Midden in de nacht werd Julia wakker. Ze was helemaal bezweet. Ze wist niet of ze nou een nachtmerrie had gehad of niet. Ze voelde zich alsof er een vrachtwagen over haar heen was gereden. Haar hoofd bonkte. Langzamerhand begon ze de dingen weer te herinneren. Ze kneep haar ogen dicht om de tranen tegen te houden. De hoofdpijn werd er niet minder door, ze besloot om maar een aspirine te gaan halen.

Op de tast was ze de trap afgelopen en nu stond ze in de badkamer.Ze schudde aan het potje met aspirines. Het was bijna leeg, maar gelukkig zaten er nog twee in, dat was voorlopig wel genoeg.Toen pakte ze een beker en vulde hem met water.

De aspirines stopte ze onder haar tong, dan proefde ze die vieze smaak niet.Snel nam ze een slok water en slikte de aspirines in één keer weg.Ze voelde zich duizelig worden, snel greep ze de handen van de wastafel, gelukkig ze bleef staan.

Bovenaan de trap kreeg ze de schrik van haar leven. Daar stond papa, in zijn pyjama. “Julia, is er iets?” fluisterde hij. Julia schudde haar hoofd, maar ze kon niet voorkomen dat er een traan over haar wang liep.“Meisje toch” zei haar vader. Toen hij dat zei snikte ze het uit.“Zullen we even praten?” vroeg haar vader toen.Julia knikte. Ze moest het wel kwijt.

Even later zaten ze op de bank in haar kamer. Papa keek haar ernstig aan. “Is er iets met Jasper?” vroeg hij.Julia schudde eerst haar hoofd, maar bedacht zich en knikte. Wat maakte het nu uit of ze het nu aan papa vertelde, morgen of nooit? Ze zouden er toch wel achter komen. Papa zou vast wel weten wat ze moest doen.

Julia slikte nog eens en begon toen te vertellen:“Vanavond zouden Jasper en ik gaan winkelen, dat heb ik verteld. Zoals afgesproken was ik om half zeven bij Jasper...”

Het was vroeg donker, merkte Julia. En het was nog wel zomer. Ach, vanavond maakte het niet uit, vanavond ging ze gezellig met Jasper winkelen. Jasper was één van de weinige jongens die ze kende die winkelen leuk vond. En hij was natuurlijk haar vriendje, dat was het allergeweldigst. Een vriendje die van winkelen hield, dat wilde toch iedereen? Ze waren nu al bijna drie jaar samen, Julia glimlachte als ze dacht aan de dag toen ze het papiertje op haar tafeltje hoorde vallen.

Aan te bellen hoefde Julia niet, Jasper had de deur al open gedaan. Voorzichtig had hij haar naar binnen getrokken en haar een kus gegeven.“Alles goed?” vroeg hij.Hij was een beetje nerveus, merkte Julia, maar dat vond ze altijd zo schattig aan Jasper.Julia knikte.

“Mooi” zei Jasper en hij knuffelde haar.“Wil je wat drinken?” vroeg Jasper.“Hmm. Nee, zullen we zo gaan?”“Oké, ik pak nog wel even wat drinken.”“Dan ga ik even gedag zeggen tegen Katie” zei Julia, terwijl ze zich uit Jaspers omhelzing losmaakte.“Ze zit in de kamer”

“Hoi Katie” zei Julia.“Ha Julia!” riep Katie enthousiast. “Doe je mee?” Julia wilde vertellen dat het niet ging, maar Katie keek haar zo smekend aan dat ze een van de poppen pakte en even meespeelde met haar schoonzusje.“Gaan jij en Jasper weg vanavond?” wilde Katie weten.Julia knikte.

Al snel kwam Jasper uit de keuken.“Zullen we nog heel even naar mijn kamer gaan?” vroeg hij toen aan Julia.Julia keek even verbaasd, maar deed toen wat Jasper vroeg. Misschien wilde hij iets belangrijks vertellen en was hij daarom zo nerveus.

Eenmaal in Jaspers kamer plofte Julia op de bank neer.Ze verwachtte dat Jasper naast haar zou komen zitten, maar in plaats daarvan ging hij op zijn bureaustoel zitten.“Is er iets?” vroeg Julia verbaasd.Jasper knikte.

“Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen...” zuchtte Jasper.“Zeg het maar gewoon” Julia hoorde het zichzelf zeggen, maar eigenlijk wilde ze helemaal niet dat Jasper wat zei. “Ikke... ik” hakkelde Jasper. “Ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan” bracht hij er toen uit.Ontzet keek Julia hem aan.

Ze slikte. Dit kon Jasper niet menen. Na al die tijd die ze samen waren geweest zette hij er opeens een punt achter?“Meen je dit?” vroeg ze kleintjes.

“Ik begrijp dat je het lastig vindt, maar ik meen het Juul” zei Jasper zachtjes.“Geloof me, het is echt beter” vervolgde hij.Julia kon zich dat niet voorstellen. “Is er een ander?” vroeg ze, dat kon ze zich helemaal niet voorstellen.Jasper schudde zijn hoofd. “Nee” zei hij.

“Maar waarom dan?” vroeg Julia machteloos. Ze wilde Jasper niet kwijtraken, nu niet, nooit niet. Maar ze wist dat het ging gebeuren.“Ik wou dat ik het je kon uitleggen, maar dat gaat niet” zuchtte Jasper.“Dus je dumpt me zomaar, na bijna drie jaar en dan kan je het niet eens uitleggen. Wat een eikel ben je dan zeg” Julia zei het, maar ze meende het niet. Tenminste, ze vond het een lage streek, maar ze vond Jasper beslist geen eikel.

Ook Jasper begon kwaad te worden.“Geloof me nou maar dat het beter is! Misschien dat ik het ooit kan uitleggen, maar nu in ieder geval niet!” riep hij boos.“Nou, dan hoef ik het ook niet te weten!” schreeuwde Julia en ze stond op.

Ze liep richting de deur en ze hoopte dat Jasper haar achterna zou komen, dat hij zou zeggen dat hij het niet meende. Dat hij haar in zijn armen zou nemen en haar zoenen. En dat hij zou beloven dat ze altijd bij elkaar zouden blijven. Maar hij deed het niet.Er rolde een traan over haar wang.

“Ik wou dat ik boos kon zijn, pap, maar dat gaat niet. Ik wil hem niet kwijtraken. Ik kan niet zonder hem!” zei Julia wanhopig. Papa had niks gezegd toen ze hem het verhaal had verteld. Ook zijn gezichtsuitdrukking verraadde niets.

“Julia toch” was alles wat hij zei.“Had jij iets aan hem gemerkt?” vroeg ze aan papa.Haar vader schudde zijn hoofd. “Hij was altijd zo gek met je” Dan was dat in ieder geval geen leugen geweest.

Papa stond op en trok haar van de bank af en omhelsde haar.“Ik dacht dat hij van me hield, pap!” zei Julia.“Dat dacht ik ook lieverd” zei papa. Julia snikte het uit, papa had het ook gezien, maar dat betekende ook dat hij haar, voor zover dat mogelijk was, begreep.“Wat er ook gebeurd Julia, ik ben er voor je. Mama is er voor je. En Joshua en Robin zijn er ook voor je” zei hij. “En Luuk natuurlijk ook” Julia glimlachte waterig.

Toen haar vader weer weg was stond Julia voor de spiegel.Ze had haar make-up niet eens afgedaan, toch maar goed dat het waterproof-mascara was. Ze deed haar oorbellen uit, zelfs die had ze niet uitgedaan.Ze keek nog eens naar haar spiegelbeeld, zou Jasper haar lelijk gevonden hebben? Zou hij het daarom uitgemaakt hebben? Ze bleef piekeren.

Toen ze het koud begon te krijgen zocht Julia haar bed wer op.De dekens gaven haar warmte, maar de innerlijke kou kon niemand wegnemen.Verdrietig gleed ze onder de dekens, het enige waar ze aan kon denken was aan Jasper. Ze dacht aan alle leuke momenten die ze samen hadden beleefd, maar tegelijk was daar het verdriet, omdat het over was. En dat was een waarheid die ze zou moeten accepteren, hoe moeilijk het ook was.

Look into the distance,tell me what you see.Can you see the future?Are you there with me?

Hope it's there for both of us,Hope we travel on.'Cause I believe,yes I believe,that once you light that fireand when you give it life,it will grow and grow.

'Cause the first touch of your first loveis the deepest and the sweetest.And the last words of your first loveare the hardest words to hear.

~Wordt vervolgd~

Lyrics:The First Touch – Rebecca Lavelle