#1JAARGANG 10 - maart 2017

VERKIEZINGEN 2017Veel waardering, weinig geld voor ambtenaren

SLECHTERE CONTRACTEN DOOR DECENTRALISATIE

‘SLA NIET DOOR MET HBO-ISERING’

MET

HART&ZIEL

foto

: Hen

riët

te G

uest

4

Een mooiere baan kan Stefan van Geijlswijk (29), natuurbeheerder bij drinkwaterbedrijf Dunea, zich niet wensen. ‘Ik ben de hele dag buiten en dan ook nog grotendeels in Meijendel, een van de mooiste natuurgebieden.’ Hij doelt op het bosrijke duingebied tussen Den Haag en Wassenaar waar hij momenteel met collega’s de overhangende takken boven fiets- en wandelpaden verwijdert. Straks breekt er weer een drukke periode aan rond de Dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. ‘Dan moeten we zorgen dat de weg naar het monument er weer begaanbaar bijligt. Dood hout verwijderen, door konijnen ontstane gaten in de paden dichten en zorgen dat brandweer en ambulance op de avond van 4 mei genoeg ruimte voor doorgang hebben.’ In de dagen daarna zorgen Van Geijlswijk en zijn ploeg voor het opruimen van verdorde bloemen en boeketten en het afvoeren van de in de kleuren van de Nederlandse vlag geschilderde dennenappels. PM

5

MEER VOOR MINDER WERKT NIET

Laat ons eens een tijdje met rust. Als ik met ambtenaren spreek, komt dit altijd naar voren: de jarenlange bezuinigingen, reorganisatie op reorganisatie, beleid dat steeds verandert. Bij veel (voormalige) overheidsdiensten piept en kraakt het. Een kwart van het minis-terie van Veiligheid en Justitie overweegt te vertrekken. Bij de Belastingdienst zorgt de vertrekregeling voor onrust. De SVB loopt te hoop tegen het PGB-dossier, omdat ze overhaast met de uitbetaling zijn belast. ProRail wordt min of meer weer genatio-naliseerd. Het UWV is door politieke keuzes verzwakt, zo concludeerde de Rekenka-mer. 390 gemeenten zijn nog maar net nieuwe taken aan het uitvoeren, terwijl pro-vincies nog altijd vrezen voor fusies. De AIVD krabbelt na forse bezuinigingen, die in-middels weer zijn teruggedraaid, langzaam op. Een aantal kolencentrales en gevan-genissen zouden gaan sluiten, maar toch weer niet. Werknemers en ambtenaren verkeren in een permanente staat van onzekerheid en lijken een speelbal van de politiek. Politici zouden, in plaats van steeds het beleid om te gooien, meer aandacht moeten hebben voor de uitvoering. En niet steeds ad hoc nieuwe regelgeving over de ambtenaren uitstor-ten. De wetten moeten niet alleen op papier wer-ken, maar hebben ook tijd nodig om in de praktijk te landen. Over het veranderen van stelsels en re-gels wordt soms jarenlang gesteggeld, maar als de knoop is doorgehakt, moet de nieuwe manier van werken direct ingaan. Als er vervolgens fou-ten worden gemaakt, is de politiek weer veront-waardigd.De ambtenaren zijn de frontsoldaten die de plan-nen moeten uitvoeren, maar hebben afgelopen tien jaar ook tien procent van hun collega’s zien verdwijnen. Nagenoeg alle politieke partijen be-zuinigen in hun verkiezingsprogramma’s weer op het openbaar bestuur. Daarom zou het goed zijn eens een paar jaar een pas op de plaats te maken met reorganisaties en bezuinigingen. Want meer voor minder werkt niet. Dat hebben we de afgelo-pen tien jaar al gezien.

Patrick FeyVoorzitter CNV Overheid & Publieke Diensten

Foto

: Pim

Gee

rts

10

VEEL WAARDERING, WEINIG GELD VOOR AMBTENAREN

De verkiezingen staan voor de deur. Na jarenlange bezuinigingen en nul-lijn voor ambtenaren, kijkt de sector reikhalzend uit naar investeringen en waardering. Op zoek daarnaar met zeven lijsttrekkers. Gesprekken over waardering, agressie, kolen-centrales en gevangenissen.Tekst Ciska de Graaff, m.m.v. Hein Bosman,

Anouk van der Graaf, Peter Magnée,

Edwin van Baarle

Het CPB schreef in de studie Keu-zes in kaart dat er € 1,2 miljard be-zuinigd kan worden op het over-heidsapparaat bij landelijke en lo-kale overheden. Dat is ook pre-cies wat veel partijen korten, na-melijk VVD, D66, CDA, Denk, VNL, SGP en de Vrijzinnige Partij. SP en ChristenUnie maken het iets minder bont met respectievelijk € 0,2 en € 1 miljard. De PvdA in-vesteert € 1,3 miljard en wil daar-mee 40.000 publieke banen cre-eren in 2021 en GroenLinks laat de uitgaven ongewijzigd. Lodewijk Asscher (PvdA) legt uit: ‘Ik vind het een vreemd soort ideologie dat de

VERKIEZINGEN 2017

overheid zo klein mogelijk moet zijn. Er is juist behoefte aan een sterke overheid die met echte ba-nen voor echt nuttig werk komt, zo-als in de zorg, conciërges, conduc-teurs, onderwijsondersteuners. We willen toch allemaal dat het veilig is in de tram, dat een sport-club kan draaien en dat het rus-tig is op straat?’ Gert-Jan Segers

(ChristenUnie) daarentegen: ‘We willen minder ambtenaren, maar wel beter gewaardeerd en effec-tiever. Het is goed dat ambtenaren van de nullijn af zijn. Wij willen een coöperatiesamenleving, met ac-tieve en empathische ambtenaren die eropuit trekken en minstens zo vaak buiten de deur bezig zijn als dat ze binnen zitten.’

Mark Rutte

11

WAARDERING

Jesse Klaver (GroenLinks) er-gert zich ‘ondertussen kapot aan VVD’ers die het hebben over “echte banen” en dan doelen op de marktsector. De publieke sec-tor is van ons allemaal. Mensen in onderwijs, zorg, bij gemeen-tes, plantsoenendiensten, politie en het openbaar vervoer, houden onze samenleving draaiende. Dat verdient enorme waardering. Dat zit ‘m deels in geld, maar voor-al ook in de waardering die wordt uitgesproken.’Aan die woordelijke waarde-ring geen gebrek, getuige Mark Rutte (VVD) die zegt: ‘We moeten met z’n allen eens stoppen met dat typische Nederlandse, beet-je kinderachtige afgeven op de publieke sector, alsof daar niet hard gewerkt zou worden. Ik heb jarenlang bij Unilever gewerkt. Daarna werd ik staatssecretaris op Sociale Zaken. Daar werd har-der, langer en in een hoger tempo

gewerkt! De beste mensen kiezen voor de overheid. Fantastische mensen! Topkwaliteit! We hebben een prachtige publieke sector.’ Ook Asscher praat met warm-te over de sector: ‘Ik vind het heel jammer dat ambtenaar een scheldwoord is. De hele collec-tieve sector, de zorg, het onder-wijs, maar ook de mensen die dag en nacht in Den Haag zitten uit te rekenen hoe het moet, verdienen het niet om zo gebashed te wor-den. Het is een gemene bejege-ning van mensen die heel hard werken en die ervoor kiezen om dat te doen. Niet om er zelf zo rijk van te worden, maar voor ons al-lemaal.’ En Emile Roemer (SP): ‘De publieke zaak is jarenlang uitverkocht, verkwanseld en ver-waarloosd. Terwijl de medewer-kers kwaliteit, kennis, kunde en liefde voor het vak hebben. Ik wil dat er meer op hun oordeel ver-trouwd wordt in plaats van dat de rekenmachine regeert. Stop met de bureaucratische afrekencul-

tuur en laat de deskundigen hun werk doen. Daarom komen er wat mij betreft 100.000 banen bij in de publieke sector.’

NULLIJN

En de geldelijke waardering? Een inhaalslag voor ambtenaren? ‘In algemene zin de salarissen ver-hogen is een hele makkelijke in campagnetijd’, lacht Rutte. ‘Maar er zijn gewoon cao-onderhande-lingen en daar wil ik niet in tre-den. Het is goed dat de nullijn voorbij is.’ Ook van het CDA valt op dat punt niet veel te verwachten. Sybrand Buma: ‘Op het moment dat er weer wat ruimte is, zullen de bon-den terecht zeggen: we hebben de afgelopen tijd genoeg ingeleverd, er mag wel weer wat bij. Maar voor mij is het doel nooit hogere salarissen. Het vak aantrekkelij-ker maken lijkt me belangrijker. Ik vind dat ook een opdracht aan de bonden, dus ook aan mijn eigen

Jesse Klaver

Emile Roemer

12

CNV Overheid, waar ik lid van ben. Als je onderhandelt met de werk-gever, moet je net zo hard zijn op inhoud en professionaliteit als op die halve procent salaris erbij. De voldoening en trots die je aan je werk kunt ontlenen, vind ik min-stens zo belangrijk.’ Klaver vindt wel dat de lonen bij de overheid omhoog moeten: ‘Te lang is er ge-stuurd, al sinds 1982, op loonma-tiging. De lonen zijn achtergeble-ven bij de winsten die bedrijven maken en moeten omhoog. Een mooie taak voor de bonden om de lonen op te drijven!’

AGRESSIE

Wel eensgezind druk maken de lijsttrekkers zich over de agressie tegen werknemers in de publieke sector. Roemer foetert: ‘Keihard aanpakken! Je blijft met je ten-gels van zorg- en hulpverleners af. Celstraffen, boetes, kan me niet schelen, dat is aan de rech-ter. Er zijn al extra maatregelen

genomen om hulpverleners te beschermen en dat is terecht. De publieke sector is het cement van onze samenleving. Daar moeten we respectvol mee omgaan!’ D66 zoekt het in persoonlijker contact van burgers met ambtenaren. Alexander Pechtold legt uit: ‘Het voornemen om iemand agressief te bejegenen, neemt af als je weet wie je voor je hebt. Het zou daar-om goed zijn om de ambtenaar meer een gezicht te geven. Dat je als burger weet wie je voor je hebt en dat die persoon jouw verhaal kent zodat je het niet steeds op-nieuw hoeft te vertellen.’ ‘Stuitend!’ noemt Buma de ge-weldsincidenten tegen publieke werknemers. ‘Ik vind dat we veel harder moeten optreden tegen mensen die hulpverleners lastig vallen. We hebben nu een discus-sie met VVD en PVV om beledigen uit het wetboek van strafrecht ha-len. Doe normaal, roept de minis-ter-president, maar aan de achter-deur zegt hij: beledigen mag hoor.

Beledigen mag niet en zeker niet een ambtenaar in functie. Ik vind dat we in Nederland veel strenger moeten zijn om op een fatsoenlijke manier met elkaar omgaan.’

OMSCHOLING

Voor de kolencentrales ziet het er niet goed uit, als het aan bij-na alle partijen ligt. Segers zegt: ‘Ze moeten zo snel mogelijk dicht. Het is niet de energievorm van de toekomst. Heel dom dat daar in geïnvesteerd is, typische korte termijnpolitiek. Het kost banen ja, maar het levert ook nieuwe banen op. Omscholing is daarbij wel es-sentieel.’ Klaver deelt die mening: ‘Zo snel mogelijk sluiten, super stom dat ze ze hebben gebouwd. Natuurlijk werken daar ook men-sen. Het CNV zegt terecht dat bij een transitie naar duurzame eco-nomie ook een sociale transi-tie hoort. Het vraagt om een heel goed sociaal plan en omscholing van de werknemers.’

Lodewijk Asscher

Alexander Pechtold

13

‘Twintig jaar geleden hebben we er inderdaad nog miljarden inge-stoken’, zegt Pechtold. ‘En nu wil-len we ze sluiten. Dat is heftig, want dan moeten veel mensen op zoek naar een nieuwe baan. Vroe-ger moesten vooral artsen mee-bewegen met de laatste trends en kennis in hun werkveld, nu moet iedereen dat kunnen. Je moet flexibel zijn en openstaan voor om-scholing en nieuwe uitdagingen.’

CELLEN

Ook onder gevangenispersoneel is het onzekerheid troef. Het zit-tende kabinet had vijf gevange-nissen genomineerd om te slui-ten, maar stelde de beslissing uit. Wat zeggen de lijsttrekkers? Rut-te: ‘De VVD wil hogere straffen voor moord- en doodslag en geen automatische vrijlating meer na

het uitzitten van twee derde van de straf. Dat kan de behoefte aan cellen wat opdrijven.’ CNV Over-heid & Publieke Diensten wil in het standaard regime 4 bewaar-ders op 24 gevangenen – in plaats van de huidige 2 op 24 - en geen twee gevangenen op een cel. De populatie gevangenen wordt na-melijk steeds complexer, de werkdruk ligt enorm hoog en het ziekteverzuim raakt de 10 pro-cent. Rutte reageert: ‘Twee op een cel is voor de VVD geen pro-bleem, maar gebeurt nauwe-lijks meer, want cellen genoeg!’ Met een lach: ‘Ik kan natuurlijk in campagnetijd zeggen: “Ik wil dat alle cipiers op mij stemmen, dus ik ben voor 4 op 24”, maar dat vind ik flauw. Ik wil wel graag eens in gesprek met bewaarders uit de achterban van het CNV over hun werkomstandigheden. Dan kan ik daarna een mening vormen over dit idee.’

Klaver is voor openhouden. ‘Houd ze open, verspreid de gevangenen over het land, en stop met twee op één cel. Voor het personeel is dat minder gevaarlijk.’ Zijn SP-collega Roemer noemt het waan-zin om gevangenissen te sluiten. Zijn partij investeert 1,3 miljard in de veiligheidsketen. ‘Stop nou eens met meerdere mensen op één cel te zetten. En pak de dui-zenden mensen op die al veroor-deeld zijn maar nog niet achter de tralies zitten. Er is de laatste ja-ren enorm bezuinigd op resociali-seringsprogramma’s. De recidive neemt daardoor toe. We moeten juist voorkomen dat mensen in hun oude fouten vervallen. Meer gevangenispersoneel dus om ge-vangenen beter te begeleiden!’

Gert-Jan Segers

Sybrand Buma

PVV en 50Plus zijn niet ingegaan op het

interviewverzoek van de redactie. Hun standpunten

en die van CNV Overheid & Publieke Diensten zijn

terug te vinden in het schema vanaf pagina 15.

14

IK GA EEN TRANSITIEVERGOE-DING KRIJGEN. HOE ZIT DIT BE-LASTINGTECHNISCH?

De vergoeding die je gaat krijgen, wordt gezien als loon uit vroegere dienstbetrekking. Ook als je deze vergoeding krijgt uitbetaald, ter-wijl je nog in dienst bent. De groe-ne tabel voor bijzondere belonin-

gen wordt toegepast. Je betaalt dus altijd meer belasting dan over je gewone salaris.

GAAT DE AMBTELIJKE STATUS VERDWIJNEN?

Nee, iedere werknemer in dienst van een overheidswerkgever blijft ambtenaar. Er blijven speciale re-gels voor ambtenaren bestaan en die worden vastgelegd in een nieuwe Ambtenarenwet.

IK GA ALS AMBTENAAR OP TER-MIJN EEN ARBEIDSOVEREEN-KOMST KRIJGEN. KAN DIT ZO-MAAR?

Ja, met ingang van het tijdstip van de inwerkingtreding van de Wet

normalisering rechtspositie amb-tenaren, wordt de aanstelling die voor het tijdstip van de inwerking-treding aan jou als ambtenaar is verleend, van rechtswege omge-zet in een arbeidsovereenkomst naar burgerlijk recht. Je rech-ten en plichten blijven dus door-lopen in de nieuwe arbeidsover-eenkomst.

IS MIJN WERKGEVER DAN OOK VERPLICHT OM EEN CAO AF TE SLUITEN?

Nee, je werkgever is straks vrij om wel of niet een cao af te slui-ten, net als de marktwerkgevers. Ook is je werkgever vrij in de keu-ze van de vakbonden waarmee ze willen onderhandelen.

MIJNVRAGEN

OVERHEID & PUBLIEKE DIENSTEN

MIJN

VRAGEN

Onze medewerkers zitten voor je klaar om jouw vragen te beant-woorden. Je kunt bellen: 030 751 10 03 of mailen cnvinfo@cnv.nl. Meer antwoorden op jouw vragen: kijk op www.mijnvakbond.nl/veel-gesteldevragen

18

De decentralisatie van veel regelingen heeft gevolgen voor men-sen die een beroep moeten doen op zorg via de Wet maatschap-pelijke ondersteuning (Wmo) of de Jeugdzorg. Ook velen die in de zorg werken, ondervinden de veranderingen aan den lijve. Er zijn ontslagen gevallen en er tekent zich een ander fenomeen af: door de voordeur eruit en via de achterdeur weer terug maar dan wel met slechtere arbeidsvoorwaarden. Tekst: Rietje Krijnen

‘NIEMAND DURFT ZIJN MOND OPEN TE TREKKEN’

GEVOLG DECENTRALISATIE: SLECHTERE CONTRACTEN

Het is lastig om werknemers te spreken die willen vertellen wat hun ervaringen zijn bij de ontslag-golf in de ouderenzorg, de ver-schuiving van de jeugdzorg en delen van de thuiszorg naar ge-meenten. Ciska (48) die ontslagen werd bij een groot woon-zorgcom-plex en nu als flexwerker precies hetzelfde werk doet, wil tien keer horen dat ze niet herkenbaar te-rugkomt in dit artikel. Freek (41) praat alleen via een vriendin over zijn ervaringen in de jeugdzorg. Janneke (53) zegt om de twee zin-nen dat ze haar baan toch wel erg

20

het grote woon-zorgcomplex voor ouderen waar ik vroeger ook had gewerkt. Het voelde als thuisko-men. Vanaf 2007 waren er veran-deringen te zien. Minder mensen kregen de zorg die ze nodig had-den. Bij ons werden een paar af-delingen gesloten voor revalidatie van ouderen die een operatie had-den ondergaan en tijdelijk verblijf nodig hadden. Die gingen ineens allemaal naar één ander centrum hier in de gemeente. Sommige collega’s moesten meeverhuizen van de ene zorgverlener naar de andere, met andere arbeidsvoor-waarden.’Ciska en haar collega’s gingen zich zorgen maken toen ze in sep-tember 2014 van de directie hoor-den dat er grote veranderingen aan zaten te komen. ‘We moes-ten ons voorbereiden op krimp, omdat veel ouderen geen indica-tie meer voor de zorg zouden krij-gen. Die moesten thuis maar op-gevangen worden. Het was het ergste voor die mensen van wie we wisten dat ze weinig familie hadden. Die woonden al minstens tien jaar bij ons en die zouden moeten verkassen naar een an-dere locatie. Ik hoorde van colle-ga’s niet dat ze zich zorgen maak-ten om hun eigen contract. We hadden immers allemaal een vast contract. En toch volgde dat ook: samen met mij werden 24 col-lega’s ontslagen omdat er geen werk meer voor ons was.’ Ze is er nog steeds kwaad over hoe ach-teloos dat ging. ‘De collega’s die bleven, moesten ander werk gaan doen of kregen er taken bij. Voor de bewoners die veel aandacht nodig hadden, was dat een ader-lating. Geen uitstapjes meer. Min-der vaak activiteiten, want er was

leuk vindt, ondanks het ‘mindere’ contract in het wijkteam. En dan zijn er Lisa (28), Nina (31) en Eef-je (34) die alle drie hun baan bij de peuterspeelzaal verloren en te-rug kwamen in de kinderopvang.

OUDERENZORG

Ze werkten allemaal al ettelij-ke jaren in hun oorspronkelijke functie. Ciska: ‘Toen mijn kinde-ren naar de basisschool gingen, ben ik na tien jaar afwezigheid weer gaan werken in de ouderen-zorg. Ik kon een baan krijgen in

gewoon geen ruimte meer voor. Triest om te zien. En wij moesten weg.’

0-UREN CONTRACT

Heel lang bleef ze niet weg, want de werkdruk eiste zijn tol on-der haar voormalige collega’s. ‘De personeelsfunctionaris vroeg of ik via een 0-urencontract te-rug kon komen. Dan zou ik inge-zet worden als het nodig was. Ik miste mijn werk, wilde niet meer thuis zitten en kon het geld goed gebruiken. Dus ik heb ‘ja’ gezegd. Het einde van het liedje is dat ik er veel slechter vanaf kom, maar wel hetzelfde werk doe. Ik hou het vol, voor de ouderen die hier wo-nen, voor de collega’s, maar het is geen doen. Niemand durft zijn mond open te trekken uit angst om weer op straat te staan. Een collega heeft eens gezegd dat je recht hebt op een vast contract als ze je al langer dan drie maan-den regelmatig inzetten. Twee keer raden wat er met haar ge-beurde? Ze werd niet meer opge-roepen. Schandalig.’

WIJKTEAM

Freek vertelt alleen via via zijn verhaal. Hij werkte bij een grote instelling voor jeugdzorg toen de decentralisatie ‘toesloeg’, zoals hij het zelf omschrijft. ‘Een jaar lang zijn we doorgezaagd dat het toch beter was voor de kinderen en jongeren voor wie wij werkten. Totdat we het zelf gingen geloven. Ik deed de intake en ik dacht op een bepaald moment ook dat het wel goed zou zijn als we dichter bij gezinnen konden staan. Het is allemaal onzin, vind ik nu. Ik zie in

Werkers in de oude-renzorg houden het vol voor de bewoners en de collega’s, ‘maar het is geen doen met een o-urencontract’.

21

de praktijk dat maar heel af en toe meer informatie bovenkomt sinds we in wijkteams werken.’

GEEN OPGEBOUWDE RECHTEN

Bij de opkomst van wijkteams moesten boventallige medewer-kers van jeugdzorginstellingen worden verdeeld over wijkteams. Omdat er een wisseling van werk-gever plaatsvond, kreeg Freek een andere arbeidsovereenkomst. ‘Dat vind ik nog het ergste: het is gepresenteerd als een formali-teit. Maar dat was het niet! Om de overstap te maken, moest ik zelf ontslag nemen. Anders kon het niet, werd mij gezegd. Daar-na ontving ik een nieuw contract van mijn nieuwe werkgever: een organisatie die voor onze stad de wijkteams inricht. Ik heb eigenlijk nietsvermoedend getekend. Toen een paar collega’s mij vertelden dat ze er toch wel op achteruit wa-ren gegaan sinds de nieuwe situ-atie was ingevoerd, begon ik arg-waan te krijgen. Ik ben naar het

juridisch loket gegaan met mijn contract. Het bleek dat ik geen van de opgebouwde rechten had be-houden. Mijn loon leek hetzelfde, maar was het niet, want allerlei voorwaarden waren vervallen. Ik ging er op jaarbasis bijna 800 euro netto op achteruit. En erger nog: ik had een contract voor één jaar. Na het eerste jaar kreeg ik weer een contract voor een jaar. Ik ben als de dood dat ik er straks uit lig als ik over zou moeten gaan naar een vast contract.’ De vriendin die het woord doet voor Freek vertelt dat hij slecht slaapt, antidepressiva slikt en vaak zo maar in huilen uitbarst. ‘Het gaat er niet om dat hij bang is zijn baan te verliezen, maar hij voelt zich gebruikt en klem gezet.’

NIEUWKOMER

Dan Janneke. Zij komt uit de thuiszorg en was daar leidingge-vende. Bij de veranderingen in de Wmo vanaf 2015 werd een hele laag leidinggevenden uit de orga-

nisatie gehaald. ‘Maar, werd ons gezegd, bij de gemeente is er veel capaciteit nodig. Dus jullie kun-nen doorstromen naar functies in bijvoorbeeld wijkteams. Ik zag dat wel zitten: dichter op men-sen zitten, meedenken en vooral ook kijken naar het grote geheel. Bij gesprekken over die functies werd gezegd wat ik wilde horen. Mensen in hun omgeving zien, dus ook met andere problemen. Daarom heb ik me vrijwillig op-gegeven om de overstap te ma-ken. Bij P&O kreeg ik een stapel papieren voorgelegd: ik moest mijn overeenkomst opzeggen. Detacheren kon niet, zeiden ze. Ik dacht: wat kan het mij sche-len, want ik ga via de gemeente werken en dat zit wel goed. Nou niks dus. Ik kreeg een contract van een organisatie die de taken voor de gemeente ging uitvoe-ren. Plotseling had ik niet bijna 20 jaar ervaring in dit soort werk, maar was ik met mijn 51 jaar een nieuwkomer. Mijn salaris zakte, ik kreeg eerst een jaarcontract en mogelijk later pas een vas-te aanstelling. Mijn opgebouw-de jaren, ervaring: niets telde. Ik heb nog geprobeerd alles te-rug te draaien, maar ik kreeg al snel door dat er een houding was van ‘voor jou tien anderen’. Onbe-grijpelijk. Ik ben echt dol op mijn werk. Het is precies wat ik ervan verwachtte. Ik kan veel beteke-nen voor mensen die bijvoorbeeld zorg nodig hebben, maar ook erg eenzaam zijn of in de schulden zitten. Maar het blijft me niet lek-ker zitten hoe dit is gegaan. Uit-eindelijk hoop ik dat ik door mijn instelling gewoon weer een vast contract krijg. Maar ja, niets is zeker in dit vakgebied.’Door de Wmo verloor een hele laag leidinggevenden

hun baan in de thuiszorg. Tegen lagere contracten konden ze terugkeren in wijkteams van gemeenten.

22

PEUTERSPEELZALEN

Lisa, Nina en Eefje kennen elkaar van hun opleiding. Ze zijn alle drie aan de slag gegaan bij peu-terspeelzalen in de omgeving van de plaats waar ze zijn opgegroeid. Lisa: ‘De peuterspeelzaal was erg leuk. Ik moet eigenlijk zeggen: is erg leuk. Want er is niets veran-derd in mijn werk. De locatie is bij mij zelfs nog dezelfde, ik zie dezelfde kinderen – of broertjes en zusjes – en mijn uren zijn ook niet veranderd. Wat wel is ver-anderd: mijn contract. Ik werkte eerst voor de welzijnsorganisa-tie. Om een baan te kunnen krij-gen in de kinderopvang moest ik zelf opzeggen. Nu werk ik bij een overkoepelende organisatie voor kinderopvang, maar wel met een slechter contract. Omdat ik nog jong ben, maakt het niet zo heel veel uit. Als ik hier al ruim tien jaar had gewerkt was het echt veel slechter geweest.’Nina en Eefje hebben nare erva-ringen. De subsidie voor de peu-terspeelzalen waar zij werkten, werd stopgezet. Ze zouden ont-slagen moeten worden. ‘Ik denk nog altijd dat het een vuil spelletje was’, zegt Nina. ‘We kregen eerst te horen dat er geen werk meer

was en dat we ontslagen zouden worden. Daarna kwam het aan-bod binnen om over te stappen naar de kinderopvang. Ik wist van vriendinnen dat zij minder ver-dienden omdat die cao anders is dan die van welzijnswerk waar ik eerst onder viel. Toevallig kende ik een advocaat die meteen zei dat ik hier niet mee akkoord moest gaan. Hij heeft het voor mij gere-geld dat ik gedetacheerd ben in de kinderopvang: zelfde voorwaar-den. Het risico bestaat dat ik toch moet overstappen naar de kin-

deropvang, daarom ben ik aan het kijken of ik ander werk kan vin-den. Met wat oudere kinderen en iets meer uitdaging, en als onder-deel van het welzijnswerk.’

INGETRAPT

Eefje hoorde pas toen het te laat was hoe Nina het had aangepakt. ‘Ik heb zelf ontslag moeten ne-men omdat de peuterspeelzalen werden opgedoekt en ik over kon stappen naar de kinderopvang. En ik ben er ingetrapt: ik dacht beter werk met wat lager loon dan geen werk. Je hoort namelijk dat men-sen soms jaren thuis zitten. Ik heb dat mindere contract gekregen en ja, ik baal daarvan. Het voelt toch alsof ze gekeken hebben: wie kunnen we bij de neus nemen. Dat is bij Nina niet gelukt. Bij mij wel, helaas.’

De namen van de geïnterviewden

zijn allemaal veranderd en leeftijden

aangepast.

ADVIES CNV ZORG & WELZIJN OVER VERANDERDE CONTRACTEN

Door het hele land worden signalen gemeld die overeenkomen met de ervaringen van deze mensen. Verandering van contracten ter-wijl je hetzelfde werk blijft doen. Je arbeidsovereenkomst zelf op-zeggen houdt in dat je alle opgebouwde rechten opzij zet. CNV Zorg & Welzijn is van mening dat de werkzaamheden bij de nieuwe werk-gever een voortzetting zijn van de functie die je voorheen ook al ver-vulde. In een dergelijke situatie is er sprake van Opvolgend Werk-geverschap en kan er zelfs sprake zijn van Overgang van Onderne-ming. CNV Zorg & Welzijn steunt weliswaar de transitie, en hecht er-aan de goede wil van gemeenten te benadrukken, maar erkent ook dat sommige gemeenten met het oprichten van een stichting de ver-plichtingen die voortkomen uit de wet- en regelgeving omzeilen. De aanpak zoals beschreven keurt de bond af en steunt waar nodig haar leden. Wie vragen of twijfels heeft over zijn nieuwe contract of over de gang van zaken kan contact opnemen met Rechtshulp Werk en Inkomen, cnvinfo@cnv.nl, 030 751 10 03.

Ook lagere contracten in de kinderopvang. ‘Het voelt alsof ze gekeken hebben: wie kunnen we bij de neus nemen.’

23