POËTISCHE WOELNACHTEN

Laurens Windig

voor Hans Aling

POËTISCHE WOELNACHTEN

WOELNACHTEN

mijn betrokkenheidprobeer ik af te schuddenbij een overvliegend geluiddat sinds korte tijdanders klinkt dan voorheen

vanuit mijn tuinhet balkon aan de12e etagezie ik ze landen en stijgenhet zijn mijn buren geworden

net als mijn naaste buur:het confronterende televisiebeeldwaarop dag in dag uit doden vallenver van mijn bed; ammehoeladichtbij mij worden weggedragen

iedereen in een enkele kist

*vliegtuigramp MH17 Oekraïne

LANGS DE VAART

en dan spreek ik tegen de bloemenwelke langs de vaart zijn ontstaanals een ellenlang veldboeket

ik zeg van geluk te mogen sprekendat ze zich nog in volle bloei aan mij tonenmet vooral hun willekeur aan kleuren

ik hoor duidelijk een antwoord wiegendat ze zo blij zijn nog te worden opgemerktin de tomeloze rauwheid van het bestaan

Cabaret: VOOR IK HET VERGEET

ik heb u zoveel te vertellendat ik telkens over mijn brein struikeldan wil ik alles tegelijk zeggenmaar niet alles door elkaar halen

voor ik het vergeet wil ik even zeggendat ik er wakker van lag en had steeds diezin in mijn hoofd om als titel te gebruikenwant daar draait het juist allemaal om

voor ik het vergeet door te gevenhet moet ook op het programma staancabaret moet wel een naam hebbenstel je voor dat het geen naam heeft?

voor ik het vergeet wil ik ook nog evenzeggen dat cabaret zo eenvoudig lijkthet is ook een soort van geheugentrainingwaar hadden we het nou precies over?

ONGEWOON

zingend uit onzekerheidga ik op zoektochtdoor de gangen van een driehoekigarchitectonisch desoriënterend gebouwwaar geen mens aan gewend is

rondom zoek ik naar een kamerwelke ik allang gepasseerd benmet de gedachte van ligt het nu aan mij?welnee, wij leven in een vierkantlinks, rechts, voor en achter

van buitenafgaan zijn spiegelingen op in wolkenvan natuurlijke schoonheidmaar waag het nietbinnenin zijn lijf te begeven

GEWILLIG

hoe volkomen tederglijdt haar vinger als lichte vederlangs mijn slapen

laat mij nimmer meer ontwakenuit de onderwerping:roes van overgave

zij is geen snelheidsovertrederwaarin mijn dervingstruikelt over liefdegave

in dit schoon omvattende boswaarin ik simpel kan verdwalendoor eigen wil en wens?

HUMOR

ze keek nog evenzonder boe noch baonder haar profielzoolwaarmee ze door haar- hoopronddraaide

in de riemvan haar eigen honden maar blaffentegen dat arme dier

WEERSVERWACHTING

het blijft nog stil op het ruiterpadwie rijdt er nou onder stortregen?geen prins op het witte paard!wellicht komt je hem elders tegen

of is het eerst even afwachtentot zijn scepter zich transformeertin de bekende stafen zijn uiterst fameuze witte baard.

ONWEER

ze heeft me een pak op m’n donder gegevenonnoemelijk veel water over me heen gedrevenhet stroomde zonder oponthoud over mijn lijflogisch toch dat ik liever boven de wolken drijf?

wij botsten na het prachtig mooie zomerweerineens woest tegen elkaar na wat gejeremieerhet heeft iets met indruk te maken: gekoketteerzo het met mensen gaat, zelfs in de atmosfeer

te denken dat er zon achter de wolken schijntstraks zijn warmte weer over ons lichaam deintaugustus de centrale verwarming af doet killenvanuit vertes op snelwegen de lucht laat trillen

BESCHOUWING

onder het drinken door van sterke koffie welkmijn brein doet openen naar hen die gevluchtzijn naar bloedhete bergen en snikkend wakenof daar het sterven wacht door het hakmesvan religieuze moordenaars die bezeten zijndoor duivels die in hun vuisten lachen

en ik mij bij het laatste nieuws maar steedsweer afvraag, waar zit God nou weer?ik vraag en antwoord keer op keer mijzelf:komt mijn vertrouwen dan alleen nog neerop hoop geloof en liefde, geven en niets terugmogen verlangen?

AMSTERDAMMERTJES

de Magere brugvette Amerikanenfotograferen

*

het Sexmuseumvol giechelende nonnenze zien van alles

*

na zessen bezoekOudezijds Achterburgwalgeile gladiool

*

de toiletjuffrouwbedankt een gulle geverdankjewel hoor pik

*

SOLO GEVOLG

hij wil alles alleen doenomdat hij toenalles alleen moest doen

PUT IN THE BALL

jij moet je eigen kant uit mikkendaar komt ‘ie beter aanexact middenin de kegelsop de bowlingbaanzodat alles jouw hol binnenvaltwant jij houdt je niet aan de regels!

ZELDZAAM

en dan ontdek ik her en derdat onderlinge liefde wat terugloopttolerantie enigszins afneemtondanks wij leven in een paradijsmet een overvloed van appels

GEEN LUST VOOR HET OOG

chique in haar dressingcharmant in het schrijdenmooi verzorgde handentoen zij naar mij lachtezag ik vanille vla-tanden

ERGENIS

als je er niet mee opschietschiet je er niks mee open is het afschieten geblazenanders schieten de duivende hele boel weer onder

zelfs het Koninklijk Huisheeft er veel last vanals zij op het balkon staanvan het Paleis op de Damte Amsterdam

als je ze hoort zeggendankjewelnou dan weet je ’t wel !

DEVON: THE BIG EASY TOUR

waar wij in het stomend treintjeop Woody Bay Station te Lyntonbinnen vier minuten op ons retourhet heen en weer kregen

after that little tjoeketjoekholderdebolderman in de touringcarmet de klok mee welke uren slabakkendrondtoerde around the middle of nowhere

see you in Exmoorwaar de natuur doodbloeiend op ons wachtteen wij nimmer bereikte doch werden gedumptin het rood bakstenen Barnstaple

CORNWALL

verbeelde mij een jeugdtripwaarin ik beland wasop klimhoogtedoch had de kracht niethet te bestijgen

heftig trokken de padendoch mijn benen werkten tegenmijn adem ging over in zuchtenporiën braken openen lieten hun tranen

Cornwall, St, Michaels MountTintagel en King Arthur zwaaidenwenkten hoog en laagen ik kroop onder de blauwe luchtnaar Lands End

als bejaard knarsend wrakbereikte ik, als een hijgend hertder jacht ontkomen,met mijn tong op de schoenenhet eerste en het laatste huis

LANGS DE KUST VAN CORNWALL

het end bereikt was van Lands Endmijn zwakheid en spierenop de proef waren gesteld

slaakte ik een unthinkable zuchtof the largest lightingna ontiegelijk te zijn uitgeteld

ONVERHOEDS

kreeg ik een andere naamdie bewust niet is gezochtonbewust misschien

bovendien zocht ik onder het bedover de richels van het ledikantwaar was mij naam gezet?

waarschijnlijk achter het toiletonder de marmer wastafelachter het douchegordijn

Het ging allemaal wat laksdoch kwam er toch wel uitvoortaan noemt men mij MAX

OUDE SCHIPPER, KORTE BROEK

het dagelijkse dolen langs de kadezoekend naar zijn klutsgeen haar op zijn hoofd die erover denktwat hij achter zich heeft gelaten

hij verdringt niet het dagelijks bewegenwat zijn lichaam hem nog schenktwaarschijnlijk is het zijn vergeten pantalonmaar dat heeft hij niet meer in de gaten

HOE JIJ VOORBIJ LIEP

jij had jezelf eens moeten zienboven klikkende pumps in Bathjij in Upsidedownstreetnaar lager liep in je felroze japononder het blauwe vest

ik voelde dat die buitendeurmet dezelfde kleur jou trokjij kon niet weten dat ik erachter stondom je met open armen te ontvangenhet is alles dat mij nog rest

ERGENIS

buurvrouw heeft last van occupatievan ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laatspeurt ze bewust naar een locatiewaar ze totaal achter staat

daar blijft ze soms wel uren turenvoert zij haar occuperen naar de topachter gordijnen zie je buren glurenpas dan ruimt ze de augiasstallen op

rond haar eigen huis is het een pandaar loopt ze maanden lang omheenvalt ook het oog van Jan en allemanblind ziet zij daaroverheen

OUDE BRIEF

ik las een oud vergeelde briefdie mijn voorvader aan zijn geliefde schreefGereformeerden hebben ook een liefwaarmee hij destijds nimmer overdreef

hij was met haar een dag uit varenvoer het scheepje acuut in ’t rietwaar de geliefden aan ‘t vrijen warendiep in het geniet

o wat koester ik die lange briefwaar hij nooit met derden over reptehoe beweeglijk hij was met zijn hartendiefzodat het scheepje water schepte

ONVERANDERD

onze liefde blijftsprankelend als nazomerwelke niet verzwindt

eeuwig gehechtrondom seizoenendiep in ons hart bevindt

WP

ze staan er nog steedsalleen voor het oogstrak in hun sterke bandde inhoud is gehacktdoor Internet

SALZBURG

….en als ik dan transpirerendnaar omlaag zie vanaf de hoge vestingwaar de stad zich heeft ontvouwdvoor hen die van hebben horen zeggendat er veel meer is dan drie namen

Wolfgang Amadeus Mozart

maar waar ook ‘The Sound Of Music’ klinktals welkomstlied rond en over de heuvelsdie wij beklimmen en de stad nog hogertoont dan voorheen, en wat denk jevan de Mozartkogels die je om de oren vliegen

op de indrukwekkende Residenzplatz waarvoluptueuze deernen in hun deerndelshet bruisend bier en de stevige bokworstenaan de man brengen en waar ik dan mijneigen Duitse vertaling zing van Malle Babbe.

dan keer ik terug naar de Mirabellgartenwaar Matthias Irschrik de tuin met zijn harten harp bespeeld zodat de zon blijft schijnendaar waar de snaren zich spannen engeschiedenis schrijven.

IN DE BERGEN

het besef ineens weer dichterbij God te zijnhoog in de bergen waar de wolken heersenwaar ik ook aan mijn eigen lichtstraal omhoogkan klimmen op de Jacobladders

benul in mij daar weerspiegelt hoe klein ik benmaar niet onzeker behoef om groot te mogenzijn in vrijdenken binnen de mythe van Jezusdie hier aanhoort en niets terug zegt

ik kan hier knielen voor zijn aangezicht welkezich aftekent in mijn voorstellingsvermogenopgetild te willen worden door het almachtigegevoel van het nu leven en het later sterven.

AFSCHEID

ik droomdevan een weggevlogenverre vriendindie ik nauwelijks kende

wij omhelsden elkaarzij fluisterde: het is wat hè?ik wilde nog zeggendat ze er zo goed uitzag

maar ze was al opgegaanin het liefdevolle lichtvan eeuwige rust stilte

HEMEL VAN DE HERFST

onder weg zwierende zomervogelstegen teder geel gesneden horizonsluimeren driften gezwind enontvlammen kussen naar lomer

bindt de wind ons warm witte lichaamdat kronkelt oneindig tezamenop vocht groene mossen rond dieproodknisperend berk en beukenblad

zojuist gevallen door de herfstzacht uitgelegd tot in geulenvan ons verhittend hart dat naschoktdoor een zwoele zomer

WAARIN DE DUIVEL WAART

stukje voor stukjetracht ik na een woelige nachtmijn denken te herplaatsenwaarin het landschap dat ik overzagonthoofd uiteenviel

door duivelse geesten die zich haddenvermomd als nederige godvruchtige lieden

onder giftig spuwende zwarte schaduwenvan dodenakkers zocht iknaar de laatste stukjes hoopwaarmee het beeld van de egaal bloedrodelegpuzzel zichtbaar werd

omringd door snikhete woestijnenvan oververhittende moordenaars

HELDEN VERKAPPEN ZICH NIET

zij behoren tot schijnbare heldenin de orde van vrij primitieve groepenbinnen bedreigende schorpioenenhun verstand staat op nul en moorden

zij zien er min of meer hetzelfde uitonder hun verkapt godvruchtige aanschijnskunnen met andere dieren verward wordenhet is de enige groep van beestenmet gifklieren inclusief hun mes achtigtoedieningsapparaat

ze zijn zonder gêne in staat om mensente doden en kruipen overal rondzij leven in groepen die elkaar wervenen bereiken de onmens lengte.

GEBOORTE EN STERVEN

dat wat mij bewoogvanuit de moederschootheb ik in mijzelf verbondenmet wat de liefde schonk

zelfs het minder liefdevollegaf ik een eigen plaatsin oneffenhedenwaarneembaar en onzichtbaar

zoals het ware leventot aan alle rust bij het stervenwaar ik niet voor huiveromdat ik achteruit denk

alleen blije herinneringendie ik heb beleefdvooruitdenken schuif ik opzijals het om sterven gaat.

vandaag namen wij afscheidvan een verre nog jonge vriendinen ontdek ik in mijzelf verdrieten het gemis bij mij en haar geliefden.

IN AL HAAR VERSCHEIDENHEID

onder weg zwierende zomervogelstegen teder geel gesneden horizonsluimeren driften gezwind enontvlammen kussen naar lomer

bindt de wind ons warm witte lichaamdat kronkelt oneindig tezamenop vocht groene mossen rond dieproodknisperend berk en beukenblad

zojuist gevallen door de herfstzacht uitgelegd in geulenvan ons verhittend hart dat na schoktdoor een zwoele zomer

hoe schoon kleurt het rode herfstbladin al haar geschonken vormenzij viel op de gebroken hard grijze aardewaar zij hopelijk lieflijk werd ontvangen

omdat ik niet zeker weet of de grondbehaaglijke warmte uitstraaltrond haar aanzienlijke broosheiddaarentegen waren haar dagen geteld

zij kan tegen haar wil zomaar uiteenvallenmede door de kracht die zij verloorbij het vastklampen aan de tak waarvanzij losliet, ik voel haar nerven al breken

ROOD HERFSTBLAD

hoe schoon kleurt zij in al haar vormenzij viel op de gebroken hard grijze aardeen toch kies ik voor de grauwheidomdat ik niet zeker weet

of er behaaglijke warmte vanuit straalt

het broze herfstblad daarentegenheeft haar dagen alreeds getelden kan zomaar uiteenvallenik hoor haar nerven al breken

EENHEID

en dan voel ik weeréén te zijn met de natuurwaaruit ik ben voortgekomen

in al mijn wispeltuurwaar ik telkens in afsterfzoals de herfst en de gaarde doet

welke ik alle tijd moet schenkenrustig af te stervenom in rust te verpulveren

zie ik de overeenstemmingvan het wezenlijk oneffenin elkaars ordenen

het direct weg schoffelenvoor het begin of het eindesoms te vroeg en vaak te laat

AFSCHEIDSGEDICHT

het licht tilt op,laat gewichtloos zwevendoor haar eeuwigheid

geen dag en geen nacht,alleen rust en stiltevan ademloze heerlijkheid

voel het zweven, hoog en laagregelend op eigen krachtlangs glanzende planetendie stralend welkom heten

fluisterend;jij wilde het wel wetenje wil voert langs je eigen tijdnergens meer je aansteeds weer verder gaan

absolute stilte is er nietjouw geluid blijft altijd hoorbaaronverklaarbaar helder

kalm drijvend, tijdloos zwevendgeheel op eigen krachtzeilend glijden, nergens meer je aanvreedzaam onverstoorbaarverder gaan

onverwacht overdonderdbliksemsnel verblindendjouw wilskrachtig hart

en laat liefde splinters na

J'ÉTAIS ARISTIDE BRUANT PUIS J'AICHANTÉ NÉERLANDAIS ...

heb je de hoeren van mokum gezien?in donkere krochten en stegenmet baaie rokken omhoogzo zie je ze niet in Paris

ze lokken je binnenze stoken je heetmet gloeiende kolen in ogenik Bruant die hun trekken wel weet

die Hollandse poezenstaan er als zoogdier bekendkortharig en glad als het vetik Aristide volg ze geregeld in bed

heb je de boeren uit Brabant gezien?in onze krochten en stegenze geven hun melk belust voor een wipdat slikken ze niet in Paris

MANOUK

jij behoeft je niet ouder voor te doenin je zwarte japonmet je wandelstok en gemaakte glimlachleeftijd speelt geen rol als ik eventussendoor om een warme knuffel vraag

HOE HET GEGAAN ZOU KUNNEN ZIJN

openheid van zakendoor een mens van goede wilde spil van het gevoelmag zelfs niet veronderstellen

ook al zou het zeker weten zijndoch nog ligt de gebeurtenisverscholen onder tafelen is ieder woord te veel

als een sneeuwbal dikt het effectover zijn hoofd van emoties en troostomvang van de tragediewij zijn er nog niet mee klaar

en dan wordt het stil, heel stilwant ieder woord wat hij zegtvindt men teveelmen had het liever wel en niet geweten

*vliegtuigramp MH17 Oekraïnemijn bewondering naar Frans Timmermans

HAATZAAIEN

zaaien heeft geen zinhet groeit geheel uit zichzelfoerbron van leven

ENGELEN DER ROEPING

de loftrompet schaltvoor Ebola verplegersuitzichtloos lieflijk

ADÈLE

ik wil je vandaag loven en niet alleenbijna iedereen met terugwerkende krachtweet dat je op jouw manier erom lachtvaak hoorde ik het al van verre meteen

zomers tussen de middag door op het terrasrond de zoutsteeg waar jij woondevanavond zie en hoor ik je weer hoe het wasna beroertes en hoe men je bijna onttroonde

hun spijt van het ondoordacht oordeleneen herseninfarct je overkwam op het toneelvan de Metropole in Almere werd ons te veelen jij moest het allemaal klaarspelen

je schonk Nederland het robuuste en frêlehet grote nadeel van ‘in de picture’ Adèlezoals het gaat met Frans Timmernansook hij ontsprong niet de verdelgende dans

Ik nestel vanavond in jouw liefdevol aanschijnmijn flashbacks waar emotie een rol in speeltop de wijze waarop jij de humor hebt bespeeldlaat dit dan jouw laatste knal optreden zijn

NABIJ

toen ik met je over de kloof sprakdacht jij dat het tussen ons wasjij luisterde half onder het zoekennaar je selfie boven je mobieltjehet was de scheur tussen mijn kiezenals je zo voortgaat zit je er nabij.

TROELALA

zingen kan ze nietmaar op haar liefdesliedjedein ik met haar mee

CULTUUR VANDALEN

distinctie?Pieten zijn schoorsteenkruipersdaardoor zijn ze zwart

het komt op geloven neerniet op vernielen

DE ZONDEVAL

creativiteithet komt op geloven neerinspiratiebron

PENELOPE

het eeuwig wevenkwam geheel op liefde aanen haar Odysseus

MIJN LIEF

zoals ik haar ziein eigen romantisch beelddodelijk verliefd

EIND OKTOBER

er zit geen kleur meer in de avondde straten ogen zwart-wit en kilworden gespiegeld door regenvalmijn kuch galmt door de stilte

er jankt een kat: ik hoor een koorals ik een pand passeergeschreeuw vanaf een balkonwaar iemand is buitengesloten

rillingen over mijn lijfdoen mij naar huis versnellenik doe niets anders over straatdan happen naar frisse lucht

vlak voor onze huisdeur glij ik uitover herfstbladeren waar ik op schelddat ik niet begrijpen kanhoe het nou zit met de MH17 ?

plots volgt er weer een warme dagzo’n dag die er best wezen magtussendoor blèren cultuurvernielersen spelen ons de zwartepiet toe.

IN PASSE PARTOUT

op haar tenen schrijdt zijdoor een hemelsblauwe zaalbijna glijdend door de luchtgeleidt verplaatst de sleepvan haar japon Japanse zijdeeen weinig stofvan de zalmgekleurde marmervloer

lieflijk geel van glas in loodzeeft zonlicht dat weerspiegeltop haar schoon gelaatamandelogendie door jadegroen zijn aangedaanen welgevormde kleine neusbevleugeld rode lippenrond ivoren witte tandenteer en zinnelijk verlicht

zij fluistert dooreen warme bries mijn wimpers langsen streelt mij met een regensluieruit de droom van korte duurjarenlang betovert als meesterwerkin passe partoutaan de maagdelijke witte muur

KOM, ZEI TANTE

ik zit niet voor Jan Lulaan het harmoniumje moet wel zingenvoor onze lieve Heer

als met kerst de torenklokken luiden

Kom op, zing nog een keeren terstond galmde ik weerdaarna viel de klep dichtop haar vingers

au !

WAT MOET IK ZONDER?

mijn twijfel wil het geloof laten varenmaar dan blijft er niets meer overomdat het onvoorwaardelijk verbonden ismet hoop en liefde

wat moet ik zonder?

dagelijks duikt toch altijd het gebed weer opdat met de paplepel is ingebrachtde andere kant van de onzekerheid dat ik nietkan loslaten

wat moet ik zonder hoop geloof en liefde?

EÉN KEER PER JAAR

kan ik het niet laten om even tijd te makenvoor het opnieuw tellen van de heuvelsen rivieren in de rimpeling en glooiing

van het Oude Huidgebergte met af en toetussendoor het maaien van overtollig gras

PRINSESSEN ETEN DEFTIG

stil bidden is een must

kaarsrecht aan tafelzonder het hoofd te buigenvork of lepel verticaal

omhoogen omlaagbewegen

mond openen op goed gelukhorizontaal naar binnen mikkenmond dicht en slikken

slobberen mag alleen met soep

bij het snijden met een tafelmesis alles toegestaanbehalve sprekendat mogen prinsessen niet

zelfs niet bij een dankgebed!

EEN NIEUWE WERELD

het zweeft rustig gaand over de aardewaar de vernieuwde geest liefdevol tooitvreugde de boventoon kleurt: meer dan ooithier leeft weer gevoel van eigenwaarde

nergens heerst er enige haat en nijdgeen traan van verdriet er meer domineertdoders zijn allang gepulveriseerdmoord en verderf waarneembaar uit de tijd

natuurlijk sterven in ons verwevenin overgave het aanzijn schenkenhet heengaan volhardt in ieders leven

de eeuwige slaap doet overdenkenevolutie aan leven gegevenhoe zinvol is het positief denken

OMDAT IK NIET VROLIJK BEN

zingen en afvragen waarom ik dat doezonder reden door kille tempo's vanlange haakse maar ook afgerondelange gangen oftewel juist daarom

saaiheid te willen doorbrekenvan en door eentonige tempo’sop eigen onbewust ritmewaar ik later pas achter kom

mijn gezang is juist niet eentonigomdat ik de hele notenbalk gebruikeerst de gang en daarna regelrechtde trap op naar boven

en dan weer naar beneden vallenen weer opstaan en dat alles alleenmaar om slepende saaiheid te willendoorbreken

later pas de bewustwording als ik hetgezang achter mij laat en doodloopen anderen in de zijgangen zeggenmijn gezang te missen door saaiheid.

ALLES RIJMT

ik ben stukken jonger dan ik benonderuitgezakt mijn oudheid kenjong van geest waarin ik mijzelf verwente dikke buik verdring voor een dunne den

ik laat mij in de waan van het gewentussendoor de echte waarheid onderkenin werkelijkheid veel ouder dan jonger benondanks ik dichter naar ontslapen ren

HOPSA

ze lispeldedat ze terug wilde naar vroegeromdat het zo spannend washij draaide zich zuchtend omen stapte uit bed…

ze vroeg wat er aan de hand waszo middenin de nacht?hij liet er geen gras over groeienen antwoorde: ‘wat had je gedacht?kom, dan duiken we het trapgat in !’

JAMMER DAN

maar ik verachtschuwhet Slavenkoor van Verdien ik weet niet waarom

misschien heb ik hette vaak gehoordof zelfs ondervonden

toen mijn baasnog boven mij stondhem een slavendrijver vond

JARENLANG DAARNA

alleen al de illusieer ooit misschienvoor eeuwig vrede is

houvast in hoopgeloof en liefderealiteit blijft ongewis

arm in armeen omhelzingeen lied en een lach

tweeduizend veertiende beste wensenin goede gezondheid

en nog jarenlang daarnamooie dagen

OVER LIEFDE

al geef je geen enkele reactiewanneer ik je telkens lief noemen verwacht niet dat jij naar mijautomatissch hetzelfde zegt

al zit je tegenover meen lees je het laatste nieuwsonder een natuurlijke glimlachdat liefde onder mensen wegebt

ik weet al wat jij denktzoals ik je vaker heb horen zeggenmet grote ogen in mijn richting;hoe komen ze erbij?

LARA

Zhivago verbaast me na jarendat slechts enkele beeldenme zijn bijgeblevenna de allereerste ervaring

nu ik je na jarenopnieuw voorbij zie gaanwas ik diep geschokt omdatik toen de liefde nog niet toeliet

KONINKLIJK

er zijn geen andere geneugtendie zo kunnen opluchtenhet gaat voor niemand uit de wegzelfs niet voor paard en wagen

het opluchtend karperenuit de rug niezenof een bruine trui breienhet ontlastend uitwerpen

het uit je heup kuchenen afgaan in de natuurhet zeer krachtig losbrekenhoge nood onder geel en groen zien

GIJ ZULT NIET DODEN

als de vurige zon rood in brand staatkrijst het gebergte in de woestijnwaar de hete wind lijken verschroeitover het vlees en bloed absorberende zand

er heersen koppensnellerswaarvan wij dachten dat ze uitgestorven warendie de naam van Allah misbruikenzich te goed doen aan het vlijmscherpe mes

God heeft ons met opzet losgelatenom zijn mensheid niet als marionet te bespelenwij moeten onze eigen bonen doppenduivels verdienen het leven niet

TOEN IK NOG HEEL KLEIN WAS MET PAPA

met zijn kerststukjes die hij maakte en wij metgrote ogen aan de tafel zaten te kijken.Papa schilderde grote denneneikels met zilver-verf en Mama hing ze met rode linten aan dekersttakken boven het schilderij.

Papa maakte kandelaars van doorgesnedenaardappels die nog niet geschild waren endoorboorde ze met een klokhuisverwijderraardie ook voor appels werden gebruikt.Er werden witte kaarsen in gezet. Daarna ginger rood crêpepapier omheen dat met een roodlintje werd vastgemaakt.

Mama stak dan de kaarsen aan en wij zongenin koor; stille nacht, heilige nacht.Er stond een emmer water naast de tafelvoor als de boel in de fik ging.

Mama vroeg waarom ik huilde, maar dat weetik niet meer. Misschien wel omdat ik zo blij wasdat papa terug was uit het herstellingsoord endat de kamer nu zo mooi was.

JOZEF EN MARIA AL LA 2014

Maria zat er een beetje mee en pruilde tegenJo wat ze er mee aan moesten. Ja, Jo had ereen beetje de pest over in want die wist erzogenaamd niks meer van.

Maria begon alweer te janken en zei, dat als jein slaap valt er ook van alles kan gebeuren. zedroomde er nog steeds van. Ze was nou een-maal gek op Jo en noemde hem engeltje.

Samen kwamen ze op het idee gewoon tezeggen dat alle zegen van boven komt.Ze wilde wel effies naar haar nichie Elsbethwaar ze een hele goeie familieband mee heeft.

Beiden zaten altijd te giechelen dat ze tegelijkin den blijde wilde zijn. Elsbeth zat net aan eenneut toen Maria naar binnen dook. De meidensloegen zich lachend op de knieën dat ze hunzwangere tijdlijn hadden aangezet.

Ze maakten een rondedans door de kameren dankten God op hun blote knieën dat hetallemaal gelukt was. Elsbeth drukte haar rim-pels uit de plooi en bedacht al een naam voorhaar ongeboren kind: Johannes. Later noemdeze hem ook Jo. Nu zijn er 3Js in de familie.

SUBMISSIE

er heerst voor altijd droeve alteratieover Hrabove in de oblast Donetskverbijstering rits men niet meer dichtbewoners blijven verstoken van stilte

meer nog kommer over verre grenzenwaar knuffels en beelden dominerenonder ronken van overvliegendestorm op weg naar eeuwige vrieskou

er branden weer ontelbare kaarsenwant kerst en nieuwjaar sympathiserendwars door diep donkere dalenwaar het licht troost tracht te schenken

boven gedwongen hartverscheurendeonderwerping welke alleen nog spreektvan vallen en opstaan en de gesel slaatonder het mom van totale overgave

*vliegtuigramp MH17 Oekraïne, 17 juli 2014

MAESTRO

…en dan gaan ze verder en dieperlangs al mijn zenuw en emotiebanenduikend in mijn stromend bloedmeerwaar het overwinnen is geblazen

ik voel onder het zwieren van de botondat alle grimassen van de dirigentenstuk voor stuk in mijn gelaat nestelenik al schokkend deelneem op de zitbank

op weg naar de bodem van mijn zielwaar een kieste vol met zoete tranenopenbarst en papa, na vijfendertig jaarna zijn dood, weer naast mij zit

wij kijken elkaar aan en hoor hem zeggendat muziek zoveel onverwerkte gevoelensweet los te maken, jarenlang verscholenachter verdrongen struiken van herinnering.

† Pa: 27 mei 1908 – 17 mei 1982.

VAN HET ENE UITERSTE IN HET ANDERE

spring ik naar de overgang van tragiek naarabsurde humor, dan barst ik los bijvoorbeeld ineen hypothetisch drumband waarvan ik altijdheb gezegd dat die alleen voor idioten ismet van die hele dikke opgezwollen buiken

maar omdat ik mijzelf daar ook toerekenis het mijn uitlaatklep geworden waarin ikalles kwijt kan en blaas er op los of het niks ishet is juist geweldig op zo’n enorme tuba enretteketet trompet

als tambour-maître zie ik mezelf niet lopenhelemaal aan de top van de band en maarbewegen met mijn stok, ik krijg ‘m amperomhoog want die kracht is er niet meer,laat mij maar flink met mijn longen blazen

of slaan op een gigantische trommel vanjewelste zo’n enorm gespannen vel van bom,bom bomerdebom bom, bom, en ros van linksnaar rechts en sla van hier tot ginder op mijngrote overdonderende trom

dan ben ik zo gefixeerd op het ritme en speur ikoveral rond of zo’n reuze trommel van verre allangs komt en heb ik bij wijze van spreken deenorme trommelstokken al in handen, kijk daarwiegt al zo’n uit de kluiten gewassen derrière

NOT ALWAYS GREAT EXPECTATIONS(Charles Dickens)

zij gaven hun vrijheid en hebben hemmaandenlang opgenomen en met alle liefdeomringd omdat hij anders niemand hadhuisvriend uit duizenden: wat wil je nog meer

een sprookje rond kerstmis werd realiteitzijn tijd zat erop en een eigen huis wachttemet alle geduld, tot de grote zwerverzich ontpopte als een wolf in schaapskleren

een boze geest waar Dickens zijn lippen vanafzou likken sloeg om als een blad op een boomde gestoorde ging gevoelloos tekeer en werdmet zijn doorgelegen matras de deur uitgezet

zo gaat het soms met liefdevolle mensenzij die geven worden hier en daar genomendoor klaplopers die alles weten van goede wilen zadelen hen op met eigen ellende.

JEZUS

je schrikt je toch het lamlazarusals je in de tuin bezig bentom dooie bladeren te verwijderenen er klapt plots een reusachtige engelvoor je op, samen met van die kleinere

toch zou ik zoiets niet willen missenhet is een gewaarwording van jewelste

neem nou die sterke herders in het veldvan Efratha, dat waren geen watjesdat moet een ervaring geweest zijnvan hier tot ginderzoveel impact is niet na te vertellen

maar zo even tussen ons gezegddegene die het opgeschreven heeftmoet toch een hele grote literaire herdergeweest zijn en alle tijd heeft gehadzijn inspiratie te poëtiseren.

HIJ WIST WAAR ZIJN HUIS WOONDE

ik zal zeker de stilte gaan doorbreken hoorin Suriname deed ik dat ook altijd naast mijnman als hij zat te knikkenbollen naast mij ophet bankje aan de drukke wandelweg, dat vindtu toch niet erg toch meneer?

hij is pas weggegaan en ik hoop naar bovenu weet wel de hemel, hij wist wel waar zijn huiswoonde en verlangde hij er de laatste tijd naartoe, bij de Heer als u begrijpt wat ik bedoel,mijn man was de laatste tijd zo moe

daarom zaten wij hier af en toe op het bankjeom ons heen te kijken, maar mijn man zei nietzoveel meer en als hij wat zei dan zei hij hetalleen tegen mij en ook dat hij terug wilde naarSuriname, u vindt het toch niet erg dat ik praat?

De kinderen zagen wij ook niet zoveel meer endan zei mijn man dat ouders wel tien kinderengroot brengen en tien kinderen geen één ouderhij heeft gelijk hoor, soms voel ik dat hij nognaast me zit niks te zeggen en alleen te lachen

dat kon hij goed hoor lachen en ik ook, wijhebben veel gelachen hoor, samen hier op hetbankje op de drukke wandelweg, ik mis hem..

CEL

er is geen spijt als ik bijna niet aan je denkonregelmatig misschien, maar dan denk ikmeer over je heen alsof jij niet bestaat

omdat ik je niet bemin, ook al is het zo dat jijje aan me vastklampt, en mocht het je lukkenmij los te laten, laat me dan alsjeblieft met rust

belieft het jou, op een onverhoeds moment,toch weer de kop op te steken, sta ik niet voormijzelf in om mij door je te laten meeslepen

mijn keuze is snel gemaakt, of jij nu kwaadof goedaardig bent ingesteld, je begrijpt tochdat ik geen oude koeien uit de sloot wil halen.

ik ben geen voorstander van een klier!

HOLLANDS KLAAGLIED

Wat een rot weer,wat een naar weer,wat een gaar weer,wat een klaar weer,

onbestendig vochtig koel en zwoel weer,sof en idioot weer,

regen tegen noodweerwanneer schijnt de zon

nou weer een keer.morgen wordt het heter,morgen wordt het beter,

morgen gaat de zon weer even schijnendoor de glasgordijnen

met gemaklees de Enkhuizer Almanak!

STRIGIFORMES

uit welke orde zij stamtzal haar een zorg zijnen de groep evenmin

wijsheidheeft zij opgepikt

en ze speurtwat er te speuren valt

onder wijsgerige:©©de oude Grieken

ze schuilt in zichzelfroept haar oehoe

over de aardewaar er veel huizen

om terug te komenop haar wijsheiden het ontstaan

zou je aan haar genenmoeten vragen

de Uil zietwat anderen niet zien

VROLIJKE KERSTDAGEN…

zit ze steeds als Jan met de korte achternaamnaar links te koekeloeren, zeg ik tegen Mienwat zit je nou toch continue naar links te kijkenverwacht je soms wat van die kant?

Nee, helemaal niet, zegt ze tegen me dus ikmeteen er bot bovenop, jawel dat doe je wel?je zit steeds naar links te koekeloeren en datdoe je niet als je niks verwacht?

zegt ze langs haar neus weg, waar gaat het inhemelsnaam over, ben je soms jaloers? Zeg ikop mijn beurt weer, hoe kom je daar nou bij?Ik ben helemaal niet jaloers?

ik vraag me af waarom jij steeds naar links zitte loeren want hier komt geen verkeer langshoor, er komt wel verkeer langs maar omdat jebinnen zit, zie je geen verkeer langs komen!

Zegt ze doodgemoedereerd, wat zit je nou tezeiken lul de behanger? ik zie toevallig wel diebal in de kerstboom, die bijna van zijn takkievalt maar het kan niet van één kant komen?

DINER VOOR TWEE

een paar keer per weekmaar hoofdzakelijkmet de feestdagen

op het spierwit damast tafellakenieder en prachtig gevouwen servetmet ouderwets tafelzilvervooral met vork en mes

voor hen is het een soort vanuitbundig fenomenaaldineren voor twee

het voorgerecht is uitermatehet hoofdgerecht een grote klaphet dessert een zoet likeurtje

zij daarna de brandy, veel brandyen hij een slaapmutsjeafter a decent English copulation.

zij noemt hem mijn oliebolen hij tart haar met appelflap en duikenonbewust in het nieuwe jaar in.

DINER FOR TWO

A few times a weekbut mainlythe holidays

the stark white damask tableclotheach and beautifully folded napkinwith old silverware

they eat with fork and knife

for them it’s a kind ofexuberant phenomenaldinner for two

the starter is extremelythe main course a big blowthe dessert a sweet liqueur

after that she drinks brandy, much brandyand he a nightcapafter a decent English copulation.

SLAPELOOSHEID

en maar denkendat hij buiten ons omgeboren is

maar vandaag denk ikdat hij in ons geboren is

morgen is hij en overmorgenmisschien weer eldersver van mijn bed geboren

maar zo tegen kerstleeft hij in mijvan ver af dichtbij mij.

JE ZIET ER SLECHT UIT

dat wil je niemand horen zeggenhoewel ik het zelf al heb gezienomdat ik af en toe in de spiegel kijkdie het weerspiegelt

en toch voel ik mij primaondanks het slechte weermet regen en stormin een glas water

ik moet iedere dag naar buitenop de wandel met mijzelfbewegen is goed voor een mensmaar ik beweeg me overal

waar mijn geest zich verplaatstin alle dingen die ik liefheben vooral mij liefhebbenzoals mijn pen en papier.

VOL

vol van het heerlijke etenvol van het kerstkindvol van hoop en verwachting

*'Hoe kan Herodes*, heden ten dagegetransformeerd in moordenaars*’t licht verdragen*

Allah's naam te misbruikendoor gelovigen weg te vagenwie kan nog het bloed verdragen

vervloekt is de utopievan zogenaamde heldendie als koppensnellers over volkeren razen..

*fragmenten van Vondel

IK VOEL ME

als Candide en het optimisme

het pessimisme kan het niet uitstaanomdat het een tegenstelling ismaar bovenaan staat het positieve

dat ik omarm door mijn levensinstellingde filosofie om te overlevenvallen en opstaan en verdergaan

niettegenstaande de rimpelingdoorheen mijn doorleefd gelaatstaat buiten kijf in mijn genen gegrift.

*lees eens ‘Çandide’ van Voltaire, pseudoniemvan François-Marie Arouet (Parijs, 21 novem-ber 1694 - Parijs, 30 mei 1778), was een Fransschrijver, essayist, filosoof en vrijdenker.

NIET EENS IETS GEDRONKEN

wegdoezelen en knikkenbollenen dan eindelijk de stappen durvenondernemen je de trap op te trekkenop weg naar de slaapkamerwaar je beddie fluistert, kom maar jongen

bijna uit je evenwicht draai je rondjesin het donker met open ogen, ogen dichtuitkleden en dan poedel onder het dekbeddekbed zo’n vreemd dubbelzinnig woordwaar je van alles bij kunt denken

verder denken vergaat me nietwant ik wil slapen, wegdoezelenwegdromen van een wereld vol haatnachtmerries en hinnikende paardenwakker schrikken door de kou

en dan geen oog meer dicht doentot die verdomde wekker loeitde ochtend gloort om te blijven liggenwarm en slapeloos uit zien te pluizenof het werkelijk een zonnige zondag is

toch hou ik van jou!

NIET DE GEWOONTE

dat een man met een shawl om zijn heupenwordt toegelaten op de buikdansclubhet lachen, gieren brullen was niet van de luchtdie hij meenam, dat kwam door het repeteren:

maar hij wilde het perfectionerenJanaika zei dat het echt niet kon tussen dameszijn buik was veel te dik tegenover die van henondanks hun great expectation

hij vond het belachelijk en begon al te draaienen te zingen, dat hij goeie lange armen hadom een paraplu wagentje vooruit te duwentoen werd Janaika boos en zei

dat heeft niets met buikdansen te makenhij vond dat ze helemaal gelijk had en wilde weleven zeggen dat het door het bewegen kwamen het dansen van de buik, o zo!

STROFE NAAIER

mijn man is een fantastlacht de dichtersvrouwhij speldt vaak luchtkastelenop mijn mouw

SCHEIDING

hand in handeensamig aan zeewaar hun liefde stoptaan het Eindestrand.

MYTHE VAN DE GETILDE

ik wakkereeuwen achter mijin een land dat afwijst

met een glimlach doe ik alle moeiteom lief te hebben

men verstaat mij nietomdat ik de taal niet spreekwegdrijvend in het moerasvan hun woestenij

ik wakker naakt in opnieuw ontwakenals kaalgeplukte domme gansomdat er niets te halen viel

behalve dan een simpele veer.

MYTHE VAN DAT IS HET

je moet de liefde niet uiteen laten drijvenom maar eeuwig in je twijfelaar te blijvenliggen, maar luister nou eens naar iemandmet een brede lig visie, ook al raak je bijhet overstappen soms beknelt

om lekker te willen en kunnen afstemmenzul je het bovenstaande moeten hanterenom de sleur van eentonigheid te doorbrekenbewust pogen met stijlmiddel en synoniemen er gaat een wereld voor je open

maak van je twijfelaar gewoon een boxspringin de ring van veelzijdige poëzie en wees nietbang dat je de gemeenschap kwijtraakt alsjij je begeeft in de speeltuin van onze taalmen zal graag met je op de wip willen!

ZE HANGEN ER NOG STEEDS

de vliegende schotels zijn allang gelandmeestal van andere planeten aan de gevelsvan onze schoongespoten huizenstraks moeten ze precario betalen

de gemeente weet het zelf nog nietwant ik breng ze op een goed ideevroeger had ik een magere antennePeter Koelewijn zei dat ‘ie van het dak af moest

wethouders slaan hun handen op de knieënen krijgen er een flinke spaarpot bijze geven ons dan weer het kwartje Kok terugzo hou je alles toch in evenwicht?

Ze gaat ‘m ruilen

ik kan zo genieten van een eitjeniet die verre buurman hoordas un onvervalstn boernlulie is tur altiet as du kipm bie

ie eet Jan Hen die kipmneukertzeit du boerin: sie ken ut wietnsie hait um us int hok butrapdatie ureen sun strut doorbiet

sun tenguls durvn nie tu slachtnwor ie Janchien hur uut du kluutgewassn kont mie wiet tu streelnsu ruult um morgn vur un flinku hon.

donna got su wier koeiju melluku

SISSI

haar gebit was slechtlachte alleen binnensmondssprak achter een hand

doe nou maar gewoon, zei FransSophie gaf hem ongelijk.

WAT DENK JE?

over de rooieheeft ze een tepel geshowdhaar eigen selfie

misschien was het een nepperzogezegd als opblaas speen

VUURWERK

voor je ’t weet ben je een hand kwijtals je een vinger geeftmaar daar heeft pa geen boodschap aanwant hij staat er met zijn neus bovenop.

Climax

en dan rollen mijn ogen ten hemelwaar de natuurmijn fantasie opwekt

de wolkenkus

bij deze hartstochthoud ik mijn adem indiep tot op de bodem van mijn ziel

*eigen foto

Laurens Windig 1943

Amsterdammer en Nederlandse dichter, laatzich er niet van weerhouden veel humor eenplaats te geven in zijn werk, maar vooral ookdrama: wie mij leest en naar mij luistert, zalwillen glimlachen en ook ontroering willen voe-len. Bijzonder thuis voelt hij zich in de rij vanVlaamse dichters welke hij links en rechts zietals zijn poëtische balans. Vooral vrije poëzieboeit hem uitermate.

Windig gebruikt rijm wanneer het op de meestonvoorziene momenten opduikt. Hij voelt zichgedreven, zoals vele dichters, vooral de liefdein al haar vormen een grote plaats in zijn werkte geven. Hij is telkens opzoek naar het juiste,mooiste gevoel dat erin ons leven bestaat.Persoonlijke liefdevolle, maar vooral ook dra-matische levenservaringen hebben hem tot hetschrijven gebracht: invoelen is zijn motto.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvou-digd en/of openbaar gemaakt worden doormiddel van druk, fotokopie, microfilm op welkewijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelij-ke toestemming van de schrijver.

No part of this poetry may be reproduced inany form, by print, photo print, microfilm or anyother means, without written permission fromthe writer:

©® Laurens WindigAmsterdam 7 januari 2015

Homepage:http://members.chello.nl/l.windig/

YouTube kanaal:http://www.youtube.com/user/windigful

E-books:http://issuu.com/windig