&

Maandelijkse nieuwsbrief van AVWL editie 05/ 2012

Once upon a time in America Wapenwetgeving in de VS

Editoraal

2

Vrijheden moeten elke dag opnieuw weer worden heroverd. Deze waarheid geldt helaas meer dan ooit, waar het de rechten en plichten betreft van de burger-wapenbezitter/ liefhebber. Elke dag zien we ons geconfronteerd met moeilijkheden gaande van kleine ambtelijke plagerijen tot heuse, illegale acties van de hogere ambtenarij, die de wapenwetgeving een aanzicht wil geven dat de wetgever eigenlijk nooit voor ogen heeft gehad.

En steeds zijn de veranderingen die deze onrechtmatige ‘hervormers’ in de wapenwet willen aanbrengen, restrictief, en geen enkele maal komen zij de burgers tegemoet in hun wens naar minder bureaucratie.

In het bijzonder zijn de hiervoor verantwoordelijke ambtenaren terug te vinden binnen de klasse van wat de grote Duitse socioloog Max Weber benoemde als de “fachbeambten” de onpartijdige beroepsbeambten, met hun zuiver uitvoerende, besturende functies. Weber plaatst deze klasse tegenover de “politische Beambten”, zeg maar de echte beleidsmakers zoals de volksvertegenwoordigers, de senatoren en de ministers, die volgens hem wel degelijk het recht hebben om ‘partijdig’ te zijn, strijd te voeren en hartstocht in het spel te brengen *1.

Ergo, partij kiezen, passie, politieke strijd, zijn voor een uitvoerende ambtenaar uit den boze!

Deze klasse, waartoe ook onze provinciegouverneurs behoren, dient zich wel degelijk te houden aan een perfecte bestuurlijke neutraliteit. Immers, tot nader order leven wij in een parlementaire democratie met een duidelijk gedefinieerde grondwet die in zijn artikel 63 duidelijk stelt:

“De persoon van de Koning is onschendbaar; de ministers zijn verantwoordelijk”

Dit houdt in dat dat zowel de Koning als de ambtenarij hun publieke uitingen moeten afstemmen op de bevoegde ministers. En een verdere consequentie van dit principe is dat elke ambtenaar, dus ook een provinciegouverneur, die tegen de bevoegde wetgevende instanties -zeg maar het parlement- ingaat, zijn minister in een zeer moeilijk parket brengt. En niets minder dan dat is het wat sommige provinciegouverneurs doen als zij hun eigen versies van de wapenwet maken. We hebben dit gezien met de affaire van de “baby”pistolen (waarbij ze door de Raad van State grandioos zijn teruggefloten) en we zien dit nu opnieuw met de problematiek van de halfautomaten, waarvan u het verloop kan lezen bij onze collega’s van WapenUnie en ook op onze site. Zie http://www.wapenunie.be/nieuws/2012/klachtenactie-tegen-gouverneurs-te-antwerpen-en-oost-vlaanderen

Decadentie!

3

Reeds in 2005 verdedigde de gouverneur Denys van de provincie Oost Vlaanderen een zeer controversieel standpunt. Wij citeren uit het belang van Limburg van 28/11/2005:

“Denys zei geen voorstander te zijn van een “verkozen” gouverneur, “die functioneert als een soort burgemeester van de provincie”. Noch wil hij zijn rol beperken tot een “door de centrale overheid benoemde gouverneur, die louter optreedt als ambtenaar om uit te voeren wat de centrale overheid opdringt”, luidde het. “De gouverneur is als een octopus verbonden aan al die overheidsniveaus. Ik geef toe dat dit institutioneel niet het meest zuivere is, maar het geeft maatschappelijk de grootste meerwaarde”. De Oost-Vlaamse gouverneur eiste ook het recht op politieke uitspraken te doen, maar dan enkel tijdens de beleidsvoorbereidende fase. Gouverneurs horen eigenlijk neutraal te zijn, maar met de benoeming van André Denys (VLD) en Steve Stevaert (sp.a) is zoiets niet evident.”

Met andere woorden A. Denys maakte zijn intentie tot politieke insubordinatie reeds openbaar in 2005.

http://www.hbvl.be/Archief/guid/denys-vld-verdedigt-dubbelzinnig-statuut-gouverneur.aspx?artikel=d83c1fa0-9d6f-48ee-8690-6c49a84ed7e2

Aan de basis van dit nieuwe ideeën-goed ligt de vooronderstelling dat het uitsluiten van een gekwalificeerde mening - dus ook die van de (hogere) ambtenaar- in een moderne democratie niet meer kan. Dat met andere woorden de “ouderwetse” deontologie van de dienstbare ambtenaar, die zich onthoudt van eigen interpretaties van bestuursaangelegenheden verleden tijd is. Jawel, dat de zogenaamd ‘deskundige’ ambtenaar ook recht heeft op een eigen en daadwerkelijke inbreng in legale aangelegenheden. ( Denys verwoordt het in zijn bijzondere context zelfs als een maatschappelijke meerwaarde!) Dit denkbeeld, dat volgens de rechtswetenschapper en criticus Paul Cliteur(1) kan benoemd worden als het Algemeen Verlicht Gevoel, krijgt inderdaad vandaag acceptatie in brede bestuurskringen. Echter, stelt Cliteur, berust dit AVG in de meeste gevallen louter op sentimenten en is het “veeleer een wollig amalgaam van overtuigingen en intuïties”

Dat deze laatste kwalificatie klopt, kunnen we inderdaad vaststellen aan de grondslagen waarop de Provinciale pogingen tot wetswijziging berusten. Wat moeten we anders denken van de overheidsmotieven om tot verbod te komen van het merendeel van de half-automatische lange wapens. Zie hiervoor de link http://users.telenet.be/AVWL/AVWL/Klachtenprocedure_Gouverneurs.pdf

De wijze waarop men in de provincieadministraties dit verbod op de semi-automatische wapens motiveert is ontoelaatbaar amateuristisch en nergens gestoeld op enige redelijke wetenschappelijke data noch op enige wapenkundige expertise. De geventileerde motivatie hiertoe kunnen we terecht een wollig amalgaam van louter overtuigingen en misplaatste intuïties noemen.

Bovendien is deze manier van handelen volledig in strijd met de wapenwet die stelt dat de provinciegouverneurs geen enkele discretionaire bevoegdheid hebben en dus uitsluitend de voorschriften van het ministerie moeten volgen

Het zijn uiteindelijk dit soort interferenties in het wetgevend werk die de totale decadentie inluiden van onze bestuurs- en wetgevende instanties; die de werking van de rechtsstaat onmogelijk maken en die uiteindelijk leiden tot algehele chaos!

4

Ter vergelijking met een voorgaand praktijkgeval: In Amerika bestond van in 1994 tot 2004 een min of meer vergelijkbaar verbod op ‘semi-automatische aanvalsgeweren’ en laders met grote inhoud, de zgn. Federal Assault Weapon Ban. Deze wet werd opgeheven wegens te weinig impact op de misdaadcijfers. Deze opheffing van de wet echter gebeurde wel degelijk op basis van een criminologisch onderzoek, bevolen door het US departement van Justitie. Het onderzoek steunende op meer dan 100 bladzijden wetenschappelijke feiten en data, bracht aan het licht dat de invloed van de kwestieuze wet over 10 jaar, nagenoeg als verwaarloosbaar kon worden beschouwd. Er ging aan de opheffing van deze overbodige wet, dus wel degelijk grondig wetgevend werk vooraf, vrij van overtuigingen en sentimenten. Wordt het niet de hoogste tijd dat wat betreft de wapenwetgeving, men in België ook op basis van loutere ratio en deskundigheid aan wetgevend werk gaat doen?..

Ondertussen is Gouverneur Denys aan de laatste weken van zijn ambtstermijn bezig. Hopelijk verdwijnt met hem ook de weerspannige genius die hij naar alle waarschijnlijkheid heeft weten te verspreiden onder zijn collegae in de andere provinciebesturen. Laat al die andere gouverneurs nu eens rustig nadenken over hun uiteindelijke plichtenleer. Indien men doorgaat op de ingeslagen weg, is het immers gewoon wachten op die ene, dappere particulier, die zich benadeelt voelt door- en gaat procederen tegen de provinciale overheid, die haar wettelijke bevoegdheden in deze meer dan te buiten gaat.

En wij van AVWL zullen zo’n particulier met alle middelen steunen. Zoveel is zeker.

Uiteindelijk zijn de provinciebesturen toch geen onafhankelijke baronieën waar de gouverneur zijn eigen wetten mag stellen…..*1 Bron: Paul Cliteur: Tegen de decadentie, de democratische rechtstaat in verval.

ORATOR

5

Tijdens de journalistieke hype rond de recente Amerikaanse presidentsverkiezingen, werd de zogenaamde “wapengekte” van de doorsnee Amerikaan maar weer eens dik in de verf gezet. Er kon altijd wel iemand opgevoerd worden die er in zijn (reusachtige) achtertuin flink op los schoot met allerlei wapentuig en die er in een paar oneliners de nadruk op legde dat wapens een heel belangrijk item vormden in zijn leven. Al te dikwijls wordt in Europa naar Amerika gerefereerd als naar een land waar men een wapen kan aanschaffen, alsof men hier bij de kruidenier op de hoek even een six-pack bier gaat kopen. Maar wat is daar werkelijk van? Hierna dus een poging om één en ander tot ware proporties te herleiden.

Wanneer deze bijdrage wordt neergeschreven is president Obama aan zijn tweede ambtstermijn begonnen. De weken voor deze gebeurtenis werden wij hier gebombardeerd met reportages, beelden, oneliners over de voorafgaande verkiezingscampagne.

En in de meeste gevallen waren die zodanig gemanipuleerd en geënsceneerd dat men er steeds het gevoel moest aan overhouden dat de andere kandidaat, Romney, wel degelijk de mindere partij was in dit steekspel. Dat is onder andere het gevolg van het feit dat onze Europese intellectuele middenklasse, waartoe uiteraard ook het journalistengilde behoort, hun favoriete maatschappelijk model meer zien weerspiegeld in dat socio-economisch model dat Obama vertegenwoordigt.

Het feit dat wij met onze Europese bril op, het Amerikaanse democratische model zien als gelijk aan het onze, zeg maar een soort Rijnlandmodel, waarin socio-economisch overleg tussen de verschillende actoren -het kapitaal, de werkgevers- en nemers, de industrie en de handel, de consument en zijn volksvertegenwoordiging- via overleg en overheidsinterventies, er steeds weer in slagen om tot een min of meer aanvaardbare maatschappelijke consensus te komen. Welnu dit is niet waar Amerika ooit voor zal staan.

Once upon a Time in America (part 1)

6

“Amerika is, meer nog dan West-Europa, een land geworden van sociale stammen die volledig los van elkaar zijn gezongen”

“De noordoostelijke staten kennen bijvoorbeeld veel zogenaamde “high trust” gebieden: streken waar men een redelijk vertrouwen heeft in elkaar en in de overheid, waar het gemiddelde opleidingsniveau hoog is en waar de overheidsvoorzieningen goed zijn. Met name in het Zuiden heb je aan de andere kant, regio’s waar weinig sociaal vertrouwen bestaat en waar het gemiddelde opleidingsniveau juist opvallend laag is. Dat alles leidt tot verschillen in levensstijl die vergelijkbaar zijn met de kloof tussen, pakweg, het Poolse platteland en een voorstad van Parijs”

Het summum van dat Amerikaanse zelfbeschikkingsrecht, is dan ook het individuele wapenbezit. Geen sterker symbool immers voor een leven waarbij men zijn eigen lot in handen heeft, een leven uitstijgend boven elke beknotting, het leven van een Zwaarddrager.

Wie van Amerika echt een beetje hoogte wil krijgen zou zich best eens verdiepen in het recente boek “Reizen zonder John” van Geert Mak, journalist én Amerika liefhebber, die deze natie al verscheidene malen heeft doorkruist en het ook zijn milde kritische commentaren niet spaart.

Het fundament van Amerika is om te beginnen gekenmerkt door een doorgedreven individualisme. Politieke begrippen als “liberaal & libertair” hebben er een gans andere bijklank dan wij hier gewoon zijn van te hanteren. De Amerikaanse drijfveer is het idee dat alles maakbaar is, een vooruitgangs- optimisme dat inderdaad op sommige momenten het naïeve overschrijdt en dat wij moeten dat aanvaarden zoals het is, net zoals we het Chinese centralisme en staatsdirigisme moeten aanvaarden zoals het is: het zijn politieke realiteiten tout court.

Daarenboven is het volstrekt verkeerd van de Amerikaanse staten te beschouwen als één socio-culturele eenheid. Geert Mak stelt het zo:

7

Eén van die stemmen is die van Adam Winkler, een rechtsgeleerde die het boek “Gunfight” schreef over de ontwikkelingen rondom het tweede amendement.

Zijn slotconclusies zijn de volgende:

“ Eerlijk gesproken, ontwapening is nooit een ernstige optie geweest. Er bestaat geen politieke wil voor, en zelfs als die er was, er zijn veel te veel wapens in Amerika en veel te veel wapenbezitters zouden nooit toegeven aan een wet die hen zou verplichten hun wapens in te leveren”

“ In plaats van onszelf af te vragen of we nu wapens in de maatschappij zouden toelaten of niet, zouden we beter de aanwezigheid van die wapens accepteren en onze aandacht wijden aan het zoeken naar een passend beleid dat effectief het wapengeweld zou kunnen beperken”

“Wat we nodig hebben is een beter beleid om wapens uit de handen te houden van gangsters en recidiverende overtreders verantwoordelijk voor de grote massa aan wapengeweld”

Laat ons vooral ook wel wezen: er bestaat wel degelijk wapenwetgeving in Amerika.

En we hebben het dan even niet over een aquarium-vis, maar wel over de iconische pionier die nog maar pakweg enkele honderden jaren geleden, zichzelf moeizaam een weg baande naar het veelbelovende doch ook “wilde” Westen.

Met andere woorden, het ideaal van de berooide, wilskrachtige pionier, is er meer dan ooit “alive and kicking”.

„Aangezien een goed geregelde militie nodig is voor de veiligheid van een vrije staat, zal geen inbreuk worden gemaakt op het recht van het volk om wapens te bezitten en te dragen.“

Zo klinkt het beroemde 2e amendement uit de Amerikaanse grondwet en dat is het waar de Amerikaan/wapenbezitter zich in de loop van de tijd sterker en sterker aan hecht. Het is een amendement dat sinds 1791 bestaat, maar het lijkt er op dat de Amerikaan het in de loop van de tijd steeds sterker is gaan belijden, ja noem het zelfs maar sacraliseren.

Betrouwbare Gallup pols wijzen op het feit dat steeds meer Amerikanen het civiel wapenbezit onderschrijven en het is aantoonbaar dat het item de laatste malen niet eens meer voorkwam in de recente verkiezingscampagne voor het presidentschap. Het zou voor Obama (én Romney) zonder twijfel politieke zelfmoord hebben betekend, moesten zij zelfs maar een klein ingrijpen in de bestaande wapenwetgeving hebben voorgestaan.

De argumentatie pro & contra wapenbezit is immers een hyper-emotioneel debat tussen gun-nuts en gun-grabbers, dat maar al te dikwijls is gestoeld op paranoia, verdachtmakingen en machtsspelletjes. Net zoals in de Amerikaanse politiek, wordt hier van beide kanten dikwijls gespeeld met halve waarheden tot leugenachtige verdraaiingen. Daarom moet men als observator ook willen luisteren naar de meer gematigde stemmen in het debat.

8

De dood van al deze leiders lokte op zijn beurt weer ander geweld en tegengeweld los. Het was ook het tijdperk van de grote rassenconflicten, met massieve rellen en oproer over het ganse land. In hoofdzaak dan weer reacties op geweld en onderdrukking uitgeoefend op de kleurling door o.a. lokale politie en organisaties als de Ku Klux Clan. Het kon dan ook niet uitblijven dat er zich een radicale tegenbeweging vormde. In 1966 werd dan ook de Black Panther Party opgericht die tot in1982 actief bleef. Black Panther was een gewapende, militante organisatie die bij verschillende gelegenheden dan ook openlijk gewapend demonstreerde. Dat werd haar trouwens ook mogelijk gemaakt dank zij de toen heersende zeer liberale wapenwetten. De ‘GCA 1968’ wet was dan uiteindelijk ook een vrij gematigde reactie op al het wederzijds geweld van dit tijdsgewricht. Hoewel Black Panther zeer radicaal was en her en der actief gebruik heeft gemaakt van haar wapens, heeft zij tijdens haar bestaan nooit geleid tot ware revolutionaire omwentelingen. Een functionerende Amerikaanse democratie kon deze gewapende elite vrij goed aan, noch ontstond er een massieve, radicale tegenbeweging tegen Black Panther, een bewijs dat een grote massa aan burgerlijk wapenbezitters geen gevaar betekent voor de openbare orde.

Ook waren er dan weer omgekeerde evoluties die maakten dat de heersende wapenwetten werden verzacht. De ‘Firearm Owners Protection Act’ van 1986, ook genoemd de ‘McLure-Volkmer Act’, bracht enkele

wijzigingen aan in de GCA 1968 wet. Zo hief ze een aantal beperkingen

op waardoor het zowel federale licentiehoudende wapenhandelaars

als niet-licentiehoudende particulieren, de mogelijkheid boodt, wapens te kopen op wapenbeurzen. Tevens werd het Bureau of Alcohol, Tobacco and Firearms (afgekort het ATF, het toeziende en bevoegde orgaan voor wapens) beperkt in zijn bevoegdheid van herhaalde inspecties,

In 1968, ten gevolge van de naweeën van de moordaanslagen op senator Robert Kennedy en op Martin Luther King werd de Gun Control Act ingevoerd.

Terloops toch even wat bijkomende anekdotiek over M.L.King: Nadat in 1956 King’s woning in Alabama was bestookt met een bom, vroeg King een vergunning aan voor verborgen dracht van een handwapen. Deze vergunning werd hem door de autoriteiten geweigerd. Niettemin was King’s woning volgens zijn toenmalige adviseur G. Smiley een waarachtig arsenaal. Op een gegeven ogenblik nam een bezoekende reporter plaats op King’s sofa en kwam met zijn zitvlak onzacht terecht op een geladen revolver. King geloofde namelijk vurig in het feit dat liefde het beste middel was tegen geweld, maar toch stond hij ook volledig achter het recht dat iemand zijn huis en familie op gepaste wijze mocht beschermen.

Hoe dan ook het, voornaamste objectief van voornoemde ‘GCA’ 1968 wet, was het verhinderen van bezit van wapens door misdadigers, voortvluchtigen, illegalen, druggebruikers en mentaal gestoorden. Tevens regelde de wet de legale wapenhandel en beperkte ze de postorder handel in wapens.

Laat ons wel wezen, de zestiger jaren waren zeer turbulent in heel wat Amerikaanse staten. Er waren de moorden op president

J.F.Kennedy (†1963), de moord op de moordenaar van Kennedy zelf,

Lee Harvey Oswald (†1963), Malcom X (†1965) senator Robert Kennedy (†1968), dominee Martin Luther King (†1968)

9

Deze wet verbood de produktie, de verkoop en het bezit van 19 types half-automatische wapens en eveneens hield zij een verbod in op zekere hoge-capaciteit magazijnen. Deze wet was echter voorzien van een zgn. “sunset” clausule. Voor deze clausule bestaat niet echt een Nederlandstalige vertaling, maar het komt er op neer dat die ingelaste clausule bepaalt dat de wet na een bepaalde periode tot vervallen komt en desnoods opnieuw dient te worden gestemd. In 2004 (d.w.z. na 10 jaar) verliep dan ook deze Federal Assault Weapon Ban, dit op basis van een tussentijds universitair criminologisch rapport, dat aantoonde dat de wet gedurende die 10 jaar geen aantoonbare impact had gehad op het wapengeweld. De wet werd dus niet meer her-opgenomen.

Niettegenstaande de wet verdween bleven bepaalde staten hieraan toch vasthouden. Californië bant reeds semi-automatische wapens sinds 1989. New York, Massachusetts en New Jersey laten nog steeds geen magazijnen toe van meer dan 10 kogels en vervaardigd na 1994.

De Domestic Violence Offender Gun Ban, het zgn. ‘Lautenberg Amendement’ kwam in toepassing in 1997. Hierdoor werd iedereen die op een bepaalde manier veroordeeld werd voor wangedrag of huiselijk geweld,

werd de hoeveelheid gegevens die wapenhandelaars moesten bijhouden gereduceerd en werd de aan te voeren bewijslast tegen potentiële overtreders van de wapenwet, aanzienlijk verhoogd.

In de verdere jaren na het passeren van de GCA 1968 wet, werd van potentiële wapenverkopers vereist dat ze zich identificeerden en een verklaring aflegden dat ze zich niet bevonden in één van de categorieën die hun uitsloten van mogelijk wapenbezit. Vele afzonderlijke staten vereisten ook bijkomende achtergrond check’s die veel verder gingen dan federaal voorgeschreven. Ondertussen was in 1993 ook de zogenaamde Brady Handgun Violence Prevention Act aangenomen. Deze wet legde de potentiële koper van een handwapen een wachttijd op, met als doel van impulsieve kopen tot een minimum te herleiden. Ook voorzag deze wet in de oprichting van een federaal systeem, dat kon voorzien in onmiddellijke criminele achtergrondinformatie van een potentiële wapenkoper. Hiermee was de aanzet gegeven tot de oprichting van het National Instant Criminal Background Check System (kortaf NICS)

In 1994 werd opnieuw een stap gezet naar verdere civiele wapenbeperking. De invoering van de Violent Crime Control and Law Enforcement Act had als onderafdeling de Federal Assault Weapon Ban.

10

bedraagt die wachttijd 10 dagen. Zo kan men in Californië ook geen verkoop afsluiten tussen particulieren en steeds dient dit te gebeuren via bemiddeling van een geautoriseerde wapenhandelaar. Laatstgenoemde neemt dan het betrokken wapen in ontvangst en verhandelt het door aan de koper na de vereiste wettelijke wachttijd en achtergrondcontrole.

Tot zover dit beknopte en onvolledige overzicht van de Amerikaanse wapenwetten. Wat wij hiermee wilden duidelijk maken is het volgende:

- neen, er heerst geen anarchie in het systeem van de Amerikaanse wapenhandel en sommige vergunningssystemen zijn vergelijkbaar met sommige gehanteerd op het Europese continent

- ja, de doorsnee Amerikaan is een waarachtige wapenliefhebber. Weliswaar variëren de meningen sterk over in welke mate een wapenwetgeving restrictief of integendeel zeer soepel moet zijn, toch is het burgerlijk wapenbezit in Amerika een uitgemaakte zaak. De zoektocht naar een wetgeving die deze vrijheid waarborgt en tegelijk de civiele veiligheid maximaal houdt, zal blijven doorgaan. De hoeveelheid wetenschappelijke en statistische kennis over het onderwerp is er enorm en indien juist gehanteerd, zal die uiteindelijk leiden tot een compromis in het voordeel van civiel wapenbezit. Amerika is immers tot nader order een democratie (met weliswaar een aantal tekortkomingen net zoals de Europese democratie) waar een grote massa bonafide wapenbezitters, die nooit met het criminele in aanraking komt, het nog steeds voor het zeggen hebben. Amerika’s democratie is wat het is, echter nog steeds is het principe ‘burgerlijke vrijheid’ er in arduin gebeiteld

In een volgend schrijven gaan wij dieper in op de verschillende actoren in het Amerikaanse wapendebat.

VSJ

het recht ontnomen een wapen te bezitten. Tevens verbiedt de wet ook de gift van een wapen aan een persoon in dergelijk parket. Zij strekt zich ook uit tot wetsdienaars en actieve militairen.

Tot hier deze korte - en niet uitputtende- opsomming van een aantal federale wapenwetten. Hoe echter moet een gemiddelde Amerikaanse wapenliefhebber zich nu in concreto inpassen in deze stelsels, om wettelijk in orde te zijn? Er zijn een aantal algemene regels:

Voor de aankoop van een lang wapen is de vereiste minimumleeftijd 18 jaar. De potentiële client moet zijn identiteit bewijzen (photo ID met leeftijd uitgereikt door officiële instantie , rijbewijs), vervolgens dient hij een aanvraagformulier in te vullen waarna men een achtergrond check uitvoert bij de FBI die het NCIS systeem beheert (zie hoger). Dit gebeurt via telefoon, fax, of rechtstreeks online. De gemachtigde wapenhandelaar krijgt vervolgens bericht “Proceed” “Delayed” (indien meer tijd nodig blijkt) en in het slechtste geval “Denied” (indien de koper niet wettelijk voldoet aan de persoons-check). Bij elke consultatie van het NCIS systeem wordt een uniek nummer gegenereerd dat dient te worden vermeld op het aankoopformulier. De handelaar (steeds een ‘Federal Firearms Licensee’) dient op zijn beurt de gegevens van wapen en koper in te brengen in het Record of Receipt and Disposition. Indien de NCIS niet bij machte is zijn toelating te verlenen binnen drie dagen, dan mag de verkoop verder doorgaan zonder machtiging van NCIS.

Voor aankoop van een handwapen gelden ongeveer dezelfde regels, alleen is de minimum leeftijd 21 jaar en is er een wachttijd ingelast die kan verschillen van staat tot staat. Sommige staten doen daar nog de eis bovenop om voorafgaande aan de koop, een officiële staatsvergunning te verwerven, een beetje vergelijkbaar met onze Europese systemen. In Californië, op gebied van wapenbezit toch wel een van de meest restrictieve staten,

11

Wij sportschutters lopen meestal niet te koop met onze hobby. De reden hiervoor is voornamelijk de negatieve sfeer gecreëerd door diegenen die onze hobby niet delen en ons al te graag bestempelen als criminelen. Want,… zo beweren zij: “Wapens zijn toch het werktuig van criminelen, dus wie een wapen heeft of hanteert is een crimineel”. Wij weten wel beter.

Ondanks dit alles blijven wapens bij veel mensen tot de verbeelding spreken. Dagelijks ziet men ze voornamelijk op TV, in het nieuws, in allerhande films en in een uitzonderlijk geval ook eens in een sportevenement (biatlon, en niet te vergeten … de Olympische spelen waar de Belg Lionel Cox als sportschutter een zilveren medaille in de wacht sleepte).

Hoe vaak er ook wapens te zien zijn, voor de meesten blijven het beelden op een scherm. Ze van dichtbij bekijken, ze aanraken, laat staan ermee schieten … is en blijft voor velen een onbereikbare utopie.

Het is dan ook begrijpelijk dat er bij niet-sportschutters vele vragen en ook misverstanden de kop op steken rond wapens.

Is het schieten met een wapen zo eenvoudig als in de film? Hoe is het om zo een wapen vast te houden? Hoe eenvoudig is het richten op het doel? Hoe veilig is een wapen of het omgaan ermee? Allerhande vragen die men alleen kan beantwoorden als men, al is het maar even, in de huid van een sportschutter kruipt.

Even proberen? Kennismaking met de schietsport

12

Nu zijn er mensen die een nuchtere kijk hebben op wapens. Zij laten zich niet meeslepen door wilde verhalen over “rambo”-wapens e.d. Zij willen niet voortgaan op geruchten en verhalen die door sommigen de wereld worden ingestuurd. Zij zouden liefst zelf de proef op de som nemen. Maar, … alleen vergunninghouders (sportschutters) en enkele andere bevoorrechte personen (politiediensten,…) mogen volgens de nieuwe wet een wapen hanteren.

Wel, de wetgever en dus de wet voorziet in de mogelijkheid dat iemand die eens een wapen wil hanteren (lees: eens mee wil schieten) dat ook kan. Hoe zouden anders nieuwe sportschutters kunnen kennismaken met deze sporttak? Deze mogelijkheid ontnemen zou heel wat handelingen met wapens in de illegaliteit brengen. Let wel op. Dit gaat hier over vergunningsplichtige wapens. Handelingen met verboden wapens zijn en blijven verboden.

Wat mag en wat kan?Stel dat je een zekere fascinatie hebt voor wapens en/of het schieten er mee. Maar het is iets wat je onvoldoende kent (alleen maar van TV) of nooit gedaan hebt (schieten is voorbehouden aan vergunninghouders etc…) kan je dan verder ook niet beoordelen.

Er zijn (wettelijk) 3 mogelijkheden om een wapen ter hand te nemen en kennis te maken met de schietsport. We zetten ze hier even op een rij.

1. Een attest afgeleverd door de provinciegouverneur2. Het principe van de dagkaart3. De voorlopige sportschutterslicentie (VSSL)

Deze 3 mogelijkheden laten toe om een wapen te hanteren zonder dat men reeds sportschutter is. De bedoeling van ieder systeem is verschillend zoals ook de modaliteiten/voorwaarden van uitvoering.

We zullen ze voor u even verduidelijken.

12

13

1. Een attest afgeleverd door de provinciegouverneurDit systeem is eigenlijk meer bedoeld voor iemand die reeds beslist heeft om een wapenvergunning aan te vragen. Maar die zich ter voorbereiding op de theoretische en praktische proeven die een wapenvergunning voorafgaan, wil bekwamen in het omgaan met wapens.

De aanvraag gebeurt bij de provinciegouverneur van uw woonplaats. Hij zal onderzoeken of aan de wettelijke voorwaarden voldaan is voor het hanteren van een wapen. Dit onderzoek wordt bij iedere vergunningaanvraag gevoerd.

Indien alles OK is dan wordt het attest door of namens de provinciegouverneur afgeleverd.

Dit attest kan afgeleverd worden voor één of meerdere categorieën (revolver, pistool, geweer met gladde loop, geweer met getrokken loop, zwartkruit wapen)

Met dit document heeft men de toelating om tijdelijk het sportschieten te beoefenen met het wapen van anderen op een erkende schietstand.

Er is geen beperking voor het aantal keren dat men gaat schieten. Het kan dus dagelijks gebeuren.

De bedoeling van dit systeem is dat men na termijn een wapenvergunning aanvraagt voor de aankoop van een wapen.

In de praktijk wordt dit systeem waarschijnlijk het minst toegepast en zullen de meeste occasionele schutters dus één van de twee volgende systemen verkiezen (dagkaart en/of VSSL).

2. Het principe van de dagkaartHet principe van de dagkaart is bedoeld voor mensen die slechts éénmalig met de schietsport willen kennis maken zonder te veel rompslomp met papierwerk e.d. Bijvoorbeeld op een opendeurdag of een ander evenement of gewoon éénmalig uit nieuwsgierigheid. Zo een persoon noemt men een “occasionele schutter”.

De wet voorziet dat men 1x per jaar met (een) vergunningsplichtig(e) wapen(s) mag schieten, weliswaar onder begeleiding en onder strikte voorwaarden. Dat geldt voor iedereen die geen vergunning e.d. voor deze wapens heeft.

Eén maal per jaar wil zeggen “één maal één dag per tijdspanne van 12 maanden”, met ingang van deze tijdspanne op de dag vermeld op de dagkaart.

Wat zijn nu de voorgeschreven regels der wet voor dit systeem? De dagkaart wordt uitgereikt door de uitbater van een erkende schietstand. De dagkaart is een genummerd document dat door de uitbater van de schietstand wordt ingevuld. Op deze kaart staat een volgnummer. De naam en gegevens van de occasionele schutter, de gegevens van de schietstand, de vermelding van de schietdag,….

Dit document wordt in 3-voud gemaakt. Eén exemplaar is voor de uitbater van de schietstand. Eén gaat binnen de 7 dagen naar de provinciegouverneur en het derde exemplaar is bestemt voor de occasionele schutter. In principe zijn er geen verdere documenten nodig al zullen de meeste schietstanden een bewijs van goed gedrag en zeden vragen (gratis af te halen bij uw stad- of gemeentebestuur).

14

De schutter kan op die dag alleen gaan schieten op de schietstand die de dagkaart heeft uitgereikt. Officieel kan dit van 0.00 uur tot 23.59 uur.

De uitreiker van de dagkaart moet de schutter ook duidelijk informeren dat deze vorm van schieten slechts 1x per jaar kan gebeuren en dat overschrijden hiervan boetes en/of sancties van overheidswege inhouden.

In de praktijk komt het er op neer dat men naar de uitbater van een schietstand gaat om informatie in te winnen betreffende de mogelijkheden (dagindeling, bespreken met wat je wil schieten, begeleiding,….) en een datum vastlegt voor deze dagkaart. Vermits het een éénmalig evenement is kan best de beschikbaarheid van wapens (welke categorieën, kalibers, …) en alles wat er bij hoort duidelijk worden vastgelegd en afgesproken. Het zal je maar overkomen dat je met een geweer wil schieten en uitgerekend op die dag is er geen geweer beschikbaar. Of het geweer is wel beschikbaar maar vertoont een hapering en een vervangwapen is niet beschikbaar. Het is ook zinnig om een raming van de eventuele kosten te (laten) maken (huur van de schietbaan, huur voor de wapens, kosten voor munitie,…..)

Ook sportschutters kunnen gebruik maken van de dagkaart. Veronderstel dat Piet houder is van een vergunning voor een revolver en een pistool. Met deze wapens gaat hij regelmatig schieten op de schietstand. Daar ontmoet hij regelmatig collega schutter Jef die ook een vergunning heeft voor een geweer met getrokken loop. Piet zou nu graag eens weten hoe het is om met een geweer te schieten. Via het systeem van de dagkaart kan hij éénmalig (lees: 1 dag) met het geweer van Jef (en van andere schutters) schieten zonder dat hijzelf hiervoor een vergunning of sportschutterslicentie heeft.

Het grote voordeel van dit systeem is de eenvoud met relatief weinig formaliteiten en een lage drempel. Geen lidgelden, geen extra kosten en/of documenten.

Het voornaamste nadeel is dat het slechts éénmalig is en indien men nog een keertje extra wil, dan is men verplicht om een ander systeem te gebruiken.

15

3. De voorlopige sportschutterslicentie (afgekort VSSL)Voor iemand die het sportschieten als hobby wel ziet zitten is de sportschutterslicentie (SSL) een goede oplossing.

Sportschutterslicenties, ook de voorlopige, worden uitgereikt door gemachtigde schietsportfederaties. In Vlaanderen zijn dit de volgende:

- Vlaamse Schietsportkoepel vzw (VSK)- FROS Amateursportfederatie vzw (FROS)- Vlaamse Traditionele Sporten vzw (VLAS) De bevoegde dienst voor deze 3 bovenstaande federaties is Bloso- De machtiging voor de Federatie van Vlaamse Historische Schuttersgilden vzw (FVHS) waarvan

het agentschap Kunsten en Erfgoed de bevoegde dienst is, werd voor 2012 ingetrokken en komt dus niet meer in aanmerking.

Een sportschutterslicentie krijgt men niet zomaar. Er moet eerst een bewijs geleverd worden dat de schutter aan alle wettelijke voorwaarden voldoet en dus ook bekwaam is om op de juiste manier met een wapen om te gaan. Om die bekwaamheid te verwerven is de “voorlopige sportschutterslicentie” in het leven geroepen. (wij noemen die hier verder de VSSL.) De VSSL laat toe dat beginnende schutters op een verantwoorde manier kennis maken met de schietsport en de bijhorende wapens. En zich zo onder begeleiding van ervaren schutters kunnen bekwamen in het hanteren van vuurwapens.

Met een VSSL kan men gedurende maximum één jaar de schietsport beoefenen en zichzelf bekwamen in alle aspecten van het sportschieten. Een soort van oefenperiode. Gedurende die periode kan men zich ook verdiepen in de wetgeving en technische aspecten betreffende wapens en zo meer. Na die oefenperiode (die minimaal 6 – en maximaal 12 maanden duurt) dient de bezitter van de VSSL een theoretische – en een praktische proef met goed gevolg af te leggen. De VSSL vervalt in ieder geval na 12 maanden, maar kan in geval van geslaagd bij voorgaande proeven worden omgezet in een definitieve sportschutterslicentie.

In tegenstelling tot de dagkaart geeft de VSSL de mogelijkheid om gedurende maximaal 1 jaar de schietsport te beoefenen en dit op verschillende vrij te kiezen tijdstippen (openingsuren van de schietstanden). Uiteraard onder begeleiding, net zoals bij de andere mogelijkheden. Dit schieten kan ook op verschillende erkende schietstanden. Men is dus niet gebonden aan één enkele schietstand zoals bij de dagkaart. Er is geen maximum vastgelegd voor het aantal schietbeurten. Indien men echter na 6 tot 12 maanden een definitieve sportschutterslicentie (SSL) wenst te bekomen dan dient men minimaal 12 schietbeurten te bewijzen via het sportschuttersboekje. Deze 12 beurten moeten verdeeld zijn over minstens 2 trimesters (1 trimester = een aaneengesloten periode van 3 maanden).

16

Het bekomen van een VSSL houdt wel wat meer in dan bij het invullen van een dagkaart.

- Vooreerst moet men lid zijn van een schietsportclub die aangesloten is bij een erkende schietsportfederatie. Het is via deze club dat de VSSL kan worden aangevraagd (VSK, FROS). De aanvraag is aan een aantal voorwaarden gebonden. Een voordeel van het lidmaatschap is dat men automatisch verzekerd is.

- Eerst en vooral kan men vanaf 16 jarige leeftijd een VSSL aanvragen mits toestemming van de ouders of wettelijke vertegenwoordigers. Voor meerderjarigen geldt deze toelating uiteraard niet.

- Als eerste document dient bij de aanvraag een kopij van de identiteitskaart gevoegd te worden.

- Verder moet kunnen aangetoond worden dat men zonder gevaar voor zichzelf of voor anderen een wapen kan manipuleren. Dit moet gebeuren door het voorleggen van een medisch attest, meestal opgemaakt door uw huisarts. Dit moet een recent attest zijn en mag dus niet ouder zijn dan 3 maanden. De meeste verenigingen hebben hiervoor speciale voorgedrukte documenten.

- Het is ook logisch dat iemand met een crimineel verleden, of iemand die veroordeeld is waardoor hij geen wapen meer voorhanden mag hebben, geen VSSL kan bekomen en dus niet aan sportschieten kan doen. Om o.a. die reden is men verplicht om een “uittreksel uit het strafregister” toe te voegen bij de aanvraag. Deze documenten worden uitgereikt door uw stad- of gemeentebestuur en mogen niet ouder zijn dan 3 maanden.

- Een VSSL kan maar voor één categorie aangevraagd worden. Die categorieën worden voorgesteld door een letter (A = revolver, B = pistool, C = schoudervuurwapen met gladde loop, D = schoudervuurwapen met getrokken loop, E = zwartkruitwapens) Het is echter wel mogelijk om meerdere VSSL’s voor verschillende categorieën aan te vragen. Dus verschillende VSSL’s die elk geldig zijn in een andere categorie.

Indien de VSSL uiteindelijk wordt toegekend, dan wordt ook de provinciegouverneur van uw woonplaats hiervan op de hoogte gebracht.

Het voordeel van de VSSL is overduidelijk. Men kan meerdere malen in datzelfde jaar gaan kennismaken met de schietsport zonder dat er telkens documenten moeten ingevuld worden. Men heeft in de loop van het jaar de tijd om met verschillende wapens van verschillende sportschutters te schieten.

Het grootste nadeel zijn uiteraard de kosten. (doktersattest, lidmaatschap, aanvraag VSSL, …) die beduidend hoger liggen dan bij het systeem van de dagkaart.

Ieder schietsportvereniging zal u graag tekst en uitleg geven en u helpen met uw keuze. Zij hebben ook alle documenten voorhanden.

Aarzel niet om “eens te proberen”. Je zal ongetwijfeld minder geneigd zijn om de wilde verhalen van de niet-sportschieters te geloven.

En, … onbekend is onbemind. Misschien …..

Zetel : avenue Nobel, 5 bte 2 te 1300 Wavre (België) Website http://www.avwl-vzw.be/ BNP Paribas Fortis : IBAN : BE79 0014 0635 7833 BIC : GEBABEBB

Actieve Verdediging der WapenLiefhebbers v.z.w.

Défense Active des Amateurs d’Armes a.s.b.l.

Inschrijvingsformulier van de DAAA/AVWL

Nederlandse versie 1.07 Ondergetekende, Naam en voornaam: ..................................................................................................................

Adres: ...................................................................................... Nummer: ............ PB: .............

Postcode: ..................... Gemeente: ............................................... Land: ................................

Geboren op ....../......./.......... te ........................................ Nationaliteit.................................

Communicatiemiddelen tél.: ............................................ /...................................................

Fax.: .................................................................. GSM: ...............................................................

E-mail: .........................................................................................................................................

Specifiek interessegebied:

ISSF-schieten / IPSC-schieten / Vrijetijds-schieten / Verzameling / Jacht /

Patrimonium / Historiek / Messen / Ander: ...............................................................

Vraagt zijn inschrijving aan als aansluitend lid bij de DAAA/AVWL.

De aanvraag is op te sturen naar:

Daniel Beets

Oudergemseweg, 41

B-1970 Wezembeek-Oppem

GSM 0498/54 54 55

Het lidmaatschap is gratis voor 2013, doch steungiften kunnen gestort worden op

het rekeningnummer: IBAN : BE79 0014 0635 7833 BIC : GEBABEBB van de

AVWL v.z.w.

Gedaan de ................................. te ................................. handtekening .................................

De in dit formulier bijeengebrachte gegevens worden behandeld volgens de wet op de bescherming van het priveleven van 08/12/1992 en worden uitsluitend gebruikt ten behoeve van de AVWL v.z.w. Verantwoordelijk uitgever: Daniel Beets c/o AVWL v.z.w.

Nog een mededeling aan onze lezers en sympathisanten:Het communicatie team van AVWL, dat we met een knipoog graag het C-team noemen, is tegelijk ook een dynamisch en onderlegd groepje van redacteurs. En net als alle gedreven medewerkers van AVWL werken wij volledig op vrijwillige en onbezoldigde basis.

Echter is er altijd wel nood aan goed onderbouwde artikels die in het belang zijn van onze zaak. Dus als u graag een artikel gepubliceerd ziet van uw hand kan u er ons altijd één toezenden via de gebruikelijke kanalen van AVWL. We kijken het dan na op inhoud, waarna het wordt gepubliceerd na goedbevinding.

Namens het C-team,

VSJ

THEC-TEAMVErsprEid dEzE NiEu

wsbriEf zoVEEl MogElijk

oNdEr uw VriENdEN - wApENliEfHEbbErs o

f

ANdErE gEïNTErEssEErdEN.!