inkuilmanagement

Meestal wordt gras ingekuild in een sleufsilo of in baaltjes. Maar gras in een folieslurf duwen? Melkveehouders die

er al mee werken, voorspellen dat de sleufsilo zijn langste tijd heeft gehad.

Inkuilen nieuwe stijl: de ‘grasleverworst’

In twee meter slurf gaat ongeveer een hectare gras.

Het gehakselde gras komt eerst in een bunker. Met een reuzenvijzel wordt het gras de slurf ingestampt. Foto’s: Loonbedrijf Frankena

Melkveehouder Bauke Rosier uit Dronrijp pakt een mes en snijdt de 30 meter lange slurf open. Hij plukt er een handvol kuil uit en constateert dat het goed ruikt. Dan wurmt hij zich met de hand een weg naar de midden. Bijna koud voelt het er aan. Een heel verschil met rijkuil in de sleufsilo, waar dezelfde hand heet wordt en de broei er uitstoomt.Vorig jaar kuilde Rosier als een van de eerste melkvee-houders in Nederland gras in een folieslurf. Dit jaar deed hij dat opnieuw. ‘Van broei, schimmel of ander- soortig bederf is geen spra-ke meer, de voerkwaliteit is stukken beter’, zegt hij.

Betere smaak‘Een prachtsysteem’, consta-teert melkveehoudster Elze Jellema uit Westhem. Ze gebruikte de slurf al voor perspulp. Dit jaar perstte ze er ook 25 hectare eerste snede en 10 hectare tweede snede gras in. Hoe het eruit komt weet Jellema nog niet. ‘Van perspulp weet ik

dat het product niet warm

wordt, waardoor er geen verlies van voederwaarde optreedt en de smaak beter is. Ik verwacht dat het met gras ook het geval is.’De slurven op het erf van Albert Gunnink in Frane-ker verraden dat gras er wat onregelmatiger in gaat dan mais of bierbostel. ‘Toch zit het gras er akelig strak in’, weet de melkvee-houder. ‘En het plastic is zo dik dat het met de con-servering wel goed zit.’ De eerste snede gaat in silo’s, daarna maakt hij vaak ook vierkante pakken. Ge-brek aan opslag deed hem besluiten dit jaar de slurf te proberen. Zo’n slurf biedt ten aanzien van de voer-snelheid voordelen.’Bij alle drie de melkveehou-ders voerde Frankena uit Winsum het inbaggen uit. Dit loonbedrijf experimen-teerde vorig jaar al met een demobaggingsmachine van de Duitse fabrikant Budissa. Dat was de getrokken uitvoering. In december kochten ze de zelfrijdende uitvoering met een capa-citeit van circa 200 ton per uur. ‘Die neemt op de erven wat minder ruimte in be-slag’, zegt Lammert Kingma

van het loonbedrijf. Hij ziet een groeiende

vraag naar het

inbaggen van producten als snijmais, perspulp, graan, glucoplus, bierbostel en ccm.

Silo’s staan erKingma verwacht dat veehouders graskuil ook vaker op deze manier gaan maken. ‘Dat zal geleidelijk gaan, want sleufsilo’s breek je niet zo maar af. Maar de luchtdichtere conserve-ringsmethode in combina-tie met de prijs maken het wel tot een systeem waar vraag naar komt.’Dat verwachten ook Sie-bren Greidanus en Wietze Rosier van landbouwme-chanisatiebedrijf Rosier- Greidanus uit Winsum. Zij zijn importeur van het Bu-dissa Bagging-systeem. Ze hebben al enkele machines verkocht aan loonwerkers. ‘In andere landen is het een veelgebruikte methode

voor het inkuilen

van gras. Aanvankelijk werd ik uitgelachen, maar ik denk dat dat na het openen van de bagkuilen al aardig anders is. De energie en de sappen in het voer blijven volledig behouden’, zegt Wietze Rosier.Greidanus noemt flexibili-teit in opslag als een groot pluspunt. ‘Je kunt ze 10 meter maar ook 150 meter lang maken.’ Kingma: ‘Het is net of je leverworsten aan het draaien bent, maar dan van gras.’ Bauke Rosier zegt volgend jaar minder balen en meer slurven te maken. ‘Je be-houdt je VEM en ruw eiwit veel beter, ook ten opzichte van de gewikkelde balen, waar vaak toch wat lucht bij komt. Daarnaast is baggen zo’n 20 procent goedkoper dan inbalen.’ Ook Jellema gaat meer ‘slurven’. ‘Een bijkomend voordeel is dat je af bent van de opvang van perssappen.’ Rosier en Jellema zijn ervan overtuigd dat grasbaggen de oude sleufsilo geleidelijk aan naar het museum verdringt.

Tekst Jelle Feenstra

15

2015AS