La Vie en Rose (in Frankrijk uitgebracht als La Môme (letterlijk: klein kind, La Mome Piaf:

De kleine mus)) is een Franse kaskraker uit 2007. De film werd met verscheidene

internationale filmprijzen beloond, zoals een Golden Globe voor Marion Cotillardals beste

actrice. Bij de Oscar-uitreiking op 24 februari 2008 werd Marion Cotillard beloond met een

Oscar voor haar hoofdrol in deze film en kreeg de film een 2e Oscar voor beste Makeup.

In La Vie en Rose staat het verhaal van Edith Piaf centraal. Marion Cotillard, bekend van

onder meer Taxi 1, 2 en 3 en Un long dimanche de fiançailles, vertolkt op indrukwekkende

wijze het leven van Frankrijks bekendste artieste. Een leven dat bol staat van ellende en

ongeluk. Al vanaf haar kinderjaren wordt Edith Piaf heen en weer geslingerd tussen vader,

moeder en grootmoeder. Een deel van haar jonge jaren brengt ze door in het bordeel dat

haar grootmoeder leidt. Nadat ze daar door haar vader wordt weggehaald, begint een leven

op straat. Daar ontdekt ze haar zangtalent. Tot rond haar twintigste leeft ze voornamelijk

van het geld dat ze met zingen op straat verdient.

Tijdens het zingen op straat wordt ze dan ontdekt door de eigenaar van Parijs grootste en

bekendste cabaret, Louis Leplée (Gérard Depardieu). Hij haalt haar over te komen zingen en

al snel is ze een bekende Parijse zangeres. Als Leplée wordt vermoord, is ze echter haar

roem snel kwijt doordat ze door de Parijse bevolking als schuldige wordt aangemerkt. Na

enige tijd komt ze in aanraking met een groepje mensen die haar begeleiden en haar

voorstellen aan een ander publiek, het theater. Daar wordt ze echt groot, en al snel is ze ook

in het buitenland een bekende ster. Duidelijk wordt dat haar persoonlijkheid niet geheel is

opgewassen tegen het leven van een ster, ze komt dan ook in aanraking met drugs en drank.

Ondanks dat het met haar carrière goed gaat, ziet de kijker dat het leven in de schijnwerpers

haar lichaam sloopt.

Uiteindelijk zorgt dat ervoor dat ook haar carrière wat in het slop raakt. Een jaar voor haar

overlijden wil ze dan nog een keer alles op alles zetten om op het grootste muziekpodium

van Parijs (l’Olympia) op te treden. Ze zingt het chanson ‘je ne regrette rien’ (ik heb nergens

spijt van), waarvan ze zegt dat dit lied haar leven is, hoe ze op dat moment in het leven

staat. De filmmakers hebben bewust ervoor gekozen het moment van overlijden niet in

beeld te brengen, het eindigt met een zingende Piaf, zoals ze door iedereen ook herinnerd

zal worden.

La Vie en Rose (ook de titel van haar bekendste nummer) brengt een enerverende en

emotionele hommage aan Frankrijks grootste zangeres. In de film lopen heden en verleden

en toekomst door elkaar heen, en hij geeft zo als een soort muziekclip een beeld van het

leven van Piaf. Dit zorgt er voor dat de verhaallijn af en toe wat troebel wordt, maar geeft

tegelijk een interessante vergelijking tussen verschillende episodes van haar leven. De film

focust erg op de dieptepunten van haar leven, waardoor de kijker na afloop blijft zitten met

een wat negatief beeld van het leven van een ster. Na het zien van de film is het makkelijk te

begrijpen waarom sterren als Britney Spears en Paris Hilton heden ten dage moeite hebben

met de gemakken van het leven als ster om te gaan. De hoogtepunten van de film en

misschien ook wel van het leven van Piaf bestaan uiteindelijk vooral in de momenten

waarop ze voor publiek staat te doen waar ze goed in is: zingen.

Al met al is de film zeker een aanrader voor een ieder die meer wil weten over het leven van

een van Frankrijks bekendste zangeressen. De aankleding, opmaak en locaties zijn prachtig in

de film verwerkt. Marion Cotillard overtuigt, schittert zelfs en heeft hier de rol waar ze

internationaal mee zal kunnen doorbreken.

Martijn Joosse