Geschiedenis v/d Bouwstijlen

Kunst (De Stad) Griekenland Al tijdens de eerste kolonisaties in de 8ste

eeuw v.Chr. kende men een rationele onderverdeling van het grondgebied in religieuze centra, openbare ruimten en voor bewoning bestemde wijken.

De Griekse filosoof en meetkundige Hippodamos van Milete had in de 5de eeuw v.Chr. in Klein-Azië gewoond en een orthogonaal stelsel ontwikkeld, ook wel dambordpatroon of hippodamisch stadsplan genoemd.

Daarbij werd de stad aangelegd langs twee elkaar kruisende hoofdstraten.

De cardo maximus (stenopos in het Grieks) liep van noord naar zuid en de decumanus maximus (plateia in het Grieks) van oost naar west.

Het stratennetwerk werd aangevuld met daaraan evenwijdige smallere straten die de huizenblokken afbakenden.

Binnen dit regelmatige stadsplan kreeg een aantal complexen en gebouwen een plaats, zoals de agora, een grote open plek waar het stadsleven zich concentreerde, de ekklesiasterion, een wereldlijk openbaar gebouw waar de volksvergadering (ekklesia) werd gehouden, en de bouleuterion, waar de inwoners van de stad (boulé) bijeenkwamen.

De tempels bevonden zich soms buiten het stadsgebied, maar veelal binnen heilige muren.

Wanneer de heiligdommen een zekere omvang hadden, vond men binnen de ommuring ook wel zuilengalerijen, ex-votomonumenten, gymnasia, waar sport werd beoefend, en theaters.

Rond de stad lagen meestal versterkingen, daarbuiten de landbouwgrond - die onder de families werd verdeeld - en de dodenakker.

Het hart van het gebouw is de naos of cella, waar het godenbeeld staat. De opening is naar het oosten gericht, zodat de opkomende zon, het symbool

van het leven, het beeld beschijnt.

Kunst (De Tempel) Griekenland

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

Voor de naos bevindt zich de voorgalerij, als een soort wachtkamer, terwijl de achtergalerij, de opisthodomus, dienst doet als schatkamer. De zuilengalerij eromheen werd peristilium genoemd.

De tempel steunt op een onderbouw.

Op de bovenste trede, de stylobaat, staan de zuilen waarop het hoofdgestel rust. Het dak van de tempel heeft twee schuine zijden.

De meest verspreide bouworde in Groot-Griekenland en Sicilië was de Dorische orde. Hierbij rijzen de stoere, eenvoudige zuilen rechtstreeks op uit de stylobaat, zonder extra basis.

Het kapiteel is niet versierd met beeldhouwwerk, maar bestaat uit een eenvoudige kussenachtige verbreding, de echinus, met daarboven een vierkante dekplaat, de abacus.

Het Dorische hoofdgestel heeft een eenvoudige architraaf en daarboven een fries waarin metopen en trigliefen elkaar afwisselen.

Met open - rechthoekige stenen platen - zijn meestal met bas-reliëfs versierd, trigliefen zijn zware blokken steen met op de voorzijde twee volle groeven in het midden en twee halve aan weerskanten daarvan.

Vanwege de eenvoudige structuur en de perfecte verhoudingen werd de architectuur van de Dorische tempel lange tijd vaak beschouwd als het model van ideale schoonheid.

De architecten, die hadden ontdekt dat het oog van de mens de neiging heeft om de lijnen van grote gebouwen te vervormen, waren in staat de structuur zodanig aan te passen, dat die optische effecten werden gecorrigeerd.

Het hoofdgestel, dat in het midden wat in elkaar leek te zakken, werd op dat punt verhoogd tot een onzichtbare boogvorm.

Om een indruk van perfect evenwicht te wekken, werden de zuilen aan weerszijden van de gevel iets naar binnen gericht.

Daarmee werd het optische effect waarbij evenwijdige lijnen uiteen lijken te lopen, teniet gedaan.

Bovendien werden bij zeer grote tempels, zoals de Templo della Concordia in Agrigento, op Sicilië, en de Basilica van Paestum, waarvan de zuilen naar

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

boven toe dunner leken te worden, op twee derde van de hoogte verdikkingen (entasis) aangebracht, eveneens om het normale optische effect teniet te doen.

De versiering van de tempels bestond vaak uit series sculpturen en bas-reliëfs die over het algemeen rood, blauw en wit waren geschilderd om de gebeeldhouwde versieringen en de projectie van de zuilen op de naos zoveel mogelijk diepte en kleur te geven.

In vergelijking met de heiligdommen in het oorspronkelijke vaderland onderscheidden de tempels in Groot-Griekenland en Sicilië zich meestal door hun monumentale omvang, ruimtelijke effecten en een duidelijke hang naar overvloedige versieringen.

Kunst (Beeldhouwkunst) Griekenland Het gebrek aan marmer en de voorliefde van de Italiërs voor beschilderingen

en clair-obscur hebben ertoe bijgedragen dat er vooral werd gewerkt met kalksteen en zandsteen.

Voor de frontons en architraven van de tempels en voor de gebakken ex-votobeeldjes werd veel klei gebruikt.

Vanaf het einde van de 6de eeuw v.Chr. raakte de Dorische stijl in zwang in de koloniën.

Deze werd gekenmerkt door zeer individualistische lijnen, een toenemende dramatische intensiteit en steeds zachtere vormen.

De belangrijkste kunstcentra in die periode waren Taranto, Napels, Paestum, Agrigento en Syracuse.

Kunst (Schilderkunst en Keramiek) Griekenland

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

De Grieken beschouwden de schilderkunst als de meest nobele en sprekende kunstvorm. Vanwege het uiteenvallen van de gebruikte pigmenten zijn er jammer genoeg weinig voorbeelden bewaard gebleven.

De zeldzame getuigen van de imposante Griekse schilderkunst zijn gevonden binnen in graftombes of op de gevels van onderaardse grafgewelven.

Van de schilderijen die op een ezel werden geschilderd en vaak werden verfraaid met fonteinen, kan men zich deels een beeld vormen dankzij de beschilderde vazen. Daarop werden vaak dezelfde onderwerpen behandeld, zij het iets schematischer.

De vazen met zwarte figuren tegen een rode of gele achtergrond dateren uit de primitieve periode en het begin van de klassieke periode. De details van de figuren worden eenvoudigweg aangebracht door met een stalen punt in het zwarte lak te snijden.

De meest voorkomende taferelen zijn gebaseerd op de mythologie en het dagelijks leven. De vazen met rode figuren verschijnen tegen het einde van de 5e eeuw v.Chr. in het Zuiden van Italië.

Het zwarte lak dat eerder werd gebruikt om de figuren te tekenen, dient dan alleen nog als achtergrond voor de steenrode versieringen met zwarte en witte toetsen.

Deze omgekeerde techniek biedt een veel grotere vrijheid van compositie en vormt een revolutionaire vernieuwing voor de kunstenaars.

De lijnen van hun tekeningen worden zachter, maar de behandelde thema's veranderen niet noemenswaard. Vanaf de 3de eeuw v.Chr. neigen de Italische kunst en die van Groot-Griekenland steeds meer naar versieringen.

Kunst (Bij de Etrusken) De Etruskische steden lagen gewoonlijk nogal hoog en werden vaak omringd

door muren, gebouwd van enorme blokken steen. De geavanceerde stedenbouwkundige inzichten van de Etrusken waren veelal

gebaseerd op Griekse modellen. In de omgeving lagen uitgestrekte necropolissen. De onderaardse grafkamers

of hypogea bevatten belangrijke informatie over de gebruiken en gewoonten van de Etrusken en over hun kunst.

Ondanks sterke invloeden uit het Oosten en van de Grieken (vooral vanaf de 6e eeuw v.Chr.) was de kunst primitief en had een geheel eigen karakter.

Daaruit sprak een gevoel voor realiteit, uitdrukkingskracht en beweging. Dankzij de vondst van de Apollo en Hermes van Veio en een grondige studie

van de in de grafkamers ontdekte keramiek, bronzen voorwerpen, werktuigen en toiletgerei, krijgt deze krachtige en tegelijkertijd verfijnde kunstvorm, die lange tijd werd beschouwd als een afgeleide van de Griekse kunst, de roem en erkenning die hij verdient.

De Figuratieve kunst

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

Vanwege het ontbreken van architectonische overblijfselen is de beeldhouwkunst onze voornaamste bron van informatie over de kunst van de Etrusken.

Deze kende haar hoogtepunt in de 6de eeuw v.Chr., toen zij hun tempels van talrijke beeldengroepen voorzagen. Hiertoe behoort bijvoorbeeld de prachtige Apollo (museum van de Villa Giulia in Rome), die eens op de nok van een tempel te Veii stond.

Het werk vertoont een onmiskenbaar Griekse invloed.

De borstbeelden zijn oorspronkelijker. De uitdrukking van de gelaatstrekken is vaak meedogenloos realistisch. De uitwerking is minder geschoold,maar natuurlijker dan die van de Griekse beeldhouwkunst uit dezelfde periode.

Hetzelfde geldt voor de beroemde beeldengroepen van halfliggende figuren op de sarcofagen.

Daarbij gaat het vaak om ware portretten van de overledenen. De Etrusken waren ook heel goed in het maken van bronzen beelden. Een beroemd voorbeeld is de Chimaera van Arezzo (Florence, Museo Archeologico).

Van de schilderkunst resten alleen voorbeelden in de grafkamers van de necropolissen. (Cerveteri, Veio en vooral Tarquinia). Deze muurschilderingen hadden ten doel de doden te herinneren aan de geneugten van het leven.

Zij stellen onder meer banketten, spelen, muziek-, dans- en jachttaferelen voor.

De zeer kunstzinnige schilderingen met verfijnde kleuren getuigen van een verbazingwekkend waarnemingsvermogen en stellen ons in staat ons een duidelijk beeld te vormen van het leven van de Etrusken.

De Keramiek en de Goudsmeedkunst De Etrusken waren geniale ambachtslieden en produceerden veel keramiek. Zij vervaardigden onder andere het bucchero aardewerk van zwart glanzende

terracotta volgens een zeer verfijnde techniek. Hun vazen waren oorspronkelijk zeer zuiver en eenvoudig van lijn, maar

kregen in de loop der eeuwen steeds meer gekunstelde vormen en versieringen.

In de 5de eeuw begonnen de Etrusken canopen te maken, asurnen in de vorm van dierlijke of menselijke gedaanten.

Zowel mannen als vrouwen tooiden zich met rijk bewerkte, veelal van massief goud gemaakte sieraden, die getuigen van de onnavolgbare vaardigheid van de Etruskische goudsmeden, met name wat technieken als filigraan en granulering betreft, waarbij de diameter van de korrels niet groter is dan een fractie van een millimeter.

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

De uitzonderlijke bedrevenheid van deze ambachtslieden komt eveneens tot uiting in de gegraveerde spiegels, cistae (cilindervormige koffertjes die werden gebruikt voor het opbergen van toiletgerei), lampjes waarin welriekende stoffen werden gebrand en bronzen kandelaars.

Al deze voorwerpen zijn bijzonder sierlijk.

Bij de RomeinenDe Romeinse Stad

De door de Romeinen gestichte steden zijn doorgaans van militaire oorsprong of aangelegd naar het ontwerp van een Gastrum, een versterkte legerplaats.

De nieuwe steden die volgens dit model werden gebouwd, waren in tijden van onrust voorzien van muren.

Zij waren gewoonlijk verdeeld in vier wijken, doorsneden door twee hoofdstraten, de decumanus en de cardo, die haaks op elkaar stonden en bij de stadspoorten eindigden.

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

Omdat de andere straten parallel aan deze twee liepen, hadden de Romeinse steden het aanzien van een dambord.

De straten van de stad waren soms voorzien van tot 50 cm hoge trottoirs. Galerijen beschermden de voetgangers 's winters tegen regen en sneeuw en

's zomers tegen de brandende zon. De rijweg was met grote, strak tegen elkaar gelegde plavuizen bestraat. Hier

en daar waren oversteekplaatsen voor voetgangers aangebracht. Deze bestonden uit stapstenen, die even hoog waren als de trottoirs, maar

onderling voldoende tussenruimte boden om paarden en voertuigen door te laten.

Een Romeinse Stad Bij de opgravingen bij Herculaneum, Pompeji en vooral Ostia zijn twee

basistypen van Romeinse huizen blootgelegd: de insulae, in appartementen onderverdeelde woonblokken van een aantal verdiepingen, vaak met winkels aan de straatkant, en de domus, grote luxueuze patriciërshuizen met een atrium.

Door de kale buitenmuren en de weinige ramen zagen deze huizen er bescheiden uit.

Maar het interieur, versierd met mozaïeken, beelden, muurschilderingen en marmer, en soms ook voorzien van een badinrichting en visvijver, getuigde van de rijkdom van de bewoners.

Bij de ingang waarschuwde een inscriptie of een mozaïek de bezoeker soms voor de hond (cave canem).

Een vestibule, waar de portiersloge op uitkwam, voerde naar het atrium. Dit atrium (1) vormde oorspronkelijk het midden van de domus, maar

veranderde later in een binnenplaats rondom een bassin waarin het regenwater werd opgevangen (impluvium).

Langs het atrium, gewoonlijk het enige deel van het huis waar bezoekers werden toegelaten, bevond zich een aantal kamers met een bed (cubiculae).

Aan het einde lag het ablinum (2), de werk- en ontvangkamer. De eenvoudigste Romeinse huizen, waarin de minder gefortuneerde burgers woonden, bestonden alleen uit een atrium en de vertrekken die daarop uitkwamen.

Hoge functionarissen, rijk geworden kolonisten en welvarende winkeliers lieten vaak in het verlengde van het tablinum een hele vleugel toevoegen, bijna een tweede woning, in verfijnde hellenistische stijl.

Het deel dat uitsluitend voor de familie was bestemd, lag rondom een peristilium (3), een door een galerij omgeven binnenhof of tuin, voorzien van vijvers met mozaïeken, fonteinen en beelden.

Daaromheen lagen de woonvertrekken. De cubiculae

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

waren eenvoudige slaapvertrekken met een tegen de muur gemetseld of een verplaatsbaar bed.

De bedden hadden een matras, kussens en dekens, maar geen lakens. Het eetvertrek of triclinium (4) dankt zijn naam aan de drie bedden rondom de tafel waarop de eters, naar Griekse gewoonte, liggend op kussens en steunend op één elleboog de maaltijd genoten.

De vierde zijde van de tafel werd vrijgehouden voor de bediening door de slaven. Ten slotte was er een grote salon of oecus (5), die soms was voorzien van een zuilengalerij.

In de bijgebouwen bevonden zich onder andere de keuken met een afvoerkanaal, een gemetselde kookkachel en een oven, de badinrichting (een soort thermen in het klein), onderkomens voor de slaven, voorraadkamers en wijnkelders en paardenstallen.

De latrines waren ondergebracht in een hoek van de keuken en aangesloten op dezelfde afvoer.

Het Forum Dit was een groot plein en in de tijd van het Keizerrijk vaak omgeven door een

galerij. Oorspronkelijk was het een marktplein, dat gewoonlijk

op de kruising van de twee hoofdstraten lag. Later werd het forum het middelpunt van het

openbare leven en de handel in de Romeinse steden. De mannen kwamen hier de officiële berichten over

het Keizerrijk lezen, naar openbare sprekers luisteren, nieuwtjes uitwisselen, flaneren en converseren.

De vrouwen deden hun inkopen in de winkeltjes rondom.

Het plein was een geliefd werkterrein voor zakkenrollers.

Rondom het forum stonden de officiële gebouwen: de curia waar het plaatselijke bestuur zetelde, de stembureaus, de publieke tribunes vanwaar redenaars wedijverden in welsprekendheid, de argentaria waar de geldwisselaars gevestigd waren, de gemeentelijke schatkist, de algemene opslag, het gerechtsgebouw, de gevangenis, tempels en een groot aantal herdenkingsmonumenten.

De Graftombes

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

De Romeinse necropolissen bevonden zich langs de wegen buiten de stad. Zij werden aangegeven met een eenvoudige stèle, een altaar of, als de

familie het zich kon veroorloven, een mausoleum. Minder welgestelde families maakten

gebruik van een columbarium, een vertrek met rijen wandnissen boven elkaar voor de asurnen.

De beroemdste Romeinse necropolis is die aan de Via Appia Antica, ten zuiden van Rome.

Direct na het overlijden werd de dode op een speciaal bed geplaatst dat omgeven was door kandelabers en bloemenranken.

Vervolgens werd het stoffelijk overschot door de familie begraven of gecremeerd.

De dode werd vergezeld van voorwerpen die na de dood van pas zouden kunnen komen: kleding, wapens en gereedschap voor de mannen, speelgoed voor de kinderen, sieraden en toiletartikelen voor de vrouwen.

De Architectuur De Romeinse architectuur ontleent enkele terminologische elementen aan de

Griekse architectuur, maar verschilt ervan door een aangeboren voorliefde voor plastische schoonheid en ordening, door de strakke verhouding tussen de uiterlijke vorm en de ruimte binnen, belangrijke technische vernieuwingen en de vrijheid in ontwerp waardoor ruimschoots gebruik kon worden gemaakt van zachtere, soepelere, gekromde vormen, zoals de boog, de koepel en het gewelf.

De zuil, die de basis vormde van het Griekse systeem van twee zuilen met een architraaf, werd om praktische redenen vervangen door de muur en de pilaster.

Dankzij het gebruik van beton, dat werd verwerkt met behulp van bekistingen, konden enorme overdekte ruimten worden gerealiseerd.

Het technische en stedelijke, voornamelijk openbare karakter van de Romeinse bouwkunst blijkt onder andere uit de gigantische werken die tot stand kwamen, zoals bruggen, aquaducten, wegen, tunnels, rioleringen, thermen, theaters en amfitheaters, stadions, circussen oftewel renbanen, basilieken en nymfaea, palaestra's en zuilengalerijen, triomfbogen en ontelbare openbare en particuliere gebouwen, die vaak konden wedijveren met de meest faraonische publieke werken.

De Romeinse bouworden komen voort uit de Griekse en verschillen daarvan slechts op een paar punten.

In Rome overheerste de Corinthische orde, die overeenkomt met de Ionische orde, maar rankere zuilen en kapitelen met acanthusbladeren gebruikt, en de composiete orde, waarbij het Corinthische kapiteel wordt gecombineerd met een Ionische voluut.

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen De Tempels

Deze heiligdommen werden gebruikt voor de verering van de goden en de keizers, die vanaf Augustus tot de rang van godheid werden verheven.

De tempels bestaan, naar Grieks model, uit een cella, waar de beeltenis van de god wordt bewaard, en een door een zuilenrij omgeven voorgalerij.

Het geheel staat op een hoog podium.

De Troimfbogen In Rome hadden deze ten doel de 'triomf' van zegevierende generaals en kei-

zers te herdenken. Hun wapenfeiten werden op bas-reliëfs uitgebeeld. In de provincies, zoals in Aosta, Benevento en Ancona, herinneren de bogen

aan belangrijke gebeurtenissen of eerden zij een lid van de keizerlijke familie. In Rome staan er nu nog drie monumentale triomfbogen op of vlakbij het

Forum Romanum overeind. De oudste en kleinste is de Titusboog. Op de boog zijn reliëfs aangebracht die de triomftocht van Titus in 71 na Chr.

laten zien. Maar de boog werd pas opgericht door Titus’ opvolger en broer Domitianus (keizer 81-96 n.C.) en mogelijk pas onder diens opvolger Nerva (96-98 n.C.) gewijd.

De Titusboog werd opgericht in summa Sacra via (‘op het hoogste punt van de Sacra via’), zoals geschreven staat op een inscriptie bij een afbeelding van de boog op een van de reliëfs uit het graf van de Haterii. Nadat hij was opgericht liep de weg eronderdoor.

Anders zit het met de boog van Septimius Severus, die op het eigenlijke Forum werd opgericht.

De boog werd niet opgericht ter ere van een overwinning of ter herinnering aan een triomftocht, maar vanwege het tienjarig ambtsjubileum van de keizer in 203 n.C. Dit is dus eerder een ereboog dan een triomfboog.

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

Hij stond op een verhoging van traptreden. In de Oudheid liep er dan ook geen weg onderdoor; in de Middeleeuwen, toen het maaiveld veel hoger lag, wél.

De Boog van Constantijn ten slotte werd opgericht ter ere van Constantijns overwinning op Maxentius bij de Milvische Brug in 312.

Uit recent onderzoek blijkt dat men in dit geval waarschijnlijk een bestaande boog van Hadrianus heeft opgekalefaterd en van een nieuwe bovenbouw heeft voorzien.

Deze boog stond naast de weg die officieus de naam Via triumphalis droeg en van het Colosseum naar het Septizonium liep.

Iets verder van het Forum Romanum verwijderd zijn nog andere bogen ter ere van keizers bewaard gebleven.

Vlakbij het Forum Boarium staat de zogenaamde Boog van Janus. Dit is een boog die door keizer Constantius II in de 4e eeuw is opgericht ter

ere van zijn vader Constantijn de Grote. De naam was oorspronkelijk Arcus divi Constantini. De Boog van Gallienus werd in de 3e eeuw opgericht ter ere van keizer

Gallienus en zijn vrouw op de plaats van een poort in de oude Muur van Servius Tullius.

Deze boog had oorspronkelijk drie doorgangen, waarvan alleen de middelste is bewaard.

De Termen De Romeinse thermen, die voor iedereen vrij toegankelijk waren, speelden

een belangrijke rol in het maatschappelijk leven. Men ging er niet alleen heen om te baden, het waren ook

ontmoetingsplaatsen waar men kwam om te praten, te lezen, zich te vermaken en zaken te doen.

In deze grote, rijkelijk met marmer, mozaïeken, zuilen en beelden gedecoreerde gebouwen volgden de baders een op medische principes gebaseerde route: van de worstelkamer ging men naar een lauwe ruimte, het tepidarium, om zich voor te bereiden op het stoombad en het warm waterbad, het caldarium; vervolgens kwam men weer in een lauwe ruimte en tot slot werd een koud bad genomen in het frigidarium.

Bustic 25-07-2014

Boog van Septimius Severus

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

De zalen en het water in de baden werden op de gewenste temperatuur gehouden door ondergrondse ketels - hypocausta - en buizen die onder de vloer en langs de wanden waren aangebracht.

Het Amfitheater Dit grote, typisch Romeinse, ellipsvormige bouwwerk had verscheidene

verdiepingen en was bestemd voor het houden en bijwonen van gladiatorengevechten en wilde dieren spelen.

De buitenste ring had een hoge muur waaraan een reusachtig doek, het velum, kon worden vastgemaakt om de toeschouwers tegen zon of slecht weer te beschermen.

De muur rondom de arena diende om het publiek op de eerste rijen tegen de wilde dieren in de piste te beschermen.

Dankzij een geheel van ronde galerijen, trappen en gangen konden de bezoekers zonder gedrang hun plaatsen bereiken vanaf de verschillende ingangen.

De druk bezochte spelen werden tevoren aangekondigd door middel van geschilderde affiches, waarop het programma stond afgebeeld.

Het ging voornamelijk om gevechten tussen dieren, tussen gladiatoren en dieren of tussen gladiatoren onderling.

In principe eindigde een duel tussen gladiatoren steeds met de dood van

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

een van de strijders, maar de toeschouwers konden om genade voor de verliezer vragen.

Wanneer de president van de spelen het daarmee eens was, stak hij zijn duim op.

Was de overwinnaar een beroepsstrijder, dan kreeg hij een grote som geld. Was hij een slaaf of een gevangene, dan werd hem de vrijheid geschonken. In bepaalde gevallen kon de arena onder water worden gezet voor

indrukwekkende naumachieën, zeeslagen met speciale schepen met een platte bodem, waarbij werkelijk werd gevochten.

Het Circus Deze lange, rechte renbaan lag over het

algemeen bij het keizerlijk paleis. Een van de korte zijden van de baan was afgerond, de andere was recht.

De baan werd gebruikt voor wagen- en paardenrennen, de zogeheten 'circensische spelen'.

De toeschouwers zaten op de tribunes. In het midden van de baan stond de spina, een

lange lage muur, waar de deelnemers omheen draaiden.

In later tijden werden er allerlei voorstellingen georganiseerd.

Het van oorsprong Griekse stadion, dat in het begin alleen bestemd was voor atletiekwedstrijden, is afgeleid van het circus.

Het heeft dezelfde vorm, maar is kleiner.De Theaters

Zij waren halfrond en bestonden uit oplopende rijen met zitplaatsen, afgesloten door een zuilengalerij of een hoge muur.

Het orchestra was bestemd voor hooggeplaatste personen of figuranten. De acteurs speelden op een verhoogde scaena (toneelvloer) tegen een

achtergrond, gevormd door een muur (scaena frons), die rijk versierd was met zuilen, nissen, beelden, marmer en mozaïeken en deed denken aan de gevel van een paleis.

De volmaakte akoestiek werd verkregen door het aanbrengen van een aantal zeer verfijnde architectonische elementen.

De decors waren vast of verplaatsbaar en van onder- of bovenaf kon men allerlei machines in werking zetten om speciale effecten te creëren die niet onderdeden voor wat men tegenwoordig op het toneel kan zien (rook, bliksem, donderslagen, de plotselinge verschijning van goden - de beroemde deus ex machina - of helden).

Bustic 25-07-2014

Geschiedenis v/d Bouwstijlen

Het theater werd niet alleen gebruikt voor toneelvoorstellingen, maar ook voor wedstrijden, later jtrekkingen en het uitdelen van brood en geld.

Tot het einde van de 2e eeuw v.Chr. droegen de acteurs pruiken, waarvan de vorm en de kleur afhingen van het personage dat ze speelden.

Nadien kwamen maskers van papier-maché in gebruik, die overeenkwamen met de verschillende rollen.

Om er statiger uit te zien, droegen de tragediespelers zogenaamde cothurnen, laarzen met een hoge zool van kurk.

Bustic 25-07-2014