Opnieuw

Steeds opnieuw

ben ik andere aspecten van

Van het leven aan het leren.

Steeds opnieuw kom ik mezelf

in de spiegel, in andere gedaantes tegen.

Steeds opnieuw herinner ik me,

wat ik allemaal ben vergeten.

Het is goed,

en het leven laat me zien dat ik

compleet ben, in het onvolledige

Het leven is een spiegel

het laat me mezelf zien:

door de dingen die ik doe

door de dingen die ik voel

Door de dingen,

die anderen mij teruggeven.

Het leven laat alles zien:

Het mooie, het volle, het lichte,

het lelijke, het donkere,

het verdriet dat we liever niet willen voelen.

We worden boos op het leven,

Boos op wat het ons aan heeft gedaan,

we zijn vergeten dat het ons

niet veroordeelt, de kans biedt

om onszelf liefde te geven.

Onvoorwaardelijke, zuivere liefde.

Het schijnt ons onaards en onmogelijk toe.

Of zijn we bang, om onszelf te zien,

in al het mooie, al het lelijke,

om onszelf voor al onze onhandigheid,

ons niet weten, te vergeven?

Mijn antwoord is ja.

Ik ben bang geweest om mezelf te zijn

om mezelf te zien.

Om de volledige verantwoordelijkheid

te nemen voor mijn eigen leven.

Ik heb onbewust ingestemd met

de angst, die goed in mij verborgen zat.

Het leek zo vanzelfsprekend, alles aan

anderen te geven.

Toch kwam er verandering.

Grote, diepgaande verandering.

Ik wil kiezen, voor het leven,

helemaal, met mijn hele hart,

ik wil alles ontvangen wat erin zit

en daarvoor hoef ik maar één ding te doen:

eerlijk zijn

En dat is het engste

En het mooiste

dat ik ooit heb gedaan.

Ik hoef me niet meer te verstoppen

Ik hoef geen antwoorden te geven

op vragen die ik nog niet weet.

Ik hoef geen schuld te dragen

van dingen die ik niet heb gedaan

Ik hoef geen dingen meer te aanvaarden

waarvan ik voel dat ze niet bij me passen

of me zelfs aantasten in mijn eigenwaarde.

En ik hoef ook niet boos om me heen te wijzen

naar anderen, omdat ik zelf nog niet in staat

ben

ze te begrijpen.

Alles wat ons verbindt

is dat we allemaal mens zijn.

We belichamen verschillende

kanten van dezelfde medaille.

En dat zorgt voor spanning,

het zorgt voor wrijving.

Het brengt ons van alles

Dat we liever niet zouden willen.

Het leven geeft ons altijd

de keuze.

Lang heb ik heen en weer

gereisd, tussen de dimensies,

die liggen tussen hemel en aarde.

Het heeft me veel gekost,

het heeft me krachtiger gemaakt,

en elke keer opnieuw

op mijn eigen vertrouwen gewezen.

Ik heb heen en weer gezweefd

tussen alle extremen

om uiteindelijk terug te kunnen

komen in het midden,

genoegen te nemen,

met dat wat het leven

me op dit moment

Te bieden heeft.

We zijn allemaal onderdeel

van het totaal.

Niemand kan het alleen doen,

iedereen draagt bij

met zijn eigen verhaal.

Ik heb van alles gecreëerd

Waarvan ik niet wist dat ik

het deed.

Ik probeerde alles zelf te doen

Alles zelf te zien

En alles zelf op te lossen.

Ik voelde me vaak eenzaam

Ik voelde me onbegrepen

door de mensen

door het leven.

En toch heb ik er zélf voor gekozen.

Ik heb ervoor gekozen,

deze ervaring zo aan te gaan.

Ik ben trots op mezelf

om heel veel dingen

al er zijn er ook,

die ik liever anders had gedaan.

Het enige dat ik zeker weet

Is dat ik mijn beste best doe,

Oprecht te luisteren

Alles wat ik in me heb te

geven.

Het is tijd.

Tijd om de volledige verantwoordelijkheid

voor mijn leven te nemen.

Tijd om voor mezelf te zorgen.

Mezelf in alle kwetsbaarheid te zien

Met alle fouten die ik maak

Het leven vertelt me:

Het is tijd.

Tijd om mezelf voor alles te vergeven

Opdat ik met open armen

kan ontvangen

En mijn eigen plek

Helemaal in durf

Te nemen!

***