Of het ooit een Olympische sport wordt valt zeer te betwij-felen, maar dat de sledehondensport internationaal heel veel groter is dan de meesten van u zullen vermoeden, is een feit. Ook in Nederland is een grote groep fanatieke-lingen die met grote regelmaat in competitie- en recrea-tiefverband de strijd met elkaar, zichzelf en de elementen aangaat. Vergeet daarbij de filmbeelden van over einde-loze sneeuwvlaktes razende, volgepakte sleden of een over de rand van een gletsjer krabbelend pack honden. Hier gebeurt het voornamelijk op vier of twee wielen. Zo ook tijdens het eerste weekend van maart in het Kuinderbos.

De wedstrijden in het Kuinderbos waren georganiseerd onder auspiciën van de Dutch Allround Sleddog Sports Club, samengevat ‘DASSC’. Een van de verenigingen waar een sledehondensportbeoefenaar - je zal dat met scrabble kunnen leggen - zich in Nederland bij aan kan sluiten. Er zijn meer verenigingen en het is waarschijnlijk de persoonlijke voorkeur die bepaalt waar een rijder of, zoals dat in de terminologie van de sport heet, een ‘musher’ zich bij aansluit. Hoe die verenigingen ontstaan zijn en welke onvrede er aan ten grondslag ligt is volslagen irrelevant voor degenen die zich gewoon een dagje plezierig willen vermaken met het kijken naar overwegend heel mooie honden, intrigerende taferelen en grappige momenten.

De wedstrijd in Kuinre was de laatste van het seizoen en een zware. Voor honden die normaal gesproken excelleren in koude omstandigheden, waren de temperaturen al aan de hoge kant en de trails door modder zwaar, nat en glibberig. En dan kan het een hele toer zijn om met je step, fiets of lopend met één of twee honden voorgebonden overeind te blijven.Het is maar hoe je de sport benadert en op welke manier je daarin je hond(en) betrekt, maar iedereen met een beetje kijk op honden, zal zich realiseren dat deze dieren hiervoor gemaakt zijn. De energie van deze honden, wanneer ze met grote ogen en vol energie op en neer stuiteren als de tuigen en karren tevoorschijn gehaald worden, is haast aansteke-lijk. Gezegd moet wel worden dat er bij de start harder geblaft wordt, dan bij de finish… Meer bluf dan blaf dus.Gedurende de wedstrijddagen zijn er overigens veterinairs op het ter-rein aanwezig en wordt er streng op toegezien dat het welzijn van mens en dier nooit in het geding is. En dan is er nog een lijst, opgesteld door het ministerie, waarop een vijftal rassen zijn aangewezen als ‘echte’ sle-dehonden, de Siberian Husky’s, Samojeeds, Alaskan Malamuts, Eskimo-honden en de Groenlandse Honden. Voor overige rassen of papierloze dieren moet toestemming gevraagd worden.

Gedurende dergelijke wedstrijden wordt er gestart in verschillende disci-plines en over verschillende afstanden. Boer & ZO begaf zich, weliswaar zonder honden, op het vijf kilometer parcours en genoot van voortref-felijk weer, een ontluikend bos en een heel bijzondere sport.

62Boer ZO& 63 Boer ZO&

tekst & foto’s: Bart van der Hoek

Sledehonden: Blaf of Bluf?!

65 Boer ZO&