1

ONZE

GROTE

OPDRACHT

WAT IS DAT?

C. R. STAM

2

INHOUD

Voorwoord

Introductie (blz.6).

Hoofdstuk 1 (blz.7).

Afscheids opdracht van onze Heer aan de elf apostelen. Een grondig onderzoek.

Hoofdstuk 2 (blz.9).

De heersende verwarring over deze opdracht Eens en niet eens – Het kiezen van opdrachten – De dwaasheid van het kiezen van

opdrachten.

Hoofdstuk 3 (blz.15).

Wat deze opdracht wel en niet zegt. Een belangrijke overweging – Wat deze opdracht zegt – Onze Heer als Koning –

Lerende hen alles te onderhouden – Doop bevolen – Welk evangelie? – Dopen voor

behoudenis – Veranderen van de Schriften – De uitleg van Petrus - Het verminken

van de Schriften – De gave van tekenen – Benodigde licht en kracht – De macht om

zonden te vergeven – Wat de opdracht niet zegt.

Hoofdstuk 4 (blz.32).

De twaalf apostelen en wij. Onbevoegde gehoorzaamheid aan de “Grote Opdracht” – Leren, dopen – Een

doopformule? – Gehoorzaamheid aan de Wet van Mozes en aan alle geboden van de

Heer – Welk evangelie? – Dopen en de vergeving van zonden – De gave van tekenen –

Beginnende te Jeruzalem – Vergeving van zonden – De onmogelijkheid van het heden

ten dage uitvoeren van deze opdracht – Het verhaal van Mattheüs – Het verhaal van

Markus – De gave van tekenen ingetrokken – De opdracht in Lukas en Handelingen –

Het verhaal van Johannes.

3

Hoofdstuk 5 (blz.49).

Een ernstige bijwerking. Het streven om de gave van tekenen in deze tijd te herkrijgen – Satan en de heiligen –

Overtuigende wonderen – Wonderen der leugen – Satan en het ziek zijn –

De Pinksterbeweging en de slangen, Rooms katholicisme en tongen.

Hoofdstuk 6 (blz.56).

De dingen rechtzetten. Wat is dan onze opdracht? – Profetie onderbroken, De verborgenheid geopenbaard –

Onze grote opdracht – De opdracht aan de elven wordt vervangen door de opdracht

aan Paulus – Paulus en zijn opdracht – De verbazingwekkende energie waarmede

Paulus genade verkondigde – De Apostel goddelijk bekrachtigd – Het licht verduistert

– Onze verantwoordelijkheid om de toorts weer aan te steken.

Hoofdstuk 7 (blz.70).

Onze grote opdracht nog steeds van kracht. Een regel om te herinneren – Onze grote opdracht is: niet voltooid, niet vervangen,

en ook niet vernietigd.

Hoofdstuk 8 (blz.72).

De benodigde uitrusting. Licht en kracht om onze opdracht te vervullen.

Hoofdstuk 9 (blz.75).

Het zal niet gemakkelijk zijn. Getrouwheid aan onze opdracht.

Hoofdstuk 10 (blz.76).

Een oproep ter afsluiting. Een afgeronde boodschap – Een zware verantwoordelijkheid – Conclusie.

4

VOORWOORD.

In een nacht, kort geleden, sprong ik uit mijn bed en zei tegen mezelf: “Waar ben ik al deze

jaren mee bezig geweest? Hoe kon ik zo dom zijn?”.

Wat er tot mij was doorgedrongen, terwijl ik half in slaap was, was het feit dat na al deze

jaren wij, van de zogenoemde “Genade Beweging”, niet een begrijpelijk boek hadden

geschreven over dat ene onderwerp waarover de gemeente waarschijnlijk het meest

verward is: “ONZE GROTE OPDRACHT”.

Het is vreemd dat de “genade” leiders misschien wel honderden artikelen en kleine

boekwerkjes hebben gepubliceerd, met bewijzen vanuit de Schrift, en vanuit verschillende

invalshoeken, dat de zogenoemde “Grote opdracht” onmogelijk voor ons, ter gehoorzaming,

kan zijn, en dat onze glorieuze opdracht opgenomen is in “de verborgenheid”, geopenbaard

aan Paulus. Maar buiten dit alles om heeft niemand van ons (voorzover bij de schrijver

bekend) een goed gerangschikt boek gepubliceerd dat begrijpelijk handelt over onze grote

opdracht versus hetgeen populair bekend is als “de grote opdracht”, welke laatste de

opdracht aan de elven is.

Hoe hard hebben we, en hoe goed kunnen we gebruiken, zo’n boek nodig om die te geven

aan pastors, missionarissen, christelijke werkers en anderen, dat voorziet in een massaal,

cumulatief bewijs uit de Schriften, om aan te geven wat onze opdracht is!

Diezelfde nacht begon ik onmiddellijk titels en subtitels op te schrijven voor een mogelijk

boek over dit onderwerp, en sindsdien ben ik daar grondig mee bezig geweest. Het is

werkelijk goed om al dat bewijsmateriaal in één keer bij elkaar te hebben!

In 380 uitgaven van de “Searchlight”, over bijna 35 jaar, waren er vele artikelen, van de

Redacteur, over de verschillende fasen van dit grote onderwerp, of artikelen die er aan

gerelateerd waren. Ook in onze dossiers waren er vele notities, uit preken, over dit

onderwerp, samen met honderden notities die waren geschreven op de dossierkaarten.

Het heeft uiteraard enige maanden geduurd om alles op orde en in een leesbare vorm te

krijgen, en na alles vergeleken te hebben met Schriftuurlijk bewijs en alles biddend te

hebben overdacht, zijn we overtuigd van het feit dat we zelfs nu slechts de basisgegevens

hebben gepresenteerd.

Ofschoon we geprobeerd hebben om dit boek zo begrijpelijk mogelijk te maken mag het in

geen geval als uitputtend worden bezien, want de Schriftgegevens aangaande dit onderwerp

zijn ontelbaar. Het is echter onze hoop dat het boek zal voorzien in licht en zegen voor velen

die verontrust zijn door het ontbreken van overeenstemming van wat de, aan ons, door God

gegeven opdracht is.

Als we nu dit boek naar onze lezers verzenden bidden we in nederigheid dat de Heilige Geest

onze inspanningen wil gebruiken om vele oprechte gelovigen te helpen zien hoe geheel

onnodig de heersende verwarring is over hetgeen God wil wat we doen en leren, en hoe

5

eenvoudig de oplossing van dit probleem is als het Woord der Waarheid recht wordt

gesneden.

Nooit heeft de gemeente zo wanhopig de genade, en geestelijk verstand, nodig gehad om

onze meningsverschillen over dit onderwerp te verdrijven en ons helpen om: “dat gij staat in

één geest, met één gemoed gezamenlijk strijdende door het geloof des Evangelies” (Fil.1:27).

Wij geloven dat deze beide, genade en geestelijk verstand, beschikbaar zijn voor hen die in

alle oprechtheid God vragen om hun harten en verstand te openen voor Zijn waarheid,

ongeacht wat dat kost.

Moge dan, met de hulp van God, iedere lezer dit belangrijke onderwerp op een objectieve

manier heroverwegen, en vragen voor een geopend hart om dit nieuwe licht te ontvangen

zoals onze hemelse Vader dat genadig kan verlenen.

Cornelius R. Stam.

Chicago, Illinois

01-12-1974.

6

INTRODUCTIE.

Tijdens een panel discussie over Dispensationalisme, gehouden op het Wheaton College,

Wheaton, Illinois, in 1947, verwees de auteur naar “de zogenaamde grote opdracht”.

Eén van de andere panelleden vocht deze uitdrukking aan en verklaarde dat de opdracht aan

de elven was: “de grote opdracht”, en niet: “de zogenaamde grote opdracht”.

In onze reactie hierop beweerden we dat deze opdracht de zogenaamde “grote opdracht”

was, onze lezers er aan herinnerende dat het Woord van God het niet “de grote opdracht”

noemt, dat hebben de mensen er van gemaakt.

Dit duidelijk en belangrijk feit moet in gedachten worden gehouden door degenen die er

ernstig naar verlangen om “het Woord der waarheid recht te snijden”, en om het, in alle

wijsheid, uitvoeren van Gods programma voor ons. Zo’n erkenning zou een eerste stap

kunnen zijn in het ontdekken van de oorzaak van de leerstellige verdeeldheid die de ware

gelovigen in Christus van elkaar heeft verwijderd en de gemeente in diepe verwarring achter

heeft gelaten.

De opdracht die de Heer heeft gegeven aan de elven (later twaalf) is zo lang “de grote

opdracht” genoemd dat menigten van oprechte gelovigen een vaag idee hebben dat de

Bijbel het zo benoemd. Het feit is echter dat deze benoeming alleen de traditionele kijk

reflecteert en, als in de dagen van de Heer: “de tradities van mensen maken maar al te vaak

het Woord van God ongeldig”.

Toegegeven dat de opdracht van onze Heer aan de elven inderdaad een grote opdracht was,

maar het moet nooit “de grote opdracht” worden genoemd, want de opgevaren Heer gaf

later een grotere, veel grotere, opdracht en bediening aan de Apostel Paulus.

Tenzij we een verandering in bedeling erkennen, met het opkomen van Paulus, die andere

apostel, moet de opdracht aan de elven als een onverzoenlijke tegenstelling staan tegenover

de leer in de brieven van Paulus, en visa versa.

Opgemerkt moet worden dat, door deze gehele studie, de Schriftuurlijke term “de elven”

alleen wordt gebruikt met betrekking tot de periode tussen de afval en dood van Judas en de

aanwijzing van Matthias om de plaats van Judas in te nemen.

We weten echter dat in Handelingen 1 het aantal apostelen weer is aangevuld tot twaalf. Als

we dus in dit boek verwijzen naar het geven van de opdracht, zullen de groep benoemen als

“de elven”, maar als we, in het begin van het boek Handelingen, naar de uitvoering van de

opdracht verwijzen noemen we dit gezelschap “de twaalven”.

Tenslotte moet worden opgemerkt dat we, door het gehele boek heen, Bijbel gelovige

christenen aanduiden als fundamentalisten in plaats van evangelischen. De opkomst van de

nieuw evangelischen heeft tot gevolg dat veel oprechte gelovigen naar zichzelf verwijzen als

evangelischen, maar wij vinden dat deze term vaag en onbepalend is, terwijl de term

7

fundamentalist historisch heenwijst naar degenen die stonden voor de fundamenten van het

christelijk geloof.

De afscheids opdracht van onze Heer aan de elf apostelen

Hoofdstuk - 1

Een grondig onderzoek

Alvorens we de zogenoemde “Grote opdracht” gaan bespreken verzoeken we de lezer,

bedachtzaam en biddend, alle vijf segmenten er van te onderzoeken, zoals hieronder

aangegeven wordt vanuit de Statenvertaling 1977. U heeft deze passages natuurlijk al vaker

gelezen, maar, lees ze eens opnieuw. Misschien ziet u deze keer dingen die u nog niet eerder

heeft gezien.

Mattheüs 28:18-20

18 En Jezus, bij hen komende, sprak tot hen, zeggende: Mij is gegeven alle macht in hemel

en op aarde.

19 Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en

des Zoons, en des Heiligen Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb.

20 En ziet, Ik ben met ulieden al de dagen tot de voleinding der wereld. Amen.

Markus 16:15-18

15 En Hij zeide tot hen: Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie aan alle

kreaturen.

16 Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden; maar die niet zal geloofd

hebben, zal verdoemd worden.

17 En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen: in Mijn Naam zullen

zij duivelen uitwerpen; met nieuwe tongen zullen zij spreken.

18 Slangen zullen zij opnemen; en al is het, dat zij iets dodelijks zullen drinken, dat zal hun

niet schaden; op kranken zullen zij de handen leggen, en zij zullen gezond worden.

Lukas 24:45-48

45 Toen opende Hij hun verstand, opdat zij de Schriften verstonden.

46 En zeide tot hen: Alzo is er geschreven, en alzo moest de Christus lijden, en van de

doden opstaan ten derden dage.

8

47 En in Zijn Naam gepredikt worden bekering en vergeving der zonden, onder alle volken,

beginnende van Jeruzalem.

48 En gij zijt getuigen van deze dingen.

Johannes 20:21-23

21 Jezus dan zeide wederom tot hen: Vrede zij ulieden, gelijkerwijs Mij de Vader gezonden

heeft, zende Ik ook ulieden.

22 En als Hij dit gezegd had, blies Hij op hen, en zeide tot hen: Ontvangt den Heiligen

Geest.

23 Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven; zo gij iemands zonden houdt,

dien zijn zij gehouden.

Handelingen 1:8-9

8 Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal; en gij zult

Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria, en tot aan het uiterste

der aarde.

9 En als Hij dit gezegd had, werd Hij opgenomen, daar zij het zagen, en een wolk nam Hem

weg van hun ogen.

Omdat het onderwerp van de ons door God geven opdracht zo uitermate belangrijk is, en

omdat één of meerdere van de genoemde passages in het algemeen worden beschouwd als

onze grote opdracht, stellen we voor dat het geen verloren tijd zal zijn voor de lezer om

terug te keren naar het begin en deze passages opnieuw te lezen, dit keer zorgvuldig

aandacht schenkend aan hetgeen deze passages wel en wat deze passages niet zeggen.

Refereren de gelezen passages naar profetie en naar de Wet? Wat zijn de voorwaarden voor

het heil? Wat waren de bewijzen voor het heil? Leren ze: “geen verschil” tussen Jood en

Heiden? Wordt redding uit genade en door geloof genoemd, op basis van het gestorte bloed

van Christus? Wordt de “ene doop” genoemd waardoor we worden gedoopt in dat “ene

lichaam”, en één gemaakt met Christus? Verkondigt het een hemelse positie en vooruitzicht

voor hen die geloven? Wordt er melding gemaakt van “de verborgenheid” waarnaar in de

brieven van Paulus vaak wordt verwezen?

Zo’n onderzoek van het verslag zelf kan, geheel los van hetgeen in dit boek wordt uitgelegd,

blijken een ware “eye-opener” te zijn

9

De heersende verwarring over deze opdracht

Hoofdstuk - 2

Eens en niet eens

Er zijn weinig, om het even welke, belangrijke onderwerpen in de Bijbel waarover alle

denominaties en sekten in de christenheid het eens zijn. Er is er echter één waarover ze het

bijna allemaal eens zijn.

De overgrote meerderheid fundamentalisten, nieuw-evangelischen, modernisten en Rooms

Katholieken, samen met praktisch alle cultussen, zijn het eens over het feit dat de

zogenoemde 94 grote opdrachten, die de afscheidsopdrachten van onze Heer omvatten en

gericht aan Zijn elf apostelen, Gods programma voor de hedendaagse gemeente bevatten.

Of om meer specifiek te zijn: De meeste “christenen”, nominale of echte, geloven dat onze

Heer, gedurende de veertig dagen tussen Zijn opstanding en hemelvaart, Zijn apostelen

instructies gaf aangaande Zijn programma voor de hedendaagse gemeente, en allemaal

noemen ze deze instructies “de grote opdracht”, of “Zijn afscheids opdrachten”, of “onze

marsorders”.

Zo eenvoudig is het echter niet, speciaal onder fundamentalisten, hen die hun Bijbels het

meest bestuderen, is er sprake van een sterke verdeeldheid aangaande welke precies de

door de Heer gegeven opdrachten van toepassing zijn, die Hij heeft gegeven tussen Zijn

opstanding en hemelvaart, op de gemeente van vandaag: welke van hen speciaal de “grote

opdracht” vormen.

In ieder van de vier boeken, Mattheüs, Markus, Lukas en Johannes, van de aardse bediening

van de Heer en in het boek Handelingen hebben we geschreven verhalen van sommige van

deze instructies, maar kan de term “grote opdracht” correct worden toegepast op allen of

alleen op sommigen van hen? Hierover is men het op geen enkele wijze eens geworden.

In de verslagen van de verschillende delen van de opdracht van onze Heer zijn er bepaalde

bevelen, of instructies, die weldenkende Bijbelstudenten geheel onverenigbaar hebben

bevonden met de grote waarheden die later geopenbaard zijn in de brieven van Paulus. En

zo gebeurde het dat het merendeel van de grote fundamentalistische Bijbelleraren, van de

voorbije generatie, tot de conclusie kwamen dat slechts enkele van de afscheidswoorden

van onze Heer deel uitmaakten van onze “grote opdracht”, maar ze konden het nimmer

eens worden welke dan moesten worden toegepast. Dit is de erfenis die ze hebben

nagelaten aan de huidige generatie voorzover het de zogenoemde “grote opdracht” betreft.

Er is weinig overeenstemming; alleen verwarring en verdeeldheid, waar het dit onderwerp

aangaat.

Het is inderdaad droevig dat op dit late tijdstip Gods volk, en zelfs hun geestelijke leiders, het

oneens blijven over zo’n belangrijk onderwerp over hetgeen God wil dat we doen en

onderwijzen. Dit wordt geschreven 1974 jaar na Christus, en nog steeds weet de gemeente

niet wat zijn grote opdracht is! Dit is omdat de zogenoemde “grote opdracht” zo zelden is

onderzocht en uiteengezet. Veeleer wordt het genoemd, of er wordt naar verwezen, of

worden gedeelten uit het verslag, en uit de context, genomen als onderwerpen voor preken!

10

De meeste christenen hebben hun pastors of evangelisten horen spreken vanuit het

Mattheüs evangelie “Ga” en “Zie, Ik ben met u”, en uit Markus “heel de wereld” en “alle

creatuur”, en uit Lukas “jullie zijn getuigen” en uit Handelingen “Maar gij zult ontvangen de

kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal”.

Maar hoe velen zijn er die de afscheidswoorden van onze Heer grondig en bedachtzaam

uitgelegd hebben gekregen?

Waarom hebben hun leiders dan geen Bijbelstudies gehouden over de opdracht die ze zo

krachtig verdedigen als de hunne?

Als pastors en Bijbelleraren deze belangrijke bevelen van onze Heer trouw en tot in detail

zouden bestuderen en verklaren, dan zouden ze er spoedig achter komen dat het moeilijk is,

ja, zelfs onmogelijk is om ze te verzoenen met de brieven van Paulus, totdat ze zich

realiseren dat er een verandering van bedeling is gekomen met de roeping van Paulus, de

door God aangewezen apostel der genade. Zeker, de wettischheid van Mattheüs, de doop

ter behoudenis en de wonderbare demonstraties van Markus, het “eerst Jeruzalem” van

Lukas en Handelingen, en de apostolische vergeving van zonden van Johannes zijn niet

verenigbaar met de glorieuze waarheden die uiteen worden gezet in de brieven van Paulus.

Wat de geestelijke leiders van de vorige generatie ons hebben geleerd over de opdracht aan

de elven, zal onvermijdelijk invloed hebben op de leringen van onze generatie. Dit is dan de

plaats om, als het ware, een generatie te ondersteunen om de geschriften van de “vaders”

te testen. We doen dit ten eerste om ons schrijven, van dertig jaar geleden, in ons boek “Dit

is dat” uit te breiden. In dat boek behandelden we de grote verwarring aangaande de

zogenaamde “grote opdracht” onder de grote, waarlijk grote, Bijbelleraren die er toen

waren. Als we praten over die verwarring mogen we niet het feit uit het oog verliezen dat

deze leraren geestelijke reuzen waren waar het andere onderwerpen betrof.

Dr. H. A. Ironside, lang genoemd “De Aardsbisschop van het Fundamentalisme” hield het er

voor dat de opdracht voor de gemeente wordt gevonden in Mathh.28:18-20 en door dat te

ontkennen dan was dat “Bullingerisme”. In één voorbeeld van zijn sterke gevoelens hierover

schreef hij, met verwijzing naar de passage in Matth.28:

“Mensen die nog nimmer Bullingerisme en zijn verwante systemen hebben onderzocht

zullen mij nauwelijks geloven wanneer ik zeg dat zelfs de Grote Opdracht, waarmee de

gemeente 1900 jaar mee heeft gehandeld, en welke nog steeds onze autoriteit is voor

wereldwijde zending, volgens deze leraren een opdracht is waarmee ze niets van doen

willen hebben; dat het in het geheel geen verwijzing naar de gemeente heeft. Zo is nog

steeds hun onderwijs”.

Blijkbaar was onze geliefde broeder zo bezig met het Bullingerisme dat hij vergat dat veel

van zijn collega’s, inclusief Mr. J. N. Darby, de grondlegger van de Plymouth Broeders (

waarmee Dr. Ironside vele jaren was verbonden) met klem ontkende dat de opdracht in

Mattheüs de onze is. We citeren hier van Darby en vele andere collega’s van Dr. Ironside:

Opmerking van de vertaler

De leer van E. W. Bullinger vindt u in de encyclopedie van Wikipedia.

http://en.wikipedia.org/wiki/E._W._Bullinger

11

Mr. Darby: “De vervulling van de opdracht in Mattheüs is onderbroken…….voor het heden

heeft het in feite plaats gemaakt voor een hemelse opdracht, en de gemeente van God”.

Dr. James M. Gray: “Dit is de Koninkrijks opdracht….niet de opdracht voor christenen”.

Dr. I. M. Haldeman: “We moeten dit de Koninkrijks opdracht noemen”.

Dr. Arno C. Gaebelein: “Dit is de Koninkrijks opdracht”.

Dr. Wm. L. Pettingill: “Dit zouden wij de Koninkrijks opdracht noemen……het zou vreemd zijn

om de opdracht voor de gemeente te vinden in het evangelie van het Koninkrijk”.

Dr. I. M. Haldeman geloofde dat onze opdracht wordt gevonden in Markus 16:15-18. Hij liet

de woorden “donderen”: “Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden”

(Mark.16:16) “ Hetgeen dan God samengevoegd heeft, scheide de mens niet” (Markus 10:9)..

Maar vreemd genoeg geloofde Dr. Haldeman niet dat de wonderbare tekenen, van de

verzen 17 en 18, zijn inbegrepen in het programma van God voor vandaag de dag! Je kon

geen lid worden van de gemeente van Dr. Haldeman als je niet met water was gedoopt,

maar als je in tongen sprak of wonderen zocht te doen dan werd diegene, en sommigen zijn

dat, uitgesloten! Toch waren dit onderdelen van de opdracht in Mark.16:15-18. Pastor J. C.

O’Hair schreef eens aan Dr. Haldeman en vroeg hem of hij nu niet scheidde wat God had

samengevoegd door Mark.16:15-16 te scheiden van de verzen 17 en 18. Pastor O’Hair heeft

nimmer een antwoord ontvangen.

Dr. Gaebelein nam een nog weer ander standpunt in. Lukas, zo zei hij, was zekerlijk de

brenger van het evangelie aan de Heidenen omdat zijn verslag gericht was aan Theofilus

(Lukas 1:3) Echter is alles in het verslag van Lukas Joods, niet Heidens. Het verslag van Lukas

begint met de baby Jezus in de armen van een Joodse moeder en de oude Simeon, ook een

Jood (Lukas 2:28), en het verslag sluit met onze Heer in de armen van Jozef van Arimathea,

een lid van het Joodse Sanhedrin (Lukas 23:50-53).

Dr. William L. Pettingill geloofde echter dat Ironside, Haldeman, Gaebelein en degenen die

met hen waren allemaal verkeerd waren. Pettingill leerde dat de opdracht voor de gemeente

is te vinden in Handelingen 1:8, in wezen omdat in het boek Handelingen we de doop

hebben “in de naam van de Heer Jezus”, waarvan hij vond dat dat de juiste “formule” was

voor heden ten dage. Hij verklaarde echter nimmer, voorzover deze schrijver dat weet,

waarin de “formule” in Handelingen verschilt van die in Mattheüs. Dr. Haldeman was strikt

tegen de visie van Dr. Pettingill; we weten van één familie, die gedoopt waren in de

gemeente van Dr. Pettingill in Baltimore, opnieuw gedoopt moesten worden om lid te

worden van de Baptisten gemeente te New York waar Dr. Haldeman pastor was.

Maar wat betreft het verslag in Johannes 20:21-23? Zei onze Heer daar niet: “gelijkerwijs Mij

de Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden?”. Aan dit gedeelte van de opdracht was

vreemd genoeg voorbij gegaan en nauwelijks naar verwezen door de boven genoemde

broeders, en, inderdaad ook door de meeste fundamentalistische Bijbel leraren van die tijd.

12

De reden? Vanwege de afsluitende woorden die zo sterk benadrukt worden door de kerk

van Rome: “Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven; zo gij iemands zonden

houdt, dien zijn zij gehouden” (Joh.20:23).

Sommige Protestantse theologen hebben willen verklaren, wegverklaren wel te verstaan, de

eenvoudige door onze Heer gedane uitspraak, maar hun argumenten tegen de positie van

Rome waren zo zwak als katoendraad, om de eenvoudige reden dat in deze zaak Rome altijd

in staat is geweest terug te verwijzen naar de Schriften met als antwoord: “Maar dit is wat

daar staat”. Dit is altijd een sterk argument geweest en, in dit geval, een moeilijk geval voor

Bijbel gelovige christenen om te weerspreken.

Note: De positie van Rome is echter beantwoord, eenvoudig en compleet, door het

toepassen van dispensationele waarheid.

Uit het voorgaande volgt dat niet alleen de christenheid in het algemeen verward is over de

zogenoemde “grote opdracht”, maar ook de grote Bijbelleraren van vroeger zijn volkomen

verward geweest, of op zijn minst hopeloos verdeeld. En als dat toen al zo was, hoe is het nu

dan? Het enige verschil is waarschijnlijk dat de leiders van onze dagen zodanig beïnvloed zijn

door de nieuw evangelischen dat ze details vermijden, en alleen in algemene zin verwijzen

naar de opdracht als iets waaraan we allen moeten gehoorzamen. Er is grote aandrang, maar

weinig gedetailleerde informatie in hun herhaaldelijke oproep om de “grote opdracht” uit te

voeren in de huidige generatie.

Als we een Schriftuurlijke oplossing willen vinden voor dit belangrijke probleem, laat ons dan

beginnen door nederig te erkennen dat de Kerk niet een duidelijk en eensluidend getuigenis

heeft gegeven aan de wereld. Hoe kunnen we onze “marsorders” gehoorzamen als we zelf

niet eens zeker weten welke dat zijn? “Want ook indien de bazuin een onzeker geluid geeft,

wie zal zich tot den krijg bereiden?” (1Kor.14:8).

Het kiezen van opdrachten.

Als wij er bij blijven, zoals veel christenen dat doen, dat de brieven van Paulus behoren tot

de Kerk van deze bedeling, maar eveneens geloven dat de afscheids instructies van onze

Heer, gegeven tussen Zijn opstanding en hemelvaart, ook onze instructies voor vandaag de

dag bevatten, dan verkeren we in grote moeilijkheden.

En zo gebeurde het dat grote, waarlijk grote, fundamentalistische Bijbelleraren gedwongen

werden om, op individuele basis, opdrachten samen te stellen om de zogenoemde “grote

opdracht” bindend te maken voor deze bedeling , hierbij ondervonden ze veel moeilijkheden

om de verschillende opdrachten in harmonie te brengen met het Woord van God, door de

apostel Paulus. Dit heeft veel bijgedragen aan het verdiepen van de verwarring onder de

gelovigen van vandaag de dag.

Zoals we hebben gezien verklaarde Dr. Ironside dat onze opdracht wordt gevonden in

Matth.28:18-20, maar Drs. Gray, Gabaelein, Haldemen en Pettingill, samen met Mr. Wm.

Newell en vele anderen, realiseerden zich onmiddellijk dat dit de gelovigen met handen en

13

voeten zou binden aan de Wet van Mozes, want onze Heer had de apostelen duidelijk

opgedragen dat, als ze naar “alle volken” zouden gaan dat ze: “Gaat dan henen, onderwijst

al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen

Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb” (Matth.28:19), en dat zou

onvermijdelijk inhouden gehoorzaamheid aan de Wet van Mozes, want, niet alleen was onze

Heer Zelf onder de Wet (Gal.4:4), maar Hij gaf Zijn discipelen de opdracht “Daarom, al wat

zij u zeggen, dat gij houden zult, houdt dat en doet het” (Matth.23:3). Want “zij”, de leiders

waren gezeten op de stoel van Mozes: “De Schriftgeleerden en de Farizeen zijn gezeten op

den stoel van Mozes” (Matth.23:2).

Op dezelfde manier koos Dr. Haldeman Mark.16:15-18 als marsorders voor de Kerk, maar

andere grote Bijbelleraren hadden terecht bezwaar tegen het feit dat onze Heer hier de

doop leerde “tot vergeving der zonden” en wonderbare tekenen als bewijs van vergeving

van zonden. Ze concludeerden terecht dat, in het licht van de brieven van Paulus, dat niet

Gods programma voor vandaag de dag kon zijn.

Er wordt wel gezegd dat, als theologen vervolgd worden om een bepaalde passage in de

Schrift, ze “vluchten naar een andere!”. En het blijkt dat dit precies is wat Dr. Haldeman

deed. Om te bewijzen dat de wonderbare tekenen niet Gods opdracht zijn voor heden deed

hij een beroep op de brieven van Paulus, maar hij deed dat niet voor zover het de

waterdoop aangaat, want, ondanks de verwoording van de passage, geloofde hij dat dit

behoorde als getuigenis van de behoudenis.

Eens zei een pastor tegen de schrijver van dit boek: “Broeder Stam, ik geloof dat Mark.16:16

voor ons is, maar ik leer geen doop voor de vergeving der zonden!”. Wij antwoorden: “Als u

gelooft dat Mark.16:16 bindend voor ons is dan moet u de doop ter vergeving der zonden

prediken, want dat is wat Mark.16:16 beveelt”.

“Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden; maar die niet zal geloofd

hebben, zal verdoemd worden” (Mark.16:16).

Dr. Gaebelein, als eerder genoemd, koos voor het verslag van Lukas 24:46-48 als onze

opdracht, maar de zinsnede “bekering en vergeving der zonden” en “beginnende van

Jeruzalem”, overtuigde terecht andere leidinggevende leraren dat deze passage, evenals die

in Mattheüs, gerelateerd is aan het regeren van Christus in het koninkrijk, dat uiteraard

gevestigd zal worden te Jeruzalem.

Dr. Pettingill koos voor het verslag in Handelingen 1:8, maar ook deze passage laat de

apostelen beginnen te Jeruzalem.

Aangaande Johannes 20:21-23, bijna alle fundamentalistische Bijbelleraren zijn het er over

eens dat dit niet de opdracht is voor de Kerk van vandaag, maar de Kerk van Rome heeft de

Protestanten met deze tekst voorzeker schaak gezet.

14

De dwaasheid van het kiezen van opdrachten.

Hoe dwaas en verkeerd is het, voor een ieder van ons, om hier en daar teksten te pakken,

die vervolgens samenvoegen, om de wil van onze Heer voor ons vast te stellen! Welk recht

hebben wij om sommige belangrijke gedeelten of gedeelten van de opdrachten te kiezen die

de Heer aan de elven heeft gegeven in de veertig dagen tussen Zijn opstanding en

hemelvaart, om deze op onszelf toe te passen of op de Kerk van vandaag de dag?

Niets is duidelijker dan het feit dat onze Heer: “……….Zichzelven levend vertoond heeft, met

vele gewisse kentekenen, veertig dagen lang, zijnde van hen gezien, en sprekende van de

dingen, die het Koninkrijk Gods aangaan” (Hand.1:3).

In die veertig dagen sprak één persoon, onze Heer, tot de elven en gaf hen instructies voor

het uitvoeren van dat programma na Zijn hemelvaart. Het is in elk geval zo helder als kristal

dat deze opdrachten niet aan anderen zijn gegeven die op een later tijdstip zouden leven,

maar aan de apostelen, die het uit moesten dragen na Zijn vertrek, als de Heilige Geest ze

met kracht had bekrachtigd.

Dit wordt bekrachtigd door de wijze van uitdrukken in alle vijf verslagen: Matt.28:19: “Gaat

dan henen”, Mark.16:15: “Gaat heen”, Luk.24:48: “Gij zijt getuigen”, Joh.20:21: “zende Ik

ook ulieden”, en Hand.1:8: “gij zult Mijn getuigen zijn”. Hoe ongerijmd is het dan om te

betogen, zoals zovele theologen hebben gedaan, dat één of meer delen van de opdracht

uitgevoerd moeten worden door een andere generatie op een later tijdstip! Door welke

regel van uitlegkunde hebben we het recht om de uitleg van deze opdrachten juist diegenen

uit te sluiten aan wie de Heer ze gaf?

Sommigen, die het met het voorgaande eens zijn, hebben de conclusie getrokken dat de

opdracht, in zijn geheel, voor ons moet zijn om te gehoorzamen, maar ook dat is onmogelijk

in het licht van de brieven van de apostel Paulus. De Heer heeft het inderdaad onmogelijk

gemaakt om te gehoorzamen aan gedeelten van de zogenoemde “grote opdracht”, dat

zullen we verderop zien.

De belangrijkste reden, dat zo vele mensen er van uit zijn gegaan dat de opdracht aan de

elven, voor ons is om aan te gehoorzamen, is waarschijnlijk omdat ze dat zo vaak hebben

gehoord! Herhaaldelijk hebben pastors en evangelisten en Bijbelleraren verwezen naar de

afscheidsinstructies van de Heer als: “Zijn afscheidswoorden aan ons”, “onze marsorders”,

“onze opdracht” en “de grote opdracht”, alsof de Heer nooit andere heeft gegeven. Maar dit

alles is in grote mate onjuist en onschriftuurlijk. Dit waren niet de laatste woorden van de

Heer. Hij sprak opnieuw vanuit de hemel aan en door de Apostel Paulus en gaf hem een

grotere, ja, een veel grotere opdracht dat wat Hij had gegeven aan de elven.

Alvorens we echter deze grotere opdracht gaan behandelen kunnen we misschien het beste

eerst zien dat de zogenoemde “grote opdracht” niet voor ons is om te gehoorzamen, als we

zorgvuldig alle onderdelen er van onderzoeken in Mattheüs, Markus, Lukas, Johannes en

het boek Handelingen en precies opmerken wat deze opdracht wel en wat het niet zegt.

15

Wat deze opdracht wel en niet zegt

Hoofdstuk - 3

Een belangrijke overweging

De auteur van dit boek heeft in zijn jeugd vele berichtgeving gehoord aangaande de

zogenoemde “grote opdracht”, maar ze waren allen devotioneel of inspirerend van karakter.

Ofschoon hij vanaf zijn jongste jaren in contact geweest is met grote godsmannen, van ver

en van nabij, en zich verheugde in het licht dat ze brachten op de herontdekte waarheid van

Zijn op handen zijnde wederkomst, kan hij zich niet een enkele uiteenzetting, van de

opdracht als geheel, herinneren, of een serie Bijbel studies waarin precies werd verklaard

wat onze Heer wel zei en wat de Heer niet zei in deze opdracht.

Wat deze opdracht zegt

Als we alle verslagen overwegen van wat onze Heer zei in Zijn opdracht aan de elven is het

onmogelijk om de conclusie te trekken dat deze opdracht behoort tot de bedeling waarin wij

nu leven.

Mattheüs 28:18-20 - Onze Heer als Koning

“18-………….. Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. 19- Gaat dan henen, onderwijst

al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen

Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb. 20- En ziet, Ik ben met

ulieden al de dagen tot de voleinding der wereld. Amen”.

Merk op hoe de eerste zin van deze grote opdracht begint:

“Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde” (Matth.28:18). Met het woord “macht”

verwijst onze Heer niet naar fysieke kracht of politieke invloed, maar naar de autoriteit die

Hem door de Vader is gegeven. “alle autoriteit, in hemel en op aarde, is aan Mij gegeven”.

Note: “Hemel en aarde”, want het koninkrijk, of regering van de hemel, zou op aarde

worden gevestigd. (Matth.5:3,5; 6:10; vergelijk met Daniël 2:44).

“Gaat dan henen…..”. Verbind deze inleidende verklaring van onze Heer aan Zijn elf

apostelen niet onmiddellijk hun bediening met Zijn koninkrijk en Zijn recht om te regeren?

(Vergelijk Hand.2:29-31; 3:1921). Deze passage wordt vervolgd met:

“Gaat dan henen, onderwijst al de volken……” (vers 19).

16

Lerende hen alles te onderhouden

Maar wat moet de volken onderwezen worden? Wat was de boodschap van de apostelen

aan hen? Het volgende vers geeft ons minstens een deel van het antwoord, een belangrijk

deel:

“lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb”(vers 20). Moeten wij deze specifieke

geboden, die de Heer aan de elven heeft opgedragen, gehoorzamen? Als we dat doen dan

binden we onze hoorders met handen en voeten aan de wet van Mozes, het onderhouden

van de Sabbat, de offers, en al de andere ceremoniën.

Gal.4:4 zegt duidelijk dat onze Heer, toen Hij op aarde was, “geworden onder de wet”, en de

verslagen van Zijn aardse bediening geven er getuigenis van dat dat zo was. Inderdaad, zoals

we hebben gezien beval de Heer Zijn discipelen om de Schriftgeleerden en de Farizeeën te

gehoorzamen omdat zij zaten “op de stoel van Mozes” (Matt.23:1-3).

In verbinding hiermee is het interessant om op te merken dat de discipel die Paulus doopte

een “godvruchtig man naar de wet” was (Hand.22:12) en dat later, in Hand.21:20, degenen

die hadden gewerkt onder de zogenoemde “grote opdracht”, tegen Paulus zeiden: “Gij ziet,

broeder, hoevele duizenden van Joden er zijn, die geloven; en zij zijn allen ijveraars van de

wet”.

Kunnen wij dan de opdracht van de elven uitvoeren zonder onze toehoorders onder de wet

van Mozes te brengen, en alles tegenspreken hetgeen Paulus, door goddelijke openbaring,

later leerde aangaande de wet en van de behoudenis uit genade, door geloof, geheel los van

de wet?

Maar er is meer, want in Zijn Bergrede, en door Zijn gehele bediening heeft de Heer Zijn

discipelen vele bevelen, naast welke waren opgenomen in de wet van Mozes, gegeven. We

citeren enkele van hen:

“Geeft dengene, die iets van u bidt, en keert u niet af van dengene, die van u lenen

wil”(Matth.5:42).

25- Daarom zeg Ik u: Zijt niet bezorgd voor uw leven, wat gij eten, en wat gij drinken zult;

noch voor uw lichaam, waarmede gij u kleden zult; is het leven niet meer dan het voedsel, en

het lichaam dan de kleding? 26- Aanziet de vogelen des hemels, dat zij niet zaaien, noch

maaien, noch verzamelen in de schuren; en uw hemelse Vader voedt nochtans dezelve; gaat

gij dezelve niet zeer veel te boven?” (Matth.6:25-26).

Sommigen hebben de kracht van vers 25 geneutraliseerd door het gedeelte “Zijt niet

bezorgd” uit te leggen dat het zou betekenen “maak je niet ongerust” of “wees niet angstig”,

maar dat neemt de betekenis weg van het volgende vers waar onze Heer de aandacht van

Zijn discipelen vraagt “Aanziet de vogelen des hemels” en vervolgens zegt: “dat zij niet

zaaien, noch maaien, noch verzamelen in de schuren; en uw hemelse Vader voedt nochtans

dezelve; gaat gij dezelve niet zeer veel te boven?”

17

Dus zegt vers 25 precies zoals het is. Als Zijn volgelingen konden ze vrijelijk geven aan

degenen die behoeftig waren, ook hoefden ze geen voorraden aan te leggen voor de

toekomst omdat hun hemelse Vader, die zelfs voor de vogelen des hemels zorgde, zekerlijk

voor hen zou zorgen.

Het is niet verwonderlijk dat de Bergrede wordt genoemd “Het handvest van het Koninkrijk”,

want gedurende de regering van de Heer over het koninkrijk zullen Zijn mensen spontaan

eerder voor elkaar zorgen dan voor zichzelf, zoals ze inderdaad ook deden, tijdens de

voorsmaak van Zijn heerschappij, met Pinksteren.

Onze Heer gebruikte krachtige taal over de belangrijkheid van het gehoorzamen aan deze

bevelen. Toen Hij de Bergrede afsloot zei Hij:

“26- En een iegelijk, die deze Mijn woorden hoort en dezelve niet doet, die zal bij een dwazen

man vergeleken worden, die zijn huis op het zand gebouwd heeft; 27- En de slagregen is

nedergevallen, en de waterstromen zijn gekomen, en de winden hebben gewaaid, en zijn

tegen hetzelve huis aangeslagen, en het is gevallen, en zijn val was groot”(Matth.7:26-27).

Toen de jongeling de Heer vroeg: “wat zal ik goeds doen, opdat ik het eeuwige leven

hebbe?”, en “wat ontbreekt mij nog?” antwoorde de Heer:

“Zo gij wilt volmaakt zijn, ga heen, verkoop wat gij hebt, en geef het den armen, en gij zult

een schat hebben in den hemel; en kom herwaarts, volg Mij” (Matth.19:21).

Ook dit is geneutraliseerd door te suggereren dat de Heer dit tegen deze jongeling zei omdat

Hij wist dat zijn rijkdom hem in de weg stond voor zijn redding. Maar onze Heer heeft Zijn

apostelen opgedragen hetzelfde te doen!

8-…………………Gij hebt het om niet ontvangen, geeft het om niet. 9- Verkrijgt u noch goud,

noch zilver, noch koper geld in uw gordels; 10- Noch male tot den weg, noch twee rokken,

noch schoenen, noch staf; want de arbeider is zijn voedsel waardig” (Matth.19:8-10).

Is dit dan de manier waarop we vandaag de dag onze zendelingen uitzenden?

De Heer gaf inderdaad een soortgelijk bevel aan al Zijn discipelen:

“Verkoopt hetgeen gij hebt, en geeft aalmoes. Maakt uzelven buidels, die niet verouden, een

schat, die niet afneemt, in de hemelen, daar de dief niet bijkomt, noch de mot

verderft”(Lukas 12:33).

Aldus gaf de Heer dezelfde instructies aan één man, aan Zijn twaalf apostelen, en aan al Zijn

volgelingen. Als ze baden voor het oprichten van het koninkrijk (Matth.6:10), en predikten

dat het “nabij” was (Matth.10:7), moesten ze het ook praktiseren, geen voorraden

aanleggen, maar eerder zorg dragen voor anderen en God vertrouwen dat Hij in dit alles

voor hen zou voorzien (Matth.10:8-10). Dit was de manier van leven in het geprofeteerde

koninkrijk.

18

Als wij dan moeten werken onder de aan de elven gegeven opdracht, de mensen lerende

alles te onderhouden wat Christus Zijn volgelingen opdroeg, moeten we dan niet onze

bankrekeningen opheffen, al onze activa liquideren en uitdelen aan de armen? Matth.28:20

is zeker een belangrijk deel van de zogenoemde “grote opdracht” welke heden niet wordt

gehoorzaamd. We zullen zien dat het niet kan en niet moet gepraktiseerd worden

gedurende “de tegenwoordige boze eeuw”.

Doop bevolen.

Als we ons bovendien strikt willen houden aan deze opdracht dan moeten we onze

bekeerlingen dopen (Matth.28:19). Maar kunnen we dan deze doop associëren, met wat

Johannes de Doper zei over het onderwerp, vermijden:

“En ik kende Hem niet; maar opdat Hij aan Israel zou geopenbaard worden, daarom ben ik

gekomen, dopende met het water” (Joh.1:31).

Het wezenlijke doel van de waterdoop is sinds Johannes niet gewijzigd, want onder de

zogenoemde “grote opdracht” doopten de apostelen voor de vergeving der zonden evenals

Johannes dat had gedaan (Mark. 1:4; vergelijk Hand.2:38).

En als wij onze bekeerlingen met water dopen doen we dan niet datgene waarvan Paulus

zegt dat hij daarvoor niet gezonden is?

“Want Christus heeft mij niet gezonden, om te dopen, maar om het Evangelie te

verkondigen; niet met wijsheid van woorden, opdat het kruis van Christus niet verijdeld

worde” (1Kor.1:17).

Horen we dan niet de tegenwerpingen dat Paulus enigen heeft gedoopt? Natuurlijk wel! Hij

besneed ook Timotheüs, hij sprak in tongen, hij profeteerde en wrocht vele wonderen, maar

dit alles behoorde toe aan het programma waaronder hij was “gered” en waar hij uit

tevoorschijn kwam. Geen van deze dingen behoorden tot zijn speciale opdracht. Dus blijft

het feit dat terwijl de Schrift zegt dat Johannes de Doper gezonden was om te dopen, en ook

de elven gezonden waren om te dopen (Mark.16:15-16), de Schrift even duidelijk verklaart

dat Paulus niet is gezonden om te dopen. Als hij inderdaad was gezonden om te dopen dan

zou het van zijn kant een zonde zijn geweest om God te danken dat hij zo weinigen van de

Korinthiërs had gedoopt (1Kor.1:14-16). Dit alles krijgt een nog grotere nadruk als we nagaan

wat het verslag van Markus zegt over het dopen.

Markus 16:15-18

Welk evangelie?

Het deel van de opdracht van Markus begint met de welbekende woorden: “Gaat heen in de

gehele wereld, predikt het Evangelie aan alle kreaturen” (Mark.16:15).

19

Het feit dat onze Heer Zijn apostelen uitzond om “het evangelie” te prediken is voor velen

het positief bewijs dat wij moeten werken onder deze opdracht.

Maar is het niet onlogisch om te veronderstellen dat de Heer hier verwees naar “het

evangelie der genade Gods”, dat eerst later aan Paulus werd gegeven? Sommigen

antwoorden hier op, op basis van Gal.1:8-9, dat de Bijbel slechts één evangelie bevat. Maar

Gal.1:8-9 zegt zoiets niet. Hoe kan de Bijbel slechts één evangelie bevatten als het zo

duidelijk onderscheid maakt tussen “het evangelie van het koninkrijk” (Matth.4:23), “het

evangelie der besnijdenis” (Gal.2:7), “het evangelie der onbesnedenen” (Gal.2:7), en “het

evangelie der genade Gods” (Hand.20:24), etc.? Labelt de huisvrouw haar wekflessen in

haar potten met “perziken”, “peren”, “graan”, “tomaten”, etc., omdat ze allemaal hetzelfde

bevatten?

In Gal.1:8-9 verklaart Paulus zonder meer dat als iemand een ander evangelie predikt aan de

Heidenen dan hij hen had aangereikt, die zou worden vervloekt. En degenen die beweren te

werken onder de zogenoemde “grote opdracht” zouden deze passage zeer zorgvuldig en

biddend moeten beschouwen, want het is het gemeenschappelijk negeren van deze

waarschuwing die een vloek van verwarring en verdeeldheid over de Kerk heeft gebracht

waardoor haar bediening zo ondoeltreffend is geworden.

Degenen die volhouden dat de Bijbel slechts één evangelie bevat moeten ook overwegen

dat, nadat de twaalven gedurende ongeveer twee jaar “het evangelie” hadden gepredikt, en

dat de Heer, in de schaduw van het kruis, hen vertelde dat Hij moest lijden en sterven en

opstaan.

“31- En Hij nam de twaalven bij Zich, en zeide tot hen: Ziet, wij gaan op naar Jeruzalem, en

het zal alles volbracht worden aan den Zoon des mensen, wat geschreven is door de

profeten. 32- Want Hij zal den heidenen overgeleverd worden, en Hij zal bespot worden, en

smadelijk behandeld worden, en bespogen worden. 33- En Hem gegeseld hebbende, zullen zij

Hem doden; en ten derden dage zal Hij wederopstaan. 34- En zij verstonden geen van deze

dingen; en dit woord was voor hen verborgen, en zij verstonden niet, hetgeen gezegd

werd”(Lukas 18:31-34).

In feite wordt ons duidelijk in Matth.16:21-22 verteld dat, toen de Heer Zijn discipelen begon

te vertellen dat Hij spoedig moest lijden en sterven, Hij werd vermaant:

“21-Van toen aan begon Jezus Zijn discipelen te vertonen, dat Hij moest heengaan naar

Jeruzalem, en veel lijden van de ouderlingen, en overpriesteren, en Schriftgeleerden, en

gedood worden, en ten derden dage opgewekt worden. 22- En Petrus, Hem tot zich

genomen hebbende, begon Hem te bestraffen, zeggende: Heere, wees U genadig! dit zal U

geenszins geschieden”.

Hoe konden de apostelen “het evangelie der genade Gods” gepredikt hebben? Ze waren niet

bezig met “de prediking van het kruis” want ze wisten niet eens dat Christus moest sterven

en nog veel minder wat Zijn dood tot gevolg zou hebben. Zij hadden gepredikt over Zijn

troon, niet over Zijn kruis, over Zijn heerschappij, niet over Zijn dood.

20

Met hun boodschap, zowel voor als na Zijn kruisiging, ging de genezing van de zieken

gepaard. Lukas 9:2, en andere passages, verklaren:

“En Hij zond hen heen, om te prediken het Koninkrijk Gods, en de kranken gezond te maken”.

En in Hand.3:19-21 vinden we Petrus die de terugkomst van Christus, naar Israël, aanbiedt,

en tevens de lang beloofde “tijden der verkoeling” (Hand.3:19), op voorwaarde dat ze zich

moesten beteren en bekeren. Wat hebben die eerste hoofdstukken in Handelingen veel te

zeggen over het genezen van de zieken! We zullen dit onderwerp verder behandelen in

verbinding met de “tekenen” van de opdracht hier in Markus.

Dopen voor behoudenis

In verbinding met “het evangelie” dat de elven geacht werden te verkondigden, onder de

opdracht van de Heer zoals dat wordt gevonden in het verslag van Markus, was er de

waterdoop ter behoudenis. Kan het nog duidelijker worden gezegd dan in Mark.16:16:

“Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden; maar die niet zal geloofd

hebben, zal verdoemd worden”.

Hoe oppervlakkig is het argument dat het laatste deel van dit vers op de één of andere

manier de betekenis van het voorgaande verandert omdat de Heer niet zei: “Hij die niet

gelooft en niet is gedoopt zal verdoemd worden”! Als iemand niet gelooft, zou hij zich dan

laten dopen? En als een ongelovige wordt gedoopt, zou dat hem dan redden? De bedoeling

van dit vers is, zoals het er staat, duidelijk. “Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal

zalig worden; maar die niet zal geloofd hebben, zal verdoemd worden”. Voor dat laatste

gedeelte van de tekst maakt het niet uit of hij nu wel of niet is gedoopt.

Veranderen van de Schriften

Bijbel gelovigen die er aan vasthouden dat we moeten werken volgens deze opdracht vinden

het zeer moeilijk om dit vers te accepteren zoals het er staat, dus passen ze de tekst zodanig

aan dat het past bij wat zij geloven. De meest populaire verandering van deze passage,

gemaakt door onze Baptisten vrienden, is:

“Hij die gelooft zal hebben zal zalig worden, en dient dan te worden gedoopt”

Maar dat is niet wat er staat, het veranderen van het Heilige Woord van God op deze manier

is een ernstige overtreding. Met zulke veranderingen van de Schrift beginnen bedrieglijke

leringen.

De man van God die zoiets doet kan gedwongen worden in zo’n positie, omdat hij uit de

brieven van de apostel Paulus weet dat behoudenis door genade is, los van religieuze

werken en hij denkt te weten dat we moeten arbeiden onder de zogenoemde “grote

opdracht”. Het is echter altijd beter te wachten tot er meer licht komt op deze zaak dan met

het Woord van God te gaan knoeien.

21

De persoon in de kerkbank heeft een goede reden om zich af te vragen: “Als mijn pastor

deze passage wijzigt om zijn eigen visie overeind te houden, wat zullen dan de volgende

passages zijn die hij gaat veranderen? Hij kan inderdaad besluiten dat in dit geval zijn pastor

een valse leraar is. Hij leert zekerlijk niet wat de passage zegt, de ernst van dit feit wordt

verergerd als bedacht wordt dat de verandering gemaakt is in een zeer belangrijke kwestie

aangaande de goddelijke opdracht om de wereld te evangeliseren.

Maar wanneer een man Gods, die gelooft dat we onder deze opdracht moeten werken,

eerlijk belijdt dat hij niet weet hoe hij Mark.16:16 moet uitleggen, en besluit om te wachten

en te bidden voor meer licht, die man heeft de juiste houding om meer licht te ontvangen.

De uitleg van Petrus

Er is nog een ander sterk argument om Markus 16:16 te laten zoals het is. Niemand zal het

feit betwisten dat Petrus degene is aan wie deze opdracht is gegeven, en dat hij onder de

“grote opdracht” werkte met Pinksteren.

Bovendien lezen we van Petrus en zijn kameraden dat: “Toen opende Hij hun verstand,

opdat zij de Schriften verstonden” (Luk.24:45). Met een geopend verstand waren de

apostelen aldus veertig dagen onder de persoonlijke instructies van Christus voordat Hij ten

hemel opvoer. (Hand.1:3). En als klap op de vuurpijl lezen we in Hand.2:4: “En zij werden

allen vervuld met den Heiligen Geest“ (Hand.2:4). Onder zulke omstandigheden was het

voor Petrus onmogelijk om zijn opdracht verkeerd te interpreteren. En zijn de voorwaarden

van Mark.16:16 weggelaten uit zijn aanbod ter behoudenis, of veranderd of heft hij ze op

enige wijze op? Inderdaad niet! Hij benadrukt ze eerder als hij tegen zijn schuldig bevonden

hoorders zegt: “

“Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus

Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes

ontvangen” (Hand.2:38).

De met de Geest vervulde Petrus, gedurende veertig dagen onderwezen door de Heer, met

zijn geopend verstand om het door God geopenbaarde plan te begrijpen, zou geen

waterdoop hebben geëist voor de vergeving der zonden als hij niet de instructies daarvoor

had ontvangen om het zo te doen.

Het verminken van de Schriften

Dit is van invloed op nog een vraag over Mark.16:16 die beantwoord moet worden. Als

Petrus in gehoorzaamheid werkte onder zijn opdracht toen hij zijn hoorders vertelde om

“zich te bekeren en te dopen……. ter vergeving van zonden”, waar vinden we dan deze

opdracht? Alleen in het verslag van Markus.

22

We brengen deze zaak onder de aandacht omdat er sommigen zijn die leren dat de laatste

twaalf verzen van het verslag in Markus, van de aardse bediening van de Heer, niet in de

geïnspireerde tekst worden gevonden. Dit wordt gebruikt om het probleem van deze leraren

te elimineren die ze ondervinden met betrekking tot de waterdoop en de tekengaven.

Waar baseren deze broeders hun aanspraak dan op dat deze woorden niet in het origineel

worden gevonden? Ze baseren het op het feit dat de twee oudste manuscripten, Sinaiticus

en Vaticanus ze niet bevatten. Wij zijn echter overtuigd dat je nauwelijks objectief naar deze

bewering kunt kijken zonder te besluiten dat de laatste twaalf verzen van Markus wel waren

inbegrepen in de originele manuscripten.

Ten eerste moeten we bedenken dat we niet één van de originele manuscripten van de

Bijbel bezitten. Ten tweede: de manuscripten die we wel hebben bevatten Markus 16:9-20

in een ratio van 300 op 1.

Meer dan 600 manuscripten bevatten deze verzen. Alleen de Sinaiticus en de Vaticanus

bevatten ze niet! Ten derde geven de Sinaiticus en de Vaticanus, die deze teksten niet

bevatten, duidelijk indicaties dat ze zijn weggelaten.

Ten vierde hebben we vertalingen die nog vroeger zijn dan onze oudste manuscripten die

deze teksten wel bevatten. Ten vijfde hebben we de geschriften van vaders die nog vroeger

leefden, die aanhalingen bevatten uit deze passage. Ten zesde zijn de Sinaiticus en de

Vaticanus inmiddels grondig ontmaskerd als twee van de meest corrupte manuscripten die

er bestaan.

Van de vertaler: Google “Bijbelvertalingen en hun oorsprong” voor een duidelijk schema en

een toelichting.

Het meest overtuigende bewijs, dat deze twaalf verzen een deel van het origineel zijn, is hier

boven vermeld: Het getuigenis van Petrus. Petrus, in Hand.2:38, maakte de waterdoop een

vereiste voor behoudenis, of de vergeving der zonden. Als hij hiervoor geen goddelijke

opdracht had omdat te doen moeten we de conclusie trekken dat hij buiten de wil van zijn

Meester trad. Maar we weten dat hij vervuld was met de Heilige Geest, dus is de conclusie

dat hij handelde in gehoorzaamheid aan de opdracht van de Heer volgens Mark.16:16, en

dat alleen daar wordt gevonden, voorzover het de vergeving van zonden aangaat.

De tekengaven

De kwestie van de wondertekenen, in Markus zijn verslag over de opdracht, blijft nog over.

Dit grote onderwerp zou in een apart hoofdstuk bediscussieerd moeten worden, maar

omdat het zo essentieel is verbonden met hetgeen de apostelen moesten doen en leren,

moeten we het hier tot op zekere hoogte behandelen.

Laat ons in eerste instantie opnieuw, zorgvuldig en biddend, de exacte woorden lezen van de

instructies, van onze Heer aan Zijn apostelen, betreffende de wondertekenen zoals we ze

hier vinden in Mark.16:17-18:

23

“17 -En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen: in Mijn Naam

zullen zij duivelen uitwerpen; met nieuwe tongen zullen zij spreken. 18- Slangen zullen zij

opnemen; en al is het, dat zij iets dodelijks zullen drinken, dat zal hun niet schaden; op

kranken zullen zij de handen leggen, en zij zullen gezond worden”.

We staan vaak versteld hoe ver sommige, anders objectieve, leraren van het Woord willen

gaan om deze delen van de opdracht, aan de elven, weg te redeneren omdat ze er

problemen mee hebben! Een goed voorbeeld betreft de eerste verklaring in de

bovengenoemde passage welke door sommigen is uitgelegd dat het betekent: ”Deze

tekenen zullen degene volgen die gelooft dat hij ze kan doen”, of “die zijn geloof groot

genoeg is om ze uit te voeren”. De denkfout van deze uitleg wordt veroorzaakt door het

voorgaande vers (vers 16), omdat daar geloven duidelijk wordt geassocieerd met

behoudenis: “Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden; maar die niet zal

geloofd hebben, zal verdoemd worden”. Het is tegen deze achtergrond dat onze Heer

voortgaat met: “En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen”, dat wil

zeggen hen die behouden zijn.

Als we de gehele passage overdenken dan was de waterdoop een vereiste om behouden te

worden, en de wondertekenen een getuigenis van de behoudenis. Als deze opdracht

vandaag de dag bindend voor ons is, dan is ook de auteur van dit boek niet behouden, want

hij is niet gedoopt nadat hij geloofde, noch kan hij wonderen verrichten. Dat zou ook waar

zijn voor vele grote mannen Gods door de eeuwen heen wiens leven en arbeid getuigenis

geven aan de echtheid van hun bekering tot Christus. Dit was inderdaad hetgeen John

Bunyan verontruste als hij over dit verslag , de opdracht aan de elven, nadacht.

Maar de wonderlijke demonstraties, van de aardse bediening van de Heer, en van Zijn

opdracht aan de elven had een zeer speciaal doel. Het bevestigde dat Hij de Messias was. In

Hand.2:22 zegt Petrus tegen zijn luisteraars:

“Gij Israelietische mannen, hoort deze woorden: Jezus den Nazarener, een Man van

God, onder ulieden betoond door krachten, en wonderen, en tekenen, die God

door Hem gedaan heeft, in het midden van u, gelijk ook gijzelven weet”.

Later, even na Pinksteren, zegt Petrus, in verbinding met de genezing van een kreupele man:

“Zo zij u allen kennelijk, en het ganse volk Israel, dat door den Naam van Jezus

Christus, den Nazarener, Dien gij gekruist hebt, Welken God van de doden heeft

opgewekt, door Hem, zeg ik, staat deze hier voor u gezond’ (Hand.4:10).

Zo lezen we in Hebr.2:3-4 over de “grote zaligheid”

“3-Hoe zullen wij ontvlieden, indien wij op zo grote zaligheid geen acht nemen?

dewelke, begonnen zijnde verkondigd te worden door den Heere, aan ons bevestigd is

geworden van degenen, die Hem gehoord hebben; 4- God bovendien medegetuigende

door tekenen, en wonderen, en menigerlei krachten en bedelingen des Heiligen Geestes,

naar Zijn wil”.

24

Deze “grote zaligheid”, welke “begonnen zijnde verkondigd te worden door den Heere” was

natuurlijk dat van Lukas 1: 67-77, en betrof Zijn heerschappij op aarde. En nu, onder de

zogenoemde “grote opdracht” werd deze boodschap “bevestigd …….die Hem gehoord

hebben”, en zo kon Petrus “de tijden der verkoeling” aanbieden aan Israël en tevens de

terugkeer van Christus op voorwaarde dat ze zich zouden bekeren en tot Hem terug zouden

keren (Hand.3:19-20).

Deze miraculeuze demonstraties, in tegenstelling tot die van onze dagen, waren zo duidelijk

bovennatuurlijk dat blijkbaar niemand twijfelde aan hun echtheid. Gelovigen en ongelovigen

waren gedwongen om de machtige wonderen, van het Pinkstertijdperk, te erkennen.

Lukas 24:45, 48; Handelingen 1:8

Benodigde licht en kracht

Er zijn op zijn minst een viertal redenen, in de verslagen van Lukas en Handelingen, die we

tezamen moeten overwegen als we bepalen wat de opdracht aan de elven zegt.

1)-Beide boeken zijn geschreven door Lukas, aldus hebben ze dingen gemeenschappelijk.

2)-Beide vertellen hoe, voor Zijn hemelvaart, onze Heer de elven op een speciale manier

toerustte voor de bediening die ze moesten gaan doen.

3)-Beide bevatten de opdracht om te “wachten” in Jeruzalem voor de vervulling van de

belofte aangaande de komst van de Heilige Geest om hen te bekrachtigen.

4)-Beiden vermelden de opdracht om hun bediening te beginnen in Jeruzalem.

In Lukas 24:45 wordt de opdracht van de Heer geïntroduceerd met deze woorden:

“Toen opende Hij hun verstand, opdat zij de Schriften verstonden”.

Men hoeft zich niet af te vragen naar welke Schriften hier wordt verwezen, want het

voorgaande vers identificeert ze als “de Wet van Mozes, en de Profeten, en Psalmen”, aldus

de Hebreeuwse Schriften.

Betekent dit dan dat deze elf mannen elk detail van iedere profetische passage begrepen,

zonder onbeantwoorde vragen te hebben? Zekerlijk niet. Het betekent eerder dat ze nu een

intelligent inzicht hadden in het geopenbaarde plan en doel van God zoals gepresenteerd in

de Hebreeuwse Schriften. Deze uitspraak in vers 45 betekent ongetwijfeld hetzelfde als dat

wij zouden zeggen dat iemand de “verborgenheid” is gaan begrijpen. Door zo iets te zeggen

bedoelen we niet dat die persoon ineens alle details van deze grote waarheid begrijpt, maar

eerder dat hij nu een behoorlijk begrip heeft van het geheimenis van God, een plan dat van

alle eeuwen verborgen is geweest totdat het door de opgestane Heer is geopenbaard aan,

en door, Paulus.

25

In de context van het verslag in Handelingen, vinden we een feit dat de aandacht trekt, in

verbinding met de opdracht aan de elven, en waar in het algemeen overheen wordt gelezen.

In hoofdstuk 1, vers 3, leren we dat gedurende de periode tussen de opstanding van onze

Heer en Zijn hemelvaart Hij veertig dagen met hen doorbracht, “sprekende van de dingen,

die het Koninkrijk Gods aangaan”.

Denk daar eens over na! Een veertig dagen durende seminarie uitgevoerd door de Meester

Leraar, de opgestane Heer Zelf! Veertig dagen onderwijs van met de geestelijke ogen van

Zijn studenten die alreeds bovennatuurlijk geopend zijn om de Schriften te begrijpen!

Wat moet er dan worden gezegd van de velen die deze apostelen, die grondig verlicht waren

door de Heer Zelf, hebben aangeklaagd terwijl ze zelf onwetend zijn van het plan van God,

etc.? Zij, en niet de apostelen, zijn degenen die onwetend zijn van het plan van God.

De beschuldiging is vaak geuit dat de vraag van de apostelen, in Hand.1:6, een gevolg was

van onwetendheid en ongeloof.

“Zij dan, die samengekomen waren, vraagden Hem, zeggende: Heere, zult Gij in dezen tijd

aan Israel het Koninkrijk wederoprichten? ” (Hand.1:6).

Het zijn echter niet de elven maar hun critici die beschuldigd zouden moeten worden.

Constant wijzen de Oude Testamentische Schriften naar “het lijden, dat op Christus komen

zou, en de heerlijkheid daarna volgende” (1Petr.1:11).

Is het dan vreemd dat, nadat het lijden van Christus voorbij was en Hij was opgestaan uit de

dood, de elven aan Hem vroegen: “zult Gij in dezen tijd aan Israel het Koninkrijk

wederoprichten? ” Natuurlijk niet. Ze waren correct dat ze het herstel van het koninkrijk

Davids verwachten, met Christus op de troon. Omdat ze het profetische programma

duidelijk verstonden hadden ze geen vragen of het koninkrijk aan Israël hersteld zou

worden. Hun enige vraag was wanneer dat plaats zou vinden.

Het antwoord van de Heer: “Het komt u niet toe, te weten de tijden of gelegenheden”, gaf

aan dat er een grote waarheid was waarvan ze niet wisten en ook niet konden weten: “de

verborgenheid”. Het geheime doel van God betreffende deze parenthetische onderbreking

van het profetisch programma is niet eerder geopenbaard totdat Israël de opgestane

Christus had verworpen en God genadig een andere apostel had geroepen, Paulus.

De elven begrepen duidelijk het profetische programma waaronder zij moesten arbeiden,

maar de openbaring van het geheimenis van God, het eeuwige doel met betrekking tot het

lichaam van Christus, de Kerk van deze huidige bedeling, was gereserveerd voor de apostel

Paulus, welke door God werd gebruikt voor het inleiden van “de openbaring der

verborgenheid”. (Rom.16:25; Ef.3:2-3; Kol.1:25-26).

Dit alles laat duidelijk de nauwe samenhang zien tussen de opdracht aan de elven en het

profetische programma van God als aangegeven in de Hebreeuwse Schriften. Als bovendien

een goed begrip van het profetische programma essentieel was voor het vervullen van de

door God aan hen gegeven bediening, zo is zo’n goed begrip van de verborgenheid voor ons

essentieel om onze, door God gegeven, bediening te vervullen. Vandaar de ijverige gebeden

26

van Paulus dat “de verlichte ogen van uw verstand” geopend mogen zijn om deze grote

waarheid te verstaan (Ef.1:15-22; 3:14-21; Kol.1:9; 2:1-3).

In beide, Lukas en Handelingen, vinden we de opdracht van de Heer, aan de elven, om te

wachten te Jeruzalem totdat ze gedoopt zouden worden met de Heilige Geest. Deze

passages zijn zodanig, verkeerd, uitgelegd dat het zou betekenen dat de apostelen moesten

bidden voor de komst van de Heilige Geest. Veel moderne “wachten” bijeenkomsten zijn

naar het voorbeeld van deze valse voorstelling van zaken.

De apostelen was niet verteld dat ze moesten bidden voor de komst van de Heilige Geest,

maar om te wachten voor de vervulling van de belofte van God om de Heilige Geest te

zenden. De precieze bewoording is als volgt:

“En ziet, Ik zende de belofte Mijns Vaders op u; maar blijft gij in de stad Jeruzalem, totdat

gij zult aangedaan zijn met kracht uit de hoogte” (Luk.24:49).

“4-En als Hij met hen vergaderd was, beval Hij hun, dat zij van Jeruzalem niet scheiden

zouden, maar verwachten de belofte des Vaders, die gij, zeide Hij, van Mij gehoord

hebt. 5- Want Johannes doopte wel met water, maar gij zult met den Heiligen Geest

gedoopt worden, niet lang na deze dagen”Hand.1:4-5).

En aldus was het dat “En als de dag van het Pinkster feest vervuld werd”, dat de apostelen

en discipelen werden: “allen vervuld met den Heiligen Geest” (Hand.2:1,4).

Deze doop met de Geest was, zoals we in de voorgaande verzen hebben gezien, voor

kracht, bovennatuurlijke kracht om machtige wonderen te verrichten als bevestiging van de

opstanding van Christus en om geheel onder de controle van de Heilige Geest te leven

(Hand.2:43-47; 4:32-37).

Nog een belangrijk detail dat wordt gevonden in zowel Lukas als in Handelingen: Ze moesten

hun bediening beginnen te Jeruzalem. Het verslag van Lukas zegt:

“En in Zijn Naam gepredikt worden bekering en vergeving der zonden, onder alle volken,

beginnende van Jeruzalem” (Luk.24:47).

In het verslag van Handelingen hebben we de geografische rangorde volgens welke hun

bediening moest worden uitgevoerd, en ook hier wordt Jeruzalem het eerst genoemd.

“Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal; en gij zult

Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria, en tot aan het

uiterste der aarde” (Hand.1:8).

Goed bedoelende maar verwarde Bijbelleraren die beweren dat de zogenoemde “grote

opdracht” voor ons ter gehoorzaming is leggen uit dat “Jeruzalem”, zoals hier genoemd, alles

is behalve Jeruzalem zelf. Kort geleden hoorde de auteur van dit boek dat een pastor te

Chicago zei: “Uw Jeruzalem is Chicago. U moet hier eerst van Christus getuigen. Uw Judea is

27

Illinois, uw Samaria de USA en uw “uiterste deel” het buitenlands gebied. U moet thuis een

zendeling zijn alvorens u gebruikt kunt worden in andere landen.

We ontkennen niet dat, als iemand thuis geen getuige van Christus is, deze zeker niet gereed

is voor een bediening in het buitenland. Maar dat is niet hetgeen de Heer bedoelde met Zijn

opdracht aan de elven. Hij had duidelijk iets heel anders in gedachten aangaande het eerst

thuis te getuigen.

Hij wist, en had de apostelen geleerd, dat volgens alle verbonden en profetieën de naties

gezegend zouden worden door een verlost Israël, met Hemzelf regerende als Koning te

Jeruzalem, de hoofdstad. Vanuit daar, en onder deze omstandigheden, zou de zegen tot aan

het uiterste der aarde gaan (Gen.22:17-18; Jes.2:1-4; 35:10; 60:1-3; Jer.23:5-8).

Hoe konden de apostelen en hun medewerkers discipelen maken onder alle naties als de

natie, de verkozen natie door God, zich niet eerst bekeerde en zich keerde naar Christus?

Hoe kon de beloofde zegen van Jeruzalem naar alle naties stromen als Christus niet troonde

te Jeruzalem? Om deze reden kregen de apostelen de opdracht om te beginnen te

Jeruzalem, en vandaar naar geheel Judea, Samaria en tot het uiterste der aarde.

Hoe perfect verklaart dit twee kleine genoemde passages door Petrus en Paulus!

De eerste, door Petrus, kort na Pinksteren:

“25- Gijlieden zijt kinderen der profeten, en des verbonds, hetwelk God met onze vaderen

opgericht heeft, zeggende tot Abraham: En in uw zade zullen alle geslachten der aarde

gezegend worden. 26- God, opgewekt hebbende Zijn Kind Jezus, heeft Denzelven eerst tot

u gezonden, dat Hij ulieden zegenen zou, daarin dat Hij een iegelijk van u afkere van uw

boosheden” (Hand.3:25-26).

De tweede, door Paulus, aan de Joden te Pisidië, Antiochië:

“46 Maar Paulus en Barnabas, vrijmoedigheid gebruikende, zeiden: Het was nodig, dat

eerst tot u het Woord Gods gesproken zou worden; doch nademaal gij hetzelve verstoot,

en uzelven des eeuwigen levens niet waardig oordeelt, ziet, wij keren ons tot de heidenen”

(Hand.13:46).

Dit alles bewijst met grote duidelijkheid dat God de bedeling der genade niet liet beginnen

bij de kruisiging, of de opstanding, of met Pinksteren, maar later door Paulus, nadat de

behoudenis het eerst aan Israël was aangeboden, en ze het weigerden.

Het is waar dat bovengenoemde passage verwijst naar een lokaal incident, maar wat Lukas

hier zegt over dit incident is typisch voor hetgeen plaats vond op nationale schaal. Er kan nog

veel meer worden gezegd over delen van de zogenoemde “grote opdracht” zoals

weergegeven in Lukas en Handelingen, maar het voorgaande is, naar we hopen, voldoende

om te bewijzen dat deze opdracht niet de onze is, maar veeleer gerelateerd is aan het

geprofeteerde bestuur van Christus op aarde.

28

Als de opdracht aan de elven ter gehoorzaming voor ons was en we zouden het op de juiste

wijze ten uitvoer brengen, dan zouden we moeten beginnen te Jeruzalem om de natie Israël

te winnen voor Christus. En wat voor succes verwacht u daar mee? Getuigen van Christus

worden niet eens toegelaten in Israël, en de weinige getrouwen die zoeken hen: “van de

ondergang te redden” moeten ondergronds gaan om hun bediening uit te voeren, en

werken als onderwijzer, technici, enz. Als we openlijk een groep van enige honderden

missionarissen zouden organiseren om naar Jeruzalem te gaan om het volk Israël te vertellen

van de genade van God in Christus, zouden ze het land niet binnenkomen.

Johannes 20:21-23

De macht om zonden te vergeven

“gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden” (vers 21). Hoe kan iemand

deze woorden lezen en ze verwijderen uit de opdracht die onze Heer gaf aan Zijn elf

discipelen in de veertig dagen tussen Zijn opstanding en hemelvaart? Met alles wat we tot

nog toe hebben gehoord over “de grote opdracht” en de aandrang om deze opdracht te

vervullen “in onze generatie”, hebben de meeste fundamentalistische Protestanten dit

gedeelte behandeld alsof het niet bestond, behalve in hymnen of in vrome preken waarin

“zo zend ik ook u” voorkomt.

In het algemeen gesproken is het alleen wanneer zij rechtstreeks worden geconfronteerd

met de woorden: “Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven”, dat deze

broeders zelfs geprobeerd hebben om met deze passage meer in detail te handelen.

Het moet zorgvuldig worden waargenomen dat, toen onze Heer zei: “gelijkerwijs Mij de

Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden”,

“…….blies Hij op hen, en zeide tot hen: Ontvangt den Heiligen Geest” (Joh. 20:22).

Verder moet worden opgemerkt dat het laatste deel van vers 22 behoort tot vers 23

waardoor ze tezamen lezen als:

“Ontvangt den Heiligen Geest. Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven;

zo gij iemands zonden houdt, dien zijn zij gehouden” (Joh.20:22-23).

Met andere woorden, alvorens hen uit te zenden blies de Heer op hen, hen de Heilige Geest

verlenende en de autoriteit om zonden te vergeven.

Verbijsterde Protestanten hebben het moeilijk gevonden om dit deel van de “grote

opdracht” te accepteren, en in het algemeen hebben ze tevergeefs geprobeerd om het weg

te redeneren. Dit hebben ze hoofdzakelijk gedaan omdat de eisen, van de Rooms Katholieke

kerk voor “kwijtschelding”, grotendeels zijn gebaseerd op deze passage.

Sommige denominaties gebruiken de eisen van Rome, in gewijzigde vorm, in hun

ritualistische geloofsbelijdenissen, maar wel met de nodige reserve en verontschuldigingen.

29

Anderen betogen dat onze Heer hier alleen de apostelen de autoriteit gaf om de

voorwaarden voor verlossing te vermelden. Weer anderen beweren dat de apostelen de

bekwaamheid werd gegeven om te onderscheiden en te verklaren wiens zonden zouden

worden vergeven en wiens zonden niet zouden worden vergeven. Nog weer anderen

houden het er voor dat onze Heer alleen bedoelde indruk te maken op Zijn volgelingen dat

door hun gedrag enigen Christus zouden accepteren, terwijl anderen Hem zouden

verwerpen. Maar al deze argumenten ontworstelen zich aan de natuurlijke, duidelijke

bedoeling van de gewone woorden van onze Heer. Als Hij niet bedoelde wat Hij zei, waarom

zei Hij dan niet wat Hij wel bedoelde?

Rome beweert natuurlijk dat de woorden van onze Heer in Joh.20:23 precies bedoelen wat

ze zeggen, en weerstreven op krachtige wijze als de Protestanten: kwalificeren, wijzigen, of

op enige wijze hun duidelijke betekenis veranderen.

Omdat de kerk van vandaag, volgens de Rooms Katholieke leer, een voortzetting is van de

organisatie die Christus instelde toen Hij op aarde was, en veel Protestanten het daarmee

eens zijn is van groot theologische belang.

In Matth.18:18 zegt onze Heer tegen Zijn discipelen:

“Voorwaar zeg Ik u: Al wat gij op de aarde binden zult, zal in den hemel gebonden wezen;

en al wat gij op de aarde ontbinden zult, zal in den hemel ontbonden wezen”.

En persoonlijk zegt Hij tegen Petrus:

“En Ik zal u geven de sleutelen van het Koninkrijk der hemelen; en zo wat gij zult binden op

de aarde, zal in de hemelen gebonden zijn; en zo wat gij ontbinden zult op de aarde, zal in

de hemelen ontbonden zijn” (Matth.16:19).

Op basis van deze passages, samen met hetgeen aangaande de vergeving van zonden in

Joh.20, eist de Kerk van Rome dat onze Heer autoriteit verleende, in geestelijke zaken, aan

de Kerk, vertegenwoordigt door de twaalf apostelen en gepersonifieerd in de apostel Petrus.

En omdat de Kerk van vandaag een voortzetting is van hetgeen onze Heer stichtte (volgens

Rome) woont de geestelijke autoriteit in de Kerk, met de voortzetting van het apostelschap

in het college van Bisschoppen, en één van hen, de Paus, als opvolger van Petrus, als hun

hoofd en het opperste hoofd van de Kerk op aarde.

De Protestanten mogen hun handen van afschuw opheffen bij zulke eisen, maar naast de

uitleg van de Rooms Katholieken zijn hun eigen argumenten inderdaad zwak.

Moeten we dan terug naar Rome, hun eisen erkennen en onze ziel verbinden aan mensen

die ons of kunnen zegenen of kunnen vervloeken? Nee, de oplossing van dit probleem is er

één van dispensationele aard, een kwestie van “het recht snijden van het Woord der

waarheid”. Het ligt in het feit dat, met het verwerpen van Christus en Zijn koninkrijk, door

Israël, God het profetische programma onderbrak en door Paulus een nieuwe bedeling

begon, “de bedeling der genade Gods” Ef.3:1-3).

30

Het grootste deel van de christenen geloven nog steeds, maar onder veel voorbehoud, dat

het Lichaam van Christus, de Kerk van vandaag, is begonnen met de bediening van Petrus en

de elven met Pinksteren. Maar met Pinksteren zei Petrus, “vervuld met de Heilige Geest”,

helemaal niets aangaande het Lichaam van Christus. Hij verwees eerder naar de profetie van

Joël en zei zonder voorbehoud: “Maar dit is het, wat gesproken is door den profeet Joel”.

Aldus is het probleem van het Protestantisme met Joh.20:23 het resultaat van een “Roomse

kater”, namelijk, het volgen van Petrus in plaats van Paulus.

Als Matth.16:19; 18:18 en Joh.20:23 dan menen wat ze zeggen, moeten we erkennen dat

goddelijke autoriteit was verleend, door onze Heer, aan de apostelen en in het bijzonder aan

Petrus als hun hoofd, en dat deze autoriteit zich zelfs uitstrekte tot het vergeven van

zonden.

Het is een feit dat, werkende onder hun “grote opdracht” de apostelen doopten “tot

vergeving der zonden” Hand.2:38).

Was de vergeving der zonden dan in de handen van falende mensen gelegd? Nee, geen

falende mensen, want onze Heer had niet alleen de Heilige Geest in hen geblazen zodat ze

zonden konden vergeven (Joh.20:22-23), maar later, op Pinksteren, werden ze allen:

“ vervuld met den Heiligen Geest” (Hand.2:4), en met dit vervullen met de Heilige Geest

werden wonderbare gaven aan hen geschonken, inclusief de gave van kennis.

Dit is het antwoord aan degenen die vragen: “Zou niet de één of andere gewiekst persoon

hen hebben verleid?” Verleiden Ananias en Saffira Petrus? Ze werden dood naar buiten

gedragen.

Aldus konden de apostelen de Heer vertegenwoordigen tijdens Zijn afwezigheid, zelfs in het

vergeven van zonden, en wat zij “bonden” op aarde was ook gebonden in de hemel. Wiens

zonden zij vergaven die waren vergeven als ze hen doopten “tot vergeving der zonden”.

Opmerking: We leren niet, zoals sommigen doen, dat er in de waterdoop kracht is ter

behoudenis. In geen geval. Maar de waterdoop was vereist voor behoudenis in die tijd, dus

zich onderwerpen aan de doop door water was gewoon de uitdrukking van geloof; het was

het komen tot God op de manier zoals Hij dat had voorgeschreven. Dit heeft in alle eeuwen

redding gebracht, doen wat Hij heeft voorgeschreven.

Wat de opdracht niet zegt

Een overdenking van hetgeen de opdracht aan de elven niet zegt, is, misschien, een grotere

“eye- opener” dan te overdenken wat het wel zegt.

Tenzij de ervaring van de schrijver van dit boek, aangaande deze zaak, volkomen uniek is, zal

het veel van onze lezers verbazen dat de zogenoemde “grote opdracht”:

--Niet het woord “genade” bevat, of verwijst naar “het evangelie der genade Gods”.

31

--Niet “de prediking van het kruis” noemt.

--Niet noemt “de behoudenis door het bloed van Christus” en ook niet door “geloof” in Zijn

gestort bloed.

--Niet noemt “de dood van Christus als betaling voor onze zonden”, of Zijn volmaakte

verlossingswerk als basis voor onze behoudenis.

--Biedt geen behoudenis aan als een gave van God, los van werken.

--Biedt geen behoudenis aan los van de Wet van Mozes.

--Noemt niet de behoudenis door geloof alleen, los van de wet of werken.

--Noemt niet de verbinding van de dood en opstanding van Christus met onze

rechtvaardiging.

--Noemt niet dat er geen verschil is tussen Jood en Heiden; in feite doet het het

tegengestelde door Israël de prioriteit te geven.

--Het bevat niet één woord aangaande het Lichaam van Christus, of over de goddelijke doop

in het Lichaam van Christus (1Kor.12:13).

--Bevat niet één woord over een hemelse positie of vooruitzicht, of van “alle geestelijke

zegening in den hemel in Christus”.

Werkende onder de zogenoemde “grote opdracht” zouden we niets van het voorgaande

prediken. En als we ons dan realiseren dat dit alles het thema is van de door God aan Paulus

gegeven boodschap, en dus ook de onze, wordt het dan niet onweerstaanbaar duidelijk dat

er een verandering van bedeling heeft plaats gevonden, een verandering van programma

sinds de opdracht van onze Heer aan de elven?

Als de zogenoemde “grote opdracht” voor ons ter gehoorzaming is en we een zondaar

vertellen dat hij gered kan worden uit genade en door geloof, los van werken en los van de

wet, omdat Christus is gestorven voor zijn zonden, werken we dan niet buiten, ja zelfs tegen

onze opdracht?

Het is niet eerder als dat we bij Paulus komen dat we leren over “de prediking van het kruis”

als het goede nieuws (1Kor.1:18), “het evangelie der genade Gods” (Hand.20:24),

rechtvaardiging door het volbrachte werk van Christus, los van de wet en los van werken

(Hand.13:38-39; Rom.3:21; Rom.4:5; Ef.2:8-9; Titus 3:5; etc), “de verborgenheid” van het

“ene lichaam” met zijn “ene doop”, en zijn hemelse positie, zegeningen en vooruitzicht

(1Kor.12:13; Ef.1:3; 2:4-7,16; 3:1-6; 4:4-5; Kol.3:1-3; etc.).

Maar vandaag beweren pastors en Bijbelleraren, die nu meer dan 1900 jaar leven nadat de

opdracht is gegeven aan de elven, en de daaropvolgende opkomst van Paulus, dat ze werken

32

onder de zogenoemde “grote opdracht”! Is het dan verwonderlijk dat een steeds groter

wordende verwarring de Kerk in zijn greep houdt?

Note: We verwijzen hier natuurlijk naar de theologische verwarring, want we zijn goed op de

hoogte van de kunstmatige samenvoeging, waar het nieuwe evangelicalisme

gedeeltelijk in is geslaagd, door valselijk de nadruk te leggen op liefde en

verdraagzaamheid.

De twaalf apostelen en wij

Hoofdstuk - 4

Onbevoegde gehoorzaamheid aan de “Grote Opdracht”

We hebben gezien dat Paulus niet bevoegd zou zijn om Judas op te volgen, want de Heer

heeft tegen Zijn apostelen gezegd:

“En Jezus zeide tot hen: Voorwaar, Ik zeg u, dat gij, die Mij gevolgd zijt, in de

wedergeboorte, wanneer de Zoon des mensen zal gezeten zijn op den troon Zijner

heerlijkheid, dat gij ook zult zitten op twaalf tronen, oordelende de twaalf geslachten

Israels” (Matth.19:28).

Aldus was het dat Petrus, voor Pinksteren en voor het aanbieden van het koninkrijk,

verklaarde dat volgens de Schrift een ander gekozen zou worden om de plaats van Judas in

te nemen, en dat die persoon iemand moest zijn die: “21- Het is dan nodig, dat van de

mannen, die met ons omgegaan hebben al den tijd, in welken de Heere Jezus onder ons in

gegaan en uitgegaan is, 22- Beginnende van den doop van Johannes, tot den dag toe, in

welken Hij van ons opgenomen is (de laatste dag van Zijn aardse bediening)” (Hand.1:15-22).

De keuze van Matthias, als opvolger van Judas, werd gedaan na ernstig gebed (Hand.1:14), in

gehoorzaamheid aan de Schrift (Hand.1:20), en blijkbaar onder de leiding van de Heilige

Geest, want we lezen: “en het lot viel op Matthias, en hij werd met gemene toestemming tot

de elf apostelen gekozen……….. En zij werden allen vervuld met den Heiligen Geest”

(Hand.1:26; 2:4).

Deze vervulling met de Heilige Geest bekrachtigde de Pinkster gelovigen niet alleen om in

tongen te spreken en wonderen te verrichten, maar ook om geheel te leven onder de

controle van de Heilige Geest, vandaar dat we geen spoor van dwaling of zonde vinden in de

eerste hoofdstukken van Handelingen. We lezen inderdaad in Hand.4:32-33, als hun aantal

gegroeid is tot meer dan vijfduizend, alleen mannen, dat:

“32 En de menigte van degenen, die geloofden, was één hart en één ziel; en niemand

zeide, dat iets van hetgeen hij had, zijn eigen ware, maar alle dingen waren hun gemeen.

33- En de apostelen gaven met grote kracht getuigenis van de opstanding van den Heere

Jezus; en er was grote genade over hen allen”.

Dit leven was niet minder dan een vervulling van Ez.36:27:

33

“En Ik zal Mijn Geest geven in het binnenste van u; en Ik zal maken, dat gij in Mijn

inzettingen zult wandelen, en Mijn rechten zult bewaren en doen”.

Dit bevestigde ook de verklaring van Petrus dat de laatste dagen waren begonnen.

Dus goddelijk gekozen, uitgerust en bekrachtigd, begonnen de apostelen onmiddellijk hun

opdracht uit te voeren, alles.

Hoe vruchteloos is het dan van Gods mensen geweest om vandaag de dag zelf een opdracht

te kiezen! Hoe verkeerd om bepaalde passages te selecteren uit de afscheidswoorden van

onze Heer en die dan toe te passen op de Kerk van de huidige bedeling! Hoe verkeerd om

willekeurig de andere passages te negeren! En toch is dat wat wordt gedaan door degenen

die geloven dat beide, de opdracht aan de elven, en de brieven van Paulus, behoren tot het

programma van God voor vandaag de dag.

De twaalf apostelen hadden dat probleem niet. Deze instructies waren aan hen gegeven. Het

was hun “grote opdracht” en ze beschouwden het allemaal als bindend, en dus begonnen ze

onmiddellijk te gehoorzamen tot in alle details. Laat ons nu alle verslagen van deze opdracht

opnieuw onderzoeken om te zien hoe ruimschoots dit is bevestigd. Dat hun werk werd

onderbroken door de verwerping van Christus door Israël en de openbaring van de

verborgenheid, heeft geen effect op het feit dat ze getrouw waren aan hun gehele opdracht.

Het zal hier nodig zijn om alleen die details van de opdracht te behandelen die ter discussie

staan, of die ter discussie gesteld kunnen worden. Met de anderen zijn er geen problemen.

Mattheüs 28:18-20

Leren en dopen

“…..onderwijst al de volken, dezelve dopende……”

De twaalven begonnen onmiddellijk om dit deel van de opdracht te gehoorzamen, want,

zoals we weten uit Lukas en Handelingen, deden de apostelen eerst een beroep op Israël, de

eerste natie die onder de invloed van de Messias gebracht moest worden, en degenen die

zich werkelijk bekeerden en geloofden werden gedoopt.

Een doopformule?

“dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes”

Zoals we hebben gezien zijn sommigen gekant tegen het feit dat het verslag van Mattheüs,

betreffende de opdracht, niet bedoeld was voor de apostelen omdat ze niet de hier gegeven

formule gebruikten maar dat ze doopten “in de naam van Jezus Christus” (Hand.2:38; 8:16).

34

Aan dezen bieden we een tweeledig antwoord aan:

1)-Er is geen enkele indicatie dat het gedeelte “in de naam van”, etc., door onze Heer

bedoeld was om een formule te zijn. Ze kregen geen opdracht om deze woorden te

herhalen, maar om eenvoudig te dopen “in de naam van”, of door “de autoriteit” van de

drie-énige God, evenals een ambassadeur kan spreken in de naam van de regering van

Nederland. Het herhalen van woorden is hier niet de kwestie, maar eerder de autoriteit van

de vertegenwoordiger. Als we bovendien lezen dat de mensen werden gedoopt “in de naam

van de Heer Jezus”, we niet moeten vergeten dat “in Hem woont al de volheid der Godheid

lichamelijk” (Kol.2:9).

2)-Het verslag van Mattheüs verklaart duidelijk dat deze opdracht voor hen was om te

gehoorzamen. “Gaat dan henen”, is de eenvoudige opdracht van de Heer, en het is een

verdraaien van de Schrift om de conclusie te trekken dat Hij moet hebben bedoeld dat deze

opdracht door anderen zou moeten worden uitgevoerd die in een toekomstige tijd zouden

leven.

Gehoorzaamheid aan de Wet van Mozes

en aan alle geboden van de Heer

“………..lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb” (Matth.28:19).

We hebben gezien uit Gal.4:4, Matth.23:1-3 en 28:20 dat onze Heer zelf onder de Wet van

Mozes was en Zijn discipelen volledige onderwerping aan de Wet leerde. Dus in

gehoorzaamheid aan Zijn instructies, in Matth.28:20, leerden de twaalven hun toehoorders

om zich te onderwerpen aan de wet van Mozes, waarvan ze zelf het voorbeeld gaven.

1)-In de eerste hoofdstukken van Handelingen leefden ze vrijwel steeds in de tempel. In

Hand.2:46 vinden we ze “dagelijks eendrachtelijk in den tempel”. Zie ook Hand.3:1,3,8,11;

5:20,21,25,42. In de laatste van deze verzen lezen we “En zij hielden niet op, allen dag, in den

tempel en bij de huizen, te leren, en Jezus Christus te verkondigen” (Hand.5:42).

2)-Ons wordt verteld in Hand.22:12 dat Ananias, de man die Paulus doopte, was: “een

godvruchtig man naar de wet, goede getuigenis hebbende van al de Joden, die daar

woonden”.

3)-Op de grote vergadering te Jeruzalem werd overeengekomen dat de gelovigen uit de

Heidenen niet onderworpen zouden worden aan de wet van Mozes. Over de status van de

Joden werd niet eens gesproken. Het is duidelijk dat zij, tot aan die tijd, onder de wet waren

geweest, en zij veronderstelden kennelijk dat ze zo door zouden gaan. God had aan de

twaalven nog geen enkele openbaring gegeven dat gelovige Joden zich niet meer aan de wet

hoefden te houden (Zie Hand.15:1,19,21; Gal.2:3,7,9).

4)-In het laatste deel van Handelingen (21:20-25), worden we er speciaal op gewezen dat

van de Heidenen “geschreven en goed gevonden” (vers 25) is dat ze niet onderworpen

35

waren aan de wet van Mozes, de gelovige Joden allen bleven “ijveraars van de wet” (vers

20).

5)-Nier eerder dan met het ter tonele komen van Paulus horen we een dergelijke verklaring

als: “Maar nu is de rechtvaardigheid Gods geopenbaard geworden zonder de wet”

(Rom.3:21), of “38-Zo zij u dan bekend, mannen broeders, dat door Dezen u vergeving der

zonden verkondigd wordt; 39- En dat van alles, waarvan gij niet kondet gerechtvaardigd

worden door de wet van Mozes, door Dezen een iegelijk, die gelooft, gerechtvaardigd wordt”

(Hand.13:38-39).

Ze gehoorzaamden ook hetgeen gezegd is in de Bergrede en andere opdrachten waarnaar

wordt verwezen vanuit Hand.3. Ze verkochten hun bezittingen en droegen de opbrengst

over voor het algemeen welzijn.

“44- En allen, die geloofden, waren bijeen, en hadden alle dingen gemeen; 45- En zij

verkochten hun goederen en have, en verdeelden dezelve aan allen, naar dat elk van node

had”(Hand.2:44-45).

32- En de menigte van degenen, die geloofden, was een hart en een ziel; en niemand zeide,

dat iets van hetgeen hij had, zijn eigen ware, maar alle dingen waren hun gemeen”

(Hand.4:32).

34- Want er was ook niemand onder hen, die gebrek had; want zovelen als er bezitters

waren van landen of huizen, die verkochten zij, en brachten den prijs der verkochte

goederen, en legden dien aan de voeten der apostelen.

35- En aan een iegelijk werd uitgedeeld, naar dat elk van node had” (Hand.4:34-35).

Zelfs de apostelen gingen in gehoorzaamheid aan Matth.10:9-10 door, dragende “noch

goud, noch zilver, noch koper geld in uw gordels”, zodat Petrus kon zeggen tegen de lamme

man aan de poort van de tempel: “Zilver en goud heb ik niet” (Hand.3:6).

Dit was inderdaad een voorsmaak van het wonderbaarlijke koninkrijk van Christus, de “tijden

der verkoeling” waarnaar wordt verwezen in Hand.3:19. Wat een gezegende gemeenschap

waar iedereen spontaan leeft voor de anderen in plaats van voor zichzelf.

Aldus begonnen de apostelen onmiddellijk alle details uit te voeren van dat deel van hun

opdracht volgens Matth.28:18-20. Ze deden niet, zoals sommigen vandaag de dag,

aanmatigend, om te kiezen wat ze wel willen gehoorzamen en de rest negeren.

Het is waar dat ze niet alle naties bereikt hebben met dit heerlijke programma, maar dat lag

niet aan hun. Zoals we hebben gezien was dat omdat Israël, de eerste natie, de Messias

hardnekkig verwierp, zodat God haar tenslotte (tijdelijk) aan de kant zette als natie, en in

weergaloze genade en liefde, het profetische programma onderbrak, en de aanzet gaf tot de

huidige bedeling van genade, door Paulus, die de bitterste vijand op aarde is geweest van

onze Heer maar nu de benoemde heraut is van Zijn grenzeloze genade.

36

Markus 16:15-18

Welk evangelie?

“Predik het evangelie”.

Velen hebben verondersteld dat deze opdracht van onze Heer tenslotte bewijst dat de

opdracht aan de elven voor ons is om aan te gehoorzamen, maar dat is niet zo. Wij hebben

met de duidelijkste teksten uit de Schrift aangegeven dat op dat moment de elven helemaal

niets wisten over het evangelie der genade Gods. Ze wisten alleen van “het evangelie van

het koninkrijk”. Het is waar dat de Koning nu is gekruisigd en opgestaan uit de dood, maar

dat veranderde niets aan de fundamentele inhoud van hun boodschap. Eerst nu konden ze,

in plaats van te verkondigen dat het koninkrijk nabij was, de terugkeer van Christus

aanbieden om te zitten op de troon van David, tezamen met de “tijden der verkoeling”, waar

iedere ware Israëliet naar uitzag (Hand.2:29-31; 3:19-21).

Dopen en de vergeving der zonden

“Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden” (Mark.16:16).

De apostelen predikten en praktiseerden dat exact. Toen sommigen van de hoorders van

Petrus overtuigd waren van hun zonden, vroegen ze: “Wat zullen wij doen mannen

broeders?” Hand.2:37). Petrus vertelde hen niet dat Christus voor hun zonden was gestorven

en dat zij verlossing konden verkrijgen als een gift van de genade van God, los van religieuze

werken. Hij zei veeleer:

“En Petrus zeide tot hen: Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van

Jezus Christus, tot vergeving der zonden; en gij zult de gave des Heiligen Geestes

ontvangen” (Hand.2:38).

Jaren geleden, in een aantal debatten over dispensationalisme, vroeg de schrijver van dit

boek zijn tegenstander: “Veronderstel, dat, na een dienst op een zondagavond, sommigen

van uw toehoorders overtuigd waren van hun zonden en u en uw medewerkers zouden

vragen: “Wat zullen wij doen mannen broeders?” Zou u ze dan hetzelfde vertellen als wat

Petrus de overtuigde zondaars met Pinksteren zei? “Jazeker” riep hij uit. “met dezelfde

woorden?” vroeg ik hem. Hij dacht er even over na en antwoorde toen: “Ik denk niet met

precies dezelfde woorden”. Het feit is dat deze pastor helemaal niet aan zijn gehoor gezegd

zou hebben wat Petrus aan zijn gehoor zei. Evenals een Baptist zou hij niet gezegd hebben:

“Bekeert u, en een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot

vergeving der zonden”, want hij geloofde dat het ondergaan van de waterdoop overgelaten

moest worden aan het geweten van de gelovige, en hij geloofde niet dat het ook maar iets

van doen had met de behoudenis. Hij zou eerder hetgeen gezegd hebben wat Paulus zei

toen de overtuigde, Heidense gevangenisbewaarder, hem vroeg: “wat moet ik doen, opdat ik

zalig worde?”. Evenals Paulus zou hij gezegd hebben: “Geloof in den Heere Jezus Christus, en

gij zult zalig worden” (Hand.16:31). Maar Petrus, met Pinksteren, predikte wat hem was

37

opgedragen te doen, onder zijn opdracht: “Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal

zalig worden”.

De gave van tekenen

“En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen” (Mark.16:17).

Vervuld met de Heilige Geest begonnen de apostelen en de discipelen dit deel van de grote

opdracht uit te voeren:

“En zij werden allen vervuld met den Heiligen Geest, en begonnen te spreken met andere

talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken” (Hand.2:4).

“En een vreze kwam over alle ziel; en vele wonderen en tekenen geschiedden door de

apostelen” (Hand.2:43).

Dit konden de Joodse leiders natuurlijk niet waarderen, maar ze konden de feiten niet

tegenspreken. We zien dat de leden van het Sanhedrin deze situatie bespreken in hoofdstuk

4:

“Wat zullen wij dezen mensen doen? Want dat er een bekend teken door hen geschied is,

is openbaar aan allen, die te Jeruzalem wonen, en wij kunnen het niet loochenen”

(Hand.4:16).

En het bewijs werd daarna alleen maar groter.

“En ook de menigte uit de omliggende steden kwam gezamenlijk te Jeruzalem, brengende

kranken, en die van onreine geesten gekweld waren; welke allen genezen

werden”(Hand.5:16).

“En Stefanus, vol van geloof en kracht, deed wonderen en grote tekenen onder het

volk”(Hand.6;8).

“En de scharen hielden zich eendrachtelijk aan hetgeen van Filippus gezegd werd, dewijl zij

hoorden en zagen de tekenen, die hij deed” (Hand.8:6).

Op dit punt is het niet relevant om de redenen, waarom ook Paulus wonderen verrichtte, te

bespreken, behalve om te verklaren:

(1)- dat God hem “de tekenen van een apostel” heeft gegeven en wel hoofdzakelijk als een

bevestiging naar de elven, en de Joodse gelovigen, dat zijn bediening inderdaad van God

kwam, en:

(2)-dat deze “tekenen” gedaan werden gedurende het begin van zijn bediening, totdat Israël

officieel aan de kant was gezet in Hand.28:28.

38

Lukas 24:45-48; Handelingen 1:8

Beginnende te Jeruzalem

Dat deden ze ook. Inderdaad waren de twaalven angstvallig gehoorzaam aan deze instructies

zodat Jeruzalem hun hoofdkwartier bleef, en dat zelfs bleef toen de discipelen werden

verstrooid door de grote vervolging die kwam nadat Stéfanus ter dood was gestenigd.

De twaalven, Matthias in de plaats voor Judas, waren begonnen aan hun wereldwijde

opdracht, maar ze waren er nog niet aan toegekomen om buiten hun eigen natie te gaan.

We moeten altijd Hand.1:8 verbinden met Hand.8:1 in onze studie van het boek

Handelingen, want in Jeruzalem, in plaats zich tot de Messias te bekeren, zodat de apostelen

konden voortgaan met hun “grote opdracht”, was een grote vervolging begonnen tegen de

gemeente ter plaatse, met als resultaat dat: “en zij werden allen verstrooid door de landen

van Judea en Samaria, behalve de apostelen”(Hand.8:1).

De twaalven zijn vaak beschuldigd van dweperij en trouweloosheid om in die tijd te

Jeruzalem te blijven. In feite was het echter zeldzame moed en trouw aan hun opdracht dat

ze daar bleven, terwijl de vervolging woedde en hun levens in gevaar waren. Ze bleven voor

dezelfde reden te Jeruzalem waarvoor de anderen vluchten: Omdat Jeruzalem zich niet

bekeerde tot Christus. Het eerste deel van hun opdracht was nog niet vervuld, daarom

waren ze verplicht daar te blijven.

De twaalven bleven zeker niet te Jeruzalem omdat ze vooringenomen waren tegen de

redding van de Heidenen. Daar is teveel Schriftuurlijk bewijs tegen aan te voeren. Ze

verbleven daar eerder omdat ze een duidelijk begrip hadden van het profetische programma

en van de opdracht van hun Heer. Ze wisten dat volgens het verbond en de profetie de

Heidenen gered en gezegend zouden worden door een verlost Israël (Gen.22:17,18;

Jes.60:1-3; Wach.8:13). Onze Heer had geen verandering van programma aangegeven, en

Hijzelf had in volmaakte harmonie daarmee gewerkt. Voor zijn dood had Hij er op

aangedrongen dat Israël de eerste was in het geopenbaarde programma van God, en Zijn

discipelen opgedragen niet naar de Heidenen of de Samaritanen te gaan: “Maar gaat veel

meer heen tot de verloren schapen van het huis Israels” (Matth.10:6), en Hij zei tegen de

Heidense vrouw die tot Hem kwam om hulp: “Laat eerst de kinderen verzadigd

worden”(Mark.7:27). En nu, in Zijn “grote opdracht” aan de elven, verklaarde Hij specifiek

dat ze te Jeruzalem moesten beginnen, zoals we dat eerder hebben gezien.

Het is verbazingwekkend dat sommigen de twaalf apostelen en de Joodse gelovigen zouden

beschuldigen van vooringenomenheid tegen de Heidenen omdat ze niet onmiddellijk “tot

aan het uiterste der aarde” zijn gegaan, terwijl hun uitdrukkelijk door de Heer was verteld

om discipelen te maken in alle naties beginnende te Jeruzalem, en er zoveel bewijs is dat ze

verlangden naar het heil van de heidenen en zich verheugden wanneer de heidenen zich tot

Christus wenden (Zie Hand.3:25; 10:9,15; 11:18,23,24; 15:3; 21:19,20).

Wat vergde meer moed, uit Jeruzalem te vluchten of daar te blijven temidden van grote

vervolging, in dagelijks gevaar voor de dood? Zouden niet alleen ontrouwe mannen zijn

gevlucht voor zo’n grote vervolging? Wij beschuldigen niet de massa discipelen voor het

39

vluchten voor hun leven, maar prijzen de twaalven voor hun getrouwheid om de aan hun

gegeven opdracht uit te voeren.

Johannes 20:21-23

Het vergeven van zonden

“Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven”.

De apostelen werkten zeker onder dit deel van hun opdracht toen ze hun overtuigde

toehoorders doopten “tot vergeving der zonden”(Hand.2:38,41).

Tijdens de serie debatten betreffende dispensationalisme, waar eerder naar is verwezen,

vroeg onze tegenstander: “Bedoelt u ons te vertellen dat Petrus, met Pinksteren, niet het

evangelie der genade Gods verkondigde?”. Ik reageerde door te zeggen dat dit exact

hetgeen is dat ik geloof. Dit verbaasde hem, en dus vroeg ik hem om het evangelie der

genade Gods te omschrijven. Hierop antwoorde hij correct: “Daar zijn we het dan niet over

eens. Ik geloof dat het evangelie der genade Gods is dat wij zondaren zijn, veroordeeld tot

berechting, maar omdat Christus stierf voor onze zonden wij gered kunnen worden uit

genade door geloof, in Hem, meer niet”. Toen vroeg ik hem of hij dat kon vinden in de

Pinkster toespraak van Petrus. “Ja”, zei hij. We waren echter overeen gekomen dat in dit

debat vragen alleen beantwoord moesten worden vanuit het Woord van God, en dus keek

hij enige tijd in Handelingen 2 totdat hij uiteindelijk zei: “Vers 21 zegt: “En het zal zijn, dat

een iegelijk, die den Naam des Heeren zal aanroepen, zalig zal worden”, maar ik weet wel

wat u hierover gaat zeggen…..Wat zal ik dan zeggen? Vroeg ik hem. Hier antwoorde hij op:

“Ik denk dat u hetzelfde gaat zeggen als waar Petrus toe opriep, “Bekeert u, en een iegelijk

van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden”. Ja, zei ik,

dat is precies wat er staat.

Degenen die, net als deze pastor, hebben verondersteld dat Petrus met Pinksteren “het

evangelie der genade Gods” verkondigde, moeten zichzelf afvragen waarom hij hun niet

vertelde dat Christus was gestorven voor onze zonden zodat ze gered konden worden uit

genade, door geloof. Meer niet! In plaats daarvan eiste hij bekering en doop voor de

vergeving van zonden.

Zonder twijfel is dit wat we vinden in de verklaring van Paulus in 1Kor.1:17:

“Want Christus heeft mij niet gezonden, om te dopen, maar om het Evangelie te

verkondigen; niet met wijsheid van woorden, opdat het kruis van Christus niet

verijdeld worde”.

Dit, het kruis, was het hart van de door God aan Paulus gegeven boodschap. Dat is wat hij

predikte “voor de vergeving der zonden”, en dat is het waarom zijn evangelie ook wel wordt

genoemd: “het woord des kruises” (1Kor.1:18).

40

Markus 1:4 zegt duidelijk dat Johannes de Doper predikte: “den doop der bekering tot

vergeving der zonden”. Dit deel van het programma van God is niet veranderd door de

opdracht aan de elven. De grote verandering kwam later, met de opkomst van Paulus, de

voornaamste der zondaren, gered door genade. Hij verklaarde dat Christus hem niet

gezonden had om te dopen (zoals Johannes en de elven wel waren gezonden om te doen),

maar om: “het evangelie der genade Gods” te prediken.

De onmogelijkheid van het heden ten dage uitvoeren van deze opdracht

Uit het voorgaande zou het duidelijk moeten zijn dat de opdracht aan de elven vandaag de

dag niet uitgevoerd kan worden – en dat ook niemand het uitvoert. God heeft dat

onmogelijk gemaakt.

Laat ons nu in het kort alle individuele details van de opdracht bezien om deze verklaring te

bevestigen.

Het verslag van Mattheüs

Mattheüs 28:18-20

“Alle macht……..”.

Dit heeft niets te maken met de bedeling van genade of met het Lichaam van Christus. Zoals

we hebben gezien verwijst het naar de autoriteit van onze Heer om als Koning van “het

koninkrijk der hemelen” te regeren, hetwelk gevestigd zou worden op de aarde

(Matth.5:3,5; 6:10).

“Gaat dan henen,……….”.

De elven werden gezonden omdat alle autoriteit van Hem was, en uitgezonden waren om

Zijn koninklijke rechten af te kondigen. Als dit onze opdracht zou zijn dan zou onze grote

bekendmaking zijn de troon van onze Heer en Zijn autoriteit in plaats van Zijn kruis en Zijn

genade. Kunnen we dat vandaag de dag prediken in het licht van het aan de kant zetten van

Israël en de grenzeloze genade die voort is gekomen uit Golgotha? (Zie Rom.11:25,32;

1Kor.15:1-3; 2Kor.5:21; Ef.2:13-16; etc.).

“onderwijst al de volken………”.

Dit zou de vervulling zijn van Jes.2:1-3, niet het vormen van het Lichaam van Christus.

“lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb”.

Als dit onze opdracht was dan zou dat, zoals we eerder hebben gezien, ons en onze

toehoorders onder de wet van Mozes plaatsen (Gal.4:4; Matth.23:1-3). Hoe zouden we dat

41

kunnen onderwijzen in het licht van wel een honderdtal passages uit de brieven van Paulus,

inclusief de volgende:

“Maar nu is de rechtvaardigheid Gods geopenbaard geworden zonder de wet,………”

(Rom.3:21).

“Christus heeft ons verlost van den vloek der wet, een vloek geworden zijnde voor ons”

(Gal.3:13).

“Want de zonde zal over u niet heersen; want gij zijt niet onder de wet, maar onder de

genade” (Rom.6:14).

“Ik doe de genade Gods niet te niet; want indien de rechtvaardigheid door de wet is, zo is

dan Christus tevergeefs gestorven” (Gal.2:21).

Maar dit deel van de zogenoemde “grote opdracht” zou ons eveneens onderwerpen aan de

leefregels van de Bergrede en alles wat onze Heer beval toen Hij op aarde was. We hebben

gezien hoe Hij tegen al Zijn discipelen zei: “Verkoopt hetgeen gij hebt, en geeft aalmoes”

(Luk.12:33), en verbood hun om voorzieningen voor te toekomst te treffen (Luk.12:22-31).

Deze opdracht is toch duidelijk genoeg. Ze begrepen het en gehoorzaamden er aan. Maar wij

doen dat niet en kunnen daar niet aan gehoorzamen vandaag de dag. Als wij onze

bezittingen te gelde zouden maken en het zouden uitdelen aan de armen, en als we geen

voorzieningen zouden treffen voor de toekomst, zouden we de opdracht van onze

opgestane Heer aangaande deze zaak, niet gehoorzaam zijn, want in 1Tim.5:8 verklaart de

geïnspireerde apostel:

“Doch zo iemand de zijnen, en voornamelijk zijn huisgenoten, niet verzorgt, die heeft het

geloof verloochend, en is erger dan een ongelovige”.

Het is waar dat in dezelfde brief de apostel ons vraagt om overvloedig te zijn in goede

werken en om gulle gevers te zijn voor de zaak van Christus, maar het feit blijft dat, waar

onze Heer op aarde Zijn volgelingen verzocht geen voorzieningen voor de toekomst te

treffen, Hij vraagt om dat wel te doen als we trouw willen zijn aan “het geloof”, dat wil

zeggen het “ene geloof” door Paulus verkondigd voor de huidige bedeling (Ef.4:5).

Als het niet zo bedroevend was zou het vermakelijk zijn om op te merken wat veel van onze

“grote opdracht” vrienden doen met Luk.12:31-33.

Een favoriet en vaak aangehaald vers is Luk.12:31:

“Maar zoekt het Koninkrijk Gods, en al deze dingen zullen u toegeworpen worden”.

Het probleem is echter dat dit vers fout wordt uitgelegd, en dat het bedoeld te zeggen:

“Zoek de dingen van God”. Ze kunnen zich het zoeken van het koninkrijk niet voorstellen. Als

ze dus bij vers 32 aankomen wordt hun uitleg nog dubbelzinniger. Het vers zelf is duidelijk

genoeg.

42

“Vreest niet, gij klein kuddeken, want het is uws Vaders welbehagen, ulieden het

Koninkrijk te geven”.

Daar ze de eenvoudige bedoeling van vers 31 reeds hebben gewijzigd, leggen ze “het

koninkrijk” van vers 32 zo uit dat het betekent “geestelijke overwinning” of iets dergelijks.

Maar vers 33: “Verkoopt hetgeen gij hebt, en geeft aalmoes” geeft werkelijk problemen!

Trouwens is de taal zo eenvoudig dat het niet kan worden veranderd zodat het iets anders

gaat betekenen. Resultaat: Neem als het ware twee aspirine tabletten, en tracht het te

vergeten! Hoe veelbetekenend is het dat ze zoveel werk maken van Luk.12:31 en 32 en

blijkbaar nimmer vers 33 noemen, laat staan het in praktijk brengen er van.

De betekenis van de hele passage is zo eenvoudig als het ABC mits we het Woord der

waarheid recht snijden. Onze Heer vertelde Zijn discipelen dat het hun Vader zijn

welbehagen was om hun het koninkrijk te geven, ze de autoriteit te geven, en als ze het

willen “zoeken” zelfs nu “al deze dingen” in ruime mate aan hen verstrekt zullen worden.

Dus vervolgt Hij met: “Verkoopt hetgeen gij hebt, en geeft aalmoes”. Zo eenvoudig is het.

In elk geval deden ze het, zoals zovelen vandaag de dag, niet, en vatten ze de woorden van

de Heer, in Matth.7:24-27, licht op, maar, eenmaal vervuld met de Heilige Geest trachten ze

onmiddellijk hun opdracht naar de letter uit te voeren. Tenzij we bereid zijn om hetzelfde te

doen kunnen we beter erkennen dat er sindsdien een verandering van bedeling heeft plaats

gevonden.

“Hen dopende……”.

Dit zou ons terugvoeren naar een bedeling, zoals we hebben gezien, waar de waterdoop een

vereiste was voor de vergeving der zonden. Dit zou inderdaad het kruis van Christus

nutteloos maken. Nergens in de brieven van Paulus is er een opdracht of een aanwijzing dat

wij met water gedoopt zouden moeten worden. Het is waar dat sommigen water “inlezen”

in Rom.6:3; Gal.3:27 en Kol.2:12, maar deze verzen noemen geen water en verwijzen ook

niet naar de waterdoop, en degenen die er de waterdoop inlezen bevelen “de tradities van

de vaderen” aan en “doen het Woord van God teniet”, en in onwetendheid beroven ze

oprechte gelovigen van hun meest kostbare bezittingen, Kol.2:8-12:

8- Ziet toe, dat niemand u als een roof vervoere door de filosofie, en ijdele verleiding, naar de

overlevering der mensen, naar de eerste beginselen der wereld, en niet naar Christus; 9-

Want in Hem woont al de volheid der Godheid lichamelijk; 10- En gij zijt in Hem volmaakt,

Die het Hoofd is van alle overheid en macht; 11- In Welken gij ook besneden zijt met een

besnijdenis, die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des

vleses, door de besnijdenis van Christus; 12- Zijnde met Hem begraven in den doop, in welken

gij ook met Hem opgewekt zijt door het geloof der werking Gods, Die Hem uit de doden

opgewekt heeft”.

Zoals we gezien hebben verklaart Paulus in 1Kor.1:17 dat de waterdoop geen deel uitmaakte

van zijn speciale opdracht. Het is waar dat in het begin van zijn bediening hij enigen doopte;

ook besneed hij Timotheüs, sprak in tongen, profeteerde en verrichte wonderen. Moeten wij

43

dat ook doen? Nee, want, zoals we hebben gezien was dat de bedeling waaronder hij werd

gered en waar hij uit kwam toen de verheerlijkte Heer geleidelijk aan “de bedeling der

genade Gods” aan hem openbaarde samen met de waarheden verbonden met de

“verborgenheid” (Hand.26:16; 2Kor.12:1,7). Het grote onderwerp van de boodschap van

Paulus is dat alle gelovigen gedoopt zijn tot “één lichaam” en aldus in Christus Zelf, door

“één doop” dat is uitgevoerd “door de werking van God” (Rom.6:3; 1Kor.12:13; Gal.3:26,27;

Kol.2:10,12; Ef.4:5).

“En ziet, Ik ben met ulieden al de dagen tot de voleinding der wereld. Amen”

(Matth.28:20).

Velen die niet hete ingelaste wezen van de door Paulus verkondigde “verborgenheid”

begrijpen, zijn tot de conclusie gekomen, op basis van deze belofte, dat onze opdracht een

voortzetting is van hetgeen onze Heer aan de elven heeft gegeven. Aan de andere kant is het

echter een bewijs van het feit dat het onderbreken van het profetische programma door “de

bedeling der genade Gods” toen nog een geheim was en onze Heer daar niets van kon

openbaren. Hoe vaak heeft Paulus niet beweerd dat de openbaring aan hem toebedeeld:

“van de tijden der eeuwen verzwegen is geweest” (Rom.16:25), een “verborgenheid zij, die

van alle eeuwen verborgen is geweest in God” (Ef.3:9), “Namelijk de verborgenheid, die

verborgen is geweest van alle eeuwen en van alle geslachten, maar nu geopenbaard is aan

Zijn heiligen” (Kol.1:26).

Dus zag onze Heer, in Zijn verklaring (Matth.28:20), achter de ingelaste bedeling naar de

voleinding der wereld dat betrekking had op hen en hun arbeid.

Het verslag van Markus

Markus 16:15-18

“Predikt het Evangelie………”.

Om ons te vergewissen van de inhoud van dit evangelie kunnen we niet vooruit lopen op de

openbaring, in Handelingen of in de brieven van Paulus, om ons antwoord te vinden. Die

waren nog niet geschreven. De uitdrukking “het evangelie” vraagt om verduidelijking,

daarom moeten we de voorafgaande context beschouwen en ons zelf afvragen welk

“evangelie” ze hadden gepredikt. Als we dat doen is het antwoord eenvoudig. Ze predikten

“het evangelie van het koninkrijk” (Matth.4:32; 9:35; 24:14; Mark.1:14,15; Lukas 4:43; 8:1;

9:2,60), en onze Heer zond ze uit om dat evangelie te prediken, want de Koning, die

gekruisigd was, leefde weer; opgestaan uit de doden om te zitten op de troon van David. En

in feite is dat hetgeen Petrus predikte onder deze opdracht (Hand.2:29,30; 3:19-21). Het

evangelie der genade Gods was nog niet geopenbaard, dat gebeurde eerst jaren later door

Paulus (Hand.20:24).

We kunnen het “evangelie” van Markus 16 vandaag de dag niet prediken, want de

opgestane Koning werd door Zijn eigen natie opnieuw verworpen en is nu een Koning in

ballingschap.

44

“Die geloofd zal hebben, en gedoopt zal zijn, zal zalig worden……….”.

Hoe zouden we dit kunnen prediken zonder Rom.3:24; 4:5; 1Kor.1:17 (vergelijk 4:16;

11:1),Ef.2:8-10; 4:5; Titus 3:5, en nog vele andere passages in de brieven van Paulus, tegen

te spreken?

“En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen,…….”.

De vervulling van dit deel van de zogenoemde “grote opdracht” is inderdaad onmogelijk. We

hebben reeds gewezen op vele zogenaamde wonderen verricht door de “Rooms Katholieke

Kerk”, de “Christelijke Wetenschappers”, de “Eenheids Beweging” en nog andere cultussen

en sekten, en dan nog onze Pinkster broeders, maar de belofte aan de elven was duidelijk en

nadrukkelijk: “En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen”, en de

gelovigen van vandaag de dag verrichten niet één van deze grote wonderen. Waar

wonderen schijnbaar, of naar horen zeggen, worden verricht worden ze voor het grootste

deel door velen als verdacht beschouwd, terwijl de grootste ongelovige in die tijd de

machtige wonderen erkende die werden gedaan onder de aan de elven gegeven opdracht.

Opgemerkt moet worden dat, daar deze wonderen tekenen waren van het Messias-schap

van onze Heere het bewijs waren dat Zijn koninkrijk “nabij” was (Jes.35:5-6), degenen die

werden genezen zouden voor onbepaalde tijd hebben geleefd als Israël de Koning en Zijn

Koninkrijk had aangenomen. Maar de Koning werd verworpen en aldus stierven zij allen

opnieuw en tot op heden blijft sterfte cijfer oplopen met “één voor één”. Dit verklaart de

woorden “tot nu toe” in Rom.8:22.

Het is nu de tijd om het “voorbij gaan” van de tekengaven vollediger te bespreken.

De tekengaven ingetrokken

Het is duidelijk dat, als we moesten werken onder de aan de elven gegeven opdracht, we

zouden, evenals hen, wonderen moeten werken – wonderen waarvan de echtheid zelf-

getuigend zou zijn. Echter zijn er veel redenen om te vragen – en velen vragen zich de

echtheid af van de zogenaamde “Pinkster gaven” die vandaag de dag door velen wordt

opgeëist. De “gave” van tongen/talen, wijdverspreid, de zogenaamde kracht om demonen

uit te drijven, zijn ter discussie gesteld door velen die het Woord van God bestuderen. Met

betrekking tot de veronderstelde gaven van genezing, opgeëist door onze Pinkstervrienden,

moeten we niet voorbij zien aan het feit dat de Roomse Kerk, de Christelijke

Wetenschappers en de Eenheids Beweging, geheel overtuigende bewijzen kunnen

presenteren. Zijn er dan nu zulke, door God gegeven, krachten?

Er zou een lange lijst kunnen worden samengesteld die de namen zou bevatten van

populaire predikers en evangelisten die, door de jaren heen, hun gehoor hebben verteld dat

God wil dat wij allen een gezond lichaam hebben en dat langdurige ziekte getuigt van een

tekort aan geloof – en dan bezwijkt door de dood. De lijst zou zijn als die in Genesis 5,

doorspekt met de vermelding van hen allen met de woorden: “en hij stierf…..en hij

stierf……en hij stierf”.

45

Het is een feit dat de wonderbaarlijke tekenen, beloofd in Mark.16:17-18 en gepraktiseerd in

het begin van de Handelingen periode, werden “afgeschaft” met de invoering van “de

bedeling der genade Gods”. Dit wordt door vele feiten en verklaringen bevestigd door de

Schrift.

In 1Kor.13:8 vinden de, geïnspireerde, verklaring van Paulus: “maar hetzij profetieen, zij

zullen te niet gedaan worden; hetzij talen, zij zullen ophouden; hetzij kennis, zij zal te niet

gedaan worden”.

Blijkbaar bedoelde de apostel niet dat de goddelijke profetieën niet zouden geschieden, of

dat de mensen zouden stoppen met spreken en kennen. Hij verwees natuurlijk naar de

bovennatuurlijke gaven van profetie, tongen en kennis (Petrus demonstreerde de gave van

kennis in het geval van Ananias en Safira). Deze gaven moesten worden “afgeschaft” en

zouden “verdwijnen”.

De onderbreking van de bovennatuurlijke gaven wordt verder bevestigd door incidenten in

Paulus zijn eigen leven en bediening. Toen hij gevangen was genomen, in Hand.16, schudde

een aardbeving de fundamenten van de gevangenis, de deuren van alle gevangenen gingen

open en al hun boeien lieten los (vers 26). In zijn latere brieven echter, toen de apostel weer

gevangen zat, gebeurden er geen wonderen of bevrijding (Ef.6:18-20; Kol.4:18; 2Tim.2:9).

Eveneens leed de grote apostel zelf, door wiens handen God “grote wonderen” had verricht,

aan lichamelijke zwakheden (Gal.4:13) en hij had een “doorn in het vlees” dat hem veel

lijden en pijn veroorzaakte. Hij bad ernstig dat hij bevrijd mocht worden van deze pijnlijke

aandoening, maar God willigde zijn verzoek niet in, in plaats daarvan beloofde Hij hem Zijn

genade om dit lot te dragen, en verzekerde hem met de woorden: “Mijn kracht wordt in

zwakheid volbracht” (2Kor.12:8-9). De apostel accepteerde dat in waar geloof en verklaarde

later:

“9-Zo zal ik dan veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus

in mij wone”.

10-Daarom heb ik een welbehagen in zwakheden, in smaadheden, in noden, in

vervolgingen, in benauwdheden, om Christus' wil; want als ik zwak ben, dan ben ik

machtig” (2Kor.12:9-10).

Het voorbij gaan van de gave van genezing wordt verder nog bevestigd door incidenten in

verbinding met Paulus zijn vrienden. Hij schrijft aan de Filippenzen over Epafroditus die ziek

was geweest tot “nabij de dood”. Niet in staat te vertellen dat hij, Paulus, gemachtigd was

om hem te genezen, zegt de apostel: “maar God heeft Zich zijner ontfermd; en niet alleen

zijner, maar ook mijner, opdat ik niet droefheid op droefheid zou hebben” (Fil.2:27).

Op dezelfde manier zegt hij in 2Tim.4:29: “Trofimus heb ik te Milete krank gelaten”, en voor

de steeds terugkerende ziekte van Timotheüs schrijft hij “een weinig wijn” voor (1Tim.5:23).

Dit alles geeft aan dat de genezende krachten waren ingetrokken – en dit alles lijkt op

hetgeen heden ten dage bij ons het geval is.

46

In aanvulling op Gal.4:13 en 2Kor.12:8-9 geven vele andere passages een duidelijk bewijs dat

de apostel zelf, lichamelijk, allesbehalve een gezond man was, en dat hij zich realiseerde dat

dit het gemeenschappelijk lot zou zijn, niet alleen voor de mensheid in het algemeen, maar

ook voor Gods heiligen. Laat ons eens kijken naar enkele teksten.

“22- Want wij weten, dat het ganse schepsel te zamen zucht, en te zamen als in

barensnood is tot nu toe”(Rom.8:22).

23- En niet alleen dit, maar ook wij zelven, die de eerstelingen des Geestes hebben, wij

ook zelven, zeg ik, zuchten in onszelven, verwachtende de aanneming tot kinderen,

namelijk de verlossing onzes lichaams” (Rom.8:23).

“2 Want ook in dezen zuchten wij, verlangende met onze woonstede, die uit den hemel is,

overkleed te worden” (2Kor.5:2).

“4 Want ook wij, die in dezen tabernakel zijn, zuchten, bezwaard zijnde; nademaal wij niet

willen ontkleed, maar overkleed worden, opdat het sterfelijke van het leven verslonden

worde” (2Kor.5:4).

“Daarom vertragen wij niet; maar hoewel onze uitwendige mens verdorven wordt, zo

wordt nochtans de inwendige vernieuwd van dag tot dag” (2Kor.4:16).

“En opdat ik mij door de uitnemendheid der openbaringen niet zou verheffen, zo is mij

gegeven een scherpe doorn in het vlees, namelijk een engel des satans, dat hij mij met

vuisten slaan zou, opdat ik mij niet zou verheffen” (2Kor.12:7).

Als Paulus heden ten dage bij ons zou zijn zou hij streng gecensureerd worden door degenen

die leren dat het een tekort aan geloof, en een zonde, is om geen lichamelijke genezing te

eisen. Ze kennen niet de vreugde van de in alles voorziende genade, die Paulus

ondersteunde in ziekte en tegenspoed, en ook hebben ze niet de kracht van God ervaren die

ten volle werkt in onze zwakheid. Daarom kunnen ze zich niet, met hem, verheugen in hun

zwakheden, om de kracht van God te ervaren in hun zwakheid.

Wat een omvang van bewijsmateriaal; al het bovenstaande voorziet in een bevestiging van

het feit dat de wonderen van genezing, van de zogenaamde “grote opdracht” verleden tijd

zijn en vervangen zijn door iets beters.

Beter? Inderdaad, want is niet een bevrijding in ziekte niet veel beter dan een bevrijding

van ziekte? Is niet de vreugde in de gevangenis (Ef.1:3; Fil.1:12-14; 3:1; 4:4-7) een veel

grotere zegen dan bevrijding uit de gevangenis? Is de kracht van God niet in veel grotere

mate vermeerderd door onze zwakheid dan die kracht ooit kon zijn door onze “kracht”? Is er

een grotere vreugde dan Zijn, in alles voorziende, genade te ervaren?

47

De opdracht in Lukas en in Handelingen

Lukas 24:46-48 en Handelingen 1:8

“beginnende van Jeruzalem” “Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria, en tot aan het

uiterste der aarde”.

We hebben gezien dat het vandaag de dag onmogelijk is, en ook dwaas zou zijn, om te

pogen de zogenoemde “grote opdracht” uit te voeren door te beginnen te Jeruzalem, dat,

tot nog toe, niet aan de voeten van hun Messias is gebracht.

Zou een groep zendelingen wensen om het evangelie daar te prediken dan zouden ze

moeten proberen anders binnen te komen dan als christen zendelingen en dan moeten ze

vervolgens ondergronds gaan werken, anders zouden ze bij voorbaat worden uitgewezen.

Meer gelegenheid hebben degenen die binnenkomen als arts, verpleegster, etc., deze

worden in staat gesteld om de individuele Israëliet te laten zien dat God hem lief heeft en

dat Christus is gestorven om hem te redden. Maar dat is geheel iets anders dan een

campagne te organiseren om “het evangelie van het koninkrijk” te prediken in Jeruzalem

zoals de apostelen dat deden.

“En gij zijt getuigen van deze dingen” (Lukas 24:48).

Welke dingen zijn dat? Zeer duidelijk getuigden de apostelen van de dood en opstanding van

de verworpen Koning. De context, in zowel Lukas als in Handelingen, bevestigen dat. Denk

er aan dat nog de dood nog de opstanding van Christus werd gepredikt zoals het later werd

verkondigd door de openbaring, van de opgestane Heer, toebedeeld aan Paulus. Onder hun

opdracht predikten de twaalven niet de dood en opstanding van Christus als goed nieuws.

Eerder beschuldigden ze hun toehoorders van de dood van Christus en waarschuwden hen

dat Hij weer leefde (Zie Hand.2:23,30,31,36; 3:13-15; 4:10). Hun goed nieuws was dat Israël

zich nu kon bekeren en dat Christus dan zou terugkeren, en met Hem de lang beloofde

“tijden van verkoeling” (Hand.3:19-21,25,26).

“…….blijft gij in de stad Jeruzalem, totdat gij zult aangedaan zijn met kracht uit de hoogte”

(Luk.24:49).

De twaalven werden “aangedaan met kracht uit de hoge” als vervulling van “de belofte aan

de vaderen”, dat wil zeggen: de komst van de Heilige Geest. Maar Pinksteren is nu lang

geleden, en de zinsnede: “En zij werden allen vervuld met den Heiligen Geest” (Hand.2:4)

staat in scherp contrast met het gebrek aan het vervuld zijn met de Geest in de Kerk van

vandaag de dag. Ook de wonderbaarlijke tekenen, de uitwendige manifestatie van het

vervuld zijn met de Geest, werden teruggetrokken toen die bedeling voorbij was.

En zullen wij nu opnieuw moeten wachten voor de vervulling van de belofte: “Maar gij zult

ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal”(Hand.1:8). Dat is wat

sommigen doen ondanks het feit dat deze belofte te juister tijd werd vervuld: “En als de dag

van het Pinksterfeest vervuld werd”. Nergens in de brieven van de apostel Paulus – of ergens

anders – krijgen we de opdracht om te wachten op nog een vervulling van deze belofte, en al

48

helemaal niet wordt ons verteld om te bidden voor de komst van de Heilige Geest. Met het

voorbij gaan van de Pinksterdag is het herstellen van de Pinkster kracht onmogelijk. Hoe

onschriftuurlijk en ongerechtvaardigd zijn dan de bijeenkomsten, van de moderne

Pinksterbeweging, om te wachten op de Heilige Geest.

Het zou zorgvuldig moeten worden opgemerkt dat, terwijl alle gelovigen ten tijde van

Pinksteren werden vervuld met de Heilige Geest (Hand.2:4), er geen enkele indicatie is dat

de gehele Kerk, of alle leden van een lokale Kerk, in de dagen van Paulus, werden vervuld

met de Heilige Geest. De gelovigen te Galatië waren zeker niet “allen vervuld met de Heilige

Geest”; want wat deden zij: “Maar indien gij elkander bijt en vereet” (Gal.5:15). De gelovigen

te Filippi waren zeker niet “allen vervuld met de Geest”; daar was onenigheid tussen twee

van de vrouwen – en degenen die hun kant kozen (Fil.4:1-3). De gelovigen te Kolosse waren

zeker niet “allen vervuld met de Heilige Geest”; ze hadden zich onderhouden met kramerij

van het gnosticisme, hetgeen Paulus moest corrigeren (Kol.2:8, 18-23). De gelovigen te

Thessalonica waren zeker niet “allen vervuld met de Heilige Geest”; ze hadden gefaald om

acht te slaan op de woorden van Paulus betreffende de komst van Christus voor de leden

van Zijn Lichaam en verkeerden in angst om hun reeds gestorven geliefden (1Thess.4:13;

2Thess.2:5). En zo waren er nog andere tekortkomingen onder de leden van de door Paulus

gestichte Kerken, zoals er ook nu tekortkomingen zijn onder de leden van de hedendaagse

Kerk. Zie het persoonlijke getuigenis van Paulus in verband hiermee in Rom.7;18-25; Fil.3:12-

14. In plaats van dat “allen” van ons vervuld zijn met de Heilige Geest, dus geheel en al

onder Zijn controle, zodat het onmogelijk is om te blunderen of te zondigen, zo is er heden

niemand van ons op deze manier vervuld. Het vervuld worden met de Heilige Geest wordt

ons aangereikt als een uitdaging, een zegen van genade toe te eigenen door geloof. Dit is

eveneens waar voor iedere christelijke deugd in de huidige bedeling. Aldus vermaant de

apostel ons:

“Vervuld met vruchten der gerechtigheid,…………………..” (Fil.1:11).

“……….dat gij moogt vervuld worden met de kennis van Zijn wil,………” (Kol.1:9).

“…………wordt vervuld met den Geest” (Ef.5:18).

Niemand van is tot dusverre vervuld geweest met één van deze, want in de huidige bedeling

mogen wij ons door geloof toeëigenen waarin God in genade voorziet. Wat een uitdaging!

Het verslag van Johannes

Johannes 20:21-23

“…..gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden” (Joh.20:21).

De Vader had onze Heer gezonden om aan Israël te verkondigen: “om te prediken het

aangename jaar des Heeren”(Luk.4:18-19), en nu stuurt Hij op zijn beurt de elven om

hetzelfde te doen (“zende Ik ook ulieden”), want de begunstigde natie werd nog een

mogelijkheid geboden om zich te bekeren en zich naar Christus te keren (Luk.23:34;

Hand.3:19-26). Maar Israël verwierp de opgestane, opgevaren Christus ook nu evenzeer als

dat ze Hem verworpen hebben toen Hij op aarde was. Dus zijn ze als natie aan de kant gezet,

49

en gerechtelijk verblind. Hoe kunnen dan de woorden van onze Heer “zende Ik ook ulieden”

op ons worden toegepast? Hoe, in het licht van Rom.11:7,25, en vele andere gelijksoortige

passages betreffende het (tijdelijke) aan de kant zetten van Israël, kan dan de zogenoemde

“grote opdracht” op ons van toepassing zijn?

“Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven; zo gij iemands zonden houdt,

dien zijn zij gehouden” (Joh.20:23).

Mochten ook alle voorgaande delen van de opdracht, gericht aan de elven, op ons van

toepassing zijn – en ze zijn het niet – dan kan zeker dit deel van de opdracht onmogelijk op

ons van toepassing zijn. Niemand van ons is volkomen vervuld met, of gecontroleerd door,

de Heilige Geest. Niemand van ons heeft de goddelijke gave van kennis. Niemand van ons is

bestemd om onze Heer te vertegenwoordigen als rechter in Zijn koninkrijk. Hoe kunnen we

dan in een positie verkeren om zonden te vergeven? Dus ook het gehoorzamen aan dit deel

van de opdracht is nu onmogelijk.

Een ernstige bijwerking.

Hoofdstuk - 5

Het streven om de gave van tekenen in deze tijd te herkrijgen

Een natuurlijk gevolg van de heersende verwarring, met betrekking tot de zogenoemde

“grote verdrukking” is de poging om de gave van tekenen te herstellen.

We hebben reeds laten zien dat, ondanks de bewering van vele oprechte gelovigen, de

opdracht aan de elven en het programma van Pinksteren heden ten dage niet kunnen

worden uitgevoerd. God heeft dit onmogelijk gemaakt, want de bovennatuurlijke

vertoningen van die dagen zijn “afgeschaft” en zijn “opgehouden”. Vandaar dat het pogen

tot herstel niet uit God is maar uit Satan, die zelfs de Schrift gebruikt om de mensen van God

te beroven van hun kostbaarste bezittingen.

Satan en de heiligen

Als Satan het Woord van God zelf gebruikt om onze Heer te verzoeken, en het opnieuw

gebruikte om de Galaten “van de genade te laten vallen” in de ban van de Wet van Mozes,

zo gebruikt hij het Woord van God ook nu, verwijzende naar de Schrift zelf, om oprechte

gelovigen weg te trekken van een volledige dankbaarheid, van: “alle geestelijke zegeningen

in de hemel”, naar de mindere zegeningen van een vorige bedeling. Onze tegenstander is

verheugd wanneer niet onderwezen christenen zeggen: “Het staat in de Bijbel en dat is voor

mij genoeg”, maar er zijn twee Schriftplaatsen waarnaar hij de mensen nooit op zal wijzen:

Rom.11:13 en 2Tim.2:15:

“Want ik spreek tot u, heidenen, voor zoveel ik der heidenen apostel ben; ik maak mijn

bediening heerlijk”(Rom.11:13).

50

“Benaarstig u, om uzelven Gode beproefd voor te stellen, een arbeider, die niet

beschaamd wordt, die het Woord der waarheid recht snijdt”(2Tim.2:15).

want als aandacht zou worden besteed aan deze teksten dan zou de theologische verwarring

in de Kerken weggenomen worden. Alles wordt duidelijk als we “het Woord der waarheid

recht snijden”.

Verder moet worden opgemerkt dat de poging tot herstel van de gave van tekenen, vandaag

de dag, een duidelijk teken van onvolwassenheid is. De gave van tekenen waren overvloedig

aanwezig in de Kerk te Korinthe (1Kor.1:7 en 1Kor. Hoofdstukken 12-14) en de Korinthiërs

beroemden zich er op, maar Paulus laat hun in niet mis te verstane woorden weten dat ze

veeleer waren “jonge kinderen in Christus” (1Kor.3:1) niet in staat om gevoed te worden met

vaste spijs (1Kor.3:2) en hun “nijd, en twist, en tweedracht” bewees dat het waar was wat hij

zei.

In het licht hiervan laten dan de moderne Pinkstergemeenten zich bedenken dat deze

veronderstelde “gaven” van genezing of profetie of tongen tekenen zijn van geestelijke

onvolwassenheid. De Korinthiërs hadden al deze gaven, en toch werden ze eerder vleselijk

dan geestelijk genoemd, eerder kinderlijk dan volwassen. De Pinkster gaven zelf zijn nimmer

een aanduiding geweest voor geestelijkheid. Het waren tijdelijke tekenen verbonden met

onze Heer als Messias. Een bezoek, heden ten dage, van een Pinkster bijeenkomst, zou de

nadenkende student van het Woord overtuigen dat geestelijke volwassenheid niet één van

hun kenmerken is. Er gaat iemand staan om te spreken in een “niet bekende tong”. Een

ander volgt met “een uitleg”. Of een “profeet” komt met een speciale “openbaring” van de

Heer. En wat zeggen ze dan wel? Geven ze een verfrissend licht op het Woord, of

behandelen ze “de diepe dingen van God”? Nee, ze zeggen zoiets als: “de Heer is verheugd

met deze samenkomst”, of “De Heer komt spoedig en wij moeten gereed zijn “, of “Er is een

afvallige in ons midden en de Heer wil hem doen weten dat, als hij Gods aangezicht niet

zoekt, hij afgesneden zal worden”. En wie krijgt de grootste reactie van de toehoorders? Dat

is de spreker die tot in het extreme gaat van fysieke of verbale inspanning, die suggereert

dat de Heilige Geest op het punt staat neer te dalen in kracht, of de loutere vermelding van

genezing. Maar “de rijkdom der heerlijkheid” van Gods “verborgenheid onder de Heidenen”,

welke God “heeft willen bekend maken” aan Zijn heiligen (Kol.1:27) en waardoor de

gelovigen worden bevestigd (Rom.16:25) is volkomen onbekend bij hen. Met andere

woorden: “wat zij zien als superieure geestelijkheid is in feite instabiliteit en emotionaliteit

dat zolang duurt als de betovering duurt, om ze daarna in een staat van depressie te voeren

die nauw verwant is met zwaarmoedigheid”.

Verwijzende naar iemand die de Pinksterbeweging had omarmt en er door geruïneerd is,

daarvan zegt Sir Robert Anderson terecht: “Deze totale overgave van verstand en wil, de

gehele persoonlijkheid, aan wat hij gelooft dat het de leiding van de Heilige Geest is, liet hem

ten prooi vallen aan de verschrikkelijke wanen waarin hij was verzwolgen.

Maar de Korinthiërs overschatten op een overdreven wijze de waarde van de tekengaven,

maar toen kon het tenminste nog. Wat zullen we dan zeggen van degenen die er nog veel

waarde aan hechten nadat God ze heeft afgeschaft en ze heeft laten verdwijnen? De

51

deinende golven van emotionaliteit, de constante nadruk op de wonderen, het zelfbedrog

en het misleiden van anderen, het falen om Paulus te erkennen als de door God aangewezen

apostel van de huidige bedeling, dit alles is niet uit God, maar van Satan.

Overtuigende wonderen

Met overtuigende “wonderen en tekenen”, die rondom ons in toenemend aantal gewrocht

worden, worden sommigen weggevoert van de waarheid, die duidelijk uiteen is gezet in de

brieven van Paulus.

Sommigen hebben uit deze “bovennatuurlijke manifestaties” de conclusie getrokken dat,

met het naderen van het einde van de huidige bedeling, we een heropleving mogen

verwachten van de goddelijke gaven van tongen, genezingen, etc.

Met betrekking tot genezing, willen we ten eerste duidelijk maken dat er niet één

onderwezen gelovige is, in de Paulinische waarheid, die zich afvraagt of God zieken kan

genezen, want Hij doet dat ook vaak genoeg, zie bijvoorbeeld het geval van Epafroditus

(Fil.2:25-27). We geloven ook dat God constant wonderen werkt. Maar we ontkennen dat

“genezers” en “wonderen werkers”, of tekenen en wonderbaarlijke demonstraties een

plaats hebben in het programma van God voor vandaag de dag.

Ten eerste zegt de apostel niet in 1Kor.13:8 dat de gave van profetie, tongen en kennis

weggedaan zouden worden in de laatste dagen van deze bedeling. Hij verklaart alleen dat

deze wonderbaarlijke manifestaties weggedaan zouden worden ( dat wil zeggen in deze

nieuwe bedeling), en dat “geloof” “hoop” en “liefde” zouden blijven, vers 13. Ook is er in de

brieven van Paulus geen enkele aanwijzing dat de tekenen van Pinksteren hersteld moeten

worden aan het einde van de huidige bedeling.

Wonderen der leugen

De apostel verklaart echter dat, na het sluiten van de bedeling der genade, de “man van

zonde” zal verschijnen “in alle kracht, en tekenen, en wonderen der leugen” (2Thess.2:9).

Hiermee bevestigt de apostel hetgeen onze Heer heeft gezegd in Matth.24:24 over dezelfde

tijdsperiode:

“Want er zullen valse christussen en valse profeten opstaan, en zullen grote tekenen en

wonderheden doen, alzo dat zij (indien het mogelijk ware) ook de uitverkorenen zouden

verleiden”.

Gedurende de periode van de grote verdrukking, dan, nadat de leden van het Lichaam van

Christus zijn opgenomen om zo altijd bij de Heere te zijn, zullen de dienaren van Satan

komen, vanuit de Antichrist, “in alle kracht, en tekenen, en wonderen der leugen” om, indien

het mogelijk ware, zelfs de uitverkorenen te misleiden.

Maar laat ons nu zien hoe dit ons heden beïnvloed.

52

In dezelfde passage, over de Antichrist en zijn kracht, en tekenen, en wonderen der leugen,

waarschuwt de apostel dat:

“Want de verborgenheid der ongerechtigheid wordt alrede gewrocht,….”(2Thess.2:7).

Wat zegt ons dit over de menigvuldige “wonderen” die we om ons heen zien gebeuren in

een steeds donker wordende wereld: talen, genezingen, profetieën, toverij, spiritisme,

exorcisme, etc. Het vertelt ons duidelijk dat dit niet uit God maar uit Satan is.

We bedoelen niet te zeggen dat onze Pinkster broeders ons willen misleiden, maar dat de

Satan hen wil misleiden.

Een wonderbaarlijke manifestatie is voor sommigen het einde van alle argumenten. Dit of

dat moet wel van God zijn want anders kon hij deze wonderen niet doen! Maar de

bovengenoemde passage uit de Bijbel vertelt ons iets anders. Satan heeft kracht. Hij kan

wonderen doen, maar hij doet dat om mensen te misleiden en ze daardoor af te houden van

de waarheid van Gods glorie, doel en genade.

Paulus, in 1Tim.4:1 geeft, dit aangaande, een strenge waarschuwing:

“Doch de Geest zegt duidelijk, dat in de laatste tijden sommigen zullen afvallen van het

geloof, zich begevende tot verleidende geesten, en leringen der duivelen”.

Dit is één van de redenen waarom de apostel er bij alle gelovigen op aandringt:

“11-Doet aan de gehele wapenrusting Gods, opdat gij kunt staan tegen de listige

omleidingen des duivels” (Ef.6:11).

“12- Want wij hebben den strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden,

tegen de machten, tegen de geweldhebbers der wereld, der duisternis dezer eeuw, tegen

de geestelijke boosheden in de lucht” (Ef.6:12).

Wordt niet misleid. Satan is niet het groteske wezen met horens, een staart en een hooivork.

Hij verlevendigd die karikatuur om de aandacht van hem zelf af te wenden, want toen de

apostelen waarschuwden voor: “Want zulke valse apostelen zijn bedriegelijke arbeiders, zich

veranderende in apostelen van Christus (2Kor.11:13) voegde hij daar aan toe:

“14- En het is geen wonder; want de satan zelf verandert zich in een engel des lichts”

(2Kor.11:14).

“15- Zo is het dan niets groots, indien ook zijn dienaars zich veranderen, als waren zij

dienaars der gerechtigheid; van welke het einde zal zijn naar hun werken”(2Kor.11:15).

Daar heeft u het! Als Satan zou verschijnen zoals de mensen hem uitbeelden dan zouden

zeer velen van hem vlieden. Maar “een engel des lichts” met “dienaars der gerechtigheid”!

Dit trekt de onoplettenden aan.

53

Satan en ziekte

Maar hier is iemand die door de één of andere dodelijke ziekte getroffen is. Hij wordt naar

een genezings bijeenkomst gebracht, en, tenslotte wordt hij geheel hersteld. Kan dat

mogelijkerwijs van Satan zijn?

Waarom niet? Naast al zijn andere krachten, is hij ook niet degene die ziekten veroorzaakt?

Denk aan het geval van Job. Gaf niet God de Satan toestemming om Job tot aan de dood te

brengen, lichamelijk (Job 2:4-9)? Denk maar aan Paulus zelf. Was het niet een “een engel

des Satan” die gezonden was om hem te “slaan” zodat hij de Heere driemaal heeft gevraagd

om bevrijding (2Kor.12:7-8). En wordt er in Hebr. 2:14 niet duidelijk gezegd dat de Satan “het

geweld des doods had”?

Als het Satan is die ziekten teweeg brengt, waarom zou hij ze dan niet kunnen doen

ophouden? Waarom kan hij niet, waarom zou hij niet, de ziekte die hij u heeft toegebracht

wegnemen als dat tot gevolg heeft dat uw belangstelling uitgaat naar verkeerde dingen,

en u gaat wandelen door aanschouwen, in plaats van door geloof?

We noemen hier speciaal de lichamelijke genezing omdat de meeste mensen worden

aangetrokken, en overtuigd, door dit soort bovennatuurlijke manifestaties. Maar de

lichamelijke genezingen tijdens de aardse bediening van onze Heer, en met Pinksteren,

waren “tekenen”. Tekenen van wat? Tekenen van de geldigheid van de koninklijke

aanspraken van onze Heer. Als Hij als Koning was geaccepteerd zouden al degenen, die op

deze wijze genezen waren, ingegaan zijn in het koninkrijk, waar hun geen ziekte weer zou

overkomen.

Zo is het vandaag de dag niet, want de Koning en Zijn Koninkrijk zijn verworpen, en het

heersen van Christus op aarde is verschoven naar de toekomst. Dus is het zo dat allen die

“genezen”, tenslotte eveneens sterven als de rest. Je kunt steeds opnieuw weer “genezen”

maar er komt een laatste keer, dat niets meer helpt.

Eén van de droevigste aspecten van de moderne genezings campagnes is het lange, trieste

spoor van ontgoocheling en geschokt geloof, dat het achter laat. Sommigen worden

helemaal niet genezen, en degenen die “genezen” zijn komen tenslotte aan bij de laatste

keer, wanneer Hebr.9:27 is vervuld, want: “En gelijk het den mensen gezet is, eenmaal te

sterven”.

Opnieuw zeggen we: Wat zou er een lijst kunnen worden samengesteld van al degenen die

eens in oprechtheid hebben gepredikt dat, als men niet genas, het een tekort aan geloof

was, een zonde, en dat diegenen niet van God een sterk en gezond lichaam moesten

opeisen; maar zij, die dat hebben gezegd, zijn zelf ook gestorven.

Hoeveel te beter is het dan om te wandelen door geloof en onszelf over te geven in Zijn

liefdevolle handen omdat Hij weet wat voor ons het beste is?

54

Aldus smeken we onze christelijke lezers niet te worden meegesleept met

verbazingwekkende demonstraties, die ons alleen kunnen bedriegen en onze ogen aftrekken

van Hem. Laat ons eerder acht geven op de vermaning van de Geest, door Paulus:

“6-Weest in geen ding bezorgd; maar laat uw begeerten in alles, door bidden en smeken,

met dankzegging bekend worden bij God; 7- En de vrede Gods, die alle verstand te boven

gaat, zal uw harten en uw zinnen bewaren in Christus Jezus”(Fil.4:6-7).

De Pinksterbeweging en de slangen

Rooms katholicisme en tongen

Nog nimmer hebben we zoveel overtuigend bewijs gehad voor de belangrijkheid van het

“recht snijden van het Woord der waarheid” dan in deze dagen van religieuze verwarring.

Jaren geleden publiceerde de Searchlight een artikel getiteld: “De grote opdracht en de

politie van Virginia”. Op dat moment was er de vraag: Heeft de politie van Virginia het

legitieme recht om de Pinksterbeweging te doen stoppen om publiekelijk met slangen te

werken? De wet zei dat de politie dat recht had en kort daarna werd het praktiseren daarvan

gestopt.

Omdat het publiekelijk werken met slangen in 1974 opnieuw begon is deze zaak uiteindelijk

voor het opperste hof gekomen.

Deze schrijver zag en hoorde de belangrijkste voorstander, in Amerika. Ttoen deze het

werken met slangen aan de verslaggevers voorlegde werd hem gevraagd: “Wat gaat u doen

als de wet u verbied publiekelijk met slangen te werken?” “Wat gaat u dan doen? “.

Zijn antwoord was kort en bondig: We proberen altijd God te gehoorzamen door de wet te

gehoorzamen, zoals Hij zegt dat we dat moeten doen. Er zijn echter uitzonderingen.

Wanneer de wet ons verbied om de speciale opdrachten van God op te volgen moeten we

de hoogste autoriteit gehoorzamen en met Petrus zeggen: “Men moet Gode meer

gehoorzaam zijn, dan den mensen” (Hand.5:29).

Toen citeerde hij uit de zogenoemde “grote opdracht” Markus 16:18: “Slangen zullen zij

opnemen”.

Toen hem werd gevraagd of hij ooit door een slang was gebeten antwoorde hij: “Ja, zeven

keer”. Toen hem werd gevraagd of hij ooit had deelgenomen aan het werken met slangen,

of het drinken van vergif, voorvallen waarin anderen ziek waren geworden of waren

gestorven, antwoorde hij: “Ja”. Toen hem werd gevraagd waarom hij hier dan mee doorging

antwoorde hij: “Ik verwijt God niets voor mijn gebrek aan geloof; ik doe gewoon wat Hij ons

heeft verteld om te doen in de “grote opdracht”.

Hoe de rechtbanken met dit geval zullen omgaan, met betrekking tot de vrijheid van

godsdienst versus de veiligheid voor het publiek, weten we niet, maar ondertussen is het

55

eerder iets beangstigend voor de mensen, van welke denominatie dan ook, om te vernemen

dat giftige slangen worden losgelaten in hun gemeenschappen.

Wij maken natuurlijk bezwaar tegen het werken met slangen op zowel de Schrift als op

grond van burgerrechten, maar hoe gaat dat bij de meerderheid van onze

fundamentalistische broeders?

Kan enig fundamentalist het oneens zijn, met hen die werken met slangen, op basis van het

feit dat dit behoort tot het programma zoals dat is omschreven in de “grote opdracht”,

wanneer ze zelf jaren lang hebben geleerd dat deze opdracht, door de Heer gegeven aan Zijn

twaalf apostelen, inderdaad onze “grote opdracht” is, de ”marsorders” voor vandaag de

dag? Volgens welke Schriftuurlijke regel kan een gelovige alleen datgene uit deze opdracht

nemen waaraan hij wenst te gehoorzamen, zodat sommigen het gebruiken om wetticisme te

leren (Matth.28:20), anderen dopen om behouden te worden (Mark.16:16), anderen om in

tongen te spreken Mark.16:17), anderen wonderbaarlijke genezingen (Mark16:18), en weer

anderen het vergeven van zonden (Joh.20:21-23), of combinaties van het voorgaande, maar

niemand gebruikt ze allemaal.

Als de éne fundamentalistische gelovige deze opdracht gebruikt om te dopen, waarom zou

een andere dat dan niet gebruiken om te werken met slangen, want deze opdracht zegt

duidelijk: “En degenen, die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen……………

Slangen zullen zij opnemen;…………………..”.

Als de opdracht aan de elven ook onze opdracht is, laten we dan alles gehoorzamen. Het is

niet ons voorrecht om te beslissen welk deel of delen van deze opdracht we moeten

gehoorzamen, en de rest negeren. Maar als, in het licht van meerdere openbaring, door de

verheerlijkte Heer gegeven aan de apostel Paulus, een nieuwe bedeling is ingeluid, laat ons

dan haastig zijn om te erkennen dat de opdracht aan de elven niet onze opdracht is. De Kerk

heeft dit alles niet onder ogen gezien.

Dit is de oorzaak van de continue en groeiende verwarring en afscheiding

binnen haar gelederen.

Maar een ander verontrustend fenomeen, snel groeiend, dat verschijnt aan de religieuze

horizon is de Rooms Katholieke Pinksterbeweging. Grote aantallen Rooms Katholieke

priesters, en mensen die betrokken zijn bij het genezen van de zieken, spreken in tongen,

werpen demonen uit, etc.

Dus vragen we, waarom ook niet? De Roomse Kerk heeft altijd Petrus in plaats van Paulus

gevolgd, en heeft altijd geleerd dat de “grote opdracht”, met zijn wonderbaarlijke tekenen,

zijn kracht om te genezen en zijn macht om zonden te vergeven, voor ons is om te

gehoorzamen. Ook zij, net als anderen, hebben datgene er uit gekozen wat zij dachten dat

het beste zou zijn om het Rooms Katholicisme te bevorderen zonder nadruk te leggen op de

rest.

Het is dus ook geen wonder, samengaand met het groeien van de charismatische beweging,

dat Rome nu geïnteresseerd raakt in het spreken in tongen, etc.

56

Wat een afvallig systeem leert is echter niet onze grootste zorg. We zijn veel meer bezorgd

over Bijbelgelovige christenen die trouw zijn aan de fundamenten van het geloof. Als dezen

niet de belangrijkheid leren inzien van de dispensationele waarheid en beginnen Gods

Woord recht te snijden, speciaal Zijn boodschap voor de hedendaagse wereld, zullen ze

worden gedwongen, om God te dienen als een verdeeld leger.

De dingen rechtzetten

Hoofdstuk - 6

Wat is dan onze opdracht?

We vertrouwen er op dat het nu overduidelijk is gemaakt dat de opdracht van onze Heer aan

de elven, de zogenoemde “grote opdracht”, niet de opdracht van de Kerk is, het Lichaam van

Christus; het is vandaag de dag niet uit te voeren.

Wat is dan de door God gegeven opdracht aan ons? Voordat we hier antwoord op geven

gaan we eerst eens in het kort overdenken wat er is gebeurd met de opdracht die aan de

elven is gegeven.

We hebben het feit benadrukt dat de zogenoemde “grote opdracht” en het profetische

programma werden onderbroken. De apostelen en de discipelen konden hun opdracht niet

tot het einde toe uitvoeren ten gevolge van de koppigheid van Israël die zijn Messias

verwierp. Maar nadat duidelijk was geworden dat Jeruzalem en de begunstigde natie zich

niet zou bekeren teneinde de Messias te ontvangen, werden de leiders van de twaalven het

er over eens, onder de leiding van de Heilige Geest, om hun bediening te begrenzen tot

alleen Israël, terwijl er anderen naar de Heidenen zouden gaan. We zullen dit later tot in

detail bespreken, maar eerst:

De profetie onderbroken

De verborgenheid geopenbaard

Toen Petrus met Pinksteren ging staan om te spreken en uitleg te geven over de gave van

tongen verklaarde hij dat de laatste dagen waren aangebroken (Hand.2:16-17) en dat dit

verder duidelijk zou worden door twee verschijnselen: (1)-het uitstorten van Gods Geest op

Gods volk, en (2)-het uitstorten van het oordeel over Zijn vijanden, dit alles geprofeteerd

door Joël met verwijzing naar “de grote en doorluchtige dag des Heeren” (Hand.2:14-21;

vergelijk Joël 2: 28-32).

Zoals we weten is de Heilige Geest uitgestort, maar de oordelen die de grote en doorluchtige

dag des Heeren met zich mee zou brengen zijn niet gekomen. Er waren geen “wonderen in

den hemel boven” of “bloed” of “vuur” of “rookdamp”. De zon was niet “verduisterd” en de

maan was niet “veranderd in bloed”.

57

Toen daarentegen Israël het aanbod van de apostelen, de terugkeer van Christus en “de

tijden der verkoeling”, verwierp, toen als het ware alles gereed was voor het oordeel, deed

God iets geweldigs.

In een geweldige daad van genade strekte de Heer zich uit vanuit de hemel, niet om Saulus

van Tarsus, de leider van de opstand, te vernietigen, maar om hem te redden en hem Zijn

eigen apostel van genade te maken, om zo de huidige “bedeling der genade Gods” te

beginnen.

Het was aan deze andere apostel, Paulus, aan wie God de glorieuze boodschap en het

programma gaf, welke nu, heden ten dage, de onze is. Kort gezegd, het was dat God nu

gelovige Joden en Heidenen met Zichzelf wou verzoenen, alles op basis van het gestorte

bloed op Golgotha, voor de vergeving van zonden. Degenen die dit aanbod van verzoening

aannamen, en leden werden van het “ene lichaam”, zou een hemelse positie worden

gegeven, en “alle geestelijke zegening in den hemel in Christus” (Ef.1:3). De algemene

uitdrukking voor al dit goede nieuws is: “het evangelie der genade Gods”, waarvan de

apostel Paulus in Hand.20:24 verklaard dat het speciaal aan hem is gegeven.

De profetische Schriften bevatten echter geen enkele aanwijzing naar dit alles. Het was “een

verborgenheid, verborgen in God”, “een verborgenheid, die verborgen is geweest van alle

eeuwen en van alle geslachten”, en “die van de tijden der eeuwen verzwegen is geweest”

(Ef.3:9; Kol.1:26; Rom.16:25). Dit is het waarom de apostel deze grote waarheid keer op keer

noemt: “de verborgenheid” of “het geheimenis”.

Onze grote opdracht

Aangaande de verlorenen bestaat onze opdracht uit een aanbod van het zich verzoenen met

God door de dood van Christus. Dit kan niet duidelijker worden gezegd dan in 2Kor.5:14-21:

14 Want de liefde van Christus dringt ons;

15 Als die dit oordelen, dat, indien Een voor allen gestorven is, zij dan allen gestorven zijn.

En Hij is voor allen gestorven, opdat degenen, die leven, niet meer zichzelven zouden

leven, maar Dien, Die voor hen gestorven en opgewekt is.

16 Zo dan, wij kennen van nu aan niemand naar het vlees; en indien wij ook Christus naar

het vlees gekend hebben, nochtans kennen wij Hem nu niet meer naar het vlees.

17 Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw schepsel; het oude is

voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden.

18 En al deze dingen zijn uit God, Die ons met Zichzelven verzoend heeft door Jezus

Christus, en ons de bediening der verzoening gegeven heeft.

19 Want God was in Christus de wereld met Zichzelven verzoenende, hun zonden hun niet

toerekenende; en heeft het woord der verzoening in ons gelegd.

58

20 Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van

Christus wege: laat u met God verzoenen.

21 Want Dien, Die geen zonde gekend heeft, heeft Hij zonde voor ons gemaakt, opdat wij

zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem.

Hoe groot is de verleiding om een uiteenzetting te geven van deze passage, maar we citeren

deze passage hier om te laten zien dat God: “ons de bediening der verzoening gegeven

heeft” en “heeft het woord der verzoening in ons gelegd”. Dit is onze “grote opdracht”, de

verkondiging van de grootste boodschap van God aan mensen, en deze boodschap is nog

nooit eerder aan mensen gezonden.

Onder deze opdracht hoeven we niet langer verschil te maken tussen Jood en Heiden want:

“wij kennen van nu aan niemand naar het vlees”. Ook hoeven we Christus niet naar het vlees

te kennen, want: “nochtans kennen wij Hem nu niet meer naar het vlees”(vers 16).

Daarentegen bidt de apostel Paulus ernstig dat wij Hem zouden kennen als Degene: “Verre

boven alle overheid, en macht, en kracht, en heerschappij, en allen naam, die genaamd

wordt, niet alleen in deze wereld, maar ook in de toekomende”(Ef.1:21).

Hier zou moeten worden opgemerkt dat, terwijl de twaalven Christus nooit in de hemel

hebben gezien, (Bij Zijn opvaren: “en een wolk nam Hem weg van hun ogen” (Hand.1:9),

Paulus Hem nimmer op aarde heeft gezien (1Kor.15:8). Dit was toepasselijk met het oog op

het verschil in hun bedieningen. De twaalven waren gezonden om de terugkeer van Christus

te verkondigen en Zijn heerschappij op aarde, terwijl Paulus later is gezonden om de genade

van Christus te verkondigen en Zijn Hoofdschap over het Lichaam met zijn hemelse roeping

en positie.

Onder de opdracht van Paulus, welke ook de onze is, eisen we niets anders voor verlossing

dan alleen eenvoudig geloof in Iemand die voor ons: “tot zonde is gemaakt, opdat wij

zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem” (2Kor.5:21). Inderdaad, in plaats van iets te

eisen van de verlorenen moeten we hen smeken: “alsof God door ons bade; wij bidden van

Christus wege: laat u met God verzoenen”(vers 20). Dat is inderdaad oneindige genade!

Tenslotte, gehoorzaamheid aan deze grote opdracht brengt beide, gelovige Joden en

Heidenen, tot een “nieuw schepsel”: “Zo dan, indien iemand in Christus is, die is een nieuw

schepsel” (vergelijk Ef.2:10; 4:24; Kol.3:10).

Let op, DIT, zegt de geïnspireerde apostel, is onze grote opdracht.

“God…… en heeft ons de bediening der verzoening gegeven” (vers 18).

“God…. heeft het woord der verzoening in ons gelegd” (vers 19).

Dat de Kerk zich toch eens deze glorieuze opdracht erkende als de hare, dan zou de

hoofdoorzaak van de verdeeldheid uitgebannen worden.

59

God geve dat de muren van de verdeeldheid onder de denominaties spoedig mogen

tuimelen en vallen, in elk geval voor Zijn mensen, en dat ze met één stem de wereld mogen

verkondigen:

“20 Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van

Christus wege: laat u met God verzoenen”.

“21 Want Dien, Die geen zonde gekend heeft, heeft Hij zonde voor ons gemaakt, opdat wij

zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem” (2Kor.5:20-21).

De opdracht aan de elven wordt vervangen

door de opdracht aan Paulus

Niet één, die oppervlakkig bekend is met het boek Handelingen en de brieven van Paulus, zal

zich afvragen of, dat enige tijd na de opdracht van onze Heer aan de elven, Paulus werd

gezonden als een apostel van Christus, om aan alle mensen te verkondigen: “het evangelie

der genade Gods”.

Het is echter de vraag of Paulus is uitgezonden met al dan niet een andere opdracht als die

van de elven; of dat de zijne verschilde van de hunne, en of dit een verandering van

opdracht was. Dit wordt in vele passages beantwoord in de brieven van Paulus, maar

speciaal in Gal.2:1-9.

Hier vertelt hij hoe hij weer opging naar Jeruzalem, en deze keer, zegt hij, nam hij Titus met

zich mee. Als we deze passage nader beschouwen zullen we de belangrijkheid van deze

verklaring inzien. Het is hier echter opmerkelijk dat de apostel er aan toevoegt dat hij deze

keer opging naar Jeruzalem “door openbaring”, dat wil zeggen dat de Heer hem opdroeg om

te gaan. Waarom? Dit wordt voor ons beantwoord in de rest van de zin:

“………………………., en stelde hun het Evangelie voor, dat ik predik onder de heidenen; en in

het bijzonder aan degenen, die in achting waren, opdat ik niet enigszins tevergeefs zou

lopen of gelopen hebben” (Gal.2:2).

Hoe nutteloos is het, in het licht van deze passage, te argumenteren dat Paulus alleen opging

naar Jeruzalem om zich er van te verzekeren dat hij hetzelfde evangelie predikte als hen!

In eerste instantie was hij naar Jeruzalem gezonden door de Heer omdat de gelovigen te

Judea getracht hadden om de besnijdenis en de wet aan de gelovigen uit de Heidenen op te

leggen (Hand.15:1-2).

Ten tweede zegt hij dat hij de leiders te Jeruzalem het evangelie voorstelde: “dat ik predik

onder de Heidenen”. Deze zegswijze is gebruikelijk in de brieven van Paulus, aangevende dat

“zijn evangelie” dat hij predikte aan de Heidenen niet hetzelfde was als het evangelie dat de

apostelen te Jeruzalem predikten aan het volk Israël. Ten derde wordt dit verder bevestigd

door het feit dat, toen hij deze informatie communiceerde met de leiders te Jeruzalem, hij

eerst ging naar hen “die in achting waren”. Waarom zou hij dat moeten doen als zijn

60

boodschap dezelfde was als dat zij predikten te Jeruzalem? Hij probeerde hen duidelijk te

overtuigen van de waarheid en de geldigheid van “zijn evangelie” dat hij predikte onder de

Heidenen.

Verder was het belangrijk voor de apostel om Titus, een Heiden, bij zich te hebben als

toetssteen, want in vers 3 zegt hij:

“Maar ook Titus, die met mij was, een Griek zijnde, werd niet genoodzaakt zich te laten

besnijden”(Gal.2:3).

Let op het woord “genoodzaakt”. Sommigen zouden Titus hebben kunnen intimideren, of

dwingen, om zich te onderwerpen aan de besnijdenis en de wet, maar Titus, evenals Paulus,

was een man met een sterk, godvrezend karakter en Paulus zegt als het ware: “En zij

dwongen Titus, de Heiden, ook niet om zich te laten besnijden!”. En dan, verwijzende naar

zekere: “ingekropen valse broederen…., die van bezijden ingekomen waren, om te

verspieden onze vrijheid, die wij in Christus Jezus hebben”, verklaart hij:

“Denwelken wij ook niet een uur hebben geweken met onderwerping, opdat de waarheid

van het Evangelie bij u zou verblijven” (Gal.2:5).

Dit alles maakt duidelijk dat “dat evangelie”, dat Paulus predikte onder de Heidenen een

nieuwe openbaring was, die nooit eerder bekend is gemaakt. En als dit nog niet genoeg is

hebben we nog de verklaring in de verzen 7-9, die buiten alle twijfel bewijzen dat de

opdracht van Paulus de opdracht van de elven ging vervangen. Hier lezen we: “Maar

daarentegen, als zij zagen, dat aan mij het Evangelie der voorhuid toebetrouwd was, gelijk

aan Petrus dat der besnijdenis”.

“En als Jakobus, en Cefas, en Johannes, die geacht waren pilaren te zijn, de genade, die mij

gegeven was, bekenden, gaven zij mij en Barnabas de rechter hand der

gemeenschap, opdat wij tot de heidenen, en zij tot de besnijdenis zouden

gaan” (Gal.2:9).

Hier, door een ernstige, officiële overeenkomst beloven Petrus en Johannes hun bediening

te begrenzen tot Israël terwijl Paulus naar de Heidenen gaat. Dit is frappant in het licht van

het feit dat de twaalven, en niet Paulus, oorspronkelijk gezonden waren naar de gehele

wereld.

Waren ze nu geheel buiten de wil van God door het aangaan van deze overeenkomst? In

geen geval! Latere openbaring bewijst dat ze wel degelijk volgens de wil van God handelden

en dat het verwerpen van Christus, door Israël, een verandering had gebracht in het

programma van God.

Aldus “ontbonden” de leiders van Israël, onder de leiding van de Heilige Geest, zichzelf van

de opdracht waaronder zij in eerste instantie gezonden waren, en, wat zij “ontbonden op

aarde” was inderdaad ook “ontbonden in de hemel” (Matth.18:18).

61

Waren de elven niet gezonden in geheel de wereld om discipelen te maken in alle naties?

(Matth.28:19). Was dat dan niet inclusief de Heidenen? Maar hier erkennen ze Paulus als de

apostel der Heidenen, terzelfdertijd gingen ze akkoord te stoppen met het uitvoeren van

hun eerdere opdracht om te evangeliseren in de gehele wereld. Hoe kan iemand, die dit

leest, zich afvragen of Paulus wel een speciale opdracht was gegeven die de opdracht aan de

elven verving?

Alleen al deze passage zou voldoende moeten zijn om degenen te overtuigen, die nog steeds

de zogenoemde “grote opdracht” wensen uit te voeren, dat dit nu onmogelijk is. Het werd

reeds lang geleden opgeheven toen God een andere apostel riep, Paulus, en hem de

boodschap gaf die sindsdien, door de eeuwen heen, redding en zegen heeft gebracht aan

miljoenen mensen.

Paulus zijn opdracht

Het is belangrijk dat de drie uitdrukkingen, gebruikt in de zogenoemde “grote Opdracht”, om

zijn wereldwijde omvang aan te geven, ook worden gebruikt in de brieven van Paulus in

verbinding met zijn bediening. En waar de twaalven nimmer gingen naar “alle naties”, “de

gehele wereld” of “de hele schepping”, met hun boodschap, deed Paulus dat wel met zijn

boodschap.

Als hij zijn brief aan de Romeinen afsluit zegt de apostel:

“25- Hem nu, Die machtig is u te bevestigen, naar mijn Evangelie en de prediking van Jezus

Christus, naar de openbaring der verborgenheid, die van de tijden der eeuwen verzwegen

is geweest” (Rom.16:25).

“26- Maar nu geopenbaard is, en door de profetische Schriften, naar het bevel des

eeuwigen Gods, tot gehoorzaamheid des geloofs, onder al de heidenen bekend is

gemaakt” (Rom.16:26).

En aan de Kolossenzen schrijft hij, betreffende “de waarheid van het evangelie”:

“Hetwelk tot u gekomen is, gelijk ook in de gehele wereld, en het brengt

vruchten voort, gelijk ook onder u,………. ” (Kol.1:6).

“………….dat gij gehoord hebt, hetwelk gepredikt is onder al de kreature, die onder

den hemel is; van hetwelk ik Paulus een dienaar geworden ben” (Kol.1:23).

Diverse argumenten kunnen worden aangevoerd om te bewijzen dat “het evangelie der

genade Gods” niet echt de “gehele wereld” of “al de kreature” bereikte, en wij ontkennen

niet dat met de geadresseerden, “de gehele wereld”, ongetwijfeld bedoeld werd de toen

bekende wereld, en “alle kreature” zou eveneens betekenen alle kreatuur die bekend was.

Maar het punt is, wat deze drie uitdrukkingen in de zogenoemde “grote opdracht” ook

betekenen, ze moeten hetzelfde betekenen bij Paulus, want de uitdrukkingen zijn in het

origineel exact gelijk.

62

We hebben nu gezien dat de twaalven hun boodschap niet hebben uitgedragen naar “alle

volken”, “de gehele wereld”, of aan “alle kreatuur”, omdat, aan de ene kant Israël de

boodschap verwierp en aan de andere kant, dat God een geheim wou ontvouwen. Maar

Paulus, aan wie dat geheim is geopenbaard, zegt, dat, door de genade Gods, hij deze

boodschap kreeg voor “alle naties”, “de gehele wereld” en “alle kreatuur”.

Terwijl de twaalven nimmer buiten hun eigen land kwamen om hun opdracht uit te voeren,

staat er geschreven van Paulus dat, terwijl hij te Efeze verbleef: “….allen, die in Azie (in Klein

Azië) woonden, het Woord van den Heere Jezus hoorden, beiden Joden en Grieken”

(Hand.19:10). Aan de Romeinen schrijft hij: “…………,zodat ik, van Jeruzalem af, en rondom,

tot Illyrikum toe, het Evangelie van Christus vervuld heb” (Rom.15:19). En spreekt van zijn

plannen om naar Spanje te gaan (Hand.15:24), plannen die vermoedelijk zijn uitgevoerd

tussen zijn twee gevangennemingen. Zelfs van zijn helpers werd gezegd: “Dezen, die de

wereld in roer hebben gesteld, zijn ook hier gekomen” (Hand.17:6). En tegen de Romeinen

zegt hij: “dat uw geloof verkondigd wordt in de gehele wereld” (Rom.1:8).

Met betrekking tot zijn laatste verklaring argumenteren sommigen dat, omdat Paulus toen

nog niet te Rome was geweest, het zo moet zijn geweest dat gelovigen uit de kerk te

Jeruzalem reeds tot Rome waren gekomen met hun “grote opdracht”.

We accepteren dit niet als zijnde geldig, want terwijl er inderdaad “vreemden uit Rome”

aanwezig waren met Pinksteren, is er geen aanwijzing dat er sprake was van een groot

aantal van dezen, of dat zij, die daar waren, wel bekeerd waren, en nog veel minder dat ze

een kerk waren begonnen te Rome. Aan de andere kant lezen we in Hand.8:1 dat, met de

grote vervolging te Jeruzalem: “………..en zij werden allen verstrooid door de landen van

Judea en Samaria, behalve de apostelen” (Hand.8:1). Vervolgens, met betrekking tot deze

verstrooiïng lezen we verder:

“Degenen nu, die verstrooid waren door de verdrukking, die over Stefanus geschied was,

gingen het land door tot Fenicie toe, en Cyprus, en Antiochie, tot niemand het Woord

sprekende, dan alleen tot de Joden” (Hand.11:19).

“En er waren enige Cyprische en Cyreneische mannen uit hen, welken te Antiochie

gekomen zijnde, spraken tot de Grieksen, verkondigende den Heere Jezus” (Hand.11:20).

Toen de kerk te Jeruzalem hiervan hoorde zonden ze Barnabas om te kijken wat er gaande

was en hij ging naar Tarsen om Saulus te zoeken, en onder Saulus werd de kerk te Antiochië

de uitvalsbasis voor evangelisatie onder de Heidenen, met: “het evangelie der genade

Gods”.

Het was, zoals we hebben gezien, vanuit Antiochië dat Paulus door openbaring opging naar

Jeruzalem om de leiders ter plekke mede te delen het evangelie dat hij onder de Heidenen

predikte (Gal.2:2), met als gevolg dat zij beloofden hun bediening te begrenzen tot Israël,

officieel en openbaar Paulus erkennende als de apostel der Heidenen (Gal.2:9). En ook, op

die vergadering, schreven de apostelen der besnijdenis aan diegenen, die hun boodschap en

programma, dat van de twaalven, oplegden aan de Heidenen.

63

“Nademaal wij gehoord hebben, dat sommigen, die van ons uitgegaan zijn, u met woorden

ontroerd hebben en uw zielen wankelende gemaakt, zeggende, dat gij moet besneden

worden, en de wet onderhouden; welken wij dat niet bevolen hadden” (Hand.15:24).

De gelovigen uit de besnijdenis bleven vooralsnog onder de wet (Zie Hand.21:20) maar,

erkennende de verdere openbaring en bediening, van Paulus, aan de Heidenen,

veroordeelden zij de herrieschoppers, uit hun eigen midden, die er op uit waren om hun

boodschap en programma op te leggen aan de Heidenen. En ook Paulus noemt hen

herrieschoppers (Gal.1:6-7).

Dus degenen aan wie Paulus schreef te Rome konden amper bekeerlingen zijn van de

gelovigen uit de besnijdenis te Jeruzalem. Ze waren zonder twijfel voor Christus gewonnen

door hen die Paulus reeds had bereikt met: “het evangelie der genade Gods”.

Dit leidt ons tot het erkennen van een ander belangrijk feit. We hebben in Matth.24:14

gezien dat, indien de twaalven hun boodschap naar de gehele wereld hadden kunnen

brengen, “het einde” van de bedeling gekomen zou zijn. Dit bewijst eveneens dat Paulus

terzelfdertijd niet arbeidde om de “grote opdracht” te vervullen en dat hij niet hetzelfde

evangelie predikte als zij, want dan zou “het einde” zijn gekomen in zijn dagen, aangezien hij

zegt dat zijn boodschap gegaan was naar “alle volken” en “de gehele wereld”.

De verbazingwekkende energie waarmede

Paulus genade verkondigde

De apostel schrijft aan de Romeinen over zijn opdracht die hij heeft gekregen van de

opgestane Heer:

“Door Welken wij hebben ontvangen genade en het apostelschap, tot gehoorzaamheid

des geloofs onder al de heidenen, voor Zijn Naam” (Rom.1:5).

In zijn brief aan de Efeziërs schrijft hij:

“8 Mij, den allerminste van al de heiligen, is deze genade gegeven, om onder de heidenen

door het Evangelie te verkondigen den onnaspeurlijken rijkdom van Christus”(Ef.3:8).

“9 En allen te verlichten, dat zij mogen verstaan, welke de gemeenschap der

verborgenheid zij,………..” (Ef.3:9).

Maar terwijl het algemeen bekend is dat hij de opdracht kreeg om genade te verkondigen

aan alle naties, zijn er slechts weinigen die zich de verbazingwekkende energie realiseren

waarmee de apostel deze boodschap verkondigde tijdens de meest meedogenloze

vervolging, of de grote omvang zien van zijn bediening en invloed.

64

In het Pisidische Antiochië kwam “bijna de gehele stad” samen om het Woord van God te

horen, maar de ongelovige Joden, vervuld met afgunst, spraken tegen en lasterden, en het

was nodig voor Paulus en Barnabas om zich van hen af te keren naar de Heidenen.

“49 En het Woord des Heeren werd door het gehele land uitgebreid”.

“50 Maar de Joden maakten op de godsdienstige en eerlijke vrouwen, en de voornaamsten

van de stad, en verwekten vervolging tegen Paulus en Barnabas, en wierpen ze uit hun

landpalen” (Hand.13:49-50).

In Iconium, waar hij vervolgens het evangelie predikte, waren: “de menigte der stad werd

verdeeld” (Hand.14:4).

“5- En als er een oploop geschiedde, beiden van heidenen en van Joden, met hun oversten,

om hun smaadheid aan te doen, en hen te stenigen,

“6- Zijn zij, alles overlegd hebbende, gevlucht naar de steden van Lykaonie, namelijk Lystre

en Derbe, en het omliggende land;

“7- En verkondigden aldaar het Evangelie”(Hand.14:5-7)..

In Lystre trachten de mensen te offeren aan Paulus en Barnabas alsof ze goden waren, maar

deze houding veranderde abrupt toen:

“Maar daarover kwamen Joden van Antiochie en Ikonium, en overreedden de scharen, en

stenigden Paulus, en sleepten hem buiten de stad, menende, dat hij dood

was”(Hand.14:19).

En dan, na het evangelie te hebben gepredikt in Derbe, en velen onderwijzende, gingen ze

terug naar de steden waar ze hun leven hadden geriskeerd en waar ze hadden geleden

onder de vervolging.

“Versterkende de zielen der discipelen, en vermanende, dat zij zouden blijven in het

geloof, ……..” (Hand.14:22).

Teruggekeerd zijnde naar Antiochië in Syrië, vanwaar ze waren uitgezonden, vonden ze

enige mannen uit Judea die probeerden om de gelovigen uit de Heidenen onder de wet van

Mozes te brengen, met als gevolg: “Als er dan geen kleine wederstand en twisting

geschiedde bij Paulus en Barnabas tegen hen, zo hebben zij geordineerd, dat Paulus en

Barnabas, en enige anderen uit hen, zouden opgaan tot de apostelen en ouderlingen naar

Jeruzalem, over deze vraag” (Hand.15:2).

Als gevolg hiervan gingen Paulus en Barnabas naar Jeruzalem om deze zaak te regelen met

de leiders van de Messiaanse Kerk aldaar. Bij deze gelegenheid, zoals we hebben gezien,

nam Paulus Titus met zich mee, een Griek, bij wijze van proef waardoor hij later aan de

Galaten kon schrijven: “Titus, die met mij was, een Griek zijnde, werd niet genoodzaakt zich

te laten besnijden” (Gal.2:3). En aangaande hen die het wel hadden gewild zegt hij:

65

“Denwelken wij ook niet een uur hebben geweken met onderwerping, opdat de waarheid

van het Evangelie bij u zou verblijven”(Gal.2:5).

Denk aan de energie die dit alles heeft gekost.

Vervolgens vinden we de apostel verder gaan met Silas, en opnieuw is er gevaar, vervolging

en zwoegen, waar hij ook gaat.

Te Filippi werd hij met vele slagen geslagen en gevangen gezet. Te Thessalonica: “de Joden,

die ongehoorzaam waren………………beroerden de stad” (Hand.17:5) en het werd zo

gevaarlijk dat: “de broeders zonden terstond des nachts Paulus en Silas weg naar Berea”

(Hand.17:10). Maar de ongelovige Joden volgden hen naar Berea en: “en bewogen de

scharen” daar, zodat deze keer: “de broeders zonden toen van stonde aan Paulus weg, dat

hij ging als naar de zee”, maar in werkelijkheid: “ brachten ze hem tot Athene toe”

(Hand.17:13-15).

Omdat hij te Athene een koud onthaal kreeg: “En alzo is Paulus uit het midden van hen

uitgegaan”(Hand.17:33) ging hij naar Korinthe, alwaar hij één jaar en zes maanden verblijf

hield, maar met veel tegenstand en vervolging (1Kor.2:3; Hand.18:9,10,12,13).

In Efeze ging hij naar de synagoge “en sprak vrijmoediglijk, drie maanden lang met hen

handelende, en hun aanradende de zaken van het Koninkrijk Gods”(Hand.19:8) en

vervolgens wanneer: “sommigen verhard werden, en ongehoorzaam waren”, “scheidde hij

de discipelen af” van de ongelovige menigte en ging met hen: “in de school van zekeren

Tyrannus” alwaar hij “dagelijks handelende met hen”.

“En dit geschiedde twee jaren lang, alzo dat allen, die in Azie woonden, het Woord van den

Heere Jezus hoorden, beiden Joden en Grieken” (Hand.19:8-10).

Voordat Paulus Efeze verliet was er zoveel tot stand gekomen dat een spontaan publiekelijk

openbaar vreugdevuur werd ontstoken waarin de occulte leiders, die gewonnen waren voor

Christus, hun heidense boeken verbranden, een waarde vertegenwoordigende van 50.000

zilverstukken. “Alzo wies het Woord des Heeren met macht, en nam de overhand”

(Hand.19:20). Maar dit werd gevolgd door een grote oproer waarbij Demetrius en zijn

ambachtslieden, die zilveren tempels voor Diana maakten, de ongelovige massa opzweepten

zodat ze gedurende twee uren schreeuwden: “Groot is de Diana der Efezeren!”

(Hand.19:34).

Betreffende zijn bediening in Klein Azië schrijft de apostel aan de Korinthiërs:

“Want wij willen niet, broeders, dat gij onwetende zijt van onze verdrukking, die ons in

Azie overkomen is, dat wij uitnemend zeer bezwaard zijn geweest boven onze macht, alzo

dat wij zeer in twijfel waren, ook van het leven” (2Kor.1:8).

Te Troas, op de eerste dag der week, predikte Paulus in een bovenzaal: “tot den

middernacht” (Hand.20:7), en vervolgens: “en lang, tot den dageraad toe, met hen

gesproken had, vertrok hij alzo” (Hand.20:11), om zijn reis voort te zetten naar Jeruzalem.

66

“17- Maar hij zond van Milete naar Efeze, en hij ontbood de ouderlingen der Gemeente”.

“18- En als zij tot hem gekomen waren, zeide hij tot hen: Gijlieden weet, van den eersten dag

af, dat ik in Azie ben aangekomen, hoe ik bij u den gansen tijd geweest ben”.

“19 Dienende den Heere met alle ootmoedigheid, en vele tranen, en verzoekingen, die mij

overkomen zijn door de lagen der Joden”.

“20 Hoe ik niets achtergehouden heb van hetgeen nuttig was, dat ik u niet zou verkondigd en

u geleerd hebben, in het openbaar en bij de huizen” (Hand.20:17-20).

En hij voegt er aan toe:

“Daarom waakt, en gedenkt, dat ik drie jaren lang nacht en dag, niet opgehouden

heb een iegelijk met tranen te vermanen” (Hand.20:31).

Tenslotte, als hij in boeien gezonden is van Jeruzalem naar Rome, schreef hij aan de

gelovigen te Filippi:

“12- En ik wil, dat gij weet, broeders, dat hetgeen aan mij is geschied, meer tot

bevordering van het Evangelie gekomen is”.

“13- Alzo dat mijn banden in Christus openbaar geworden zijn in het ganse

rechthuis, en aan alle anderen” (Fil.1:12-13).

En:

“21-…………U groeten de broeders, die met mij zijn.

“22- Al de heiligen groeten u, en meest die van het huis des keizers zijn”

(Fil.4:21-22).

De apostel werd zo krachtig gebruikt, zelfs in banden, dat zijn gevangenschap voor Christus

een onderwerp van discussie was rondom en in het paleis van de goddeloze Nero, en binnen

het paleis was er een groep gelovigen ontstaan.

Al de tijd dat hij gevangen zat, en ondanks veel tegenwerking, deed hij zijn uiterste best om

de waarheid te brengen aan hen die buiten waren, zelfs aan hen die hij nog nimmer had

gezien, brieven aan hen schrijvende die nog heden ten dage de harten van miljoenen sneller

doen kloppen.

Zijn woorden, aan de gelovigen te Kolosse, geven de ernstige inspanning weer die de

apostel, zelfs onder die omstandigheden, bestede aan zijn bediening die aan hem was

gegeven:

“1- Want ik wil, dat gij weet, hoe groten strijd ik voor u heb, en voor degenen, die te

Laodicea zijn, en zo velen als er mijn aangezicht in het vlees niet hebben gezien;

67

2- Opdat hun harten vertroost mogen worden, en zij samengevoegd zijn in de liefde, en

dat tot allen rijkdom der volle verzekerdheid des verstands, tot kennis der verborgenheid

van God en den Vader, en van Christus” (Kol.2:1-2).

Onder de bediening van Paulus vond er aldus een wereldwijde verkondiging plaats van “het

evangelie der genade Gods”, zodat hij aan Titus kon schrijven: “Want de zaligmakende

genade Gods is verschenen aan alle mensen” (Titus 2:11).

De Apostel goddelijk bekrachtigd

Maar ongeacht de inspanningen van Paulus om het evangelie te zenden naar “alle regio’s”,

hoe kon dan één man zoveel doen? Wat was de bron van zijn verbazingwekkende energie

dat hem van de ene opstand naar de andere bracht; dat hem steeds maar weer aanspoorde

tot het verkondigen van het evangelie der genade, terwijl hij niet de zo noodzakelijke rust

kreeg? Zie wat hij te verduren kreeg:

“23 Zijn zij dienaars van Christus? (ik spreek onwijs zijnde) ik ben boven hen; in arbeid

overvloediger, in slagen uitnemender, in gevangenissen overvloediger, in doods gevaar

menigmaal. 24- Van de Joden heb ik veertig slagen min een, vijfmaal ontvangen. 25-

Driemaal ben ik met roeden gegeseld geweest, eens ben ik gestenigd, driemaal heb ik

schipbreuk geleden, een gansen nacht en dag heb ik in de diepte doorgebracht. 26- In het

reizen menigmaal in gevaren van rivieren, in gevaren van moordenaars, in gevaren van mijn

geslacht, in gevaren van de heidenen, in gevaren in de stad, in gevaren in de woestijn, in

gevaren op de zee, in gevaren onder de valse broeders; 27- In arbeid en moeite, in waken

menigmaal, in honger en dorst, in vasten menigmaal, in koude en naaktheid. 28- Zonder de

dingen, die van buiten zijn, overvalt mij dagelijks de zorg van al de Gemeenten” (2Kor.11:23-

28).

En dit alles was hem reeds overkomen voordat hij de tweede brief aan de Korinthiërs

schreef. Hij schrijft inderdaad in zijn eerste brief aan de Korinthiërs:

“Tot op deze tegenwoordige ure lijden wij honger, en lijden wij dorst, en zijn naakt, en

worden met vuisten geslagen, en hebben geen vaste woonplaats” (1Kor.4:11).

Hoe kon één man dit alles verdragen?

Het antwoord op deze vraag wordt ons gegeven in het geïnspireerd schrijven van de apostel

zelf. Hij was, zoals de volgende passage aangeeft, goddelijk bekrachtigd:

“Doch door de genade Gods ben ik, dat ik ben; en Zijn genade, die aan mij

bewezen is, is niet ijdel geweest, maar ik heb overvloediger gearbeid dan zij

allen; doch niet ik, maar de genade Gods, Die met mij is” (1Kor.15:10).

“Want Die in Petrus krachtelijk wrocht tot het apostelschap der besnijdenis,

Die wrocht ook krachtelijk in mij onder de heidenen” (Gal.2:8).

68

“Waartoe ik ook arbeide, strijdende naar Zijn werking, die in mij werkt met

kracht” (Kol.1:29).

“16-In mijn eerste verantwoording is niemand bij mij geweest, maar zij hebben mij allen

verlaten. Het worde hun niet toegerekend”.

“17-Maar de Heere heeft mij bijgestaan, en heeft mij bekrachtigd; opdat men

door mij ten volle zou verzekerd zijn van de prediking, en alle heidenen

dezelve zouden horen. En ik ben uit den muil des leeuws verlost” (2Tim.4:16-17).

Zo kwam het dat de apostel kon schrijven over het stralende licht van de genade, "naar de

gehele mensheid".

Het licht verduisterde

Maar helaas, hoe is dat licht sindsdien verduisterd! Hoe weinig acht hebben de mensen

geslagen op de grenzeloze genade van God! Het was inderdaad gedurende de bediening van

de apostel zelf dat hij aan de Galaten moest schrijven:

“Ik verwonder mij, dat gij zo haast wijkende van dengene, die u in de genade van Christus

geroepen heeft, overgebracht wordt tot een ander Evangelie” (Gal.1:6).

De christenheid heeft de Galaten wispelturig genoemd, en commentatoren hebben de

verklaringen geciteerd van bepaalde Romeinse heersers om te bewijzen dat de Galliërs van

nature onstandvastig waren. Wij geloven echter dat politici en staatsmannen, in welke eeuw

dan ook, inclusief onze eigen, kunnen bewijzen dat het publiek wispelturig is! De apostel

Paulus zou zeker moeten zeggen, met betrekking tot de gehele Kerk, historisch gezien: “Ik

verwonder mij, dat gij zo haast wijkende van dengene, die u in de genade van Christus

geroepen heeft, overgebracht wordt tot een ander Evangelie”.

Gal.1:6 is niet slechts het woord van Paulus aan de Galaten; het is eveneens het Woord van

God aan de Kerk als geheel, want de Kerk is al vroeg afgeweken van de grote openbaring,

door Paulus, van de verheerlijkte Christus,! De afbuiging begon reeds gedurende het leven

van Paulus. De enen Kerk na de andere werd er door beïnvloed. We hebben gezien hoe door

zijn bediening “allen die in Azië wonen hoorden het woord van de Heer Jezus”, maar niet

vele jaren daarna schreef hij aan Timotheüs:

“Gij weet dit, dat allen, die in Azie zijn, zich van mij afgewend hebben” (2Tim.1:15).

Uit de geschriften, die nog steeds bestaan, van de vroege kerkvaders, is het duidelijk dat, in

plaats van het erkennen van het onderscheiden karakter van de boodschap van Paulus, ze

deze hebben verward met de boodschap van het koninkrijk dat verkondigd is door Johannes

de Doper, door Christus en door de twaalven, inclusief het eisen van de waterdoop voor de

69

vergeving der zonden. En deze verbuiging ging onverminderd door tot de donkere

middeleeuwen, toen Rome heerste en er een mengelmoes zegevierde van christendom,

Judaïsme en heidense afgodendienst.

Onze verantwoordelijkheid om de toorts weer aan te steken.

Jaren later begon de Kerk uit de duisternis en bijgeloof van Rome te komen toen Luther,

Zwingli, Calvijn en anderen werden opgewekt om de Paulinische waarheid te herontdekken.

En, dank zij God, een nog grotere voortgang werd gemaakt door mannen als Darby en

Scofield, en later, J. C. O’Hair. Maar veel, veel meer, moet er nog gedaan worden. Degenen

van ons, die nu arbeiden om de opdracht van de verheerlijkte Heer uit te voeren, die

verlangen om bekend te maken de gezegende boodschap van genade en glorie, zullen

moeten bidden en zwoegen en moeten zich opofferen als nooit tevoren om enige indruk te

maken op de onverschillige massa, inclusief de vleselijke christenen.

Die christelijke leiders, die de waarheid kennen maar discreet zwijgen omdat ze de mensen

vrezen of “de lof van mensen meer liefhebben”, en die nalaten om de hele waarheid te

verkondigen om “diplomatieke redenen”, deze moeten allen hun zelfzuchtige belangen aan

de kant zetten zodat de genade van God weer gaat schijnen met helderheid.

We weten natuurlijk dat het duizendjarig vrederijk zal beginnen met de wederkomst van

Christus naar de aarde, niet door de bemoeienis van mensen. Maar we hebben nog niet

gesproken over het duizendjarig vrederijk. We hebben gesproken over Gods geopenbaarde

programma voor “de tegenwoordige boze wereld”, de tijd van de verwerping en afwezigheid

van Christus, en het is nu de opdracht van God om de boodschap van Zijn genade aan alle

mensen bekend te maken. Het feit dat “boze mensen en bedriegers zullen van kwaad tot

ergergaan” ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid. Hoe groot de duisternis ook

moge worden, voor ons geld dat: "gij schijnt als lichten in de wereld, voorhoudende het

Woord des levens” (Fil.2:15-16).

Zoals we hebben gezien was Gods genade ooit gemaakt om te schijnen voor de hele

mensheid ondanks de bitterste Satanische tegenstand. Zodoende begon de toorts te

flakkeren waardoor de wereld in de donkere middeleeuwen werd gestort en er nauwelijks

nog een vonkje over bleef. Dan, na eeuwen werd de toorts weer aangestoken en begon

ietwat helderder te branden, maar nog lang niet helder genoeg.

Moet het In deze kritische tijden niet onze enige passie zijn om het Woord van God, recht

gesneden, te kennen, en het aan anderen bekend te maken, zodat de genade van God weer

straalt als een brandende fakkel? Zullen we niet, moeten we niet, elke andere overweging

opzij zetten, en met Paulus zeggen:

“Maar, gelijk wij van God beproefd zijn geweest, dat ons het Evangelie zou

toebetrouwd worden, alzo spreken wij, niet als mensen behagende, maar

Gode, Die onze harten beproeft” (1Thess.2:4).

70

Spoedig zal onze Heer verschijnen in heerlijkheid en is ons werk gedaan. Nu wil Hij dat we

“de tijd uitkopen” en ons de door God gegeven energie gebruiken om Zijn genade bekend te

maken aan allen die het willen horen.

Onze grote opdracht nog steeds van kracht

Hoofdstuk - 7

Een regel om te herinneren

Gedurende vele dagen bevatte het Instructieboek van de spoorwegen (in de USA), en

mogelijk bevat het deze regels nog, de volgende belangrijke richtlijnen:

“Tenzij anders vermeld, in gebruik zijnde trein orders blijven zolang van kracht totdat ze:

voldaan, vervangen of vernietigd zijn”.

Deze richtlijn kan in wezen worden gevonden, niet alleen in de Instructieboeken van andere

spoorwegen, maar ook in de handleidingen van de verschillende afdelingen van onze

krijgsmacht. Dit moet zo zijn, want waar geen discipline is daar heerst verwarring.

Dit geldt in het bijzonder voor wat betreft de instructies van God aan Zijn mensen. Ook deze

blijven van kracht totdat ze vervuld, vervangen of vernietigd zijn, en de vloek van verwarring

heerst onvermijdelijk als deze goddelijke regel wordt geschonden.

Dit brengt ons tot de vraag: Wat zijn de instructies van God voor het, vandaag de dag,

vervullen van Zijn doeleinden?

Zoals we hebben gezien houd het merendeel van de christenheid het er voor dat de laatste

orders van de Heer, en die we dus vandaag de dag uit zouden moeten voeren, worden

gevonden in Zijn opdracht aan de elven voordat Hij ten hemel voer. Met bijna algemene

instemming wordt deze opdracht “de grote opdracht” genoemd. Wij distantiëren ons echter

van deze visie en blijven er bij dat het deze misvatting is die aan de wortel ligt van de

verwarring en verdeeldheid die de Kerk vandaag de dag in haar greep houdt.

Degenen die leren dat wij moeten arbeiden onder deze opdracht gehoorzamen het zelf niet

eens. Ze leren hun toehoorders niet om alles, wat onze Heer beval gedurende Zijn aardse

bediening, te onderhouden. Ze verkopen hun bezittingen niet en verdelen het onder de

behoeftigen. Ze bezoeken geen synagoges op de Sabbath of brengen een offer volgens de

ceremoniële wet. Vergelijkenderwijs eisen weinigen de waterdoop tot vergeving der zonden

of houden het er voor dat de wonderbaarlijke tekenen een getuigenis zijn van de

behoudenis. En, buiten de kerk van Rome, zijn er slechts weinigen die opeisen dat ze zonden

kunnen vergeven.

Maar de twaalf apostelen en de “kleine kudde”, van de volgelingen van de Messias, zij

begonnen, zoals we hebben gezien, deze opdracht uit te voeren. Zij verkochten hun

bezittingen en deelden het uit aan hen die behoeftig waren. Zij gingen voort zonder

71

materiële voorzieningen zodat Petrus, hun leider, kon zeggen: “Goud en zilver heb ik niet”.

Ze woonden praktisch in de tempel en onderhielden strikt de ceremoniële wet. Ze

verplichten tot bekering en waterdoop voor de vergeving der zonden, en wonderen en

tekenen volgden degenen die geloofden. Lees de eerste hoofdstukken van het boek

Handelingen en merk op hoe nauwgezet ze gehoorzaam waren aan hun “grote opdracht”.

Maar Israël wou geen acht geven op hun boodschap en ook wilden ze Jezus niet accepteren

als hun Messias, zodoende waren de apostelen niet in staat om hun opdracht te vervullen of

om discipelen te maken onder alle volken. Omdat Israël weigerde Christus te accepteren,

kwam deze “grote opdracht” tot stilstand. Het kon op dat moment niet vervuld worden. Dit

wil niet zeggen dat het vernietigd is, want in Matth.24:14 lezen we over een dag in de

toekomst:

“En dit Evangelie des Koninkrijks zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een

getuigenis allen volken; en dan zal het einde komen”.

Maar omdat de opdracht aan de elven niet vervuld of vernietigd is hebben we vanuit de

Schrift aangetoond dat deze opdracht in de huidige bedeling vervangen is door het uitgeven

van andere orders, orders, die onze verheerlijkte Heer door openbaring aan die andere

apostel, Paulus, heeft toevertrouwd.

onze grote opdracht niet vervuld

noch vervangen, noch vernietigd

In Gal.1:11 en 12 gebruikt de apostel Paulus een uitdrukking die typisch is in zijn brieven. Hij

gebruikt de uitdrukking: “het Evangelie, hetwelk van mij verkondigd is”, en verklaart ook

waarom, hij zegt namelijk:

“11-Maar ik maak u bekend, broeders, dat het Evangelie, hetwelk van mij verkondigd is,

niet is naar den mens”.

“12-Want ik heb ook hetzelve niet van een mens ontvangen, noch geleerd, maar door de

openbaring van Jezus Christus”.

De twaalven was opgedragen om het evangelie van Jezus Christus, volgens het verbond en

de profetie, te prediken, terwijl Paulus later is gezonden om te verkondigen: “de prediking

van Jezus Christus naar de openbaring der verborgenheid”, dat “van de tijden der eeuwen

verzwegen is geweest”. Deze boodschap noemt hij “mijn evangelie”, om het te

onderscheiden van hetgeen de twaalven voorheen predikten (Zie Rom.16:25).

Beide, Petrus en Paulus verwezen in hun prediking naar de kruisiging, maar terwijl Petrus zijn

toehoorders aanklaagt aangaande de kruisiging van Christus en hen oproept zich te bekeren

van deze boze daad, verkondigde Paulus het goede nieuws dat de dood van Christus onze

dood is, het volledig betalen voor onze zonden, zonden die ons voor eeuwig zouden hebben

verbannen uit de tegenwoordigheid van God. Beide verkondigden de opstanding, maar

Petrus waarschuwde de mensen dat God Christus had opgewekt uit de doden om te zitten

72

op de troon van David, ondanks Israëls rebellie, terwijl Paulus de opstanding verbindt met

onze rechtvaardiging en onze opstanding in “nieuwheid des levens”. Dit is het waarom

Paulus Timotheüs vermaant;

“7-Merk, hetgeen ik zeg; doch de Heere geve u verstand in alle dingen”.

“8-Houd in gedachtenis, dat Jezus Christus uit de doden is opgewekt, Welke is uit den zade

Davids, naar mijn Evangelie” (2Tim.2:7-8).

Beide, Petrus en Paulus verwezen naar de hemelvaart, maar Petrus waarschuwde degenen

die deel hadden genomen aan de kruisiging van Christus dat Hij was opgevaren om te zitten

aan de rechterhand van de Vader “Totdat Ik Uw vijanden zal gezet hebben tot een voetbank

Uwer voeten” (Hand.2:35), terwijl Paulus verklaarde dat Hij in de hemel was gezeten in de

tevredenheid van een voldongen verlossing, en als Hoofd van het Lichaam, de Kerk van

vandaag de dag.

Dus beide, Petrus en Paulus, predikten Christus, “Want niemand kan een ander fondament

leggen, dan hetgeen gelegd is, hetwelk is Jezus Christus”, maar wat was de boodschap van

Paulus glorieuzer dan hetgeen Petrus en de elven hadden verkondigd met Pinksteren! En

zodoende is de zogenoemde “grote opdracht” vervangen door een andere, grotere,

opdracht, toevertrouwd aan Paulus en aan ons.

Omdat de grootste van alle opdrachten nog steeds niet is vervuld, of vervangen, of

vernietigd, blijft het vandaag de dag nog steeds van kracht en wij zijn verantwoordelijk voor

God om er aan te gehoorzamen.

De benodigde uitrusting

Hoofdstuk 8.

Licht en kracht om onze opdracht te vervullen.

We hebben gezien dat de twaalf apostelen het profetische programma inderdaad niet

begrepen want: “het was voor hen verborgen” (Luk.9:45; 18:34), totdat onze Heer, op een

gegeven moment: “Toen opende Hij hun verstand, opdat zij de Schriften

verstonden”(Luk.24:45). Ook hebben we gezien dat op een gegeven moment: “En als de dag

van het Pinkster feest vervuld werd”, Dat God een jarenlange belofte vervulde, en de

apostelen en de discipelen: “werden allen vervuld met den Heiligen Geest” (Hand.2:1 en 4).

Dit is echter niet de manier waarop gelovigen heden ten dage worden verlicht en

bekrachtigd om “de verborgenheid” te verkondigen sedert dat is geopenbaard door Paulus.

God opent niet op een gegeven moment onze ogen zodat we de Schrift begrijpen. Het

begrijpen van het Woord komt eerder door bidden en ijverige studie, en met een beter

verstaan van het Woord komt de benodigde kracht.

73

Aldus bad de apostel voor zichzelf en voor alle heiligen, dat hun de genade mocht worden

gegeven om het Woord te begrijpen en zodoende bekrachtigd te worden om de glorieuze

boodschap, aan hem toevertrouwd, te verkondigen. Laat ons hier in het kort notitie van

nemen in drie van zijn gebeden voor het uitrusten van gelovigen met geestelijk inzicht en

kracht.

“14-Om deze oorzaak buig ik mijn knieen tot den Vader van onzen Heere Jezus Christus,

15-Uit Welken al het geslacht in de hemelen en op de aarde genoemd wordt,

16-Opdat Hij u geve, naar den rijkdom Zijner heerlijkheid, met kracht versterkt te worden

door Zijn Geest in den inwendigen mens;

17-Opdat Christus door het geloof in uw harten wone, en gij in de liefde geworteld en

gegrond zijt;

18-Opdat gij ten volle kondet begrijpen met al de heiligen, welke de breedte, en lengte, en

diepte, en hoogte zij,

19-En bekennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld

wordt tot al de volheid Gods” (Ef.3:14-19).

“9-Waarom ook wij, van dien dag af dat wij het gehoord hebben, niet ophouden voor u te

bidden en te begeren, dat gij moogt vervuld worden met de kennis van Zijn wil, in alle

wijsheid en geestelijk verstand;

10-Opdat gij moogt wandelen waardiglijk den Heere, tot alle behagelijkheid, in alle goede

werken vrucht dragende, en wassende in de kennis van God;

11-Met alle kracht bekrachtigd zijnde, naar de sterkte Zijner heerlijkheid, tot alle

lijdzaamheid en lankmoedigheid, met blijdschap” (Kol.1:9-11).

Deze kracht is, in plaats van de kracht om wonderen te werken, ongetwijfeld waar Paulus

naar verwijst in 1Thess.1:5:

“Want ons Evangelie is onder u niet alleen in woorden geweest, maar ook in kracht, en in

den Heiligen Geest, en in vele verzekerdheid; gelijk gij weet, hoedanigen wij onder u

geweest zijn om uwentwil”.

In Kolossenzen 1:27, waar de apostel verklaart dat God wil dat Zijn heiligen weten “welke zij

de rijkdom der heerlijkheid dezer verborgenheid onder de heidenen”, gaat hij verder met:

“28-Denwelken wij verkondigen, vermanende een iegelijk mens, en lerende een iegelijk

mens in alle wijsheid, opdat wij zouden een iegelijk mens volmaakt stellen in Christus

Jezus;

74

29-Waartoe ik ook arbeide, strijdende naar Zijn werking, die in mij werkt met kracht”

Kol1:28-29).

“1-Want ik wil, dat gij weet, hoe groten strijd ik voor u heb, en voor degenen, die te

Laodicea zijn, en zo velen als er mijn aangezicht in het vlees niet hebben gezien;

2-Opdat hun harten vertroost mogen worden, en zij samengevoegd zijn in de liefde, en dat

tot allen rijkdom der volle verzekerdheid des verstands, tot kennis der verborgenheid van

God en den Vader, en van Christus;

3-In Denwelken al de schatten der wijsheid en der kennis verborgen zijn” (Kol.2:1-3).

Hoe verschillen deze gebeden van de gebeden die meestal worden gedaan door baby’s in

Christus! De apostel wist, en schreef geïnspireerd aan de heiligen, dat geestelijke kracht

afkomstig is van geestelijk begrip; dat alleen als we “vervuld worden met de kennis van Zijn

wil”, we kunnen wandelen “waardiglijk den Heere, tot alle behagelijkheid, in alle goede

werken vrucht dragende……… Met alle kracht bekrachtigd zijnde, naar de sterkte Zijner

heerlijkheid” (Kol.1:9-11).

De Kerk heeft treurig gefaald om de belangrijkheid van deze passage te bemachtigen. Het is

steeds maar weer uitgelegd dat het betekent dat wij Gods wil voor ons leven moeten weten.

Oprechte jonge mensen wordt geleerd dat ze God moeten vragen om te laten zien: “Moet ik

zendeling worden in Afrika, Azië, Europa? Of moet ik pastor worden of een christelijk werker

in de plaatselijke Kerk? Of wil Hij misschien dat ik in zaken ga om zo te kunnen voorzien in de

behoeften voor het werk van de Heer?”.

Dat alles zal zijn plaats hebben, maar niet in de eerste plaats, en het is ook niet hetgeen waar

deze passages naar verwijzen. We zeggen met diepe ernst tegen degenen die deze bedoeling

hebben misverstaan: of u nu naar Afrika, Azië of Europa gaat, of dat u thuis blijft als pastor,

christelijke werker of zakenman, zal weinig uitmaken als u “ZIJN WIL” wil niet kent, dat is:

wat Hij doet en wat Hij wil dat gedaan wordt in deze bedeling der genade. Verwerf deze

kennis, en u kunt er zeker van zijn dat Hij u genadig zal leiden naar Zijn wil voor uw leven.

Om “Zijn wil” te kennen moet u bidden voor “dat gij moogt vervuld worden met de kennis

van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk verstand”, om zo te begrijpen wat Zijn Woord tot

ons zegt. Zo zult u: “bekrachtigd worden met alle kracht, door Zijn Geest, in de innerlijke

mens”

En naast het gebed moet er ijverige Bijbelstudie zijn, want dit geestelijk verstand wordt niet

verleend door een wonderbaarlijke demonstratie volgend op het gebed alleen. Het is het

resultaat van biddende en nauwgezette gehoorzaamheid aan 2Tim.2:15:

Benaarstig u, om uzelven Gode beproefd voor te stellen, een arbeider, die niet beschaamd

wordt, die het Woord der waarheid recht snijdt.

Als wij oprecht zijn opdracht gehoorzamen zullen we ons gaan verheugen in de kostbaarste

zegeningen van het christelijk leven: “in volle verzekerdheid des geloofs”.

In Hebr.10:22 lezen we van: “in volle verzekerdheid des geloofs”. Een kostbaar bezit!

75

In Hebr.6:11 schrijft de apostel: “tot de volle verzekerdheid der hoop”.

Maar in Kol.2:2 leren we het verlangen van de apostel dat de heiligen zich mochten

verheugen in “volle verzekerdheid des verstands”. Dit is de meest gezegende van allen, want

hierdoor worden we in staat gesteld, en aangemoedigd, om Zijn Woord te verkondigen in

“de kracht van de Geest”.

Hoe kunnen we deze drie gebeden van de apostel Paulus oprecht lezen zonder ernstig te

verlangen naar deze “verzekerdheid” en de daarmee gepaard gaande vrijmoedigheid , dat

we misschien: “in alle goede werken vrucht dragende”!

Het zal niet gemakkelijk zijn

Hoofdstuk 9

Getrouwheid aan onze opdracht

We hebben gezien dat in de dagen van Paulus zijn “prediking van Jezus Christus naar de

openbaring der verborgenheid” van alle kanten tegenstand ondervond. Omdat hij deze

glorieuze boodschap getrouw verkondigde onderging hij constant verdrukking en smaad. In

zijn laatste brief, geschreven vanuit de gevangenis te Rome, vraagt hij aandacht voor het

onderscheidend karakter van zijn boodschap, en voegt er aan toe:

“Om hetwelk ik verdrukkingen lijde tot de banden toe, als een kwaaddoener,.....”

(2Tim.2:7-9).

Het bijna constante lijden waaraan de apostel der genade was onderworpen had natuurlijk

zijn effect op schuchtere zielen. Sommigen, die de waarheid en glorie van zijn boodschap

zagen, ontbrak de moed om naast hem te staan om het bekend te maken. Anderen, die in

het begin met hem waren werden verleid om terug te keren, en sommigen deden dat ook.

In het licht van dit alles is het niet vreemd dat Paulus aan Timotheüs moest schrijven:

“7-Want God heeft ons niet gegeven een geest der vreesachtigheid, maar der

kracht, en der liefde, en der gematigdheid”.

“8-Schaam u dan niet der getuigenis onzes Heeren, noch mijns die Zijn

gevangene ben; maar lijd verdrukkingen met het Evangelie, naar de kracht

Gods” (2Tim.1:7-8).

Ook is het niet vreemd dat de apostel er bij “zijn zoon in het geloof” op aan moest dringen:

“word gesterkt in de genade, die in Christus Jezus is” (2Tim.2:1).en “lijd verdrukkingen, als

een goed krijgsknecht van Jezus Christus” (2Tim.2:3), vooral omdat hij zelf voortdurend hulp

nodig had op dit gebied.

76

Dat toch allen, die de glorie zien van het evangelie der genade Gods, zouden bidden voor

vrijmoedigheid om het te verkondigen, zoals Paulus dat deed in Ef.6:19-20 en op andere

plaatsen!

“19-En voor mij, opdat mij het Woord gegeven worde in de opening mijns monds met

vrijmoedigheid, om de verborgenheid van het Evangelie bekend te maken”.

“20-Waarover ik een gezant ben in een keten, opdat ik in hetzelve vrijmoediglijk moge

spreken, gelijk mij betaamt te spreken” (Ef.6:19-20).

Sommigen veronderstellen dat het vandaag de dag slechts weinig vrijmoedigheid vereist om

de genade in al zijn zuiverheid te verkondigen. Wie is er nu ooit vervolgd, in vrije verlichte

landen, voor het prediken van Gods genade? Maar wordt niet verleid. Satan was niet minder

actief in zijn tegenstaan van de waarheid toen Constantijn de belijdende Kerk verhoogde tot

uitmuntendheid dan toen zijn voorgangers de Kerk vervolgden en haar leden de dood in

zond door vuur en zwaard. De duivel was ongetwijfeld meer succesvol in de dagen van

Constantijn dan toen de vervolgingen plaats vonden. En is er enige gelovige, in het Woord

van God, die denkt dat Satan vandaag de dag is verslapt in zijn tegenstaan van de waarheid

omdat er geen mensen, althans in dit land, op de brandstapel worden verbrand of voor de

leeuwen worden gegooid? Wordt niet misleid. Satan zijn vijandschap tegen God en Zijn

Woord gaat onverminderd voort. Zijn haat tegen “het evangelie der genade Gods” is net zo

bitter, en zijn tegenstand is even groot als het altijd al geweest is.

Maar hij, de Satan, weet goed dat de blik van minachting vaak veel effectiever is dan het

vurige zwaard. Hij weet goed dat een constante ontmoediging, verbonden met het in de

minderheid zijn, er vaak in slaagt het zwijgen op te leggen aan hen die moedig stand

hielden tegen lichamelijke vervolging.

Laat ons dan, die de waarheid lief hebben, ons voornemen, door de genade van God, dat

niets ons ontrouw zal maken aan onze glorieuze opdracht; dat, wat het ook kost, we

getrouw en vrijmoedig aan anderen verkondigen het onvervalste evangelie van de genade

van God: “de prediking van Jezus Christus naar de openbaring der verborgenheid”.

Hoofdstuk 10

Een oproep ter afsluiting

Een afgeronde boodschap – Een ernstige verantwoordelijkheid – Conclusie.

Maar moeten we dan altijd prediken over de aan Paulus geopenbaarde verborgenheid? Zou

dat niet eenzijdig worden? Zou dat niet het berijden van een stokpaardje zijn?

Nu, bereed Ezra een stokpaardje in het verkondigen van de Wet van Mozes, dag in dag uit,

aan Israël? Nee, want dat was het programma van God voor die dagen. Bereden de twaalf

77

apostelen een stokpaardje toen ze heengingen om “het evangelie van het koninkrijk” te

verkondigen? Nee, dat was de boodschap waarvoor ze gezonden waren om te verkondigen.

De Farizeeën en de schriftgeleerden waren waarschijnlijk de enigen die hun tijd gelijkelijk

verdeelden over alle delen van de Joodse Bijbel, maar, als ze in de wil van God waren

geweest, zouden ze zich bij de apostelen hebben gevoegd in het aannemen en verkondigen

van “het evangelie van het koninkrijk”, gebruik makende van de Oud Testamentische

Schriften om de door God gegeven boodschap te bevestigen.

Bereed Paulus een stokpaardje in zijn constante verkondiging van genade? Nee, want dit

was de bediening die hij had “ontvangen van de Heere Jezus” (Hand.20:24). In Ef.3:2-3

vraagt hij zijn lezers: “Indien gij maar gehoord hebt van de bedeling der genade Gods, die mij

gegeven is aan u; Dat Hij mij door openbaring heeft bekend gemaakt deze verborgenheid”.

Dit was de boodschap waartoe hij de opdracht had om die te verkondigen, en hij noemde

het terecht “mijn evangelie” (Rom.16:25). Het is ook ons evangelie, en we mogen ons nooit

verontschuldigen en moeten het consequent te verkondigen. Degenen die veronderstellen

dat dit betekent dat we als het ware blijven hameren op één snaar, verraden alleen hun

onwetendheid van het brede toepassingsgebied van deze grote waarheid. We zullen nimmer

de volle breedte en lengte en diepte en hoogte er van kunnen meten (Ef.3:18-19), maar als

we blijven “meten” zullen we meer en meer ervaren: “de liefde van Christus, die de kennis te

boven gaat” (Ef.3:19). In 2Kor.4:7 noemt God het een “schat”. In Kol.1:27 zegt Hij dat Hij wil

dat Zijn heiligen weten: “de rijkdom der heerlijkheid” er van. In 2Tim.1:14 noemt hij het een

“het goede pand”, dat ons is toevertrouwd. Als God zulke uitdrukkingen gebruikt kunnen we

er zeker van zijn dat, waar Hij naar verwijst, niet goedkoop is. Hoe zou het mogelijk kunnen

zijn om al deze rijkdommen van God mede te delen in één preek, of vijf, of tienduizend!

Degenen die falen om deze grote opdracht getrouw te vervullen praten vaak over een “een

afgeronde bediening” en citeren 2Tim.3:16 om hun standpunt te ondersteunen.

De moeilijkheid is echter dat ze, in het algemeen, in deze passage inlezen hetgeen het niet

zegt, en ze niet het gehele verslag lezen om te zien wat het werkelijk zegt.

2Tim.16-17 zegt niet, noch impliceert het, dat wij onze tijd of nadruk gelijkelijk moeten

verdelen over alle delen van het Woord van God. Ze zeggen eerder: “Al de Schrift is van God

ingegeven, en is nuttig tot lering, tot wederlegging, tot verbetering, tot onderwijzing, die in

de rechtvaardigheid is. Opdat de mens Gods volmaakt zij, tot alle goed werk

volmaaktelijk toegerust” (2Tim.3:16-17). Dus is al de Schrift door God ingegeven en is

nuttig voor ons in het verkondigen van onze door God gegeven boodschap, in het bijzonder

sinds de aan Paulus geopenbaarde verborgenheid licht werpt op het Woord van God en er

door wordt bevestigd. Iemand heeft de verborgenheid terecht genoemd: “De gouden sleutel

die de Schrift ontsluit”.

Is het, in verbinding hiermee, niet veelbetekenend dat Paulus zijn uitspraak in 2Tim.3:16

vooraf wordt gegaan door 2Tim.2:15:

“Benaarstig u, om uzelven Gode beproefd voor te stellen, een arbeider, die niet

beschaamd wordt, die het Woord der waarheid recht snijdt”.

78

Maar zegt 2Tim.2:4 niet: “Predik het Woord”? Jazeker, En sommigen denken dat dat

betekent dat op alle delen van de Bijbel dezelfde nadruk moet worden gelegd in onze

prediking. Meer rijp beraad zou ons er echter van overtuigen dat dat niet zo is en dat de

apostel zijn door God gegeven boodschap “het Woord” noemt. Als iemand gehoorzaamheid

predikt aan de ceremoniële wet van Leviticus en Deuteronomium, predikt hij dan het

Woord? Zeer zeker niet in de zin zoals Paulus het heeft bedoeld. Als Paulus zijn toehoorders

vermaant, vanuit de evangelieën en begin handelingen, dat ze al hun bezittingen moeten

verkopen en “alle dingen gemeenschappelijk” moeten hebben, predikt hij dan het Woord?

Als hij predikt vanuit Mark.16:16 en Hand.2:38 en tegen de ongelovigen zegt: “Bekeert u, en

een iegelijk van u worde gedoopt in den Naam van Jezus Christus, tot vergeving der zonden”

predikt hij dan het Woord? Zeker niet in de zin zoals de apostel dat bedoelde in 2Tim.4:2,

want de Schrift moet “recht gesneden” worden en al deze passages moeten overdacht

worden in het licht van de “verborgenheid”, het geheimenis dat door Paulus is geopenbaard.

Een zware verantwoordelijkheid

Dezelfde apostel die zegt dat al de Schrift door God is ingegeven en nuttig is tot lering,

benadrukt onze grote verantwoordelijkheid om de gezegende boodschap, aan hem en aan

ons gegeven, getrouw te bewaken en wijselijk uit te delen. Zie zijn vermaningen aan de

jonge Timotheüs:

“3 Indien iemand een andere leer leert, en niet overeenkomt met de gezonde woorden

van onzen Heere Jezus Christus, en met de leer, die naar de godzaligheid is, 4-Die is

opgeblazen, en weet niets, maar hij raast omtrent twist vragen en woordenstrijd; uit

welke komt nijd, twist, lasteringen, kwade nadenkingen. 5-Verkeerde krakelingen van

mensen, die een verdorven verstand hebben, en van de waarheid beroofd zijn, menende,

dat de godzaligheid een gewin zij. Wijk af van dezulken” (1Tim.6:3-5).

“O Timotheus, bewaar het pand u toebetrouwd, een afkeer hebbende van het ongoddelijk

ijdel-roepen, en van de tegenstellingen der valselijk genaamde wetenschap” (1Tim.6:20).

“13 Houd het voorbeeld der gezonde woorden, die gij van mij gehoord hebt, in geloof en

liefde, die in Christus Jezus is. 14-Bewaar het goede pand, dat u toebetrouwd is, door den

Heiligen Geest, Die in ons woont”(2Tim.1:13-14).

“En hetgeen gij van mij gehoord hebt onder vele getuigen, betrouw dat aan getrouwe

mensen, welke bekwaam zullen zijn om ook anderen te leren”(2Tim.2:2).

“7-Merk, hetgeen ik zeg; doch de Heere geve u verstand in alle dingen.

“8-Houd in gedachtenis, dat Jezus Christus uit de doden is opgewekt, Welke is uit den zade

Davids, naar mijn Evangelie;

9-Om hetwelk ik verdrukkingen lijde tot de banden toe, als een kwaaddoener; maar het

Woord Gods is niet gebonden” (2Tim.2:7-9).

79

De tijden zijn zeker veranderd, maar onze opdracht niet. De grote openbaring van genade,

voor het eerst gegeven aan Paulus, dan aan zijn medewerkers, en daarna aan andere

“getrouwe mensen”, is nog steeds onze grote opdracht. Het is nooit vervangen of vernietigd,

en het is zeer zeker nog niet vervuld. Als wij nalaten het te gehoorzamen, of als we het

neutraliseren of het afzwakken, om onszelf over te geven aan de verwarring van deze tijd,

dan verzaken we onze plicht en zullen we ons moeten verantwoorden voor God.

Conclusie

Is dit niet de tijd om onszelf te wijden, of ons misschien voor de eerste keer te wijden, aan

de verkondiging van deze glorieuze boodschap die aan ons is gegeven?

Ef.1:9 zegt dat God: “Ons bekend gemaakt hebbende de verborgenheid van Zijn wil”. In

Kol.1:9 bid de apostel dat de gelovigen mogen worden: “vervuld worden met de kennis van

Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk verstand”, en in hoofdstuk 4 vers 12 herinnerde hij de

gelovigen er aan dat anderen voor hen baden: “opdat gij staan moogt volmaakt en

volkomen in al den wil van God”.

We hebben niet het recht om onze eigen roeping te kiezen. God zegt: “en dat gij uws zelfs

niet zijt? Want gij zijt duur gekocht” (1Kor.6:19-20), het is duidelijk dat het Zijn wil is dat we

ons kort verblijf hier op aarde gebruiken om anderen bekend te maken met de gezegende

boodschap die Hij ons heeft gegeven om te verkondigen. Als u dat het beste kunt doen in

het beroep van agrariër of natuurkundige, als wiskunde leraar of als zakenman, is dat prima,

maar niemand van ons moet ooit vergeten, en niemand heeft het recht om het te vergeten,

hetgeen God ons heeft opgedragen, als Zijn ambassadeurs, om te doen.

Ieder van ons moet zichzelf afvragen: “Waarom heeft God me in deze wereld gelaten? Wat is

mijn verantwoordelijkheid aan Hem en aan degenen rondom mij?”. Het is goed om er zo af

en toe bij stil te staan en onszelf zulke vragen te stellen omdat we anders onze levens zonder

doel verkwanselen terwijl God onze dienst voor Hem vitaal en effectief wil maken om ons te

gebruiken, ieder op zijn eigen weg, om een belangrijke bijdrage te leveren aan onze

generatie.

Wat voor goed doet het ons om alles, onder de zon, te leren, maar niet de machtige

boodschap verstaan die Hij ons in vertrouwen heeft toegezegd? Wat voor voordeel geeft het

ons als we allerwege worden opgemerkt, inclusief in de bediening, als we falen om Gods

doel voor ons te vervullen, om aan anderen bekend te maken de gezegende waarheid die Hij

ons heeft gegeven om te verkondigen? Het is fijn om intelligent te zijn, maar God wil een

intellect en een hart die in vuur en vlam staan om Zijn genade bekend te maken aan een

stervende wereld.

Wat heeft de wereld en de Kerk toegewijde gelovigen nodig die niet denken aan “positie” of

aan tijdelijk gewin en die zichzelf ter beschikking van God stellen om te dienen; die blijde

willen lijden en zwoegen, alleen op God vertrouwende dat Hij voorziet in hun behoeften,

zodat anderen mogen komen om zich te verheugen in de rijkdom van Zijn genade.

80

Dit is een hoge en heilige roeping en mag niet worden veracht. Misschien heeft u gehoord

van een capabele jonge pastor in een kleine dorpskerk, die een lucratieve baan werd

aangeboden door een vertegenwoordiger van een grote handelsfirma. Toen hij het aanbod

afwees zette de vertegenwoordiger hem verder onder druk, en verzekerde hem dat het

voorgestelde salaris aanmerkelijk kon worden verhoogd, misschien zelfs verdubbeld, en daar

voegde hij nog aan toe: “Dat is vele malen meer als dat u hier krijgt”. Tenslotte zei de pastor:

“Laat ik het zo zeggen, ik heb hier een grote klus te doen met een klein salaris. U biedt me

een kleine baan aan met een hoog salaris. Ik geef de voorkeur aan de eerste, een grote klus

met een klein salaris”. Deze pastor had de dingen helder voor de geest.

Paulus ondervond moeilijkheden, gevangenschap en dood als slaaf van Christus om deze

gezegende boodschap bekend te maken, en wij plukken daarvan nog steeds de heerlijke

vruchten. Steeds opnieuw zegt de apostel, door goddelijke inspiratie: “Weest mijn

navolgers”. Zult u aandacht schenken aan deze vraag? Bent u bereid, indien nodig, om uw

plannen volledig te wijzigen, om uzelf aan te bieden aan God voor een niet aflatende dienst

om aan anderen bekend te maken de glorieuze waarheden die ons opgedragen zijn om te

verkondigen? Als Gods mensen dit willen doen dan zullen onze zendingsvelden niet

onbemand zijn; onze zondagsscholen zullen geen tekort aan leraren hebben; en onze kleine

kerken zullen niet zonder pastor zijn. Deze kerken zullen geïnspireerde leiders krijgen en

zullen grotere kerken worden en er zullen grote geestelijke overwinningen behaald worden

voor Christus, die ons liefheeft en voor ons gestorven is.

Moge God onze lezers zegenen en u gebruiken, niet alleen af en toe, maar zoveel als

mogelijk is, om anderen bekend te maken met “de overvloedige rijkdom van Zijn genade”.

Als dit boek heeft bewezen een zegen voor u te zijn,

help ons dan, en geef het door aan anderen.