AmboseliWe reizen ditmaal met Kenia Wildlife Trails en onze favoriet aldaar, Abdellah, die ons fi er met zijn nieuwe safaribus ophaalt voor een 14-daagse safari. In volle stad Nairobi wijst hij ons reeds op broedkolonies maraboes, koe- en zilverreigers en heilige ibissen. De geasfalteerde weg naar Namanga wordt gefl ankeerd door paars bloeiende Astripomea, een windesoort.

Het regenseizoen, waarvan we geneigd zijn om de negatieve invloed te minimaliseren, blijkt dit jaar nadrukkelijk aanwezig te zijn: groene vegetatie, overal plassen en dreigende regenwolken die Mount Kilimanjaro onzichtbaar maken. Wat we in Amboseli aanvankelijk als een fata morgana beschouwen, blijkt wel degelijk de tot een meer opgevulde zoutpan te zijn. Steve, die hier al vier dagen met een groep Japanse fotografen rondtoert, zal ons morgen vertellen dat we ontsnapt zijn aan twee dagen van zware regens en dat Mount Kilimanjaro zich nog niet heeft laten bewonderen. De namiddagsafari levert vooral olifanten op, in grote, zelfs té grote aantallen aanwezig in het park. Voor de rest zien we enkel solitaire exemplaren gnoe, zebra, enkele Grants en Thomsons, een goudrugjakhals. Naar verluidt zoeken de kudden hogere regionen op als de omgeving van de Amboseli-pan modderachtig vochtig is. De vogelwereld, waarvoor mijn medereizigers voorlopig nog geen geoefend oog hebben, moet ons redden met o.a. Afrikaanse oehoe, vechtarend, vorkstaartplevier, baltsende kroonkraanvogels, golden pippit en de Pangani longclaw, die enkel in Amboseli voorkomt.

‘s Anderendaags laat Mount Kilimanjaro zich in zijn volle glorie aanschouwen, de hele voormiddag lang en schieten we spectaculaire plaatjes met olifanten op de voorgrond. Abdellah stelt voor om een Masai-dorp te bezoeken in de omgeving van Tortilis Camp: goed georganiseerd, leerrijk, fotogeniek en met een enthousiast schooltje, o.a. gefi nancierd met onze entreegelden (10 € per persoon, wat beduidend minder is dan in de Mara waar 20 USD wordt gevraagd). De namiddagsafari dreigt niets spectaculairs op te leveren Tevergeefs zijn we op zoek naar roofdieren. Ook Observation Hill met zijn weids panorama biedt ons enkel een paar nijlpaarden en een grote kudde buffels aan de horizon. Het is opnieuw de vogelwereld die ons bezig houdt: Afrikaanse visarend, Goliathreiger, renvogels, zandhoenders, jacana, spoorwiek gans…

Bijna terug in onze aangename Oltukai Lodge, schudt Abdellah met zijn arendsogen een bijna onzichtbare caracal uit zijn mouw. Zijn puntige oren steken aanvankelijk nauwelijks boven het gras uit, maar ja hoor, sterke digitale uitvergroting met mijn

ReisverslagReisverslag16-daagse Great Rift Safari 16-daagse Great Rift Safari

in Keniain Kenia2 - 17 mei 20052 - 17 mei 2005

supersnelle nieuwe Canon Eos 20D camera en 100/300 zoomlens laat wel degelijk deze moeilijk waarneembare kat zien. Voor Abdellah slechts zijn derde waarneming, voor mij de tweede. Geen leeuwen in Amboseli, maar wel de Simba Marara (Swahili voor caracal, wat kleine leeuw betekent) en dat vindt Abdellah duidelijk meer dan een compensatie.

Naivasha - Masai MaraNa twee dagen verlaten we Amboseli en rijden via Nairobi naar Naivasha. In Nairobi luk ik bij de voormelde broedkolonies in enkele voortreffelijke vliegbeelden van heilige ibissen. In Naivasha verblijven we in de nieuwe Sopa Lodge en hebben we de namiddag vrij voor exploratie van de tuinen. We zien er o.a. meerkatten smullen van de bloemen van euphorbia candelabra. Bij de steiger aan het meer zien we tal van watervogels: kemphanen, grutto, witte- en kroeskoppelikanen, black crake, purperkoet en een Afrikaanse visarend die als een fregatvogel achter een aalscholver aangaat. Bang voor de doorgaans in de namiddag opstekende wind, hebben we een boottocht uitgesteld tot de volgende ochtend. Dat bleek niet nodig en gelukkig blijft de zon van de partij. We varen naar verschillende groepen nijlpaarden en langsheen Crescent Island, waarop heel wat dieren leven, o.a. de Delfassa waterbok. Tijdens de wandeling terug van de steiger naar de receptie roepen verschillende red chested cuckoos… it will rain..., voorbode van moeilijk berijdbare pistes in de Mara. De weg naar Narok blijkt hersteld en dat scheelt een slok op de borrel. Ondanks ons laat vertrek om 10u00 bereiken we Sarova Mara op tijd voor de lunch (14u15). Onderweg zagen we in de Loita-vlakten, ver buiten de eigenlijke Mara, grote kudden zebra’s en gnoes die we nooit als dusdanig in het reservaat zullen zien. Zij zijn het relatief hoge gras reeds ontvlucht. Na de lunch rijden we in de vorm van safari door de Mara naar de westelijke Mara Triangle. Abdellah etaleert zijn rijkunst op de modderige pistes. Het reeds verrassend hoge gras laat weinig wild observeren. Het zijn aanvankelijk opnieuw de vogels die ons redden: secretarisvogel, lilac breasted roller, gele lelkievit, trappen… Nabij de Mara-rivier is het gras korter en zijn de meeste dieren verzameld: topi’s, kongoni of hartebeest, impala’s, Thomsons, drie hyena’s, en als kers op de taart: een verliefd leeuwenpaar, waarbij ons geduld beloond wordt met een paring. Voldaan rijden we de Mara Serena binnen. Abdellah is ’s anderendaags beperkt in zijn mogelijkheden vanwege het drassige terrein rond de Mara-rivier, waar een terreinwagen onontbeerlijk is na de regens. Het hoge gras is geliefd terrein voor tal van widow birds, we zien van ver een zwarte neushoorn en zoeken de hele morgen tevergeefs naar jachtluipaarden. ’s Namiddags kiest Abdellah voor de omgeving van het Oloololo Escarpment waar ’s morgens neushoorn en cheeta zijn gesignaleerd, maar opnieuw zonder resultaat. Het karkas van een ooievaar, volgens onze gids geveld door een serval, wordt verder opgepeuzeld door zeldzame witkopgieren en enkele tawny eagles. Als het begint te stortregenen vluchten jakhalzen uit de tot een moeras geworden savanne naar de hoger gelegen pistes. Meestal zijn het zadelrugjakhalzen, maar we zien ook drie side striped jakhalzen, na meer dan 50 safari’s voor mij de eerste waarneming. De kop is opvallend zwaarder en doet veel eerder aan een hond denken. Bij de airstrip vinden we een bezette burcht van hyena’s. De jongen spelen voor het hol. We brengen nog een bezoek aan ons verliefd leeuwenpaar en vinden vlakbij een concurrerend mannetje, met voor de Mara typisch zwarte manen en knieharen. De leeuwin negeert voorlopig zijn geurvlaggen en blijft trouw aan haar jongere adonis. De aantallen ontbreken misschien in de Mara, maar kwalitatief hebben we toch reeds enkele uitzonderlijke waarnemingen mogen noteren, en dat zal er niet op verslechten. De volgende dag ervaren we de ochtendsafari bijna als overbodig tot plots, tegen lunchtijd, blaffende jakhalzen en een hyena onze aandacht trekken. Boven in een acacia zit een zwaar luipaardmannetje met zijn prooi. We zijn gelukkig alleen en hij laat ons rustig van op enkele meters de nodige beelden schieten alvorens het hazepad te kiezen. Prachtig! Na de lunch keren we nog even terug, maar meneer is blijkbaar met zijn kill veilig op het droge.We verhuizen dan voor twee nachten naar het Sarova luxe tentenkamp in de oostelijke Mara. In de Sopa-vallei vinden we een cheetah–moeder met een halfvolwassen jong bij een gedode Grants gazelle. We kruisen nogal wat olifanten die opvallend kleiner zijn, zeker wat hun slagtanden betreft, in vergelijking met hun soortgenoten uit Amboseli. De Talek-vlakte wordt door de parkwachters geregeld platgebrand om met korter gras meer dieren aan te trekken. Abdellah ontdekt er een Thomson gazelle met pasgeboren jong en een rode duiker. Gisteren zagen we ook reeds een common duiker, die veeleer in zuidelijk Afrika thuishoort. Tevergeefs zoekt hij naar de grote troep leeuwen die hier hun territorium hebben. In de plaats krijgen we een koppel cheetah’s en vier leeuwinnen die hun prooi afhandig hebben gemaakt. Eentje ervan komt binnen handbereik drinken aan een plas naast onze wagen. Ook in het regenseizoen blijft de Mara imponeren. In de lodge spot ik in het dichte struikgewas black backed puffbird en banded wattle eye, terwijl de niet-vogelaars aan het zwembad toch onder de indruk raken van de nestelende zwartkopwevers.

NakuruVanwege de couleur locale onderweg, prefereer ik vanuit Narok de piste naar Mau voor de transfer naar Nakuru. Op een slijkerige helling constateren we waarom deze kortere weg gemeden wordt. Een vastgereden vrachtwagen blokkeert de weg. Een groep mannen heeft kaartspelend naast de moeilijke doorgang postgevat en biedt tegen betaling zijn diensten aan om de wagen los te krijgen. Ook Abdellah raakt vast in de diepe voren. Een duwtje van 100 shilling maakt dat we verder kunnen rijden. Nooit heb ik zoveel pelikanen gezien in Nakuru. Zij bevestigen de zuivere kwaliteit van het visrijke water. We hebben wel eens meer fl amingo’s gezien, maar voor wie niet kan vergelijken blijft dit een spektakel van de bovenste plank. We verblijven twee nachten in Sarova Lion Hill en dat geeft ons de gelegenheid om het nationaal park rond het meer tot in zijn verste uithoeken uit te kammen. Dat levert o.a. Rotchildgiraffe, jagende leeuwinnen, Defassa waterbok, luipaard, zwarte en witte neushoorn. Deze laatste is talrijk aanwezig in het park en graast in groepen. We zagen een wijfje een rivaliserend mannetje aanvallen en lieten ons later omsingelen door zeven exemplaren door hen rustig op te wachten op hun pad naar de schaduwrijke gele koortsbomen. In de lodge kwaken luidruchtige boomkikkers erop los. Hoewel niet groter dan een vingerhoed, heeft de ingebouwde fl its van mijn nieuwe Canon geen enkel probleem om ze haarfi jn vast te leggen.

Aberdares - Meru National ParkSteve probeert er ons reeds geruime tijd van te overtuigen om Meru terug op te nemen in onze circuits. Het park was vanwege stroperij in verval geraakt, maar heeft zich hersteld en beschikt met Elsa’s Kopje en Leopard Rock over twee uitgelezen lodges. Dat wordt ons bevestigd door de familie Brusten die intussen verliefd geworden is op de regio en hier jaarlijks terugkeert. Anderzijds kan het boomhotel The Ark in het Aberdares nationaal park de laatste tijd niet echt meer overtuigen. Ik heb mijn medereizigers daarom gesuggereerd om The Ark te vervangen door Elsa’s Kopje en dat hebben we ons niet beklaagd. Om 06u15 beginnen we aan de lange transfer (475 km). Via de vruchtbare Subukia-vallei klimmen we naar de Thomson Falls in Nyahururu voor een korte stop. De opdringerige souvenirverkopers zijn gelukkig nog niet aanwezig. Iets verderop is de directe piste naar Nanyuki gelukkig berijdbaar en dat bespaart ons 100 km omweg via Nyeri en Mweiga. We passeren grote farms zoals Ol Pajeta en eentje die eigendom is van een invloedrijke Samburu politieker. Na jaren ziet Abdellah hier opnieuw Patta-apen, een West-Afrikaanse soort die de struiksavanne bewoont. In Nanyuki kruisen we de evenaar. De demonstratie van het Coriolus-effect laten we voor de terugweg. Langsheen de fl anken van Mount Kenya rijden we over goede asfalt naar de stad Meru. Onderweg lezen we een Keniaanse krant, vooral interessant voor het opvolgen van de nationale politiek waarbij fi rst lady Kibaki vanwege allerlei schandalen voor opschudding zorgt. We lezen er ook een opmerkelijke advertentie waarbij een HIV+ man op zoek is naar een HIV+ partner. De hele weg wordt trouwens met couleur locale ingekleed. We passeren tal van markten met doorgaans vriendelijke Meru die zich gemakkelijk laten fotograferen. De regio geniet gemiddeld van een hogere welvaart vanwege de kap van dure houtsoorten, genetisch gemanipuleerde kweek van mango’s en bananen en vooral van de teelt van khat (mirah), een softdrug die o.a. wordt geëxporteerd naar Somalië. Om 13u00 bereiken we uiteindelijk de Murare Gate van Meru nationaal park. Elsa’s Kopje ligt nog een klein uurtje verder op de plaats waar George en Joy Adamson ooit de leeuwin Elsa in hun tentenkamp adopteerden. We rijden door een dichte struiksavanne met hoog gras, afgewisseld met doumpalmen, baobabs en galerijbossen met raffi apalmen die groeien langsheen de 13 rivieren die Meru bewateren alvorens uit te monden in de Tana-rivier. Van ver zien we de heuvel of ‘Kopje’ waarop de 8 exclusieve kamers, sommige met een buitenbad uitgehakt in de rotsen, stijlvol zijn geïnstalleerd. Elsa’s Kopje is absolute klasse, straalt romantiek uit, de ideale plaats voor een honeymoon, de viering van weet ik welk jubileum of gewoon om even de relatie terug op te krikken. De maaltijden zijn voortreffelijk en worden enkel overtroffen door het nabijgelegen Leopard Rock, dat met zijn Franse eigenaar gastronomische haute cuisine afl evert, maar voor de accommodatie in Elsa’s Kopje zijn meerdere moet erkennen. De dieren in Meru zijn inderdaad terug aanwezig, echter niet gewoon aan toeristen en daardoor erg schuw. We zien vooral soorten die eigen zijn aan de noordelijke struiksavannes en halfwoestijnen van Kenia: netgiraffe, beisa spiesbok, grevy zebra, common waterbok, nijlpaarden, buffels, … Men is volop bezig met de herinvoering van witte neushoorns en Meru openbaart zich wel als een vogelparadijs met vooral hoenderachtigen: helm- en gierparelhoen, geelkeelfrankolijn, crested francolin, black faced sandgrouse… Ook de visuil kan in Meru gezien worden. Een nadeel is wel de aanwezigheid van de tseetsee-vlieg in sommige delen van het park. Wij zullen Meru vooral promoten als ontspannende afsluiter op de terugweg naar Nairobi. Voor wildobservatie genieten Samburu/Buffalo Springs en Shaba nog steeds onze voorkeur.

SamburuMijn geliefde Sarova Shaba wordt onze volgende bestemming. Na een rit van vier uur vanuit Elsa’s Kopje gaan we eerst op safari in Buffalo Springs, waar opvallend veel oryx en Grants grazen. We genieten van het Samburu-landschap met op de achtergrond de contouren van tal van bergen zoals Mount Shaba en Wamba Rock, omgeven door onheilspellende onweerswolken waartussen de ondergaande zon priemt. Sarova Shaba is ongewoon druk bezet door Amerikaanse mariniers die op oefening zijn ten noorden van Archers Post. Het dinerbuffet is ontgoochelend ondermaats en wordt na Elsa’s Kopje nog nadrukkelijker als dusdanig ervaren. Ik wens mijn beklag te doen bij Frederic, de manager, maar die weet wellicht uit het verleden dat hij de eerste bui best laat overwaaien, en blijkt onvindbaar… wellicht reeds een compensatie aan het bedenken. Een vroege ochtendsafari in Shaba levert zoals gewoonlijk niet veel wild, maar schilderachtige landschappen. Abdellah zoekt echter onvermoeid, en wordt beloond met twee luipaarden. De eerste loopt op de piste en we volgen hem naar een rotspartij waarop hij een klipdas vangt en oppeuzelt. De tweede kan je enkel met Abdellah waarnemen. In en dichte wirwar van acaciatakken onderscheidt hij van ver een luipaardenstaart. Hoewel het offi cieel niet is toegelaten, verlaat hij opnieuw de piste en we naderen een prachtig wijfje, dat lui ligt te rusten op een horizontale tak. Met het risico dat ze zou vluchten insisteren we toch op ‘nog dichter’ en het lukt. We posteren op een tiental meter en blijven zeker vijftig foto’s lang bij deze schitterende kat, die zich onverstoord uit alle hoeken laat vastleggen. Het voordeel van het regenseizoen met weinig toeristen, verklaart Abdellah. En gelijk heeft hij, want zodra een tweede safarivoertuig ons vervoegt, houdt de luipaard het voor bekeken. Terug in de lodge krijg ik Frederic te pakken en wordt het onaanvaardbare diner en dito service als een mangagementsprobleem naar de toekomst toe besproken. Hij belooft het Exotica cliënteel in de watten te zullen leggen. Dat merken we reeds na de middagsafari, wanneer we niet terugrijden naar de lodge, maar de airstrip oprijden naar de Uaso Ngiro-rivier. De tafel staat er voor ons gedekt bij een kampvuur voor een bushdiner. Iets verderop staat een open bar en twee koks met hoge mutsen staan bij een barbecue. Na de nodige aperitieven volgt een driegangendiner under the stars, overgoten met wijn on the house en afgesloten met Zuid-Afrikaanse vonkelwijn. ‘Hier kan de concurrentie een puntje aan zuigen’ hoor ik een zich nog in trance bevindende deelnemer spontaan verklaren.’s Anderendaags verhuizen we naar Samburu Serena in Buffalo Springs. Een panoramisch mooie safari langsheen de Uaso Ngiro levert nogal wat olifanten op, sommige badend in de rivier. Ook de vechtarend wordt weer genoteerd, een opvallende aanwezige in alle parken die we bezochten. ’s Namiddags regelt Abdellah een safari in het eigenlijke Samuburu-reservaat, waarvoor normaal een extra parkingang dient betaald te worden. We zien er vooral dikdiks en girafantilopen (gerenuks), maar vinden niet de cheeta’s waar we naar op zoek zijn. Wanneer we ons reeds verzoend hebben met het einde van onze laatste safari, krijgen we over de radio bericht dat er een luipaard is gesignaleerd. Holderdebolder racen we terug naar Buffalo Springs en geloven eigenlijk niet meer dat een luipaard bij zonsondergang na een kwartier nog op dezelfde plaats zou zitten. Ter plaatse blijkt echter dat de luipaard een prooi van een krokodil heeft afhandig gemaakt. Abdellah plaatst zich tussen de luipaard en de krokodil, beiden op nauwelijks enkele meters van ons verwijderd. De krokodil druipt langzaam af, de luipaard vleit zich, ons totaal negerend, naast onze wagen neer. We kunnen hem strelen als we zouden durven. Plots zet hij zich opnieuw recht en gebruikt onze wagen als dekking voor drie naderende impala’s. Hij maakt aanstalten om aan te vallen. De afstand tussen prooi en jager is nauwelijks tien meter. Omdat hij reeds een prooi heeft zal de kill niet doorgaan, verklaart Abdellah. Of misschien is het de reeds ingevallen duisternis, waardoor we veel te laat nog steeds in het park zijn … we zullen het nooit te weten komen. Met gedoofde lichten, onzichtbaar voor de parkwachters, rijden we om 19u00 – drie kwartier na zonsondergang – Samburu Serena binnen. Abdellah glimlacht zijn witte tanden bloot. Hij weet dat dit een uitzonderlijke safari-reis is geweest, ziet dat we extremely satisfi ed zijn en hoopt dat hij, nu Steve zijn eigen fi rma heeft opgestart, nog aan bod zal mogen komen. Hij mag gerust zijn. Ik voel me als een vader die niet kan kiezen tussen zijn twee zonen. We kunnen enkel profi teren van de gezonde rivaliteit tussen hen beiden om het beste van zichzelf te geven voor het Exotica cliënteel, dat bij hen absolute prioriteit geniet.

Terug naar NairobiNa het ontbijt bezoeken we nog een Turkana-dorp, dat zich vrij recent nabij Serena heeft gevestigd op uitnodiging van Samburu-families. De regering heeft de intentie alle stammen te ontwapenen en is daarmee begonnen bij zijn noordelijke grens met Soedan, Ethiopië en Somalië. De Turkana zijn hiervan het onmiddellijke slachtoffer geworden en zijn naar het zuiden gevlucht voor veedieven. Het bezoek is minder voorbereid en daardoor veel authentieker dan ons bezoek aan de Masai in Amboseli. Even voorbij de evenaar proberen we een nieuwe lunchplaats uit. The Trout Tree,

een restaurant gebouwd rond een imposante fi cus, serveert forel als specialiteit. Bovendien leeft er een familie witzwarte franjestaartapen (colobus), die we van dichtbij kunnen bewonderen. In Nyeri bezoeken we het graf van Lord Baden Powel en in Karatina schieten we probleemloos onze laatste beelden op de kleurrijke markt. We kleden ons om in het Safaripark Hotel voor het afscheidsdiner in het gerenommeerde Tamarind restaurant: struisvogelpaté, de unieke mangrovekrab en ijs.

Steve komt ons nog even goeiedag zeggen. Hij meldt dat alles in orde is voor vier Exotica klanten die morgen arriveren en Abdellah wenst hem veel succes. ‘It will be tough to beat me my friend!’

Het zijn beiden prachtkerels, de niet te evenaren meerwaarde van Exotica/Global Contacts in Kenia.