Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

De Helaasheid der dingen

Boek: Dimitri Verhulst, De helaasheid der dingen (geleend in de openbare bibliotheek van Moerzeke) Film: Felix van Groeningen, De helaasheid der dingen (geleend van een vriend)

Positief NegatiefBoek Korte hoofdstukken.

Vlot leesbaar lettertype.

Personages waren goed beschreven.

De gevoelens/gedachten- gang zijn goed beschreven.

Geloofwaardige karaktertrekken.

Makkelijk visueel voor te stellen.

Gebaseerd op het leven van de schrijver.

Het was soms ingewikkeld om te weten wanneer er een flashback begon.

Regelmatig gebruik van moeilijke woorden.

Veel momenten werden herhaald.

Sommige fragmenten waren te gedetailleerd.

Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

Film Flashbacks waren veel duidelijker.

Plaatselijke dialecten werden gesproken.

Acteurs speelden heel goed hun rol.

De locaties waren waarheidsgetrouw.

De namen van de hoofdrolspelers waren verschillend met deze van het boek.

Het verhaal van de film verliep in een andere volgorde t.o.v. het boek.

Niet alle hoofdstukken uit het boek kwamen aan bod in de film en omgekeerd.

Er waren heel veel verschillen tussen de film en het boek.Vb: internaat ↔ pleeggezin

film:

Bron: http://cineville.nl/films/de-helaasheid-der-dingen

Verrukkelijke absurdistische tragikomedie

“Het trof me opnieuw dat alles van schoonheid kapot moest of vertrok uit ons dorp,” zegt de op zijn jeugd terugblikkende Gunther Strobbe (Valentijn Dhaenens), die de zoon is van een van de broers, als voice-over in De helaasheid der dingen.Schoonheid is inderdaad niet de eerste gedachte die opkomt bij het zien van de verfilming van de semi-autobiografische roman van Dimitri Verhulst. De film voert in het gehucht Reetveerdegem (what’s in a name) vier volwassen broers op, die zo’n puinhoop van hun leven hebben gemaakt dat ze alleen nog bij hun oude moeder (Gilda De Bal) terecht kunnen.Alle vier trekken in bij de laconieke bejaarde vrouw, die ‘een hart heeft dat groter is dan haar pensioen’, zodat al snel de deurwaarder op de stoep staat – om na bedreigingen van de broers weer snel te verdwijnen. De nietsnutten slijten hun dagen met slap geouwehoer, gore moppen, smerige liedjes en sloten alcohol en geflirt in de kroeg.Het ligt voor de hand dat ook de dertienjarige Gunther op dit ranzige spoor zal belanden, maar de jongen droomt van een ander leven. “Hij is een Strobbe, maar wel anders,” zegt zijn verbijsterde vader, die niet begrijpt dat zijn zoon liever schrijver wordt dan beroepsalcoholist. Wat zijn dat voor kapsones?De helaasheid der dingen, dat geselecteerd werd voor het Cannes-programma Quizaine, had makkelijk een loodzwaar sociaal-realistisch drama kunnen worden, maar regisseur Felix van Groeningen, die eerder Dagen zonder lief maakte, heeft een verrukkelijke, absurdistische, kolderieke tragikomedie gemaakt.

Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

De onbehouwen personages doen denken aan de rauwe primitievelingen in de romans van Hugo Claus. Ze roepen dezelfde ambivalente gevoelens op, doordat ze geen doortrapte slechteriken zijn, maar in het leven vastgelopen onnozele halzen. Het zijn mannen die zich geen zelfreflectie kunnen permitteren, omdat ze dan in een gapende leegte staren.

Bron: http://www.enola.be/film/recensies/15992:de-helaasheid-der-dingen

Een blote kont werkt altijd. Dat zal elke reclameman of playboybunny beamen. En vanaf nu ook Felix Van Groeningen. Het partijtje naaktfietsen van de cast van 'de Helaasheid der Dingen' als promotiestunt over de Croisette in Cannes heeft hem alvast geen windeieren gelegd. Veel lenzen van toeristen en rioolfotografen zoemden wellicht gewoon in op hun paaseieren, maar gelukkig werd niet alleen met de nagespeelde scène uit de film gescoord. Ook de film zelf kon in de sectie van 'Un Certain regard' op enthousiast applaus en een verdiende overwinning rekenen. Een ritzege die hopelijk gepast gevierd werd met een vet feest met een panter van een kater achteraf.

Zuipen is voor de familie Strobbe uit 'de Helaasheid der Dingen' namelijk een way of life. De 13-jarige Gunther Strobbe (Kenneth Vanbaeden) woont met zijn vader Celle (Koen De Graeve) en drie nonkels Breejen, Petrol en Koen bij zijn grootmoeder in Reetveerdegem, in de buurt van Aalst. Een echte Strobbe herken je aan de lengte van zijn nektapijt en de marginale hoeveelheid bier die hij in zijn keel kan gieten en er een paar uur later weer uit kan kotsen. Niet bepaald de gezondste omgeving om in op te groeien. Op school is Gunther ook al geen held, hij krijgt veel strafwerk en het ziet ernaar uit dat hij in de voetsporen van zijn vader zal treden en eeuwig zal vieren dat er niets te vieren valt. Tot Gunther straf schrijven leuk begint te vinden en hij in het schrijven een achterpoortje ontdekt om te ontsnappen aan de helaasheid der dingen…

De autobiografische bestseller van Dimitri Verhulst die in 2006 terecht unaniem door lezend Vlaanderen tot aan de maan en terug werd geprezen, was zo visueel tastbaar en smakelijk sappig geschreven dat het geen wonder mag heten dat het boek zo snel een verfilming kreeg. Regisseur Felix Van Groeningen (Steve+Sky, Dagen zonder lief) s gelukkig niiet te gulzig geweest om elk woord en elke maffe anekdote uit het boek te willen verfilmen. Hij stript het verhaal tot op zijn essentie en focust vooral op de tweestrijd van de jongen tussen school en familie en de mengeling van nostalgie en cynische openhartigheid waarmee de volwassen Gunther op zijn kindertijd terugkijkt.

Het is daar dat de kracht van het verhaal hem trouwens zit: in de eerlijkheid waarmee het verteld wordt. Gunther beschrijft zijn nonkels en vader zoals die echt waren, in al hun vunzigheid en platheid, als de lallende, onverantwoordelijke zeveraars en zelfs nonchalante vaders die ze waren. Maar ook met veel liefde. Gunther heeft afstand genomen van zijn verleden, heeft gekozen voor een heel ander leven, maar blijft ongewild toch aan zijn roots verknocht, als een boer aan zijn grond, als een Strobbe aan zijn pintje. De situaties die de broers meemaken in Hotel Mama, zijn grappig tot hilarisch, maar de stilte die volgt baadt ook steeds in een melancholisch trieste waas: de dagen zonder lief zijn voorbij, Gunther is volwassen, de dood hangt in de lucht en nieuw (ongewenst) leven staat te trappelen. De helaasheid der dingen. Melancholie zonder dat het te melig wordt en humor zonder dat het te plat wordt, Van Groeningen weet het dunne koord prachtig te bezweren.

Visueel blijft Van Groeningen trouw aan zichzelf. Sommigen spreken van een stijlbreuk, maar het camerawerk ligt in het verlengde van zijn vorige films. Na het prostitutiemilieu en de verwelkte vriendenkring, weet hij ook nu weer een afgebakend milieu scherp te stellen, dat van de vader-op-zoon dorpsdrinkers. Met desolate treinshots, sobere sfeerbeelden, een handvol straffe verhalen en veelzeggende blikken brengt hij zowel de dorpse mentaliteit van het fictieve Reetveerdegem als de gemoedstoestand van de jongen in kaart. Het verschil is dat Van Groeningen ditmaal kan werken met een ijzersterk scenario dat dieper snijdt dan 'Dagen zonder lief' en echter overkomt dan 'Steve+Sky', maar vooral de universele uitstraling heeft om een breder publiek aan te spreken. Daar is Cannes het bewijs van.

Dimitri Verhulst kan op zijn beide oren slapen: zijn verhaal is in goede handen. Ook al kiest Van Groeningen voor wildere heen- en weersprongen tussen heden en verleden en een nog grotere vervlechting van de kleine Gunther met de grote dan in het boek, de essentie ('gij zijt ne Strobbe, maar wel nen andere') blijft bewaard en de beelden ademen de juiste poëzie uit. Bovendien zijn de acteurs uit 'De Helaasheid' op zijn zachtst gezegd fantastisch. Dat we dat in Vlaanderen nog mogen meemaken. De nonkels spelen de stopsels van de flessen en vooral Kenneth Vanbaeden als de jonge

Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

Gunther is een ware ontdekking. Zijn ingetogen acteren is pakkend, zijn gezicht een speelveld van emoties waar je naar kan blijven kijken. Zeker de scènes met zijn vader, gespeeld door Koen De Graeve, zijn ontroerend goed. Een vader die beseft dat hij zijn zoon moet beschermen tegen de toekomst, dat loslaten de enige mogelijkheid is. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Het zijn die beelden die de film boven vertier doen uitstijgen tot een pijnlijk mooie vader-zoonconfrontatie en een diepgaande filmervaring.

Het enige dat niet helemaal juist zit in de film, is de voice-over. De stem van de volwassen Gunther die tekst en uitleg geeft bij de beelden die we te zien krijgen, zuigt je niet mee in het verhaal, maar staat je onderdompeling net wat in de weg, alsof er een grote meneer voor je in de zaal zit. Acteur Valentijn Dhaenens probeert wel de poëtische ironie van Verhulst in zijn stem te leggen, maar krijgt de zo-mooie taal van de lettertemmer niet zo sierlijk uit zijn mond gerold, laat staan spinnend in onze oren genesteld. Maar dat is ook het enige pietepeuterige punt van kritiek dat ik kon vinden.

Een film en een boek aan elkaar afwegen, blijft pompoenen met frisco's vergelijken, maar laat ik het zo stellen: we krijgen waar we op gehoopt hadden. Voor wie het boek al heeft gelezen, is het leuk om de Strobbe-avonturen eens te herbeleven en zal de film vooral werken als een kwieke bijensteek in de poep om de neus opnieuw in het boek te stoppen. Wie het boek niet gelezen heeft, krijgt een film die een mooie impressie geeft van het boek, de juiste ruwe-diamantsfeer weet te kraken en krijgt ook gewoon een sterke oervlaamse film te zien. Voila.

Boek:

Bron: http://www.tzum.info/2013/01/recensie-dimitri-verhulst-de-helaasheid-der-dingen/

Nog erger dan de TokkiesDankzij de vele positieve publiciteit de afgelopen weken (onder meer met een lang essay in NRC Handelsblad waarin uitgelegd waarom de Belgen beter zijn) is de roman De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst al aan zijn derde druk bezig. In twaalf hoofdstukken, allen te lezen als aparte verhalen, geeft de schrijver een (hoop ik) fictieve weergave van zijn jeugd. De familie Verhulst bestaat uit een aantal ooms (nonkels) die nog bij hun moeder wonen of omdat ze niet beter weten of omdat een vrouw hen verlaten heeft (zoals de moeder van Dimitri). Grootmoeder houdt grootmoedig het hoofd koel tussen de vloekende, rokende en zuipende bende en Dimitri heeft zijn jeugd gelukkig ook overleefd om het later nog eens op te schrijven.

Plaats van handeling is Reetveerdegem, een klein Vlaams plaatsje waarvan de lezer vooral veel te weten komt over het kroegleven. Zo weet een van de nonkels zich het Guinness Book of Records in te drinken bij het wereldrecord zuipen. Een jongere oom organiseert daarop een Tour de France, maar dan in drank en drinkt zich comateus.De jonge Dimitri staat erbij en kijkt ernaar. Over zijn innerlijke zieleroerselen komen we niet heel veel te weten. Pas laat in het boek blijkt dat hij erg veel hardloopt en dat hij niet graag heeft dat zijn vader hem aanmoedigt tijdens wedstrijden. Dat gebeurde al nooit omdat hij te laveloos was, maar als hij na drie maanden ontwenningskliniek toch opeens dreigt op te dagen, hebben zijn ooms alweer een kroegtocht voor hem bedisseld. ‘En ik ben die middag met splinternieuwe spikes gaan lopen zonder de druk van een supporterende vader op mijn schouders.’ Het zijn van die kleine zinnetjes die de hoofdpersoon psychologiseren. Voor de rest blijft de focus toch voornamelijk liggen op zijn familie.

De helaasheid der dingen is een uiterst komische roman. Dat komt door de groteske vormen die de familie aanneemt. Ze lijken nog erger dan de Tokkies te zijn, maar wie hen asociaal noemt kan op een levenslange haat rekenen. Van de Verhulsten blijf je af. In het laatste hoofdstuk, Dimitri heeft zijn eigen vader inmiddels al naar het graf gebracht en zit opgescheept met een zoontje dat hij eens in de twee weken ziet, weet de schrijver dat hij al ver van zijn familie is afgedreven. Als hij met zijn zoontje zijn ooms weer eens opzoekt in een café in Reetveerdegem, blijkt dat ze niet dezelfde taal meer spreken. Hij beschermt zijn zoon zelfs tegen de slechte invloed van zijn ooms (die hem al een soort kinderbiertje voorzetten en laten gokken). De afstand die de schrijver daar voelt, heeft de lezer in de voorgaande hoofdstukken niet gemerkt. Het dialect, de rauwe grappen en de zwier waarmee deze roman verteld is, maakt me nieuwsgierig naar het eerdere werk van Verhulst, dat ik, naar nu blijkt ten onrechte, nog niet gelezen heb.

Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

Coen Peppelenbos

Bron: http://www.bol.com/nl/p/de-helaasheid-der-dingen/1001004004729955/?country=BE

Prachtig en indrukwekkend, bizar verhaal over armzalige jeugd van hoofdpersoon. Met veel understatement en humor verteld.Pluspunten:

Fantasierijk, Goede verhaallijn, Meeslepend verhaal, Grappig

Bron: http://www.bol.com/nl/p/de-helaasheid-der-dingen/1001004004729955/?country=BE

Veel geld voor een dun boekje dat niet nieuw meer is (2006).Ik zag hier alleen maar goede recensies staan en ben enorm verbaasd.Ik had moeite om het boekje uit te lezen! Ik kan de humor niet vinden. Ik vind het gewoon ordinair en plat! Het gaat alleen maar over n**ken en bier. Triest.Pluspunten:

het is een dun boekjeMinpunten:

Voorspelbaar, Saai, Moeilijk in te komen, Geen diepgang, ordinair en plat

Voor mijn mening over de film zou ik mij aansluiten bij de tweede recensie. De schrijver van die recensie is ook zeer positief over de film. Er staat: Hij stript het verhaal tot op zijn essentie en focust vooral op de tweestrijd van de jongen tussen school en familie en de mengeling van nostalgie en cynische openhartigheid waarmee de volwassen Gunther op zijn kindertijd terugkijkt.

Met deze zin ben ik helemaal akkoord. In het verhaal stonden inderdaad heel veel details (misschien te veel), maar hij weet er met succes de essentie uit te halen. Het is een prachtige film met heel wat komische elementen. Als je het boek al gelezen hebt, kun je heel wat leuke zaken in de film terug zien. Maar er zijn ook natuurlijk een paar aanpassingen gebeurd in de film. Voor wie het boek nog niet gelezen heeft, ga je een prachtige film zien waarmee je eventjes kunt ontspannen.

Voor mijn mening over het boek, zou ik mij aansluiten bij de eerste recensie over het boek. Die recensie is ook zeer positief. Maar de schrijver van de recensie heeft iets zeer goed gezien dat ik ook al tijdens het lezen

Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

had opgemerkt. Namelijk: Over zijn innerlijke zieleroerselen komen we niet heel veel te weten. Pas laat in het boek blijkt dat hij erg veel hardloopt en dat hij niet graag heeft dat zijn vader hem aanmoedigt tijdens wedstrijden.

Zulke zaken maakten het lezen van het boek ingewikkeld. Je moest altijd gefocust blijven. Want zoals de schrijver van de recensie al zei: Het zijn van die kleine zinnetjes die de hoofdpersoon psychologiseren.

Zo staat er bijvoorbeeld op het einde van het verhaal dat Dimitri tijdens de afwezigheid van zijn vader in een pleeggezin heeft gewoond. Voor dat zinnetje had ik geen flauw idee dat hij in een pleeggezin woonde. Ik had het beter gevonden als de schrijver dat vroeger had meegedeeld. Zodat je beter kunt meeleven met Dimitri en zijn gevoelens beter kunt begrijpen. In het verhaal zijn er nog enkele van die zinnetjes te vinden.

Het grootste nadeel van het boek vond ik dat als er een nieuw hoofdstuk begint, plots geen logisch vervolg meer is van wat er in het vorige hoofdstuk allemaal afspeelde. Maar ik ben helemaal niet even pessimistisch als de schrijver van de laatste recensie.

Uiteindelijk vond ik zowel de film als het boek geslaagd. Ze zijn beide aan elkaar gewaagd. Toch gaat mijn voorkeur naar de film.

Dit komt omdat de film duidelijkheid schept in het verhaal. In het boek staan er heel veel details en door de hoofdstukken en de flashbacks maakte het de essentie van het boek zeer moeilijk te begrijpen.

“Wat zullen we drinken zeven dagen langWat zullen we drinken wat een dorst Er is genoeg voor iedereenDus drinken we samen

Sla het vat maar aanJa, drinken we samen, niet alleen

Kaarsen in de vorm van bierglazen.Schilderij van bier.De personages uit deze strips hebben ook allemaal een drankprobleem.

Jens De Blende 5 WeWi A nr: 3

Dan zullen we werken zeven dagen langDan zullen we werken voor elkaarDan is er werk voor iedereenDus werken we samen 7 dagen langJa, werken we samen, niet alleen

Eerst moeten we vechtenniemand weet hoelangeerst moeten we vechten voor ons belangVoor het geluk van iedereendus vechten we samensamen staan we sterkJa, vechten we samen, niet alleen”

Dit is een voorbeeld van een zuiplied.Zulke liederen worden vaak gezongenwanneer mensen teveel drinken.In het boek kwam dit ook veel voor.

Papa alcoholIk zit hier te denken

zit je in de kroeg of gewoon thuis

ben jij bier aan het inschenken

of lekker voor de buis

ben je gestopt voor mij of ga je door

door met zuipen net als daarvoor

ik durf niet te huilen

want ik denk dat je niks om me geeft

kan ik ook omruilen

ik denk dat ik met je ben uitgeleeft

me leven gaat door

met of zonder jou

ik fluister in je oor

ik wil iets ik wil dat je weg wouDit is een gedicht dat perfect het leven van Dimitri omschrijft.

Dit was het lijflied van de 'Verhulsten'. Hun leven liep parallel met dat van Roy Orbinson.