Aan die vriendschappen hechtik nu veel meer waarde.”Het snowboarden zelf ging niet altijd vaneen leien dakje. Vlak voor Vancouver wasVan der Wal hard gevallen, waardoor hijgeblesseerd aan die Olympische Spelenbegon. „Ik heb die wedstrijden puur opadrenaline gereden en dus ook niet goedgepresteerd. Het kostte me daarna tijd ommijn snowboardritme weer te vinden.Soms ging het heel goed en op andere mo-menten ging het voor geen meter. Dathad puur met mijn eigen emoties te ma-ken en met de manier waarop ik op datboard stond”, vertelt de Amsterdammer.„Door veel te snowboarden en hulp vanmijn mentale trainer ben ik daar bovenopgekomen. Hij heeft me overtuigd omdoor te gaan met mijn sport. Als je latervoor de spiegel staat, wil je niet zeggenvan: ‘Shit had ik het maar wel gedaan’. Nukan ik mezelf op mijn tweede Olympi-sche Spelen alsnog laten zien.”De freestylesnowboarder was zelfs zo ge-motiveerd, dat hij zijn olympische cam-pagne deels op eigen houtje bekostigde.Toen hij zijn A-status van NOC*NSFkwijtraakte, ging hij niet bij de pakkenneerzitten en besloot om zijn snowboard-reizen zelf te betalen. De hele zomer klus-te hij bij als bouwvakker; met het slopenvan huizen verdiende hij zijn levenson-derhoud. „Het klinkt misschien raar,maar dat werken is goed geweest voormijn snowboarden. Als je alles betaaldkrijgt, kan je lui worden en het normaalgaan vinden dat je de wereld over reist.Van de zomer moest ik weer knokkenvoor mijn centjes en ben ik ook het snow-boarden meer gaan waarderen. Als ik nuin de halfpipe sta, wil ik alles eruit halenen zo goed mogelijk presteren.”

Om een ticket voor Sotsjite veroveren is snowboar-der Dolf van der Wal (26)diep, heel diep gegaan.Na het overlijden van zijnzusje Floor was hij hetplezier in zijn sport en zijnleven even helemaal kwijt.

De interactieve special. Alles over Sotsji 2014 met de Layar-app.

� foto Gertjan Kooij

12

Op eigenkrachtnaar Sotsji

Huizen


door Ad Pertijs

Herent is zo’n typisch Vlaam-se, stedelijke vlek. Vastge-plakt aan het bruisendeLeuven op de uitvalswegrichting Mechelen. Nietheel hoog in de lucht zoe-ken vliegtuigen een weg

richting Zaventem. Hier wonen keurigemensen in een net iets te volgebouwdeomgeving.Bart Swings groeide er op in een gezinwaarin pa als ‘burgerlijk ingenieur’ zijnkinderen qua opleiding het goede voor-beeld gaf. Ook Bart koos aan de Universi-teit van Leuven voor vaders oude weten-schappelijke studie.Kleine Bart was nog geen 10 jaar oud toenhij op sinterklaasavond een stel rolschaat-sen kreeg. „Zo is het begonnen”, vertelt hijaan de vooravond van zijn olympisch de-buut in Sotsji. Bart Swings gaat België ver-tegenwoordigen bij het schaatsen. Hoewelhet lijkt dat de wat langere afstanden hembeter liggen, moet het volgens hem vooralgaan gebeuren op de 1.500 meter.Onwaarschijnlijk genoeg, schaatst Swingspas drie jaar. Zo werkt dat in Vlaanderen.

Een kind dat van Sinterklaas rolschaatsenkrijgt, zoekt op de eerste plaats zijn heil inhet skeeleren.Herent ligt op amper 10 kilometer van deLeuvense voorstad Bonheide, de plaats vanwaaruit Bart Veldkamp op het einde vande vorige eeuw zijn carrière voortzette alsschaats-Belg. Hij bezorgde het land zijneerste internationale schaatsmedailles.„Dat zei me toen niks”, zegt Swings. „Dathij hier in de buurt woonde, wist ik nieteens.” Hij was met andere winterse din-gen bezig. „Alpineskiën bijvoorbeeld.”Maar toen begonnen de panelen in Herentlangzaam te schuiven. Swings was in 2009al een wereldtopper bij het skeeleren toende olympische droom hem te pakken

kreeg. „Ik zag hoe Koen Verweij vanuit hetskeeleren de stap naar de grote schaatswed-strijden had gemaakt. Dat inspireerde mijdezelfde weg te gaan.” Op het ijs kan hijimmers wel olympische medailles win-nen.In Vlaanderen wordt zo’n stap doorgaansmet ongeloof aanschouwd. Belgen zijn ver-zot op de Elfstedentocht, maar het lange-baanschaatsen lijkt ver bij hun sportcul-tuur vandaan te staan. „Het valt mee”, cor-rigeert Swings. „Als ze zondagmiddag detelevisiekanalen langs zappen, blijven zetoch vaak hangen bij het schaatsen. Belgenhouden van afzien. Zelf ging ik het al watmeer volgen om mijn maatje Verweij aanhet werk te zien.”En zo meldde zich in 2010 een keurige stu-dent uit Herent aan het schaatsfront. Be-leefd tegen alle mensen die hij tegen-kwam, maar ook uitdagend. „Alle recordsvan Bart Veldkamp moeten uit de boe-ken”, verwoordde zijn toenmalige Neder-landse trainer Marc Otter de ambitie vanzijn pupil.Enkele jaren later nam diezelfde Veldkamphet stokje over van Otter. „Ik zag gelijk dathij gevoel en talent voor schaatsen had”,zegt de Hagenaar nu. „En eerlijk gezegdhaalde ook zijn voornaam me over destreep. Als Bart wil je graag een andereBart verder helpen.” Het klikte. „Ik ben hetgewend om uit niks iets te maken”, legtVeldkamp de ziel van hun missie bloot.Ondertussen laat Swings het skeelerenniet los. Afgelopen zomer nog pakte hij ineigen land zijn zoveelste wereldtitel. „Hetéén zal nooit in dienst staan van het an-der.”„Schaatsen is veel technischer. En dat pastbij mij. Ik leer dingen snel aan”, zegt detechniekstudent. Veldkamp roemt zijn ‘bo-vengemiddelde’ gevoel voor het ijs enSwings weet wat de Hollander hem leert:„Goed bochten schaatsen en bovenal hoeje je mentaal moet instellen op een wed-strijd. Op de 5.000 meter bijvoorbeeld gaathet er voornamelijk om hoe je de laatste 3kilometer doorkomt.”In Herent begint men haar schaatszoonaarzelend te ontdekken. „Als Bart eenveldrijder was geweest, had hij hier al langen supporterslokaal gehad. Nu gebeurt ernog weinig rond hem”, constateert de manvan de plaatselijke nieuwswebsite. „Maarzo gaat dat hier. Toots Thielemans werdook pas in België bekend nadat hij wasdoorgebroken in Amerika.”Na Swings’ verrassende derde plaats ophet WK schaatsen in 2013 begint de Vla-ming nu toch voorzichtig terrein te win-nen in de media. Eind vorig jaar mocht hijnaast veldrijder Sven Nys en triatleet Fre-derik van Lierde bij de VRT aanschuivenvoor de verkiezing van de sportman vanhet jaar. De combinatie WK skeeleren metWK schaatsen bracht hem zo ver. Samenmet Nys greep hij naast de titel. Swingsbleef lachen. „Want ik heb altijd gezegddat ik er pas op de Winterspelen van 2018echt klaar voor ben.”Bart Veldkamp is ondertussen niet alleenal zijn Belgische schaatsrecords kwijt, hijziet ook op welk vlak de student uit Her-ent beter is dan de meester: „Bart is men-taal stabieler dan ik was. Hij weet zijn ra-ces goed te analyseren.”De andere Bart laat zijn Vlaamse landsteeds warmer lopen voor het Hollandseschaatsen.„Ergens heb ik dit altijd al een mooie sportgevonden. Natuurlijk zal nu bij ons niet ie-dereen plots gaan schaatsen, maar Belgenhebben er wel degelijk wat mee. Ik hoefhier in ieder geval over het schaatsen min-der uit te leggen dan over het skeeleren.Dat zegt genoeg.”

Wereldkampioenskeeleren Bart Swings (22)stapte de ijsbaan op enlaat zien dat nu ook eenechte schaats-Belg debanen onveilig maakt.

Scan deze pagina met Layarvoor interactieve graphicsvan de Winterspelen in Sotsji.Elke dag opnieuw.

13

De echte schaats-Belg

� foto Soenar Chamid | VI Images

Herent


door Edward Swier

‘Sjinkie is echt heel erg be-scheiden. Wat-ie buitenBantega doet, dat krijgende meesten niet mee. Om-dat hij er over zwijgt.”Fenna van der Wal, devriendin van Sjinkie, kan

een glimlach niet onderdrukken.„Ze zien hem natuurlijk wel eens in een ge-sponsord jack, maar veel vaker in werkkle-ren. Toen hij Europees kampioen was ge-worden, had hij het er met niemand over.Zaten we een keer bijeen, zei er één: ‘ver-rek man Sjinkie, je bent Europees kam-pioen, waarom heb je dat niet gezegd’. Ochja, denkt Sjinkie dan. Waarom zou ik datnou moeten vertellen?”In Bantega, dat een kleine zeshonderd in-woners telt, is hij ‘een andere Sjinkie’. Niethet talent waarvan in Sotsji zoveel ver-wacht wordt. Nee, daar is hij zichzelf. „Ensuperrelaxed”, aldus vriend Menno Kroes.Sjinkie, vernoemd naar een op jonge leef-tijd verongelukte oom met Chinese roots,is er thuis. Hij, de jongen van de opvallendgepimpte, lila-kleurige pick-up. De gastmet de handige handjes, die in zijn werk-plaats urenlang kan frezen en draaien, dievan niets iets maakt. Die na zijn ochtend-training in Heerenveen vlug naar huis gaat,omdat hij liefst zo snel mogelijk weer wilsleutelen.Fenna: „Daarin vindt hij zijn ontspanning.Hij is altijd aan het klussen. Stilzitten kanhij niet. Met de kop onder de motorkap,daar haalt hij energie uit. Hij wordt niet be-ter van op de bank zitten.” Sjinkie (24) isde man die zorgt dat de crossauto’s vanzijn vrienden beter lopen. Jan Hooisma:„Sjinkie rijdt zelf niet, maar is de fanatiek-ste van ons allemaal. We moeten goed spulhebben.” Het beste is niet te koop. En dusmaakt Sjinkie het zelf. SCP, Sjinkie CustomParts, is in oprichting.Altijd al was hij handig. Menno: „Toen weeen jaar of 13 waren, hebben we van een ca-ravan een zuipkeet geknutseld. Sjinkie waser heel fanatiek mee. Ik bedoel: hij heeftdaar toen de bar in gemaakt.”Een koud kunstje voor de kleinzoon vaneen kroegbaas. In café it Alde Weintsjil(Het Oude Wagenwiel) hielp hij als jochie

al mee. Acht jaar terug moest Fenna vander Wal met een vriendin mee naar demaandelijkse disco in De Pomp, de jeugd-soos van Bantega. „Die feestjes waren altijdweken van tevoren uitverkocht. Ze kwa-men van heinde en verre. Mijn vriendinhad een jongen in de klas, dat leek haar welwat voor mij. Sjinkie was toen een heeldruk baasje. Liep daar een beetje stoer tedoen, héél aanwezig.”Het was geen reden om elkaar te mijden.Integendeel. Inmiddels wonen ze samen.Niet op een flatje in Heerenveen, vlakbij deijsbaan, maar in een eigenhandig ver-bouwd deel van Sjinkies ouderlijk huis. Inde werkplaats ernaast, met zijn draaiban-ken en freesapparatuur, staat ook een oudeVolkswagen uit de jaren ’60. Een opknap-per. Project 2018 waarschijnlijk.Er is bijna geen plek waar je makkelijkerrust kunt vinden. Hier, in het Lemsterland,laten water en landerijen zich niet of nau-welijks verdringen door bebouwing. Ach-ter zijn huis strekt de vlakte zich uit. Eenideale plek om te mijmeren. Maar stilzittenen middagdutjes zijn niet aan hem be-steed, hoe graag bondscoach Jeroen Otterdat ook anders ziet.

Otter weet dat Sjinkie, waar het shorttrackhem ter wereld ook brengt, altijd weer te-rugkeert naar zijn dorp. Het geeft hem derust die nodig is om te presteren. „Het inte-resseert Sjinkie volgens mij niet echt water buiten dat dorp gebeurt. Ik denk dat alshij niet toevallig heel goed geweest was inshorttrack, hij vrijwel nooit buiten Bante-ga zou zijn gesignaleerd.”Als klein kind leerde Sjinkie er schaatsen.

Bij IJsclub De Polder, vlak bij huis. MetMenno, toen buurjongen en klasgenootje,nu nog altijd zijn vriend, ging hij op les inHeerenveen. „Ik ben er al gauw weer meeopgehouden. Sjinkie niet.” Met name short-track boeide. „Als-ie iets leuk vindt, danwordt hij bloedfanatiek. Sjinkie moest enzou altijd winnen, met spelletjes of de skel-terrace. Anders werd hij kwaad. We heb-ben vroeger regelmatig ruzie gehad. Ookbij EBC, de voetbalclub, kon hij soms echtflippen.”In De Pomp komen ze niet meer. Dat ismeer iets voor de jeugd van nu. In het café,feitelijk de buren, drinkt hij zo nu en dan,nog wel eens een colaatje. Ook als de restwél bier drinkt. Menno: „Hij is de laatste ja-ren echt serieuzer geworden.” Dus, eenweek voor de Spelen nog ijshockeyen op deijsbaan van het dorp, zoals in 2010, dat zalhij niet meer flikken. Otter: „Sjinkie weetals geen ander dat hij echt wel wat te zoe-ken heeft in Sotsji.”In Café it Alde Weintsjil zijn ze klaar voorde Spelen. Ze willen het, op groot scherm,allemaal zelf zien als hij in de finale staat.Want Sjinkie zal het ze bij thuiskomst nietvertellen.

14

Ze deelden, van kinds afaan, lief en leed. Bantegawas hun wereld, wat daargebeurde was van belang,het leven daarbuiten boei-de amper. Voor zijn aller-beste vrienden bleef danook lang verborgen hoegoed Sjinkie Knegt nu ei-genlijk was in dat ‘andereschaatsen’, shorttrack.

De interactieve special. Alles over Sotsji 2014 met de Layar-app.

� foto boven RIA Novosti | HH; foto onder Evelienfotografie

Sjinkie Knegt,atleet metgouden handjes

Bantega


door Ad Pertijs

Zürich, daar is Bell Berghuisop 13 april 1985 geboren.„Mijn ouders woonden daartoen.” Of ze zich met zo’n ge-boorteplaats in haar pas-poort ook een kind van debergen voelt? „Nee, meer ie-

mand van het vlakke land”, klinkt het opbesliste toon. „Omdat ik in Zwitserland ge-boren ben, moet je niet denken dat ik auto-matisch ben gaan snowboarden. Ik was 4toen mijn ouders naar Amerika verhuis-den. Daarna zijn we in België gaan wonen.Mijn zusje Britt en ik hebben als kind ver-schillende sporten beoefend. Je kunt welstellen dat we op den duur het liefst buitenbezig wilden zijn.”Toch is het niet geheel toevallig dat detweeling Bell en Britt in de sneeuw terechtkwam. „Mijn ouders gingen iedere winteréén á twee keer skiën in Klosters, bij Da-vos. Daar is bij ons de passie voor de win-tersport ontstaan. Aanvankelijk moestenwe van onze ouders nog gewoon op skiles,maar wij wilden snowboarden. Een heeljaar hebben we gezeurd of we dat nietmochten gaan doen. Uiteindelijk stemdenze toe. Ze hebben het zelf ook nog even ge-probeerd, maar al snel zeiden ze dat zedaar te oud voor waren.”Of dat klopt? „Het is in ieder geval eenstukje zwaarder dan skiën. Je valt vaker.Vooral op je billen.”Boarden bleek voor de twins een schot inde roos. „Het past bij ons karakter”, zegtBell, met vijf minuten voorsprong deoudste van de twee. De twee bestormdende internationale ladder, maar inmiddels isBritt vanwege een zware knieblessure defi-nitief afgehaakt. Ze wordt assistent-bonds-coach bij de paralympische boarders.Britt is de technisch verfijndere rijdstervan het stel, Bell de agressievere. Het is dereden dat ze vanuit het freestylen in deboardercross terecht is gekomen. Met zesmeiden tegelijk naar beneden over een par-cours vol hobbels, kombochten en kickers.Het is de ratrace van de Olympische Spe-len. „Je moet niet bang zijn om een gaatjein te duiken”, zegt Bell over de cowgirlsvan de piste.Dat brengt uiteraard risico’s met zich mee.Een ander kan je zomaar van de sokken rij-den. Weg kans op zege. „Ach, je weet dathet bij de sport hoort. Zo lang je de anderniet bewust onderuit rijdt tenminste. Datwordt niet gepikt. Over het algemeen is erveel respect voor de ander. Je zit per slotvan rekening allemaal in hetzelfde schuit-je.”Het is alleszins beter dan de halfpipe, het

onderdeel dat ze eerst beoefende. „Dat iseen jurysport en daar houd ik niet van. Ikwas het nooit eens met de jury. Hier gaathet er gewoon om wie als eerste benedenis. Da’s duidelijker.”Haar moeder heeft nog altijd een apparte-ment in Klosters. Het is een prima uitvals-basis om te trainen. Breda is inmiddels

haar officiële woonplaats. „Ik ben er nietvaak, maar vind het wel fijn om er te zijn”,zegt ze over haar stekkie aan het water inde binnenstad.Ze is er niet vaak omdat ze de halve wereldafreist voor haar sport. Dit seizoen wildehet tot dusverre allemaal nog niet zo luk-ken. „Ik ben iemand die gevoelig is voorwedstrijdritme. Niet voor niets heb ik mevorig jaar op het einde van het seizoen algeplaatst voor Sotsji. In februari ben ikmeestal op mijn best.”Wanneer ben je op je best in de mallemo-len van de boardercross? „Als je goed in jevel zit. When it happens in the flow. Dan zieje alles. Dan zie je de tegenstander en demogelijkheden om te passeren. In je hoofdgebeurt alles in een soort slow motion. Watje niet moet hebben is dat je met de stressin je kop rijdt. Dan ben je veel te veel op deanderen aan het letten.”Hoe vaker ze die rollercoaster-film voorbij

heeft zien komen, des te beter kan de ‘pas’28-jarige Berghuis anticiperen op de volgen-de scène. Ze zal normaal gesproken dus ie-der jaar beter worden.Al is er meer. „De onderlinge verschillen inde top worden steeds kleiner. Was dat inde kwalificatierun enkele jaren geledennog 5 á 6 seconden. Nu zit iedereen binnende 2 seconden van elkaar. Dat betekent dusdat je nog harder moet knokken op debaan.”En dan is er nog iets. „Onderdelen als deboardercross en slopestyle zijn relatiefjong. Dat betekent dat iemand van het vlak-ke land nog niet zo’n grote natuurlijke ach-terstand heeft op de boarders die zijn opge-groeid in de bergen. Maar ook in die lan-den begint de jeugd de boardercross te ont-dekken. Wie weet hoe ver die over vier jaaral weer zijn. Ik heb voorlopig nog op tijdkunnen instappen.” Vanuit het vlakkeland.

De Nederlandse boarder-crosser Bell Berghuis isgeboren in Zwitserland.„Maar ik ben meer iemandvan het vlakke land hoor.”

Bell washet nooit eensmet de jury

15

� foto Margarita Bouma | VI Images

Zürich

Sponsor enfan van heelschaatsendNederland

kpn doet ’tgewoon

Wij Nederlanders hebben iets met schaatsen. Het zit in onze genen, of liever, in onze benen. Daarom

is KPN trotse hoofdsponsor van de KNSB. Samen met de rest van het land wensen wij onze schaats-

toppers veel succes in Sotsji en leven met hen mee in aanloop naar de wedstrijden. Moedig onze

schaatshelden zelf ook aan via #schaatsfan. Of dit nu met vrienden in de kroeg is of thuis op de bank.

Zo verbinden we heel schaatsend Nederland. Het netwerk dat geeft om Nederland

kpn.com/schaatsen | #schaatsfan |

Sotsji 2014

Documents

Transcript of Sotsji 2014