VW: Happy Family?

Generaties:

1. Nel (ouderdom)

2. Jeffrey x Carlijn (honger)

3. Rebecca, Lara, Marc

Vorige keer mocht ik de familie 2 dagen besturen. Eindelijk werd hun leven weer wat leuker. Jeffrey heeft de dood van zijn vrouw verwerkt, en ziet weer lichtpuntjes in zijn leven.

Nu mag ik ze 2 dagen niet besturen. Zal het goed blijven gaan?

Dag 1 Niet besturen

‘Goeiemorgen!’ klonk het vrolijk. Jeffrey kwam in zijn pyjama de kamer in. Rebecca keek op.

‘Hey pap!’ zei Rebecca opgewekt. Ineens aarzelde ze. ‘Ik wou even zeggen… ik vind het echt heel cool dat het nu zo goed met je gaat.’

Er verscheen een glimlach op Jeffreys gezicht.

‘Dank je, Becky.’

‘Oh, en dan nog wat!’ ratelde Rebecca verder. ‘Ik denk dat ik een baantje ga nemen. Het liefst in de muziek. Lekker in een muziekwinkel werken, en later misschien wel meer!’

‘Dat is super!’ riep Jeffrey enthousiast uit. ‘Echt iets voor jou!’

Ondertussen was Marc verdiept in een kinderboek. Hoe vaak had zijn moeder hem dit wel niet voorgelezen… Na al die jaren kende hij de verhalen nog steeds uit zijn hoofd.

Het deed nog steeds pijn om aan zijn moeder te denken. Maar langzaam heelde de wond, en leerde hij met het verlies leven.

Ineens keek hij op de klok – al bijna 9 uur! Hij moest naar school!

Gelukkig stond de schoolbus nog voor de deur.

Buiten adem bereikte Marc de bus en klom naar binnen.

‘Net op tijd, jongen! Ik was al bijna weg!’ grijnsde de buschauffeur.

Neuriënd liep Jeffrey door het huis. Over een paar uur moest hij ook naar zijn werk. Hij poetste zijn tanden, sprong onder de douche en at nog even wat uit de koelkast.

Vandaag was zijn eerste dag in zijn nieuwe functie: mimespeler. Een beetje zenuwachtig trok hij zijn nieuwe werkkleding aan.

‘En, Laar, wat vind je ervan?’ grinnikte hij toen Lara thuiskwam uit school.

Ze lachte alleen maar, en Jeffrey lachte ook.

Toen was het tijd om te vertrekken – op naar de 1e dag!

Intussen was Rebecca verdiept in een chatgesprek. Sinds een tijdje had ze contact met een leuke jongen, Xander. Hij was iets ouder dan zij, en zijn grote hobby’s waren gamen en muziek. Net als zij!

Rebecca chatte steeds vaker met hem. Ze vond het fijn om eindelijk iemand te hebben bij wie ze zichzelf kon zijn.

Ze praatten nu al twee maanden met elkaar. Soms stuurden ze elkaar ook mailtjes, hele lange, waarin ze over hun problemen vertelden en over hun toekomstdromen. Zelfs de diepste geheimen deelden ze met elkaar.

Rebecca zuchtte. Was het niet raar dat ze zo open was tegen Xander? Ze kende hem amper!

Tijdens het eten bleven haar gedachten maar naar Xander gaan.

Zelfs toen haar bord allang leeg was, bleef ze op haar stoel zitten. Ze staarde voor zich uit.

Wie was ze eigenlijk? Wat wilde ze met haar leven? Ze was nu bijna 25, en voelde zich nog steeds een puberend tienermeisje.

Weer zuchtte Rebecca.

Een metamorfose, dat was wat ze nodig had!

Zonder de tafel af te ruimen rende Rebecca naar boven en ging aan haar moeders kaptafel zitten.

Na veel knippen, stijlen en kammen had ze een heel ander kapsel. Het paste perfect bij haar, en toch was het ook wat volwassener.

Nog even keek Rebecca naar haar nieuwe uiterlijk. Het was even wennen, maar het beviel haar wel.

Ze kon niet wachten om Xander te vertellen over haar nieuwe look! Ze hadden nog nooit foto’s uitgewisseld, maar misschien durfde ze dat nu wel!

Stiekem hoopte ze dat hij haar knap zou vinden.

‘Becky!’ jubelde Lara toen ze haar zus zag.

‘Noem me niet zo.’ mompelde Rebecca. Ze haatte het als Lara haar zo noemde – alleen haar vader mocht haar zo noemen.

‘Je haar! Je ziet er zo…cool uit!’ ging Lara verder alsof ze niks gehoord had.

Toen glimlachte Rebecca toch wel. ‘Dank je.’

Ineens werd Lara wit van schrik.

Met grote ogen keek ze naar de vage verschijning vlak voor zich…

Dat leek wel… haar moeder?

Toen zette ze het op een gillen.

‘God, wat is er ineens met jou aan de hand?’ grijnsde Rebecca plagerig. Ze dacht dat het een grapje was.

Nog totaal verbijsterd van schrik keek Lara om zich heen. Ze besloot maar met haar zus mee te spelen, en te doen alsof het inderdaad een grapje was.

‘Ik, eh, vind je nieuwe look gewoon zo cool!’ gilde ze.

Maar van binnen was ze bang. Ze wist zeker wat ze gezien had.

Het was een geest. De geest van haar moeder.

Mama…

Ze lachte en maakte nog wat grapjes met haar zus, maar liep toen met trillende benen naar beneden.

Ze moest zich goed vasthouden aan de trapleuning om niet te vallen.

Het beeld van haar moeder bleef maar door haar hoofd spoken. Bestonden geesten dan echt? Kon dat?

Uiteindelijk kroop ze angstig in haar bedje.

Waren geesten gevaarlijk?

Waarom spookte haar moeder rond? Was ze een goede geest of een kwade? Ze had haar wel flink laten schrikken…

Ach. Misschien verbeeldde ze het zich maar!

Rebecca wist niets van de zorgen van haar zusje. Zij had de geest niet gezien.

Het was ver na middernacht, maar ze was nog niet moe. Daarom besloot ze om een potje te gaan darten, een van haar favoriete spelletjes.

Af en toe hoorde ze vreemde geluiden, of kraakte de vloer ineens. Maar ze besteedde er niet veel aandacht aan.

Maar toen ze haar score opschreef, hoorde ze ineens voetstappen. Snelle voetstappen, van een vrouw met hakken aan. Precies de manier van lopen van… haar moeder? Die herkende ze uit duizenden…

Verward bleef Rebecca’s hand met het krijtje in de lucht hangen. Doodstil wachtte ze tot de voetstappen op hielden.

De voetstappen stierven langzaam weg.

Met bonzend hart keek Rebecca de woonkamer in. Alles was stil. Er was niets raars te zien.

‘Verbeeld je nou niks, Becky.’ mompelde ze in zichzelf.

Alsof er niks gebeurd was ging ze verder met darten.

Maar haar hand trilde, en telkens als ze een pijltje wilde gooien belandde het in de muur in plaats van op het dartbord.

‘Shit.’ vloekte ze.

Ineens voelde ze een koude windvlaag langs haar rug strijken.

Ze draaide zich om en zag dat de tuindeur open stond – hoe kon dat nou?

Het was vast de wind, of iemand had de deur niet goed dicht gedaan.

Maar toen ze de deur wilde gaan sluiten, sloeg hij al vanzelf dicht.

Nu kreeg Rebecca pas echt de kriebels. Wat was hier aan de hand?

Er hing echt een vreemd sfeertje in huis, deze nacht.

‘Ik ben gewoon moe.’ hield ze zichzelf voor, en ze gaapte.

Ze kon maar beter naar bed gaan.

Toen ze op de trap liep, wierp ze nog een blik naar beneden, de woonkamer in.

Heel even zou ze zweren dat ze haar moeder zag staan.

Maar toen ze met haar ogen knipperde, was ze weer weg. Alles was weer leeg en stil.

Lara kon niet goed slapen. Van elk klein geluidje werd ze wakker.

Ze trok de dekens over haar hoofd.

‘Ik word gek!’ jammerde ze geïrriteerd en ze deed het licht aan. Er was niks raars te zien. Ze spitste haar oren, maar hoorde ook geen rare geluiden meer.

Misschien had ze zich alles inderdaad wel verbeeld…

Dag 2 Niet besturen

De volgende ochtend schrok Rebecca wakker van het geluid van haar racewagen. Hoe kon die nou rijden?

Er stond iemand in haar kamer!

‘O, hoi!’ zei Jeffrey blij. ‘Sorry dat ik je wakker maak!’

Rebecca mompelde wat onverstaanbare woorden en kwam uit bed.

‘Hee, er is iets…’ begon Jeffrey toen hij naar zijn dochter keek. ‘Je haar! Je hebt een ander kapsel!’

‘Jep.’ lachte Rebecca.

‘O, wauw. Ziet er echt super uit, Becky, dat meen ik!’

Ineens was Rebecca verlegen – en dat kwam niet vaak voor!

Toen Lara en Marc naar school waren, hadden ze het huis voor zich alleen.

De hele ochtend deden vader en dochter het huishouden.

En dat was hard nodig!

Toen Jeffrey naar zijn werk moest, zwaaide Rebecca hem uit.

‘Veel succes, pap! Hopelijk maak je weer promotie!’

Marc legde zijn zoveelste schrift op de stapel met huiswerk. Hij had gewoon geen zin om het te maken.

Zijn gedachten waren alleen maar bij zijn vriendinnetje Rosemarie. Hij had haar al een paar weken niet gezien, omdat ze verhuisd was.

Nu woonde ze te ver weg om vaak langs te komen.

Rebecca’s hart maakte een sprongetje toen ze zag dat ze weer een mailtje van Xander had. Snel opende ze het en begon te lezen.

Hij baalde ervan dat mensen hem altijd op zijn uiterlijk beoordeelden. Waarom mocht hij niet gewoon zichzelf zijn? Op zijn werk klaagde zijn baas over zijn wenkbrauwpiercing.

Rebecca glimlachte. Ze vond hem echt aardig!

Lara kwam thuis en begon met Rebecca’s racewagen te spelen.

Geschrokken omdat Lara zo plotseling binnen kwam, wilde Rebecca snel het mailtje weg klikken. Niemand mocht het zien!

In haar paniek drukte Rebecca de computer in één keer uit, wat niet goed was. Er klonk een vreemd geluid en er spoten vonken uit de computer…

‘Haha, daar ben je mooi klaar mee!’ grijnsde Lara plagerig.

Rebecca kon er echter de lol niet van inzien.

‘Ga van m’n kamer af, Lara.’ zei ze met opeengeklemde kaken.

‘Wéér een kapotte computer!’ lachte Lara verder.

‘Ik meen het, ga weg. Rot op!’ riep Rebecca nu kwaad.

Toen begreep Lara het wel en snel maakte ze zich uit de voeten.

Kwaad prutste Rebecca nog wat aan de computer, maar er zat echt geen leven meer in.

Waarom moest dat nou net nú gebeuren? Net nu ze Xanders mailtje aan het lezen was, en hem terug wilde mailen?

Om haar woede kwijt te raken, fietste ze net zo lang op de hometrainer tot ze doodmoe was.

Ze werd zelfs zó moe, dat ze haar eigen bed niet meer kon vinden. Ze liet zich maar in het eerste bed vallen dat ze tegenkwam.

Midden in de nacht schrok ze wakker. Waar was ze? Wie lag er naast haar? Xander?

Toen zag ze dat het Marc was. Ze draaide zich om en viel weer in slaap. De hele nacht droomde ze over haar toekomst. Een leven met Xander.