22    mednet 02I2011

 

Medisch specialisten in reallife-serieVijf medisch specialisten speelden de hoofdrol in een reallife-serie op RTL4, in opdracht van de Orde van Medisch Specialisten. Ze deden dit om het imago van de specialist op te krikken en om te laten zien wat hun vak allemaal inhoudt. In de serie kwam ook duidelijk in beeld hoe de medisch specialist zijn werk- en privéleven combineert.

fijn dat ik nu het vak van de medisch specialist kon laten zien aan een breed publiek. De meeste mensen hebben namelijk geen weet van wat er allemaal bij het vak komt kijken; dat ik als gynaecoloog opereer en bezig ben met het managen van de afdeling. Ik hoop dat de serie laat zien dat we niet uit zijn op geld, maar juist goede zorg willen verlenen.” In de achtdelige tv-serie is te zien hoe veelzijdig het werk van de vijf specialisten is en hoe ze hun drukke baan combineren met hun privéleven. Hilders: “Ik vond het belangrijk om te laten zien dat je in mijn vak veel diensten hebt en regelmatig pas laat thuis bent. Ze wilden bij mij thuis aan de eettafel filmen, maar het komt maar weinig voor dat we echt samen kunnen eten thuis, dus dat is er niet van gekomen.” Ondanks de drukte van het werk kregen de kij-kers toch een goed beeld van de hobby’s en het privéleven van de artsen. Zo bleken Vahl en Hilders beiden muzikale capaciteiten te hebben op respectievelijk het orgel en het drumstel. Plastisch chirurg Daniëlle Derks werd gevolgd tijdens haar dansles, die ze overigens niet tot het eind toe kon volgen omdat ze naar het zieken-huis moest voor een spoedgeval. Kinderarts Paul Brand vindt dat er goed in beeld is gebracht wat voor impact het artsenle-ven heeft op de thuissituatie. “Ik hoop dat de kijkers zich realiseren dat specialisten ook maar gewone mensen zijn en geen heldenstatus heb-ben. De beelden laten goed zien dat we alle vijf met ons hart zijn betrokken bij de zorg.”De programmamakers volgden alle medisch specialisten op een aantal vooraf afgesproken

met een tv-serie die medisch specialisten positie-ver onder de aandacht bracht. In De medisch spe-cialist, als dokter en mens werden vijf medisch specialisten ge-volgd. Naast de patiëntenzorg, kwamen ook onderwijs en management aan bod. Vaatchirurg Anco Vahl (OLVG), longarts Mariska Koster (Deventer Ziekenhuis), plastisch chirurg Daniëlle Derks (Elkerliek Ziekenhuis), kinderarts Paul Brand (Isala klinieken) en gynae-coloog Carina Hilders (Reinier de Graaf Gast-huis) waren de hoofdrolspelers.Chirurg Anco Vahl legt uit waarom hij mee-deed: “Ik was boos dat er vorig jaar zomer een verwrongen beeld ontstond over medisch speci-alisten. Een paar chirurgen waren negatief in het nieuws, waardoor ze het verpestten voor de rest. Als mensen het beeld van ons hebben dat we graaiers zijn, ondanks ons harde werken, dan weet ik niet zeker of ik dit nog wel wil blijven doen.” Vahl nam zes weken verlof om na te den-ken. Op dat moment benaderde de Orde hem met het voorstel om mee te werken aan de tv-serie. “Ik heb toen een gesprek met de regisseurs gehad en dat was erg leuk. Tijdens de opnames hebben we ook veel lol gehad.” Ook longarts Mariska Koster deed mee om het imago recht te zetten na het conflict van de spe-cialisten met oud-minister Klink van VWS over de bekostiging van medisch specialistische zorg. “Het leek net alsof medisch specialisten de schuld kregen van de kredietcrisis. Dat vond ik zo onterecht; daarom ben ik toen ook naar Den Haag gegaan om te demonstreren.”Gynaecoloog Carina Hilders was blij dat ze kon laten zien wat haar vak inhoudt. “Ik vond het

orde en Artsen doen Mee oM iMAgo op te poetsen

Het imago van medisch specialisten stond niet bepaald positief in de landelijke

media het afgelopen jaar. De specialisten werden neergezet als ‘graaiers’ en berichten over zwarte lijsten en medische missers sierden de voorpagi-na’s. De afgelopen weken kwam RLT4 in samen-werking met de Orde van Medisch Specialisten

TeksT Eva MarIannE CornEt beeld hans oostruM fotografIE

  23 

dagen en ook tijdens de nachtdienst. Het was dus maar afwachten wat er die dagen zou gebeuren. Hilders liet de ploeg tijdens haar nachtdienst filmen op de OK tijdens een spoedgeval. Daarbij heeft ze de patiënten gevraagd er goed over nadenken of de beelden gebruikt mochten worden. Hil-ders kreeg tijdens het werk op de OK een telefoontje, maar ze kon niet zomaar weg van de OK en vroeg haar collega’s om alvast een ECG te maken bij de nieuwe patiënt. Hilders: “Het kon wel eens foute boel zijn, dus ik heb de cameraploeg gevraagd om op de gang te blijven. Toen hebben ze met een shot van de gang, waarop te zien is dat artsen in en uit lopen, toch een goed beeld gegeven van zo’n spoedsituatie.” Ook Mariska Koster zat in een spannende situatie toen de cameraploeg langs kwam. “Het bleek dat op de draaidag een euthanasie van een patiënt gepland stond. Dat was voor mij, de aios en de verpleegkundig een moeilijk moment en de emotie die daarbij loskwam, was helemaal echt. Ik dacht laat ze maar draaien, dan kijken we achteraf of het uitgezonden mag worden of niet. Dat hebben ze erg mooi in beeld gebracht. Van mij mag ook wel in beeld gebracht worden het proces en de beslissingen die genomen worden bij een patiënt met longcarcinoom. Het zou goed zijn dat mensen daar meer inzicht in krijgen.”

privéDat de meeste medisch specialisten hard werken en daarvoor ook dingen moeten laten, komt ook in de serie ook naar voren. Zo is er een scene waarin Vahl en zijn vrouw die ook in de zorg werkt, vertellen dat ze nooit met de feestdagen bij elkaar zijn. Plastisch chirurg Derks had bijvoorbeeld een extreem drukke dag met veel spoedgevallen terwijl op het-zelfde moment haar vader een oncologische operatie onder-ging. “Ik wilde er natuurlijk het liefst zijn voor mijn vader en ik vond het moeilijk om mijn hoofd erbij te houden op het werk. Maar je kunt het gewoon niet maken om je afspraken af te zeggen als je zelf een crisis hebt. Ik hoop dat de kijkers hierdoor zien dat artsen hun werk doen uit passie en niet om rijk te worden. Dan kun je beter advocaat worden.”Alle vijf specialisten waren vol lof over regisseur Chris Hout-man en producent Pieter van Dijk. Kinderarts Brand: “Ze begrepen goed wat de Orde wilde en ze gingen op een res-pectvolle manier met bepaalde situaties en de patiënten om. Het ging nooit ten koste van de patiënt en dat gaat wel eens anders als er wordt gefilmd in een ziekenhuis.” De regisseur speelde volgens Hilders goed in op de situatie. “Hij stelde goede vragen.” Volgens Derks zat de serie goed in elkaar. “De nadruk ligt normaal alleen op de incidenten, over patiënten die met succes geholpen zijn, hoor je niet veel.” Ook de cas-ting was volgens chirurg Vahl goed gekozen. “Wij zijn echt vijf doorsnee medisch specialisten. Het is een pittig beroep en dat wordt nog wel eens onderschat.” De specialisten kre-gen alle vijf positieve reacties. Het enige minpuntje was de uitzendtijd: even na half vijf op maandagmiddag.

IngrId nIjweIde-Hondorp Heeft een

HuIsartsen praktIjk overgenomen In

doetIncHem

in het laatste nummer van het NTvG van 2010 stond een aardig artikel: Patiënten hebben meer vertrouwen in een huisarts die zakelijk of for-meel gekleed gaat. Bij de vrouwelijke huisarts had het model in 50 pro-

cent van de gevallen een rokje of een jasje aan (niet noodzakelijkerwijs als combinatie). deze kledingstukken zouden meer vertrouwen inboeze-men dan een spijkerbroek met vestje. door de jaren heen is de werkkleding van de huisarts veranderd. vroeger stond de dokter in een driedelig pak naast je bed; dit waren meestal man-nen. Later deed de witte jas zijn intrede. in eerste instantie met als doel hygiënischer te kunnen werken, maar het werd ook een statussymbool. in de jaren ’70 werd de witte jas massaal door huisartsen aan de wilgen gehangen om zo de afstand tot de patiënt te verkleinen. een vale spijker-broek en gebreide sokken in sandalen werd toen een veelvoorkomende outfit. Om de golfbeweging compleet te maken, werd in de jaren ’80 de kleding weer wat netter. Wie heeft er geen huisarts gehad met een ribflu-welen colbertje? nu blijkt dus dat het vertrouwen van de patiënt afhanke-lijk is van de kledingkeuze van de huisarts. ik dacht nog wel dat het om mijn gesprekstechniek, non-verbale commu-nicatie en kennis en kunde ging. tijdens de huisartsenopleiding werd de nadruk gelegd op communicatie. tot vervelens toe hebben we rollenspe-len geoefend om maar zo goed mogelijk informatie over te brengen en een goede behandelrelatie met de patiënt te krijgen en te behouden. Maar nette kleding aantrekken werkt dus blijkbaar net zo goed?ik vind een rokje en jasje ook netter staan. Mijn ervaring is dat beide kle-dingstukken absoluut onhandig zijn in het huisartsenvak. dan ben ik bang dat ik plots een spoedvisite krijg en moet reanimeren terwijl ik een kokerrokje draag. De mouwen van een jasje kun je niet fijn opstropen, terwijl dit wel van belang is voor de infectiepreventie. dan belandt dat jasje bijna standaard op de rugleuning van mijn stoel. dan is er nog het gebrek aan zakken. Herencolberts hebben zulke prettige binnenzakken, damesjasjes bijna nooit. Waar laat ik dan mijn mobiel, autosleutel en sleutelbos? nette broek dan maar? Weer het zakkenpro-bleem. de meeste damespantalons hebben geen broekzakken, maar spij-kerbroeken hebben heerlijk veel zakken. Met de emancipatie van de vrouw is haar kleding op dit praktische punt achtergebleven. een kleine kanttekening bij het onderzoek van NTvG is wel op zijn plaats. Het betrof een patiëntengroep van 65 jaar en ouder, met een gemiddelde leeftijd van 78 jaar. In mijn praktijk zou het dan gaan om 20 procent van mijn patiënten. ik ben dan ook erg benieuwd wat de uitkomst zou zijn bij een jongere patiëntenpopulatie. Mogelijk dat die zich minder stoort aan vrijetijdskleding, zolang de dokter haar werk maar goed doet.overigens lijkt een witte jas nog steeds het meeste vertrouwen te wek-ken. toch maar eens overwegen om die weer aan te trekken. ook lekker veel zakken.

vertrouwen