De zaaierTelkens weer hoorde ik de woorden: als er een God bestaat waarom zijn er dan honger en oorlog; waarom vernederen mensen elkaar; waarom wordt kinderen geweld aangedaan, sterven er jong, worden er ongelukkig geboren; waarom natuurrampen, dood?

Toen kwam die dag dat ik het inzag: God bestaat niet!

De honger en de oorlog bleven, mensen bleven elkaar vernederen, kinderen werd nog steeds geweld aangedaan, stierven er jong, werden er ongelukkig geboren. Nog steeds natuurrampen, nog steeds dood. Wel was ik gerustgesteld dat het niet de schuld van God was: die was immers opgehouden te bestaan. Toen ontmoette ik een wijze vrouw. Ze vertelde een bijna vergeten verhaal. Het verhaal over de zaaier.

In die tijd was er een wereld vol van honger en oorlog, geweld, natuurrampen en dood. De

mensen waren wanhopig en terneergeslagen. Maar daar was de zaaier. Eerst zaaide hij de liefde van de lente, die de dode natuur met bloemenpracht bekleedde. Toen zaaide hij de intieme liefde, opdat mensen konden groeien aan elkaar. Hij zaaide de liefde van zusterschap en broederschap die de mensen saamhorig-heid en vriendschap bracht. En ten slotte zaaide hij de barmhartige liefde opdat ieder mens genegenheid ging voelen voor kwetsbaren en bedroefden. Nog steeds waren er honger en oorlog, geweld, natuurrampen en dood. Maar de zaden van de lente, van de intimiteit, van zusterschap en broederschap, en het zaad van barmhartig-heid begonnen uit te botten en er kwam hoop en toekomst onder de mensen.

Ik dacht: wat was het goed dat de zaaier toen zaaide. Ook vinden telkens nieuwe mensen nieuwe liefde in hun hart. Als God niet meer bestaat, soit. Maar wat wonderlijk dat die zaaier nog altijd zaait.

Nieu

ws

br

ief#

58

mei 2012 | #

58 | frater

s cm

m

Zien - bew

ogen worden - in b

eweging K

omen b

vbwoord van de redactie

In deze lentetijd brengen wij met deze Nieuwsbrief wat ‘barmhartig zaaigoed’.Voorbeelden en verhalen over wat er kan ontstaan tussen mensen. Over mensen die de kleine zaadjes hebben gezien en gekoesterd, verzorgd en laten kiemen.Deze Nieuwsbrief #58 is de één na laatste papieren Nieuwsbrief; na nummer #59 stappen we met onze berichten, interviews en gedichten over naar de nieuwe website en de Digitale Nieuwsbrief. Momenteel wordt gekeken naar mogelijkheden voor een tweejaarlijkse Special waarin de wat langere, meer inhoudelijke verhandelingen en interviews kunnen worden opgenomen. We houden jullie op de hoogte.

Marius BuitingVoorzitter bestuur bvb

Foto:Pieter Schunselaar (www.pieterschunselaar.com)

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

2

Eén vrouw besluit, twintig jaar geleden, om letterlijk doodzieke mensen in haar huis op te nemen en een hospice te beginnen. Eén mens begint en het is aanstekelijk, anderen volgen.

Daar in de buurt van Goes gebeurde 20 jaar geleden iets bijzonders. Waarschijnlijk zal Marianne zelf zeggen: ‘Het was gewoon wat ik deed’. Misschien zegt ze: ‘Ik kon niet anders, toen ik me bewust werd van de nood van mensen in hun laatste levensfase’. Daar begin je niet zomaar mee. Het begon zo’n vijftig jaar geleden in Breda. Een doodzieke vrouw gaat boodschappen doen en kan dat eigen-lijk niet meer. Marianne zag het, het raakte haar en ging haar helpen, zelfs door haar auto te parkeren op een plaats waar dat helemaal niet mocht. Een simpel gebeuren, maar zegt zij: ‘Het is mijn leven mede gaan bepalen. In de weken daarna heb ik ervaren hoe mooi het is om mee te gaan in de stroom van iemand die weet dat zij gaat sterven.’

Bij Franciscus, bron van inspiratie voor Marianne Vermeer, begon de grote verandering in zijn leven ook met een ontmoeting. Hij, een jongeman, levend in welstand, genietend van het leven met een veelbelovende toekomst, ontmoet

een melaatse, een uitgestotene. En in plaats van hem een aalmoes te geven of hard van hem weg te lopen, omhelst hij hem. Dat was het keer-punt in zijn leven. Zelf geeft hij aan dat toen barmhartigheid in zijn leven kwam. Ineens herkende hij in de melaatse zichzelf: ‘Deze geschonden mens is kostbaar, mijn broeder, hij is heilig, hij is een mens als ik zelf’. Gedachtig ook de woorden in het Evangelie: al wat je gedaan hebt aan een van de geringste van mijn broe-ders en zusters heb je aan mij gedaan.Franciscus’ barmhartige liefde voor mensen in hun kwetsbaarheid, ja voor alles op onze moeder aarde, werkte aanstekelijk en hij kreeg van heinde en ver volgelingen.Zo was het ook met Marianne Vermeer. Mensen werden aange-sproken door Marianne, ze maakte het beste in hen wakker. Ze kwamen haar belangeloos helpen. Terugkijkend zegt ze zelf, dat dus velen barmhartig voor háár zijn geweest.

Ook nu nog inspireert Marianne de verpleegkundigen en de vele vrijwil-ligers om compassie de rode draad te laten zijn. Immers wie een mens in zijn of haar laatste fase mag verge-zellen, vraagt om deze grondhouding van compassie. Sinds twee jaar is Clarahofje overge-nomen door een zorgcentrum. Dat heeft voor het hospice een mooie nieuwe behuizing gebouwd.Het twintigjarig bestaan van het

Clarahofje werd in februari jl. gevierd met een symposion over Compassie. Ik vond het heel bijzonder dat mij gevraagd werd hieraan een bijdrage te leveren. Meer dan 300 mensen waren aanwezig. En als ik ergens gehoor voor compassie heb gevonden dan was het wel bij deze mensen.

Marianne Vermeer was zelf ook aanwezig en legde een indrukwek-kend getuigenis af van haar bewogen-heid met mensen. Niet f lauw, maar liefdevol en krachtig, eenvoudig, nuchter.

Er was moed nodig om met het Clarahofje te beginnen. Een sprong in het diepe. Het vroeg ook veel van haar persoonlijk, zoals ze zelf zei: ‘Het betekende voor mij, dat ik een druk leventje in een plaats waar ik graag woonde ging omwisselen voor een 24-uursbestaan in een huis met zieke mensen in the middle of nowhere.’ Haar persoonlijke stap heeft vrucht gedragen. De wederke-righeid gebeurde ook hier. Het was voor Marianne niet alleen geven maar ook ontvangen. We zagen dan ook op het symposion in Goes, juist op de dag dat heel Nederland werd bedekt met een vacht sneeuw, een dankbare Marianne Vermeer. Als er maar één begint... dan gebeuren er mooie dingen. Dat is ook hier weer bewaarheid.

Wim Verschurenals er maar één begint

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

3

Wim Verschuren

¶ in gesprek met heleen schellekens, 39 jaar jong

een bevlogen mens Tanny van de Ven

De woorden Barmhartigheid, spiri-tualiteit en geloof zeggen Heleen niet zo veel, maar noem je het positieve energie, verbinden, verbondenheid en ontmoeten dan beginnen haar ogen te glinsteren.

Al vroeg ontdekte ze de vreugde van het reizen, het ontmoeten van mensen, het opzuigen van de energie die uitgaat van mensen met passie. Zó kwam zij al op jonge leeftijd in contact met mensen, die een huis oprichtten voor moeilijk opvoedbare jongeren in Noorwegen. Daar heeft ze een paar jaar als vrijwilliger gewerkt. Later reisde ze naar Amerika, waar ze enkele ter dood veroordeelden bezocht, die ze kende via het schrijven van brieven. Ook de familie van deze terdoodveroordeelden bezocht ze.

Ongelovig onder gelovigenHet verlangen van een reis naar Afrika kreeg vorm toen ze, reizend door Australië, haar huidige man ontmoette. Omdat ze beiden geen verpleegkundige of logistieke opleiding hadden kwamen ze niet in aanmerking om uitgezonden te worden, bijvoorbeeld voor Artsen zonder Grenzen. Zo kwamen ze in contact met Missie en Jongeren. Ze hoefden niet per definitie zelf gelovig te zijn, als ze maar open stonden voor mensen die wél geloofden en accepteerden dat het geloof voor deze mensen erg belangrijk kon zijn. Na een aantal weekenden voor-bereiding, waarin vooral duidelijk werd waarom je hiervoor koos, wat je nodig zou kunnen hebben en wat je zoal tegen zou kunnen komen, kozen ze voor het noorden van Ghana. Het project daar sprak Heleen en Gert erg aan. Ze hadden geen vooropgezet plan, geen werkschema; gewoon samenleven met de mensen daar, kijken wat ze zouden kunnen doen of betekenen. Leren van elkaar, elkaar ontmoeten. Het uitgangspunt was: je gaat er niet iets doen, je gaat er Zijn.

Een half jaar hebben zij in Funsi gewoond en geleefd. Daar kwamen ze o.a. in contact met Gerard Smulders,

hun contactpersoon Een witte pater, die al 25 jaar in Ghana woonde en daar samen met de inwoners het project Funsi had opgezet. Aanvankelijk een landbouwproject, met daarna projecten voor scholen, verpleegsters, vrouwengroepen. Kijken wat er nodig is, hoe ga je dat doen. Terug in Nederland hebben Gert en Heleen geld ingezameld voor het project Funsi en op deze manier mensen ondersteund.

Steuntje in de rugIn 2009 werd Heleen door de organi-satie Jongeren en Missie ( inmiddels Dare to go geheten) gevraagd om een groep jongeren te gaan begeleiden naar Ghana. Tien jongeren in de leef-tijd van 18 tot 25 jaar. Daar zag ze, tot grote wederzijdse vreugde, oude bekenden terug en werd haar nog meer duidelijk dat geld écht grootse dingen kon betekenen voor het dorp, het project en voor individuen. Ze zag wat de mensen allemaal hadden bereikt met het eerder ingezamelde geld. En dat dat écht het verschil kon maken in iemands leven. Omdat beroepsopleidingen daar niet voor het oprapen liggen en vooral ontzettend duur zijn besloot Heleen vijf mensen langdurig financieel te ‘adopteren’: geld genereren om hen een opleiding als verpleegkundige, elektricien en boekhouder te geven, een naai-atelier te openen en een duohuis te bouwen voor een gehan-dicapte. Hiermee konden ze een zelf-standig, onafhankelijk leven krijgen, maar ook voor anderen weer van grote betekenis zijn. Vijf kleine olievlekjes, die weer opnieuw olievlekjes zouden kunnen bewerkstelligen.

Zo ontstond het idee van ‘Steuntje in de rug’. Thuis werden er door haar man Gert een website en posters gemaakt om naamsbekendheid te krijgen.

“En toen ben ik aan de slag gegaan,” aldus Heleen. In 2010 werden zelfge-maakte kaarten verkocht; er was een meimarkt en een Koninginnemarkt waarvoor spullen werden ingezameld bij particulieren en winkels; er werd

een fietstocht georganiseerd, waarbij tien jonge mensen tussen de 50 en 500 kilometers gingen fietsen, door andere mensen gesponsord. In 2011 werden op de school van hun kinderen tientallen workshops en een projectweek, helemaal in het teken van Ghana gehouden. Die work-shops waren zó’n groot succes dat in 2012 opnieuw vele vrijwilligers hun medewerking gaven aan workshops in allerlei varianten. Zo heeft Heleen, in tweeënhalf jaar tijd, met heel veel steun van Gert en vele anderen, waaronder heel veel jongeren, € 18.000 gegenereerd voor deze vijf mensen in Ghana. Een gigan-tisch succes. Per jaar krijgen deze vijf een deel van het geld, genoeg voor de oplei-ding van dát jaar. Dit, omdat als deze mensen het geld in één keer zouden krijgen, ze het zouden moeten delen met hun familie. De opleiding zou daarmee in gevaar kunnen komen.

Leren en inspirerenHeleen denkt dat de zaadjes van mededogen, compassie, vooral door haar moeder zijn geplant en dat deze tot ontkieming zijn gekomen door de ontmoetingen met passionele mensen, die haar de inspiratie en energie geven om dit, naast haar werk voor dak- en thuislozen en haar gezin met een twee-ling, vol overgave te doen. Ze heeft het volste vertrouwen in de jongeren en in de volgende generatie. “Als we maar steeds een vertaalsleutel maken naar die volgende generatie, open blijven staan voor elkaar. Dan kunnen we steeds opnieuw veel van elkaar leren en elkaar blijven inspi-reren”, aldus Heleen.

www.steuntjeinderug.info

ge

da

ch

t e

N g

ed

ich

t b

ar

mh

ar

tige

Geluk wordt niet bereikt door zelfvoldoening maar door trouw aan een waardig doelJoseph Addison

Wie durft te verdwalenvindt nieuwe wegenErasmus

Het lukt me steeds minder me geborgen te voelen in een samenleving, die leedvermaak beschouwt als een blijk van brille en nastrevenswaardige onconventionaliteit. Dankzij het primaat van de gemakkelijke lach verloederen niet alleen de gezamenlijke omgangsvormen maar deugden als mededogen zullen er vroeg of laat geheel door van de kaart worden geveegd. Je hebt allerlei vormen van barbarij, maar dit is beslist een van de ergste: het uit de mode raken van het vermogen je met anderen te identificeren en het voor hen op te nemen.

Renate Dorrestein

En wanneer je eenzaam bentneem dan de kleine gavevan mijn vriendschapen mijn woord.Geborgenheid ligt somsin stille dingen.Kris Gelaude

TOEWIJDING auto wassenwrijf de was in de lakieder vlakje en ieder randjeer wordt niets overgeslagenwrijf en wrijf, gebogen hoofdtotale toewijding Zomaar doengeef eens een keereen mens die je niet kentdie totale aandachteen intens momentvan totale toewijding Gewoonteelke dag zonder waaromeven een cadeautje geveneen lach, gebaar of een blikvoor zomaar iemandiedereen in je buurt.

Aaf GerhardtStadsdichter Gouda

In de avond

Genees mijn ziel. Ik heb mij leeggeroofd,mijn woorden plat gepraat, mijn tong geleendaan leuzen voor snel geld. Ik heb gezondigdtegen de stilte die mij draagt naar U.Wordt zacht, erbarm U, zend een nacht van stilte.Schoot van genade. Zaad van nieuw begin.

H. Oosterhuis

Als jouw schip,sinds lang voor anker in de haven,je de illusie geeftdat het een huis is,als jouw schipaan de kettingen begint te rukken,op de onbeweeglijke kade;Kies het ruime sop!Je moet tegen elke prijsDe reislustige ziel van je boot reddenEn jouw pelgrimsziel.

Don Helder Camera

ge

da

ch

t e

N g

ed

ich

t b

ar

mh

ar

tige

Liefde en mededogen zijn niet zomaar goede gevoelens van enkele individuen.Het zijn de steunpilaren van het universum.R. Panikkar

HET WAS MEI

Mijn vader had een zware operatie ondergaan.De volgende dag kwam ik bij hem in hetziekenhuis.Hij zei:“nog nooit heb ik een merel zo horen zingenals vanmorgen”.In zeker opzicht was hij rijker geworden.Ik dacht later:“word je meer mens,voel je meer,zie je meerals je ook van lijden weet?”

Werk, graaf je put, maak je eigen bron.En houd niet op.Nu niet, nooit niet.Op de bodem zul je water vinden.

Rumi

geweld eindigtwaar liefde begint

Richt je op de deurenniet op de muren

VERZET BEGINT NIET MET GROTE WOORDEN

Verzet begint niet met grote woordenmaar met kleine daden zoals storm met zacht geritsel in de tuinof de kat die de kolder in zijn kop krijgt

zoals brede rivierenmet een kleine bronverscholen in het woud

zoals een vuurzeemet dezelfde luciferdie een sigaret aansteekt

zoals liefde met een blikeen aanraking iets dat je opvalt in een stem

jezelf een vraag stellendaarmee begint verzet

en dan die vraag aan een ander stellen Remco Campert

Probeer maarTe gaan staan in het lichtAls het je te donker wordt

Probeer maarTe blijven geloven in het levenals je te dicht bij de dood komt

Probeer maarTe blijven vertrouwen op de LevendeHij zal je dragen en uitzicht geven

als je zingt voel je dat je lééft!

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

6

De stembanden waren al opgewarmd door de avond ervoor: het mantra-zingen onder leiding van Jan Kortie. In een heerlijke sfeer. Want wat klónken al die stemmen van zo’n 100 aanwezigen. Jan achter een glanzende vleugel, zijn humorvolle inleiding die voorkwam dat het al te plechtstatig werd. En dan alleen het kaarslicht. In het auditiorum van Zin in Vught. Met uitzicht op een aangelicht park. Meer hoef je niet te zeggen. Zing!

Je best doen, of…?En wat gebeurde er ‘the day after’? Deuntjes van de avond ervoor klonken nog na in mijn hoofd. Kwamen spontaan uit mijn mond. Een frisse ochtend, 75 verwachtingsvolle zielen. Velen kenden Jan al. Wie er vorig jaar zijn workshop had gevolgd? Het zou vandaag precies dezelfde zijn, maar niet hètzelfde: “want dat wordt ‘t nooit”, verzekerde hij ons.

Eerst een opwarmertje: uitrekken met geluid en je mond zo ver moge-lijk open. “Kijk even bij je buren; niet iedereen heeft dezelfde definitie van ‘zover mogelijk open’.” Daarna een mooi inkijkje in de psychologie van het zingen: wanneer zing je vrijuit en wanneer houd je je juist in? Jan vertelde

op zijn droogkomische wijze over twee werelden: wereld 1, een wereld van overvloed waarin wij een en al muziek zijn en wereld 2, waarin we ons beperkt voelen en onszelf ook beperken. Waar zingen mooi moet klinken volgens normen. Waar je je best doet. In wereld 1 mag je je stem vrijuit laten klinken. Daar is het altijd goed en geef je het beste van jezelf.

Waarmee naar huis?Omdat het een verdiepingsdag was, gaf Jan ons de opdracht na te gaan wat je deze dag wilde leren, met welke intentie je hier was. En… te zorgen dat je daarmee aan het einde van de dag ook naar huis zou gaan. “Stel je doel niet te bescheiden!”

Er volgden diverse zang- en klankoefe-ningen - gezamenlijk en in tweetallen. We sloten de ochtend af met de inde-ling van vijf workshopgroepen voor het middagprogramma. Al zingend! Ieder zong op heel eigen wijze zijn nummer. Het leidde tot de nodige hilariteit. Met z’n 15-en stapten we heel serieus in deze volgende fase. Ieders stem kwam daarbij solo aan bod. Gelukkig werd er ook nog gelachen. Onze uitdaging: denk na over een diep verlangen en zing dat in klanken of melodieën,

maar zonder woorden. Solo, voor de hele groep. Ga voor de groep staan en laat komen wat er komt. Wow, de adre-naline begon te stromen. En wat liet iedereen zich op een geheel eigen wijze zien en horen! Wereld 1 was daarbij aan zet. Prachtig! Een compliment voor de

Paula van Overveld

als je zingt voel je dat je lééft!

ov

er

weg

iNg

eN

ba

rm

ha

rtig

e

7

Paula van Overveld

wat zien jullie?wat zien jullie?

Wat zien jullie als je naar mij kijkt?Denk je, als je mij ziet:

wat een vreemd oud vrouwtje, niet goed meer in het hoofd, in haar gewoontes onzeker, de blik op on-eindig,

die knoeit met haar voedsel en niet reageert als je haar vraagt met luide stem: ‘Toe, probeert u nu eens’,

die al of niet protesteert als je haar helpt met baden en eten, de hele dag door.

Is dat wat je denkt, is dat wat je ziet?

Dan is het tijd voor jullie om je ogen te openen,want degene die je ziet, die ben ik niet.Terwijl ik hier stil en gedwee altijd zit,zal ik je vertellen wie ik werkelijk ben.

Een jong kind van tien met een vader en moeder,

met broertjes en zusjes die van elkaar houden.Een jong meisje van zestien, met gevleugelde voeten

dat ervan droomt haar minnaar te ontmoeten.Met twintig de bruid, en mijn hart springt op

als ik denk aan wat ik plechtig beloofde.Met vijfentwintig heb ik zelf kleine kinderen

die mij nodig hebben voor een gelukkig, veilig thuis.

Ik ben dertig, en ach wat worden kleintjes gauw groot,met elkaar verbonden door blijvende banden.

Ben ik veertig, mijn zoons vliegen uit, zijn volwassen,maar mijn man staat naast mij en is mij tot troost.

Ben ik vijftig, dan spelen weer kleintjes om ons heen,we kennen weer kinderen, mijn liefste en ik.

Dan moet ik donkere dagen doorstaan, want mijn man is dood.

Als ik denk aan de toekomst slaat de angst mij om ’t hart.Mijn kinderen brengen nu zelf kinderen groot.

Ik denk terug aan de jaren, aan de liefde die was…Een oude vrouw ben ik nu en de wrede natuur

drijft de spot met de ouderdom.Het lichaam verbrokkelt, kracht en gratie verdwijnen

en waar eens een hart was, zit nu een steen. Maar diep in dit oude karkas woont nog altijd een meisje

en soms klopt wilder mijn versleten, oud hart.Ik denk aan de vreugden, ik denk aan de pijn,

ik beleef weer mijn liefde en leef weer mijn leven, ik denk aan de jaren, te weinig in tal en te snel voorbij,

leg me neer bij het feit dat alles voorbij gaat.

Dus open je ogen, kijk van dichtbijEn zie niet een vreemd oudje, zie alsjeblieft MIJ!

begeleidster die zo’n veilige sfeer wist te creëren waarin we dat ook deden.

Ai, ai, ai, ai, ai!Ook deze workshopmiddag was heer-lijk en vloog voorbij. Toen volgde nog het toetje: een gezamenlijke afsluiting met Jan. Hij vertelde eerder die dag al dat spanning voelen bij zingen hoort. Dat is goed. Dan lééf je! Je mag laten horen dat je het even niet weet. Dat hadden we al kunnen beleven bij de workshops ‘s middags. Maar bij de afsluiting kreeg ik de kans daar nog een schepje bovenop te doen. Kreeg de uitnoding om naar voren te komen en te laten horen dat het soms lastig is, dat je het even niet weet. Jan’s tekstsug-gestie hielp daar enorm bij: “ai, ai, ai, ai, ai!” Mijn hart klopte in mijn keel, en niet elke ‘ai’ was raak, maar wat een ongelofelijke kick! Je hele ‘ai’ eruit te gooien, met pianobegeleiding en voor een hele groep. Inderdaad was daar het gevoel van ‘ik lééf!’ Hoe dan ook, smaakt het naar meer… En ‘t wordt daadwerkelijk vervolgd. Mijn leerpunt van de ochtend was: ontdekken of ik iets met stembevrijden wil gaan doen. Het antwoord is: Jaaaaaaaa!!

MededeliNgeN vaN het bestuur

¶ voortgang nieuwe websiteIn grote lijnen is de nieuwe website klaar. Momenteel worden de opzet en inhoud getest door enkele kritische gebruikers. Daarnaast zal een nieuwe webredactie worden geïnstrueerd om straks de website zelfstandig te gaan beheren.

¶ een oproepVoor de nieuwe website zijn we op zoek naar recensies over boeken, bijeenkomsten, verhalen ‘die er toe doen’.

Dus: heb je een boek gelezen waarin bijvoorbeeld (on-)barmhartigheid een belang-rijke rol speelt en vind je het leuk om hierover iets uitnodi-gends te schrijven, stuur deze dan naar de webredactie: info@barmhartigheid.nl

¶ aNbi-statusVlak vóór Pasen is samen met de uitnodiging voor de Landelijke Dag ook de jaar-lijkse brief van de voorzitter verzonden. Hierin wordt iedereen opgeroepen om de jaarlijkse bijdrage over te maken. Om de uitbreiding van de activiteiten voort te zetten is uw bijdrage onontbeerlijk! Uw gift is aftrekbaar van de belasting, want de Beweging heeft een ANBI-status.

prograMMaoverZicht april t/M deceMber

28 april verdiepingsdag Geweldloze communicatie (volgeboekt)12 mei verdiepingsdag Familieopstelling in Maarssen (nog een enkele vrije plaats)26 mei landelijke dag Barmhartigheid Brengt Je in Beweging 22 september verdiepingsdag De 7 Bronnen van Arbeidsvreugde17-20 oktober Bezinnen op Barmhartigheid27 oktober verdiepingsdag Barmhartigheid en Poëzie17 november landelijke dag8 december terugkomdag voor oudleerroutedeelnemers: in gesprek met Hein Stufkens

8

be

ric

hte

Nb

ar

mh

ar

tige

bvb

¶ colofonvoorzitterMarius BuitingcoördinatorFie Gommerse fiegommers@barmhartigheid.nlsecretariaatCaroline Timmermansfraters cmm NederlandJan Koppens

secretariaat bvbBoxtelseweg 60, 5261 NE Vughtt 073-6577044e secretariaat@barmhartigheid.nlINGbank: Beweging van barmhartig-heid, Vught 914 8656

redactie NieuwsbriefRina van der HulstDe Volmer 192, 7482 HC Haaksbergene hrvdhulst@kpnmail.nlFie GommersPieter-Jan van LieropWim MaarseWim Verschuren

ontwerp en productieLandofPlenty (Antoin Buissink)druk drukkerij Mart.Spruijt BVwebsite www.barmhartigheid.nl

ter atteNtie

¶ training beweging en verbinding, geweldloze communicatie in de praktijk

Kennismaken met geweld-loze communicatie volgens het model van Marshall Rosenberg. Sleutelbegrippen zijn onder andere empathie,

verantwoordelijkheid, waar-nemen zonder oordeel en hier en nu.U kunt terecht voor zowel een kennismakingsworkshop van één dag, een basiscursus van vijf dagdelen, een vervolgcur-sus van vijf dagdelen of een programma op maat. Meer informatie: Van Silfhout Training/Vorming

ComunicArte06 12162209/06 57510351d.silfhout@hetnet.nl/con-tact@comunicarte.nlwww. silfhout-training.nl www.comunicarte.nl

¶ 28 augustus 2012: lezing thich Nhat hanh in den haag Mindfulness en innerlijke vrede

Deze lezing biedt een unieke gelegenheid om de wereldwijd bekende en geliefde leraar Thich Nhat Hanh te zien spre-ken en te ervaren hoe hij zijn wijsheid deelt en ons leidt op het pad van mindfulness naar innerlijke vrede.Meer informatie: www.aan-dacht.net/tnh2012/kaartver-koop

Maria met Christuskind (detail)Adriaen Isenbrant (1535)

Een eeuwenoud ontroerend motief trof me laatst tijdens een bezoek aan het Rijksmuseum te Amsterdam.

Het innige contact tussen Maria en haar kind. Jezus troost zijn moeder, met zijn wang tegen de hare.

Ook nu kennen we het troosten van de ouders door hun kinderen. Hoewel de rolverwisseling vaak schrijnende oorzaken heeft, geeft het me moed en vertrouwen in het goede in de mens.

Antoin Buissink