Hoofdstuk 3 - 1e periode Leeuwarden (1977-1994)

141

Hoofdstuk 31e periode Leeuwarden (1977-1994)

NIEUWE START...De zo legendarische Basisvlucht van de Vliegbasis Leeuwarden werd met de komst van de SAR-vlucht opgeheven en voor een deel geïntegreerd met de reddings-organisatie. De, sinds de uitfasering van de Beaver, tijdelijk gestationeerde Alouette III was weer terug naar de GPLV. Twee SAR-vliegers hadden het veld moeten rui-men voor de twee bij de (voormalige) Basisvlucht van Leeuwarden ingedeelde vliegers. De sergeanten-majoor A. Keizer en K. Wennekendonk waren de twee ‘gelukkige’ vliegers die naar Leeuwarden werden overgeplaatst. Daarmee waren alle onzekerheden verdwenen; alle aanbevelin-gen van de commissie “Verplaatsing SAR-vlucht naar Leeuwarden” waren hiermee uitgevoerd! Opvallend was dat het nieuw ontstane (vaste) SAR-vliegerbestand nu in zijn geheel uit onderofficieren bestond!

Op 1 juli 1977 zag de vernieuwde SAR/Fotovlucht er als volgt uit:Commandant Vliegdienst Squadron en SAR/tvs Foto-vlucht:

Majoor-vlieger M.H.G. Loonen

vliegers: Adjudant G. ten OeverAdjudant J.G. PijlsSergeant-majoor A. KeizerSergeant-maj K.Wennekendonk

boordmonteur-redders: Adjudant J.N. van LuijkSergeant-majoor R.P. HorsmeierSergeant-majoor D. WesterhovenSergeant-I P. LudwigSergeant-I D. SchullerSergeant-I Ch. de Groot

De nieuwe bezet-ting, juli 1977.(Fotosectie Vliegbasis

Leeuwarden)

Dienen in nood 1

142

Met ingang van de plaatsingsdatum op de Vliegbasis Leeuwarden, 1 juli 1977, omvat-te het takenpakket het volgende:

1e) Een reddingshelikopter stand-by voor de NAVO schietranges op Terschelling, op vijf minuten afroep. (Deze heli vloog dagelijks van Leeuwarden naar Terschelling en keer-de na sluiting van de ranges op de thuisbasis terug.)1

2e) Een reddingshelikopter op een uur afroep, ten behoeve van de zoge-naamde goodwillvluchten, het over-vliegen van zieken of gewonden van de Waddeneilanden naar ziekenhui-zen op de vaste wal. (Dit geschiedde vanaf de Vliegbasis Leeuwarden, zowel tijdens ‘kantooruren’ als ‘s avonds, ‘s nachts en in het weekend!)2

1 Deze heli werd bemand door een volledige crew bestaande uit één vlieger en twéé boordmonteur-redders.

2 Deze heli werd bemand door één vlieger en één boordmonteur.

3e) Het uitvoeren van communica-tievluchten ten behoeve van de Waddeneilanden. (Dit werd wanneer mogelijk gecombineerd met de stand-by helikopter welke dagelijks heen en weer vloog.)

4e) Luchtfotografie, ten behoeve van luchtverkenning, zowel nationaal als voor het aangewezen oorlogsgebied. 3

Een direct gevolg van de verplaatsing naar Leeuwarden was dat aan de perma-nente transporttaak ten behoeve van het Koninklijk Huis definitief een einde was gekomen. Een jammerlijk gevolg, want dergelijke vluchten waren toch ‘de krenten in de pap’! Vanaf nu zou het 298 Squadron op de Vliegbasis Soesterberg dit voor haar rekening nemen.

3 Deze heli werd bemand door een vlieger, een boordmonteur en een luchtfotograaf.

In het Sallands Dagblad van 9 juli 1977 verscheen daarover een opvallend berichtje:

Waar de tassen met het opschrift “Meevlieghelm van het Koninklijk Huis” zijn, weet niemand. Een paar weken geleden ston-den ze nog op een kast in het kantoortje van commandant Schols van de SAR-vlucht op de Vliegbasis Soesterberg. In de tassen zaten helmen voor leden van het Koninklijk Huis, wanneer zij met een van de SAR-helikopters meevlogen. Maar nu de taken van de SAR ingekrompen zijn en onder meer de Koninklijke vluchten niet meer worden gemaakt, had de SAR die helmen niet meer nodig. Maar waar ze zijn weet niemand. De SAR is het slachtof-fer geworden van de tien procent bezuiniging, waar het gehele defensieapparaat aan moet geloven...

Het lag voor de hand dat het wel even wen-nen zou zijn op de nieuwe thuisbasis; voor zowel SAR- als het basispersoneel. Vooral

De afstand van de onderhoudshangaar naar de flightline, waar ook het gebouw zich be-vond waarin Ops en de crewroom waren gevestigd, was niet erg praktisch… (Fotosectie Vliegbasis Leeuwarden)

Hoofdstuk 3 - 1e periode Leeuwarden (1977-1994)

143

de eerste tijd lieten accommodatie, opera-tiën, onderhoud en de samenwerking nogal te wensen over.

De vier Alouettes kregen aanvankelijk hun stalling in hangaar 4 (zuidzijde), de onder-houdshangaar voor de F-104 Starfighter. Voor gereedschap en special tools (speciaal type gebonden gereedschap) en de onder-delenvoorraad was een bureaucontainer op poten neergezet, een zogenaamde toolcrib. In een later stadium verhuisde het geheel, via hangaar 3, naar hangaar 1 (zuidzijde), die gedeeld moest worden met de afdeling Luchtverdediging. De dagelijks ingedeelde heli’s werden gewoonlijk naar de flightline gesleept, maar bij alarmering (vooral na de diensturen) werd meestal gestart vanaf het platform direct voor de hangaar.

Als bemanningsdagverblijf was de keus gevallen op de voormalige crewroom van het 322 Squadron, de aanbouw van gebouw C19, waarin ook de verkeersleiding, sleep-vlucht en cross-servicing waren onder-gebracht. De crewroom moest gedeeld worden met zowel de cross-servicing (het onderhoudspersoneel van de voormalige Basisvlucht) en de verkeersleiding; naar het leek geen ideale situatie. Echter, door veel medewerking (weliswaar na lang aandrin-gen!) van het BABOV, de basistimmerlui en schilders, werd toch een alleszins rede-lijk bewoonbare crewroom gerealiseerd. De inrichting en aankleding - met al het mate-riaal van de oorspronkelijke NATO-flight (Basisvlucht), inclusief trapharmonium, petten en mouwemblemen en alle meege-komen spullen van Soesterberg-, zorgden er voor dat bijna een sfeer van een bruin café ontstond! En na ruim acht weken van ‘knutselen’ werd de, later tot legendarisch uitgeroe-pen crewroom geopend waarbij het toeval wilde dat op het moment dat de comman-dant SAR een toast wilde uitbrengen, een ‘verlate helikopter zo laag overvloog’ dat veel gasten naar buiten renden om te zien wie deze onverlaat was. Natuurlijk was er buiten niets te zien: als practical joke had men op het juiste moment een geluidsband gestart met een hightech opname van een

overvliegende Alouette III, wat een zeer realistisch effect opleverde!

De één uur standby bemanning hield zich meestal op, in of in de buurt van de cre-wroom. Het feit dat de stalling/onder-houdshangaar voor de reddingsheli’s en de verblijfsruimte (twee kantoren, kleed- en doucheruimte, vlieguitrustingsruimte en crewroom) ruim 200 meter uit elkaar lagen, kwam dit een efficiënte manier van werken niet ten goede; een lange weg (naar de han-gaar) om de helikopters naar de flightline te slepen en de ene telefoon, die zich daar in een afgesloten ruimte bevond, maakte een en ander wat onoverzichtelijk en tijdrovend. Deze situatie zou tot 1991 gehandhaafd blijven!

KRITISCH…Dat een helikoptervlucht op een vliegbasis voor jachtvliegtuigen een vreemde eend in de bijt was, moge duidelijk zijn. Toch betekende dit niet dat de SAR-mannen niet geaccepteerd werden. Integendeel, na verloop van tijd werden zij zelfs op handen gedragen! Een redactielid van het vliegbasis onder-deelsblad Stand By verwoordde het in het septembernummer van 1977 als volgt:

De SAR bestaat uit een groep mensen die met helikopters zijn uitgerust en, soms met gevaar voor eigen leven, reddingsoperaties verrichten; een ploeg idealisten, die zonder één ogenblik te twijfelen, er op uit trekken als het nodig is om één of meer mensenlevens te redden. Mensen die binnen de luchtmacht operationeel zijn en vaak met de realiteit van hun taakuitvoering worden geconfronteerd. En hele eer voor ons als Leeuwardenaren, zulk soort mensen te mogen huisvesten op onze basis!

In datzelfde artikel werd echter ook kri-tisch naar de komst van de SAR naar Leeuwarden gekeken:

Waarom de SAR naar onze basis? Men heeft destijds (1976) een vergadering gehad van het informeel overleg over de verplaatsing van de SAR naar de Vliegbasis Leeuwarden. Na deze

vergadering heeft men de Lumara (luchtmacht raad) positief geadviseerd, misschien wat over-haast. Doch, heeft men de consequenties niet wat uit het oog verloren? Men voerde toen aan dat er een geringe personeelsbesparing werd behaald door deze overplaatsing.

Het is natuurlijk heel mooi om te bezuinigen en er zijn nog heel wat terreinen waar veel meer te halen is, per slot van rekening gaan we met gemeenschapsgelden om, en daar behoren we zuinig mee om te gaan.Maar komt door deze inkrimping niet het snel-le ingrijpen, wat noodzakelijk is bij het redden van mensenlevens, in gevaar? Is dit wel moreel verantwoord? Want nogmaals wil ik er op wijzen dat men op de Vliegbasis Soesterberg fantastisch centraal zat, waardoor elke bestem-ming in korte tijd kon worden bereikt, of dit nu levensreddende of ‘goodwill’ vluchten waren.En echt, deze vluchten zijn niet alleen rondom de Vliegbasis Leeuwarden en de Waddeneilanden. Nee, vanuit het hele land kan een oproep tot bijstand komen. Ik vind dat zoiets (centrale dekking, PS) te realiseren moet zijn. Het is een van de weinige manieren waarop iets terug gedaan kan worden aan de burgerbevolking, die toch al genoeg wordt geplaagd door o.a. geluidshinder. Waarom de SAR-vlucht naar Leeuwarden moest, ik kan het u niet zeggen!

PROTESTEen ander belangrijk gevolg van de over-plaatsing was het feit dat de 5-minu-ten standby crew niet meer de gehele week op haar vooruitgeschoven basis op West-Terschelling verbleef, maar nu dage-lijks vanaf de Vliegbasis Leeuwarden naar Terschelling heen en weer vloog, een vlucht van slechts twintig minuten, en, zoals in de taakstelling al duidelijk werd, alleen gedu-rende de openstellingtijden van de NAVO-schietranges op Terschelling aanwezig was. Voor zowel logistieke als operatio-nele afwikkelingen had dit zeker voordelen, denk daarbij aan onderhoud aan de heli’s, wisselen van bemanningsleden, dagelijkse communicatie (verbindings) vluchten ten aanzien van de schietranges, enzovoort.

Dienen in nood 1

144

Voor wat betreft de bevolking van de Waddeneilanden waren er zowel voor- als nadelen te noemen. De helikopter red-dingseenheid was nu in z’n totaliteit vast op de Friese vliegbasis gestationeerd waar-door tijdens calamiteiten direct een beroep op de gehele reddingsorganisatie van de KLu kon worden gedaan. Maar buiten de ‘kantooruren’, wanneer de 5-minuten standby helikopter was teruggekeerd naar de thuisbasis, was de reactietijd wel wat langer (volgens gemaakte afspraken maxi-maal een uur!) geworden, omdat de stand-by crew nu gewoon thuis vertoefde en niet meer op Terschelling, zoals voorheen, dicht bij de heli verbleef.

Een deel van de eilanderbevolking zag alleen de nadelen. Men reageerde zeer verontrust op de nieuwe situatie. Er ver-schenen binnen een week koppen in de krant met:

TERSCHELLINGERS ONGERUST

TERSCHELLING VERLIESTREDDINGSHELI

TERSCHELLING WIL WEERGRAAG PERMANENTHELI OP HET EILAND

REDDENDE ENGELENMOETEN BEZUINIGEN

EILANDER BEVOLKING WOESTOP LUCHTMACHT

En nog veel meer van dergelijke teksten. Vanzelfsprekend werd hierop zeer ver-ontwaardigd gereageerd binnen de SAR-gelederen, mede doordat men werd gecon-fronteerd met halve waarheden en hele leu-gens met betrekking tot de bereidwilligheid en inzetbaarheid. Tenslotte waren ook de SAR-mannen slechts een speelbal binnen het bezuinigingsbeleid van Defensie...Een citaat uit een artikel in de Leeuwarder Courant van 7 juli 1977:

“Het is een verarming” constateert burge-meester mr. J. Blommestein van Terschelling. Hij denkt dat de vertraging die er bij het ziekenvervoer op zal treden zeker een half uur tot drie kwartier zal zijn. Hij wil graag dat de heli zo spoedig mogelijk weer permanent naar het eiland komt en niet nadat er eerst een paar doden zijn gevallen. “De bemanning zelf vond het prachtig hier. Men heeft bij wijze van spreken met tranen in de ogen afscheid genomen. Het vertrek is ook nooit officieel meegedeeld, noch aan ons, noch aan de art-sen hier op Terschelling.“ De burgemeester is van plan contact met de luchtmacht op te nemen en wil trachten deze dienstverlening weer op Terschelling te krijgen. “Als de minister van Defensie, mr. A. Stemerdink, bezuinigin-gen wil is mij best, maar niet op deze wijze! Burgemeester Van Blommestein vindt ook dat Defensie op deze manier goodwill verspeelt...”

Een reactie van de voorlichter en woord-voerder van de Vliegbasis Leeuwarder in de Leeuwarder Courant van 9 juli 1977:

“Voor de eilandbewoners is het er over het algemeen beter op geworden. Enkele inzetten na de overplaatsing van de heli naar de vlieg-basis heeft al uitgewezen dat de vertraging ten opzichte van de oude situatie nauwelijks

iets veranderd is, maar die acties hoeven nog geen maatstaf te zijn”. (Het betrof hier een tweetal patiëntenvluchten; een hartinfarct en een maagbloeding; PS) Bij die bewuste inzetten arriveerde volgens de Leeuwarder basisvoorlichter de heli enkele minuten nadat de ambulance met de zieke bij de helihaven was aangekomen. “Dat is wat anders dan het half uur tot drie kwartier vertraging die bur-gemeester Van Blommestein heeft genoemd. Wat anders wordt het wanneer een patiënt dicht bij de helihaven woont en het ambulan-cevervoer weinig tijd in beslag neemt. De voor-delen zijn”, volgens majoor Van Bueren, “dat vanaf Leeuwarden Schiermonnikoog veel beter bediend kan worden dan vanaf Terschelling zoals voorheen het geval was. Voor Ameland verandert er bijna niets en voor Vlieland wordt het ook nauwelijks anders. Bovendien had de SAR vanaf Terschelling nogal eens te kampen met mist uit zee, Dan kon er niet of nauwelijks gevlogen worden. Op Leeuwarden is dat veel minder het geval...”

“Een ander sterk argument”, vindt hij, “is de hulpverlening in het weekend. In tegenstel-ling met wat eerder was gepubliceerd, was er in het weekend voorheen geen SAR-heli op Terschelling! Die vloog elke vrijdagmiddag terug naar Soesterberg. De beschikbaarheid

De SAR-helikopter op Terschelling, voor de bevolking een vertrouwd gevoel. (privé-archief auteur)

Hoofdstuk 3 - 1e periode Leeuwarden (1977-1994)

145

werd dan overgenomen door de enige heli-kopter van de basisvlucht van de Vliegbasis Leeuwarden, maar die was eigenlijk niet vol-doende uitgerust. Reserve heli’s waren er ook niet, dus was de heli kapot, dan moest men ‘nee’ verkopen. Nu de SAR-vlucht op Leeuwarden is, beschikt men over een reserve van minstens drie heli’s en alle heli’s zijn boven-dien voor hulpverlening uitgerust. Beter dan de ‘weekend heli’ van voorheen...”

In De Telegraaf van 28 juli 1977 kwam dokter P. Smit, huisarts op Terschelling, aan het woord:

“Men heeft deze maatregel genomen, omdat er bezuinigd moest worden. In de avonduren en ‘s nachts zullen we langer op hulp moeten wachten. Daar zijn we erg ongerust over, temeer daar hier tijdens de zomermaanden tienduizenden vakantiegangers op het eiland verblijven! Heel wat mensenlevens zijn, door de onmiddellijke beschikbaarheid van de lucht-macht helikopter, op die manier gespaard gebleven. In noodgevallen als bijvoorbeeld een te vroege geboorte of een hartinfarct, was de helikopter binnen enkele minuten al op weg naar het ziekenhuis. We hadden zelf een spe-ciaal oproepsysteem om mensen van de lucht-

macht snel te kunnen alarmeren! Nu komt er alleen nog maar een heli naar het eiland als er schietoefeningen zijn. Bij slecht weer en tus-sen half vijf ‘s middags en acht uur ‘s morgens moeten we sinds kort naar de vliegbasis bellen. Zo gaan er veel kostbare minuten verloren. Gemiddeld moet je nu drie kwartier wachten voordat de heli op het eiland landt.“

Dokter Smit was overigens uiterst tevreden over de inzet van de helikopterbemanning van de vliegbasis. Hij zei:“Bij een alarmoproep rijden ze zo snel mogelijk naar de vliegbasis om ons te komen helpen. Ook ‘s nachts staan die mensen voor ons klaar. Dat er veel tijd verloren gaat ligt niet aan hen. Het is het gevolg van een politieke beslissing ergens op het ministerie in den Haag. Wij zul-len ervoor moeten vechten, dat de helikopter hier weer permanent komt.”

Het gemeentebestuur van Terschelling wilde nu bij het ministerie van Defensie protesteren tegen de teleurstellende beslis-sing van de luchtmacht leiding...Tot zover de reactie in krantenberichten naar aanleiding van de verplaatsing naar Leeuwarden en de gevolgen daarvan.

ERNSTIG GEWOND!

Op 14 juli 1977, rond 22.45 uur, vindt op de hoofdweg te Landerum (Terschelling), ter hoogte van garage Bosma een ernstig ongeval plaats. Door nog onbekende oorzaak komt een Vauxhall vanuit de richting Formerum, bestuurd door een 19-jarige Terschellinger, in botsing met de brommer van de 18-jarige E. Kreffer uit Harlingen. Deze loopt een gebroken linkerbeen alsmede verwondingen aan zijn hoofd op en wordt met de reddingboot Komer naar Harlingen overgevaren, vanwaar hij naar het Bonifatius hospitaal in Leeuwarden wordt vervoerd. Zijn duopassagier, de 20-jarige K. Stuut uit Hoorn (Terschelling) loopt daarbij zeer zwaar beenletsel op, zo ernstig zelfs dat zij haar been zal moeten missen!Adjudant-vlieger Ten Oever is samen met boordmonteur, sergeant-I Ludwig al voor de tweede maal die avond onderweg met een patiënt van Terschelling naar Leeuwarden als hij opnieuw opdracht krijgt terug te keren naar Terschelling.Huisarts Smit besluit, gezien de ernst van de situatie, de ernstig gewonde zo snel mogelijk naar het Academisch Ziekenhuis in Groningen te vervoeren. Rond middernacht zet Ten Oever zijn heli op de luchthaven Eelde aan de grond, waar de zwaargewonde vrouw met de ambulance naar Groningen wordt getransporteerd. De derde patiëntenvlucht van die avond is een feit; alle drie van Terschelling! 1

1 Overgenomen en bewerkt uit de Harlinger Courant van 15 juli 1977.

OVERLEG...Op korte termijn vond tussen alle belang-hebbenden overleg plaats. Nog geen vier weken later waren er op de Vliegbasis Leeuwarden vertegenwoordigers van diver-se instanties bijeen. Namens de Koninklijke Luchtmacht waren vertegenwoordigd: de commandant van de Tactische Luchtstrijdkrachten, de com-mandant van de vliegbasis en zijn plaats-vervanger, de chef Geneeskundige Dienst, de basisvoorlichter en de commandant SAR-vlucht. Namens de Waddeneilanden de burgemeesters van Terschelling, Vlie-land en Ameland, ondersteund door enkele huisartsen. Ook de inspecteur van Volksgezondheid en de (plaatsvervangend) chef Kabinet van de commissaris van de Koningin van de Provincie Friesland waren aanwezig. De eerstgenoemde trad daarbij op als voorzitter.

De burgemeester van Terschelling vroeg tijdens dit overleg om een heroverweging van de argumenten die geleid hadden tot de beslissing dat op de werkdagen geen heli-kopter meer onafgebroken op Terschelling was gestationeerd. Het belang van de pati-ent diende daarbij voorop te staan!De voorzitter stelde daarop dat het vervoer van zieken door de SAR-heli een privilege was dat door omstandigheden (schietran-ges! PS) aan de eilanden was toegevallen. De Vliegbasis Leeuwarden had uiteinde-lijk de vervoerstaak, de SAR-heli was wel op Terschelling doch had -nadrukkelijk gesteld- een andere taak (het redden van militaire vliegers! PS). Ook diende dui-delijk vastgesteld te worden dat tijdens de avond- en nachturen geen formele stand-by regeling voor de SAR-heli bestond. Hun inzet geschiedde geheel op basis van vrijwilligheid!

Verder stelde de voorzitter dat naar zijn mening een reactietijdsduur van 45 minu-ten alleszins aanvaardbaar was. Hij vroeg zich daarbij af of er op het vaste land geen plaatsen waren waar vervoer naar een zie-kenhuis niet meer tijd vergde!

Dienen in nood 1

146

De inspecteur van Volksgezondheid viel hem daarin bij en betoogde dat de richtlij-nen van het ministerie een tijdsduur van 45 minuten aanvaardbaar achtten.

De burgemeester van Vlieland legde ver-volgens verband met de hinder die de bevolking van Vlieland en Terschelling ondervond van de schietterreinen:“De bevolking vindt de oefeningen niet prettig, maar accepteerde deze tot nu toe omdat er iets tegenover stond. De KLu heeft goodwill op de eilanden, de minister moet dat niet terugdraaien!”

koptervervoer wel eens te laat kon komen en vroeg zich af of de levens van misschien wel twee mensen het niet waard was de situatie van voor 1 juli te herstellen!

De commandant Vliegbasis beaamde dat op dat ogenblik nog wel moeilijkheden beston-den met de alarmering van een bemanning door het ontbreken van telefoonlijnen en/of het falen van het piepersysteem. Inmiddels was door de basis -gesteund door B&W van Terschelling- met de PTT overeen-gekomen de telefoonlijnen met voorrang aan te leggen en er zou getracht worden de interne organisatie te verbeteren!

De voorzitter geloofde daar niet in:“Een van de redenen dat bezwaren tegen overplaatsing naar Leeuwarden waren ingeslikt, was juist dat de bemanning van de consig-neringen af waren. Inzetbereidheid was niet afdwingbaar!”

Daarbij benadrukte de plaatsvervangend commandant vliegbasis dat tot nu toe steeds op basis van vrijwilligheid was gewerkt!De burgemeester van Terschelling merkte op dat verbetering van de arbeidsvoor-waarden ten aanzien van de bemanning misschien wel soelaas zou kunnen bieden. Bovendien verbaasde het hem dat een en

De standby heli van de KLu; vanaf 1977 alleen nog overdag direct beschik-baar…(privé-archief auteur)

De voorzitter wees het verband tussen zie-kenvervoer en geluidshinder af. Hij stelde verder dat de eilanders goed voorgelicht moesten worden. Het leek nu wel alsof de KLu niets meer deed, het ging maar om vier avonden/nachten en dan alleen nog maar als er op de ranges werd geoefend.Ook de CGD benadrukte dit laatste:

“Door de eilanders is nooit gevraagd om een permanente stationering van een helikopter op Terschelling gedurende de weekends!”

Een van de huisartsen voerde aan dat de reactietijd van 45 minuten niet altijd haal-baar was. Hij voorzag dan ook dat het heli-

Het was inmiddels adjudant-vlieger Wennekendonk reeds tweemaal overko-men dat bij alarmering de eveneens standby staande boordmonteur niet was komen opdagen doordat simpelweg zijn pieper niet was afgegaan, waarbij ook nog vermeld moet worden dat voor dezelfde persoon nog geen telefoonlijn beschikbaar was, zodat deze ook niet telefonisch bereikt kon wor-den! Daardoor liep de reactietijd aanzienlijk uit…De burgemeester van Terschelling vroeg of de tijdsduur niet bekort kon worden door de standby bemanning op de vliegbasis te consigneren!

ander door de KLu nooit officieel was geregeld!Tenslotte werd overeengekomen de bestaande regeling enige tijd op zijn waarde te beschouwen en gedurende die tijd ook niet in de publiciteit te treden. Daarna zouden wellicht Terschelling en Vlieland verdere stappen ondernemen om herstel van de situatie van voor 1 juli te bewerkstelligen, een en ander in overleg met de KLu! 1

1 Deel van het verslag van de bijeenkomst op 8 augustus 1977, opgetekend door de PR-officier van de Vliegbasis Leeuwarden.