Beste dorpsgenoten!

Alweer (bijna) voorjaar 2014 en nog geen winter gehad!

Maar wel een nieuwe dorpskrant!!

Met verhalen over mensen uit het dorp, over Bonne Speerstra die zijn boek presenteerde en al

toe is aan een tweede druk!

Over Fré Roos, die benoemd werd als lid in de Orde van Oranje-Nassau!

Ook de familie Stange komt aan het woord, prettig geïnterviewd door Bonne. Dhr Boonstra

brengt weer wat historie voor het voetlicht.

Niet in deze krant, maar wel in die andere stonden Albert en Ria Conradi met een mooi

interview over hun leven en hun huis, in de rubriek nummer 13.

Thera Kullberg zorgde ervoor dat leerlingen van obs De Lantscheene fluitend het jaar

uitgingen.

Met deze 1e school-dorpskrant van 2014 is het ook de eerste keer dat de redactie in de nieuwe

samenstelling bij elkaar is gekomen en dat is ons goed bevallen. We hopen op een langdurige

en vruchtbare samenwerking.

Maar daarbij kunnen wij jullie hulp goed gebruiken!

Kom je iets tegen waarvan je denkt: dat is een leuk verhaal over iemand uit het dorp, of een

situatie die extra aandacht verdient, laat het ons vooral weten. Ingezonden stukken zijn

welkom op dorpskrant@sonnega-oldetrijne.nl

Ook willen we jullie hulp vragen bij het bedenken van een leuke toepasselijke naam voor

onze school-dorpskrant.

Dus heb je suggesties, stuur ze naar bovenstaand email-adres!

Met vriendelijke groet,

redactie school-dorpskrant 2014

Karin Witteveen, Annie Kester, Gerry Kompaan

Sluitingsdatum kopij voor de volgende dorpskrant: 27 juni 2014

Burgerlijke stand

Overleden - Op 23 november 2013 is oud-inwoner Homme Woudstra op 95-jarige leeftijd overleden.

=================================================

Even voorstellen …

Ons is gevraagd om een klein stukje te schrijven voor de dorpskrant, dus bij deze.

Wij zijn Martin Kompaan en Yvonne Verboom en wonen sinds halverwege september samen

aan de Sonnegaweg 6.

Ik, Martin, zal voor de meeste geen onbekende zijn. Eerst woonachtig bij me vader en

broertje op Sonnegaweg 34.

In het dagelijks leven ben ik werkzaam als werkvoorbereider bij Martec Nederland, daarnaast

vrijwilliger bij brandweer Wolvega.

Ik, Yvonne, kom uit Wolvega, de meesten uit het dorp zullen mij vast ook wel kennen, ik ben

regelmatig te vinden in de manege waar ik mijn paard train.

In het dagelijks leven werkzaam als zelfstandige in de kraamzorg.

===================================================

Biljartavond

De aanschaf van een biljarttafel voor het dorpscentrum is “een schot in de roos” geweest ,

want op maandag- en woensdagavond wordt er fanatiek gespeeld om het maken van de

meeste carambols.

Als het enigszins mogelijk is bezoek ikzelf op maandagavond het “biljartgebeuren” en we

trachten elkaar te overtuigen op welke wijze de “carambol” het beste gemaakt kan worden

en daar wordt door een ieder van geleerd met de nodige humor er bij . Met andere woorden

“een gezellige biljartavond”.

Maar wat een ieder inmiddels kent is de “ afstoot”, die in eerste instantie werd

gedemonstreerd door Sake Venema en zeer succesvol bleek.

De “afstoot” en natuurlijk dan ook de “nastoot” is op de maandagavond een “statement”

geworden als “de Venemastoot”

Jan Boonstra

De school moet blijven! Het is de laatste tijd niet makkelijk voor de kleine scholen op het platteland. Bezuiniging en krimp zorgen er voor dat de kleine scholen onder vuur liggen. De school is belangrijk voor onze gemeenschap: er is goed onderwijs, het bindt ons én het draagt bij aan de leefbaarheid van ons dorp. De school moet blijven! Om de belangen voor het behoud van de school te behartigen, is met steun van het Plaatselijk Belang en de Medezeggenschapsraad van De Lantscheene een werkgroep opgericht. Deze werkgroep hebben we SchoolSamen! genoemd, want samen maken we onze school. Graag bundelen we alle krachten om ons hard te maken voor de school in ons dorp. Hebben jullie ideeën, zijn jullie betrokken of willen jullie gewoon alleen weten wat we doen, neem dan gerust contact met ons op Namens SchoolSamen! Nynke Benedictus en Maurik Mietes Nynke Maurik Mail: jacob-nynke@xs4all.nl Mail: maurikmietes@gmail.com Telefoon: 499328 Telefoon: 610882

---------------------------------------------------------------

Dorpsfeest 2014

Hou alvast vrij in je agenda:

18, 20, 21 en 22 juni

is inderdaad een week later dan anders, i.v.m. WK voetbal!

Van Harte

Welkom!

Workshop Boerderij Reuvekamp

.Decoratie voor Pasen van Steigerhout Maandagmiddag 17 maart aanvang 13.00 uur

Kosten? € 27,50 compleet verzorgd

incl. onbeperkt koffie/thee, een hapje en een sapje

Geef je nu op!

Ook leuk voor een groepsuitje! Te boeken van 6 -14 personen.

Opgeven (of meer informatie)?

agnietareuvekamp@kpnplanet.nl of via tel.nr. 0561-611966

Boerderij Reuvekamp Pieter Stuyvesantweg 67

Sonnega

www.boerderijreuvekamp.tk

Fantastische avond met HARM en ROELOF. Vrijdagavond 24 jan. 2014 was het dan zover: het duo Harm en Roelof uit Sleen ( Drenthe )

trad op in ons Dorpscentrum. Het had enige moeite gekost, omdat de mannen het erg druk

hebben met optredens. Om een voorbeeld te noemen: in Hoogeveen, in de Tamboer gaven ze

twee keer een voorstelling, met oudjaar, voor zo'n 800 mensen.

Toch vonden ze het bij ons misschien nog wel mooier, zeiden ze. Ze vonden de locatie

"knus" en gezellig en daardoor krijg je meer kontakt met de mensen.

De beide mannen kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en zijn altijd vrienden gebleven.

Roelof is akkerbouwer geworden en Harm is in het onderwijs terecht gekomen.

Ze treden al 27 jaar samen op en schrijven hun teksten en muziek zelf. Harm begeleidt op de

piano en ze zingen steeds tweestemmig. De stemmen passen heel mooi bij elkaar.

En wat een humor! Wat hebben we ook gelachen die avond!

Jammer, dat het niet helemaal uitverkocht was. "Degene die er niet was, heeft heel wat

gemist", zei een van de enthousiaste bezoekers na afloop.

Namens bestuur dorpscentrum,

Grietje B.

----------------------------------

paasvuur 2014

(indien het weer en de gemeente het toestaan...)

Locatie: weiland tussen Kompaan en Rip

Tijdstip: op eerste Paasdag

Over het brengen van snoei-afval (alleen schoon hout!) volgt nog verdere informatie!

Bonne Speerstra brengt zijn eerste boek uit: Oer Twa Brêgen

Bonne Speerstra: wie kent hem niet. De veehandelaar die in de wijde omgeving menig boerenerf betrad. De schrijver van verhaaltjes in ons aller Dorpskrant over ontmoetingen met dorpsgenoten uit Sonnega/Oldetrijne. De beheerder van een kerkhof maar ook de geschiedschrijver die verhaalt van de geschiedenis van overledenen die gebeiteld staan in verloren grafzerken die begraven lagen in een tuin van een dorpsgenoot. De niet te stuiten verteller van wat hij zoal meemaakt op zijn rondtochten in t friese.

Een man die met een glimlach om zijn mondhoeken t meest onwaarschijnlijke tot waarheid brengt in zijn verhalen. En altijd boeiend. Bonne, de man die de bekendste friese volksschrijver als broer heeft: Hylke Speerstra. Vijfenveertig jaar na het schrijversdebuut van Hylke, bracht op zaterdag 30 november 2013 Bonne zijn eerste boek uit: Oer Twa Brêgen. Ons Dorpscentrum was tot de nok gevuld die zaterdagmiddag. Niet alleen met dorpsgenoten maar ook velen die ergens in het boek van Bonne een rol speelden. Het werd een gezellige zaterdagmiddag. Fries was de voertaal maar dat bleek voor de bezoekers geen probleem. Een zwager van Bonne leidde de middag in. Hij vertelde dat t niet altijd even makkelijk was om Bonne te helpen bij het uitbrengen van het boek. Bonne is een betere prater dan een foutloze schrijver. Althans het fries van spreektaal in schrijftaal omzetten vergde een kritische toets. Bonne’s eisen lagen hoog: het moest foutloos fries zijn. Het was lachen geblazen toen verteld werd dat meermalen een zelfde versie door Bonne ter correctie werd toegestuurd aan zijn zwager. De computer van Bonne had een toets van wijzigingen opslaan die blijkbaar niet altijd goed werd aangeslagen! Daarna kwam Bonne aan het woord. En de middag werd daar aardig mee gevuld! De lachsalvo’s waren niet van de lucht want als Bonne eenmaal aan het praten is dan komt er geen eind aan zijn anekdotes. Ik kreeg het idee dat Bonne zijn hele boek aan het vertellen ging maar ik vond later op de middag op de lessenaar een aantal getypte vellen waar zijn toespraak op stond. Het boek Oer Twa Brêgen neemt ons in bijna 50 korte verhalen mee in zijn leven: vanaf kind zijn en op zijn tochten die Bonne als veehandelaar maakte in het friese land. In het midden van het boek zijn wat foto’s opgenomen. Bonne gaf het eerste exemplaar aan Uilkje Schaap die van zakenrelatie een goede vriendin werd. Uilkje en haar inmiddels overleden man Jolle hadden een boerderij die vaak door Bonne werd bezocht. Aan de keukentafel vond Bonne daar altijd een goed onthaal. Nadat Bonne de geschiedenis van de totstandkoming van zijn boek had verteld, las zijn vrouw Hieke twee korte verhalen uit Bonne’s boek voor. De middag werd besloten met een goed glas. Bonne zat op het podium naast een stapel boeken die hij voor de gasten signeerde. En Bonne zou Bonne niet zijn als hij daar ook niet nog een opdracht voor de ontvangster in schreef. Want het waren de dames die hij opriep om zijn boek in ontvangst te nemen ! René Oostenenk

Paardenman Roos krijgt een lintje! (titel geleend van de Stellingwerf, 20-11-2013)

(Alweer) Een Koninklijke onderscheiding voor een dorpsgenoot. Reden genoeg om de fiets

richting Oppers 118 te sturen en een kopje thee te drinken bij Fré Roos en zijn vrouw Julia.

Voor een niet-paardenmens zoals ik (wat dat ook moge zijn..) is het best een uitdaging om op

zinnige wijze te praten met iemand waarbij paarden in hart en ziel zitten.

Fré Roos is zo'n man: al meer dan veertig jaar stopt hij al zijn vrije tijd, bloed, zweet en tranen

in alles wat te maken heeft met deze edele dieren...Dat is gelukkig niet onopgemerkt

gebleven, wat in november vorig jaar resulteerde in de ontvangst van de versierselen horend

bij een lid in de Orde van Oranje-Nassau.

Toen de koets met paarden voor huis stond meende Fré nog dat er niets bijzonders aan de

hand was. De burgemeester had zich verstopt, dus zelfs toen hij in de manege allemaal familie

en vrienden zag staan: naar hem te lachen, zelfs toen gingen er nog geen belletjes rinkelen.

Pas toen burgemeester Van Klaveren op hem afstapte ging het hem dagen...

De lijst met functies en vrijwilligersactiviteiten van Fré is indrukwekkend lang. Waaronder

zijn jarenlange inzet voor de paardenwereld.

Hij doet met veel plezier dat waar hij goed in is en voldoening in vindt. Helpen dingen uit te

zoeken, te regelen, te checken, te evalueren en in gang te zetten. Mee denken en mee doen

met mensen om je heen die dezelfde liefhebberij hebben geeft een goed gevoel. En dit altijd

naast het gewone werk in de weg- en waterbouw en naast zijn eigen paardenbedrijf.

Gelukkig is zijn vrouw diegene waar het paardenbloed bijna letterlijk door de aderen

stroomt, dus zij regelde jarenlang de dagelijkse gang van zaken rondom de fokmerries en

veulens thuis. Het waren dan ook zijn schoonouders die de aanzet gaven tot veertig jaar

paardenliefhebberij.

Het gaat eigenlijk ook veel verder dan dat. Het houden van fokmerries, het fokken van goede

veulens, het bezoeken van veilingen, keuringen, het heeft zoveel voor het echtpaar Roos

betekend, het is geen hobby meer te noemen, eerder een levensstijl. (En dat is het nog steeds,

overigens.)

Sinds 1985 woont het echtpaar in de huidige woning, wat na de nodige gemeentelijke

tegenwerking is verrezen op de plek waar zij nu nog met veel plezier wonen, aan de Oppers.

De bemoeienissen met de manege stammen ook van die tijd, ook al is Fré zelf geen liefhebber

van het paardrijden of mennen. Dat liet hij liever aan de anderen over.

Toen er in 1973 steeds meer behoefte bleek te zijn aan een manege in Sonnega, was Fré

meteen bereid daar tijd en energie in te steken. Boeren en paardenliefhebbers uit het dorp

trokken samen de kar en werd er gewerkt aan het realiseren van deze voorziening. De weg

naar het krijgen van de benodigde subsidies was zwaar, maar uiteindelijk is het gelukt de

financiering rond te krijgen.

In 2004 gingen er stemmen op de manege te vergroten en gingen de Sonnegaaster paarden-

liefhebbers dromen van een grote bak, waar mooie wedstrijden gehouden zouden kunnen

worden en er ook meer ruimte zou zijn voor ruiters en menners.

Als we het doen moet het goed, was het motto. Wederom bleek de bereidheid van het dorp

groot om er de schouders onder te zetten. Elke inwoner van Sonnega en Oldetrijne die ook

maar iets (of niets..) te maken had met paarden kwam zijn steentje bijdragen.

In mei 2007 is men begonnen met bouwen en in september werd de eerste wedstrijd gereden:

dat zegt wel iets over de daadkracht van de vele vrijwilligers.

Er is dan ook een ponyclub “ de Stuyvesantruiters”, de paardenclub “de Linderuiters” en een

menclub “d'r veur en d'r deur”. Momenteel nog goed voor zo'n 150 gezamenlijke leden. Het is

een schommelend aantal van enthousiaste mensen die samen ook de manege draaiende

houden. Elk met vele dagdelen aan vrijwilligerswerk per jaar.

De dagdelen die Fré in de manege doorbrengt, zijn er wel wat meer. Eigenlijk is hij er bijna

dagelijks te vinden: als lid van het stichtingsbestuur vindt hij het zijn taak om de dagelijkse

gang van zaken op en rond de manege goed te begeleiden en ook zelf de handen uit de

mouwen te steken. Het onderhouden van gebouwen en terrein, het plannen en aansturen van

bezigheden en mensen, maar ook het verzorgen van de papierbak, wedstrijden voorbereiden

en de financiën van de kantine regelen vallen onder zijn bezigheden.

Het dorp is trots op deze drager van Koninklijke versierselen, maar vooral blij met een man

die het (paarden-)hart op de juiste plek heeft zitten en op deze manier in grote mate

bijgedragen heeft aan de paardenbeleving van Sonnega/Oldetrijne en dat nog steeds doet.

Hopelijk zal hij dit nog jaren blijven doen! Proficiat Fré en bedankt!

GK

Interview

Met de uitdrukking, “twee onder één kap “

worden doorgaans woningen bedoeld welke

onder één dak zijn gebouwd. Maar het zou voor

het zelfde voor twee mensen kunnen gelden die

onder één dak wonen. Met mijn bezoekje aan

Günter en Clara Stange aan de Sonnegaweg 52

is dat dubbelop het geval. Maar ook weer niet als

ik hun lief hondje Sieba als bewoner mee tel.

Op zaterdagmorgen 1 febr. j.l. had ik me zelf

uitgenodigd om een praatje te komen maken en er een verslagje van in de dorpskrant te zetten. De

deur werd wijd voor me opengezet en werd gastvrij ontvangen. Ze waren best bereid hun

levensverhaal aan mij te vertellen maar niet voor er koffie met koek geserveerd was. Veel tijd om

over koetjes en kalfjes te praten was er niet, want Günter stak meteen van wal.

“Mijn naam verraadt het al. Ik ben van geboorte een Duitser en ik heb nog altijd de Duitse

nationaliteit. Op 7 november 1934 ben ik in een buitenwijk van Hamburg geboren. Ik heb goede en

slechte herinneringen aan de tijd die ik daar heb gewoond. We speelden vaak aan de oevers van de

Elbe. De Elbe stond rechtstreeks in verbinding met de zee. Eb en vloed waren onze

speelkameraden. Het water was altijd in beweging en het was er op het water altijd een drukte

van belang. Het water trekt me nog altijd aan. Daarom hebben we ook altijd een bootje gehad dat

bij de Blesbrug in de haven gestationeerd lag.

Duitsland begon de tweedewereldoorlog in 1939 met de inval in Polen. Toen ik in de tweede klas

van de lagere school zat werd de school gesloten omdat de stad werd gebombardeerd door de

geallieerden. Tot dan was mijn jeugd onbekommerd. De bombardementen begonnen op 24 juli

1943. Het ging 8 dagen dag en nacht door. Daar kwamen 42000 mensen bij om. Ik zie de straten

vol met lijken nog voor me. De lijken waren verkoold door de brand en fosforbommen. De hele

stad stond in brand en lag in puin. Gelukkig heb ik er geen trauma’s van overgehouden. Ik heb ook

nog een broertje gehad. Die is maar negen dagen oud geworden. Mijn vader, die stuurman op een

oliebevoorradingsschip was, is in de Middellandse zee in een gevecht omgekomen. Die heb ik nooit

weer gezien. Mijn moeder heeft niet lang daarna een relatie met een Hollandse man gekregen. Hij

was in Hamburg tewerkgesteld door de Duitse Arbeitseinsatz. Toen de oorlog afgelopen was, ben

ik met mijn moeder en pleegvader naar Nijkerk verhuisd. In Nijkerk heb ik er nog twee halfzussen

bij gekregen”.

Clara luistert mee en neemt het verhaal over.

“Mijn officiële meisjesnaam is Clazina van Brummelen.” Een dure naam merk ik op. Sieba, het

hondje is het met mij eens, want die springt meteen bij Clara op schoot en geeft haar een lik,

terwijl Günter goedkeurend toekijkt. “ Ik woonde in Zeist. Zeist ligt tien km ten zuiden van

Amersfoort en Nijkerk 10 km er boven. Ik kwam met mijn vriendin uit de bioskoop toen twee

jongemannen op een motor ons langzaam voorbij reden. Zij merkten dat wij hun ook zagen en

stopten naast ons om een praatje te maken. Een van de motorrijders was Günter. We praatten wat

en maakten met hen een afspraakje om ook een keer mee naar de film te gaan. Een paar weken

later ben ik ook nog met Günter ( achter op de DKW motor) naar een optreden van Willeke Alberti

geweest. Dat was het begin van onze verkering.

Mijn moeder is plotseling overleden. Dat was in 1949 vlak na de oorlog. Ze is maar 38 jaar

geworden. Vader, die bij de Sola fabrieken werkte bleef achter met vier kinderen. Ik was het derde

kind en toen 7 jaar. De jongste was pas 6 maanden en de oudste 14 jaar. Erg toch, dat een vader zo

met vier kinderen achter blijft. Bovendien was het noch armoede troef in het gezin. We hadden

maar weinig te eten. Een tante kwam eerst een half jaar bij ons in huis als huishoudster Op mijn

veertiende moest ik uit huis om als dagmeisje bij elite te werken. Daar zijn mij de manieren bij

gebracht die rijke mensen er op na hielden. Al hoe jong ik was, ik heb een heel jaar ons gezin

draaiende gehouden. Voor mijn trouwen heb ik ook nog in hotels en in het ziekenhuis gewerkt. En

als ik thuis kwam moest ik daar altijd mee aanpakken in de huishouding. Nee, ik ben niet verwend.

Ik heb voor mijn vader toen een advertentie in de krant laten zetten. “Weduwnaar zoekt

huishoudster”. Een vrouw uit Utrecht kwam bij ons in huis. Daar is vader mee getrouwd. Nee, ik

heb niet een mooie jeugd gehad”.

“Op mijn 22ste ben ik met Günter getrouwd. Dit jaar is dat op 23 april 50 jaar geleden.

We hebben na ons trouwen een huisje in Nijkerk gekocht voor 7700 gld. Daar is onze dochter

Monica geboren. Ons tweede meisje dat we kregen is helaas maar 3 dagen oud geworden”.

Günter:

“Ik kon overal wel werk krijgen. Zo heb ik bij Pon in Amersfoort gewerkt in de assemblage en ook

in het magazijn. Bij Loman installaties en bij een snoepfabriek. Later bij de Morris fabrieken. Ook

heb ik als stukadoor, ijzervlechter en vloerenlegger een tijd lang in Duitsland gewerkt. Het was

hard werken maar het verdiende goed”.

“Monica is nu 48 jaar en woont met haar man Wim Te Nijenhuis in Lemmer. Zij hebben een zoon

en een dochter en wij dus twee kleinkinderen waar we van mogen genieten.

Clara.

Ik had een broer in Willemsoord wonen. Als we daar op visite kwamen vonden we de omgeving

hier mooi. Na wat rondneuzen hebben we in Oldetrijne gevonden wat we zochten. Het huis in

Nijkerk is verkocht en in Oldetrijne hebben we dat van Jacob en Griet Conradi gekocht. Die zijn

toen verhuisd naar het huis waar Bouke, Alie en Peter Spijksma nu wonen.

Terwijl Günter bij verschillende bedrijven heeft gewerkt o.a. bij de Dejo in Wolvega en bij Wiebe

Scheenstra in Ter Idzard kreeg hij last van een rughernia. Na een operatie in Zwolle heeft hij nog

tot zijn 60ste bij de Frysak in Wolvega gewerkt en hij kon daarna in de VUT.

Gùnter

Terwijl hij zijn dagelijkse hand vol medicijnen met een slok water inneemt en mij uitlegt waar die

allemaal voor zijn, schenkt Clara nog een kopje koffie in.

“Deze zijn voor het hart en die voor de dikke voeten. Deze pufjes zijn voor de longen. Ik heb n.l

pocd. De rek is uit de longen. Nu moet ik eerst mijn suikergehalte in het bloed meten”. Dat blijkt te

hoog. Uit de lade komt een injectiespuit waar hij zich zelf de nodige insuline mee toedient. ‘’Ja,

mijn hele leven elke dag een pakje zware Vanilla shag eist nu zijn tol. Maar wij hebben het samen

altijd goed gehad en zijn best tevreden. Vroeger was het hier net een dierentuin. Achter het huis

liepen kalveren, schapen, kippen en pony’s. Ook heb ik een tijd lang duiven gehad. Katten hebben

we niet meer. Daar kon Sieba, de hond, niet mee overweg. We houden het nu maar bij hier en daar

een kabouter in de tuin of in de venterbank, daar hebben we weinig werk van. Gelukkig kan ik nog

autorijden en kunnen we overal nog komen.”

Clara,

“Ik ben een echte dierenliefhebster. Alle vogeltjes rond het huis zijn mijn vriendjes. Ik voer ze

altijd en ze eten bijna uit mijn hand. Uilen, dat zijn echt mijn lievelingsdieren. Zomers zitten ze

vaak bij ons achter huis in de bomen. Kijk

hier in huis staat ook een hele verzameling.

Die hoef ik gelukkig niet te voeren.

Naast de huishouding heb ik er ook altijd bij

gewerkt. Ik heb voor de thuiszorg gewerkt

en 23 jaar als bejaardenverzorgster. 15 jaar

lang heb ik de school in Oldetrijne schoon

gehouden en daar naast nog heel wat losse

werkhuisjes gehad.”

Clara nodigt mij uit om even in de garage te

kijken en laat mij haar mooie grijze Peugeot

scooter zien.

‘’ Is het niet een juweeltje. Starten en lopen. Spring maar achterop dan doen we even een rondje

Oldetrijne”. Als ik zeg dat ik dat niet durf en bovendien dat er wel eens praatjes van in het dorp

kunnen komen heeft Günter zich bij de buik vast van het lachen. De klok wijst intussen al richting

twaalf uur. Na het schieten van een paar foto’s en bedankt te hebben voor de plezierige ontvangst

en de koffie heb ik genoeg stof verzameld voor een stukje in de dorpskrant.

B.S.

-----------------------------------------------

Dorpsarchief Sonnega/Oldetrijne ontvangt een historisch boek.

Titel: Stellingwerfse Boosmannen, Bootsmannen en Bootsma’s

Ze leefden, streefden en stierven

Familiegeschiedenis van plm. 1600-1900

Auteur: Jan Bootsma, Scharendijke

Aantekening dorpsarchief (JB)

De families Bootsma(n) leefden ca. 200 j. in Sonnega.

O.a. Jan Abels Bootsman, geboren 1794 te Sonnega, boer, tapper en arbeider,

overleden: 1828 te Sonnega.

Gehuwd in 1791 met Marijke Jacobs van der Woude, geboren 1768

Overleden 1842 te Sonnega. Was tappersche in het pand van nu de fam. Hein

de Vries, Sonnegaweg 20.

Belangstellenden voor genoemd boek kunnen terecht bij het dorpsarchief

Sonnega/Oldetrijne; alwaar voor dit interessante boek een plaats is ingeruimd.

Dorpsarchief: JB

In het jaar 1974 vierde de lagere school in Oldetrijne het 100-jarig bestaan van het feit dat

de school in 1874 drastisch was verbouwd en uitgebreid. Feitelijk bestond de school toen al

139 jaar ( 1835-1974). De juf en leerlingen hadden zich toen in de mooiste kledij gestoken

om dit feit te vieren. De juf is Grietje Bosma en één van de leerlingen is Klaasje Kuiper. Wie

herkent de andere leerlingen?

Sonnega/Oldetrijne “toen en nu”

Zoals bekend zijn de leden van het dorpsarchief bezig met het verzamelen van historisch materiaal om het bestaande boekwerkje van “oud naar nieuw Sonnega/Oldetrijne”van een rigoureuze up-date te voorzien. Het nieuwe boekwerk wat “de auteurs” voor ogen hebben is een overzicht van gezinsgevens van oud-inwoners en inwoners met naam en woning/boerderij vanaf ongeveer 1900 ( en soms daarvoor) t/m heden. Daarbij historische “artikelen” over (oud)- inwoners, kerken, monumenten,school, etc. aangevuld met foto’s van de woningen van toen en nu en uiteraard ook van ( oud)-inwoners en gebeurtenissen.

De commissie heeft veel foto’s in het archief, maar zij zouden graag nog

de beschikking hebben over een aantal oude familiefoto’s om die

eveneens t.z.t. op te nemen in het “nieuwe historische boekwerk”.

Met andere woorden: Bent u in het bezit van een of meerdere oude familiefoto’s van (oud)inwoners van Sonnega en Oldetrijne en u vindt het goed dat deze worden gepubliceerd dan zouden de commissieleden die graag van u ontvangen.

De foto’s komen uiteraard weer retour.

Beschikbare foto’s kunnen worden bezorgd bij: Jan Boonstra en/of H. Spijker of worden gemaild.

Bij voorbaat dank.

Commissie dorpsarchief.